Kwiaty dla nauczycieli. Nasi żołnierze w Afganistanie. Piotr Jagiełło po obu stronach kamery. Uczniowie do Ameryki. Mój zawód, moja pasja

Transkrypt

1 BEZPŁATNY TYGODNIK SPOŁECZNO-KULTURALNY NR 7 / 13 października 2011 r. ISSN NR Nasi żołnierze w Afganistanie Piotr Jagiełło po obu stronach kamery Uczniowie do Ameryki Mój zawód, moja pasja Kwiaty dla nauczycieli fot. Grzegorz Lech/GPLartmedia.pl

2 Dariusz Mól Redaktor naczelny tygodnika Strefa Mińsk Zawsze czytam wywiady. Wolę, kiedy ktoś opowiada mi o sobie, albo wyjaśnia mi jakiś problem swoimi słowami. Oczywiście, istnieje ryzyko, że może się wybielać, lansować, próbować mnie do czegoś przekonywać lub chcieć mną manipulować ale tak jak w rozmowie twarzą w twarz sam mogę wyrobić sobie zdanie na czyjś temat, poczuć jaką jest osobą. W Strefie Mińsk chcemy, aby mińszczanie czy goście odwiedzający nasze miasto mogli mówić swoimi słowami o sobie, swoich pasjach, zainteresowaniach, tym, co robią, organizują, przeżywają. A ci, którzy czytają żeby sami mogli ocenić rozmówcę, a nie poznawać go wyłącznie niejako z drugiej (autora tekstu) ręki. Dlatego w aktualnym numerze też sporo wywiadów. Na początek wypowiedzi mińskich nauczycieli. Przy okazji Dnia Edukacji Narodowej zapytaliśmy ich o czym marzą? Polecam również rozmowy Wojtka Cihego Cichonia z płk. Dariuszem Bogackim, komendantem Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej w Mińsku oraz jego żołnierzami, którzy opowiadają o wyjazdach na misję w Afganistanie. Bycie tam zmieniło każdego z nich. Koniecznie przeczytajcie też wywiad z Piotrem Jagiełło. Właśnie pracuje nad swoim pierwszym filmem, który będzie reżyserował, a wcześniej stał po drugiej stronie kamery. Wystąpił w angielskiej produkcji Somers Town, a za swoją grę dostał w 2008 r. nagrodę na Tribeca Film Festiwal. A jeśli już jesteśmy przy młodych to poznajcie członków kapeli Giętki Dragon, którą założyli w ramach gimnazjalnego projektu edukacyjnego. I jeszcze dwie rozmowy. Pierwsza z lekarzem weterynarii Agatą Przetakiewicz. Druga, z Dorotą Anuszewską, prezeską stowarzyszenia MiLa, które w ramach programu Szkoła bez granic wysyła licealistów z Mińska do Lacey, naszego miasta siostrzanego w Ameryce. Czytajcie i piszcie do nas z kim chcielibyście przeczytać wywiad. Wszystkiego dobrego :) Strefa informacji str. 3 Strefa szkoła str. 4 Z okazji Dnia Edukacji Narodowej zapytaliśmy nauczycieli z mińskich szkół o czym marzą Strefa na własne oczy str. 6 Wojtek Cihy Cichoń rozmawia z żołnierzami z mińskiej jednostki o ich pobycie na wojskowych misjach Strefa osobowości str. 10 Po obu stronach kamery Piotr Jagiełło opowiada o swoich początkach przed kamerą i filmie, który zamierza nakręcić Strefa nieobojetnych str. 12 Lek. wet. Agata Przetakiewicz mówi nam o zawodzie lekarza weterynarii Strefa inicjatyw str. 14 Uczniowie do Ameryki - Dorota Anuszewska, prezes Mińskiego Stowarzyszenia MiLa nie tylko o Szkole bez granic Strefa młodych str. 16 Młody zespół, młodzi ludzi, zwariowane pomysły poznajcie Giętkiego Dragona, który powstał jako gimnazjalny projekt edukacyjny Gdzie dostaniesz Strefę Mińsk: rano, w czwartek nasi kurierzy są na stacji PKP w Mińsku, a potem w centrum miasta; tygodnik jest do wzięcia m.in.: w MBP, ul. Piłsudskiego 1a; w miejskim Aquaparku MOSiR, ul. Wyszyńskiego 56; w Miejskim Domu Kultury, w sklepie Office 1, ul. Warszawska 163/11; w salonie Danusia, ul. Sosnkowskiego 28; w przychodni Melisa, ul. 11 listopada 4/18; w sklepie spożywczym przy ul. Łupińskiego; w cukierni Ekler, ul. Warszawska i w sklepie Topaz na Serbinowie, a także w wielu sklepach na terenie miasta. Strefa cos dla ducha str. 17 Skandynawskie kryminały i Król i Błazen Strefa flesz i zapowiedzi str. 18 Fotorelacja z mińskich wydarzeń Nie przegap W trudnej chwili żałoby jesteśmy do Państwa dyspozycji o każdej porze dnia i nocy Mińsk Mazowiecki, ul. Kościelna 6, tel. (25) ,

3 Kukiz odbierze Monidło Co się odwlecze, to nie uciecze: Paweł Kukiz nie mógł osobiście odebrać nagrody Monidło podczas III Festiwalu Jana Himilsbacha, ale obiecał, że do Mińska przyjedzie. I słowa dotrzymał! W piątek, 14 października o godz. 18 w sali kameralnej MDK odbierze Monidło, a potem odbędzie się pokaz filmu Juliusza Machulskiego Girl Guide. Kukiz zagrał w nim Józka Galicę, bezrobotnego anglistę, do którego zgłasza się Kinga (Renata Gabryjelska) na krótki kurs angielskiego. Dziewczyna chce podszkolić język, bo jej narzeczony jest Amerykaninem. Kiedy wybranek znika bez śladu, Józek pomaga Kindze szukać ukochanego... Czy Paweł Kukiz zostanie z widzami i obejrzy film? O tym będzie się można przekonać przychodząc do MDK. Wstęp wolny. Dzieci namalują kartki W tym roku to uczniowie mińskich podstawówek namalują bożonarodzeniowe kartki, jakie zostaną wysłane z Urzędu Miasta. Właśnie rozpoczął się konkurs plastyczny na najpiękniejszą kartkę świąteczną. Dzieci mogą wykonać rysunki lub prace malarskie na kartkach w formacie A3, A4 lub A5 ważne, aby znalazły się na nich motywy związane ze Świętami Bożego Narodzenia, a także, aby kartki kojarzyły się w jakiś sposób z naszym miastem. Zwycięskie prace zostaną następnie poddane profesjonalnej obróbce drukarskiej, po czym już w formie bożonarodzeniowych kartek trafią do adresatów, m.in. do: jednostek organizacyjnych, placówek oświatowych, kulturalnych, instytucji, partnerów, kontrahentów oraz miast siostrzanych. Dodatkowo nagrodzone prace zostaną zamieszczone w formie kartek elektronicznych na stronie internetowej UM, skąd każdy będzie je mógł pobrać i wysłać mailem do najbliższych. Można je będzie też obejrzeć w gazecie samorządowej MIM. Konkurs trwa do 6 listopada. Regulamin i informacja o konkursie są dostępne na stronie UM. Bezpłatne szkolenia Agencja Rozwoju Mazowsza prowadzi nabór na bezpłatne szkolenia dla osób zatrudnionych na terenie województwa mazowieckiego w ramach projektu ITeraz Mazowsze II finansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego. Szkolenia w Mińsku Mazowieckim odbędą się w listopadzie. Będą, to m.in.: Windows, praca z tekstem oraz Microsoft Excel, Auditor wewnętrzny system zarządzania bezpieczeństwem informacji, Modelowanie i projektowanie procesów biznesowych, Narzędzia GIS, Metodyka zarządzania PRINCE2 Foundation. Na szkolenia można się zapisać telefonicznie pod nr lub mailowo: d.stopa@armsa.pl Więcej informacji, niezbędne dokumenty rejestracyjne oraz regulamin udziału w szkoleniach znajdują się na stronie internetowej Projektu: W szkoleniach nie mogą brać udziału osoby prowadzące działalność gospodarczą oraz osoby zatrudnione w administracji centralnej oraz spółkach skarbu państwa. 2 października rondo u zbiegu ulic Tartacznej oraz Stefana Kardynała Wyszyńskiego otrzymało nazwę Rondo Haliny Chorobińskiej. Inicjatorką tego przedsięwzięcia była Pani Joanna Nojszewska emerytowana nauczycielka Szkoły Podstawowej Nr 1 im. Mikołaja Kopernika. Halina Chorobińska z domu Cudna była członkiem Szarych Szeregów, żołnierzem Armii Krajowej obwodu Mewa Jamnik Kamień, łącznikiem pomiędzy Komendą Podokręgu Białowieża w Warszawie, a Obwodem AK w Mińsku Mazowieckim. Rondo Haliny Chorobińskiej Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Oświęcimskim, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim. W 1944 r. podczas Wielkiej Wsypy została aresztowana przez gestapo. Po bestialskich przesłuchaniach w Latowiczu przewieziono ją na Pawiak. Mimo okrutnych tortur nie wydała nikogo. Była więźniarką trzech obozów niemieckich. Na skutek tragicznych przejść została inwalidką wojenną. Halina Chorobińska to symbol osoby, która swoje życie poświęciła walce o wolność ojczyzny. Oprac. DM i na podst. mat. UM, fot. UM i MDK 3

