niedziela MISJONARZ MIĘDZYKONTYNENTALNY DOROTA ŁUKOMSKA ZAMOJSKO-LUBACZOWSKA Poszukujmy nawrócenia PASTERSKI GŁOS MYŚL NA TYDZIEŃ

Transkrypt

1 niedziela ZAMOJSKO-LUBACZOWSKA nr 4 (853) X rok LVIII 25 I 2015 ZAMOŚĆ w numerze: Budując przyszłość, pamiętajmy o przeszłości Kurs Nowe Życie w Łabuniach MYŚL NA TYDZIEŃ Jubileusz 50-lecia kapłaństwa o. Zbigniewa Kotlińskiego Każdy rodzaj więzienia może prowadzić do duchowego karłowacenia. Bp Marian Rojek PASTERSKI GŁOS Poszukujmy nawrócenia B yłem w więzieniu, a przyszliście do mnie Nie utożsamiajmy więzienia jedynie z czarnymi charakterami, bo bycie więźniem nie polega na fizycznym ograniczeniu wolności. Można czuć się jak więzień poza tym miejscem za kratami, umieszczonym za wysokim murem i stalową bramą zamykaną na mocne zamki. Budowane przez nas w życiu więzienia mogą być tam, gdzie wydaje się nam, że jesteśmy zupełnie wolni. To wszystkie ludzkie lęki, nieopanowane żądze, uzależnienia, załamania nerwowe, depresyjne obawy. Te sytuacje ograniczają, krępują i zniewalają. Każdy rodzaj więźnia jest w podobnej sytuacji i potrzebuje darów Ducha Świętego. Nie dajmy sobie zamknąć serca na drugiego człowieka i poszukujmy osobistego nawrócenia. Bp Marian Rojek MISJONARZ MIĘDZYKONTYNENTALNY DOROTA ŁUKOMSKA K ilka lat temu do jednego z zamojskich biur podróży wszedł szczupły, starszy pan i poprosił o sprzedaż biletu do Niemiec. W trakcie rozmowy podczas załatwiania formalności okazało się, że jest to znany misjonarz pochodzący z Zamościa redemptorysta o. Zbigniew Kotliński, który akurat przyjechał do kraju na urlop i przy okazji postanowił odwiedzić współbraci w Niemczech. Nie byłoby w tym zdarzeniu nic dziwnego, gdyby nie fakt, że liczący wówczas blisko osiemdziesiąt lat o. Zbigniew właśnie odbył kilkudniową podróż pociągiem z odległej Syberii, gdzie pracował. Jednakże, jak sam powiedział, długa jazda pociągiem nie jest męcząca, ponieważ przy okazji poznaje różne osoby i rozmawia z nimi, zawiera nowe znajomości, poznaje ludzkie losy i problemy. W sobotę 10 stycznia 2015 r. o. Zbigniew po raz pierwszy w tym roku gościł w Zamościu i była to wizyta szczególna, ponieważ przypadła w osiemdziesiąte piąte urodziny misjonarza, którego życie i praca łączą kilka kontynentów. Zawsze mówił, że taki lub inny wybór drogi życiowej jest darem od Boga. Trzeba tylko ten dar dobrze zrozumieć i wykorzystać. O. Zbigniew chciał być misjonarzem, dlatego wybrał Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela. Zawsze starał się zrozumieć konieczność swojej pracy i uważa, że jest to namacalny przykład wielkiego misterium Bożego Miłosierdzia. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem. Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię całemu stworzeniu. Te słowa stały się jego mottem i dewizą życiową. Dzięki temu, iż dobrze je zrozumiał, jego praca dała i wciąż daje obfite owoce, a on sam może powiedzieć, że dobrze wybrał i gdyby mógł raz jeszcze wybierać zostałby redemptorystą. Urodził się w 1930 r. w niewielkiej miejscowości Zarudzie pod Zamościem. Dzieciństwo, przypadające na trudne czasy wojny i okupacji hitlerowskiej, oraz młodość spędził w Zamościu. W 1948 r. wstąpił do nowicjatu redemptorystów w Braniewie. Potem kształcił się w seminarium redemptorystów w Toruniu i w Tuchowie, gdzie 17 czerwca 1956 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą pracę duszpasterską podjął w Warszawie, następnie pracował w Gdyni i Elblągu. Od 1970 r. o. Zbigniew pracuje jako misjonarz poza granicami naszego kraju. Przez 10 lat przebywał w Argentynie, skąd wyjechał do Boliwii. Był tam współzałożycielem i pierwszym przełożonym Polskiej Misji Katolickiej. Po 12 latach, w 1992 r. rozpoczął nowy rozdział w swojej działalności misyjnej. Tym razem dokończenie na str. VII Dorota Łukomska 25 stycznia nr 4 (853) niedziela I

