Komantarzbiblijny.pl. Komentarze. Objawienie św. Jana

Transkrypt

1 Komantarzbiblijny.pl Komentarze Objawienie św. Jana Październik

2 Spis treści Obj. 12: Obj. 22:

3 Komentarz Biblijny do Obj. 12:7-12 "I nastąpiła walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię, został strącony na ziemię, a z nim strąceni zostali jego aniołowie..." (BT) Streszczenie komentarza: walka, o której czytamy w Obj. 12:7-12, miała miejsce w pierwszych wiekach Kościoła, kiedy to szatan przy pomocy odstępstwa usiłował podbić wybranych pod swoją władzę. Walkę tę przegrał - wierni członkowie Kościoła pozostali przy naukach Pisma i odważnie stawali w ich obronie. Zapewnili sobie w ten sposób prawo do odebrania swojej nagrody w chwale z Chrystusem. Szatan tymczasem spadł na ziemię, obejmując swoim wpływem niewybranych. Są w Objawieniu - jednej z najbardziej symbolicznych ksiąg Biblii - miejsca, które przez badaczy są interpretowane w zaskakująco literalny sposób. Bardzo dobrym przykładem takiej sytuacji jest właśnie Obj. 12:7-12. Wybucha wojna w niebie, szatan tę wojnę przegrywa, zostaje zrzucony na ziemię i ją gnębi, "bo wie, że mało ma czasu" (Obj. 12:12 NW). Wielu badaczy tego tekstu widzi jego zupełnie literalne wypełnienie w okolicy wybuchu I wojny światowej. Szatan przez całe wieki od czasów Edenu zajmuje w niebie swoje pierwotne miejsce, ale przychodzi czas, że Bóg decyduje się go usunąć. Zostaje więc wyrzucony i ląduje właśnie na ziemi - tak wściekły, że natychmiast doprowadza do wybuchu wojny. Trudności literalnej interpretacji Takie spojrzenie niesie jednak z sobą pewne wątpliwości. Przede wszystkim zastanawiająca jest kontekstowa wypowiedź naszego Pana, który oświadcza uczniom: "Zobaczyłem Szatana, jak już spadł z nieba niczym błyskawica" (Łk. 10:18 NW). Jeśli "już spadł", to naturalnie prorok Jan nie mógł mówić o tym samym wydarzeniu, że dopiero nastąpi. Na to niektórzy odpowiadają, że Jezus użył czasu przeszłego, ale myślał o czasie przyszłym. To prawda, że w proroctwach ten środek jest stosowany - mówienie o przyszłym wydarzeniu w czasie przeszłym dodatkowo akcentuje jego nieuchronność. Niemniej nie wydaje się, że Łk. 10:18 jest tym przypadkiem. Przenajwiętszy Bóg nie ma żadnego działu ze złem, tak jak nie ma żadnej wspólnoty światła z ciemnością, ani prawości z bezprawiem (2 Kor. 6:14-18). Psalmista woła do Boga: "Albowiem Ty nie jesteś Bogiem, który chce niegodziwości, zły nie może z tobą przebywać. Nie ostoją się chełpliwi przed oczyma twymi, nienawidzisz wszystkich czyniących nieprawość" (Ps. 5:5,6 BW). A ponieważ "zły nie może z tobą przebywać", Jezus miał na myśli to, co powiedział - szatan opuścił swoje niebiańskie stanowisko, jak tylko wypowiedział Bogu posłuszeństwo. Jest nieprawdopodobne, aby Bóg tolerował w swoim niebiańskim Sanktuarium swojego arcywroga, i najwyraźniej go nie tolerował i nie toleruje, o czym zapewnia Ps. 5:5,6. Szatan został z niebios wydalony i to w trybie natychmiastowym, kiedy okazał się nieprzyjacielem, ale nie o tym mówi Obj. 12:

