Koœció³ Chrzeœcijan Dnia Sobotniego

Transkrypt

1 Koœció³ Chrzeœcijan Dnia Sobotniego "Tu siê oka e wytrwanie œwiêtych, którzy przestrzegaj¹ przykazañ Bo ych i wiary Jezusa." 1

2 KIM JESTEŒMY S³owo Chrzeœcijanie oznacza nale ¹cy do Chrystusa. Obieraj¹c oficjaln¹ nazwê naszego Koœcio³a, siêgnêliœmy z rozmys³em po to zacne imiê. Staramy siê bowiem a nasza doktryna jest tego faktu potwierdzeniem nawi¹zywaæ do wzorców pierwotnego chrzeœcijañstwa apostolskiego, w wierze i w yciu. Dlatego przyjêliœmy i staramy siê wy ywaæ proste, biblijne zasady wiary oparte wy³¹cznie na Piœmie Œwiêtym, które uznajemy za jedyne autorytatywne Ÿród³o objawienia Bo ego, jedyny miernik sprawiedliwego i pobo nego ycia. Przyjêliœmy i wyznajemy tylko te nauki i praktyki religijne, które s¹ wyraÿnie wskazane w nauce S³owa Bo ego i w przyk³adzie pierwszych chrzeœcijan. Wszelkie póÿniejsze zmiany, jakie zasz³y w koœciele chrzeœcijañskim, wraz z Tradycj¹, uznajemy za powa ne uchybienie wobec nauki biblijnej i nie przyjmujemy ich. Ale nazwa chrzeœcijanie zobowi¹zuje nas nie tylko do sformu³owania poprawnych biblijnie zasad wiary. Wierzymy, e naprawdê nale ymy do Jezusa Chrystusa, co rozumiemy jako naœladowanie Go we wszystkim, jako trwanie z Nim w ywej spo³ecznoœci, Osobiste spotkanie z Bogiem przez Jezusa Chrystusa, osobiste doœwiadczenie wiary, cenimy jako najwy sz¹ wartoœæ chrzeœcijañsk¹. Dlatego wielki nacisk k³adziemy na sprawê nowonarodzenia, które zgodnie ze s³owami Pana Jezusa, jest podstawowym warunkiem zbawienia (Jan 3,1-7), a które dokonuje g³êbokiej przemiany serca, charakteru i ycia cz³owieka. CHRZEŒCIJANIE ŒWIÊC CY SOBOTÊ Dla zdecydowanej wiêkszoœci chrzeœcijan, dniem œwiêtym jest niedziela, uznawana za siódmy dzieñ tygodnia. Niewielu tylko wie, e rzeczywistym siódmym dniem tygodnia, prawdziwym dniem œwiêtym jest sobota! To by³ dzieñ, w którym sam Bóg odpocz¹³ po dokonaniu dzie³a ziemskiego stworzenia, dzieñ który pob³ogos³awi³ i poœwiêci³ (1Mj 2,2.3): Pamiêtaj, abyœ dzieñ soboty œwiêci³. Szeœæ dni robiæ bêdziesz i bêdziesz wykonywa³ roboty swoje, ale dnia siódmego sabat Pana Boga twego jest. Nie bêdziesz wykonywa³ weñ adnej roboty, ty i syn twój, i córka twoja, s³uga twój i s³u ebnica twoja i goœæ, który jest miêdzy bramami twymi. Przez szeœæ dni bowiem czyni³ Pan niebo i ziemiê i morze i wszystko co w nich jest, a odpocz¹³ dnia siódmego. I dlatego pob³ogos³awi³ Pan dniowi sobotniemu i poœwiêci³ go (2Mj 20,8-11 wg przek³adu ks. Jakuba Wujka). 2

3 Ludzie znaj¹cy Boga, od pocz¹tku zachowywali dzieñ sobotni. Przestrzega³ go równie starotestamentowy lud Bo y Izrael. Przyjœcie na œwiat Syna Bo ego, Pana Jezusa Chrystusa, nic w tej sprawie nie zmieni³o: Nie s¹dÿcie, e przyszed³em znieœæ Prawo, albo Proroków (Mt 5,17-19) oœwiadczy³ Jezus. Przestrzega³ On Bo e przykazania, œwiêci³ dzieñ sobotni ( k 4,16-21), zaœ przy pewnej okazji z³o y³ wielkiej wagi oœwiadczenie, e jest «Panem soboty» (Mr 2,28). Œladami Jezusa Chrystusa wiernie pod¹- ali Aposto³owie i ca³y Koœció³ chrzeœcijañski w pierwszych wiekach swego istnienia. PRZYKAZANIA BO E ZOSTA Y ZMIENIONE Tego wielkiego przestêpstwa dopuœcili siê ludzie, a sama rzecz sta³a siê w IV wieku po Chrystusie, za panowania cesarza rzymskiego Konstantyna, zwanego Wielkim. Konstantyn Wielki by³ jednak, wraz z tymi, którzy z nim w tej sprawie wspó³pracowali, tylko narzêdziem w rêku kogoœ o wiele silniejszego. W ksiêdze Objawienia œw. Jana 12,17 czytamy, e wszelkie ataki na Prawo Bo e przypuszcza szatan. Przez pierwsze trzy wieki istnienia chrzeœcijañstwa, ta wroga Bogu i Jego ludowi istota, walczy³a z chrzeœcijanami si³¹. By³ to czas wielkich przeœladowañ wzniecanych ustawicznie w Imperium Rzymu. Mê - czyÿni, kobiety i dzieci, umierali na arenach, w ogrodach Nerona i innych miejscach kaÿni. Przeœladowania te usta³y, gdy na tron rzymski wst¹pi³ Konstantyn Wielki. W roku 313 w Mediolanie og³osi³ on edykt tolerancyjny wobec chrzeœcijan. Przeœladowania usta³y, a chrzeœcijañstwo za spraw¹ dalszych, konsekwentnych dzia³añ tego w³adcy wkrótce otrzyma³o pe³niê praw w pañstwie, by po nied³ugim czasie, w roku 380 staæ siê religi¹ panuj¹c¹ w Imperium. To jednak, co wygl¹da na wspania³y triumf Koœcio³a, w rzeczywistoœci sta³o siê jego dramatem i przyczyn¹ upadku. Cesarz bowiem w zabiegach swych mia³ przede wszystkim na wzglêdzie dobro prze ywaj¹cego swój g³êboki kryzys Pañstwa. Postanowi³ je wydÿwign¹æ za pomoc¹ si³y chrzeœcijañstwa. Za otrzymane przywileje chrzeœcijanie musieli zap³aciæ wysok¹ cenê. Realizacja planów Konstantyna Wielkiego wymaga³a stworzenia w pañstwie jednej, silnej, panuj¹cej religii, a e by³ realist¹ i wiedzia³, i nie jest w stanie przyj¹æ chrzeœcijañstwa i narzuciæ go obywatelom Imperium w jego czystej formie, przeto dzia³a³ w kierunku kompromisu miêdzy istniej¹cymi religiami. Poci¹ga³o to za sob¹ koniecznoœæ rezygnacji przez chrzeœcijañstwo z wielu biblijnych zasad. Miêdzy innymi poganie zachowywali 3

4 pierwszy dzieñ tygodnia, niedzielê, ku czci s³oñca (kult solarny). Konstantyn Wielki wykorzystuj¹c nastawienie znacznej czêœci hierarchii koœcielnej, skupionej wokó³ dworu cesarskiego (g³ównie rzymskich i aleksandryjskich zborów), w roku 321 og³osi³ edykt na mocy którego niedziela sta³a siê urzêdowym dniem œwiêtym. Sobory: w Nicei (325 r.) w Laodycei (343 i 381 r.) zmianê tê uzna³y i zatwierdzi³y, dokonuj¹c jeszcze innych, dodatkowych, powa nych naruszeñ nauki Bo ej w Koœciele. Odt¹d niedziela Dies solis (³ac.) Sunday (ang.) Zonntag (niem.) sta³a siê ustawowym dniem œwiêtym, mimo e Pismo Œwiête nigdzie nie nakazuje œwiêcenia tego dnia! Chrzeœcijañstwo, które wesz³o na niebezpieczn¹ i zgubn¹ drogê zmiany nauki biblijnej, zmuszone by³o ni¹ postêpowaæ Koœció³ sta³ siê «katolicki» tj. powszechny; lecz coraz dalej odchodzi³ od Boga i Jego œwiêtego S³owa, od przykazañ i nauk Jezusa Chrystusa i Aposto³ów. SOBOTA JAKO DZIEÑ ŒWIÊTY W WIEKACH PÓZNIEJSZYCH Mimo decyzji Konstantyna i soborów, pewna czêœæ chrzeœcijan nigdy nie zgodzi³a siê ze zmian¹ Bo ych przykazañ. Praktykowali oni nadal œwiêcenie soboty, a dlatego wkrótce spad³o na nich przeœladowanie w³adzy koœcielnej i œwieckiej. By³o to wielkie i bolesne doœwiadczenie; chrzeœcijanie z imienia, przeœladowali prawdziwe i wierne dzieci Bo e! Z historii wiadomo, e przez wszystkie wieki istnia³y grupy tzw. SOBOT- NIKÓW stoj¹cych wiernie na stra y IV przykazania Bo ego Dekalogu. Stan taki utrzymywa³ siê do wieku XVII. Wówczas to w Anglii, w wyniku tzw. Ma³ej Reformacji powsta³ m.in. Koœció³ Baptystów Dnia Siódmego. By³a to zorganizowana spo³ecznoœæ religijna o konkretnym programie, œwiêc¹ca dzieñ sobotni. Przeœladowani w swej ojczyÿnie Baptyœci Dnia Siódmego znaleÿli schronienie w Ameryce i tam ju w r za³o yli pierwszy zbór, a sto trzydzieœci lat póÿniej (1802 r.) powsta³a Generalna Konferencja Baptystów Dnia Siódmego w Ameryce. Niektóre z powstaj¹cych w wyniku przebudzenia religijnego spo³ecznoœci zwróci³y równie uwagê na zapomniane przez ogó³ chrzeœcijan IV Przykazanie Bo e. Odwieczny Bo y œwiêty dzieñ sobotê przyjmuje tak e do swych zasad Koœció³ Chrzeœcijan Dnia Sobotniego w Polsce. ` HISTORIA I DZIEÑ DZISIEJSZY Jako spo³ecznoœæ religijna powstaliœmy w latach , w wyniku podzia³u w polskim adwentyÿmie. Nie kwestionuj¹c ca³oœci doktryny Adwen- 4

5 tystów Dnia Siódmego, nie zgodziliœmy siê jednak na przyjêcie pozabiblijnych «œwiadectw» E.G White, adwentystycznej pisarki, uznanej w tym e koœciele za «pos³ankê nieba» (Z. yko, Nauki Pisma Œwiêtego, s.433,434), oraz na zasady oparte na jej pismach. Wówczas Koœció³ przyj¹³ nazwê Autonomiczne Zbory Adwentystów Dnia Siódmego. Zmiana nazwy nast¹pi³a w r i uniezale niony od adwentyzmu Koœció³ okreœla³ siê jako Zjednoczeni Ewangeliczni Chrzeœcijanie Dnia Siódmego, zaœ obecn¹, skrócon¹ nazwê przyjêliœmy w r w momencie rejestracji na podstawie Prawa o Stowarzyszeniach, przy za³atwianiu Statutu i regulacji prawnej Koœcio³a w PRL. Ewolucja nazwy dowodzi, e nie przywi¹zujemy zasadniczego znaczenia do nazwy, lecz do przyjêtej i wy ywanej prawdy. Sama nazwa ma znaczenie formalne. Okres drugiej wojny œwiatowej zada³ Koœcio³owi ciê kie straty. W roku 1949 na pierwszym zjeÿdzie krajowym stanowiliœmy ma³¹ grupê, bez zasobów materialnych, bez jakiegokolwiek zewnêtrznego wsparcia. ask¹ Bo ¹ i poœwiêceniem oraz pracowitoœci¹ braci i sióstr, na ramionach których spocz¹³ ciê ar troski o Bo- e dzie³o, Koœció³ podniós³ siê i rozwin¹³. W obecnej chwili posiadamy w kraju 25 zborów i placówek. Koœció³ wydaje dwa kwartalniki: Duch Czasów i G³os Kaznodziejski, rocznik Lekcje Biblijne ; a ponadto pozycje ksi¹ kowe, plakaty, ulotki i inne. Jako spo³ecznoœæ czujemy siê powo³ani do zwiastowania ludziom dobrej woli prawdy o Bo ym zbawieniu w Chrystusie Jezusie, do nauczania wszystkiego, czego naucza³ Jezus Chrystus (Mt 28,19.20), a wraz z koœcio- ³ami œwiêc¹cymi sobotê, do og³aszania prawdy o zapomnianym, II Przykazaniu Bo ego Dekalogu. Wiele uwagi zwracamy w Koœciele na problemy duszpasterstwa, rozumiej¹c, e tylko zdrowy, yj¹cy po Bo emu zbór, mo e byæ prawdziwym œwiadkiem Jezusa Chrystusa i zwiastunem Ewangelii aski i Mocy Bo ej. Uznaj¹c zasadê powszechnego kap³añstwa poœwiêcamy te wiele uwagi sprawie przygotowania m³odych kadr do pracy w Koœciele, czemu m.in. s³u y dzia³aj¹cy przy Koœciele Oœrodek Kszta³cenia Biblijnego, prowadz¹cy Korespondencyjne Kursy Biblijne oaz Kurs Ewangelistów Zborowych. Staramy siê o w³asne domy modlitwy, staramy siê w miarê posiadanych mo liwoœci, otaczaæ opiek¹ ubogich Koœcio³a uznajemy bowiem tê pracê za wa ny aspekt dzia³alnoœci ewangelizacyjnej (Gal 2,10). Nauczamy, e nale y byæ uczciwymi pracownikami i dobrymi obywatelami w spo³eczeñstwie. W roku 1984 Koœció³ zachowuj¹c pe³n¹ autonomiê wszed³ do Œwiatowej Federacji Baptystów Dnia Siódmego, organizacji zawi¹zanej dla wspierania dzia³alnoœci ewangelizacyjnej w ró nych krajach œwiata. Spo³eczeñstwo polskie ma mo noœæ bli szego poznania Koœcio³a Chrzeœcijan 5

6 Dnia Sobotniego poprzez audycje religijne Polskiego Radia w programie IV, nadawane cztery razy w roku. Kilka razy w roku, w ró nych miastach Polski organizuje Koœció³ ewangelizacje, które anonsowane s¹ w lokalnej prasie i radiu. Zapowiadaj¹ je i zapraszaj¹ do uczestnictwa, rozklejone w tych miastach plakaty. Na program spotkañ ewangelizacyjnych sk³adaj¹ siê: œpiew religijny, wystêpy zespo³ów muzyczno-wokalnych, kazania S³owa Bo ego, wspólne studia biblijne. W prasie ukazuj¹ siê tak e og³oszenia o prowadzonych przez Koœció³ kursach biblijnych. 6

7 Krótkie Biblijne Zasady Wiary wyznawane w Koœciele Chrzeœcijan Dnia Sobotniego Wstêp Najlepsz¹ Zasad¹ Wiary jest niew¹tpliwie Pismo Œwiête, mo na je potraktowaæ jako List pisany wprawdzie ludzk¹ rêk¹, lecz pod Boskim Natchnieniem. Poniewa jednak objêtoœæ Biblii jest obszerna i na jej przeczytanie potrzeba wiele czasu, dlatego nasz Koœció³ zdecydowa³ siê na krótkie ujêcie swoich wierzeñ opartych na tekstach biblijnych. Celem, który nam przyœwieca³, jest to, by zapoznaæ przyjació³ z naszymi wierzeniami. Tych kilka zdañ ka dego punktu jest niejako esencj¹ tego, co wyznajemy. Ka dy punkt uzasadniony jest kilkoma fragmentami Pisma Œwiêtego (Iz 43,5-7; Ef 3,14-15; DzAp 20,28; 1Kor 1,2; 11,22; 15,9; 2Kor 1,1; 1Tym 3,15). Naszym gor¹cym yczeniem jest, aby ka dy chrzeœcijanin zapoznaj¹c siê z treœci¹ Zasad Wiary móg³ je z uwag¹ przeanalizowaæ i zbadaæ. Pragniemy równie zachêciæ ka dego, by nie poprzesta³ na przeczytaniu ich, lecz by rozpocz¹³ systematyczne studiowanie ca³ego Pisma Œwiêtego. Biblia powinna siê staæ codzienn¹ lektur¹ ka dego chrzeœcijanina, poniewa zawarta w niej nauka mobilizuje do prowadzenia moralnego, w pe³ni chrzeœcijañskiego ycia. Podane do Waszych r¹k Zasady Wiary s¹ krótkimi zapisanymi twierdzeniami, w które Koœció³ wierzy i które przyjmuje, uznaj¹c je za zgodne z Pismem Œwiêtym. Stwierdzamy, e je eli otrzymamy lepsze zrozumienie, jesteœmy gotowi je poprawiæ, zmieniæ lub uzupe³niæ. Tym, co nigdy nie ulega zmianie, jest tylko Pismo Œwiête. 1. Nauka o Piœmie Œwiêtym Pismo Œwiête jest zbiorem 66. ksi¹g. Sk³ada siê ze Starego i Nowego Testamentu. Stary Testament (39 ksi¹g) obejmuje dzieje ludzkoœci, szczególnie Izraela oraz nauki podane narodowi Bo emu przed narodzeniem Jezusa Chrystusa. Nowy Testament (27 ksi¹g) podaje dzieje Jezusa Chrystusa i Aposto³ów oraz zbawienn¹ naukê Boga dla ludzkoœci. Ksiêgi Pisma Œwiêtego pisali œwiêci Bo y ludzie pod natchnieniem Ducha Bo ego, a zatem Pismo Œwiête jest wystarczaj¹ce, by poznaæ Boga, Jego wolê i uzyskaæ zbawienie z ³aski. Traktowanie tradycji ludzkiej i innych ksi¹g jako Ÿród³a wiary jest b³êdne i szkodliwe dla zbawienia. Ksiêgi apokryficzne traktujemy jako niekanoniczne, lecz jako historyczne. Teksty: 2Tym 3,16; 2Piotr 1,20; Gal 1,11; Hbr 1,1-2; 2Sam 23,1-2; Mt 24,35; Obj 22, Bóg-Ojciec Niebieski Jedyny Najwy szy Bóg i W³adca Wszechrzeczy. Ojciec Pana Jezusa Chrystusa i ludzkoœci. Stwórca wszelkich istot na niebie i na ziemi. Jest Istot¹ Duchow¹. 7

8 Bóg-Ojciec objawiony jest w Piœmie Œwiêtym, a Jego Moc i Wielkoœæ równie w dzie³ach przyrody i w sumieniach ludzkich. Ca³kowicie poznany bêdzie dopiero przez zbawionych w wiecznoœci. Bóg zakaza³ czynienia Swojej podobizny w jakiejkolwiek formie. Jest Istot¹ Wszechwiedz¹c¹, pe³n¹ mi³oœci i sprawiedliwoœci. Teksty: 1Moj 1,1; 1Sam 2,3(BT); Iz 40,26; Mt 6,9; Jan 3,16; 4,24; 20,17; DzAp 17,24-31; Rz 1,20; 1Kor 13,12-13; 1Tym 1,17; Ef 4,6; 1Jana 4,8 3. Jezus Chrystus Jezus Chrystus jest Jednorodzonym Synem Bo ym oraz Zbawicielem Œwiata. Przez Niego i dla Niego Bóg stworzy³ wszystkie rzeczy. Jest Istot¹ Duchow¹ zrodzony przez Ojca, dziedziczy Naturê Bo ¹, dlatego nazwany jest Bogiem. Podporz¹dkowany Ojcu, któremu poddany zostanie na zawsze. Z woli Ojca przyszed³ w postaci cz³owieka na ziemiê, by Swoj¹ Ofiar¹ zadoœæuczyniæ Bo ej Sprawiedliwoœci, wykupiæ ludzi z wiecznej œmierci oraz pojednaæ cz³owieka z Bogiem Ojcem. Po zmartwychwstaniu usiad³ po prawicy Ojca, obejmuj¹c w³adzê królewsk¹. S³u y Koœcio³owi Bo emu (Œwi¹tyni Duchowej) jako Najwy szy Kap³an wed³ug porz¹dku Melchisedeka. Teksty: Jan 1,1-3; 3,16.18; 20,17, Hbr 1,3.8-9; 4,14-16; 8,12; Rz 6,23; 5,10-11; 1Kor 15,28; Kol 1,15-16; 1Ptr 2,24; Mt 28,18; Dan 7, Duch Œwiêty Duch Œwiêty jest Wp³ywem i Moc¹ Najwy szego. Wyp³ywa od Boga-Ojca i Pana Jezusa Chrystusa. Wylanie Ducha Œwiêtego dla Koœcio³a nast¹pi³o w dniu Piêædziesi¹tnicy. Bóg i Chrystus przez wszystkie wieki istnienia ludzkoœci utrzymywali i utrzymuj¹ kontakt z ludÿmi przede wszystkim przez Ducha Œwiêtego. Bóg przez tego Ducha podtrzymuje i rozwija Dzie³o Swoje, uczy Swój Lud i wyrywa od pokus. Bóg pieczêtuje Duchem Œwiêtym Swój Lud, dlatego grzeszyæ przeciwko Duchowi Œwiêtemu jest grzeszyæ na œmieræ. Wszelkie wystêpuj¹ce w Biblii okreœlenia Ducha Œwiêtego Bo y, Pañski, Chrystusowy, Œwiêty, Ojcowski odnosz¹ siê do tego samego Ducha. Bóg przez Ducha Œwiêtego zsy³a Koœcio³owi wielkie i zbawienne dary. Dary te s³u ¹ budowaniu Koœcio³a Bo ego. Cz³owiek wierz¹cy jest mieszkaniem Ducha Œwiêtego, a jego chrzeœcijañstwo objawia siê poprzez owoce Ducha Œwiêtego. Chrzeœcijanin nie korzystaj¹cy z darów Ducha Œwiêtego i nie przynosz¹cy owoców Ducha Œwiêtego nie wzrasta duchowo i nie przyczynia siê do budowania Koœcio- ³a Bo ego. Teksty: Iz 63,7-14; k 24,49; Jan 14, ; 15,26; 16,7-13; DzAp 1,8; 2,1-4; Rz 8,9; 12 r.; 1Kor 2,12;12 r.; 2Kor 3,17-18; Ef 1,13; 4, ; Gal 5,22-23; 2Ptr 1,21; 1Tes 4,8; 5,19. 8

9 5. Mi³oœæ Bo a Mi³oœæ jest podstawow¹ cech¹ charakteru Boga, oraz podstaw¹ Bo ego Planu Zbawienia. Jest najwiêkszym przykazaniem, st¹d biblijny sposób ycia teraz i na zawsze (w yciu doczesnym i`w wiecznoœci) jest i bêdzie oparty na Bo ej zasadzie mi³oœci. Dowodem mi³oœci do Boga jest m.in. mi³oœæ do bliÿniego. Z niej wynika zasada równoœci i`wolnoœci wszystkich ludzi, bez wzglêdu na pochodzenie spo³eczne czy narodowe. Przyk³adem Mi³oœci Bo ej do cz³owieka jest ycie, s³u ba i ofiara Syna Bo ego. Naœladuj¹c Jezusa Chrystusa wierz¹cy rozumie, i Mi³oœæ Bo a jest dzia³aniem i s³u b¹ dla dobra innych. Mi³oœæ jest znakiem rozpoznawczym uczniów Jezusa Chrystusa, jest streszczeniem Prawa Bo ego (Zakonu), obejmuje równie obcych i nieprzyjació³. Teksty: Mt 5,43-48; 22,34.40; Jan 3,16; 13,35; 15,12; DzAp 17,26; Rz 13,8-10; 1Kor 13,4-8; Gal 3,28; 1Jana 4, aska Bo a Wszelkie dzia³anie Bo e w stosunku do cz³owieka opiera siê na ³asce. aska jest oznak¹ mi³oœci okazanej niegodnej istocie. Lituje siê ona nad tymi, którzy zas³u yli na gniew i karê. aska Bo a objawi³a siê w Jezusie Chrystusie dla wszystkich ludzi. Cz³owiek bez aski Bo ej jest grzesznym buntownikiem przeciw œwiêtemu Prawu Bo emu, gdy yje wed³ug po ¹dliwoœci cia³a. aska Bo a ofiaruje cz³owiekowi odpuszczenie grzechów, usprawiedliwienie, pojednanie z Bogiem, zbawienie oraz moc do ycia wiary. Dziêki asce Bo ej grzesznik mo e staæ siê Dzieckiem Bo ym. aska Bo a uczy wyrzeczenia siê wszelkiego z³a, zmiany ycia, pos³uszeñstwa i gorliwego naœladowania dobrych uczynków. Cz³owiek œwiadomie odrzucaj¹cy askê Bo ¹ zamyka przed sob¹ Królestwo Bo e. Teksty: Mt 18,21-27; Jan 1,12; Rz 3,22-23; Ef 1, ; 2,8-10; Gal 5,19-21; Kol 1,20-22; Tyt 2,11-14; 3,7; Hbr 10, Wiara Wiara jest pewnoœci¹ tego, czego siê oczekuje, jest przekonaniem o rzeczywistym istnieniu tego, czego siê nie widzi. Wiara to wielki przywilej Dzieci Bo ych, podstawowy warunek przyst¹pienia do Boga, usprawiedliwienia i podobania siê Bogu. Niedowiarstwo œwiata i fa³szywa nauka uderzaj¹ i doœwiadczaj¹ wiarê Dziecka Bo ego. Zwyciêzc¹ w tym doœwiadczeniu zostaje chrzeœcijanin, którego wiara oparta jest na niewzruszonym fundamencie nieomylnego S³owa Bo ego. Prawdziwie doskona³a wiara Dzieci Bo ych musi byæ ywa, czyli skuteczna przez mi³oœæ, objawiaj¹ca siê w przestrzeganiu Prawa Bo ego i w dobrych uczynkach musi wzrastaæ i rozwijaæ siê poprzez: S³owo Bo e, modlitwê i doœwiadczenia, poprzez aktywn¹ s³u bê w Koœciele. W czasach ostatecznych niektórzy odpadn¹ od wiary; ich upodobanie w œwiecie, bêdzie dla nich zgub¹. Teksty: Hbr 11 r.; 12,2; 10,22; 1Kor 2,5; 13,13; 1Jana 5,4; Gal 5,6; 1Tym.3,9; 4,3-1; 1Ptr 1,3-9; Jak 2,19-29, k 17,5; Rz 10,17. 9

10 8. Pos³uszeñstwo Bogu Pos³uszeñstwo Bogu jest podstawowym warunkiem harmonijnego i szczêœliwego istnienia nie tylko cz³owieka, lecz ca³ego Wszechœwiata. Przyczyna tragedii i niepowodzeñ ludzkoœci tkwi w niepos³uszeñstwie Prawu Bo emu. Niepos³uszeñstwo jest buntem i grzechem przeciwko Stwórcy i prowadzi do zguby doczesnej i wiecznej. Jezus Chrystus jest doskona³ym przyk³adem pos³uszeñstwa Bogu a do œmierci. Jest On dla wszystkich tych, którzy s¹ Jemu pos³uszni, Sprawc¹ zbawienia wiecznego. Pismo Œwiête ukazuje wiele przyk³adów pos³uszeñstwa oraz wynikaj¹ce z tego skutki. Bez pos³uszeñstwa niemo liwa jest pokuta i nawrócenie, œwiête ycie i zbawienie. Pos³uszeñstwa nie zast¹pi adna ofiara sk³adana przez ludzi. Teksty: 1Mj 26,5; 1Sam 15,22; Ps 119,89-91; Rz 5,19; Fil 2,5-9; Hbr 5,5-9; 1Ptr 1, Prawo Bo e (Zakon) Podstaw¹ sprawowania sprawiedliwych rz¹dów na ziemi s¹ sprawiedliwe prawa. Pierwszym Prawodawc¹ jest Bóg. Wola Jego zosta³a wyra ona w przykazaniach, przepisach i ustawach reguluj¹cych stosunek cz³owieka do Boga i do bliÿniego. Prawo Bo e, bêd¹ce podstawow¹ regu³¹ ycia wierz¹cego, jest œwiête, sprawiedliwe i dobre w ka dym czasie. Biblijne okreœlenie Prawo Bo e (Zakon Tora, Nomos) odnosi siê zarówno do moralnego Prawa Bo ego (g³ównie Dekalog Dziesiêæ Bo ych Przykazañ) jak te do Prawa Obrzêdowego. Prawo jest w swej istocie niezmienne. Umieraj¹c na krzy u jako doskona³a Ofiara, Jezus Chrystus wype³ni³ symboliczne Prawo Obrzêdowe, natomiast Prawo Moralne pozosta³o dla chrzeœcijan podstawow¹ regu³¹ ycia i pobo noœci. Prawo Moralne obejmuje: Dwa Przykazania Mi³oœci (Boga i cz³owieka), Dziesiêcioro Przykazañ Bo ych (Dekalog) i inne przykazania dotycz¹ce moralnoœci. Prawo Moralne nie ma mocy usprawiedliwienia, lecz wierz¹cy poznaje przez nie grzech, odczuwa koniecznoœæ pokuty, wielk¹ potrzebê ³aski i przez przestrzeganie daje dowód pos³uszeñstwa Bogu i mi³oœci do Niego. Prawo Bo e przez ca³¹ historiê ludzkoœci by³o i jest celem szczególnej nienawiœci i ataków szatana, jego zwolenników i s³ug. Szatan (istota zwana te diab³em) jest przeciwnikiem Boga i Ludu Bo ego. Jest on kusicielem, posiadaj¹cym zdolnoœæ przemienienia siê w anio³a œwiat³oœci; od samego pocz¹tku by³ morderc¹ i k³amc¹. Lud Bo y musi siê mu przeciwstawiæ. Na koñcu bêdzie on zg³adzony w jeziorze ognistym. Teksty: Ps 111; 19,8-9; 2Mj 20,1-17; Hbr 7,15-19; 9,1-10, 10,1-20; Mt 5, ; 13,38-39; 19,16-19; Rz 7,7.12; Jak 2,10-12; 4,7; 1Jana 2,3-7; 3,4; Ef 2,14-15; 6,11; Kol 2,13-17; 1Kor 7,19; 2Kor 11,14; 1Ptr 5,8; Jan 8,44; Obj 12,9.17; 14,12; 20,

11 10. Dzieñ Pañski Sobota Zgodnie z czwartym przykazaniem œwiêtego Dekalogu, Dniem Pañskim jest siódmy dzieñ tygodnia sobota. Postanowiony zosta³ przy stworzeniu œwiata i jest pami¹tk¹ stworzenia. Bóg sam odpocz¹³ w dniu siódmym, pob³ogos³awi³ go i uczyni³ œwiêtym. Jezus potwierdzi³ œwiêtoœæ Dnia Pañskiego, ukaza³ jego w³aœciwe znaczenie i wspania³oœæ przez wype³nienie czwartego przykazania oraz w³asne oœwiadczenie, i sabat dla cz³owieka jest uczyniony. Prawdê tê udokumentowa³ w³asnym codziennym yciem. Prawdziwe Dzieci Bo e przez wszystkie wieki zachowywa³y sobotê jako Dzieñ Pañski. Wszechwiedz¹cy Bóg przewiduj¹c, e przykazanie to bêdzie nagminnie ³amane, a wreszcie zmienione, opatrzy³ je znamiennym s³owem PAMIÊTAJ! Dzieñ ten by³ i jest znakiem miêdzy Bogiem a Jego Ludem. Dzieñ Pañski sobota trwa od wieczora (zachodu s³oñca) w pi¹tek, do wieczora (zachodu s³oñca) w sobotê. Teksty: 1Mj 2,1-3; 2Mj 16,14-30; 20,8-11; 3Mj 23,32; Iz 58,13-14; k 4,16-19; 23,50-56; Mt 24,20; Mr 2,27-28; Hbr 4,9(BT); DzAp 13, ; 16,12-15; Obj 1,10; Jak 2, Nawrócenie Nawrócenie zwane równie nowonarodzeniem jest g³êbok¹ i ca³kowit¹ przemian¹, jakiej w sercu i yciu cz³owieka dokonuje Bóg. Jest to akt jednorazowy, prze³omowy dla ycia ludzkiego. Poprzedza je okres przygotowania. Przemiany tej dokonuje Bóg poprzez Ducha Œwiêtego, przy œwiadomym i dobrowolnym wspó³uczestnictwie cz³owieka. Jest to wynikiem dzia³ania aski Bo- ej. Nawrócenie obejmuje ca³kowit¹ zmianê dotychczasowego sposobu myœlenia i postêpowania. Obejmuje ca³ego cz³owieka, jego ducha, duszê i cia³o. Istotn¹ oznak¹ nawrócenia jest skrucha i wyznanie grzechów oraz decyzja o prowadzeniu sprawiedliwego, zgodnego z wol¹ Bo ¹ ycia. Zewnêtrznym znakiem nawrócenia jest chrzest. Cz³owiek nawrócony, dbaj¹c o doskona³oœæ i œwiêtoœæ swego chrzeœcijañskiego ycia, musi codziennie zwyciê aæ grzech. Biblia nazywa to odradzaniem siê z dnia na dzieñ. Teksty: Iz 55,7; Joel 2,12-13; Jan 3,1-6; DzAp 2,38; 2Kor 4,16; 7,10; Ef 4, ; 1 Jana 1, Zewnêtrzne cechy chrzeœcijanina Chrzeœcijanin w widoczny sposób odró nia siê od swego otoczenia wieloma znamiennymi cechami zewnêtrznymi. Swym zachowaniem i wygl¹dem zewnêtrznym prezentuje najwy szy stopieñ kultury i moralnoœci biblijnej. Do cech jego nale ¹ m.in.: skromnoœæ, pokora, zrównowa enie, ³agodnoœæ, dobroæ i czystoœæ cielesna. Te cechy objawiaj¹ siê równie poprzez mowê, umiejêtnoœæ s³uchania, widoczn¹ cierpliwoœæ, w³aœciwy ubiór, uczesanie, nakrywanie przez niewiasty g³ów do modlitwy. 11

12 Chrzeœcijanin d¹ y do piêkna wewnêtrznego, uznaje piêkno naturalne, a jest przeciwny przesadzie w upiêkszaniu siê. Jest przeciwny takiemu towarzystwu i takim formom rozrywki, które nie uwzglêdniaj¹ wysokich wymagañ Pisma Œwiêtego i s¹ przesycone nieprzyzwoitoœci¹, nieczystoœci¹ i rozpust¹. Pismo Œwiête zaleca w³aœciwe korzystanie z darów Bo ych jak: kontakt z przyrod¹, s³oñcem, powietrzem i wod¹, korzystanie z dobrej muzyki, œpiewu i literatury, które nas buduj¹, korzystanie ze spotkañ (agap) Ludu Bo ego. Koœció³ zaleca swoim cz³onkom wystrzeganie siê wszystkiego co ma choæby pozór z³a. Teksty: Ef 5,3-4; 1Tym 2,8-9; 2Tym 2,22; Tyt 2,1-5; Jak 3,1-12; 1Kor 6,9-10; 11, ; 1Tes 5,12-23; 1Ptr 3,1-5; 1Jana 2, Zdrowie cz³owieka Najlepszym lekarzem cz³owieka jest Bóg. W Piœmie Œwiêtym zawar³ On wa ne nakazy dotycz¹ce naszego zdrowia psychicznego i cielesnego. Dla utrzymania dobrego zdrowia psychicznego zasadnicze znaczenie ma przyjêcie i pielêgnowanie w³aœciwego œwiatopogl¹du biblijnego, st¹d niezwykle wa nym jest eliminowanie grzechu i walka z jego przyczynami. By utrzymaæ zdrowie cielesne, nale y dbaæ o higienê cia³a (czystoœæ, ruch, odpoczynek, kontakt z przyrod¹), wstrzymywaæ siê od nieczystych pokarmów (np. miêso wieprzowe), w³aœciwie siê od ywiaæ (unikaæ ob arstwa), nie ulegaæ na³ogom, alkoholizmowi, nie u ywaæ nikotyny ani narkotyków. Teksty: 1Tes 5,23; 2M j 15,26; 20,8-11, 3Mj 11,1-47; k 21,34; Ps 103,3; 127,2; Iz 66,15-17; Mt 11,28-30; DzAp 15,29; 1Tym 4,12; 2Tym 1,7-12; 1Kor 6,10; 10,31; 1Ptr 4, Codzienne œwiadectwo wiary Zadaniem Koœcio³a Bo ego jest œwiadczenie o Prawdzie Bo ej i Zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Ka dy cz³onek zboru w miarê posiadania daru Ducha Œwiêtego odczuwa odpowiedzialnoœæ za œwiat, który idzie na zag³adê. Odpowiedzialnoœæ ta przejawia siê g³ównie we w³¹czaniu siê w misyjn¹ pracê Koœcio³a. Œwiadczenie o Prawdzie i Zbawieniu mo liwe jest ró nymi sposobami: ustnie, przez Bibliê, listy misyjne, literaturê Koœcio³a oraz codzienne ycie chrzeœcijañskie. Ustne g³oszenie to nawi¹zywanie kontaktów misyjnych z ludÿmi, utrzymywanie z nimi ³¹cznoœci i zapraszanie do s³uchania S³owa Bo ego. G³osimy te przez rozpowszechnianie Pisma Œwiêtego, przez rozsy³anie listów misyjnych do zainteresowania osób, przez literaturê koœcieln¹ wydawan¹ dla nawrócenia ludzi. Wa n¹ stron¹ wydawania œwiadectwa jest w³aœciwe prowadzenie chrzeœcijañskiego ycia, przez które wielu mo e dojœæ do poznania Prawdy. Œwiadectwo s³ów, aby by³o skuteczne, musi byæ poparte œwiadectwem ycia. Teksty: Mt 5,16; 24,24; Prz.Sal 24,11; DzAp 8,4; 1Kor 5,9; 2Kor 3,2; 5,11; Kol 4,16; 2Tym 2,5.15; 1Ptr 2,12; 2Ptr 3,6. 12

13 15. Modlitwa Modlitwa jest bezpoœrednim i niezawodnym po³¹czeniem z Bogiem. Zgodnie z rad¹ Pisma Œwiêtego Koœcio³owi Bo emu potrzeba wytrwa³ej i pokornej modlitwy, jako najwiêkszej wewnêtrznej potrzeby dzieci Bo ych. Koœció³ i ka dy cz³onek Koœcio³a modli siê w Imieniu Jezusa Chrystusa. Skutek modlitwy jest zale ny od wiary, cierpliwoœci, pos³uszeñstwa oraz Woli Boga. Rozró niamy nastêpuj¹ce rodzaje modlitwy: chwalebne, dziêkczynne, wyra- aj¹ce proœby i b³agania, pokutne, publiczne w zgromadzeniu i osobiste. Modlimy siê przy wszystkich okolicznoœciach ycia i porach dnia, np. w nabo eñstwach, powitaniach, po egnaniach, posi³kach, chorobie, smutku, w niebezpieczeñstwach, w pracy misyjnej, rano i wieczorem. Lud Bo y modli siê w ró nych miejscach, np. w sali zgromadzeñ, w domach prywatnych, w otoczeniu przyrody, w podró y. W szczególnych okolicznoœciach S³owo Bo e zaleca modlitwê po³¹czon¹ z postem. Dziecko Bo e do modlitwy winno byæ wewnêtrznie (duchowo) w³aœciwie usposobione. Uznajemy wszystkie biblijne formy modlitwy. Teksty: Przp.Sal 28,9; Mt 6,6; 26,41; uk 1,10; 18,1; Jan 14,13; DzAp 1,14; 20,36; 28,8; Rzym 15,30; Ef 5,20; Kol 1,3; 1Tes 5,17.18; 1Tym 2,1; Hbr 10,25; Jak 5, Ma³ eñstwo i rodzina Ma³ eñstwo i rodzina s¹ instytucjami ustanowionymi przez Boga. Ma³ eñstwo mê czyzny i kobiety, jako zwi¹zek monogamiczny, dozgonny i trwa³y, jest œcis³¹ wspólnot¹ duchowo-cielesn¹. Mi³oœæ i wiernoœæ s¹ zasadniczymi cechami, decyduj¹cymi o trwa³oœci ma³ eñstwa i rodziny. M¹ i ona wzajemnie siê mi³uj¹, lecz g³ow¹ w tym zwi¹zku jest m¹, zaœ ona okazuje uleg³oœæ mê owi. Separacja ma³ eñska mo e (lecz nie musi) nast¹piæ z przyczyny nierz¹du. Pismo Œwiête ostrzega przed wi¹zaniem siê wierz¹cych z niewierz¹cymi. Podstawowym celem ma³ eñstwa jest wzajemne œwiadczenie sobie mi³oœci. Obowi¹zkiem rodziców jest wszechstronne wychowanie swoich dzieci ze szczególnym uwzglêdnieniem wartoœci chrzeœcijañskich, co przejawia siê w nauczaniu zasad Pisma Œwiêtego, a zw³aszcza pos³uszeñstwa osi¹ganego poprzez stosowanie rozwa nego systemu napomnieñ i kar. Rodzice powinni mieæ równie na uwadze potrzeby materialne swoich dzieci. O wartoœci chrzeœcijañskiej rodziny decyduje te pos³uszeñstwo dzieci i czeœæ okazywana rodzicom przez ca³e ycie. Zbudowane na w³aœciwych chrzeœcijañskich zasadach ma³ eñstwo i rodzina, staj¹ siê mocn¹ podpor¹ Koœcio³a Bo ego i przekonuj¹cym œwiadectwem wiary. Teksty: 1Mj 2,19-23; Mt ; Prz.Sal 5,15-20; 19,18; 29,15; Kaz.Sal 9,9; Ef 5,22.23; 1Kor 7,10.11; 1Tes 4,3-5; 5Mj 5,6-8; 6,6.7; Prz.Sal 1,8.9; 2Kor 6,14-16; 1Kor 11,3-16; 1Tym 5,4.14; Ef 6,

14 17. Obrzêdy Biblijne Zewnêtrznym wyznaniem wiary jest chrzest przez ca³kowite zanurzenie. Mo e on nast¹piæ w wieku ca³kowitej dojrza³oœci umys³owej. Koœció³ Bo y dokonuje chrztu na wyraÿne, bezpoœrednie polecenie Jezusa Chrystusa. Chrzest musi byæ poprzedzony pokut¹, nawróceniem siê, wiar¹ i gor¹cym pragnieniem. Wówczas jest znakiem pogrzebania dotychczasowego ycia, odpuszczenia grzechów i powstania do nowego ycia w Bogu. Po chrzcie starsi Koœcio³a dokonuj¹ biblijnego obrz¹dku wk³adania r¹k, które zwykle wi¹ e siê z nape³nieniem Duchem Œwiêtym. Ze wzglêdu na wielk¹ potrzebê wp³ywu Ducha Œwiêtego, by Koœció³ móg³ yæ i rozwijaæ siê, wk³adanie r¹k na nowo ochrzczonych ma wielkie znaczenie. Wk³adanie r¹k mo e mieæ i inne znaczenie. Odró niamy wk³adanie r¹k ku uzdrowieniu, ku b³ogos³awieñstwu oraz ku poœwiêceniu w pracy Pañskiej, np. jako diakon. Drugie wk³adanie r¹k ma na celu równie : ordynacjê starszych zboru, pastorów i prezbiterów. Na yczenie rodziców b³ogos³awi siê ich dzieci przez wk³adanie na nie r¹k, s³u y to tak e wzrostowi zboru. Innym wa nym obrzêdem w yciu chrzeœcijañskim jest Wieczerza Pañska ( amanie Chleba), poprzedzona obrzêdem pokory umywaniem nóg. Wieczerza Pañska jest pami¹tk¹ œmierci i przelania krwi Pana Jezusa Chrystusa. Chleb jest symbolem Cia³a, a wino jest symbolem Krwi. Do uczestnictwa w Wieczerzy Pañskiej Dziecko Bo e musi przystêpowaæ godnie, z czystym sumieniem wobec Boga i ludzi. W Piœmie Œwiêtym dostrzegamy jeszcze obrzêd pomazania olejkiem osoby chorej (na yczenie) wraz z modlitw¹ o jej uzdrowienie. Niewiasty chrzeœcijañskie przestrzegaj¹ biblijnego zwyczaju nakrywania g³ów do modlitwy i prorokowania. Koœció³ praktykuje równie b³ogos³awieñstwo œlubne nowo eñców. Koœció³ zapewnia tak e pos³ugê duchow¹ podczas pogrzebu swych cz³onków i sympatyków. Teksty: Mt 28,19.20; Mr 16,16; DzAp 2,38.39; Hbr 6,1-3; DzAp 8,14-17; 9,17; 13,2.3; 2Tym 1,6.7; Mr 16,17.18; Mt 19,13-15; 1Mj 48,13.14; Mt 26,26-29; 1Kor 11,23-29; Jan 13,3-17; Jak 5,14.15; 1Kor 11, Cz³owiek Bóg stworzy³ cz³owieka dobrego i doskona³ego. Na skutek grzechu sta³ siê on grzesznym i œmiertelnym. Cz³owiek to duch, dusza i cia³o. Ani duch, ani dusza, ani cia³o oddzielnie nie tworz¹ osobowoœci i œwiadomie istnieæ nie mog¹. Dusza ludzka jest œmiertelna. Nieœmiertelnoœæ otrzyma cz³owiek (z aski Bo ej przez Jezusa Chrystusa i poprzez podporz¹dkowanie siê woli Bo ej) w dniu zmartwychwstania sprawiedliwych. Nauki o duszy nieœmiertelnej, yciu pozagrobowym i czyœæcu s¹ niezgodne z Pismem Œwiêtym. Pismo Œwiête ostrzega ludzi przed wywo³ywaniem duchów i spirytyzmem. Teksty: 1Mj 1,31; 3Mj 20,6.27; 5Mj 18,9-12; Job 7,8-10; Ps 146,4; Kaz.Sal 7,29; 9,5-6.10; Iz 8,19-20; Ez 18,4; Mt 10,28; Jan 11,11; Rz 5,12; 6,23; 1Tes 4,13-17; 5,23; 1Tym 1,17; 6,16; 2Tym 4,8. 14

15 19. Œwi¹tynia Bo a Œwi¹tynia Bo a by³a i jest jedynym oœrodkiem S³u by Bo ej. W Starym Testamencie materialna Œwi¹tynia Bo a by³a miejscem spotkania ludzi z Bogiem. Sk³ada³a siê z miejsca œwiêtego i najœwiêtszego. Okreœlona by³a ró - nymi nazwami: przybytek i namiot zgromadzenia, namiot œwiadectwa, koœció³, Dom Bo y. S³u ba Bo a w tej œwi¹tyni polega³a przede wszystkim na sk³adaniu ofiar. Œwi¹tynia ta i jej s³u ba by³a niedoskona³a i by³a symbolem oraz obrazem Œwi¹tyni Duchowej i jej s³u by. Z chwil¹ œmierci Jezusa Chrystusa starotestamentowa œwi¹tynia straci³a swoje znaczenie. Powsta³a nowa Duchowa Œwi¹tynia, której budowniczym jest sam Pan. Ta nowa Duchowa Œwi¹tynia, zwana Niebiesk¹, powsta³a przez po³¹czenie w Chrystusie rodziny Bo ej na ziemi z rodzin¹ Niebiesk¹. W tej Œwi¹tyni odbywa siê doskona³a, zbawienna S³u ba Bo a. Jedynym Najwy szym Kap³anem Niebieskiej Œwi¹tyni jest Jezus Chrystus, który jest jednoczeœnie Opok¹, Kamieniem Wêgielnym, Fundamentem, S³ug¹ i Panem w tej Œwi¹tyni. S³u ba ta polega na g³oszeniu S³owa Zbawienia i Pojednania, na powszechnym kap³añstwie, na sk³adaniu duchowych ofiar, na szafarstwie dóbr i ³ask Bo ych. Lud Bo y wiedz¹c, e jest Œwi¹tyni¹ Bo ¹, dba o jej czystoœæ i œwiêtoœæ. Teksty: 2Mj 25,8; 4Mj 9,15; DzAp 7, ; Mt 27,51; 1Tym 3,15; Hbr 8,1.2; Zach 6,12.13; 1Ptr 2,5-9; Ef 2, ; Jan 2,19-22; 14,23; 1Kor 3,16.17; Ef 5,27; Hbr 3,6 (BG); Jan 15,19; 17,14; Ef 1,10; Hbr 12,22-24; Ef 3, S¹d Bo y Zgodnie z wol¹ Bo ¹ i Jego sprawiedliwym Prawem cz³owiek, który chce yæ wiecznie, powinien przestrzegaæ zasad podanych przez Stwórcê. Niepos³uszeñstwo powoduje, e cz³owiek staje siê winnym przestêpstwa i podlega s¹dowi. Zap³at¹ za grzech jest œmieræ. Bóg jest Istot¹ nieomyln¹, a zatem i Jego decyzje podejmowane na s¹dzie s¹ nieomylne i sprawiedliwe. Wszyscy ludzie musz¹ zdaæ rachunek ze swojego ycia. Biblia rozró nia kilka rodzajów s¹du. Cz³owiek, który chce unikn¹æ kary S¹du Bo ego, musi przestrzegaæ Bo ych Praw. Szczególne znaczenie dla zbawienia cz³owieka w czasie aski, ma S¹d Ewangelii. Pod pojêciem tym rozumiemy dan¹ przez Boga mo liwoœæ przyjêcia lub odrzucenia Ewangelii. Cz³owiek jest tym, który dobrowolnie siê os¹dza b¹dÿ do ycia wiecznego, b¹dÿ na potêpienie. Od wyroku potêpienia na S¹dzie Ostatecznym nie ma wybawienia. Teksty: 5Mj 5,29; Mt 19,16-19; Rz 5,12; 6,23; Obj 19,1-3; Kaz.Sal 12,13.14; 2Kor 5,10; Jan 5,24; Mt 25, Nadzieja Nadzieja to radosne oczekiwanie po ¹danego dobra, spodziewanie siê, ufnoœæ i otucha, to pewien rodzaj pewnoœci czegoœ, co ma byæ udzia³em cz³owieka. Jedn¹ z trzech zasadniczych wartoœci ycia chrzeœcijañskiego 15

16 jest Bo a nadzieja. Dotyczy ona dwóch rzeczywistoœci: teraÿniejszej i przysz³ej. O teraÿniejszej nadziei mówimy, gdy sk³adamy nasze teraÿniejsze ycie w rêce Pana, z ufnoœci¹, e nas poprowadzi. O przysz³ej nadziei mówimy, gdy oczekujemy radoœnie, cierpliwie i z ufnoœci¹ spe³nienia siê b³ogos³awionych obietnic Bo ych. Umo liwia nam ona doskona³¹, trwa³¹ i ci¹g³¹ wspólnotê z Bogiem, Jezusem Chrystusem i Ludem Bo ym w jednym Duchowym Koœciele. Nadzieja Bo a jest jedyn¹ wa n¹ i fundamentaln¹ wartoœci¹ dla ycia Ludu Bo ego. Bez niej, mimo posiadania ró nych nadziei ludzkich, ycie cz³owieka jest bezwartoœciowe dla Boga cz³owiek yje bez nadziei. Teksty: Rz 8,24.25; Ef 4,4; Rz 5,5; Ps 14,7; 1Kor 15,19; Kol 1,5; Ef 2, Powtórne przyjœcie Jezusa Chrystusa Podstaw¹ wiary i nadziei chrzeœcijan, jest s³awne drugie przyjœcie Pana Jezusa Chrystusa. Bêdzie ono najwiêkszym wydarzeniem przysz³oœci i przyczyn¹ najwiêkszej radoœci Dzieci Bo ych. Obietnica o drugim przyjœciu Pana Jezusa by³a znana i g³oszona ju w Starym Testamencie. Chrzeœcijanie wi¹ ¹ z tym wydarzeniem wszystkie swoje nadzieje wieczne. Z chwil¹ przyjœcia Jezusa nast¹pi zmartwychwstanie, przemienienie i zabranie sprawiedliwych do Domu Ojca. Dzieñ przyjœcia Jezusa jest dla wszystkich ludzi tajemnic¹. Jednak Bóg nawo³uje do czujnoœci, uwa nego obserwowania znaków czasu i przygotowania siê na ten wielki dzieñ. Przyjœcie Jezusa Chrystusa bêdzie wydarzeniem widzialnym. Przyjdzie On w Chwale Ojca wraz z anio³ami œwiêtymi. Bêdzie to chwila tragiczna dla jednych, a radosna dla innych. W przyjœciu Jezusa Chrystusa rozstrzygniêta zostanie ostatecznie wieczna przysz³oœæ sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Teksty: Mt 24, ; Jan 14,1-3; DzAp 1,10-11; 1Kor 15,50-54; 1Tes 4,16-17; Flp 3,20-21; Tyt 2,11-14, Judy 14; Obj 22, Tysi¹clecie i Nowa Ziemia Drugie przyjœcie Jezusa Chrystusa i po³¹czone z nim zmartwychwstanie sprawiedliwych, zapocz¹tkuje okres tysi¹cletniego królowania zbawionych z Chrystusem w niebie. Ziemia w tym czasie bêdzie pustkowiem. Lud Bo y uczestniczyæ bêdzie w odbywaj¹cym siê wówczas s¹dzie nad szatanem, jego anio³ami i bezbo nym œwiatem. Po okresie Tysi¹clecia nast¹pi zmartwychwstanie niesprawiedliwych i S¹d Ostateczny, na którym zostanie og³oszony Bo y wyrok na wszelk¹ niesprawiedliwoœæ. Szatan, jego upadli anio³owie i wszyscy niesprawiedliwi ludzie, wtr¹ceni bêd¹ w jezioro gorej¹ce ogniem i siark¹. Jest to wtóra œmieræ, ostateczne unicestwienie wszelkiego z³a. Wówczas te zostanie zniszczona nasza ziemia, a zbawiony Lud Bo y posi¹dzie Now¹ Ziemiê na wieczne mieszkanie. Teksty: 2Ptr 3,13; Obj 6,14; 20,1-3; Jer 4,23-27; Obj 20,4-15; Iz 65,17; Obj 21,1-5 16

17 24. Wolnoœæ cz³owieka, s³u ba wojskowa, poszanowanie w³adzy œwieckiej Bóg obdarzy³ ka dego cz³owieka woln¹ wol¹. Z tego wynika elementarne, osobiste prawo do wolnoœci sumienia i wyznania, jako podstawy funkcjonowania ka dego wolnego spo³eczeñstwa. Chrzeœcijanin ma wykazywaæ mi³oœæ i d¹ yæ do tego, by ca³a ludzkoœæ by³a zbawiona. Do tego s¹ te w³¹czeni nieprzyjaciele, i dlatego Dziecko Bo e nie bierze udzia³u w s³u bie wojskowej czy dzia³aniach wojennych. Chrzeœcijanin jest wolnym cz³owiekiem, lecz pod p³aszczykiem wolnoœci nie mo na pochwalaæ i czyniæ z³a. Ka dy ma prawo yæ wed³ug swego sumienia. Z tej elementarnej regu³y wynika osobista odpowiedzialnoœæ cz³owieka przed Bogiem i przed ludÿmi. Wszyscy ludzie wzglêdem Boga i Ludu Bo ego, bez wzglêdu na pochodzenie spo³eczne i narodowe s¹ równi. W³adza œwiecka pochodzi od Boga. Jej celem winna byæ zawsze obrona praw osobistych, religijnych, spo³ecznych i obywatelskich ludzi, utrzymywanie porz¹dku i troska o ca³e spo³eczeñstwo. Pismo Œwiête nakazuje poszanowanie w³adzy œwieckiej z uwzglêdnieniem zasady mówi¹cej e wiêcej nale y s³uchaæ Boga ni ludzi (DzAp 4,19; 5,29), z czego wynika czeœæ, szacunek, pos³uszeñstwo, bojaÿñ, œwiadczenia pieniê ne oraz modlitwy w intencji naszego spokojnego ycia. Teksty: 5Mj 10,17; 30,19; Dan 2,20-22; Mt 22,21; DzAp 4,19, 5,29; Rz 12,1-2; 13,1-4; 1Kor 2,12. 17

18 WeŸ udzia³ w ogólnodostêpnych, bezp³atnych, Korespondencyjnych Kursach Biblijnych! Wiêcej informacji na temat Koœcio³a mo na znaleÿæ na naszej stronie internetowej: Nasz adres: Bielsko-Bia³a skr. poczt. 411 tel./fax (033) sekretariat@kchds.pl 18