Moja droga, prawda i życie

Transkrypt

1 Michael Clarke

2 Moja droga, prawda i życie Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom: Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością. księga wyjścia 19 (3-5) Wstęp Jeżeli powołanie oznacza zaproszenie i wezwanie do odważnego i pełnego ufności podjęcia posłannictwa, jakie Bóg powierza temu, którego wybrał i uzdolnił, by zostało ono skutecznie podjęte i owocnie wypełnione, to moja opowieść jest historią odkrywania powołania. Pragnę opisać przebieg mojej duchowej drogi i opowiedzieć osobistą historię. Jest to historia przemiany młodocianego przestępcy, zagubionego w grzechu, którego linia życia prowadzi z Anglii przez Polskę, do głoszenia chwały Bożej. Chociaż obciążały mnie liczne grzechy i przekleństwo pokoleń, Pan podźwignął mnie i posłał, abym świadczył o Jego nieskończonym miłosierdziu. Pewnego dnia Bóg wpisał w moje serce Swoje Słowo i rozświetlił nim moją drogę. Niech ta opowieść głosi Jego chwałę i wysławia Jego dobroć, dzięki której grzesznik budzi się do życia w Bogu. Może moje świadectwo pobudzi kogoś do myślenia, przyczyni się do wzrostu wiary i odkrycia obecności Boga w swoim życiu..? 3

3 zło, wpływ szatana, który zapanował nade mną. Wtedy jeszcze nie znałem Jezusa i Jego słów: Każdy kto popełnia grzech jest niewolnikiem grzechu. (J 8, 34) ROZDZIAŁ 1 Nieszczęsny początek drogi Urodziłem się w Anglii w 1944, w ubogiej rodzinie farmerskiej, jako jedno z pięciorga dzieci. Zostałem ochrzczony w kościele protestanckim. Pamiętam, że po wojnie życie naszej rodziny było bardzo ciężkie, a dochody niskie więc musieliśmy dorabiać zbieraniem owoców. Żeby powiązać koniec z końcem mama dorabiała sprzątaniem u obcych ludzi. Pomimo braku pieniędzy nie brakowało nam jedzenia ponieważ utrzymywaliśmy się z gospodarstwa. W dzieciństwie zawsze byłem blisko ojca. Wyobrażałem sobie nawet, że także zostanę farmerem i będę wiódł w przyszłości spokojne i uczciwe życie. Niestety, moje losy potoczyły się inaczej. W wieku 10 lat zacząłem kraść. Najpierw kradłem pieniądze uczniom w szkole. Zostałem przyłapany i srodze ukarany. Chociaż obiecałem rodzicom poprawę, kradłem dalej, coraz więcej i coraz częściej. Kiedy miałem 12 lat kradłem zabawki ze sklepu. W wieku lat 15 podkradałem drobne sumy pieniędzy ze stacji benzynowej, na której pracowałem. W miarę dorastania coraz bardziej rozbudzała się we mnie skłonność do kradzieży i powoli stałem się pospolitym złodziejem i kłamcą. Nie potrafiłem się pohamować, dlatego stopniowo traciłem zaufanie u kolegów i znajomych. Czułem się tym zniewolony. To było silniejsze ode mnie. Przestałem panować nad sobą. Moja słabość była tak wielka, że już sam nie kontrolowałem tego, co robiłem. Myślę, że to nie była tylko słabość, ale Dziś potrafię nazwać skłonności do kradzieży grzechem, o którym św. Paweł pisze w liście do Rzymian: Jestem bowiem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. ( ) Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, [co wiedzie ku] tej śmierci. ( Rz 7, 18, 24) Nie wiedziałem nic o szatanie, o którym Pismo Święte mówi, że jak złodziej przychodzi po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. (J 10, 10) Być może skłonność do występków i brak poczucia skruchy, odziedziczyłem po ojcu, który często oszukiwał z powodu niskich zarobków i biedy. Gdy miałem 20 lat opuściłem dom rodzinny. Były to lata 60-te, powszechnie nazywane latami Dzieci Kwiatów. Okres buntu młodych przeciwko światu dorosłych i jego instytucjom: rodzinie, Kościołowi, szkole, pracy, normom i zakazom. Ruch ten był pewnego rodzaju modą wśród młodzieży i wyrażał moje nastawienie do świata. Swoją pierwszą pracę podjąłem w ośrodku wypoczynkowym nad morzem, we wschodniej Anglii. Tam zaprzyjaźniłem się z chłopakiem o imieniu Martin. On wyznawał te same zasady życia: żyć na bieżąco, dniem dzisiejszym i brać co dzień przynosi. Marzył nam się samochód. Wtedy łatwiej byłoby nam wynosić różne rzeczy z ośrodka. Niestety, nie mieliśmy ani pieniędzy, ani prawa jazdy. Ale kradzież samochodu była już tylko kwestią czasu. I tak w dzień wolny od pracy pojechaliśmy kiedyś autobusem 4 5

