niedziela Początek roku szkolnego w Zespole Szkół im. H. Sienkiewicza w Grabowcu

Transkrypt

1 niedziela zamojsko-lubaczowska nr 35 (467) X rok L 2 IX 2007 ZAMOŚĆ w n u m e r z e : Wakacyjna akcja Caritas Radosne wakacje dzieci z diecezjizamojskolubaczowskiej Tańczyło całe Górecko Festiwal Pieśni Maryjnej w Górecku Kościelnym Ocalić nie tylko od zapomnienia jak ratowano Hołd Pruski temat tygodnia Ze świętymi przez tydzień Ks. Tomasz Bomba Rozpoczyna się nowy rok szkolny. Niech święci patronowie wspierają nas na każdy dzień. W tym tygodniu wzywamy wstawiennictwa m.in.: 2 września św. Wilhelma, biskupa. Pochodził prawdopodobnie z Anglii. Był biskupem w Roskilde (Dania), a także doradcą króla Swena, który dzięki niemu zaprzestał prześladowania chrześcijan i nawrócił się. Przeszedł do historii jako apostoł Duńczyków. Zmarł ok r. podczas pogrzebu Swena i razem z nim został pochowany w katedrze w Roskilde. 3 września św. Grzegorza I Wielkiego, papieża, doktora Kościoła. Urodził się w Rzymie ok. 540 r. Będąc prefektem miasta, nie mogąc pogodzić służby Bogu i światu, porzucił karierę i we własnym domu założył klasztor oraz sześć innych klasztorów w swoich dobrach na Sycylii. Papież Pelagiusz II ustanowił go nuncjuszem w Konstantynopolu. Powróciwszy do Rzymu prowadził nadal życie zakonne, a po śmierci papieża został wybrany na stolicę Piotrową 3 września 590 r. Jego pontyfikat trwał 15 lat w burzliwym okresie wędrówki ludów. Pozyskał dla Kościoła Wizygotów w Hiszpanii, ariańskich Longobardów, Gallów oraz brytyjskich Anglosasów. Odnowił życie kościelne, zreformował i ujednolicił liturgię i śpiew kościelny. Od jego pontyfikatu pochodzi zwyczaj odprawiania 30 Mszy św. zwanych gregoriańskimi. Należy do czterech wielkich doktorów Kościoła zachodniego. Zmarł w 604 r. Jest patronem m.in.: uczniów, studentów, nauczycieli, chórzystówh, piosenkarzy, muzyków. dokończenie na str. VIII Archiwum Zespołu Szkół im. H. Sienkiewicza w Grabowcu Początek roku szkolnego w Zespole Szkół im. H. Sienkiewicza w Grabowcu Anna Litwin Do szkoły czas Początek roku szkolnego. Niektórzy, zmęczeni odpoczynkiem, nie mogli się go już doczekać, inni mieli nadzieję, że jakimś cudownym zrządzeniem losu dzień 1 września nie nadejdzie nigdy. A jednak nadszedł. Znów trzeba rano wstawać, pakować tornistry, pędzić na przystanek, bo gimbus nie będzie czekał na spóźnialskich, odsiedzieć w szkolnych ławach oby nie biernie i bezowocnie kilka godzin, odrobić lekcje, przygotować się do sprawdzianu, czy kartkówki i jeszcze znaleźć czas na tak ostatnio popularne zajęcia pozalekcyjne. Można by rzec: gehenna. Gdyby nie perspektywa, weekendu, świąt, ferii i kolejnych wakacji, życie ucznia, nieprzepadającego przesadnie za nauką, byłoby naprawdę nieznośne. A przede wszystkim, gdyby nie został w to wszystko wmieszany Pan Bóg... Nobla temu, kto ustanowił Eucharystię inaugurującą nowy rok szkolny. Spotkanie z Chrystusem Boskim Nauczycielem, Źródłem sił i mądrości na początku długiej, bo niemal dziesięciomiesięcznej drogi mozolnego zdobywania wiedzy, ale i nabierania ludzkich kształtów, bo szkoła, to nie tylko nauka, to również wychowanie, kształtowanie postaw, wypracowywanie charakteru. Meblowanie Szkoła jest dla wszystkich nauczycieli, uczniów - wspólną rodziną wychowawczą, w której każdy młody człowiek spotyka się szacunkiem niezależnie od swoich zdolności, możliwości intelektualnych, jako że nie można ich uważać za jedyne bogactwo osoby. Jest to podstawowy warunek rozwoju indywidualnych talentów każdego ucznia Jan Paweł II, List do Rodzin, 16. głowy i wnętrza na całe życie. Dlatego tak ważne jest, by w tym wyjątkowo twórczym i mającym wpływ na kolejne lata okresie, zaprosić do siebie Mistrza z Nazaretu. On i Jego nauczanie zawarte w Ewangelii, pomogą spojrzeć innymi oczyma na szkołę i naukę. Nie będzie to już przysłowiowa buda, ale kuźnia talentów i cnót, nie będzie to już rycie, czy wkuwanie, ale zdobywanie mądrości, która jest, jak mówi Pismo Święte, cenniejsza od najdrogocenniejszego kruszcu. Nie będzie to już tylko przymus i obowiązek, ale realizacja powołania, rozwijanie osobowości, radowanie się z bycia razem i wspólnego zdobywania postawionych celów. Warto, przekraczając próg szkoły, mieć w plecaku takie właśnie spojrzenie na zdobywanie wykształcenia i rozwój. Warto, prócz kontrowersyjnego mundurka, wskoczyć również w ten, który Pismo Święte zowie zbroją, zachęcając:...weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko (...) W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże... (Ef 10, 13-18). Szczęść Boże w nowym roku szkolnym! I

2 niedziela zamojsko-lubaczowska zdjęcia: Archiwum autora II Podczas zwiedzania Wakacyjna akcja Caritas Tegoroczna wakacyjna akcja Caritas przebiegała pod hasłem Radosne wakacje. Caritas Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej postawiła sobie za cel umożliwienie dzieciom z rodzin biednych, dotkniętych bezrobociem, chorobą czy patologią, spędzenie wakacji w dobrych warunkach. Środki na utrzymanie dzieci pochodziły z Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom, a także z chlebków dobroci i paschalików rozprowadzanych przez Caritas we wszystkich parafiach diecezji przed świętami wielkanocnymi. Dzięki wielkiej życzliwości i akceptacji oraz błogosławieństwu Ordynariusza diecezji bp Wacława Depo, mogliśmy zrealizować wcześniej ustalone formy wypoczynku. Pogodny wieczór Pierwszy turnus rozpoczął się 24 czerwca br. w Krasnobrodzie, w bazie Kolumny Transportu Sanitarnego, która posiada wspaniałe zaplecze wypoczynkowe. Na ten turnus zostały zaposzone dzieci polskie z Rumunii (okolice Bukowiny), z Ukrainy (okolice Lwowa) oraz dzieci z naszej diecezji. Razem było 90 osób. Drugi turnus rozpoczął się 2 lipca w Międzyzdrojach nad Bałtykiem dla 55 dzieci. Wszystkich turnusów letniego wypoczynku było 11. Program pobytu dzieci na wakacjach był bardzo bogaty. Centralnym punktem dnia była Eucharystia. Dzieci uczestniczyły w róznych nabożeństwach, odbywał się odpust w sanktuarium w Krasnobrodzie. Dzień rozpoczynał się i kończył modlitwą. Były wycieczki, kąpiele w zalewie i w morzu, zwiedzanie Roztocza i innych terenów. Dzieci korzystały z sali gimnastycznej, świetlicy oraz boiska szkolnego. Odbywały się piesze i autokarowe wycieczki. Wieczorem były tzw. pogodne wieczorki, quizy, gry i zabawy. Okazało się, że wiele dzieci ma talent do śpiewania, rysowania czy też upodobania kabaretowe. Dzieci wpisywały do księgi pamiątkowej najpiękniejsze słowa podzięki dla organizatorów i opiekunów za umożliwienie wypoczynku. Baza żywieniowa była bardzo dobra. Wspaniała kuchnia zarówno w Krasnobrodzie, jak i w Międzyzdrojach, Józefowie, czy Zakopanem na Olczy. Pragnę podziękować księdzu rektorowi WSD dr. Franciszkowi Nieckarzowi za skierowanie kleryków do pomocy. Każdego dnia o godz. 21 prowadzili oni Apel Maryjny i modlitwę wieczorną. Dziękuję wolontariuszom, którzy opiekowali się dziećmi oraz niepełnosprawnymi. Trzeba stwierdzić, iż Caritas naszej diecezji wspomaga w letnim wypoczynku Oazę, KSM, ministrantów, lektorów. Często trzeba było zakupić dzieciom piłki do gry, rakietki, bloki rysunkowe i inne upominki na nagrody. Razem Caritas Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej podjęło 920 dzieci i młodzieży oraz udzieliło pomocy blisko tysiącu osobom. Kontakty z młodzieżą i dziećmi z Rumunii, Ukrainy, Białorusi, Litwy oraz z Polski umożliwiły promowanie kultury, historii oraz religijnej tradycji. Dziękuję Wspólnocie Polskiej za pomoc w organizacji turnusów. Były to rzeczywiście bardzo radosne wakacje. Wszystkim naszym dobroczyńcom, dzięki którym dzieci mogły wypoczywać mówię: Bóg zapłać! Ks. Andrzej Puzon Jednym Zdaniem TOMASZÓW LUBELSKI VII Międzynarodowy Festiwal Folkloru Roztocze 2007 zorganizowano w dniach sierpnia br. W programie były m.in. ekumeniczna Msza św. w kościele pw. Najświętszego Serca Jezusa, parada ulicami miasta oraz koncerty plenerowe. SÓL K. BIŁGORAJA Dzień Rodzinny Akcji Katolickiej ze wspólną modlitwą, agapą i konkursami zorganizował 19 sierpnia br. Diecezjalny Instytut A.K. HRUBIESZÓW Złożeniem kwiatów pod pomnikiem poległych w obronie Ojczyzny i okolicznościową akademią patriotyczno- -religijną w Klubie Garnizonowym uczczono 14 sierpnia br. Święto Wojska Polskiego. ZAMOŚĆ Święto Wojska Polskiego było obchodzone 15 sierpnia br. na Rynku Wielkim. Ceremoniał wojskowy, złożenie kwiatów na płycie upamiętniającej pobyt Marszałka Józefa Piłsudskiego w Zamościu i Msza św. w intencji Ojczyzny w katedrze zamojskiej złożyły się na program obchodów. Zapraszamy ZAMOŚĆ I Zamojski Festiwal Kultury im. Marka Grechuty odbędzie się w dniach 7-8 września br. na Rynku Wielkim. Program festiwalu uświetnił koncert galowy z udziałem gwiazd: Hanny Banaszak, Ewy Bem, Stanisława Soyki i innych. Zaplanowano także wystawę prac plastycznych Marka Grechuty, wystawę zdjęć oraz odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej artyście. KRASNOBRÓD Doroczne, diecezjalne dożynki w Sanktuarium Maryjnym zaplanowano na 9 września br. BIŁGORAJ Konkurs Literacko-Publicystyczny O1 Łabędzie Pióro odbędzie się 9 września br. w Biłgorajskim Centrum Kultury. Tego dnia w BCK nastąpi też finał Konkursu Poezji Patriotycznej Ziemio Nasza.... Edyta Sadło

3 wiadomości XIII Konkurs Plastyczny i Poetycki Rodzina kolebką powołań Rok duszpasterski 2007 Kościół w Polsce przeżywa pod hasłem Przypatrzmy się powołaniu naszemu. W naszej diecezji, z woli jej Pasterza bp. Wacława Depo, został on ogłoszony Rokiem Rodziny. Do tej inicjatywy nawiązuje Katolickie Stowarzyszenie Inteligencji, organizując we współpracy z Wydziałem Duszpasterskim i Wydziałem Nauki Chrześcijańskiej oraz z Duszpasterstwem Środowisk Twórczych Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej i Młodzieżowym Domem Kultury im. K. Makuszyńskiego w Zamościu konkurs plastyczny i poetycki dla dzieci i młodzieży, który w tym roku odbywa się pod hasłem Rodzina kolebką powołań. Rodzina jako pierwsze i najbardziej naturalne środowisko rozwoju człowieka, staje się miejscem, w którym budzą się i dojrzewają powołania do służby Bogu i ludziom na różnych płaszczyznach życia. Jest też wspólnotą, w której większość z nas realizuje swoje życiowe powołanie do miłości, małżeństwa i rodzicielstwa. Rodzice, dając dzieciom świadectwo żywej wiary i przykład chrześcijańskiego życia, wprowadzając je w życie wspólnoty Kościoła, stwarzają warunki sprzyjające rozeznawaniu własnego powołania, odkrywaniu własnej drogi do naśladowania Chrystusa. Młodzi, dorastający w klimacie wzajemnej miłości i szacunku, w rodzinach Bogiem silnych, mają szansę stać się ludźmi w pełni dojrzałymi, zdolnymi do podjęcia zadań, jakie niesie ze sobą życie w dzisiejszej niełatwej rzeczywistości. Organizatorzy konkursu, odbywającego się pod patronatem Pasterza diecezji, zachęcają wszystkie dzieci oraz młodzież do podzielenia się w formie plastycznej lub poetyckiej swoimi przeżyciami i refleksjami na temat wartości życia rodzinnego oraz poszukiwania własnej drogi powołania. Utwory poetyckie i prace plastyczne, wykonane w dowolnym formacie i dowolną techniką, należy podpisać na passe-partout (imię i nazwisko, wiek autora, szkoła). Termin nadsyłania prac do MDK im. K. Makuszyńskiego w Zamościu przy ul. Kamiennej 20 upływa 21 września 2007 r. Wzorem lat ubiegłych prace konkursowe zostaną wyeksponowane na wystawie zorganizowanej w ramach Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej, której otwarcie nastąpi 9 października o godz. 12 w kościele Ojców Franciszkanów w obecności bp. Wacława Depo Ordynariusza diecezji i bp. Mariusza Leszczyńskiego Biskupa pomocniczego. Podczas wernisażu autorzy prac wyróżnionych przez komisję konkursową otrzymają nagrody, zaś wszyscy uczestnicy pamiątkowe dyplomy. Przewidziane są nagrody specjalne Księży Biskupów oraz upominki ufundowane przez redakcję Niedzieli. Najciekawsze prace zostaną opublikowane w albumie wydanym przez Katolickie Stowarzyszenie Inteligencji, który będzie nagrodą w kolejnej edycji konkursu. Szczegółowe informacje na temat konkursu można uzyskać pod nr. tel. (0-84) lub pod adresem Mamy nadzieję, że jak co roku propozycja KSI spotka się z dużym zainteresowaniem młodych artystów i stanie się okazją do zaprezentowania głębi ich przeżyć i bogactwa talentów. Serdecznie zapraszamy dzieci i młodzież do udziału w konkursie. Ewa Szamik Uczestnicy konkursu z bp. Mariuszem Leszczyńskim przed kościołem Ojców Franciszkanów zdjęcia: Maria Gmyz Bp Mariusz Leszczyński i Maria Gryz wręczają nagrody III

4 niedziela zamojsko-lubaczowska Żeby dzieci chciały czytać... Aleksandrów k. Biłgoraja to najdłuższa wieś na Roztoczu. 8 sierpnia w Lublinie rozsławiła ją Justyna Bździuch, niezwykle aktywna bibliotekarka, która została laureatką XIII edycji Nagrody im. Anny Platto. Konkurs organizowany jest od 1995 r. Jego patronka to urodzona w 1944 r. lubelska bibliotekarka. Żyła zaledwie 51 lat, ale jej uśmiech, miłość do czytelników, szczególnie najmłodszych, i starania, by rozbudzić zainteresowanie książkami, sprawiło, że ludzie wciąż o niej pamiętają. Dlatego podczas wręczania nagrody w nowoczesnej Nagrodzona bibliotekarka Justyna Bździuch z Akeksandrowa Małgorzata Godzisz 23 lata studiuje filologię polską ze specjalizacją redaktorsko-medialną na UMCS w Lublinie. Swoje życie wiąże ściśle z Ruchem Światło-Życie. archiwum autora Galerii WPB w Lublinie, oprócz pracowników Biblioteki im. Łopacińskiego i władz miasta, obecni byli członkowie rodziny Platto, koledzy z polonistyki UMCS, gdzie studiowała, koledzy z pracy (pracowała jako kustosz biblioteczny), a także sąsiadki z ul. Popiełuszki 27. Wręczenia nagrody odbyło się przy udziale Mirosławy Platto siostry Anny i inicjatorki konkursu. Oprócz głównej laureatki Justyny Bździuch, uhonorowano także sześć innych bibliotekarek nominowanych do nagrody z Poniatowej, Łukowa, Łęcznej, Lublina, Krasnegostawu, Kijan i Modliborzyc. Uroczystość rozpoczęła humorystyczna bajka wykonana przez uczniów III L.O. im. Unii Lubelskiej. Trzeba mieć marzenia, ale też trzeba w nie wierzyć i realizować! z entuzjazmem wykrzykiwali nastoletni aktorzy. Ten młodzieńczy idealizm starała się rozbudzić Anna Platto. Podobnie jej następczynie. Chcę się angażować na rzecz młodzieży mówiła Justyna Bździuch. Na wszelkie sposoby stara się rozbudzić czytelnictwo najmłodszych. Zaznacza, że biblioteka to miejsce realizowania różnych kulturalnych O skromności i hojności Posiadać siebie w dawaniu siebie. Człowiek będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego, nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego (KDK 24 c). W Mądrości Syracha jest napisane: Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana (Syr 3, 18). Niech pokora wypływająca z naszych serc zbliża nas do Jezusa! Z Listu św. Pawła Apostoła do Hebrajczyków odczytujemy nasze posłanie jako ofiarę służebną chrześcijan, którzy zmierzają do Jezusa w Nowym Przymierzu. Fragment z dzisiejszej Ewangelii według św. Łukasza trafia prosto w serce. Trudno dziś ustąpić miejsca, trudno przyznać komuś rację, trudno pomóc