Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych* Th17 lymphocytes in bacterial infections

Transkrypt

1 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; 69: e-issn Review Received: Accepted: Published: Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych* Th17 lymphocytes in bacterial infections Lidia Szulc-Dąbrowska 1, Małgorzata Gieryńska 1, Daria Depczyńska 2, Ada Schollenberger 1, Felix N. Toka 1 1 Zakład Immunologii, Katedra Nauk Przedklinicznych, Wydział Medycyny Weterynaryjnej, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie 2 Wydział Rolnictwa i Biologii, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Streszczenie Komórki Th17 są niedawno odkrytą subpopulacją pomocniczych limfocytów T CD4 +. Wykazano, że komórki te przyczyniają się do uszkodzeń w przebiegu licznych chorób tła immunologicznego oraz odgrywają istotną rolę w odporności przeciwnowotworowej i przeciwzakaźnej, zwłaszcza przeciwbakteryjnej. Bakterie stymulują odpowiedź Th17 przez receptory Toll-podobne (TLR), NOD-podobne (NLR) i lektynowe typu C (CLR). Aktywowane limfocyty Th17 wytwarzają liczne cytokiny, głównie interleukinę 17 oraz chemokiny, które przyciągają i pobudzają fagocyty celem eliminacji bakterii. W ten sposób komórki Th17 przyczyniają się do rozwoju odporności ochronnej, zwłaszcza przeciwko bakteriom zewnątrzkomórkowym: Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae i Klebsiella pneumoniae. Ponadto rosnąca liczba badań dostarcza danych potwierdzających znaczenie limfocytów Th17 także w odporności przeciwko bakteriom wewnątrzkomórkowym, takim jak Francisella tularensis czy Chlamydia muridarum. W tym przypadku rola ochronna komórek Th17 wynika z miejscowej stymulacji komórek dendrytycznych do promowania odpowiedzi typu Th1, niezbędnej w zwalczaniu wewnątrzkomórkowych czynników zakaźnych. Jednak w przebiegu zakażeń bakteryjnych zaburzenie regulacji odpowiedzi Th17/IL-17 może wywołać rozwój patologii. Dotyczy to udziału komórek Th17 w powstawaniu przewlekłych stanów zapalnych, prowadzących do uszkodzenia tkanek oraz sprzyjających rozwojowi nowotworów. W artykule omówiono współczesne rozumienie indukowanej przez bakterie odpowiedzi Th17 w odniesieniu do ochronnej odpowiedzi immunologicznej i immunopatologii. Słowa kluczowe: limfocyty Th17 interleukina 17 odporność przeciwbakteryjna bakterie zewnątrzkomórkowe bakterie wewnątrzkomórkowe immunopatologia Summary Th17 cells are a relatively newly discovered subpopulation of helper CD4 + T lymphocytes. It has been shown that these cells may contribute to tissue damage during certain inflammatory and autoimmune diseases and also play an important role in antitumor and antimicrobial, particularly antibacterial, immunity. Bacteria stimulate the Th17 response through several Toll-like (TLR), NOD-like (NLR) and C-type lectin (CLR) receptors. When activated, Th17 lymphocytes produce several cytokines, mainly interleukin (IL)-17 and chemokines, that further attract and activate phagocytes to mediate bacterial clearance. Thus Th17 cells contribute to induction of host protective immunity, particularly against extracellular bacterial pathogens: Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae and Klebsiella pneumoniae. Furthermore, numerous studies indicate the *Praca finansowana przez Narodowe Centrum Nauki w Krakowie, grant nr 2012/05/D/NZ6/02916 (dla L.S.D.). 398 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; 69

2 Szulc-Dąbrowska L. i wsp. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych importance of Th17 lymphocytes in immunity against intracellular bacteria such as Francisella tularensis and Chlamydia muridarum. In this case, the protective immune response is mediated mainly through stimulation of local dendritic cell (DC) function for establishing a Th1 immune response, indispensable for controlling intracellular infectious agents. However, deregulation of the Th17/IL17 response during bacterial infections may lead to profound pathologies. As a result, Th17 cells participate in chronic inflammatory diseases, leading to tissue destruction and favoring tumor development. This article summarizes current understanding of the bacteriainduced Th17 response in the context of the protective immune response and immunopathology. Key words: Th17 cells interleukin 17 antibacterial immunity extracellular bacteria intracellular bacteria immunopathology Full-text PDF: Word count: Tables: Figures: References: Adres autorki: dr n. wet. Lidia Szulc-Dąbrowska, Zakład Immunologii, Katedra Nauk Przedklinicznych, Wydział Medycyny Weterynaryjnej, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, ul. Ciszewskiego 8, Warszawa; lidia_szulc@sggw.pl Wykaz skrótów: AHR nadreaktywność oskrzeli (airway hyperresponsiveness); ap bezkomórkowa szczepionka przeciwko krztuścowi (acellular pertussis vaccine); APC komórka prezentująca antygen (antigen presenting cell); BCG prątek Calmette-Guérin (Bacillus Calmette-Guérin); CARD domena aktywacji i rekrutacji kaspaz (caspase activation recruitment domain); CLR receptor lektynowy typu C (C-type lectin receptor); CT toksyna choleryczna (cholera toxin); CTL limfocyt T cytotoksyczny (cytotoxic T-lymphocyte); CTLA-4 antygen 4 związany z CTL (CTL-associated antigen 4); DC komórka dendrytyczna (dendritic cell); Fgl2 białko 2 podobne do fibrynogenu (fibrinogen-like protein 2); FoxP3 czynnik transkrypcyjny FoxP3 (forkhead box P3); GAS paciorkowiec grupy A (group A streptococcus); GATA-3 białko 3 wiążące GATA (GATA [globin transcription factor] binding protein 3); G-CSF czynnik wzrostu kolonii granulocytów (granulocyte colony-stimulating factor); GMF miofibroblast/fibroblast żołądka (gastric myofibroblast/fibroblast); HIES zespół hiperimmunoglobulinemii E (hyper-ige syndrome); HIV ludzki wirus niedoboru odporności (human immunodeficiency virus); ICOS indukowalny kostymulator (inducible co-stimulator); IFN interferon (interferon); IL interleukina (interleukin); inos indukowalna syntaza tlenku azotu (inducible nitric oxide synthase); KC cytokina pochodząca z keratynocytów (keratinocyte-derived cytokine); LC komórka Langerhansa (Langerhans cell); LFA-1 antygen 1 związany z funkcją leukocytów (leukocyte function-associated antigen 1); LN węzeł chłonny (lymph node); LPS lipopolisacharyd (lipopolysaccharide); LRR powtórzenia bogate w leucynę (leucin-rich repeats); LTA kwas lipotejchojowy (lipoteichoic acid); LTi komórka induktorowa tkanki limfatycznej (lymphoid tissue inducer); LVS żywy szczep szczepionkowy (live vaccine strain); MDP dipeptyd muramylowy (muramyldipeptide); Mincle indukowalna w makrofagach lektyna typu C (macrophage-inducible C-type lectin); MIP-2 białko zapalne makrofagów 2 (macrophage inflammatory protein 2); MMP metaloproteinaza macierzy zewnątrzkomórkowej (matrix metalloproteinase); Mø makrofag (macrophage); NACHT domena obecna w NAIP, CIITA, HET-E, TP-1 (domain present in NAIP, CIITA, HET-E, TP-1); NALT tkanka limfatyczna związana z nosem i gardłem (nasal-associated lymphoid tissue); NapA białko A aktywujące neutrofile (neutrophil-activating protein A); NF-κB jądrowy czynnik transkrypcyjny κb (nuclear factor kappa-light-chain-enhancer of activated B cells); NLR receptor NOD-podobny (NOD [nucleotide binding and oligomerization domain]-like receptor); NO tlenek azotu (nitric oxide); Ova albumina jaja kurzego (ovalbumin); PAMP molekularny wzorzec związany z patogenami (pathogen-associated molecular pattern); PGN peptydoglikan (peptidoglycan); PI3K kinaza 3 fosfatydyloinozytolu (phosphoinositide 3-kinase); PMN komórka polimorfonuklearna (polymorphonuclear cell); PRR receptor rozpoznający wzorce (pattern recognition receptor); RAG-2 gen aktywujący rekombinację 2 (recombination-activating gene 2); RORγt sierocy receptor jądrowy RORγt (retinoic acid-related orphan receptor γt); SE enterotok- 399

