Jedna atma przenika wszystko

Transkrypt

1 Jedna atma przenika wszystko Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony 21 października 2003 r. Głupcze, dlaczego szukasz Boga tu i tam, skoro On jest w tobie? Skieruj wzrok ku wnętrzu; tam znajdziesz Boga. Ucieleśnienia miłości! Trwacie w błędnym przekonaniu, że Bóg jest od was oddzielony. Aby doznać Jego objawienia, oddajecie się różnym praktykom duchowym, takim jak dżapa, dhjana czy śpiewanie bhadźanów. Dopóki będziecie myśleć, że Bóg jest gdziekolwiek na zewnątrz, nie znajdziecie Go. Poczyńcie wysiłek w kierunku odkrycia boskości w swym własnym wnętrzu. Po powrocie z Hampi, 20 października 1940 roku, po drodze do szkoły, Baba zgubił spinkę od kołnierzyka. Nigdy nie została odnaleziona. Ta spinka symbolizowała doczesne pragnienia. Dostałem ją w prezencie od Narajany Radżu, ówczesnego przewodniczącego miasta Bellary. Narajana Radżu zawiózł nas do świątyni Wirupakszy w Hampi. Seszama Radżu (starszy brat Swamiego), polecił mi zostać na zewnątrz świątyni i pilnować naszych rzeczy. Zgodziłem się, a oni wszyscy weszli do środka. Ku ich wielkiemu zaskoczeniu zobaczyli mnie na ołtarzu, na miejscu posągu Pana Wirupakszy. Seszama Radżu pomyślał: "Dlaczego on wszedł do świątyni, skoro prosiłem, by został na zewnątrz i pilnował bagaży?". Poza tym uważał, że zachowałem się niestosownie, wchodząc na ołtarz. Jednakże nie dowierzał własnym oczom, wyszedł... i zobaczył mnie przed świątynią! Wrócił i znów ujrzał mnie na ołtarzu! Pełen wątpliwości zwrócił się do żony: "Wyjdź na zewnątrz i obserwuj Sathyę. Nie pozwól mu nigdzie odejść, a ja w tym czasie sprawdzę, czy on nadal jest w świątyni". I znowu zobaczył uśmiechniętego Sathyę na ołtarzu! Wciąż nie wiedział, czy to sen, halucynacja, czy prawda. W tamtych czasach modne były spinki do kołnierzyków. Narajana Radżu prosząc, bym zawsze o nim pamiętał, dał mi taką spinkę w prezencie. Gdy wróciliśmy z Hampi do Urawakondy, spinka odpięła się i spadła, kiedy szedłem do szkoły z książkami w ręce. Nie można było jej znaleźć. Nie przejąłem się stratą, ale udawałem, że jej szukam. Chłopcy, którzy szli za mną, zapytali: "Radżu, czego szukasz?". Gdy powiedziałem, że zgubiłem spinkę, zaczęli jej szukać. Roześmiałem się i powiedziałem: "Idziecie do szkoły, żeby się uczyć, więc po co zajmujecie się spinką? Nie myślcie o niej". A wtedy oni powiedzieli: "Tak pięknie wyglądała, gdy miałeś ją na sobie". Jeden z chłopców pobiegł do domu Seszamy Radżu. W tym czasie był u niego Narajana Radżu i obaj dyskutowali o tym, co mogło znaczyć moje zagadkowe zachowanie w świątyni. Gdy chłopiec opowiedział im o zgubionej spince, natychmiast do mnie przybiegli. Narajana Radżu objął mnie z miłością i zapytał: "Mój kochany, czego szukasz?". Odpowiedziałem: "Szukam czegoś". On zorientował się, że moja odpowiedź miała głębsze znaczenie, więc rzekł: "Radżu, jak możesz nie wiedzieć, czego szukasz?". Gdy mu wyjaśniłem, że zgubiłem spinkę, którą dostałem od niego, powiedział: "Nie martw się, dam ci dziesięć takich spinek. Chodźmy do domu". To był dzień przemiany. Doczesne więzy odpadły jak spinka. Temu celowi służyła też pielgrzymka do Hampi. Baba powiedział wówczas, że maja nigdy już go nie zniewoli i opuścił rodzinny dom. Człowiek żywi dwa rodzaje pragnień: doczesne i duchowe. Ludzie mówią, że doczesna wiedza służy życiu na ziemi, natomiast duchowa - następnemu życiu, a jednak najwyżej cenią wiedzę doczesną i nieustannie szukają doczesnego szczęścia. Ja nie jestem zainteresowany takim szczęściem.

