ISSN MARZEC 2007

Transkrypt

1 ISSN MARZEC 2007??? Ruch to zdrowie MIESIĘCZNIK KULTURALNY STUDENTÓW POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ Na dobry początek kariery Student do kwadratu Discovery Europe BEST Wię cej niż... Bardzo krótka historia czasu Gdzie się spieszysz? A wszystkiemu win ny Pośpiech... Moda na pośpiech Szkoda czasu Pędem przez wielkie miasto Zaj rzeć w siebie Zwolnij! Szkoda życia Bez ciśnień Prawie jak... Książki Run, Forest, run! Filmy Repertuary Zdechły królik Konkursy

2 REDAKCJA:Wstępniak ( ) Szarpn a wagony i ci gnie z mozo em, I kr ci si, kr ci si ko o za ko em, I biegu przyspiesza, i gna coraz pr dzej, I dudni, i stuka, omoce i p dzi, A dok d? A dok d? A dok d? Na wprost! Po torze, po torze, po torze, przez most, Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las, I spieszy si, spieszy, by zd y na czas, Do taktu turkoce i puka, i stuka to: Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to ( ) Julian Tuwim Lokomotywa Twoje ycie coraz bardziej przypomina wiersz Tuwima? Zatrzymaj si. Zajrzyj do rodka. Zapraszamy. MIESIĘCZNIK KULTURALNY STUDENTÓW POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ ADRES KORESPONDENCYJNY: Centrum Ruchu Studenckiego ul Waryńskiego 12, Warszawa, z dopiskiem i.pewu tel/faks: (022) redakcja@ipewu.edu.pl Redaktor Naczelna: Agata Burczyńska Z-ca Redaktor Naczelnej: Gosia Janikowska Dział Promocji: Ada Skowronek, Martyna Stankiewicz, Jan Rutkiewicz, Łukasz Sokołowski Redakcja: Weronika Abramczuk, Asia Andrysiak, Kasia Czajka, Radoslav Darakchiev, Basia Doraczyńska, Maciek Falkowski, Krzysiek Grudnik, Marcin Jeżo, Michał Konca, Olga Kurek, Grzesiek Lechowski, Aleksandra Lusawa, Tomek Piętowski, Oliwia Pluta, Piotrek Proczek, Ada Skowronek, Łukasz Sokołowski, Martyna Stankiewicz, Kasia Staroń, Magda Trzcińska. Anna Wydra, Małgorzata Zawilska, Edyta Zyśk Dział Graficzny: Agnieszka Zielińska, Rafał Sawicki, Przemek Raszeja, Maciek Cabaj Fotografia: Jacek Jermakowicz, Paweł Goliasz, Bartek Michalski, Dominik Pisarek, Jan Rutkiewicz, Andrzej Wegner Korekta: Weronika Abramczuk, Łukasz Sokołowski, Magda Trzcińska Administrator www: Ula Sieroń Projekt okładki: Maciek Cabaj Wydawca: Samorząd Studentów Politechniki Warszawskiej Druk: Lotos Spis Treści STUDENCI Na dobry początek kariery 3 Większe zniżki na przejazdy kolejowe dla studentów Student do kwadratu 4 Studiowanie równoległe różnych kierunków zarówno wśród kadry profesorskiej, jak i samych żaków ma swoich przeciwników i sympatyków. Jedni cenią studentów za ich ambicje i wytrwałość, inni ich ganią za powierzchowność i kujoństwo Discover Europe 5 BEST 6 Tegoroczne projekty Więcej niż 7 Coś więcej, a zarazem tak niewiele. Są osoby, które swojego świata nie zamykają tylko na uczelni. Chcą osiągnąć w życiu więcej, czerpać z tego przyjemność, satysfakcję i zarazem dzielić się swą pasją z innymi. TEMAT NUMERU: Pośpiech Bardzo krótka historia czasu 8 Opowieść należałoby zacząć od słów dawno, dawno temu, gdyż jej początki sięgają jeszcze okresu wczesnego chrześcijaństwa. Później, jak się przekonamy, było już tylko szybciej Sonda 9 A wszystkiemu winny Pośpiech 9 Specjalnie dla i.pewu wywiad ze sprawcą całego zamiesznia Moda na pośpiech 10 Pośpiech wydaje się niemal wpisany w naszą naturę. Zaraz po przebudzeniu, zamiast delektować się błogim stanem i wsłuchiwać w dochodzące zza okna dźwięki, uświadamiamy sobie, że jesteśmy już spóźnieni. Szkoda czasu 11 Wypełnianie obowiązków, które do nas należą, jest ważne. Jednak nie za wszelką cenę; nie można robić tego kosztem zdrowia i dobrego samopoczucia. Może stawiamy sobie zbyt duże wymagania i spokojnie moglibyśmy z czegoś zrezygnować? Pędem przez wielkie miasto 12 Fotoreportaż Zajrzeć w siebie 14 Wywiad z Panią Marią Monetą Malewską, mistrzynią zen Zwolnij! Szkoda życia 17 Pomysł wolnego jedzenia nie jest wcale nowy i odkrywczy. Slow Food założył w 1986 r. włoski kucharz Carlo Petrini, który nie umiał znieść faktu, że w zabytkowej części Rzymu powstał Mc Donald. Bez ciśnień 18 Sposobów na wyrwanie się z miejskiego kołowrotka jest mnóstwo, każdy może wybrać dla siebie w zależności od potrzeb i możliwości. KULTURA Prawie jak 20 Gdy zabieramy głos w towarzyskiej rozmowie na tematy kultury, pragniemy zabłysnąć, albo przynajmniej nie odstawać od reszty. To, co chwalimy, zależy nie tylko od naszych prawdziwych upodobań. Jak to jest ze snobizmem na kulturę...? Książki 22 Run, Forest, run! 23 Czyli filmy o bezsensownej pogoni wywołanej różnymi okolicznościami. Filmy 24 Repertuary 26 Zdechły królik 28 Konkursy 28

3 Na dobry początek kariery Uniknij sytuacji patowej! Karierę zaplanuj już dzisiaj! 26 marca-mała Aula Gmachu Głównego PW Już po raz XIV Stowarzyszenie Studentów i Absolwentów Szkoły Biznesu Politechniki Warszawskiej (SAAMBA) organizuje Targi Pracy i Warsztaty Karier MBA Career Fair Ta jedyna w swoim rodzaju impreza cieszy się ogromnym zainteresowaniem wśród renomowanych wystawców i przyciąga rzesze odwiedzających. o młodych ambitnych ludziach, którzy są zainteresowani dalszym podnoszeniem swoich kwalifikacji i stale szukają nowych wyzwań. Można tu znaleźć studentów i absolwentów najlepszych warszawskich uczelni, którzy poszukują interesujących ofert praktyk i staży, jak również ciekawych ofert zatrudnienia w dużych firmach. Corner nieformalnej w swoim charakterze dyskusji w ramach którego można będzie porozmawiać z absolwentami programu MBA Szkoły Biznesu Politechniki Warszawskiej. Jeszcze przed oficjalnym otwarciem tar- Dlaczego warto uczestniczyć w Targach MBA Career Fair? W tym roku Mała Aula Gmachu Głównego PW będzie gościć 13 renomowanych wystawców, takich jak: Accenture, A.T. Kearney, Alstom Power, Capgemini, Polpharma, KPMG, Deloitte, Dom Development, PricewaterhouseCoopers, Michelin, RolandBerger, Rockitt Benckiser, Ernst&Young. Kto odwiedza MBA Career Fair? Targi Pracy MBA Career Fair są imprezą otwartą, która jest organizowana z myślą Odwiedzający mają unikalną możliwość bezpośredniego kontaktu z ludźmi odpowiedzialnymi za rekrutację w dużych korporacjach, poznania wymagań stawianym aplikującym oraz samego przebiegu procesu rekrutacyjnego. Warto zwrócić uwagę na fakt, że do wielu z uczestniczących w naszych Targach firm trudno dotrzeć czy wysłać CV. MBA Career Fair pozwala na błyskawiczne zapoznanie się z ofertą 13 liderów w swoich branżach. Ponadto w programie tegorocznej edycji przewidziane są niezwykle interesujące prezentacje wystawców, które rok w rok prowokują bardzo ciekawe dyskusje. Wzbogacona formuła MBA Career Fair 2007 Tegoroczna formuła Targów będzie wzbogacona o Panel Dyskusyjny Na styku nauki i biznesu - jak skutecznie wspomagać komercjalizację innowacji technicznych w Polsce z udziałem znakomitości ze świata nauki oraz wybitnych przedstawicieli świata korporacji. Ponadto SAAMBA zorganizowała Alumni gów, które planowane jest na 12:00, Tomasz Wiśniewski i Roger Adamowicz z firmy konsultingowej KPMG poprowadzą case study Let s enter the world of ZARA: Responsive, high speed, affordable fashion (szczegóły na stronie MBA Career Fair 2007). Wszystkich zainteresowanych prosimy o wysyłanie zgłoszeń do 19 marca na adres: monika.wysocka@saamba.org.pl (uwaga: ilość miejsc ograniczona). Misja MBA Career Fair 2007 MBA Career Fair stanowi jedyne forum wymiany doświadczeń i dyskusji międzypokoleniowej najbardziej prestiżowych programów MBA. Od lat misją Targów jest budowanie wartości edukacji MBA wśród pracodawców i osób zainteresowanych podjęciem studiów podyplomowych. Wiedza na ten temat jest szczególnie w Polsce słabo rozpowszechniona. Jesteśmy przekonani, że szczególnie teraz, kiedy z Polski odpływa coraz więcej młodych talentów uświadomienie ludziom, że również w naszym kraju mają wiele interesujących możliwości podnoszenia kwalifikacji i rozwoju kariery jest niezwykle istotną kwestią. Autor: Magdalena Pilaszkiewicz

