(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11)

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) (21 ) Numer zgłoszenia: (13) B1 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej ( 22) Data zgłoszenia: (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego: , PCT/US97/20286 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego: , W098/23063, PCT Gazette nr 21/98 (51) IntCl7 H04L 12/28 H04L 12/66 (54)System telekomunikacyjny tandemowy (30) Pierwszeństwo: ,US,08/ (73) Uprawniony z patentu: SPRINT COMMUNICATIONS COMPANY, L.P., Kansas City, US (43) Zgłoszenie ogłoszono: BUP 25/99 (72) Twórcy wynalazku: Joseph M. Christie,, US Michael J. Gardner, Overland Park, US Albert D. DuRee, Independence, US William L. Wiley, Olathe, US Tracy L. Nelson, Shawnee Mission, US (45) o udzieleniu patentu ogłoszono: WUP 02/04 (74) Pełnomocnik: Palka Grażyna, POLSERVICE PL B1 (57)System telekomunikacyjny tandemowy, znamien ny tym, że zawiera procesor (350) do odbioru informacji sygnalizacyjnej, związanej z wejściowym ruchem opartym na układach, do przetwarzania informacji sygnalizacyjnej dla wyboru identyfikatora i połączenia oraz do wytwarzania informacji sterującej identyfikującej wybrany identyfikator i wybrane połączenie, który to procesor (350) jest dołączony przez łącze (390) do asynchronicznego układu współdziałającego, zawierającego multipleksery (360, 362, 364) do odbioru wejściowego ruchu opartego na układach i do przetwarzania wejściowego ruchu opartego na układach w asynchroniczny ruch w odpowiedzi na informację sterującą, a asynchroniczny układ współdziałający jest dołączony do układu trasowania, zawierającego połączenia skośne (370, 380, 382, 384) trybu przesyłania asynchronicznego do wyznaczania tras asynchronicznego ruchu z asynchronicznego układu współdziałającego przez macierz na podstawie wybranego identyfikatora i asynchroniczny układ współdziałający jest układem do przetwarzania asynchronicznego ruchu z układu trasowania w wyjściowy ruch oparty na układach i do przesyłania wyjściowego ruchu opartego na układach poprzez wybrane połączenie w odpowiedzi na informację sterującą. Fig.2

2 System telekomunikacyjny tandemowy Zastrzeżenie patentowe System telekomunikacyjny tandemowy, znamienny tym, że zawiera procesor (350) do odbioru informacji sygnalizacyjnej, związanej z wejściowym ruchem opartym na układach, do przetwarzania informacji sygnalizacyjnej dla wyboru identyfikatora i połączenia oraz do wytwarzania informacji sterującej identyfikującej wybrany identyfikator i wybrane połączenie, który to procesor (350) jest dołączony przez łącze (390) do asynchronicznego układu współdziałającego, zawierającego multipleksery (360, 362, 364) do odbioru wejściowego ruchu opartego na układach i do przetwarzania wejściowego ruchu opartego na układach w asynchroniczny ruch w odpowiedzi na informację sterującą, a asynchroniczny układ współdziałający jest dołączony do układu trasowania, zawierającego połączenia skośne (370, 380, 382, 384) trybu przesyłania asynchronicznego do wyznaczania tras asynchronicznego ruchu z asynchronicznego układu współdziałającego przez macierz na podstawie wybranego identyfikatora i asynchroniczny układ współdziałający jest układem do przetwarzania asynchronicznego ruchu z układu trasowania w wyjściowy ruch oparty na układach i do przesyłania wyjściowego ruchu opartego na układach poprzez wybrane połączenie w odpowiedzi na informację sterującą. * * * Przedmiotem wynalazku jest systemem telekomunikacyjny tandemowy dla ruchu opartego na układach, zwłaszcza systemów tandemowych, które wykorzystują systemy ATM trybu przesyłania asynchronicznego do połączenia różnych elementów sieci i sieci opartych na układach. Postać 1 przedstawia znany węzeł komutacyjny tandemowy, do którego są dołączone trzy węzły komutacyjne i element sieci. Tandemowy węzeł komutacyjny umożliwia dołączenie węzłów komutacyjnych do elementu sieci bez bezpośredniego połączenia pomiędzy węzłami komutacyjnymi i elementem sieci oraz dołączenie każdego węzła komutacyjnego do każdego innego węda komutacyjnego bez bezpośrednich połączeń pomiędzy węzłami komutacyjnymi, co zapewnia oszczędność połączeń i łącz dalekosiężnych. Połączenie pomiędzy tandemowym węzłem komutacyjnym i elementem sieci wykorzystuje szerokość pasma bardzo skutecznie, ponieważ ruch zostaje skupiony w tandemowym węźle komutacyjnym. Tandemowy węzeł komutacyjny jest wykorzystywany do skupiania ruchu, który przechodzi do innych sieci. Połączenia, oznaczone na pos. 1 liniami ciągłymi, są połączeniami opartymi na układach, na przykład są połączeniami zwielokrotnienia z podziałem czasu TDM, takimi jak połączenia DS3, DS1, DSO, E3, E l lub EO. Połączenia DS3 przenoszą ciągły sygnał transportowy przy magabitach na sekundę, połączenia DS1 przenoszą ciągły sygnał transportowy przy 1544 magabitach na sekundę, a połączenia DSO przenoszą ciągły sygnał transportowy przy 64 kilobitach na sekundę. Połączenia DS3 składają się na przykład z wielu połączeń DS1, które z kolei składają się z wielu połączeń DSO. Łącza sygnalizacyjne, oznaczone liniami kreskowymi, są znanymi łączami sygnalizacyjnymi, na przykład łączami SS7, C7 i ISDN. Węzły komutacyjne pokazane na pos. 1 są węzłami komutacyjnymi układów, na przykład Nortel DMS-250 lub Lucent 5ESS. Tandemowy węzeł komutacyjny jest zwykle złożony z węzła komutacyjnego układu, który łączy ze sobą połączenia DS3, DS1 i DSO. System według wynalazku zawiera procesor do odbioru informacji sygnalizacyjnej, związanej z wejściowym ruchem opartym na układach, do przetwarzania informacji sygnalizacyjnej dla wyboru identyfikatora i połączenia oraz do wytwarzania informacji sterującej identyfikującej wybrany identyfikator i wybrane połączenie, który to procesor jest dołączony przez łącze do asynchronicznego układu współdziałającego, zawierającego multipleksery

