ZAGADNIENIA PRAWNE TERMOMODERNIZACJI I CERTYFIKACJI

Transkrypt

1 ZAGADNIENIA PRAWNE TERMOMODERNIZACJI I CERTYFIKACJI Obecnie w UE ok. 50% zuŝywanej energii jest importowane z krajów z krajów politycznie niestabilnych.

2

3

4

5 Struktura zuŝycia energii w UE

6 DYREKTYWA 2002/91/EC PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY EUROPY z dnia 16 grudnia 2002 r. dotycząca jakości energetycznej budynków Celem Dyrektywy jest wypromowanie poprawy efektywności energetycznej budynku we Wspólnocie Europejskiej, biorąc od uwagę zewnętrzne i wewnętrzne warunki budynku i opłacalność przedsięwzięć. Celem wprowadzenia Dyrektywy jest promocja poprawy jakości energetycznej budynków w obrębie państw Wspólnoty, przy uwzględnieniu typowych dla danego kraju zewnętrznych i wewnętrznych warunków klimatycznych oraz rachunku ekonomicznego. Niniejsza dyrektywa ustanawia wymagania dotyczące: (a) ram ogólnych dla metodologii obliczeń zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków; (b) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej nowych budynków; (c) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej duŝych budynków istniejących, podlegających większej renowacji; (d) certyfikatu energetycznego budynków (e) regularnej kontroli kotłów i systemów klimatyzacji w budynkach oraz dodatkowo ocena instalacji grzewczych, w których kotły mają więcej jak 15 lat.

7 1. Metodologia określania jakości energetycznej budynków powinna uwzględniać następujące zagadnienia: - właściwości izolacji cieplnej budynku (skorupa, przegrody wewnętrzne itp). Właściwości cieplne mogą takŝe uwzględniać szczelność przegród; - instalacja ogrzewania i instalacja przygotowywania ciepłej wody, uwzględnienie właściwości zastosowanych w nich izolacji; - systemy klimatyzacji; - systemy wentylacji; - instalacja oświetleniowa (zwłaszcza w budynkach nie mieszkalnych); - usytuowanie i orientacja budynku i poszczególnych mieszkań względem stron świata; - systemy pasywnego wykorzystania energii słonecznej i ochrony przed nadmiernym przegrzaniem; - wentylacja naturalna; - warunki klimatyczne panujące w budynku, obejmujące warunki zakładane przez projektanta. 2. Obliczenia powinny takŝe uwzględniać korzystny wpływ na jakość energetyczną następujących rozwiązań: - aktywne systemy solarne lub inne systemy ogrzewania oparte o paliwa odnawialne - produkcja energii elektrycznej w skojarzeniu (CHP) - lokalny lub blokowy system ogrzewania i klimatyzacji - naturalne oświetlenie

8 1. Świadectwo energetyczne USTAWA z dnia 7 lipca 1994 r. Dz.U Nr 89 poz. 414 Prawo budowlane Obowiązek posiadania świadectwa charakterystyki energetycznej nieruchomości wynika z prawa europejskiego. Zobowiązania państw członkowskich Unii Europejskiej zapisane w Dyrektywie 2002/91/EC, zostały wprowadzone do polskiego prawa przez nowelizację ustawy Prawo budowlane. Celem wprowadzenia świadectw jest promowanie budownictwa efektywnego energetycznie. Dzięki informacjom zawartym w świadectwie właściciel, najemca, uŝytkownik będzie mógł określić orientacyjne roczne zapotrzebowanie na energię, a tym samym koszt utrzymania związany z zapotrzebowaniem na energię. Od stycznia 2009 certyfikat będzie obowiązkowy dla wszystkich nowopowstałych nieruchomości oraz uŝywanych wprowadzanych do obrotu (sprzedawanych lub wynajmowanych). Świadectwo jest sporządzane na podstawie oceny energetycznej, polegającej na określeniu wielu róŝnych parametrów energetycznych (zintegrowanej charakterystyce energetycznej), na podstawie której następuje przyporządkowanie budynkowi klasy energetycznej.

