Numer 3/2015 (65) Marzec 2015 Wydawnictwo bezpłatne

Transkrypt

1 Numer 3/2015 (65) Marzec 2015 Wydawnictwo bezpłatne

2 2 nr 3 (65) marzec 2015 nowinki.be Bezpłatny miesięcznik firmowy Adres: Avenue E. Demolder 1, 1030 Bruksela, tel.: , TVA BE www. nowinki.be, info@nowinki.be, nakład Wydawca: NOWINKI VZW, Administrator: Agnieszka Nowak, Alfred Materna - tel Redaktor naczelny: Katarzyna Ligocka, Skład i łamanie: Redakcja Współpraca: Elżbieta Kuźma, Dominik Piotrowiak, Iwona Ścisłowska, Śnieżka Daleszak, Aneta Kubas, Jacek Rujna, Mariusz Narel Korekta: Dominik Piotrowiak, REKLAMA: Iwona Ścisłowska: tel Księgowość: Hanna Jałbrzykowska, Specjalista ds. IT: Konrad Gajda Ogłoszenia drobne (bezpłatne): tel (wyłącznie sms y) lub drobne@nowinki.be Redakcja nie odpowiada za treść ogłoszeń. Opracowania graficzne reklam są własnością redakcji.

3 nowinki.be nr 3 (65) marzec Czynne: poniedziałek - piątek: w godz sobota: w godz Ponad artykułów! Budujesz..., remontujesz... dekorujesz... Tu znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz!

4 4 nr 3 (65) marzec 2015 Temat miesiąca nowinki.be Dzień K Dzień Kobiet od lat dzieli społeczeństwo na zwolenników i przeciwników. Podział dotyczy celebrowania tego wciąż kontrowersyjnego święta. Żeby choć trochę przybliżyć fenomen 8 marca, poprosiłam o wypowiedź ludzi dobrze nam znanych z mediów. Swoją opinię w artykule zgodzili się przedstawić: Dariusz Bereski, Majka Jeżowska, Danuta Błażejczyk, Małgorzata Ostrowska, Krystyna Kofta i Robert Makłowicz. Obchody Święta Kobiet mają bardzo długą tradycję sięgającą jeszcze czasów starożytnych. Było to święto przypadające na pierwszy tydzień marca, związane z początkiem nowego roku oraz macierzyństwem i płodnością. Z okazji tego święta mężowie obdarowywali swoje żony prezentami i spełniali ich życzenia... Ale data 8 marca ma też swoją krwawą historię. Tego dnia w 1908 r. w Nowym Jorku kilkanaście tysięcy kobiet chciało zmienić swój los. Były to czasy, kiedy to kobieta nie była jeszcze uważana za obywatela, za kogoś równego mężczyźnie, za kogoś, kto potrafi realnie ocenić swoją sytuację. W tymże dniu, w jednej z fabryk, robotnice ciężko pracujące od rana do nocy za marne wynagrodzenie postanowiły upomnieć się o godne traktowanie i zastrajkowały. Właściciel fabryki, chcąc uniknąć skandalu, zamknął je w fabryce, w której wybuchł pożar. Żywcem spłonęło wtedy 129 kobiet. Znając historię tego wydarzenia, można by powiedzieć, że dzień 8 marca stał się symbolem walki o równouprawnienie, a przede wszystkim o prawo do bycia człowiekiem... Kolejny etap to czasy PRL-u. 8 marca był jednym z niewielu świąt tak hucznie obchodzonych. Każda z pań w zakładzie pracy otrzymywała tradycyjnie rajstopy oraz goździki. Formalne obchodzenie tego święta zostało zniesione w 1993 r. przez ówczesną premier Hannę Suchocką. Mimo to ów dzień mocno utrwalił się w pamięci Polaków i nadal jest chętnie świętowany, tylko już mniej hucznie Jest rok W dniu 8 marca nietrudno jest zauważyć panów wracających do domu z kwiatami. Jak dziś odnosimy się do tego wciąż budzącego wiele kontrowersji święta? W imieniu miesięcznika Nowinki poprosiłam o wypowiedź ludzi dobrze nam znanych i lubianych. Dariusz Bereski, aktor filmowy i teatralny, poeta, Mistrz Mowy Polskiej - Dzień Kobiet towarzyszył memu dzieciństwu, młodości i dorosłemu życiu. W tym sensie obalam tezę, że święto to

5 nowinki.be Temat miesiąca nr 3 (65) marzec obiet mit, historia czy święto komunistyczne? jest mitem. Z pewnością ma historyczny rodowód. Czy jest świętem komunistycznym? W pewnym sensie jest. Wskazuje na to jego szczególna rola w absurdalnych czasach totalitaryzmu. W wielu krajach do dziś Dzień Kobiet jest świętem oficjalnym, np. w Chinach, na Kubie, w Albanii, na Białorusi, w Rosji i w wielu innych. A co z dniem dzisiejszym? No cóż, mimo wszystko nie zamieniłbym tego święta na zapożyczone Walentynki podobnie jak Święta Zmarłych na Helloween. Skłaniałbym się bardziej do przywołanych Matronaliów - bo to powrót do korzeni, do istoty. Jestem za tym, aby mimo wątpliwości i różnych głosów, wielu skrajnych ocen święto istniało. Zmieniły się czasy, zmienił się i nasz stosunek do święta. Potraktujmy Dzień Kobiet jako celebrowanie przyszłości kobiet, jako podziękowanie za macierzyństwo, za współobecność w codzienności, podziękowanie za miłość, wspólne chwile, pamiętając, że Świętem Kobiet może być każdy dzień, nie tylko ten marcowy. Majka Jeżowska, piosenkarka, kompozytorka, reżyser nawet zapominam, to z przyjemnością czytam smsy od kolegów, zwłaszcza starszych, którzy w tym dniu składają nam życzenia. Na Facebooku roi się wtedy od zdjęć bukietów, miłych słów pod naszym adresem... to miłe, ale szczerze mówiąc, wolałabym, żeby nasi panowie okazywali nam szacunek i czułość nie tylko od święta i nie na pokaz Danuta Błażejczyk piosenkarka, Prezes Fundacji Apetyt na Kulturę Małgorzata Ostrowska, muzyk, piosenkarka rockowa (zespół Lombard) - Dzień Kobiet budzi moje rozterki i klasycznie mieszane uczucia. Z jednej strony pamiętam jeszcze ogólnonarodowe obchody tego święta, przydziałowe goździki... cd. str. 6 - Dzień Kobiet to święto komunistyczne, ale mocno zakorzenione w świadomości niektórych mężczyzn i chociaż ja osobiście nie tęsknię za nim i często - Dla mnie Święto Kobiet było i jest kolejną okazją, by okazywać sobie życzliwość. Nigdy się z niego nie śmiałam ani nie szydziłam - takie a nie inne były wtedy czasy. Poza tym to było moje dzieciństwo, moja młodość. Wspominam ten czas z wielkim sentymentem i kupuję do domu goździki. Moja córka nie ma żadnych skojarzeń (to obecna młodzież), po prostu je lubi. Dzień Kobiet na szczęście nie należy do przeszłości. Nauczmy się być życzliwi dla siebie, najczęściej jak tylko jest to możliwe - z okazji Dnia Matki, Ojca, Babci, Dziadka, Dziecka - wszystkiego najlepszego. Bądźmy dla siebie dobrzy i mili.