3 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; tom 69: Subpopulacja limfocytów Th17 powstaje podczas różnicowania się komórek Th0 CD4 + pod wpływem określonych sygnałów otrzymywanych z mikrośrodowiska. Badania in vitro i in vivo z użyciem mysich i ludzkich niezróżnicowanych komórek T CD4 + wykazały, iż najważniejszymi czynnikami warunkującymi prawidłowy przebieg procesu powstawania limfocytów Th17 jest transformujący czynnik wzrostu beta (TGF-β) wraz z IL-6 oraz IL-21 i IL-23 (ryc. 1). Wydzielana przez komórki prezentujące antygen (APC) IL-6 wspólnie z TGF-β stymuluje aktywację głównych czynników transkrypcyjnych biorących udział w różnicowaniu limfocytów w kierunku Th17, a więc białka RORγt oraz czynnika STAT3 [52]. W badaniach in vivo na modelu myszy wykazano, że TGF-β, pod nieobecność IL-6, powoduje zahamowanie procesu różsyna gronkowcowa (staphylococcal enterotoxin); SIV małpi wirus niedoboru odporności (simian immunodeficiency virus); STAT białko przetwarzające sygnał i aktywujące transkrypcję (signal tranducers and activators of transcription); T-bet czynnik transkrypcyjny T-bet (T-box expressed in T-cells); TCR receptor limfocyta T (T cell receptor); TFh folikularny limfocyt T pomocniczy (follicular helper T cell); TGF-β transformujący czynnik wzrostu β (transforming growth factor-β); Th limfocyt T pomocniczy (T helper cell); TLR receptor Toll-podobny (Toll-like receptor); TNF czynnik martwicy nowotworu (tumor necrosis factor); TRAIL ligand związany z TNF indukujący apoptozę (TNF-related apoptosis inducing ligand); Treg limfocyt T regulatorowy (regulatory T cell); wp całokomórkowa szczepionka przeciwko krztuścowi (whole cell pertussis vaccine). Wstęp Limfocyty T pomocnicze (Th) CD4 + to ważny komponent nabytej odpowiedzi immunologicznej. Dziewicze limfocyty Th0, w wyniku swoistego rozpoznania antygenu oraz otrzymania sygnałów za pośrednictwem cytokin, ulegają aktywacji i różnicowaniu się w komórki efektorowe na skutek klonalnej ekspansji. Obecnie wyróżnia się 7 subpopulacji efektorowych limfocytów Th, powstających z komórek Th0 w zależności od sygnałów pochodzących z mikrośrodowiska. Subpopulacje te wykazują różnice w ekspresji jądrowych czynników transkrypcyjnych i powierzchniowych receptorów dla chemokin oraz w profilu wytwarzanych cytokin (ryc. 1) [14,48,71,73]. 400 Limfocyty Th1, wytwarzające głównie interferon-γ (IFN-γ) [aktywujący m.in. komórki NK, makrofagi (Mø)], oraz interleukinę 2 (IL-2) (stymulująca aktywność cytotoksyczną komórek), mają duży udział we wspomaganiu komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Natomiast limfocyty Th2 wytwarzają IL-4, -5, -10 i -13 stanowiące czynniki wzrostu i różnicowania limfocytów B oraz wspomagające przede wszystkim odpowiedź humoralną. Limfocyty Th1 lub Th2 wykazują ekspresję odmiennych czynników transkrypcyjnych, odpowiednio STAT-4 i T-bet lub STAT-6 i GATA-3 (ryc. 1) [48]. Limfocyty T-regulatorowe (Treg) wykazują natomiast wysoką ekspresję CD25, CD122, CD27, a przede wszystkim czynnika transkrypcyjnego FoxP3, który bierze udział w transkrypcji genów związanych z aktywnością immunoregulacyjną limfocytów. Czynnik FoxP3 indukuje ekspresję genów licznych cząsteczek powierzchniowych i czynników cytoplazmatycznych, tj. białka 2 podobnego do fibrynogenu (Fgl2), CD39, CD73, liganda związanego z czynnikiem martwicy nowotworu (TNF) indukującego apoptozę (TRAIL) oraz antygenu 4 związanego z limfocytem T cytotoksycznym (CTLA-4). U myszy czynnik FoxP3 występuje w limfocytach Treg o fenotypie CD4 +, jak i CD8 +. Komórki Treg są odpowiedzialne za wyciszanie odpowiedzi oraz indukowanie tolerancji immunologicznej [101]. Folikularne limfocyty T pomocnicze (TFh) wytwarzają IL- 21, stanowiącą jeden z najsilniejszych stymulatorów proliferacji, przełączania klas przeciwciał oraz różnicowania limfocytów B w komórki plazmatyczne. Limfocyty TFh wykazują ekspresję receptora chemokinowego CXCR5, który umożliwia ich migrację do grudek limfatycznych węzłów chłonnych (LN), gdzie mogą udzielać pomocy limfocytom B [48]. Natomiast limfocyty Th9, za pośrednictwem wytwarzanej IL-9, odgrywają ważną rolę w zwalczaniu pasożytów i w rozwoju przewlekłych alergii, a Th22 są odpowiedzialne za powstawanie procesów zapalnych w skórze i mają udział w rozwoju łuszczycy (ryc. 1) [101]. Niedawno opisano i scharakteryzowano nową subpopulację limfocytów Th, wytwarzających IL-17 i pełniących odmienne od limfocytów Th1, Th2, Treg, TFh, Th9 i Th22 funkcje biologiczne. Ze względu na wydzielanie IL-17, określono te komórki jako limfocyty Th17. Mają one istotne znaczenie w patogenezie przewlekłych chorób zapalnych, alergicznych i autoimmunologicznych [8]. Komórki Th17 mogą wykazywać działanie pro- lub przeciwnowotworowe, a także są istotnym elementem odporności przeciwbakteryjnej [8,75,94]. W pracy przedstawiono rolę limfocytów Th17 w zakażeniach bakteriami zewnątrz- i wewnątrzkomórkowymi. Należy zaznaczyć, że limfocyty Th17 wspomagają funkcjonowanie innych komórek układu odpornościowego, tym samym przyczyniając się do rozwoju komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Odpowiedź podlega zarówno dodatniemu, w kierunku odporności ochronnej, jak też ujemnemu, w kierunku chorób tła immunologicznego, wpływowi limfocytów Th17. Zrównoważona aktywność limfocytów Th17 przyczynia się do wykształcenia odpowiedzi ochronnej, natomiast nadmierne ich pobudzenie, powodujące wzmożone wytwarzanie cytokin i chemokin, prowadzi do rozwoju przewlekłych stanów zapalnych, konsekwencją których zwykle są zmiany patologiczne. Różnicowanie oraz aktywność wydzielnicza limfocytów Th17

