W naszej Wspólnocie parafialnej

Transkrypt

1 W naszej Wspólnocie parafialnej W prawie 40-letniej historii istnienia naszej wspólnoty parafialnej wpisuje się srebrny jubileusz Apostolatu Maryjnego. Z tej okazji w niedzielę 9 października kazania wygłaszali Krajowy Dyrektor Apostolatu Maryjnego ks. Tadeusz Lubelski CM z Zakopanego Olczy oraz Archidiecezjalny Duszpasterz Apostolatu ks. prałat Stanisław Łada z Pruszcza Gdańskiego. Ta Niedziela Maryjna i z Maryją stała się okazją do przybliżenia źródeł pobożności maryjnej oraz wydarzeń z Paryża z roku 1830, kiedy to Matka Boża objawiła św. Katarzynie Laboure Cudowny Medalik. To on jest znakiem, przez który działa Ona wśród ludzi również w świecie współczesnym. Podstawowym tekstem ewangelicznym, podkreślającym rolę Maryi w historii zbawienia, jest fragment opowiadający o Jej obecności na weselu w Kanie Galilejskiej. Tam powiedziała do sług weselnych, ale i do nas: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (J 2,5). A Jezus z wysokości krzyża na Kalwarii powiedział: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. (J 19, 27). Jest to i dla nas wezwanie jak mówił ks. dyrektor Tadeusz, abyśmy Ją wzięli do siebie, w swoje życie. Abyśmy Ją wzięli do siebie w tym szczególnym znaku jej bliskości i opieki nad nami w Cudownym Medaliku. Medalik ten Maryja nakazała wybić według wzoru objawionego Katarzynie, wtedy jeszcze nowicjuszce Sióstr Miłosierdzia z Rue du Bac, gdy objawiła się jej w dniu 27 listopada 1830 r. Obiecała przy tym, że wszyscy, którzy go nosić będą, otrzymają wiele łask. Tych, którzy mi ufają mówiła Maryja, otoczę szczególną opieką. Pierwsze medaliki ukazały się w czerwcu 1832 roku i w krótkim czasie stały się narzędziem szczególnego Bożego działania, wielu uzdrowień i nawróceń stąd zaczęto go nazywać cudownym. Czcicielem i Rycerzem Niepokalanej był św. Maksymilian Kolbe, którego jubileuszowy rok obchodzimy. On to przed wyprawą misyjną do Japonii udał się do Paryża, do kaplicy Cudownego Medalika, by się modlić i wziąć te szczególne znaki opieki i z nimi podbijać świat dla Chrystusa przez Maryję. Ks. dyrektor Tadeusz przywiózł ze sobą do naszego kościoła wystawę w postaci planszy fotograficznych poświęconych historii objawień i dzieła Cudownego Medalika. Ks. prałat Stanisław swoje kazania skierował głównie do dzieci oraz odprawił wraz z proboszczem Mszę św. jubileuszową w intencji naszego apostolatu. Centralnym wydarzeniem tej niedzieli było, po każdej Mszy św., wręczanie wszystkim chętnym medalików oraz broszur wyjaśniających. Otrzymały je również dzieci, które rozpoczęły 2 PARAFIA ŚW. STANISŁAWA B.M.

2 swoje przygotowanie do pierwszej komunii świętej, a w tę niedzielę miały uroczystość poświęcenia różańców. Opis symboliki niezwykłego Medalika znajdziemy w broszurce: Noście Cudowny Medalik wydanej przez Instytut Teologiczny Księży Misjonarzy (CM) w Krakowie. Przeczytamy tam: Awers Medalika przedstawia Najświętszą Pannę jako Niepokalanie Poczętą, czyli wolną od wszelkiej zmazy grzechu. Kula ziemska, trzymana pierwotnie przez Maryję w dłoniach, zmieniła swą pozycję i znalazła się pod Jej stopami. Niepokalana została przedstawiona jako uczestnicząca w naszych zmaganiach ze złem (miażdżenie głowy węża) i wspomagająca nas w drodze do pełnego zjednoczenia ze swym Synem (obraz łask w promieniach Światła). Zwycięstwo nad złem dokonuje się dzięki Bożej łasce. W wypraszaniu i rozdawnictwie łask Niepokalana pełni szczególną rolę, którą wyraża inwokacja: «O Maryjo bez grzech poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy». Na rewers Medalika składają się trzy motywy: zranione serca Jezusa i Maryi, pod nimi litera M z małym SKAŁKA listopad 2011 r. krzyżem oraz wieniec z gwiazd dwunastu. ( ) Przesłanie Medalika rozwija się od awersu do rewersu, który zawarł w sobie podstawowe treści objawienia. Po nawiązaniu na awersie do walki z siłami zła, dzięki udzielonym łaskom i zapowiedzi ostatecznego nad nimi zwycięstwa, na rewersie mamy obraz doskonałej jedności Chrystusa z Kościołem. Mistyczne zjednoczenie Chrystusa z Kościołem w centralnej części rewersu uwypukla dwie prawdy: zjednoczenie Matki z Synem (motyw serc) z czego wypływa misja Maryi względem powierzonego Jej opiece ludu Bożego (litera M z krzyżem w podstawie. ( ) Naszą odpowiedzią na przesłanie objawienia powinno być włączenie się we wstawienniczą modlitwę Niepokalanej za odkupioną przez Jej Syna ludzkość, czyli zabieganie w łączności z Nią o zbawienie dusz. Przed dwudziestu pięciu laty, w niedzielę 20 lipca 1986 r., ks. dr Teofil Hermann CM Krajowy Duszpasterz AM, głosił w naszej parafii kazania, które zainicjowały powstanie Apostolatu. Działo się to wszystko za aprobatą ks. proboszcza Andrzeja Rurarza. W czasie Mszy św. ks. Dyrektor przedstawił działanie Mat ki Bożej poprzez Cudowny Medalik. Do współpracy w Grupie zgłosiło się dwadzieścia osób. Prowadzenie naszego Apostolatu powierzono: pani Irenie Onoszko, następnie pani Janinie Kurek, a od 1989 r. pani Barbarze Tomczak. ( 25 lat Gdańskiej Parafii św. Stanisława Męczennika, praca pod redakcją ks. Andrzeja Rurarza, Gdańsk Wrzeszcz 1997). Apostołowie Maryjni spotykają się 27 dnia każdego miesiąca, najpierw w sali Domu Parafialnego pod przewodnictwem księdza opiekuna (obecnie ks. Wojciecha Kawczyńskiego), a następnie w kościele na Mszy św. Celem Apostolatu Maryjnego jest: 9 Iść za Chrystusem w mocy Ducha Świętego za przykładem Maryi. 9 Pogłębianie kultu Niepokalanej w życiu osobistym i rozpowszechnianie Cudownego Medalika. 9 Oddziaływanie na otoczenie, zwłaszcza na ludzi zaniedbanych religijnie i tych, którzy są w niebezpieczeństwie śmierci. 9 Uświęcanie siebie we wspólnocie. 9 Szerzenie braterskiej miłości poprzez służbę ubogim duchowo i materialnie. Ścisła współpraca z całą Rodziną Wincentyńską. Dwadzieścia pięć lat działalności tej naszej grupy duszpasterskiej niech stanie się zachętą do jeszcze większego kultu Matki Najświętszej, do modlitwy maryjnej, również różańcowej, do noszenia medalika a także do wstąpienia do Apostolatu Maryjnego czy Żywego Różańca. Często powtarzajmy tę krótką modlitwę: O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy. Ks. Zbigniew Cichon 3

