WYKONYWANIE POMIARÓW W SIECI WCZESNEGO WYKRYWANIA SKAŻEŃ PROMIENIOTWÓRCZYCH W LATACH

Transkrypt

1 INSTYTUT METEOROLOGII I GOSPODARKI WODNEJ PAŃSTWOWY INSTYTUT BADAWCZY CENTRUM MONITORINGU KLIMATU POLSKI WYKONYWANIE POMIARÓW W SIECI WCZESNEGO WYKRYWANIA SKAŻEŃ PROMIENIOTWÓRCZYCH W LATACH ETAP II RAPORT PRZEDSTAWIAJĄCY WYNIKI ZA ROK 213 Praca wykonana na podstawie Umowy z GIOŚ nr 13/F/213 finansowanej ze środków NFOŚiGW wg Umowy z GIOŚ nr 86/212/Wn-5/MN-PO-D z dnia r. o realizację zadania państwowej jednostki budżetowej zakwalifikowanej do dofinansowania. Mgr inż. Anna Śliwińska Mgr Andrzej Czuryłowski Dr inż. Tamara Zalewska Mgr Paweł Miszczuk WARSZAWA 214

2 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Spis treści 1. Cel i zakres pracy 2. Metodyka badań prowadzonych na stacjach wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych 2.1. Pobór i przygotowanie próbek 2.2. Metody pomiarowe wraz z opisem systemu zapewnienia jakości pomiarów 3. Wyniki i omówienie wyników z 213 roku i w odniesieniu do okresu Moc dawki promieniowania gamma w powietrzu 3.2. Radioaktywność próbek aerozoli w powietrzu Stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia naturalnego emitujących promieniowanie alfa Stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie alfa Stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie beta 3.3. Globalna aktywność beta całkowitego opadu atmosferycznego Globalna aktywność beta całkowitego opadu dobowego Globalna aktywność beta wody opadowej Globalna aktywność beta całkowitego opadu miesięcznego 3.4. Stężenie promieniotwórcze 137 Cs i 134 Cs w zbiorczych próbkach całkowitego opadu miesięcznego 3.5. Stężenie promieniotwórcze miesięcznego 9 Sr w zbiorczych próbkach całkowitego opadu 3.6. Stężenie promieniotwórcze izotopów naturalnych: 226 Ra, 7 Be, 228 Ac, 4 K w zbiorczych próbkach całkowitego opadu miesięcznego 4. Podsumowanie 5. Wnioski 2/61

3 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Cel i zakres pracy Pomiary radioaktywności w atmosferze prowadzone przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej Państwowy Instytut Badawczy stanowią realizację programu Państwowego Monitoringu Środowiska na lata Państwowy Monitoring Środowiska, według art. 25 ust. 2 ustawy - Prawo Ochrony Środowiska, jest systemem: pomiarów, ocen i prognoz stanu środowiska oraz gromadzenia, przetwarzania i rozpowszechniania informacji. Program został opracowany w Departamencie Monitoringu i Informacji o Środowisku Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska. IMGW - PIB realizując podpisaną z Głównym Inspektoratem Ochrony Środowiska umowę pt.: Wykonywanie pomiarów w sieci wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych w latach zobowiązane jest do wykonania pomiarów promieniowania gamma w powietrzu przy powierzchni ziemi oraz pomiarów radioaktywności próbek aerozoli powietrza i opadu całkowitego w okresie od 1 czerwca 213 r. do 3 września 215 r. Stacje IMGW - PIB prowadzące pomiary zlokalizowane są w Warszawie, Gdyni, Włodawie, Świnoujściu, Gorzowie Wlkp., Poznaniu, Lesku, Zakopanym, Legnicy i Mikołajkach (Rys. 1), przy czym stacje Gorzów Wlkp. oraz Poznań traktowane są jako jedna stacja ze względu na fakt, że prowadzą pomiary uzupełniające. Zakres zadań obejmuje: a) Ciągły pomiar mocy dawki promieniowania gamma w powietrzu na wysokości l m nad powierzchnią gruntu z rejestracją wartości średnich godzinowych i średnich dobowych na 9 stacjach pomiarowych sieci wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych (w Warszawie, Gdyni, Włodawie, Świnoujściu, Gorzowie Wlkp., Lesku, Zakopanem, Legnicy i Mikołajkach). b) Ciągły pomiar radioaktywności próbek aerozoli powietrza na 7 stacjach sieci (we Włodawie, Świnoujściu, Gorzowie Wlkp., Lesku, Zakopanem, Legnicy i Mikołajkach) z rejestracją średnich godzinowych i średnich dobowych wartości aktywności promieniotwórczej emiterów promieniowania alfa i beta oraz wyznaczanej aktywności sztucznych emiterów beta promieniotwórczych. c) Pomiary globalnej aktywności beta próbek dobowego opadu całkowitego oraz próbek miesięcznego opadu całkowitego na 9 stacjach pomiarowych (w Warszawie, Gdyni, Włodawie, Świnoujściu, Poznaniu, Lesku, Zakopanem, Legnicy i Mikołajkach). d) Spektrometryczne pomiary aktywności 137 Cs i wybranych naturalnych izotopów gamma promieniotwórczych w zbiorczych próbkach miesięcznego opadu całkowitego. e) Radiochemiczne oznaczanie 9 Sr w zbiorczych próbach miesięcznego opadu całkowitego. W kolejnych rozdziałach przedstawiono wyniki uzyskane w roku 213 wraz z komentarzem uwzględniającym dane z lat poprzednich. Wyniki przedstawiono w postaci tabelarycznej i graficznej. 1 strona 89 i 9. 3/61

4 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Rys. 1. Lokalizacja stacji wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych IMGW PIB. 4/61