2 niedziela zamojsko-lubaczowska Adam Łazar Noworoczne życzenia składa ks. Andrzej Stopyra Trzej Królowie w Lubaczowie W uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia br. po raz czwarty lubaczowianie uczestniczyli w Orszaku Trzech Króli. Zainaugurowała go południowa Msza św. sprawowana w konkatedrze przez ks. inf. Jana Jagodzińskiego i dziekana lubaczowskiego ks. kan. Andrzeja Stopyrę. W Eucharystii uczestniczyła Święta Rodzina, a wcieliła się w nią rodzina Rozmusów. To jedno z najstarszych świąt, kiedy oddajemy hołd Bożemu Dzieciątku. Wraz z Mędrcami ze Wschodu wyznamy, że jest naszym Zbawicielem oraz poprosimy, by nam błogosławił powiedział proboszcz konkatedralnej świątyni ks. Andrzej Stopyra na początku Eucharystii. W homilii zauważył, że oprócz czterech Ewangelii Kościół przekazuje też tradycję. To z niej dowiadujemy się o imionach Trzech Króli, złożonych przez nich darach, z których złoto symbolizuje władzę królewską, kadzidło władzę boską, a mirra męczeństwo, ofiarę, które stają się dla nas zadatkiem zbawienia. Zauważył także, że nauczanie Chrystusa było i jest zagrożeniem dla rządzących, stąd prześladowanie Kościoła i chrześcijan. Zachęcił do wzięcia poświęconej kredy i oznaczenia domostw imionami Trzech Króli. Po Mszy św. orszak, pod przewodnictwem Gwiazdy Betlejemskiej i Świętej Rodziny, udał się na Rynek Lubaczowa. Tam, mimo przenikliwego mrozu i wiatru, licznie zgromadzeni mieszkańcy Lubaczowa oczekiwali na przyjazd Trzech Króli. W tym czasie gwiaździście w kierunku Rynku podążały trzy orszaki. Pierwszy czerwony, symbolizujący Europę, wyruszył spod krzyża i obelisku upamiętniających pobyt papieża Jana Pawła II w Lubaczowie. Drugi niebieski, symbolizujący Afrykę, wyruszył z kościoła św. Karola Boromeusza, zbudowanego jako wotum wdzięczności za pobyt w tym mieście Papieża Polaka i trzeci zielony, symbolizujący Azję, wyruszył ze skweru obok Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek przy ulicy Kościuszki. Trzema Królami byli: Adam Sobczuk, Tadeusz Zarembski i Jacek Ważny. Poetyckim słowem i życzeniami noworocznymi oddały pokłon dzieci z Teatru Małych Form, podopieczne Grażyny Bielec. Życzenia mieszkańcom Lubaczowa złożył nowy burmistrz Krzysztof Szpyt, przełamując się opłatkiem ze Świętą Rodziną, Trzema Królami oraz dziekanem lubaczowskim ks. Andrzejem Stopyrą. Aniołowie rozdali opłatki, którymi przełamali się także mieszkańcy Lubaczowa, składając sobie życzenia noworoczne. Był czas na kolędowanie, któremu przewodniczył zespół wokalno-muzyczny. Adam Łazar Mali Misjonarze w służbie pokoju Kolędowanie w Jarosławcu W kościele pw. Najświętszego Serca Jezusa w Jarosławcu odbył się koncert kolęd w wykonaniu Chóru Ziemi Zamojskiej Contra. Można było wysłuchać kolęd i pastorałek znanych i mniej znanych. Niektóre aranżacje wykonujemy tylko my podkreśliła Anna Cios, dyrygent chóru. Niektóre aranżacje są samej dyrygentki. Można także było posłuchać kolęd z XVII wieku. Koncert kolęd w parafii w Jarosławcu P otrzeba misyjnego zapału, by Chrystus zajaśniał tam, gdzie jeszcze jest nieznany. Wiemy, jak wiele potrzeba ofiarnej modlitwy i cierpienia w intencji misjonarzy. 6 stycznia na całym świecie dzieci łączą się w modlitwie i kolędowaniu na rzecz misji. W odpowiedzi na zachętę papieża Franciszka Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci ze Szkoły Podstawowej im. św. Jana Pawła II w Uchaniach pod kierunkiem nauczycieli i duszpasterzy zaangażowało się w sprawę misyjną. Wspólnota parafialna w ten dzień, dosyć licznie zgromadzona na Mszy św., ma możliwość oglądania jasełek bożonarodzeniowych w wykonaniu dzieci, które, wczuwając się w rolę Matki Bożej, św. Józefa, pastuszków i aniołków, z wielką pasją i zaangażowaniem tworzą klimat sprzed ponad dwóch tysięcy lat. Mali misjonarze zgromadzeni na Mszy św. angażują się