za nic. Zajmij ostatnie miejsce, a potem będzie ci więc to odwzajemnione przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych (Łk 14, 14b). Jak dużo jest w nas pychy i interesownej pasji.: Tu młodzież powinna móc się rozwijać. Tę ideę absolwentka m.in. Wszechnicy Świętokrzyskiej rozwija od 17 lat. Co konkretnie robi? Między innymi Ferie w bibliotece, organizuje spotkania Lubimy czytać, które są jej autorskimi pomysłami na zachęcenie młodzieży wychowanej na kulturze obrazkowej do intelektualnego rozwoju. W tym duchu pani Justyna opracowuje scenariusze zabaw. Obserwuję, co dzieci najbardziej angażuje wyjaśnia. Po części oficjalnej laureatka, nominowane, dyrekcja WBP, przedstawiciele urzędu marszałkowskiego oraz rodzina i przyjaciele Anny Platto spotkali się na prawdziwie letnim bankiecie. Z tak subtelnymi osobowościami, jakimi są na ogół bibliotekarze, doskonale współgrało wnętrze odnowionych sal Biblioteki. Na tle ścian w kolorze barw lata, niczym kompozycje malarskie prezentowały się zastawione stoły. W takiej atmosferze na sprawy przyszłości kultury można patrzeć tylko optymistycznie. I chyba właśnie o to chodziło organizatorom Wojwódzkiej Bibliotece Publicznej i Towarzystwu Biblioteki Publicznej. Monika Skarżyńska (Łk 14, ) miłości wobec drugich. Pomogę, jeśli Ty zrobisz to samo dla mnie. Będę Cię kochał, jeśli Ty sprzedasz mi swoją miłość. Będę szczęśliwym człowiekiem, jeśli posiądę władzę i uznanie. Zadaniem każdego z nas jest stawanie się skromnym i unikanie jakiegokolwiek wywyższania się ponad innych ludzi. To nie koniec. Bądźmy otwarci, bezinteresowni i hojni wobec potrzebujących. Ale ktoś odpowie złośliwie: Przecież to nie jest takie proste! W dzisiejszym świecie nie ma nic za darmo. Wszystko ma swoją cenę. Handlujemy innymi i sobą. Nie na tym rzecz polega. Twoim zadaniem jest dzielić się tym, co jest ważne i cenne dla Ciebie, a nie to, co zbędne. Nawet w sytuacji, kiedy nie usłyszysz słowa: dziękuję, czyń dobro bezinteresownie i z miłością. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony (Łk 14, 11). Niech te słowa będą dla nas pomocą w odkrywaniu drogi prowadzącej do Pana. zdjęcia: archiwum parafii św. stanisława biskupa i męczennika w Góreku kościelnym 1 Festiwal Pieśni Maryjnej w Tańczył edycję festiwalu rozpoczęła Msza św. w sank- XII tuarium pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika, którą transmitowała TV Polonia. Mszę św. celebrował i słowo Boże wygłosił bp Mariusz Leszczyński, który podczas homilii zaznaczył: Uczeń Jezusa, który pragnie iść za Jego głosem, powinien mieć jasną świadomość celu swego powołania. Żyjąc na tym świecie ma zachować pewien dystans do dóbr materialnych i być przygotowanym również na chwile prób i doświadczeń. Jego celem pierwszorzędnym winna być troska o gromadzenie skarbów przed Bogiem (...). Podczas tegorocznych uroczystości nie zabrakło wyjątkowych gości. Swoją obecnością zaszczycił je m.in. prezydent Zamościa Marcin Zamoyski. Przybył również Marcin Janos Krawczyk, aktor, odtwórca roli ks. Antoniego w serialu Plebania emitowanym przez TVP, który wraz z Ewą Maciochą, dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Aleksandrowie, poprowadził tegoroczną imprezę. Ocalić od zapomnienia pieśni maryjne, propagować piękne regionalne utwory taki cel już od I edycji towarzyszy góreckim spotkaniom. Zespoły podjęły się wykonania pięknych, niemalże zapomnianych obecnie pieśni. Nie zabrakło Gaude Mater Polonia, Roty czy Santa Maria z repertuaru Mireille Mathieu.aZ roku na rok zainteresowanie IV

5 2 Górecku Kościelnym o całe Górecko festiwalem wzrasta. Wysoki poziom wykonywanych utworów sprawił, że jury miało w tym roku sporo pracy. Zespoły walczyły w swoich kategoriach o złoty, srebrny i bursztynowy różaniec. W kategorii zespołów a capella pierwsze miejsce zajęły Sąsiadeczki z Łaszczówki, drugie Szarowolanki z Szarowoli i Zagórzanki z Łuszczarza, trzecie Malwy z Jurowa i Górecczanki z Górecka Starego. Wśród zespołów z akompaniamentem zwyciężyły Szumy z Suśca, drugie miejsce zespół z Sitna oraz Aleksandrowiacy z Aleksandrowa, trzecie Jarczowianki z Jarczowa i Klub Seniora z Dołhobyczowa. Spośród zespołów stylizowanych najwyżej oceniono zespół Solemis z Łukowej, srebrny różaniec dla Roztoczańskiego Echa z Suchowoli i Rapsodii z Lubyczy Królewskiej, bursztynowy różaniec otrzymał Chór Parafialny z Dołhobyczowa i Zuzanki z Moniatycz. Bezkonkurencyjny był również Chór Męski z Majdanu Starego. Srebrny różaniec chór Tomaszowiacy z Tomaszowa i Stanislaus z Górecka Kościelnego, bursztynowy Harmonia z Tomaszowa i Chór Parafialny św. Jerzego w Biłgoraju. Wszyscy wykonawcy otrzymali piękne dyplomy i nagrody pieniężne. Zwycięzcom gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów. Tradycyjnie już, uwieńczeniem konkursowych zmagań, był występ gwiazdy wieczoru, którą w tym roku był Tercet Egzotyczny. Grupa już od ponad 40 lat cieszy się niesłabnącą popularnością zarówno w Polsce jak i poza granicami naszego kraju. Festiwalowa publiczność chętnie