3 Bóg nie wybiera zdolnych, On uzdalnia wybranych. Owa myśl towarzyszyła mi prawie przez cały okres formacji seminaryjnej, której wynikiem było przyjęcie przeze mnie święceń kapłańskich. Dziś jako świeżo wyświęcony kapłan mogę powiedzieć, że to nie ja działam przez Boga, ale Bóg działa przeze mnie. Często myślałem, że prawdziwy ksiądz to człowiek, który musi wyróżniać się wielkimi ideałami, nosić aureolę nad głową, błyszczeć elegancją wiedzy i stylem modlitwy, tymczasem z perspektywy czasu przekonałem się, że kapłaństwo to pięknie budowane i przeżywane człowieczeństwo. Najpierw jest się człowiekiem, a dopiero później kapłanem. My często nie doceniamy wartości tego kim jesteśmy, zwłaszcza gdy popadamy w grzech. Nierzadko usiłujemy usprawiedliwiać naszą słabość mówiąc, że przecież jestem tylko człowiekiem. W oczach Boga jesteś aż człowiekiem, niezależnie od tego kim jesteś, co robisz i co wybierasz. Bóg docenia nasze człowieczeństwo i nigdy nie wstydzi się nami. Pomimo tego, że jesteśmy tylko glinianymi naczyniami potrafi nas kochać, nawet gdy pękamy pod ciężarem grzechu. Kapłan to przede wszystkim człowiek z ludu wzięty i dla ludu ustanowiony. Chrystus przed dwoma tysiącami lat wybrał tych, których chciał. To samo czyni także dziś. Żaden z nich nie prosił Go o to czy może się do Niego przyłączyć. To Chrystus w swojej pokorze sam ich o to poprosił. Co ciekawe żaden z apostołów nie pytał Jezusa czy może się zastanowić i przemyśleć Jego propozycję tylko od razu niezależnie od tego kim był i co robił porzucał wszystko i szedł NIEZASŁUŻONY PRZYWILEJ za Nim. Wśród tych, których Jezus powołał nikt nie był idealny. Oni też mieli swoje przywary. Wystarczy spojrzeć chociażby na postawę celnika Mateusza, by móc się przekonać, że Jezus nie boi się grzechu. Chrystus spojrzał na niego jako na człowieka, a nie jako grzesznika i dlatego, pod wpływem Tego cudownego spojrzenia Mateusz zrozumiał, że został zaakceptowany przez miłość Jezusa takim jakim jest. Zanim wstąpiłem do seminarium długo analizowałem to, co czułem w moim sercu. Niejednokrotnie towarzyszyły mi myśli, że są przecież lepsi ode mnie, zdolniejsi, bardziej pobożni. Czułem, że jestem słabym człowiekiem, że bycie księdzem wcale tego nie zmieni, niemniej jednak wiedziałem, że to właśnie na słabych ramionach świętego Piotra Chrystus zbudował swój Kościół. W czasie formacji seminaryjnej bywały momenty, przez które tylko Bóg wie jak mnie przez nie przeprowadził. Dziś już bardziej docierają do mnie słowa samego Chrystusa, że to nie wyście Mnie wybrali, ale ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili. I pomimo tego, że kapłańska droga jak również celibat jest pewnego rodzaju krzyżem, to jednak wiem, że za plecami tego krzyża jest schowane moje kapłańskie imię. Pan Bóg w mojej dotychczasowej drodze kleryka, diakona a teraz księdza zawsze zapewniał mnie o swojej nieodłącznej obecności. Nie da się tego opisać ani prostym słowem ani wykwintną poezją. Wiem natomiast, że Jego Duch jest we mnie, zwłaszcza gdy sprawuję Sakramenty Święte. O tym, że Jego działanie w mojej kapłańskiej posłudze stało się bardziej czytelne przekonałem się już u progu mojej duszpasterskiej pracy, którą rozpocząłem 1 sierpnia 2011 r. w parafii p.w. Św. Stanisława Biskupa Męczennika w Gdańsku Wrzeszczu. Na początku sierpnia przyjechał do mnie znajomy ksiądz, który pracuje na południu Polski. Korzystając z okazji bycia na wybrzeżu zależało mu bardzo, żeby zwiedzić Hel. Przyznam szczerze, że trudno mi było tak wygospodarować czas, żeby z nim pojechać, ponieważ na parafii, w której posługuję było obecnych tylko dwóch księży, ale dzięki uprzejmości drugiego księdza, udało nam się wyruszyć w podróż. Z Gdyni wypłynęliśmy statkiem o godz W czasie wyprawy staliśmy na najwyższym balkonie statku oparci o balustradę. Raptem ujrzeliśmy dwie gołębice, które trzymały się prędkości statku i były tuż nad nami. Skomentowałem to, mówiąc do kolegi, że Szef nas nie opuszcza, nawet gdy jesteśmy poza lądem. Chyba Pan Bóg wysłał specjalny patrol, żeby nas pilotował. Oczywiście, na początku nie braliśmy sobie tego do serca, chodź ostatecznie, gdy przeżyliśmy ten dzień, zrozumieliśmy tajemniczą obecność gołębic, które nam towarzyszyły podczas morskiej wyprawy. Gdy dotarliśmy na półwysep, wysiedliśmy ze statku i skierowaliśmy się prosto w stronę plaży. Od razu kierowała nami jakaś wyższa siła. Kiedy znaleźliśmy się na plaży zobaczyliśmy licznie zebrany tłum ludzi, lekarzy z pogotowia ratunkowego i człowieka, który leżał tuż przy wodzie. Wówczas popchnęła nas jakaś wyższa siła, aby podejść bliżej i zapytać co się stało. Okazało się, że lekarze prowadzili reanimację mężczyzny, który kilka minut wcześniej topił się w wodzie. Jeszcze wte- 4 PARAFIA ŚW. STANISŁAWA B.M.

