Parafia św. Jana Ewangelisty w Przyjaźni

Transkrypt

1 Parafia św. Jana Ewangelisty w Przyjaźni Ks. Paweł Siedlanowski Kościół to nie teatr O różnych aspektach roku liturgicznego, jego wewnętrznej dynamice, roli znaków, kolorów, jak też o tym, co robić, aby się nie nudzić na niedzielnej Eucharystii, opowiada liturgista, ks. Waldemar Mróz. Wiele osób jest zdziwionych, gdy na przełomie listopada i grudnia słyszy słowa: Rozpoczyna się nowy rok. Dla nich Nowy Rok to dzień 1 stycznia... Chodzi oczywiście o rok liturgiczny. Wyznacza on rytm celebracji (świętowania) wydarzeń ważnych dla naszego zbawienia. Spośród nich pierwszym chronologicznie jest przyjście Syna Bożego na ziemię, czyli tajemnica Wcielenia. Moment ten poprzedza czas oczekiwania, czyli Adwent. Dlatego trzymając się chronologii, rok liturgiczny rozpoczynamy od Adwentu. Co to jest rok liturgiczny? Kalendarzowy składa się z miesięcy, tygodni. A liturgiczny? Rozłóżmy go na części pierwsze.

2 Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że rok liturgiczny jest rozwinięciem różnych aspektów jednego wydarzenia: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Wszystkie uroczystości i święta albo zapowiadają Paschę Chrystusa, do niej prowadzą, albo z niej wypływają. Już w narodzeniu Jezusa są elementy zapowiadające Jego śmierć. Na przykład nieprzyjęcie Jezusa przez ludzi w momencie narodzenia ( Słowo [...] przyszło do swoich, a swoi Go nie przyjęli ) jest zapowiedzią Jego odrzucenia i śmierci 33 lata później. W centrum roku liturgicznego stoi więc przejście Chrystusa ze śmierci do życia. Liczba jego dni pokrywa się z ilością dni roku kalendarzowego. W każdym tygodniu dniem świątecznym jest niedziela, w którą wspominamy Zmartwychwstanie Chrystusa, a najważniejszą niedzielą w roku - dzień Zmartwychwstania. Oprócz niedziel mamy jeszcze uroczystości, święta, wspomnienia i dni zwykłe. Pójdźmy dalej: jaka jest wewnętrzna dynamika tego czasu? Rok liturgiczny jest związany z życiem Chrystusa. Wspominamy więc w nim wydarzenia zbawcze i okresy, które tym wydarzeniom towarzyszą. Rozpoczynamy go Adwentem, czasem, który poprzedza Narodzenie Pańskie. Świętowanie przyjścia Chrystusa na ziemię rozciąga się na okres Narodzenia Pańskiego, trwającego do niedzieli po Objawieniu Pańskim (po 6 stycznia). Potem następuje okres zwykły w ciągu roku. W tym czasie jest nam ukazana w liturgii słowa publiczna działalność Jezusa. Od Środy Popielcowej rozpoczyna się Wielki Post, który poprzedza celebrację przejścia Chrystusa ze śmierci do życia. Od Mszy Wieczerzy Pańskiej aż do II nieszporów Wielkanocy przeżywamy Triduum Paschalne, stanowiące oś całego roku liturgicznego. Po nim następuje okres wielkanocny, kończący się niedzielą Zesłania Ducha Świętego. Następuje kontynuacja czasu zwykłego, który trwa aż do Adwentu. Kolory szat liturgicznych - one nam coś ważnego komunikują. Co? Kolory wyrażają, podkreślają, czynią bardziej widocznym misterium sprawowane w liturgii. Zadaniem koloru staje się wyrażenie myśli przewodniej danego święta, np.: kolor czerwony w Wielki Piątek wskazuje na Mękę Chrystusa, której rozważanie jest centrum tego dnia. Obecnie w liturgii używamy kolorów: białego, zielonego, czerwonego, czarnego, fioletowego i różowego. Kolor biały symbolizuje światło, czystość, radość i świąteczny nastrój. W białych szatach przedstawiani są w chrześcijańskiej symbolice mieszkańcy nieba. Dlatego białych szat używa się w okresie wielkanocnym i Narodzenia Pańskiego, w święta i wspomnienia Chrystusa Pana, z wyjątkiem tych, które dotyczą Jego Męki, w święta i wspomnienia Najświętszej Maryi Panny, aniołów i świętych, którzy