Wiadomości Misyjne. Sekretariatu Misyjnego Franciszkanów Prowincji św. Jadwigi. Nr 4 (2/07) Czerwiec 2007

Transkrypt

1 Wiadomości Misyjne Sekretariatu Misyjnego Franciszkanów Prowincji św. Jadwigi Nr 4 (2/07) Czerwiec 2007 Odważmy się żyć Ewangelią W numerze: Najnowsze wiadomości z pracy naszych misjonarzy List O. Sebastiana Unsnera, prowincjała z Kenii Informacje o działalności Ośrodka Misyjnego na Górze św. Anny Dokończenie artykułu Misjonarze śląscy na Sachalinie O. Błażeja Kurowskiego Papieskie Intencje Misyjne 1

2 Drodzy Dobrodzieje 2 Pozdrawiam serdecznie. Pragnę podziękować za korespondencję, która w ostatnim czasie napłynęła do naszego Biura Misyjnego. Szczególne słowa podziękowania za przejaw Waszej życzliwości i pamięci wyrażony w nadesłanych życzeniach Wielkanocnych. Przeżywamy w naszym Zakonie Franciszkańskim drugi rok wielkiego przygotowania do Jubileuszu 800-lecia powołania do istnienia Zakonu Braci Mniejszych. W ubiegłym roku O. Generał zachęcał nas do rozważania tajemnicy krzyża San Damiano, gdzie św. Franciszek odkrył swoje powołanie. W tym roku zostajemy zachęceni do refleksji nad Ewangelią, która stała się przewodniczką życia Biedaczyny z Asyżu. O. Generał proponuje nam refleksję nad słowami: Odważmy się żyć Ewangelią. Opisy biblijne w kilku miejscach mówią nam o fascynacji słuchaczy słowami, które wypowiadał Jezus, bo nauczał jako ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Prawie. Ewangelia ukazuje nam, jak bardzo mocne i skuteczne jest to słowo Boga: Jemu posłuszna jest śmierć, posłuszny mu jest żywioł przyrody, posłuszny jest i nawet szatan. Św. Jan w swoim prologu pisze o tym Słowie, które stało się Ciałem i zamieszkało między nami i przyszło do swojej własności. Moi drodzy, chciejmy podjąć ten trud zamyślenia i refleksji nad Ewangelią, nad słowem Bożym. Wielki nasz wieszcz C.K. Norwid pisał: to słowo Boga ma tak wielką moc, że nas zwykłych zjadaczy chleba potrafi przemienić w Aniołów. Na pewno okazją do podjęcia refleksji o Słowie Bożym będzie tegoroczna pielgrzymka, którą chcemy przeżywać właśnie pod hasłem: Odważmy się żyć Ewangelią. Pozwólcie, że podziękuję za wszystkie ofiary materialne, które wpłynęły na potrzeby naszych misji. Za nie mogliśmy pomóc O. Sebastianowi Unsnerowi przy zakupie komputera dla jego prowincji w Kenii. Dzięki Waszej ofiarności i życzliwości O. Rafałowi udało się wykonać nagłośnienie w sali katechetycznej w Korsimoro, odmalować parafialny kościół na tejże misji, oraz częściowo pomóc przy budowie nowego magazynu na zboże. Bóg zapłać za intencje mszalne, dzięki którym mogliśmy pomóc misjonarzom przebywającym na urlopach sabatycznych. Dziękuję także za indywidualne ofiary złożone dla naszego biskupa O. Antoniego Reimanna w Boliwii. Drodzy dobrodzieje, dziękuję za wszystkie modlitwy w intencji naszych misji, szczególne słowa podziękowania składam dla naszych chorych dobrodziejów i tych w podeszłym wieku. Proszę o modlitwy w intencji naszych misji, misjonarzy i naszego Biura Misyjnego. W naszym sanktuarium w każdy wtorek na porannej Mszy św. modlimy się za naszych dobrodziejów. Niech Pan Wam wszystkim błogosławi. Na czas nadchodzących wakacji życzę wiele błogosławieństwa Bożego i dobrego odpoczynku. Wiadomości z misji Z franciszkańskim Pokój i Dobro 19. marca Br. O. Bp Antoni Reimann dokonał poświęcenia nowego domu Sióstr Sercanek w Puerto Rico. Zaproszeni zostali franciszkanie i księża z Wikariatu, przyjechały Siostry Sercanki z różnych innych domów, były siostry z Wikariatu, no i przede wszystkim ludzie, a zwłaszcza młodzież i dzieci z Puerto Rico. Mszy św. przewodniczył Bp Antoni, następnie przeszedł po całym nowym budynku i poświęcił wszystkie pomieszczenia. Obecnie mieszkają tu trzy siostry. Budynek ma 6 pokoi. Jest kuchnia, jadalnia, pokój dla gości... kaplica domowa. Powstał dzięki pomocy wielu dobrodziejów wszystkie ofiary, które biskup otrzymywał w czasie swych wakacji w Polsce, w Niemczech, przeznaczył na budowę tego domu. Odejście wielkiego misjonarza 30. kwietnia odszedł do Pana po długiej i ciężkiej chorobie nasz współbrat O. Rudolf Höhn. O. Rudolf był człowiekiem legendą. Przybył do Boliwii w 1952 roku. Przez kilka lat pracował w naszym Wikariacie Apostolskim w parafiach Concepción, Yaguaru, Ascención, San Javier. W 1956 roku zakłada i prowadzi przez prawie 40 lat parafię i konwent św. Antoniego w Santa Cruz.