4 O czym marzą nauczyciele? Oficjalne obchody, przemówienia ku czci, akademie, spotkania, kwiaty, podziękowania w końcu Dzień Nauczyciela jest tylko raz w roku. Tylko że te oficjalne obchody wciąż stawiają naszych belfrów na piedestale. A przecież to ludzie tacy sami, jak my. Dlatego Strefa Mińsk zapytała o czym marzą mińscy nauczyciele. Oto, co nam odpowiedzieli... Renata Bakuła - wicedyrektor Szkół Salezjańskich w Mińsku, nauczycielka języka polskiego, wiedzy o kulturze i retoryki Miałam sen.... Śniła mi się szkoła i nie był to jeden z dręczących koszmarów. Freud twierdził, że marzenia senne ujawniają podświadomość. Co mówi mój sen? Jakie są marzenia belfra z 24-letnim bagażem polonistyczno-pedagogicznych doświadczeń? Dla porządku ujmę je w kilku punktach: 1. W moim śnie zlikwidowano Ministerstwo Edukacji Narodowej i kuratoria oświaty. To śmiałe posunięcie nowego rządu wywołało euforię ciała pedagogicznego. 2. Nauczyciele zamiast o staninach, ewaluacji i KIPU (Karta Indywidualnych Potrzeb Ucznia) rozmawiali często o rozwoju uczniów i nie musieli go dokumentować na piśmie. 3. Ogłoszono, że hymnem nauczycieli została wybrana pieśń Niech żyje wolność. 4. Mój sen miał też ścieżkę dźwiękową. To ja właśnie wykonałam w/w utwór na festiwalu piosenki disco polo w Ostródzie, co jest moim marzeniem od wielu lat. 5. Ostródzki występ utorował mi drogę do kariery... bynajmniej nie pedagogicznej. 6. Kiedy we śnie śpiewałam ostatnią zwrotkę kultowej piosenki, o godz zadzwonił Joanna Wójtowicz budzik. Dziś piątek, mam 6 lekcji w klasach humanistycznych, które działają na mnie naprawdę kojąco. Wracam do rzeczywistości. A piosenkę może zaśpiewam na tegorocznym festiwalu nauczycielskim? - nauczycielka religii w Mechaniku Marzy mi się, aby lekcje w szkole były od godziny ósmej do godziny trzynastej. A potem, do godziny szesnastej, żebyśmy mieli czas na załatwianie wszystkich innych spraw, np.: byli do dyspozycji uczniów, rodziców, mieli czas na sprawdzenie klasówek. Wtedy byśmy mieli usystematyzowany czas pracy, nikt by nam nie wyliczał, że za krótko pracujemy albo że mamy za dużo wolnego. Piotr Łopacki - nauczyciel języka angielskiego w SP 5 Marzę o większej ilości czasu wolnego, bo mam go znacznie mniej niż pomysłów, co z nim zrobić. Na przykład: obrałbym kurs na podróże i motoryzację. Oba terminy są dla mnie bardzo zbliżone, bo jeżeli podróżować, to tylko samochodem. Podziwiać przez szybę obce krajobrazy oraz odkrywać kolejne kilometry nieznanych dotąd dróg. Zawsze marzyłem o wyprawie po świecie w ulubionym amerykańskim krążowniku z lat 70-tych lub 80-tych. I to poczucie zniecierpliwienia, co jest za każdym wzniesieniem lub zakrętem... MIŃSK W LICZBACH 2797 tyle dzieci uczy się w mińskich szkołach podstawowych 4

5 Iwona Dróżdż - dyrektorka GM 1 Na początku zawodowej kariery, kiedy tworzyłam swój warsztat pracy w małej wiejskiej szkole podstawowej marzyłam m.in. o tym, aby mieć dostęp do ciekawych pomocy dydaktycznych. Po latach to pragnienie się spełniło. Dziś w GM 1 mamy bogatą bazę dydaktyczną. Za moment będzie też wspaniałe, myślę, że najlepsze w mieście zaplecze sportowe. Największym moim marzeniem jest, aby GM 1 było zawsze takim miejscem, w którym uczniowie odczuwają radość uczenia się. Zbigniew Daśko - nauczyciel języka angielskiego w Budowlance Marzy mi się, aby nauczyciel w Polsce pracował od godziny siódmej do trzeciej tak, jak to robią Amerykanie. Dlaczego? Ponieważ nie zabierają pracy do domu. Myślę, że to bardzo dobry pomysł, abyśmy pracowali w szkole, zarabiali za to godziwe pieniądze, a w domu mieli czas na to, żeby zajmować się swoimi dziećmi, rodziną, a nie np. dodatkową pracą. Ponadto, bardzo chciałbym, żeby uczniowie też kończyli szkołę o godzinie drugiej, a potem mieli czas na swoje zainteresowania, hobby, żeby mogli się rozwijać, bo w tej chwili wracają do domu bardzo późno i są tak zmęczeni, że nie mają już na nic sił. Ewa Broda - nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w SP 5 Marzę o tym, aby kolejne reformy oświaty, bo nie śmiem marzyć, że ich nie będzie, pozwoliły uczniom i rodzicom widzieć w nauczycielach więcej człowieka, a mniej urzędnika. Grzegorz Cyran - nauczyciel wychowania fizycznego w SP 1 Nie mam jakiś wygórowanych oczekiwań od życia. Absorbują mnie raczej rzeczy dotyczące zwykłej codzienności. Czyli nadzieja na spokojne życie dla najbliższych, grono niezawodnych przyjaciół gdzieś w pobliżu, satysfakcja z dobrze wykonywanej pracy. I przy tej okazji mogę wspomnieć o realizacji jednego z moich wielkich marzeń, czyli przeobrażenia szkoły przy ul. Kopernika ze smutnego i szarego gmachu w nowoczesną placówkę edukacyjną na miarę XXI wieku, które mam nadzieję wymienioną satysfakcję pomogą urzeczywistniać. Hanna Gorzałka - nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w SP 6 Marzy mi się stabilizacja zawodowa. Żebym wiedziała co, jak i po co robię. I żeby to trwało dłużej niż jeden rok. Jeżeli zmiany w programie nauczania następują co roku, to mamy poczucie zmarnowanej energii i tego, że wykonujemy niepotrzebną pracę. Chciałabym również, żeby oświata szła w takim kierunku, aby pomóc dziecku pokonać różne trudności, żeby była dostosowana do wymagań współczesnego świata. 5