4 Niewiasta i potomek Interpretacja zrzucenia szatana opisanego w Obj. 12:7-12 wymaga uwzględnienia bezpośredniego kontekstu, który dotyczy działań szatana względem wybranych. 12 rozdział Objawienia rozpoczyna się wizją niewiasty wydającej na świat potomka. To jest ta sama niewiasta, o której mówi Bóg w Rdz. 3:15 - niewiasta, której potomek miał potrzeć głowę węża. Komentarz Biblijny do Rdz. 3:15 wskazuje, że niewiastą jest Nowe Przymierze, potomkiem jest Chrystus - Głowa (Jezus) i Ciało (wybrany Kościół Boży; por. Obj. 12:17). Kiedy tylko niewiasta wydaje na świat potomka, naturalnym dążeniem szatana jest jego zniszczenie - w przeciwnym wypadku to potomek zniszczy szatana. Wojna w niebie, o której mówi Obj. 12:7-12, jest elementem tego samego obrazu - starań szatana o zniszczenie potomka. Okres 1260 dni jest tutaj bardzo znaczący. Objawienie podaje, że jest to okres ukrycia niewiasty na pustkowiu, prorok Daniel z kolei naucza, że jest to czas "kruszenia mocy ludu świętego" (Dn. 12:7; Obj. 12:6,14). To jest ten sam okres, ale widziany z dwóch punktów widzenia. Sfera ducha wybranych jest istotnie ukryta w Bogu. Diabeł nie ma takich środków, aby wejść do tego duchowego Kanaanu i uwięzić wybranych tam przebywających (por. Hbr. 4:1-11). Ale ma środki natury fizycznej, które, jak wiemy z historii, intensywnie wykorzystywał, 'krusząc' cielesność ludu Bożego stosami, torturami, prześladowaniami. Ten okres kruszenia, zgodnie z proroctwem, rozpoczyna się dopiero po wojnie w niebie i po zrzuceniu szatana na ziemię: "A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię, począł ścigać Niewiastę" (Obj. 12:13 BT). Wojna w niebie Odpowiedź na pytanie czym jest wojna w niebie, która poprzedziła prześladowanie Kościoła, wymaga zdefiniowania samego pojęcia nieba. Tutaj nie chodzi o miejsce, z którego został zrzucony szatan, w sensie przestrzennym, ale raczej o to, z kim odbyła się walka. Walczył "Michał i jego aniołowie" - to wiemy (Obj. 12:7 NW). Niebo kojarzymy z miejscem przebywania Boga, Chrystusa, aniołów. Ale w niebie jest jeszcze ktoś: wybrani (zrodzeni z ducha członkowie Ciała Chrystusowego). W Hbr. 12:22-24 apostoł Paweł mówi, że już dziś, żyjąc w stanie poświęcenia, jesteśmy mieszkańcamy "Jerozolimy niebiańskiej"; w Flp. 3:20 jesteśmy nazwani "obywatelami niebios"; w Ef. 2:4-6 czytamy najwyraźniej o tym, że "Bóg... posadził nas razem w miejscach niebiańskich" (NW). Niebem wybranych jest sfera ducha, wiary i czci dla Boga zgodnej z prawdą Biblijną (Jn. 4:24). Szatan swoją walkę rozpoczął w niebie. Pierwsze wieki chrześcijaństwa to było ogromne duchowe zmaganie. Kolejne niebiblijne doktryny były wprowadzane do Kościoła jako nowe prawdy, które jakoby wynikają z Pisma, ale nie zostały wcześniej objawione. Cel przeciwnika był jasny - 'znaleźć dla siebie miejsce w niebie', i to miejsce zamiast Boga (Obj. 12:8). Nauka Biblijna i praktyka wiary miały być zniekształcone do tego stopnia, że Bóg Jahwe pozostałby obiektem czci tak wierzących już tylko teoretycznie - ich służba byłaby faktycznie służbą na rzecz 'księcia tego świata' (Jn. 12:31). To zresztą jest celem szatana od samego początku - odebranie czci Bogu jego jedynemu Suwerenowi we wszechświecie, a wyniesienie w to miejsce siebie (Iz. 14:12-14). Nie jest to oczywiście działalność rozpoznana - nikt prócz satanistów nie twierdzi, że czci szatana. Czczą Boga, ale czy jest to ten Bóg objawiony w Piśmie? Zbadanie Biblijnych korzeni choćby tylko doktryny Trójcy pozwala odpowiedzieć na to pytanie przecząco. Nie czcimy jedynego, prawdziwego Boga Jahwe, oddając cześć trójjedynemu wymysłowi teologów. A przy okazji chwalimy, tzn. wypełniamy wolę, tego, 4