3 do odbioru wejściowego ruchu opartego na układach i do przetwarzania wejściowego ruchu opartego na układach w asynchroniczny ruch w odpowiedzi na informację sterującą, a asynchroniczny układ współdziałający jest dołączony do układu trasowania, zawierającego połączenia skośne trybu przesyłania asynchronicznego do wyznaczania tras asynchronicznego ruchu z asynchronicznego układu współdziałającego przez macierz na podstawie wybranego identyfikatora i asynchroniczny układ współdziałający jest układem do przetwarzania asynchronicznego ruchu z układu trasowania w wyjściowy ruch oparty na układach i do przesyłania wyjściowego ruchu opartego na układach poprzez wybrane połączenie w odpowiedzi na informację sterującą. Zaletą wynalazku jest zapewnienie bardziej dostępnego i wydajnego tandemowego systemu komutacyjnego. Wynalazek zapewnia funkcję tandemową pomiędzy systemami opartymi na układach, bez potrzeby zastosowania węzła komutacyjnego opartego na układach lub węzła komutacyjnego ATM. Wynalazek umożliwia realizację różnych postaci trasowania tandemowego bez konieczności zastosowania pełnego zestawu złożonych operacji logicznych trasowania. Wynalazek zapewnia także interfeis ATM. Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym pos. 1 przedstawia schemat blokowy znanego systemu telekomunikacyjnego tandemowego, fig. 1 - schemat blokowy systemu telekomunikacyjnego tandemowego według wynalazku, fig. 2 - schemat blokowy innego systemu telekomunikacyjnego tandemowego według wynalazku, fig. 3 - schemat blokowy jeszcze innego systemu telekomunikacyjnego tandemowego według wynalazku, fig. 4 - schemat logiczny systemu według wynalazku, fig. 5 - schemat logiczny innego systemu według wynalazku, fig. 6 - wykres sekwencji komunikatów według wynalazku, fig. 7 - schemat blokowy systemu według wynalazku. Dla uproszczenia termin połączenie będzie stosowany w odniesieniu do nośników transmisji stosowanych do przenoszenia ruchu użytkownika. Termin łącze będzie stosowany w odniesieniu do nośników transmisji stosowanych do przenoszenia sygnalizacji lub komunikatów sterujących. Postać 1 przedstawia schemat blokowy znanego tandemowego węzła komutacyjnego. Pokazane są trzy węzły komutacyjne dołączone do elementu sieci przez tandemowy węzeł komutacyjny. Węzły komutacyjne są również dołączone do siebie przez tandemowy węzeł komunikacyjny. Zastosowanie tandemowego węzła komutacyjnego zapobiega konieczności zastosowania bezpośrednich połączeń pomiędzy wszystkimi tymi węzłami komutacyjnymi i elementem sieci. Zastosowanie tandemowego węzła komutacyjnego zapobiega również konieczności zastosowania bezpośrednich połączeń pomiędzy samymi węzłami komutacyjnymi. Zwykle tandemowy węzeł komunikacyjny jest wykonany z konwencjonalnego węzła komutacyjnego obwodu. Figura 1 przedstawia wersję wynalazku. Pokazany jest system tandemowy 200, węzeł komutacyjny 210, węzeł komutacyjny 212, węzeł komutacyjny 214 i element sieci 290. Węzły komutacyjne 210, 212 i 214 są dołączone do systemu tandemowego 200 kolejno przez połączenia 220, 222 i 224. Węzły komutacyjne 210, 212 i 214 są dołączone do systemu tandemowego 200 przez łącza 230, 232 i 234. Jak stwierdzono powyżej, połączenia przenoszą ruch telekomunikacyjny, a łącza przenoszą sygnalizację telekomunikacyjną i komunikaty sterujące. System tandemowy 200 jest dołączony także do elementu sieci 290 przez połączenie 226 i łącze 236. Specjaliści w tej dziedzinie obawiają się, że duże sieci mają znacznie więcej elementów niż są pokazane. Dla przykładu, zwykle byłoby mnóstwo węzłów komutacyjnych i elementów sieci dołączonych przez system tandemowy 200. Specjaliści w tej dziedzinie zorientują się, że punkt przesyłania sygnału STP mógłby być zastosowany do przesyłania sygnalizacji pomiędzy różnymi elementami. Liczba elementów pokazanych na fig. 2 została ograniczona dla uproszczenia. Wynalazek jest w pełni możliwy do zastosowania w dużej sieci. Węzły komutacyjne 210, 212 i 214 mogą być konwencjonalnymi węzłami komutacyjnymi układu lub dowolnym źródłem ruchu opartego na układach. Element sieci 290 reprezentuje dowolny element, który odbiera ruch oparty na układach. Przykładami takich elementów sieci są węzły komutacyjne i ulepszone platformy usługowe. Często element sieci 290