4 dy żył, więc nie zastanawiając się ani chwili dłużej postanowiliśmy go oficjalnie rozgrzeszyć i się nad nim pomodlić. Po dwóch minutach okazało się, że ów człowiek zmarł. To zdarzenie spowodowało, że na jakiś czas odebrało mi mowę. Nie wiedziałem jak to skomentować. Z jednej strony było oczywiste, że Bóg posłużył się właśnie nami, ale z drugiej towarzyszyło nam pytanie: dlaczego akurat my mogliśmy się stać tym konkretnym narzędziem w ręku Pana Boga? W pewnej chwili dostrzegłem oczyma wyobraźni scenę, w której Św. Piotr tonący w wodzie woła do Jezusa: Panie ratuj! Pomyślałem sobie, że być może także ten człowiek również prosił Boga o ratunek. I Pan Bóg go usłyszał, ponieważ uratował jego duszę. Odszedł w stanie łaski uświęcającej. Jest to chyba największy przywilej, jaki człowiek może otrzymać przed śmiercią. Głęboko wierzę, że Pan Bóg wysłał nas jako swoich kapłanów, byśmy mocą święceń otworzyli mu drogę do nieba. Mam również nadzieję, że nasza obecność i posługa wobec tego człowieka były także pociągającym świadectwem dla tych, którzy tam byli i to widzieli. Dla mnie osobiście to doświadczenie przede wszystkim podniosło komfort wiary. Dzięki niemu bardziej zrozumiałem, że wartość sakramentu i misja Kościoła na mocy której mogę sprawować sakramenty mają ogromną moc. I pomimo tego, że od czasów pierwszych apostołów, wybranych przez Jezusa minęło już sporo wieków, Kościół posiada tę samą władzę, którą pierwotnie nadał mu Chrystus. Jestem przekonany, że i dziś Jezus działa tak samo jak dwa tysiące lat temu. Czyni to poprzez Ducha Świętego., którego obiecał swoim uczniom, rozsyłając ich na krańce ziemi. Dziś także powołuje i posyła. To są ci sami ludzie tylko, że o innych imionach. ks. Wojciech Kuliński dzisiejszy świat bardziej potrzebuje świadków niż nauczycieli Na początku odkąd tylko człowiek zaistniał spotkał się z Bogiem. Wyczuł Go swoją intuicją, swoją tęsknotą, swoją miłością. Potem przyszedł pieśniarz, który Boga wyśpiewał poezją, hymnem, muzyką. Potem kapłan złożył mu ofiarę i stworzył liturgię. Wreszcie teolog przeanalizował ten dorobek i usystematyzował. Tak powstała religię. A ty, gdyś się narodził, zacząłeś drogę od końca. Od razu spotkałeś się z religią. Mama ci narysowała krzyżyk na czole, nauczyła cię Ojcze nasz i Wierzę w Boga i zaprowadziła do kościoła, gdzie była odprawiana Msza św. Potem zacząłeś brać udział w lekcjach religii. Ale tu musisz wykonywać wciąż drogę odwrotną: poprzez religię do spotkania osobistego z Bogiem. Ty musisz Go zobaczyć i usłyszeć przez pacierz. Ty musisz Go spotkać na ścieżkach Ewangelii, którymi cię Jego Syn prowadzi, przez osobiste odprawianie Mszy św., jak i innych sakramentów i nabożeństw. Na to zostały stworzone. Taki jest ich cel. Ks. M. Maliński Przytoczone rozważanie ks. M. Malińskiego skłoniło mnie do głębszej refleksji na temat dzisiejszej katechezy i posługi katechetów w szkołach. Coraz częściej łapię się na pytaniu po co kolejny raz przekraczam próg szkoły? Co chcę przekazać, tym do których Chrystus mnie posyła? Jaki jest cel mojej posługi? Patrząc na cały proces katechizacji przekonuję się niestety, że często przekazywałam uczniom wiedzę teoretyczną na temat Boga, którą kiedyś teologowie przeanalizowali i usystematyzowali i którą w toku 6 letnich studiów różni profesorowie mi przekazali. Mimo że katecheza jest ukierunkowana na osobiste spotkanie z Bogiem, to jednak my katecheci często nie potrafimy prowadzić uczniów do spotkania z Nim, z Osobą Jezusa Chrystusa. A przecież mamy być ŚWIADKAMI! Na mocy misji kanonicznej otrzymanej od biskupa Jezus posyła mnie mówiąc: Bądź moim świadkiem. Papież Paweł VI w Adhortacji Apostolskiej Evangelii Nuntiandi mówił, że dzisiejszy świat bardziej potrzebuje świadków niż nauczycieli, do tego też często nawiązywał Jan Paweł II. Jeden jest Nauczyciel, który powołuje swoich uczniów, formuje ich do świadczenia i głoszenia. Dotyczy to również katechetów, którzy mają być świadkami a nie nauczycielami, którzy tylko będą przedstawiać same fakty historyczne związane z wydarzeniami i osobą Jezusa sprzed 2000 lat. Katecheza musi prowadzić do spotkania młodego człowieka z Bogiem. Żywym i Prawdziwym. Bogiem, który jest Miłością!!! Gdzie nie tylko Go spotka ale i dotknie swoim życiem. Tak jak Tomasz, który nie chciał uwierzyć Apostołom w zmartwychwstanie Jezusa dopóki nie zobaczy i nie dotknie SAM ran Swojego Pana. Młody człowiek dzisiaj tak samo tego po- SKAŁKA listopad 2011 r. 5

5 trzebuje, by uwierzyć. Zobaczyć i dotknąć Boga w osobie głoszącego Jego naukę. I przekonać się, że ta nauka nie jest moja, ale Tego, który mnie posłał. Na jednej z katechez zadałam dzieciom pytanie czy Boga należy się bać? Klasa była podzielona. Część uczniów odpowiedziała twierdząco, choć byli i tacy, którzy stwierdzili, że nie. Zapytałam wówczas uczennicę, która stwierdziła, że Boga nie należy się bać, uzasadniając Bóg jest dobry spytałam skąd o tym wiesz? Uczennica odpowiedziała pytaniem, a czy pani wierzy kapłanom, jak mówią, że Bóg jest dobry? Odpowiedziałam: jeśli osobiście doświadczyli Jego dobroci czy miłości, o której mówią i świadczą, czy to na kazaniu bądź w rozmowie na dany temat to wierzę. Serce człowieka wyczuwa prawdę. Poza tym, jeśli ja mówię Tobie np. o tym, że Bóg jest miłosierny, to nie dlatego, że mi tak kazano, ale dlatego, że tego doświadczyłam w swoim życiu. Ja nie chcę żebyście wierzyli w każde słowo jakie powiem tylko z tego względu, że jestem nauczycielem religii. Wówczas zapytałam ją jeszcze raz czy Ty doświadczyłaś w swoim życiu dobroci Boga, skoro twierdzisz, że Bóg jest dobry? Wtedy powiedziała mi, no, że dobroci Boga doświadcza w sakramencie pokuty. Ta rozmowa jeszcze bardzie utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie możemy być wykładowcami teorii na temat Boga, ale mamy świadczyć o Nim. Wówczas zobaczymy jak Duch Święty działa w tych słowach, które głosimy. On jest tym, który został posłany i który uzdalnia do świadczenia Nikt bez pomocy Ducha nie może powiedzieć Panem jest Jezus. Takie katechezy przynoszą rzeczywiście owoce owoce działania Ducha Świętego. Lekcje wówczas nie są próbą siły i przetrwania, ale miejscem spotkania. Bóg przemawia przez katechetów, kapłanów, o ile pozwolą się poprowadzić Duchowi Świętemu i staną się narzędziem w Jego ręku. Śpiewajcie i wysławiajcie Pana w sercach, dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa (z Mszy św. jubileuszowej) Gdy przed siedmiu laty zaczynałam swoją pracę w szkole, żyłam pragnieniem prowadzenia uczniów do odkrycia Jezusa, który rzeczywiście żyje dziś pośród nas i jest bliski każdemu. Chciałam, by oni mogli doświadczyć Jego autentycznej obecności. By pokochali sakramenty, w których On jest i działa. By mogło się to też przełożyć na ich obecność w kościele. Wiedziałam, że katecheza ma być dla nich drogą do odkrycia tego wszystkiego i spotkania z Bogiem OSO- BOWYM. Że nie mogą oni zatrzymać się na tej drodze, muszą przez nią przejść. Tą drogą jesteśmy i my, którzy katechizujemy, świeccy i kapłani. Porażką byłoby zatrzymanie się uczniów na nauczycielu. Spójrzmy na Apostołów. Oni byli z Jezusem przez trzy lata, następnie są rozesłani do świadczenia. I czynili to! Nie zamknęli się w Wieczerniku oczekując końca czasu i powtórnego przyjścia ich Nauczyciela, ale dali się prowadzić Duchowi Świętemu, którego Chrystus posłał Kościołowi. Tak przekazywana jest Ewangelia po dzień dzisiejszy. Ale to od nas zależy, czy będą kolejni świadkowie, czy zasiew Słowa Bożego wyda owoc w życiu tych, do których dziś zostaliśmy posłani. Także i świeccy, którzy nie mają misji kanonicznych, wykształcenia teologicznego mają świadczyć o Chrystusie. Swoim życiem, w Duchu o Prawdzie. IM Co Bóg z³¹czy³... Jubileusze małżeńskie obchodzą: 60-lecie Natalia i Witold Głuchowscy r. 30-lecie Halina i Jan Wontorscy r. Bóg Ojciec Wszechmogący niech Was napełni swoją radością i błogosławi Wam i Waszym Rodzinom PIĘKNE MYŚLI... Mieć nadzieję znaczy nie spuszczać wzroku z tamtego świata. (Clive Staples Lewis) To co nadaje sens życiu, nadaje też sens śmierci. (Antoine de Saint-Exupery) 6 PARAFIA ŚW. STANISŁAWA B.M.

