Niniejszy tekst jest własnością intelektualną autora. W celu jego wykorzystania należy się z nim skontaktować. Andrzej Dembończyk SZAROLTKA Z HERBATĄ

Transkrypt

1 Niniejszy tekst jest własnością intelektualną autora. W celu jego wykorzystania należy się z nim skontaktować Andrzej Dembończyk SZAROLTKA Z HERBATĄ (teatr absurdu) Osoby: Dawid Daria Marek Marlena Kelnerka

2 Wnętrze restauracji. Dawid i Daria siedzą przy stoliku w rogu sali. Czytają menu. Podchodzi kelnerka. Czy państwo już coś wybrali? Tak. (cisza) Mogę państwu coś podać? Tak. (cisza) (do Dawida) Kochanie, kelnerka już jest. A tak, nie widziałem pani. Poproszę kawę i ciasto z malinami. Dwa razy. I na razie wystarczy. Dobrze. Powiedział pan na razie czyli państwo czekają jeszcze na kogoś? (zdziwiony) Nie, nie czekamy na nikogo. (kelnerka odchodzi) Jesteś pewien, że kupiłeś odpowiedni prezent na rocznicę ślubu dla Marka i Marleny? (wyjmuje z torby pudełko) Tak, oni bardzo lubią fantastykę, to będzie dobre. (otwiera pudełko i wyjmuje pięć małych figurek krasnali) Tak, to dobry prezent. Skoro ty tak myślisz, to i ja tak myślę. Tak kochanie, masz zupełną słuszność, że myślisz tak jak ja myślę. Myślę, że to dobrze, że myślę tak, jak ty myślisz. Myślisz? (kiwając głową) Tak, tak myślę. Ale gdzie oni są? Już się spóźniają 10 minut. Ileż można na nich czekać? Spokojnie kochanie, na pewno przyjdą. W końcu umówiliśmy się tutaj. (kelnerka przynosi zamówienie) (do kelnerki) Co pani przyniosła? (trochę wystraszona) To co państwo zamówili. Nie zamawialiśmy herbaty. (zdziwiona) Nie? Nie. A co?

3 Przecież wyraźnie mówiłem: ciasto z malinami i dwa soki pomarańczowe! (zmieszana) To bardzo państwa przepraszam. Już zabieram herbaty i zaraz przyniosę soki. Pomarańczowe. (do Dawida) Daj spokój. Wypijemy herbaty. Zimno na dworze to się przynajmniej rozgrzejemy. (kelnerka patrzy to na Dawida, to na Darię, nie wie, co ma zrobić) (do kelnerki) Dobrze, niech pani zostawi herbaty. (kelnerka kłania się i odchodzi. Do restauracji wchodzą Marek i Marlena. Machają do Dawida i Darii i podchodzą do ich stolika) Co za niespodzianka. Wy tutaj? Ale spotkanie. Siadajcie. Mieliście jechać nad morze? Byliśmy tydzień temu. Długo? Dwa tygodnie. Fajnie było? Tak. Pogoda dopisała woda mokra (zauważa figurki krasnali na stole) Co to? (dumnie) To nasz prezent. Pamiętaliście o moich urodzinach? (zdziwiony) Twoich urodzinach? Myśleliśmy, że dzisiaj Marlena ma urodziny. Marlena ma dokładnie za miesiąc. O! Ale nic się nie przejmujcie. Super prezent. (zaczyna się nimi bawić) (wkłada krasnale do pudełka i chowa w swojej torbie) Ach ci faceci. W domu się pobawisz, teraz porozmawiamy. Oczywiście kochanie. Kochanie co ci zamówić? Kelnerka tu idzie. Może lody. Jest przecież taki upał na dworze. I kawę. (do kelnerki) Dwie kawy i dwa razy lody. Jaki smak lodów? A jakie są? Truskawkowe. Tylko truskawkowe? Tylko truskawkowe.