4 byłby w różnej sieci telekomunikacyjnej niż węzły komutacyjne 210, 212 i 214. Połączenia 220, 222, 224 i 226 mogą być dowolnym połączeniem, które unosi ruch oparty na układach. Zwykle są to połączenia DS3 lub DS1. Zwykle wspólne DSO, stosowane do tradycyjnych wywołań głosowych, jest wstawione w DS3 lub DS1. Łącza 230, 232, 234 i 236 są dowolnymi łączami, które przenoszą sygnalizację telekomunikacyjną lub komunikaty sterujące, przy czym przykładem jest łącze systemu sygnalizacyjnego #7 SS7. Specjaliści w tej dziedzinie znają sygnalizację i ruch oparty na układach. System tandemowy 200 jest zestawem elementów, które są przystosowane do odbioru sygnalizacji i ruchu opartego na układach, a następnie komutacji ruchu do właściwego adresata zgodnie z sygnalizacją. Przykładem byłoby, gdyby węzeł komutacyjny 210 obsługiwał wywołanie przeznaczone dla elementu sieci 290. Węzeł komutacyjny 210 określa połączenie wywołania w połączeniu 220 z systemem tandemowym 200. Zwykle to połączenie wywołania jest DSO wstawionym w DS3. Dodatkowo węzeł komutacyjny 210 będzie przesyłać komunikat adresu początkowego IAM SS7 do systemu tandemowego 200 łączem 230. Komunikat adresu początkowego IAM zawiera informację, taką jak wybierany numer abonenta wywołującego i kod identyfikacyjny układu CIC. Kod identyfikacyjny układu CIC identyfikuje wejściowe DSO w połączeniu 220, które jest stosowane dla wywołania. System tandemowy 200 będzie odbierać i przetwarzać komunikat adresu początkowego IAM oraz wybierać połączenie wyjściowe dla wywołania. W tym przykładzie byłoby to DSO wstawione w połączeniu 226 z elementem sieci 290. W wyniku tego system tandemowy 200 będzie łączyć DSO w połączeniu 220 z wybranym DSO w połączeniu 226. Dodatkowo system tandemowy 200 może przesyłać komunikat adresu początkowego IAM lub inny komunikat do elementu sieci 290 przez łącze 236. Taka sama podstawowa procedura może być zastosowana do doprowadzenia wywołania z węzła komutacyjnego 214 do węzła komutacyjnego 212 lub do doprowadzania wywołania z elementu sieci 290 do węzła komutacyjnego 214. System tandemowy 200 działa przy zastosowaniu następującej techniki. System tandemowy 200 przetwarza wejściowy ruch oparty na układach w komórki trybu przesyłania asynchronicznego. Przetwarza on także sygnalizację wejściową związaną z ruchem dla wyboru właściwych połączeń ATM dla komórek. Następnie kieruje komórki przez macierz ATM. Po opuszczeniu macierzy komórki ATM są przetwarzane z powrotem do formatu opartego na układach i dostarczane do wybranego połączenia opartego na układach. Przez sterowanie wyborami połączenia ATM i połączenia opartego na układach, system tandemowy 200 jest zdolny do łączenia dowolnego, wewnętrznego połączenia opartego na układach z dowolnym, zewnętrznym połączeniem opartym na układach. Dla przykładu, dowolne wejściowe DSO może być dołączone do dowolnego, zewnętrznego DSO przez wybór właściwego kanału wirtualnego ATM i zewnętrznego DSO w systemie tandemowym. Należy zaznaczyć, że zastosowanie ATM może być całkowicie wewnętrzne względem systemu tandemowego 200 i może być przezroczyste dla sieci zewnętrznej na zewnątrz systemu tandemowego 200. W pewnych przykładach wykonania system tandemowy 200 może również odbierać i przesyłać ruch ATM w uzupełnieniu do ruchu opartego na układach. Figura 2 przedstawia system tandemowy 300, który jest wersją systemu tandemowego z fig. 1. Specjaliści w tej dziedzinie ocenią odmiany tej wersji, które są również rozważane przez wynalazek. System tandemowy 300 ma połączenia 320, 322, 324 i 326, które odpowiadają połączeniom 220, 222, 224 i 226 z fig. 1. System tandemowy 300 ma łącza 330, 332, 334 i 336, które odpowiadają łączom 230, 232, 234 i 236 z fig. 1. System tandemowy 300 jest złożony z procesora sygnalizacyjnego 350, multipleksera współdziałającego ATM (mux) 360, multipleksera 362, multipleksera 364 i połączenia skrośnego ATM 370. Multiplekser 360 jest dołączony do połączenia skrośnego 370 przez połączenie 380. Multiplekser 362 jest dołączony do połączenia skrośnego 370 przez połączenie 382. Multiplekser 364 jest dołączony do połączenia skrośnego 370 przez połączenie 384. Multipleksery 360, 362 i 364 są dołączone do procesora sygnalizacyjnego 350 przez łącze 390. Połączenia 380, 382 i 384 mogą być dowolnymi połączeniami, które wspierają tryb przesyłania asynchronicznego ATM. Łącze 390 może być dowolnym łączem zdolnym do przesyłania komunikatów sterujących. Przykładami takiego łącza mogą być łącza SS7,

5 UDP/IP lub TCP/IP w sieci Ethernet albo układ magistrali stosujący konwencjonalny protokół magistrali. Procesor sygnalizacyjny 350 jest dowolną platformą przetwarzania, która może odbierać i przetwarzać sygnalizację dla wyboru połączeń wirtualnych i połączeń opartych na układach, a następnie wytwarzać i przesyłać komunikaty dla identyfikacji wyborów. Przez wynalazek są rozważane różne formy sygnalizowania, w tym ISDN, SS7 i C7. Korzystny przykład wykonania procesora sygnalizacyjnego jest omówiony szczegółowo przy końcu tego ujawnienia. Multipleksery 360, 362 i 364 mogą być dowolnym systemem przystosowanym do obsługi ruchu pomiędzy formatami ATM i nie ATM, zgodnie z komunikatami sterującymi z procesora sygnalizacyjnego 350. Te komunikaty sterujące są zwykle zapewnione na podstawie wywołania przez wywołanie i identyfikują przypisanie DSO identyfikatorom ścieżki wirtualnej/identyfikatorowi kanału wirtualnego VPI/VCI. Multiplekser obsługuje ruch użytkowników pomiędzy DSO i ATM w oparciu o komunikaty sterujące. Dla przykładu, multiplekser może odbierać połączenie wywołania DSO i ATM oraz przetwarzać ten ruch w komórkach ATM przez VPI/VCI wybrane przez procesor sygnalizacyjny. Multiplekser może także odbierać komórki ATM z połączenia skrośnego ATM 370. Te komórki ATM byłyby przetwarzane z powrotem do formatu DSO i dostarczane do połączenia wywołania DSO wybranego przez procesor sygnalizacyjny 350. W pewnych przykładach wykonania multipleksery są przystosowane do dokonywania przetwarzania sygnałów cyfrowych zgodnie z komunikatami sterującymi (zwykle z procesora sygnalizacyjnego 350). Przykładem przetwarzania sygnałów cyfrowych jest kasowanie echa lub sprawdzanie ciągłości. Korzystne przykłady wykonania tych multiplekserów są także omówione szczegółowo poniżej. Połączenie skrośne 370 jest dowolnym przyrządem, który zapewnia wiele połączeń wirtualnych ATM pomiędzy multiplekserami. Przykładem połączenia skrośnego ATM jest Model NEC 20. W ATM połączenia wirtualne mogą być wyznaczone przez VPI/VCI w nagłówku komórki. Połączenie skrośne 370 może być przystosowane do zapewniania wielu połączeń VPW CI pomiędzy multiplekserami. Następujące przykłady przedstawiają możliwą konfigurację. Identyfikator ścieżki wirtualnej VPI A może być zapewniony z multipleksera 360 przez połączenie skrośne 370 do multipleksera 362. Identyfikator ścieżki wirtualnej VPI B może być zapewniony z multipleksera 360 przez połączenie skrośne 370 do multipleksera 364. Identyfikator ścieżki wirtualnej VPI C może być zapewniony z multipleksera 360 przez połączenie skrośne 370 i z powrotem do multipleksera 360. Podobnie identyfikatory ścieżek wirtualnych VPI mogą być zapewnione z: multipleksera 362 do multipleksera 360, multipleksera 362 do multipleksera 364, multipleksera 362 z powrotem do multipleksera 362, multipleksera 364 do multipleksera 360, multipleksera 364 do multipleksera 362 i multipleksera 364 z powrotem do multipleksera 364. W ten sposób wybór VPI zasadniczo powoduje wybór multipleksera wyjściowego. Identyfikatory kanałów wirtualnych VCI mogą być stosowane do różniczkowania pojedynczych komórek po VPI pomiędzy dwoma multiplekserami. Połączenia DS3, DS1 i DSO są dwukierunkowe, podczas gdy połączenia ATM są jednokierunkowe. To oznacza, że połączenia dwukierunkowe zwykle będą wymagać dwóch połączeń ATM - jednego w każdym kierunku. To może być uzyskane przez przypisanie zespołu VPI/VCI każdemu VPI/VCI stosowanemu do ustawienia wywołania. Multipleksery są przystosowane do wywoływania zespołu VPI/VCI w celu zapewniania ścieżki powrotnej dla połączenia dwukierunkowego. W pewnych przykładach wykonania procesor sygnalizacyjny, multipleksery i połączenie skrośne są wszystkie umieszczone fizycznie w tym samym miejscu. Dla przykładu, system tandemowy zajmuje pojedyncze miejsce, tak jak węzeł komutacyjny układu zajmuje pojedyncze miejsce. W ten sposób system tandemowy imituje fizycznie i funkcyjnie węzeł komutacyjny układu. Jednak rodzaj elementu systemu tandemowego umożliwia jego umieszczenie zgodnie z wymaganiem. Dla przykładu, w odmiennych przykładach wykonania, multipleksery i połączenie skrośne są umieszczone fizycznie w tym samym miejscu, natomiast procesor sygnalizacyjny będzie umieszczony w odległym miejscu. System będzie działał jak następuje w przypadku wywołania w połączeniu 320 przeznaczonym dla połączenia 326. W tym przykładzie wykonania informacja użytkownika z połą-