w oprawę liturgii od strony muzycznej, śpiewając kolędy, jak również w procesji z darami składają dar ofiarny na rzecz misji. Wspólne kolędowanie i zbiórka ofiar na rzecz misji stało się już tradycją wypracowaną przez dzieci z koła misyjnego. Tradycją również jest wspólna wieczerza wigilijna dla osób starszych i samotnych. W przeddzień Wigilii w Gminnym Ośrodku Pomocy Społecznej w Uchaniach osoby samotne i w podeszłym wieku w obecności miejscowych duszpasterzy: ks. kan. Kazimierza Stelmaszczuka, proboszcza parafii, i ks. Krzysztofa Cyranowskiego oraz władz gminy spotykają się na wspólnej wieczerzy, poprzedzonej modlitwą, dzieleniem się opłatkiem i kolędowaniem. Osoby te, spotykając się raz do roku, dzielą ze sobą radość ze wspólnego bycia razem. To prawdziwe Boże Narodzenie, gdy okażemy bliźniemu miłość, życzliwość i zainteresowanie. Ks. Krzysztof Cyranowski Myślę, że koncert ten jest niezwykły, ponieważ nie każdy chór wykonuje takie utwory. Śpiewanie kolęd to nasza polska tradycja powiedziała Irena ze Stabrowa. Większość osób obecnych na koncercie kolęd zachwycona była poziomem wykonania pieśni oraz tym, że to właśnie w ich kościele można wysłuchać tak pięknych utworów i przedłużyć okres świąt. Katarzyna Muszyńska Archiwum KRZ II niedziela nr 4 (853). 25 stycznia 2015

3 wiadomości Aktorzy po spektaklu Adam Łazar Mąż zmarł, ale już mu lepiej A matorski teatr Arka Lwowska w tym roku będzie obchodził jubileusz 25-lecia swojej działalności. Na scenie lubaczowskiego domu kultury, ale również w kraju i za granicą, przedstawił ponad 30 utworów scenicznych. Na pokładzie Arki Lwowskiej jest ponad 50 osób tworzących dwie grupy sceniczne 30 młodych aktorów ze szkół podstawowych, gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych i 23 osoby starsze, czujące się na scenie młodo pragnących swoją pracą twórczą bawić, wzruszać, wychowywać, przekazywać treści i wartości niezbędne w codziennym życiu. Każdy spektakl tego teatru jest ważnym wydarzeniem kulturalnym i cieszy się dużym zainteresowaniem publiczności. Tak było 6 stycznia br., gdy w święto Objawienia Pańskiego aktorzy teatru Arka Lwowska wystąpili w premierowym spektaklu pt. Mąż zmarł, ale już mu lepiej w reżyserii Mariusza Łeskiego. Autorką scenariusza jest szczecińska dziennikarka, realizująca reportaże dla telewizji publicznej i stacji komercyjnych Izabela Degórska, która w 2006 r. zdobyła II nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Komediopisarskim organizowanym przez Teatr im. Ludwika Solskiego w Tarnowie i wyróżnienie w konkursie Teatru Współczesnego w Krakowie za ten właśnie scenariusz. Fabuła spektaklu toczy się w spokojnej wsi, gdzie pewna kobieta pragnie wcielić w życie plan oddzielenia duszy od ciała swego męża. Realizacja tego planu niesie wiele perypetii. W rolach głównych wystąpili: ks. Józef Dudek, Alicja Antonik, Felicja Rempoła, Waldemar Procyk, Lesław Czekalski, Iwona Świzdor, Marian Rawski, Piotr Wojtasik, Anna Krzak, Mariusz Łeski. O światło zadbał Piotr Tabaczek. Czarny humor, błyskotliwe dialogi, zaskakujące sytuacje, świetnie nakreślone postacie są mocnymi atutami tego spektaklu, który jest świetną satyrą na ludzką zachłanność, egocentryzm, pazerność na pieniądze. To również obraz współczesnych mediów goniących za sensacją. W tej tragikomedii zderzają się oczekiwania mieszkańców tej wsi czy miasteczka, którzy pragną zaistnieć przed kamerami telewizyjnymi, z brutalnością reporterów, którzy dowolnie wykorzystują i interpretują ich wypowiedzi, by swoje artykuły opatrzyć sensacyjnymi tytułami. Tę satyrę o ludzkich przywarach warto obejrzeć i skonfrontować z własnym życiem, czy wśród bohaterów tej sztuki nie ma czasem nas samych. Adam Łazar Szachy pójdą w ruch! K omitet organizacyjny Szachowych Mistrzostw Duchowieństwa zaprasza do Sanktuarium Maryjnego w