6 6 nr 3 (65) marzec 2015 Temat miesiąca nowinki.be Dokończenie ze str. 5 Dzień Kobiet mit, historia czy święto komunistyczne?... rajstopy i czekolady rozdawane w zakładach pracy, czyli wszystkie złe obciążenia historyczne. Z drugiej strony, jeśli sięgnąć do głębszej historii, to ma ono w źródłach walkę o równouprawnienie kobiet, która paradoksalnie toczy sie do dzisiaj. I tu moje serce jest absolutnie po stronie tego święta. Z trzeciej strony, całkowicie babskiej strony, miło jest dostać życzenia i kwiatek przynajmniej raz w roku i każdej kobiecie się to należy! I absolutnie nie przyjmuję do świadomości męskich argumentów, że o kobietach należy pamiętać przez cały rok. Panowie, teoretycznie to wy nawet macie rację, ale w praktyce wam to najnormalniej nie wychodzi! Może więc jednak właściwsze byłoby chociaż raz w roku? Krystyna Kofta pisarka, plastyk i felietonistka - Dzień Kobiet 8 marca to było święto komunistyczne. Kobiety w akademiach dostawały goździki i rajstopy, a było to w czasach ekonomii socjalistycznej, czasach braku wolnego rynku oraz niedosytu i braku wszelkich towarów. To był także dzień wielkiego, męskiego picia, okazja do toastów za zdrowie kobiet. Ten gest dawania goździka i rajstop był upokarzający dla niektórych kobiet. Były jednak takie, dla których ten marcowy kwiat miał znaczenie. Dostawały bukiet raz w roku. Dość szybko święto stało się dniem dawania kwiatów kobietom. Kwiaciarnie były oblężone. Mężczyźni mieli okazję wykazać się, okazać uczucia. Dzień Kobiet oderwał się od komuny i stał się trochę wymuszonym, ale jednak świętem, podobnym do Walentynek. Tak jest do dziś. Ludzie nie zwracają uwagi na to, co się tego dnia mówi w mediach, że to komunistyczne święto itd. Lud zawłaszczył to święto dla siebie. W kwiaciarniach znów są goździki, na przekór i w cudzysłowie. Trochę sparodiowane święto, jednak kwiaty są prawdziwe. Obrzydzanie i ośmieszanie tego dnia nic nie dało. Sądzę, że gdyby zakazano obchodzić Dzień Kobiet, zszedłby do podziemia. Wytworzyłaby się szara strefa sprzedawania kwiatów i walka ze świętem dawania kwiatów nie powiodłaby się... Robert Makłowicz, dziennikarz, pisarz, publicysta, krytyk kulinarny, podróżnik - Dzień Kobiet uchwaliła w 1910r. Międzynarodówka Socjalistyczna i wówczas był to ważny element walki o równouprawnienie płci, prawa wyborcze i to wszystko, czego patriarchalne społeczeństwa odmawiały kobietom. Jednak w czasach peerelowskich przemienił się w ponurą farsę i takim właśnie go pamiętam. Drętwe akademie, talony na rajstopy, tabuny pijanych facetów wracających do domów z wymiętym goździkiem będącym nie prezentem, lecz swoistym alibi dla zwyczajowego wówczas opilstwa - tak to przeważnie wyglądało. Moja Mama, Beata, obchodziła 8 marca imieniny. Kupując jej kwiaty, zawsze zaznaczałem głośno, że to nie z powodu Dnia Kobiet, nie kupowałem też rzecz jasna goździków. Memu pokoleniu komunizm obrzydził i goździki, a szkoda, bo to ładne kwiaty. *** Cóż by tu dodać? Może tylko tyle, że fenomen Dnia Kobiet polega na tym, że w odróżnieniu od innych narzuconych przez ustrój komunistyczny świąt został on przez większą część społeczeństwa po prostu zaakceptowany. Na pewno większość pań wolałaby otrzymywać wyrazy serdeczności przez cały rok. Ale skoro mamy Dzień Kobiet Anna Szymborska