3 Stworzył ogromne dzieło, nie tylko parafie, kościoły, kaplice... ale też szpitale, ośrodki lecznicze, szkoły, pomoc dla najbiedniejszych. Był człowiekiem wielkiego serca, radości, humoru. Nie znam go innego... Był zawsze uśmiechnięty, pogodny, radosny... nawet gdy już mocno dotknięty był cierpieniem. W domu postać Ojca Rudolfa była taką dobrą duszą konwentu. Zawsze pielęgnował wieczorne rekreacje... czekał na braci, słuchał... Nam domownikom ale i wszystkim, którzy do tego domu przybywali, będzie brakować jego uśmiechu, ciepłego słowa, specyficznego żartu... Polecam go Waszym modlitwom... Br. Tarsicio Lamik Restauracja partytur muzycznych Rozpoczęła się restauracja zabytkowych partytur rękopisów muzyki barokowej, znajdujących się w archiwum biskupim w Concepción. Autorem projektu, który został zaaprobowany przez hiszpańską instytucję kulturalną "Cooperacíon Española" jest O. Pedro Atanazy Polanko. Prace restauracyjne przeprowadzi Szkoła Restauracji z Sucre. Prace będą trwały kilkanaście miesięcy. Archiwum muzyczne jest integralną częścią "Dziedzictwa Ludzkości" taka jest bowiem deklaracja UNESCO w odniesieniu do zabytkowego biskupstwa w Concepción. Mensajero, kwiecień 2007 W miejscowościach Cornocal i Totoca odbyło się poświęcenie nowych kaplic. Uroczystościom tym przewodniczył bp Antoni Bonifacy Reimann. Mieszkańcy wyrazili głęboką wdzięczność również dla dobrodziejów z Polski, dzięki którym projekt budowy został zrealizowany. Mensajero, kwiecień 2007 Z działalności Ośrodka Misyjnego V Pielgrzymka Przyjaciół Misji Franciszkańskich, Ziemi świętej i Róż Różańcowych Sekretarze Misyjni Pięciu Prowincji Franciszkańskich zapraszają do Sanktuarium na Górze św. Anny na V Pielgrzymkę Przyjaciół Misji Franciszkańskich, Ziemie świetlej i Róż Różańcowych, która odbędzie się czerwca 2007 roku. Myślą przewodnia tegorocznej pielgrzymki będzie hasło przygotowujące do Jubileuszu 800-lecia istnienia Zakonu Franciszkanów: Odważmy się żyć Ewangelią. Wzorem lat ubiegłych pragniemy podjąć trud pielgrzymowania po dróżkach kalwaryjskich, będzie tez okazja do spotkania z misjonarzami i zapoznania się z ich pracą. W niedzielę w Bazylice św. Anny odprawimy uroczystą Mszę św. w intencji naszych misjonarzy i wszystkich naszych dobrodziejów. Program Pielgrzymki Sobota, 16 czerwca Rozpoczęcie Dróżek Maryjnych przy Domu Pielgrzyma Na zakończenie Dróżek w Kościele Wniebowzięcia NMP w Porębie Msza św Różaniec Misyjny w Bazylice św. Anny Niedziela, 17 czerwca Śniadanie Godzinki do Matki Bożej w Porębie, następnie kontynuacja Dróżek Maryjnych Msza św. w Bazylice św. Anny Rezerwacja miejsc w Domu Pielgrzyma Al. Jana Pawła II Góra św. Anny Tel Fax.: E- mail: dom neostrada.pl Spotkanie Konferencji Północnosłowiańskiej w Katowicach Panewnikach W dniach w Klasztorze Franciszkanów w Katowicach Panewnikach odbyło się spotkanie moderatorów ds. animacji misyjnej Konferencji Północnosłowiańskiej. W spotkaniu wzięli udział odpowiedzialni za misje w pięciu Prowincjach franciszkańskich w Polsce. Gościem honorowym był O. Sebastian Unsner pracujący od 18 lat w Afryce, a od roku prowincjał Prowincji św. Franciszka w Kenii. Wieczorem 19. kwietnia w ramach spotkania z alumnami WSD Franciszkanów w Katowicach Panewnikach O. Prowincjał Sebastian opowiadał o swojej pracy i Prowincji, jednocześnie prosząc o pomoc dla Prowincji św. Franciszka w Kenii. 3