6 psychofizycznym, mają do siebie pełne zaufanie. To bardzo pomaga w wykonywaniu niejednokrotnie skomplikowanych zadań. Na misje wyjeżdżają żołnierze z macierzystych pododdziałów, którzy zrealizowali dwu, trzy, a nawet czteroletnie szkolenie. Natomiast kurs sześciomiesięczny nakierowany jest na wykonanie konkretnego zadania poza granicami kraju. Jestem przekonany o wysokim poziomie wyszkolenia ogólnowojskowego i specjalistycznego moich podwładnych. Ale czy towarzyszą Panu jakieś obawy? Nasi w Afganistanie Co my cywile wiemy o współczesnej armii i jej niełatwych problemach? Czy dla żołnierzy wyjazd na misję to chęć przeżycia przygody, zdobycia pieniędzy, a może coś innego? Odpowiedzi na te i inne pytania postanowiłem uzyskać u źródła, dlatego umówiłem się na spotkanie z dowódcą mińskich żandarmów. Idę główną aleją jednostki, dochodzę do pierwszego skrzyżowania, a tam dwie tabliczki: Aleja sierż. Pastusiaka oraz Aleja kpr. Bukowskiego. Obaj zginęli w Afganistanie. Na początek rozmawiam z Komendantem Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej (OSŻW) w Mińsku Mazowieckim płk. Dariuszem Bogackim (na zdjęciu pierwszy od lewej). Wiem, że jest Pan przekonany o dobrym przygotowaniu swoich żołnierzy wyjeżdżających na tak trudną misję, jak ta w Afganistanie. płk. Dariusz Bogacki (D. B.) Dotknął pan istoty problemu. Gdybym nie był przekonany, że żandarmi, którymi dowodzę są dobrze wyszkoleni do wypełniania zadań na misji, to bym ich tam nie wysyłał. Sam proces przygotowań trwa sześć miesięcy mówimy tu nie tylko o Afganistanie, ale też o każdej innej misji, w której braliśmy udział. Istotnym jest również fakt, że żołnierze udający się na misję wywodzą się z jednego pododdziału. OSŻW w Mińsku funkcjonuje od 2005 r. Skład osobowy poszczególnych pododdziałów jest w miarę stabilny. Żandarmi są dobrze przygotowani zarówno taktycznie, jak i pod względem D. B. Każdy dowódca jest tylko człowiekiem i jakieś obawy towarzyszą mu zawsze tym bardziej, że żołnierze, którymi dowodzi narażają podczas misji swoje młode życie. Afganistan to misja najtrudniejsza. Przypomnijmy: dotychczas zginęło tu 29 żołnierzy i jeden pracownik cywilny wojska. W przeddzień naszego spotkania (wywiad przeprowadziłem 5 października przyp. aut.) poległ tam żołnierz 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej z Międzyrzecza Wielkopolskiego. Ale na tej liście jest też dwóch naszych żołnierzy: sierżant Pastusiak i kapral Bukowski. D. B. Kapral Grzegorz Bukowski zginął podczas ostrzału bazy w czerwcu ubiegłego roku, natomiast sierżant Marcin Pastusiak zginął w styczniu tego roku podczas patrolu bojowego, kiedy jego pojazd wjechał na improwizowany ładunek wybuchowy. Dowódca zadaje sobie zawsze pytania: czy mogłem zrobić coś więcej, jak lepiej przygotowywać żołnierzy, jakie nowe rozwiązania systemowe przyjąć? Niestety, nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkiego. Natomiast biorąc pod uwagę poziom przygotowania, doświadczenie, umiejętności i wiedzę, które przekazujemy żołnierzom przed misją możemy stwierdzić, 6

7 że w sprawie przygotowań żandarmów do wykonywania zadań zrobiliśmy wszystko. Ale przecież los żołnierza jest czasami uzależniony od przysłowiowego żołnierskiego szczęścia. I w tym momencie pragnę tego szczęścia wszystkim żołnierzom życzyć. Niewątpliwie najtrudniejszym momentem dla Pana, jako dowódcy jest wiadomość o śmierć podwładnego. Z drugiej zaś strony czy są jakieś elementy pozytywne związane wykonywaniem przez pańskich żołnierzy zadań na misji? D. B. Śmierć każdego żołnierza jest dla dowódcy tragedią. Z drugiej strony, zachowanie naszych żołnierzy w momencie, kiedy zginą sierż. Pastusiak świadczy o ich profesjonalizmie. Żołnierze podjęli akcję ratunkową, odpowiednio zabezpieczyli miejsce zdarzenia, podjęli pościg za domniemanymi sprawcami detonacji ładunku wybuchowego, a więc zadziałali automatycznie. To świadczy o wysokim poziomie ich wyszkolenia. W następstwie tych wydarzeń wystąpiliśmy do Ministra Obrony Narodowej o wyróżnienie dwóch żołnierzy kordzikami, a dla porucznika Samborskiego, który dowodził tym patrolem wystąpiliśmy o wyróżnienie szablą oficerską. Nasi żołnierze dzięki dobremu przygotowaniu, profesjonalnemu zachowaniu się w trudnej sytuacji uniknęli dodatkowych strat. Była to zasadzka, że tak powiem wielowątkowa, przygotowana fachowo przez drugą stronę. Były: improwizowany ładunek wybuchowy, kontakt ogniowy i gdyby nie odpowiedzialne zachowanie naszych żołnierzy straty mogły być większe. Panie pułkowniku, tak szczerze, co kieruje Pana podwładnymi w podjęciu decyzji o wyjeździe na misję? D. B. Poza chęcią rozwoju zawodowego, dużą rolę w motywacji odgrywa czynnik finansowy. Żołnierze w rozmowach ze mną wcale tego nie ukrywają, więc i ja z panem w tym temacie jestem szczery. Nie ukrywajmy, nie są to małe pieniądze więc chęć dodatkowego zaopatrzenia finansowego jest logiczna, chociaż z drugiej strony istnieje realne zagrożenie życia i zdrowia. A zatem na pewno pieniądze, zbieranie doświadczenia zawodowego, ale nie chęć przeżycia przygody. Taki pogląd możemy odłożyć gdzieś na najniższą półkę. Ryzykowanie własnym życiem to nie jest przygoda i moi podwładni dobrze o tym wiedzą. Jest coś za coś. Potężny wysiłek, jeżeli chodzi o czas przygotowań, jeszcze większy jeżeli chodzi o wykonywanie zadań w Afganistanie, olbrzymie zagrożenie życia i zdrowia, co w jakimś stopniu pieniądze rekompensują. Afganistan to misja najtrudniejsza, dotychczas zginęło tu 29 żołnierzy. A jakie zmiany w mentalności i zachowaniu swoich żołnierzy zauważył Pan po ich powrocie z misji? D. B. Żołnierze wracają o wiele starsi, jeżeli chodzi o ich psychikę. Jedzie chłopak 25 letni, a wraca jakby o 5 lat starszy niż wtedy, gdy wyjeżdżał z dużym bagażem doświadczeń, ma większy szacunek do swoich umiejętności, większą chęć zaangażowania się w szkolenie, ponieważ już wie, co jest mu potrzebne w warunkach misyjnych. Chłopcy są bardziej wyciszeni, jeżeli chodzi o podejście do życia, mają większy szacunek do tego, co robią. To są przeogromne doświadczenia, tego się nie zdobędzie podczas szkolenia, nie wyczyta się w książkach, to trzeba przeżyć. My ze swojej strony czynimy starania, żeby dobrze przygotować żołnierzy również pod kątem psychiki. Psycholog Renata Dryl pracuje z nimi zarówno przed wyjazdem, jak i po powrocie. Panie pułkowniku, czego można życzyć pańskim żołnierzom i Panu przed wyjazdem do Afganistanu? D. B. Zawsze, kiedy żegnamy żołnierzy na uroczystej zbiórce w obecności Komendanta Głównego oraz władz samorządowych życzymy im przede wszystkim żołnierskiego szczęścia. Ponieważ dajemy im umiejętności, przygotowanie fizyczne, taktyczne, pozostaje jedynie to żołnierskie szczęście. Każdy z nas ma coś zapisane na swojej życiowej drodze. Każdy, kto zakłada mundur podejmuje świadomy wybór. Tak samo jest z wyjazdem. Niestety ten los jest czasami pisany tragedią, co nie znaczy, że nie powinno się wykonywać tak trudnych zadań. Taka jest rola armii. Czasami dziwię się komentarzom wypowiadanym w mediach, iż ludzie jeżdżą na misję tylko dla pieniędzy. Tak, tam są pieniądze, ale jednocześnie potężne zagrożenie dla życia. To jest nasz zawód, w którym jednym z najważniejszych elementów jest rozkaz wykonania określonego zadania i taki rozkaz wykonują nasi żołnierze. Przykład dwóch poległych naszych kolegów zadaje kłam poglądom ludzi, którzy z uporem maniaka powtarzają, że wojsko na misjach nic nie robi, a zarabia duże pieniądze. Oni zginęli wykonując bardzo trudne zadania, swoim życiem zaświadczyli, że byli godni nosić mundur żołnierza Wojska Polskiego. Los żołnierza jest czasami uzależniony od przysłowiowego żołnierskiego szczęścia. 7