2 Powiedziałem wtedy Narajanie Radżu, że doczesne przywiązania zginęły jak spinka do kołnierzyka. Dowiedział się o tym komisarz akcyzy Hanumantha Rao, który bardzo mnie kochał. Przyjechał samochodem i powiedział: "Czego szukasz, Radżu? Proszę, chodź ze mną. Dam ci wszystko, czego zapragniesz". Powiedziałem mu, że niczego nie szukam. Ludzie, którzy to słyszeli, zapytali: "Czy szukasz Boga?", a ja odpowiedziałem, że człowiek nie musi szukać Boga, gdyż Bóg jest wszędzie, i że nie szukam też tak mało ważnej rzeczy jak spinka. Wtedy zabrali mnie do domu H. S. Ramany, który był wykładowcą angielskiego. Zapytali mnie: "Czego szukasz: spinki czy Boga?", a ja odpowiedziałem: "Nie potrzebuję spinki. Mogę mieć każdą ilość takich spinek, bo wszystko jest w mojej dłoni. Myślicie, że szukam Boga? Bóg jest wszędzie. Nie muszę Go szukać". Narajana Radżu zapytał: "Gdzie jest Bóg? Czy możemy Go zobaczyć?". Kiedyś dałem mu pierścionek, który w tym momencie zniknął z jego palca i pojawił się na moim. Zdumiony zapytał: "Jak to się stało?". - "Mogę zrobić wszystko. Wszystko jest w mojej dłoni" - odpowiedziałem. (Swami ruchem dłoni zmaterializował ten sam pierścionek, który dał wtedy Narajanie Radżu. Uniósł go w górę i pokazał wszystkim). Seszama Radżu też był zadziwiony. Opuściło go poczucie, że był moim starszym bratem. Ze łzami radości i skruchy zapytał: "Mój drogi, jesteś wszechwiedzący, wszystko jest w twojej dłoni. Więc czego szukasz?". Ja też przestałem zwracać się do niego jak do brata. Powiedziałem mu, że nie czuję się związany doczesnym pokrewieństwem. Wziąłem za rękę Narajanę Radżu i zapytałem: "Co to jest?". On powiedział: "To moja ręka". Wyjąłem pióro z jego kieszeni i zapytałem: "Co to jest?". "To moje pióro" - powiedział. - "Mówisz: moja ręka, moje pióro, moje ciało, mój umysł, moje zmysły. Słowo moje wskazuje, że jesteś czymś innym niż te przedmioty. Więc kim jesteś?" - zapytałem go. Wtedy wszyscy pomyśleli: "Tak, to, co Radżu powiedział, jest prawdą. Mówimy, że to czy tamto jest moje, ale nie wiemy, kim jesteśmy". Zapanowała cisza. Zrozumieli, że nie znają własnej tożsamości. Powiedziałem im wtedy, że przybyłem w ludzkiej postaci, żeby pomóc ludziom odkryć, kim naprawdę są. Oko widzi, a umysł myśli. (Pokazując pierścionek i chusteczkę, Bhagawan powiedział): Wasze oczy widzą pierścionek i chusteczkę. Na jakiej podstawie nazywacie ten przedmiot pierścionkiem? Podobnie - dlaczego mówicie, że to jest chusteczka? Powiecie mi: umysł tak twierdzi. A czym jest umysł? Do kogo należy? Nie wiecie. W rzeczywistości nie znacie tego, co wydaje się wam, że znacie. Nie znacie swego prawdziwego Ja. Dołóżcie wszelkich starań, żeby je rozpoznać. Od tego dnia zaczęło do mnie przychodzić wielu poszukujących prawdy. "Radżu, to, co mówisz, jest słuszne. Ale jak możemy odkryć swą tożsamość?" - pytali. Ludzie rozmawiają o wielkiej filozofii i cytują święte pisma, w rzeczywistości jednak ich nie rozumieją. Pytałem ich: "Mówisz: mój pierścionek, moje ciało, moja chusteczka, więc kim jesteś?". Nie umieli odpowiedzieć. Wtedy tłumaczyłem im: "Musisz wziąć pod uwagę dwa ważne aspekty: driszjam, czyli to, co jest widziane, oraz drasztę, czyli tego, kto widzi. Jad driszjam thannasjam - to, co