nie byli męczennikami, w uroczystość Wszystkich Świętych, św. Jana Chrzciciela, św. Jana Ewangelisty, katedry św. Piotra i nawrócenia św. Pawła. Zielony kolor uważany jest za symbol nadziei, uspokojenia i młodości, świeżości i odrodzenia. Szaty tej barwy zakłada się w niedziele i dni powszednie okresu zwykłego. Kolor czerwony natomiast posiada podwójną symbolikę: wskazuje na walkę i krew przelaną w obronie wiary, dlatego używa się go w uroczystości i święta Pańskie, związane z męką Chrystusa, a także w obchody ku czci świętych męczenników. Czerwień to także kolor ognia (ognistych języków z wieczernika). Z tego względu towarzyszy obchodom związanym z Duchem Świętym (Zesłanie Ducha Świętego, bierzmowanie).czerń z kolei wskazuje na bezradność, kruchość i nicość

3 człowieka. To symbol smutku, żałoby i pokuty. Może być użyta we wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych i przy pogrzebach dorosłych chrześcijan. W praktyce wykorzystuje się go już dziś rzadko. Zamiast koloru czarnego można zastosować fiolet. Oprócz żałoby i smutku oznacza on także pokorę i skruchę, umartwienie oraz nastrój oczekiwania, wypełniony modlitwą. Z tego względu, oprócz Mszy św. za zmarłych, używa się go w Adwencie i Wielkim Poście. Różowe szaty w liturgii pojawiają się tylko dwa razy w roku: w III niedzielę Adwentu (Gaudete) i IV niedzielę Wielkiego Postu (Laetare). Róż wskazuje na radość z bliskości Pana, z nadchodzących uroczystości Narodzenia i Zmartwychwstania Pańskiego.]Jest jeszcze barwa złota. Można nią zastąpić inne kolory, z wyjątkiem fioletu i czerni, w dni bardziej uroczyste. Co to jest liturgia? Wielu ludzi traktuje ja jako theatrum. Oni są widzami, ksiądz - aktorem. Ocenia się jakość śpiewu, kazań itp., komplementuje bądź krytykuje. A przecież chodzi o coś zupełnie innego... Liturgia to przede wszystkim miejsce, przestrzeń doświadczenia Boga, którzy przychodzi, aby zbawić człowieka. Z woli Chrystusa uobecniamy (czynimy obecnym) Jego dzieło zbawcze, Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. W liturgii działa sam Chrystusa, choć Jego osoba pozostaje pod zasłoną znaków. Nie widzimy Go, ale znaki, które nam to działanie komunikują. Słyszymy słowa, widzimy chleb, wino, wodę, świece, czujemy kadzidło, wykonujemy gesty, przyjmujemy postawy. Potrzebujemy wprowadzenia w rozumienie tych znaków. Kto ich nie rozumie, będzie traktował liturgię jak teatr, który nijak nie wpływa na życie człowieka. Jak przeformatować swoje myślenie, aby uczestnictwo w liturgii było aktywne - aby uchronić się przed syndromem widza? Ważne jest, aby często stawiać sobie pytanie: Po co przychodzę na liturgię? Idąc tu, muszę się czegoś spodziewać, i to nie ze strony człowieka (księdza), ale ze strony Boga, bo to On jest Pierwszym Działającym w liturgii. Zasadnicza rzecz zatem to utrwalenie w sobie świadomości: tutaj działa Bóg. Przychodzi, aby mnie zbawić, wyrwać z mojego myślenia (po swojemu). Może się to dokonać tylko wtedy, gdy będę słuchać Słowa Bożego jako skierowanego do mnie, do mojej aktualnej sytuacji, z którą przychodzę. Po drugie: trzeba szukać pomocy kogoś, kto mnie wprowadzi w liturgię. Sposobem może być katecheza liturgiczna w parafiach. Jeżeli ona jest, to chwała Panu; jeżeli jeszcze jej nie ma, trzeba prosić duszpasterzy, aby była. Kolejna ważna sprawa: świeccy w liturgii. Dużo tu mitów i jeszcze więcej stagnacji. Jakie funkcje mogą pełnić? Liturgię celebruje wspólnota ochrzczonych. Ta wspólnota to duchowni i świeccy. Każdy ma w niej swoje miejsce i zadanie. To właśnie chrzest daje możliwość