4 Dnia O. Prowincjał z Kenii Sebastian Unsner spotkał się z uczniami Publicznej Szkoły Podstawowej w Borkach Wielkich. Od kilku lat szkoła ta bierze udział w konkursie Mój szkolny kolega z Afryki. W ramach akcji kolędników misyjnych uczniowie zbierają ofiary a następnie je przekazują uczniom z misji gdzie pracuje O. Sebastian. Odwiedziny te były okazją do podziękowania Dyrekcji szkoły oraz uczniom za ich pomoc w edukacji uczniów w Afryce. 4 maja O. Sebastian Unsner odwiedził braci z Prow. Niepokalanego Poczęcia NMP i MB Anielskiej. Spotkał się również z klerykami z seminarium z Kalwarii Zebrzydowskiej. Od pierwszych dni maja w naszym Ośrodku Misyjnym przy klasztorze Franciszkanów na Górze św. Anny można oglądać nową wystawę poświęconą misom. Na szczególną uwagę zasługuje makieta wioski afrykańskiej i oryginalne stroje pochodzące z krajów misyjnych. Zapraszamy serdecznie do odwiedzenia Ośrodka Misyjnego i obejrzenia nowej ekspozycji. Misjonarze piszą Prowincja św. Franciszka w Afryce, na Madagaskarze i Wyspie Mauritius (oficjalna nazwa prowincji) jest młodą prowincją, bo liczy zaledwie 24 lata. Zaczęła istnieć w 1983 roku najpierw jako wikariat, następnie jako wice-prowincja, a od 8 grudnia 2004 roku jako prowincja. Powstała jako owoc tzw. Projektu Afrykańskiego, który miał na celu zaszczepienie Zakonu franciszkańskiego we Wschodniej Afryce. Ojcowie i Bracia, którzy tę prowincję zakładali w 1983 roku pochodzili z różnych państw i kontynentów, ponieważ Projekt Afrykański był projektem całego Zakonu Braci Mniejszych. Ci Ojcowie i Bracia musieli się uczyć żyć razem we wspólnotach międzynarodowych na kontynencie dotychczas im nieznanym. Musieli pokonać wiele przeszkód i trudności. Musieli się przyzwyczaić do nowych warunków życia i pracy. Musieli poznać nowe kultury, nowe zwyczaje, nauczyć się nowych języków. Nie było to łatwe, i dlatego część spośród tych ochotników, którzy wylądowali na kontynencie afrykańskim w 1983 roku, wróciła po krótkim czasie do swoich macierzystych prowincji. Nie udało im się zrobić tego, o czym wyżej wspomniałem. Duch był ochoczy, ale ciało było słabe. Część ochotników jednak pozostała i, pomimo wielu trudności i problemów, starała się realizować założenia Projektu Afrykańskiego zaszczepienie Zakonu franciszkańskiego we Wschodniej Afryce. Jeszcze zanim poznali oni nowe kultury i nauczyli się nowych języków, zaczęli przyjmować kandydatów do Zakonu. Było to bardzo odważne przedsięwzięcie, które nie zawsze przynosiło pożądane efekty. Popełnili wiele błędów, może i z nadmiaru pewności siebie i zapału jaki mieli w sobie, żeby od razu podjąć pracę, do której zostali posłani. Ja to dobrze rozumiem, bo moje wyobrażenie o pracy na misjach było podobne, chociaż dołączyłem do tego projektu dopiero w kwietniu 1989 roku. Wyobrażałem sobie, że od razu po wylądowaniu na ziemi afrykańskiej rozpocznę głosić Słowo Boże, bo uważałem, iż jestem do tego dobrze przygotowany, skończyłem przecież seminarium, nauczyłem się języka angielskiego i byłem gotowy do pracy. Na miejscu okazało się jednak, że aby nauczać i głosić Słowo Boże, muszę się najpierw nauczyć miejscowego języka. Upadek z chmur na ziemię był trochę bolesny, ale było to też swego rodzaju przebudzenie i uświadomienie sobie, że przyjechałem na inny kontynent, do innego kraju, w którym będę tylko gościem. Ucząc się na błędach i porażkach współbracia, którzy jako pierwsi włączyli się w ten Projekt Afrykański, powoli budowali struktury nowej prowincji oraz formowali afrykańskich kandydatów na Franciszkanów. Po 24 latach można śmiało powiedzieć, że ten projekt się udał. Zakon został zaszczepiony we Wschodniej Afryce i nadal są powołania. W prowincji 4