4 Student do kwadratu Studiowanie na dwóch kierunkach jednocześnie - coś dla ambitnych, alternatywa dla niezdecydowanych, nowy trend czy przemyślana inwestycja w przyszłość, a może sposób na zapełnienie wolnego czasu? Studiowanie równoległe różnych kierunków zarówno wśród kadry profesorskiej, jak i samych żaków ma swoich przeciwników i sympatyków. Jedni cenią studentów za ich ambicje i wytrwałość, inni ich ganią za powierzchowność i kujoństwo. Niewątpliwie większość osób uważa, iż podejmowanie jednoczesnej nauki na dwóch kierunkach spowodowane jest chęcią zwiększenia swojej atrakcyjności na rynku pracy, podnoszenia kwalifikacji lub zainteresowaniami. Jeden z profesorów w rozmowie zwrócił uwagę na fakt, iż często zdarza się, że obecna nauka na danym kierunku nie do końca spełnia oczekiwania studentów i szukają oni innych możliwości rozwoju. Osoby, które podjęły studia na dwóch kierunkach, zapytane o powody swojej decyzji najczęściej odpowiadają - Miałam dużo wolnego czasu i chciałam go jakoś pożytecznie zagospodarować., Mój bazowy kierunek to Finanse i bankowość (SGGW), niestety mgr ekonomii, tudzież finansów i bankowości posiada nikłą wiedzę z kręgu prawa, choć jest mu ona potrzebna. Nie wystarczyło mi wiedzieć, co się w świecie dzieje, chciałam również wiedzieć, czy to się dziać Nie wystarczyło mi wiedzieć, co się w świecie dzieje, chciałam również wiedzieć, czy to się dziać może. może. Tak, więc chcąc uzupełnić braki w edukacji, podjęłam równoległe studia na kierunku Administracja (PW), Wybrałem drugi kierunek ze względu na ciekawe przedmioty i zajęcia, a część zagadnień pokrywała się z moim macierzystym kierunkiem., Zdawałam egzaminy na dwa kierunki z myślą, że na któryś się nie dostanę. Okazało się jednak, że przyjęli mnie na obydwa, a ja nie mogąc zdecydować się na jeden z nich, postanowiłam spróbować studiować je równocześnie. Studia równoległe stwarzają dużo nowych problemów, z którymi trzeba sobie radzić. Wszyscy ankietowani zwrócili uwagę na trudności i pracochłonność związaną z dostosowywaniem planu zajęć na różnych kierunkach, często dodatkowo znajdujących się na innych uczelniach oddalonych od siebie o 30 minut drogi. Zmusza to żaków do rezygnacji z części wykładów na jednej uczelni na rzecz obowiązkowych zajęć na innej i odwrotnie. Czasami studenci napotykają trudności z przepisywaniem się na różne zajęcia do innych grup. Nie wiedzieć czemu, profesorom nieraz nie podoba się to, że dana osoba przypisana do grupy dziekańskiej A chce chodzić na ćwiczenia do grupy B. Kolejnym wyzwaniem jest sesja. Ambitny żak musi poradzić sobie z podwójną dawką nauki, oraz podwójną ilością egzaminów, niekiedy wypadających w tych samych terminach. I tu również utrudnienia stwarzają profesorowie, którzy nie chcą zmienić swoich żelaznych zasad i pozwolić na indywidualne zaliczanie przedmiotu w innym terminie. Kolejnymi najczęściej wymienianymi minusami studiowania równoległego są: mała integracja z ludźmi z wydziałów oraz brak wolnego czasu - Kiedy moi znajomi planują ferie i weekendy ja siedzę i przygotowuję się do sesji, w której mam 12 egzaminów albo piszę prace zaliczeniowe., Niestety integracja z innymi ludźmi jest znikoma, zwłaszcza, jeśli się chodzi na zajęcie do różnych grup. Z niektórymi osobami widzę się raz na tydzień przez 2 godziny zegarowe, więc tak naprawdę trudno jest ich poznać. Profesorowie, mówiąc o negatywnych aspektach równoległego studiowania, zwracają uwagę na zwalnianie się żaków z nieobowiązkowych zajęć, które często są bardzo wartościowe i prowadzone w atrakcyjny sposób, brak praktyki, na którą nie starcza już czasu oraz brak czasu na indywidualne studiowanie. Studiując na różnych uczelniach, dużo czasu zabiera studentom samo przemieszczanie się między wydziałami i często opuszczają niektóre zajęcia. Mają również mało czasu na indywidualne studiowanie, czytanie literatury, wymianę poglądów i dyskusje. To wszystko zuboża takiego młodego człowieka., Osoby po paru kierunkach mogą mieć dużą wiedzę teoretyczną, ale nie będą miały kompletnie praktyki. Jeśli jest się systematycznym i nabyło się już umiejętność dobrego organizowania czasu, zaczyna się dostrzegać mnóstwo plusów jednoczesnego studiowania. Wiedza wyniesiona z zajęć na jednym kierunku przydaje się na drugim i odwrotnie, zdobywa się możliwość bardziej wszechstronnego rozwoju i szersze poglądy na wiele spraw, poznaje się dużo ludzi, oraz odmienne systemy studiowania na różnych uczelniach i oczywiście z dwoma dyplomami jest się bardziej atrakcyjnym na rynku pracy. Chociaż, po zadanym pytaniu Czy studiowanie na dwóch kierunkach jest dobrym rozwiązaniem, jeśli chodzi o bycie bardziej atrakcyjnym na wymagającym rynku pracy? jedna pani profesor odpowiedziała - Jest to jakiś sposób, ale nie uważam żeby był on jednym z najlepszych. Studiowanie równoległe powoduje, że student żadnego z kierunków nie studiuje dobrze. Ma mało czasu na różnego rodzaju przemyślenia i samodzielny rozwój intelektualny. Inny profesor stwierdził, że Studiowanie na dwóch kierunkach ma sens, jeśli są to kierunki, które rzeczywiście dają szanse na dobre zatrudnienie. Często zdarza się tak, że studenci studiują równolegle i tak naprawdę nie mają czasu na skupienie się ani na jednym, ani na drugim. Te oceny są słabsze, wyniki są słabsze i niby dwa kierunki, ale tak naprawdę niepoznane ani niedouczone. Skutkuje to też często wydłużeniem czasu studiowania, co powoduje, że student po skończeniu dwóch kierunków ma dwa dyplomy, a jest na gorszej pozycji w porównaniu z osobami, które studiowały na jednym kierunku, ale podczas studiów były w stanie już podjąć pracę i zdobywać, jakże cenną wiedzę praktyczną. Liczy się nie tylko wiedza wyniesiona z uczelni, ale również praktyka. Muszę przyznać, że ankietowane przeze mnie osoby studiujące jednocześnie na Politechnice Warszawskiej i na innej uczelni państwowej, chwalą atmosferę panującą na PW i możliwości, jakie polibuda im dostarcza Na UW zdobyłam chyba więcej praktycznych informacji, ale klimat na PW jest dużo lepszy. Nie czuję się tu anonimowa. Nauczyciele są lepiej nastawieni do studentów, mają dla nas czas, można z nimi spokojnie porozmawiać na wiele tematów, są chętni do dodatkowej pomocy i dostępni., Zdecydowanie więcej się tu dzieje niż na SGGW. Więcej jest aktywnie działających kół, stowarzyszeń i innych przejawów inicjatywy studenckiej. I przede wszystkim wychodzą oni z otwartymi rękami do młodych, nieobeznanych pierwszoroczniaków. Możemy być z tego dumni. Myślę, że należałoby się zastanowić, w jakim kierunku powinno w przyszłości rozwi- 4 5

5 jać się szkolnictwo wyższe. Czy powinniśmy dążyć do specjalizacji, czy może wielokierunkowości, jaką proponuje nam równoczesne studiowanie dwóch bądź większej liczby kierunków? Jeden z profesorów stwierdził Specjalizacja jest na pewno pożądana. Świat jest coraz bardziej skomplikowany, coraz więcej zagadnień jest bardzo wyspecjalizowanych i od tej specjalizacji nie da się uciec. Nawet w zarządzaniu czy ekonomii mówi się o korzyściach ze specjalizacji, ale także o kosztach specjalizacji i problemach pojawiających się wraz z nią. Na pewno zbyt wąska specjalizacja uniemożliwia dostrzeżenie wielu problemów i szersze spojrzenie na dany problem. Nawet w zarządzaniu, czy ekonomi mówi się o korzyściach ze specjalizacji, ale także o kosztach specjalizacji i problemach pojawiających się wraz z nią. Wielokierunkowość daje szersze perspektywy, ogólny pogląd na mnóstwo zjawisk i możliwość powiązania wielu różnych zjawisk ze sobą. Natomiast to też nie może być zbyt szerokie, bo wtedy stanie się zbyt ogólne. Inna osoba stwierdziła Wykształcenie po studiach na kilku kierunkach będzie Wielokierunkowość daje szersze perspektywy, ogólny pogląd na mnóstwo zjawisk i możliwość powiązania wielu różnych zjawisk ze sobą. zbyt chaotyczne i płytkie. Studenci nie będą mieć do końca przekonania, że naprawdę coś umieją, co w konsekwencji wprowadzi ogólną niepewność i zamęt w ich życiu. Wykształcenie po studiach na kilku kierunkach będzie zbyt chaotyczne i płytkie. Podsumowując, decyzja o rozpoczęciu studiów na kolejnym wydziale musi być dogłębnie przemyślana. Najlepiej, gdyby obydwa kierunki były ze sobą pokrewne. W końcu w XXI wieku mamy ogrom możliwości i istnieje wiele innych opcji zdobycia głębszego wykształcenia oraz wiedzy na różne tematy - nie zawsze muszą to być studia równoległe. W sytuacji, gdy ten drugi kierunek wynika tylko z zainteresowań, marzeń, które nie do końca będą w przyszłości przekładać się na znalezienie dobrej, interesującej pracy, to należałoby się zastanowić czy nie lepiej np.: zakończyć terminowo jednego kierunku, rozpocząć pracę, odciążyć naszych chlebodawców, a później podjąć studia podyplomowe, czy formy różnych kursów (...) Ja osobiście zachęcam do łącznie kierunków technicznych (na przykład tych na PW) z kierunkami związanymi z zarządzaniem, marketingiem, finansami czy prawem. Osoby po zakończeniu takich studiów mogą mieć szersze możliwości, przykładowo jeśli chodzi o rozpoczęcie własnego biznesu. Podziękowania dla wszystkich rozmówców. Gosia Janikowska DISCOVER EUROPE 2007 Student... Europa Fotografia KONKURS!!! Pokaż innym, coś, co do tej pory cieszyło tylko twoje oko! Nie wstydź się i weź udział w konkursie. ESN Polska organizuje ogólnopolski konkurs fotografii DISCOVER EUROPE, czyli Europa oczami studenta. Celem konkursu jest jednoczesne ukazanie różnic i podobieństw kultury europejskiej obserwowanej z dwóch perspektyw: Europa oczami studenta polskiego i Polska oczami stypendystów zagranicznych przebywających w naszym kraju. Konkurs składa się z dwóch etapów - lokalnego i ogólnopolskiego. Etap lokalny adresowany jest do wszystkich studentów Politechniki Warszawskiej i obejmuje dwie kategorie: Polska oczami obcokrajowca i Europa oczami studenta PW. Etap ogólnopolski to finał, na którym odbędzie się wręczenie nagród wraz z wernisażem prac i bankietem. Ponadto 12 najlepszych fotografii zostanie umieszczonych w przygotowywanym kalendarzu. Zdjęcia na etap lokalny należy przesyłać od 21 marca do 4 kwietnia 2007 roku. Ogłoszenie zwycięzców (3 nagrody główne i 2 wyróżnienia), odbędzie się 20 kwietnia 2007 roku, podczas obchodów XX-lecia Erasmusa na PW. A więc, popstrykaj kilka zdjęć i wygraj! Naprawdę warto. Więcej info, szczegółowy terminarz i regulamin nadsyłania prac na stronie: lub ania.b@esn.polibuda.info Harmonogram konkursu: r. Przyjmowanie prac (Centrum Ruchu Studenckiego, maksymalnie 3 fotografie 15x21 cm błyszczące + w wersji elektronicznej w rozdzielczości min. 4 Mega Pieli) r. Wywieszenie prac w Gmachu Głównym PW i umieszczenie zdjęć na str r. Finał etapu lokalnego r. Finał etapu ogólnopolskiego.

6 BEST BEST (Board of European Students of Technology) jest międzynarodową organizacją studencką skupiającą 74 uczelnie techniczne w około 30 krajach Europy. W Polsce istnieje 5 grup lokalnych w Gdańsku, Gliwicach, Krakowie, Łodzi i Warszawie. Każda z grup ma swoje indywidualne projekty: publiczne oraz wewnętrzne. Ostatnio powstał pomysł zacieśnienia współpracy pomiędzy wszystkimi polskimi grupami lokalnymi. Już niedługo zacznie funkcjonować strona www skierowana zarówno do studentów jak i firm ( Naszym podstawowym celem jest wykształcenie nowej generacji euroinżynierów. Dlatego też pomagamy studentom w poszukiwaniu praktyk i pracy. Projekty takie jak Inżynierskie Targi Pracy, Spotkania z Pracodawcą czy bezpłatny portal pracy pl informują studentów o wymaganiach stawianych przez firmy i aktualnych sposobach rekrutacji. Dzięki BEST-owi możemy skutecznie dotrzeć do studentów kierunków politechnicznych z ofertą zatrudnienia czy praktyk letnich. Bardzo cenny jest dla nas systematyczny kontakt ze studentami BEST pomaga nam go utrzymywać (Monika Kantowicz, Masterfoods Polska). Projektem o najstarszej tradycji są BEST COURSES, czyli cykl ponad 60 organizowanych co roku bezpłatnych kursów naukowych w około 70 różnych miastach Europy. Kursy skierowane są do studentów uczelni wyższych, na których działa BEST. Jest to najlepszy sposób na połączenie zabawy ze zdobywaniem wiedzy. W tym roku projekty organizowane przez BEST Warszawa: 14 Inżynierskie Targi Pracy Inżynierskie Targi Pracy to jeden z największych i najbardziej prestiżowych projektów naszego stowarzyszenia. Od 13 lat pomagamy studentom w znalezieniu pracy, praktyk czy stażu. Podczas tego dwudniowego event u można porozmawiać z wybraną firmą osobiście, uzyskać niezbędne informacje i wskazówki na temat rekrutacji a także wziąć udział w warsztatach organizowanych przez Twoją ulubioną firmę. Termin: kwiecień 2007 roku!!! Miejsce: Gmach Główny Politechniki Warszawskiej Koordynator: Marcin Piórkowski Spotkania z Pracodawcą Główną ideą projektu jest zapoznanie studentów z wymaganiami firm oraz profilem ich działalności. Organizowane spotkania przyjmują różnorodną formę: prezentacji, warsztatu, case study, dyskusji. W tym roku pragniemy położyć większy nacisk na spotkania warsztatowe tak, aby znalazł się czas zarówno na dyskusję jak i case a. Termin: wiosna 2007 Koordynator: Michał Wawrzonkowski BEST Team BEST Engineering Competition Konkurs Inżynierski dla studentów PW! W odpowiedzi na potrzeby coraz bardziej wymagającego rynku pracy został wprowadzony nowatorski projekt BEST Engineering Competition. W myśl jego zasad kilkuosobowe zespoły rywalizują w trzech głównych kategoriach: - projektowanie zespołowe, - case study - negocjacje Celem przedsięwzięcia jest rozwój kreatywności inżynierskiej oraz ułatwienie najzdolniejszym studentom wejścia na ścieżkę kariery zawodowej. Tegoroczny Konkurs Inżynierski jest ogólnopolską edycją, organizowaną przez wszystkie polskie grupy lokalne BEST w pięciu miastach - Gdańsku, Gliwicach, Krakowie, Łodzi i Warszawie. Zwycięzcy z poszczególnych miast spotkają się w finale, który będzie miał miejsce w Krakowie. Termin: kwiecień 2007 Koordynator eliminacji w Warszawie: Aleksandra Kosecka Warsaw BEST Summer Course 2007 BEST Courses to niewątpliwie najlepszy sposób na aktywne wykorzystanie wolnego czasu. Podczas tego dwutygodniowego kursu możesz zdobyć nie tylko mnóstwo interesujących Cię technicznych informacji i wskazówek, lecz także przeżyć niesamowitą przygodę z nowo poznanymi ludźmi. Uczymy się, bawimy, poznajemy... i tak bez końca! Nie wierzysz spróbuj! Nie zabraknie Ci pomysłów bo każdy dzień będzie nowym wyzwaniem! Każdy student zainteresowany wzięciem udziału w kursie może (a nawet powinien!) zgłosić chęć uczestnictwa. Gwarantujemy, że z BEST-em spędzisz najlepsze chwile swojego życia, zdobędziesz nowe doświadczenia i poznasz wspaniałych ludzi! Termin: lato 2007 Koordynator: Rafał Wasążnik Wymiana Kulturowa Europejski charakter BEST-u przejawia się w organizowanych przez nas kursach naukowych za granicą oraz wymianach kulturowych. Wymiany kulturowe (BEST Cultural Exchange) mają na celu: - przybliżenie uczestnikom kultury oraz zwyczajów odwiedzanego kraju - dają ogromną możliwość na poprawienie znajomości języka obcego - oraz motywują do dalszej działalności w naszym stowarzyszeniu. Organizowane są przez większość grup lokalnych dzięki czemu uczestnicy mogą zwiedzić i poznać kulturę europejskich krajów: od Finlandii po Grecję, od Portugalii po Rosję. W tym roku warszawska grupa lokalna organizuje wymianę kulturową z francuską grupą mającą swą siedzibę w Grenoble. Termin: luty i marzec 2007 Koordynator: Ewa Kabylska Zjazd Alumnów Zjazd dawnych członków Stowarzyszenia. Wspaniała okazja by spotkać dawnych przyjaciół, raz jeszcze poczuć czym jest BEST i zawrzeć nowe znajomości! Koordynator: Barbara Bury