jest widziane, musi zniknąć. Zatem wszystko, co widzisz, jest złudzeniem. Jesteś drasztą, czyli tym, kto widzi - oto twoja tożsamość. Wykładowca angielskiego, H. S. Ramana, był szlachetnym człowiekiem. Idąc do szkoły, mijałem jego dom. Siedział na werandzie. Kiedy mnie zobaczył, zawołał: "Radżu, wstąp do mnie, poczęstuję cię kawą i śniadaniem". Ale ja nie byłem zainteresowany tymi doczesnymi przedmiotami. Przedtem zwracałem się do niego "proszę pana". Ale od tego dnia przestała między nami istnieć relacja nauczyciel-uczeń. Powiedziałem mu, że wszystko, co widzą oczy (driszjam) jest nietrwałe, i że człowiek musi wznieść się ponad driszjam, by szukać tego, kto widzi (draszta). Od tego dnia zawsze uczyłem tej zasady każdego, kogo spotykałem. Któregoś dnia Ramana powiedział Seszamie Radżu: "Nie staraj się zrozumieć zachowania Sathyi. Ten chłopiec dociera coraz głębiej, do tajemnicy życia. Nikt nie zrozumie jego natury. Poczekajmy jakiś czas, zobaczymy". Mówiąc to, z wielką miłością zaprosił mnie do domu i częstował przekąskami, kawą i posiłkiem. Biedny człowiek! Nie pojmował, że nigdy nie byłem zainteresowany doczesnymi przedmiotami. Nawet nie tknąłem jego potraw. W moim przekonaniu były to doczesne przedmioty podlegające nieustannym zmianom. Nie były one trwałe. Wyjaśniłem mu: "Przyniosłeś mi upmę. Czy ten przedmiot jest prawdziwy? Dopóki człowiek go nie zje. Co dzieje się z tym

3 przedmiotem później? Nikt już więcej go nie zobaczy. Ten przedmiot zniknie. Wszyscy uważacie nietrwałe przedmioty tego świata za rzeczywiste". W ten sposób zacząłem nauczać ich filozofii wedanty. H. S. Ramana był zadziwiony moją wiedzą. Do tej pory mówił mi po imieniu, Radżu, ale od tego dnia zaczął zwracać się do mnie "Gurudżi". Padł do mych stóp i błagał: "Gurudżi, proszę, przychodź do mojego domu". Ci, którzy widzieli tę scenę, byli zaskoczeni widząc, jak starszy mężczyzna, nauczyciel, dotykał stóp młodego chłopca, swego ucznia. W obecności tych wszystkich ludzi Ramana oświadczył: "Nie tylko ja; przyjdzie dzień, w którym cały świat padnie do jego stóp". Obecne tam wówczas osoby zajmowały wysokie pozycje społeczne. Był wśród nich sąsiad, Ramanarajana Sastri, astrolog, który potwierdził wyższą prawdę, jaką im ujawniłem. Śri Sastri był zdumiony tym, że w tak młodym wieku znałem filozofię wedanty. Z jego oczu popłynęły łzy wzruszenia. Dwie albo trzy spadły na moje stopy. Od tego zdarzenia wszyscy w Urawakondzie zaczęli zwracać się do mnie imieniem Sathya Sai Baba. Powiedziałem im, że przybyłem, aby ujawnić tę prawdę. Nie mogli pojąć pełnego znaczenia mojego oświadczenia. Niektórzy pytali: "Jak możesz twierdzić, że jesteś Sai Babą?". Wziąłem wtedy do ręki kwiaty i rzuciłem je na podłogę. I co się zdarzyło? Kwiaty ułożyły się w napis w języku telugu "Sathya Sai Baba". Wszyscy oniemieli na widok tego cudu. Po chwili zaczęli śpiewać chórem: Sathya Sai Baba ki dżej, Sathya Sai Baba ki dżej! Powiedziałem im z miłością, że to jest imię, które sami mi nadali, bo w rzeczywistości nie mam żadnego imienia! Oświadczyłem wtedy: Wiedzcie, że w rzeczywistości jestem Sai. Odrzućcie doczesne więzy pokrewieństwa. Nie próbujcie mnie ograniczać. Nie krępują mnie żadne doczesne przywiązania. Nikt