PERU-BOLIWIA-CHILE 2006 M&M Tryczyńscy oraz J&A Jarmolińscy

Transkrypt

1 PERU-BOLIWIA-CHILE 2006 M&M Tryczyńscy oraz J&A Jarmolińscy Trasa wyprawy 09 sierpnia 2006 Szczepienie Jak wiadomo jadąc w rejony Ameryki Płd. zaszczepić się trzeba. Żółtaczkę mamy na szczeście jeszcze ważną. Pozostało przyjąć szczepionkę na dur brzuszny i tężca z błonnicą. Żółtą febrę odpuścilimy - nie starczy nam czasu na wizytę w dżungli :( JJ (16:24) 11 sierpnia 2006 Angina Ostatnio Ania (1/4 naszej grupy wyjazdowej) gorzej się poczuła. Po osiągnięciu 38,1 st. stało się jasne, że dosięgła ją angina. Nie jest to dobra wiadomość, szczególnie na 2 tygodnie przed wyjazdem. Mamy nadzieję, iż świetna opieka (lekarska i nie tylko) przyczyni się do jej szybkiego wyzdrowienia i odbudowania sił. Niemniej jednak, o zaszczepieniu się nie może być mowy i to jest trochę frustrujące. Reszta naszej załogi (Marcin) też ma jakieś problemy ze zdrowiem. Liczę, że mniej drastyczne i że Marta przyczyni się do szybkiego powrotu kolegi do zdrowia, abyśmy zamiast w Limie nie wylądowali w łóżkach.

2 Czy w Wawie panuje epidemia...? JJ (09:38) 16 sierpnia 2006 Postęp Choroba została opanowana. Co więcej, można powiedzieć, że unicestwiona. Dzięki temu mogliśmy spotkać się we własnym gronie, aby "dogadać szczegóły". Plan trasy uległ nieznacznej modyfikacji i jego ostateczna wersja wkrótce pojawi się na naszej mapce po prawej stronie. Zdecydowalismy się na kupienie kilku przelotów już z Wawy, żeby zaoszczędzić trochę czasu i nie narażać się na ewentualne ryzyko "braku biletów". Poza tym każdemu przydzielone zostały zadania :)) Ania rezerwuje hotele (Lima, Arequipa, Cuzco, Copacabana, La Paz), Marcin kupuje bilety lotnicze, Marta bada godziny otwarcia przejść granicznych, a ja... Hmn... też miałem coś zrobić. Aaa..., no tak - ja sprawdzam sytuację na rynku usług finansowych w regionie, tj. banki, kantory, bankomaty, potwierdzam lot w KLM i upewniam się jak kursuje Expreso del Sur w Boliwii. Poza tym wszystkim pozostało nam jeszcze do kupienia kilka rzeczy w sklepach podróżniczych (1 śpiwór, buty, worki na plecaki) oraz klisze do aparatu. JJ (09:52) 26 sierpnia 2006 Peru - pierwsze starcie Po 20 godzinach podrozy, udalo nam sie szczesliwie wyladowac w Limie. Lot odbyl sie niemal bez zaklocen. Male opoznienie na Okeciu zostalo odrobione na trasie przelotu i cel podrozy osiagnelismy nawet przed czasem. W holu glownym czekal na nas umowiony taksowkarz z Hostalu Espana z napisem Marcin Tynzynczki (zamiast Tryczynski) i mimo bariery jezykowej udalo nam sie dostac na miejsce. Jazda przez Lime byla ciekawym doswiadczeniem. Ogromny ruch generowany przez taksowki marki Daewoo Tico oraz zlom sprowadzony z Meksyku i Chille, jazda bez przepisow, klakson uzywany przy kazdym manewrze, domy wybudowane tylko do polowy i tak zostawione... Do tego duszacy zapach spalin i wieczna mgla/smog. Lima nie jest piekna. Trzeba jednak przyznac, ze nasz hotel mial swoj urok - stary, kolonialny dom, pelen obrazow, rzezb, wypchanych zwierzat i... czaszek! Pokoje o skromnym standarcie, ale z ciepla woda i (przynajmniej w naszym przypadku) ladnym widokiem z balkonu na Lime. Generalnie samo centrum Limy bylo juz duzo ciekawsze i dostarczylo wreszcie troche wrazen estetycznych, Plaza Mayor to malownicze miejsce z katedra, palacem prezydenckim, fonatanna, palmami, zatrzesieniem zakochanych Peruwianczykow i policja na kazdym kroku. Przeszlismy sie glownym pasarzem, Marta spozyla lody wmcdonaldzie, wymienilismy na ulicy troche dolarow, zjedlismy cos przy placu glownym i poszlismy spac (spalem tylko 2 godziny na przestrzeni 48 godzin). Rano zjedlismy niewielkie sniadanko i o 9 zameldowalismy sie znowu na lotnisku. Lot do Arequipy (drugiego co do wielkosci miasta Peru) przebiegal spokojnie i urozmaicony byl przez wspaniale widoki Andow. Bez problemu tez dojechalismy taksowka do naszego Hostalu Casa de Sillar. Od razu nam sie spodobal. Parterowy

