Dwutygodnik parafii św. Mateusza w Łodzi KU WSPÓLNOCIE. Numer 21/2012 (629) 25 grudnia 2012 r.

Transkrypt

1 Dwutygodnik parafii św. Mateusza w Łodzi KU WSPÓLNOCIE Numer 21/2012 (629) 25 grudnia 2012 r.

2 Liturgia Słowa Narodzenie Pańskie Łk 2,1-20 W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoim stadem. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu; dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie. I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie. Objawienie Pańskie Mt 2,1-12 Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon. Skoro usłyszał to król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: W Betlejem judzkim, bo tak napisał prorok: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela. Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się 2 gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon. Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do ojczyzny. Życzenia

3 Pomyśl Opowiadają, że w dawnych czasach pewien król budował na chwałę Boga przepiękną katedrę. Chciał przy tym jednak coś dla swojej chwały też zrobić, dlatego zarządził, że nikt w królestwie, pod groźbą srogich kar, niech się nie waży nawet złamanego grosza ofiarować na ten zbożny cel. Król chciał bowiem sam pokryć wszystkie koszta związane z budową. A miał z czego, bo skarbce królewskie w dawnych czasach nie miały zwyczaju świecić pustkami. Przed oddaniem katedry do użytku kazał też wypisać złotymi literami w marmurze tę oto informację na wieczną rzeczy pamiątkę: Ten wspaniały dom Boży jest dziełem samego tylko króla. Jakże się zdziwiono nazajutrz, gdy na tablicy zamiast imienia króla ktoś dopisał imię biednej kobieciny z okolicy. Oczywiście rzemieślnicy musieli zaraz przystąpić do korygowania tego kawału. Niewiele to jednak pomagało, bo znowu zjawiało się uparcie imię owej staruszki. W końcu król nie wytrzymał, kazał odszukać i przyprowadzić przed swoje oblicze winowajczynię. Powiedz szczerze - zagadnął monarcha trzęsącą się ze strachu staruszkę - ofiarowałaś coś naprawdę na budowę tego kościoła? Kobieta nie miała innego wyboru, rzuciła się więc do nóg królewskich i z płaczem wyznała całą prawdę: Przebacz mi, mój panie królu. Zarabiam ciężko na chleb, cały Boży dzień siedzę z wrzecionami w ręku. Zaoszczędziłam trochę i chciałam chętnie ofiarować to na chwałę Boga. Znałam jednak twoje zakazy i bałam się kary. Dlatego kupiłam trochę siana i dałam je wołom, co ciągnęły kamienie na budowę tego wspaniałego kościoła. W ten sposób spełniło się moje pragnienie, a przy tym nie przekroczyłam twojego prawa. Król zrozumiał swą pychę i głupotę. A biedną starowinkę obdarzył szczodrze, tak że już do końca życia nie musiała pracować. Czytając powyższą historię, aż chciałoby się krzyknąć: Co za wspaniałe czasy! Królowie budowali świątynie, nie dopuszczając innych do tego przedsięwzięcia, a co za tym idzie, oszczędzając przecież biednym sporych wydatków. Sielankowy nastrój psuje jednak owa kobieta. Można zapytać o co jej chodzi? Po co wchodzić w drogę tak hojnemu sponsorowi? Narzeka zapewne na biedę, na brak pieniędzy, a kiedy znajduje się ktoś, kto ciężary finansowe bierze na siebie, wprowadziło to jakiś zamęt. A jednak jakaś tajemnicza siła wypłynęła z czynu kobiety, która potrafiła złamać serce samolubnego króla. Zrozumiał błąd, który wkradł się w jego królestwo. Ten błąd polegał na zabijaniu ludzkich odruchów. Każdy bowiem człowiek znajduje radość w dzieleniu się z innymi, a ofiary na rzecz Pana znajdują szczególne miejsce w tej radości. Gorącym przykładem tej rzeczywistości okazało się Drzewko miłości ustawione w kościele, które znalazło wielkie zainteresowanie. Zatem, cóż byłyby to za święta, gdybyśmy nie mogli, rozporządzeniem jakiegoś króla, przyjść ze swym darem przed żłóbek Pana, podzielić się wszystkimi problemami i nadziejami. Na szczęście dzisiaj są inni królowie, wspaniałomyślnie pozwalają na dary składane Bogu. Nie trzeba łamać im serc i szukać podstępu,aby pokłonić się Panu z otwartym sercem. Korzystaj zatem z przyjaznych czasów i wybierz się ze swym darem do żłóbka Pańskiego. Oby nigdy nie było takich epok i królów, którzy zabraniają dzielenia się z bliźnimi i Bogiem. Zatem, zakup trochę siana - niech spełniają się Twoje ludzkie, najskrytsze pragnienia. ks. M. Rojkowicz 3