4 (do Marleny) Mogą być truskawkowe? Mogą. To dwa razy lody truskawkowe i dwie kawy. Zaraz przyniosę (odchodzi) (do Dawida i Darii) Opowiadajcie co u was. Jak się czuje wasz mały piesek? Jest rozkoszny! Biega wokół stołu i robi kupę. Zawsze po dwudziestu okrążeniach stołu i zawsze pod tą samą nogą. (z niedowierzaniem) Niemożliwe! Zawsze tak samo? (dumna) Tak! Inteligentny co? (z niedowierzaniem) Niemożliwe! Taki mały, a już umie liczyć. (kelnerka przynosi zamówienie) Proszę, dwie herbaty i lody pomarańczowe. A nie ma lodów truskawkowych? Są. (zdziwiona) Przecież pytałam jakie państwo chcą. Są pomarańczowe, truskawkowe, jagodowe i waniliowe. Państwo chcieli pomarańczowe. Dobrze, dobrze, bardzo pani dziękujemy. (kelnerka odchodzi) Na czym to stanęliśmy?... piesek biega dookoła krzesła i zawsze robi kupę pod tą samą nogą. I zawsze po dwudziestu okrążeniach krzesła. Tak. Tylko szkoda, że trzeba go będzie niedługo uśpić. (przerażona) Uśpić! Takie maleństwo! Tak, jest już stary. Ma prawie trzydzieści lat. Już prawie nie widzi, ma raka prostaty i takie tam. Tak, smutne to ale co zrobić, takie jest życie. (wszyscy siedzą w ciszy ze spuszczonymi głowami) Byłam niedawno z Markiem w galerii. Była wystawa obrazów pod tytułem zimowy krajobraz. Przyniosłam folder (zastanawia się) skąd ja go przyniosłam? (macha ręką) Nieważne. Obrazy w folderze były ładne, więc postanowiliśmy pójść i je obejrzeć. I jak wam się podobały obrazy? Niestety, galeria była zamknięta. (zaskoczona) Jak to? Okazało się, że wystawa była dwa miesiące wcześniej. Źle przeczytałam datę na folderze (śmieje się).

5 Jaka szkoda. Ale wiesz co zrobiliśmy? (podekscytowana) Nie! Przyszliśmy do domu i na dużych kartkach namalowaliśmy takie same obrazy, jakie były w folderze i rozwiesiliśmy je po całym domu. I co? Nie podobały nam się. Wcale nam się nie podobały. To musiała być słaba wystawa. To nawet dobrze, że galeria była zamknięta. Bardzo dobrze, nie zmarnowaliśmy czasu na zwiedzanie. A co zrobiliście z obrazami? Wyrzuciliśmy. Przecież były bardzo słabe. No tak, racja. (wesoło) A my chcieliśmy iść do filharmonii, (smutno) ale nie byliśmy. Dlaczego? Co się stało? Miały być grane symfonie tego włoskiego kompozytora (zastanawia się) jak mu tam Beethoven a. (oburzona) Piąta i szósta. I od razu mi to podpadło. Dawid sprawdził w Internecie. Tak, od razu sprawdziłem. Nie będzie mnie tu nikt oszukiwał. I okazało się, że Beethoven skomponował dziewięć symfonii. Jak mamy słuchać piątej i szóstej, skoro nie słyszeliśmy pierwszych czterech. Mamy słuchać od środka? Tak, tak, racja! (oburzona) A jak nie grali pierwszych czterech, to równie dobrze ostatnich trzech też mogą nie grać! To co, mamy słuchać środka? Kto to widział? (oburzona) Skandal! Też tak myślę. Dlatego nie poszliśmy. Bardzo słusznie zrobiliście, bardzo słusznie. (po chwili przerwy) Może jeszcze coś zamówimy? Dobrze. Co panie sobie życzą? Może szarlotkę? I herbatę. Pomarańczową. (macha w kierunku kelnerki, która podchodzi do stolika) Poprosimy cztery szarlotki z herbatą pomarańczową.