4 i prawo spełniania różnych funkcji w liturgii. Świeccy mogą proklamować słowo Boże, pełnić służbę przy ołtarzu, sprawować posługę akolity itp. Oczywiście trzeba się odpowiednio przygotować. Szkoła Liturgiczna - czym jest? Do czego przygotowuje? Szkoła liturgiczna jest propozycją dla osób dorosłych, które chcą wejść w głębię liturgii, tzn. chcą więcej z niej czerpać, bardziej ją rozumieć. Pozwala ona także odkryć każdemu ochrzczonemu właściwe sobie miejsce w zgromadzeniu liturgicznym. Daje solidne podstawy pomocne w podejmowaniu różnych funkcji w zgromadzeniu liturgicznym, np. lektora czy psałterzysty. Warto skorzystać... Adwent czasem nadziei Adwent odnawia oczekiwanie na Chrystusa, który przyjdzie, aby nas zbawić, w pełni urzeczywistniając swe królestwo sprawiedliwości i pokoju. Coroczne wspominanie narodzin Mesjasza w Betlejem odnawia w sercach wierzących pewność, że Bóg pozostaje wierny swym obietnicom. Jest zatem Adwent pełnym mocy głoszeniem nadziei, która przenika nasze najgłębsze doświadczenia osobiste i wspólnotowe. [...] przypomina inny jeszcze aspekt nadziei, który dotyczy sensu i wartości życia w sposób bardziej ogólny. Nierzadko stawiamy sobie dzisiaj pytania: kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, jaki sens ma to, co robimy na ziemi, co nas czeka po śmierci? Istnieje wiele dobrych i uczciwych celów życia: dążenie do większego dobrobytu materialnego, postęp społeczny, naukowy i ekonomiczny, pełniejsze urzeczywistnienie aspiracji osobistych i społecznych. Czy jednak wystarczy osiągnąć te cele, aby spełnić najgłębsze pragnienia naszej duszy? (bł. Jan Paweł II- audiencja generalna 17 XII 2003) Czekać z nadzieją Adwent zaczyna się w sercu człowieka, z roratnią świecą w ręku, przy ołtarzu, w konfesjonale. To przejście z ciemności do światła, z beznadziei do żłóbka, do narodzenia, do początku. To czas, kiedy chcemy być lepsi. Ledwo zdążyły się dopalić znicze na grobach naszych bliskich po Wszystkich Świętych, a już mamy atmosferę Bożego Narodzenia. Ze wszystkich stron atakują nas choinki, bałwanki, watahy mikołajów. Zupełnie tak, jakby między 1 listopada a 25 grudnia istniała pustka. Nierzadko w całym tym przedświątecznym zabieganiu zapominamy, po co to wszystko. Zapominamy, że rozpoczyna się Adwent - czas nadziei, nawrócenia, duchowych porządków. Czas, który

5 uświadamia, że aby naprawdę nadeszły święta Bożego Narodzenia, trzeba na nie po prostu poczekać. Radość nie musi być głośna Najstarsze ślady Adwentu jako czasu oczekiwania na przyjście Zbawiciela sięgają IV w. Nie od razu obowiązywał on w całym Kościele - najpierw w Hiszpanii i Galii. Początkowo był przygotowaniem na święto Epifanii (Objawienia Pańskiego), a dopiero od V w. na święto Bożego Narodzenia. W VI w. okres ten obchodzony był w Rzymie na dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Czas jego trwania nie był więc ściśle ustalony. Nie zawsze też Adwent posiadał charakter pokutny. Gdy papieżem był Grzegorz Wielki ( ), polegał na czterotygodniowym, liturgicznym przygotowaniu na przyjście Pana. Dopiero od VIII w. nadano mu charakter pokutny, co znalazło wyraz w fioletowym kolorze szat liturgicznych, opuszczeniu radosnego hymnu Chwała na wysokości Bogu w Mszy św., ograniczeniu ozdób i muzyki w kościele. Dzisiaj Adwent to radosne oczekiwanie na Boże Narodzenie. Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego, w Kościele okresami pokutnymi są poszczególne piątki i czas Wielkiego Postu. Adwent więc się do nich nie zalicza. Zatem skoro nie ma jurydycznego zakazu, to czy można iść np. na dyskotekę? Jak w tym czasie powinien zachowywać się chrześcijanin? Cieszyć się czy jednak traktować Adwent jako coś w rodzaju mniejszego Wielkiego Postu?