4 Boże Narodzenie Czas ucieka wieczność czeka Święta Bożego Narodzenia, to bez wątpienia szczególny i wyjątkowy czas. To przecież te Święta niosą ze sobą PRAWDĘ o Jezusie Chrystusie, o Bogu, o nas - prawdę rewolucyjną. Nie jest to prawda łatwa do przyjęcia. Aby Słowo Wcielone wkroczyło w nasze serce - życie, potrzebna jest cisza, od której jakoś wciąż skutecznie uciekamy. Gdzieś podskórnie czujemy, że Słowo żywe, Jezus, który żyje, może wywrócić nasze dotychczasowe życie do góry nogami, nasze schematy, utarte ścieżki, etykietki. Chrystus wkracza w nasze życie i przynosi światło. Spełnia się proroctwo Izajasza: Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło. Św. Jan w swojej Ewangelii powie: A Światłość w ciemności świeci. I znowu, obawiamy się tego światła, bo ono skutecznie i najczęściej boleśnie ukazuje te zakamarki serca (życia), które najchętniej byśmy ukryli, schowali. Istnieje niebezpieczeństwo, że zostaniemy niejako uśpieni przez atmosferę zewnętrzną, jaka panuje wokół Bożego Narodzenia. Atmosferę zgiełku, gonitwy, świecidełek, hałasu itd. Atmosferę hipermarketów, gdzie tysiące panów ubranych na czerwono, z białymi brodami i z coca-colą w ręku udaje św. Mikołaja. Klimat wyjątkowo płytki, by nie powiedzieć kiczowaty. Dużo się dzieje, sporo zamieszania, zabiegania, praca i przygotowanie Świąt, planowanie, sprzątanie, zakupy, prezenty itd. Ale dlaczego właściwie to wszystko? Czemu to służy? Z czego ja tak naprawdę się raduję? Co mnie w tym wszystkim cieszy? Chrystus przyszedł, by podarować nam radość. Nie bójcie się! Oto zwiastuję Wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu (Łk 2,10). Więcej! Nie tyle przynosi nam dary (chociaż to też), ale SAM Bóg staje się dla nas darem, najpiękniejszym prezentem jaki człowiek może sobie wyobrazić: - bo oto Bóg rozbija swój namiot pośród nas, - Słowo stało się Ciałem, i staje się Ciałem każdego dnia, - sam Bóg w Jezusie Chrystusie wkracza w życie człowieka, w moje życie. Zatrzymaj się, wycisz niespokojne swoje serce. Potrzebna jest nam dziś cisza, gdyż nadmiar słów niszczy Tajemnicę. Pochylmy dziś kornie czoła przed Dzieciątkiem, przed młodziutką Miriam i czcigodnym Józefem. Dołączmy się do anielskich chórów, do zadziwionych pasterzy i do pokornych Mędrców. Zaprośmy Nowonarodzonego do swojego serca. Zegarmistrz Purpurowy 4 Modlitwa Wigilijna Spójrz, Boże, za szybą tak bursztynowo - od światła i od uśmiechów; choć w jeden wieczór, mój Boże, tyle człowieka w człowieku. Patrz na bawiące się dzieci, w blasku świec choinkowych, na szklane oko starca i świeże usta młodych. Na serca karminowe, które tylko raz w roku goszczą świadomość istnienia - błękitu łagodny spokój. Na Czas Najszczęśliwszy - bez strachu o ojców, kolegów, Bez kanonady, eksplozji, bez róż rozkwitłych na śniegu. Kieruję do Ciebie, Panie, te słowa wyjątkowe - Spraw aby ludzkie marzenia spełniły się, chociaż w połowie. Modlę się także o to, abyś w ten wieczór, Panie, w sprawie ludzi samotnych - po prostu, zmienił zdanie. Okryj ten świat zmęczony, płaszczem podszytym wiarą i dłonie obdaruj pamięcią, nim znów się od siebie oddalą. Za głodnych w Afryce się modlę i zaślepionych w Iraku, za kaleki bez kończyn i tych od krwawych zamachów, za chorych, za ubogich i jeszcze za świat bez granic. Za wszystkich, którzy cierpią - i to zupełnie za nic. I o mnie też nie zapomnij, wiesz o czym myślę chyba? Dla Ciebie to tak niewiele, że jestem zbyt śmiała - wybacz. Ach, byłabym zapomniała! Za łąk majowych śpiewanie, za srebro zimy, arię serca bardzo dziękuję Ci, Panie. A teraz, dobranoc, Boże. Wiem, Tobie także brak snu Lecz podziel się jak opłatkiem, dobrocią swą - na pół. Niech trafi do rezydencji i w slamsów najdalszy kąt. No to do jutra, Boże.