Kałkowie- Godowie, gdzie 13 lutego 2015 r. odbędą się X Mistrzostwa Polski Duchowieństwa w szachach szybkich P15. Odprawa techniczna o godz , zaś o godz początek I rundy. Turniej zostanie rozegrany na dystansie 9 rund systemem szwajcarskim. Z kolei 14 lutego br. zaplanowane są XIV Mistrzostwa Polski Duchowieństwa w szachach błyskawicznych P5. Uczestnicy rywalizować będą na dystansie 10 rund systemem szwajcarskim. Pierwsza runda o godz Przewidywane zakończenie mistrzostw ok. godz W mistrzostwach może wziąć udział duchowieństwo katolickie: księża diecezjalni i zakonni, alumni, bracia zakonni i siostry zakonne. Zgłoszenia prosimy przesyłać em: standeb@smpd.pl lub telefonicznie: W zgłoszeniu prosimy podać: nazwisko i imię, miejscowość, diecezja, seminarium, zakon, data urodzenia, kategoria szachowa i ranking. Zakwaterowanie i wyżywienie na miejscu. Sprzęt do gry (szachownice, bierki i zegary) zapewniają organizatorzy. Ks. Stanisław Dembowski Andrzej Czochra Jedna z szachowych rozgrywek w Zamościu, 2014 r. 25 stycznia nr 4 (853) niedziela III

4 niedziela zamojsko-lubaczowska Okres II wojny światowej stanowi najtragiczniejszy rozdział w dziejach Lubelszczyzny. W ciągu zaledwie kilku lat udało się niemieckim okupantom skłócić ze sobą ludzi różnych narodowości, którzy jeszcze do niedawna żyli obok siebie w zgodzie. Oto jedna z historii, które wydarzyły się naprawdę archiwum autorki Podczas części artystycznej BUDUJĄC PRZYSZŁOŚĆ, PAMIĘT BOŻENA FUSIARZ B ył grudzień 1943 r. W Potoku Górnym, miejscowości położonej w powiecie biłgorajskim, najważniejsze funkcje w gminie sprawowali dwaj Ukraińcy Jan Jaceczko i Dymitr Byk powołani przez Niemców na stanowiska wójta gminy i sekretarza. Obaj prowadzili różnorodne działania wymierzone przeciwko Polakom, jak chociażby przygotowanie list z nazwiskami tych, którzy mieli być wysiedleni w ramach akcji Werwolf. Ludzie ci byli postrachem nie tylko polskich urzędników, ale przede wszystkim ludności polskiej, ponieważ czuli się bezkarnie i utrzymywali żywe kontakty z ukraińskimi nacjonalistami. W związku z tym członkowie działającego na terenie Lipin Górnych zgrupowania Batalionów Chłopskich podjęli decyzję o zlikwidowaniu Dymitra Byka. Zadanie nie było łatwe, ponieważ sekretarz gminy zmieniał bardzo często miejsce przebywania i znajdował się pod ochroną policji ukraińskiej. Co prawda akcja się powiodła, ale jej konsekwencje były przerażające. Represje Niemieckie władze okupacyjne postanowiły zwalczyć wszelkie przejawy oporu, stosując różne formy represji, nie tylko wobec zbrojnych ugrupowań, ale również wobec niewinnej ludności cywilnej. Największa pacyfikacja na terenie gminy Potok Górny w czasie II wojny światowej została przeprowadzona 19 grudnia 1943 r. w Potoku, Dąbrówce i Zagródkach. Była ona odwetem za śmierć Dymitra Byka. O szóstej rano Niemcy i Ukraińcy okrążyli wsie. Jedni wypędzali ludzi z domów, a inni pilnowali ich i prowadzili w kierunku kościoła. Na dłużej zatrzymywano się przed tymi budynkami, których właściciele znajdowali się na przygotowanych listach. Gdy ich zastali zabijali od razu, w przeciwnym wypadku brali zakładników. Sługa Boży ks. Błażej Nowosad W tym samym czasie paliła się wieś. Wszystkich pędzonych zatrzymano przy kościele i tam kazano uklęknąć na śniegu przy silnym mrozie. Ludzie zaczęli się głośno modlić. W pewnym momencie oprawcy przyprowadzili ks. Błażeja Nowosada, który od 1936 r. był proboszczem parafii pw. Jana Chrzciciela w Potoku Górnym. Wcześniej ostrzegano księdza, żeby się ukrył, ale on odpowiadał na to: Dobry pasterz nie opuszcza swoich owiec w biedzie. Później zabrali go do kościoła IV niedziela nr 4 (853). 25 stycznia 2015