6 czenia 324 jest zdolna do multipleksowania do poziomu DSO, lecz to nie jest wymagane w innych przykładach wykonania. Dodatkowo w tym przykładzie wykonania jest stosowana sygnalizacja SS7, lecz inne protokoły sygnalizacyjne, takie jak sygnalizacja C7, są także stosowane w wynalazku. DSO byłoby określane w połączeniu 320 i IAM związane z wywołaniem byłoby odbierane łączem 330. Procesor sygnalizacyjny 350 przetwarzałby IAM dla wyboru VPI/VCI z multipleksera 362 przez połączenie skrośne ATM 370 do multipleksera 364. Procesor sygnalizacyjny 350 wybierałby również DSO w połączeniu 326 z multipleksera 364. Te wybory mogą być oparte na wielu czynnikach, z których kilka przykładów to wybierany numer lub tożsamość sieci przeznaczenia. Procesor sygnalizacyjny 350 przesyłałby komunikat sterujący łączem 390 do multipleksera 362, który identyfikuje zarówno określane DSO w połączeniu 320 jak i wybrane VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny 350 przesyłałby również komunikat sterujący łączem 390 do multipleksera 364, który identyfikuje zarówno wybrane VPI/VCI jak i wybrane DSO w połączeniu 326. W razie potrzeby procesor sygnalizacyjny instruowałby również jeden z multiplekserów, aby zapewniał kasowanie echa dla danego wywołania. Poza tym procesor sygnalizacyjny 350 przesyłałby dowolną sygnalizację wymaganą do kontynuowania ustawienia wywołania w łączach 330 i 336. Multiplekser 362 odbierałby komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego 350 identyfikującego określane DSO w połączeniu 324 i wybrane VPI/VCI. Multiplekser 362 przetwarzałby następnie informację użytkownika z określanego DSO w połączeniu 324 w komórki ATM. Multiplekser 362 wyznaczałby wybrane VPI/VCI w nagłówkach komórek. Połączenie wirtualne wyznaczone przez wybrane VPI/VCI byłoby poprzednio zapewnione przez połączenie skrośne 370 z multipleksera 362 do multipleksera 364. W wyniku tego komórki o wybranym VPI/VCI są przesyłane przez połączenie 382 i przekazywane przez połączenie skrośne 370 połączeniem 384 do multipleksera 364. Multiplekser 364 odbierałby komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego 350 identyfikującego wybrane VPI/VCI i wybrane DSO w połączeniu 326. Multiplekser 364 będzie przetwarzał komórki ATM z wybranym VPI/VCI w nagłówku komórki w wybrane DSO w połączeniu 326. Zatem można zobaczyć, że wybór VPI/VCI i DSO przez procesor sygnalizacyjny 350 może być wykonany przez multipleksery 362 i 364 dla wprowadzania DSO do połączenia 320 i 326. Te połączenia mogą być zapewnione przez system tandemowy 300 na podstawie wywołania przez wywołanie. Po zakończeniu wywołania procesor sygnalizacyjny 350 odbierałby komunikat zwalniania REL wskazujący rozłączenie wywołania. W wyniku tego procesor sygnalizacyjny 350 dostarczałby komunikaty rozłączania do multipleksera 360 i multipleksera 364. Wówczas gdy multipleksery odbierają te komunikaty, uniezależniałyby one VPI/VCI i DSO. To skutecznie powoduje zakończenie połączenia wywołania i zwalnia VPI/VCI oraz DSO do zastosowania przy innych wywołaniach. Z powyższego opisu widać, że jest stosowane sterowanie wywołania przez wywołanie poprzez VPI/VCI i DSO w punkcie współdziałania ATM/DSO dla doprowadzania ruchu z DSO wejściowego do DSO zewnętrznego. Punkt współdziałania, w którym ruch jest przetwarzany, znajduje się w multiplekserach. Odmiennie do konwencjonalnych węzłów komutacyjnych, macierz (tj. połączenie skrośne) nie jest sterowane na podstawie wywołania przez wywołanie. Jest po prostu zapewniane łączenie multiplekserów. To bardzo upraszcza wynalazek w konwencjonalnych tandemowych węzłach komutacyjnych. Ta unikalna kombinacja elementów i sterowania zapewnia wiele zalet systemu tandemowego. Może on być zwykłe wytwarzany przy niższym koszcie niż konwencjonalny, tandemowy węzeł komutacyjny układu. Elementy systemu tandemowego są łatwo skalowane, więc wymiar systemu tandemowego może być dopasowany do specyficznych żądań ruchu i w razie potrzeby rozszerzony. Jak widać, procesor sygnalizacyjny nie jest scalony w węźle komutacyjnym. To umożliwia łatwiejsze dopasowanie do danego zadania. Dla przykładu, mogą nie być wymagane mocne i drogie układy logiczne trasowania. Figura 3 przedstawia system tandemowy 400. System tandemowy 400 jest taki sam jak system tandemowy 300 z fig. 2, oprócz tego, że zostało dodane połączenie 486. Dla uprosz-