4 Szulc-Dąbrowska L. i wsp. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych Ryc. 1. Różnicowanie pomocniczych limfocytów T CD4 + : ekspresja czynników transkrypcyjnych i receptorów chemokin oraz wytwarzanie cytokin przez poszczególne subpopulacje limfocytów Th nicowania się komórek Th17, w zamian za to, na skutek aktywacji czynnika transkrypcyjnego Foxp3, stymuluje powstawanie limfocytów Treg [44,51]. Myszy IL6 /, pozbawione genu dla IL-6, nie rozwijały odpowiedzi typu Th17, wykazywały natomiast obecność zwiększonej liczby limfocytów T-regulatorowych. Usunięcie limfocytów Treg u myszy IL6 / prowadziło do odbudowy subpopulacji limfocytów Th17 niezależnie od IL-6 [51]. W alternatywnym szlaku różnicowania komórek Th0 CD4 + w kierunku Th17 w warunkach in vivo uczestniczy IL-21, która wraz z TGF-β i z udziałem białka STAT3 aktywuje limfocyty Th17 [51]. IL-21 wykazuje zatem właściwości podobne do IL-6 i pozwala na powstawanie komórek Th17 niezależnie od IL

5 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; tom 69: Rolę pomocniczą względem IL-6 oraz TGF-β w procesie różnicowania limfocytów Th17 spełniają cytokiny prozapalne, tj. IL-1β oraz TNF-α, wytwarzane przez komórki dendrytyczne (DC) [44,97]. Podobnie działa osteopontyna, wydzielana przez DC, której obecność towarzyszy zwiększonemu wytwarzaniu IL-17 w pewnych chorobach autoimmunologicznych, np. w stwardnieniu rozsianym [44,68]. Inną ważną cytokiną, zaangażowaną w powstawanie limfocytów Th17, jest IL-23, która pod wpływem prostaglandyny E 2 (PGE 2 ) aktywuje szlak zależny od RORγt, powodujący różnicowanie się komórek Th17, a także odgrywa główną rolę w późniejszym stadium polaryzacji limfocytów Th17, gdyż jest odpowiedzialna za ich dojrzewanie, ustalenie fenotypu oraz proliferację [44]. Wiele innych czynników może negatywnie oddziaływać na przebieg powstawania subpopulacji limfocytów Th17. Do zahamowania różnicowania w kierunku Th17 dochodzi pod wpływem cytokin, tj. IL-4, -5, -12, -25, -27 oraz IFN-γ, wytwarzanych przez inne subpopulacje limfocytów Th (Th1, Th2, Treg). Komórki Treg hamują proces różnicowania limfocytów w kierunku Th17 na kilka sposobów, przez: wydzielanie IL-10 i IL-35, wytwarzanie TGF-β, który bez IL-6 stymuluje powstawanie limfocytów Treg oraz hamowanie wydzielania cytokin warunkujących aktywację komórek Th17, tj. IL-1β, IL-6 i IL-23 [44,114]. Powstawanie komórek Th17 podlega także regulacji dzięki IL-2, która działając za pośrednictwem czynnika transkrypcyjnego STAT5, hamuje wytwarzanie IL-17 oraz różnicowanie limfocytów w kierunku subpopulacji Th17 [44]. Aktywność wydzielnicza limfocytów Th17 polega głównie na wytwarzaniu kilku podtypów IL-17 oddziałujących na inne komórki układu immunologicznego oraz indukujących syntezę licznych cytokin i chemokin, odgrywających istotną rolę w odporności przeciwbakteryjnej i przeciwgrzybicznej. Podstawową cytokiną, wytwarzaną przez limfocyty Th17 jest IL-17A (inaczej: właściwa IL-17). Poprzez receptory komórkowe IL-17A stymuluje monocyty, komórki nabłonkowe oraz fibroblasty do wytwarzania licznych chemokin oraz cytokin prozapalnych, m.in. TNF-α, IL-1β oraz IL-6, które działają chemotaktycznie i aktywująco na neutrofile [41]. Komórki nabłonkowe i fibroblasty pod wpływem IL-17A wytwarzają czynnik wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF), który autokrynnie wpływa na ich dojrzewanie i różnicowanie. Podobne funkcje biologiczne spełnia IL-17F, która dodatkowo odgrywa ważną rolę w przebiegu karcynogenezy, stymulując tworzenie się nowych naczyń krwionośnych w obrębie guza, ułatwiając powstawanie przerzutów [41,100]. Jednak IL-17 pośrednio może wykazywać funkcję przeciwnowotworową związaną z rekrutacją i stymulacją DC, Mø, komórek NK i cytotoksycznych limfocytów T, które biorą udział w niszczeniu komórek guza [1,100]. Cytokiną wydzielaną przez limfocyty Th17 jest IL-21, która działa autokrynnie i promuje polaryzację limfocytów w kierunku fenotypu Th17, a także bezpośrednio wpływa na proliferację i dojrzewanie limfocytów B, limfocytów T CD8 + oraz komórek NK [44,100]. Komórki Th17 są także źródłem IL-22, IL-10 oraz TNF-α, odgrywając istotną rolę zarówno 402 prozapalną, jak i przeciwzapalną. IL-22 ponadto zapewnia prawidłowe funkcjonowanie bariery ochronnej błon śluzowych w drogach oddechowych i przewodzie pokarmowym w zakażeniach bakteriami Gram-ujemnymi [44,100]. Cytokiny wytwarzane przez limfocyty Th17 warunkują wytwarzanie licznych chemokin przez różne typy komórek, zapewniając w ten sposób prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego lub przyczyniając się do rozwoju immunopatologii. Wspomniana wcześniej IL-17A promuje u ludzi uwalnianie chemokin: CXCL1, CXCL2, CXCL5 i CXCL8 przez monocyty, komórki nabłonka i śródbłonka, co prowadzi do rozwoju reakcji zapalnej i aktywacji neutrofilów [74]. Za pośrednictwem tych chemokin IL-17A może też spełniać funkcje proangiogenne [100]. Komórki Th17, w wyniku synergistycznego działania IL-17 i IFN-γ, stymulują wytwarzanie chemokin CXCL9 i CXCL10, odpowiedzialnych za naciek efektorowych limfocytów T CD8 + do guza u pacjentek z zaawansowaną postacią raka jajnika [37]. Natomiast u pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym przełyku zaobserwowano naciekanie do guza limfocytów Th17 z ekspresją CCR4 i CCR6. W warunkach in vitro limfocyty te wykazywały wzmożoną migrację w kierunku chemokin CCL17, CCL20 i CCL22, co sugeruje, że naciek komórek Th17 do guza uzależniony był od oddziaływań odpowiednio CCR4-CCL17/22 i CCR6-CCL20 [15]. Limfocyty Th17 są głównym, aczkolwiek nie jedynym źródłem IL-17 w organizmie człowieka i myszy. Liczne badania wykazały, że producentami IL-17 są również monocyty, neutrofile, komórki NK, limfocyty T CD8 + oraz limfocyty Tγδ [44]. U osób chorujących na stwardnienie rozsiane potwierdzono wytwarzanie IL-17 przez astrocyty i oligodendrocyty. Aktywowane limfocyty Treg mogą natomiast wydzielać IL-17 w obecności cytokin prozapalnych, tj. IL-1β, IL-2, IL-21 i IL-23. Limfocyty B również wytwarzają IL-17 w przebiegu chorób pasożytniczych, niezależnie od czynnika transkrypcyjnego RORγt. Natomiast cytotoksyczne limfocyty T CD8 +, wytwarzające jednocześnie IFN-γ i IL-17, odgrywają ważną rolę w odporności przeciwnowotworowej. Wykazano, że wydzielanie IL-17 przez ludzkie limfocyty Th17, Treg oraz wiele innych rodzajów komórek zależy od obecności na ich powierzchni CCR6 [44,100]. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteriami zewnątrzkomórkowymi W zależności od rodzaju i sposobu namnażania się bakterii w organizmie gospodarza oraz od przebiegu zakażenia, komórki Th17 wzbudzają odmienne mechanizmy odpowiedzi immunologicznej. W zakażeniach bakteriami zewnątrzkomórkowymi rola komórek Th17 polega na indukcji napływu komórek żernych do ogniska zapalenia, czego następstwem jest eliminacja drobnoustrojów w wyniku fagocytozy (ryc. 2A). Jednak nadmierne wydzielanie cytokin prozapalnych przez komórki Th17 skutkuje długotrwale utrzymującym się stanem zapalnym, który może doprowadzić do uszkodzeń, a nawet sprzyjać rozwojowi guzów nowotworowych przez działanie proangiogenne (tabela 1).