nie może mnie przy sobie zatrzymać. Wstałem i wyszedłem. Wszyscy obecni, wraz z Ramaną i Sastri, podążyli za mną. Powiedziałem im, żeby nie szli za mną, lecz zajęli się wewnętrznym badaniem swej jaźni i transformacją własnego umysłu. Nikt nie może mnie zatrzymać przy sobie, ponieważ nie jestem ciałem. Doradziłem im, żeby realizowali moje ideały, gdyż tylko wtedy będą mogli zrozumieć moją prawdziwą naturę. W tym ogromnym wszechświecie wszystko, od najmniejszego atomu do największej galaktyki, nasycone jest atmą. Atma przejawia się zarówno jako najmniejsze, jak też jako najpotężniejsze. Ta przenikająca mikrokosmos i makrokosmos jedność jest jedyną rzeczywistością, którą powinniście badać. Dlatego Ramana Mahariszi mówił: "Zbadaj, kim naprawdę jesteś". Nie jesteś pojedynczą istotą. Jesteś "trzema w jednym": tym, kim myślisz, ze jesteś (ciałem), tym, kim inni myślą, że jesteś (umysłem), oraz tym, kim naprawdę jesteś (atmą). Atma znana jest jako sumienie (conscience). Wyposażone w zmysły ciało nazywamy świadomym (conscious). Zmysły przenika obecna we wszystkim ćajtanja, czyli świadomość (consciousness). Ale istnieje jeszcze coś, co jest wyższe, subtelniejsze niż świadomość - jest to najwyższa, czysta świadomość (super consciousness). W tamtych czasach niewielu wiedziało, kim był Sai Baba. Uważano go za muzułmańskiego świętego. Gdy po ujawnieniu swojej tożsamości wróciłem do Puttaparthi, ludzie sądzili, że przyjąłem imię z tradycji muzułmańskiej. Tymczasem nikt nie może przypisać mnie do żadnej religii, na przykład do hinduizmu czy islamu. Wisznuici głoszą, że najwyższym Bogiem jest Wisznu, a śiwaici twierdzą, że jest Nim Śiwa. Wielbiciele Ganapatego uważają, że On jest najwyższym Bogiem. Uczeni uznają Saradę (inne imię Saraswati - tłum.) za najwyższy aspekt Boga. Wielbiciele Śakti są przekonani, że bogini Śakti jest najpotężniejsza. Moi wielbiciele twierdzą, że ja jestem najwyższym Bogiem.

4 Jeszcze inni głoszą, że wszyscy bogowie są jednym. Ludzie mówią w oparciu o swe odczucia, a w rzeczywistości jest tylko jeden Bóg posiadający wiele imion. Różni ludzie przypisują atmie różne imiona i próbują ją określić na różne sposoby, lecz przenikająca wszystko atma jest jedna i ta sama. Tę prawdę należy zrozumiałym językiem przekazać ludziom. Widzicie tu różne domy. W każdym domu jest weranda, salon, kuchnia, a dalej łazienka i toaleta. Różne nazwy przypisane są różnym funkcjom. Jak to się stało, że pomieszczeniom nadano różne nazwy? Jedną przestrzeń domu przedzielono ścianami na oddzielne miejsca służące różnym celom. W rzeczywistości wszystkie te pomieszczenia są częściami tego samego domu. Podobnie, różnym ludziom nadano różne nazwy w zależności od ich relacji rodzinnych, na przykład matka, ojciec, brat itd. Jak powstały różne relacje? One są waszym wytworem. Usuńcie te bariery, a pozostanie nieskończona jedność. Jedni nazywają boskość atmą, inni brahmanem, a jeszcze inni - Wisznu. To są tylko imiona lub nazwy przypisane boskości, która nie posiada ani szczególnego imienia, ani szczególnej formy, ani szczególnych cech. Brahman jest jeden i nie ma żadnych imion. Czym jest brahman? Atmiczną świadomość przenikającą każdą żywą istotę określa się słowem brahman. Owa