5 O świętach Wigilia od kuchni Wigilia jest dniem poprzedzającym wielkie święto chrześcijańskie - Boże Narodzenie. Jest to szczególnie szczęśliwy czas, kończy bowiem okres Adwentu, wyczekiwania na narodzenie Chrystusa i pozwala cieszyć się z tak bliskiego już przyjścia na świat naszego Zbawiciela. Przygotowania do tego dnia zaczynamy dużo wcześniej - wspomnianym Adwentem, który zawiera w sobie 2 części: pokutną i radosną. Uczestniczymy w rekolekcjach, roratach, muzyka i dekoracje są odpowiednio dobrane, ważny jest wieniec adwentowy i roratki, księża noszą szaty fioletowe (cz. pokutna) lub białe (cz. radosna). Także w Wigilię w naszych domach znajdują się przeróżne rzeczy, nie może zabraknąć opłatka, sianka, Biblii, postnego jedzenia. No właśnie, co Polacy najchętniej stawiają na stole wigilijnym? Kiedyś najpopularniejszą zupą wigilijną była polewka migdałowa, na wschodzie jedzono kiszony barszcz, w niektórych regionach zupę rybną lub grzybową. Obecnie najczęściej spotkamy barszcz czerwony z uszkami z farszem grzybowym, bądź samą zupę grzybowa. Jeśli chodzi o ryby to prym wiedzie karp, jednak muszę zaznaczyć, że dawniej na równi z karpiem występował szczupak na szaro, czyli w sosie z krwi ryby, piernika, karmelu, wina, korzenia oraz śledzie, na które nie każdy mógł sobie pozwolić, gdyż były bardzo drogie. Ryby podawano w niemalże każdej postaci - w galarecie, smażone, gotowane, pieczone, bardzo chętnie jedzono karpia po żydowsku w sosie z cebuli. Ryby sporządzano w specjalnych wanienkach. Dzisiaj najchętniej jemy karpia smażonego, rybę po grecku lub śledzie pod pierzynką. Ważne byłoby, aby na stole znalazły się też inne postne dania takie jak: kapusta z grochem lub grzybami, pierogi z kapustą i grzybami, gołąbki z kaszą. Nie mogło zabraknąć kompotu z suszonych owoców, bakalii, ciast - najlepiej makowca. Mak cieszył się ogromną popularnością - teraz przygotowuje się kluski z makiem, kutię, makiełki i wcześniej wspomniane strucle. 5 Poniżej podaję przepis na przepyszne śledzie z czosnkiem: 0,5 kg śledzi (płatów), 5-6 ząbków czosnku, kilka łyżek śmietany (5 lub 6), 3 łyżki majonezu, majeranek, sól, pieprz (do smaku). Śledzie umyć i włożyć do miski z mlekiem na około 2-3 godziny. Następnie wyjąć, opłukać i pokroić je w paski (ok. 4 cm). Ułożyć na półmisku. Czosnek obrać, zmiażdżyć, przełożyć do miseczki, dodać śmietanę, majonez, pieprz, majeranek. Śledzie zalać sosem czosnkowym. Udekorować np. listkami selera. Włożyć do lodówki na conajmniej kilkanaście godzin. Smacznego! J. Olejniczak Szopka Bożonarodzeniowa Wszystko zaczęło się około 330 r. po Chrystusie, kiedy to cesarzowa Helena poleciła w jednej z betlejemskich grot ustawić marmurowy żłóbek, który miał upamiętniać narodziny Jezusa. Kilkadziesiąt lat później szopka ta przebudowana została na stajenkę, umieszczono w niej figury Świętej Rodziny i pastuszków, a obok pasły się żywe zwierzęta. Jednak za twórcę szopki uznaje się św. Franciszka z Asyżu. W 1223 r. za zgodą papieża Horoniusza III w pewnej pustelni ustawił on świece, żłóbek i wprowadził żywe zwierzęta. Okoliczni mieszkańcy byli świadkami niezwykłej Mszy św., dzięki której szopka stała się popularna prawie w całej Europie. Oczywiście na przestrzeni wieków ulegała ona wielu modyfikacjom. Obecnie możemy podziwiać szopki wszystkich możliwych rodzajów: małe, duże, ruchome, wykonane ręcznie lub będące inscenizacją, w której udział biorą ludzie i żywe zwierzęta. Najważniejsze jest jednak to, że mimo upływu lat, niezależnie od wielkości, rodzaju, wyglądu szopki bożonarodzeniowe zakorzeniły się w ludzkich sercach. Dzięki temu mogą spełniać swą rolę - przypominać wszystkim o cudzie narodzin Jezusa Chrystusa. A. Babis