7 nowinki.be nr 3 (65) marzec

8 8 nr 3 (65) marzec 2015 nowinki.be Poszukiwania sprzą Powrót do pracy, i to na cały etat, prowadzenie naszego biura w pojedynkę z powodu braków kadrowych, a także dodatkowe obowiązki domowe sprawiły, że postanowiłam poszukać wsparcia w postaci pani sprzątającej. Miałam już serdecznie dość tych wciąż na nowo pojawiających się gór prania i prasowania, sprzątania bałaganu po Pawełku i Jacku, doprowadzania kuchni do normalnego wyglądu. Każdą sobotę poświęcałam na nadrabianie zaległości w pucowaniu mieszkania, szorowaniu, froterowaniu i wycieraniu kurzy. Małżonek pomagał jedynie w odkurzaniu, a i to nie zawsze. W końcu powiedziałam: BASTA! Ja też mam prawo do odpoczynku. Jeśli Jacek może spędzać czas na rybach albo na szachach u kolegi, to mnie się też należy odrobina wytchnienia. Potrzebuję zadbać o siebie, zapisać się na kurs yogi lub fitness, spotkać z koleżankami. Zdziczałam strasznie od narodzin Pawełka, zaniedbałam się i roztyłam. Postanowiłam więc to wszystko zmienić, bo początek roku to przecież najlepszy czas na wprowadzanie zmian w życiu. Zaczęło się od narady z ukochanym i dokładnego przestudiowania naszego rodzinnego budżetu. Z przeprowadzonych obliczeń wynikało, że możemy sobie pozwolić na zatrudnienie sprzątaczki raz w tygodniu na cztery godziny. Może to nie jest zbyt wiele, ale na początek będzie to już jakaś pomoc dla mnie, zwłaszcza jeśli chodzi o znienawidzone przeze mnie prasowanie i czyszczenie łazienki. Jacek stwierdził, że już dawno mogliśmy wziąć kogoś do pomocy, a zaoszczędzony dzięki temu czas przeznaczyć na przyjemności. Ale jak to mówią lepiej późno niż wcale Skoro nasze dochody pozwalają nam na taki luksus, to czemu nie skorzystać, zwłaszcza że już mieliśmy nawet kandydatkę na pomoc domową. Moja dawna sąsiadka Irenka reklamowała swoją daleką krewną, poszukującą kilku dodatkowych godzin pracy jako wymarzoną panią sprzątającą. Miała być odpowiedzialna, punktualna, dokładna, solidna, czysta i tak bez końca. Długo by trzeba było jeszcze wymieniać wszelkie zalety posiadane przez wspomnianą siódmą wodę po kisielu mojej dobrej znajomej. Nie zastanawiając się więc zbyt długo i obawiając się, aby nam nie podebrano tej rzadkiej perły, zaczęliśmy załatwiać formalności związane z zatrudnieniem sprzątaczki, a ją samą umówiliśmy na spotkanie w najbliższą sobotę. Pani zjawiła się spóźniona prawie 20 minut, tłumacząc się problemami z komunikacją. Pijąc zaproponowaną jej herbatę, opowiedziała nieco o sobie, po czym cierpliwie wysłuchała listy moich wymagań. Uśmiechała się przy tym uroczo, zwłaszcza do Jacka, który w zasadzie wcale się nie odzywał. Potem oprowadziłam kandydatkę na naszą gosposię po mieszkaniu, tłumacząc jej, co i jak. Cały czas kiwała ze zrozumieniem głową i zgadzała się ze wszystkim, co mówiłam. Ustaliłyśmy, że będzie przychodzić w piątki rano, bo ten dzień tygodnia ma akurat wolny. Mnie to jak najbardziej odpowiadało, bo chciałam mieć posprzątane na weekend. W końcu w soboty i niedziele spędzamy najwięcej czasu w domu, a w dodatku odwiedzają nas nieraz znajomi, więc dobrze mieć wypucowane cztery kąty. Umówiłyśmy się więc na ósmą rano w następny piątek. Pani pojawiła się punktualnie, nawet przesadnie punktualnie można powiedzieć, gdyż zadzwoniła domofonem kwadrans przed czasem. Nie wiedząc zapewne, że nie wypada przychodzić wcześniej niż umówiona pora, zwłaszcza wczesnym rankiem. Zastała mnie więc jeszcze w szlafroku, który w pośpiechu zdążyłam narzucić, gdyż byłam w trakcie szukania odpowiedzi na nurtujące mnie co dzień pytanie: co tu na siebie włożyć? Ledwie przekroczyła próg, zaczęła zachowywać się jak u siebie w domu. Chciała zacząć sprzątanie od sypialni, ale tam właśnie przeżywałam moje rozterki odnośnie odzienia, więc żadną miarą nie mogłam jej dopuścić do mojej szafy. Ze skwaszoną nieco miną i stwierdzeniem, że ona zawsze zaczyna od sypialni, panna Beatka poczłapała do kuchni ogarnąć nieziemski bałagan, jaki tam panował. W końcu udało mi się ubrać, wcisnąć Pawełka w kolejne spodnie pierwsze poleciały do kosza załatwione przez poranną kupkę i znieść go do naszej niani na parter. Zdecydowałyśmy bowiem z opiekunką synka, że w piątki, gdy u nas po mieszkaniu będzie latać sprzątaczka, to maluch może siedzieć u niani i czekać spokojnie, żeby wrócić już do wypucowanego locum. Gdy wróciłam do domu, żeby zabrać swoją kurtkę i resztę rzeczy potrzebnych mi do biura, pani Beatka miała właśnie przerwę. Jak się z czasem okazało, pierwszą z trzech, które sobie robiła podczas czterogodzinnego zaledwie sprzątania. Pani Beatka stwierdziła, że musi rano wypić drugą kawę, żeby się dobrze obudzić i zaraz potem zabierze się do pracy. OK, pomyślałam sobie, w końcu sama jestem strasznym smakoszem kawy, więc awantury i to jeszcze w pierwszy dzień pracy robić nie będę. Dokończyłam się ubierać, spakowałam swoje rzeczy i poszłam do biura. Gdy wróciłam do domu, z niekłamanym zdziwieniem stwierdziłam, że z listy zadań do wykonania, nasza pani sprzątająca wykonała jedynie połowę. Gdy wieczorem powiedziałam o tym Jackowi, skitował jedynie, że to nowicjuszka i pewnie z czasem się wciągnie i wszystko będzie robić jak trzeba. Tak się jednak nie stało

