Historia Konfederacji Polski Niepodległej (przedruk ze strony KPN)

Transkrypt

1 Historia Konfederacji Polski Niepodległej (przedruk ze strony KPN) Naród który nie szanuje swej przeszłości, nie zasługuje na szacunek (Marszałek Polski Józef Piłsudski) Jesteś w miejscu w którym możesz poznać i pisać historię największej partii antykomunistycznej, jaka działała w okresie PRL pomiędzy Łabą a Władywostokiem. Byłoby bardzo niedobrze, gdyby w przyszłości cała wiedza o KPN pochodziła z akt bezpieki. Dlatego powstała ta strona, aby historia została spisana rękami jej bohaterów i uczestników. Miejsce te jest ogólnodostępne, jednak aby pisać niniejsze karty należy się zarejestrować. Praca ta dedykowana jest tym wszystkim, którzy swe życie poświęcili Ojczyźnie. Akt My, niżej podpisani uczestnicy i przedstawiciele różnych ugrupowań niepodległościowych, demokratycznych, ludowych, socjalistycznych i narodowych, oraz działający indywidualnie - połączeni wspólną wolą odzyskania niepodległości i prawa do samostanowienia narodu; - ożywieni przekonaniem, że tylko na drodze własnego wysiłku naród polski może odzyskać należne mu prawa i zrealizować swoje aspiracje; - przeświadczeni, że zespolenie wysiłków całego społeczeństwa w oparciu o zasady współodpowiedzialności, solidarności i wzajemnego poszanowania oraz powszechnej demokracji jest niezbędnym warunkiem odbudowy niepodległej Rzeczypospolitej; - świadomi potrzeby narodowej, szans, jakie daje nam czas historyczny, oraz odpowiedzialności, jaka na nas spoczywa. Zawiązujemy niniejszy AKT KONFEDERACJI, aby złączyć swe siły i działania w celu odzyskania niezawisłej państwowości polskiej, której ustrój, władza i charakter określą swobodnie wszyscy współobywatele. Częścią integralną niniejszego AKTU KONFEDERACJI jest Deklaracja Ideowa Konfederacji Polski Niepodległej, oraz Tymczasowy Statut, który obowiązywał będzie do czasu zwołania w demokratycznym trybie, Pierwszego Zjazdu Konfederacji Polski Niepodległej. Deklaracja Ideowa Konfederacji Polski Niepodległej Jesteśmy kolejną zmianą w długim pochodzie pokoleń. Już ponad dwieście lat, od czasów Konfederacji Barskiej, społeczeństwo tysiącletniej Rzeczypospolitej prowadzi walkę o niepodległy byt państwowy. Czterdzieści lat mija gdy pod ciosami hitlerowskich Niemiec i komunistycznej Rosji upadło Państwo Polskie. Zbliża się trzydziesta piąta rocznica niesławnej pamięci układów jałtańskich, w których mocarstwa zachodnie wbrew głoszonym przez siebie szczytnym hasłom międzynarodowej sprawiedliwości i demokracji usankcjonowały postanowienia ostatniego rozbioru Rzeczypospolitej i podporządkowanie Polski radzieckiej hegemonii. PRL rządzona totalitarnie przez PZPR, stanowi współczesną formę zinstytucjonalizowanego władztwa rosyjskiego nad Polską.

2 Dziś naród polski znów budzi się i prostuje przygięty niewolą kark. Wkraczamy w nową fazę naszych dziejów. Od nas przede wszystkim od nas samych zależy, kiedy Polska odzyska niepodległość, a naród polski możność stanowienia o swoim losie. Tradycją historycznej Rzeczypospolitej było, że w chwilach narodowej potrzeby obywatele zawiązywali konfederację w obronie swych praw i w obronie Ojczyzny. Utworzenie Konfederacji Polski Niepodległej KPN jest odpowiedzią na wyzwanie, wobec którego postawił Polaków zmieniający się czas. Pojawiająca się szansa stworzenia niepodległej i demokratycznej Trzeciej Rzeczypospolitej nie może zostać zaprzepaszczona. Jedyną drogą prowadzącą do tego celu jest usunięcie radzieckiej dominacji przez likwidację władzy PZPR. Konfederacja Polski Niepodległej jednoczy działania i wysiłki na rzecz niepodległości. Skupia różne ugrupowania, odmienne w wielu kwestiach ideowych, społecznych i politycznych, lecz wierne nadrzędnej sprawie niepodległości. Stanowi ośrodek krystalizacyjny współczesnego Czynu Niepodległościowego. Zmierza do zespolenia tych wszystkich, których łączy wspólne przekonanie, że: 1. Niepodległa Rzeczpospolita jest jedyną formą, jaka we współczesnym świecie zapewnia należytą egzystencję, możność rozwoju, oraz spełnienie narodowych i indywidualnych aspiracji Polaków. 2. Utworzenie Rzeczypospolitej może nastąpić tylko w rezultacie realizacji zasady samostanowienia narodu i zależy przede wszystkim od woli i działań Polaków. 3. Samostanowienie narodu polega na swobodnym wyrażaniu woli społeczeństwa co do: - suwerenności międzynarodowej państwa, - ustroju społecznego i państwowego, - władzy kierującej państwem. 4. Podstawą powszechnego ustroju demokratycznego są niezbywalne prawa człowieka i obywatela, wzajemna tolerancja, oraz poszanowanie praw innych ludzi. Powszechny ustrój demokratyczny wyraża się w formowaniu władz państwowych wyłącznie w oparciu o społeczny mandat zaufania, oraz w działaniu tych władz w nieprzekraczalnych granicach danego mandatu i tak długo, jak długo posiadają zaufanie społeczne. 5. Konieczne zapewnienie sprawiedliwości społecznej i faktycznej równości wszystkich obywateli wymaga współuczestnictwa w zarządzaniu gospodarką narodową i współkontroli społecznej własności, przy uznaniu interwencyjno-koordynacyjnej funkcji państwa. 6. Warunkiem należytego funkcjonowania Rzeczypospolitej, pomyślności jej społeczeństwa i poszczególnych obywateli jest wypełnianie równych dla wszystkich obowiązków wobec samych siebie, wobec innych ludzi, wobec społeczeństwa i narodu, wobec naszych braci z narodów, z którymi złączyła nas historia i wspólny byt na tej samej ziemi, wobec Rzeczypospolitej, wobec ludzkości. Poczucie obowiązku wyraża się w postawie służby przyświecającym nam szczytnym ideałom i Ojczyźnie, zaś postawa służby kształtuje ofiarność i gotowość do poświęceń. 7. Ukształtowana historycznie wspólnota narodowa, łącząca przeszłe, teraźniejsze i przyszłe pokolenia Polaków, uwielokrotnia siły społeczne, zaś w jej ramach spełniane są aspiracje poszczególnych ludzi i całych zbiorowisk. Polska świadomość narodowa ukształtowała się w ponadtysiącletnim procesie rozwoju społeczeństwa i państwa, którym w dobrych i złych dniach towarzyszyła obecność Kościoła Katolickiego. Nieusuwalnymi wartościami tej świadomości są: - poczucie, że państwo jest wspólną własnością Rzeczą Pospolita ogółu obywateli, - zrozumienie potrzeby ofiarności w imię celów wyższych i wspólnych wszystkim Polakom, - przywiązanie do świata wartości stworzonego przez katolicyzm i do zasad moralności chrześcijańskiej. 