6 BŁOGOSŁAWIENI POLSCY 19 listopada błogosławionej Salomei Błogosławiona Salomeo! Cudem jesteś nie tylko wysokiej doskonałości, ale i przepaścistej pokory. Głęboką pokorę uważałaś za fundament wszystkich cnót, a dochodziłaś do niej przez poznanie i zrozumienie wielkości Boga i własnej nędzy. Wyjednaj i mnie u Boga promień światła, któryby oświecił mój rozum, rozpalił wolę, bym przy jego pomocy odkryła zarodki pychy i chroniła się odtąd wysokiego o sobie rozumienia. A po gruntownym poznaniu samej siebie w tym życiu mogła wraz z tobą, o św. Matko, poznawać Majestat Boży w chwale niebieskiej. Amen. Piastowska księżniczka Salomea, córka księcia Leszka Białego i księżniczki ruskiej Grzymisławy, urodziła się w 1212 roku. Za sprawą matki otrzymała staranne wychowanie religijne. Jako 7 letnia dziewczynka na mocy sojuszniczych układów Leszka Białego z królem Węgier Andrzejem II została przeznaczona synowi Andrzeja II, Kolomanowi. W roku 1219 Salomea wyjechała z rodzinnego Krakowa, by na Węgrzech przysposabiać się do małżeństwa. Młodziutcy Koloman i Salomea zawarli związek małżeński w 1225 roku. Salomea była małżonką dziewiczą, albowiem małżonek uszanował złożony wcześniej przez nią ślub czystości. Reprezentując władzę królewską, rządzili przez krótki czas w Haliczu, potem w Slawonii, Dalmacji i Kroacji. Z uwagi na szerzące się na tych terenach sekty, młodzi władcy gorliwie krzewili kult katolicki. Do pomocy ściągnęli z Włoch franciszkanów, sami zostając tercjarzami III Zakonu św. Franciszka. Salomea nad dworskie rozrywki i uczty przedkładała modlitwę, umartwienia i niesienie pomocy biednym, zyskując tym sobie ich wdzięczność. Doceniając zasługi Kolomana i Salomei w szerzeniu kultu katolickiego, Papież Grzegorz IX udzielił im specjalnej opieki i przywilejów papieskich. XIII wiek to okres najazdów tatarskich na Europę, które nie ominęły i Węgier. Na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami nad rzeką Sayo, w roku 1241 Koloman zmarł. 30 letnia Salomea wraca do Krakowa na dwór swojego brata Władysława Wstydliwego. Tu rozpoczyna się nowy rozdział w jej życiu. Razem z bratem, księciem Bolesławem Wstydliwym funduje klasztor w Zawichoście dla sióstr klarysek, które sprowadza z Pragi. Sama wstępuje do klasztoru w 1245 r., jako pierwsza klaryska z Polek i pozostaje w nim aż do śmierci. Klasztor z Zawichostu przeniesiono w 1260 r. ze względów bezpieczeństwa do Skały, gdzie wraz z kościołem p.w. Marii Magdaleny stał się miejscem pielgrzymek, z uwagi na możliwość uzyskania odpustu zupełnego. Księżna Salomea jako współfundatorka klasztoru klarysek, dbała o warunki życia sióstr. Przy klasztorze powstał mały szpital, a siostry swą postawą zapracowały na szacunek i uznanie. Ostatnie lata swego życia Salomea spędziła w klasztorze w Skale, w ciszy i samotności oddając się modlitwom i postom w intencji Ojczyzny i swojej wspólnoty. Wyczerpana pokutą podupadła na zdrowiu. Czując zbliżającą się śmierć, Salomea sporządziła testament, w którym zapisała na rzecz wspólnoty całość swych dóbr osobistych. W ten sposób klasztor stał się właścicielem wielu cennych ksiąg, relikwii, szat i obrazów, o dużej wartości dla kultury polskiej. Księżna Salomea klaryska odeszła do Pana, w opinii świętości 10 listopada 1268 r. Ciało jej pochowano tymczasowo w klasztorze skalskim, a rok później przeniesiono do kościoła franciszkanów w Krakowie. Papież Klemens X zatwierdził jej kult jako błogosławionej w 1672 roku. opracował Jan Wontorski SKAŁKA listopad 2011 r. 7

7 PIÓREM REDAKTORA Któregoś wieczora, by sprawdzić czy pada jeszcze deszcz, musiałem uchylić okno. Niestety, nowoczesne technologie okien nie wpuszczają do wewnątrz nawet staffowego o szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny. Smutno mi się jakoś zrobiło. Przypomniały mi się obrazy z dzieciństwa, ba a nawet całkiem jeszcze nie tak dawne, kiedy to siedząc w domowym ciepełku można się było wsłuchiwać się w stukające do okien dżdżu krople, czy też podziwiać, co artysta mróz na szybach lodowym pędzlem wymalował. Gdzieś w siną dal ulatują bezpowrotnie, zapamiętane z przeszłości sceny sielskie, anielskie. Żal serce ściska i łezka w oku się kręci. Trzeba jednak sobie twardo powiedzieć to se nie wrati, bo świat się nieubłaganie zmienia. Czy to znaczy, że staje się brzydszy, mniej romantyczny? Myślę, że nie. On się tylko zmienia. Jak długo będziemy czuli ożywcze tchnienie Stwórcy, tak długo ten świat musi być piękny. Bo czy może wyjść coś brzydkiego spod stwórczej ręki Boga? Nawet człowiek w swojej pysze nie jest w stanie zeszpecić wszystkiego, co Bóg stworzył. Cóż zatem? Zatem roniąc łezkę za przemijającym pięknem, szukajmy piękna w nowych obszarach i uwielbiajmy Pana za cudowny świat, którym wciąż nas darzy. Jan Wontorski FIDESOWA WSZECHNICA Rozpoczynamy niniejszym nowy cykl, rejestrujący relacje i materiał treściowy ze spotkań, prelekcji, wykładów, odbywających się coraz częściej w naszym Klubie Parafialnym Fides, zwłaszcza w ramach tzw. Wszechnicy Formacyjno-Edukacyjnej. Tym samym pragniemy utrwalić te chwile a zwłaszcza treści wygłaszanych tam wystąpień, aby można było nieraz do nich wracać i tym samym ubogacać swoją formację duchową i intelektualną. (A.K.) ZAGROŻENIA I WYZWANIA DLA KATOLIKÓW WE WSPÓŁCZESNEJ RZECZYWISTOŚCI SPOŁECZNO-POLITYCZNEJ W POLSCE Powyższy nagłówek to zarazem tytuł niezwykle interesującej prelekcji, którą wygłosił w poniedziałek 19 września poseł na Sejm RP, Kazimierz Smoliński, a która skupiła liczne grono słuchaczy. Piszący te słowa wyraża nadzieję, że nasz Prelegent dostarczy w przyszłości do publikacji jakieś resume wygłoszonego tematu, w niniejszej zaś notce tylko krótkie omówienie. Najpierw kilka słów o Fidesowym Gościu. Jest uznanym prawnikiem, na co dzień mieszka w Tczewie, gdzie prowadzi kancelarię adwokacką i jest aktywnym działaczem samorządowym. Przez jakiś czas był prezesem Zarządu Stoczni Gdynia. Katolik, zaangażowany w działalność licznych duszpasterstw i stowarzyszeń. Członek Zarządu Klubu Inteligencji Katolickiej w Gdańsku. Do Parlamentu wszedł w maju 2010 r. z listy rezerwowej, na miejsce śp. Macieja Płażyńskiego, który zginął w Katastrofie Smoleńskiej. W Sejmie działał głównie w Komisji Infrastruktury oraz Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka. Prelegent, ilustrując swoją tezę 8 PARAFIA ŚW. STANISŁAWA B.M.