5 temat numeru Eucharystia w rocznicę tragedii Zuzanna Popik AJMY O PRZESZŁOŚCI i kazali się prowadzić na strych. Ukraińcy twierdzili, że daje on schronienie partyzantom. Pytali też o nazwiska tych, którzy ukrywali Żydów. Ks. Błażej nie wydał nikogo. Oprawcy zaczęli się znęcać nad nim. Bili go karabinem po głowie, zdzierali paznokcie, ciało kapłana przekłuwali bagnetem. Na końcu tych tortur strzelili mu w tył głowy. Ks. Błażej Nowosad był jedną z 29 ofiar pacyfikacji. Poniósł śmierć męczeńską. I choć przeżył tylko 40 lat, do tej pory żyje w pamięci mieszkańców gminy Potok Górny. Ludzie pamiętają go jako dobrego duszpasterza, który pracą i życzliwością zyskał szacunek wiernych. Swoim życiem dawał przykład gorliwej wiary. To on w czasie wojny organizował nabożeństwa i spotkania z młodzieżą. Pomagał przesiedleńcom z Poznańskiego i Żydom. Zgłosił się jako zakładnik do więzienia, gdyż parafianom groziły aresztowania za niedostarczenie kontyngentu dla Niemców. A gdy okupanci oświadczyli, że nie wypuszczą księdza, dopóki mieszkańcy wsi nie wywiążą się z nałożonego obowiązku, ludzie postanowili ratować kapłana i oddali wszystkie zapasy zboża, które posiadali. To nie wszystkie formy działalności ks. Błażeja Nowosada. Miał on na uwadze każdego człowieka i o niego się troszczył, widząc w bliźnim samego Jezusa. Przekazywał pieniądze na pomoc dla księży przebywających w obozach, organizował wysyłkę paczek żywnościowych dla więźniów. Swoim postępowaniem dawał przykład wiary, miłości, pobożności i odwagi. Choć od tamtych wydarzeń minęło już 71 lat, mieszkańcy gminy Potok Górny oddają hołd ofiarom pacyfikacji. W rocznicę tej tragedii władze gminy i młodzież Publicznego Gimnazjum im. ks. Błażeja Nowosada w Szyszkowie złożyli kwiaty i zapalili znicze na grobie Patrona, znajdującym się na cmentarzu parafialnym. Później wspólnota parafialna uczestniczyła we Mszy św. w intencji pomordowanych, którą odprawił proboszcz ks. Stanisław Zarosa. Uczniowie gimnazjum zaprezentowali część artystyczną. W dalszej części uroczystości odbył się apel poległych. Na koniec odmówiono modlitwę o beatyfikację sługi Bożego ks. Błażeja Nowosada. Każdy człowiek potrzebuje w swoim życiu wzoru do naśladowania. Jesteśmy przekonani, że nasz patron ks. Błażej, który zło dobrem zwyciężał i nie bał się podejmować różnych wyzwań, powinien być dla młodych ludzi autorytetem. Bożena Fusiarz 25 stycznia nr 4 (853) niedziela V

6 niedziela zamojsko-lubaczowska NOWE ŻYCIE W Świętość wiary Na nowo stwarzaj mnie W radości i pokoju Słuchać Ciebie chcę Słowo Twoje dane A jam posłuszny słowu Ukrzyżowany dla świata Światłością wielką oświecony Pagórki Twe przemierzam Za rękę prowadzony Na nowo stwarzaj mnie Plakat z tematem rekolekcji MAŁGORZATA GODZISZ: By głosić słowo Boże, trzeba wcześniej otworzyć się na to słowo i na Boga. Jaki obrałaś kurs na Nowe Życie, że to słowo przemieniło Ciebie i że jesteś tu, gdzie jesteś? ANETA STANUCH: To się stało kilkanaście lat temu, kiedy też na takim kursie, który wtedy nazywał się Kurs Filip, usłyszałam słowo Boże. To, co we mnie wtedy Bóg robił i jak prowadził do nawrócenia, to były osoby świeckie, które mówiły mi o Nim. Dla mnie to było niesamowite, że osoba zwyczajna, z ulicy przychodzi i mówi mi o Bogu w taki sposób, że mogłam doświadczyć Boga żywego. Nie był to ktoś daleki, tylko ktoś, kto jest naprawdę blisko i mówi do człowieka. Świadectwo osób świeckich pokazuje, że taka wspólnota i głoszenie jest dla każdego. Spotykasz takich ludzi w Pallotyńskiej Szkole Nowej Ewangelizacji. Co to jest za miejsce i za ludzie, którzy mają odwagę w sobie, żeby głosić o Chrystusie wszędzie i każdemu? Są to ludzie w różnym wieku bardzo młodzi, ale i ci, którzy mają Po raz drugi Kurs Nowe Życie organizowany przez Pallotyńską Szkołę Nowej Ewangelizacji zgromadził wielu chętnych. Na początku stycznia w Domu Rekolekcyjnym Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Łabuniach uczestnicy spotkania mogli doświadczyć wielkiej miłości Boga