atmiczna świadomość zindywidualizowana to sumienie lub dźiwa, czyli dusza indywidualna. Atma zamknięta w ciele staje się świadomością indywidualną. Tak więc świadomość indywidualna, atma i świadomość są jednym i tym samym. Ludzie sądzą, że są różnymi i oddzielnymi jednostkami, ponieważ nadano im różne imiona. Usuńcie imiona, a wówczas w każdym zobaczycie jedną i tę samą atmę. Atma nie ma żadnej formy. Atma przybiera różne formy, gdy łączy się z różnymi indywidualnymi jednostkami. Załóżmy, że nazywacie ten przedmiot (Swami pokazał chusteczkę) atmą. To jest chusteczka, ale z duchowej perspektywy jest to pewien przedmiot. Ja nazwę ten przedmiot nićmi. Po jakimś czasie powiem, że to jest bawełna. Czy ten przedmiot nazwiemy chusteczką, nićmi czy bawełną, każda z tych nazw będzie odnosiła się do jednego i tego samego przedmiotu. To tylko nazwy, które przypisaliśmy jednemu przedmiotowi, są różne. Na przykład, imiona Rama i Kriszna. Rama nie przyszedł na świat z tym imieniem, lecz nadano mu je po urodzeniu. Podobnie było z imieniem Kriszny. Przypisano mu to imię, ponieważ był ucieleśnieniem szczęśliwości. Akarśati iti kriszna - ponieważ przyciąga, jest Kriszną. Ale jego prawdziwą naturą jest ananda. Jest ucieleśnieniem szczęśliwości. Jedna i ta sama ananda przyjęła różne imiona. Brahmanandam, parama sukhadam, kewalam dźńanamurtim, dwandwatitam, gagana sadriśam, tattwamasjadi lakszjam, ekam, nitjam, wimalam, aćalam, sarwadi sakszibhutam, bhawatitam, trigunaratitam - Bóg jest uosobieniem najwyższej szczęśliwości, jest wiedzą absolutną, jednym bez drugiego, trwa ponad przeciwieństwami, jest rozprzestrzeniający się i wszechprzenikający jak niebo, jest "Tym" w stwierdzeniu tattwamasi - "ty jesteś Tym", jest odwieczny, czysty, niezmienny, jest świadkiem wszelkich działań intelektu, trwa ponad uwarunkowaniami umysłu i trzema gunami - sattwą, radżasem i tamasem. Boskość nie ma atrybutów. Jak można określić ją jakąkolwiek nazwą? Ponieważ boskości nie można nadać żadnego konkretnego imienia, nazwano ją atmą. Atma przenika każdą istotę. Atma nie ma formy. Wyjaśniając w ten sposób naturę atmy, powiedziałem im, że tylko w tym celu przybyłem na ziemię. Wtedy Seszama Radżu zadał istotne pytanie. On był znawcą telugu. Jeżeli zadawał pytania, zawsze były to pytania istotne. Tak więc Seszama Radżu zapytał mnie: "Kim jesteś?". Odpowiedziałem: "Ponieważ nazywasz mnie Sathya, jestem Sathyą. Ponieważ uważasz mnie za swojego brata, jestem twoim bratem. Jeśli nazywasz mnie uczniem, jestem uczniem. Przyjmuję takie imię i taką formę, jaką mi przydajesz. Nikt nie jest w stanie pojąć prawdy. Nikt nie jest moim krewnym. Wzywaj mnie jakimkolwiek imieniem, a ja ci odpowiem. Jeśli zwrócisz się do mnie Sai, odpowiem ci. Jeśli nazwiesz mnie Baba, też ci odpowiem. Wszystkie imiona, jakimi mnie określasz, są dla mnie jednym i tym samym. One wszystkie są mi tylko przypisane. Przyszedłem, żeby uświadomić wam tę prawdę". W klasie siedziałem w jednej ławce z Rameszem i Sureszem, pomiędzy nimi. Jeden z nich miał osiem lat, drugi - dziewięć, ja miałem wtedy osiem i pół roku. Ramesz i Suresz nie byli dobrymi uczniami. Potrafili odpowiadać na pytania nauczyciela tylko dlatego, że zawsze im podpowiadałem.