8 wieloma przykładami, stwierdził, iż od wielu lat i już (niestety) w warunkach ustrojowych nowej Polski mamy do czynienia ze wzmożonymi działaniami i atakami sił wrogich katolicyzmowi i Kościołowi. Gorsząca instalacja Doroty Nieznalskiej czy profanacja Biblii przez Adama Darskiego (Nergala) podczas koncertu, to tylko niektóre z szeregu tego typu wydarzeń. Niestety w polskim prawie, oprócz bardzo ogólnego zapisu w Konstytucji, nie ma wyraźnych zapisów broniących uczuć religijnych i występujących przeciwko wymienionym wyżej ekscesom. Skutkiem tego są wyroki uniewinniające w procesach Nieznalskiej i Nergala. Kwestię tego ostatniego prelegent przedstawił szerzej jako, że jest oskarżycielem posiłkowym w procesie Adama Darskiego. Została już też skierowana apelacja od skandalicznego wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni. Aktualny ciężki stan chorobowy polskiego prawa i sadownictwa w tym względzie ilustruje dobitnie oświadczenie sędziego w procesie Nergala, który stwierdził: Sąd nie zamierza, wbrew oczekiwaniu oskarżycieli posiłkowych, wyznaczać przy okazji tego procesu żadnych granic dla wolności wypowiedzi, wolności artystycznej religijnej, czy krytyki religii. Sąd nie będzie też badał, czy Adam Darski jest satanistą groźnym dla społeczeństwa i młodzieży. W konkluzji swojej wypowiedzi prelegent stwierdził, iż na chwilę obecną konieczne są działania i inicjatywy zmierzające do regulacji polskiego prawa w powyższej kwestii ochrony uczuć religijnych. Poinformował też, iż sam wystąpił z inicjatywą powołania fundacji i instytutu naukowego, które to instytucje służyły by sprawie ochrony godności, praw i uczuć religijnych w Polsce. I niezależnie od wyników wyborów do nowej kadencji Sejmu, osobiście zamierza temu dziełu się poświęcić. Na zapytanie o możliwość dalszych spotkań pan poseł Kazimierz Smoliński odpowiedział, że zawsze jest otwarty na każde zaproszenie, a do naszego Fidesu bardzo chętnie zawita ponownie. Antoni Kakareko fot. Piotr Niestrzęba DRUGI WIECZÓR PAMIĘCI ZBIGNIEWA ŻAKIEWICZA 26 września miał miejsce drugi Wieczór Pamięci Zbigniewa Żakiewicza, zorganizowany z okazji pierwszej rocznicy śmierci tego wielkiego pisarza polskiego a naszego parafianina. Pierwszy Wieczór, który odbył się 27 czerwca, został już zrelacjonowany we wrześniowym numerze Skałki. Gośćmi wrześniowego spotkania byli: żona śp. Zbigniewa Żakiewicza Dominika oraz syn Maciej, który wygłosił prelekcję Kaszubszczyzna Zbigniewa Żakiewicza. Nadesłany przez autora, dr. Macieja Żakiewicza tekst publikujemy w dwóch odcinkach: poniżej tekst właściwej prelekcji, za miesiąc zaś obszerne fragmenty dwóch esejów Zbigniewa Żakiewicza: Czy Kaszuby są Kresami? oraz Kaszuby i Wileńszczyzna. (A.K.) KASZUBSZCZYZNA ZBIGNIEWA ŻAKIEWICZA W drugiej połowie XIX stulecia pod wpływem rozwoju nauk folklorystycznych w Europie, zainteresowania objęły zapomniany szczep słowiański na Pomorzu Gdańskim Kaszubów. Zapowiedzią problematyki kaszubskiej w tradycji polskiej, było pojawienie się w Gazecie Gdańskiej wychodzącej od końca XIX wieku w Gdańsku, samodzielnego dodatku Drużba, redagowanego przez lekarza Aleksandra Majkowskiego. Pod koniec XIX wieku Pomorze stało się miejscem zaciekłych zmagań narodowych pomiędzy zaborcami Niemcami a Polakami. To wówczas Hieronim Derdowski sformułuje program: Nie ma Kaszeb bez Polonii a bez Kaszeb Polsci. Wielka wojna przegrana w 1918 roku przez Cesarstwo Niemieckie spowodowała, iż Pomorze znalazło się w obrębie odrodzonego państwa SKAŁKA listopad 2011 r. polskiego. Obecność w delegacji polskiej w Wersalu Antoniego Abrahama króla Kaszubów, obrazowała ówczesny stan odczuć na Pomorzu. Najważniejszym wydarzeniem w latach trzydziestych XX stulecia, było powstanie, pod wpływem spotkań z autorem Życia i Przygód Remusa Aleksandrem Majkowskim, środowiska Zrzeszeńców, którzy przyjmą za program etnocentryczność języka i kultury kaszubskiej. Kultura duchowa Kaszub zawarta w pieśniach, podaniach i baśniach swój materialny wyraz znalazła w skansenie kaszubskim we Wdzydzach, który był dziełem małżeństwa Gulgowskich. Po upadku II Rzeczypospolitej w okresie okupacji hitlerowskiej Pomorzacy i Kaszubi utworzyli Tajną Organizację Wojskową Gryf Pomorski o profilu wojskowym i politycznym. Współtwórcami organizacji byli duchowni katoliccy i nauczyciele. Najważniejszym wydarzeniem po zakończeniu wojny był zwołany Kongres Kaszubski, który miał miejsce w styczniu roku 1946 w Wejherowie. Otwarcia dokonał, ostatni dowódca Gryfa Pomorskiego Augustyn Westphal. Złożył hołd zamordowanym przez okupanta nie- 9

9 mieckiego Pomorzanom, poległym żołnierzom Września i drugiej wojny światowej, partyzantom, wszystkim, którzy na frontach wojny i w podziemiu walczyli i ginęli za Polskę. Odbyły się dwa dni obrad. Z wieczornicą kaszubską z przedstawieniem ks. Bernarda Sychty Dziewczę a miedza, uroczysta Msza święta z kazaniem ks. Franciszka Gruczy i Akademii ku czci zasłużonych postaci w dziejach Kaszub. Po kongresie Westphal zostaje aresztowany przez UB, wkrótce potem zmarł. To na ziemi kaszubskiej znad Wilii i jeziora Narocz w początkach stalinowskiej nocy walczyli z formacjami KBW, UB i NKWD żołnierze niezłomni majora Łupaszki Z Bogiem chłopcy jak zwykł mawiać idącym w bój. Okres odwilży października 1956 roku był datą ważną dla środowisk kaszubskich. W Warszawie wybór utworów Franciszka Sędzickiego Jestem Kaszubą, publikuje L. Roppel. W Gdańsku zaczęto wydawać pismo Kaszebe. W końcu w Gdyni powołano do życia Zrzeszenie Kaszubskie. Dzieje kaszubszczyzny w okresie PRL-u nie zamykają się jedynie w obrębie historii Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, o czym świadczy życie i działalność Lecha Bądkowskiego, jednego z sygnatariuszy porozumień sierpniowych z 1980 roku jak również postaci Króla Kaszubów ks. Hilarego Jastaka. Więźnia stalinowskiego, niezłomnego obrońcy pamięci i rodzin ofiar Grudnia 1970 roku, kapelana ruchu Solidarności z 1980 roku, pierwszego honorowego obywatela miasta Gdyni po roku Ks. Gruczy, ks. Pasierba i tylu innych. Położenie ludności kaszubskiej w okresie PRL najpełniej zobrazował ks. Bernard Sychta, autor Słownika gwar kaszubskich na tle kultury ludowej ( ) pisał: Kaszubi nie należą do Polski, one są Polską. Ich los był częścią historii, który była udziałem całego narodu. Zbigniew Żakiewicz w roku 1979 wstępuje do Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, zaś w roku 1988 wydaje najsławniejszą książkę o Swoich Kaszubach Ciotulenkę opowieści żartobliwe. W ostatnich dwóch dekadach XX stulecia na łamach Pomeranii i Gwiazdy Morza pisze krótkie eseje poświęcone Kaszubom. Nawiązuje w ten sposób w literaturze polskiej do Melchiora Wańkowicza, Tadeusza Żychiewicza, Izabeli Trojanowskiej i wielu innych pisarzy. Ale sądzę, że jako jedyny pisarz polski wyniósł na tak wysoki literacki poziom kaszubszczyznę. Moje Kaszuby zwykł mawiać Ojciec, to te rozpostarte pomiędzy Jezusem Miłosiernym z Wilna i staropolskim starostwem mirachowskim, jezioro Lubygoszcz i Łebuni, gdzie po wojnie duszpasterzem był młody ks. Ignacy Tokarczuk. To te, które wiążą się z Matką Boską Sianowską i Tą Co w Ostrej Świeci Bramie w Wilnie, a której kopia widnieje w kaplicy św. Anny u gdańskich franciszkanów. W końcu to ciotuleńka wilniuczka (Puciatowa) Ewelina mieszkająca w kaszubskiej wsi Lipnisz (czyli Lipusz). To jeziora, lasy, pagórki i lud kaszubski, któremu patronowała w trudnym okresie duchowego i politycznego wschodniego zniewolenia ( ) osoba ks. H. Jastaka z jego zawołaniem My trzymamy z Bogiem. W roku 1992 w Gdańsku ma miejsce II Kongres Kaszubski, ale pierwszy otwierający Przyszłość kaszubszczyzny na wolną III Rzeczypospolitą. Prof. Gerard Labuda z Poznania jest gospodarzem spotkania. Tekst i fot. dr Maciej Żakiewicz ZACZERPNIĘTE Z PISMA ŚWIĘTEGO Mojżesz powiedział do ludu: A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, Bóg twój? Tylko tego, byś się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra. (Pwt 10,12-22). Przenosząc wskazania Moj żesza na współczesny grunt, mamy gotową receptę drogowskaz, jak pielgrzymować tu na ziemi do królestwa niebieskiego, do świętych obcowania. JW 10 PARAFIA ŚW. STANISŁAWA B.M.

10 JEDENASTY DZIEń PAPIESKI Po raz pierwszy w tym roku mo- go obrazu przylgnięcia Jana Pawła II jak smak codziennego chleba. Papież gliśmy przeżywać Dzień Papieski inaczej, gdyż możemy już modlić się przez przyczynę Błogosławionego Ojca Świętego Jana Pawła II. Od pierwszego maja br., kiedy Papież Benedykt XVI wyniósł Go do chwały ołtarzy, mamy nowego Orędownika w niebie. Tegoroczna niedziela, dziewiątego października, obchodzona jako XI Dzień Papieski przeżywana była pod hasłem: Jan Paweł II Człowiek modlitwy. Wśród wielu tytułów nadawanych Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II, prób definicji oraz określeń jego pontyfi katu pojawiły się dwa ważne słowa: człowiek modlitwy. Ksiądz Kardynał Stanisław Dziwisz pytany o sam rdzeń osoby i geniuszu Ojca Świętego stwierdził, że był to po prostu mąż modlitwy i człowiek kontemplacji Boga. Prymat modlitwy ujawniał się we wszystkich okolicznościach życia Papieża. Pozostanie w naszej pamięci obraz modlącego się brewiarzem przed obrazem Matki Najświętszej Ojca Świętego, kiedy w tym samym czasie czekały na niego rzesze wiernych i światowe media. Trudno nie zauważyć niezwykłego podobieństwa Papieża do wychodzącego na górę Jezusa Chrystusa, który łączył się w modlitwie ze swoim Ojcem, uzgadniał rytm bicia swego serca z rytmem serca Bożego, i dopiero po tak przeżytym spotkaniu na szczycie wychodził do oczekujących Go ludzi, aby nauczać, uzdrawiać do krzyża podczas ostatniej w swym życiu drogi krzyżowej. Widzieliśmy w tym momencie głębokie zjednoczenie następcy Piotra z Ukrzyżowanym Zbawicielem. Tak właśnie wygląda miłość ucznia do Mistrza. Scena ta jest nie tylko wzruszająca, ale również ponadczasowa, gdyż stanowi niezwykłą syntezę życia Karola Wojtyły Papieża Jana Pawła II. Młody Karol Wojtyła miał szczęście wzrastania w rodzinie, dla której potrzeba modlitwy była tak oczywista dzielił się życiowym doświadczeniem ukazując swojego ojca, żołnierza, który po męsku codziennie klękał do modlitwy w rodzinnym domu, prowadził małego Karola do parafialnego kościoła i wręczył mu modlitwę do Ducha Świętego, jako uszczęśliwiający i jednocześnie zobowiązujący prezent na całe życie. ( ) Celem tegorocznego XI już Dnia Papieskiego jest rozbudzenie ducha modlitwy, co będzie wypełnieniem duchowego testamentu Papieża Polaka (www. dzielo.pl). W naszej wspólnocie również tę niedzielę przeżywaliśmy pod znakiem modlitwy maryjnej. Wieczorem odbyła się Wieczornica Papieska, która zakończyła się Apelem Jasnogórskim. Pierwszą część przygotowały dzieci i młodzież ze scholi Emmanuel pod kierownictwem p. katechetki Izy i ks. Zbigniewa. Był to montaż słownomuzyczny poświęcony tematowi dnia, ilustrowany recytacjami i śpiewem dzieci oraz prezentacjami i fotografiami Błogosławionego Męża modlitwy. Następnie kapłani naszej wspólnoty, tworzący też zespół muzyczny, przedstawili niektóre tylko aspekty ducha modlitwy Jana Pawła II przedzielając je grą i śpiewem tzw. piosenek papieskich. Wieczór zakończyła modlitwa apelowa, w której uczestniczyła duża grupa wiernych. Ufamy, że nasz Błogosławiony Nauczyciel modlitwy, teraz już z nieba, będzie wstawiał się za nami u Ojca niebieskiego przez przyczynę Niepokalanej. i zbawiać. Ks. Zbigniew Nie sposób zapomnieć Cichon przejmujące- SKAŁKA listopad 2011 r. 11

11 KĄCIK AKCJI KATOLICKIEJ JEZUS CHRYSTUS PAN WSZECHRZECZY I KRÓL WSZECHŚWIATA Z nauczania Bł. Jana Pawła II: Z tytułu swej przynależności do Chrystusa, Pana i Króla Wszechświata, świeccy uczestniczą także w Jego urzędzie królewskim i są przez Niego wezwani do służenia Królestwu Bożemu i do jego rozszerzania w dziejach (Posynodalna Adhortacja Apostolska Christifideles Laici. O powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie, ) Jeżeli dziś pragniecie przyjąć Chrystusa Króla Wieków za swego Pana, nie możecie zapomnieć o tej Jego stałej i wiecznej obecności. Żyjecie w obecności Chrystusa! Uczyńcie Go Panem każdej chwili! Uczyńcie go Panem waszej przyszłości!. (Do młodzieży polskiej zgromadzonej na polach Lednicy 10 czerwca 2000 r.) Modlę się, aby On królował w waszych sercach oraz w ludzkości nowego wieku i tysiąclecia. Nie lękajcie się Jemu zawierzyć! On was poprowadzi, da wam siłę, byście szli za Nim każdego dnia i w każdej sytuacji. (Do młodzieży całego świata,zgromadzonej na polach Tor Vergata na czuwaniu modlitewnym 19. sierpnia 2000 r., podczas XV Światowych Dni Młodzieży) Nie wiemy, jakie wydarzenia przyniesie nam nowe tysiąclecie, ale mamy pewność, że nic nie zdoła wyrwać go z ręki Chrystusa, «Króla królów i Pana panów»... Pan Bóg oczekuje od nas konkretnej współpracy z Jego łaską, a zatem wzywa nas, byśmy w służbie Jego Królestwu wykorzystywali wszystkie zasoby naszej inteligencji i zdolności działania. (List Apostolski na zakończenie Roku Jubileuszowego 2000 Novo millennio ineunte ) XV WIECZORY REFLEKSJI RELIGIJNEJ I SPOŁECZNEJ Serdecznie zapraszamy na piętnastą, jubileuszową edycję Wieczorów Refleksji Religijnej i Społecznej, w dniach listopada (poniedziałek czwartek) w Klubie Parafialnym Fides. Wszystkie spotkania o godz Program szczegółowy na stronie internetowej Parafii oraz na plakatach i w niedzielnych Ogłoszeniach Parafialnych. 12 PARAFIA ŚW. STANISŁAWA B.M.

12 TAKA JEST NASZA WIARA: TRADYCJA (Z KATECHIZMU PŁOCKIEGO: WYZNANIE WIARY) 1. Chętnie słuchamy o dziejach własnej rodziny. Zbieramy zdjęcia, przechowujemy rodzinne pamiątki. Wiele osób poszukuje w archiwach wiadomości o przodkach... Starsze dzieci na lekcjach historii rysują drzewo genealogiczne swojej rodziny. Podtrzymujemy nasze zwyczaje, mama przekazuje córce, np. jak powinna wyglądać Wigilia czy Wielkanoc. Dlaczego tradycja rodzinna jest taka ważna? Dlatego, że sięgnięcie do naszych korzeni, przekazywanie (a łacińskie słowo tradycja oznacza właśnie przekazywanie ) ważnych kart z przeszłości, umacnia naszą wspólnotę, pozwala nam uświadomić sobie, kim jesteśmy, jaka jest nasza tożsamość. 2. Jeszcze ważniejsza jest tradycja w Kościele. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza: To żywe przekazywanie, wypełniane w Duchu Świętym, jest nazywane Tradycją w odróżnieniu od Pisma Świętego, z którym jednak jest ściśle powiązane. Przez Tradycję «Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy» (KKK 78). Jezus Chrystus polecił bowiem dwunastu Apostołom, których sam wybrał (Mk 3,12), aby Ewangelię, którą przyniósł i wypełnił, głosili wszystkim jako źródło zbawiennej prawdy i życia moralnego (KKK 75). Powiedział do nich: Idźcie i nauczajcie wszystkie narody... Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem (Mt 28,18n). Apostołowie spełniali to zadanie przez swoje świadectwo dawane wiernie słowem i życiem niemal wszyscy zginęli śmiercią SKAŁKA listopad 2011 r. męczeńską. Przekazywane przez nich świadectwo nazywamy tradycją apostolską. Wyraża się ona w głoszeniu, że zbawienie dokonało się przez Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa, w udostępnianiu Ewangelii ustnie i na piśmie jako depozytu, czyli najcenniejszego dziedzictwa (por. 1 Tm 6,20), oraz w kształtowaniu życia pierwszych wspólnot chrześcijańskich zgodnie z wolą Jezusa Chrystusa. Dlatego tradycja apostolska, ściśle złączona z Pismem Świętym, jest zawsze obowiązującą normą wiary i życia, a za jej wierne strzeżenie i przekazywanie odpowiedzialny jest Urząd Nauczycielski (Magisterium) Kościoła, który tworzą biskupi, następcy Dwunastu, z papieżem, następcą Piotra, na czele. Pamiętając o słowach Chrystusa skierowanych do Apostołów: «Kto was słucha, mnie słucha» (Łk 10,16), wierni z uległością [powinni przyjmować] nauczanie i wskazania, które są im przekazywane w różnych formach przez ich pasterzy (KKK 87). 3. Czym zatem jest Tradycja? Jest ciągle dokonującym się na fundamencie apostolskim, mocą Ducha Świętego, przekazywaniem w Kościele słowa Bożego i dzieła zbawczego, powierzonego przez Chrystusa Dwunastu. Nazywamy ją żywą Tradycją, bo oznacza wciąż żywe świadectwo o Jezusie Chrystusie, które wiernie przedłuża świadectwo apostolskie. Można też mówić o tradycjach (przez małe t ): formach liturgii, katechezy, moralności, pedagogii chrześcijańskiej, teologii, prawa i sztuki, które stały się ważnymi sposobami kontynuacji dzieła Chrystusowego w historii. Do takich tradycji zalicza się: przykazania kościelne, rozmaite obrządki odprawiania Mszy Świętej, tajemnice różańcowe, inne nabożeństwa itp. Stanowią one szczególne formy, przez które wielka Tradycja wyraża się stosownie do różnych miejsc i czasów. Urząd Nauczycielski może je podtrzymywać, odnawiać lub zastępować innymi (por. KKK 83). Czy jestem dumny, dumna z tego, że trwam w wielkiej, liczącej dwa tysiące lat, tradycji Kościoła? Czy potrafię odpowiedzieć, czym jest tradycja apostolska, Urząd Nauczycielski Kościoła, żywa Tradycja i tradycje? 4. Zapamiętajmy: Tradycja oznacza, że jak naucza II Sobór Watykański Bóg, który niegdyś przemówił, rozmawia bez przerwy z Oblubienicą swego Syna ukochanego, a Duch Święty, przez którego żywy głos Ewangelii rozbrzmiewa w Kościele, a przez Kościół w świecie, wprowadza wiernych we wszelką prawdę oraz sprawia, że słowo Chrystusowe obficie w nich mieszka (KO 8). Żywą Tradycję oznacza wierne przekazywanie tradycji apostolskiej w naszych czasach. Nie ma ani wiary prywatnej, ani chrześcijaństwa «na ale», wybiórczego, selektywnego, a więc takiego, które obywa się bez przyjęcia wszystkich prawd wiary, bez Mszy Świętej, bez biskupa. Jest tylko chrześcijaństwo wiernie zachowujące i przekazujące całe dziedzictwo Objawienia! Ks. Henryk Seweryniak [ Kącik w oprac. i pod red. A. Kakareko] 13