8. Z naszej przeszłości, oraz tradycji narodowej wynika poczucie współodpowiedzialności za wolność i pomyślność bratnich narodów, z którymi złączyła nas historia, a które mają własne prawo do samostanowienia o swoim losie. 9. Honor narodu i Rzeczypospolitej stanowi wspólną wartość, jest wspólnym obowiązkiem wszystkich obywateli. 10. Rzeczpospolita, stanowiąca wspólna własność i potrzebę ogółu obywateli, może tylko do nich należeć, i działając w ich interesie, świadczyć na rzecz ludzkości. Działania Konfederacji Polski Niepodległej, wchodzących w jej skład Grup Skonfederowanych, oraz wszystkich członków KPN oparte są o powyższe zasady kardynalne. Konfederacja otwarta jest dla wszystkich, którzy te zasady uznają. Każda z Grup Skonfederowanych określa we własnym programie

3 kwestie szczegółowe. Zawiązując Konfederację Polski Niepodległej, wzywamy wszystkich Polaków w kraju i na obczyźnie, aby łączyli się we wspólnych działaniach na rzecz wolności i niepodległości. Geneza KPN Geneza KPN wiąże się z Leszkiem Moczulskim oraz z ROPCiO, który Moczulski traktował jako etap na drodze do utworzenia jawnej partii niepodległościowej. Nieoficjalnym programem KPN stała się praca Leszka Moczulskiego Rewolucja bez rewolucji, opublikowana w czerwcowym numerze "Drogi" w W tym dokumencie Leszek Moczulski nazywał PRL "formą władztwa radzieckiego nad Polską". Prognozował, że państwo stoi u progu spontanicznego wybuchu społecznego gniewu spowodowanego załamaniem się gospodarki planowej. Twierdził, że w perspektywie czasu, w którym nastąpi ta społeczna eksplozja interwencja radziecka jest mało prawdopodobna. Umożliwia to realizację programu niepodległościowego metodą "konstruktywnej rewolucji", "która jest niczym innym jak polską rewolucją narodową". Autor postulował stopniową budowę "Trzeciej Rzeczypospolitej" i sformułował pięć kolejnych faz osiągnięcia tego celu. Podkreślał, że jest on realny oraz że można go osiągnąć bez rozlewu krwi. "Cała sprawa polega więc na tym, aby sprowokowaną eksplozję społeczną przekształcić w masowe działania oparte na trzech zasadach: strajk okupacyjny zamiast konfrontacji ulicznej, powszechność strajku we wszystkich regionach i dziedzinach gospodarki, samoorganizacja". Dziś ten dokument jest postrzegany jako manifest realizmu politycznego, zakładający drogę do odzyskania przez obywateli niepodległego bytu politycznego przy jednoczesnym minimalizowaniu kosztów. Realizacja programu niepodległościowego miała być rewolucyjna ze względu na cel, a nie z uwagi na metodę. W latach powstało kilka niewielkich grup opozycyjnych, które później weszły w skład KPN (obok środowiska "Drogi"). Były to: Lubelska Grupa Ludowa, Ruch Porozumienia Polskich Socjalistów, Siedlecko-Podlaska Grupa Ludowo-Narodowa i Związek Narodowy Katolików. Lata Pod Aktem Konfederacji Polski Niepodległej znalazły się nazwiska (w niektórych wypadkach pseudonimy) 50 osób. Proklamowanie KPN ogłosiła Nina Milewska 1 września 1979 w Warszawie, przy Grobie Nieznanego Żołnierza. Inni przywódcy KPN byli w tym czasie w areszcie. 17 września 1979 na zebraniu organizacyjnym w mieszkaniu Moczulskiego zdołano wybrać przewodniczącego partii (został nim Leszek Moczulski) po czym ponownie wkroczyli funkcjonariusze SB i zatrzymali zebranych. Integralną częścią aktu założycielskiego były Deklaracja Ideowa oraz Tymczasowy Statut. Struktura terenowa partii była wzorowana na strukturze Armii Krajowej i obejmowała początkowo 4 obszary: I z siedzibą w Warszawie, II z siedzibą w Krakowie, III z siedzibą we Wrocławiu oraz IV z siedzibą w Szczecinie. Na czele każdego z obszarów stało Kierownictwo Akcji Bieżącej (KAB) podległe Centralnemu Kierownictwu Akcji Bieżącej (CKAB). Rezolucja Rady Politycznej z 11 listopada 1979 podkreślała solidarność i wspólnotę interesów wszystkich narodów Europy środkowo-wschodniej. Kolejna rezolucja Rady Politycznej z 15 maja 1980 protestowała przeciwko zniewoleniu Ukrainy przez ZSRR, wyrzekała się jakichkolwiek pretensji terytorialnych, wzywała do przezwyciężenia wzajemnych uprzedzeń oraz apelowała o "zapewnienie obu narodom swobodnego przekraczania granicy miedzy Polską a Ukrainą w warunkach demokratycznego bytu obu państw". Kapeenowski model opozycyjności cechowały: radykalnie krytyczny stosunek do ZSRR, postulat współpracy wszystkich ośrodków demokratycznej opozycji w PRL oraz połączenie radykalnego, maksymalistycznego programu z umiarkowanymi i odbywającymi się na wielu polach działaniami. Przed Sierpniem KPN wydawała trzy pisma. Były to: "Droga", "Gazeta Polska" oraz "Opinia Krakowska". Otwarto także biura zagraniczne KPN: w Szwecji (pełnomocnicy: Jerzy Kleban i Tomasz Strzyżewski), w Norwegii (Władysław Gauza), w RFN (Maciej Pstrąg-Bieleński), we Francji (Tadeusz Brzostek), w

4 Hiszpanii (Jerzy Radłowski), w Wielkiej Brytanii (Franciszek Wilk), w USA (Henryk Szuster) oraz w Kanadzie (Marian Orłowski). Działacze KPN za granicą (Władysław Gauza, Maciej Pstrąg-Bieleński oraz Tomasz Strzyżewski) mieli też reprezentować KPN na madryckim posiedzeniu Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Między 21 a 25 lutego 1980 KPN usiłowała zarejestrować w czterech okręgowych komisjach wyborczych 8 kandydatów w wyborach do Sejmu PRL VIII kadencji. Byli to: Leszek Moczulski i Tadeusz Stański w Warszawie, Roman Kściuczek w Katowicach, Krzysztof Gąsiorowski i Stanisław Tor w Krakowie, Stanisław Franczak, Zdzisław Jamrożek i Janusz Piotrowski w Lublinie. Równocześnie przeprowadzona została akcja popularyzująca niepodległościowy program KPN (ulotki i plakaty drukowane w drugim obiegu, napisy na murach). Rada Polityczna KPN uchwaliła w lutym 1980 "Platformę Wyborczą