9 nowinki.be nr 3 (65) marzec taczki W każdy piątek popołudniu zastawałam nasze mieszkanie posprzątane po łebkach i tylko po części. W końcu postanowiłam rozmówić się z panią Beatką, żeby wyjaśnić, co się dzieje. W trakcie rozmowy sprzątaczka znów robiła słodkie oczka do Jacka i skromnie, a zalotnie się do niego uśmiechała. Mnie traktowała jak zło konieczne albo jakąś starą wiedźmę, która się czepia, nie wiedzieć o co. Stwierdziła słodkim głosikiem, że cztery godziny to zdecydowanie za mało, żeby zrobić wszystko, o co proszę. Nie zgodziłam się z tym! Sama wielokrotnie pucowałam nasze cztery kąty i wiem doskonale, ile czasu potrzeba, żeby je doprowadzić do porządku i czystości. Pani Beatka odpowiedziała mi na to, że ona sprząta dokładnie i stąd potrzeba jej więcej czasu. Słysząc to, myślałam, że śnię. Koty z kurzu za drzwiami i pod łóżkiem, półki szafek w kuchni niewytarte, kurz na parapetach i na lodówce. Odkurzone byle jak, ubrania pomięte jak krowie z gardła wyjęte bez żadnych śladów prasowania. I to ma być dokładnie wykonana praca? Nie był to jednak koniec zaskakujących wywodów pani Beatki. Dodała, że ona nie jest jakimś tam japońskim robotem, żeby spocona jak mysz kościelna ganiała ze szmatą po całej chałupie przez cztery godziny bez wytchnienia. Potrzebne jej są trzy przerwy, żeby móc nieco odsapnąć: jedna na kawę, druga na papierosa, a trzecia na drugie śniadanie. Dorzuciła też nieco uszczypliwie, że tam gdzie sprząta w inne dni, to ma zawsze mleko do kawy i kilka ciasteczek, a do nas musi sobie to przynosić, bo nic interesującego w lodówce ani w szafkach na zagryzkę nie znalazła, zaś mleko zbyt odchudzone, a ona wody ze swoją kawą pić nie będzie. Po tych słowach zagotowałam się, bo uznałam to za szczyt bezczelności i ignorancji ze strony nowozatrudnionej sprzątaczki. Jacka chyba całkiem zatkało, o czym świadczył jego barani wyraz twarzy. Wzięłam więc sprawę w swoje ręce. Wręczyłam pani Beatce czeki za ostatnie sprzątanie i podałam jej kurteczkę mówiąc, że u nas ani świeżutkich pączusiów ani ciepłego mleczka od krówki do kawusi nie będzie, więc lepiej, żeby już więcej nie przychodziła i znalazła sobie inne miejsce pracy. Nasza była sprzątaczka bez słowa zabrała czeki i swoje rzeczy, po czym dopiero na odchodnym rzuciła oschłe Żegnam. Trzasnęłam za nią ze złością drzwiami, bo nerwy mnie poniosły na tę bezczelną babę, która nie dość, że się obijała zamiast sprzątać, to jeszcze chciała sidła na mojego ślubnego zarzucić. A juści! Nie dla psa kiełbasa, z chłopem mam bobasa, strzec go będę jak oka w głowie i nigdy nie oddam tobie mawiała moja św. pamięci babka Łucja. I tak właśnie było. Zdenerwowała mnie ta cała pani Beatka, nie tylko dlatego, że się obijała i sprzątała byle jak, ale też dlatego, że przymilała się do Jacka. W dodatku taka młodziutka i taka chudziutka, że wpędzała mnie w kompleksy. Teraz będę szukać do sprzątania jakiejś starszej pani, najlepiej przy kości i mężatki, żeby dobrze pracowała i żeby nie w głowie jej były zaloty do cudzego ślubnego Anna Karska

10 10 nr 3 (65) marzec 2015 nowinki.be Świąteczna promocja 5,95 /kg Biała kiełbasa AGRYF Żurek KRAKUS 1,75/l Wesołych Świąt, smacznego jajka i obfitego Dyngusa życzy ekipa sklepów Polski Smak 1 Av. 2 Av. Chazal 55, 1030 Schaerbeek, tel De Celtes 15, 1040 Etterbeek, tel TYLKO U NAS możesz płacić kartą sodexo, kartą monizze, czekami repas i Ticket Restaurant Ceny promocyjne obowiązują do wyczerpania zapasów