5 mamy obecnie 12 postulantów, 13 nowicjuszy i 32 kleryków. Całkowita liczba współbraci wynosi 127 (razem z postulantami i nowicjuszami), a większość, mniej więcej trzy czwarte, stanowią współbracia z Afryki Wschodniej, Madagaskaru i Mauritiusa. Misjonarzy jest coraz mniej, ale nadal są potrzebni, aby przede wszystkim przez przykład życia i świadectwo wiary, formowali młodszych współbraci. Formacją zajmują się jednak nie tylko misjonarze, ale także współbracia z Afryki, Madagaskaru i Mauritiusa. Dla przykładu magistrem nowicjatu jest współbrat z Ugandy, a jego zastępcą jest współbrat z Ruandy. Na Madagaskarze cała formacja jest w rękach rodowitych Malgaszów. Formacja odbywa się jak gdyby dwutorowo, osobno dla Afryki Wschodniej i osobno dla Madagaskaru (z powodu odległości 3 godziny lotu z Nairobi do Antananarivo). W Afryce Wschodniej postulat mamy w Tanzanii, nowicjat w Ugandzie, filozofię w Zambii, a teologię w Nairobi, w Kenii. W ten sposób nasi młodzi współbracia od początku formacji są także misjonarzami. Poznają nowe kultury, zwyczaje, a także uczą się nowych języków. Pomaga im to wyjść poza granice swojego plemienia czy szczepu, poza granice swojej wioski i państwa, i w ten sposób pokonywać powoli różne uprzedzenia, jakie mają w stosunku do innych Afrykańczyków. Prowincja św. Franciszka jest bardzo rozległa terytorialnie, gdyż obejmuje aż 9 państw. Są to: Kenia, Tanzania, Uganda, Malawi, Zambia (w tych krajach językiem urzędowym jest język angielski), Ruanda, Burundi, Madagaskar i Mauritius (w tych krajach językiem urzędowym jest język francuski). W tych 9 państwach mamy 17 wspólnot zakonnych. Współbracia zajmują się głównie pracą duszpasterską w parafiach oraz pracą wychowawczą w domach formacyjnych. Prowadzą także szkoły techniczne przygotowujące do różnych zawodów (Ruanda), uczą w szkołach (Uganda), prowadzą sierocińce (Uganda, Kenia), otaczają opieką duszpasterską uchodźców (Malawi), opiekują się chorymi na AIDS i innymi chorymi (Malawi), pracują w szpitalach (Tanzania), budują szkoły, ośrodki zdrowia, kościoły (we wszystkich państwach na terenie prowincji), organizują akcje pomocy ludziom dotkniętym różnymi klęskami, np. klęską głodu. Udaje nam się to wszystko robić dzięki pomocy naszych dobrodziejów z różnych krajów świata, także z Polski. Jesteśmy bardzo wdzięczni za tę pomoc. Jesteśmy wdzięczni za wszystkie dowody pamięci, a przede wszystkim za modlitwy. Jestem prowincjałem Prowi ncji św. Franciszka od 21 lipca 2006 roku. Moimi poprzednikami na tym stanowisku byli: O. Gualberto Gismondi (Włochy), O. Paul Osborne (USA), O. Giacomo Bini (Włochy) i O. Jacques St. Yves (Kanada). Po 17 latach pracy duszpasterskiej w parafiach musiałem się przestawić na inny rodzaj pracy, a raczej służby. Ta służba wymaga wiele cierpliwości, gotowości do słuchania, odwagi w podejmowaniu decyzji i... podróżowania. Przynajmniej raz w roku muszę odwiedzić wszystkie wspólnoty we wszystkich 9 państwach naszej prowincji. Wiążą się z tym także spore wydatki, ale nie ma innej drogi, żeby się spotkać ze współbraćmi. Oni chcą się spotkać z prowincjałem, a nie z komputerem, w którym mogą odczytać list prowincjała. Nie