8 dzień był bardzo skumulowany, więc adrenalina działała to szło, leciało jakoś dalej i dopiero później, kiedy opadła, nastąpiła ta najgorsza chwila Działaliście automatycznie? P. S. Wszyscy zadziałali tak, jak trzeba, wszystko zadziałało MEDEVAC, obrona okrężna, pościg, zabezpieczenie miejsca dzięki temu koledzy, którzy byli ranni żyją, wracają do pracy. Jeden z chłopaków był w śpiączce, miał trepanację czaszki, a dzisiaj już normalnie pracuje. Co ta misja w Panu zmieniła? Rozmawiam z czterema żołnierzami z Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej w Mińsku, którzy byli w Afganistanie. Pytam ich o to, co sądzą o tej misji, a także o ich obawy, wrażeniach, pożegnania i powroty. Ta misja na pewno ich zmieniła... por. Paweł Samborski Co Panem kierowało w podjęciu decyzji o wyjeździe na misję do Afganistanu? Por. Paweł Samborski (P. S.) Czynników było kilka, ale głównym chęć zdobycia doświadczenia. To była moja pierwsza misja, więc nie wyobrażałem sobie, że jako dowódca pododdziału nie wyjadę razem z moimi żołnierzami. Przed wojskiem studiowałem stosunki międzynarodowe i dlatego też chciałem zobaczyć na własne oczy, jak naprawdę wygląda sytuacja tam na miejscu, czyli połączenie dwóch wymiarów: MIŃSK W LICZBACH 12 tyle jest w Mińsku pomników zagadnień stosunków międzynarodowych z militarnymi. I trzecim, istotnym czynnikiem był oczywiście element finansowy. Miał Pan jakieś obawy? P. S. Oczywiście, ale tak naprawdę najbardziej bałem się kalectwa, nie tyle sytuacji, kiedy człowiek nie ma już nic do powiedzenia, tylko gdy wraca się na przykład do domu bez nogi. Najtrudniejsze chwile? P. S. Na pewno 22 stycznia ajdik, śmierć kolegów, zasadzka. Hmm właściwie ten P. S. Dała mi duże doświadczenie. To jest taka rzeczywista praca. Żołnierz siedzi i czeka na wojnę i czasami jest to trochę irytujące, a tam jest prawdziwe, namacalne, surowe życie. To się dzieje naprawdę i nie ma tam miejsca na jakiś blef, niedomówienia. Każdy mobilizuje się na 100%, tworzy się fajna ekipa, prawdziwa więź. I dlatego nabiera się więcej dystansu do problemów, które wydają się tutaj najważniejsze, a takie w rzeczywistości nie są. st. kpr. Remigiusz Kazimierski Co kierowało Panem w podjęciu decyzji o wyjeździe? st. kpr. Remigiusz Kazimierski (R. K.) Był rozkaz jedziecie i tyle. Może lepiej powiem, co przeważyło, że się zdecydowałem? Jechała fajna ekipa, znałem tych ludzi, wiedziałem, co kto ma w głowie, co potrafi, na pewno nie zdecydowałbym się pojechać ze świerzakami. Nie pojechałbym z ludźmi, których nie znam. W przypadku kolegów z mojego plutonu, każdy zna swoje mocne i słabe strony, możemy na sobie polegać. 8

9 A pieniądze? R. K. To była już moja trzecia misja, wcześniej stacjonowałem w Bośni i Libanie, ale pieniądze są podobne. A która misja była najtrudniejsza? R. K. Zdecydowanie Afganistan. miałem zaufanie i mimo tych trudnych warunków wspieraliśmy się nawzajem. Najgorzej, że media informują generalnie o samych pozytywach, to dobrze, że mówi się o sukcesach przejęciu składu amunicji czy schwytaniu przestępcy, ale mało poświęca się czasu ludziom, którzy zostali ranni, czy niestety zginęli. Mam wrażenie, że Afganistan to taki trochę zastępczy news. I co Pan czuł po powrocie? podobał, niektórym nie. Mnie zafascynował, zobaczyłem inną kulturę, biednych ludzi dwie strony medalu i dobrą i złą. A po powrocie? Ł. T. Myślę, że dojrzałem jako żołnierz, stałem się bardziej odpowiedzialny za to, co robię. Bałeś się? Bałeś się tam na miejscu? R. K. Przede wszystkim zginęło tam dwóch naszych kolegów, więc jest strasznie głęboka rysa, poza tym teraz wiem, że w kraju media nie oddają tego, co się tam tak naprawdę dzieje. Będąc tam, oczy się szeroko otwierają Ta misja mnie ukształtowała, dużo mi dała jako człowiekowi, żołnierzowi Nauczyła samodzielności. Mieszkasz w namiocie na pustyni, jeździsz na patrole bojowe i tak przez pół roku st. szer. Piotr Golec P. G. Bardziej obawiałem się o najbliższych. Bałem się, że gdy coś mi się stanie, będzie to dla nich strasznym ciosem lub w przypadku kalectwa olbrzymim ciężarem Wiem, że mnie kochają Pojedziesz jeszcze raz? P. G. Nie wiem, zobaczymy st. szer. Łukasz Tchórzewski Dlaczego pojechałeś na misję? Jakie były Twoje wrażenia po przyjeździe z misji w Afganistanie? st. szer. Piotr Golec (P. G.) Ważne, że pojechałem tam z ludźmi, do których st. szer. Łukasz Tchórzewski (Ł. T.) Chciałem zobaczyć, jak to wszystko wygląda, ale nie w telewizji, tylko od środka, na własne oczy. Zobaczyłem inny kraj, niektórym się Ł. T. Całkiem inny kraj, klimat, mieszkasz 2 tys. metrów nad poziomem morza, nie wiesz czego można się spodziewać po każdym kolejnym dniu, ale człowiek ogarnął się i później było już tylko lepiej, poza tym wsparcie kumpli z plutonu i pomoc psychologa po tym, jak nasi dwaj koledzy zginęli, więc poradziłem sobie. Ostatnio byliśmy na grobie u Marcina, później odwiedziliśmy jego mamę, w najbliższym czasie jedziemy do Lublina, do drugiego kolegi ratownika medycznego, który zginął. Pamiętamy o nich! Rozmawiał: Wojtek Cihy Cichoń fot. Paweł Samborski Archiwum OSŻW 9