5 który za tym wszystkim stoi - przeciwnika, który jest "kłamcą i ojcem kłamstwa" (Jn. 8:44 NW). Dwie strony konfliktu Kto zatem prowadził tę walkę z szatanem? "Michał i jego aniołowie" (Obj. 12:7 NW). Michał to prawdopodobnie kolejne Biblijne określenie naszego Pana Jezusa, o czym można wnioskować z Dn. 12:1. O tożsamość Michała można się spierać, choć z perspektywy niniejszego komentarza nie to jest najistotniejsze. Tak czy inaczej, jest on dowódcą armii Bożej. Ciekawsza jest w tym miejscu tożsamość jego aniołów. Anioł (gr. aggelos) znaczy 'posłaniec' i choć zwykle ograniczamy to pojęcie do istot duchowych, z proroczego punktu widzenia nie ma takiego wymagania. Co więcej, aniołami (posłańcami) Bożymi mogą być ludzie. O tym pisze np. apostoł Paweł, nazywając członków Kościoła ambasadorami Chrystusa głoszącymi upamiętanie (2 Kor. 5:20). W badanym Obj. 12:7-12 aniołami także najwyraźniej są członkowie Kościoła. W Obj. 12:11 czytamy o nich, że "zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swego świadczenia i nie miłowali swych dusz nawet w obliczu śmierci" (NW). Aniołom w niebie śmierć za głoszenie Ewangelii nie grozi - ludziom jak najbardziej, i wielu z nich rzeczywiście tę najwyższą cenę zapłaciło (por. Obj. 6:9-11). Dla Michała i jego armii była to wojna zwycięska. W pierwszych kilku wiekach chrześcijaństwa prawdziwie wybrany Kościół Boży toczył z błędem intensywną walkę, czego najszerzej znanym i najbardziej jaskrawym przykładem może być toczony w początkach IV wieku spór Ariusza z Atanazjuszem dotyczący istoty Boga i Jego Syna. Spór zakończył się zwołaniem soboru w Nicei, który potwierdził współistotność Ojca z Synem, a Ariusza skazał na wygnanie. To pozorne zwycięstwo przeciwnika stanowiło jednak o jego definitywnej klęsce w walce o zachowanie nieba. Okazało się bowiem, nie tylko w przytoczonym sporze, ale także w wielu innych ówczesnych dysputach, że nie jest możliwe przekonanie do odstępstwa wszystkich. Prawdziwi wybrańcy Boży będą walczyć z błędem ("dzięki słowu swego świadczenia"), a nawet będą gotowi ponosić w tej walce ofiary ("nie miłowali swych dusz"). Zrzucenie szatana na ziemię W ten sposób "Zrzucony... został wielki smok, pradawny wąż, zwany Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię; zrzucony został na ziemię, a z nim zostali zrzuceni jego aniołowie" (Obj. 12:9). Zrzucenie szatana na ziemię oznacza tyle, że wpływ jego błędów rzeczywiście rozrzestrzenił się wśród niewybranych. "Człowiek fizyczny", "z ziemi ziemski" nie rozpoznaje spraw ducha, a zatem w tych sprawach łatwo go sprowadzić na manowce (1 Kor. 2:14,15 NW; por. 1 Kor. 15:47,48 BG). To się przeciwnikowi udało, ale nie udało się podbić nieba - wybrani pozostali poza jego wpływem. Taki rezultat tej wojny miał swoje konsekwencje, zarówno dla wybranych, jak i niewybranych. Dla niewybranych te konsekwencje były opłakane, zgodnie z proroctwem: "Biada ziemi i morzu - bo zstąpił na was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu" (Obj. 12:12 BT). Narody pogańskie, które żyły w sąsiedztwie Rzymu, zostały w ciągu kilkuset lat nawrócone ogniem i mieczem, a jeśli nie dawały się nawrócić - poddawane eksterminacji. Ci z kolei, którzy dali się zwieść przeciwnikowi, zostali zamknięci w więzieniu przesądów i niebiblijnych doktryn, bez możliwości czytania Słowa Bożego i najmniejszego choćby sprzeciwu. Sytuacja wybranych, przebywających w niebie uwolnionym od władzy smoka, jest opisana zupełnie inaczej: "Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga 5

