Choć od tych wydarzeń minęło, jak wspomniałem, piętnaście. się stosunkowo niedawi przyczyny nadal pono, bo około pięciuset lat

Transkrypt

1 12 Przybycie ludzi Pogląd, głoszony przez elfy, jakoby ludzie przybyli do tego świata podczas Koniunkcji Sfer, jest jeszcze jednym dowodem na ohydną perfidię owej kłamliwej, obmierzłej bogom rasy! Co przyniosło bowiem owo straszliwe wydarzenie, owa potworna katastrofa, na zgubę ludzkości zesłana? Zrodziła ona plugawą magię, a tym samym czarodziejów, uzurpujących sobie boskie prawa i moce. Powołała do życia odrażające monstra, wrogie wszystkim bogobojnym i sprawiedliwym ludziom! Wierzyć, że przybyliśmy tu w owej przeklętej godzinie jest bluźnierstwem! Spiskiem Starszych Ras, ukutym przez nie, by szydzić z prawdy i uzurpować sobie prawa do dziedzictwa, jakim z wyroków bogów jest dla nas ten świat! Choć od tych wydarzeń minęło, jak wspomniałem, piętnaście Wiadomym jest, że wawieków, większa ludzka sza rasa zjawiła się w tym ekspansja w rejonie nazyświecie wraz z Koniunkcją wanym dziś Północnymi Sfer magicznym katakrólestwami, rozpoczęła klizmem, którego źródła się stosunkowo niedawi przyczyny nadal pono, bo około pięciuset lat zostają nieznane. Wydatemu. Wówczas to miało Z kazań kapłana Wilmeryusza, okres polowań rzenie to miało miejsce miejsce wydarzenie, dziś na czarownice ( ) około półtora tysiąca lat znane w przekazach jako temu, wedle ludzkiej ra Lądowanie Wygnańchuby czasu. Trudno rzec ców. W delcie Pontaru jak długo trwał sam prowylądowały okręty wioces, jednak w jego rezultacie pojawiło się od czorta innych zące ludzi, którzy mieli dać początek królestwom Północy. istot, które przedostały się tu wówczas z innych światów. Skąd pochodzili owi wygnańcy, trudno orzec, gdyż Koniunkcja Sfer zapoczątkowała także inny feno- nie ma na ten temat żadnych praktycznie przekazów. men. Była to magia, która napłynęła wtedy do tego Jeśli faktycznie zostali wygnani, śmiem twierdzić że poświata, stając się odtąd jego, powiedziałbym, nieroze- wodami nie były łagodność i uległość, gdyż na przestrzerwalną częścią. ni kilku następnych wieków potomkowie wygnańców Elfie ruiny są niemym pomnikiem rozkwitu, świetności i upadku rasy Aen Seidhe. Niewiele ich budowli zachowało się w dobrym stanie, bowiem elfy cofając się przed naporem ludzi zniszczyły większość dzieł swych rąk, nie chcąc by wpadły one w ręce najeźdźców. WOŻGOROWIE I DAUKOWIE dali się poznać jako lud zdeterminowany, bitny i mało tolerancyjny. Trudno powiedzieć jak przebiegało dokładnie owo Pierwsze Lądowanie i z kim zetknęli się najpierw przybysze. Jeśli spotkali tu jakieś inne ludzkie plemiona, to zostały one szybko wchłonięte przez najeźdźców i ślad po nich w kronikach żadnych nie przetrwał. Na pewno jednak napotkali elfy, które jako jedne z pierwszych miały boleśnie przekonać się o ambicjach nowych osadników. 