i wyznać, że ich Panem i Zbawicielem jest Jezus Chrystus. Prowadząca i głosząca słowo Boże Aneta Stanuch wyjaśniła istotę kursu Nowe Życie kilkadziesiąt lat. Osoby dojrzałe z doświadczeniem życiowym. Dla mnie cennym jest też to, że są to osoby z każdego stanu: siostry zakonne, kapłani, klerycy, osoby, które mają rodziny, samotne, które mówią o Bogu i swoim doświadczeniu. Piękne jest to, że współpracujemy razem i wiemy, że chcemy głosić Boga. By mówić z mocą o Bogu, trzeba się na Niego otworzyć. Do tego potrzebna jest formacja osobista i wspólnotowa. Jak wygląda droga Twojego rozwoju w PSNE i miejscu, gdzie posługujesz? Jestem w szkole, ale głównie formuję się we wspólnocie Przyjaciele Oblubieńca. Cokolwiek robię, to patrzę na swoją formację. Codziennie albo prawie codziennie spotykamy się ze słowem Bożym, dzielimy się we wspólnocie swoimi doświadczeniami, razem się modlimy i uwielbiamy Boga. Myślę, że to jest pierwsze, co mamy robić. Wynikiem tego spotkania we wspólnocie jest to, że posługujemy dalej i chcemy o Bogu mówić innym ludziom, jak do Niego iść. Dzielimy się swoim świadectwem, jak Bóg mówi, w jaki sposób Jego słowo mówi do nas, jak mówić o tym, co zmienia się w naszym życiu także przez to, jak doświadczamy Boga, relacji z Nim, z drugim człowiekiem i z samym sobą. Prowadzący Kurs Nowe Życie stosują sprawdzone metody, by otwierać człowieka na słowo Boże. Po jakie środki sięgacie, żeby tych ludzi tutaj ściągnąć, zachęcić i przede wszystkim, żeby ich życie stało się faktycznie nowe? Prowadząc taki kurs, mamy konkretny plan, według którego idziemy. Jeżeli chodzi o Kurs Nowe Życie jest to kerygmat, czyli ta Dobra Nowina, którą głosił już Jezus. Przeprowadzamy osoby, które przyjechały na ten kurs, przez poszczególne punkty kerygmatu zarówno poprzez słowo, jak i takie momenty, kiedy dana osoba podejmuje decyzję. Co jest istotne w tych kursach? Oprócz tego, co ta osoba usłyszy od nas, to dostanie taki środek, gdzie będzie mogła podjąć konkretną decyzję. Wtedy człowiek odpowia- VI niedziela nr 4 (853). 25 stycznia 2015

7 nowa ewangelizacja ŁABUNIACH Małgorzata Godzisz da na to, co mówi do niego Bóg. To jest przestrzeń, gdzie mogę wejść w dialog z Bogiem, czasami nieświadomie. Przechodząc po kolei przez te punkty, dochodzi się do takiego momentu, że można powiedzieć: tak, poznałem Boga i zobaczyłem Go nie tylko w drugim człowieku, ale sam też Go doświadczyłem. Dyrektor Kursu Nowe Życie ks. Piotr Spyra Dyrektorem Kursu Nowe Życie był ks. Piotr Spyra. Jego zdaniem, konsekwencją takich rekolekcji i sposobu formowania człowieka jest zapał do ewangelizacji. Osoby, które kończą Kurs Nowe Życie, zazwyczaj wchodzą głębiej w życie Kościoła. Przede wszystkim widać to w wymiarze sakramentalnym, że są na Mszy św. dużo częściej niż wszyscy inni zauważył ks. Piotr Spyra. Kurs Nowe Życie to jedna z kilku form rekolekcji Szkół Nowej Ewangelizacji św. Andrzeja, które zostały założone przez świeckiego meksykańskiego ewangelizatora José Prado Floresa. Weekendowe spotkanie jest częścią programu międzynarodowej sieci Szkół Nowej Ewangelizacji, które powstały jako odpowiedź na wezwanie papieża Jana Pawła II. Więcej dowiesz się na stronie I MISJONARZ MIĘDZYKONTYNENTALNY dokończenie ze str. I są to misje na wschodzie Europy i w Azji: najpierw na Białorusi, potem w Kazachstanie i w Rosji w miejscowości Orenburg na Syberii i ponownie w Kazachstanie. W Pietropawłowsku w Kazachstanie, gdzie był przełożonym placówki, dzięki jego staraniom powstał piękny kościół, w którym stworzył podstawy pod założenie w tym mieście sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Jest wielkim propagatorem kultu Bożego Miłosierdzia, ponieważ uważa, że dzięki niemu wybrał taką, a nie inną drogę życia. To dzięki Miłosierdziu Bożemu miał siły, aby wytrwać przez wiele lat w bardzo ciężkich