5 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Metodyka badań prowadzonych na stacjach wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych 2.1. Pobór i przygotowanie próbek Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 22 r (Dz.U. Nr 239 poz. 23) oraz zgodnie z zakresem umowy z GIOŚ pobór próbek prowadzony na stacjach wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych IMGW-PIB: 1 Warszawa, 2 Gdynia, 4 Mikołajki, 6 Poznań (pomiar opad całkowitego), 6 Gorzów Wlkp. 7 Świnoujście, 8 Legnica, 151 Włodawa, 165 Zakopane, 166 Lesko obejmuje: a) Pobór próbek całkowitego opadu dobowego polegającego na zbieraniu opadu (mokrego i suchego) do kuwety o powierzchni 15 cm 2 napełnionej warstwą wody o grubości 1 cm eksponowanej przez okres 24 godzin, od godziny 6 UTC. Po zakończeniu ekspozycji próbki, zebraną wodę odparowuje się w parownicy wyłożonej bibułą filtracyjną tak, aby zanieczyszczenia znajdujące się w wodzie po jej odparowaniu osadziły się na bibule. Bibułę spopiela się następnie w piecu muflowym w temperaturze 45 o C. Otrzymany popiół przenosi się do aluminiowej miseczki pomiarowej o grubości 1 mm. Wymiary miseczki pomiarowej są następujące: średnica wewnętrzna 25 mm, głębokość 4 mm. Gęstość powierzchniowa warstwy popiołu w miseczce pomiarowej nie powinna przekraczać 5 mg cm -3, co pozwala na zaniedbanie samoabsorbcji. b) Pobór próbek całkowitego opadu miesięcznego polegającego na zbieraniu opadu (mokrego i suchego) do trzech kuwet o łącznej powierzchni 45 cm 2 eksponowanych przez okres jednego miesiąca od każdego pierwszego dnia danego miesiąca. Przyjęto, że próbce opadu całkowitego przypisuje się datę dnia, w którym rozpoczęto jej ekspozycję. Po zakończeniu ekspozycji próbki, zebraną wodę odparowuje się w parownicy wyłożonej bibułą filtracyjną tak, aby zanieczyszczenia znajdujące się w wodzie po jej odparowaniu osadziły się na bibule. Bibułę spopiela się następnie w piecu muflowym w temperaturze 45 o C. Otrzymany popiół przenosi się do aluminiowej miseczki pomiarowej o grubości 1 mm. Wymiary miseczki pomiarowej są następujące: średnica wewnętrzna 25 mm, głębokość 4 mm. Gęstość powierzchniowa warstwy popiołu w miseczce pomiarowej nie powinna przekraczać 5 mg cm -3, co pozwala na zaniedbanie samoabsorbcji. c) Pobór próbek aerozoli powietrza odbywa się poprzez wymuszony przepływ powietrza przez odpowiednie filtry w cyklach półgodzinnych i w takiej postaci poddane są pomiarom Metody pomiarowe wraz z opisem systemu zapewniania jakości pomiarów Pomiar mocy dawki promieniowania gamma Pomiary mocy dawki promieniowania gamma w stacjach meteorologicznych prowadzone są za pomocą sondy typu FHZ621G-L współpracującej z komputerem PC. Sonda składa się z licznika proporcjonalnego, przedwzmacniacza, modułu mikrokontrolera, interfejsu szeregowego RS-485 i zasilaczy niskiego i wysokiego napięcia. Dane techniczne. Komora pomiarowa: licznik proporcjonalny wypełniony Ar/CO2, napięcie pracy 25 V; zakres pomiarowy 5 nsv/h 1 msv/h, zakres energetyczny ± 3 % dla zakresu 3 kev 1,3 MeV, zakres kątowy rejestracji - ± 2 % w zakresie -45 < Φ < +45 Dane sondy: zasilanie 1 3 V, temperatura C, wilgotność względna 5 95 %, ciśnienie atmosferyczne hpa. W stacjach wykrywania skażeń promieniotwórczych IMGW sondy FHZ 621G-L zostały ustawione w ogródku meteorologicznym na specjalnym wsporniku, na wysokości 1 m od podłoża. 5/61

6 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Sonda połączona jest kablem poprzez interfejs przetwornika z komputerem PC, w którym zainstalowany program NetView umożliwia zdalne ustawianie warunków pracy sondy, jak i odbiór wyników pomiarów. Wewnętrzna pamięć układu sondy może przechować 256 zmierzonych wartości zaopatrzonych w datę i czas pomiaru oraz w status określający stan układu pomiarowego. Każdy błąd układu pomiarowego jest kodowany w formie statusu wpisanego w informację o wartości mierzonej wielkości. Czas pomiaru każdego wyniku mocy dawki wynosi 1 minut. Program NetView co 1 minut odczytuje z pamięci sondy ostatni wynik i zapisuje go do pliku oraz porównuje z zadanymi progami ostrzegawczymi I i II stopnia. Wyniki mocy dawki z danego miesiąca zbierane są w pliku, w nazwie, którego podany jest rok, nr kanału oraz - w rozszerzeniu miesiąc. W przypadku przekroczenia zadanego progu program włącza odpowiednią planszę sygnalizującą przekroczenie pierwszego progu lub planszę i sygnał dźwiękowy przy przekroczeniu drugiego progu. Wartości te są dobierane tak, aby przyrost mocy dawki podczas opadów nie przekraczał zadanych progów. Sygnalizacja ta w programie NetView służy obecnie jedynie obserwatorowi jako informacja o wzroście mocy dawki. Producent zapewnił w sondzie procedurę wyznaczania procentowego udziału energii kwantów gamma produktów rozszczepienia w mierzonej wielkości mocy dawki. W tym celu wykorzystano właściwości szeroko zakresowego detektora FHZ621G-L, który wyznacza nie tylko wielkość mocy dawki, ale również mierzy energię promieniowania gamma. Dzięki temu możliwe jest wykrycie każdego wpływu sztucznej gammy automatycznie i przesłanie informacji o tym do systemu komputerowego nawet, jeśli wzrost mocy dawki jest stosunkowo niski. Mierzona jest różnica energii kwantów promieniowania gamma produktów rozszczepienia w stosunku do promieniowania kosmicznego i tła naturalnego. Promieniowanie naturalne charakteryzuje się dużym udziałem wysokoenergetycznych kwantów (> 1 MeV), co jest prawdziwe dla zmiennego w czasie udziału wymywanych produktów rozpadu radonu. Niższe od 1 MeV energie kwantów odnoszą się do produktów rozszczepienia. Dla typowego tła 1-13 nsv/h możliwe jest wiarygodne wyznaczenie w czasie 2 3 min rutynowego pomiaru dodatkowej mocy dawki od Xe-133, od mocy dawki spowodowanej wymywaniem produktów rozpadu radonu. Ponadto licznik proporcjonalny charakteryzuje się możliwością detekcji energii już od 33 kev, dzięki czemu możliwe jest także uwzględnienie właściwego zakresu niskoenergetycznego spowodowanego rozproszeniem Comptona. W stacjach wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych IMGW po zainstalowaniu nowej sondy typu FHZ621 G-L uruchomiono procedurę pomiaru i rejestracji procentu mierzonej mocy dawki pochodzącej od produktów rozszczepienia. Opracowano specjalny program komputerowy, który przetwarza wyniki pomiarów sondy (mocy dawki i jej procentu pochodzącego od produktów rozszczepienia) i wyświetla średnie godzinne wartości procentu mocy dawki pochodzącej od produktów rozszczepienia i podaje przyrost mocy dawki w stosunku do jej średniej dobowej wartości. Pomiar radioaktywności próbek aerozoli powietrza Do pomiaru aktywności aerozoli powietrza stosuje się urządzenie typu FHT59Si, które mierzy w sposób ciągły aktywności radioizotopów naturalnych i sztucznych alfa promieniotwórczych oraz całkowitą aktywność radioizotopów beta promieniotwórczych. Zasada pomiaru radioaktywności w tego typu urządzeniu polega na zasysaniu przez filtr taśmowy aerozoli powietrza i jednoczesnym pomiarze detektorem umieszczonym nad taśmą filtracyjną aktywności radionuklidów alfa i beta promieniotwórczych. Użytkowana jest taśma z włókna szklanego typu GF-1. Powierzchnia osadzania aerozoli na taśmie ma kształt koła o średnicy 5 mm, przez które w ciągu 3 min. zasysane jest powietrze, po czym następuje kilkusekundowa przerwa w zasysaniu i przesuw taśmy o 1/1 średnicy powierzchni zbierania aerozoli. Taki częściowy przesuw powierzchni osadzania służy do utrzymania równowagi rozpadu naturalnych radionuklidów na filtrze. Pomiary szybkości zliczeń promieniowania alfa i beta realizowane są w procedurze dyskryminacji amplitudy. Do obliczania aktywności całkowitej, jak i naturalnej stosuje się specjalny algorytm pomiaru aerozoli. Aktywność alfa i beta sztucznych radionuklidów wyznaczana jest jako różnica pomiędzy aktywnością całkowitą danego 6/61