7 czenia inne numery oznaczeń zostały pominięte. Połączenie 486 jest połączeniem ATM. Zwykle połączenie ATM stosowałoby protokół transportowy, taki jak SONET lub DS3, lecz znane są także inne. Połączenie 486 zapewnia systemy ATM z dostępem do systemu tandemowego 400. Ten dostęp następuje przez połączenie skrośne. Połączenie skrośne byłoby zapewnione do łączenia poszczególnych VPI/VCI w połączeniu 486 z poszczególnymi multiplekserami. W ten sposób ruch nie ATM, wchodzący do systemu tandemowego 400 przez multiplekser, mógłby wychodzić z systemu w formacie ATM przez połączenie 486. Dodatkowo ruch ATM mógłby wchodzić do systemu tandemowego 400 przez połączenie 486 i wychodzić przez multiplekser połączeniem nie ATM. W pewnych przykładach wykonania łącze sygnalizujące od procesora sygnalizacyjnego do połączenia skrośnego mogłoby być stosowane do wymiany sygnalizacji B-ISDN pomiędzy procesorem sygnalizacyjnym i systemem ATM przez połączenie skrośne i połączenie 486. W takim przykładzie wykonania identyfikatory VPI/VCI sygnalizacji B-ISDN są dostarczane przez połączenie skrośne pomiędzy procesorem sygnalizacyjnym i systemem ATM. Korzystnie system tandemowy 400 zapewnia dostęp tandemowy do systemów ATM i z nich. Figura 4 przedstawia system tandemowy 500, węzeł komutacyjny 510, węzeł komutacyjny 512, element sieci 514, sieć 520, sieć 522 i sieć 524. Te elementy są dobrze znane w stanie techniki i są połączone przez połączenia i łącza, jak pokazano na fig. 4. Te połączenia i łącza są takie, jak opisano powyżej, lecz dla uproszczenia połączenia i łącza nie są oznaczone numerami. System tandemowy 500 działa tak, jak opisano powyżej. Figura 4 ilustruje różne cechy trasowania systemu tandemowego 500. Ponieważ system tandemowy 500 może być przystosowany do zapewniania specyficznego typu funkcji tandemowej, trasowanie można również dostosować do specyficznych wymagań. Korzystnie to może zmniejszać złożoność i koszt systemu tandemowego 500. W jednym przykładzie wykonania system tandemowy 500 ma trasy oparte na kodzie obszaru NPA w wybieranym numerze. To miałoby miejsce, gdyby węzły komutacyjne 510 i 512 zapewniały ruch do systemu tandemowego 500 dla tras do elementu 514 sieci i sieci 520, 522 i 524. Jeżeli element sieci i sieci mogą być rozróżnialne dla trasowania przez kod obszaru, wówczas system tandemowy 500 nie musi być zestawiany ze złożonymi układami logicznymi trasowania. W jednym przykładzie wykonania system tandemowy 500 ma trasy oparte na kodzie wymiany NXX w wybieranym numerze. To miałoby miejsce, gdyby węzły komutacyjne 510 i 512, element 514 sieci i sieci 520, 522 i 524 były wszystkie w tym samym kodzie obszaru. Jeżeli te elementy są w tym samym kodzie obszaru, lecz mogą być rozróżnialne dla trasowania przez NXX, system tandemowy 500 nie musi być zestawiany ze złożonymi układami logicznymi trasowania. W innym przykładzie wykonania system tandemowy 500 mógłby mieć trasy oparte zarówno na NPA jak i NXX. W pewnych przykładach wykonania system tandemowy 500 mógłby mieć trasy oparte na tożsamości sieci przeznaczenia. Często w komunikacie sygnalizacyjnym jest dostarczana tożsamość następnej sieci w ścieżce wywołania. System tandemowy 500 odbierałby komunikat sygnalizacyjny przez łącze sygnalizujące i identyfikowałby sieć przeznaczenia. Komunikat adresu początkowego IAM SS7 zawiera kod wyboru sieci tranzytowej lub parametr identyfikacji operatora. Każdy z tych kodów może być stosowany przez system tandemowy 500 do identyfikacji sieci przeznaczenia i wyboru trasy do sieci przeznaczenia. Dla przykładu, węzeł komunikacyjny 512 może identyfikować sieć 524 jako sieć przeznaczenia w komunikacie IAM dla systemu tandemowego 500. Przez odczyt parametru identyfikacji operatora w komunikacie IAM, system tandemowy 500 mógłby identyfikować sieć 524 jako sieć przeznaczenia i wybierać trasę do sieci 524. To eliminuje w znacznym stopniu obsługę połączenia i upraszcza system tandemowy 500. W pewnych przykładach wykonania system tandemowy 500 mógłby odczytywać rodzaj adresu w komunikacie IAM dla identyfikowania typów wspomaganego operatora i wywołań międzynarodowych. Po identyfikacji wywołania mogłyby być kierowane do właściwego systemu operatora lub operatora międzynarodowego. W pewnych przykładach wykonania system tandemowy 500 może ułatwiać trasowanie w scenariuszu z numerem przenośnym. Numer przenośny umożliwia abonentom wywoływanym