9 Podstawą do sporządzenia zintegrowanej charakterystyki jest charakterystyka energetyczna budynku, określona w projekcie budowlanym lub dla budynku istniejącego, jeśli brak jest dla niego dokumentacji projektowej - wyznaczana w wyniku inwentaryzacji. Charakterystyka energetyczna jest to zbiór danych i wskaźników energetycznych budynku dotyczących obliczeniowego zapotrzebowania budynku na energię na cele centralnego ogrzewania, ciepłej wody, wentylacji i klimatyzacji, a w przypadku budynku uŝyteczności publicznej takŝe oświetlenia. Świadectwa energetycznego dla konkretnego budynku nie moŝe przygotowywać jego projektant, kierownik budowy czy zarządzający tym budynkiem, a takŝe jego właściciel. Do sporządzania świadectw uprawnione są osoby: a) posiadające uprawnienia budowlane do projektowania. Ponadto uprawnienia uzyska grupa osób, które ukończą studia podyplomowe (na uczelniach z zatwierdzonym przez Ministra Nauki i Szkolnictwa WyŜszego programem) uprawniających do sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej zgodnie z art. 5 ust. 11 ustawy Prawo Budowlane; b) posiadają pełną zdolność do czynności prawnych; c) ukończyły co najmniej studia magisterskie, w rozumieniu przepisów o szkolnictwie wyŝszym; d) nie była karana za przestępstwo przeciwko mieniu, wiarygodności dokumentów, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi lub za przestępstwo skarbowe;

10 Dla budynku oddawanego do uŝytkowania oraz budynku podlegającego zbyciu lub wynajmowi, powinna być ustalona w formie świadectwa charakterystyki energetycznej, jego charakterystyka energetyczna, określająca wielkość energii wyraŝoną w kwh/m /rok niezbędnej do zaspokojenia róŝnych potrzeb związanych z uŝytkowaniem budynku. W przypadku budynku z lokalami mieszkalnymi lub częściami budynku stanowiącymi samodzielną całość techniczno-uŝytkową, przed wydaniem lokalu mieszkalnego lub takiej części budynku osobie trzeciej, sporządza się świadectwo charakterystyki energetycznej lokalu mieszkalnego lub części budynku. W przypadku budynków ze wspólną instalacją grzewczą świadectwo charakterystyki energetycznej sporządza się wyłącznie dla budynku, a w innych przypadkach takŝe dla lokalu mieszkalnego najbardziej reprezentatywnego dla danego budynku. Świadectwo energetyczne jest dokumentem waŝnym 10 lat. Świadectwo energetyczne traci waŝność w chwili przebudowy lub remontu budynku zmieniającego jego charakterystykę energetyczną. W takiej sytuacji właściciel budynku jest obowiązany zapewnić sporządzenie świadectwa charakterystyki energetycznej budynku. Nabywcy budynku lub lokalu powinno być udostępnione świadectwo charakterystyki energetycznej budynku lub świadectwo charakterystyki energetycznej lokalu, jeŝeli przepisy ustawy wymagają dla tego budynku lub lokalu ustalenia jego charakterystyki energetycznej. W przypadku opracowania świadectwa charakterystyki energetycznej budynku o powierzchni uŝytkowej przekraczającej 1000 m 2, który jest zajmowany przez organy administracji publicznej lub w którym świadczone są usługi znacznej liczbie osób, jak dworce, lotniska, muzea, hale wystawiennicze, świadectwo charakterystyki energetycznej powinno być umieszczone w widocznym miejscu w budynku.

11 W przypadku budynku z lokalami mieszkalnymi lub częściami budynku stanowiącymi samodzielną całość techniczno-uŝytkową, przed wydaniem lokalu mieszkalnego lub takiej części budynku osobie trzeciej, sporządza się świadectwo charakterystyki energetycznej lokalu mieszkalnego lub części budynku. Do zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego lub wniosku o udzielenie pozwolenia na uŝytkowanie inwestor jest obowiązany dołączyć kopię świadectwa charakterystyki energetycznej budynku Świadectwa nie sporządza się dla budynków: 1) podlegających ochronie na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami; 2) uŝywanych jako miejsca kultu i do działalności religijnej; 3) przeznaczonych do uŝytkowania w czasie nie dłuŝszym niŝ 2 lata; 4) niemieszkalnych słuŝących gospodarce rolnej; 5) przemysłowych i gospodarczych o zapotrzebowaniu na energię nie większym niŝ 50 kwh/m2/rok; 6) mieszkalnych przeznaczonych do uŝytkowania nie dłuŝej niŝ 4 miesiące w roku; 7) wolnostojących o powierzchni uŝytkowej poniŝej 50 m.

12 2. Wymagania dotyczące ochrony cieplnej i mikroklimatu PRAWO BUDOWLANE Dz.U Nr 89 poz. 414 z późniejszymi zmianami Art Obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi naleŝy, biorąc pod uwagę przewidywany okres uŝytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając: 1) spełnienie wymagań podstawowych dotyczących: bezpieczeństwa konstrukcji, bezpieczeństwa poŝarowego, bezpieczeństwa uŝytkowania, odpowiednich warunków higienicznych i zdrowotnych oraz ochrony środowiska, ochrony przed hałasem i drganiami, oszczędności energii i odpowiedniej izolacyjności cieplnej przegród; 2) warunki uŝytkowe zgodne z przeznaczeniem obiektu, w szczególności w zakresie: zaopatrzenia w wodę i energię elektryczną oraz, odpowiednio do potrzeb w energię cieplną i paliwa, przy załoŝeniu efektywnego wykorzystania tych czynników, usuwania ścieków, wody opadowej i odpadów

13 ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 12 kwietnia 2002 r. Dz. U. z 2002r. Nr 75, poz. 690 ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 6 listopada 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie 49 Budynek i pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi oraz inne budynki, jeŝeli wynika to z ich przeznaczenia, powinny być wyposaŝone w instalacje (urządzenia) do ogrzewania pomieszczeń w okresie obniŝonych temperatur, umoŝliwiające utrzymanie temperatury powietrza wewnętrznego odpowiedniej do ich przeznaczenia. Wymaganie to nie dotyczy budynków rekreacyjnych, uŝytkowanych wyłącznie w sezonie letnim Straty ciepła na przewodach zasilających i powrotnych instalacji wodnej centralnego ogrzewania powinny być na racjonalnie niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów powinna spełniać wymagania określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

14 Straty ciepła na przewodach ogrzewania powietrznego powinny być na racjonalnie niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów powinna spełniać wymagania określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia. Załącznik nr 2.

15 134.1 Instalacje i urządzenia do ogrzewania budynku powinny mieć szczytową moc cieplną określoną zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi obliczania zapotrzebowania na ciepło pomieszczeń, a takŝe obliczenia oporu cieplnego i współczynnika przenikania ciepła przegród budowlanych Do obliczania szczytowej mocy cieplnej naleŝy przyjmować temperatury obliczeniowe zewnętrzne zgodnie z Polską Normą dotyczącą obliczeniowych temperatur zewnętrznych, a temperatury obliczeniowe ogrzewanych pomieszczeń zgodnie z poniŝszą tabelą:

16

17 Do określania obliczeniowych temperatur powietrza w ogrzewanych pomieszczeniach moŝna teŝ wykorzystywać normę: PN-82/B "Temperatury ogrzewanych pomieszczeń w budynkach". PoniŜej podano obliczeniowe wartości temperatury wewnętrznej w zaleŝności od przeznaczenia pomieszczeń wg. cytowanej normy:

18

19

20 Wymagania dotyczące wentylacji pomieszczeń

21 Wentylacja wywiewna:

22 Wentylacja nawiewno-wywiewna:

23 51 Budynek i pomieszczenia powinny mieć zapewnioną wentylację lub klimatyzację, stosownie do ich przeznaczenia Wentylacja i klimatyzacja powinny zapewniać odpowiednią jakość środowiska wewnętrznego,w tym wielkość wymiany powietrza, jego czystość, temperaturę, wilgotność względną, prędkość ruchu w pomieszczeniu, przy zachowaniu przepisów dotyczących wentylacji, a takŝe warunków bezpieczeństwa poŝarowego i wymagań akustycznych określonych w rozporządzeniu Wentylację mechaniczną lub grawitacyjną naleŝy zapewnić w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, w pomieszczeniach bez otwieranych okien, a takŝe w innych pomieszczeniach, w których ze względów zdrowotnych, technologicznych lub bezpieczeństwa konieczne jest zapewnienie wymiany powietrza Klimatyzację naleŝy stosować w pomieszczeniach, w których ze względów uŝytkowych, higienicznych, zdrowotnych lub technologicznych konieczne jest utrzymywanie odpowiednich parametrów powietrza wewnętrznego określonych w przepisach odrębnych i w Polskiej Normie dotyczącej parametrów obliczeniowych powietrza wewnętrznego.

24 149.1 Strumień powietrza zewnętrznego doprowadzanego do pomieszczeń, nie będących pomieszczeniami pracy, powinien odpowiadać wymaganiom Polskiej Normy dotyczącej wentylacji, przy czym w mieszkaniach strumień ten powinien wynikać z wielkości strumienia powietrza wywiewanego, lecz być nie mniejszy niŝ 20 m 3 /h na osobę przewidywanà na pobyt stały w projekcie budowlanym W przypadku zastosowania w budynku przepływu powietrza wentylacyjnego między pomieszczeniami lub strefami wentylacyjnymi, w pomieszczeniu naleŝy zapewnić kierunek przepływu od pomieszczenia o mniejszym do pomieszczenia o większym stopniu zanieczyszczenia powietrza W instalacjach wentylacji i klimatyzacji nie naleŝy łączyć ze sobą przewodów z pomieszczeń o róŝnych wymaganiach uŝytkowych i sanitarno-zdrowotnych. Nie dotyczy to budynków jednorodzinnych i rekreacji indywidualnej oraz wydzielonych lokali mieszkalnych lub uŝytkowych z indywidualną zorganizowaną wentylacją nawiewno-wywiewną.

25 151.a.1 W instalacjach wentylacji mechanicznej ogólnej nawiewno-wywiewnej lub klimatyzacji komfortowej o wydajności 2000 m3/h i więcej, naleŝy stosować urządzenia do odzyskiwania ciepła z powietrza wywiewanego o skuteczności co najmniej 50% lub recyrkulację, gdy jest to dopuszczalne. W przypadku zastosowania recyrkulacji strumień powietrza zewnętrznego nie moŝe być mniejszy niŝ wynika to z wymagań higienicznych, jednak nie mniej niŝ 10% powietrza nawiewanego. Dla wentylacji technologicznej zastosowanie odzysku ciepła powinno wynikać z uwarunkowań technologicznych i rachunku ekonomicznego.

26 Odzysk ciepła: η = t T T 2 3 T T 1 1 -sprawność temperaturowa Powietrze wywiewane -3 Powietrze zewnętrzne -1 Powietrze nawiewane -2 Powietrze usuwane -4

27 w 154: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Urządzenia i elementy wentylacji mechanicznej i klimatyzacji powinny być stosowane w sposób umoŝliwiający uzyskanie zakładanej jakości środowiska w pomieszczeniu przy racjonalnym zuŝyciu energii do ogrzewania i chłodzenia oraz energii elektrycznej., b) dodaje ust. 10 i 11 w brzmieniu: 10. Moc właściwa wentylatorów stosowanych w instalacjach wentylacyjnych i klimatyzacyjnych powinna nie przekraczać wartości określonych w poniŝszej tabeli:

28 Dopuszcza się zwiększenie mocy właściwej wentylatora w przypadku zastosowania wybranych elementów instalacji do wartości określonej w poniŝszej tabeli:

29 Bardziej szczegółowe wymagania przedstawione są w Polskich Normach: PN-83/B /Az3:2000 oraz PN-73/B Wentylacja w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i uŝyteczności publicznej określa szczegółowo strumienie powietrza niezbędne do wentylacji. Powinny one wynosić co najmniej: dla kuchni z oknem zewnętrznym, wyposaŝonej w kuchnię gazową lub węglową - 70 m3/h, dla kuchni z oknem zewnętrznym, wyposaŝonej w kuchnię elektryczną w mieszkaniu dla 3 osób - 30 m3/h, w mieszkaniu dla więcej niŝ 3 osób - 50 m3/h, dla kuchni bez okna zewnętrznego lub dla wnęki kuchennej wyposaŝonej w kuchnię elektryczną - 50 m3/h, dla łazienki (z ustępem lub bez) - 50 m3/h, dla oddzielnego ustępu - 30 m3/h, dla pomocniczego pomieszczenia bezokiennego - 15 m3/h, dla pokoju mieszkalnego 30 m3/h, dla kuchni bez okna zewnętrznego, wyposaŝonej w kuchnię gazową powinny mieć mechaniczną wentylację wywiewną; usuwany strumień powietrza powinien wynosić 70 m3/h.

30 Dopływ powietrza zewnętrznego do pomieszczeń powinien odbywać się przez: skrzydła okien, świetliki oraz nawietrzaki okienne, wykorzystywane do przewietrzania pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi - powinny być zaopatrzone w urządzenia pozwalające na łatwe ich otwieranie i regulowanie wielkości otwarcia z poziomu podłogi lub pomostu, takŝe przez osoby niepełnosprawne, jeŝeli nie przewiduje się korzystania z pomocy innych współuŝytkowników; nawiewną wentylację mechaniczną lub inne urządzenia nawiewne - w przypadku zastosowania w pomieszczeniach okien, drzwi balkonowych i innych zamknięć otworów zewnętrznych o duŝej szczelności, uniemoŝliwiającej infiltrację powietrza zewnętrznego w ilości niezbędnej do potrzeb wentylacyjnych; nawiewniki (gdy okna charakteryzują się współczynnikiem infiltracji mniejszym niŝ 0,33/m h dapa2/3) - mogą być usytuowane w górnej części okna (w ościeŝnicy, ramie skrzydła, między ramą skrzydła a górną krawędzią szyby zespolonej), lub w otworze okiennym (między nadproŝem a górną krawędzią ościeŝnicy, w obudowie rolety zewnętrznej), lub w przegrodzie zewnętrznej pod oknem.

31 Strumień objętości powietrza, przepływający przez całkowicie otwarty nawiewnik, przy róŝnicy ciśnień po obu jego stronach 10 Pa, powinien mieścić się w granicach: od 20 m3h do 50 m3/h, jeśli zastosowana jest wentylacja grawitacyjna, od 15 m3/h do 30 m3/h, jeśli zastosowana jest wentylacja mechaniczna wywiewna, przy czym powinny zostać spełnione następujące warunki: - w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego, oświaty, wychowania, opieki zdrowotnej i opieki społecznej, a takŝe w pomieszczeniach biurowych przeznaczonych na pobyt ludzi, nie wyposaŝonych w wentylację mechaniczną lub klimatyzację, okna, w celu okresowego przewietrzania, powinny mieć konstrukcję umoŝliwiającą otwieranie co najmniej 50% powierzchni. - urządzenia nawiewne, powinny być stosowane zgodnie z wymaganiami określonymi w Polskiej Normie dotyczącej wentylacji w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i uŝyteczności publicznej.

32 Szczelność na przenikanie powietrza w budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego, budynku uŝyteczności publicznej, a takŝe w budynku produkcyjnym przegrody zewnętrzne nieprzezroczyste, złącza między przegrodami i częściami przegród oraz połączenia okien z ościeŝami naleŝy projektować i wykonywać pod kątem osiągnięcia ich całkowitej szczelności na przenikanie powietrza; w budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego i budynku uŝyteczności publicznej współczynnik infiltracji powietrza dla otwieranych okien i drzwi balkonowych w pomieszczeniach, w których napływ powietrza zewnętrznego jest zapewniony przez nawiewniki, powinien wynosić nie więcej niŝ 0,3 m3/(m x h x dapa2/3), a w pozostałych przypadkach powyŝej 0,5, lecz nie więcej niŝ 1,0 m3/(m x h x dapa2/3). Normatywny współczynnik infiltracji wynosi od 0,5 do 1 m3/hdapa2/3 na 1 m długości szczelin. Jedno okno dwuskrzydłowe o wymiarach 1,5 2 m ma łączną długość szczelin 8,5 m a normalne drzwi ok. 6 m. Wynika z tego, Ŝe łączna długość szczelin o wymaganej normą przepustowości przepływu powietrza, powinna w przeciętnym mieszkaniu wynosić ok m. Aby zapewnić moŝliwość przepływu wymaganego przez normę strumienia powietrza, naleŝałoby wyposaŝyć mieszkanie w otwory drzwiowe i okienne o powierzchni ok. 100 m2. Wynika z tego, Ŝe: okna muszą mieć moŝliwość przepuszczania okresowo większego strumienia powietrza (np. przy wzroście zawartości wilgoci w powietrzu w pomieszczeniu); powinna istnieć moŝliwość łatwego regulowania strumienia powietrza napływającego do pomieszczenia;

33 3. Wymagania wilgotnościowe 315 Budynek powinien być zaprojektowany i wykonany w taki sposób, aby opady atmosferyczne, woda w gruncie i na jego powierzchni, woda uŝytkowana w budynku oraz para wodna w powietrzu w tym budynku nie powodowały zagroŝenia zdrowia i higieny uŝytkowania 321

34 f Rsi min T T wi min = i T T e e

35 4. Warunki oświetleniowe Pomieszczenie przeznaczone na pobyt ludzi powinno mieć zapewnione oświetlenie dzienne, dostosowane do jego przeznaczenia, kształtu i wielkości, z uwzględnieniem warunków określonych w 13 oraz w ogólnych przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy 57.2 W pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi stosunek powierzchni okien, liczonej w świetle ościeŝnic, do powierzchni podłogi powinien wynosić co najmniej 1:8, natomiast w innym pomieszczeniu, w którym oświetlenie dzienne jest wymagane ze względów na przeznaczenie co najmniej 1:12.

36 W budynku jednorodzinnym pole powierzchni A0, wyraŝone w m2, okien oraz przegród szklanych i przezroczystych, o współczynniku przenikania ciepła Uk nie mniejszym niŝ 2,0 W/(m2.K), obliczone według ich wymiarów modularnych, nie moŝe być większe niŝ wartość A0max obliczona według wzoru: A0max = 0,15 Az + 0,03 Aw gdzie: Az jest sumà pól powierzchni rzutu poziomego wszystkich kondygnacji nadziemnych (w zewn. obrysie budynku) w pasie o szerokości 5 m wzdłuŝ ścian zewnętrznych, Aw jest sumà pól powierzchni pozostałej części rzutu poziomego wszystkich kondygnacji po odjęciu Az. W budynku uŝyteczności publicznej pole powierzchni A0, wyraŝone w m2, okien oraz przegród szklanych i przezroczystych, o współczynniku przenikania ciepła Uk nie mniejszym niŝ 2,0 W/(m2K), obliczone według ich wymiarów modularnych, nie moŝe być większe niŝ wartość A0max, jeŝeli nie jest to sprzeczne z warunkami odnośnie do zapewnienia niezbędnego oświetlenia światłem dziennym, określonymi w 57 rozporządzenia. W budynku produkcyjnym łączne pole powierzchni okien oraz ścian szklanych w stosunku do powierzchni całej elewacji nie moŝe być większe niŝ: a) w budynku jednokondygnacyjnym (halowym) 15%, b) w budynku wielokondygnacyjnym 30%

37 Wymagania dotyczące poszanowania energii

38

39

40 Wymagania dotyczące ochrony cieplnej 1. Ściany, stropy i stropodachy

41

42

43

44 2. Okna, drzwi balkonowe, i drzwi wejściowe

45

46

47 3. Podłogi na gruncie i ściany przy gruncie

48 4. Pole powierzchni okien i przegród szklanych oraz przeźroczystych ych Az

49 5. Szczelność na przenikanie powietrza

50 Wskaźniki geometryczne Z resortowych ustaleń wynika jednak, Ŝe Polska Norma PN-ISO 9836 jest normą do dobrowolnego stosowania w zakresie dotyczącym obliczeń powierzchni uŝytkowej lokalu. Przy wyborze sposobu korzystania z norm PN-ISO 9836 i PN-70/B Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa zaleca przyjęcie następujących zasad: a) ustalenia normy PN-ISO 9836 mogą być stosowane w projektach budowlanych budynków nowo wznoszonych, odbudowywanych, a takŝe nadbudowywanych i rozbudowywanych, jeŝeli zakres nadbudowy i rozbudowy obejmuje wyodrębnioną funkcjonalnie część budynku, b) w projektach nadbudowy i rozbudowy części budynku nie wyodrębnionych funkcjonalnie oraz w projektach przebudowy, modernizacji lub zmiany przeznaczenia części budynku istniejącego naleŝy stosować takie same zasady obliczania (np. wg PN-70/B-02365) jakie były przyjęte w projekcie budowlanym, na podstawie którego został wzniesiony budynek. PN-ISO 9836 Właściwości uŝytkowe w budownictwie. Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych. Drugą normą, w zakresie pomiarów powierzchni ( obie normy są do dobrowolnego stosowania) jest norma PN-70/B Powierzchnia budynków. Podział, określanie i zasady obmiaru z dnia 30 czerwca 1970r.

51 Porównanie podstawowych zasad obmiarów: PN-70/B obmiar pomieszczenia wykonuje się na poziomie 1 metra nad podłogą, PN-ISO obmiar wykonuje się na poziomie podłogi. PN-70/B obmiar pomieszczenia wykonuje się w świetle przegród (ścian) ograniczających w stanie surowym tj. bez tynków i okładzin. Przy obmiarze w stanie wykończonym dodaje się nominalna grubość tynku wewnętrznego 2 cm, zewnętrznego 3 cm, okładzin ścian wewnętrznych (glazura) 3 cm, zewnętrznych 5 cm, Nie uwzględnia się wnęk i występów o powierzchni rzutu poziomego poniżej 0,1 m². PN-ISO przewiduje obmiar w stanie całkowicie wykończonym. PN- 70/B przewiduje redukcję obmiarów w sytuacji powierzchni całkowitej przy wysokości mniejszej od 2,20 m. Wówczas powierzchnię mnoży się przez współczynnik 0,5. W przypadku wysokości poniżej 1,4 m pomija się te powierzchnie. PN-ISO nie przewiduje zasady redukcji powierzchni pomieszczeń lub ich części.

52 Wg. PN- ISO 9836 Powierzchnia całkowita jest sumą powierzchni całkowitych wszystkich kondygnacji budynku. Rozróżnia się: - kondygnacje, które są zamknięte i przekryte ze wszystkich stron, - kondygnacje, które nie są zamknięte ze wszystkich stron do ich pełnej wysokości i które są przekryte np. loggie, - kondygnacje, które są ograniczone elementami budowlanymi ( np. balustradami, poręczami) lecz nie są przekryte np. balkony. W tej normie powierzchnia całkowita kondygnacji jest obliczana oddzielnie dla każdej kondygnacji. Powierzchnie w obrębie kondygnacji o zróżnicowanej wysokości ( np. hole, sale audytoryjne) są też obliczane oddzielnie.

53 Odmienne jest równie r wnież pojęcie i zasady obliczania powierzchni całkowitej: Wg PN-70/B jest to powierzchnia wszystkich kondygnacji budynku nad i podziemnych oraz przyziemnej, mierzonej po obrysie zewnętrznym ścian. Do powierzchni całkowitej zalicza się też powierzchnię loggii, galerii i ramp. Wg PN-ISO powierzchnia całkowita jest sumą powierzchni całkowitych wszystkich kondygnacji budynku. Rozróżnia się: - kondygnacje, które są zamknięte i przekryte ze wszystkich stron, - kondygnacje, które nie są zamknięte ze wszystkich stron do ich pełnej wysokości i które są przekryte np. loggie, - kondygnacje, które są ograniczone elementami budowlanymi ( np. balustradami, poręczami) lecz nie są przekryte np. balkony. W tej normie powierzchnia całkowita kondygnacji jest obliczana oddzielnie dla każdej kondygnacji. Powierzchnie w obrębie kondygnacji o zróżnicowanej wysokości (np. hole, sale audytoryjne) są też obliczane oddzielnie.

54 Według PN-ISO powierzchnia uŝytkowa jest to część powierzchni kondygnacji netto (czyli powierzchni ograniczonej przez elementy zamykające, obliczanej dla wymiarów budynku w stanie wykończonym, na poziomie podłogi, nie licząc listew przypodłogowych, progów, itp., bez powierzchni otworów na drzwi i okna w elementach zamykających, za to z powierzchnią elementów nadających się do demontaŝu, takich jak: ścianki działowe, rury, kanały), która odpowiada celom i przeznaczeniu budynku. Powierzchnia uŝytkowa klasyfikowana jest zgodnie z celem i przeznaczeniem budynków, dla których są one wznoszone. Powierzchnię tą dzieli się na powierzchnie uŝytkowe podstawowe i powierzchnie uŝytkowe pomocnicze. Zróżnicowane jest też obliczanie i definicje powierzchni użytkowej. Zgodnie z PN-70/B jest to powierzchnia pomieszczeń służących do zaspokojenia potrzeb związanych bezpośrednio z przeznaczeniem budynku lub jego wydzielonej części - na wszystkich kondygnacjach. Powierzchnia użytkowa budynku składa się z powierzchni podstawowej i pomocniczej.

55 Według PN-ISO powierzchnia zabudowy jest to powierzchnia terenu zajęta przez budynek w stanie wykończonym. Powierzchnia zabudowy jest wyznaczana przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu.

56 Wskaźniki powierzchniowe

57 Wskaźniki kubaturowe

58 Według PN-ISO kubatura brutto budynku lub części budynków zamkniętych i przekrytych ze wszystkich stron jest iloczynem całkowitej powierzchni kondygnacji i a) dla pow. kondygnacji znajduj. się poniŝej poziomu terenu-odległość między dolną powierzchnią, na której opiera się podłoga i górną pow. stropu kondygnacji. b) Dla kondygnacji powtarzalnych (powyŝej terenu) odległości pomiędzy odpowiadającymi sobie powierzchniami górnego i dolnego stropu.