- Czy rodzina oczekująca na narodziny dziecka smuci się z tego powodu? - pyta retorycznie o. Paweł Gomulak z Sanktuarium Maryjnego w Kodniu. - My czekamy na wspomnienie narodzin samego Boga - to malutkie Dzieciątko jest Wszechmogącym Bogiem. Narodził się w stajence, aby nas zbawić, aby być z nami - jakże tym się nie radować? - dodaje. Zakonnik przypomina jednak, że Adwent ma także drugie znaczenie: oczekując w radości na narodzenie Jezusa, pamiętamy również, że czekamy na Jego powtórne przyjście - stąd funkcjonujący dawniej wymiar pokutny adwentu. O. Gomulak podkreśla, że musimy pamiętać, iż całe nasze życie jest Adwentem: oczekiwaniem na przyjście Chrystusa na końcu czasów (paruzja), ale także w momencie naszej śmierci. - Dokładnie te wymiary czasu Adwentu dostrzeżemy, kiedy zagłębimy się w liturgię tego okresu. Od jego początku do 16 grudnia liturgia akcentuje oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów. Natomiast od 17 grudnia akcent przechodzi na bezpośrednie przygotowanie do uroczystości Narodzenia Pańskiego - tłumaczy o. Gomulak. - Warto w tym czasie bardziej świadomie oddychać obydwoma płucami tego okresu - radzi. A jeśli chodzi o adwentową radość, to przecież wcale nie musi być ona hałaśliwa, nie musi wyrażać się wyrażać imprezowo i hucznie. Może być wyciszona, spokojna, pogłębiona duchowo. W ciszy i pokorze Matka Boża pouczyła mnie, jak się przygotować do święta Bożego Narodzenia. Widziałam Ją dziś bez Dzieciątka Jezus; powiedziała mi: Córko moja, staraj się o cichość i pokorę, aby Jezus, który ustawicznie mieszka w sercu twoim, mógł wypocząć. Adoruj Go w sercu swoim (...) (Dz. 785). Tak czas Adwentu przeżywała św. Faustyna. A jak my powinniśmy przeżyć ten czas? Co zrobić, aby dobrze przygotować się na przyjście Chrystusa?- Tego, jak przeżywać Adwent, uczy nas Maryja. Jezus już mieszka w Jej łonie, w Jej sercu, ale Ona oczekuje z radością na Jego narodzenie. To uczucie doskonale rozumieją matki. Maryja

6 wiedziała jednak, że ma w sobie Boga - wyjaśnia o. Gomulak. - My również nosimy w sobie Boga - od momentu naszego chrztu, gdy żyjemy w łasce uświęcającej, gdy przyjmujemy Go w słowie i Eucharystii. Adorujmy Go w naszych sercach. Adwent zaprasza nas, aby w cichości i pokorze docenić fakt, że Bóg tak nas ukochał, że chciał być fizycznie nam bliski - stał się człowiekiem, a potem stał się Chlebem - Eucharystią - podkreśla. Czas postanowień Adwent to czas nawrócenia i oczyszczenia. To okres, kiedy wielu z nas wyznacza sobie różne postanowienia. Ktoś może jednak zapytać: czy warto, skoro tylko na cztery tygodnie stajemy się lepsi, a potem wszystko i tak jest po staremu?- Oczywiście, że warto! Ale niech nie będzie to postanowienie dla samego postanowienia. Podejmujmy je z miłości do Jezusa! Taki jest sens adwentowych postanowień - twierdzi o. Gomulak. - Małe wyrzeczenia z miłości mają ogromny sens, bowiem rozszerzają nasze serca, leczą z egoizmu, otwierają na Boga i ludzi. Kiedy tak podejdziemy do adwentowych postanowień, damy Bogu i sobie szansę, żeby ich owoce pozostały w dalszym naszym życiu. Niech przychodzący Jezus zastanie nasze serca jeszcze bardziej rozszerzone, niech zastanie je czyste i kochające - wyczekujące w pokornej radości na Jego przyjście! Agnieszka Wawryniuk Zawitaj... gwiazdo porankowa! Stoimy u progu kolejnego Adwentu. Przed nami cztery tygodnie radosnego oczekiwania na narodzenie Jezusa. Nasze czekanie nie może być bierne. Nie pozwólmy, by ten szczególny czas przesłoniły nam komercja i przedświąteczna krzątanina. Kościół proponuje wiernym roraty, czyli Msze św. wotywne o Najświętszej Maryi