KPN". Władze PRL nie zezwoliły na rejestrację kandydatów niezależnych, a SB odpowiedziała represjami: w Krakowie rozbito przygotowane spotkanie przedwyborcze, trzykrotnie uniemożliwiono konferencje prasowe w mieszkaniu Moczulskiego, dokonano ok. 150 zatrzymań działaczy KPN na 48 godzin, Romana Kściuczka pobito i skazano na trzy miesiące aresztu. W tej sytuacji KPN wezwała do bojkotu wyborów z 23 marca 1980 lub do skreślania wszystkich kandydatów i wrzucania do urn kartek z napisem KPN. 26 lipca 1980 w prywatnym domu w Lądku Zdroju odbył się I Kongres KPN. W trakcie Kongresu doszło do interwencji SB i uczestnicy Kongresu zostali zatrzymani. Ponieważ nie mieścili się w areszcie umieszczono ich w milicyjnej świetlicy, gdzie kontynuowali obrady do czasu, aż rozwieziono ich do okolicznych aresztów lub zwolniono. Najważniejsze uchwały I Kongresu dotyczyły przyjęcia tymczasowego statutu oraz wyboru władz statutowych. Leszek Moczulski został formalnie Przewodniczącym Rady Politycznej KPN. W ciągu pierwszych czterech miesięcy "karnawału Solidarności" aresztowano kolejno 7 działaczy KPN: Moczulskiego (już we wrześniu 1980), Zygmunta Goławskiego, Tadeusza Stańskiego (obu w listopadzie 1980), Krzysztofa Bzdyla, Tadeusza Jandziszaka oraz Jerzego Sychuta (wszystkich w grudniu 1980), Romualda Szeremietiewa (w styczniu 1981). W obawie przed represjami wobec innych działaczy KPN w grudniu 1980 zawieszono jej działalność (do lipca 1981), natomiast członkowie i sympatycy KPN podjęli aktywną działalność w Komitetach Obrony Więzionych za Przekonania. Akcje protestacyjne KOWzaP-ów (zwłaszcza protesty głodowe i marsze protestacyjne w maju i czerwcu 1981) oraz wysiłki śmiertelnie chorego prymasa Stefana Wyszyńskiego doprowadziły do uwolnienia wszystkich aresztowanych działaczy KPN (6 czerwca 1981). 15 czerwca 1981 rozpoczął się przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie proces czterech przywódców KPN: Jandziszaka, Moczulskiego, Stańskiego i Szeremietiewa. Trzej ostatni na wniosek prokuratury 9 lipca 1981 zostali ponownie aresztowani. Jawny proces przywódców KPN spowodował upowszechnienie się niepodległościowego programu KPN i znaczący wzrost liczby członków i sympatyków tej partii. Stało się tak mimo, że drugiej połowie 1981 funkcję p.o. przewodniczącego Rady Politycznej KPN pełnił Krzysztof Gąsiorowski, ewidencjonowany w archiwach MSW jako tajny współpracownik SB. Świadectwem wzrostu siły KPN w omawianym okresie są też nowe pisma, m.in. "Słowo" w Lublinie, "Przedświt" w Bydgoszczy i "Czyn" w Białymstoku. W oficjalnych publikacjach oceniano, że w tym czasie liczebność KPN wynosiła od ok. 1,5 tys. do ok. 3 tys. członków. Najbardziej aktywnie rozwijała się KPN w województwie katowickim oraz w Krakowie, a także: w Warszawie, Częstochowie, Płocku, Radomiu, Kielcach, Siedlcach, Lublinie i Toruniu. Grupy KPN zaczęły się tworzyć w niewielkich miastach a nawet wsiach. Zaczęły powstawać komórki organizacyjne KPN w zakładach pracy. Zwracano uwagę, że KPN działała jako organizacja kadrowa a szybki wzrost popularności KPN w drugiej połowie 1981 oznaczał, że liczebność potencjalnych jej zwolenników należało szacować znacznie wyżej. Spodziewając się wybuchu stanu wojennego, KPN bezskutecznie wzywała do podjęcia uprzedzającego strajku generalnego od dnia 8 grudnia 1981.

5 W związku z wprowadzeniem stanu wojennego internowano 272 działaczy KPN. Po wprowadzeniu stanu wojennego proces KPN wznowiono 22 lutego 1982 przed Sądem Warszawskiego Okręgu Wojskowego. 8 października 1982 ogłoszono wyrok. Moczulskiego skazano na karę 7 lat pozbawienia wolności, Stańskiego i Szeremietiewa na 5 lat a poważnie chorego Jandziszaka na 2 lata w zawieszeniu na 5 lat. Tego samego dnia ogłoszono wyrok w krakowskim procesie KPN 25-letni Witold Toś i 20-letni Marek Bik zostali skazani na kary po 3 lata pozbawienia wolności. Po 13 grudnia 1981 skazano wielu innych działaczy KPN. Byli to m.in.: Krzysztof Bzdyl, Zenon Szendo, Ludwik Juszkiewicz, Julian de Fabritis, Zbigniew Rybarkiewicz, Ryszard Kostrzewa, Piotr Opozda, Brunon Ponikiewski, Christoforos Tulasz, Jan Kóz. W tym czasie w niewyjaśnionych okolicznościach śmierć poniosło kilka osób związanych z KPN. Byli to m.in.: Emil Barchański (3 czerwca 1982), Jacek Jerz (31 stycznia 1983), Zbigniew Tokarczyk (22 lutego 1984) i Witold Toś (6 sierpnia 1985). Działacze KPN byli prześladowani za druk i kolportaż bibuły, organizowanie strajków, czynny udział w manifestacjach ulicznych. W tym czasie KPN działała w sposób rozproszony w samodzielnych grupach. Najsilniejsze ośrodki KPN istniały w Krakowie i w Warszawie. W Krakowie rozpoczęto wydawanie pisma "Niepodległość", a w Katowicach pisma "Wolny Czyn. 1 września 1983 ukazał się komunikat Rady Politycznej KPN o pozbawieniu Krzysztofa Gąsiorowskiego praw członkowskich KPN na zawsze. Przywódcy KPN wyszli na wolność na mocy amnestii latem Już w sierpniu 1984 Leszek Moczulski przystąpił do odbudowy partii, jako organizacji ogólnopolskiej. Jednak część przywódców opowiedziała się za kontynuowaniem działalności w konspiracji. M.in. na tym tle 9 grudnia 1984 doszło do rozłamu. KPN opuścili: Zygmunt Goławski, Tadeusz Jandziszak, Tadeusz Stański, Romuald Szeremietiew i 22 stycznia 1985 utworzyli Polską Partię Niepodległościową. 22 grudnia 1984 odbył się w Warszawie II Kongres KPN, na którym wybrano nowe władze. Przewodniczącym został ponownie Leszek Moczulski. W skład Rady Politycznej weszli: Krzysztof Król, Andrzej Szomański, Adam Słomka, Dariusz Wójcik, Zygmunt Łenyk i Zbigniew Rybarkiewicz. Uchwalono nowy statut, nakazano weryfikację dotychczasowych członków, cofnięto wcześniejsze pełnomocnictwa do reprezentowania KPN za granicą. Uchwała polityczna II Kongresu potwierdziła aktualność programu niepodległościowego przedstawionego w "Rewolucji bez rewolucji i położyła nacisk na konieczności integracji opozycji. W lutym 1985 działacze KPN przekazali ambasadorom USA i Wielkiej Brytanii Memorandum do rządów państw-sygnatariuszy konferencji jałtańskiej, domagające się wywiązania się ze zobowiązania przeprowadzenia w Polsce wolnych wyborów parlamentarnych. 