13 KRóTKIE OPOWIADANIE KUBEK GORĄCEJ HERBATY Staszek delektował się ciepłem promieniującym od ognia. Na świecie ziąb, szaruga, plucha, a on po smakowitym obiedzie, przy kominku oddawał się ulubionej lekturze. I jeszcze te miłe zapachy pieczonego przez żonę ciasta, dochodzące z kuchni. Błogi nastrój zakłócił dzwonek do furtki. Kogo to niesie w taką wredną pogodę?, dziwił się Staszek, podchodząc do drzwi. Ktoś dzwoni, usłyszał po drodze głos żony. Właśnie idę sprawdzić, odpowiedział nieco poirytowany przerwaną sjestą. Kto tam, zapytał przez domofon. W odpowiedzi usłyszał, niewyraźny, drżący głos: proszę o wsparcie, jestem bardzo głodny. W pierwszej chwili Staszek żachnął się i chciał przepędzić intruza, ale na szczęście opanował impuls niechęci. Nacisnął przycisk odblokowujący zamek furtki i zaprosił: proszę wejść. Przez uchylone domowe drzwi dostrzegł mężczyznę w średnim wieku, zarośniętego, w starej, mocno zniszczonej i przemoczonej marynarce. Mężczyzna zbliżył się i błagalnym głosem wyszeptał: czy dostanę od pana coś do zjedzenia, a może i jakaś kapota znalazłaby się dla mnie? Proszę tu chwilę zaczekać, zaraz coś przyniosę, szorstko odrzekł Staszek i zamykając drzwi wejściowe, skierował się do kuchni. Kto przyszedł?, spytała zaciekawiona żona. Jakiś żebrak po jedzenie i ubranie, mruknął Staszek. Może zrób parę kanapek, a ja poszukam jakiegoś ubrania. Dobrze, zgodziła się żona. Staszek zszedł do piwnicy i w starych szafach sortował wzrokiem stare ubrania. To jeszcze nie, bo może się przydać. To też nie i to nie, i to nie... Poszukiwania przedłużały się, nie mógł bowiem znaleźć starego palta, które w zamiarach przeznaczył dla żebraka. Zniecierpliwiony zapytał żonę: kochanie nie wiesz gdzie może być ta moja stara jesionka? Idź zanieś kanapki, a ja poszukam jej, usłyszał w odpowiedzi. Staszek wyniósł kanapki i wręczył je pokornie oczekującemu mężczyźnie. Proszę nie odchodzić, jeszcze jakieś okrycie znajdzie się dla pana, rzucił do dygoczącego z zimna że- braka. Wrócił do piwnicy, by wspomóc żonę w poszukiwaniach. Upłynęło sporo czasu, nim z jej ust wyrwało się triumfalne jeeest! Trochę długo pan czekał, ale się doczekał, Staszek jakby usprawiedliwiając się przed żebrakiem, dał mu wysłużoną jesionkę. O, już pan zjadł kanapki, zdziwił się przy okazji. Może jeszcze dorobić. Nie, dziękuję, pójdę dalej gdzieś się ogrzać, dziękuję za palto, wyszeptał zziębnięty człowiek. Zarzucając palto na przemoczoną marynarkę oddalił się w stronę furtki, człapiąc nasiąkniętymi wodą, zużytymi adidasami. Staszek zamknął za nim furtkę i chwilę porozmawiał z żoną na temat coraz to bardziej zauważalnej biedy. Zadowolony z dobrego uczynku, wrócił do przerwanej lektury. Nim ponownie zaczął czytać książkę, machinalnie zaczął ją kartkować. Otworzyła się w miejscu, gdzie kiedyś żona jako zakładkę włożyła obrazek Ecce Homo małą reprodukcję obrazu pędzla bł. Brata Alberta. Staszek znał dobrze historię i samego obrazu Ecce Homo i jego autora. Teraz zatrzymał wzrok na umęczonej twarzy Chrystusa, ale chyba jeszcze bardziej na sercu, zarysowanym na Jego piersi, dzięki odpowiednio układającemu się płaszczowi, zarzuconemu na ramiona Chrystusa. Dłuższą chwilę wpatrywał się w obrazek i nagle szybko zamknął książkę. Zrobiło mu się jakoś wstyd i głupio. Jeszcze przed momentem był zadowolony z siebie, a teraz czuje, iż postąpił nikczemnie z człowiekiem proszącym go o pomoc. Powinien był daleko bardziej troskliwie zająć się nim. Westchnął głęboko. Przypomniała mu się mama. Ona nie tak potraktowałaby zziębniętego i głodnego przybysza. Wspomniał historię, jak kiedyś ugościła żebraka, zarośniętego, obdartego, brudnego i śmierdzącego, przezywanego w okolicy dziadem, którym straszono dzieci. Prosił tylko o kubek wody. A mama zaprosiła go do mieszkania, do stołu i poczęstowała nie tylko wodą, ale gorącą herbatą i śniadaniem. Długo rozmawiali. Tymczasem on z braćmi schowani w pokoju, mimo rozchodzącej się niemiłej woni, czatowali przy drzwiach, gotowi do skoku, w razie gdyby dziad chciał skrzywdzić mamę. Kiedy już sobie poszedł, wyskoczyli z pretensjami do mamy, dlaczego go wpuściła do domu. Ona przytuliła ich wszystkich i spokojnie powiedziała, synkowie dzisiaj z tym biednym człowiekiem odwiedził nas Pan Jezus. Nie bardzo rozumieli wtedy to, co im mama powiedziała. Teraz on, Staszek wie. Teraz uzmysłowił sobie, że trzymał za drzwiami nie tylko zziębniętego, wygłodzonego mężczyznę, ale i przychodzącego w nim umęczonego Chrystusa. Wstyd coraz bardziej go palił. Wybiegł z domu, by odszukać żebraka. Niestety, ani śladu człowieka, chociaż zbiegał okoliczne uliczki i zaułki. Jeszcze przez kilka dni bacznie rozglądał się, mając nadzieję natknąć się na poszukiwanego biedaka. Koniecznie chciał zaprosić go i zaproponować chociażby kubek gorącej herbaty na rozgrzewkę. Wszystko na próżno. Kiedy się zmarnuje szansę na przyjęcie Chrystusa w potrzebującym człowieku, to kolejna okazja nie tak szybko może się trafić, wyrzucał sobie Staszek. Nie tracił jednak nadziei i czekał z kubkiem gorącej herbaty na swojego, a może już i innego żebrzącego przybysza. Jasiek Dolina

14 WAŻNIEJSZE INFORMACJE DOTYCZĄCE NASZEJ PARAFII Msze święte w niedziele i święta KOŚCIÓŁ: KAPLICA: 6.30; 8.00; 9.30; 11.00; młodzież 12.30; przedszkolaki Msze święte w święta zniesione 7.00; 8.00; 9.00; 17.00; Msze święte w dni powszednie 7.00; 8.00; Msze święte w pierwsze piątki miesiąca 7.00; 8.00; dzieci; 18.00; młodzież w kaplicy Biuro parafialne: tel biuro.parafialne1@op.pl poniedziałki, środy i piątki godz wtorki i czwartki godz Chrzty św. o g w kościele w I i III niedzielę miesiąca Pogrzeby i wezwania do chorych o każdej porze dnia Poradnictwo rodzinne I i III czwartek m-ca, godz Biblioteka parafialna wtorki, godz AKCJA KATOLICKA Pierwszy i trzeci poniedziałek m-ca, po Mszy św. wieczornej i nabożeństwie do Bł. Bronisława godz ŻYWY RÓŻANIEC Pierwsza niedziela m-ca, g modlitwa w intencji Kościoła KRĘGI DOMOWEGO KOŚCIOŁA Spotkania w terminach uzgodnionych przez małżeństwa z ks. opiekunem (ks. Zbigniew Wądrzyk, tel ) formacja małżeńska i rodzinna wg ruchu Światło-Życie SZAFARZE NADZWYCZAJ- NI KOMUNII ŚW. Pierwszy czwartek m-ca, g chodzą z Komunią św. do chorych w niedzielę Zgłoszenia chorych w biu rze parafialnym. APOSTOLAT MARYJNY 27 dzień każdego miesiąca, g zgłębianie życia Matki Bożej w odniesieniu do naszego życia CHÓR PARAFIALNY pw. św. Cecylii Wtorek i piątek, godz podtrzymując tradycje czasów przedwojennych ubogaca liturgię GRUPY APOSTOLSKIE Kościelna Służba Mężczyzn SEMPER FIDELIS Ostatni wtorek m-ca, godz pomoc w organizowaniu uroczystości kościelnych i parafialnych WSPÓLNOTA MODLITEWNA Wtorek, godz zaprasza wszystkich chętnych KRĘGI BIBLIJNE Czwartek, godz pogłębienie znajomości Pisma św. Parafialny zespół CARITAS Dyżury we wtorek, godz w domu parafialnym pomoc najbiedniejszym w parafii WSPÓLNOTA MŁODZIEŻOWA Piątek, godz młodzi dzielą się radością wiary SŁUŻBA LITURGICZNA Środa, g lektorzy, ministranci, kandydaci Schola Liturgiczna CANTATE DOMINO Próby w każdy piątek, g w Domu Parafialnym. Prowadzi Pani dyrygent Teresa Pabiańczyk Redaguje zespó³ pod opiek¹ ks. Wojciecha Kulińskiego: Antoni Kakareko, Maciej Turski, Jan Wontorski, Wiesława Nawotka Druk: Hanna i Wincenty Nowakowie Redakcja zastrzega sobie prawo skracania dostarczonych tekstów i zmiany tytu³ów. Nazwiska autorów podpisanych inicja³ami znane redakcji. SAKRAMENTALNY ZWIĄZEK MAŁŻEńSKI ZAWARLI: Damian Łosiński z Izabelą Kochanowską Niech Wam Dobry Bóg błogosławi w życiu małżeńskim i rodzinnym SAKRAMENT CHRZTU ŚW. PRZYJĘLI: Emilia Marcinowicz Bądźcie radością Rodziców, Kościoła i Ojczyzny ODESZLI DO PANA: Czesław Piotrowski lat 87 z ul. Wallenroda z I Róży M. Jan Rajnsz lat 93 z ul. Chrobrego. Stanisław Borucki lat 65 z ul. Chrobrego. Janusz Krężel lat 56 z ul. Wallenroda. Leon Wallerand lat 90 z ul. Kraszewskiego. Tadeusz Czarnecki lat 57 z ul. Kilińskiego. Genowefa Czerniawska lat 91 z ul. Prusa. Irena Żuk lat 91 z ul. Wal lenroda z 2 Róży Niewiast. Jerzy Opoński lat 80 z ul. Lelewela. Mirosław Pisarski lat 56 z ul. Wallenroda. Małgorzata Kaczmarek lat 53 z ul. Lelewela. Urszula Knut lat 79 z ul. Grażyny Dobry Jezu a nasz Panie, daj im wieczne spoczywanie