4 do Londynu. Wypatrzyliśmy samochód, który nam się spodobał i ukradliśmy go! Ludzie wtedy często zostawiali samochody z kluczykami w stacyjce ponieważ rzadko dochodziło do kradzieży. To była dla nas dobra okazja. Samochód był nasz. Przyjechaliśmy nim do ośrodka i następnego dnia zmieniliśmy tablice rejestracyjne. Używaliśmy go najpierw w wolnym czasie na wyjazdy. Od momentu kradzieży samochodu rozpoczął się w moim życiu nowy rozdział. Wszedłem zdecydowanie na drogę przestępstwa. Pracowaliśmy jeszcze w ośrodku przez kilka tygodni, ale z powodu niskich zarobków i godzin pracy, opuściliśmy go. Zajęliśmy się zbieraniem owoców a samochód stał się naszym domem. Spaliśmy w nim, myliśmy się na kempingach i cieszyliśmy się wolnością. Gdy tylko kończyły się nam pieniądze, dokonywaliśmy kolejnych przestępstw, kolejnej kradzieży samochodu, włamań do sklepów i kościołów. W sumie wykradaliśmy pieniądze z sześciu kościołów. W końcu zostaliśmy przyłapani i postawieni w stan oskarżenia. Nie trafiliśmy jednak do więzienia ponieważ wcześniej nie byliśmy karani. Dano nam szansę. Mieliśmy tylko zapłacić wysoką grzywnę, w ratach, przez 12 miesięcy. Pozostaliśmy na wolności. Jesienią oboje z Martinem wróciliśmy do Londynu. Martin do swoich rodziców, ja szukałem dziewczyny, którą poznałem w ośrodku. Z czasem w Londynie ułożyłem sobie jakoś życie. Miałem mieszkanko, pracę i może wszystko potoczyłoby się dobrze, gdyby nie moje zaniedbania ze spłatą grzywny. Odczuwałem silny niepokój z tego powodu, ale wypierałem go. Życie płynęło tak szybko i beztrosko, że straciłem w ogóle kontrolę nad płaceniem rat i dostałem upomnienie. Zaczęła mnie szukać policja i zwróciła się do moich rodziców. W dokumentach podałem ich adres. Rodzice byli zaskoczeni. Nic nie wiedzieli o moim kłopotach z prawem. Mama próbowała mnie chronić. Zataiła, że zna mój adres. Chociaż nie przyznawałem się rodzicom, czego dotyczyły moje problemy z policją, mama przeczuwała, że to coś poważnego. Nie była osobą specjalnie wierzącą, ale przejęta moją sytuacją, zaczęła chodzić do Kościoła i gorliwie modlić się o opamiętanie dla mnie. Być może z czasem to właśnie jej modlitwa zrodziła we mnie wyrzuty sumienia. Zacząłem dostrzegać zło. Czułem się osaczony własnymi myślami i lękiem przed odpowiedzialnością. Nie wiedziałem, jak się z tego wydostać. Gdy słyszałem pukanie do drzwi, instynktownie kuliłem się ze strachu. Kiedy w mieście widziałem policję, opuszczałem głowę i zmieniałem kierunek. Dzisiaj myślę, że moja matka poprzez swoją żarliwą modlitwę pomogła mi zrozumieć, że na mrocznej ścieżce, na której byłem mogło mnie spotkać tylko jeszcze większe nieszczęście i większe zło. Wierzę, że Bóg otworzył mi oczy na tę prawdę, a modlitwa mojej matki obudziła we mnie chęć zmiany życia i wzięcia odpowiedzialności za siebie. Zrozumiałem, że nie mogę dłużej tak żyć. Postanowiłem dobrowolnie oddać się w ręce policji. ROZDZIAŁ 2 Przez prawdę ku wolności Uporządkowałem swoje sprawy i spakowałem walizki. Zawiozłem je do przyjaciół prosząc o przechowanie. Wiedziałem w duchu ze trafię za kratki. Zgłosiłem się na posterunek policji, gdzie zostałem poprzednio aresztowany. Przyznałem się do winy. Następnego dnia zostałem postawiony przed sądem i otrzymałem 3 miesięczny wyrok pozbawienia wolności za niezapłacenie kary. 6 7