9 marca 1985 SB przerwała posiedzenie Rady Politycznej i zatrzymała jej uczestników. Pięciu przywódców KPN zostało aresztowanych. Drugi proces KPN toczył się przed Sadem Wojewódzkim w Warszawie od 3 marca do 22 kwietnia Moczulski został skazany na 4 lata pozbawienia wolności, Król i Słomka na 2,5 roku, Szomański i Wójcik na 2 lata. Wszyscy wyszli na wolność we wrześniu W 1987 KPN wydawała m.in. następujące pisma: "Droga", "Gazeta Polska", "Niepodległość", "Wolny Czyn", "Nie chcemy komuny", "Świt Niepodległości", "Orzeł Biały", "Contra", "Niezawisłość", "Podbudka", "Naród i Niepodległość", "Konfederat Dolnośląski", "Victoria", "Wiarus", "Biuletyn Informacyjny". W pierwszej połowie 1987 Leszek Moczulski wyjechał do Europy Zachodniej i Ameryki Północnej, spotykając się z politykami zachodnimi (m.in. z ówczesnym wiceprezydentem USA Georgem Bushem) i przedstawicielami Polonii. Po jego powrocie do kraju nastąpiła reorganizacja biur zagranicznych KPN. Było ich 13, z czego 5 w USA. Najważniejsze działały w Nowym Jorku (pod kierunkiem Marka Ruszczyńskiego, w Karlstadt (Paweł Wielechowski), w Paryżu (Przemysław Zawadzki) oraz w Londynie (Andrzej Goltz). Po aresztowaniu Kornela Morawieckiego działacze KPN zaangażowali się w działania mające na celu jego uwolnienie, m.in. z inicjatywy kierownika amerykańskiego biura KPN Marka Ruszczyńskiego powstał w USA w listopadzie 1987 Komitet na rzecz Uwolnienia Kornela Morawieckiego. W kraju Konfederacja rozbudowywała struktury (m.in. w oparciu o działające jawnie Krajowe Biura Informacyjne). Pod koniec 1988 struktura KPN obejmowała już 12 obszarów: Obszar I KPN Warszawa, Obszar II KPN Kraków, Obszar III KPN Łódź, Obszar IV KPN Lublin, Obszar V KPN Katowice, Obszar VI KPN Poznań, Obszar VII KPN Wrocław, Obszar VIII KPN Toruń, Obszar IX KPN Gdańsk, Obszar X KPN Rzeszów, Obszar XI KPN Szczecin, Obszar XII KPN Białystok.

6 KPN nadal organizowała demonstracje uliczne w ważne święta narodowe w dużych miastach. Jedna z takich demonstracji 3 maja 1987 w Krakowie została zaatakowana przez ubraną po cywilnemu grupę milicjantów, którzy brutalnie pobili i skopali osoby idące w pierwszym szeregu. Dopiero pod koniec 2009 wpłynął do sądu w Krakowie akt oskarżenia przeciwko niektórym bezpośrednim sprawcom tego pobicia. Strajki w Polsce w 1988 były współorganizowane przez członków KPN, w szczególności w sierpniu 1988 na Śląsku. Strajki zostały zakończone wbrew stanowisku KPN, która postulowała ich kontynuację aż do uzyskania zgody władz na relegalizację "Solidarności". W przededniu Okrągłego Stołu KPN usiłowała zacieśnić współpracę z innymi środowiskami opozycyjnymi oraz podejmowała działania mające na celu integrację całej opozycji niepodległościowej. 11 października 1988 w Warszawie doszło do spotkania Komisji Przygotowawczej Opozycji Niepodległościowej. 13 października 1988 z inicjatywy Jacka Kuronia, Bronisława Geremka i Leszka Moczulskiego spotkali się przedstawiciele większości środowisk opozycyjnych. Przedstawiciele KPN oraz innych środowisk niepodległościowych nie weszli jednak w skład utworzonego w grudniu 1988 Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Lata KPN nie wzięła udziału w rozmowach w Magdalence i Okrągłego Stołu. W przededniu tych rozmów, w 4 lutego 1989, zwołano III Kongres KPN w Warszawie, który został rozbity przez SB. 25 lutego 1989 w Jastrzębiu KPN współorganizowała Kongres Opozycji Antyustrojowej, który również został rozbity przez SB. Obrady III Kongresu KPN kontynuowano 4 marca 1989 w Krakowie. Kongres nie wykluczył udziału KPN w wyborach kontraktowych. Podkreślono jednak, że "Udział w takich wyborach będzie formą walki politycznej z narzuconym Polsce systemem i satelickimi władzami PRL". Wybrano nową Radę Polityczną w składzie: Stanisław Dronicz, Krzysztof Król (obaj z Warszawy), Ryszard Bocian, Maciej Gawlikowski, Andrzej Izdebski i Zygmunt Łenyk (wszyscy czterej z Krakowa), Barbara Czyż i Adam Słomka (oboje z Katowic), Andrzej Ostoja-Owsiany (Łódź), Dariusz Wójcik (Lublin), Wojciech Pęgiel (Poznań) i Antoni Lenkiewicz (Wrocław). Wiosną 1989 członkowie KPN aktywnie uczestniczyli w walkach ulicznych, jakie w całej Polsce miały miejsce w wielu miastach (brali w nich udział także działacze Federacji Młodzieży Walczącej, NZS oraz Ruchu Wolność i Pokój). Walki te rozpoczęły się 17 lutego 1989 w Krakowie, gdzie jedyny raz w dziejach PRL członek rządu (minister edukacji narodowej Jacek Fisiak) wpadł w ręce demonstrantów. Apogeum tych walk miało miejsce w maju 1989 również w Krakowie ("krakowski maj"), gdzie w trakcie trzydniowych walk ZOMO używało pałek, armatek wodny, gazu łzawiącego i rakiet oświetlających a demonstranci kamieni, butelek z benzyną i prętów. ZOMO strzelało rakietami, petardami i granatami wprost w tłum. Dochodziło do walk wręcz a demonstranci budowali barykady. Rannych było kilkadziesiąt osób po obu stronach. Walki zakończyły się 18 maja 1989 po rozmowach delegacji (z udziałem Leszka Moczulskiego) z przedstawicielami władz. Następnego dnia na Rynku Głównym w Krakowie odbył się wiec przedwyborczy Moczulskiego. W wyborach kontraktowych KPN wystawiła własną listę kandydatów. Mimo braku środków finansowych, dostępu do mediów, krótkiego czasu oraz wysiłków SB zarejestrowano 17 kandydatów na posłów oraz 6 na senatorów. W plebiscycie, jakim okazały się wybory 4 czerwca 1989, KPN nie zdobyła ani jednego mandatu, jednak w latach Konfederacja zyskała na znaczeniu. W 1989 "nieznani sprawcy" zamordowali dwóch kapelanów KPN. Byli to ks. Stanisław Suchowolec (zginął 29 stycznia 1989) oraz ks. Sylwester Zych (zginął 11 lipca 1989). Po wyborach kontraktowych nastąpił wzrost znaczenia KPN. Partia ta stała się trzecią siłą polityczną w kraju po obozie rządzącym i "Solidarności". SB szacowała w tym czasie liczebność KPN na 6 do 8 tysięcy osób. Liczące się struktury KPN istniały już nie tylko w Krakowie, Warszawie, Katowicach, Lublinie, Łodzi, Wrocławiu i Tarnowie, ale także w 17 innych miastach wojewódzkich. Przez cały czas, także w czasie kampanii wyborczej przed 4 czerwca oraz później, Konfederacja była inwigilowana przez SB. Po

7 powstaniu rządu Tadeusza Mazowieckiego nastąpił wręcz wzrost inwigilacji. KPN zdystansowała się wobec układu powstałego wokół Okrągłego Stołu. Od 3 do 19 lipca 1989 (data wyborów prezydenta przez Zgromadzenie Narodowe) konfederaci organizowali wielodniową pikietę przed Sejmem pod hasłem: "Chcemy prezydenta, nie agenta". Przeciwko wyborowi Wojciecha Jaruzelskiego na prezydenta KPN zorganizowała też demonstracje m.in. w Krakowie, Katowicach, Lublinie, Białymstoku, Kielcach, Opolu, Radomiu i Toruniu. Akcja ta zakończyła się niepowodzeniem, gdyż część parlamentarzystów OKP umożliwiła wybór Wojciecha Jaruzelskiego. 13 października 1989 KPN zainicjowała w Katowicach akcję okupowania lokali PZPR i jej "przybudówek". Akcja objęła cały kraj i trwała kilkanaście tygodni. Okupowano łącznie około 120 komitetów PZPR na różnym szczeblu, a także lokale ZSMP oraz PRON. Celem tej akcji było wypieranie komunistów z przestrzeni publicznej oraz zapewnienie równego traktowania wszystkich organizacji politycznych, także tych, które nie wzięły udziału w rozmowach Okrągłego Stołu. Do akcji przyłączyły się także inne radykalne grupy młodzieży (m.in. FMW, NZS, Ruch WiP). Na żądanie ministrów rządu Tadeusza Mazowieckiego (Aleksander Hall, Jacek Kuroń) przeciwko radykalnej młodzieży interweniowały siły milicyjne. Ataki na komitety miały miejsce m.in. w Katowicach, Warszawie, Lublinie, Bydgoszczy, Krakowie, Wodzisławiu Sląskim, Białymstoku, Gdańsku, Łodzi, Poznaniu, Przemyślu, Rzeszowie i Wrocławiu. Do największych zamieszek doszło w listopadzie i grudniu 1989 Krakowie, gdzie demonstranci usiłowali zniszczyć pomnik Lenina. Ostatecznie został on zdemontowany przez władze jeszcze w Największe natężenie wystąpień miało miejsce w styczniu 1990 przed i po samorozwiązaniu PZPR. Podczas aksamitnej rewolucji w Czechosłowacji rada polityczna KPN wydała oświadczenie wyrażające solidarność ze słusznymi żądaniami Czechów i Słowaków, pragnących żyć we własnym kraju w warunkach demokracji i wolności oraz sprzeciwiające się rozwiązaniom siłowym w celu stłumienia tej rewolucji. Jeden z Konfederatów przekazał to oświadczenie demonstrantom w Pradze i Bratysławie. Pod hasłem Sowieci do domu KPN prowadziła od 23 sierpnia do 17 września 1990 blokadę jednostek Armii Radzieckiej stacjonujących w Polsce. Zablokowano kilkadziesiąt baz wojsk sowieckich i zajęto m.in. budynek Sztabu Północnej Grupy Wojsk Sowieckich. Akcja ta doprowadziła do wszczęcia rozmów międzypaństwowych nt. wycofania wojsk ZSRR z Polski. KPN, jako jedyna siła polityczna kontestująca porządek ustanowiony przy Okrągłym Stole, zebrała wymagane podpisów i zarejestrowała swego kandydata (Leszka Moczulskiego) w wyborach prezydenckich w Dzięki temu Konfederacja uzyskała po raz pierwszy w swej historii możliwość przedstawienia polskiemu społeczeństwu swojego programu za pomocą środków masowego przekazu. Nie zdołała jednak pozyskać środków finansowych na kampanię wyborczą (rekordowo niski budżet Moczulskiego stanowił zaledwie 4% budżetu Lecha Wałęsy i 17% budżetu Włodzimierza Cimoszewicza). W rezultacie Moczulski w wyborach prezydenckich zajął ostatnie, szóste miejsce, zdobywając 2,50% głosów. W wyborach parlamentarnych w 1991 KPN odniosła największy sukces po 1989, zdobywając w 7,50% głosów, co dało jej wraz z listami sojuszniczymi 51 mandatów w Sejmie oraz 4 w Senacie. W Sejmie I kadencji była jedną z sześciu największych partii politycznych. 6 grudnia 1991 poparła kandydaturę Jana Olszewskiego na premiera jednak później zerwała rozmowy koalicyjne. 6 grudnia 1991 złożyła wstępny wniosek o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej oraz do odpowiedzialności karnej osób odpowiedzialnych za wprowadzenie stanu wojennego (postępowanie w tej sprawie zostało umorzone przez Sejm II kadencji w 1996). 31 stycznia 1992 Sejm odrzucił już w 1. czytaniu wniesiony przez KPN projekt ustawy o Restytucji Niepodległości przewidujący rozliczenie z dziedzictwem komunistycznej przeszłości w tym dekomunizację i lustrację. 26 maja 1992 KPN poparła projekt uchwały lustracyjnej Sejmu. W nocy 2 czerwca 1992 załamały się ponowne rozmowy między KPN a Janem Olszewskim w sprawie poszerzenia koalicji. W trakcie tych rozmów i bezpośrednio po ich zakończeniu Olszewski i Antoni Macierewicz ujawnili wybranym przywódcom KPN (Wójcikowi i Słomce) materiały SB mające świadczyć o współpracy Moczulskiego z SB w latach Zdaniem kierownictwa KPN była to próba szantażu w celu ratowania mniejszościowego rządu. Gdy 4 czerwca 1992 ujawniona została Lista Macierewicza, KPN poparła wniosek o odwołanie mniejszościowego rządu Jana Olszewskiego, a w debacie sejmowej Adam

8 Słomka zarzucił członkom rządu działania "politycznie niegodziwe i moralnie obrzydliwe". KPN poparła też 5 czerwca 1992 powołanie Waldemara Pawlaka na premiera, ale już 16 czerwca 1992 zerwała rozmowy koalicyjne. KPN wstrzymała się od głosu, gdy Sejm powoływał premier Hannę Suchocką. Potem stanowczo występowała przeciwko polityce gospodarczej tego rządu, dwukrotnie zgłaszając wniosek o wotum nieufności wobec ministra przekształceń własnościowych w rządzie Suchockiej Janusza Lewandowskiego (w 1992 i w 1993) oraz występując przeciwko programowi powszechnej prywatyzacji forsowanemu przez ten rząd. KPN była jedną z sześciu partii politycznych, które dostały się do Sejmu II kadencji ( ). W wyborach uzyskała 5,77% głosów, zdobywając 22 mandaty. Wobec dominacji w Sejmie ugrupowań wywodzących się z PRL KPN przez całą kadencję pozostawała w opozycji. Równocześnie zaczął narastać kryzys wewnętrzny w partii, co doprowadziło w 1994 do odejścia grupy działaczy jako tzw. Frakcji Reformatorskiej KPN. Kryzys KPN pogłębił się wraz z następnym rozłamem: 16 marca 1996 nastąpił podział na KPN Obóz Patriotyczny Adama Słomki oraz KPN Leszka Moczulskiego. W 1996 KPN i KPN-OP