6 Szulc-Dąbrowska L. i wsp. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych Tabela 1. Ochronna lub szkodliwa rola limfocytów Th17 i wytwarzanych przez nie cytokin w zakażeniach bakteryjnych Grupa bakterii Gatunek Ochrona Funkcja Zewnątrzkomórkowe Gram-dodatnie Gram-ujemne Gram-dodatnie Gram-ujemne Staphylococcus aureus Streptococcus pyogenes Tak Regulacja nacieku neutrofilów i makrofagów, stymulacja wytwarzania białek przeciwbakteryjnych w płucach, nerkach i/lub w śledzionie [40,65,70,109] Nie Nasilanie schorzeń alergicznych np. marszu atopowego [109] Tak Regulacja migracji neutrofilów i makrofagów do NALT, eliminacja drobnoustrojów [98] Nie Rozwój przewlekłego zapalenia stawów [42] Streptococcus pneumoniae Tak Ochrona nabłonka nosogardzieli przed kolonizacją [56] Bacillus anthracis Tak Warunkują ochronny efekt szczepionki zawierającej CT jako adiuwant [21] Borrelia burgdorferi Nie Przyczyniają się do rozwoju zapalenia stawów [53] Helicobacter pylori Klebsiella pneumoniae Bordetella pertussis Pseudomonas aeruginosa Nie Tak Tak Związane z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej żołądka, możliwy udział w rozwoju raka żołądka [12,57,76,86] Redukcja miana bakterii w płucach, zwiększenie przeżywalności zakażonych myszy [16,34] Indukują rozwój ochronnej odpowiedzi immunologicznej po immunizacji szczepionką całokomórkową (wp) [10] Nie Związane z przewlekłym zapaleniem płuc u osób chorych na mukowiscydozę [24,63] Tak Związane z wytworzeniem miejscowej odporności ochronnej w następstwie szczepienia [78,105] Bacteroides fragilis Nie Przyczyniają się do rozwoju ropni w jamie brzusznej [17] Porphyromonas gingivalis Tak Zapobieganie niszczeniu tkanki kostnej przyzębia [110] Citrobacter rodentium Tak Zwiększenie przeżywalności zwierząt, stymulacja wytwarzania białek przeciwbakteryjnych przez nabłonek okrężnicy [39,60] Escherichia coli Tak Regulacja migracji neutrofilów, eliminacja bakterii w jamie otrzewnej i wątrobie [87] Haemophilus influenzae Tak Warunkują ochronną odporność poszczepienną [72] Mycoplasma pneumoniae Tak Regulacja nacieku neutrofilowego do płuc [104] Mycobacterium tuberculosis Tak Wewnątrzkomórkowe Biorą udział w rozwoju długotrwałej pamięci immunologicznej, warunkują ochronę przy wtórnym zakażeniu poprzez regulację odpowiedzi zależnej od Th1 [20,46,103] Nie Nasilanie reakcji zapalnej w płucach i szerzenie zakażenia bakteryjnego [91] Mycobacterium bovis BCG Tak Wzrost migracji neutrofilów i tworzenie ziarniniaków w płucach [92] Listeria monocytogenes Tak Redukcja miana bakterii w wątrobie i tworzenie ziarniniaków [32,33] Salmonella spp. Tak Zapewnienie prawidłowego funkcjonowania bariery przewodu pokarmowego hamowanie rozprzestrzeniania bakterii, stymulacja nacieku neutrofilów i wytwarzania białek przeciwbakteryjnych [64,80,83] Francisella tularensis Tak Regulacja ochronnej Th1-zależnej odpowiedzi immunologicznej w płucach [54,58] Brucella melitensis Tak Stymulacja odporności ochronnej po immunizacji doustnej [18] Chlamydia muridarum Tak Promowanie odpowiedzi Th1 [9,26,113] Chlamydia trachomatis Tak Aktywacja ochronnych funkcji płucnych DC [99] Nie Indukcja silnego nacieku neutrofilów do płuc, zaburzona eliminacja bakterii, zwiększona śmiertelność zwierząt [99] Neisseria gonorrhoeae Tak Stymulacja migracji neutrofilów do błony śluzowej dróg rodnych [25] 403

7 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; tom 69: Gram-dodatnie bakterie zewnątrzkomórkowe Komponenty ściany komórkowej bakterii Gram-dodatnich mogą pośrednio indukować różnicowanie limfocytów Th17 przez receptory Toll-podobne (TLR), należące do zróżnicowanej grupy receptorów rozpoznających wzorce (PRR), znajdujące się m.in. na powierzchni komórek dendrytycznych. TLR są to receptory przezbłonowe, w budowie których wyróżnia się część zewnątrzkomórkową, bogatą w leucynę (LRR), rozpoznającą molekularne wzorce związane z patogenami (PAMP) oraz część przezbłonową cytoplazmatyczną, tzw. domenę receptora Toll/IL-1, przekazującą sygnał z udziałem białek adaptorowych [29]. Dotychczas opisano i scharakteryzowano 11 typów TLR u ludzi i 13 typów u myszy, a dla większości z nich określono naturalne ligandy [29]. Zarówno peptydoglikan (PGN), jak i kwasy lipotejchojowe (LTA) ściany bakterii Gram-dodatnich są rozpoznawane przez TLR2, co uaktywnia jądrowy czynnik transkrypcyjny κb (NF-κB) [89]. TLR2 tworzy heterodimery z TLR1 lub TLR6, rozpoznające odpowiednio triacylolipopeptydy lub diacylolipopeptydy. Badania Aliahmadi i wsp. wykazały, że ludzkie komórki Langerhansa (LC), stanowiące populację DC zlokalizowanych w głębszych warstwach naskórka, oraz komórki LC-podobne, wywodzące się z monocytów, wykazujące ekspresję cząsteczek CD1c i langeryny, stymulowane PGN poprzez heterodimer TLR2/TLR6, wytwarzały zwiększone ilości IL-6, IL-1β oraz IL-23 [3]. Konsekwencją stymulacji komórek LC-podobnych agonistami TLR2 była polaryzacja różnicowania limfocytów T CD4 + w kierunku Th17, gdyż we współhodowli komórek obserwowano zwiększony odsetek limfocytów T CD4 + wykazujących ekspresję RORγt i wytwarzających IL-17 [3]. Martin i wsp. odkryli, że w obwodowych węzłach chłonnych i jamie otrzewnej myszy populacja limfocytów Tγδ, wytwarzających IL-17, wykazywała ekspresję funkcjonalnego heterodimeru TLR2/TLR1, a stymulacja odpowiednimi ligandami TLR2/TLR1 powodowała wzrost wydzielania IL-17 przez te komórki [62]. TLR2 odgrywa także istotną rolę w bezpośrednim różnicowaniu się dziewiczych limfocytów T w komórki Th17, nawet bez udziału receptora limfocytów T (TCR) [81]. Jak już wspomniano, bakteryjny PGN może indukować różnicowanie limfocytów Th17 w następstwie stymulacji APC przez TLR2 i uwalniania przez te komórki określonych cytokin. Także bioaktywne dipeptydy muramylowe (MDP), produkty katabolizmu PGN bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, mogą promować wytwarzanie IL- 17 przez limfocyty T pamięci CD4 + CD45RO + w następstwie związania cytosolowego receptora NOD2 (domena wiązania nukleotydów i oligomeryzacji) ludzkich DC [93]. NOD2 należy do rodziny receptorów NOD-podobnych (NLR), zawierających C-końcowy region LRR, centralną