Pannie. W wielu parafiach są one poprzedzone Godzinkami ku czci NMP. Nabożeństwo powstało na wzór modlitwy brewiarzowej, składa się bowiem z siedmiu części: jutrzni, prymy, tercji, seksty, nony, nieszporów i komplety. Każda z nich zawiera wezwanie: Przybądź nam miłościwa Pani, ku pomocy, hymn, werset i responsorium, ofiarowanie i antyfonę z modlitwą. Siedmioczęściowy charakter wywodzi się z tradycji judeochrześcijańskiej. Zwyczaj ten przyjęły później gminy chrześcijańskie. Wszedł on również do modlitw kapłańskich, które z tej racji nazwano godzinami kanonicznymi. Nabożeństwu do NMP, znacznie krótszemu od godzin kanonicznych, nadano tytuł Godzinki. Powstało ono prawdopodobnie w XIV lub XV w. Jego autorstwo przypisuje się Leonardowi Nogarolowi, franciszkańskiemu teologowi z Werony, który był gorącym obrońcą dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP. Mamy w nich ogromne bogactwo symboli, figur i obrazów biblijnych. Dostrzegamy też odwołania do niewiast, sakralnych przedmiotów, rzeczy i zdarzeń znanych nam ze Starego Testamentu. Godzinki, obok litanii loretańskiej, są perłą katolickiej mariologii.

7 Niepokalana Pani Adwent nierozerwalnie łączy się z osobą Matki Bożej. Maryja uczy nas miłości do Boga i człowieka.8 grudnia będziemy obchodzić uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Historia tego maryjnego dogmatu jest bardzo odległa. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa uznawano Maryję za wybraną spośród ludzi, nazywano czystą i nieskalaną. Było jednak wielu, którzy kwestionowali tę prawdę. Tłumaczono, że wszyscy zostali dotknięci grzechem pierworodnym i potrzebują odkupienia. Nie dopuszczano żadnych wyjątków. Ważnymi etapami na drodze do ogłoszenia dogmatu było ustanowienie święta Poczęcia Niepokalanej przez papieża Sykstusa IV (Rzym r.) i objawienia maryjne Katarzyny Laboure (1830 r.). Dogmat o Niepokalanym Poczęciu NMP ostatecznie został ogłoszony przez papieża Piusa IX w 1854 r. Cztery lata później Matka Boża objawiając się w Lourdes Bernadecie Soubirous, powiedziała: Jestem Niepokalane Poczęcie, i tym samym potwierdziła tę wielką prawdę. Maryja była wolna nie tylko od grzechu pierworodnego, ale także od wszelkiego innego. Ona nie popełniła żadnego zła, ani razu nie sprzeciwiła się nakazom Boga. Żyła w świecie, w którym królowała nieprawość, ale nad Jej duszą nie zapanował nigdy żaden grzech. Była święta już od swojego poczęcia. Stało się tak dzięki łasce Boga, który wybierając niewiastę z Nazaretu na matkę swego Syna, zachował Ją od wszelkiej zmazy. Na ten szczególny przywilej miały wpływ także przyszłe zasługi Jezusa. Określenie Niepokalana silnie przylgnęło do Maryi i stało się Jej drugim imieniem. Wielu świętych obierało Ją sobie za patronkę. Szczególnym czcicielem Niepokalanej był o. Maksymilian Kolbe, który nazywał siebie Jej szaleńcem. Poświęcił życie, szerząc Jej cześć po całym świecie. Dla Maryi był gotów zrobić wszystko, zawsze liczył na Jej pomoc i do Niej się uciekał. W swoich listach pisał: Zaufajmy Niepokalanej całkowicie i oddajmy się Jej, a szybko staniemy się świętymi. Naśladujmy jego postawę... Kiedy ranne wstają zorze... Czekając na przyjście Jezusa, pamiętajmy, że nie jesteśmy sami. Na adwentowej drodze towarzyszy nam Matka Boża, z którą warto zjednoczyć się we wspólnym oczekiwaniu. Okazją ku temu są roraty. Roratami nazywamy Mszę św. ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawianą w Adwencie wczesnym rankiem. Mimo że celebrowana jest przed świtem, ciągle gromadzi rzesze wiernych. Jej nazwa pochodzi od pierwszych słów łacińskiej pieśni na wejście Rorate coeli ( Niebiosa, spuśćcie rosę... ). Podczas rorat na ołtarzu zapalana jest dodatkowa wysoka świeca - specjalnie udekorowana zielenią i przewiązana białą lub niebieska wstążką. Roratka symbolizuje Maryję, która jak jutrzenka zapowiada przyjście Jezusa - Prawdziwej i Wiecznej Światłości. W liturgii Adwentu obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych, roraty stanowią wyjątek; kapłan celebrujący tę poranną Mszę św. ubrany jest w biały ornat. Uświęcone tradycją Roraty na stałe wpisały się w polską tradycję. Źródła podają, że odprawiano je już w XIII w. Na nasz grunt zaszczepiła je prawdopodobnie bł. Kinga z Węgier. W roratach brali udział wszyscy, bez względu na stan, z którego się wywodzili. Uczestniczyli w nich także królowie i ich rodziny. Na poranne adwentowe Msze św. udawali się m.in. Zygmunt Stary, Zygmunt August, królowa Bona, Anna

8 Jagiellonka i Marysieńka Sobieska. Z książki wydanej w 1739 r. dowiadujemy się, iż przed rozpoczęciem rorat zapalone świece przynosili do ołtarza przedstawiciele wszystkich siedmiu stanów, a więc król, prymas, senator, szlachcic, żołnierz, kupiec i kmieć. Wręczali je kapłanowi, mówiąc: Jestem gotowy na sąd Boży. Obrzęd przypominał, że Adwent jest oczekiwaniem także na ostateczne przyjście Jezusa. Światło Nieodłącznym elementem rorat są lampiony. Miały one zarówno znaczenie symboliczne, jak i praktyczne. W tych porannych Mszach chętnie uczestniczą dzieci, które przychodząc do kościoła, zabierają ze sobą kolorowe lampiony przygotowane pod okiem rodziców. Wykonane są one z kartonu i mają formę zamkniętego czworoboku. Ich ścianki, podklejone wewnątrz kolorową bibułą, przypominają witraże z biblijnymi scenami lub symbolami chrześcijańskimi. Wewnątrz każdego lampionu umieszczona jest świeca, którą należy zapalić na początku Mszy św. Eucharystię poprzedza procesja, dzieci z lampionami w rękach, pod przewodnictwem celebransa, wychodzą z kruchty kościoła i podchodzą do ołtarza. Msza rozpoczyna się przy zgaszonym świetle. Kościół rozświetlają tylko płomienie świec i lampiony. Wszystkie światła zapala się dopiero podczas hymnu Chwała na wysokości. Lampiony i świece symbolizują czuwanie (przypominają nam przypowieść o pannach roztropnych i nierozsądnych) oraz radość z bliskiego przyjścia Jezusa. Dawniej, idąc na roraty, lampionami oświetlano sobie drogę. Nie śpij! Roraty mają w sobie niezwykłą moc i wiele uroku. Wspólne uwielbianie Maryi zbliża nas do Boga i do siebie. Nasze oczekiwanie na narodziny Jezusa nabiera wtedy innego wymiaru. Oddając cześć Niepokalanej, lepiej przygotowujemy się na przyjście Pana. Matka Boża stała się zapowiedzią i początkiem naszego Zbawienia. Wsłuchując się w czytania z księgi Izajasza, dostrzegamy, iż zapowiadali Ją prorocy. Jej rola w planie Boskim była i jest wielka, chrześcijaństwo nie może bez Niej istnieć. Fiat Maryi odmieniło na zawsze losy świata. Roraty są formą uczczenia Panny Najświętszej, ale także podziękowaniem za Jej miłość i wstawiennictwo. Pora celebrowania tej wspaniałej Mszy także nie pozostaje bez znaczenia. Przychodząc o świcie do kościoła, czcimy Ją jako Gwiazdę Zaranną i Jutrzenkę Zbawienia. Warto więc wstać trochę wcześniej niż zwykle i przy blasku księżyca udać się do świątyni. Nie tłumacz się i nie wymawiaj, bo nie warto. Przychodząc na roraty, doświadczysz wielkiej radości i pokoju, których nikt ci nie odbierze. Zaśpiewaj z wiarą: Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury.... Teksty zostały zaczerpnięte z Gazetkę parafialną redagują Wioleta Czerwionka i Weronika Trela z klasy III A Publicznego Gimnazjum i Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II w Przyjaźni.