weszły w skład bloku Akcja Wyborcza Solidarność. Jednak tuż przed wyborami w 1997 KPN Leszka Moczulskiego wycofała się z uczestnictwa w AWS, tworząc komitet wyborczy pod nazwą "Porozumienie Prawicy Polskiej", który rozwiązał się w przeddzień głosowania, po wykorzystaniu bezpłatnego czasu antenowego w mediach publicznych. Wbrew wezwaniu Leszka Moczulskiego, spośród działaczy KPN kilku jednak pozostało w AWS i weszli do Sejmu: Grzegorz Cygonik, Krzysztof Kamiński, Dariusz Wójcik. Frakcja KPN-OP pod wodzą Adama Słomki pozostawała w AWS także po wyborach, ale tylko do kwietnia 1998, gdy KPN-OP i Adam Słomka (wiceprzewodniczący AWS) zostali usunięci z Akcji za domaganie się realizacji programu. Wtedy nastąpiła zmiana nazwy na KPN-Ojczyzna i do maja 2000 w Sejmie funkcjonowało Koło Poselskie KPN-Ojczyzna. W maju posłów tego Koła założyło wraz z liderem ZZ "Sierpień 80" Danielem Podrzyckim oraz posłem Dariuszem Grabowskim Koalicję dla Polski, która w wyborach w 2001 (w których nie przekroczyła progu wyborczego) funkcjonowała pod nazwą Alternatywa Ruch Społeczny (potem na jej bazie powstała partia "Alternatywa Partia Pracy" później działająca pod nazwą Polska Partia Pracy). Działacze KPN-Ojczyzna, przeciwni pomysłowi na bliżej nieznane formacje, powrócili do nazwy KPN-OP. W wyborach parlamentarnych w 2001 KPN Leszka Moczulskiego startowała z list koalicji wyborczej Akcja Wyborcza Solidarność Prawicy i zdobyła głosy, tj. 0,08%. KPN wystawiła w tych wyborach 43 kandydatów do Sejmu RP. Cała AWSP nie osiągnęła progu wymaganego dla koalicji wyborczych (wynoszącego 8%), uzyskując 5,60%. W 2003 Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił KPN z rejestru partii politycznych. Powodem wykreślenia było nieterminowe złożenie sprawozdania finansowego z kampanii wyborczej do samorządów lokalnych w Działalność partii zamarła, ale KPN nie została rozwiązana. Przed wyborami w wyborach parlamentarnych w 2005 powstała koalicyjna partia Polska Konfederacja Godność i Praca, z której list w startowali m.in. działacze KPN oraz KPN-OP. Ugrupowanie w wyborach uzyskało 0,07% głosów i wkrótce zostało rozwiązane. W 2006 Adam Słomka próbował zjednoczyć kilka niewielkich i niezarejestrowanych ugrupowań pod szyldem Konfederacji, ale nie udało mu się zarejestrować takiego ugrupowania. Lata Członkowie KPN z Krakowa, Siedlec, Warszawy, Poznania i Śląska doprowadzili w 2007 do zebrania podpisów i złożenia wniosku o ponowną rejestrację KPN. W 2007 KPN została ponownie wpisana do ewidencji. We wrześniu 2007 w Krakowie odbył się I Kongres odbudowanej partii, który wyłonił nowe władze. Leszek Moczulski został uhonorowany tytułem "Honorowego Przewodniczącego KPN". Przewodniczącym KPN został Władysław Borowiec. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 dwóch członków KPN wystartowało z listy komitetu Naprzód Polsko-Piast, który wystawił listę jedynie w okręgu katowickim i otrzymał 1537 głosów, zajmując ostatnie, 11. miejsce w okręgu oraz 11. na 12 komitetów w skali kraju. Członkowie KPN uzyskali łącznie 459 głosów 392 głosy (najwięcej na liście NP-Piast) otrzymał lider listy Krzysztof Fijałkowski, zaś Tomasz Hyła uzyskał 67 głosów (najmniej na liście). W wyborach prezydenckich w 2010 partia nie

9 udzieliła poparcia żadnemu z kandydatów, zachęcając jednak do głosowania. Kalendarium września publicznie proklamowano utworzenie Konfederacji Polski Niepodległej, pierwszej w krajach obozu komunistycznego jawnej partii opozycyjnej 1980 W maju odbył się I Kongres KPN. Mimo rozbicia obrad przez Służbę Bezpieczeństwa uchwalono trzy zasadnicze dokumenty: - rezolucję na temat stosunków polsko-radzieckich, - instrukcję o przygotowaniach do przewidywanej eksplozji społecznej, - uchwałę o udziale Konfederacji w wyborach do Sejmu PRL. Przed wyborami kandydaci KPN zostali aresztowani W czerwcu rozpoczął się proces przywódców KPN. W sierpniu, na I Zjeździe Solidarności, Konfederacja przedstawiła tzw. Plan Stabilizacji Gospodarki. 2 grudnia wezwała do strajku generalnego jako przeciwdziałanie przed przewidywanym uderzeniem władz PRL w Solidarność Ponad 2000 działaczy KPN przebywało w więzieniach lub było internowanych. W październiku zapadły wyroki dla przywódców Konfederacji. Leszek Moczulski, Przewodniczący KPN, otrzymał 7 lat więzienia Po zwolnieniu, na mocy amnestii, przywódcy Konfederacji zwołali II Kongres KPN. Przyjęto do realizacji tzw. Płaszczyznę Trzech Horyzontów: - walka o pluralizm związkowy, - walka o pluralizm polityczny, - walka o niepodległą III Rzeczpospolitą W lutym działacze KPN wręczyli ambasadorom USA i Wielkiej Brytanii Memorandum do rządów państw-sygnatariuszy Konferencji Jałtańskiej, w którym przypominali o wciąż niewypełnionym przez te mocarstwa zobowiązaniu przeprowadzenia w Polsce wolnych wyborów parlamentarnych. W marcu rozpoczął się II proces KPN. Tym razem Leszek Moczulski otrzymuje wyrok "tylko" 4 lat więzienia Już w październiku tego roku kierownictwo Konfederacji wyszło na wolność Leszek Moczulski został przyjęty w Białym Domu przez Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Georga Busha KPN aktywnie uczestniczy w sierpniowej akcji strajkowej górników śląskich, wbrew kapitulanckim zachowaniom części działaczy Solidarności W lutym odbył się III Kongres KPN zwołany tuż przed obradami okrągłego stołu, w których Konfederacja nie wzięła udziału KPN podjęła akcję przejmowania bezprawnie użytkowanego przez PZPR i PRON majątku. Zajęto i okupowano około 200 budynków. Mimo prób pacyfikowania przez milicję uzyskano oczekiwane rezultaty: opozycja otrzymała pomieszczenia na biura i zaplecze. Pod hasłem Sowieci do domu KPN przeprowadziła na przełomie sierpnia i września blokadę radzieckich jednostek wojskowych na terenie Polski. To zmusiło władze do podjęcia działań w celu wyprowadzenia z kraju obcych wojsk (mimo bardzo "ostrożnego" stanowiska premiera Mazowieckiego). Udział Moczulskiego w wyborach prezydenckich (poparcie zwycięskiego Lecha Wałęsy w drugiej turze wyborów) kończy zmagania z PRL.