6 Panie, przymnóż nam wiary! Część druga: Od Adwentu do Pięćdziesiątnicy Boże Narodzenie 25 XII - 29 XII Wigilia Bożego Narodzenia, przeżywana w gronie rodzinnym, powinna być w tym Roku Wiary bardziej uroczystą celebracją, w której członkowie rodziny w sposób bardzo świadomy przyjmą przychodzącego na ziemię Syna Bożego i zaproszą Go do swego życia rodzinnego. Poniżej podane są propozycje pewnych elementów celebracyjnych, które mogą ubogacić rodzinne przeżycia. Każda rodzina powinna je dostosować do własnych możliwości. Znak krzyża i słowo wprowadzające. Jeden z członków rodziny, wyznaczony do prowadzenia celebracji, najlepiej ojciec lub matka, czyni znak krzyża i zaprasza wszystkich do modlitwy. Zapalenie świecy. Wyznaczona osoba XII Tydzień 30 XII - 5 I 2013 Celebracja: Dziękczynienie za sakrament małżeństwa zapala świecę ustawioną na stole wigilijnym lub w pobliżu choinki. Po zapaleniu mówi słowa: Światło Chrystusa, a wszyscy odpowiadają: Bogu niech będą dzięki. Odczytanie Ewangelii. Wyznaczona osoba odczytuje fragment Ewangelii mówiący o narodzeniu Pana Jezusa (Łk 2,1-8). Wskazane jest, aby odczytać ten tekst z księgi Pisma Świętego, gdyż po odczytaniu następuje ucałowanie księgi. Łamanie się opłatkiem i Wieczerza. Ojciec rodziny bierze teraz talerz, na którym znajdują się opłatki i rozdaje je wszystkim członkom rodziny. Następnie składa życzenia całej rodzinie. Potem następuje łamanie się opłatkiem i wszyscy zasiadają do stołu. W niedzielę św. Rodziny przeżywamy pierwsze z wielkich wydarzeń Roku Wiary związanych z celebracją sakramentów świętych. Przygotowanie i przeżycie tej celebracji jest zadaniem wierzących małżonków. To oni powinni się bardziej zjednoczyć w daniu świadectwa o stałej obecności Chrystusa w ich małżeńskim życiu, o wielkości i pięknie łaski, jaką Zbawiciel im ofiarował w sakramencie małżeństwa. Chodzi tu o świadectwo wyrażone w formie celebracji, bowiem celebrowanie wiary należy do ważnych umiejętności chrześcijanina, wskazanych nam przez Katechizm Kościoła Katolickiego. Niedziela Świętej Rodziny, a także inne dni tego okresu liturgicznego, są dobrą okazją, aby oprócz przeżytej celebracji dziękczynnej, dać wiernym możliwość innych spotkań, podejmu- 6 jących problematykę życia małżeńskiego i rodzinnego. Małżeństwa przeżywające jubileusze można zaprosić na spotkanie po Mszy św. Być może któreś małżeństwo zechce dać świadectwo o swym rozumieniu mocy sakramentu małżeństwa i nieustannej obecności Chrystusa w ich wspólnym życiu. Przeżycia opłatkowe różnych grup mogą być w tym roku ubogacone refleksją na temat wiary, a śpiew kolęd podczas tych spotkań poprzedzony komentarzem ukazującym teologiczne bogactwo w nich zawarte. Spotkania dzieci przy żłóbku lub w innych miejscach można również ubogacić modlitwą dziękczynną za sakrament małżeństwa ich rodziców. W pracy z dziećmi warto wykorzystać sugestie zamieszczone w części dla dzieci.

7 XIII Tydzień 6 I - 12 I Apostolstwo: Oblubieniec jest z wami Rozmawiając pewnego razu z uczniami Jana Chrzciciela, Jezus wspomina o zaproszeniu na gody weselne i o obecności oblubieńca pośród zaproszonych: «oblubieniec jest z nimi» (por. Mt 9,15). Chciał przez to wskazać na spełnienie się w Jego Osobie starotestamentalnego obrazu Boga jako oblubieńca, a także pragnął w pełni objawiać tajemnicę Boga jako tajemnicę Miłości. Nazywając się «oblubieńcem», Jezus ukazuje samą istotę Boga i potwierdza Jego wielką miłość do człowieka. Wybór tego obrazu rzuca pośrednio światło również na głęboką prawdę miłości małżeńskiej. Jezus pragnie w ten sposób wyrazić, ile Bożego Ojcostwa, miłości Bożej mieści się w miłości mężczyzny i kobiety, która prowadzi do małżeństwa. Dlatego na początku swej misji jest On w Kanie Galilejskiej. Jest na przyjęciu weselnym wraz z Maryją i swymi pierwszymi uczniami (por. J 2,1-11). Ukazuje tą obecnością, jak bardzo prawda rodziny wpisana jest w Boże Objawienie i w dzieje zbawienia. W Starym Testamencie, a zwłaszcza u Proroków, znajdują się bardzo piękne słowa mówiące o Bożej miłości, która jest troskliwa jak miłość matki do swego dziecka, która jest czuła jak miłość oblubieńca do oblubienicy, która jest zazdrosna, ale zazdrosna w znaczeniu oblubieńczym. Nie jest to nade wszystko miłość karząca, jest to miłość wybaczająca, miłość, która pochyla się nad człowiekiem, jak ojciec nad marnotrawnym synem, miłość, która dźwiga człowieka, czyni go uczestnikiem życia Bożego. Miłość zdumiewająca, o której przedtem nic nie wiedział cały pogański świat. Jezus, który przyszedł do Kany Galilejskiej, jest zwiastunem Bożej prawdy o małżeństwie, takiej prawdy, na której może się oprzeć ludzka rodzina w perspektywie wszystkich życiowych doświadczeń. Jezus głosi tę prawdę całą swoją obecnością podczas wesela w Kanie Galilejskiej, głosi ją również poprzez pierwszy «znak», jaki tam uczynił, zamieniając wodę w wino. Drogie rodziny, musicie przeto być odważne. Musicie być zawsze gotowe do tego, aby dać świadectwo owej nadziei, która jest w Was (por. 1 P 3,15), którą w Waszym sercu zakorzenił przez swą Ewangelię Dobry Pasterz. Musicie być gotowe do tego, aby chodzić za Nim po tych życiodajnych pastwiskach, jakie On dla Was stworzył paschalną tajemnicą swojej śmierci i zmartwychwstania. Niedziela Świętej Rodziny Zapatrzeni w stajenkę betlejemską zwróćmy uwagę nie tylko na Małego Jezusa, ale spójrzmy też na Najświętszą Rodzinę. Niech nas zachwyci dobro i spokój wypełniający lichą szopkę, która na tę świętą noc stała się domem, domem nie skromnym, wręcz biednym, ale domem pełnym Miłości. A nasze domy? Pięknie wysprzątane, ślicznie wystrojone. Pasterka, żłóbek, kolędy... Minie okres świąteczny i czy pamiętamy jeszcze o Najświętszej Rodzinie? Jezus zostaje - wiadomo, przecież to Nowonarodzony Bóg, który z czasem dorośnie, by złożyć Ofiarę z Siebie. Maryja - oczywiście, że o Niej pamiętamy. Przecież to Matka Boża, szczególnie bliska nam, Polakom. A święty Józef? Już bardziej zapomniany, przecież usunął się na bok, spełniwszy swój obowiązek. A co z Najświętszą Rodziną? Co z wzorem rodzin? Stojąc przy żłóbku, poprośmy Najświętszą Rodzinę z Nazaretu, by miała w Swej opiece i naszą rodzinę. Pomódlmy się słowami z codziennej modlitwy sióstr nazaretanek: 7 Najświętsza Rodzino - błogosław i strzeż wszystkie rodziny świata. Zachowaj je złączone nierozerwalnym węzłem miłości, wierne otrzymanym łaskom i obowiązkom swego powołania. Spraw, aby żyły według prawa i przykazań Bożych, by ich życie było odbiciem Twego życia na ziemi i pozwoliło im kiedyś cieszyć się Twoim szczęściem w niebie. Amen.

8