11 nowinki.be Kultura nr 3 (65) marzec Niezwykła wystawa w Muzeum François Duesberg w Mons 14 lutego. Sobota. Szczególny dzień zaplanowany przez większość ludzi od dawna ze względu na Walentynki. Ja też miałam plany, a nawet bilety na wyjazd do Paryża. Tyle tylko że z powodu choroby najbliższego członka rodziny tę eskapadę musiałam sobie wybić z głowy. Ale przecież rodzina jest najważniejsza! Postanowiłam więc jakoś zrekompensować sobie to, co się stało i pojechać do Mons, w którym jeszcze nigdy nie byłam. Moment był idealny, ponieważ Mons zostało wybrane Europejską Stolicą Kultury w 2015 r. Zaplanowałam więc zwiedzenie małego domu Vincenta Van Gogha, ekspozycji w Muzeum Beaux Art poświęconej jego twórczości oraz Muzeum François Duesberg, o którym chcę szerzej opowiedzieć. Byłam już nieco zmęczona, gdy po południu dotarłam wreszcie do Muzeum mieszczącego się w pięknym, XIX-wiecznym budynku dawnego Belgijskiego Banku Narodowego. Ale wystarczyło przekroczenie progu i jeden rzut oka na niezwykłą wystawę pt. Napoleon, opiekun sztuki, aby zapomnieć o dającym się we znaki bólu nóg. Zapytałam, czy mogę robić zdjęcia, ponieważ chciałabym napisać artykuł. Wówczas niezwykle przyjazny baron François Duesberg zaproponował, że opowie mi o zgromadzonych tu dziełach. Z rozmowy dowiedziałam się, iż obiekt został otworzony 21 września 1994 r. jako muzeum sztuki dekoracyjnej gromadzące głównie zegary wahadłowe, ale też porcelanę, biżuterię, świeczniki oraz rozmaite bibeloty pochodzące z lat Starymi zegarami zacząłem się interesować 50 lat temu. Fascynuje mnie mechanizm ich działania i stara sztuka zegarmistrzowska. Ta pasja połączona z zainteresowaniami mojej żony, Betty, kolekcjonującej porcelanę i wyroby ze złota, srebra oraz brązu legła u podstaw otworzenia naszego muzeum mówił z pasją i przejęciem baron François Duesberg. Zorganizowanie tej wystawy ma ścisły związek ze zbliżającą się wielkimi krokami 200 rocznicą bitwy pod Waterloo. Celem jest pokazanie Napoleona z innej strony: był wszakże nie tylko mężem stanu, wielkim strategiem i twórcą nowego systemu prawnego, ale także opiekunem sztuki. Bogactwo zgromadzonych tu zbiorów i piękno wystroju przenosi odwiedzających w inną epokę. Na moje pytanie, co tak niezwykłego jest w starych zegarach, baron odpowiedział: Zegary to magiczne małżeństwo stanowiące połączenie nauki i piękna, niezwykła symfonia brązu i złota. Wystarczy spojrzeć chociażby na zegar przedstawiający Robinsona i Piętaszka. François Duesberg, absolwent Uniwersytetu w Liège na wydziale prawa, to nie tylko kolekcjoner, ale i mistrz zegarmistrzowski poświęcający mnóstwo czasu na zdemontowanie i naprawę starych zegarów. Te zgromadzone na wystawie są unikatowe w skali świata. Nie dziwi więc fakt, że muzeum przyznano sześć gwiazdek w Przewodniku Michelin Działalność François i Betty Duesberg oraz ich zaangażowanie w udostępnienie zgromadzonych dóbr kultury szerokiej publiczności docenił król Belgii, Albert II, który w 2005 r. dokonał wyjątkowego aktu nadania tytułu barona i baronowej małżeństwu Duesberg. Kilka lat później, w 2011 r., kolekcjonerom pochodzącym z Liège nadano tytuł honorowych obywateli Mons. Przemierzając kolejne sale w towarzystwie barona, dowiedziałam się naprawdę wiele o zgromadzonych zbiorach i pasji właścicieli kolekcji. Byłam pod wielkim wrażeniem. Gdy zbierałam się do wyjścia, spotkała mnie jeszcze jedna niespodzianka: oto François Duesberg podarował mi piękny album z osobistą dedykacją. Wzruszona i szczęśliwa wróciłam do domu. To były nietypowe Walentynki, które na lata pozostaną w mej pamięci. Iwona Ścisłowska Informacje praktyczne: adres: Square F. Roosevelt, 12, 7000 Mons godziny otwarcia: środa niedziela w godz. 14:00-19:00 cena biletu: 8

12 12 nr 3 (65) marzec 2015 Wydarzenia nowinki.be 200 rocznica najsłynniejszej bitwy w historii Wielka inscenizacja walk pod Waterloo O Napoleonie niewątpliwie każdy słyszał na lekcjach historii. Ale czym innym jest wkuwanie suchych faktów, a czym innym obejrzenie na żywo inscenizacji jednej z najsłynniejszych bitew w historii Europy. W Waterloo oddalonym o ok. 16 km od Brukseli w dn czerwca odbędzie się rekonstrukcja zmagań Napoleona z wojskami angielskimi. Będzie to wielkie wydarzenie kulturalne z udziałem statystów, 300 koni i 100 armat. Bilety są do nabycia tylko online na stronie a chętni powinni się spieszyć, żeby zakupić wejściówki, gdyż zainteresowanie jest ogromne. Pierwszego dnia odbędzie się inscenizacja ataku Francuzów, a drugiego kontrofensywa aliantów. W rolę Napoleona wcieli się Frank Samson, adwokat pochodzący z Orleanu, wielki fascynat cesarza Francji. Organizatorzy wybrali go z kilku powodów: po pierwsze już kilkakrotnie grał rolę Napoleona m.in. w czasie odtworzenia ceremonii koronacji w bazylice Boulogne w 2011r. i w czasie rekonstrukcji bitwy pod Lipskiem w 2013 r., po drugie jest świetnym mówcą, po trzecie bardzo dobrze imituje wyrażenia typowe dla mieszkańców Korsyki i po czwarte bezbłędnie naśladuje przyzwyczajenia Napoleona takie jak częste pociąganie za rękaw, stukanie biczem o but czy rzucanie na ziemię kapelusza i deptanie go w napadach gniewu. Przed tak niezwykłą podróżą w przeszłość warto najpierw uporządkować kilka podstawowych informacji umożliwiających zrozumienie wydarzeń z 18 czerwca 1815 r. Ale po kolei! Napoleon Bonaparte jest uwielbianym po dziś dzień bohaterem Francji, gdyż odnosił wielkie sukcesy militarne jeszcze zanim został cesarzem w 1804 r. Zasłynął zwycięskimi walkami we Włoszech, gdzie pod jego rozkazami służyły Legiony Polskie, zorganizował wyprawę do Egiptu, podczas której odkryto starożytne skarby, odniósł spektakularne zwycięstwa pod Marengo, Ulm, Austerlitz czy Wagram. Jednak jako że fortuna kołem się toczy i dla niego nastały ciężkie czasy. Od 1812 r., czyli od momentu zorganizowania wyprawy na Moskwę, Napoleon doświadczył serii porażek. W 1814 r., pod wpływem nalegań marszałków, Napoleon abdykował i w tym samym roku został zesłany na wyspę Elbę, położoną ok. 20 km od wybrzeża Włoch. Dziesięć miesięcy później Bonaparte uciekł z Elby i powrócił do Francji 1 marca 1815 r. Tak rozpoczęło się słynne sto dni Napoleona zakończone ostatecznie jego klęską 18 czerwca 1815 r. w bitwie pod miasteczkiem Waterloo. Udział w wielkim widowisku upamiętniającym 200. rocznicę klęski Napoleona ze względu na rozmach przygotowań i planowane przybycie licznych prominentów na pewno na lata pozostanie w pamięci. Iwona Ścisłowska Garść faktów o bitwie pod Waterloo 18 czerwca 1815 r.: Artur Wellington generał i wódz angielski dowodzący ok żołnierzy. Gebhart von Blücher marszałek i dowódca pruski, sprzymierzeniec Wellingtona. Napoleon Bonaparte cesarz Francuzów stojący na czele ok tysięcznej armii. 17 czerwca po południu nastąpiło załamanie pogody: zerwał się silny wiatr, zaczął padać ulewny deszcz. 18 czerwca: godz. 6:00 ustała nocna ulewa i armia angielska zaczęła zajmować wyznaczone pozycje, godz.11:30 Napoleon rozpoczął bitwę ostrzałem artyleryjskim skrzydła Brytyjczyków, ale efekt był daleki od spodziewanego, bowiem wiele pocisków grzęzło w błocie; od Wavre, gdzie powinno iść wsparcie dla Napoleona, nadciągnęli Prusacy, wspierający Anglików, godz. 16:30 w położeniu obu armii nie było widać większych zmian, godz. 18:30 nastąpiła krótka przerwa w działaniach wojennych wciąż nierozstrzygniętej bitwy. Armia angielska stopniała do połowy stanu, ale i Francuzi nie mieli prawie żadnych rezerw nadchodzi pruski korpus dowodzony przez von Bülowa, stanowiący wsparcie Anglików, godz. 19:00 Napoleon postanowił podjąć ostatni atak na pozycje Wellingtona, ok. godz. 19:30 na pole bitwy przybył kolejny korpus pruski, godz. 19:30 Napoleon zaatakował Anglików, wierząc, że z pomocą nadejdą mu francuskie posiłki do rozbicia armii Blüchera, godz. 21:00 Wellington wydał rozkaz generalnego szturmu na cofających się Francuzów, którzy walczyli do końca. 22 czerwca po porażce pod Waterloo, Napoleon został zmuszony do abdykacji i jako brytyjski więzień został zesłany na wyspę Świętej Heleny, gdzie spędził ostatnie lata życia. Źródło: wikipedia.org