7 COŚ WIĘCEJ Za moich czasów studiując nie myślało się o praktyce zawodowej i poszerzaniu horyzontów. Życie upływało między wykładami, a ciągłymi imprezami. - tak wspomina swoje najlepsze lata moja ciocia. A dzisiaj? No cóż. Studia, praca, jakiś kurs językowy, czasem dobra impreza lub kufel piwa w gronie znajomych. Współczesny student jest zabiegany i przemęczony. Cierpi na pracoholizm i niedobór czasu. Są jednak ludzie, którzy chcą od życia czegoś więcej. Ludzie, którzy nie dość, że się kształcą, czy też pracują, to znajdują jeszcze czas na pogłębianie swojej pasji. Sztuka to nie tylko wartości estetyczne, ale dla mnie przede wszystkim duchowe. Sztuka robi mnie człowiekiem - człowiekiem czującym, myślącym, prawdziwie żyjącym. Mieć swoją pasję i robić coś, co wykracza poza sztywną granicę obowiązku to szczęście. Być może moje prace nie mają wielkiej wartości, ale dla m n i e są wyrazem mojej własnej osobowości. Nie skończyłam przecież żadnej szkoły artystycznej. Jedną z takich osób jest Lena, studentka pierwszego roku Akademii Pedagogiki Specjalnej. Tej dziewczyny nie sposób nie zauważyć. Wysoka, wiecznie w kantach i turbanie, zawsze roześmiana artystka! Wycinane w drewnie i malowane anioły, obrazy i przeróżnie ozdobione butelki, ramki, pudełka. Jej największą pasją jest sztuka. Prace Leny nie tylko zdobią mury jej domu, ale także domy szczęśliwych nabywców tych dzieł. Różności te można było nabyć na licznych wernisażach dziewczyny m.in. w Otwockim Domu Kultury w Mlądzu, czy Celestynowie. Ręcznie wycinanego Mieć swoją pasję i robić coś co wykracza poza sztywną granicę obowiązku to szczęście. aniołka posiada także Krystyna Janda, który do dziś stoi w kasie Polonii. Lena nie zachowuje jednak swojego talentu wyłącznie dla siebie. Od października 2006 roku działa jako wolontariusz w wyżej wymienionym ODK, gdzie prowadzi zajęcia plastyczne z małymi dziećmi. Zdobione kafelki, aniołki z masy solnej, pocztówki - to tylko nieliczne dzieła zrobione przez te małe szkraby, jakie można było podziwiać 10. grudnia na przedświątecznej wystawie. Czym jest dla Leny sztuka? A sztuka... sztuka jest dla mnie po prostu ŻYCIEM. Maluję, bo lubię i wydaje mi się, że o to w tym wszystkim chodzi. Życiową pasją młodego studenta SWPS, Marta, jest ostre gitarowe brzmienie i dźwięk perkusji w tle. Razem z Siemiqiem (gitara, wokal), Moną (gitara) i Masterem (perkusja) Mart (wokal, bas) tworzy zespół Undergrunt, który liczy sobie już pięć lat! W grudniu 2006 roku ich prace zaowocowały wydaniem dema No Tomorrow. Pomyśleć, że swój pierwszy koncert zagrali na basie Marta, piecu, pożyczonej gitarze, perkusji z puszek po farbie. Są doskonałym przykładem na to, że wystarczą dobre chęci oraz wola walki i można zrealizować swoje marzenia. Ich twórczość jest dostępna na oficjalnej stronie zespołu: www. undergrunt.pl, gdzie nie tylko można dowiedzieć się o najbliższych koncertach, ale także posłuchać ich dem. Zespól koncertuje głównie w klubie Remont, Smoku w Otwocku i MOKu w Józefowie. Dzisiejszy student to już nie tylko mól książkowy, spędzający życie między uczelnią a biblioteką, to także rodzący się talent na polskim rynku pracy. Idealnym wzorem studenckiej zaradności jest Rafał- student czwartego roku PW. Wszystko zaczęło się tak niewinnie dwa zlecenia, CV, rozmowa kwalifikacyjna, umowa i posada na serwisie. Ten szalony fizyk jest doskonałym przykładem na to, że nie istnieje coś takiego jak walka z wiatrakami, że trzeba walczyć o swoje. Co do programisty, to okazało się w rozmowie, że wiem więcej niż część kandydatów, więc wysłałem CV do mojej własnej firmy - mówi Rafał i mimo niewystarczających kwalifikacji, lecz dzięki bogatej wiedzy dostał posadę. Teraz studiuje, pracuje, doucza się na bieżąco, a w wakacje? W wakacje obóz ptasiarski i wolontariat przy obrączkowaniu wędrownych wróbli. Cudowne maleństwa tego nie da się opisać w trzech słowach. Bo nie ma nic cudowniejszego niż wyrwanie się z tętniącego gwarem miasta i powrót do natury. Zaszycie się w dziczy i poświęcenie słusznej sprawie. Coś więcej, a zarazem tak niewiele. Lena, Mart i Rafał to osoby, które chcą od życia czegoś więcej. Swojego świata nie zamykają tylko na uczelni. Chcą osiągnąć w życiu coś więcej, czerpać z tego przyjemność, satysfakcję i zarazem dzielić się swą pasją z innymi. Są oni ideałami studenckiej zaradności. Edyta Zyśk

8 Bardzo krótka historia czasu zas ewoluuje. Zmienia się wraz z rozwojem społecznym i zmianami kulturowymi. Moją opowieść powinienem chyba zacząć od słów Dawno, dawno temu, gdyż jej początki sięgają jeszcze okresu wczesnego chrześcijaństwa. Później, jak się przekonamy, było już tylko szybciej Rok, miesiąc, doba Czas średniowieczny był czasem natury a nie czasem zdarzeń, dlatego dokładne pomiary nie były mu potrzebne. Minuta stanowiła czystą abstrakcję. Pogańskie pojmowanie czasu bynajmniej nie zostało wykorzenione z umysłów Europejczyków, a jedynie dostosowane na potrzeby nowej religii. Kalendarz odzwierciedlający rytm przyrody został przysposobiony tak, aby służył do sprawowania chrześcijańskiej liturgii. Teologowie na przykład sprzeciwiali się liczeniu Nowego Roku od dnia 1 stycznia, gdyż w tym właśnie dniu przypadało święto pogańskie. Jednocześnie jednak był to dzień obrzezania Chrystusa. Doba dzieliła się na godziny dnia i godziny nocy pierwsze liczono od wschodu do zachodu słońca, drugie od zachodu do wschodu, stąd latem godziny były dłuższe niż zimą. Do XIII, XIV wieku przyrządy do mierzenia czasu były rzadkością nawet wśród uczonych. Popularne zegary słoneczne zdawały egzamin jedynie przy dobrej pogodzie, klepsydry natomiast bardziej stanowiły przedmiot luksusu, niż wynalazek praktyczny. Radzono sobie jednak całkiem dobrze często ustalano upływ czasu na podstawie spalanego łuczywa, mnisi orientowali się na podstawie przeczytanych stron Pisma Świętego lub według liczby odmówionych psalmów. Średniowiecznym władcą czasu, regulującym i ustanawiającym rytm życia mieszkańców, był Kościół. Doba dzieliła się na godziny kanoniczne (było ich zazwyczaj siedem), a bicie parafialnych dzwonów nakazywało mieszkańcom robić określone rzeczy, na przykład modlić się lub wyruszyć z bydłem na pastwisko. Patrząc od strony czysto religijnej, zauważymy, iż Kościół nakazywał również spożywanie konkretnych potraw w określone dni, zabraniał pracować w święta itp. Czas jednostki nie był więc jej czasem osobistym, ale narzuconym odgórnie. Tempo życia zależało w dużej mierze od rytmu przyrody (oczywiście Kościół również wpisywał się w ten rytm). Nie było żadnej potrzeby podziału dnia na mniejsze cząstki czasowe. Głównymi kategoriami, w jakich poruszał się człowiek średniowieczny, były: rok, pora roku, miesiąc i doba. Wyodrębnianie godziny nie miało żadnego praktycznego zastosowania dla prostego człowieka. Owszem, doba miała swój podział, był on jednak dość niedokładny. Czas średniowieczny był czasem natury, a nie czasem zdarzeń, dlatego dokładne pomiary nie były mu potrzebne. Minuta stanowiła czystą abstrakcję. Panowanie czasu kościelnego mogło trwać tak długo, jak długo był on zgodny z powolnym rytmem życia społeczeństwa feudalnego. Był to okres epicki, w którym nie było miejsca na cenienie i pielęgnowanie samego czasu oraz na badanie jego cząstek, tudzież dokładny podział. Zmiany zaszły jednak wraz z rozwojem skupiska ludzkiego opanowanego wiecznym, niezwykle cyklicznym rytmem miasta. Godzina Mieszkańcy miast w szczególny sposób wyłamywali się prawom przyrody. Praca rzemieślników nie była uzależniona od pory roku, pogody, jak również - jakby nie patrzeć - dnia lub nocy. Człowiek stwarzał też własne naturalne środowisko otaczał się maszynami itd. Po raz pierwszy przeciętny mieszczanin, na przykład handlarz, mógł poczuć wartość czasu, który stał się miernikiem pracy. Życia nie regulowały już dzwony wzywające na modlitwę, ale mechaniczne zegary umieszczane na wieżach ratuszowych lub domach bogaczy. Porządek w większym stopniu był tworzony przez człowieka, niż przez rytm przyrody. Pierwszy zegar mechaniczny został wynaleziony w końcu XIII wieku, popularność Pierwszy zegar mechaniczny został wynaleziony w końcu XIII wieku, popularność zdobył w wieku XIV i XV. Oczywiście były to urządzenia niedokładne, pozbawione jeszcze wskazówki minutowej, jednak doprowadziły one do prawdziwej rewolucji. Kontrola nad czasem zaczęła się wymykać z rąk kleru a mieszczanie nauczyli się sami gospodarować nowym rytmem jakie przyniosło im miasto. zdobył w wieku XIV i XV. Oczywiście były to urządzenia niedokładne, pozbawione jeszcze wskazówki minutowej, jednak doprowadziły one do prawdziwej rewolucji. Kontrola nad czasem zaczęła wymykać się z rąk kleru, a mieszczanie nauczyli się sami gospodarować nowym rytmem, jaki przyniosło im miasto. Społeczeństwo europejskie sukcesywnie przechodziło od religijnej kontemplacji świata w aspekcie wieczności do postawy aktywnej wyobrażania sobie otaczającej przestrzeni w aspekcie upływającego czasu. Teraźniejszość, dotąd tożsama z marnością przy boskiej przeszłości i przyszłości, stawała się czymś niezwykle cennym, a ludzie coraz Społeczeństwo europejskie sukcesywnie przechodziło od religijnej kontemplacji świata w aspekcie wieczności do postawy aktywnej wyobrażania sobie otaczającej przestrzeni w aspekcie upływającego czasu. Teraźniejszość, dotąd tożsama z marnością przy boskiej przeszłości i przyszłości, stawała się czymś niezwykle cennym a ludzie coraz bardziej zaczęli spostrzegać, iż czas aktualny jest nietrwały, szybko mknący i nieuchwytny. bardziej zaczęli spostrzegać, iż czas aktualny jest nietrwały, szybko mknący i nieuchwytny. Oto bowiem społeczeństwo Starego Kontynentu powoli stawało przed wielkim odkryciem: czas nie zatrzymuje się, kiedy nic się nie dzieje. Trzeba go więc oszczędzać, właściwie i rozsądnie wykorzystywać, głównie rzeczami pożytecznymi dla człowieka, na przykład pracą. Minuta Przypomina mi się fragment książki Ryszarda Kapuścińskiego Heban, w której zostało opisane oczekiwanie czarnej ludności, bodajże na prom rzeczny. Ich trwanie w czasie to płynięcie wraz z jego nurtem. Nigdy pod prąd. Ci ludzie czekali na jakieś zdarzenie siedząc dwie, trzy godziny i patrząc przed siebie. A może samo oczekiwanie było już dzianiem się? Może stanowiło pewną szczególną formę aktywności, która przez nas jest praktycznie niemożliwa do wyobrażenia. Ile to rzeczy moglibyśmy robić przez te godziny oczekiwania na prom? Jak dłuży się każda minuta, która przeliczana na potencjalne pożyteczne czynności życiowe, kłuje nas w serce swoją bezradnością. Bo oto mamy cenny czas i tysiące możliwości na jego spędzenie. Coś wybrać musimy. Rdzenny mieszkaniec Afryki, żyjący poza kulturą europejską, nie musi. I nie chce. Sekunda Kto dziś rządzi czasem? Czy jakaś jedna instytucja, jeden człowiek? Kto nam organizuje czas? Czy tak jak w średniowieczu jest to kościół lub rytm natury? Zapewne w znikomym stopniu. A media, telewizja, praca, reklama, nauka, kultura, obyczaje, deadline w i.pewu? Już prędzej Tomasz Piętowski