6 Dobrze, zaraz przyniosę. (odchodzi) Spójrzcie na dziewczynę, która siedzi trzy stoliki dalej. Ciągle na nas patrzy. O, znowu. (żartobliwie) Może któryś z nas jej się podoba? Przypomina mi dziewczynę z pracy, z innego wydziału. Może to ona? Nie to nie ona. Jesteś pewny? Tak, dziewczyna z mojej pracy ma zawsze ubrany brązowy żakiet. A ta ma zielony sweter. To nie może być ona. No tak, faktycznie zielony sweter. (kelnerka przynosi na tacy cztery duże filiżanki herbaty, z których wystają długie łyżki. Szarlotka wrzucona jest do środka) Szarlotki włożyłam państwu do filiżanek. O jak sprytnie. Bardzo dziękujemy (kelnerka odchodzi, wszyscy zabierają się na jedzenie szarlotki z zadowoloną miną) Ta dziewczyna znowu się na nas patrzy. Kogoś mi przypomina. Ja ją już gdzieś widziałam (do siebie) może w gazecie Może to jakaś modelka? Przecież nie wygląda jak anorektyczka. Racja, czyli nie modelka. Naprawdę gdzieś już ją widziałam. Może to prezenterka telewizyjna? Przed chwilą rozmawiała z kelnerką. Było widać, że płynnie. Raczej nie prezenterka telewizyjna. Może radiowa? To byś jej nie mogła widzieć. Racja. (obgadywana dziewczyna wstaje i wychodzi z kawiarni) (podniesionym głosem) Widzieliście jej torebkę? (zbulwersowana) Tak! Okropne! Bez gustu! (zdziwiony) Co jest z tą torebką? Właśnie, o co chodzi?

7 Faceci jak zwykle nic nie widzą! Jak można z taką torebką No powiecie o co chodzi z jej torebką? Ja dalej nic nie rozumiem. (do Dawida i Marka) Miała na sobie zielony sweterek, niebieskie jeansy, zielone szpilki i niebieski parasol. (zdziwiony) I? (zdziwiony) No i co z tego? (zrezygnowana) No nie mogę! Daria powiedz im! Przecież torebkę miała czerwoną! Tak czerwoną. I co z tego? (podniesionym głosem) Ja nie wytrzymam! Przecież kolor torebki nie pasuje do reszty! To przecież oczywiste! A a i to wszystko? (do siebie) Kolor torebki czerwony.. (do Dawida i Marka) Nie widzieliście, że to nie pasuje do siebie? To się przecież każdemu rzuci w oczy! (zdziwiony) A tak tak. (zdziwiony) Tak, tak. Właśnie. Racja. Jak mogliście tego nie zauważyć? To są właśnie faceci. Ale teraz się z nami zgadzacie, że to nie pasuje do siebie (z entuzjazmem) Tak, tak, nie pasuje. Tak kochanie zgadzam się. (chwila ciszy) My już też musimy iść. To my też pójdziemy. (Dawid woła kelnerkę, kelnerka przychodzi) Jeszcze coś państwu podać? Nie, dziękujemy. Chcemy zapłacić. (przegląda zapisane karteczki) Co państwo mieli: cztery piwa, dwa likiery, pstrąg z ziemniakami i trzy szaszłyki z frytkami. I jeszcze cztery herbaty z szarlotką.

8 Tak zgadza się. Proszę rachunek. 320 złotych. (podaje kelnerce banknot) Proszę, 200 złotych, reszty nie trzeba. Dziękuję bardzo. Bardzo pan miły. (odchodzi) (wstaje i żegna się z wszystkimi) Chodź kochanie idziemy. (Dawid wstaje żegna się z wszystkimi i wychodzi razem z Marleną). I co Mareczku, my też pójdziemy? Tak kochanie, idziemy. (wstają i wychodzą) Co za dzień. Cały sernik wykupiony. A szarlotki nikt nie zamówił. Trudno, będzie na jutro. (wychodzi)