wszędzie ten komputer jest jeszcze osiągalny, i to nie dlatego, że nie ma funduszy na jego zakup, ale dlatego, że nie ma wszędzie prądu. Kontakt ze współbraćmi pomaga też utrzymać jedność w prowincji, a to jest moim zdaniem, bardzo ważne w takiej prowincji jak nasza. Wielu współbraci spotyka się ze sobą tylko raz na trzy lata, gdy przypada Kapituła Prowincjalna. Nie mogą tego robić częściej z powodu wielkich odległości i kosztów, dlatego też jest ważne to podróżowanie prowincjała po prowincji i przypominanie, iż wszyscy należymy do jednej rodziny, niezależnie od tego, gdzie i na jakich stanowiskach pracujemy. Utrzymanie jedności jest bardzo ważne. To nie przeszkadza nam jednak mówić o przyszłości i o tym, że będziemy się musieli kiedyś podzielić na mniejsze jednostki, żeby było łatwiej pracować. Franciszkanie z prowincji kenijskiej. Od lewej: O. Teofil (Uganda), O. Prowincjał Sebastian (Kenia), O. Nehemiasz (Mauritius), O. Albin (Ruanda) Te wszystkie sprawy polecam Wam, Drodzy Przyjaciele Misji, i polecam siebie i moich współbraci Waszym modlitwom. Szczęść Boże. O. Sebastian Unsner, ofm Prowincjał Prowincji św. Franciszka w Afryce Wschodniej, na Madagaskarze i Wyspie Mauritius. Fr. Sebastian Unsner, ofm P. O. Box Nairobi Kenya 5

6 ( ) W Wielką Sobotę w nocy mieliśmy 117 chrztów dorosłych, a w Niedzielę rano 40 chrztów małych dzieci. Przyjęliśmy również 31 osób do wspólnoty Kościoła, bo nie mogli przyjąć chrztu z racji ich sytuacji małżeńskiej (mają więcej żon, albo żona jest druga, trzecia...) Ceremonia była bardzo piękna. Zrobiliśmy ją na dworze. Było 40 C ale to nie przeszkadzało. Przyszedł taki tłum ludzi, że jeszcze tyle nie widziałem na Wielkanoc. Była cała masa młodych muzułmanów. Mała grupka zachowywała się trochę głośno, ale później się uspokoili. W poniedziałek byliśmy w Ouagadougou. Na termometrze było 47 C, a wczoraj było już mniej, bo tylko 45 C. Skończyłem już remont kościoła. Jest przepiękny! ( ) O. Rafał Segieth Burkina Faso ( ) Jutro w drogę... do Cochabamby. Spotkanie przełożonych. Jako że nasz szef jest ciągle zajęty... więc reprezentować go musi jego zastępca, więc nie mam wyboru. Bo choć też mam co robić i z tym związane są inne plany na ten tydzień nie mam zastępcy, któremu mógłbym to powierzyć. No, ale choć spotkam się z bratem Markiem, z O. Cezarym i z naszym Zygą. Nasz Zyga rozkręca się Bogu dzięki. Już przeniósł się do Hospicio i będzie tam pomagał naszemu O. Cezarowi. Robił to już dzielnie przez Wielki Tydzień i święta. Ważne że po miesiącach choroby znów sam staje na nogi i zaczyna działać. Bogu dzięki!!! Brat Marek, który przyjechał do Boliwii razem ze mną, gdy wracałem z urlopu... pomału kończy swoją naukę języka. Jeszcze tydzień kursu na instytucie w Cochabambie i koniec. Pomału zjedzie na niziny. Będzie pracował u boku biskupa Antoniego w Concepción. ( ) Br. Tarsycjusz Lamik, z listu z ( ) Ciągła gonitwa ostatnich tygodni aż prosiła, by w końcu znaleźć sobie jakiś moment wyluzowania i odpoczynku. Powody wyjazdu z Santa Cruz były aż dwa. Nasz br. Marek zakończył swój kurs j. hiszpańskiego i w miniony czwartek wrócił z Cochabamby do Santa Cruz. Z Cochabamby powrócił również biskup Antoni z zakończonej Konferencji Episkopatu boliwijskiego. Wraz z nim na Oriente wybrał się br. Lorenzo Słowak, który od kilku miesięcy też przebywa w Boliwii. Po zakończonym kursie pracuje obecnie w Taracie w odnawianym właśnie jednym