9 Sonda Gdzie się śpieszysz? - Najczęściej do dziewczyny, a poza tym to na pociąg. Hubert, student mechatroniki, III rok - Głównie na wszelkiego rodzaju autobusy, tramwaje i pociągi. Mieszkam poza Warszawą i dojazd na uczelnię zajmuje mi ponad godzinę, więc zawsze próbuję jakoś oszukać komunikację miejską i czas dojazdu sobie skrócić, co kończy się tym, że go wydłużam, bo zawsze robię jakieś błędy logistyczne. Ola, studentka biologii, III rok - Śpieszę się na nowe odcinki Dragon Ball a w telewizji. Łukasz, student matematyki, III rok - Zawsze na zajęcia, szczególnie na te o 8.00, potem z zajęć do pracy i między zajęciami po jedzenie. Asia, studentka slawistyki, II rok - Śpieszę się przede wszystkim na zajęcia, ponieważ mam małe odstępy czasu między zajęciami. Poza tym, śpieszę się bo nie lubię Centrum i chcę z niego szybko uciec. Śpieszę się też do domu, bo bywam w nim mało czasu i chciałabym więcej. Majka, studentka etnologii, II rok - Do mojego bratanka, żeby się jak najdłużej z nim pobawić. Basia, studentka pedagogiki, IV rok - Na zajęcia, a potem do domu, żeby obiad jeszcze był i w ogóle coś do jedzenia. Adam, student politologii, II rok - Na uczelnie staram się nie śpieszyć, bo nic mi nie ucieknie. Ale jeśli się gdzieś już śpieszę, to jest to: tramwaj, na obiad, śpieszę się kochać ludzi mi bliskich, i śpieszę się na stok jak jestem na snowboardzie, i jeszcze teraz się śpieszę z napisaniem licencjata, a czas mnie goni. Gosia, studentka KNSiA, III rok - Na zajęcia. Na autobus się nie śpieszę, bo i tak nigdy nie zdążam. Na pociąg też i zdążam zawsze na ostatni. Monika, studentka KNSiA, III rok - Mogę powiedzieć, gdzie się najczęściej nie śpieszę: na uczelnię. Rzadko się gdziekolwiek śpieszę. Janek, student MEiL, II rok Sonda Przygotowała: oka A wszystkiemu winny Pośpiech... czyli jedyna w swoim rodzaju rozmowa z domniemanym sprawcą całego zamieszania - Znamy się już prawie 20 lat i nigdy w życiu nie widziałem, żebyś gdzieś się śpieszył. Starasz się być przyzwoitym człowiekiem, dalekim od krzywdzenia kogokolwiek. Tymczasem po przestudiowaniu opinii na twój temat uznałem, że jesteś jedną z najbardziej prześladowanych osób w naszym kraju, może nawet na świecie. Mam nadzieję, że w czasie naszej krótkiej rozmowy obalimy nieprzychylne Tobie stereotypy. Czas skończyć z tą medialną nagonką. Ale zacznijmy od początku jak to się stało, że Pośpiech dostał się na Politechnikę? - Zdał egzaminy i się dostał. - Czy często słyszysz zdania pokroju: Pośpiech tutaj jest niepotrzebny? Pamiętasz, kiedy to się zaczęło? Co czułeś, gdy pierwszy raz dotarło do twych uszu to skandaliczne zdanie? - Bardzo często - szczególnie przy okazji kolokwiów lub egzaminów. Kiedy pierwszy raz usłyszałem, że jestem niepotrzebny, wstałem i wyszedłem. Zdarzenie to miało miejsce w szkole podstawowej na klasówce. - A teraz o kilku poważnych oskarżeniach. Z pokolenia na pokolenie przekazywane jest wyssane z palca przeświadczenie, że działasz na rzecz sił nieczystych. Mógłbyś jasno i stanowczo zdementować fakt prasowy, iż jak się człowiek śpieszy, to się diabeł cieszy? Bądź zanegować arabskie przysłowie: Pośpiech pochodzi od szatana, a cierpliwość od Miłosiernego? - Nie pochodzę od szatana... - Jak skomentujesz słowa Michela Quoista: Współczesnego człowieka niszczy pośpiech. Nigdy się nie zatrzymuje. A przecież tajemnicą szczęścia jest umieć czasem przystanąć? Czy kiedykolwiek kogoś celowo skrzywdziłeś? - Nigdy nikogo. To cały świat uwziął się na mnie... - A słowa Jeana de la Fontaine: Pośpiech nic nie pomoże: najważniejsze jest we właściwym czasie wyruszyć w drogę.? Chyba czasem pomagasz ludziom? - Staram się jak mogę. - Co odpowiedziałbyś niejakiemu Cyprianowi Kamilowi Norwidowi na zarzut, iż cny jest pośpiech, ale powoduje stratę? Czy kiedykolwiek działałeś na czyjąś szkodę materialną? - Nigdy celowo. Co to znaczy cny? - Niejaki William Shakespeare swego czasu zarzucił ci nawet, iż zwykle tylko leniwych pośpiech dziwi. Co ty na to? - Czasem potrafię zadziwić nawet pracowitych. - To może na koniec wyjawisz nam kulisy życia politycznego Polski i pewnego zdarzenia, którego echo niesie się po dzień dzisiejszy. Powiedz, jak to było z rozmowami koalicyjnymi PO i PIS? Przeczytałem gdzieś, że porozumienie zaprzepaścił zbytni pośpiech. Czyli to nie była wina Platformy tylko twoja? - Przyznaje się. To ja zawiniłem... Rozmawiał: ablalahala Jakub Pośpiech - student pierwszego roku na wydziale Mechatroniki Politechniki Warszawskiej, szczęśliwy (?) posiadacz wyjątkowego nazwiska.

10 Moda na pośpiech Czas niezwykle często stanowi wartość deficytową. Zdajemy sobie z tego sprawę, kiedy kolejny raz odkrywamy, że doba składa się z wyłącznie dwudziestu czterech godzin. W takich sytuacjach z pomocą przychodzi pośpiech, który wiernie towarzyszy nam prawie we wszystkim. Pojawia się nawet wtedy, gdy nic nie robimy. 10 Pośpiech wydaje się niemal wpisany w naszą naturę. Zaraz po przebudzeniu, zamiast delektować się błogim stanem i wsłuchiwać w dochodzące zza okna dźwięki, uświadamiamy sobie, że jesteśmy już spóźnieni, albo - przyjmując bardziej optymistyczną wersję - że niebawem będziemy. Wyskakujemy z łóżka i gnamy do łazienki, później w biegu jemy śniadanie. Niekiedy rezygnujemy z niego, ponieważ doskonale wiemy, że spożywanie posiłków w pozycji stojącej, a zwłaszcza w ruchu, nie sprzyja naszemu zdrowiu i może nawet doprowadzić do powstania wrzodów żołądka. Niezależnie od tego, czy syci, czy też nie, rozpoczynamy podróż do miejsca naszej wytężonej pracy. W tym momencie uświadamiamy sobie, że pośpiech stanowi swoisty rytuał. Pędzimy wraz z tłumem po stromych schodach wprost na stację metra. Nie odzywamy się do nikogo, przybieramy kamienny wyraz twarzy i patrzymy wyłącznie pod nogi. O tym ostatnim nie należy nigdy zapominać, ponieważ mniej wytrawni mogą w pośpiechu sturlać się ze schodów. Po dotarciu na peron zwalniamy na chwilę i zdenerwowani wyczekujemy na przyjazd kolejki. Jeżeli nie dostaliśmy dostosowanej do naszych potrzeb - czyli nadającej się do szybkiego przeczytania - gazety, pobieżnie lustrujemy stojących obok osobników. W pośpiesznych relacjach międzyludzkich liczy się głównie tempo, dlatego powierzchowne wyciąganie wniosków i ocenianie w oparciu o przypadkowe zachowania staje się normą. Każdy dzień niesie ze sobą cały bukiet wartych wykorzystania możliwości, z których dostrzegamy wyłącznie namiastkę. Wielokrotnie ktoś, na pierwszy rzut oka mało interesujący, okazuje się osobą szalenie zajmującą, ale żyjąc pod presją czasu, odbieramy sobie szansę na doświadczenie takiej niespodzianki. Co prawda skupiając się na opakowaniu, otwieramy drogę innym nieprzewidzianym zdarzeniom, bo przecież nie wszystko złoto, co się świeci. Kierowani impulsem chwili wypowiadamy słowa i robimy rzeczy, których żałujemy już po paru dniach, a czasem nawet po kilku sekundach. Brak czasu często nie pozwala na właściwe rozpoznanie uczuć. Chociaż miłość od pierwszego wejrzenia chyba istnieje, sprzyja ona szybkiemu zaspokajaniu naszych potrzeb. Czasem chcemy czegoś tak bardzo i tak szybko, a po realizacji odczuwamy pewne rozczarowanie. Pośpiech spłyca i dopuszcza do głosu instynkt. Łączy się z przyjemnością, jednak prowadzi do szybko przemijającego szczęścia i oddala od SZCZĘŚCIA, które nie akceptuje poganiania. Z pewnością nie należy demonizować pośpiechu. To nie on, lecz my podejmujemy decyzję i w każdej chwili powinniśmy umieć powiedzieć: Basta!. Kiedy tłum biegnie, możemy przecież stanąć. A co?! W końcu asertywność też jest w modzie. Kasia Staroń