10 1991 W pierwszych po wojnie wolnych wyborach parlamentarnych KPN wprowadza do Sejmu i Senatu swoich przedstawicieli. Zgłasza projekt kluczowej ustawy o restytucji niepodległości. Niestety, za projektem głosowali praktycznie tylko konfederaci; przeciwko ustawie opowiedzieli się nie tylko byli komuniści ale także przedstawiciele tzw. prawicy postsolidarnościowej. M.in. przeciwni jej byli: Geremek, Kaczyński, Macierewicz, Niesiołowski, Olszewski. W grudniu, z inicjatywy KPN, rozpoczęło się przed Trybunałem Stanu postępowanie przeciwko sprawcom stanu wojennego IV Kongres KPN Przedterminowe wybory parlamentarne. Z prawicy jedynie KPN i BBWR zdobyli mandaty Wybory samorządowe. KPN zdobyła około 400 mandatów w całym kraju. W Kijowie odbył się pierwszy Zjazd Partii Politycznych Krajów Międzymorza Kolejne wybory prezydenckie. Moczulski - posiadając zebrane 130 tysięcy podpisów - wycofuje się z rywalizacji wzywając swoich zwolenników do poparcia kandydatury Wałęsy, jedynego kandydata, który mógł pokonać Kwaśniewskiego. Niezrozumienie sytuacji przez innych polityków prawicy dało zwycięstwo komuniście. V Kongres KPN W perspektywie kolejnych wyborów powstała Akcja Wyborcza Solidarność z udziałem KPN. Grupa Adama Słomki próbowała rozbić Konfederację od wewnątrz. VI Kongres KPN uporządkował sprawy organizacyjne. Słomka dokonuje rozłamu, tworząc "KPN - Obóz Patriotyczny" W wyniku dyskryminowania KPN w Akcji Wyborczej Solidarność Konfederacja opuściła szeregi AWS. Po raz pierwszy w odrodzonej Polsce KPN znalazła się poza Parlamentem We wrześniu na ogólnopolskiej naradzie aktywu KPN przyjęto założenia uaktualnionego "Programu dla Rzeczypospolitej". Październikowe wybory samorządowe nie wypadły korzystnie dla Konfederacji Dwudziestolecie KPN. Wystawa okolicznościowa w Krakowie VII Kongres KPN Wybory parlamentarne. Leszek Moczulski kandyduje do Senatu RP Wybory samorządowe. KPN wystawiła kandydatów do wszystkich szczebli organów samorządowych Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił KPN z rejestru partii politycznych. Powodem wykreślenia było nieterminowe złożenie sprawozdania finansowego z kampanii wyborczej do samorządów lokalnych w roku Wybory do Parlamentu Europejskiego. Leszek Moczulski kandyduje z listy własnego komitetu wyborczego Zbieranie podpisów pod wnioskiem o ponowną rejestrację KPN (bez udziału osób, które dopuściły do wyrejestrowania partii) Zarejestrowanie KPN. Kongres w Krakowie.