7 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 promieniowania a naturalną. Uwzględniając objętość przepompowanego powietrza przez filtr możliwe jest wyznaczenie aktywności danego promieniowania. Urządzenie typu FHT59Si składa się z następujących elementów: - zespołu poboru powietrza z pompą próżniową (8 m 3 h -1 ), systemem pomiaru i kontroli przepływu powietrza przez filtr taśmowy; - mechanizmu przesuwu filtru taśmowego sterowanego procesorem: - detektora krzemowego typu PIPS z osłoną ołowianą; - komputerowego modułu pomiarowego FHT 8 z interfejsem szeregowym do transmisji wyników. Urządzenie FHT59Si umożliwia: 1. Automatyczny pomiar aktywności naturalnych i sztucznych radionuklidów alfa i beta promieniotwórczych aerozoli powietrza. 2. Pomiary stężeń promieniotwórczych izotopów emitujących promieniowanie alfa i beta w zakresie od,1 do 1 6 Bq m Automatyczną kompensację aktywności radionuklidów naturalnych dzięki specjalnemu algorytmowi. 4. Szybkie wykrywanie nagłego wzrostu aktywności emiterów alfa i beta promieniotwórczych za pomocą specjalnej funkcji. 5. Automatyczną kontrolę pracy urządzeń sygnalizując wystąpienie ewentualnych błędów. Detektor Zestaw aparatury FHT 59 Si wyposażony jest w detektor krzemowy typu PIPS o powierzchni aktywnej równej 17 mm 2. Wydajność detektora w stosunku do geometrii 4 wyznaczona za pomocą źródła płaskiego o średnicy 5 mm umieszczonego w komorze pomiarowej wynosi jak podano w tabeli poniżej. Radionuklid Wydajność % Co Sr-9/Y Cs Tl Am Zasada działania algorytmu pomiaru radioaktywności aerozoli powietrza. Budowa algorytmu bazuje na odpowiednim sposobie pobierania próbek aerozoli i utrzymywaniu równowagi rozpadu naturalnych radionuklidów osadzonych na taśmie filtracyjnej oraz na właściwościach spektrometrycznych zastosowanego detektora krzemowego. Ustawione progi dyskryminacji (S 1 =,1 MeV, S 2 =,8 MeV, S 3 = 5,5 MeV, S 4 = 6,1MeV i S 5 = 7,7 MeV) pozwalają na rejestrowanie liczby impulsów w poszczególnych przedziałach dyskryminacji pochodzących od określonych radioizotopów naturalnych, co przy znajomości wydajności dla danego promieniowania pozwala na wyznaczanie ich aktywności. Współczynniki wydajności urządzenia dla promieniowania alfa i beta są wyznaczane za pomocą odpowiednich wzorców kalibracyjnych o znanej aktywności. Za pomocą algorytmu dla pobieranej próbki aerozoli wyznacza się aktywność całkowitą promieniowania alfa i beta oraz aktywność alfa i beta radioizotopów naturalnych. Różnica tych dwóch aktywności traktowana jest jako aktywność pochodząca od radioizotopów sztucznych. Oznaczając przez R 1 całkowitą liczbę zliczeń w ciągu 1 sek. od radioizotopów alfa i beta promieniotwórczych dla progu S 1, a ich składowe przez R b1 liczba zliczeń od radioizotopów beta promieniotwórczych i R al od alfa promieniotwórczych oraz przez R 1 tło detektora, to możemy napisać: R 1 = R a1 + R b1 + R 1 (1) 7/61

8 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Jeśli oznaczyć odpowiednio wydajność alfa i beta dla progu S 1 przez E a1 i E b1, to otrzymamy: Ra1 Ea1 (2) i Aaca Rb1 Eb1 (3) Abca Wstawiając powyższe wartości do równania (1) otrzymamy: R 1 = E a1 A a ca + E b1 A b ca + R 1 (4) Analogiczne równanie możemy zapisać dla drugiego przedziału dyskryminacji: R 2 = E a2 A a ca + E b2 A b ca + R 2 (5) Rozwiązując powyższe równania wyznaczamy aktywności całkowite promieniowania alfa (A a ca ) i beta (A b ca ). Współczynniki wydajności są jednoznacznie określane podczas kalibracji aparatury wzorcami alfa i beta promieniotwórczymi. W podobny sposób możemy napisać równania dla aktywności naturalnych radioizotopów alfa ( A a nat ) i beta ( A b nat ) promieniotwórczych i tak : 1 A a nat = Fa( g3r3 g 4R4 g5r5) Ea2 (6) 1 A b nat = Fb( h3r3 h4r4 h5r5) Eb1 (7) gdzie : R 3 - liczba zliczeń impulsów w ciągu 1 s dla progu S 3 ( 5,5 MeV); R S 4 (6,1 MeV); R S 5 (7,7 MeV); g 3, g 4 i g 5 - współczynniki kompensacyjne radioizotopów alfa promieniotwórczych, wyznaczane eksperymentalnie; h 3, h 4 i h 5 - współczynniki kompensacyjne radioizotopów beta promieniotwórczych wyznaczane eksperymentalnie; F a, F b - współczynniki dopasowania. Sztuczna radioaktywność alfa ( Aa szt) i beta ( Ab szt) radioizotopów osadzonych na taśmie filtracyjnej jest wyznaczona jako różnica aktywności całkowitej i naturalnej danego promieniowania, a mianowicie : A a szt = A a ca A a nat oraz A b szt = A b ca - A b nat Komputerowy moduł pomiarowy FHT 8 Moduł ten służy do kontroli pomiaru i opracowania wyników oraz zawiera pełną elektronikę jądrową do obsługi detektora. Pracuje w sposób automatyczny. Wszystkie procedury pomiarowe, algorytmy są zapamiętane w formie pakietów oprogramowania i służą do kontroli wszystkich podzespołów urządzenia. Wyniki pomiarowe i status są automatycznie zapamiętywane i mogą być również przesłane za pomocą interfejsu szeregowego do zewnętrznego komputera. W naszym przypadku moduł FHT 8 podłączony jest do komputera PC, ustawionego w pokoju obserwatora stacji meteorologicznej. Za pomocą programu NetView zainstalowanego w komputerze PC odczytywane są wyniki mierzonych wielkości z pamięci modułu FHT 8 i zapisywane w oddzielnych plikach. Program ten pozwala na wizualizację zarejestrowanych wyników oraz porównuje zbierane wartości z zadanymi progami ostrzegawczymi, sygnalizując ich przekroczenie wyświetleniem odpowiednich napisów i włączeniem sygnału dźwiękowego. Jest to sygnalizacja przewidziana dla personelu stacji. Doba pomiarowa próbki aerozolowej trwa od godziny 6 do 6 następnego dnia i liczona jest jako średnia z godzinnych wartości. W ten sposób otrzymuje się średnią aktywność promieniowania alfa naturalnych nuklidów oraz aktywności promieniowania alfa i beta sztucznych nuklidów. Aktywności tych ostatnich otrzymywane jako wynik odejmowania aktywności naturalnej od 8/61