13 Według klasyfikacji Arneliusa Grocka, Wożgorowie i Daukowie zaliczani są do praludzkich kultur, przybyłych tu bezpośrednio po Koniunkcji Sfer. Zamieszkiwali oni tereny pomiędzy Górami Smoczymi a Zatoką Praxedy, na terenach dzisiejszego królestwa Koviru i Poviss (księstwa Naroku, Velhadu, Talgaru,) księstw Ligi z Hengfors (tereny Caingorn, Malleore, Creyden, Hołopole) a także północnej Redanii (rejon Gelibolu i doliny Nimnar). Szczątkowe informacje na temat tych ludów, pochodzą głownie z odnalezionych fragmentów ich kultury materialnej. Ocalałe fragmenty pisma, zachowane na stawianych przez Dauków menhirach i płytach nagrobnych z nekropolii Wożgorów, stały się podstawą kilku proroctw i przepowiedni (vide: Proroctwo Czarnego Słońca ), których trafność do dziś pozostaje dyskusyjna (vide: Mania Szalonego Etibalda ). Część badaczy uważa iż wierzenia Wożgorów i Dauków przetrwały w zniekształconej formie w religii Melitele oraz mniejszych kultach (por. Coram Agh Tera, Vejopatis). Po dziś dzień, okoliczności wyginięcia obu tych ludów są przedmiotem domysłów, spekulacji i naukowych sporów. Elfy oddały zatem pola, opuszczając nawet część swych miast, które bardzo szybko przejęli najeźdźcy, na elfich fundamentach wznosząc własne budowle. Tym samym straciły szansę by zepchnąć ludzi do morza, do czego dziś nawołują, spóźnione raptem o pół tysiąca lat. Ludzie, którzy przybili wówczas do tych brzegów, byli początkowo bardzo podzieleni. Okres ten podsumowano kiedyś nieżyczliwym stwierdzeniem, iż z każdych czterech przybyłych statków powstaananiasz Uldvikel Praludzkie kultury i ich relikty wały trzy królestwa, gdyż właściwie każdy chciał być sobie panem i rościł sobie prawa do władzy. Dlatego też kroniki początków ludzkiej historii na tych ziemiach, rozpoczynają się opisem wewnętrznych Na początku elfy dysponowały dużą przewagą lecz nie- sporów i wojen, który w dziejach wszystkich młodych roztropnie zlekceważyły zagrożenie. Gdy doszło do pierw- krajów określane są szumnym mianem kształtowania szych konfliktów, nie podjęły walki, w której, jak uznały, się państwowości lub umacniania władzy królewskiej. zbyt wiele z nich musiałoby zginąć. Cofnęły się przed Jak to zwykle bywa podczas takich okresów, najsilniejludźmi, licząc zapewne, że ci w końcu zatrzymają się sze, najambitniejsze i najbardziej łebskie ludzkie jedw swym pochodzie na wschód. Cóż, za to niedopatrzenie nostki, zwane dla uproszczenia władcami, poświęcają przyszło im później srogo zapłacić. się całkowicie wcielaniu, anektowaniu i hołdowaniu Kształtowanie się Królestw Północy i wojny z nieludźmi Przed wiekami większość ziem w głębi Kontynentu stanowiły dzikie, leśne ostępy. W czasie swego marszu od ujścia Jarugi, ludzie stopniowo wydzierali kniei coraz większe obszary, karczując puszczę dla budulca i pod uprawę roli.