z najstarszych klasztorów franciszkańskich w Boliwii. Lorenzo nie miał okazji poznać dotąd nizin boliwijskich, więc skorzystał z zaproszenia Bp. Antoniego. ( ) Br. Tarsycjusz Lamik, z listu z ( ) Z zainteresowaniem obserwowałem w ostatnich dniach wizytę naszego Ojca Świętego w Brazylii. A więc po sąsiedzku z Boliwią. Wiele młodzieży, grup 6 neokatechumenalnych, a także osoby indywidualne, wybrały się w podróż do Brazylii, zwłaszcza do Sao Paulo, by spotkać się osobiście z Namiestnikiem Chrystusowym na ziemi. Musieli być więc ze trzy dni w drodze w każdą stronę. Z Santa Cruz można dotrzeć do granicy z Brazylią pociągiem. Nieraz wlecze się 20 godz. i więcej. A potem już z brazylijskiej strony z Corumba... autobusami aż do Sao Paulo też kilkanaście godzin. Nie brakowało w tej wizycie akcentów franciszkańskich. Kanonizacja pierwszego świętego brazylijskiego franciszkanina. Odwiedzenie Haciendy Esperanza (nadzieja) założonej i prowadzonej przez franciszkanów. Tam młodzież ma szanse wyrwać się z nałogów narkomanii, alkoholizmu i wrócić do normalnego życia. ( ) Br. Tarsycjusz Lamik, z listu z Artykuły Śląscy franciszkanie na Sachalinie Dokończenie z poprzedniego numeru W 1925 roku administracja japońska wycofała się z tego terenu i cały Sachalin przeszedł pod administrację ZSRR. Ojciec Agnellus na skutek przesunięcia się granic administracyjnych musiał szukać nowego ośrodka misyjnego. Założył go w Otomari, w którym żyło 30 tysięcy ludzi. Sprawa misji na Sachalinie nabrała innego obrotu, kiedy Prefekt Apostolski z Sapporo w 1923 roku prosił śląskiego prowincjała o przejęcie Sachalinu jako własnej placówki. Potrzeba było nowych misjonarzy. Ze Śląska do pomocy wyruszyło w kierunku Sachalinu w 1923 roku dwóch młodych misjonarzy: O. Marcin Plottnik i O. Damazy Golla, który wyjechał bezpośrednio po święceniach kapłańskich. Był najmłodszym misjonarzem prowincji św. Jadwigi. Z Karłowic wyruszyli 23 czerwca 1923 roku. Przez Fuldę, Asyż, Rzym i Florencję dotarli do Genui. Z Genui 13 sierpnia 1923 roku statkiem pasażerskim popłynęli w kierunku Singapuru. Na miejsce przeznaczenia dotarli 27 października 1924 roku. Po przyjeździe na Sachalin rzeczywistość życia i pracy misyjnej okazała się bardzo trudna. W 1925 roku ojciec Marcin przesłał list do prowincjała, w którym podważał zasadność dalszego utrzymywania tej placówki i dalszej pracy w tym rejonie. Postulował, by przenieść się do Sapporo i innych większych skupisk miej

7 skich w Japonii, gdyż utrzymanie na Sachalinie jest o wiele droższe niż w innych rejonach. Dla porównania podaje, że remont skromnego domku na Sachalinie kosztuje tyle co nowy dom w innych rejonach Japonii. Ponadto ojciec Marcin miał żal do biskupa, prowincjałów turyńskiego i śląskiego, że za mało pomagali materialnie misjonarzom. Ojciec Agnellus po 18 latach pracy, mając już następców na misji udał się na urlop do ojczyzny. Wracając z urlopu wypoczynkowego z ojczyzny na Sachalin w czasie podróży przez Mandżurię spotkał w Harbinie polskich zakonników franciszkańskich z prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP zwanych potocznie bernardynami. Ze względu na panującą tam sytuację polityczną Polacy byli zmuszeni opuścić swoją placówkę. Moment ten wykorzystał ojciec Agnellus, proponując im pracę na południowym Sachalinie wśród polskich zesłańców. Wraz z ojcem Paulinem Wilczyńskim pojechał do Wikariusza Apostolskiego biskupa