nieraz warunkach pracy, o których opowiada: Zarówno w Ameryce Południowej i w Kazachstanie czy w Rosji pracujemy wśród różnych narodowości, prowadząc działalność misyjną. W Ameryce Południowej ludność jest bardzo otwarta na przyjęcie Pana Boga i posiada co warte jest podkreślenia ogromny szacunek dla życia ludzkiego. Indianie, zwłaszcza boliwijscy, pielęgnują bardzo silne więzi rodzinne, wśród nich wielki szacunek i miłość dla ludzi starszych. Ten naród ustrzegł się w pewien sposób wpływów zgubnych czynników zachodnioeuropejskiej cywilizacji śmierci. Powoduje to, że słowo Boże głoszone przez misjonarzy trafia na podatny grunt. W Boliwii założyliśmy Polską Misję Katolicką, której byłem przełożonym. Nieco inaczej jest w Rosji, gdzie w czasie komunizmu został zniszczony człowiek, a przede wszystkim jego sumienie. Tutaj praca kapłańska jest bardzo trudna, ponieważ dusza ludzka została napełniona nienawiścią, nienawiścią do drugiego człowieka, przez co zamknęła się na wpływ Pana Boga. W tej sytuacji do przemiany człowieka może doprowadzić jedynie odkrycie przed nim tajemnicy Bożego Miłosierdzia i wielkiej miłości Jezusa Chrystusa. Arcybiskup Karagandy Jan Paweł Lenga powiedział kiedyś, że Pan Bóg wykorzystał martyrologię Polaków w Kazachstanie dla rozwoju tam Kościoła katolickiego. Zarówno w Kazachstanie, jak i w Rosji przy kościołach organizowane jest życie narodowe. Praca wśród potomków Polaków stanowi dzieło szczególne, ponieważ to właśnie oni stanowią mocny i solidny fundament we wszystkich tych placówkach. Po trudnym okresie ucisku i martyrologii wioski polskie w Kazachstanie zostały pięknie urządzone i zorganizowane. Dzięki propagowaniu uszanowania dla tradycji i z pietyzmu dla polskości przywrócono im polskie nazwy: Wisienka, Zielony Gaj czy Jasna Polana. Takiej właśnie pracy bezgranicznie oddał się zamojski redemptorysta. Niektórzy ojcowie młodsi od niego, z którymi pracował w Ameryce Południowej i w Azji, powrócili już do Polski. Nie wytrzymało także wielu młodych zakonników. Skąd o. Zbigniew czerpie siły, czy nie jest już zmęczony zarówno pracą, jak i pokonywaniem tak ogromnych odległości i częstymi podróżami? Mnie podróże nie meczą. Wystarczy, że uzmysłowię sobie potrzebę takiej właśnie pracy. Do Polski z Kazachstanu to trzy dni podróży, najpierw do Moskwy, a potem do kraju. Jest to czas na rozmowy z ludźmi, na lekturę... Zdrowie, Bogu dzięki, mi dotychczas dopisuje, a tyle jest jeszcze do zrobienia. W niedzielę 18 czerwca 2006 r. w parafii św. Mikołaja w Zamościu obchodzony był jubileusz 50-lecia kapłaństwa o. Zbigniewa Kotlińskiego. Przybyło wielu gości, którzy m.in. wspominali pracę z dostojnym Jubilatem. Od tego czasu minęło ponad osiem lat, a dzielny misjonarz nie bez powodu znany w Boliwii jako Padre Cacito (Ryś), wciąż w pracy i wciąż w drodze. Mamy nadzieję, że Pan Bóg da o. Zbigniewowi jeszcze wiele lat w zdrowiu i tak dobrej kondycji, aby swoich dzieł dokończył, czego z okazji 85. urodzin z całego serca mu życzymy. Dorota Łukomska 25 stycznia nr 4 (853) niedziela VII

8 niedziela zamojsko-lubaczowska Redemptoryści w Zamościu (4) DOROTA ŁUKOMSKA W 2014 r. wspólnota redemptorystów obchodziła jubileusz 80-lecia pobytu w Zamościu oraz 60-lecia Nowenny do Matki Bożej Nieustającej Pomocy odprawianej w kościele św. Mikołaja. To okazja do bliższego przyjrzenia się tej wyjątkowej wspólnocie Dorota Łukomska Nabożeństwo ekumeniczne w 2009 r. Ż aden mieszkaniec Zamościa nie potrafiłby sobie wyobrazić miasta bez członków tej właśnie zakonnej wspólnoty, którzy w zamojskie środowisko po prostu wrośli na stałe. Najdobitniej świadczą o tym uroczystości pogrzebowe, gdy zmarłych redemptorystów żegnają tłumy wiernych. Tak było w mroźny dzień, gdy setki mieszkańców miasta towarzyszyły w ostatniej drodze br. Michała postaci w Zamościu znanej i