domenę NACHT odpowiedzialną za oligomeryzację oraz N-końcowy region złożony z jednej lub dwóch domen aktywacji i rekrutacji kaspaz (CARD). Związanie MDP z LRR białka NOD2 prowadzi do aktywacji czynnika NF-κB i syntezy cytokin prozapalnych [5]. Tymczasem badania van Beelena i wsp. wykazały, że kombinacja MDP (rozpoznawanych 404 przez NOD2) i odpowiednich agonistów TLR wzmagała wytwarzanie IL-1α, IL-1β i IL-23 przez ludzkie DC, czego konsekwencją była zwiększona ekspresja IL-17 w limfocytach T pamięci CD4 + CD45RO + [93]. Rola NOD2 w indukcji syntezy IL-17 przez związanie MDP została potwierdzona z użyciem DC wywodzących się od monocytów pacjentów z chorobą Crohna, niewykazujących funkcjonalnego genu NOD2. Komórki te, w obecności MDP, wykazywały niską ekspresję IL-1α, IL-1β i IL-23 oraz - zgodnie z przypuszczeniami - nie stymulowały odpowiedzi typu Th17 [93]. Staphylococcus aureus Liczne badania wskazują na istotną rolę limfocytów Th17 i wytwarzanej przez nie IL-17A w zakażeniach S. aureus [40,43,109]. Osoby z upośledzeniem Th17-zależnej odpowiedzi immunologicznej charakteryzują się zwiększoną wrażliwością na zakażenie S. aureus w porównaniu do osób zdrowych. Niedobór limfocytów Th17 wykryto u pacjentów z zespołem hiperimmunoglobulinemii E (HIES), który w większości przypadków jest powodowany przez mutacje w domenie wiążącej DNA czynnika STAT3 [40]. Pacjenci z HIES są bardzo wrażliwi na zakażenia bakteriami zewnątrzkomórkowymi, zwłaszcza S. aureus, który preferencyjnie atakuje skórę i płuca. Prawdopodobnie zaburzone wytwarzanie cytokin przez limfocyty Th17 u pacjentów z HIES negatywnie oddziałuje na funkcje keratynocytów i komórek nabłonka błony śluzowej oskrzeli, które przy braku IL-17 nie wytwarzają czynników przeciwgronkowcowych, tj. chemokin rekrutujących neutrofile oraz peptydów przeciwbakteryjnych [65]. Islander i wsp. wykazali, że szczepy S. aureus wytwarzające związki o charakterze superantygenów wyjątkowo skutecznie stymulowały ludzkie, jednojądrzaste komórki krwi obwodowej do wytwarzania IL-17A [40]. Komórkami tymi okazały się limfocyty T CD4 + pamięci [40]. Tymczasem Narita i wsp. wskazali na ochronną rolę IL-17A podczas zakażenia S. aureus u myszy immunizowanych domeną wiążącą fibrynogen czynnika wiązkowego A (ClfA ) [70]. Czynnik wiązkowy A jest odpowiedzialny za zlepianie bakterii w obecności osocza i przyleganie S. aureus do skrzepów krwi oraz biomateriałów pokrytych plazmą. U myszy immunizowanych ClfA , po dożylnym zakażeniu gronkowcem obserwowano zwiększoną ekspresję mrna IL-17A w śledzionie i nerkach. Wzrastała także ekspresja mrna CXCL2 i CCL2, odpowiednio w komórkach śledziony i nerek tych zwierząt. Zwiększona ekspresja genów chemokin była dodatnio skorelowana z tworzeniem silnego nacieku, odpowiednio neutrofilów i makrofagów w śledzionie i nerkach immunizowanych myszy, co wywoływało szybszą eliminację patogenów. Wyniki tych samych badań wykazały, że IL-17A nie miała bezpośredniego wpływu na wytwarzanie przeciwciał przeciwko ClfA , jednak same przeciwciała, bez udziału komórek Th17, były niewystarczające do zredukowania liczby bakterii w narządach uodpornianych myszy C57BL/6 [70]. Komórki Th17 podczas zakażeń S. aureus mogą nasilać pewne reakcje nadwrażliwości. Badania Yu i wsp. wykazały, że

8 Szulc-Dąbrowska L. i wsp. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych Ryc. 2. Powstawanie limfocytów Th17 oraz ich ochronna i szkodliwa rola w zakażeniach bakteryjnych. (A) W zakażeniach bakteriami zewnątrzkomórkowymi lokalne DC wytwarzają cytokiny, takie jak IL-6, IL-21, IL-23 oraz TGF-β, które inicjują różnicowanie i aktywację limfocytów Th17. Aktywowane komórki Th17 wydzielają IL-17, która warunkuje ochronne działanie przez rekrutację komórek żernych (PMN i Mø) do miejsca zakażenia i zwiększanie ich aktywności fagocytarnej oraz przez stymulację komórek nabłonkowych do syntezy białek przeciwbakteryjnych. (B) W zakażeniach bakteriami wewnątrzkomórkowymi limfocyty Th17, oprócz rekrutacji fagocytów, mogą aktywować DC do wytwarzania IL-12, promującej różnicowanie limfocytów Th1, podstawowych w eliminacji tych drobnoustrojów. W obu przypadkach niekontrolowana aktywność komórek Th17 skutkuje powstawaniem zmian patologicznych gronkowcowa enterotoksyna B (SEB) nasilała marsz atopowy u myszy immunizowanych albuminą jaja kurzego (Ova), przez mechanizm zależny od IL-17A [109]. Naskórna ekspozycja myszy na SEB stymuluje odpowiedź z udziałem Th17/IL-17A w następstwie zwiększonego wytwarzania IL-6 przez limfocyty w węzłach chłonnych i śledzionie. Tymczasem IL-6, oprócz TGF-β oraz IL-23, jest jedną z głównych cytokin odpowiedzialnych za różnicowanie limfocytów Th17 [44,51]. U tych samych myszy wykazano, że nadekspresja IL-17A prowadzi do nadreaktywności oskrzeli (AHR) oraz zapalenia płuc [109]. Sugeruje się zatem, że przewlekła kolonizacja skóry pacjentów cierpiących na atopowe zapalenie skóry szczepami S. aureus wytwarzającymi enterotoksyny może odgrywać główną rolę w rozwoju marszu atopowego przez mechanizm zależny od IL-17A [109]. Streptococcus spp. S. pyogenes, należący do grupy A paciorkowców (GAS), jest czynnikiem etiologicznym m.in. szkarlatyny, anginy, paciorkowcowego zespołu wstrząsu toksycznego oraz zapalenia ucha środkowego u ludzi. GAS podane myszom donosowo indukują różnicowanie limfocytów T w kierunku Th17 w tkance limfatycznej związanej z nosem i gardłem (NALT), co przyczynia się do stymulacji ochronnej odpowiedzi immunologicznej [98]. Przewlekłe zakażenie paciorkowcem prowadziło bowiem do wytwarzania IL-6 i TGF-β1 w NALT, a cytokiny te są niezbędne w przebiegu różnicowania limfocytów T w kierunku Th17 [98]. Istotna rola TGF-β1 w rozwoju odpowiedzi Th17 podczas zakażenia GAS została potwierdzona za pomocą inhibitora SB , hamującego fosforylację receptora typu I TGF-β1. Splenocyty izolowane od zakażonych myszy, poddane in vitro działaniu inhibitora SB , wytwarzały znacznie mniej IL-17A w porównaniu do komórek nietraktowanych inhibitorem. Ponadto, antygenowoswoiste limfocyty Th17 wykazywały działanie ochronne, gdyż przyczyniały się do eliminacji GAS z NALT donosowo zakażonych myszy, przez zwiększenie migracji neutrofilów i makrofagów [98]. Dileepan i wsp. wykazali, że indukcja odpowiedzi immunologicznej z udziałem limfocytów Th17 u myszy zakażonych GAS uzależniona 405