5 Zostałem osadzony w więzieniu w Norwich we wschodniej Anglii. W pierwszym tygodniu przeniesiono mnie do zakładu półotwartego. Tam jeden z więźniów ciągle mówił o Panu Jezusie. Wołał : Nawróćcie się, Jezus cię ocali. Wykrzykiwał jak prorok. Nazywaliśmy go Święty Joe. Grał nam na nerwach i często kazaliśmy mu się zamknąć. Ale pewnego dnia stało się coś dziwnego. Jego słowa poruszyły mnie. Usłyszałem, co mówi i poczułem, że te słowa otwierają mi serce. Zostałem dotknięty słowami Boga, które głosił Joe. Moje serce zostało jakby zdobyte przez Boga. Uwierzyłem, że Bóg chce mnie ocalić i wtedy przeżyłem pierwsze z Nim spotkanie. Wieczorem odmówiłem w celi modlitwę i dziękowałem Mu za obecność. Przyjąłem prawdę o Jezusie. Uwierzyłem, w Jego obecność i w to, że chce mi pomóc. W więzieniu zacząłem uczęszczać w niedziele na Msze Święte. Nie w każdą, ale to był dopiero początek mojej drogi z Jezusem. Po odbyciu kary wyszedłem z więzienia i odebrałem rzeczy od przyjaciół. Zacząłem szukać na nowo swojego miejsca w świecie. Znalazłem pracę, mieszkanie, ale nie byłem szczęśliwy. Ciągle czegoś mi brakowało. Kilkakrotnie zmieniałem pracę i mieszkania. Podświadomie przeczuwałem, że muszę zmienić coś więcej, niż tylko miejsce pobytu. Wiedziałem już, że aby cokolwiek mogło się zmienić na lepsze, potrzebuję pomocy i obecności Jezusa, Kiedy podjąłem pracę w firmie samochodowej Ford Motor i wynająłem mieszkanie, zacząłem rozglądać się za kościołem. Znalazłem w okolicy ewangelicki kościółek, w którym zostałem serdecznie przyjęty. Pewnego dnia Wikary spytał mnie, czy nie zechciałbym przystąpić do pierwszej komunii. Zgodziłem się. Tak zaczęło się moje prawdziwe życie w Jezusie Chrystusie. To był dla mnie wielki dzień, a szczególnie dla mojej mamy, która później uczestniczyła w tym wydarzeniu. Możecie sobie wyobrazić jej łzy wzruszenia i ogromną radość. Jej modlitwy zostały wysłuchane. To dzięki nim narodziłem się powtórnie do życia w Bogu. Wszystko się dobrze zapowiadało. Poznałem swoją obecną żonę Jean, podjąłem stałą pracę, rozglądałem się za kupnem domu. Zacząłem nowe życie. Jednak po pewnym czasie moje przestępcze skłonności wróciły do mnie. Obsesyjne pragnienia wracały jak bumerang, aż w końcu zacząłem kraść i oszukiwać na nowo. Chodziłem do kościoła, modliłem się i błagałem o pomoc. Śpiewałem i zawodziłem. Utraciłem w sercu światło Boga i spokój. Straciłem równowagę. Ta świadomość nie pozwalała mi normalnie funkcjonować. Wpad łem w panikę. Im bardziej obiecywałem sobie poprawę, tym głębiej upadałem. W końcu przestałem chodzić do kościoła i oddaliłem się od Boga. Po dwóch latach zdecydowaliśmy się z żoną przeprowadzić z Londynu na wybrzeże wschodniej Anglii, w rejon Norfolk. Znaleźliśmy tam pracę, stworzyliśmy dom i zaczęliśmy ponownie chodzić do kościoła. Pragnąłem odnowić więź z Jezusem, wiedziałem, że tylko dzięki niej możliwa jest dla mnie dobra przyszłość. Toczyłem jednak wewnętrzną walkę ze sobą. Niestety w kościele, do którego chodziliśmy, nie znalazłem duchowej pomocy. Niedaleko naszego domu w Norfolk znajdował się Kościół Rzymskokatolicki. Udaliśmy się tam kiedyś z żoną na Mszę Świętą i wyznaliśmy księdzu, że chcielibyśmy zostać katolikami. Ksiądz przyjął nas bardzo serdecznie i wyraził zgodę. Zaproponował, abyśmy podjęli wraz z innymi dwunastoma osobami, odpowiednie przygotowania i zaczęli uczęszczać na wykłady. Po kilku miesiącach zostaliśmy oficjalnie członkami Kościoła Katolickiego w Easter, we wschodniej Anglii. 8 9