3 budynek z bialej powulkanicznej skaly, liczne patia i "uliczki" wewnetrzne, taras na dachu z widokiem na miasto i gorujace nad nim 2 olbrzymie wulkany (6-tysieczniki). Do tego bardzo ladne pokoje i mila obsluga. Po zalogowaniu w pokojach udalismy sie na rekonensans. Arequipa jest duuuuzo ladniejsza od Limy! Stare kolonialne budynki, monumentalne gory dookola, slonecznie, czysto i ludzie jakby przyjemniejsi. Plaza del Armas wyjatkowo malownicza.

4 Po zrobieniu rundki wokol placu wspielismy sie na dach jednego z budynkow i zjedlismy lunch (plus degustacja peruwianskiego specjalu - drinka o nazwie Pisco Sour) z widokiem na dachy domow, wieze katedry i oba wulkany.

5 Po Lunchu wykupilismy wycieczke (za jedyne $25 z noclegiem i przejazdami) do kanionu Colca - drugiego co do glebokosci na ziemi (2 razy glebszego niz Canion Colorado). Udalo nam sie tez odwiedzic Monasterio Santa Catalina - gigantyczny kompleks zabudowan klasztornych ( m2), ktore bylo (i jest nadal, chociarz juz w malej skali) miejscem pobytu (na cale zycie) siostr zakonnych (do zakonu szla wedlug tradycji 2 corka z kazdego pokolenia miejscowych arystokratow). W gaszczu uliczek, komnat i placykow bladzilismy okolo 2 godzin.

6 Nastepnie zrobilismy maly pit stop w hostelu i ruszylismy na druga czesc zwiedzania. Pierwszym punktem byla (podobno) najlepsza pizza w tym regionie kraju. Rzeczywiscie - porcje duze, smaczne i z prawdziwego pieca opalanego drewnem. Do tego miejscowe piwo Arequipena (duzo lepsze od wczesniej rozpoznanego Cuscena) i... wszystkim (oprocz mnie) zachcialo sie spac. Odwiedzilismy jeszcze jakis rockowy bar i po malym bladzeniu w poszukiwaniu hotelu oraz zakupie paliwa potrzebnego do pisania tych slow - trafilismy znowu do naszej noclegowni. Jutro rano pobudka o 6.20! Buenas nochas amigos! TryK (05:14) 29 sierpnia 2006 Wikunie, kondory i choroba wysokosciowa O 7.45 podjechal pod nasz hostal bus z miejscowym przewodnikiem. Chwile pozniej dolaczyla do nas grupa uchachanych Wlochow, chuda Niemka, 2 Holenderki, do tego Francuzi, Chilijczycy, Peruwianczycy... Towarzystwo miedzynarodowe generalnie. Przewodnik mowil dobrze... po hiszpansku:-) Po angielsku mowil bez zachowania jakichkolwiek regol, ale dalo sie go zrozumiec i opowiadal ciekawie. Rozpoczelismy podjazd pod gore... Na 4 tysiacach metrow Ani znikla wizja i poczula sie zle. My natomiast podziwialismy wikunie. Chwile pozniej zrobilismy przystanek na mate de coca. Liscie koki pomagaja zwalczyc efekty choroby wysokosciowej. Po wyruszeniu w dalsza droge moglismy podziwiac piekne widoki mijanych wulkanow, lamy i alpaki (widzielismy nawet krwisty rytual poswiecenia jednej z nich), zulismy liscie koki i wspinalismy sie dalej w gore.