śpiewała razem z zespołem: Pamelo żegnaj, Paloma czy Ile wieczorów. Rytmiczne przeboje rozbrzmiewały na całe Górecko. Na uwagę zasługuje fakt, że przy tak olbrzymiej liczbie osób nie doszło do żadnego incydentu. Kolejny, XIII festiwal za rok. Ks. Tadeusz Sochan, organizator festiwalu, już planuje kto zaśpiewa na góreckiej scenie za dwanaście miesięcy. Pytany o festiwalową gwiazdę, z uśmiechem na twarzy mówi: Niech to jeszcze będzie niespodzianką. Edyta Piszcz 1. Ks. Tadeusz Sochan, gospodarz i organizator Festiwalu wita gości oraz uczestników 2. Zespoły podjęły się wykonania pięknych, niemalże zapomnianych pieśni maryjnych 3. Tegoroczną imprezę poprowadzili Marcin Janos Krawczyk, aktor, odtwórca roli ks. Antoniego w serialu Plebania i Ewa Maciocha, dyrektor GOK w Aleksandrowie 4. Wręczenie nagród 5. Tercet Egzotyczny gwiazda tegorocznego festiwalu V

6 niedziela zamojsko-lubaczowska Ksiądz co ze świętymi dobrze się zna (2) Z ks. rektorem Zdzisławem Ciżmińskim, proboszczem parafii pw. św. Katarzyny w Zamościu rozmawia Łukasz Kot. archiwum ks. zdzisława Ciżmińskiego Łukasz Kot: Pierwsza księdza parafia to położony nie daleko Zamościa Horyszów Polski. Ks. rektor Zdzisław Ciżmiński: Będąc na dworcu w Zamościu musiałem kupić nowe buty. Tak mi poradziła jedna z parafianek, gdy rozpoznała we mnie nowego wikarego: W tych półbucikach, to ksiądz do kościoła nie dojdzie. Tam jest dwa i pół kilometra po błocie. Deszcz spadł, więc jak ksiądz ma parę złotych, to niech ksiądz pójdzie do sklepu i kupi buty gumowe. Więc poszedłem i kupiłem. Elegancko po tym błocie mi się szło. Rozpocząłem pracę pod kierownictwem proboszcza ks. Pawła Stanickiego, człowieka bardzo dobrego, szlachetnego. Miał ojcowskie podejście do mnie jako młodego księdza. Był bardzo cierpliwy, rozważny, pobożny i gorliwy. Kolejne parafie to: Sawin, Puławy (Wniebowzięcia NMP), Lublin (parafia św. Agnieszki), Abramowice Kościelne, Łabunie Park, Klemensów Park, Sitaniec, potem powrót do Łabuń. Po trzech latach pobytu w Łabuniach zachorowałem na porażenie nerwu trójdzielnego twarzowego. Połączone to było z lekkim paraliżem. Wtedy trafiłem do Lublina na Podwale do Domu Rekolekcyjnego. Po roku pobytu w Lublinie zetknąłem się z Legionem Maryi. Zacząłem uczęszczać na spotkania co nie wymagało większego wysiłku ode mnie. Bardzo się w to zaangażowałem i od 20 lat działam w stowarzyszeniu katolików świeckich w Legionie Maryi. 25 lecie Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II, 11 listopada 2003 r. Jak Ksiądz trafił do Zamościa? To był listopad. Rok Zmarł rektor kościoła św. Katarzyny w Zamościu ks. Mieczysław Michalski. Ksiądz Biskup zaprosił mnie do siebie. Jak chcesz to pisz podanie, jest wolny rektorat powiedział. Napisałem i nominację dostałem od ręki. Już 19 listopada nastąpiło wprowadzenie mnie przez ks. dziek. Jacka Żórawskiego do nowej świątyni. Od tamtego dnia do dzisiaj pełnię funkcję rektora. Pierwsze dni w Zamościu nie były obiecujące. Zastanawiałem się jak tutaj będzie można pracować. Jest kościół, ale bez zaplecza, bez sal, bez blisko położonego mieszkania. Pytałem bp. Pylaka, jak on widzi tam moją pracę. Ksiądz Biskup powiedział: Nowy rektor, nowe czasy. Może coś odzyskasz, może uda się coś wybudować. Obserwuj. Następnie zajmij się stowarzyszeniami, organizacjami, grupami modlitewnymi. I rzeczywiście, gdy teraz patrzę z perspektywy 17 lat widzę, że słowa Księdza Biskupa były ważne. Rzeczywiście udało się w tym czasie wiele zdziałać. Od początku trzeba było zakasać rękawy. Pierwszą inwestycją było doprowadzenie wody, wybudowanie kanalizacji hydraulicznej i wodociągowej, bo początkowo wodę trzeba było nosić aż z Rynku Solnego. Następnie wybudowanie sanitariatów przy zakrystii. Nie mieliście miejsca na spotkania? Dlatego wpadliśmy na taki pomysł, żeby kupić dwa wagony. Na kolei był przetarg na wycofywany z użytku tabor. Zakupiliśmy jeden taki właśnie na cele socjalne, drugi na magazyn. Ludzie żartowali: Kiedy tu ksiądz tory położy? Kiedy te wagony będą wokół kościoła jeździć?. Ale już mieliśmy sale na spotkania. Pierwsza wizytacja bp. Jana Śrutwy odbyła się właśnie w tym wagonie. Udało się odzyskać ziemię przykościelną po klasztorze Ojców Franciszkanów. Po siedmiu latach starań odzyskaliśmy ją. W tej chwili jest już ogrodzona parkanem, a w nim są kaplice Drogi Krzyżowej. Mamy nadzieję, że w niedługim czasie będą tam też rzeźby przedstawiające poszczególne stacje Męki Pańskiej na tle męczeństwa ludzi z Zamojszczyzny. To nasza Kalwaria czy też Golgota Zamojska. Jest też Krzyż Katyński, a pod nim trzy urny z prochami z miejsc męczeństwa. Natomiast w dolnym kościele znajduje się obraz- -rzeźba Matki Bożej Katyńskiej. Chcemy żeby w przyszłości było tam miejsce pamiątek związanych z męczeństwem narodu polskiego. Najważniejsza jest jednak odbudowa kościoła i budowa Domu Trzeciego Tysiąclecia. Planujemy odbudowę kościoła według pierwotnego projektu Jana Michała Linka. Ufamy, że w 80-lecie rekoncyliacji tego kościoła będzie on przywrócony do możliwie