9 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 całkowitej obarczone są pewnym błędem, wielkość którego uzależniona jest od doboru wprowadzanych współczynników kompensacyjnych w równaniach algorytmu pomiarów aerozolowych. Bezwzględność wyników mierzonych wielkości uzyskuje się za pomocą procedury kalibracyjnej, w czasie której wykonuje się 3-minutowe pomiary tła dla promieniowania alfa i beta oraz kolejno liczbę zliczeń wzorców: Am-241 i Sr-9 (o aktywności po 3 kbq). Wyniki koncentracji aktywności podawane są w Bq m -3. Próg czułości detektora dla promieniowania beta wynosi 3 mbq m -3, a dla promieniowania alfa 6 mbq m -3. Pomiar globalnej aktywności izotopów emitujących promieniowanie beta w próbkach całkowitego opadu dobowego i miesięcznego Pomiary całkowitej aktywności beta tj. aktywności związanej ze stężeniem promieniotwórczym izotopów promieniotwórczych emitujących promieniowanie beta w próbkach opadu całkowitego wykonywane są z zastosowaniem komputerowych zestawów pomiarowych zintegrowanych z sondą pomiarową typu 51Y1SPFM i przedwzmacniaczem AS-17 lub z zastosowaniem głowicy antykoincydencyjnej typu UGB-2. Kalibrację aparatury do pomiarów aktywności beta próbek opadu całkowitego wykonuje się za pomocą wzorca K 4 o aktywności 3,7 Bq. Aktywność próbki opadu całkowitego wyznacza się z wzoru: A F = K F N [ Bq m -3 ], gdzie: K Aw Bq min N S imp m F 2 N = N - N t N liczba imp/min pomiaru próbki lub wzorca, N t - liczba imp/min pomiaru tła, S powierzchnia zbierająca naczynia Błąd statystyczny bezwzględny przy prawdopodobieństwie 95 % wyznacza się z zależności 96 N N T T 1, t, gdzie: T czas pomiaru próbki, T t czas pomiaru tła, t a błąd względny ze wzoru: a 1. N Metoda oznaczania izotopów emitujących promieniowanie gamma w zbiorczych próbkach miesięcznego opadu całkowitego z zastosowaniem spektrometrii gamma Próbki miesięcznego opadu całkowitego z 9 stacji wczesnego wykrywania skażeń promieniotwórczych zostają zintegrowane w jedną próbkę analityczną miesięcznego opadu całkowitego, która poddana jest pomiarom z zastosowaniem spektrometrii gamma. Pomiary wykonuje się za pomocą zestawu spektrometrycznego składającego się z detektora HPGe o objętości 132,5 cm3, przedwzmacniacza ładunkowego (typu RG11), zasilacza wysokiego napięcia (typu 7716) i analizatora amplitudy impulsów Analizator skonstruowany w postaci karty, instalowanej w komputerze IBM PC wraz z oprogramowaniem, umożliwia opracowanie matematyczne widma oraz jego wizualizację i archiwizację. Detektor germanowy jest umieszczony w domku osłonnym 9/61

10 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 o ściankach grubości 1 cm Pb, wyłożonych od wewnątrz blachą: 1 mm Cd i 2 mm Cu. Do kalibracji spektrometru użyto wzorcowego roztworu promieniotwórczego SRM-1 Mix gamma przygotowanego przez Ośrodek Produkcji i Dystrybucji Izotopów w Świerku. Wzorce objętościowe wykonano w szczelnie zamykanych pojemnikach z pleksiglasu o wymiarach wew. 55,5 x 63, mm, identycznych z pojemnikami używanymi do pomiaru próbek. Do kolejnych pojemników wlewano określoną objętość roztworu wzorcowego tak, aby otrzymać wysokość słupa roztworu równą 2, 3, 4, 5, 7 i 1 mm. W ten sposób otrzymano źródła do kalibracji próbek o grubości warstwy popiołu od 2 do 1 mm. Gęstość roztworu wzorcowego w temperaturze 2 o C wyniosła 1,6 g cm -3. Dla utrzymania gęstości próbek spektrometrycznych opadu całkowitego w granicach,9 1,2 g cm - 3,bliskiej gęstości wzorców, przygotowywane próbki są prasowane specjalnym przyrządem, który jednocześnie pozwala wyznaczyć grubość warstwy popiołu. Wyniki wydajności spektrometru dla źródła wzorcowego SRM-1, MIX-gamma z warstwą o grubości 3 mm, przedstawiono w tabeli 1. Wyniki pomiaru wzorca kalibracyjnego. E Izotop T 1/2 Aktywność Wydajność [kev] [Bq] [1-3 ] 59,5 Am lat 65,4 18,9 88,5 Cd dni 276,1 74,6 122,1 Co dni 14,1 95,8 165,9 Ce ,7 dni 1,5 93,4 661,7 Cs lat 57,4 29,8 834,8 Mn ,5 dni 69,7 23,4 1115,6 Zn ,9 dni 12,5 18,4 1173,2 Co-6 5,3 lat 76,4 16,2 1332,5 Co-6 5,3 lat 76,4 14,4 Na podstawie zamieszczonych powyżej wyników wykreślono krzywą wydajności spektrometru i wyznaczono wydajności dla linii izotopów oznaczanych w próbkach opadu całkowitego (Tabela 2). Przygotowanie próbki do pomiarów spektrometrycznych polega na dokładnym wymieszaniu popiołu, otrzymanego w placówkach po spopieleniu próbki miesięcznego opadu całkowitego i przeniesieniu go do pojemnika pomiarowego. Masa popiołu pojedynczych próbek, jak i zbiorczej, jest wyznaczana z dokładnością do,5 mg. Wydajność detektora dla linii oznaczanych w próbkach. E [kev] Izotop Wydajność [1-3 ] 186 Ra Be Cs Cs Ra K-4 14 Czas pomiaru próbki, jak i pomiaru tła, przeprowadzanego po każdym pomiarze próbki, wynosi 16 s. Aktywność danego izotopu w próbce, w chwili pomiaru, określa równanie: Ni A i = (1) F( E) * pi * tp gdzie: N i liczba zliczeń w danej linii widmowej po odjęciu tła, F(E) wydajność detektora dla fotonów o energii E, p i liczba fotonów o energii E, przypadająca na jeden rozpad i-tego radionuklidu, 1/61

11 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 t p - czas pomiaru w sekundach. Przy pomiarach małych aktywności ważne jest, aby dana ilość zliczanych impulsów mogła być zaobserwowana przy zachowaniu określonego poziomu ufności, jako pik wyodrębniony z widma tła naturalnego danego detektora. Niezbędna ilość impulsów w piku, dla jego wydzielenia z tła jest określana, jako dolna granica detekcji i oznaczana LLD. Stosuje się różne metody obliczania tej wielkości. W naszych obliczeniach posłużono się metodą Loyda A. Currie'go określoną wzorem: LLD =, ,5 * σ (2) gdzie : LLD limit detekcji w impulsach. σ - odchylenie standardowe tła w badanym piku. Limity detekcji zostały policzone dla poziomu ufności.7, przy założeniu, że czas pomiaru tła jest taki sam, jak czas pomiaru próbki. Minimalną mierzalną aktywność dla danego toru spektrometrycznego określa zależność: A d = C = LLD* C F( E) * p * t * p 1 e t p tp (3) (4) gdzie: A d minimalna mierzalna aktywność w Bq, t p czas pomiaru w sekundach, λ -- stała rozpadu s -1 p wydajność kwantowa. Aktywność właściwą poszczególnych radionuklidów wyznaczano na podstawie zależności: Ai S i = exp( i * t 2) (5) b * W * k Gdzie: A i aktywność i-tego izotopu w próbce, λ i stała rozpadu, t 2 czas trwania przerwy między zakończeniem ekspozycji próbki a rozpoczęciem pomiaru, b część masy próbki zbiorczej wziętej do analizy, W powierzchnia naczynia do zbierania opadu całkowitego (15 cm 2 ), k liczba próbek wziętych do analizy. Dla aktywności oznaczanych nuklidów oblicza się odchylenia standardowe i podaje w zestawieniach wyników. Radiochemiczne oznaczanie 9 Sr w miesięcznym opadzie całkowitym Stężenie promieniotwórcze 9 Sr oznaczane jest w zintegrowanej próbce miesięcznego opadu całkowitego, uprzednio analizowanego nieniszczącą metodą spektrometrii gamma. Oznaczenie 9 Sr prowadzi się metodą radiochemiczną obejmującą uzyskanie czystej radiochemicznie próbki (etap I i II) i zakończoną pomiarami promieniowania beta (etap III). ETAP I Chemiczne oczyszczanie próbki 1. Przeprowadzenie izotopu 9 Sr z próby opadu do roztworu. 11/61

12 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Próbkę opadu miesięcznego o znanej masie umieszcza się w zlewce, zwilża wodą destylowaną i dodaje ok. 2 ml kwasu azotowego HNO3 (1:1). Próbkę odparowuje się w ciągu 8 godzin, mieszając od czasu do czasu. Pozostałość w zlewce przesącza się przez twardy sączek. Osad jest odrzucany, przesącz uzupełniony wodą destylowaną do uzyskania 15 ml objętości. 2. Wytrącanie szczawianów. Do 15 ml przesączu dodaje się 1 ml 8% kwasu szczawiowego, 1 ml nośnika strontu, kilka kropli zieleni bromokrezolowej i stężony amoniak do uzyskania ph 4-4,5 (kolor ciemnozielony). Roztwór ogrzewa się do temp. 8 o C w celu całkowitego wytrącenia osadu. Po opadnięciu osadu roztwór dekantuje się znad osadu szczawianów. Osad szczawianów rozpuszcza się w roztworze (1:1) HNO3 (na początku dodajemy kilka mililitrów kwasu, następnie dozujemy kwas kroplami aż do całkowitego rozpuszczenia osadu. Powtórne wytrącanie szczawianów przebiega w sposób analogiczny do pierwotnego ( do roztworu dodajemy kroplami stężony amoniak do uzyskania ph 4-4,5 i wytrącenia osadu, następnie całość podgrzewamy do 8 o C). Po całkowitym wytrąceniu osadu szczawianów roztwór przesącza się przez twardy sączek. Osad przepłukuje się dokładnie wodą destylowaną i pozostawia do wysuszenia. 3. Spopielanie osadu. Sączek z osadem przenosi się do tygla i spala w piecu muflowym w temperaturze 65 7 o C. Następnie tygiel wyjmuje się z pieca i studzi. 4. Rozpuszczanie popiołu. Osad w tyglu zwilża się wodą destylowaną, dodaje kilka mililitrów HNO3 (1:1) aż do całkowitego rozpuszczenia osadu. Roztwór z tygla przenosi się ilościowo do zlewki i uzupełnia wodą destylowana do uzyskania objętości ok. 7 ml. 5. Wytrącanie chromianu baru. Do zlewki z roztworem dodaje się 1 ml nośnika baru, kilka kropli czerwieni metylowej, 1 ml kwasu octowego 2 ml octanu amonu. Następnie dodaje się stężony amoniak do uzyskania ph 5,5 (kolor pomarańczowo żółty). Próbkę ogrzewa się do 9 o C, dodaje 1 ml chromianu sodu i ponownie sprowadza ph do 5,5 za pomocą amoniaku. Roztwór ogrzewa się do wytrącenia żółtego osadu chromianu baru. Następnie po ostygnięciu roztwór przesącza się przez sączek. Osad odrzucamy. 6. Wytrącanie wodorotlenku itru. Do roztworu pozostałego po oddzieleniu chromianu baru dodaje się 1 ml nośnika itru. Roztwór ogrzewa się w temp. ok. 9 o C. Po ostudzeniu dodajemy amoniak do uzyskania ph 8 i wytrącenia osadu wodorotlenku itru, który oddziela się przez sączenie. Pozostały po przesączeniu roztwór zlewa się do butelki polietylenowej, dodaje do niego HNO3 (1:1) do uzyskania ph 2-3 i 1 ml nośnika itru. Tak przygotowaną próbę pozostawia się przez 18 dni. ETAP II Preparatyka próbki po osiągnięciu równowagi 9 Sr z 9 Y w roztworze po 18 dniach 7. Wytrącanie wodorotlenku itru. Po 18 dniach roztwór z butelki przenosi się do zlewki i zagęszcza przez odparowanie do objętości ok. 5 ml. Następnie dodaje się stężony amoniak do uzyskania ph 8 i podgrzewa do wytrącenia wodorotlenku itru. Osad oddziela się od roztworu przez sączenie. Roztwór zlewa się do butelki, jego ph doprowadza się, za pomocą HNO3, do wartości 2-3 oraz dodaje 1 ml nośnika itru. Tak przygotowany roztwór, pozostawiony na 18 dni, umożliwia powtórne przeprowadzenie analizy oraz kontrolę poprawności oznaczeń. 8. Wytrącanie szczawianów itru. Osad wodorotlenku itru rozpuszcza się w kilku mililitrach HNO3 (1:1). Następnie dodajemy ok. 25 ml wody destylowanej, 15 2 kropli nasyconego roztworu kwasu szczawiowego oraz amoniak do uzyskania ph 5,5, by wytrąciły się szczawiany. Roztwór ogrzewa się do temp. 6 o C, do całkowitego 12/61

13 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 wytrącenia szczawianów. 9. Przygotowanie próbki do pomiarów. Roztwór przesącza się przez lejek radiochemiczny używając sączka o geometrii stosowanej w pomiarach. Osad na sączku przepłukuje się alkoholem etylowym, aby przyspieszyć schnięcie. Sączek z osadem umieszcza się w miseczce pomiarowej. ETAP III Pomiar aktywności Pomiar aktywności 9 Y równoważnej aktywności 9 Sr powinien być wykonany nie później niż 2 godziny od chwili oddzielenia Y(OH) 3 od reszty roztworu. Jeżeli pomiar zostanie przeprowadzony później należy uwzględnić rozpad promieniotwórczy 9 Y. Pomiary aktywności prowadzone są z zastosowaniem niskotłowego licznika przepływowego FHT 77T, który umożliwia równoległy pomiar 6 prób. Czas pomiaru próbek minimum 2 godz. Przed każdym pomiarem mierzone jest tło, które nie przekracza wartości,6 imp/min. Kalibrację aparatury pomiarowej przeprowadza się z użyciem preparatu wzorcowego 9 Y o znanej aktywności i geometrii identycznej z geometrią próbek. Obliczanie aktywności 9 Sr w próbach opadu całkowitego: A N S, gdzie: A aktywność [Bq m-2] N ilość impulsów na minutę netto (wynikająca z różnicy pomiędzy całkowitą ilością impulsów na minutę N i ilością impulsów na minutę tła N t ) η - współczynnik kalibracji [Bq/imp/min] S powierzchnia zbierająca [m2] W przypadku, gdy czas, który upłynął od chwili oddzielenia Y(OH) 3 od roztworu do rozpoczęcia pomiaru przekracza 2 godziny należy zastosować mnożnik uwzględniający rozpad promieniotwórczy radioizotopu 9 Y: e,693 t 1 t 64, gdzie: t godzina oddzielenia osadu od roztworu t 1 godzina odpowiadająca połowie czasu pomiaru próbki (t 1 t ) różnica wyrażona w godzinach Błąd pomiaru: N Nt A, gdzie: t t p pt N σ- błąd pomiaru [Bq m-2] t p czas pomiaru próby [min] t pt czas pomiaru tła [min] N LLD: LLD 4,66, gdzie: LLD [Bq m-2] t S pt 13/61

14 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Wyniki i dyskusja 3.1. Moc dawki promieniowania gamma w powietrzu Analiza wyników uzyskanych w roku 213 Miarą poziomu promieniowania gamma związanego z obecnością pierwiastków emitujących ten rodzaj promieniowania jest moc dawki. W 213 roku wartości mocy dawki promieniowania gamma w atmosferze mierzone były tak jak w poprzednich latach w reżimie dobowym na 9 stacjach IMGW: Warszawa, Gdynia, Mikołajki, Gorzów wielkopolski, Świnoujście, Legnica, Włodawa, Zakopane, Lesko. Otrzymane wartości zmieniały się w stosunkowo szerokim zakresie (Rys. 2-1). Najniższą średnią miesięczną wartość równą 59,4 ngy h -1 uzyskaną z wartości dobowych odnotowano w lutym na stacji Włodawa, maksymalna wartość dla tej stacji przypada na grudzień (7,5 ngy h -1 ). Najwyższą średnią miesięczną wartość wynoszącą 124,3 ngy h -1 uzyskano w sierpniu na stacji Zakopane gdzie minimalna średnia miesięczna była na poziomie 93,9 ngy h -1 (Tabela 1). Wyniki te odzwierciedlają poziomy rejestrowane na tych stacjach w ciągu całego roku. Najwyższa średnia roczna wartość mocy dawki (114,1 ngy h -1 ) wyznaczona została na podstawie średnich miesięcznych wyników zarejestrowanych na stacji Zakopane, co jest zgodne z występowaniem podwyższonego promieniowania w rejonie górskim. Również wysokie średnie roczne wartości mocy dawki promieniowania gamma wystąpiły na południu Polski w Legnicy (16,2 ngy h -1 ), oraz w części północno-wschodniej na stacji Mikołajki (12, ngy h -1 ). Najniższa średnia roczna wartość mocy dawki (64,4 ngy h -1 ) charakteryzowała okolice Włodawy. W przypadku stacji zlokalizowanych w Warszawie, Świnoujściu, Gdyni, Gorzowie Wlkp. i Lesku średnie roczne wartości mocy dawki charakteryzujące poziom radioaktywności atmosfery, związany z promieniowaniem gamma, nie przekraczały 1 ngy h -1. Tabela 1. Średnie miesięczne wartości mocy dawki promieniowania gamma w powietrzu w 213 roku, ngy h -1. Miesiąc Warszawa Gdynia Mikołajki Gorzów Wlkp. Świnoujście Legnica Włodawa Zakopane Lesko Średnia Styczeń 72,6 81,5 94,5 87,5 79,5 1,9 59,9 15,6 93,3 86,2 Luty 72,9 82,9 88, 89,3 79,3 12,6 59,4 93,9 92,5 84,5 Marzec 73,5 82,5 87,1 86,6 77,9 13,4 59,4 96,9 91,6 84,3 Kwiecień 72,8 81,5 96,5 87,4 78,5 15, 61,1 19, 97,8 87,7 Maj 76,8 8,8 19,8 9,5 8,3 16,5 66,5 121,8 11,2 92,7 Czerwiec 76,8 79,9 17,7 87,6 77,5 15,6 64,2 12,2 97,8 9,8 Lipiec 75,7 79,8 17,5 87,1 76,6 18,9 64, 119,5 98,6 9,9 Sierpień 76,5 79,8 18,5 92,5 76,9 112, 65,7 124,3 14,8 93,4 Wrzesień 77,7 82,3 18,4 95,5 78,6 19,3 67,2 122,6 11,7 93,7 Październik 75,8 83,8 16,1 95,1 76,8 17,3 66,4 122, 99,1 92,5 Listopad 76,2 84,5 15,6 93,8 79,5 17,1 67,7 121,5 99,9 92,9 Grudzień 78, 83,7 13,1 94,1 79,1 15,2 7,5 11,4 92,6 9,7 Maksymalna średnia miesięczna 78, 84,5 19,8 95,5 8,3 112, 7,5 124,3 14,8 Minimalna średnia miesięczna 72,6 79,8 87,1 86,6 76,6 1,9 59,4 93,9 91,6 Średnia roczna 75,5 81,9 12, 9,6 78,4 16,2 64,4 114,1 97,6 9,1 Rozpiętość wyników dobowych uzyskiwanych na wszystkich stacjach była znaczna. Maksymalna różnica pomiędzy skrajnymi wynikami średnich miesięcznych wynosiła 3,4 ngy h -1 oraz 22,7 ngy h -1 odpowiednio na stacjach Zakopane i Mikołajki. Najmniejsze zaś, 14/61

15 [ngy/h] [ngy/h] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 wynoszące 3,7 ngy h -1 i 4,7 ngy h -1 charakteryzowały wyniki uzyskane na stacjach Świnoujście i Gdynia. Różnice pomiędzy maksymalnymi i minimalnymi wartościami średnimi wyznaczonymi dla każdej stacji, dla poszczególnych miesięcy były już zdecydowanie mniejsze i mieściły się w przedziale od 5,4 ngy h -1 do 13,2 ngy h -1. Średnie wartości mocy dawki charakteryzujące obszar całej Polski wyznaczone dla poszczególnych miesięcy na podstawie danych ze wszystkich stacji zmieniały się w stosunkowo wąskim zakresie od 84,3 ngy h -1 w marcu do 93,7 ngy h -1 we wrześniu. Otrzymane wyniki wskazują na brak zmienności sezonowej, co oznacza, że głównym elementem determinującym moc dawki promieniowania gamma jest lokalizacja geograficzna. 3 Stacja Warszawa. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 2. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Warszawa w 213 roku. 3 Stacja Gdynia. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 3. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Gdynia w 213 roku. 15/61

16 [ngy/h] [ngy/h] [ngy/h] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Mikołajki. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 4. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Mikołajki w 213 roku. 3 Stacja Gorzów Wlkp. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 5. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Gorzów Wlkp. w 213 roku. 3 Stacja Świnoujście. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 6. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Świnoujście w 213 roku. 16/61

17 [ngy/h] [ngy/h] [ngy/h] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Legnica. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 7. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Legnica w 213 roku. 3 Stacja Włodawa. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 8. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Włodawa w 213 roku. 3 Stacja Zakopane. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 9. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Zakopane w 213 roku. 17/61

18 [ngy/h] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Lesko. Moc dawki promieniowania gamma Rys. 1. Moc dawki promieniowania gamma na stacji Lesko w 213 roku. Porównanie wyników uzyskanych w roku 213 z danymi z lat ubiegłych, określenie zmian i trendów Średnia roczna wartość mocy dawki promieniowania gamma w powietrzu wyznaczona na podstawie danych dobowych zmierzonych na 9 stacjach w 213 roku wynosiła 9,1 ngy h -1 i była niższa od obserwowanej w roku poprzednim o 1,7 ngy h -1 (Tabela 2, Rys. 11). W latach nie obserwowano wyraźnych trendów ani istotnych zmian średniej mocy dawki promieniowania gamma charakterystycznej dla obszaru Polski. W omawianym okresie wartości te zmieniały się w stosunkowo wąskim przedziale od 89,6 ngy h -1 w 21 roku do 99,1 ngy h -1 (wartości charakterystycznej dla roku 2). Średnia wartość mocy dawki promieniowania gamma uzyskana ze średnich rocznych w badanych latach wyniosła 95, ngy h -1. Tabela 2. Wartość średniej rocznej mocy dawki promieniowania gamma w latach 2 213, ngy h -1. Rok Średnia roczna moc dawki promieniowania gamma 2 99, , , , , , , , , , , , , ,1 Średnia 95, Minimalna 89,6 Maksymalna 99,1 18/61

19 [ngy/h] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Średnia moc dawki promieniowania gamma w powietrzu w latach rok Rys. 11. Średnia roczna moc dawki promieniowania gamma w latach /61

20 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Radioaktywność próbek aerozoli w powietrzu W 213 roku na 7 stacjach badawczych wykonano pomiary poziomu radioaktywności związanego z obecnością izotopów, pochodzenia naturalnego i sztucznego, emitujących promieniowanie alfa oraz z obecnością izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie beta, w próbkach aerozoli Stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia naturalnego emitujących promieniowanie alfa Analiza wyników uzyskanych w roku 213 Średnie miesięczne stężenia izotopów alfa promieniotwórczych zmieniały się w stosunkowo szerokim zakresie (Tabela 3, Rys ). Minimalną średnią miesięczną wartością charakteryzowały się aerozole zbierane w czerwcu na stacji w Świnoujściu (1,2 Bq m -3 ), gdzie najwyższa uzyskana wartość była zaledwie na poziomie 3, Bq m -3. Najwyższe średnie miesięczne stężenie izotopów naturalnych emitujących promieniowanie alfa (17,5 Bq m -3 ) odnotowano w listopadzie na stacji Gorzów Wlkp. i w następnej kolejności w październiku na stacji Lesko (12,9 Bq m -3 ) oraz w Legnicy w miesiącu grudniu (1,9 Bq m -3 ). Na pozostałych stacjach wyniki uzyskane ze średnich dobowych nie przekraczały (8,77 Bq m -3 ). Analizując wszystkie wyniki otrzymane na badanych stacjach stwierdzono, że zdecydowana większość maksymalnych wartości przypada na okres jesienno zimowy (od października do stycznia). Nie można podać jednoznacznej przyczyny takiej sytuacji. Wyższe stężenia w okresie jesienno zimowym dotyczą tylko kilku stacji, brak jest jednoznacznego trendu dla całej Polski. Średnie wartości stężeń wyznaczone dla poszczególnych miesięcy z danych uzyskanych na 7 stacjach zmieniały się od wartości 3,5 wyznaczonej dla czerwca do wartości obliczonej w październiku 8,5 Bq m -3. Tabela 3. Średnie miesięczne stężenia promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach w 213, Bq m -3. Miesiąc Mikołajki Gorzów Wlkp. Świnoujście Legnica Włodawa Zakopane Lesko Średnia Styczeń 6,3 5,41 1,7 3,44 4, 6,7 7,87 5,2 Luty 4,74 6,15 1,91 3,1 3,53 5,39 7,24 4,58 Marzec 3,53 6,25 1,24 3,62 2,17 5,46 5,83 4,1 Kwiecień 3,6 8,87 1,23 4,86 2,54 5,46 5,6 4,59 Maj 4,39 7,23 1,57 4,77 2,76 5,6 6,16 4,56 Czerwiec 3,99 1,63 1,21 3,65 2,46 5,3 6, 3,46 Lipiec 3,79 3,45 1,48 8,34 2,6 5,22 8,29 4,74 Sierpień 4,81 6,6 1,67 1,4 3,87 5,99 11,3 6,3 Wrzesień 4,45 5,92 1,66 5,46 3,47 4, 8,48 4,78 Październik 7,27 14,4 3,4 1,6 5,71 5,83 12,85 8,53 Listopad 4,42 17,45 1,65 7,37 3,98 3,93 8,27 6,72 Grudzień 8,77 3,26 2,9 1,9 5,39 6,7 7,8 6,33 Maksymalna średnia miesięczna 8,77 17,45 3,4 1,9 5,71 6,7 12,85 Minimalna średnia miesięczna 3,53 1,63 1,21 3,1 2,17 3,93 5,6 Średnia roczna dobowa 4,98 7,17 1,7 6,38 3,54 5,37 7,97 5,3 2/61

21 [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku 213 Stacja Mikołajki. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys.12. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Mikołajki w 213 roku Stacja Gorzów Wlkp. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys.13. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Gorzów Wlkp. w 213 roku Stacja Świnoujście. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys.14. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Świnoujście w 213 roku. 21/61

22 [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Legnica. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys.15. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Legnica w 213 roku Stacja Włodawa. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys.16. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Włodawa w 213 roku Stacja Zakopane. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys. 17. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Zakopane w 213 roku. 22/61

23 [mbq/m 3 ] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Lesko. Stężenie izotopów alfa pochodzenia naturalnego w powietrzu Rys.18. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia naturalnego w aerozolach na stacji Lesko w 213 roku. Porównanie wyników uzyskanych w roku 213 z danymi z lat ubiegłych, określenie zmian i trendów Średnie roczne stężenie promieniotwórcze izotopów naturalnych emitujących promieniowanie alfa w aerozolach zawieszonych w powietrzu w 213 roku wynosiło 5,3 Bq m -3 i było niższe zarówno od wartości średniej charakterystycznej dla roku 212 (6, Bq m -3 ), jak i wartości średniej (6,9 Bq m -3 ) wyznaczonej dla okresu W porównywanym okresie nie obserwuje się jednoznacznych trendów zmian. Najniższe średnie stężenie (4,9 Bq m -3 ) odnotowano w 21, najwyższe (8,6 Bq m -3 ) natomiast w 28 roku. Tabela 4. Średnie roczne stężenia promieniotwórcze izotopów pochodzenia naturalnego emitujących promieniowanie alfa w latach 2 213, Bq m -3. Rok Średnie roczne stężenie 2 5,6 21 4,9 22 6,3 23 7,8 24 7,1 25 7,4 26 8, 27 7,5 28 8,6 29 8,2 21 7, 211 7, , 213 5,3 Średnia 6,9 Maksymalna 8,6 Minimalna 4,9 23/61