Wacława Kinolda, który zabrał ich do Toyohary, by zobaczyli przyszłe warunki pracy i przedstawili tę sprawę prowincjałowi we Lwowie. Bardzo szybko doszło do porozumienia stron. Swój placet wyraziła również Kuria Generalna i Kongregacja Propaganda de Fide. Franciszkanie ze Śląska opuścili Sachalin dnia 10 maja 1933 roku i udali się do Sapporo. W czasie swojego pobytu na Śląsku ojciec Agnellus opublikował swoje wspomnienia z pracy misjonarskiej na Sachalinie. Pozycja ta wydana przez wydawnictwo prowincji rozeszło się bardzo szybko. Ojciec Kowarz opisywał historię, kulturę i obyczaje ludzi zamieszkujących Sachalin oraz niedole i przeżycia tych, którzy tam zostali zesłani. Trzeba zaznaczyć, że ojciec Agnellus miał niezwykłą łatwość pisania. Właściwie w każdym numerze czasopism franciszkańskich były jego misyjne opowiadania i listy. duchowne z 18 seminarzystami franciszkańskimi. Na terenie Wikariatu znajdowały się 2 szpitale i jedna szkoła wyższa dla dziewcząt, 18 szkół katechizmu, 17 szkół niedzielnych, 3 ochronki, 2 sierocińce i drukarnia wydająca dwa czasopisma. W tych wszystkich przedsięwzięciach dużą rolę odegrał misjonarz ze Śląska. W czasie kolejnego pobytu w Sapporo O. Agnellus poważnie zachorował i musiał udać się do szpitala św. Józefa w Tokio. W dniu 22 czerwca 1937 roku po udanej operacji zmarł na atak serca. Ceremoniom pogrzebowym przewodniczył arcybiskup Tokio. W uroczystościach żałobnych uczestniczył również Delegat Apostolski na Japonię arcybiskup Marella. Zapoczątkowane przez niego dzieło misyjne w Azji kontynuowali już jego następcy, których osobiście do tej pracy przygotował. Praca misyjna O. Agnellusa pełna pasji i zaangażowania była bardzo doceniana przez władze Zakonu Braci Mniejszych w Rzymie. Zagorzały misjonarz nie żałował czasu również na korespondencję. Pozostawił w testamencie dużą ilość listów i prywatnych zapisków. Na łamach czasopism franciszkańskich, zwłaszcza III Zakonu św. Franciszka drukował listy i wspomnienia misyjne. Na łamach polskiego Głosu św. Franciszka tercjarze systematycznie byli informowani o działalności misyjnej na Sachalinie. Na pewno jego osoba odegrała dużą rolę w przybliżeniu życia i mentalności ludzi żyjących na kontynencie azjatyckim. Owocem tego były kolejne powołania misyjne braci, którzy przez szereg lat, bardzo owocnie i z poświęceniem apostołowali w Chinach. O. Błażej Bernard Kurowski Z mądrości narodów BIG PAA NANTAAL, ŊAAG N KɔB Ojciec Agnellus opuścił definitywnie Sachalin 2 maja 1932 roku i udał się do Sapporo. W liście do prowincji w 1934 roku o. Agnellus informował o działalności Wikariatu Apostolskiego. Na czele Wikariatu stał biskup Wacław Kinold, który miał do dyspozycji 25 misjonarzy w tym dwóch Japończyków, 6 Braci Franciszkanów z Bleyerheide, 36 Sióstr Franciszkanek Maryi, 8 katechistów, 13 stacji misyjnych, 9 filii i 122 placówki zamieszkałe przez chrześcijan. Poza tym Wikariat posiadał jeden klasztor i jedno seminarium 7 Dla dziecka umiejącego biegać, dom jest blisko W kraju Moba dom (ŋaag) wygląda nieco inaczej niż w Europie. Jest to zespół od kilku do kilkunastu okrągłych chatek z gliny, krytych słomą, pooddzielanych podwórkami i otoczonych murem z ziemi. Podwórka mają różny charakter. Idąc od najbardziej prywatnych do ogólnie dostępnych, mamy tu: małe podwórko (hal) przed domkiem każdej z kobiet; duże, centralne podwórko, na którym toczy się życie rodzinne; podwórze dla zwierząt, gdzie wykonuje się niektóre brudne prace; wreszcie plac przed domem, od strony zachodniej, na który wszyscy mają wstęp. Chaty, wchodzące w skład ŋaag, zbudowana są wokół centralnego podwórka. Największa z nich, mająca dwa wejścia: zewnętrzne i wewnętrzne, jest