najlepszego wyglądu, a przy kościele na fundamentach klasztoru ojców Franciszkanów, będzie budowany Dom Trzeciego Tysiąclecia im. Kard. Stefana Wyszyńskiego. Dom, w którym będzie można odbywać rekolekcje, dni skupienia, zjazdy, sympozja, organizować wystawy. To będzie służyło różnym celom związanym z funkcjonowaniem nie tylko kościoła, ale i działalnością środowiska akademickiego. Potrzebny jest więc kościół z zapleczem, żeby można było formować nowe pokolenia według Ewangelii i nauki kard. Stefana Wyszyńskiego. Kościół pod wezwaniem św. Katarzyny na swojej powierzchni gromadzi wiele świętych. Od 7 września 1938 r. mamy relikwie św. Andrzeja Boboli. Była wielka uroczystość. Około 30 tys. wiernych witało je na Rynku Wielkim. Teraz są u nas w specjalnym relikwiarzu, Ks. rektor Zdzisław Ciżmiński przy Figurze Matki Bożej Fatimskiej w kościele św. Katarzyny, Zamość 2002 r. który jest przystosowany na procesje. Mamy też drugie relikwie św. Andrzeja Boboli już mniejszego formatu w relikwiarzu do ucałowania. Jedne relikwie są na stałe ustawione przy bocznym ołtarzu, a drugie wystawiamy dodatkowo 16 dnia każdego miesiąca, gdy wspominamy dzień męczeństwa św. Andrzeja Boboli. Następnie sprowadziliśmy relikwie św. Ojca Pio i 23 dnia każdego miesiąca odbywają się nabożeństwa ku czci tego Świętego. Wierni, którzy maja życzenie też je całują. Mamy relikwie św. s. Faustyny. Kilka lat temu uroczyście sprowadziliśmy je z Łagiewnik i 5 dnia każdego miesiąca modlimy się do św. Faustyny i też czcimy te relikwie przez ucałowanie. Mamy relikwie św. Teresy od Dzieciątka Jezus uroczyście sprowadzone do naszego kościoła 27 listopada 2005 r. Uroczystość była poprzedzona rekolekcjami ojców karmelitów z Przemyśla. Te relikwie 1 dnia każdego miesiąca są też wystawiane do publicznej adoracji. Podczas nabożeństwa występuje obrzęd ucałowania. To są nasze wielkie skarby. Bogu jesteśmy wdzięczni, że mamy te relikwie, bo poprzez nie w sposób szczególny doświadczamy opieki tych świętych. Jakim grupom zawodowym bliski jest kościół pw. św. Katarzyny? Św. Katarzyna jest patronką uniwersytetów, uczących się, filozofów, adwokatów, kolejarzy, tramwajarzy i innych grup zawodowych. Przy naszym kościele gromadzą się kolejarze, studenci i młodzież. Mamy też inne stowarzyszenia i organizacje. Jest Legion Maryi, Rycerstwo Niepokalanej, Straż Honorowa Serca Jezusowego, Bractwo Szkaplerza Świętego, Trzeci Zakon św. Franciszka, Apostolstwo Dobrej Śmierci. Powstaje Wspólnota św. Józefa. Tu również znajduje się duszpasterstwo harcerzy. q VI

7 Hołd pruski Jana Matejki Ocalić nie tylko od zapomnienia Lato to okres sprzyjający wypoczynkowi, podróżom i poznawaniu bliższych oraz dalszych okolic. Szczególnie miasta i miejsca zabytkowe są chętnie i licznie odwiedzane przez turystów, spragnionych nowych wrażeń i przeżyć. Jednym z najliczniej odwiedzanych miast Polski jest jej historyczna stolica Kraków wraz ze wszystkimi swoimi muzeami, zabytkowymi świątyniami i innymi budowlami. Jednym z najcenniejszych eksponatów Muzeum Narodowego w Krakowie jest niewątpliwie dzieło Jana Matejki Hołd pruski, które dzisiaj oglądać i podziwiać możemy dzięki heroicznej postawie grupy ludzi, bezpośrednio związanej z Zamościem. Działo się to prawie 70 lat temu, gdy suwerennemu bytowi młodego państwa polskiego zagroziła hitlerowska nawałnica. Już na kilka lat przed planowanym atakiem na Polskę, Niemcy opracowali plan ograbienia jej z najcenniejszych dóbr kultury, które planowali po prostu ukraść, bądź zniszczyć. Na czołowych miejscach listy dzieł przeznaczonych do likwidacji znalazły się historyczne dzieła Jana Matejki Bitwa pod Grunwaldem i Hołd pruski. W takiej sytuacji, tuż przed rozpoczęciem działań wojennych, we wrześniu 1939 r., w Krakowie postanowiono obraz zdjąć i zabezpieczyć. Decyzja ta, ani praca, nie były łatwe. Dzieło jest bowiem potężnych rozmiarów: 388x875 cm, a należało je przecież specjalnie zabezpieczyć. W tym celu, po wyjęciu z ram, płótno nawinięto na drewniany bęben, przekładając kolejne warstwy papierem. Następnie tak powstały rulon obszyto materiałem i wsunięto do specjalnej cynowej rury, którą umieszczono w drewnianej skrzyni o długości 6 m. Pierwotnie planowano zakopanie obrazu, jednak atak Niemców na miasto plany te uniemożliwił. Wobec tego postanowiono obraz przewieźć do jednego z miast na wschodniej granicy Polski. Wybór padł na Zamość, prawdopodobnie, dlatego, że burmistrzem miasta był wówczas Michał Wazowski, wielki patriota i człowiek o nieskalanej opinii, a poza tym kuzyn jednego z organizatorów całego przedsięwzięcia, co zwiększało szanse jego powodzenia. W wyniku zamieszania i paniki na drogach, wywołanych zmasowanymi atakami Niemców, obraz dotarł do Zamościa 2 września wieczorem. Uzgodniono, że najbezpieczniej będzie umieścić go w podziemiach kościoła św. Katarzyny, co też uczyniono. Niemal wszyscy zaangażowani w tę działalność ludzie zostali zaprzysiężeni i zobowiązani do zachowania tajemnicy. Niestety, ochrona dzieła była bardzo utrudniona, ponieważ już 