9 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; tom 69: jest od drogi zakażenia oraz obecności IL-6, natomiast nie zależy od superantygenu paciorkowcowego (epitop 2W białka M) [23]. Donosowe zakażenie myszy C57BL/6 przyczyniało się do powstania silnej odpowiedzi typu Th17 w NALT, natomiast zakażenie dożylne lub podskórne prowadziło do rozwoju limfocytów subpopulacji Th1. Ponadto powtórne zakażenie donosowe prowadziło do powstawania w NALT podwójnie pozytywnych (IL IFN-γ + ) limfocytów T, których obecność towarzyszy chorobom tła immunologicznego u ludzi i zjawiskom immunopatologicznym u gryzoni [23]. Rola tej populacji limfocytów T podczas zakażenia GAS nie jest jeszcze wyjaśniona. Następstwem zakażeń S. pyogenes u dzieci jest często reumatoidalne zapalenie stawów i/lub zapalenie mięśnia sercowego. Joosten i wsp. opracowali model myszy z miejscowym, przewlekłym, uszkadzającym zapaleniem stawów, wywołanym kilkukrotnym śródstawowym podaniem składowych ściany komórkowej S. pyogenes [42]. Wykorzystując ten model doświadczalny u zwierząt pozbawionych genów dla cytokin wskazano na główną rolę IL-17 i IL-1β w rozwoju przewlekłej fazy choroby, podczas gdy TNF-α nie miał wpływu na jej przebieg. Co więcej, u myszy IL- -17R /, RAG-2 / i IFN-γ / nie rozwijało się przewlekłe zapalenie stawów [42]. Te badania wyraźnie wskazują na istotną rolę IL-17 i IL-1β w rozwoju przewlekłego uszkadzającego zapalenia stawów u myszy w odpowiedzi na składniki ściany komórkowej S. pyogenes. Nie jest wykluczone, że obie cytokiny mają podobne znaczenie w rozwoju reumatoidalnego zapalenia stawów u ludzi, powstałego w wyniku paciorkowcowych angin. Funkcja ochronna limfocytów Th17 została stwierdzona w zakażeniach S. pneumoniae, który odpowiada za wiele chorób, w tym zapalenie płuc i zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci i osób starszych. Uważa się, że u ludzi podczas naturalnego zakażenia głównym komponentem ochronnej odpowiedzi immunologicznej są przeciwciała wytwarzane przeciwko wielocukrom otoczki S. pneumoniae. Wykorzystując model myszy Malley i wsp. wykazali, że ochronna odporność przeciwko pneumokokom może zostać zasymulowana także u zwierząt z agammaglobulinemią, a więc w sposób niezależny od przeciwciał, natomiast zależny od IL-17 [59]. W późniejszych badaniach odkryto, że komórki Th17 i wytwarzana przez nie IL-17, hamują kolonizację błony śluzowej nosogardzieli przez pneumokoki oraz ograniczają rozwój paciorkowcowego zakażenia u myszy [56]. Ochrona przed kolonizacją błony śluzowej jest bardzo zależna od aktywności neutrofilów, natomiast przy braku receptora dla IL-17 jest zniesiona. Co więcej, rekombinowana ludzka IL-17 zwiększa zabijanie komórek S. pneumoniae przez ludzkie neutrofile krwi obwodowej w warunkach in vitro niezależnie od przeciwciał przeciwotoczkowych. Wykazano też, że antygeny pneumokoków mogą pobudzić wytwarzanie IL-17 przez komórki migdałków u dzieci oraz przez komórki jednojądrzaste krwi obwodowej zdrowych dorosłych ochotników, nie stymulują natomiast komórek krwi pępowinowej [56]. 406 Gram-ujemne bakterie zewnątrzkomórkowe Główny składnik ściany komórkowej bakterii Gram- -ujemnych lipopolisacharyd (LPS) jest rozpoznawany przez TLR4, znajdujący się m.in. na powierzchni DC i makrofagów. Stymulacja DC przez TLR4 prowadzi przede wszystkim do syntezy IL-12p70, złożonej z dwóch podjednostek: IL-12p35 i IL-12p40, faworyzujących proliferację limfocytów Th1 [69]. Wykazano, że LPS poprzez TLR4 może także indukować wytwarzanie IL-17 zarówno w warunkach in vitro, jak też in vivo [34]. W zakażeniu Gram-ujemnymi pałeczkami Klebsiella pneumoniae związanie TLR4 promuje wydzielanie IL-23 przez DC i makrofagi pęcherzykowe w płucach myszy [34]. Co więcej, aktywacja DC poprzez TLR4 wywołuje syntezę cytokin prozapalnych, m.in. IL-6 i TNF-α, które mają zasadnicze znaczenie dla różnicowania limfocytów Th17 [22]. W DC związanie LPS przez TLR4 może stymulować dwa odmienne szlaki sygnałowe z udziałem różnych białek adaptorowych, co powoduje wytwarzanie cytokin regulujących ekspansję komórek Th17. W pierwszym szlaku przekazywania sygnałów uczestniczy białko adaptorowe MyD88, a w szlaku alternatywnym białko adaptorowe TRIF. Transdukcja sygnałów poprzez MyD88 sprzyja różnicowaniu komórek Th17 i jest związana ze zwiększeniem wytwarzania IL-1, IL-6 i IL-23 przez DC. Natomiast sygnały przekazywane przez TRIF negatywnie wpływają na różnicowanie limfocytów Th17 przez stymulację syntezy IFN typu I (IFN-α/β), które promują wytwarzanie IL-27 [22]. Lipoproteiny Gram-ujemnych, podobnie jak Gram-dodatnich bakterii, mogą stymulować rozwój odpowiedzi typu Th17 przez połączenie z TLR2. Na przykład, białko NapA Borrelia burgdorferi łączy się z TLR2 obecnymi na monocytach i neutrofilach, pobudzając te komórki do wydzielania IL-1β, IL-6, IL-23 i/lub TGF-β [19]. Obecność tych cytokin warunkuje różnicowanie i proliferację limfocytów Th17. Flagelina bakterii Gram-ujemnych, zwłaszcza chorobotwórczych, zasiedlających jelita i płuca, jest ligandem dla TLR5, znajdujących się na powierzchni boczno-podstawnej komórek nabłonkowych. Związanie liganda przez TLR5 natychmiast indukuje przekazywanie sygnałów w komórkach dendrytycznych blaszki właściwej (lamina propria) jelita cienkiego. Van Maele i wsp. wykazali, że u myszy stymulowanych flageliną obserwuje się zależną od DC, zwiększoną transkrypcję genów kodujących IL-17 i IL-22 w narządach limfatycznych, jelitach i płucach [96]. Źródłem cytokin, związanych z Th17, była nowa populacja komórek o fenotypie CD3 neg CD127 +, przypominająca komórki induktorowe tkanki limfatycznej (LTi) [96]. Interleukiny 17 i 22 uczestniczą w regulacji odporności wrodzonej w błonie śluzowej przewodu pokarmowego i oddechowego, gdyż stymulują komórki nabłonkowe do wytwarzania białek przeciwbakteryjnych, proteaz macierzy zewnątrzkomórkowej oraz czynników biorących udział w procesach regeneracji, naprawy i przebudowy tkanek [96].