8 pozostawić ich numer telefoniczny, gdy poruszają się. Wówczas gdy sieć napotyka jeden z tych numerów, rozpoczyna zapytanie TCAP bazy danych, czy może identyfikować nowy element sieci, który teraz służy abonentowi wywoływanemu. Zwykle ten nowy element sieci jest węzłem komutacyjnym klasy 5, gdzie abonent wywoływany jest teraz umieszczony. Tożsamość elementu sieci jest dostarczana w odpowiedzi aplikacji TCAP z powrotem do elementu sieci, która wysłała zapytanie. Odpowiedź TCAP identyfikuje nowy element sieci, który teraz służy abonentowi wywoływanemu. Ta identyfikacja może być lokalnym numerem trasy zawartym w aplikacji TCAP. W kontekście wynalazku system tandemowy 500 mógłby wspierać numer przenośny. System tandemowy 500 mógłby zapytywać bazę danych i wyznaczać trasę do właściwej sieci w oparciu o lokalny numer trasy w odpowiedzi TCAP. System tandemowy 500 mógłby również odbierać wywołania z systemów, które już zapytały bazę danych o numer przenośny. W tym przypadku system tandemowy 500 zastosowałby lokalny numer trasy w sygnalizacji dla identyfikacji sieci przeznaczenia i trasy wywołania. W pewnych przykładach wykonania kluczem do trasowania wywołania jest wybór grupy łącz dalekosiężnych. Grupy łącz dalekosiężnych zawierają zwykle wiele DSO. Dla przykładu, każde połączenie pomiędzy systemem tandemowym 500 i sieciami 520, 522 i 524 mogłoby być grupą łącz dalekosiężnych. Dla wywołań odbieranych z węzłów komutacyjnych 510 i 512 system tandemowy 500 może tylko wymagać określenia, które z tych trzech grup łącz dalekosiężnych zastosować. To ma miejsce, ponieważ wybór grupy łącz dalekosiężnych powoduje skuteczne kierowanie wywołania do właściwej sieci. Wybór DSO w wybranej grupie łącz dalekosiężnych jest oparty na dostępności w wybranej grupie łącz dalekosiężnych. Figura 5 przedstawia system tandemowy 600, działającego operatora lokalnego ILEC 620, konkurencyjnego operatora lokalnego CLEC 622, konkurencyjnego operatora lokalnego CLEC 624, operatora ponadregionalnego DCC 626, operatora ponadregionalnego DCC 628 i operatora międzynarodowego 630. Te sieci są znane specjalistom w tej dziedzinie i są połączone przez połączenia i łącza, jak to pokazano. Przykładami połączeń są połączenia DS1, DS3 lub ATM i przykładami łączy są łącza SS7, chociaż są także znane inne połączenia i łącza, które można zastosować. Operatorzy ILEC stanowią ustalone sieci lokalne. Operatorzy CLEC są nowszymi sieciami lokalnymi, które są dopuszczone do konkurowania z ustalonymi sieciami lokalnymi. W wyniku tego wielu operatorów - albo działających albo konkurencyjnych - będzie zapewniało usługi dla tego samego obszaru. Ci operatorzy ILEC i CLEC będą wymagali dostępu do siebie. Będą oni także wymagali dostępu do IXC przy połączeniach dalekosiężnych i do operatorów międzynarodowych dla połączeń międzynarodowych. System tandemowy 600 jest podobny do systemów tandemowych opisanych powyżej i zapewnia połączenie pomiędzy tymi sieciami. Dla przykładu, wszystkie połączenia lokalne od operatora ILEC 620 do operatora CLEC 622 mogą stosować system tandemowy 600 do połączeń. Sygnalizacja wywołań i połączenia byłyby zapewniane dla systemu tandemowego 600 przez operatora ILEC 620. System tandemowy przetwarzałby sygnalizację i doprowadzał wywołania do operatora CLEC 622. System tandemowy 600 przesyłałby zwykle dodatkową sygnalizację do operatora CLEC 622 dla ułatwiania zakończenia połączenia. Podobne układy można dokonać pomiędzy innymi sieciami. System tandemowy 600 może zapewniać dostęp tandemowy pomiędzy następującymi kombinacjami: CLEC i CLEC, CLEC i ILEC, ILEC i IXC, CLEC i IXC, IXC i IXC, ILEC i operator międzynarodowy, CLEC i operator międzynarodowy oraz IXC i operator międzynarodowy. W pewnych przypadkach to trasowanie może być realizowane przez obsługę numeru trasy lokalnej, kodu wyboru sieci tranzytowej lub parametru identyfikacji operatora. W ten sposób obsługa połączenia w systemie tandemowym 600 jest uproszczona, nadal każda sieć ma dostęp do innych sieci bez obsługi połączeń wielokrotnych. Figura 6 pokazuje jeden przykład wykonania multipleksera współdziałającego ATM 902, który jest właściwy dla tego wynalazku, lecz można również zastosować inne multipleksery, które spełniają wymagania wynalazku. Pokazane są interfejs sterujący 700, interfejs OC-3 705, interfejs DS3 710, interfejs DS1 715, interfejs DSO 720, procesor 325 sygnałów cyfrowych, warstwa adaptacyjna ATM AAL 730 i interfejs OC

9 Interfejs sterujący 700 odbiera komunikaty z procesora sygnalizacyjnego. W szczególności interfejs sterujący 700 dostarcza przypisania połączenia wirtualnego/dso do warstwy adaptacyjnej ALL 730 dla realizacji. Interfejs sterujący 700 może odbierać komunikaty sterujące z procesora sygnalizacyjnego z komunikatami dla DSO 720. Te komunikaty mogłyby doprowadzać DSO do: 1) innych DSO, 2) procesora 725 sygnałów cyfowych lub 3) warstwy adaptacyjnej ALL 730 bocznikującej procesor 725 sygnałów cyfrowych. Interfejs sterujący 700 może odbierać komunikaty sterujące z procesora sygnalizacyjnego z komunikatami dla procesora 725 sygnałów cyfrowych. Przykładem takiego komunikatu jest wyłączenie układu kasowania echa w poszczególnym połączeniu. Interfejs OC odbiera format OC-3 i dokonuje przetworzenia go do formatu DS3. Interfejs DS3 710 może odbierać DS3 i dokonywać przetworzenia do DS1. Interfejs DS3 710 może odbierać DS3s z interfejsu OC lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs DS1 715 odbiera format DS1 i dokonuje przetworzenia do DSO. Interfejs DS1 715 może odbierać DS1 z interfejsu DS3 710 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs DSO 720 odbiera format DSO i dostarcza interfejs do procesora 725 sygnałów cyfrowych lub warstwy adaptacyjnej ALL 730. W pewnych przykładach wykonania interfejs DSO 420 mógłby być zdolny do bezpośredniego dołączenia DSO. To może mieć miejsce dla wywołania wchodzącego i wychodzącego z tego samego multipleksera. To jest użyteczne dla ułatwiania sprawdzania ciągłości przez węzeł komutacyjny. Interfejs OC jest przystosowany do odbioru komórek ATM z warstwy adaptacyjnej AAL 730 i przesyłania ich, zwykle przez połączenie do połączenia skrośnego. Procesor 725 sygnałów cyfrowych jest przystosowany do zapewniania różnych przetworzeń cyfrowych dla poszczególnych DSO w odpowiedzi na komunikaty sterujące odbierane przez interfejs sterujący 700. Przykłady przetwarzania cyfrowego obejmują: detekcję tonu, przesyłanie tonu, pętle zwrotne, detekcję głosu, przesyłanie komunikatów głosu, kasowanie echa, kompresję i utajnianie. W pewnych przykładach wykonania procesor 725 sygnałów cyfrowych może obsługiwać sprawdzanie ciągłości. Dla przykładu, procesor sygnalizacyjny może instruować multiplekser, aby dostarczał pętlę zwrotną dla sprawdzania ciągłości i lub wyłączał kasowanie wywołania. Procesor 725 sygnałów cyfrowych jest dołączony do warstwy adaptacyjnej 730. Jak to omówiono, DSO z interfejsu DSO 720 może bocznikować procesor 725 sygnałów cyfrowych i być dołączony bezpośrednio do warstwy adaptacyjnej 730. Warstwa adaptacyjna ALL 730 zawiera zarówno podwarstwę zbieżności jak i warstwę dzielenia i ponownego gromadzenia SAR. Warstwa adaptacyjna AAL 730 jest przystosowana do odbioru informacji użytkownika w formacie DSO z interfejsu DSO 720 lub procesora 725 sygnałów cyfrowych oraz przetwarzania informacji do komórek ATM. Warstwy adaptacyjne AAL są znane w stanie techniki i informacja o AAL jest dostarczona przez dokument International Telecommunications Union (ITU). Warstwa adaptacyjna AAL dla głosu jest także opisana w zgłoszeniu patentowym numer serii 08/ , złożonym 28 lutego 1995, zatytułowanym Przetwarzanie komórek dla przesyłania głosu i wprowadzonym tutaj przez odniesienie do tego zgłoszenia. Warstwa adaptacyjna AAL 730 otrzymuje identyfikator ścieżki wirtualnej VPI i identyfikator kanału wirtualnego VCI dla każdego wywołania z interfejsu sterującego 700. Warstwa adaptacyjna AAL 730 otrzymuje również tożsamość DSO dla każdej komórki lub DSO dla wywołania Nx64. Warstwa adaptacyjna AAL 730 przetwarza następnie informację użytkownika pomiędzy identyfikowanym DSO i identyfikowanym połączeniem wirtualnym ATM. Potwierdzenia, że przypisania zostały dokonane, mogą być w razie potrzeby przesłane z powrotem do procesora sygnalizacyjnego. Wywołania z szybkością przesyłania danych, która jest wielokrotnością 64 kbit/s, są znane jako wywołania Nx64. W razie potrzeby warstwa adaptacyjna AAL 730 może być zdolna do przyjmowania komunikatów sterujących przez interfejs sterujący 700 dlanx64 wywołań. Jak to omówiono powyżej, multiplekser obsługuje także wywołania w przeciwnym kierunku - od interfejsu OC do interfejsu DSO 720. Ten ruch zostałby przetworzony do ATM przez inny multiplekser i skierowany do OC przez połączenie skrośne przy wybranym VPI/VCI. Interfejs sterujący 700 będzie zapewniał warstwę adaptacyjną AAL 730 z przypisaniem wybranego YPI/YCI dla wybranego, zewnętrznego DSO. Multiplekser będzie