7

8 Niestety koka okazala sie za slaba i po wyjsciu na zewnatrz do najwyzej polozonej toalety (4 910 m n.p.m.) wszystkich nas dopadly zawroty glowy i klopoty z oddychaniem. Chwile pozniej Marta zaczela miec tez mdlosci. Na szczescie zaczelismy zjezdzac juz w dol i okolo dotarlismy do miejsca naszego noclegu - Chivay (3 700 m n.p.m.). Tu zjedlismy posilek i zakwaterowalismy sie w dosc obskurnym hosteliku Anita. Marta niestety zachorowala na dobre i zrobila sobie drzemke 14 godzinna. Ania poszla na zakupy z grupka poznanych chwile wczesniej Polakow, a ja z Jakubem zaryzykowalismy maly trekking (mimo bolu glowy i lekkich mdlosci). Najpierw pojechalismy do malej wioski o nazwie tlumaczonej na hiszpanski "Vagina Grande". Podejscie trwalo okolo godziny i kosztowalo nas sporo zdrowia. Ciezko bylo oddychac, zawroty glowy sie nasilily. Nie moglismy byc jednak gorsi od Wlochow! Na szczycie czekaly na nas preinkaskie grobowce pelne kosci i czaszek. Po zejsciu na dol ruszylismy przez rynek Chivay, skad zabralismy reszte wycieczki (w tym Anie) do goracych zrodel lezacych nieopodal. Relaksowalismy sie w basenach z naturalnie goraca woda okolo godziny. Po powrocie do hostalu Jakuba dopalo soroche (czyli choroba wysokosciowa) i musial pozostac w lozu. Ja z Ania poszlismy na obiadokolacje polaczona z wystepem lokalnych muzykow i tancerzy. Zjadlem lame, Ania wciagnela kurczaka, wypilismy troche rumu i o wrocilismy do hostalu. Rano o 5.10 mielismy pobudke i o 6.30 wyruszylismy na podboj kaniomu Colca. Niestety podrozy towarzyszyl narastajacy bol glowy. Widoki jednak zapieraly dech w piersiach. Okolo 9.00 dotarlismy do miejsca zwanego Cruz del Condor, w ktorym moglismy przez ponad godzine podziwiac kondory szybujace nad kanionem Colca (w tym miejscu kanion mial m glebokosci) w poszukiwaniu padliny:-)

9

10 Okolo wrocilismy do Chivay na bardzo dobry obiad (za 15 zlotych mozna bylo bez ograniczen korzystac z bufetu oferujacego miejscowe przysmaki). Nastepnie udalismy sie w droge powrotna do Arequipy (znowu zaliczajac wysokosc 4 910), gdzie dotralismy okolo Po krotkiej toalecie wybralismy sie na podboj miasta. Miejscowe knajpy maja mily zwyczaj notorycznego happy hours i skwapliwie z tego skorzystalismy w kilku kolejnych lokalach. Na koniec trafilismy do "Deja Vu" - najpopularniejszego baru w miescie. Tam spotkalismy znajomych (z Chivay) Polakow i z nimi spedzilismy milo czas. Nastepny dzien zaczelismy o 8.00 sniadaniem w hostalu i wybralismy sie do Muzeum Santuraios Andinos, majacego w swoich zbiorach slynna mumie inkaskiej ksiezniczki, zlozonej w ofierze na szczycie wulkanu 500 lat temu. Oprocz zamrozonej indianskiej pieknosci w muzeum obejrzelismy tez figurki, naczynia i stroje skladane przy niej i podobnych ofiarach.

11 Okolo udalismy sie na lotnisko i odlecielismy w strone Cusco - centrum turystycznego Peru i miejsca wypadowego do ruin Machu Picchu. Ale to juz inna historia... TryK (01:38) 30 sierpnia 2006 Cusquena de terra Inca Po szczesliwym ladowaniu powitala nas przedstawicielka Hostalu Amaru i razem udalismy sie do dzielnicy artystow, w ktorej sie ow hostal znajdowal. Miejsce naszego zakwaterowania okazalo sie trafnym wyborem. Sklada sie z dwoch uroczych dziedzincow a pokoje oferuja stylowe wnetrza z widokiem na centrum Cusco. Odswiezywszy sie nieco udalismy sie na pierwszy rekonesans. Z kazdym krokiem miasto robilo na nas co raz wieksze wrazenie. Waskie urokliwe uliczki, zabytkowe koscioly, budyki oparte na inkaskich fundamentach skladaja sie na niepowtarzalna atmosfere laczaca stara inkaska kulture z kolonialnym stylem hiszpanskich konkwiskadorow.

12 Zatoczywszy rundke wokol Plaza del Armas zatrzymalismy sie w jednej z uroczych restauracji z miejscami na balkonie z widokiem na plac. Podczas gdy Marta, Ania i Marcin zamowili "bezpieczne" dania kuchni regionalnej, ja zdecydowalem sie skosztowac miejscowego przysmaku - swinki morskiej. Wszyscy oprocz mnie delektowali sie swoimi daniami, a mnie nie pozostalo nic innego jak przechodzic od siekaczy przez lapki z pazurkami do ogona. Generalnie nie polecam! Reszte wieczoru panowie spedzili asystujac swoim zonom w randes vous po sklepach z miejscowymi wyrobami

13 wlokienniczymi. Na szczescie zostalismy wynagrodzeni kilkoma drinkami w jednym z pubow. Kolejny dzien rozpoczal sie niezlym sniadaniem o 8:30. Nastepnie udalismy sie do biura informacji turystycznej, aby kupic Boletos Turisticos, uprawniajace do wejscia do wszystkich atrakcji regionu. Kolejnym krokiem byla wyprawa na dworzec kolejowy celem nabycia biletow na nastepny dzien na pociag relacji Ollaytantambo - Aguas Calientes (miejsca u stop Machu Picchu). Po udanym zakupie nadeszla pora na wycieczke do okolicznych ruin inkaskich. Zlapawszy taksowke pojechalismy do, jak sie okazalo, calkiem odleglej twierdzy Pisac. Ruiny okazaly sie wyjatkowo okazale i do tego bardzo malowniczo usytuowane. Widoki zapieraly dech w piersiach (zreszta intensywne podejscia na wysokosci metrow takze). Maly treking posrod inkaskich budowli zajal nam okolo 2,5 godziny i byl wart wysilku. Okazolo sie tez, ze jestesmy juz zaaklimatyzowni, bo oprocz lekkiej zadyszki nic nam wiecej nie dolegalo.