11 2009 Obchody trzydziestej rocznicy powstania KPN. REZOLUCJA Dokumenty RADY POLITYCZNEJ KONFEDERACJI POLSKI NIEPODLEGŁEJ Ogłoszona 17 września 1979 r. Czterdzieści lat temu 17 września 1939 roku, łamiąc podpisane przez siebie układy międzynarodowe i działając w zmowie z hitlerowskimi Niemcami Związek Radziecki najechał zbrojnie na Polskę. Napaść ZSRR stała się główną przyczyną klęski Polski w kampanii jesiennej 1939 roku i następnej wieloletniej okupacji kraju. Na mocy układu rozbiorowego między Niemcami a ZSRR, obszar Rzeczypospolitej został podzielony między obu agresorów. Naród polski poddany został straszliwemu terrorowi. Na obszarze okupowanym przez ZSRR w latach ponad dwa miliony osób wymordowano bądź osadzono w łagrach. Wielu tych zesłańców nadal przebywa w głębi ZSRR, bez możliwości powrotu do kraju. Symbolem tych zbrodni radzieckich na narodzie polskim jest bezprzykładny mord w Katyniu. W końcowej fazie drugiej wojny światowej, gdy armia radziecka w swym marszu do Berlina wkroczyła na ziemie polskie ofiarą radzieckiego terroru padły tysiące Polaków. Związek Radziecki uczynił też wszystko, aby umożliwić Niemcom zburzenie ogarniętej Powstaniem Warszawy i wymordowanie 250 tysięcy jej mieszkańców. Związek Radziecki ponosi również współodpowiedzialność za zbrodnie popełnione przez zależną od siebie władzę PRL, a w szczególności za terror lat oraz krwawe masakry ludności w czerwcu 1956 w Poznaniu i w grudniu 1970 na Wybrzeżu. Stan prawny stosunków między Polską a ZSRR od czterdziestu lat pozostaje nieuregulowany. Agresja ZSRR spowodowała między naszymi krajami stan wojny. Układ Sikorski-Majski z lipca 1941, prowizorycznie uregulował stosunki polsko-radzieckie, lecz w kwietniu 1943 został jednostronnie zerwany przez ZSRR. Układy zawierane przez ZSRR z mianowanymi przez nie władzami PRL moc prawną mogłyby posiadać dopiero wówczas, gdyby w sposób rzeczywiście wolny i nieskrępowany naród polski wyraził wolę ich uznania. Przypominając społeczeństwu powyższe fakty, w pełni rozumiejąc kluczową wagę stosunków polskoradzieckich zarówno dla Polski, jak i dla Związku Radzieckiego Rada Polityczna Konfederacji Polski Niepodległej oświadcza co następuje: 1. Nie żywimy wrogości wobec Związku Radzieckiego oraz któregokolwiek z narodów mieszkających w tym państwie (narodu rosyjskiego nie wyłączając). 2. Przeszłość historyczna i straszliwe zbrodnie, których na narodzie polskim dopuścił się Związek Radziecki i ludzie działający w imieniu ZSRR bądź z mandatu ZSRR nie mogą być zapomniane, ani wyłączone spod oceny moralnej i prawnej. 3. Podstawą normalizacji stosunków polsko-radzieckich może być jedynie szczere i jawne potępienia wszystkich zbrodni popełnionych na narodzie polskim, rekompensata wyrządzonych szkód, oraz rzeczywiste odstąpienie od imperialnej polityki uzależniania Polski, czego wyrazem winno stać się w szczególności wycofanie wojsk radzieckich z Polski. 4. Polsko-radziecki układ normalizujący może zostać zawarty tylko przez autentyczne władze najwyższe niepodległej Rzeczypospolitej. 5. Normalizacja stosunków między Polska a ZSRR leży bowiem w interesie obu stron, Europy i świata. RADA POLITYCZNA KONFEDERACJI POLSKI NIEPODLEGŁEJ

12 REZOLUCJA RADY POLITYCZNEJ KONFEDERACJI POLSKI NIEPODLEGŁEJ (Ogłoszona 11 listopada 1979 r.) Sześćdziesiątą pierwszą rocznicę utworzenia niepodległej Drugiej Rzeczypospolitej obchodzimy w momencie, gdy powstała już i krzepnie Konfederacja Polski Niepodległej pierwsza od ponad 30 lat jawnie działająca na ziemiach polskich partia niepodległościowa, stawiająca sobie za cel utworzenie niepodległej i demokratycznej Trzeciej Rzeczypospolitej. Od ponad dwustu lat walczą Polacy o odzyskanie niepodległego bytu państwowego. Odrodzenie Rzeczypospolitej 11 listopada dowiodło, że walka poprzednich pokoleń była celowa i realna. Dwudziestoletnie istnienie Drugiej Rzeczypospolitej, nim padła pod ciosami Niemiec i ZSRR we wrześniu 1939 dowiodło, że tylko w warunkach własnej suwerennej państwowości społeczeństwo polskie może realizować swe aspiracje, kształtować własny byt i wytyczać odpowiadające mu drogi rozwoju. Odbudowa niepodległej Rzeczypospolitej w listopadzie 1918 r. stała się faktem przełomowym nie tylko dla narodu polskiego, lecz także dla większości społeczeństw tej części Europy. Poza Ukraińcami, Białorusinami i Łużyczanami wszystkie narody środkowoeuropejskie utworzyły własne państwa, a stabilność i wolność całej tej strefy zależy od istnienia Rzeczypospolitej. Zniewoleniu Polskie po II wojnie światowej przez Związek Radziecki towarzyszyło podobne zniewolenie innych narodów, lecz utrzymanie odrębnej państwowości polskiej miało zasadnicze znaczenie dla ocalenia odrębności państwowej większości krajów tej strefy. Rozpoczynająca się obecnie nowa faza walki o odzyskanie niepodległości ma największe znaczenie dla przyszłych dziejów Polski, lecz także dla innych narodów naszej strefy, dla całej Europy której jesteśmy nierozerwalną częścią. Oddając hołd bohaterom, z których krwi i znoju odrodziła się Rzeczpospolita w listopadzie 1918 r. Rada Polityczna Konfederacji Polski Niepodległej stwierdza: 1. Konfederacja Polski Niepodległej jest kontynuacją wysiłków niepodległościowych wszystkich poprzednich pokoleń Polaków. Z ich ofiarności i oddania czerpiemy naszą siłę moralną. 2. Uczynimy wszystko, aby wybić się na niepodległość i zbudować Trzecią Rzeczpospolitą. Świadomi jednak jesteśmy faktu, że możemy być jedynie ogniwem w długiej walce Polaków, gdyby zaś działań naszych nie uwieńczył upragniony rezultat, spełnimy swój obowiązek przekazując niczym płonącą żagiew wolę niepodległości następnym generacjom. 3. Dążymy do utworzenia Trzeciej Rzeczypospolitej, która będzie bezpośrednim kontynuatorem i prawnym następcą Pierwszej i Drugiej Rzeczypospolitej. Utrzymanie prawnej sukcesji wymaga zachowania ciągłości państwowej i utrzymania zasady legalizmu co jest ważnym zadaniem emigracji polskiej. Kierowniczy ośrodek niepodległościowy znajduje się jednak na terenie kraju, o kształcie, formie i władzy niepodległej Rzeczypospolitej rozstrzygnie swobodnie społeczeństwo, gdy tylko będzie to możliwe. 4. Nasze działania na rzecz niepodległości Polski nie są wymierzone przeciw jakimkolwiek godziwym interesom państwa, krajów i narodów sąsiadujących. Dążymy do nawiązania braterskiej współpracy z wszystkimi społeczeństwami naszej części Europy również z Rosjanami i Niemcami. Świadomi jesteśmy obowiązku pomocy narodom, z którymi ongiś połączyła nas historia, oraz narodom znajdującym się w sytuacji podobnej do naszej. Odbudowa niepodległej Rzeczypospolitej przyczyni się do normalizacji nieuregulowanej od 40 lat sytuacji naszej części Europy i będzie jednym z filarów rzeczywistego systemu wzajemnego bezpieczeństwa europejskiego. 5. Działania na rzecz niepodległości wymagają skupiania wysiłków wszystkich istniejących obecnie i powstających w przyszłości ugrupowań niezależnych. Apelujemy o nawiązanie tej współpracy jak najszybciej. Ze swej strony deklarujemy gotowość współdziałania z każdym ugrupowaniem niezależnym,

13 bez względu na jego charakter, skład i program bez żadnych uwarunkowań wstępnych. Wzywamy też wszystkie działające w kraju ugrupowania niezależne do jasnego i wyraźnego publicznego określenia ich stosunku do programu niepodległości opartego o dwa podstawowe założenia: uwolnienie Polski od dominacji radzieckiej oraz usunięcie narzuconej nam, uzurpatorskiej dyktatury PZPR. RADA POLITYCZNA KONFEDERACJI POLSKI NIEPODLEGŁEJ