10 przetwarzać komórki ATM z wybranym VPI/VCI w nagłówkach komórek do formatu DSO i dostarczał do wybranego, zewnętrznego połączenia DSO. Technika przetwarzania VPI/VCI jest ujawniona w zgłoszeniu patentowym USA numer serii 08/ , złożonym 28 maja 1996, zatytułowanym System telekomunikacji z systemem obsługi połączeń i wprowadzonym tutaj jako odnośnik do tego zgłoszenia. Połączenia DSO są dwukierunkowe i połączenia ATM są zwykle jednokierunkowe. W wyniku tego dwa połączenia wirtualne w przeciwnych kierunkach będą zwykle wymagane dla każdego DSO. Jak to omówiono, można to uzyskać przez dostarczenie połączenia skrośnego z zespołem VPI/VCI w przeciwnym kierunku niż pierwotny zespół VPI/VCI. Przy każdym wywołaniu multipleksery byłyby skonfigurowane dla automatycznego wzywania określonego zespołu VPI/VCI do zapewniania dwukierunkowego połączenia wirtualnego dla dopasowania dwukierunkowego DSO do komórki. Procesor sygnalizacyjny jest omawiany jako układ zarządzający wywołaniem/połączeniem CCM oraz odbiera i przetwarza sygnalizację wywołania telekomunikacyjnego i komunikaty sterujące dla wyboru połączeń, które ustalają ścieżki komunikacyjne dla wywołań. W korzystnym przykładzie wykonania układ zarządzający CCM przetwarza sygnalizację SS7 do wyboru połączeń dla wywołania. Przetwarzanie CCM jest opisane w zgłoszeniu patentowym USA mającym numer sprawy rzecznika 1148, które jest zatytułowane System telekomunikacyjny, przypisane temu samemu zgłaszającemu jak to zgłoszenie patentowe i wprowadzone tutaj jako odnośnik. W uzupełnieniu do wyboru połączeń, układ zarządzający CCM spełnia wiele innych funkcji w kontekście obsługi połączenia. Może on nie tylko sterować trasowaniem i wyborem rzeczywistych połączeń, lecz także może zatwierdzać abonentów wywołujących, sterować kasowaniem odbić, wytwarzać informację o fakturach, spełniać inteligentne funkcje sieciowe, tworzyć zdalny dostęp do baz danych, obsługiwać ruch i równoważyć obciążenia sieciowe. Specjalista w tej dziedzinie zorientuje się, jak układ zarządzający CCM opisany poniżej może być przystosowany do działania w powyższych przykładach wykonania. Figura 7 przedstawia wersję układu zarządzającego CCM. Rozważane są również inne wersje. W przykładzie wykonania z fig. 7 układ zarządzający CCM 800 steruje multiplekserem współdziałającym ATM, który realizuje współdziałanie DSO i VPI/VCI. Jednak układ zarządzający CCM może sterować innymi urządzeniami komunikacyjnymi i połączeniami w innych przykładach wykonania. Układ zarządzający CCM 800 zawiera platformę sygnalizacyjną 810, platformę sterującą 820 i platformę aplikacji 830. Każda z platform 810,820 i 830 jest dołączona do innych platform. Platforma sygnalizacyjna 810 jest dołączona zewnętrznie do systemów SS7 - w szczególności do systemów mających część MTP przesyłającą komunikat, część ISUP użytkownika ISDN, część SCCP sterującą połączeniem sygnalizacyjnym, część INAP aplikacji sieci inteligentnej i część TCAP aplikacji zdolności transakcji. Platforma sterująca 820 jest dołączona zewnętrznie do sterowania multiplekserem, sterowania odbiciami, sterowania zasobami, obciążania fakturami i operacjami. Platforma sygnalizacyjna 810 zawiera układy funkcjonalne MTP dla poziomów 1-3, ISUP, TCAP, SCCP i INAP oraz jest przystosowana do nadawania i odbioru komunikatów SS7. Układy funkcjonalne ISUP, SCCP, INAP i TCAP stosują MTP do nadawania i odbierania komunikatów SS7. Łącznie te układy funkcjonalne są omawiane jako stos SS7 i to jest dobrze znane. Oprogramowanie wymagane przez specjalistę w tej dziedzinie do skonfigurowania stosu SS7 jest powszechnie dostępne, na przykład firmy Trillium. Platforma sterująca 820 jest złożona z różnych interfejsów zewnętrznych, zawierających interfejs multipleksera, interfejs echa, interfejs sterujący zasobami, interfejs obciążający fakturami i interfejs operacji. Interfejs multipleksera wymienia komunikaty z co najmniej jednym multiplekserem. Te komunikaty zawierają przypisania DSO do VPI/VCI, potwierdzenia i informacje o stanie. Interfejs sterujący echem wymienia komunikaty z systemami sterującymi echem. Komunikaty wymieniane z systemami sterującymi echem mogą zawierać instrukcje umożliwiające lub uniemożliwiające kasowanie echa w poszczególnym DSO, potwierdzenia i informacje o stanie.