8 bramą do domu. Tam też głowa rodziny podejmuje gości. Idąc od strony lewej do prawej, patrząc od wejścia, usytuowane są hierarchicznie kolejne zabudowania. I tak w kolejności mamy tu: pokój głowy rodu, jego pierwszej żony, babki, każdej z pozostałych żon, starszych dzieci (młodsze są z matkami), spichlerze i pomieszczenia dla zwierząt. Na całym świecie dzieci chętnie spędzają czas poza domem, na wspólnej zabawie z rówieśnikami. W Togo jest podobnie. Gdy nadchodzi jednak pora posiłku, chętnie do niego wracają, wiedząc że zarezerwowana porcja czeka przed chatą ich matki. Nawet jeśli są tak daleko od domu, że nie widzą nawet jego dachów, zasłoniętych przez dochodzący do czterech metrów wysokości mil, to z łatwością odnajdują do niego drogę. Ŋaag nigdy nie jest zbyt daleko. Wystarczy tylko biec, aby za kilka chwil znów się w nim znaleźć. Trudności są sprawą relatywną. Kwestia ich rozwiązania zależy w głównej mierze od szczerych chęci i włożonego wysiłku. tłum. O. Sergiusz Janik, misjonarz z Togo - Publiczna Szkoła Podstawowa nr 19 Kędzierzyn- Koźle, klasy: IV a, b, d, V a, b, c, d, VI a, b, c - Publiczne Gimnazjum im. Jana Pawła II Zdzieszowice: kl. 1a - Zespół Szkolno-Przedszkolny im. Jana Pawła II Długołęka - Kółko Misyjne parafii Wniebowzięcia NMP Jemielnica. Pomoc dla misji Misyjny Program Pomocy Edukacyjnej DAĆ IM NADZIEJĘ Misyjny program edukacyjny to przyjęcie do swojego życia biednego dziecka z kraju misyjnego i zapewnienie mu możliwości edukacji. Poprzez misjonarza mieszkające daleko od siebie osoby, różniące się kulturą i zwyczajami, stają się sobie bliskie emocjonalnie i duchowo. Kto pragnie wziąć udział w programie, zobowiązuje się do opłacenia kosztów jego kształcenia przez okres przynajmniej jednego roku. Po upływie tego czasu, można przedłużyć swoje zobowiązanie wobec tego samego dziecka aż do ukończenia jego edukacji. Dzięki Misyjnemu Programowi Pomocy Edukacyjnej DAĆ IM NADZIEJĘ już ponad sześćdziesięcioro dzieci z Malawi i Burkina Faso ma możliwość rozpoczęcia lub kontynuacji nauki. Chcemy w tym miejscu podziękować tym wszystkim, którzy przejęli do swojego życia jedno z tych dzieci. Obok wielu osób prywatnych do programu włączyły się również szkoły i grupy parafialne: - Prywatne Gimnazjum Amicus Katowice - Publiczne Gimnazjum Św. Franciszka z Asyżu Leśnica - Szkolne Koło Caritas PG nr 5 Kędzierzyn-Koźle Więcej szczegółów na temat uczestnictwa w programie edukacyjnym można uzyskać pod adresem podanym w stopce redakcyjnej na dole strony. Papieskie Intencje Misyjne 2007 Lipiec Módlmy się, aby świadomi własnego obowiązku misyjnego wszyscy chrześcijanie czynnie pomagali tym, którzy są zaangażowani w ewangelizację narodów. Sierpień Módlmy się, aby Kościół w Chinach dawał świadectwo coraz większej jedności wewnętrznej i mógł wyrazić rzeczywistą i widzialną jedność z Następcą Piotra. Wrzesień Módlmy się, aby z radością łącząc się z Chrystusem wszyscy misjonarze i misjonarki potrafili przezwyciężyć trudności, jakie napotykają w codziennym życiu. Redakcja: Franciszkański Ośrodek Misyjny ul. Klasztorna Góra św. Anny tel. (0-77) faks (0-77) osrmis@poczta.onet.pl 8