13 nowinki.be nr 3 (65) marzec

14 14 Alinka nr 3 (65) marzec 2015 polski sklep nowinki.be Wszystkim Paniom z okazji ich Święta składamy najserdeczniejsze życzenia To samo miejsce, ale nowy wystrój, większa powierzchnia i bogatszy asortyment. Przyjdź i sprawdź! Chée de Mons Anderlecht tel czynne: wtorek - niedziela w godz. 10:00-20:00 piątek 10:00-21:00 Rue Eloi Anderlecht tel

15 nowinki.be Tekst sponsorowany nr 3 (65) marzec European Fitness Waterloo oaza wytchnienia Hanna Banaszak śpiewała przed laty: Mam ochotę na chwileczkę zapomnienia i myślę, że każdy, kto pracuje i co dzień zmaga się ze stresem potęgowanym dodatkowo ciągnącymi się korkami, z utęsknieniem wyczekuje na weekend, kiedy można odpocząć, zrelaksować się i znaleźć wreszcie czas dla siebie. Świetnym sposobem na oderwanie się od rutyny dnia codziennego jest wybranie się doeuropean Fitness Waterloo. Z Brukseli to naprawdę niedaleko, a wrażenia będą zapewne niezapomniane. Obiekt łączy w sobie klub fitness i wellness. Ten drugi termin oznacza zdrowotne programy zapewniające dobre samopoczucie i redukcję przemęczenia. Do dyspozycji odwiedzających są m.in. basen z wodą podgrzewaną do 29 C, wielkie, mozaikowe jacuzzi (36 C), dwie klasyczne sauny (65 C i 90 C) i jedna z podczerwienią, łaźnia, w której można wziąć zimny i gorący prysznic oraz zażyć eukaliptusowej aromaterapii sprzyjającej ukojeniu zmysłów, uspokojeniu i zredukowaniu napięcia nerwowego. Odprężeniu sprzyja również pobrzmiewająca w tle relaksująca muzyka. Chętni mogą też skorzystać z masaży, których lista jest naprawdę imponująca. Położenie obiektu tuż obok sieci sklepów, kina, kawiarenek i restauracji gwarantuje prawdziwy odpoczynek i mile spędzony czas w gronie rodziny czy przyjaciół. Iwona Ścisłowska Informacje praktyczne: European Fitness Club Waterloo Chaussée de Bruxelles 63, 1410 Waterloo tél. 02/ info@europeanfitnessclub.be UWAGA KONKURS! Wsród Czytelników Nowinek, którzy do 10 marca prześlą mail na adres redakcji info@nowinki.be wraz z hasłem: EUROPEAN FITNESS CLUB WATERLOO, zostaną rozlosowane nagrody: - 1 abonament na 6 miesięcy - 1 abonament na 3 miesiące - 3 abonamenty na 1 miesiąc.

16 16 nr 3 (65) marzec 2015 Wspominki z PRL nowinki.be Goździk nielecące oczka Temat wspomnień z PRL-u rodzi bezlitosne konsekwencje; jeśli marzec, to - wiadomo - powinien być goździk i rajstopy na Dzień Kobiet. Odstąpimy jednak od tych, wielokrotnie zresztą przywoływanych, parcianych ikon polskiego socjalizmu. Dziś, owszem, będzie o kobietach, ale zwrócimy się bezpośrednio ku propagandzie z czasów, w których słowo gender było jeszcze nieznane, a słowo dama już odchodziło do lamusa historii, nie mieszcząc się w nowym, wspaniałym świecie. Świecie budowanym przez państwo robotników i chłopów. Brrr... Socjalistyczna polska powojenna kobieta przedstawiana była bardzo konsekwentnie; żadnej pracy się nie bała, rywalizowała z facetami w fabryce, na polu, w czytelni i w ogóle sprawiała wrażenie sportsmenki z późniejszego NRD. Jej kobiecość była ukrywana, spowijana w mundury, kombinezony, fartuchy. Spójrzmy na plakat Młodzieży, naprzód do walki o szczęśliwą socjalistyczną wieś polską. Po pierwsze - toż to jest facet z lokami! Włosy i krawat powiewają, na ustach czai się uśmiech wampira, zasuwa toto gdzieś na Ursusie - kobieta jak facet, wilkołak na traktorze! Ale, ale - nie było miejsca na plakacie na jakikolwiek seksapil; dosiadając trzęsącego się i ryczącego potwora, żniwiarka spódnicę nosi grzecznie - poza kolana. Partia czuwała, żeby przodownikom pracy durne myśli po robocie do głowy nie przyszły! Są jednak, niestety, kobiece zgniłki z uprzedniej epoki, a już - co najmniej - kobiety nieświadome zagrożeń nowych czasów i obyczajów. Dziś wiadomo, że to faceci są najbardziej zapalczywymi plotkarzami, ale wtedy odium to spadało na kobiety! Plotki zagrażają porządkowi w rodzinie, niszcząc państwo socjalistyczne. Zauważmy wydźwięk tego hasła: oto rodzina jest wartością nadrzędną, jest podstawową komórką społeczną, jest tworem, który należy chronić! A plotkowanie (ładna paniusia do ładnej paniusi) to zagrożenie porządku, czyli rozbijanie rodzin! Dzisiejsze feministki grzmią, jak to widzą! Kolejny plakat wprowadza w nielichą konfuzję. Kuchnia moją twierdzą, wzorowa kobieta jest chlubą państwa polskiego - głosi podpis i nawet (również dzisiaj) mało który facet chciałby z taką tezą dyskutować. - Proszę bardzo, kochanie, to Twoja twierdza, realizuj się... - byśmy powiedzieli. Tyle, że przedstawiona dziewczyna z plakatu w chustce w grochy wcale nie chce niczego ugotować, niczego posprzątać, ona nic - tylko łypie groźnie i pokazuje gest Kozakiewicza, czyli, przepraszam, takiego wała. Znaczy się - co?! Obiadu nie będzie czy jak? Kuchni tam zresztą nie widać, ale za to po jej oczach i zaciętej gębie widać, że jak ścierą przez mordę przejedzie (te bicepsy), to się mąż krwią serdeczną tylko obsmarka. I jeszcze ma odznakę jakąś na kołnierzyku. Strach! Uciekamy w te pędy. Ale zostajemy, przynajmniej początkowo, na terytoriach kuchenno-aprowizacyjnych. Plakat radzieckiej produkcji filmu: Zuch dziewczyna przedstawia nam enigmatycznie i sfinksowato uśmiechniętą kuchtę taszczącą pięćdziesiąt talerzy. Uśmiech ma bardziej nieodgadniony niż to, co Leonardo namalował na twarzy Mony Lisy! Na dodatek na ścianie za nią kładzie się czarny cień, ni to postać, ni to profil jakiegoś wroga, słowem - nastawiamy się na kino akcji ze zmywakiem półautomatycznym w tle. Od widoku samego plakatu ciekawość wzrasta. Zuch dziewczyna. A znowuż obok mamy polską zuch dziewczynę, ale - przyznajmy - jednak bardziej rozmemłaną i najwyraźniej bez woli walki z wrogiem. Z perspektywy żaby ujęta, jak pomnik wyglądająca, kielnię w dłoni dzierży, ale patrzy w niebo jak pasterze u Chełmońskiego na obrazie. Łapę prawą ma jak Pudzianowski, kark jak Rambo, ale wzrok na północny wschód skierowany, gdzieś jakby Finlandię zobaczyć chciała.

17 nowinki.be Wspominki z PRL nr 3 (65) marzec Teraz gadżeciki gospodyni domowej z czasów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Uwaga, zapnijcie pasy, bo rzecz jest nieprawdopodobna. I niech nikt teraz nie mówi, że nie było innowacyjnej myśli, ergonomii i w ogóle kombinacji podnoszących poziom życia i ułatwiających pani domu jej obowiązki w kuchni! Siadała rano przy kawie Turek, plastikowe pudełeczko: pyk, pyk, pyk, wszystko wiadomo! Bez smartfona! Inna rzecz, że nie zawsze w sklepie było to, co się zaplanowało! Ale przecież wynalazek (uwaga, te kartoniki były wymienne jak już się wyświechtały) godny Nobla! Na nic jednakże najsprytniejsze nawet wynalazki, kiedy w temacie zaopatrzenia rynek polski borykał się przez 44 lata PRL-u z przejściowymi trudnościami. Na prezentowanej fotografii mamy do czynienia z trzema kobietami oraz trzydziestoma kawałkami słoniny drugiej świeżości. Reszta wygląda jak szatnia w prosektorium; gołe haki osadzone na wykafelkowanych ścianach czekają na upitrasić. Nieco optymizmu wnoszą tu jedynie dwie niebieskie wagi, lampa u sufitu oraz fakt, że pani ekspedientka prezentuje się w białym, czystym i higienicznym fartuchu. Jednakże inne obowiązki i satysfakcje miały kobiety w mieście, a inne zgoła - te ze wsi. Plakat Dobrobyt wsi to dobrobyt miast pp/9.jpg pokazuje nam uszczęśliwioną gospodynię wiejską po raz kolejny z męskimi łapami. W dłoniach dzierży wyrywającego się do maciory prosiaka, uśmiech rozlewa się jej po twarzy, że oto, na przednówku w chlewie zdarzył się taki dobrobyt. Co ciekawe, świnie leżą na jakiejś pryczy czy podeście, tak z pół metra nad posadzką, ale to szczegóły i czepiać się nie warto. Warto natomiast spojrzeć na widok za oknem: proszę bardzo! Jest traktor, jest murowany dom czerwoną dachówką pokryty, jest pole rzepaku i dymiące w tle kominy fabryki. Sama radość i sam dobrobyt! Kobieta w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ma równe z mężczyzną prawa... - no, teraz polecieli, teraz mamy do czynienia z nową zupełnie jakością propagandy. Już nie z talerzami garkotłuk, kopciuch z kuchni, co to jest jej twierdzą, już nie na traktorze w spódnicy trzy czwarte! Już na biało, już inżynier, urbanista czy architekt, w tle kopalnia, w tle żurawie skrzypiące, dźwigi jakieś, a ona na południowy zachód spoziera jakby na Austrię. Włosy lśniące, buzia pyzata (wybrzuszenia biustu wciąż nie ma, żeby się nikomu głupawo nie kojarzyło)... Ale, ale - spójrzcie na lewe przedramię! Jakby dorysowane, jakby z innej perspektywy, jakby doklejone przez grafika w zawodzie niewprawnego. I rzecz fundamentalna - ten środkowy palec lewej dłoni! Czyżby grafik doklejając tę rękę, oszukał cenzurę i popularnego dziś palcowego faka przedstawił, zaznaczając swój sprzeciw?! gangsterów nad nią, wiechcia trzyma dla niepoznaki, rąk nie widać, wybaczcie Państwo: pornografia podprogowa na dziesięciolecia przed Internetem! Nie było łatwo w PRL-u kobietom z plakatu, ale miały możliwość podjęcia pracy. I już wtedy władza apelowała o pełne równouprawnienie. Proszę bardzo: zawsze z uśmiechem można być śmieciarzem. Dostanie się drelich, chustkę, miotłę brzozową i wózek... Praca w słońcu i na świeżym powietrzu! Deputat węglowy w pakiecie. dostawę, dwie zrezygnowane kobiety kombinują, co by tu ze słoniny na obiad Kolejny plakat to już nie przelewki. Czysta perwersja z Bierutem i Rokossowskim. Już nawet szkoda gadać: ona jakby na kolanach, dwóch zadowolonych Jednakże nie samym chlebem człowiek żyje, nie samą pracą, traktorem i noszeniem talerzy żyje kobieta. Kobieta ma swoje potrzeby i władza owe potrzeby dostrzegała i - na tyle na ile potrafiła - realizowała. Oto zrzeszone przy Społem Ośrodki Praktyczna Pani uczyły, radziły i pomagały. Na tejże reklamie widzimy trzy manekiny, dwie krawcowe, jedną elegantkę i pół maszyny do szycia na tle wystrzałowej meblościanki. Dokończenie na str. 19

18 18 NettMar nr 3 (65) marzec 2015 Titres-Services Od 2007 roku na belgijskim rynku prężnie rozwijająca się firma Rue de la Victorie 106, 1060 Bruxelles tel.: , fax: , gsm: , gsm: nettmarservices@gmail.com, info@nettmar.be nowinki.be Miłości po kres i radości do łez, promyków słońca i bukietów róż bez końca, mnóstwo wrażeń i spełnienia marzeń, wiele szczęścia i trafnych decyzji podjęcia, a w portfelu i na koncie same miliony lub chociaż tysiące życzy ekipa Nett-Mar NettMar bezpieczny krok w przyszłosć

19 nowinki.be Wspominki z PRL nr 3 (65) marzec Dokończenie ze str. 17 Goździk nielecące oczka Elegantka przymierza sukienkę za kolana (ech, wciąż ta skromność!), sukienkę w ciepłych kolorach, krawcowe zaś prezentują się radośnie, choć bez uśmiechu w granatowych kitlach. Oto kuźnia trendów mody, oto odpowiedź na palące potrzeby polskiej kobiety. Zanim skupimy uwagę na kobiecie z kolejnego plakatu warto zwrócić uwagę na pewne novum. Oto Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze (PTTK) pioniersko wprowadziło postać pozytywnego okularnika! Dotychczas propaganda PRL, rezerwowała okulary wyłącznie dla przedwojennych wyzyskiwaczy i obszarników względnie amerykańskich politycznych złoczyńców, którzy knują jakby tu wykraść tajemnice gospodarcze PRL względnie chociaż zrzucić na obóz socjalizmu i postępu bombę atomową. Tu zaś mamy, w ostatnim szeregu, no ale jednak mamy, sympatycznego kolesia w okularach. Nie jest jednak wykluczone, że to zwyczajnie pracownik urzędu bezpieczeństwa bacznie pilnujący, by praworządnie realizowano wezwanie: wypoczynek i rozrywkę po pracy udostępniają ci wycieczki świąteczne PTTK. Po raz pierwszy prezentuje się tu dziewczyna z balejażem (żartuję, chustkę ma jakąś taką), ale skupia na sobie uwagę widza i zyskuje pełną, nawet dzisiaj, sympatię. Ma bluzeczkę w paski, czerwony pasek, ma nawet zarys biustu, jednym słowem: kobieca kobieta. Trochę dziwi fakt, że malownicza grupka turystów łącznie z harcerzem to prawdopodobnie Apacze względnie Komancze. Wszyscy czerwonoskórzy pigmentację mają zaburzoną w podobny sposób, ale w końcu kto by się czepiał: słońce czerwcowe ich pochlastało, kiedy to na pace odkrytej ciężarówki (w tle) jechali na biwak. No jak, dziewczyny?! Chcecie jeszcze goździka i rajstopy nielecące oczka? Jacek Rujna

20 20 nr 3 (65) marzec 2015 nowinki.be