10 wszyscy byli bardzo wyrozumiali pod tym względem. Poza tym, kręcenie filmu było bardzo przyjemnym doświadczeniem. Fakt, że w jednym miejscu zebrały się osoby pełne zapału, gotowe do pracy, chcące naprawdę zrobić coś fajnego był dla mnie dużym zaskoczeniem. Także profesjonalizm ekipy. Na polskich planach filmowych spotykałem się z czymś zupełnie innym. Kręcisz teraz własny film. P. J. Po zakończeniu zdjęć do Somers Town uświadomiłem sobie, że podoba mi się taka praca. Kiedyś urządziłem sobie maraton filmów mojego ulubionego reżysera Woody ego Allena. Jego filmy opowiadają o życiu normalnych ludzi. Podobne historie spotykają mnie i moich znajomych. Wówczas pomyślałem, że fajnie byłoby wykorzystać swoje doświadczenie i z pomocą znajomych osadzić te sytuacje w ciekawym tle historycznym i w ten sposób stworzyć własny film. O czym on będzie? Po obu stronach kamery Z Piotrem Jagiełło o początkach w aktorstwie, autorytetach reżyserskich i pracy na planie własnego filmu rozmawia Agnieszka M. Domańska. P. J. To film obyczajowy, osadzony w późnych latach 30. dwudziestego wieku. Opowiada o stosunkach między ludźmi pochodzącymi z różnych warstw społecznych. Fabuła jest wytworem mojej wyobraźni. Film mam w całości w głowie, widzę go oczami wyobraźni, teraz wystarczy tylko go nakręcić. Ale na chwilę obecną nie chciałbym zdradzać zbyt wielu szczegółów, ponieważ prace ciągle trwają. Jakie były początki Twojej filmowej przygody? Piotr Jagiełło (P. J.) Kiedy miałem siedem lat, wziąłem udział w castingu do kampanii społecznej jednego z zakładów ubezpieczeń. Należałem również do warszawskiej agencji aktorskiej. Jak wspominasz ten okres? P. J. Bardzo pozytywnie, choć z mojego doświadczenia wynika, że sytuacja młodych ludzi na planach filmowych w Polsce jest dość nieciekawa. Nie są traktowani poważnie, jak współpracownicy. W moim przypadku jedyną przychylną mi osobą był reżyser. Ale mimo to, poznałem na planie kilku rówieśników, z którymi do dziś utrzymuję kontakt. Wspólne doświadczenie przed kamerą bardzo nas zintegrowało. Zagrałeś w kilku reklamach, miałeś też za sobą udział w serialowych epizodach i nagle znalazłeś się na planie zagranicznej produkcji Somers Town. P. J. Otrzymałem telefon z agencji aktorskiej, która poszukiwała chłopaka w wieku lat z dobrą znajomością języka angielskiego. Początkowo odmówiłem. Wydawało mi się, że nie dam sobie rady właśnie 10 ze względu na język. Na udział w castingu zgodziłem się dopiero po trzecim telefonie. Nie liczyłem na nic tak naprawdę chciałem przypomnieć sobie jedynie atmosferę, jaka panowała na filmowych przesłuchaniach. Poszedłem na luzie i po prostu byłem sobą. Okazało się, że tak właśnie trzeba. Dostałem propozycję zagrania głównej roli. Film był kręcony za granicą. Nie bałeś się podjąć się takiego ryzyka? P. J. Na początku nie byłem świadomy tego, co tak naprawdę mnie czeka. Najbardziej liczyło się dla mnie to, że zobaczę Londyn, poznam nowych ludzi. Priorytetem nie był dla mnie sam film, ale wyjazd. Film mam w całości w głowie, widzę go oczami wyobraźni. Co było największym wyzwaniem dla początkującego aktora? P. J. Chyba otwarcie się przed ekipą filmową, opowiadanie o sobie. Bałem się też trochę bariery językowej, tego, że zostanę wyśmiany przy potknięciach. Szczęśliwie żadna z moich obaw się nie spełniła Dlaczego wybrałeś lata 30. dwudziestego wieku? P. J. Lubię trudne wyzwania. Chciałem, żeby akcja działa się w czasach, kiedy charakterystycznym atrybutem mężczyzn była szklaneczka whisky w dłoni, a kobiet papieros bez filtra zatknięty na końcu długiej fifki. Na początku miałem koncepcję umieszczenia akcji w latach pięćdziesiątych. Nie chciałem jednak, żeby w jakikolwiek sposób posądzano mnie o próbę kopiowania Coppoli. Poza tym lata trzydzieste są ciekawsze. Twoje doświadczenie zdobyte na planie Somers Town okazało się pomocne w pracy nad własną produkcją? P. J. Tak. Potrafię m.in. zorganizować pracę na planie tak, by nie było opóźnień. Sytuacja się nieco zmieniła, ponieważ w Somers Town występowałem jako aktor, a tu staję po drugiej stronie kamery. Ale dzięki konsultacjom z reżyserem wiem, jak powinny przebiegać prace nad filmem. Czy masz jeszcze jakieś reżyserskie autorytety, oprócz wymienionego już Woody- ego Allena? P. J. Podziwiam Tima Burtona i uważam go za jednego z większych wizjonerów

11 kina. Lubię też kanadyjskiego reżysera Xaviera Dolana. W jaki sposób zdobywasz fundusze na kręcenie filmu? P. J. Nie mamy zaplecza producenckiego. W związku z tym wszystkie rekwizyty, transport, itp. opłacam sam. Dlatego praca nad filmem zaplanowana jest na dwanaście miesięcy. Uważam, że najrozsądniej jest powoli zgromadzić fundusze i dobrze przygotować się do zdjęć, by efekt finalny był jak najlepszy. Komu powierzyłeś opiekę nad stroną techniczną filmu? P. J. Nad wszystkim czuwamy wraz z przyjaciółmi, a także ich znajomymi poznanymi w trakcie przygotowań do zdjęć. Nie jest to profesjonalna ekipa, ale mam nadzieję, że dzięki motywacji nasza praca będzie owocna. Muzyka i stroje tworzone są od podstaw, ponieważ film jest dziełem autorskim. Dodatkowo zakupiłem sprzęt umożliwiający jak najbardziej profesjonalne nagranie, a operatorami są uczniowie jednej ze szkół fotograficznych w Warszawie. Gdzie kręcicie film? P. J. Podczas wspólnych spacerów i wypadów ze znajomymi znaleźliśmy kilka godnych uwagi miejsc w Warszawie i okolicach. Tam też postanowiliśmy zacząć kręcić. A nie myślałeś, żeby nakręcić swój film w Mińsku? P. J. Niestety nie. Architektura naszego miasta nie odpowiada epoce, w której rozgrywa się akcja filmu. Jest zbyt nowoczesna. Być może będzie to świetne miejsce do nakręcenia nowego projektu, ale jeszcze nie mam zbyt konkretnych planów. Co planujesz zrobić, gdy film będzie gotowy? P. J. Chciałbym rozesłać go na festiwale filmów krótkometrażowych i offowych. Po pokazaniu tego filmu planuję pracę nad kolejnymi projektami, jednak osadzonymi już w czasach współczesnych. Doświadczyłeś już zarówno pracy aktora, jak i reżysera. Co jest trudniejsze? P. J. W pracy reżyserskiej najtrudniejsza jest logistyka: organizacja miejsc, mobilizacja ekipy, dogranie terminów. Nie można tego w żaden sposób przyłożyć do pracy aktora. To jak porównać kawę do czekoladowej muffinki obie słodkie i przyjemne, ale są całkowicie czym innym. Rozmawiała Agnieszka Domańska, fot. archiwum PJ, Wikipedia Piotr Jagiełło Odtwórca głównej roli w filmie Somers Town (reż. Shane Meadows). Otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Tribeca Film Festival 2008 razem z Thomasem Turgoose. Do Mińska Mazowieckiego przeprowadził się w szkole podstawowej. Tutaj rozpoczął naukę w gimnazjum, a potem w liceum. Obecnie student I roku kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Film jest jego życiową pasją. W przyszłości chciałby pracować przy filmie. 11