6 naszego i władza Jego Pomazańca" (Obj. 12:10 BT). Istotnie, zwycięstwo w walce z przeciwnikiem oznaczało dla wiernych Chrystusowi uzyskanie prawa do tej nagrody, do której zostali powołani: zmartwychwstania ("zbawienie") do Boskiej natury ("potęga") jako współkrólowie z Jezusem Chrystusem ("królestwo"). 6

7 Komentarz Biblijny do Obj. 22:11 "Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządzi, i plugawy niech się jeszcze splugawi, a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość, a święty niechaj się jeszcze uświęci." (BT) Streszczenie komentarza: Jezus pokazuje w powyższym tekście dwa główne zadania, które stoją przed powołanymi wieku Ewangelii. Ci, którzy otrzymali wiarę usprawiedliwiającą, powinni wypełnić wszelką sprawiedliwość i nawrócić się do Boga, symbolizując to chrztem wodnym ("sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość"). Wybrani, którzy ten krok podjęli i stali się świętymi - Kościołem Bożym - mają za zadanie uświęcenie się - odwzorowanie swojego charakteru na obraz Jezusa Chrystusa ("święty niechaj się jeszcze uświęci"). Nasz Pan Jezus przekazuje apostołowi Janowi proroctwo, które ma się wypełnić w związku z jego powtórnym przyjściem "niebawem" (Obj. 22:12 BT). Tymczasem na ziemi przebywać będą trzy grupy ludzi: 1) plugawi i krzywdziciele, 2) sprawiedliwi oraz 3) święci. O ile brak wyraźnych przesłanek, aby pierwszą wymienioną grupę dzielić na dwie (zresztą, z punktu widzenia powołania Bożego byłoby to bez znaczenia), sprawiedliwi i święci nie są tożsami względem relacji z Bogiem i mają do wykonania swoje, także wyraźnie zaznaczone w Obj. 22:11 zadania. W Rzym. 8:29,30 apostoł Paweł pisze, że jest grupa ludzi, którzy zostali przez Boga przeznaczeni w dwojakim celu: "by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi" (BT). Zatem po pierwsze, jest to kwestia charakteru, mamy bowiem nauczyć się postępować ściśle śladami naszego Pana (Mt. 11:29; Hbr. 12:2; 1 Pt. 2:21). Po drugie, ostatecznym celem tego wyboru jest to, aby Jezus był pośród wieloma braćmi. Tak jak on sam okazał się całkowicie posłuszny i otrzymał życie w chwale Boskiej natury, podobnie idący jego śladem także mają tę nadzieję (1 Pt. 1:3,4). Bóg aktywnie działa na rzecz przeznaczonych, aby ten podwójny cel był spełniony. W przywołanym Rzym. 8:29,30 Paweł mówi, że Bóg najpierw takich rozpoznaje, następnie ich przeznacza, powołuje, usprawiedliwia i obdarza swoją chwałą. W tym całym procesie nie jesteśmy jednak bezwolni. Mimo tego, że to Bóg w nas działa, nasze wybawienie musimy wypracować sami (Flp. 2:12,13). W jaki sposób? Bóg, skoro już kogoś przeznaczył do usynowienia, aby się stał bratem Jezusa Chrystusa (Ef. 1:5), w którymś momencie go do tego biegu zaprosi. Zaproszeni (powołani) jesteśmy przez wiarę i aby osiągnąć cel tego zaproszenia w chrzcie duchem, na tę wiarę musimy pozytywnie zareagować (Dzieje 10:34,35; 2 Kor. 6:1,2; Hbr. 11:8; zobacz komentarz Biblijny do 1 Tes. 1:4-7). W ten sposób dochodzimy do sensu pierwszego nakazu z Obj. 22:11, "a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość". Sprawiedliwymi stajemy się wtedy, kiedy Bóg powołuje nas, udzielając nam swojej usprawiedliwiającej wiary (Rzym. 3:26, 4:1-8; Gal. 2:16). Ale jest to tylko sprawiedliwość przypisana, a naszym celem jest sprawiedliwość rzeczywista, mamy się stać braćmi z Chrystusem w sposób faktyczny, a nie tylko domniemany (Flp. 1:9-11). Aby 7