lubianej; tak też było w upalny wrześniowy dzień, gdy z ogromnym żalem żegnaliśmy o. Szostaka skromnego, naszego chłopaka z Zamościa, którego Bóg powołał na wieczną służbę o wiele za wcześnie. Kilka lat temu, po otrzymaniu smutnej wiadomości o śmierci o. Władysława Ziobra, grupa byłych parafian udała się do Mościsk na Ukrainie, aby pożegnać swojego pierwszego proboszcza. W kościele św. Mikołaja wielu z pracujących w Zamościu ojców obchodziło swoje jubileusze kapłańskie. Był wśród nich także jubileusz 50-lecie kapłaństwa o. Zbigniewa Kotlińskiego. Początek trzeciego tysiąclecia to czas pierwszego, po przeszło 30 latach, poważnego remontu kościoła, który cieszy obecnie oczy zamościan i licznie odwiedzających miasto turystów, świeżo odnowioną elewacją zewnętrzną, nowym pokryciem dachu oraz świeżym i jasnym wnętrzem. W ostatnich latach remontowi generalnemu poddano kościelne organy, odtąd przygrywające podczas wszystkich uroczystości kościelnych pod wprawną ręką organisty Andrzeja Greszty, który prowadzi także amatorską młodzieżową orkiestrę dętą i uświetnia uroczystości kościelne muzyką. W kościele św. Mikołaja miały też miejsce wydarzenia niezwykłe, jak nabożeństwo ekumeniczne w styczniu 2009 r. z udziałem biskupa prawosławnego Abla. Ma też kościółek grupę pań spod znaku św. Cecylii, które od wielu lat codziennie przed Mszą św. poranną śpiewają wspólnie Godzinki przed obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Pobyt i praca redemptorystów w Zamościu zaowocowała licznymi miejscowymi powołaniami do zgromadzenia. Zamościanie o. Zbigniew Kotliński i o. Andrzej Legieć pracują na dalekiej Syberii, o. Janusz Serafin w Krakowie, o. Jarek Gruźdź na miejsce swojej pracy wybrał daleką Brazylię, o. Andrzej Makowski jest przełożonym domu w Lublinie. Obecnie praca redemptorystów w Zamościu napotyka na coraz większe trudności. Brak parafii bardzo zmniejszył dochody kościoła i klasztoru. Mimo iż kościół ma stałą rzeszę sympatyków, a jego specyficzny urok powoduje, że młode pary często wybierają go, by tu zawrzeć związek małżeński, trudno przewidzieć dalsze losy zamojskiej placówki. Tworzą ją obecnie redemptoryści: rektor o. Stanisław Odroniec oraz o. Antoni Onak znamienity pszczelarz i lubiany spowiednik, misjonarze o. Edward Kowalski, o. Władysław Chaim, o. Wojciech Idziak, o. Andrzej Szorc oraz senior o. Stanisław Dutka (który 27 listopada 2014 r. skończył 85 lat). Co roku w dniu patrona kościoła 6 grudnia swoją zamojską świątynkę odwiedza sam św. Mikołaj jej patron, przynosząc podarunki dla najuboższych, małych mieszkańców miasta. Ponieważ w 2014 r. przypadł podwójny jubileusz 80-lecia pobytu redemptorystów w Zamościu, a także 60. rocznica Nowenny do Matki Bożej Nieustającej Pomocy odprawianej w kościele św. Mikołaja, odpust patronalny 6 grudnia zaszczycili swoją obecnością bp Mariusz Leszczyński oraz wikariusz przełożonego Prowincji Warszawskiej Redemptorystów o. Piotr Chyła, którzy przed uroczystą Sumą odpustową odsłonili tablicę pamiątkową, ufundowaną przez wiernych sympatyków kościoła i klasztoru. Napis na tablicy brzmi: Zamojskim Redemptorystom w podziękowaniu za 80 lat ich obecności i posługi duszpasterskiej wdzięczni wierni z kościoła św. Mikołaja Zamość Zamiarem fundatorów było, aby każdy redemptorysta nie tylko ci z Zamościa pochodzący który kiedykolwiek pracował w Zamościu, wiedział, że ta tablica jest między innymi dla niego właśnie, że zamościanie o nim pamiętają i życzą mu wszystkiego co najlepsze, przez wstawiennictwo Matki Bożej Nieustającej Pomocy i dobrego św. Mikołaja. I niedziela zamojsko- -lubaczowska Redakcja zamojsko-lubaczowska: ks. Krystian Bordzań redaktor odpowiedzialny ul. Zamoyskiego Zamość tel./fax niedziela_zamojska@pro.onet.pl Redakcja częstochowska: Agnieszka Chadzińska tel VIII niedziela nr 4 (853). 25 stycznia 2015