5 Przyszedł czas egzaminu. Na sali egzaminacyjnej mieliśmy siedzieć daleko od siebie, więc Ramesz i Suresz bardzo się martwili, ponieważ nie mogli liczyć na moją pomoc. Dodałem im odwagi mówiąc: "Nie musicie nic pisać, tylko przystąpcie do egzaminu. Ja zajmę się resztą". W ciągu kilku minut odpowiedziałem na pytania. Wziąłem czysty formularz od komisji egzaminacyjnej i napisałem odpowiedzi charakterem pisma Ramesza. Następnie wziąłem kolejny formularz i wypełniłem go pismem Suresza. Oba arkusze podpisałem za nich. Gdy zadzwonił dzwonek, wszyscy uczniowie wstali. Wtedy niepostrzeżenie położyłem na stole egzaminatorów wszystkie trzy arkusze z odpowiedziami. Gdy ogłoszono wyniki, okazało się, że tylko my trzej uzyskaliśmy najwyższe oceny. Nauczyciele byli bardzo zdziwieni faktem, że Ramesz i Suresz dostali najwyższe oceny. Thirumal Rao, nauczyciel matematyki, wezwał nas trzech do siebie. Zapytał Ramesza i Suresza, czy samodzielnie odpowiedzieli na pytania. Przedtem ostrzegłem ich, żeby w żadnym wypadku nie ujawniali prawdy. Powiedziałem im: "Gdy was zapytają, powiedzcie, że w trakcie egzaminu pamiętaliście odpowiedzi, a teraz zapomnieliście. Jeśli będziecie wypełniać moje zalecenia, ja będę wasz, a wy będziecie moi". Oni posłuchali mnie i powiedzieli nauczycielowi, że samodzielnie napisali odpowiedzi. Nie było żadnych wątpliwości. Przecież nie mogli ode mnie ściągnąć, bo siedzieliśmy daleko od siebie. Poza tym ich odpowiedzi napisane były ich charakterem pisma. Wszyscy w wiosce bardzo się cieszyli. Zorganizowali procesję i nieśli nas na rękach. Kote Subbanna był biznesmenem. Dowiedział się, że umiem pisać wspaniałe wiersze. Któregoś dnia przyszedł do mnie z prośbą: "Radżu, mam w sklepie nowy środek leczniczy. Nazywa się bala bhaskara. Napisz piosenkę, która służyłaby jako reklama. Dam ci za to, co chcesz; zapłacę każdą sumę, jaką podasz". Powiedziałem mu: "Ja nie sprzedaję swych utworów. Daj mi opis leku, ułożę ci wiersz". I skomponowałem tę oto piosenkę: To jest tu! To jest tu! Dzieci, dzieci, przyjdźcie tu! Jest tu lekarstwo bala bhaskara: Na ból żołądka i spuchniętą nogę, Na bóle stawów i na niestrawność. Z każdej choroby, znanej czy nieznanej, wszystkich wyleczy bala bhaskara! A chcecie wiedzieć, gdzie to sprzedają? Jest tu apteka Kote Subbanny, To w niej kupicie bala bhaskarę, Wspaniały tonik, który zrobił dla was Lekarz najsłynniejszy - Gopalaczarja. Przyjdźcie tu wszyscy! Piosenki tej nauczono dzieci, żeby śpiewały ją, chodząc po ulicach z plakatami. Wszyscy dowiedzieli się o leku, który został sprzedany w krótkim czasie, a Kote Subbanna stał się bardzo popularną osobą. Jego radość nie miała granic. Jako wyraz wdzięczności przyniósł mi nowe ubranie, ale nie przyjąłem prezentu. W tym czasie dyrektor naszej szkoły, Lakszmipathy Sastri, został przeniesiony do innego miasta. Seszama Radżu także musiał przeprowadzić się z Urawakondy do Kamalapuram. W tej sytuacji ja również musiałem opuścić Urawakondę. Ramesz i Suresz byli do mnie bardzo przywiązani. Kochali mnie bardziej niż rodzice swe dzieci. Wszyscy uczniowie byli niepocieszeni, gdy opuściłem szkołę. Ramesz i Suresz nie wylewali łez, ale nie mogli beze mnie żyć. Byłem wtedy młodym chłopcem i musiałem słuchać starszego brata. Tak więc wsiadłem do autobusu i wyjechałem z Urawakondy. Zrozpaczony Ramesz wpadł do studni i zmarł. Suresz nieustannie powtarzał "Radżu, Radżu, Radżu..." i oszalał. Wozili go do różnych szpitali psychiatrycznych, ale nie nastąpiła żadna poprawa. Któregoś dnia przyszedł do mnie jego ojciec i powiedział: "Suresz wyszedłby z tej choroby, gdyby chociaż raz cię