2 22 23 ten wytyczają naturalne bariery, których nie jesteście jeszcze w stanie przekroczyć, lecz sytuacja ta zmieni się zapewne w ciągu najbliższych wieków, jako że wy, ludzie, nie zwykliście tolerować białych plam na swych mapach. Zachód Wielkie Morze się eksploatacją niezwykle bogatych złóż naturalnych, występujących w tym rejonie. Być może gdy owe lokalne pokłady kruszców, w tym złota, srebra i platyny, ulegną wyczerpaniu, ludzie uznają, że czas przesunąć granicę znanego świata bardziej na północ, lecz prawdę rzekłszy czas ten wydaje się dość odległy. Chłodne wody Wielkiego Morza omywają zachodnie brzegi kontynentu oraz leżących u jego wybrzeży wysp i wysepek. Za nimi ciągnie się już tylko bezmiar niezbadanych, burzliwych wód. Wody Wielkiego Morza wytyczają granice waszego poznania na zachodzie. Jak oceniam, pozostanie ono dla was mare icnognitum jeszcze przez kilka najbliższych wieków, zanim wasza nawigacja i szkutnictwo nie sprosta nowym wyzwaniom, jakie stawia żegluga pełnomorska. Morskie szlaki handlowe przebiegają wzdłuż wybrzeży, łącząc leżące nad nimi porty, od dalekiego Pont Vanis na północy, po odległą Baccalę w Imperium Nilfgaardu na południu. Północ Góry Smocze Północną granicę ludzkich krain wyznacza potężne pasmo Gór Smoczych. Jeszcze żadnemu człowiekowi nie udało się sprawdzić co znajduje się po drugiej stronie a to ze względu na jego niedostępność i zamieszkujące je smoki, od których wzięło ono swą nazwę. Królestwa leżące u stóp tych gór zadowalają Wschód Góry Sine, Góry Smocze, masyw Tir Tochair i Pustynia Korath. Wschodnią granicę wyznaczają owe trzy łańcuchy górskie. Ciągną się one z północy na południe, stanowiąc zwartą barierę, niemożliwą do sforsowania pieszo za wyjątkiem nielicznych przełęczy. Najbardziej wysunięte na północ, znajduje się pasmo Gór Sinych. To w nich ma swe źródło rzeka Pontar, tam też znajdują się ruiny świetnych niegdyś, elfich miast Loc Muine i Est Haemlet. Góry Sine stanowią również dom dla społeczności Wolnych Elfów, które, zepchnięte w te niegościnne rejony, nigdy nie złożyły broni i nie podporządkowały się waszej rasie. Dalej w kierunku południowym, Góry Sine przechodzą w pasmo Gór Ognistych, w których początek swój bierze druga potężna rzeka Północy, Jaruga. Góry Choć ludzie podporządkowali sobie znaczną część Kontynentu, ich ekspansja zatrzymała się na naturalnych przeszkodach stromych, górskich pasmach które do dziś wyznaczają północną i wschodnią granicę znanego świata.

3 32 33 Za czasów nieudolnych wielce rządów Vestibora Pysznego, dumna Redania utraciła na rzecz koalicji północnych księstw żyzne doliny rzek Buiny i Nimnaru. Największą jednak stratą było opanowanie przez Temerię, podczas tak zwanej Wojny Siedmioletniej, ówczesnej stolicy kraju, Novigradu, wraz z otaczającymi go ziemiami u ujscia Pontaru. Wówczas to królowie Redanii stolice swą do Tretogoru przenieśli, smutna tą koniecznością przymuszeni. Dopiero wnuk Vestibora, Radowid III Śmiałym lub Ryżym zwany, odzyskał utracone ziemie na północy i rozwiązał spór z Temerią. Na jego mocy uradzono wówczas, by Novigrad Wolnym Miastem uczynić, któren ów status miasto to po dziś dzień posiada. produkcyjnych. Nazyporządki. Jest to o tyle wają to ponoć nowodziwne, że jego hierarczesnym prowadzeniem cha, Cyrus Engelkind konfliktu zbrojnego. Hemmelfart, choć znana mocy ustaleń pony ze swego rasizmu, kojowych, Aedirn mujest starym, leniwym siało zrzec się również piernikiem, który barna rzecz elfów części dziej niż o prześladoswego terytorium, Dowaniach myśli o tym liny Kwiatów. Ostatnie czy zdąży w porę do Roderick de Novembre Historia Świata wieści, jakie doszły mnie wychodka. Byc może po śmierci króla Demazmiany wiążą się z nowenda, mówiły o spowym namiestnikiem do łecznych niepokojach, spraw bezpieczeństwa, chłopskim powstaniu, kolejnym konflikcie z Kaedwen który zastąpił poprzedniego, paląc go, jak słyszałem, i secesjonistach, pragnących odłączenia Doliny Pontaru, na stosie po publicznym procesie. co nie zachęca mnie do odwiedzin tamtych stron. Mniejsze królestwa Opisując rejony Czterech Królestw, nie można pominąć ich mniejszych sąsiadów. Ich domeny, choć nie tak potężne, mają przeważnie równie ciekawą i bogatą historię a w czasie swego istnienia wielkroć były bohaterami lub areną ważkich wydarzeń, których wynik kształtował losy tej części świata. Wolne Miasto Novigrad Jesli jakiekolwiek miasto na Północy zasługuje na szumne miano Stolicy Świata to jest nim własnie Novigrad. Rozparte u ujścia Pontaru jak tłusty kupiec w karczemnym alkierzu, roztacza podobną do niego woń potu i pieniędzy. Jest również, podobnie jak on hałaśliwe, wystrojone, nastawione na zysk za wszelką cenę i podobnie wszyscy musza się z nim liczyć. Albowiem Wolne Miasto Novigrad jest największym handlowym portem Wielkiego Morza. Tu swą siedzibę ma ponad tuzin najbardziej wpływowych kupieckich spółek, mieszczą się tu także cztery gigantyczne młyny wodne, mennica bijąca włąsną monetę, osiem banków, dziewietnaście lombardów, prawie czterdzieści oberży, tuzin zamtuzów oraz niemal dwie dziesiątki świątyń, poświęconych głównie Wiecznemu Ogniowi. Ostatnio, jak słyszałem, kult ten zwiekszył tam swe wpływy i zaczyna wprowadzać własne W przeciwieństwie do jednolitej nilfgaardzkiej mody, wyróżniającej się ciemnymi, stonowanymi barwami, stroje mieszkańców Królestw Północy są bardziej zróżnicowane, stanowiąc kolorową mieszaninę wielu różnych stylów, zależnych od miejsca pochodzenia i klasy społecznej. Królestwo Lyrii i Rivii To niewielkie królestwo od pewnego czasu pozostaje sojusznikiem Aedirn, stanowiąc forpocztę przeciw zakusom Nilfgaardu i broniąc przeprawy przez Jarugę, stanowiącą granicę między nim a Cesarstwem. To właśnie tutaj, w rejonie zwanym Dol Angra, znajduje się jedno z dwóch zdatnych do przeprawy miejsc przez tą wielką rzekę. Bronią jej, wzniesione przez Lyryjczyków twierdze Spalla i Scalla. Królestwem włada królowa Meve. Podczas ostatnich konfliktów z Nilfgaardem, dała się ona poznać jako silna i przedsiębiorcza niewiasta, nieomal druga Calanthe. Faktycznie, władczyni ta, zwana Białą Królową a mniej oficjalnie Wesołą Wdówką, osobiście zorganizowała ruch oporu i, na czele oddziałów złożonych z rycerstwa, chłopstwa i pospolitych bandytów, prała nilfgaardczyków, że aż echo szło, czym zaskarbiła sobie miłość i uznanie poddanych, którzy poszliby za nią w ogień. Skellige Skalisty i niegościnny archipelag Skellige jest jednym z miejsc gdzie ludzie osiedlili się najwcześniej. Jego mieszkańcy, odważni i bitni żeglarze zarówno kupcy jak i rabusie i piraci posługują się nie Językiem Wspólnym a własnym dialektem, opartym na Starszej Mowie. Również w przeciwieństwie do kontynentalnej części Północy, obywatele Skellige to w dużej mierze wolni chłopi, posiadający niemal takie

4 ROZDZIAŁ II WIEDŹMINI N ikt nigdy nie wiedział o wiedźminach więcej niż Vesemir, który praktykował w tym cechu zarówno w jego dniach chwały, jak i w czasach największych prób, na jakie cech wiedźminów był narażony, oraz w dobie jego upadku. Nie będę nawet silił się by odgadnąć, w którym roku ten słynny pogromca potworów przyszedł na świat, ale wiadomym jest, że był świadkiem wznoszenia pierwszych kamieni pod zręby Kaer Morhen zdarzenie to, które miało miejsce ponad dwieście lat zanim miałem okazję poznać go osobiście. To tam, w słynnej wiedźmińskiej Szkole Wilka, nauczał miecza przez niezliczone lata, wciąż jednakowo chętny by szkolić nowych adeptów. To on nauczył mojego przyjaciela Geralta arkanów szermierki, sztuki, w której, nawet w późniejszych latach swojego życia, Vesemir nie miał sobie równych. Kiedy minęły lata, Vesemir stał się, podobnie jak każdy potwór na którego polował, reliktem minionej epoki, kimś, którego zachowanie i przekonania przekonania człowieka uczciwego i na wskroś prawego, stały się czymś niezwykle rzadko spotykanym. Otwarty i szczery do bólu, Vesemir uważał kłamstwa i nieprawość te cechy, które inni przejmowali bez zastanowienia za całkowicie godne potępienia. Z tego powodu uważam jego opowieść o początkach wiedźminów za absolutnie godną zaufania i wnikliwego przestudiowania. Wierzę, że jakiekolwiek niezgodności lub pominięcia faktów, które mogły tam się znaleźć, wynikają wyłącznie z tego, że w momencie spisywania historii Vesemir był w zaawansowanym wieku, oraz z jego miłości do zawodu, który przez tak długi czas stanowił sens jego życia. Jaskier

5 126 Mimo swej niewielkiej, pokracznej postury, poroniec jest niezwykle groźny dla ciężarnych kobiet. Wywoływane przez niego osłabienie często brane jest za efekt infekcji lub osłabienia porodem. Gdy w końcu potwór zaczyna żywić się bezpośrednio na nieszczęsnej niewiaście, często jest już za późno by ją uratować. Część przypadków wilkołactwa jest istotnie wynikiem działania rzuconego przekleństwa, w efekcie czego dotknięte nim osoby, najczęściej podczas pełni, przecholudowe podanie dzą niekontrolowaną transformację, przybierając postać wilka lub pół ludzkiej pół wilczej hybrydy. Niektórzy pozostają świadomi swej przypadłości, nawet w czasie przemiany potrafiąc kontrolować swe instynkty, kryjąc się przed ludźmi i próbując przeczekać noc. Większość jednak całkowicie poddaje się żądzy zabijania, lub nie zdaje sobie sprawy ze swego stanu, rankiem budząc się z krwią na rękach i jej smakiem w ustach. Z drugiej strony liczne przypadki urodzenia się z tą przypadłością przyczyniły się do powstania teorii lykantropii jako dziedzicznego schorzenia. Według niej mamy do czynienia z osobnym, magicznym gatunkiem, a przypadki klasyfikowane jako wynik klątwy są rezultatem uaktywnienia - pod wpływem rzuconego na ofiarę złego czaru uśpionego genu, odpowiedzialnego za przemiany i transformację. Teorię dziedzicznej lykantropii potwierdzałby fakt, że ludzie którzy urodzili się wilkołakami, doskonale kontrolują swe przemiany. Ich odczarowanie jest bardzo trudne lub niemal niemożliwe, a próba taka zawsze wymaga od nich dobrej woli i kooperacji. Są także potwierdzone przypadki łączenia się teriantropów w pary, mające później potomstwo zdolne do świadomej transformacji już od najwcześniejszych lat. Poroniec Istoty te, mierzące około półtorej stopy wzrostu, są stworem powstałym z martwego, często niechcianego dziecka, którego następnie nie pochowano w należyty sposób. Zrodzony w ten sposób potwór zakrada się nocą do izb i komnat, za swój cel obierając ciężarne niewiasty. Ukryty pod łóżkiem lub czekający przy posłaniu Poroniec absorbuje wówczas siły witalne matki i jej nienarodzonego dziecka, czego efektem są ogólne osłabienie i gorączka. Tak wycieńczoną i pozbawiona możliwości obrony ofiarę stwór atakuje bezpośrednio, przysysając się do niej i pijąc 127 Strzygą rodzą się dzieci o dwóch sercach i dwóch duszach, takie, które już z łona matki wychodząc, zęby mają. Przegnać je wonczas należy precz, albo zabić, lecz wówczas czem prędzej i spalić alebo pochować w ziemi, unieruchamiając wprzódy, gdyż strzyga inaczej z martwych powstanie. Uczynić to należy, przybijając do ziemi jego ręce i stopy zaostrzonemi kołkami i takież kołki przez oba jego serca przebić. Jeśli tego zaniechać, strzyga w nocy powstanie i ludzi a bydło pocznie napadać, krew wysysać i wnętrzności wyżerać. jej krew, co doprowadza w końcu do śmierci matki i płodu. Wobec innych osób poroniec nie jest zazwyczaj agresywny, lecz w momencie zagrożenia potrafi przeistoczyć swe ciało. Przybiera wówczas formę zdeformowanego humanoida, podpierającego się na swych przednich kończynach. W tej postaci jest o wiele bardziej niebezpieczny i nie stroni od fizycznego starcia, atakując ostrymi pazurami oraz kąsając przeciwnika. Zapewnienie pochówku porońcowi zdejmuje z niego klątwę zamieniając go w kłobuka opiekuńczego ducha obejścia. Strzyga Strzyga jest wynikiem klątwy, rzuconej na ciężarną kobietę. Gdy dziecko umrze, w kilka lat później przemienia się w potwora, który powstaje z grobu i poluje w okolicy swego miejsca pochówku. Mimo swego niewielkiego wzrostu i przygarbionej, krępej sylwetki, strzyga jest niezwykle szybka, zwinna i silna, a przez to ekstremalnie niebezpieczna, nawet dla doświadczonych wojowników. Poluje zwykle nocą, choć w przypadku niektórych osobników zdarzały się także ataki za dnia. Szczególną agresję wykazuje w czasie pełni księżyca. Żywi się mięsem i krwią zabitych przez siebie zwierząt i ludzi, preferując organy, w szczególności wątrobę i serce, stanowiące dla niej cenne źródło pokarmu, niezbędne do trwania w letargu pomiędzy łowieckimi cyklami. Odczarowanie strzygi jest możliwe, choć bardzo ryzykowne. Najczęściej wymaga to spędzenia jednej, bądź też kilku nocy w jej miejscu pochówku. Trzecie pianie koguta, jeśli zaskoczy strzygę poza sarkofagiem lub trumną, przywraca jej zwykle ludzką postać. Smoki ze wszystkich gadów są najokrutniejsze i najbardziej na złoto łase. Ze względu na swój apetyt na dziewice, w wielkiej są zwadzie z jednorożcami, które niewiast cnotliwych zwykły bronić. Gdy smok jednoroga napotka, wówczas stają oba do boju śmiertelnego, w którym jeden lub drugi niechybnie umrzeć musi. ludowy przesąd DRAKONIDY Rodzina drakonidów jest dość liczna, samych Smoków Właściwych wyróżnić możemy przynajmniej pół tuzina gatunków. Zarówno one, jak i pozostałe Drakonidy Mniejsze zamieszkują te ziemie od niepamiętnych czasów, będąc ważną częścią naszego ekosystemu. Rozwój miast i wsi oraz poszerzanie pastwisk i terenów uprawnych spowodowały, iż terytorium drakonidów zaczęło coraz częściej kolidować z terenami zajmowanymi The Beasts of the Northern Kingdoms