10 Szulc-Dąbrowska L. i wsp. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych Borrelia burgdorferi W jednym z pierwszych badań, dotyczących swoistych antygenowo limfocytów Th17 w związku z oddziaływaniem B. burgdorferi wykazano, że lipopeptydy tego krętka, w obecności Ova, stymulują in vitro limfocyty T CD4 + transgenicznych myszy DO11.10 TCR do wytwarzania IL-17, TNF-α i GM-CSF. Odpowiedź limfocytów Th uzależniona była od obecności syngenicznych APC [38]. W późniejszych badaniach wykazano, że B. burgdorferi u myszy aktywuje DC pochodzenia szpikowego do wydzielania IL-23, promując tym samym różnicowanie limfocytów Th17 [49]. Co więcej, białko NapA krętków aktywuje neutrofile i Mø do wytwarzania IL-1β, IL-6, IL-23 i/lub TGF-β,w wyniku czego indukuje miejscową odpowiedź typu Th17 w przebiegu zapalenia wielostawowego w chorobie z Lyme [19]. IL-17A wydzielana przez limfocyty Th17 odgrywa istotną rolę w rozwoju przewlekłego zapalenia stawów podczas zakażenia B. burgdorferi [11]. Badania Kotloskiego i wsp. potwierdziły tę rolę IL-17A, ale wskazały również na IL-23, jako cytokinę pośredniczącą w indukcji wielostawowego stanu zapalnego [53]. Badania przeprowadzono na myszach C57BL/6 immunizowanych krętkami B. burgdorferi inaktywowanymi formaliną. Myszy następnie zakażano B. bissettii, a dodatkowo jednej grupie doświadczalnej podano przeciwciała skierowane przeciwko podjednostce p19 IL-23, po czym obserwowano rozwój obrzęku obejmującego stawy kończyn miednicznych. Badania wykazały, iż podanie zwierzętom przeciwciał neutralizujących IL-23, zapobiegało rozwojowi zapalenia stawów przez zahamowanie wydzielania IL-17A [53]. Rozwojowi zapalenia stawów w chorobie z Lyme u ludzi sprzyja również wydzielanie metaloproteinaz macierzy zewnątrzkomórkowej (MMP)-1 i MMP-9 przez aktywowane krętkami monocyty i neutrofile [27]. MMP biorą udział w degradacji błon podstawnych, umożliwiając migrację komórek immunokompetentnych do ognisk zapalenia oraz regulują wydzielanie cytokin prozapalnych [50]. MMP-9 zwiększa także aktywność biologiczną IL-8/CXCL8, wydzielanej oprócz IL-17, przez komórki Th17. Te procesy zwiększają liczbę aktywowanych neutrofilów i ich migrację do miejsc zapalenia [44,50]. Podsumowując wyniki powyższych badań należy przyjąć, że w przebiegu zakażenia B. burgdorferi limfocyty Th17 odgrywają większą rolę w rozwoju i podtrzymaniu stanu zapalnego niż w eliminacji patogenu. Helicobacter pylori W czasie zakażenia H. pylori u ludzi wzrasta stężenie IL- 17 w śluzie pokrywającym ścianę żołądka oraz wytwarzanie IL-8 przez komórki nabłonkowe błony śluzowej żołądka, przyczyniając się do silnej chemotaksji i obfitego naciekania neutrofilów [57]. Ponadto w śluzie żołądka osób zakażonych H. pylori obserwuje się zwiększone stężenie IL-23, odpowiedzialnej za aktywację czynnika STAT3 w komórkach mononuklearnych lamina propria, co może prowadzić do ciągłego wydzielania IL-17 i utrzymywania się przewlekłego stanu zapalnego [12]. Wykorzystując model myszy, Zhang i wsp. w badaniach in vitro oraz in vivo wykazali, że wzbudzenie Th17-zależnej odpowiedzi immunologicznej podczas zakażenia H. pylori jest zależne od obecności podjednostki B ureazy (UreB), wytwarzanej przez te bakterie [112]. Myszy BALB/c, immunizowane donosowo rekombinowaną UreB, miały zwiększoną liczbę komórek Th17, co zmniejszało kolonizację H. pylori w żołądku zakażonych osobników [112]. Ważnym czynnikiem uczestniczącym w kontrolowaniu zakażenia H. pylori jest podjednostka A receptora dla IL-17A (IL-17AR) [2]. U myszy C57BL/6 pozbawionych IL-17AR (IL-17AR / ) obserwowano nasiloną kolonizację przez H. pylori oraz zwiększoną infiltrację błony śluzowej żołądka przez komórki jednojądrzaste. Co więcej, komórki nabłonkowe żołądka myszy szczepu dzikiego C57BL/6, stymulowane in vitro IL-17A, wydzielały większe ilości CXCL1, CXCL2, CXCL5 oraz GM-CSF, w porównaniu do komórek nabłonkowych żołądka myszy IL-17AR / w tych samych warunkach. U myszy IL-17AR / wykazano także zmniejszony napływ neutrofilów do błony śluzowej żołądka. Uważa się, że neutrofile ograniczają rozwój zakażenia H. pylori, a obserwowany wzrost kolonizacji błony śluzowej żołądka myszy IL-17AR / może być związany z małą liczbą neutrofilów u tych zwierząt. Przekazywanie sygnałów przez IL-17AR wpływa również na rekrutację limfocytów B do błony śluzowej żołądka myszy podczas zakażenia H. pylori [2]. Na podstawie tych badań można stwierdzić, iż IL-17 reguluje ekspresję cytokin i chemokin w komórkach błony śluzowej, które wpływają na migrację neutrofilów, makrofagów i limfocytów B oraz nadzoruje przebieg zapalenia żołądka wywoływanego przez H. pylori. Obecnie przedmiotem intensywnych badań jest udział komórek Th17 w powstawaniu patologicznych zmian w obrębie błony śluzowej, prowadzących m.in. do rozwoju raka żołądka. Niektóre badania sugerują, że IL-17 u myszy nie spełnia funkcji ochronnej w zakażeniu H. pylori, a wręcz przeciwnie sprzyja kolonizacji i nasila stan zapalny żołądka [86]. U zwierząt, które otrzymały przeciwciała neutralizujące IL-17 lub które zostały pozbawione genu kodującego IL-17, obserwowano zwiększoną eliminację bakterii i jedynie niewielki stan zapalny w obrębie błony śluzowej żołądka. Stwierdzono ścisłą korelację między komórkami Th17 a Th1 w żołądku zakażonych zwierząt [86]. Niedawno wykazano, że RORγ i IL-17A ulegają silnej ekspresji w błonie śluzowej żołądka u pacjentów zakażonych H. pylori i z rakiem żołądka [76]. Komórkami odpowiedzialnymi za zwiększanie Th17-zależnej odpowiedzi immunologicznej w żołądku osób cierpiących na raka żołądka i zakażonych H. pylori, są żołądkowe miofibroblasty/ fibroblasty (GMF) nieprofesjonalne APC, wykazujące ekspresję cząsteczek MHC klasy II [76]. Powyższe badania mogą wskazywać na pozytywną korelację między limfocytami Th17, a rozwojem raka żołądka w następstwie zakażenia H. pylori. Klebsiella pneumoniae Badania z wykorzystaniem modelu myszy wskazują na ochronną rolę limfocytów Th17 w płucach podczas doświadczalnego zakażenia pałeczkami K. pneumoniae 407

11 Postepy Hig Med Dosw (online), 2015; tom 69: Ryc. 3. Indukcja miejscowej odpowiedzi immunologicznej w układzie oddechowym w zakażeniu Bordetella pertussis, z uwzględnieniem roli limfocytów Th17. Po wniknięciu patogenu, zostaje on pochłonięty przez Mø i DC. W drenujących węzłach chłonnych wytwarzanie IL-12 oraz IL-1β i IL-23 przez DC warunkuje różnicowanie się odpowiednio limfocytów Th1 oraz Th17. Komórki Th17 przez IL-17 stymulują napływ i aktywację neutrofilów i makrofagów. IFN-γ wydzielany głównie przez komórki NK i limfocyty Th1, odpowiednio we wczesnej i późnej fazie zakażenia, dodatkowo stymuluje rekrutację i aktywację komórek żernych. Aktywowane makrofagi wytwarzają tlenek azotu (NO), chemokiny oraz cytokiny prozapalne IL-1 i TNF-α, przyczyniając się z jednej strony do eliminacji drobnoustrojów, z drugiej do powstawania zmian patologicznych w płucach. We wczesnej fazie zakażenia powstające limfocyty Treg wydzielają IL-10 i TGF-β, które hamują wytwarzanie cytokin prozapalnych i zapobiegają powstawaniu przewlekłych stanów zapalnych w obrębie układu oddechowego [34,35,108]. IL-17 wytwarzana jest miejscowo w tkance płucnej, jako przejaw prawidłowej odpowiedzi immunologicznej w przebiegu zakażenia [108]. Zwiększenie syntezy i uwalniania IL-17, przez transfer genu dla IL-17 w wektorze adenowirusowym, nasilało eliminację bakterii w płucach i zwiększało czas przeżycia zwierząt we wczesnej fazie zakażenia. Obserwowane skutki korzystnego oddziaływania IL-17 były związane ze stymulacją syntezy IL-1β, TNF-α, G-CSF i białka 2 zapalnego makrofagów (MIP-2/ CXCL2) w tkance płucnej i masowej migracji neutrofilów [108]. Wytwarzanie IL-17 w zakażeniu K. pneumoniae jest następstwem syntezy IL-23 [35]. Badania Happel i wsp. przeprowadzone na myszach C57BL/6 dowiodły, iż zwierzęta pozbawione podjednostki p19 IL-23 (IL-23 p19 / ) mają niższe stężenie IL-17A i IL-17F w tkance płucnej [34]. W płucach myszy IL-23 p19 / obserwowano mniejsze stężenie czynników prozapalnych, takich jak G-CSF, IL-6, MIP-2/CXCL2, których wydzielanie jest regulowane przez IL-17. Skutkiem tego było zahamowanie migracji 408 neutrofilów do płuc, co wiązało się z zaostrzeniem zapalenia i zwiększoną śmiertelnością zwierząt w następstwie zakażenia K. pneumoniae [34]. Oprócz IL-17 istotną rolę w zwalczaniu miejscowego zakażenia pałeczkami K. pneumoniae odgrywa IL-22 [6]. Zarówno IL-17 jak IL-22, mogą regulować w warunkach in vitro ekspresję lipokaliny 2, białka przeciwbakteryjnego wiążącego siderofory, która jest ważnym elementem miejscowej odporności w płucach na zakażenie K. pneumoniae [6,13]. Tymczasem jedynie IL-22 wzmaga proliferację komórek nabłonkowych płuc oraz zwiększa oporność przeznabłonkową na uszkodzenia [6]. Podsumowując, w zakażeniu pałeczkami K. pneumoniae u myszy odpowiedź typu Th17 pełni funkcję ochronną. Ponadto ostatnie badania wskazują, że limfocyty Th17 pamięci zapewniają długotrwałą ochronę zwierząt przed zakażeniem różnymi szczepami K. pneumoniae w sposób niezależny od przeciwciał neutralizujących [16].