13 września wkroczyli do miasta Niemcy, a 27 Rosjanie, którzy pozostali w Zamościu do końca października. Pod koniec września stało się jasne, że ktoś z zaangażowanych w przedsięwzięcie osób, zdradził Rosjanom miejsce ukrycia skrzyni. Sowieccy okupanci rozbili znajdującą się w podziemiach skrzynię, wydobyli z cynowej rury obraz i porzucili go na posadzce. Całe szczęście szukali przede wszystkim kosztowności, a obraz był prawdopodobnie za duży, aby go wywlec na zewnątrz i spalić. Tym niemniej już samo wyciągnięcie obrazu i porzucenie bez zabezpieczenia, poważnie nadszarpnęło jego kondycję: był zabrudzony, w wielu miejscach podziurawiony i poprzecierany. Postanowiono przynajmniej prowizorycznie zabezpieczyć dzieło przed dalszym zniszczeniem i zapakować przed ewentualnym przewiezieniem w inne miejsce. Za zgodą ks. Wacława Staniszewskiego w czasie trwającej w kościele Mszy św. w podziemiach ratowano obraz, oczyszczając go dokładnie, ponownie nawijając na bęben i pakując do skrzyni. Ekipa ratująca dzieło postanowiła przewieźć obraz z powrotem do Krakowa i tam ukryć. Pozwolenie na przewóz pokaźnych rozmiarów skrzyni uzgodniono z żandarmerią, w czym ogromną pomoc okazał burmistrz Michał Wazowski. Nie ulega wątpliwości, iż tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, udało się obraz przewieźć do Krakowa, gdzie dotarł 17 listopada. Ukryty najpierw na zapleczu Muzeum Przemysłu, a następnie w magazynach Muzeum Czapskich doczekał końca wojny. Na początku 1945 r. obraz przetransportowano do Sukiennic, gdzie został poddany konserwacji i w niedługim czasie udostępniony zwiedzającym. Stojąc przed Hołdem pruskim w krakowskich Sukiennicach, warto zadumać się chwilę nad tą historią i nad losem jej uczestników. Podjęcie takiego zadania w warunkach wojennych było czynem wymagającym ogromnej odwagi i samozaparcia. Organizatorzy przedsięwzięcia ryzykowali nie tylko swoim życiem, ale też życiem swoich najbliższych. Niektórzy z nich szczęśliwie przeżyli wojnę, aby dać potomnym świadectwo tamtych dni. Niestety, wielu poniosło śmierć w wyniku działań wojennych lub hitlerowskich represji. Wśród tysięcy męczenników Zamojskiej Rotundy znalazł się bohaterski burmistrz Zamościa Michał Wazowski, rozstrzelany wraz z 16-letnim synem Adamem. Wiele wspaniałych i bezcennych dzieł polskiej kultury przepadło bezpowrotnie w czasie ostatniej wojny. Te, którymi możemy cieszyć oczy do dnia dzisiejszego ocalały w większości dzięki wspaniałym ludziom, dla których Polska to nie było puste słowo. Dorota Łukomska Kościół św. Katarzyny w Zamościu Archiwum autorki VII

8 niedziela zamojsko-lubaczowska temat tygodnia Ze świętymi przez tydzień dokończenie ze str. I Redakcja zamojsko-lubaczowska: ks. Tomasz Bomba (redaktor odpowiedzialny), ks. Jacek Rak ul. Zamoyskiego 1, Zamość, tel./fax (0-84) , niedziela_zamojska@pro.onet.pl. 4 września błogosławionych dziewic i męczennic Marii Stelli i Towarzyszek. 1 sierpnia 1943 r. w Nowogródku (obecnie Białoruś) poniosło śmierć męczeńską z rąk nazistów 11 sióstr ze zgromadzenia nazaretanek. Swoje życie złożyły w ofierze za aresztowanych członków polskich rodzin i za kapłana. Po zajęciu tych ziem przez Niemców nastąpiła masowa eksterminacja mieszkającej tam ludności. 18 lipca 1943 r. Niemcy aresztowali ponad 120 osób. Nazaretanki podjęły decyzję o ofiarowaniu swego życia w zamian za skazanych na śmierć Polaków. 31 lipca 1943 r. wieczorem siostry otrzymały wezwanie na komisariat. Tego samego dnia zostały wywiezione za miasto. Nie mogąc znaleźć dla nich miejsca na egzekucję, okupanci zabrali je z powrotem. Następnego dnia, 1 sierpnia 1943 r., rozstrzelali je w lesie nieopodal miasta. Najstarsza z sióstr (bł. Maria Stella) miała 55 lat, najmłodsza września św. Wiktoryna, męczennika. Według Martyrologium Romanum ludność miasta i okolic Amiternum obrała go biskupem. Za panowania Trajana został skazany na zesłanie do Cotigliano. Tam został skazany na śmierć, przez trzy dni wisiał głową w dół, następnie zmarł męczeńską śmiercią w 98 r. Ciało jego przywieziono i pochowano w Amiternum. 6 września św. Magnusa z Füssen. Urodził się ok. 700 r. się w pobliżu St. Gallen, gdzie kształcił się i żył jako mnich. Apostołował w okręgu Allgäu w Bawarii. Potem w Füssen wybudował celę, która stała się zaczątkiem klasztoru benedyktyńskiego, w którym został opatem. Łączył pracę misyjną z osobistą ascezą, miał dar czynienia cudów. W Szwajcarii, Szwabii, Tyrolu i Bawarii czczony jako jeden z Czternastu Wspomożycieli wzywanych w sprawach uważanych za beznadziejne. Jest orędownikiem osób ukąszonych przez węże, chorych na oczy; chroni od plagi robactwa, szczurów i myszy. 7 września św. Melchiora Grodzieckiego, kapłana, męczennika. Urodził się w szlacheckiej rodzinie w Cieszynie w 1582 r. Po skończeniu szkoły średniej u jezuitów w Wiedniu wstąpił do tegoż zgromadzenia w Bernie Morawskim. W 1614 r. przyjął święcenia kapłańskie i został kaznodzieją w Pradze, a następnie kapelanem wojskowym w Koszycach. Podczas prześladowania katolików w Czechach, kiedy Koszyce zajęło wojsko Jerzego Rakoczego, pochwycono św. Melchiora oraz dwu innych kapłanów. Poddany okrutnym torturom, poniósł męczeńską śmierć 7 września 1619 r. razem ze Stefanem Pongraczem, Węgrem, jezuitą i Markiem Kriżem, Chorwatem. Relikwie ich spoczywają w kościele sióstr urszulanek w Tyrnawie. Jest patronem archidiecezji katowickiej. 8 września bł. Serafinę de Montefeltro, wdowę, ksienię. Urodziła się w Urbino 1434 r., w możnej rodzinie, spokrewnionej ze starymi rodami włoskimi. W wieku 14 lat, wbrew jej woli, wydano ją za mąż za Aleksandra Sforzę, który rządził wówczas w Pesaro. Po kilku latach małżeństwa mąż przymusił ją do przebywania w klasztorze klarysek. Spotykające ją niepowodzenia i przykrości przyjmowała z podziwu godną cierpliwością. Po śmierci męża została ksienią w klasztorze. Zmarła 8 września 1478 r. Ks. Tomasz Bomba niedziela zamojsko- -lubaczowska Redakcja częstochowska: Agnieszka Chadzińska, tel. (0-34) pora roku potrafi być w Polsce Ta piękna i bajecznie kolorowa. Na przełomie września i października, gdy nastaną ciepłe i pogodne dni cała paleta barw jawi się w polskim krajobrazie od ciemniej zieleni, aż po głęboką czerwień, a nawet brąz. Nad tym wszystkim blady, jesienny błękit nieba i to słońce okrywające wesołym blaskiem wszystko, jakby na pożegnanie, bo wkrótce nadejdą słotne szare dni i te cudowne barwy świata zszarzeją, rozrzedzą się, jak przesiana starością szata. Jesienią lubię oglądać parki przy dawnych dworach i pałacach. Podziwiam kunszt i wyczucie piękna tych, którzy je zakładali. Jak precyzyjnie dobierali gatunki drzew, aby cieszyły oczy nie tylko wiosną czy latem, ale również jesienią. Pięknie posadzone obok siebie drzewa tworzą o tej porze wspaniały kobierzec. Na tle zieleni iglaków, czerwieni czy brązu innych drzew pięknie odbija jasne złoto lip i podobnych im barwą jesiennych liści. Naprawdę godzinami można zachwycać się barwami złotej jesieni. Tak określa się również wiek ludzi na zasłużonym odpoczynku. Mówi się: jesień życia, złota jesień człowieka. Po pięćdziesiątce ludzie mówią, że zbliżają się do jesieni życia. Mam przed sobą piękną fotografię dwojga starszych ludzi idących pod rękę przez alejkę jesiennego parku. Piękny, wzruszający widok ludzi szczęśliwych w jesieni życia. Tak powinno być i tak jest w wielu wypadkach. Ludzie starsi powinni być otoczeni szacunkiem i miłością za wkład pracy i miłość serca okazaną następującym po nich pokoleniom. Wyrazem tego szacunku i miłości jest sam fakt używania słów: babcia, dziadzio w ustach dzieci i młodzieży. Ileż ciepła, ile pozytywnego uczucia zawarte jest w tych słowach. Od wielu starszych ludzi słyszałem słowa pochwały dla swoich dzieci i wnuków, że odwiedzają starszych, ze śpieszą im z pomocą w każdej potrzebie. Jak wspaniały jest widok rozradowanych twarzy rodziców i dziadków, gdy mówią o swoich następcach. Naprawdę pogodna jesień życia jak piękna może być tylko złota polska jesień. W przyrodzie zdarza się, że taka złota jesień trwa bardzo krótko, przechodząc w jesienną pluchę i wiatr. Szaro wtedy i smutno na świecie. Taka szarość i smutek towarzyszą często codzienności ludzi starszych. Do dziś pamiętam pomarszczoną wiekiem i smutkiem twarz starszej kobiety użalającej się na nieczułość córki. Po śmierci męża córka sama zaproponowała matce przejście Złota jesień do niej, a będzie im dobrze. Zrobiła to sprzedając dom i to, co tam miała i przeniosła się do córki. Bardzo szybko rozeszły się pieniądze (córka i jej rodzina lubili żyć dobrze ), sięgnięto po rentę matki nie zostawiając jej ani grosza. Tak trwa dotychczas. Matka żałuje do dziś swojej decyzji przejścia do córki. Odwiedzałem kiedyś dom spokojnej starości. Pensjonariusze, ludzie starsi ze smutkiem mówili o swoich bliskich, że ich nie odwiedzają, że od dawna nie mieli od nich wiadomości. W rozmowie ciągle powracają osoby wnuków, jak wyglądają, jak się uczą, jak bardzo musieli wyrosnąć i nadzieja, że może przyjdą i odwiedzą babcię, dziadzia. Kiedy to nastąpi nie wiedzą, ale wierzą, że to nie złudne pragnienia. Jesień życia nie zawsze złota Smutne są czasem dni ludzi starszych, snują się wolno i smętnie, jak dni późnej jesieni. Pogodniejszym przebłyskiem jawią się w kalendarzu: Dzień Babci, Dzień Dziadka, Dzień Matki, czy Ojca. W takie dni ludzie starsi mogą oczekiwać wizyt swoich dzieci, wnuków; przyniosą kwiaty, złożą życzenia. Dobrze, gdy płyną one ze szczerości serca przepełnionego wdzięcznością dzieci i wnuków. Uczestniczyłem w kilku akademiach organizowanych z okazji Dnia Babci. Przyjemnie zobaczyć ogromną radość na twarzach ludzi starszych przyjmujących życzenia od swoich wnuków. Zgrzytem w moich wspomnieniach jest skarga wnuka, że za życzenia złożone dziadkom otrzymał zbyt mało. Czyżby wdzięczność miała jakąś wymierną cenę? Szczęście, że takie wydarzenia nie są w stanie przyćmić całkowicie radosnych dni. Pogodna jesień życia. Oby taką była dla coraz większej części obywateli naszej Ojczyzny. Ks. Włodzimierz Kwietniewski Magdalena Niebudek VIII