24 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie alfa Analiza wyników uzyskanych w roku 213 Spośród wszystkich stacji badawczych, gdzie prowadzone były pomiary stężeń promieniotwórczych izotopów pochodzenia antropogenicznego emitujących promieniowanie alfa tylko w Mikołajkach i Świnoujściu odnotowano miesięczne wartości minimalne pozostające poniżej limitów detekcji (Tabela 5, Rys ). W przypadku pozostałych 5 miejscowości minimalne wartości średnich stężeń promieniotwórczych wyznaczonych dla okresów miesięcznych mieściły się w przedziale od,1 Bq m -3 do,4 Bq m -3. Maksymalna średnia miesięczna wartość (,243 Bq m -3 ) wystąpiła na stacji Gorzów Wlkp., w przypadku której średnie wartości miesięczne w okresie od marca do maja oraz w październiku były kilkukrotnie wyższe od średnich miesięcznych stężeń obliczonych dla poszczególnych miesięcy na pozostałych stacjach. Wyższe, w porównaniu do innych stacji, stężenia promieniotwórcze sztucznych izotopów emitujących promieniowanie alfa na stacji Gorzów Wlkp. odnotowano również w roku 212. Są to niskie wartości nadal na poziomie tła. Średnia obliczona dla wszystkich miesięcy na podstawie danych ze wszystkich stacji zmieniała się w stosunkowo wąskim zakresie od,13 Bq m -3 wartości charakterystycznej dla stycznia do,49 Bq m -3 wartości wyznaczonej z danych w październiku. Należy podkreślić, że poziom promieniowania alfa pochodzenia sztucznego stanowił tylko ok.,6 % poziomu radioaktywności związanego z promieniowaniem alfa ze źródeł naturalnych. Tabela 5. Średnie miesięczne stężenia promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie alfa w aerozolach w 213 roku, Bq m -3. Miesiąc Mikołajki Gorzów Wlkp. Świnoujście Legnica Włodawa Zakopane Lesko Średnia Styczeń,,49,3,2,9,5,27,13 Luty,,57,3,3,7,3,24,14 Marzec,4,14,2,1,8,7,43,24 Kwiecień,21,194,3,8,5,12,73,45 Maj,53,183,3,19,9,15,37,46 Czerwiec,34,4,2,22,9,12,29,21 Lipiec,33,64,9,54,9,27,58,36 Sierpień,88,56,6,54,13,31,67,45 Wrzesień,72,53,6,19,14,31,59,36 Październik,33,177,4,21,1,36,65,49 Listopad,16,243,2,5,7,17,28,45 Grudzień,2,45,,4,1,9,35,15 Maksymalna średnia miesięczna,88,243,9,54,14,36,73 Minimalna średnia miesięczna,,4,,1,5,3,24 Średnia roczna dobowa,3,15,4,18,9,17,46,33 24/61

25 [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Mikołajki. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu Rys.19. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Mikołajki w 213 roku Stacja Gorzów Wlkp. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu Rys.2. Radioaktywność izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Gorzów Wlkp. w 213 roku. Stacja Świnoujście. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu Rys. 21. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Świnoujście w roku /61

26 [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] [mbq/m 3 ] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Legnica. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu Rys.22. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Legnica w 213 roku. 1 Stacja Włodawa. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu Rys. 23. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Włodawa w 213 roku Stacja Zakopane. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu rok-miesąc Rys.24. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Zakopane w 213 roku. 26/61

27 [mbq/m 3 ] Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stacja Lesko. Stężenie izotopów alfa pochodzenia sztucznego w powietrzu Rys.25. Stężenie promieniotwórcze izotopów alfa pochodzenia sztucznego w aerozolach na stacji Lesko w 213 roku. Porównanie wyników uzyskanych w roku 213 z danymi z lat ubiegłych, określenie zmian i trendów Średnie roczne stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie alfa w 213 roku (,33 Bq m -3 ) było nieznacznie wyższe od wartości obserwowanej w roku ubiegłym (,29 Bq m -3 ). W latach najniższe średnie roczne stężenie,4 Bq m -3 odnotowano w 21 roku, najwyższe zaś w roku 29 (,4 Bq m -3 ) (Tabela 6). Tabela 6. Średnie roczne stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie alfa w latach 2 212, Bq m -3 Rok Średnie roczne stężenie 2,23 21,4 22,5 23,15 24,16 25,19 26,29 27,25 28,34 29,4 21,39 211,39 212,29 213,33 Średnia,25 Maksymalna,4 Minimalna,4 27/61

28 Opracowanie wyników uzyskanych w pomiarach radioaktywności w powietrzu w roku Stężenie promieniotwórcze izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie beta Analiza wyników uzyskanych w roku 213 Podobnie jak w przypadku izotopów antropogenicznych emitujących promieniowanie alfa, średnie wyniki stężeń izotopów pochodzenia sztucznego emitujących promieniowanie beta dla poszczególnych miesięcy dosyć często pozostawały poniżej limitu detekcji stosowanej metody pomiarowej. Największą częstotliwość (5% w skali roku) występowania takich wyników odnotowano na stacji Włodawa, dla której maksymalne średnie miesięczne stężenie związane z obecnością izotopów emitujących promieniowanie beta wynosiło zaledwie,4 Bq m -3 (Tabela 7, Rys ). Maksymalne wartości średnich miesięcznych stężeń promieniotwórczych zmieniały się w stosunkowo szerokim zakresie, od,33 Bq m -3 na stacji Lesko do,842 Bq m -3 w Świnoujściu. Natomiast najwyższe średnie roczne obliczone ze średnich uzyskanych dla wszystkich miesięcy uzyskano na stacjach: Gorzów Wlkp. (,311 Bq m - 3 ), Świnoujście (,169 Bq m -3 ) i Legnica (,148 Bq m -3 ). W pozostałych przypadkach uzyskane wyniki nie przekraczały,1 Bq m -3. Dosyć znaczne zróżnicowanie charakteryzowało średnie stężenia wyznaczone dla poszczególnych miesięcy z wyników uzyskanych na 7 stacjach. Najniższe wartości na poziomie,34 Bq m -3 odnotowano w marcu, w kolejnych miesiącach obserwowano wzrost do wartości maksymalnej,246 Bq m -3, która charakteryzowała poziom radioaktywności związany z obecnością sztucznych emiterów promieniowania beta w sierpniu. Po tym okresie nastąpił spadek średniego stężenia do wartości,36 Bq m -3 w listopadzie, co mogłoby sugerować zależność aktywności beta w aerozolach od sezonu, wskazując na większe stężenia w miesiącach letnich związane z tempem wymywania aerozoli przez deszcz. Tabela 7. Średnie miesięczne stężenia promieniotwórcze izotopów beta pochodzenia sztucznego w aerozolach w 213 roku, Bq m -3. Miesiąc Mikołajki Gorzów Wlkp. Świnoujście Legnica Włodawa Zakopane Lesko Średnia Styczeń,,715,9,1,1,28,1,19 Luty,,47,11,11,,15,1,73 Marzec,1,176,9,1,2,41,1,34 Kwiecień,29,136,9,13,,71,1,5 Maj,97,325,247,215,,95,2,143 Czerwiec,61,24,495,245,,75,9,161 Lipiec,7,731,241,36,1,144,33,226 Sierpień,186,163,842,33,1,175,21,246 Wrzesień,161,216,,24,1,153,23,18 Październik,72,125,11,17,4,194,4,83 Listopad,17,68,5,73,,9,2,36 Grudzień,,37,143,46,,49,1,87 Maksymalna średnia miesięczna,186,731,842,36,4,194,33 Minimalna średnia miesięczna,,68,,1,,15,1 Średnia roczna dobowa,58,311,169,148,1,94,1,113 28/61