12 Agata Przetakiewicz pochodzi z rodziny z tradycjami lekarskimi. Sama też jest lekarzem, ale wyłamała się nieco z rodzinnej tradycji nie leczy ludzi. Jej pacjentami są... zwierzęta. Poznajmy właścicielkę mińskiej przychodni weterynaryjnej Ampułka. Pani rodzice byli lekarzami. Jak przyjęli decyzję o Pani wyborze drogi zawodowej? Agata Przetakiewicz (A. P.) Moja mama chyba nigdy nie chciała, żebym była lekarzem, bo uważała, że jest to ciężki i absorbujący zawód dla kobiety, szczególnie jeśli się go wykonuje z pełnym oddaniem. Tata natomiast w skrytości ducha chyba do końca liczył, że pójdę w jego ślady i będę kontynuować jego dzieło na polu chirurgii naczyniowej. Stało się jednak inaczej, ponieważ ja o wyborze zadecydowałam już w wieku 4 lat. Jaki powinien być dobry lekarz weterynarii? Jakie powinien posiadać cechy osobowe? A. P. To bardzo trudne pytanie. Sama miłość do zwierząt nie wystarczy, bo w obecnych czasach, przy takim poziomie wiedzy medycznej, jaki aktualnie mamy, istotą bycia dobrym lekarzem jest chęć, umiejętność i możliwość jak najefektywniejszego udzielenia pomocy zwierzęciu. Myślę tu o stale pogłębianej najnowszej wiedzy medycznej, możliwościach diagnostycznych, 12 Mój zawód, moja pasja nowoczesnym sprzęcie. Wszystko to jednak można osiągnąć tylko wtedy, jeśli pomaganie chorym zwierzętom jest dla nas życiową misją. Czy lekarz weterynarii wpada w rutynę, a co za tym idzie słabnie miłość do zwierząt, która pokierowała wyborem zawodu? A. P. Lekarz, bez wyjątku, w ogóle nie może popadać w rutynę, ponieważ każdy Lubię jesień Nie lubię bałaganu, bezmyślności i cwaniactwa przypadek jest zupełnie inny i wymaga całkowicie indywidualnego podejścia i pełnego zaangażowania. Zawód lekarza weterynarii jest bardzo ciężkim zawodem, wymagającym bezwzględnego poświęcenia, oddania sprawie i wielu wyrzeczeń. Można w tym wytrwać wyłącznie z wielkiej miłości do zwierząt. Jeśli dopuścimy, że ta miłość osłabnie, powinniśmy zrezygnować z wykonywania swojej pracy. Pamięta Pani swojego najbardziej nietypowego pacjenta? A. P. Hmmmm... Właściwie każdy pacjent jest w pewnym sensie niepowtarzalny, ale jeśli chodzi o najbardziej nietypowego, jakiemu musiałam pomóc, to był to ślimak winniczek z roztrzaskaną skorupą, którego mój syn przyniósł mi w lipcu tego roku. Przy pomocy skorupki od jajka i mocnego plastra opatrunkowego zreperowaliśmy dom ślimaka i po odbyciu tygodniowej obserwacji nasz mały pacjent został wypuszczony na wolność. Czy mińszczanie dbają o swoich czworonogich przyjaciół? A. P. Z pewnością mińszczanie dbają o zwierzęta bardziej niż 7 lat temu, kiedy się sprowadziłam w te rejony. Może dzieje się tak za sprawą edukacji, może jakiś minimalny wkład w ten proces mamy my, lekarze weterynarii. Nie jest to jednak proces zakończony, ciągle zdarzają się, i to wcale nie tak rzadko zwierzęta niedożywione, przetrzymywane w skandalicznych warunkach, na króciutkich łańcuchach, zaniedbane, skołtunione, zapchlone, z ranami od ciągłego drapania się. Myślę, że wystarczyłoby od czasu do czasu pomyśleć, że one odczuwają ból tak samo jak my, tylko nie potrafią się przed nami obronić. Czy pani przychodnia angażuje się w jakąś inną niż leczenie i pomoc bezdomnym zwierzętom? A. P. Czy inną niż leczenie, to trudno powiedzieć, bo w jakimś sensie jest to ze sobą powiązane. Staramy się udzielić pomocy jak największej liczbie potrzebujących lek. wet. Agata Przetakiewicz w skrócie Marzy mi się taka placówka, w której będzie zgromadzony wszelki dostępny na świecie sprzęt potrzebny do ratowania życia zwierząt Mińsk Mazowiecki jest od kilku lat moim domem, pokochałam to miasto, bo jest w nim siła i ogromny potencjał oraz duża dawka pozytywnych wibracji

13 bezpańskich zwierząt, które w różnych okolicznościach trafiają w nasze ręce, a następnie znajdować im docelowe domy. Poza tym, uczestniczymy co roku w masowych akcjach kastracji zwierząt zainicjowanych przez fundację ARKA i mających na celu ograniczenie populacji zwierząt niechcianych. W praktyce wygląda to tak, że przez jeden miesiąc w roku z własnej inicjatywy, bo te akcje nie są w żaden sposób dofinansowywane, obniżamy o połowę ceny zabiegów kastracji samic i samców, aby umożliwić osobom opiekującym się dużą ilością zwierząt poddanie ich tym zabiegom. Akcje te skierowane są także do osób gorzej uposażonych, którym jednak los zwierząt nie jest obojętny, a w normalnych okolicznościach, po standardowych stawkach nie są w stanie poddać swoich podopiecznych takim zabiegom. Zawsze ogłaszając zapisy na kolejną akcję apelujemy do tych wszystkich, których stać na korzystanie z naszych usług po standardowych cenach, aby dali szansę tym, dla których takie akcje są jedyną okazją na wykonanie zabiegu. Jakie ma Pani hobby? A. P. Moim głównym hobby jest moja profesja. Należę do grona niewątpliwych wybrańców losu, którym dane było w życiu coś ciekawego, bardzo twórczego i satysfakcjonującego. Pracy poświęcam najwięcej siebie, dlatego większość moich zamiłowań w mniejszym lub większym stopniu jest związana z przyrodą. Jeżdżę konno, wędkuję, ale nie zjadam złowionych ryb, tylko staram się je wypuszczać zaraz po złowieniu. Uwielbiam podróżować, jeżdżę na nartach, dużo czytam. Kocham plenery i ciszę. Pani największy życiowy sukces? A. P. Moim największym życiowym sukcesem jest dorosły już syn. Jest moim najlepszym przyjacielem, wspiera mnie we wszystkich, nawet najbardziej zwariowanych i karkołomnych pomysłach. I mimo że jest zupełnie inny niż ja, akceptuje moje wybory i doradza, starając się patrzeć wtedy moimi oczami. A sukces zawodowy? A. P. Mam nadzieję, że ten największy jest jeszcze przede mną. Ale myślę, że z dotychczasowych osiągnięć, to rzeczywiście jestem dumna z wprowadzenia w praktyczną stronę zawodu kilku bardzo obiecujących adeptów sztuki weterynaryjnej. I skompletowania przez ostatnich kilka lat wspaniałego zespołu lekarzy, dzięki któremu udaje nam się osiągać coraz więcej w dziedzinie diagnostyki i lecznictwa zwierząt. Lekarze stanowiący zespół mojej przychodni to zgrana grupa zapaleńców, których celem jest to, co najważniejsze moim zdaniem w tym zawodzie: osiągnąć taki poziom wiedzy i umiejętności, który w oparciu o nieprzebrane pokłady miłości do zwierząt, o siłę grupy oraz nowoczesny sprzęt diagnostyczny pozwoli pomóc jak największej ilości potrzebujących czworonogów. W związku z tym mamy obecnie wiele pomysłów na rozwój przychodni, które zamierzamy stopniowo wdrażać. Rozmawiała Dorota Berg, fot. AP Syn jest moim najlepszym przyjacielem, wspiera mnie we wszystkich, nawet zwariowanych i karkołomnych pomysłach. 13