12 Szulc-Dąbrowska L. i wsp. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteryjnych Bordetella pertussis U myszy całkowita eliminacja pałeczek B. pertussis z organizmu wymaga aktywacji komórkowej odpowiedzi immunologicznej z udziałem limfocytów Th1 i Th17 (ryc. 3) [36]. Szczepionka przeciwko krztuścowi, zawierająca całe komórki bakteryjne (wp) przyczyniła się do znacznego zmniejszenia częstości występowania krztuśca u ludzi. Jednak z powodu występowania niekorzystnych reakcji poszczepiennych, preparat wp zastąpiono szczepionką bezkomórkową (ap), zawierającą jako adiuwant związki glinu. Mimo że bezpieczeństwo szczepionki ap jest większe, to jednak jej wartość ochronna, czyli skuteczność, jest mniejsza od skuteczności prepartu wp. Okazało się bowiem, że szczepionka wp, w przeciwieństwie do szczepionki acelularnej indukowała powstawanie populacji komórek wytwarzających IL-17 i IFN-γ. Indukcja odpowiedzi typu Th17 u myszy immunizowanych szczepionką wp korelowała z wytwarzaniem przez komórki dendrytyczne IL-23, IL-1β oraz TNF-α, które biorą udział w różnicowaniu komórek Th17. Wytwarzanie tych cytokin było konsekwencją rozpoznania LPS ściany komórkowej bakterii przez TLR4. Stymulacja DC przez TLR4 w zakażeniu B. pertussis indukuje wytwarzanie cytokin prozapalnych oraz rozwoju odpowiedzi Th1 i Th17, odgrywających główną rolę w eliminacji drobnoustrojów [10]. Aktywowane limfocyty Th17 wytwarzają IL-17A, która stymuluje ekspresję MIP-2/CXCL2, pośredniczącego w rekrutacji granulocytów obojętnochłonnych do ognisk zapalenia oraz reguluje aktywność fagocytarną makrofagów. Stosowana obecnie szczepionka bezkomórkowa ap zawiera oczyszczone antygeny bakteryjne w postaci toksyny krztuścowej, hemaglutyniny włókienkowej i pertaktyny. Szczepionka nie wywołuje odpowiedzi immunologicznej zależnej od limfocytów Th17, jest również mniej skuteczna od preparatu zawierającego całe komórki B. pertussis [10]. Andreasen i wsp. wykazali, że toksyna krztuścowa może również odpowiadać za stymulację reakcji zapalnej, zależnej od cytokin i chemokin wytwarzanych przez limfocyty Th1 i Th17 w układzie oddechowym [4]. Po 3-4 dniach od zakażenia toksynotwórczym szczepem B. pertussis w błonach śluzowych dróg oddechowych myszy obserwowany był silny naciek neutrofilowy, który korelował z wysoką ekspresją genu kodującego IL-17. Co więcej, po 2 dniach od zakażenia u myszy BALB/c dochodziło do silnej ekspresji genu dla IL-6, co bezpośrednio poprzedzało ekspresję genu kodującego IL-17. Jest to zgodne z ustaloną rolą IL-6 w stymulacji komórek Th17. Na poparcie wpływu toksyny krztuścowej na rozwój odpowiedzi Th17 zaobserwowano, że toksyna stymulowała różnicowanie komórek Th17 we współhodowli dziewiczych limfocytów T i komórek dendrytycznych, zależnie od IL-6 [4]. Warto zaznaczyć, że we wczesnej fazie zakażenia B. pertussis obserwuje się zahamowanie miejscowej odpowiedzi z udziałem limfocytów Th1 i Th17 na skutek wytwarzania IL-10 przez DC i różnicujące się limfocyty Treg (ryc. 3). Konsekwencją nadmiernego wytwarzania IL-10 jest hamowanie syntezy cytokin prozapalnych, które mogą wywołać przewlekłe stany zapalne w układzie oddechowym [4,10]. Pseudomonas aeruginosa W zakażeniach płuc pałeczką P. aeruginosa limfocyty Th17 nie uczestniczą w mechanizmach odpowiedzialnych za eliminację czynnika zakaźnego, lecz powodują pogłębienie stanu chorobowego oraz przewlekłe zapalenie płuc przez stymulację nadmiernej migracji i aktywacji neutrofilów. Dotyczy to głównie chorych na mukowiscydozę, wykazujących zaburzone oczyszczanie dróg oddechowych, którzy są bardzo wrażliwi na zakażenia pałeczką ropy błękitnej. W plwocinie tych osób obserwuje się znacznie podwyższone stężenie Th17-zależnych cytokin, tj. IL- 23, IL-17A i IL-17F, które spada po zastosowaniu leczenia przeciw P. aeruginosa [63]. Niedawno wykazano, że duże stężenie Th17-zależnych cytokin (IL-17A, IL-6, IL-1β, IL- 8), oprócz Th2-zależnych cytokin i chemokin (IL-5, IL-13, CCL17) w drogach oddechowych osób z mukowiscydozą jest czynnikiem predysponującym do występowania zakażenia P. aeruginosa [90]. Potwierdzeniem niekorzystnej roli limfocytów Th17 w zakażeniu tymi bakteriami są badania przeprowadzone na modelu myszy pozbawianych genu kodującego podjednostkę IL-23 [24]. U myszy IL-23 p19 /, po dotchawiczym wprowadzeniu kulek agarozowych zawierających kliniczny izolat P. aeruginosa ze śluzu, reakcja zapalna w drogach oddechowych w następstwie zaburzonego wytwarzania IL-17, IL-6, MMP-9 oraz ograniczenia napływu neutrofilów, była zmniejszona. U myszy szczepu dzikiego w tych samych warunkach łatwo dochodziło do rozwoju zmian zapalnych w płucach z powodu wydzielania dużych ilości IL-17 i nadmiernej aktywacji neutrofilów. Między obiema grupami myszy nie wykazano natomiast różnic w mianie bakterii w płucach oraz ich przechodzeniu do śledziony, co może wykluczać rolę IL-17 w zwalczaniu zakażenia P. aeruginosa [24]. IL-17 jest jednak ważnym elementem ochronnej odpowiedzi immunologicznej u myszy, którym podano szczepionkę przeciwko P. aeruginosa. Priebe i wsp. zaobserwowali bowiem, że donosowa immunizacja myszy preparatem zawierającym atenuowane bakterie, wzbudzała odporność chroniącą przed rozwojem śmiertelnego zapalenia płuc, spowodowanego zakażeniem heterologicznymi szczepami P. aeruginosa [78]. Szczep atenuowany indukował wytwarzanie w płucach IL-17, która stymulowała szybką migrację neutrofilów, skutkującą eliminacją czynnika zakaźnego i to niezależnie od obecności przeciwciał opsonizujących [78]. W innej serii eksperymentów wykazano, że można wzbudzić miejscową, ochronną Th17-zależną odpowiedź immunologiczną przeciwko P. aeruginosa, immunizując myszy oczyszczonymi białkami bakteryjnymi, podawanymi z adiuwantem kurdlanem, nasilającym odpowiedź typu Th17 [105]. Limfocyty Th17 w zakażeniach bakteriami wewnątrzkomórkowymi Rola limfocytów Th17 oraz IL-17 w zakażeniach bakteriami wewnątrzkomórkowymi jest skromniejsza niż w przypadku patogenów zewnątrzkomórkowych i polega głównie na aktywacji mechanizmów komórkowej odpo- 409