6 zobaczył. Proszę, odwiedź go". Pojechałem do szpitala psychiatrycznego. On nieustannie powtarzał: "Radżu, Radżu...". Gdy tylko mnie zobaczył, rozpłakał się i umarł. Później Ramesz i Suresz przyszli na świat w postaci dwóch psów, które dostałem od pewnego urzędnika z Bangalore. Te psy mieszkały ze mną w starym mandirze. Nazywały się Jack i Jill. Pewnego dnia księżna Mysore przybyła do Puttaparthi, by otrzymać mój darśan. Była wspaniałą wielbicielką i bardzo ortodoksyjną kobietą. Zawsze trzymała się z dala od innych. Nie dotykała niczego, co mógł przedtem dotykać ktoś inny. Była tak ortodoksyjna, że kazała kąpać krowę przed każdym dojeniem. Ponieważ wówczas nie było drogi do Puttaparthi, samochodem dotarła do Karnatanagepalli, a resztę drogi do starego mandiru odbyła pieszo. Jak ona szła, żeby nie dotknąć stopą drogi, po której chodzili inni ludzie? Otóż, miała ze sobą cztery deski - stąpając po nich dotarła do mandiru. Księżna została w mandirze na noc. Kierowca zjadł kolację i udał się do Karnatanagepalli, gdzie zaparkowany był samochód. W nocy spadł wielki deszcz. Kierowca spał w samochodzie, a Jack schował się pod samochodem w pobliżu koła. Rano kierowca ruszył, nie wiedząc o tym, że Jack był pod samochodem. Koło przejechało psa i złamało mu kręgosłup. Jack, wyjąc z bólu, przedostał się przez rzekę. Pracz Subbanna, który dzień i noc opiekował się mandirem, przybiegł do mnie i powiedział: "Swami, Jack musiał mieć wypadek. Idzie tu, wyjąc z bólu". Natychmiast wyszedłem. Jack zbliżył się do mnie z głośnym wyciem, upadł u mych stóp, wydając ostatnie tchnienie. Został pogrzebany za starym mandirem. Po jego śmierci Jill przestał jeść i w ciągu kilku dni umarł. Został pogrzebany obok Jacka. Żeby być ze Swamim, Ramesz i Suresz odbyli wielką pokutę - przyszli na świat w postaci psów. W dzieciństwie komponowałem różne piosenki niosące w sobie głębsze treści i dające radość mieszkańcom wioski, którzy lubili je śpiewać. Pewnego dnia przywódca partii komunistycznej, Narajana Reddy z Bukkapatnam, przybył do mnie z prośbą, żebym ułożył piosenkę, która inspirowałaby do walki o wolność. Na scenie umieszczono lalkę w kołysce, a ja ułożyłem tę oto kołysankę: Nie płacz, moje dziecko, nie płacz; Dzielni synowie Bharatu nie płaczą. Zaśnij, moje dziecko, zaśnij; Czy może boisz się, bo straszny Hitler napadł na niezwyciężoną Rosję? Zaśnij, moje dziecko, zaśnij; Nie płacz, moje dziecko, nie płacz. Czerwona Armia idzie pod wodzą Stalina, Położy kres Hitlerowi. Dlaczego płaczesz, moje dziecko? Czy może dlatego, że nasz kraj jest w niewoli? Nie płacz, moje dziecko, nie płacz. Wszyscy obywatele zjednoczą się i odzyskamy wolność. Zaśnij, moje dziecko, zaśnij. Mieszkańcy wioski słuchali tej kołysanki zachwyceni. Wielu dziwiło się, skąd taki mały chłopiec Sathyanarajana Radżu wie o Hitlerze i