14 A jeśli już młody człowiek się zakwalifikuje do wyjazdu? D. A. Wtedy umawiamy wszystkich do ambasady, aby otrzymać wizę, załatwiamy bilet na samolot, przygotowujemy wszystkich do wyjazdu. Niestety, koszty przejazdów, wizy i ubezpieczenia muszą pokryć rodzice uczniów. Wiem, że to spory wydatek, a my jesteśmy stowarzyszeniem non profit, więc nie mamy pieniędzy, aby pokryć choćby część kosztów. Owszem, staramy się pozyskać sponsorów, lecz nie jest to takie proste. Ale już w Lacey dzieci za nic nie płacą mieszkają u amerykańskich rodzin, chodzą do szkół, zwiedzają stan Washington. I mam nadzieję, że miesiąc spędzony w Ameryce zaowocuje nowymi przyjaźniami, które przetrwają długie lata. To także okazja do podpatrzenia, jak żyją ludzie w zupełnie innej kulturze niż nasza. Kiedy i ilu uczniów poleci do USA? Uczniowie do Ameryki! Właśnie trwa nabór do IV edycji Szkoły bez granic programu wymiany młodzieży prowadzonego przez Mińskie Stowarzyszenie na Rzecz Współpracy z Lacey MiLa we współpracy z siostrzanym stowarzyszeniem Lacey Sister City Association w USA. Uczniowie miejskich liceów będą mogli spędzić miesiąc w Stanach Zjednoczonych mieszkając u amerykańskich rodzin i chodząc do tamtejszych szkół. O Szkole, współpracy pomiędzy miastami siostrzanymi i o stowarzyszeniu rozmawiamy z Dorotą Anuszewską, prezes MiLi. Do kiedy trwa nabór do Szkoły bez granic? Dorota Anuszewska (D. A.) Uczeń musi złożyć komplet wymaganych przez nas dokumentów w sekretariacie swojej szkoły do 17 października. Jakie to dokumenty? D. A. Są to m.in. wypełniony przez ucznia kwestionariusz, pisemna opinia nauczyciela języka angielskiego dotyczącą znajomości języka, oświadczenie rodziców, esej, a właściwie autocharakterystyka napisana po angielsku, a także konspekt projektu, jaki uczeń będzie wykonywał już w Lacey. Pełny wykaz dokumentów jest dostępny na naszej stronie internetowej Trochę dużo do wypełnienia tych oświadczeń i kwestionariuszy. D. A. Różne zgody i oświadczenia wymagane są przez stronę amerykańską, która bardzo skrupulatnie przygotowuje każdy 14 pobyt naszych dzieciaków w Lacey. Z kolei esej pozwala nam lepiej poznać młodych ludzi jeszcze przed rekrutacją. Może jest z tym wszystkim trochę zachodu, ale w zamian można spędzić naprawdę fantastyczny miesiąc w USA. Wspomniała Pani o rekrutacji, czyli że złożenie dokumentów nie gwarantuje zakwalifikowania do wyjazdu? D. A. Po odbiorze dokumentów ze szkoły umawiamy się z uczniami na rozmowę kwalifikacyjną. Sprawdzamy wtedy znajomość języka, zachowanie, zadajemy podchwytliwe pytania. Nie chodzi o to, żeby kogoś przestraszyć, ale musimy mieć pewność, że młody człowiek poradzi sobie językowo, gdy będzie sam 5 tys. km od domu i nie zrobi na miejscu czegoś dziwnego. To właśnie ta rozmowa decyduje, czy dana osoba wyjedzie. W tym roku będzie też na niej obecny Steve Dobosz, prezes Lacey Sister Cities Association, naszego siostrzanego stowarzyszenia, które działa w USA. D. A. Do Lacey pojedzie 6 uczniów w terminie od 14 stycznia do 11 lutego 2012 r. Zawsze robimy tak, aby dwa tygodnie pobytu w USA przypadało na okres ferii zimowych. Chcemy, żeby nasze dzieciaki miały jak najmniejsze zaległości w nauce. W Ameryce uczniowie muszą zrobić różne projekty. D. A. Nie chcemy, aby Szkoła bez granic kojarzyła się tylko z wycieczką do obcego kraju, dlatego uczestnicy programu wykonują w Lacey projekt edukacyjny. Przynosi to bardzo fajne efekty uczniowie np. porównują system nauki w Polsce i w USA, tropią jakieś ciekawostki, szukają punktów stycznych w naszej i amerykańskiej historii, opisują rozwiązania ekologiczne, a nawet przygotowują gry. A po powrocie do Mińska efekt swojej pracy prezentują w szkołach. Skąd pomysł na program i jak doszło do powstania stowarzyszenia MiLa? D. A. Mińsk Mazowiecki od 2005 r. ma podpisane porozumienie z miastem siostrzanym Lacey w Stanach Zjednoczonych. Amerykanie wybrali nasze miasto spośród wielu innych miejscowości świata. Do 2008 r. Mińsk odwiedziły trzy oficjalne delegacje z Lacey, ale nikt z przedstawicieli z naszych władz nie pojechał do USA. Martwił nas ten brak odzewu z naszej strony. Dlatego postanowiliśmy nawiązać szersze kontakty ze stroną amerykańską i na początku 2008 r. założyliśmy Mińskie Stowarzyszenie na Rzecz Współpracy z Lacey MiLa. Naszym celem jest to, aby dzieci i młodzież ze wszystkich mińskich szkół mogły nawiązywać kontakty w rówieśnikami z Lacey, a także korzystać z gościnności amerykańskich rodzin i spróbować swoich sił w tamtejszych szkołach. Stąd nasz program Szkoła bez granic.

15 Ale Amerykanie także odwiedzają Mińsk? D. A. Zdecydowanie tak. W 2009 r. przyjechała do naszego miasta 80-osobowa orkiestra młodzieżowa z North Thurston High School w Lacey, która zagrała wspólny koncert z naszą orkiestrą dętą. To było naprawdę wielkie muzyczne wydarzenie. W tym roku odwiedziła nas 17-osobowa grupa młodych pływaków, którzy wspólnie z dziećmi z Mińska przygotowywali się do zawodów pływackich. W listopadzie do naszego miasta przyjedzie też grupa czterech dziewcząt z Lacey, które będą uczęszczały do naszych szkół. Nasi amerykańscy goście zawsze mieszkają u mińskich rodzin, a wszystko po to, aby nawiązywać oddolne, prawdziwe rodzinne kontakty. Lacey to jedyne anglojęzyczne miasto siostrzane Mińska? D. A. Dokładnie tak. I dlatego uważamy, że warto to wykorzystać. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby instytucje edukacyjne i firmy znajdujące się w naszym mieście i powiecie mogły nawiązać współpracę z amerykańskimi przyjaciółmi, którzy są bardzo na nią otwarci. Ponadto, w Lacey, jak już wspomniałam, działa siostrzane stowarzyszenie Lacey Sister Cities Association, podobne do MiLi, którego członkami są radni, urzędnicy, biznesmeni, mieszkańcy, a nawet burmistrz. To ewenement, bo z tego co wiem, w żadnym innym bliźniaczym mieście Mińska nie ma takiego stowarzyszenia. Dzięki temu współpraca jest więc możliwa na każdym polu. Uważamy też, że gdy partnerstwo opiera się na bezpośrednich spotkaniach, to może przynieść wspaniałe efekty. A w dobie internetu, Skype a i innych innowacji technicznych odległość między Mińskiem i Lacey wcale nie jest taka duża. Czy władze miasta wspierają wasze działania? D. A. Oczywiście, mamy wsparcie, gdy do naszego miasta przyjeżdżają Amerykanie, np. przy organizacji wycieczek, zawodów, koncertów. Jednak bardzo byśmy chcieli, aby wreszcie Lacey odwiedził burmistrz Mińska. I mam nadzieję, że w końcu taka wizyta będzie miała miejsce, bo wiem, że Amerykanie bardzo na nią czekają. Do współpracy zapraszamy również mieszkańców Mińska, inne organizacje, np. sportowe, które chciałyby nawiązać kontakt ze stroną amerykańską. Pomożemy każdemu. Do Mińskiego Stowarzyszenia na Rzecz Współpracy z Lacey MiLa może wstąpić każdy. Zapraszamy do współpracy. Można się z nami skontaktować np. poprzez maila: freyji@wp.pl Rozmawiał ZR Dlaczego Mińsk Mazowiecki i Lacey zostały miastami siostrzanymi: Mimo dzielącej nas dużej odległości, oba miasta są bardzo do siebie podobne. To właśnie zdecydowało, że Amerykanie wybrali Mińsk Mazowiecki na miasto siostrzane. Lacy ma podobną liczbę mieszkańców do Mińska (ok. 38 tys.) Lacy leży niedaleko Olympii, stolicy stanu Washington, tak jak Mińsk niedaleko Warszawy, stolicy Polski w odległości kilkunastu kilometrów od Lacey znajdują się duże bazy wojsk lądowych i lotniczych klimat i krajobraz w Lacey jest bardzo podobny do naszego (podobna szerokość geograficzna) co najmniej kilkudziesięciu mieszkańców Lacey urodziło się w Polsce w Stanowym Departamencie Ochrony Środowiska w Lacey pracuje 6. Polaków wykształconych w Polsce, w tym jeden mińszczanin w szkole średniej w Lacey pracuje nauczycielka, która mówi po polsku i zajmuje się kontaktami z innymi szkołami spoza USA W każdy czwartek czytaj nas on line: 15

16 Giętki Dragon Młody zespół, młodzi ludzie, zwariowane pomysły, zwariowana nazwa. Paszcza smoka to tylko powłoka, czyli rozmawiamy z Wadimem Wawrzeńczakiem, Michałem Strzeżkiem oraz braćmi Konradem i Mirkiem Boguszami, uczniami Gimnazjum Miejskiego nr 2 w Mińsku. Skąd pomysł na założenie zespołu? Konrad W szkole ogłosili, że do końca gimnazjum będziemy musieli stworzyć projekt edukacyjny. Forma projektu miała dużą dowolność, więc chcieliśmy zrobić coś, czym się interesujemy. Założyliśmy więc zespół, który miał na celu nagranie płyty z kilkoma naszymi ulubionymi coverami. Było to w kwietniu 2010 r. Macie ciekawą nazwę zespołu. Kto na nią wpadł? Michał Kiedy spotkaliśmy się na którejś z prób, stwierdziliśmy, że nasz zespół musi się jakoś nazywać. Przerzucaliśmy się pomysłami, aż w końcu jeden z nas rzucił: Nazwijmy się Dragon. Dragon to za krótko, niech będzie Giętki Dragon! odpowiedziałem, dodając pierwszy epitet, jaki przyszedł mi do głowy. Był to najbardziej zwariowany pomysł, więc tak już zostało. Gdzie nagraliście płytę? Wadim Płyta powstała u mnie w domu. A konkretnie w moim pokoju. Cały sprzęt, łącznie z elektryczną perkusją od wujka podłączyliśmy do komputera. Cała instalacja nie miała uziemienia, więc czasem kopał nas prąd. Jakie kawałki można usłyszeć na waszym krążku? Konrad Na The Very First Of, bo tak nazywa się płyta nagraliśmy pięć piosenek. To covery Metalliki, Alice In Chains i Slash a. Wiążecie z muzyką swoją przyszłość? Mirek Zamierzamy się doskonalić. Jak na razie 28 października zagramy koncert w Dujerze. Co potem? Nie wiemy. Nie sądzimy, żebyśmy grali w tym składzie do końca. Każdy z nas zamierza grać dalej, w innych zespołach. Myślę, że wiele zależy od tego z kim i do jakiej szkoły pójdziemy po gimnazjum. Macie jakieś motto zespołu? Mirek Grać, nieważne, czy się umie. Ale sami uczyliście się grać? Michał Ja, Konrad i Mirek uczyliśmy się w szkołach muzycznych. Wadim Na początku uczyłem się grać z ciocią. Pokazała mi kilka podstawowych chwytów. A potem uczyłem się już sam. Przydarzyło się Wam coś fajnego podczas prób czy koncertów? Wadim Owszem. Graliśmy koncert na wystawie psów, a ja zapomniałem kabla do wzmacniacza. Konrad Wtedy podszedłem do mikrofonu i spytałem publiczności, czy ktoś nie może pożyczyć mi roweru. (śmiech) Macie swoje ulubione miejsca w Mińsku? Wadim Ja lubię park. To miejsce, w którym mogę posiedzieć, odpocząć, jednocześnie nie będąc w domu. Mirek Wszyscy lubimy Eklera. Głównie dzięki degustacji ciast (śmiech). Rozmawiali: Marta Witowska i Kuba Jonakowski, fot. archiwum zespołu 16

17 Skandynawskie kryminały to prawdziwy literacki fenomen. Od kilku lat powieści Stiega Larssona, Henninga Mankella, Monsa Kallentofta, Arne Dahla czy Gunnara Staalesena są tak samo rozchwytywane, jak amerykańskie thrillery Stephena Kinga, Harlana Cobena, Dennisa Lehane a czy Thomasa Harrisa. Okazuje się, że zimny klimat północnej Europy jest idealnym tłem dla zbrodni, a przy tym szwedzcy czy norwescy pisarze nie boją się poruszać ważnych społecznie i politycznie tematów. I robią to bardzo wnikliwie, bez spiskowych upiększeń. I dlatego adaptacje filmowe ich książek są równie porażające co literackie pierwowzory. I piszę to z pełną odpowiedzialnością, bo właśnie jestem na świeżo po obejrzeniu na DVD dwóch seriali. Równie wciągający jest norweski serial Varg Veum Instynkt wilka, który powstał na podstawie książek Gunnara Staalesena. Varg Veum jest prywatnym detektywem. Aby rozwiązać zlecone mu sprawy, gotów jest nawet złamać prawo i często przekracza cienką linię oddzielającą go od mrocznego świata zbrodni. Najważniejsze jest to, aby rozwikłać kolejną zagadkę ktoś zginął bez śladu, czyjaś ukochana córka jest zmuszana do prostytucji, szanowana firma robi lewe interesy. Najważniejsze, aby dociec prawdy. Oba seriale są świetnie sfilmowane. Surowość Północy rzeczywiście daje się odczuć potęgując złowieszczy klimat każdej kryminalnej historii. A co najważniejsze Cihy rysuje z cyklu Król i Błazen odc. 4 zarówno Wallander, jak i Veum pokazują nam, że każdy czyn ma swoje konsekwencje, że nie można bezkarnie zstąpić do piekła i potem wrócić udając, że nic się nie stało. Każdy też płaci swoją cenę za to, co robi zarówno morderca, jak i ci, co go tropią. Także ofiary pokazane są, bez ckliwości, z całym rodzinnym i społecznym bagażem. I jeszcze jedno niby są to seriale, ale każdy odcinek jest pełnometrażowym filmem trwającym 90 min. To solidnie zrobione kryminalne kino, po europejsku, bez zbędnych hollywoodzkich fajerwerków. I dlatego tak mocne! Dariusz Mieczysław Mól, fot. Blink Pierwszy to Wallander nakręcony przez telewizję BBC na podstawie powieści Henninga Mankella. W rolę komisarza Kurta Wallandera ze szwedzkiego Ystad wcielił się Kenneth Branagh. Policjant z jego twarzą to zmęczony życiem i pracą glina, od którego odeszła żona, który nie ma kontaktu z córką i zajmuje się chorym na Alzheimera ojcem. Aż dziw bierze, że Wallander ma jeszcze siłę prowadzić skomplikowane śledztwa. 17

18 Nie przegap! Czwartek 13 października o godz Miejska Biblioteka Publiczna zaprasza na spotkanie z podróżnikiem i fotografem Leszkiem Szczasnym, który będzie promował swoją książkę Świat na wyciągnięcie ręki. Wstęp wolny. Piątek 14 października o godz. 18 w sali kameralnej MDK odbędzie się spotkanie z Pawłem Kukizem, który odbierze nagrodę MONIDŁO 2011, a o godz. 19 rozpocznie się pokaz filmu Girl Guide w reżyserii Juliusza Machulskiego. Wstęp wolny. Sobota 15 października godz. 10 uroczystość nadania imienia ks. Józefa Dziąga rondu u zbiegu ulic Budowlanej i Kościelnej. godz. 12 uroczysta inauguracja X Zjazdu Absolwentów GiLO w sali gimnastycznej, ul. Piękna 7a. Godz Walny Zjazd członków Stowarzyszenia Absolwentów i Wychowanków GiLO. Zwiedzanie budynku szkoły, poczęstunek. Godz obiad, a o godz Bal Absolwentów w restauracji Planeta. Niedziela 16 października w godz w Miejskiej Bibliotece Publicznej będzie można oglądać wystawę fotografii Adama Bujaka Kraków Jana Pawła II. Wystawa jest czynna do w godzinach pracy biblioteki. Wstęp wolny. Czwartek 20 października o godz w MBP z czytelnikami spotka się Zbigniew Korpolewski, autor wspomnień o Hance Bielickiej Umarłam ze śmiechu. Wstęp wolny. Czwartek, 6.10: uroczystości z okazji Dnia Edukacji Narodowej połączone z obchodami 95 rocznicy istnienia Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w Mińsku. Czwartek, 6.10: MBP spotkanie z Olgą i Stefanem Kłosiewiczami. fot. DM, WCC, Valdi Piekarski, Jacek Tomkiewicz 18

19 Sobota, 8.10: Wyścig Cross Country, czyli zawody kolarskie MTB o tytuł Mistrza Powiatu. Sobota, 8.10: Święto latwca na boisku Budowlanki. Niedziela, 9.10: wybory parlamentarne - wybieraliśmy posłów i senatorów. Wydawca Strefa M sp. z o. o. Mińsk Mazowiecki, ul. I PLM W-wa 1d/16 tel reklama@strefaminsk.pl Biuro Redakcji ul. Świętokrzyska 5 Redaktor naczelny Dariusz Mieczysław Mól dariusz.mol@strefaminsk.pl Zespół redakcyjny Dorota Berg, Jarosław Rosłoniec, Wojtek Cihy Cichoń Strona internetowa Dział reklamy tel , reklama@strefaminsk.pl Skład DTP Justyna Golcew Druk EUROGRAF S.C. Redakacja nie zwraca nie zamówionych artykułów i zastrzega sobie prawo do zmian i skrótów w nadesłanych tekstach. Redakcja nie odpowiada za treść ogłoszeń i reklam.

20