14 Kolejna atrakcja byla imponujaca twierdza, ktorej nazwe wymawia sie jako "Sexy Woman". Mimo ze 80% budowli zostalo zuzyte do budowy miasta Cusco, to i tak dopasowane do siebie wielotonowe bloki skalne zrobily na nas wrazenie. Ostatnim punktem wycieczki bylo Quenco - miejsce krwawych religijnych ceremonii oraz doskonaly punkt widokowy.

15 Wieczor spedzilismy w milej atmosferze jednej z licznych restauracyjek oraz oczywiscie nie moglo sie obyc bez tradycyjnego piwa Cusquena w lokalnym Irish Pubie. Jutro ruszamy w kierunku Machu Picchu. Jacobo (06:41) 02 września 2006 Zaginione miasto Inkow Machu Picchu zdobyte! Na wstepie pragne zaznaczyc, iz ostatnio podejmujemy usilne starania, aby umilic naszym czytelnikom spedzanie czasu z nami poprzez zamieszczenie zdjec na blogu. Mam nadzieje, ze ostateczny poziom jest co najmniej zadowalajacy (uslugodawcy internetowi stawiaja w Peru rozne przeszkody przybyszom z Europy...). Ale powrocmy juz moze do rozwoju wydarzen. Kolejny dzien rozpoczelismy standardowym sniadaniem kontynentalnym w naszym ulubionym Hostalu Amaru. Posileni i napici udalismy sie na na maly spacer po miescie polaczony ze smaczna kawa na Plaza San Blas, wizyta w kilku kosciolach oraz oczywiscie... zakupami. Tuz przed godzina 11 wrocilismy do hostalu, wymeldowalismy sie z pokoi, zostawilismy duze plecaki z wiekszoscia rzeczy w przechowalni i spakowani na 2 dni w plecaki podreczne udalismy sie taksowka (aby nie nadwyrezac sil - ok. 3 zl) na miejscowy terminal autobusowy. Tutaj sytuacja byla mniej przyjemna. Terminal okazal sie byc ogrodzonym, nieutwardzonym placem pelnym Peruwianczykow i kurzu. Autobusy, a raczej busy, byly pelne ludzi, ktorych bagaze ladowaly na dachu pod siatka. Temu wszystkiemu towarzyszyla oczywiscie wysoka temperatura i nieprzyjemna aura zapachowa. Gdy nasze Panie zobaczyly co sie swieci nastapil szybki odwrot z obiektu. Po krotkich negocjacjach z kilkoma taksowkarzami udalo nam sie osiagnac zadowalajacy nas pulap cenowy i w miare komfortowych warunkach (Toyota Corolla kombi - taxi grande) udalismy sie w kierunku Ollaytamtambo, skad o godz. 20:00 odchodzil nasz pociag do Aguas Calientes. Trasa obfitowala w przepiekne wysokogorskie widoki. Przejazd zajal nam w sumie ok. 2 godzin. Po drodze, w okolicach miejscowosci Maras, zrobilismy sobie postoj na obejrzenie Salinares, tzw. zup solnych, z ktorych korzystali juz oczywiscie Inkowie. Biale tarasy uksztaltowane w plytkie, prostokatne zbiorniki wodne ciagnely sie na duza odleglosc w dol zbocza. Po napelnieniu slona woda

16 wyplywajaca z glebi gory odcinano jej doplyw do takiego zbiornika i po jakims czasie robotnicy wydobywaja z niego czysta sol. Widok oczywiscie imponujacy. Ok. godz. 16:00 dotarlismy do Ollaytantambo i pozegnalismy naszego kierowce, bardzo milego czlowieka. Ta mala miejscowosc nie wzbudzila naszego zachwytu. Tradycyjnie Plaza de Armas tym razem otoczony bym podupadlymi budynkami, miedzy ktorymi wilo sie kilka wybrukowanych ulic. W zwiazku z tym, ze mielismy jeszcze sporo czasu

17 postanowilismy zwiedzic kolejne inkaskie ruiny, ktore w imponujacy sposob spogladaly na miasteczko z sasiadujacego wzgorza. Minalwszy male targowisko z lokalnymi wyrobami wlokienniczymi skierowalismy sie do glownej bramy, gdzie zaczepil nas jeden z przewodnikow. Poniewaz dobrze mu z oczu patrzylo i zaoferowal niewielka cene twierdzac, ze jest po studiach historycznych, dziewczyny zdecydowaly sie mu zaufac. I musze przyznac, iz byla to dobra decyzja. Dzieki niemu dowiedzielismy sie wielu ciekawych rzeczy dotyczacych zycia Inkow, ich religii i dokonan architektonicznych. Objasnil nam np. jak Inkowie transportowali ogromne 80-tonowe bloki skalne z oddalonej o 6 km gory, zmieniajac po drodze koryto rzeki i wciagajac je na gore po specjalnie wybudowanej pochylni i idealnie dopasowujac jeden do drugiego. Przemierzajac roznorakie zabudowania i tarasy spogladalismy m.in. na ogromne spichlerze wybudowane na przeciwleglej gorze, dzieki czemu zboze przechowywane bylo w idealnych warunkach i zachowywalo swiezosc. Miedzy nimi znajdowala sie ogromna glowa boga Inkow Wiracochy, ktora powstala podobno w skutek naturalnych procesow erozji.

18 Opusciwszy ruiny pozegnalismy naszego milego przewodnika, z ktorym ucielismy nie jedna polemike historyczna i udalismy sie na poszukiwanie restauracji. Pierwszy strzal okazal sie bys totalna porazka - brud i brak wody. Kolejny wybor nastapil za rada przewodnika Lonely Planet i tym razem byl to dobry wybor. W milej atmosferze wzbogaconej swiatlem swiec zjedlismy smaczne dania lokalnej kuchni i udalismy sie na pobliski dworzec kolejowy. Dwa ostatnie wagony przeznaczone byly dla turystow, tzw. backpackers. Reszte skladu zajmowali miejscowi po znacznie nizszych cenach. Bilety mielismy imienne wlacznie z numerem paszportu. Wnetrze wagonu nie zawieralo przedzialow a calkiem wygodne fotele "lotnicze" ciagnely sie parami po obu stronach. Pociag ruszyl zgodnie z planem o 20:00 przy akompaniamencie swojej syreny. Po drodze podejmowal jeszcze miejscowych podroznych z kilku wiosek, w tle szumiala rzeka Urubamba a po obu stronach pociagu wylanialy sie co chwila olbrzymie czarne ksztalty mijanych szczytow. Gdy wysiedlismy w Aguas Calientes ok. 22:00 zaatakowal nas tlum naganiaczy oferujac roznorodne noclegi i restauracje. Pozostalismy niewzruszeni i podazalismy z pradem wypatrujac znajomego nazwiska podanego w czasie rezerwacji noclegu. Na glownym placu, w poblizu wielkiego pomnika jednego z przywodcow Inkow Pachacuteqa dostrzeglismy nad glowami naciagaczy tabliczke z nazwiskiem Ani i po kilku chwilach bylismy juz w Hostalu Chasca. Skromne wnetrza nie oferowaly zbyt wiele, ale byly czyste a my nie mielismy czasu na dalsze poszukiwania. Wieczor zakonczylismy tradycyjnie w barze przy szklaneczce Peru Libre. Nastepnego dnia sniadanie (jak zwykle kontynentalne) spozylismy o 6:45. Potem ja z Marcinem poszlismy kupic bilety wstepu do ruin Machu Picchu a dziewczyny mialy zalatwic suchy prowiant. O 7:30 siedzielismy juz na pokladzie nowiutkiego autobusu marki Mercedes-Benz, ktory pial sie gorska nieutwardzona droga ok. 30 min. w gore zbocza. Tuz przed brama glowna minelismy luksusowy hotel oferujacy pokoje z widokiem na Machu Picchu, restauracja w amerykanskim stylu i pobliska cafeteria. Gdzy

19 minelismy Check Point, gdzie sprawdzili nasze bilety zaczely nam sie ukazywac coraz wieksze parte zaginionego miasta i przyspieszylismy kroku. Po krotkim marszu znalezlismy sie w centrum ruin przy placu glownym porosnietym zielona trawa. Zdecydowalismy sie jednak zostawic sobie zwidzanie tej czesci obiektu na pozniej i ze wzgledu na chlod wczesnej pory dnia skierowalismy swoje kroki w kierunku dobrze znanego ze zdjec stozkowatego wzgorza Waynapicchu. Trekking zajal nam 40 min. (wg informacji 1h) a Ania byla tak racza, ze z trudem za nia nadazalismy. Pod koniec wspinalismy sie po oryginalnych inkaskich schodkach pomiedzy ruinami swiatyni. Gdy zlani potem i sapiacy jak miechy kowalskie stanelismy na szczycie, oczom naszym ukazal sie rewelacyjny widok Machu Picchu z lotu ptaka wart poniesionego trudu. Spogladajac w kazda inna strone napotykalismy masywne szczyty gorskie, te wieksze spowite chmurami. Daleko w dole wila sie malowniczo rzeka Urubamba. Po ok. 30 min. odzyskawszy sily rozpoczelismy zejscie z powrotem. Tym razem poszlo nam duzo szybciej i wkrotce spacerowalismy ponownie kretymi uliczkami zaginionego miasta. Niestety coraz wiecej wycieczek amerykansko / japonskich naplywalo do ruin i zdecydowalismy, ze to jest dobry moment na krotki odpoczynek i lunch. Ze wzgledu na fakt, ze turysci nadal klebili sie na potege, zdecydowalismy sie na kolejny trekking. Tym razem postanowilismy sie wspiac do przeciwleglej wzgledem Waynapicchu Puera del Sol. To co wydawalo sie niewinna sciezka w poprzek zbocza okazalo sie calkiem wymagajacym spacerem. Ponownie zlani potem, zasapani i przypieczeni sloncem stanelismy po ok. 50 min. u wrot Bramy Slonca. Jest to koncowy etap dobrze znanego szlaku Inka Trail.

20 Delektowalismy sie widokami przez ok. 30 min. i rozpoczelismy powrot. W miedzy czasie pojawilo sie kilka osob z wczesniej wspomnianego szlaku. Na szczescie (i zgodnie z naszym planem) wiekszosc masowych wycieczek zmierzala juz w kierunku swoich pociagow do Cusco. Dlatego tez moglismy we wzglednym spokoju przemierzac zaulki inkaski budowli, podziwiac ich niesamowite osiagniecia i pozdrowic stado nieopodal pasacych sie lam.

21 Zjezdzajac ostatnim autobusem ok. 17:00 kazdy z nas w ciszy oddal sie rozmyslaniom nt. czasow prekolumbijskich. Tak wspanialy dzien udalo nam sie zakonczyc (za rada przewodnika Lonely Planet) wysmienita kolacja w restauracji Indio Felizi oferujacej przysmaki kuchni peruwianskiej z nuta francuska (wlasciciel jest Francuzem). A tuz przed spaniem zazylismy jeszcze relaksujacej kapieli w miejscowych wodach termalnych, z ktorych (jak sama nazwa wskazuje) slynie ta miejscowosc. Bylo to wspaniale antidotum na nasze zakwasy. Nastepny ranek nie nalezal do lekkich. Na wpol przytomni spozylismy sniadanie, aby o 5:45 odjezdzac juz pociagiem powrotnym do Ollaytantambo. Tym razem moglismy za dnia podziwiac niesamowite uroki malowniczej doliny rzeki Urubamby, wzdloz ktorej ciagna sie tory kolejowe. Po dwoch godzinach osiagnelismy stacje koncowa i udalo nam sie dogadac z jednym z taksowkarzy odnosnie drogi powrotnej. W rezultacie w dosc krotkim czasie (i po korzystnej cenie) znalezlismy sie w Cusco. Ok. godz. 11 zameldowalismy sie ponownie w Hostalu Amaru i po krotkim odpoczynku ruszylismy na miasto. Na poczatku zjedlismy calkiem niezly brunch w amerykanskim stylu w Cafe Jack s. Nastepnie udalismy sie do klasztoru sw. Dominika, ktory zostal wybudowany na ruinach jednej z najokazalszych swiatyn inkaskich, Coricancha. Ogromne bloki granitowa, na ktorych spoczywa obecny klasztor pozwolily pobudzic nam wyobraznie i moglismy dostrzec wtedy olbrzymia budowle pokryta dachem wykonanym ze zlotych plyt. Po objerzeniu kolonialnego wnetrza swiatyni nasze pary rozdzielily sie i udalismy sie na zakupy miejscowego rekodziela. Poznym popoludniem spotkalismy sie na kolacji (prym wiodly steki z alpaki) a Cusco pozegnalismy uroczystym drinkiem, Peru Libre. Nastepnego dnia rano ruszamy do Puno a potem w strone granicy boliwijskiej i opuszczamy Peru na ok. 7 dni. Jacobo (04:45)

22 03 września 2006 Bolivia i nocny desant do Copacabany Wreszcie cos sie dzieje! Ale po kolei:-) O 7.30 zameldowalismy sie na dworcu autobusowym w Cusco i zaokretowalismy sie na poklad starego rejsowego autokaru. Obiecywany nam standard oczywiscie dotyczyl zupelnie innego srodka lokomocji i w naszym starym rzechu dominowal brud, duchota i wyjatkowo glosnie filmy z van Dammem. Doplacilismy jeszcze troche do i tak przeplaconego biletu i przynajmniej wywalczylismy miejsca z opcja lezaca. Podroz do Puno trwala prawie 7 godzin i zaserwowala nam zarowno piekne gorskie krajobrazy, jak i widoki zakurzonych, biednych, przypominajacych slumsy miateczek i osiedli. Samo Puno tez wygladalo okropnie i jedynie panorama Jeziora Titicaca troche poprawiala jego wizerunek. Na dworcu zaatakowali nas taksowkarze i naganiacze hotelowi, ale bylismy twardzi i odmowilismy wszystkim. Dostalismy tez sprzeczne informacje na temat blokad drog w Boliwii. W koncu zdecydowalismy sie za 110 soli (czyli 25 zl od glowy) pojechac na granice taksowka. Podroz (150 km) zajela nam jedynie 2 godziny. Sama odprawa graniczna miescila sie w standardach poludniowoamerykanskich, czyli zostalismy przeszukani i przepytani. Po stronie boliwijskiej poinformowano nas, ze do Celu naszej podrozy (odleglej o 12 km Copacabany) nie mamy szansy dojaechac, bo drogi sa blokowane. Spotkalismy tez grupe nimiecko-francuzka, ktora jednak zrezygnowala z przekraczania granicy i zawrocila do Peru. Jednak Ani udalo sie dodzwonic do wlasciciela naszego Hotelu w Copacabanie (jeszcze w drodze z Puno) i na granicy czekal na nas Boliwijczyk, ktory mial nas droga wodna (omijajac blokady drog) przetransportowac na miejsce.

23 Ruszylismy w zapadajacym zmroku przez pola w strone brzegu (dobre 15 minut na piechote). Nasz przewodnik co pewien czas przestawal i nasluchiwal, co wprowadzalo coraz wiekszy niepokoj. W koncu dotralismy do zacumowanych przy brzegu dwoch duzych lodzi. Niestety okazalo sie, ze nie maja paliwa i trzeba czekac na dostawe (w kanistrze) - potem wyjasnilo sie, ze wlascicielowi lodzi cale paliwo skonfiskowali protestujacy. W miedzy czasie zapadla noc i niebo roziskrzyly piekne gwiazdy wspmagane mocnym swiatlem ksiezyca. Po 30 minutach oczekiwania uslyszelismy na brzegu glosy. Pojawila sie grupka krzyczacych glosno autochtonow, ale na szczescie nas nie zauwazyli we wnetrzu i po krotkiej wymianie zdan z zaloga lodzi miejscowi pobiegli dalej. Byl tez patrol wodny... generalnie robilo sie coraz mniej zabawnie. Po prawie 2 godzinach przyszla reszta zalogi, ale niestety poszukiwania benzyny zakonczyly sie porazka. Postanowilismy (postanowili) jednak ruszyc (z druga lodzia na holu) i bardzo powoli polymelismy przez pierwsza zatoczke w strone duzego cypla, za ktorym widac juz bylo blask Copacabany. Na jeziorze nawiazalismy kontakt (na szczescie Ania miala numer telefonu do wlasciciela naszego Hotelu!) z ladem i zamowilismy dostawe paliwa na wczesniej wspomniany cypel. W miedzy czasie padla Ani komorka, wiec lacznosc oparlismy na noki Marty. W koncu (po 2 godzinach powolnego plyniecia) zobaczylismy na cyplu sygnaly dawane latarka. Paliwo dojechalo! Wprawdzie tylko 3 litry, zdobyte wysilkiem kilku osob, ale wystarczajaco, zeby pokonac ostatni kilometr do portu. W porcie czekal na nas Martin - wlasciciel Hotelu Cupula, w ktorym zamieszkalismy. Zostalismy podjeci poznym i skromnym posilkiem (byla juz czasu boliwijskiego i restauracja hotelowa byla nieczynna), pysznym piwkiem, goracymi termoforami do lozek (noce na wysokosci 3850 sa chlodne), zapasem wody i mila rozmowa z wlascicielem. Pokoje w naszym hotelu wygladaly bardzo przyjaznie i troche po polnocy poszlismy spac. Nastepnego dnia, po dlugim (wreszcie!) i zdrowym snie wstalismy w doskonalych humorach. Za oknem piekna sloneczna pogoda, wspaniala panorama Copacabany i Jeziora Titikaka. Do tego pyszne sniadanie w hotelowej restauracji - zyc nie umierac. Okolo poludnia udalismy sie na spacer po miescie i okazalo sie, ze protesty (w sprawie jakiejs decyzji sadu dotyczacej obiektu koscielnego, ktora napotkala sprzeciw lokalnych mieszkancow) przeniosly sie niestety na ulice Copacabany i duzo knajpek, sklepow czy kawiarenek zostala zamknieta. Dotarlismy jednak do kawiarenki internetowej (z niej teraz pisze), ktorej dzwi po naszym wejsciu zostaly zamkniete i moglismy przez okna obserwowac przemarsz protestujacych. Ulzylo nam troche, bo oprocz wznoszenia okrzykow, machania flagami i sporadycznego wystrzeliwania rac - pochod zachowywal sie spokojnie i przemiescil sie do innej czesci miasteczka. Otuchy dodaja nam tez zapewnienia wlascisiela hotelu oraz wiele relacji znalezionych w internecie, ktore opisuja protesty w Boliwii jako niegrozne dla turystow, wymierzone jedynie we wladze (lokalne lub krajowe) akcje. Na razie oprocz szybszego bicia serca i doplywu adrenaliny nic wiecej nam nie grozi. Pogoda jest piekna, a widoki niesamowite. Jutro planujemy wycieczke na Isla de Sol (wyspe slonca) - miejsce narodzin legendarnego I Inki. Napiszemy relacje i wrzucimy fotki, jak tylko dorwiemy sie do internetu:-) TryK (20:00) 05 września 2006 Copa Cabana W Copa Cabanie mialo byc spokojnie i bezpiecznie. Niestety dzisiaj do miasteczka wdarli sie protestujacy rolnicy. Podobnie jak u nas w trake szczytu europejskiego, pozamykano skepy, resturacje i kawiarenki (na szczesce nikt nie zabijal okien deskami). Ukrylismy sie w kafejce internetowej i z innymi turystami obserwowalismy boliwijskich chlopow maszerujacych glownym deptakiem miasteczka. Niesli flagi, kszyczeli i od czasu do czasu slychac bylo huk rac.

24 Teraz krotka informacja o powodach protestu rolnikow. Otoz przy miescowej katedrze (tej ktora skrywa figurke madonny, do ktorej pielgrzymuja wierni z calej Ameryki Poludniowej) jest bardzo ladny budynek, wykorzystywany przez kosciol jako (odplatny) dom pielgrzyma. Katedre wraz z tym obiektem ufundowala kiedys miejscowa spolecznosc. Obecnie zyski z niego czerpie kosciol i miejscowi zarzadali oddania im przynoszacego zyski budynku. Kosciol zaproponowal inny budynek, ale indianie sie nie zgodzili. Oddali sprawe do sadu i Kosciol wygral. Teraz starym zwyczajem blokuja drogi i licza na sukces (wczesniej nie raz zmienali w ten sposob prezydentow i rzady). Niestety nie wiemy ile potrwaja protesty rolnikow. Strajki w boliwii to ponoc norma. Na razie planujemy spedzic tu trzy dni, z ania amy nadzieje ze wiecej:) Copa Cabana to malownicze miasteczko usytuowane nad jeziorem titicaca. Panuje tutaj rastafariansko hipisowski klimat. Nikt sie nie spieszy, mieszkancy witaja wszystkich benos dias. Wzdluz glownej uliczki mlodzi ludzie rozstawiaja kramiki z wisiorkami, bransoletkami i innymi ozdobami. Po przejsciu gromady farmerow udalismy sie na poszukiwanie kawiarni serwujacej dobra kawe z ekspresu. Jak sie okazalo w copa cabanie nie ma takich miejsc wiele. Dotarlismy do pacha cafe, milej kawiarenki z EKSPESEM!!! W tle lecial bob marley, a w tv film z seri karate:)

25 Reszte popoludnia spedzilismy na snuciu sie wzdluz uliczek copa. Boliwijczycy zbudowali prowizoryczne barykady z kamieni, ktore mialy utrudniac poruszanie sie samochodem. Nikt jednak nie zwracal na nie wiekszej uwagi, a szczegolnie kierowcy wozow terenowych:) Turysci i mieszkancy robili po prostu duzy krok i byli po drugiej stronie:) Wieczorem wyruszylismy na kolejna meczaca wspinaczke na szczyt cerro rico. Droga w przenosni i doslownie jest droga krzyzowa. 14 przystankow na odpoczynek i lyk wody. Na szczycie przywital nas zachod slonca nad jeziorem Titicaca. Cudowny widok.

26

27 kolacje zjedlismy w fantastycznej restauracji la cupulla. pomaranczowo rozowy pstrag byl wyborny. marta (03:40) 05 września 2006 Isla del Sol - inkaski Eden Hola! Dzisiaj relacja z wyprawy na Wyspe Slonca - miejsca stworzenia slonca i ksiezyca, oraz zstapienia pierwszego Inki. Wstalismy ponownie z pianiem koguta (lub raczej parskaniem lamy). O 7.30 zjedlismy dobre sniadanie i dostalismy zapakowany lunch. O 8.15 weszlismy na poklad 20 osobowego tramwaju wodnego i poplynelismy w strone wyspy. Pogoda byla rewelacyjna - zadnej chmurki. O dotarlismy do polnocnego kranca wyspy i rozpoczelismy nasza mala wycieczke.