Stalinie, o których w tym rejonie nie wiedziano. Ta piosenka została wydrukowana w broszurze, którą rozdawano mieszkańcom. Wówczas zaczęli przychodzić do mnie członkowie innych partii politycznych, żebym pisał im podobne teksty. Seszama Radżu skrzyczał mnie, że nie powinienem zajmować się polityką. Powiedziałem mu: "Nie mam nic wspólnego z polityką. Nie należę do żadnej partii. Wszystkie partie są moje. Należę do wszystkich". Piosenka stała się bardzo popularna w naszej wiosce. Przynieśli mi za nią kilka par spodni, koszule i ręczniki. Nie przyjąłem tych rzeczy, ale w obecności ofiarodawców rozdałem je innym dzieciom. Powiedziałem im: "Ułożyłem piosenkę, byście czerpali z niej entuzjazm, a nie dla zysku". Od tego dnia przestałem pisać piosenki. Teraz nie komponuję nawet bhadźanów. Nie piszę też żadnych artykułów, nawet do "Sanathana Sarathi". Kasturi zwykle prosił mnie o artykuły: "Swami, jeśli w "Sanathana Sarathi" nie będzie Twojego imienia, pismo to nie będzie miało żadnej wartości" - mówił.

7 Wszystkie dzieci w szkole bardzo mnie lubiły. Ja też szczerze je kochałem. Gdy w moim domu przygotowywano świąteczne potrawy, na przykład wady albo pakody, zawsze przynosiłem je do szkoły i częstowałem nimi inne dzieci. Byłem dla nich przyjacielem. Nie żywiłem wrogości do nikogo. To z powodu mojego szlachetnego postępowania Ramesz i Suresz tak bardzo przywiązali się do mnie, że poświęcili dla mnie życie. Pomogłem im w egzaminach ze względu na ich miłość i oddanie. Później już nigdy nie angażowałem się w żadne sprawy związane z egzaminami. Gdy urzędnik państwowy zapytał mnie: "Swami, jak mogłeś napisać za nich odpowiedzi?", powiedziałem mu: "Dlaczego nie? Ramesz i Suresz to też moje imiona". Mógłbym bez końca opowiadać wam różne zdarzenia z mojego życia, ale żadne słowa nie wyrażą w pełni mojej historii. Studentów darzę specjalną miłością. Studenci także bardzo mnie kochają. Proszą mnie o radę, gdy mają jakikolwiek problem. Na przykład wczoraj pewien student poprosił mnie o wskazówki do swej pracy dyplomowej na temat Mahabharaty. Zadał mi kilka pytań o takich postaciach jak Bhiszma, Bhima i Dharmaradża. Powiedziałem mu, że sam powinien znaleźć odpowiedzi. On tu siedzi, na werandzie. Powiedziałem mu, żeby szukał w swym wnętrzu, a wówczas znajdzie prawidłowe odpowiedzi. Studenci są pełni miłości do Swamiego. Swami jest dla nich matką, ojcem, wszystkim. Zwracają się do mnie Sai Mata. Śpiewają: "Wszyscy jesteśmy dziećmi Sai Maty". Jeśli oni uważają mnie za swą matkę, czy mógłbym nie reagować na ich modlitwy? Dlatego darzę ich matczyną miłością. Jad bhawam tad bhawati - jakie uczucie, taki rezultat. Odwzajemniam miłość, jaką mnie darzą. Miłość płynąca pomiędzy Swamim i nimi jest miłością matki do dzieci. Niech inni mówią, co chcą - Swami jest waszą matką. Jestem matką dla tych, którzy uważają mnie za swą matkę, a ojcem dla tych, którzy wierzą, że jestem ich ojcem. Odwzajemniam wasze uczucia. Nawet rodzona matka nie jest w stanie dać wam tyle miłości, ile daje wam Swami. Studenci! Pracujcie solidnie i dobrze się uczcie. Dwaj chłopcy, którzy siedzą tu przy mnie, niepokoją się tym, że Swami tak długo stoi. Cały czas modlą się o to, żebym usiadł. tłum. Ewa Serwańska [Źródło: