Głos Wolsztyński. str.1

Transkrypt

1 str.1

2 str.2 Siwki w Siedlcu i w Chorzeminie Fot. Robert Staszewski Fot Mateusz Domagalski Tradycyjnie już w Wielkanoc na naszym terenie pojawiają się Siwki. W pierwszy dzień przybyły do Siedlca, a w drugi dzień do Chorzemina. Tym razem otoczenie było typowo zimowe, dlatego pojawiły się napisy o porwaniu wiosny. To dobrze, że młodzież zachowuje dawne zwyczaje.

3 Przedstawiciele Społecznego Komitetu Restytucji Pomnika Wolności w Kaszczorze panowie Błażej Kręc, Wojciech Gocłowski, Marian Skibiński uczestniczyli w spotkaniu z prezesem Prawa i Sprawiedliwości Jarosławem Kaczyńskim w Nowym Tomyślu. Poprosiłam o krótką relację z tego spotkania, ponieważ sama w nim nie uczestniczyłam. B. Kręc: Pan prezes Jarosław Kaczyński przedstawił program Prawa i Sprawiedliwości. Głównymi tematami były: służba zdrowia, bezrobocie, emigracja młodzieży, oświata, OFE czyli najważniejsze problemy dotyczące kraju. W. Gocłowski: J. Kaczyński jest przeciwny komercjalizacji i prywatyzacji służby zdrowia, ponieważ szpitale działające na zasadzie spółki prawa handlowego skupiają się na zyskach i rozwijaniu tych gałęzi lecznictwa, które przynoszą zysk. Kierując się zasadami gospodarki rynkowej likwidują działy lecznictwa potrzebne, a niekoniecznie przynoszące wymierny zysk. Opowiedział się za likwidacją gimnazjum, przywróceniem porządku i dyscypliny w szkołach, w celu podniesienia autorytetu nauczyciela. Zwrócił uwagę na konieczność wychowania patriotycznego i zmiany programowe w nauczaniu. M. Skibiński: Pan prezes mówił o potrzebie ujednolicenia programów nauczania. Ujednoliceniu podręczników, aby te były wielokrotnie wykorzystane, a nie jak to się dzieje obecnie, że są nieaktualne w następnych latach. W. Gocłowski: Pan premier Kaczyński mówił o niewydolnym systemie podatkowym. Za źle wybudowany stadion otrzymuje się milionowe nagrody, z których płaci się tylko 19% podatku. Zwrócił uwagę na systemowe rozwiązania. W tej chwili osoby najwięcej zarabiające nie płacą podatku w Polsce. Przykładem są sieci handlowe, które zniszczyły polski handel. Sieci te nie płacą podatków w naszym kraju. Podał przykład Węgier, gdzie poradzono sobie z sieciami handlowymi, obłożywszy je podatkiem obrotowym. Mówił o wyprzedaży majątku narodowego, poczty, kolei. Zapewniał, że są pieniądze na restrukturyzację tych firm, ale się nic w tym kierunku nie robi. Nie wykorzystujemy funduszy unijnych. Kiedy PiS rozpoczynał rządy, to poprzednicy wykorzystali tylko 2% funduszy unijnych. Na zakończenie rządu PiS wykorzystanie środków unijnych wynosiło 60%. Wspomniał śp. Grażynę Gęsicką (zginęła w katastrofie smoleńskiej), która stworzyła system wykorzystania środków unijnych. Prezes Kaczyński zwrócił uwagę na katastrofę demograficzną. Jesteśmy na około 220. miejscu pod względem przyrostu naturalnego wśród krajów. Polskich dzieci więcej rodzi się w Anglii. B. Kręc: Jarosław był przeciwny tworzeniu OFE (razem z L. Dornem głosowali przeciw OFE). Powiedział, że Polacy zostali oszukani, porównał OFE do afery Amber Gold. Uważa, że zmiana systemu emerytalnego powinna być poprzedzona referendum, a rekonstrukcja systemu opierać się na zasadzie solidaryzmu. Było wiele pytań do pana prezesa, jak powiedzieli uczestnicy spotkania. Wśród nich zadano i takie: jak żyć w Polsce za 600 zł? J. Kaczyński odpowiedział, że za to żyć się nie da. M. Skibiński: Pan prezes PiS mówi też o wzrastającym bezrobociu. Za str.3 Po spotkaniu z Jarosławem Kaczyńskim Pan Prezes Jarosław Kaczyński przy Pomniku Wolności w Kaszczorze oraz członkowie Społecznego Komitetu Restytucji Pomnika Wolności w Kaszczorze panowie Błażej Kręc, Wojciech Gocłowski czasów rządu PiS było najniższe od czasu przemian. Przeszło milion osób wyjechało za granicę i ich się nie bierze pod uwagę w statystykach. W. Gocłowski: Jest wiele osób nie zgłoszonych w różnych wykazach. Jest ich prawdopodobnie ok. 1 miliona. Przedstawiciele Społecznego Komitetu Restytucji Pomnika Wolności w Kaszczorze rozmawiając ze mną po sobotnim spotkaniu wyrazili nadzieję, że pan prezes wieczorem wracając ze Świebodzina w drodze do Wschowy zatrzyma się przy Pomniku Wolności w Kaszczorze. W 2011 roku Pomnik Wolności (dawniej Piłsudskiego) odbudowano, a na nim upamiętniono nie tylko marszałka Piłsudskiego, ale także prezydentów R. Kaczorowskiego (na uchodźctwie) i prof. L. Kaczyńskiego, który zgineli w katastrofie smoleńskiej. Tę piękną uroczystość relacjonowaliśmy w numerze 20(460)2011. Były premier, prezes PiS pojawił się w sobotę 6 kwietnia w Kaszczorze o godz Przywitało go kilkanaście osób, w tym ksiądz kanonik M. Szymański. Poczet sztandarowy Powstańców Wielkopolski z Kaszczoru stanowili Robert Szwed, Maciej Myczka i Łukasz Myczka. Pan J. Kaczyński złożył wiązankę kwiatów i zapalił znicz przy pomniku. Powiedział, że widział wiele pomników poświęconych tragedii smoleńskiej, ale ten w Kaszczorze przekazuje wiele wiedzy młodemu pokoleniu. W księdze pamiątkowej wpisał te oto słowa: Z wielką wdzięcznością i wzruszeniem przebywam w tym niezwykłym miejscu. Rozmawiał z mieszkańcami wsi. Sołtys Kazimierz Jakuszyk wręczył czerwone róże panu J. Kaczyńskiemu, mówiąc: Jest pan wielkim Polakiem i patriotą. Życzył:,,aby jego trud wpłynął na zmianę mentalności Polaków, żeby Polska w niedalekiej przyszłości doznała społecznego cudu Zmartwychwstania. Anna Domagalska

4 str.4 Zjazd byłych członków Krucjaty Eucharystycznej i Koła Ministrantów. 27 maja planowany jest zjazd byłych członków Krucjaty Eucharystycznej i Koła Ministrantów z terenu byłego i aktualnego dekanatu zbąszyńskiego i wolsztyńskiego w kontekście roli ks. Teodora Lercha w zakresie reaktywowania po wojnie tych dziecięco młodzieżowych wspólnot. Wstępną informację można uzyskać pod nr kom Więcej informacji podamy w następnym numerze Głosu. Szkolenie bartników 20 kwietnia w Skansenie Budownictwa Ludowego w Wolsztynie odbędzie się szkolenie młodych bartników, wykład teoretyczny i nauka praktyczna wejścia za pomocą leziwa na barć. Jednym z wykładowców części teoretycznej będzie pan Bazyli Chomiak, członek Zarządu Polskiego Związku Pszczelarskiego, część praktyczną poprowadzi pan Jan Socha z Czmonia. W szkoleniu weźmie udział 11 pszczelarzy, którzy na zakończenie otrzymają certyfikaty. Celem jest integracja środowiska młodych pszczelarzy i podtrzymanie pięknych kart historii wielkopolskiego bartnictwa. Szkolenie organizuje Rejonowy Związek Pszczelarzy w Lesznie. Jest granica bólu, Po której przychodzi ukojenie Serdeczne podziękowania Personelowi Oddziału Chirurgicznego oraz Wewnętrznego, Dawcom Krwi, Kołu Łowieckiemu Diana, Rodzinie, Znajomym, Sąsiadom za udział w Różańcu i w Mszach Świętych, w ostatniej drodze pożegnania Śp. Romana Pacyny składa Żona z dziećmi

5 str.5 ULGA REHABILITACYJNA Podatnicy będący osobami niepełnosprawnymi oraz posiadający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną ponoszący wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych mają prawo skorzystać z ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych po spełnieniu określonych warunków. Aby przekonać się, czy jest możliwe zastosowanie tzw. ulgi rehabilitacyjnej przede wszystkim należy sprawdzić, do kogo jest ona adresowana. Osoba niepełnosprawna to osoba, która posiada: orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności lub decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16. roku życia, albo też orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów, obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. Natomiast osoba niepełnosprawna pozostająca na utrzymaniu podatnika to osoba niepełnosprawna, której roczne dochody nie przekraczają kwoty 9120 zł, będąca dla podatnika współmałżonkiem, dzieckiem własnym, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem obcym przyjętym na wychowanie, pasierbem, rodzicem, rodzicem współmałżonka, rodzeństwem, ojczymem, macochą, zięciem lub synową. Trzeba również pamiętać, że nie każdy wydatek dotyczący osoby niepełnosprawnej uprawnia do odliczeń, ale tylko takie wydatki, które zostały wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Wydatki, uprawniające do odliczeń dzielą się na nielimitowane oraz limitowane. Do wydatków nielimitowanych czyli takich, w przypadku których odliczeniu podlega cała wydatkowana kwota należą wydatki poniesione na: adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego, zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, odpłatny pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, odpłatny pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa, opłacenie tłumacza języka migowego, kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia, odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne: osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego, osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16, również innymi niż karetka środkami transportu sanitarnego, odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem: na turnusie rehabilitacyjnym, w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, zakładach rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno -opiekuńczych, na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia. Natomiast do wydatków limitowanych zalicza się wydatki poniesione na: opłacenie przewodników osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa maksymalna kwota odliczenia w roku podatkowym wynosi 2280 zł, utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, tj. odpowiednio wyszkolonego i specjalnie oznaczonego psa (np. psa przewodnika), który ułatwia osobie niepełnosprawnej aktywne uczestnictwo w życiu społecznym maksymalna kwota odliczenia w roku podatkowym wynosi 2280 zł, używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia, na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne maksymalna kwota odliczenia w roku podatkowym wynosi 2280 zł, leki, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo. W tym przypadku odliczeniu podlegają wydatki w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy wydatkami faktycznie poniesionymi w danym miesiącu a kwotą 100 zł. Wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Może to być faktura, rachunek, dowód wpłaty na poczcie lub potwierdzenie przelewu bankowego, o ile wynika z nich kto, kiedy, ile oraz za co zapłacił. Jedynie w przypadku wydatków limitowanych związanych z: opłaceniem przewodników osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, utrzymaniem psa asystującego przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa oraz używaniem samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa albo niepełnosprawnego dziecka, które nie ukończyło 16. roku życia nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających wysokość wydatków. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika, okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego, czy okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. socjalnych W przypadku wydatków: nielimitowanych odliczyć można kwotę faktycznie poniesioną, ograniczonych górnym limitem kwotowym odliczyć można kwotę faktycznie poniesioną, nie wyższą jednak niż limit, częściowo sfinansowanych (dofinansowanych) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz wydatków zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie odliczyć można jedynie różnicę pomiędzy wydatkami faktycznie poniesionymi a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie, na leki odliczyć można różnicę pomiędzy wydatkami faktycznie poniesionymi w danym miesiącu a kwotą 100 zł. podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym PIT-36, PIT-37 lub PIT-28, do którego (których) dołączyć należy formularz PIT/O (informacja o odliczeniach). Magdalena Barska Zastępca Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wolsztynie

6 str.6 O rolnictwie, stanie sanitarnym gminy Obrady XXXV sesji Rady Gminy w Przemęcie odbyły się 28 marca. Sprawozdania Pani Wójt. Wójt Dorota Gorzelniak poinformowała, że po zasięgnięciu opinii prawnej na temat ewentualnej dodatkowej apelacji w sprawach odszkodowania za drogi nie ma właściwie szans na wygranie Wójt D. Gorzelniak spraw w sądzie. Przedstawiła orzeczenie w sprawie kar nałożonych przez WIOŚ za wprowadzenie ścieków w Wieleniu do środowiska z naruszeniem warunków pozwolenia wodno prawnego (brak badań). Począwszy od 2007 roku kary pieniężne zamieniane są na inwestycje w oczyszczalniach. Gmina Przemęt wraz z gminami regionu leszczyńskiego zgłosiła akces do organizacji OFAL Obszar Funkcjonalny Aglomeracji Leszczyńskiej, co zapewni możliwość aplikowania o środki na projekty techniczne i inne dokumenty (np. strategia gminy) w celu przygotowania na nowy okres programowania, ponieważ zgodnie z założeniami mniej pieniędzy ma zostać przeznaczone na gminy, a więcej na partnerstwo. Zgodnie z nową ustawą Prawo Geologiczne przedsiębiorcy mogą ubiegać się o koncesję na wydobywanie kruszywa, jeżeli złoże jest udokumentowane i naniesione w studium. Na obszarze do 2 ha koncesję wydaje Starostwo Powiatowe a powyżej tego obszaru Urząd Marszałkowski. Ogłoszono przetargi na budowę kanalizacji sanitarnej w Nowej Wsi i w Mochach. Na remont boiska w Buczu przeznaczono kwotę ,26 zł. Już jest pozwolenie na budowę sali gimnastycznej w Kluczewie, przygotowywana jest również dokumentacja na adaptację piętra nad stołówką w szkole w Mochach (na sale lekcyjne). Dla rolników Informację z realizacji zadań przez Biuro Powiatowe Agencji Modernizacji i Restrukturyzacji Rolnictwa w Wolsztynie przedstawił kierownik Biura Andrzej Wita. Beneficjentami działań realizowanych przez ARiMR są rolnicy, mieszkańcy wsi, przedsiębiorcy i samorządy lokalne. Na pomoc mogą też liczyć podmioty sektora rybackiego. Realizowane są zadania płatności bezpośrednie będące instrumentem wsparcia dochodów rolników. Wsparcie finansowe udzielane jest rolnikom proporcjonalnie do powierzchni upraw i posiadanych zwierząt. Po raz pierwszy płatności bezpośrednie wypłacono rolnikom w 2004 roku. Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata umożliwia kontynuację procesu modernizacji oraz rozwoju polskiej gospodarki żywnościowej i wsi. W ramach programu realizowane jest wiele zadań. Między innymi: - Poprawa konkurencyjności sektora rolnego i leśnego przez: szkolenia zawodowe dla osób zatrudnionych w rolnictwie i leśnictwie, ułatwienie startu młodym rolnikom, renty strukturalne, korzystanie z usług doradczych, modernizacja gospodarstw rolnych. - Poprawa środowiska naturalnego i obszarów wiejskich przez: wspieranie gospodarowania na obszarach górskich i innych o niekorzystnych warunkach gospodarowania. - Polepszanie jakości życia na obszarach wiejskich i różnicowanie gospodarki wiejskiej przez: -różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej, tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw, podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej, odnowa i rozwój wsi. Rejestr zwierząt Agencja prowadzi rejestr zwierząt gospodarskich oznakowanych (bydła, owiec, kóz i świń). Na terenie powiatu zarejestrowanych jest ok. trzody chlewnej tys. szt w 2231 stadach, bydła szt. w 1193 stadach, owce 352 szt w 6 stadach, kozy 82 szt w 32 stadach. Kierownik A. Wita przypomniał, że posiadacze kóz powinni stada zarejestrować i nie jest to wymysł tylko wymóg. Od 28 marca przyjmowane są wnioski na modernizacje gospodarstw i nie trzeba jeździć do Poznania. Bardzo ważne jest prawidłowe wypełnienie wniosków, ponieważ niekompletny wniosek nie jest rozpatrzony. Stan sanitarny gminy Informację o stanie sanitarnym i sytuacji epidemiologicznej na terenie gminy przedstawiła kierownik działu nadzoru Lidia Kwinto. Przedstawiła, jakie zostały przeprowadzone kontrole i czego dotyczyły. Nie budził zastrzeżeń stan sanitarno-higieniczny i techniczny obiektów użyteczności publicznej. Przeprowadzono 151 kontroli zakładów żywnościowożywieniowych, nałożono 14 mandatów na kwotę 1950,00 zł. Decyzje administracyjne dotyczące złego stanu sanitarno- higienicznego i technicznego wydano dla Zespołu Szkół Gimnazjum i Szkoły Podstawowej w Przemęcie i Mochach. W 2012 roku w powiecie wolsztyńskim wystąpił wzrost zachorowań w przypadku salmonellozy, krztuśca, ospy wietrznej i podejrzeń zachorowań na grypę. W powiecie jest 9 osób uchylających się od szczepień, nie ma takich osób w gminie Przemęt. Szczepieniu przeciw grypie poddało się w powiecie 685 osób, w gminie Przemęt Ogólnie stan sanitarny i sytuacja epidemiologiczna na terenie gminy nie jest zła i zdaniem L. Kwinto na razie nie ma powodów do obaw. Świadczenia GOPS Kierownik GOPS w Przemęcie Barbara Ścigała poinformowała, że w roku 2012 Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej objął wsparciem w formie świadczeń pieniężnych i w naturze

7 Coraz więcej ludzi potrzebuje pomocy str.7 27 marca odbyły się obrady sesji Rady Miejskiej. Sprawozdanie burmistrza Burmistrz Andrzej Rogozinski poinformował o odbytym Walnym Zgromadzeniu Miast Polskich, podczas którego Burmistrz poruszano sprawy oświaty, zmian Andrzej Rogozinski dotyczących ustawy o samorządzie gminnym i ustawy śmieciowej. Proponowano, by za wynagrodzenia dla nauczycieli odpowiadał budżet państwa. Przeprowadzono kontrolę w zakresie organizacji przyjmowania, rozpatrywania i załatwiania skarg i wniosków w Urzędzie Miejskim w Wolsztynie za rok Wojewoda Wielkopolski ocenił pozytywnie działalność Urzędu Miejskiego w Wolsztynie w tym zakresie (12 skarg, w tym 10 od Pana Józefa Kubika). Na zaproszenie prezesa firmy Szynaka Meble burmistrz Wolsztyna Andrzej Rogozinski odwiedził stoisko Wolsztyńskiej Fabryki Mebli na Międzynarodowych Targach Poznańskich Meble Polska Poznańska Wyższa Szkoła Biznesu, Wielkopolski Związek Pracodawców oraz Biuro Promocji Gospodarczej i Certyfikacji w Poznaniu przyznali miastu Wolsztyn tytuł Miasto godne polecenia. cd. ze str rodzin. Świadczenia przyznano 526 osobom, co stanowi 3,76% ogółu mieszkańców. W 2012 roku około 16,56% stanowiły nowe rodziny, które nie figurowały w rejestrach lub nie korzystały z pomocy od co najmniej 2 lat. Przyczyną przyznawania pomocy była długotrwała lub ciężka choroba, niepełnosprawność, potrzeba ochrony macierzyństwa. W większości przypadków było kilka przesłanek. Pomoc w postaci pracy W Urzędzie Marszałkowskim Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu podpisano dwie umowy o dofinansowanie realizacji inwestycji w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata Projekt Budowa boiska wielofunkcyjnego w Obrze dofinansowano kwotą ,00 zł, natomiast na realizację projektu pn. Urządzenie siłowni na świeżym powietrzu na promenadzie przy Jeziorze Wolsztyńskim w Wolsztynie gmina Wolsztyn otrzymała dotację w wysokości zł. Oba zadania zrealizuje się w pierwszej połowie 2013 r. Przetarg na budowę skateparku przy ul. Komorowskiej w Wolsztynie wygrała firma TECHRAMPS Piotra Nowaka z Krakowa. Koszt inwestycji tysięcy złotych. Dyrektor OPS Barbara Działalność Ośrodka Pomocy Społecznej Sprawozdanie przedstawiła dyrektor Barbara Szramka. Ośrodek zatrudnia 21 osób. Na 2012 r. przyznano budżet w wysokości 13 milionów 843 tysięcy zł. Na zadania własne przeznaczono 4 Szramka miliony 378 tysięcy złotych (na dożywianie dzieci w szkołach i przedszkolach, na zasiłki stałe, okresowe, socjalnej otrzymało 326 rodzin, w tym 90 otrzymało pomoc wyłącznie w tej postaci. W 2012 r. realizowano program rządowy w zakresie dożywiania. Koszt programu ogółem zł, z tego zł to środki własne. W 2012 roku uprawnionych do pobierania świadczeń z Funduszu Alimentacyjnego było 67 osób. Ogółem wypłacono 777 świadczeń na kwotę zł. Od maja 2012 roku w GOPS zatrudniony został asystent na opłatę w Domach Pomocy Społecznej, na dodatki mieszkaniowe itd.). Na zadania zlecone 9 milionów 464 tysiące złotych. Budżet na zadania własne ustala gmina Wolsztyn, a na zadania zlecone Wielkopolski Urząd Wojewódzki. Na utrzymanie ośrodka OPS przeznacza się 857 tysięcy złotych, w tym 785 tysięcy na płace, telefony, zakup materiałów biurowych, delegacje. Na świadczenia rodzinne wydano 8 milionów 808 tysięcy złotych. Kwota ta jest wypłacana ze środków zadań zleconych (zasiłki rodzinne, zasiłki pielęgnacyjne, fundusz alimentacyjny). W roku 2012 Wojewoda zarządził kontrolę, która nie wykazała żadnych nieprawidłowości. W 2012 roku z pomocy społecznej skorzystało 586 rodzin. Są to rodziny, które uzyskały pomoc wynikającą z ustawy o pomocy społecznej, w tym 281 rodzin wiejskich. Łącznie z pomocy społecznej skorzystało 1613 osób. Liczba osób korzystająch z pomocy społecznej wzrosła w stosunku do roku 2011 z powodu złej sytuacji gospodarczej w kraju. W OPS znajduje się punkt konsultacyjny dla osób będących ofiarami przemocy w rodzinie. W 2012 roku udzielono takich porad 79 osobom. Radny A. Janik stwierdził, że w Polsce obecnie jest ponad 6 milionów osób bezrobotnych, to znacznie więcej niż pokazują statystyki rządowe. cd. na str. 8 rodziny, który pracuje z rodzinami przeżywającymi trudności w wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych. Na zadania wspierania rodziny wydatkowano zł. Istnieje potrzeba poradnictwa psychologicznego i prawnego skierowanego do podopiecznych GOPS, ponadto stworzenie gminnego systemu pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Alina Napieralska

8 str.8 cd. ze str. 7 Zapytał, czy gmina monitoruje istnienie problemu niedożywionych dzieci oraz czy dba o weteranów pracy socjalistycznej, czyli osoby powyżej 70 lat i nie radzące sobie w życiu. Dyrektor B. Szramka odpowiedziała, że w gminie Wolsztyn nie ma głodnych dzieci i bieze to na swoje sumienie. Do Ośrodka Pomocy Społecznej ma prawo się zgłosić każdy mieszkaniec naszej gminy bez względu na dochody. Tym osobom nie udziela się pomocy pieniężnej tylko pomocy w postaci pracy socjalnej. Osoby o wyższych dochodach dzięki niewielkim opłatom uzyskują pomoc opiekunki społecznej, która załatwia wszystkie sprawy, jakich życzy sobie weteran. Ustawa określa, że na mieszkańców powinien przypadać jeden pracownik socjalny. W naszej gminie jest 9 pracowników i to w zupełności wystarcza. Radny Marian Zembrowski pogratulował czytelnego i przejrzystego raportu. Stwierdził, że w Domu Pomocy Społecznej przebywa 42 osoby. Roczny ich koszt utrzymania przekracza 800 tysięcy złotych. Zapytał, czy te osoby nie mają rodzin, które chociażby częściowo mogły pokryć koszty pobytu. Na Fundusz Alimentacyjny przeznaczono w zeszłym roku ponad milion złotych. Komornikowi udało się ściągnąć jedynie 45 tysięcy. Radny Tomasz Tomiak zapytał o kryterium przyznawania zasiłków socjalnych dla rodzin. B. Szramka poinformowała, że obecnie jest to kwota 526 zł na członka rodziny. Są też dodatkowe zasiłki specjalne przeznaczone na zakup leków czy opału. Przed przyznaniem jednak takiego zasiłku przeprowadzany jest dokładny wywiad środowiskowy. Pani dyrektor odpowiedziała też na pytanie dotyczące pomocy w opłatach za wywóz śmieci. Pytanie zadał radny M. Zembrowski, ze względu na wchodzącą nową ustawę o wywozie śmieci i ich segregacji. Pani B. Szramka wyjaśniła, że nie ma takiej możliwości, żeby OPS dofinansowywał rodzinom biednym opłatę za wywóz śmieci. Uchwała w sprawie dzierżawy Radni podjęli uchwałę w sprawie zwolnienia z obowiązku przeprowadzenia przetargu na oddanie w dzierżawę zespołu pałacowo parkowego. Uchwałę tę zreferował burmistrz Andrzej Rogozinski. Obecnie mija 10 - letni termin umowy dzierżawy z firmą pana Sobkowiaka. Trwają też czynności sądowe mające na celu zwrócenie pałacu w parku prawowitym właścicielom. Obecnie trudno jest określić, jakim wynikiem zakończy się to postępowanie sądowe. Dlatego więc gmina Wolsztyn nie może się wiązać jakąś długoletnią umową dzierżawy. Z drugiej strony gmina jest zadowolona z działalności pana Sobkowiaka. Uchwałę przyjęto 18 głosami za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 głos był przeciw. Robert Staszewski Ulica Rzeczna jest aktualnie modernizowana. Buduje się kanalizację deszczową, która pozwoli na eliminację zastoiska wodnego powstającego u zbiegu ulic: Słodowej, 5 Stycznia, Rzecznej. Pętla umożliwi zawracanie pojazdów. Wykonawcą robót jest Instal-Głogów sp. z o. o. Koszt modernizacji opiewa na kwotę Fot. R. Staszewski

9 Jestem świadkiem wręczenia przez pana starostę Ryszarda Kurpa projektu umowy o pracę na stanowisku dyrektora SPZOZ-u panu Krzysztofowi Albińskiemu. Korzystam z okazji i proszę o rozmowę. Co skłoniło Pana do ubiegania się o stanowisko dyrektora wolsztyńskiego szpitala? - W trakcie mojej dotychczasowej pracy nabyłem niemałe doświadczenie z zakresu zarządzania jednostkami związanymi z sektorem finansów publicznych; posiadam również doświadczenie i wiedzę dotyczącą funkcjonowania służby zdrowia. Uważam, że możliwości, jakie stwarza objęcie stanowiska osoby zarządzającej szpitalem wolsztyńskim stanowią najlepszą okazję, aby to doświadczenie i tę wiedzę z pożytkiem wykorzystać. Proszę przedstawić się naszym Czytelnikom... - Mam 38 lat, jestem mieszkańcem Kościana. Żona jest prawnikiem, mamy dwoje dzieci. W 1999 roku ukończyłem Wydział Prawa i Administracji UAM w Poznaniu. Pracowałem w wielu jednostkach, które zajmują się usługami specjalistycznymi w sektorze finansów publicznych. Skończyłem studia podyplomowe w zakresie zamówień publicznych na SGH w Warszawie oraz studia z zakresu zarządzania w opiece zdrowotnej na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu. Od sześciu lat pracuję na stanowisku kierownika w SPZOZ w Nowym Tomyślu. Czy będzie Pan dyspozycyjny z powodu dojazdów z Kościana...? - Oczywiście! Z domu do szpitala w Wolsztynie mam 46 km i tę odległość pokonuję w ciągu minut. Nie zagrozi to mojej dyspozycyjności. W razie potrzeby mogę w krótkim czasie przybyć do szpitala. Środki komunikacji elektronicznej są tak rozwinięte, Szpital posiada ogromny potencjał rozwojowy Starosta Ryszard Kurp wręcza projekt umowy o pracę na stanowisko dyrektora SPZOZ Krzysztofowi Albińskiemu że w każdej chwili mogę być o wszystkim poinformowany i na bieżąco monitorować funkcjonowanie szpitala. Z pewnością powoła Pan zastępcę? - Tak. Jeśli dyrektorem szpitala nie jest lekarz, to zastępca powinien być lekarzem. Ustawa przewiduje konkurs na to stanowisko. Czy odwiedził już Pan szpital i,,zapoznał się z nim? - Szpital odwiedzałem parokrotnie pracując w Nowym Tomyślu, po sąsiedzku. Zapoznałem się również z ogólnodostępnymi informacjami natury księgowo - prawnej, które były upublicznione w okresie konkursowym. Szpital posiada ogromny potencjał rozwojowy. Z personelem szpitala, już jako dyrektor, chciałbym spotkać się jak najszybciej. Czym chciałby zająć się Pan w pierwszej kolejności? -Na pewno przyjrzę się bliżej kontraktom z NFZ i poziomem ich realizacji. Czy kontrakty są,,uszyte na miarę, czy też może nie należałoby ich zwiększyć lub w inny sposób skorygować w oparciu o przeprowadzoną analizę. Na pewno zajmę się także strukturą informatyczną szpitala. Informatyzacja jest bardzo ważna i myślę, że w tej mierze przed str.9 wolsztyńskim szpitalem jeszcze spore wyzwania... Chciałbym również skupić się na rozwoju infrastrukturalnym szpitala w kontekście norm, które zaczną obowiązywać w 2016 roku. Oczekiwanie, że nastąpi kolejne przesunięcie terminu wdrożenia tych norm jest myśleniem samobójcy. Dla wielu osób oddział chorób wewnętrznych jest bardzo ważny i powinien być oczkiem w głowie. Bardzo często chorzy nie trafiają do sal, ale leżą na korytarzu z powodu braku miejsca. - To na pewno jest problem. Z uwagą przyjrzę się funkcjonowaniu tego oddziału. Jestem przekonany, że wspólnie z załogą znajdziemy najlepsze rozwiązanie. Czy doszły Pana słuchy o trudnej atmosferze panującej w szpitalu wśród pracowników? - Tak, słyszałem o tym. Nie chcę jednak demonizować tego zjawiska. Moją otwartą postawą chciałbym budować zaufanie wszystkich pracowników szpitala oraz przekonać ich, że dobra atmosfera w pracy ma zasadniczy wpływ na rozwój szpitala. Jestem otwarty na rzeczowe dyskusje i różnego rodzaju inicjatywy. Dyrektor szpitala powinien być osobą decyzyjną, mieć na względzie dobro tej jednostki. Pamiętać o celu, jakiemu ta jednostka służy, czyli świadczeniu usług na najwyższym poziomie. Moim zamiarem jest budowanie pozytywnych relacji pomiędzy personelem szpitala oraz stworzenie dobrze zorganizowanego, przyjaznego ludziom szpitala, otwartego na potrzeby pacjentów. Życzę, by udało się Panu taką atmosferę stworzyć i oczywiście zrealizować wizję rozwoju szpitala. Anna Domagalska PS W czasie rozmowy zachwalałam dobrą kuchnię szpitalną, a mój rozmówca z uśmiechem stwierdził, że to bardzo dobre i oryginalne rozwiązanie: szpital leczy i karmi.

10 str.10 Posiedzenie Trybunału Konstytucyjnego Starosta R. Kurp uczestniczył 27 marca w posiedzeniu Trybunału Konstytucyjnego w Warszawie w sprawie zgodności rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dotyczącego reformy sądownictwa z Konstytucją. - Podczas dziewięciogodzinnej rozprawy miałem okazję - powiedział starosta R. Kurp - posłuchać wystąpień przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwości, którzy bronili koncepcji ministra Gowina oraz przeciwników tej koncepcji, czyli grupy parlamentarnej, głównie posłów PSL jak i Krajowej Rady Sądowniczej. Po tygodniu ogłoszono wyrok mówiący, że Pan Minister mógł przeprowadzić taką reformę i nie było sprzeczności z Konstytucją. Pozostała nadzieja, że Obywatelski Projekt Ustawy, który wyszedł z Komisji Sejmowej będzie przyjęty przez Sejm. W następnym etapie oceni go Senat i Prezydent. Czy projekt obywatelski ma szansę na zmianę rozporządzenia? - Ma szansę na pozytywne głosowanie w Sejmie (zagłosuje opozycja i koalicjant), ale w Senacie PO ma większość. Tak więc losy tej ustawy stoją pod dużym znakiem zapytania. Moje wątpliwości w tej sprawie rodzą się z tego, że Minister Sprawiedliwości proponuje dalszy ciąg reformy sądownictwa. Według przygotowywanej strategii, zamiast trzech szczebli sądowych będą dwa. W jednym ze scenariuszy przewiduje się likwidację 240 sądów rejonowych. A.D. Co z pałacem w Gościeszynie? To pytanie zadałam panu staroście Ryszardowi Kurpowi. - W 2011 roku wojewoda wydał decyzję administracyjną na wniosek spadkobiercy, czyli p. Jacka Kurnatowskiego, o możliwości zwrotu pałacu prawowitym właścicielom. W wyniku decyzji administracyjnej sprawa trafiła do sądu o zwrot nieruchomości. W tym momencie rozpoczęły się rozprawy i na jednej z nich kancelaria prawna reprezentująca pana Kurnatowskiego zakwestionowała decyzję komunalizacyjną wydaną przez wojewodę i sprawa trafiła do Ministra Skarbu za pośrednictwem wojewody. Czekamy na decyzję Ministra, ponosząc koszty utrzymania i zabezpieczenia pałacu, które w skali roku wynoszą ok. 50 tys. zł. Gdyby kancelaria nie wniosła o uchylenie decyzji komunalizacyjnej, sprawa byłaby zakończona, a spadkobiercy odzyskaliby ojcowiznę. W związku z powyższym zdecydowaliśmy, że wystąpimy z propozycją dzierżawy za symboliczną kwotę. Anna Domagalska Zarząd Powiatu powołał nowego dyrektora SPZOZ 10 kwietnia na posiedzeniu Zarządu Powiatu wywołano uchwałę o powierzeniu obowiązków dyrektora SPZOZ w Wolsztynie panu Krzysztofowi Albińskiemu

11 str.11 Sposób na pokonanie raka Pan Franciszek z wiaderkiem pełnym piłek tenisowych Podczas meczu tenisowego Nie mogłam uwierzyć, gdy na korcie tenisowym zobaczyłam byłego dyrektora SP nr 3 i ZSRiT w Powodowie 80-letniego pana Franciszka Dudzińskiego. W każdy czwartek i niedzielę grywa w tenisa z gimnazjalistami lub licealistami. Obserwowałam pana Franciszka w meczu z panią Ewą Tyc (patrz okładka). Pan Dudziński powiedział, że jeśli ktoś tak jak on zachoruje poważnie na nowotwór, szuka pomocy wśród lekarzy, w Internecie, literaturze.,,natrafiłem na opis doświadczenia, podczas którego myszy porażono komórkami rakowymi i zmuszano je do ćwiczeń fizycznych (pływały, poruszały się na kołowrotku itp.). Okazało się, że te myszy, które ćwiczyły nie zapadły na nowotwór, a te, które nie ćwiczyły zostały zaatakowane przez raka i to dało mi impuls do stosowania nawet w nadmiarze ruchu fizycznego. A całe życie byłem antysportowy. W wieku 75 lat podjąłem, chorując, naukę tenisa. Gram już pięć lat. Codziennie przemierzam w lesie 10 km (marszobiegiem). Przeszedłem cztery operacje i wszyscy lekarzy, którzy je przeprowadzali są pełni dla mnie podziwu. Nawet jeden młody lekarz powiedział, że będzie mnie naśladował. Rozpocząłem ćwiczenia oczywiście w konsultacji z lekarzem. Po pięciu latach walki z chorobą wyniki są dobre. Choroba ustąpiła, mimo że zdawałem sobie sprawę z zagrożenia. Zastosowano u mnie tylko dwukrotnie,,chemię, ponieważ bardzo ją źle tolerowałem. Pan Franciszek jest pełen optymizmu i radości. Poza sportowymi zajęciami uczy się języka angielskiego. Żona Eugenia towarzyszy mężowi w marszobiegach po lesie. A więc ruch i sport może przezwyciężyć raka zapewnia pan Franciszek. Anna Domagalska Mieszkańcy ul. Rzecznej wnieśli protest pisemny do Urzędu Miejskiego dotyczący sposobu zagospodarowania działki, na której kiedyś były warsztaty Szkoły Zawodowej. Obecny właściciel tej działki zamierza wybudować tam obiekt dwukondygnacyjny o charakterze hotelowo-restauracyjnym. W tej sprawie gmina wydała decyzję o warunkach zabudowy a obecnie inwestor ubiega się o pozwolenie na budowę w Starostwie Powiatowym. Przedstawicieli mieszkańców ul. Rzecznej oraz inwestora zaproszono na posiedzenie Protest mieszkańców Komisji Budownictwa Rady Miejskiej 9 kwietnia, gdzie strony mogły przedstawić swoje argumenty. Dyskusja była burzliwa. Mieszkańcy nie zgadzają się na usytuowanie obiektu przy granicy działki uważając, że taka inwestycja spowoduje wzmożony ruch w tej dotąd spokojnej części miasta. Właściciel działki tłumaczył, że jego oferta wychodzi naprzeciw turystom i mieszkańcom Wolsztyna, którzy korzystają ze Szlaku Żurawiego. Usytuowanie obiektu przy granicy działki podyktowane jest potrzebami hotelowo-restauracyjnymi, ponieważ parking ma znajdować się wewnątrz działki, a nie na ulicy. Pani Daria Ziemkowska, która jako urbanista przygotowała w 2012 roku decyzję o warunkach zabudowy powiedziała, że jej postępowanie jest zgodne z prawem. Radni stanowiący komisję budownictwa stwierdzili, że już na tym etapie nie mają możliwości zmiany decyzji o warunkach zabudowy. Protestujący mogą jeszcze przed wydaniem decyzji o zabudowie wnieść swoje uwagi do Starostwa Powiatowego. Red.

12 str.12 Ośrodek Dziennej Rehabilitacji Od ponad roku w SPZOZ w Wolsztynie funkcjonuje Ośrodek Dziennej Rehabilitacji. W ciągu roku z tej formy rehabilitacji skorzystało 200 osób, a na przyjęcie oczekuje ok. 80 osób. - Tak, ale także z gminy i okolicznych powiatów grodziskiego i nowotomyskiego. Najbliższy taki ośrodek jest w Poznaniu przy ul. 28 Czerwca. Ośrodek jest dobrze wyposażony w sprzęt? wymogami oraz zakupić sprzęt wymagany przez NFZ. Przez pierwsze 12 miesięcy ośrodek generował straty związane z remontem, niską amortyzacją sprzętu. Kierownik ośrodka Piotr Ceglarek w sali gimnastycznej Czy można by więcej pacjentów przyjąć? pytam kierownika ośrodka p. mgr. Piotra Ceglarka. - Moglibyśmy więcej osób przyjąć, ale jest to uzależnione od kontraktu z NFZ. Od stycznia br. zwiększono minimalnie umowę z NFZ i możemy przyjąć o 20, 30 osób więcej. Rehabilitacja w ośrodku trwa cztery tygodnie. Pacjent może być rehabilitowany trzy tygodnie, a nawet jeśli są wskazania do 6 tygodni. Długość rehabilitacji w ośrodku wyznaczamy indywidualnie, stosownie do jednostki chorobowej pacjenta. Z jakimi najczęściej problemami zgłaszają się pacjenci? - Są to pacjenci z bólami kręgosłupa (w fazie przewlekłej), pacjenci po udarach niedokrwiennych mózgu oraz liczne przypadki ortopedyczne. Czy z Ośrodka Dziennej Rehabilitacji korzystają pacjenci głównie z Wolsztyna? Pani Izabela Linka w gabinecie fizykoterapii - Posiadamy niezbędny sprzęt według zaleceń Narodowego Funduszu Zdrowia, ale do poprawienia funkcjonowania ośrodka i podniesienia komfortu pacjenta potrzebujemy dodatkowych urządzeń oraz choćby jednego aparatu do elektroterapii (ok. 8 tys. zł) i drobnego sprzętu gimnastycznego. Gosia z Tuchorzy W ośrodku jest sala gimnastyczna z pełnym wyposażeniem, gabinet fizykoterapii, terapii zajęciowej oraz sala wypoczynkowa. Pracuje trzech fizykoterapeutów, jedna terapeutka. Pamiętam, że niełatwe były początki powstania tego ośrodka. - Ta inicjatywa nie spotkała się z aprobatą grupy pracowników, jednakże p. dyrektor A. Sibilska podjęła ryzyko. Początki były trudne, trzeba było wyremontować sale zgodnie z Pan Piotr z Kubą z Augustowa Od 1 lutego 2013 roku Ośrodek Dziennej Rehabilitacji przynosi zyski. Pan kierownik Piotr Ceglarek dojeżdża z Rakoniewic. Z wolsztyńskim SPZOZ-em związany jest od ośmiu lat. To jego pierwsza po studiach praca. Jest bardzo zadowolony z niej, ma jak podkreśla wspaniały zespół terapeutyczny i bardzo dobrze układa się współpraca z dyrekcją.

13 na plusie Panu Piotrowi podlegają także fizykoterapeuci z Pracowni Fizjoterapii, oddziału rehabilitacji przy szpitalu oraz z Zakładu Opiekuńczo-Pielęgnacyjnego. Pan Ceglarek od sześciu lat współpracuje z Poznańskim Domowym Hospicjum Paliatywnym dla dzieci. Fotografie małych pacjentów stoją na półce w gabinecie. Proszę o kilka słów na temat pracy w hospicjum. - Dzieci obejmuję opieką fizjoterapeutyczną. Gównie są to dzieci wentylowane mechanicznie oraz odżywiane dojelitowo. Mam obecnie pod opieką siedmioro dzieci w Rakoniewicach, Tuchorzy, Wolsztynie i w powiecie nowotomyskim - w Zakrzewku i w Augustowie. Każde dziecko odwiedzam dwa razy w tygodniu. Pani mgr Izabela Linka, fizykoterapeutka, którą zastaję przy pracy zajmuje się w Ośrodku Dziennej Rehabilitacji zabiegami z fizjoterapii i gimnastyką. W wolsztyńskim SPZOZ-ie pracuje od sześciu lat. Przeprowadziła się do Wolsztyna z Kościana. Prowadzi także gimnastykę dla słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Pani Izo, czy warto się gimnastykować? - Oczywiście, każda forma ruchu jest ważna. Ćwiczenia, ruch należy dostosować do wieku, możliwości i kondycji. Czy pacjenci w Ośrodku są zdyscyplinowani? - Najczęściej tak. Zmieniamy nawyki. Uczymy jak powinna wyglądać postawa podczas pracy, odpoczynku. Polecamy odpoczynek w ruchu spacer w każdą pogodę, a nie siedzenie przed telewizorem. Telewizję oglądać należy na siedząco, najlepiej siedząc na krześle, a nie na leżąco. Rezygnujemy ze złych nawyków, a uczymy prawidłowych. Bardzo lubię swoją pracę i jestem z niej zadowolona. str.13 Czy to pierwsza praca po studiach? - Wcześniej pracowałam nad morzem w Darłówku. Może już Pani porównać Kościan i Wolsztyn Pani Izabela prowadzi zajęcia ze słuchaczami Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Wolsztyńskim Domu Kultury - Wolsztyn bardziej mi się podoba. Moja rodzina chętnie przyjeżdża tu w niedzielę. Mojego tatę zauroczył skansen, a właściwie wiatrak. Mama podkreśla czystość miasta. Lubi pospacerować po uliczkach Wolsztyna. Anna Domagalska To najlepszy oddział Pan Przemysław Kowalik z Opalenicy uległ wypadkowi 10 lat temu i jest osobą niepełnosprawną. Dowiedziałam się, że w wolsztyńskim szpitalu był rehabilitowany. W rozmowie telefonicznej powiedział mi, że przebywał w różnych ośrodkach rehabilitacyjnych. Najlepiej wspominam wolsztyński oddział rehabilitacji. Po ośmiu latach pierwszy raz zrobiłem obrót na materacu i to dzięki rehabilitantom z wolsztyńskiego szpitala. Podchodzą z sercem do pacjenta. Na oddziale panuje rodzinna atmosfera. Pacjent czuje, że nie jest ciężarem i nie boi się nacisnąć na guzik dzwonka. Ordynator to świetny młody człowiek zaangażowany, ma właściwe podejście do pacjenta i stara się mu pomóc. Panie pielęgniarki są miłe, ciepłe. Kuchnia szpitalna jest bardzo dobra. Wszędzie jest czysto. Pan Paweł z wdzięcznością wspomina pomoc jaką udzielili mu ludzie dobrej woli, a także pan starosta Ryszard Kurp, którzy pomogli mu zrealizować marzenia. Mimo swojej niepełnosprawności pan Kowalik pracuje jako wolontariusz w Hospicjum Palium w Poznaniu. Do tematu powrócimy. Anna Domagalska Przemysław Kowalik

14 str.14 Rocznica konsekracji pierwszego kościoła w Wolsztynie Czwartek, 4 kwietnia 1443 roku był wyjątkowo ważnym dniem dla mieszkańców ówczesnego Wolsztyna. Zjechał bowiem do naszego miasta, osobiście ordynariusz diecezji poznańskiej ks. biskup Andrzej z Bnina. Przybył tu uproszony przez Jakuba z Sepna - właściciela i dziedzica Wolsztyna, aby konsekrować ulokowany w tym mieście i wybudowany kościółek ( oraculum ). Został uproszony, gdyż biskup początkowo wzbraniał się przed dokonaniem aktu konsekracji, obawiając się, żeby z tej okazji nie poniósł szkody pleban Wawrzyniec, rektor kościoła parafialnego w Komorowie, gdyż miasto leżało na terenie jego parafii. Warto wspomnieć, że prawdopodobnie w latach 80-tych lub 90-tych XIV wieku, Peregryn z Karpicka, od 1363 właściciel Komorowa, na gruntach tej wsi lokował miasto Wolsztyn. Założone na surowym korzeniu miasto urządzone zostało według zasad tzw. prawa magdeburskiego. Zgodnie z tym prawem, już w momencie lokacji, kiedy wyznaczano tereny pod rynek, ulice i domy mieszkalne, wydzielono odpowiednie miejsce pod przyszły kościół. Trudno bowiem wyobrazić sobie średniowieczne miasto bez kościoła. Nie od razu zrealizowano projekt. Osadnicy musieli najpierw zagospodarować się, a właściciele spłacić zaciągnięty kredyt. W momencie, kiedy zaistniały odpowiednie warunki ekonomiczne, prawdopodobnie już nie Peregryn ale jego synowie, Grzymko i Mikołaj własnym kosztem wystawili w Wolsztynie niewielki budynek przeznaczony do kultu Bożego. Stało się to w ostatnich latach XIV lub pierwszych latach XV w. Z roku 1424 zachowała się pierwsza wzmianka o tym kościółku, a to dzięki procesowi, jaki mieszczanom wytoczył kleryk Paweł (minister ecclesiae in Olstin). Świątynia wolsztyńska pod względem prawno-kanonicznym była uważana za własność prywatną. Wystawiona kosztem dziedziców, otoczona troską mieszczan, zarządzana była przez ekonomów, nie podlegała władzy diecezjalnej ani plebanów komorowskich. Nawet o zakupie, w 1440 r., tak ważnego sprzętu jak dzwon, zadecydował dziedzic i ekonomowie, a nie pleban. Funkcje liturgiczne sprawowali specjalnie zaangażowani księża kapelani lub za osobnym wynagrodzenie wikariusze komorowscy. Proboszczowie niechętnie patrzyli na drugi niezależny kościół na terenie parafii. Drażnił ich najpierw fakt, że po jego wybudowaniu mieszczanie w mniejszej liczbie uczęszczali do kościoła parafialnego w Komorowie. Kiedy zaś jeden z wikariuszy skłócony z proboszczem, zamieszkał na terenie miasta i zaczął używać tytułu proboszcz w Wolsztynie (plebanus in Olstin), obawiali się, że parafia komorowska może zostać podzielona. Ze skomplikowanej sytuacji, jaka wytworzyła się na terenie parafii, zdawał sobie doskonale sprawę Jakub z Sepna. Po ojcu Mikołaju (lub Marcinie), zmarłym w 1430/31 roku, został właścicielem i dziedzicem Komorowa i Wolsztyna. Wraz z prawem własności odziedziczył prawo patronatu czyli opieki nad kościołem parafialnym. Był człowiekiem światłym, znającym prawo (od 1452 r. został sędzią poznańskim), starał się uporządkować sprawy miasta. I tak np. w 1436 r. ustalił wysokość opłat mieszczan na rzecz parafii (tzw. meszne), co później zatwierdziły władze diecezjalne. On też pragnął oprzeć dalsze istnienie kościoła w mieście na pewnych zasadach kanonicznych, dlatego prosił o konsekrację, aby poprzez ten akt wyłączyć świątynię z prywatnego, świeckiego administrowania i przeznaczyć na użytek diecezjalnej służby Bożej. Poświęcenie kościoła zalicza się do najbardziej uroczystych aktów liturgicznych. Po Soborze Watykańskim II, strona obrzędowa uroczystości poświęcenia została znacznie uproszczona, ale w wiekach średnich i później, nazywana konsekracją, przyrównywana była do sakramentu ( sacramentum dedicationis ). Zgodnie z prawem kanonicznym, konsekratorem powinien być biskup ordynariusz. To on, jako odpowiedzialny za Kościół lokalny przez konsekracje świątyni, tworzy nowe miejsce święte, gdzie gromadzi się wspólnota

15 chrześcijańska, aby sprawować sakramenty święte. Uroczystość była tak wielkim wydarzeniem, że przybywała nań okoliczna szlachta, duchowieństwo oraz tłumy wiernych nie tylko z parafii, ale i z dalekich niekiedy okolic. Wolno przypuszczać, iż podobnie było w 1443 r. na uroczystości konsekracji w Wolsztynie. Społeczność wolsztyńska miała szczęście. Konsekratorem był wspomniany już biskup Andrzej. Jeden z najwybitniejszych biskupów poznańskich. Urodził się w Bninie, ok r., pochodził z rodu Łodziów. Zmarł 5 stycznia 1479 w Poznaniu. Świetny organizator życia kościelnego i mąż stanu. Studiował sztuki wyzwolone w Akademii Krakowskiej; został sekretarzem króla Kazimierza Jagiellończyka. Wybrany w 1438 r. przez kapitułę biskupem poznańskim (wbrew kandydaturze króla), kierował diecezją przez 41 lat. Jest to, jak dotąd, najdłuższy pontyfikat biskupa poznańskiego. W trosce o jedność wiary walczył z husytami i zwoływał często synody diecezjalne. Znamy dziewięć z nich. Był niezwykle roztropnym mecenasem budownictwa sakralnego. W 1450 r. nałożył na duchownych obowiązek płacenia daniny, przeznaczając ją na odnowienie katedry i budowę nowych kościołów. Niektóre z nich istnieją do dziś. Jako biskup i senator w latach , uczestniczył w rokowaniach z Krzyżakami i w zjazdach polsko-brandenburskich. Dbał o dokumentowanie swojej działalności. Z czasów jego pontyfikatu zachowały się dwie księgi akt biskupich (Acta Episcopalia). W pierwszej z nich zanotowano urzędową informację o konsekracji naszego kościoła (sygn. AE I, k. 55v). We wspomnianym zapisie podano szereg interesujących szczegółów tworzących to wydarzenie. I tak dowiadujemy się, że biskup, po otrzymaniu zgody ks. Wawrzyńca - plebana komorowskiego, dokonał aktu konsekracji miejskiego Domu Bożego. Kościół, raczej kościółek, gdyż w dokumencie nazwany został oraculum, otrzymał status prawny świątyni filialnej ( sub nomine filie consecravit ). Wolsztyńskie oraculum, prawdopodobnie na życzenie społeczności miejskiej i dziedzica, poświęcono czci ( ad honorem ) Matki Najświętszej, nadając mu tytuł czyli wezwanie: Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Jakub Sepiński, zatroszczył się również o zabezpieczenie materialnych podstaw funkcjonowania świątyni. Czytamy w dokumencie: żeby w tym kościółku nie zaniedbywano służby Bożej, pan Jakub, dziedzic, daje na wieczne czasy, księdzu Wawrzyńcowi i plebanom komorowskim, jego sukcesorom, dwie marki rocznego czynszu z dochodów miasta Wolsztyna. Dodaje jeszcze darowiznę kawałka ziemi przy tym kościółku dla mającego tam zamieszkać księdza. Ponadto pozwala rybakowi łowić, małą siecią, ryby dla potrzeb proboszcza, w dworskim jeziorze. Z tytułu tych darowizn, pleban Wawrzyniec, ma zatrudnić drugiego wikarego. Do jego obowiązków będzie należało przynajmniej raz w tygodniu sprawować Mszę św. w str.15 wolsztyńskim kościele. Kościółek ten, mimo iż był tylko filialnym, zyskiwał coraz większe znaczenie w życiu parafii. Miasteczko bowiem skupiało na małej przestrzeni prawie jedną trzecią mieszkańców parafii. Ponadto mieszczanie byli znacznie silniej związani ze swoim kościołem, niż żyjący w oddaleniu kilku kilometrów mieszkańcy wiosek. W średniowieczu bowiem Kościół uczestniczył aktywnie we wszystkich ważnych chwilach życia miejskiego, na każdym szczeblu społecznym. Nabożeństwem w kościele rozpoczynały się posiedzenia rady miejskiej i ważniejsze zebrania cechowe. W kościele miejskim powstawały liczne altarie fundowane przez cechy i obywateli Wolsztyna; tu na nabożeństwach gromadziły się bractwa kościelne; tutaj już przed 1459 r. zaczęto udzielać sakramentu chrztu św., o co postarał się Jakub Sepieński. Świątynia miejska, odbudowana po pożarze w 1518 r., a przed 1603 r. powiększona była piękniejsza, obszerniejsza i leżała bliżej centrum parafii niż kościół komorowski. Wszystkie te czynniki decydowały o tym, że w kościele Najświętszej Maryi Panny niemal od początku koncentrowało się życie liturgiczne parafii, a w świadomości wiernych uchodził za świątynię parafialną. I tak bez formalnego dekretu, drogą zwyczaju i praktyki, dokonało się przeniesienie prawa świątyni parafialnej na kościół w mieście. Na nic zdały się wysiłki niektórych proboszczów usiłujących wmówić parafianom, że powinno być inaczej. Ks. Prof. Anzelm Weiss

16 str.16 Małgorzat Małgorzata Piosik z Wolsztyna swojego męża o pięknym greckim imieniu Nestor poznała na lotnisku Stansted w Londynie w lipcu 2011 roku. Przyjechał po nią na prośbę jej cioci. Jadąc z lotniska do centrum jeszcze w samochodzie pomyślałam, że fajnie byłoby spotkać znowu tego sympatycznego chłopaka ze Lwowa. Później zakochaliśmy się w sobie - mówi wolsztynianka. Nie od razu zabiło mi serce. Wiedziałem, że ludzie przyjeżdżają i odjeżdżają - wspomina Nestor Bardwinskij. Kilka dni później spotkał znowu Małgorzatę na ulicy. Zamieszkała niedaleko, u cioci. Nestor postanowił zaprosić ją na swoje 31. urodziny. I tak się zaczęło sierpnia 2012 roku wzięli ślub w Wolsztynie. Początkowo chcieli nawet zamieszkać razem w Anglii i tam kupić dom. Małgorzata kontynuowałaby studia w Cambridge, ale zdecydowała wrócić do kraju i dalej studiować. On przyjechał do Polski za nią. Co studiujesz? pytam. - Hebraistykę na UAM, na wydziale neofilologii. To są studia dzienne ze szczególnym naciskiem na nauczanie współczesnego języka hebrajskiego oraz historii i kultury Żydów aszkenazyjskich i Karaimów polskich. W grupie naszych przedmiotów kierunkowych realizowana jest praktyczna nauka języka hebrajskiego, izraelskiego oraz praktyczna nauka drugiego języka orientalnego arabskiego. Dokonałam takiego wyboru, ponieważ zawsze interesowały mnie inne kultury. To dla mnie tematy odległe. Na studiach język arabski mamy 4 razy w tygodniu po 1,5godziny. Kultura orientalna jest bardzo interesująca, Nestor i Małgosia Pieniądze szczęścia nie dają, lecz mój Boże... temat holocaustu również. Poznam język hebrajski biblijny. Dlaczego nie chcieliście zostać w Anglii? - Stwierdziliśmy, że nie czulibyśmy się dobrze nad Tamizą. Anglicy są nieco inni od Polaków i Ukraińców. Na pozór są uśmiechnięci i wszystko u nich jest OK, ale z tym uśmiechem to nie jest tak do końca jakby się chciało. Po nas bardziej widać złość, emocje. Oni je kryją, są sztuczni. Potrafią zaskoczyć swoim negatywnym stosunkiem do człowieka i nie rozumie się wtedy dlaczego. Tak było przynajmniej w naszym przypadku. Pochodzisz ze Lwowa? zwracam się do Nestora. - Tak, od pokoleń i mam polskie korzenie. Dziadek mamy był Polakiem i walczył pod Monte Cassino. Może Pani porozmawiać z moją mamą albo babcią. One znają bardzo dobrze tę historię. Tata (Taras) też ma polskie pochodzenie. Historyczne centrum Lwowa w 1998 roku wpisane zostało na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Mieszkasz w centrum. Opowiedz trochę o królewskim, stołecznym mieście Lwowie, a przede wszystkim o Twoich ulubionych w nim miejscach. Jaki jest dzisiejszy Lwów (Lwiw)? - Ma atmosferę, jakiej brak gdzie indziej. Wszystko możemy kupić w marketach, ale my lubimy chodzić na bazary, gdzie jest najlepsza śmietana, ser i mleko, które kwaśnieje, gdy postoi. W samym centrum Lwowa można też nabyć dobrego kurczaka (nawet opierzonego) na prawdziwy rosół i wiejskie masło. W mieście mamy święto czekolady. Słodyczy tu nie brakuje. Chałwę kupuje się na kilogramy. Ciekawie jest też podczas różnych festiwali. Ze względu na turystów jest ich tu sporo. Na ulicach widać wtedy rzemieślników lepiących gliniane dzbany, kowali, którzy kują, ale nie konie. Moim ulubio-

17 str.17 a i Nestor nym miejscem jest samo centrum. Najbardziej podoba mi się rynek i ulice, które odchodzą od niego. Uważam, że bardzo ciekawe są lwowskie kawiarnie, ponieważ są tematyczne. Moje dwie propozycje to Virmenka i Dzyga. Ta ostatnia to ulubiona kawiarnia lwowskich inteligentów. W tej kawiarni galerii zbiera się bohema miasta. Jest tam galeria sztuki współczesnej. Pełne uroku są również małe kawiarenki, np. Ormianka, gdzie podają kawę parzoną w tygielkach. Kawy nie zalewa się tam gorącą wodą tylko w tygielku zimną i gotuje na ogniu, albo na gorącym piasku (obecnie podgrzewanym elektrycznie). Naprzeciwko mojego domu znajduje się niesamowicie urokliwy Stryjski Park. Kiedyś był to najładniejszy park w Europie. Odbywała się w nim krajowa wystawa słynna na całe Austro-Węgry. Bliskim mi miejscem jest.. dach budynku, w którym mieszkam, ponieważ mam z niego widok na cały Lwów. Dom ten zaprojektował mój dziadek. Był architektem. Opowiedz proszę o tradycjach w Twoim domu Na święta Bożego Narodzenia chodzi się do rodziny i śpiewa kolędy. Potem zabiera się tych krewnych, u których się już było i idzie z nimi do następnych. Wśród kolędników są niekiedy postacie biblijne - anioły, Herod. U nas podczas Wigilii życzenia pierwszy składa najstarszy członek rodziny. Dzielimy się chlebem, ale mieliśmy nawet na stole opłatek z Wolsztyna. Podczas uroczystego wielkanocnego śniadania pijemy po łyku wody świeconej. Babcia chrzci nas też tą wodą. Podczas wielu świąt zakładamy nasze stroje narodowe. Ukraińskie zwyczaje przeplecione są tradycjami innych kultur, np. Ormian żyjących w diasporze bądź żydowską. W naszym domu nie lepimy często pierogów tak jak w innych rodzinach, za to babcia przyrządza znakomite flaczki. Moja babcia Irena Radomska była modystką i wykonywała wspaniałe kapelusze dla pięknych lwowianek, szyła też futrzane czapki. Na drewniany model głowy naciągała materiał (flausz) i formowała go, nadając modny kształt, odpowiedni fason. Babcia dała w prezencie dla babci z Wolsztyna takie formy z flauszu na kapelusze i może ona teraz pojechać do modystki i sobie dać zrobić modny kapelusz. Szkoda, że ta niecodzienna tradycja wykonywania w atelier kapeluszy już ginie. Lwowianka Irena Radomska, babcia Nestora była modystką Mój zakład wspomina seniorka rodu ze Lwowa Irena Radomska - mieścił się na Teatralnej koło katedry. To była bardzo trudna praca. Robiły się na rękach nawet pęcherze. Zawód modystki to prawdziwe rzemiosło. Praca była na- wet niebezpieczna. Można się było poparzyć parą z parownicy czyli czajnika parowego służącego do podgrzewania i rozmiękczania kapeluszy filcowych. Mam już 85 lat, a jeszcze dziesięć lat temu pracowałam wspomina i dodaje, że w życiu trzeba pracować. Do dzisiaj pani Irena Radomska jeździ na działkę. Bardzo dba o siebie. Twierdzi, że każda kobieta powinna dbać o siebie nie zważając na wiek. Poza tym uważa, że w życiu trzeba mieć szczęście do ludzi. Ona miała. Darowali jej zawsze dobre słowo. Od mamy Nestora Arety (za pośrednictwem skype) dowiedziałam się, że ojciec jej matki Ireny Radomskiej, Jerzy Demkiewicz był w wojsku polskim i przeszedł szlak bojowy z Armią gen. Andersa. Dopiero w 2000 roku moja matka była na jego grobie i wtedy dowiedziała się, że został pochowany w Bolonii. Pradziadek Nestora Jerzy Demkiewicz zginął pod Monte Cassino cd. na str. 18

18 str.18 cd. ze str. 17 Czerwone maki na Monte Casino zakwitły dla nich. Siedzący - pradziadek Nestora, Jerzy Demkiewicz Zdjęcia z Włoch otrzymaliśmy od kuzyna Waldemara Rzyszkiewicza, a ten dostał je z Anglii. Waldemar mieszka w Warszawie. Jest z wykształcenia filozofem, z zawodu dziennikarzem. Ma pasję fotografowania. Jest poetą, dramatopisarzem i scenarzystą. Mamy też rodzinę we Wrocławiu i w Poznaniu. A teraz i w Wolsztynie! Pani Areto! Mówi Pani tak pięknie po polsku jak mama. Mama od dziecka rozmawiała tylko po polsku. W domu mówimy po ukraińsku i po polsku. Od kilkudziesięciu lat oglądam polską telewizję, bo brat założył już dawno taką prowizoryczną antenę. Czytam wiele polskich książek ze zbiorów mojej mamy, która również wiele czyta. Kiedyś kupowałam Przekrój oraz Kobietę i Życie. Ukończyłam Lwowski Uniwersytet Sztuk Pięknych (dawniej Instytut). Pani Irena Radomska w Bolonii na grobie ojca, Jerzego Demkiewicza, który zginął pod Monte Cassino. Piękną przyrodą, rodzinną atmosferą. Tutaj jeden drugiego zna. To nie minus, to plus. W dużym mieście człowiek ginie w tłumie, w małym szybciej znajdzie się przyjazną duszę. Małgosiu! Twoje korzenie są wielkopolskie. A Ty, Nestorze jesteś humanistą? Ukończyłem Akademię Weterynaryjną, jednak nie pracuję w swoim zawodzie. Interesuje mnie fotografika. Zrobiłem kilka zdjęć w Wolsztynie. Myślę o serii zdjęć zimową porą nad Jeziorem Wolsztyńskim. Przodkowie ze strony mojej babci Marii - Jakuboszczakowie z Kiełpin - należą do najstarszych rodów Ziemi Wolsztyńsko-Babimojskiej. Ponoć babcia mojej mamy miała aż 69 kuzynek i kuzynów! Jesteś jedynakiem? Nie, mam brata Ostapa, który jest programistą. Jak powitał Cię Wolsztyn? Lwowianie przy grobie ojca w Bolonii Elżbieta Woźna

19 str.19 Spotkanie Wielkanocne w Parowozowni 27 marca na terenie Parowozowni Wolsztyn odbyło się spotkanie z okazji Świąt Wielkanocnych kierownictwa Parowozowni z pracownikami. Oprócz 21 marca, zgodnie ze staropolską tradycją, dzieci z Przedszkola nr 5 w Wolsztynie (z grup: Kubusie, Kangurki, Mądre Sowy i Króliczki ) z wielką radością witały wiosnę. Rano wraz z Marzanną i gaikami wyruszyły do Wolsztyńskiego Domu Kultury, dokąd zmierzały również dzieci z innych przedszkoli i szkół z naszej gminy. Każda grupa trzymała w rękach swoją marzannę. Zanim doszło do konkursu, na scenie wystąpił dziecięcy zespół Pieśni i Tańca z Kębłowa, który podczas swojego występu artystycznego wygłosił publiczny sąd nad Marzanną. Na temat tradycji związanych z pierwszym dniem wiosny mówił wolsztyński etnograf, pan Mariusz Przybyła. Potem na scenie pojawił się pan burmistrz Andrzej Rogozinski, który ogłosił wszystkim zgromadzonym, że na konkurs dotarły Marzanny z 19 przedszkoli i szkół, a każda Marzanna jest oryginalna, dlatego nie sposób wybrać tej jednej, naczelnika Parowozowni p. Mariusza Kokornaczyka w spotkaniu wzięli po raz pierwszy udział oprócz pracowników: Proboszcz Wolsztyńskiej Fary Ks. Sławomir Majchrzak oraz Pan Wojciech Marszałkiewicz pełnomocnik PKP Cargo S.A. ds. Tworzenia Spółki Parowozownia Wolsztyn. Nakreślił możliwe scenariusze dalszego funkcjonowania Parowozowni w kontekście podjętej w poniedziałek uchwały Sejmiku Województwa Wielkopolskiego dotyczącej powołania Spółki Parowozownia Wolsztyn Sp. z o.o. Następnie głos zabrał ks. proboszcz Majchrzak, który odmówił wspólnie z pracownikami modlitwę i pobłogosławił przygotowany tradycyjny posiłek. Ks. proboszcz podkreślił znaczenie Parowozowni dla rozwoju i promocji miasta i zwrócił uwagę na trudną, odpowiedzialną i nierzadko niedocenianą służbę kolejarzy. Dariusz Gulowaty POWITANIE WIOSNY W ZIMOWEJ AURZE Dzieci z grupy Króliczki z Marzanną przed Przedszkolem nr 5 w Wolsztynie Sąd nad Marzanną najładniejszej. Przedstawicielom wszystkich przedszkoli i szkół rozdano nagrody: koszyczki z kwiatami i cukierkami. Potem wyruszono nad brzeg Jeziora Wolsztyńskiego, gdzie Marzanny wrzucono do ognia. A my, wymachując kolorowymi gaikami wróciliśmy do Przedszkola. Jolanta Basa Marzanna w ogniu

20 str.20 Mój ojciec Mój Ojciec Włodzimierz Flens był niezwykłym człowiekiem. Brzmi to niezbyt skromnie, ale w naszym odczuciu (trójki jego dzieci-najstarszego Pawła, najmłodszego Piotra i moim) jest to obiektywna prawda, z którą nie wątpię, zgodzą się ci, którzy go znali i może jeszcze pamiętają. Był człowiekiem wielkiej skromności i dobroduszności. Jego ujmujący sposób bycia i życzliwy stosunek do ludzi budził powszechną sympatię. Był szlachetnym idealistą. Kochał swoją pracę, kochał polskiego chłopa, z którym współpracował przez całe swoje zawodowe życie. Rozumiał go i darzył wielkim szacunkiem, serdecznie odwzajemnianym przez liczne grono podwolsztyńskich Gospodarzy. Urodził się 2 września 1906r. w Bninie (od 1961r. włączony do Kórnika (małym mieście, związanym historycznie z rodami - m.in. Bnińskich, Działyńskich, Zamoyskich, które prawa miejskie otrzymało za króla Przemysława II w 1296r. a utraciło w 1935r. i którego ostatnim burmistrzem był mój dziad po mieczu- Wincenty Flens, uczczony Aleją jego imienia, łączącą Bnin z Kórnikiem. W Bninie nasz Ojciec ukończył Szkołę Podstawową. Miejscem kolejnej edukacji stało się Państwowe Gimnazjum Klasyczne w Śremie. Znajomość łaciny i greki, zaowocowała potem w pierwszym tomie Jego Pamiętnika licznymi łacińskich sentencjami i cytatami, od Homera i Cezara począwszy. Pamiętnik Ojca to wspaniała, fascynująca Księga. To nie tylko saga Rodziny ukazana na tle ważnych wydarzeń historycznych. To źródło wiedzy, dotyczące dziejów Polski - czasu zaborów, narodowych powstań, odzyskania niepodległości, wojny 1920r., II wojny światowej i lat następnych. To także komentarze, opinie i oceny skomplikowanej sytuacji polityczno- społecznej tych lat, w których przyszło żyć mojemu Ojcu, świadectwo niezwykłych czasów, ich szczególnej atmosfery i najwyższych wartości, które kierowały postępowaniem ludzi tamtej epoki. Księga napisana przez człowieka, obdarzonego niezwykłym darem pięknego słowa w mowie i piśmie. Ojciec wzrastał w głęboko wierzącej rodzinie katolickiej, respektującej system najwyższych wartości określonych Prawem Bożym. Dekalog wyznaczył sens Jego życia, naznaczonego szacunkiem dla każdego człowieka, przywiązaniem do patriotycznych tradycji, poszanowaniem Rodziców i Rodziny. (Rodziców nazwał Najszlachetniejszymi wśród Szlachetnych, którzy potrafili łączyć rodzicielską miłość z konsekwentnym wpajaniem chrześcijańskich zasad etyczno-moralnych). Ten największy skarb, jakim jest rodzicielski przykład zgodności działania i życia z Bożymi przykazaniami stał się także dla nas bezcennym darem nie do zastąpienia w naszym dalszym, dorosłym już życiu. Ojciec już od najmłodszych lat wykazywał żywe zainteresowanie wszystkim, co się wokół Niego działo. Opowieść o katastrofie Titanica, o wybuchu I wojny światowej była źródłem wielkich przeżyć (a miał dopiero 6-8 lat). Jako uczeń gimnazjum śremskiego należał do tajnej drużyny Skautów i na polanach wśród lasów przed wzniesionym sztandarem, przechowywanym w nieznanym nikomu miejscu śpiewał Wszystko, co nasze Polsce oddamy... Po odzyskaniu niepodległości wraz z kolegami- skautami pełnił różne funkcje społeczne, w tym służbę telefonisty (3-lub 4-krotnie w tygodniu od godz wieczorem do 8.00 rano). Dowodem szczerego patriotyzmu i młodzieńczej brawury był także Jego ochotniczy zaciąg do wojska w 1920r. zaakceptowany przez dziadka, ku przerażeniu babki. Był wtedy uczniem 4-klasy Gimnazjum, miał 14-lat, ale podał się za 16-latka. Skierowany do Baonu Zapasowego 3. Pułku Lotniczego na Ławicy w Poznaniu (potem 365 pp), ćwiczył wytrwale, obciążony ponad 30-kilogramowym żołnierskim ekwipunkiem. Taki był początek drogi Ojca-wojaka. Kolejnym etapem była służba w 55. PP. w Lesznie w plutonie łączności (od 1928r.), zgodnie z orzeczeniem Komisji Poborowej zdolny, Kategoria A. Rygor, dyscyplina i rozkaz stały się chlebem dnia powszedniego, urozmaicanego barwnymi epizodami życia żołnierskiego, które uwieńczył awans na kaprala i otrzymanie pięknej Odznaki 55. Poznańskiego Pułku Piechoty. Nie przypuszczał wtedy, że powróci tutaj ponownie, na kilka dni przed wybuchem II wojny światowej powołany 24 sierpnia 1939r. do plutonu łączności 55p. W Pamiętniku odnotowuje spotkanie wśród wrześniowego zamętu z gen. Władysławem Bortnowskim, który obdarował