6 Odbyło się to podczas specjalnej Mszy Świętej. Oprócz stałych elementów liturgii, ksiądz dodatkowo poprosił wiernych o modlitwę za nas. Położył na nas ręce i zainicjował modlitwę do Ducha Świętego. Jego słowa o Duchu Świętym przeniknęły moje serca z taką siłą, z jaką uderzyły mnie w więzieniu słowa świętego Joe. Ksiądz mówił, że Duch Święty żyje, że zbliża nas do Jezusa i prowadzi do Boga Ojca. Potrzebowałem takiego Przewodnika. Potrzebowałem pomocy i przemiany duchowej. Czułem, że wreszcie znajduję to, czego szukałem: prawdę o Bogu w Trójcy Świętej. Powoli Duch Prawdy odnawiał we mnie utraconą wieź z Jezusem. Po kilku tygodniach zacząłem odczuwać spokój. Stopniowo zmieniał się mój sposób patrzenia na siebie i rzeczywistość. Zacząłem rozpoznawać obecność Boga w swoim życiu, a On powoli przemieniał je. Zacząłem się modlić własnymi słowami, zupełni inaczej niż dotychczas. Teraz już nie odmawiałem pacierza z pamięci, z modlitewnika, ale modliłem się z serca. Duch Święty dokonywał we mnie zmian. Sześć miesięcy później, ksiądz zaproponował nam udział w spotkaniu modlitewnym grupy charyzmatycznej. Podczas modlitwy mieliśmy przyjąć tak zwany chrzest w Duchu Świętym, a grupa miała się modlić o wylanie Ducha Świętego i szczególne dary dla nas. Przyjęliśmy to zaproszenie z radością, przeczuwając, że to jest kolejny krok na drodze nowego życia w Duchu. Choć nadal walczyłem ze słabościami, mocno wierzyłem, że jestem na dobrej drodze. Kiedy nadszedł wreszcie ten dzień modlitwy wstawienniczej, dzień chrztu w Duchu Świętym, podczas Mszy modliłem się do Boga prosząc Go o pomoc. Byłem już wyczerpany walką ze złymi skłonnościami. Chciałem uwolnić się od grzechów przeszłości i wyrzucić z siebie całe zło! W modlitwie o wylanie Ducha Świętego pokładałem wielką nadzieję. Kiedy ksiądz położył ręce na mojej głowie, poczułem jak Duch Święty przenika mnie. Moje ciało jakby płonęło, było mi bardzo gorąco. Pismo Święte mówi o Jezusie: On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. (Mt 3:11, Łk 3;16). W uszach słyszałem głos Jezusa, który przemówił do mnie. Był to głos pełen miłości. Jezus wzywał mnie do Siebie słowami z Pisma Świętego Nie lękaj się, bo cię wykupiłem, wezwałem cię po imieniu; tyś moim! Iz 43,1 Następnie usłyszałem niebiański śpiew, najpiękniejszy, jaki kiedykolwiek słyszałem w życiu. Gdy po modlitwie opowiedziałem, co przeżyłem i zapytałem, co może oznaczać ten śpiew, powiedziano mi, że to radość aniołów z mojego nawrócenia. Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca. Łk 15,10 Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o Jezusie w więzieniu zapragnąłem się zmienić. Prosiłem Jezusa o pomoc i uczęszczałem na nabożeństwa do protestanckiego kościoła. Modliłem się, ale się nie spowiadałem. Dopiero w kościele katolickim przeżyłem prawdziwe nawrócenie, bo wyznałem swoje grzechy w sakramencie spowiedzi i odprawiłem pokutę. Dopiero wtedy dokonało się moje prawdziwe spotkanie z Jezusem Miłosiernym. Przez wiele poprzednich lat próbowałem bezskutecznie uwolnić się od ciężaru grzechów. Dopiero spowiedź w kościele katolickim uzdolniła mnie do przyjęcia Ducha Świętego i doświadczenia Jego nadprzyrodzonej mocy uzdrawiającej mocy Bożego Miłosierdzia. Dopiero po spowiedzi zostałem prawdziwie uwolniony. W kościele katolickim zacząłem się spowiadać regularnie. Wielokrotnie powierzałem Bożemu Miłosierdziu grzechy od dzieciństwa po dorosłość, a Bóg mnie oczyszczał, uwalniał 10 11