11 Interfejs sterujący zasobami wymienia komunikaty z zasobami zewnętrznymi. Przykładami takich zasobów są urządzenia, które realizują ciągłe testowanie, utajnianie, kompresję, detekcję/transmisję tonu, detekcję głosu i przesyłanie komunikatów głosowych. Komunikaty wymieniane z zasobami są instrukcjami dostarczającymi zasoby do poszczególnego DSO, potwierdzeniami i informacją o stanie. Na przykład komunikat może instruować ciągle badane zasoby, żeby dostarczały test zwrotny lub przesyłały i wykrywały ton dla ciągłego testu. Interfejs obciążający fakturami przekazuje odpowiednią informację o obciążeniu fakturami do systemu obciążającego fakturami. Typowa informacja obciążająca fakturami zawiera abonentów wywołania, czasy wywołania i dowolne, specjalne cechy dotyczące wywołania. Interfejs operacji umożliwia konfigurację i sterowanie układem zarządzającym 800. Specjalista w tej dziedzinie zorientuje się, jak wytworzyć oprogramowanie dla interfejsów w platformie sterującej 820. Platforma aplikacji 830 jest przystosowana do przetwarzania informacji sygnalizacyjnej z platformy sygnalizacyjnej 810 w celu wyboru połączeń. Tożsamość wybranych połączeń jest dostarczana do platformy sterującej 820 dla interfejsu multipleksera. Platforma aplikacji 830 jest odpowiedzialna za zatwierdzanie, translację, trasowanie, sterowanie wywołaniem, obsługę wyjątków, ekranowanie i obsługę błędów. W uzupełnieniu do spełniania wymagania sterowania dla multipleksera, platforma aplikacji 830 spełnia również wymagania sterowania echem i sterowania zasobami dla właściwego interfejsu platformy sterującej 820. Poza tym platforma aplikacji 830 wytwarza informację sygnalizacyjną przesyłaną przez platformę sygnalizacyjną 810. Informacja sygnalizacyjna może być komunikatem ISUP, INAP lub TCAP dla zewnętrznych elementów sieciowych. Właściwa informacja dla każdej komórki jest pamiętana w bloku sterowania wywołaniem CCB dla danego wywołania. Blok sterowania wywołaniem CCB może być stosowany do śledzenia i obciążania fakturami wywołania. Platforma aplikacji 830 działa ogólnie zgodnie z podstawowym modelem wywołania BCM określonym przez ITU. Przykład podstawowego modelu wywołania BCM jest tworzony dla obsługi każdego wywołania. Model BCM zawiera proces rozpoczynania i proces kończenia. Platforma aplikacji 830 zawiera funkcję komutacji usług SSF, która jest stosowana do realizacji funkcji sterowania usługami SCF. Zwykle funkcja SCF jest zawarta w punkcie sterowania usługami SCP. Funkcja SCF jest zapytywana przez komunikaty TCAP lub INAP. Procesy rozpoczynania i kończenia będą miały zdalny dostęp do baz danych przez inteligentne funkcje sieciowe IN przy pomocy funkcji SSF. Wymagania oprogramowania dla platformy aplikacji 830 mogą być wytworzone w języku specyfikacyjnym i opisowym SDL określonym w ITU-T Z Język SDL może być przetworzony w kod C. Dodatkowy kod C i C++ może być dodany w razie potrzeby dla ustalenia środowiska. Układ zarządzający CCM 800 może być utworzony z opisanego powyżej oprogramowania wprowadzonego do komputera. Komputer może być scalonym mikroproduktem IMP FT-Sparc 600, wykorzystującym system operacyjny Solaris i konwencjonalne systemy baz danych. Może być pożądane wykorzystanie wielotorowej zdolności systemu operacyjnego Unix. Z fig. 7 można zobaczyć, że platforma aplikacji 830 przetwarza informację sygnalizacyjną dla sterowania wieloma systemami oraz ułatwiania połączeń i usług. Sygnalizacja SS7 jest wymieniana ze składowymi zewnętrznymi przez platformę sygnalizacyjną 810, a informacja sterująca jest wymieniana z systemami zewnętrznymi przez platformę sterującą 820. Korzystnie układ zarządzający CCM 800 nie jest scalony w komutacyjnej jednostce centralnej CPU, która jest dołączona do tablicy przełączającej. Odmiennie niż punkt sterowania usługami SCP, układ zarządzający CCM 800 jest zdolny do przetwarzania komunikatów ISUP niezależnie od zapytań TCAP. Oznaczenia komunikatów SS7 Komunikaty SS7 są dobrze znane. Stosowane są powszechnie oznaczenia dla różnych komunikatów SS7. Specjaliści w tej dziedzinie znają następujące oznaczenia komunikatów: ACM - pełny komunikat adresu ANM - komunikat odpowiedzi BLO - blokowanie

12 BLA - potwierdzenie blokowania CPG - trwanie wywołania CRG - informacja o opłacie CGB - blokowanie grupy układów CGBA - potwierdzenie blokowania grupy układów GRS - przestawienie grupy układów GRA - potwierdzenie przestawienia grupy układów CGU - odblokowanie grupy układów CGUA - potwierdzenie odblokowania grupy układów CQM - zapytanie grupy układów CQR - odpowiedź na zapytanie grupy układów CRM - komunikat rezerwacji układu CRA - potwierdzenie rezerwacji układu CVT - kontrola poprawności układu CVR - odpowiedź na poprawność układu CFN - zamieszanie COT - ciągłość CCR - żądanie kontroli ciągłości EXM - komunikat wyjściowy INF - informacja INR - żądanie informacji IAM - adres początkowy LPA - potwierdzenie testu zwrotnego PAM - przebieg wzdłuż REL - zwolnić RLC - zwolnić całkowicie RSC - układ przestawienia RES - podjąć na nowo SUS - zawiesić UBL - odblokowanie UBA - potwierdzenie odblokowania UCIC - kod identyfikacyjny układu bez wyposażenia Tablice CCM Obsługa połączeń zwykle dotyczy dwóch aspektów. Po pierwsze, połączenie wejściowe czyli początkowe jest rozpoznawane w procesie wywołania początkowego. Na przykład połączenie początkowe, które wywołanie używa do wejścia do sieci, jest połączeniem początkowym w tej sieci. Po drugie, połączenie wyjściowe czyli końcowe jest wybierane w procesie wywołania końcowego. Dla przykładu, połączenie końcowe jest przyłączane do połączenia początkowego w celu rozszerzenia połączenia przez sieć. Te dwa aspekty obsługi wywołania są omawiane jako początkowy abonent wywołania i końcowy abonent wywołania. Sekwencja wyboru wskazuje metodologię, która będzie zastosowana do wyboru połączenia. Oznaczenia pola sekwencji wyboru nakazują grupie łącz dalekosiężnych wybór układów na podstawie następującego: najmniejsze nieobciążenie, największe nieobciążenie, wzrastanie, malenie, zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara i przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara. Licznik hopów jest dekrementowany z LAM. Jeżeli licznik hopów wskazuje zero, wywołanie jest zwalniane. Stan aktywności automatycznej kontroli przeciążenia ACC wskazuje, czy kontrola przeciążenia jest aktywna czy nie. Jeżeli automatyczna kontrola przeciążenia jest aktywna, CCM może zwolnić wywołanie. Podczas obsługi końcowej następna funkcja i indeks są stosowane do wprowadzania do tablicy obwodu magistrali.

13 P O S. 4 Fig. 1

14 Fig.2 Fig. 3

15 Fig.4 Fig. 5

16 Fig.6 Fig.7 Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.