11 Szkoda czasu Czy często przed wyjściem rano na uczelnię udaje ci się spokojnie usiąść przy stole i bez pośpiechu zjeść śniadanie, delektując się każdym kęsem? A może zamiast tego wolisz choć trochę dłużej pospać, dlatego trzy razy przestawiasz budzik, zanim uda ci się zwlec (a raczej zerwać, bo jesteś spóźniony) z łóżka, szybko ubrać się i po wcześniejszym poparzeniu sobie gardła gorącą kawą/herbatą pobiec na przystanek? Jeśli wybrałeś pierwszą wersję gratulacje. Z pewnością należysz do mniejszości. Naszemu codziennemu życiu nieustannie towarzyszy pośpiech. Żyjemy w ciągłym biegu; zajęcia na uczelni, a po powrocie z niej nauka do kolokwiów, przygotowywanie projektów, sprawozdań, referatów itp. Oprócz tego często praca, praktyki, udział w różnego rodzaju kursach, uczestnictwo w kołach naukowych i dziesiątki innych zajęć. Niestety, na studiach nie ma taryfy ulgowej i prowadzącego zajęcia raczej nie powstrzyma przed zapowiedzeniem kolokwium to, że masz już na ten dzień zaplanowane dwa inne. W takiej sytuacji jest prawie pewne, że: a) nie wyrobisz się ze wszystkim i coś będziesz musiał zwyczajnie sobie odpuścić b) co prawda poświęcisz każdemu ze stojących przed tobą zadań trochę czasu, ale wszystkie będą zrobione po łebkach Wiadomo, że robiąc jakąś rzecz szybko, jesteśmy zazwyczaj niedokładni; natomiast pośpiesznie coś czytając, pewnie niezbyt dużo z tego zapamiętamy. Rozwiązanie tego problemu jest z pozoru proste: to zrobienie sobie planu zajęć, zapisanie go, a potem sumienne przestrzeganie. Kto jednak próbował, ten wie, że wcale nie jest to takie łatwe; niekiedy w czasie, który mieliśmy przeznaczyć na przygotowanie referatu, nachodzi nas nieodparta pokusa pooglądania TV (choćbyśmy nie mieli do wyboru nic ciekawszego, niż kolejne perypetie życiowe Ferdka Kiepskiego). Poza tym dość powszechny jest syndrom ostatniej chwili; odkładamy wszystko na później, bo dopiero mając tzw. nóż zna gardle potrafimy się zmobilizować i wziąć w końcu do roboty. Oczywiście może się wtedy okazać (i najczęściej tak jest), że dana rzecz ostatecznie zajmuje nam o wiele więcej czasu, niż przypuszczaliśmy. Dlatego musimy przyspieszyć tempo, żeby się wyrobić. Częstą przyczyną pośpiechu jest niewłaściwe zarządzanie czasem i tracenie go na zbędne czynności, ale też branie zbyt wielu obowiązków na swoje barki. Skutkiem tego może być wypalenie się; coś, co początkowo było dla nas czystą przyjemnością, po pewnym czasie staje się bardzo nieprzyjemnym obowiązkiem i robimy to na odczepnego. W rezultacie nieustannego pędu stajemy się przemęczeni; trudno nam rozsądnie myśleć i normalnie funkcjonować, zmniejsza się nasza wydajność, jesteśmy niedokładni i popełniamy błąd za błędem. Jak łatwo się domyślić, ogromna większość studentów notorycznie nie dosypia (choć czasami troszkę to nadrabia na uczelni; zawsze boję się widząc kogoś zasypiającego w ławce, bo najczęściej głowa majta mu się wtedy na różne strony i grozi to niespodziewanym zderzeniem z blatem). Długotrwały brak snu powoduje różne nieprzyjemne dolegliwości, np. drażliwość, agresję (w sumie czujemy się wtedy podobnie jak dzień po imprezie); trudno nam trzeźwo myśleć i byle drobiazg potrafi wyprowadzić nas z równowagi. Skutki życia na piątym biegu to także stres, a nawet pojawienie się nerwic lub depresji. Niewielu studentom udaje się znaleźć czas na regularne posiłki, częściej są to kolejne kawy. Jeśli do tego połykamy je w biegu, nasz sponiewierany żołądek pewnie w końcu zaprotestuje i da o sobie znać. Skutkiem tego może być tzw. syndrom leniwego jelita, a mówiąc bardziej po ludzku zaparcia (grożą one zwłaszcza osobom prowadzącym siedzący tryb życia, nieprawidłowo się odżywiającym i żyjącym w pośpiechu). Grozi nam też owrzodzenie układu pokarmowego. Nasuwa mi się w tym momencie skojarzenie z gastroskopią, rurkami w przełyku i innymi takimi atrakcjami, więc przejdę dalej. Tragiczne wypadki, o których często słyszymy w wieczornych wydaniach wiadomości, to często nic innego jak skutek pośpiechu. Jednak niebezpieczeństwo czyha też na nas pieszych. P r z e c i e ż k a ż - dy z nas przynajmniej kilka razy dziennie przechodzi przez przejście dla pieszych. Pamiętajmy, że nie możemy bezgranicznie ufać zielonemu ludzikowi, który informuje nas, że możemy już ruszyć przed siebie. Przed postawieniem stopy na jezdni lepiej się rozejrzeć, bo niektórym kierowcom tak niesamowicie się spieszy, że nie przeszkodzi im nawet czerwone światło na skrzyżowaniu i potrafią rozpędzeni śmignąć kilka centymetrów przed naszą nogą. Wypełnianie obowiązków, które do nas należą, jest ważne. Jednak nie za wszelką cenę; nie można robić tego kosztem zdrowia i dobrego samopoczucia. Może stawiamy sobie zbyt duże wymagania i spokojnie moglibyśmy z czegoś zrezygnować? Podczas tego pędu możemy gdzieś zgubić radość życia, ale często nawet o tym nie myślimy. Nie zapominajmy, że ważna jest nie tylko nauka, praca i ciągłe zdobywanie nowych umiejętności, ale przede wszystkim my sami. Dlatego codziennie trzeba postarać się o znalezienie chwili czasu dla siebie; wyłuskać choćby pół godziny na poczytanie ciekawej książki, posłuchanie ulubionej muzyki, szydełkowanie, jogging czy co kto lubi. Życie jest tylko jedno i warto byłoby przez nie przejść, a nie przebiec. Szkoda czasu na pośpiech. Magda Trzcińska 11

12 Pędem przez wielkie miasto Wielkie miasta. Tętniące życiem towarzyskim, kulturalnym, imprezami, 12 koncertami, atrakcjami... pracą, karierą... Często przepełnione pogonią za czymś, czego nawet dobrze nie da się wskazać. Ot, wszyscy biegną, to ty też. Alejki parkowe przeważnie puste. Czy rzeczywiście spokój można tu zyskać na urlopie macierzyńskim lub emeryturze...?

13 13

14 ZAJRZEĆ W SIEBIE wywiad z Panią Marią Monetą Malewską 14 Z racji swojej profesji zarówno świeckiej jak i duchowej - ma Pani bardzo dużo kontaktu z młodzieżą. Co sądzi Pani o życiu młodych ludzi obecnie? Myślę, że jest trudne dużo trudniejsze niż życie, które miałam ja, czy nawet moje dzieci, mające teraz po trzydzieści kilka lat. Też się zaliczają do młodzieży, choć nie tej dwudziestoletniej [śmiech]. Jest szybko, jest duża rywalizacja. Młodzi ludzie żyją w dużo większym stresie niż kiedyś. Do tego dochodzą media, które właściwie wszystko zagłuszają. Medialny krzyk jest tak wielki, że prawie nie pozostawia miejsca na refleksję, na kontakt ze sobą i na głębszy kontakt międzyludzki. Jak zatem my, 20-letnia młodzież, zagubiona w tym zgiełku, możemy się odnaleźć? Uważam, że tu ważne są dwie rzeczy: bardzo jasno wytyczone cele i prawdziwy kontakt ze sobą. Jeśli ma się bardzo jasno wytyczony cel, jeśli wiadomo, do czego się dąży, jest dużo prościej wtedy możemy iść taką drogą, która nas do tego celu doprowadzi i możemy wręcz intelektualnie określić wszystkie meandry, mogące nas od tego celu odwieść. Kontakt ze sobą wymaga zatrzymania się, skupienia, uwagi i ciszy. Wiem, że młodzież lubi głośną, czasem nawet bardzo głośną muzykę. Ja sama uczyłam się przy dźwiękach radia, co bardzo nie podobało się moim rodzicom, ale mi było dobrze, gdy coś grało w tle. Ale tak naprawdę dojrzewamy w ciszy. My, jako ludzie, potrzebujemy ciszy, bo tylko w niej możemy mieć kontakt ze sobą musimy się bardzo skupić, by móc zajrzeć w siebie, a jest to bardzo potrzebne Nie można być cały czas w kontakcie ze światem zewnętrznym, bo wtedy traci się siebie, nie ma się kontaktu z głębszymi pokładami nas samych. Jest się sterowanym z zewnątrz i zapomina się o tym, że w istocie tym sternikiem powinniśmy być my sami. Do tego potrzebny jest czas na skupienie się, czyli czas ciszy i spokoju. To każdy może sobie wybrać sam: czy chce żyć w ciszy i spokoju, co jest dla niego ważne, w jaki sposób w ogóle może żyć. Niestety, nikt was tego nie uczy - jak się obronić przed stresem, jak my sami możemy sobie pomóc, być ze sobą tak, by cieszyć się pełnym komfortem psychicznym, być zadowolonym ze swojego życia i by inni nas kochali, a my ich. Gdzie możemy szukać tej wiedzy? Sądzę, że w sobie w najgłębszym znaczeniu tego słowa. Dlatego, że tylko kontakt ze sobą i rozwijanie własnej osobowości - tych wszystkich dobrych cech, które w sobie mamy oraz próba eliminacji tego, co nam się w sobie nie podoba, może nas doprowadzić do większego komfortu psychicznego. Możemy znaleźć swoją ścieżkę rozwoju. Ona może być duchowa, jako że duchowość jest również bardzo ważna to najwyższy kontakt ze sobą, wgląd w nasze wewnętrzne potrzeby, które każdy powinien sobie określić. Tych ścieżek szuka się w taki sposób: jeśli się trafi na taką ścieżkę, mówi się sobie to jest to. Miałam to szczęście, że na swoją ścieżkę trafiłam wiele lat temu. Tą ścieżką jest zen, który praktykuję już od 28 lat. Daje mi to pełen komfort psychiczny mam kontakt ze sobą i ze światem, który także inaczej postrzegam. Ale to nie musi być zen. Może to być np. praktyka treningu autogennego. Jeżeli nie można nic innego zrobić, to idźcie na półgodzinny spacer. W trudniejszych sytuacjach może pomóc kontakt z dobrym psychoterapeutą, który nauczy, w jaki sposób można sobie radzić. W istocie sięgnięcie po pomoc, jeśli takiej pomocy potrzebujecie, leży w waszych rękach. Co to jest trening autogenny? Trening autogenny to przeniesiona przez doktora Schulza metoda ze wschodu, dzięki której możemy wyciszyć swoje ciało i umysł. Nazywam to wstępem do medytacji gdy się dobrze wykona trening autogenny, może się zdarzyć, że będzie nam potrzeba czegoś więcej, bo jest to bardzo piękny, przyjemny stan. W treningu autogennym powtarza się pewne sugestie. Trzeba się nauczyć tego na pamięć, położyć się bądź usiąść, choć na leżąco jest lepiej, i powtarzać sobie te sugestie. Wtedy człowiek się rozluźnia. Jakiego rodzaju są to sugestie? Na przykład: Lewa ręka jest ciężka, Prawa ręka jest ciepła. Zanim poznałam medytację, robiłam trening autogenny. Powtarzałam sobie: Czuję się bardzo dobrze. albo Czuję się wypoczęta., Mam dobry nastrój. To trwa około dziesięciu minut. Jeśli to będzie możliwe to o treningu więcej opowiem w następnym numerze. To, co najtrudniejsze i najważniejsze w pracy nad sobą, swoim wewnętrznym rozwojem to ciągłość, bo nic ze sobą nie zrobisz, jeśli będzie to zryw chwilowy, kilkudniowy czy nawet kilkutygodniowy. Należy trenować dzień po dniu, każdego dnia, przez długi okres czasu. Wtedy można zostać prawdziwym człowiekiem. Kim jest prawdziwy człowiek? To człowiek, który ma kontakt ze sobą. Nie boi się, nie jest pełen obaw, nie cierpi na brak czasu na wszystko, m.in. na kontakt ze swoją rodziną, z innymi ludźmi. Seks wszystkiego nie załatwi. Wspominam o tym, ponieważ obecnie bardzo wiele osób upatruje w seksie spełnienia siebie. Jest to złudne. Seks jest upiększeniem naszego życia, wspaniałym zwieńczeniem, ale tylko wtedy, gdy spotyka się człowiek z człowiekiem i seks wypływa z głębi nas nie jest tylko użyciem. Spodziewamy się odprężenia i przyjemności, a w seksie zawsze jest dawanie i branie. Im głębszy związek emocjonalny, tym głębsze doznanie. Tylko głębokie związki rzeczywiście dają nam satysfakcję, zadowolenie, spełnienie. Natomiast seks bez uczucia, który nazywam pustym seksem, jest tylko chwilowym odprężeniem, po k t ó r y m c z ę s t o następuje p o c z u - cie głęb o k i e j p u s t k i i tęsknoty za tym, czego się nie ma. Ot, chwilowe zaspokojenie zupełnie nie dające wew n ę t r z - nego ukojenia. Życie wewnętrzne to wykładnik naszego komfortu psychicznego. Należy wiedzieć bardzo ważną rzecz

15 15 Jest to jedna z najcięższych i najtrudniejszych praktyk, ale też najkrótszych. Istnieje już od 2600 lat, i w istocie jest nauką o tym, jak pozbyć się cierpienia oraz tych skłonności, które do niego prowadzą: pożądania, pragnienia, przywiązania. To przez nie cierpimy. A jeżeli się tego wyzbędziemy, okaże się, jakie życie jest piękne i wspaniałe, jacy my jesteśmy piękni i wspaniali. Zen to poszukiwanie SIEBIE. Czego w zen szukają ludzie przychodzący do Pani po naukę? jeżeli ja jestem w porządku, to cały świat również jest w porządku. Gdy ja jestem nie w porządku, wtedy cały świat jest nie w porządku. Zatem róbcie wszystko, byście byli w porządku, a świat stanie się piękny. Do tego między innymi prowadzi też praktyka zen. Może opowie Pani trochę o niej. Myślę, że przychodzą ci ludzie, którzy wiedzą, że mają w sobie potencjał, a jednocześnie czują tęsknotę za tym, by ten potencjał wykorzystać. Mam na myśli duchowy potencjał, można go nazwać wewnętrznym. Przychodzą odnaleźć siebie, poznać prawdę o sobie. Po drodze odnajdują spokój, spełnienie i komfort psychiczny. Ale każdy człowiek, który jest na swojej ścieżce, niekoniecznie musi to być zen, jest w stanie to odnaleźć. Niemniej zen jest jedną z tych bardzo dobrych ścieżek dla tych, którzy poczują, że to jest ich. Trzeba poczuć To jest moje. Kiedy moje wewnętrzne ja, mój wewnętrzny mistrz powie: O, spotkałam swoją ścieżkę!, należy stanąć na tej ścieżce i nie dać się z niej zepchnąć. Wtedy życie jest już załatwione. Na plus! [śmiech]

16 16 Wracając do szukania własnej ścieżki, czy istnieją jakieś uniwersalne wskazówki? Przede wszystkim trzeba zobaczyć, co nas ciągnie, gdzie nam jest po drodze, do czego jest nam blisko. W pewnym momencie swojego życia doskonale wiedziałam, że czegoś mi potrzeba. Pozornie miałam wszystko to, co jest potrzebne, ale gdzieś w środku czułam taki lekki niepokój, że coś jeszcze można w życiu zrobić, a ja tego nie robię. Na szczęście spotkałam zen. Zen mnie zahaczył, kiedy poszłam na wykład Roshiego Suzuki. Długo mówił, po japońsku było to tłu- maczone, ale i tak nic nie rozumiałam. Na końcu wykładu był czas na pytania i odpowiedzi. Jedno z tych pytań pamiętam do dziś. Pewien młody człowiek długo trzymał podniesioną rękę, a gdy w końcu udzielono mu głosu zapytał: Roshi, powiedz, jak być szczęśliwym?. Sala wtedy zamarła. Zresztą, do tej pory gdy opowiadam tę historię na spotkaniach z ludźmi, sala zawsze zamiera. Jeśli mowa o tym, jak być szczęśliwym, każdy nadstawia ucha, bo to dotyczy każdego z nas każdy poszukuje w życiu szczęścia i ma do tego pełne prawo. A Roshi uśmiechnął się i odparł: Czemu mnie o to pytasz? Zapytaj sosnę.. Po sali przeszedł szmer zawodu to nie tej odpowiedzi się spodziewaliśmy ja zaś doszłam do wniosku, że Mistrz powiedział coś bardzo ważnego. On dał odpowiedź na to pytanie, tyle że nie byłam w stanie jej pojąć. Wobec czego rozpoczęłam praktykę, która dała mi to, co bardzo sobie cenię komfort psychiczny. Pozwoliła mi zostawić cały ciężar, jaki niosłam na plecach. Pozwoliła mi stać się człowiekiem wolnym. Co jeszcze dla nas ważne co robić, by zbliżyć się do pełnego komfortu psychicznego i się nie zagubić? Szukać siebie i kontaktu ze sobą. Każdy z nas ma odpowiedź na wszystkie pytania w sobie. Tylko my nie potrafimy do siebie dotrzeć. Ów kontakt ze sobą, to wyciszenie, chwila medytacji nie bójmy się tego słowa chwila zatrzymania się, czy też chwila modlitwy, kiedy jesteśmy razem z Bogiem, to również są chwile, w których się uspokajamy i możemy zajrzeć do siebie. Sama wyznaję buddyzm zen, zaś praktykujących katolików zachęcam do modlitwy by poprzez nią pozwolić sobie na wyciszenie umysłu w trudnych momentach, a wyciszenie umysłu pojawia się właśnie wtedy, gdy się modlimy wtedy musimy być w ciszy. Potrzebujemy się uspokoić, by móc się naprawdę pomodlić i by ta modlitwa dotarła w głąb nas i jeszcze bardziej nas uspokoiła. Jeśli nie modlitwa i medytacja, to mogą być ćwiczenia jogi, trening karate czy inne. Trzeba znaleźć własną ścieżkę. I trzeba robić coś dla siebie, bo to, o czym teraz młodzież zapomina, to fakt, że oprócz mieć, dla którego będzie robić wszystko, musi jeszcze być. Może się tak zdarzyć, zapewne tak się stanie, że będziecie mieli wszystko, gdyż osiągnięcie wszystko, co będziecie chcieli, ale zabraknie psychicznego komfortu i zadowolenia. Przede wszystkim należy być to jedna z dwóch składowych. A żeby być, niezbędne jest właśnie skupienie, kontakt z samym sobą i światem. Jeżeli skupiamy się tylko na zewnętrzności, na dobrach materialnych, to tak, jak gdybyśmy byli kulawi. Teraz uczycie się, czyli two- Maria Moneta Malewska z zawodu lekarz i psychoterapeuta, jest mistrzynią zen - osiemdziesiątą czwartą spadkobierczynią Buddy Śakjamuniego. Jako jedna z dwóch białych kobiet odbyła praktykę w męskim klasztorze w Japonii o surowych regułach oraz została wyświęconą mniszką. Przekaz Dharmy otrzymała od znanego japońskiego mistrza Saidana Oi. Naucza zen oraz pracuje zawodowo. Jest autorką wielu publikacji, m.in. Dla siebie i dla innych, NIE, które buduje, Być tutaj napisanej wraz z Wojciechem Eichelbergerem, czy Zamiatając skały, czesząc mech opowiadającej o pobytach autorki w Japonii i jej spotkaniu z zen. rzycie bazę przyszłego życia. Ta baza musi być bardzo mocna; żeby taka była musimy mieć w równowadze mieć i być. W tej chwili to się bardzo zachwiało, dlatego macie takie trudne życie bo zapominacie o byciu. Zapominacie o podziwianiu życia, o zachwycie nad zachodem słońca, kroplą deszczu, śpiewem ptaka, smakiem chleba. Zapominacie o kontakcie ze sobą, kontaktach międzyludzkich, o tym, co my możemy zrobić dla świata i dla innych a to bardzo waż- ny aspekt. Warto pamiętać o budowaniu siebie, o rozwoju swojej osobowości, o uczuciach swoich i innych. Ogromne zadowolenie, które człowiek może uzyskać, płynie z dawania. Dać hojnie, tyle, ile się ma, a wtedy dostanie się od świata wszystko, co on ma dla nas. Jeśli nie będziesz dawać, nie dostaniesz. Jakie rafy czekają młodego sternika? Przede wszystkim zagubienie się, brak równowagi między tym, co nazwałam być i mieć. To wcale nie jest prosto zaspokoić swoje pragnienia, potrzeby. Bardzo ważna jest umiejętność cieszenia się tym, co jest i życiem tu i teraz, bez kombinowania w głowie, a jednocześnie trzymanie się swoich ścieżek, bycie osadzonym w sobie bycie osobą o dobrych fundamentach: psychicznych oraz, nie boję się tego powiedzieć, moralnych. To może być teraz niepopularne słowo, ale w naszym życiu odgrywa bardzo ważną rolę. (To jest ta maksyma, o której wspomniałam kiedy ja jestem w porządku, cały świat jest w porządku). Czyli im bardziej jesteśmy nastawieni na niesprawianie kłopotu ani sobie ani innym, świat jest tak samo do nas nastawiony daje nam samo dobro. Kiedy dajemy światu zło, on również daje nam zło, nawet w postaci niepokoju psychicznego, dręczącego po nocach. Tych raf jest

17 bardzo dużo. Narkotyki, alkohol na pewno nie pomogą w osiągnięciu celu. Najważniejsze, by nie zapomnieć o sobie ani o swoim rozwoju. Jesteśmy ludźmi i jako ludzie mamy się rozwijać. To się nie stanie samo po drodze to ty masz dołożyć starań, by te zasoby, które masz zarówno psychiczne jak i fizyczne - zostały w pełni przez ciebie wykorzystane. Nie tylko zdolności, ale i potrzeby psychiczne, duchowe mają być zaspokojone. Szukanie swojej własnej ścieżki i utrzymywanie się na tej ścieżce, czyli konsekwencja. Żyjemy w ogromnym stresie i napięciu. Zdarzają się nam nadzwyczaj trudne sytuacje, które nas niekiedy przerastają. W Pani najnowszej książce, Zamiatając skały, czesząc mech opisuje Pani moment, w którym dowiedziała się Pani o wprowadzeniu stanu wojennego, o silnych emocjach, jakie wywołała ta informacja i jak sobie Pani z tym poradziła. Byłam wtedy bardzo poruszona. Zostawiłam w domu dwoje małych dzieci wraz z 18-letnią gosposią i pojechałam do szpitala na dyżur. Jechałam samochodem, nie wiedząc, co zastanę na mieście czołgi, wojsko - jednocześnie bałam się, czy ktoś nie w k r o - Drogi Czytelniku jeżeli naprawdę chcesz trochę zwolnić i spojrzeć na peleton z boku, to mam bardzo dobrą radę. Zdejmij zegarek z ręki i wyrzuć do kosza, a potem zjedz w y ś m i e n i- tego ślimaka w maśle c z o s n k o - wym. N a s z e stulecie, które rozpoczęło się i ubiegło pod znakiem cywilizacji przemysłowej, wymyśliło maszynę i przyjęło ją za symbol swojego modelu życia. Jesteśmy niewolnikami prędkości i wszyscy ulegliśmy podstępnemu wirusowi, jakim jest szybkie życie (fast life), które burzy nasze przyzwyczajenia i zakłóca naszą prywatność w domach. Tymi słowami rozpoczyna się manifest organizacji, która staje się coraz bardziej popularna na całym czy do domu pod moją nieobecność. W szpitalu wszyscy wiedzieliśmy, co się stało. Było 420 miejsc, a ja jako dyżurny lekarz oddziałowy chodziłam od oddziału do oddziału, uspokajałam pacjentów. Jeden z nich uzdatnił radio w taki sposób, że można było odbierać Radio Wolna Europa, które nie dysponowało żadnymi bliższymi informacjami na temat tego, co się stało i co ma nastąpić. Po drodze do domu nie zobaczyłam ani jednego żołnierza czy wojskowego pojazdu, ale nie wiedziałam, co może się stać za chwilę. Ten dzień przeżyliśmy w bardzo dużym stresie. Do późnej nocy odwiedzałam pacjentów na różnych oddziałach. Byłam bardzo zdenerwowana, napięta. Podówczas już praktykowałam zen, stąd wiedziałam, że jeśli usiądę, będzie mi dużo lżej. I kiedy wróciłam do domu, doświadczyłam tego cudu siedzenia w zazen, cudu medytacji. Po kilkunastu minutach mój stan umysłu był zupełnie inny. Taki cud, który się może zdarzyć umysł się całkowicie uspokaja. Byłam wtedy bardzo wdzięczna, że wiem, co zrobić, jak sobie pomóc. To bardzo ważne, Zwolnij! Szkoda życia świecie. Slow Food pojawiło się w Polsce w 2002 r. ale od razu zebrało rzesze sympatyków. Ruch rozpoczął swoją działalność w Krakowie stolicy polskiej kultury i polskiego smaku. Głównym celem organizacji jest walka z fast food ami, promocja zdrowej żywności oraz obrona prawa do smaku. Pomysł wolnego jedzenia nie jest wcale nowy i odkrywczy. Slow Food założył w 1986 r. włoski kucharz Carlo Petrini, który nie umiał znieść faktu, że w zabytkowej części Rzymu powstał Mc Donald. Włochowi udało się bardzo szybko pozyskać poparcie wielu znanych polityków, noblistów, ludzi show biznesu, itd. Dzięki temu na Zachodzie zaczęto otwierać restauracje wg tej nowej filozofii. Takie miejsca są po to, aby trochę zwolnić w codziennym maratonie. Jedzenie jest tylko małym dodatkiem w ceremonii odpoczywania. Czekamy na posiłek długo, aby mieć czas i okazję do normalnej rozmowy (nie przez telefon komórkowy gdzieś na przystanku). Miejsca w Warszawie, gdzie trzeba wolno jeść: Sadhu Cafe ul. Wałowa 3 (przy stacji Metro Ratusz-Arsenał) Forteca ul. Zakroczymska 12 Absynt ul. Wspólna 35 żeby posiadać taką wiedzę i praktykować to, czego się dowiaduje, bo bez praktyki nie ma niczego dobrego. Zapewniam, że jeżeli coś jest naprawdę cenne, to dużo kosztuje. A spokój i komfort psychiczny to najcenniejsza rzecz, jaką można w życiu mieć wtedy możemy w pełni żyć, zarówno dla siebie jak i dla innych. Może zechciałaby Pani powiedzieć nam jeszcze parę słów na temat swojej nowej książki? Zamiatając skały, czesząc mech jest moją opowieścią o tym, w jaki sposób można spełnić siebie swoją duszę, swoje ciało, i swoje bycie na tym świecie; w jaki sposób żyć, żeby być zadowolonym z życia. Ale żeby to mieć, trzeba popracować. Jeszcze raz podkreślam, że warto taka pracę wykonać, czuć się spełnionym. Ta książka to też spotkanie z Japonią, Japończykami, ciszą kamiennych ogrodów, z pięknem, które w tym kraju spotkać można na każdym kroku, z feerią smaków doskonałych potraw i cudem japońskiej przyrody. Oliwia Pluta Należy jeść delektując się każdym kawałkiem, każdą odrobiną. Musi to być uczta dla ciała, a przede wszystkim dla ducha. Tę sztukę perfekcyjnie opanowali Francuzi, dla których jedzenie to coś więcej niż dostarczanie organizmowi produktów niezbędnych do życia. Trochę spokoju i wytchnienia też jest niezbędne. W tego typu miejscach nie powinni gościć ludzie, którzy chcą się najeść. Na tym nie polega przyjemność smakowania różnorakich potraw; często dotąd nikomu nie znanych. W Europie 10 podstawowych warzyw stanowi aż 90% całej produkcji rolnej, a mamy przecież tyle innych roślin, które ludzie hodowali przez wieki. Dzisiaj globalizacja kulinarna zabija dobry i oryginalny smak. Ze świecą trzeba szukać regionalnych specjałów sporządzonych z lokalnych naturalnych składników. W większości popularnych restauracji na całym świecie zjemy mniej więcej to samo. Sztandarowym przykładem jest włoska pizza, która opanowała cały świat, a paradoksalnie najmniej pizzerii jest we Włoszech. Slow food to nie tylko restauracje, gdzie można dobrze zjeść, ale ruch społeczny mający na celu zmianę mentalności ludzi. Dzisiaj wszyscy muszą biec gdzieś, muszą robić coś dlaczegoś, spoglądać na coś, rozmawiać o czymś. W tym zwariowanym świecie będącym w ciągłym ruchu jak wielka machina coraz więcej ludzi chce odnaleźć wewnętrzny spokój. Od pewnego czasu bardzo popularne stają się różnego rodzaju filozofie wschodu, czy szkoły jakże modnej na Zachodzie jogi. W Warszawie jak grzyby po deszczu powstają nowe slow food y, do których naprawdę warto zajrzeć (na kilka dłuższych chwil). Jeżeli Drogi Czytelniku naprawdę chcesz trochę zwolnić i spojrzeć na peleton z boku to mam bardzo dobrą radę. Zdejmij zegarek z ręki i wyrzuć do kosza, a potem zjedz wyśmienitego ślimaka w maśle czosnkowym. Tylko powoli, szkoda życia. Wojtek Karcz 17

18 BEZ CIŚNIEŃ Dom, szkoła, praca, hobby, znajomi, a między tym wszystkim przejazdy z jednego końca miasta na drugi. Autobus wlecze się jak na złość, a w dodatku cała sygnalizacja świetlna się przeciw wam zmówiła, bo co chwila zatrzymujecie się na czerwonym świetle w ciągnącym się w nieskończoność oczekiwaniu na zielone. Znacie to? Jeśli nie, to znakomita większość mieszkańców Warszawy może wam tylko zazdrościć. Ciągły pośpiech Życie w milionowym mieście to natłok wyzwań, którym trzeba sprostać, a doba to jak wiadomo 24 godziny, które muszą wystarczyć na wypełnienie codziennych obowiązków, realizację planów oraz odpoczynek. Nieraz wydaje się ona zdecydowanie za krótka na to wszystko. Właśnie to ciągłe wrażenie braku czasu sprawia, że się spieszymy. Pośpiech jest oczywiście niezbędny w miejskim życiu. Jednak w dzisiejszej rzeczywistości staje się on wszechogarniający. Wypełnia niemal każdą dziedzinę naszego życia, przez co staje się ogromnie męczący. Sprzyja nerwom i stresom, co w konsekwencji może prowadzić nawet do agresywnych zachowań. Życie w ciągłym zabieganiu bywa uciążliwe, odczuwa to każdy, kto żyje pod presją czasu. Z tej uciążliwości bierze się potrzeba zwolnienia, odprężenia się i zregenerowania sił. Jak to robimy?? Sposobów na wyrwanie się z miejskiego kołowrotka jest mnóstwo, każdy może wybrać dla siebie w zależności od potrzeb i możliwości. Jest Piątek tygodnia koniec i początek... Dla większości zabieganych Warszawiaków momentem na zwolnienie tempa jest weekend. W piątkowy lub sobotni wieczór można swobodnie spotkać się z przyjaciółmi i odetchnąć po pracowitym tygodniu. Stołeczne kluby oferują całą gamę możliwości. Do wyboru, do koloru. Sporą popularnością cieszą się duże imprezy dyskotekowe: od takich organizowanych w kręgielniach, po te przyciągające gorącymi czarnymi rytmami zza oceanu. Taka forma relaksu jest bardzo powszechnie praktykowana (spróbujcie np. znaleźć w piątek po godzinie 20. wolny stolik w Remoncie niełatwe wyzwanie). Dla tych, którzy chętnie odwiedzą klub, ale wolą spokojne klimaty, organizowane są specjalne imprezy z muzyką chillout (np. Chillout Room w Amnezji). Większe lokale proponują połączenie dwóch powyższych opcji, czyli w jednej sali można sobie poszaleć, a w oddzielnej odprężyć się przy spokojnej muzyce tak jak to bywa w starym, dobrym CDQ. Ucieczka z miasta Innym, bardziej skutecznym choć angażującym więcej czasu i środków sposobem na zwolnienie obrotów jest wyjazd z miasta najlepiej na łono natury. Nic tak nie odstresowuje zaganianego mieszczucha jak przyroda. Adam student Akademii Medycznej, gdy potrzebuje uciec od miejskiego zgiełku pakuje plecak i jedzie w Bieszczady: Biesy to jedno z niewielu miejsc gdzie można bezkarnie myśleć o niczym... i o życiu, a nie o tym, o czym NALEŻY... Tam czas płynie wolniej. Tam nie ma tysiąca rzeczy, które tu są i dobrze, a jest tysiąc innych, których tu brakuje: rozgwieżdżone niebo, zapach ogniska, rykowisko jeleni, szepcąca rzeka. Brak innych ludzi zmienia percepcje świata, a tłok w sezonie przynosi tysiące znajomości i przygód. To jest jedno z niewielu miejsc, w które uciekając, można być naprawdę samemu Dodatkowo wyjazd w polskie góry nie jest bardzo kosztowny ani trudny do zorganizowania. Ale jeśli ktoś nie ma w tej materii doświadczenia, może wybrać się ze Studenckim Kołem Przewodników Beskidzkich ( Można opuścić miasto, ale równie dobrze można całkiem porzucić ląd i na nim zostawić zmartwienia a samemu wypłynąć w morze. Z perspektywy człowieka płynącego małym jachtem po bezkresnej wodzie, problemy dnia codziennego przedstawiają się zupełnie inaczej, są odległe i nieistotne. Taką formę wypoczynku proponuje na przykład Studencki Klub Żeglarski ( Nie przenoście nam stolicy do... Przykro to stwierdzać, ale Warszawa jest miastem, które szczególnie przyprawia nas o chęć ucieczki poza nie. Tutaj presja czasu jest wyjątkowo odczuwalna, nawet w porównaniu z innymi dużymi miastami. W Krakowie nikomu się nie spieszy to wrażenie potęguje liczba turystów, snujących się spacerowym krokiem po głównych ulicach i Rynku, co uniemożliwia szybkie przemieszczanie się tubylców. Poza tym

19 tu ludzie tracą czas na przyglądanie się obcym, czego w Warszawie nie ma, każdy idzie w swoją stronę i inni go nie interesują. opowiada Helena rodowita warszawianka obecnie studiująca na UJ. Wiatr ze Wschodu Cały świat Zachodu żyje w pośpiechu; kult sukcesu i pieniądza sprawił, że jego mieszkańcy podlegają ogromnej presji, która stopniowo wyniszcza. Wszystko jest teraz fast nawet tak fundamentalna część naszego życia jak posiłki, pośpiech przenosi się na każdą dziedzinę egzystencji, czy tego chcemy czy nie. Na szczęście postęp cywilizacyjny ma swoje dobre strony i dzięki niemu możliwe było rozpowszechnienie się wiedzy na temat szeroko rozumianej kultury Wschodu, która zdaje się nie być do tej pory dotknięta szaleństwem, jakie ogarnia Zachód. Wschodnie inspiracje stają się ratunkiem, stanowią przeciwwagę dla rozbieganej codzienności. Ogromną popularność zyskała sobie na przykład gimnastyka rodem z Indii... W samej Warszawie istnieje kilka szkół Jogi, ponadto w niemal każdym fitness klubie można zapisać się na zajęcia imitujące te ćwiczenia. Spokój jest siłą głosi hasło reklamowe jednej z wyżej wymienionych szkół. Niektórym może się ono wydać zaskakującym stwierdzeniem, ale właśnie takiej postawy uczy Joga oczywiście pod warunkiem, że traktuje się ją jako filozofię i sposób życia a nie tylko zestaw ćwiczeń. I w tym sęk Nawet po bardzo udanym, odprężającym wyjeździe, podczas którego nie zaprzątały nam głowy żadne zmartwienia i nigdzie się nie spieszyliśmy, powrót do Warszawy zmienia nasze spokojne i pogodne nastawienie, nabyte podczas wypoczynku, w ciągłe rozdrażnienie i pośpiech. Mięśnie ramion znów nienaturalnie się nam napinają, szczęki zaciskają i nawet najbłahszy problem stresuje nas i martwi. Albo inna sytuacja: piątkowa impreza w klubie, absolutny chillout, zupełny luz ale później trzeba wrócić do domu, więc biegniemy na przystanek nocnego autobusu, bo wyszliśmy za późno (o te kilka minut spędzonych w ogromnej kolejce do szatni), a autobus kursuje co pół godziny! I znów to samo: pośpiech i rozdrażnienie. Powstaje więc pytanie: jak zachować to wrażenie odprężenia na długo? Jak NA- PRAWDĘ zwolnić tempo? Wracając do Jogi Joga uczy mnie takiego bycia we własnym ciele w spokoju. Nawet jeśli nic nie robię, to nie mam poczucia tracenia czasu, nie stresuje mnie to. W ogóle jestem bardziej odporna na stres. W każdej chwili mogę wykonać jakieś ćwiczenie oddechowe i się uspokoić, na przykład przed egzaminem. A ludzie, którzy ćwiczą już bardzo długo na przykład moi instruktorzy oni są już zupełnie poza tym całym codziennym pośpiechem, są całkiem inni. mówi Majka studentka UW, która od kilku lat ćwiczy Jogę. Nie jest to więc kolejna odmiana fitnessu. To praktyka mogąca wzbudzać witalną energię i kształtować kondycję, ale przede wszystkim wpływać znacząco na styl życia. Kilka słów o medytacji Medytacja i kontrola umysłu są współzależne. Medytacja zawiera czujne śledzenie myśli kontrolę nieustannego strumienia wyobrażeń. Na początku towarzyszy temu koncentracja (...), lecz po pewnym czasie praktyki medytacja staje się bez wysiłkowa, spontaniczna. Zmienia się ona w ciągły cichy prąd, niezależny od aktywności ciała(...) Sri Ramana Maharishi mistrz duchowy Indii z początku XX wieku Medytacja to wszechogarniająca uwaga. Vimala Thakar współczesna, hinduska przewodniczka duchowa Medytacja jest kolejną praktyką, która może okazać się pomocna przy zwalnianiu tempa życia. Na jej temat wiele zostało już napisane i nie mniej można by napisać. Jeśli kogoś to interesuje, z łatwością znajdzie wiele informacji. Książek i tekstów z tej dziedziny jest wiele i są ogólnie dostępne. Ale teoria w tej kwestii jest sprawą mniej istotną, najważniejsza jest praktyka. Warto jest poświęcić jej trochę tego deficytowego towaru, jakim jest czas, ponieważ nawet naukowe badania potwierdzają pozytywny wpływ medytacji na funkcjonowanie ludzkiego mózgu. W szpitalu w Massachusetts psycholog Sara Lazar badała zmiany w funkcjonowaniu mózgów ludzi nie mających żadnych doświadczeń w dziedzinie medytacji. Praktykowali ją oni po 40 minut dziennie, co okazało się być wystarczającą dawką, aby poprawić ich pamięć, koordynację ruchową i zdolność odbierania bodźców zmysłowych. Może niekoniecznie codziennie i nie od razu po 40 minut, ale jeśli -jak twierdzą ludzie uznawani w tej dziedzinie za mistrzów - praktykowanie medytacji poprawia zdolność koncentracji, uspokaja, wycisza myśli i sprawia, że wypełnianie codziennych (nawet tych uciążliwych) obowiązków przychodzi z łatwością, to może warto spróbować? Zmiana nastawienia Sposobów na zwolnienie i odetchnięcie jest wiele, ale niestety większość z nich jest chwilowa i choć przyjemne to są mało skuteczne, gdyż po krótkim oddechu znów wracamy do męczącego, miejskiego wyścigu, który wyczerpuje nasze siły witalne, bo jest nerwowy i chaotyczny. A każdy z nas ma przecież swoje indywidualne, optymalne tempo. Nauczmy się więc tak organizować swoje życie, by toczyło się ono według naszego własnego rytmu. Trudne? Tak, ale nie niemożliwe! Wymaga tylko drobnej zmiany w nastawieniu do życia. Pomocne w tym mogą być przytoczone wyżej przykłady, zaczerpnięte ze wschodnich filozofii. Śpiesz się powoli W tym miejscu tekstu autorce wypada wysnuć jakieś wnioski. Sens, jaki w tym podsumowaniu znajdziecie, może wywołać (niekoniecznie miłe) wspomnienie wykładów pani wychowawczyni albo kazań rodziców. Ale postaram się, żeby było bezboleśnie. Niektórzy może nie mają sobie nic do zarzucenia, ale niestety- większości z nas brakuje czasu ze względu na złe zaplanowanie dnia. O sekret sprawnej organizacji zajęć spytałam Anię piątkową studentkę wydziału MEiL: Paradoks polega na tym, że im więcej się ma rzeczy do zrobienia, tym lepiej jest się zorganizowanym i marnuje się mniej czasu. Ja studiuję dziennie na MELu, jestem członkiem Studenckiego Koła Astronautycznego i SSETI (Student Space Exploration and Technology Initiative). Poza tym pracuję (niedużo, mniej więcej 10 godzin w tygodniu). Okazuje się, że przy tak napiętym planie zostaje jeszcze sporo czasu na szeroko pojęte życie towarzyskie, jazdę konną, piwo, książki, kino, itd. No ale nie mam telewizora. Pewnie to jest klucz do sukcesu. No właśnie! Jak często bywa, że poświęcamy mnóstwo uwagi sprawom błahym, a rzeczy naprawdę istotne załatwiamy w pośpiechu? Jeśli chcemy zmiany tego stanu rzeczy, ogromnie pomocne będzie ustalenie priorytetów, zaplanowanie czasu i konsekwentne trzymanie się tych założeń. Kiedy wprowadzimy w życie taki porządek może się okazać, że każdego dnia jesteśmy w stanie wygospodarować chwilę czasu na relaks. Na pewno taki czas okaże się być pożytecznie spędzonym, jeśli wykorzystamy go na uwolnienie się od gonitwy myśli i skuteczne odprężenie, po którym lekko i łatwo będzie się nam wracało do codziennych obowiązków. I wcale nie musi to być siedzenie w pozycji kwiatu lotosu i czekanie na Oświecenie. Może komuś bardziej odpowiada rozwiązywanie krzyżówek albo chodzenie na basen. Najważniejsze, żeby było to zajęcie, które nie rozprasza, nie męczy i wewnętrznie nie rozbija, tylko sprzyja odprężeniu. Jeśli uda nam się osiągnąć odpowiedni poziom samoorganizacji i znajdziemy najlepszy DLA NAS sposób na wyciszenie, to na pewno staniemy się spokojniejsi i mniej zabiegani, nawet jeżeli każda kartka naszego kalendarza będzie zapisana po brzegi. Martyna Stankiewicz 19

20 PRAWIE JAK Płyty lub książki, które eksponujemy na półkach, mówią wiele o naszych gustach, o tym, jacy jesteśmy oraz, co ważne, jacy chcielibyśmy być. Gdy zabieramy głos w towarzyskiej rozmowie na tematy kultury, pragniemy zabłysnąć, albo przynajmniej nie odstawać od reszty. To, co chwalimy, zależy nie tylko od naszych prawdziwych upodobań. Jak to jest ze snobizmem na kulturę? Do worka z napisem kultura można wrzucić rozrywkę na średnim poziomie, ale też i bardziej wysublimowane formy spędzania czasu, jak słuchanie muzyki klasycznej, czy czytanie poezji. Niektórzy bez trudu akceptują swoje upodobania do muzyki pop, lub książek z serii Harlequin. Inni wolą zaliczać się do znawców kultury, miłośników sztuki i koneserów wszystkiego, co z wyższej półki. Gdy wielbiciele piosenek biesiadnych zapragną dowartościować swój gust muzyczny, albo czytelnicy pism z dużą ilością horoskopów zechcą sięgnąć po literaturę, mają w czym wybierać. Prawie jak jazz Słuchanie jazzu w wielu kręgach jest nie tylko czystą przyjemnością jest również trendy. Jazzu słuchać po prostu wypada. Nawet najsłynniejsza polska prawniczka, Magda M., uczęszcza do klubów z muzyką jazzową. Co jednak zrobić, gdy próba relaksowania się przy muzyce Miles a Davis a, czy Krzysztofa Komedy spaliła na panewce? Można sięgnąć po płytę, na okładce której też przecież jest saksofon, a która dodatkowo może być tańsza po płytę ze smooth jazz em. Często jest to trafny wybór naprawdę znakomitej muzyki. Ale ilość podobnych płyt na półkach sklepowych jest w ostatnim czasie zaskakująco duża. Można podejrzewać, że wydawcy wykorzystują słabość klientów snobizm na ambitną muzykę. Jazz od dawna jest modny, w przeciwieństwie do muzyki poważnej. Była ona zawsze domeną elit intelektualnych. Ale kto nie chciałby poczuć się choć trochę elitarnie, chociażby ze sprawą imitacji Prawie jak muzyka klasyczna Oprócz Diamentowej Płyty za Psałterz Wrześniowy, Piotr Rubik ma na swoim koncie między innymi I miejsce i tytuł przeboju lata na Festiwalu Jedynki w Sopocie dla piosenki Niech mówią, że to nie jest miłość z oratorium Tu Es Petrus oraz nagrody Superjedynki w kategoriach Piosenka literacka oraz Laureat laureatów w Opolu. Więcej od oficjalnych wyróżnień mówi ilość sprzedanych płyt oraz tłumy zapełniające Salę Kongresową, katowicki Spodek oraz sale i kościoły w całej Polsce. Lista płyt Top 10 sklepów Empik ze stycznia zawiera trzy pozycje Piotra Rubika na pierwszym, trzecim i siódmym miejscu. Już wielu krytyków muzycznych odnosiło się nieprzychylnie do twórczości Piotra Rubika. Jednak fenomen jego popularności okazuje się wyjątkowo ciekawy w kontekście snobizmu na ambitniejszą rozrywkę. Wiele elementów sprawia, że Niech mówią, że to nie jest miłość jest dla licznych słuchaczy o niebo lepszą piosenką niż Biały miś. Pierwszym, i zapewne podstawowym z nich, jest oprawa nawiązująca do muzyki poważnej. Konferansjer na koncercie Tu Es Petrus, który odbył się 2 grudnia zeszłego roku w Sali Kongresowej stwierdził, że Piotr Rubik osiągnął wielki sukces, mimo, że muzyka poważna nie jest w naszym kraju popularna. A co ma jedno do drugiego? A dokładniej, czy coś łączy Psałterz Wrześniowy z muzyką poważną? W tym momencie niejeden fan kompozytora oburzyłby się przecież jest duża orkiestra złożona z elegancko ubranych muzyków, jest chór, i, co najważniejsze, jest charyzmatyczny dyrygent, czyli sam Piotr Rubik. Wszystko się zgadza szczególnie chór dostarcza audytorium wiele radości, gdy cała sala może wspólnie z nim wyklaskiwać rytm znanego przeboju. Strumieniu, leśny strumieniu, źródlanej wody krynico Używanie konkretnej nomenklatury (psalm, oratorium, psałterz), wplatanie do tekstów łacińskich wyrażeń oraz opowiadanie historii biblijnych wydają się być świetnymi chwytami, bez których tak wielki sukces mógłby być niemożliwy. Czerpanie inspiracji z dzieła leżącego u podstaw kultury europejskiej nie jest niczym nagannym. Kwestią drażliwą jest, jak się to odbywa. Czy teksty nie dotarłyby do szerokiego grona słuchaczy, gdyby nie przedstawiały w tak płytki sposób wielkich toposów kultury? Słowa większości utworów Tu Es Petrus, autorstwa Zbigniewa Książka, mogą być bogatym źródłem materiałów dla nauczycieli klas początkowych szkoły podstawowej. Kolejną grupą docelową wydają się być kandydatki na Miss World, które mogłyby wykorzystać słowa piosenki Litania z Czterema porami roku w rozmowie z jury: Za serca spokój i za pokój Za serca spokój i za pokój Pokój - to znaczy nie być głodnym Pokój - to umieranie godne Pokój - to uszanować inność Pokój - to dziecięca niewinność. Teksty, oprócz tego, że są nieskomplikowane, mają jeszcze jeden atut są hołdem oddanym Janowi Pawłowi II, bądź jak wolą niektórzy, wykorzystaniem śmierci papieża w celach marketingowych. Oto mały wybór określeń z Psałterza Wrześniowego : z Wadowic Piotr, pielgrzym łez, skała skał, pielgrzym pokoju, wędrowiec boży, pielgrzym z Wadowic, wadowicki biskup Rzymu, wadowicki biskup świata Prawie jak filozofia Oczywiście nie trzeba ograniczać się do muzyki w poszukiwaniu dzieł, które dają namiastkę obcowania z czymś bardzo głębokim. Do takich właśnie namiastek zaliczyłabym twórczość Paulo Coelho. Brazylijski pisarz odniósł sukces na całym świecie, jednak w Polsce jest wyjątkowo popularny. Wśród czytelników zdania na temat jego książek są podzielone, opinie krytyków literackich nie pozostawiają cienia wątpliwości to czytadła w złym stylu. Mimo to, można znaleźć tysiące osób, którym Coelho pokazał sens życia. Oto kilka opinii z forum internetowego zrzeszającego zwolenników pisarza: Książki tego pisarza zmieniają choć trochę życie każdego kto je przeczyta. Wiec chyba nie muszę dodawać, że Alchemik zmienił trochę moje życie.