7 i uzdrawiał moje serce. Odnalazłem na nowo Jezusa, którego poznałem w więzieniu, a potem utraciłem na kilka lat. A może to On mnie odnalazł? Jezus wyprowadził mnie z więzienia i wprowadził do Kościoła Katolickiego, aby uczynić mnie prawdziwie wolnym. Dziękuję Bogu za Kościół Katolicki i uzdrawiającą moc sakramentów, poprzez które otrzymałem uzdrowienie i dary Ducha Świętego do życia według Prawa Miłości, w komunii z Jezusem. ROZDZIAŁ 3 Jezus moją drogą, prawdą i życiem Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli! ( ) Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy. List do Galatów (5,1,25) Jezus Chrystus wyzwolił mnie z niewoli, w jakiej szatan trzymał mnie przez wiele lat. Wierzę, że od czasu mojego nawrócenia w kościele katolickim Duch Święty mnie prowadzi. Należę do wspólnoty ewangelizacyjnej w Anglii i dzielę się wiarą zapraszając innych do udziału w modlitwie i liturgii w naszym parafialnym kościele. Uczestniczę także w konferencjach charyzmatycznych w Walsingham. Tam poznałem wielu rozmodlonych Polaków, którzy w 2007 r. zaprosili mnie do Polski. Od kilku lat odwiedzam różne wspólnoty i grupy modlitewne w Poznaniu i Krakowie. Dzielę się z nimi wiarą w Jezusa, zbawiciela i odkupiciela człowieka, który ubogim przynosi Dobrą Nowinę, więźniom głosi wolność, a niewidomym przejrzenie; uciśnionych odsyła wolnymi. Dziękuję Bogu, że mogę uczestniczyć w Jego zbawczej misji poprzez pokorną modlitwę i świadectwo Jego Miłosiernej Miłości wobec mnie i każdego grzesznika. Dziękuję także każdemu, kto w Polsce zechciał się podzielić ze mną swoja wiarą i swoimi boleściami. W krzyżu Chrystusa odnajdujemy nasze zbawienie, uzdrowienie i nasze wyzwolenie od zła. Kiedy z ufnością modlimy się razem, ciągle na nowo doświadczamy mocy Ducha Świętego i mocy Bożego błogosławieństwa w naszych potrzebach. Dziękuję Bogu, że powołał mnie do oglądania i głoszenia Jego chwały. Razem z Maryją pragnę wołać: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie, jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki. Magnificat Niech będzie Bóg uwielbiony. Niech będzie uwielbiony we wszystkim i przez wszystko, co czyni w moim życiu i w życiu moich braci i sióstr, z którymi łączę się w Duchu Świętym i pokornej modlitwie. 12

8 Modlitwa o Cud Panie Jezu, staję przed Tobą taki jaki jestem. Przepraszam za moje grzechy, żałuję za nie, proszę przebacz mi. W Twoje Imię przebaczam wszystkim cokolwiek uczynili przeciwko mnie. Wyrzekam się szatana, złych duchów i ich dziel. Oddaję się Tobie Panie Jezu całkowicie teraz i na wieki. Zapraszam Cię do mojego życia, przyjmuję Cię jako mojego Pana, Boga i Odkupiciela. Uzdrów mnie, odmień mnie, wzmocnij na ciele, duszy i umyśle. Przybądź Panie Jezu, osłoń mnie Najdroższą Krwią Twoją i napełnij Swoim Duchem Świętym. Kocham Ciebie Panie Jezu. Dzięki Ci składam. Pragnę podążać za Tobą każdego dnia w moim życiu. Amen. Michael Clarke 54 Albemarle Road Gorleston Great Yarmouth NR 31 7AS Norfolk United Kingdom Opracował: Robert Wyród 15

9 16