8 to się stało, musimy się do Boga nawrócić, symbolizując to naszym chrztem (Dzieje 2:38). Podobnie nasz Pan, kiedy zgłosił się do chrztu - nie w sensie nawrócenia, ale w sensie oddania się Bogu (Hbr. 10:7) - także nazwał ten swój akt oddania wypełnieniem wszelkiej sprawiedliwości (Mt. 3:15). Zatem i my, jeśli jesteśmy powołani wiarą i w ten sposób usprawiedliwieni, wypełnimy sprawiedliwość, jeśli się do Boga nawrócimy i uczynimy spełnianie jego woli nadrzędnym celem naszego życia. Pokutując i nawracając się do Boga przez Chrystusa, doświadczamy chrztu duchem. Cały proces został opisany przez apostoła Pawła w Rzym. 6:3-5. Zanurzając wybranego w swoim duchu, Bóg dokonuje poświęcenia jego usprawiedliwionego życia, ofiarowania go na śmierć w Chrystusie. Pokuta oznacza bowiem odrzucenie - uśmiercenie - człowieka oddalonego od społeczności z Bogiem, jakim dotąd byliśmy (Kol. 3:1-4, 8-11). W ten sposób, przyjmując ofiarę naszego Pana i podążając jego śladem w ofiarowaniu nas samych Bogu, "jesteśmy poświęceni [gr. igiasmeni] przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz uczynioną" (Hbr. 10:10 BG). A jeśli jesteśmy przez Boga poświęceni (gr. hagiazo - poświęcić, ofiarować), stajemy się tym samym Jego "świętymi" (gr. hagios), "rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność" (1 Pt. 2:9). Ci z wybranych, którzy wytrwają w poświęceniu, mają przed sobą perspektywę zmartwychwstania do chwały z Jezusem Chrystusem jako jego współkrólowie i współkapłani (1 Pt. 2:9; 2 Pt. 1:1-4). W związku z tym Jezus mówi w Obj. 22:11, że 'święty ma się jeszcze uświęcić'. Zadaniem wszystkich poświęconych (świętych) i warunkiem niezbędnym dla osiągnięcia nagrody w niebie jest uświęcenie - 'przyobleczenie nowej osobowości' (Ef. 4:20-24; 1 Tes. 4:3,7). Jeśli pragniemy znaleźć się w chwale z naszym Panem, mamy stać się nie tylko mu podobni, ale nawet tożsami z nim w charakterze i posłuszeństwie Bogu, "aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa" (Rzym. 8:29; Ef. 4:13 BT; Flp. 1:9-11; Hbr. 12:1-3; 1 Pt. 2:21,22). Jeśli ten cel osiągniemy, będzie to oznaczać osiągnięcie celu naszego przeznaczenia, opisanego w Rzym. 8:29,30: staniemy się na wzór naszego Pana zarówno pod względem posiadania doskonałego charakteru, jak i znalezienia się razem z nim w Boskiej naturze podczas zmartwychwstania (Flp. 3:8-11). 8