59 USTAWA z dnia 18 grudnia 1998 r. o wspieraniu przedsięwzięć termomodernizacyjnych wraz z zmianami z dnia 21 czerwca 2001 Art. 1. Ustawa określa: 1) zasady wspierania przedsięwzięć termomodernizacyjnych mających na celu: a. zmniejszenie zuŝycia energii dostarczanej do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania i budynków słuŝących do wykonywania przez jednostki samorządu terytorialnego zadań publicznych na potrzeby ogrzewania oraz podgrzewania wody uŝytkowej, b. zmniejszenie strat energii w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz zasilających je lokalnych źródłach ciepła, jeŝeli budynki, wymienione w lit. a), do których dostarczana jest z tych sieci energia, spełniają wymagania w zakresie oszczędności energii określone obowiązującymi przepisami lub zostały podjęte działania mające na celu zmniejszenie zuŝycia energii dostarczanej do budynków, c. całkowitą lub częściową zamianę konwencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwencjonalne, w tym źródła odnawialne,

60 1) przedsięwzięcie termomodernizacyjne: a. ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie rocznego zapotrzebowania na energię zuŝywaną na potrzeby, o których mowa w art. 1 pkt. 1 lit. a): - w budynkach, w których modernizuje się jedynie system grzewczy - co najmniej o 10%, - w budynkach, w których w latach przeprowadzono modernizację systemu grzewczego co najmniej o 15%, - w pozostałych budynkach - co najmniej o 25%, b. ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie rocznych strat energii pierwotnej w lokalnych źródłach ciepła i w lokalnej sieci ciepłowniczej - co najmniej o 25%, c. wykonywanie przyłączy technicznych do scentralizowanego źródła ciepła, w związku z likwidacją lokalnego źródła ciepła, w celu zmniejszenia kosztów zakupu ciepła dostarczanego do budynków - co najmniej 20% w stosunku rocznym, d. zamianę konwencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwencjonalne,

61 Art. 3. Audyt energetyczny powinien zawierać w szczególności: 1) dane identyfikacyjne budynku, lokalnego źródła ciepła, lokalnej sieci ciepłowniczej oraz ich właściciela, 2) ocenę stanu technicznego budynku, lokalnego źródła ciepła, lokalnej sieci ciepłowniczej, 3) opis moŝliwości wariantów realizacji przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, 4) wskazanie optymalnego wariantu przedsięwzięcia termomodernizacyjnego. Art. 4. Premia termomodernizacyjna przysługuje inwestorowi, jeŝeli ze zweryfikowanego, zgodnie z art. 5 ust.3, audytu energetycznego wynika, Ŝe: 1) kredyt udzielony na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego nie przekroczy 80% jego kosztów, a okres spłaty kredytu pomniejszonego o premię termomodernizacyjną nie przekroczy 10 lat, 2) miesięczne raty spłaty kredytu wraz z odsetkami nie są mniejsze od raty kapitałowej powiększonej o naleŝne odsetki i nie są większe od równowartości 1/12 kwoty rocznych oszczędności kosztów energii, uzyskanych w wyniku realizacji przedsięwzięcia termomodernizacyjnego; na wniosek inwestora bank kredytujący moŝe ustalić wyŝsze spłaty kredytu.

62 Art. 4a. 1) Bank Gospodarstwa Krajowego przyznaje premie termomodernizacyjne w granicach wolnych środków Funduszu, 2) Bank Gospodarstwa Krajowego okresowo informuje banki kredytujące o stanie wolnych środków Funduszu. Art Inwestor składa do Banku Gospodarstwa Krajowego, za pośrednictwem banku kredytującego, wniosek o przyznanie premii termomodernizacyjnej, do którego dołącza audyt energetyczny. 2. Bank kredytujący, przekazując Bankowi Gospodarstwa Krajowego dokumenty, o których mowa w ust. 1, dołącza do nich umowę kredytu zawartą pod warunkiem przyznania premii termomodernizacyjnej. 2a. W przypadku okresowego braku wolnych środków Funduszu, Bank Gospodarstwa Krajowego zawiadamia inwestora i bank kredytujący o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku, o którym mowa w ust.1. Wnioski pozostawione bez rozpatrzenia są rozpatrywane w pierwszej kolejności, po uzyskaniu wolnych środków na rachunku Funduszu. 3. Bank Gospodarstwa Krajowego dokonuje weryfikacji audytu energetycznego albo zleca wykonanie takiej weryfikacji innym podmiotom. 4. O negatywnej weryfikacji audytu energetycznego Bank Gospodarstwa Krajowego zawiadamia inwestora i bank kredytujący. 5. W przypadku pozytywnej weryfikacji audytu energetycznego oraz stwierdzenia, Ŝe zostały spełnione warunki kredytowania, o których mowa w art. 4, Bank Gospodarstwa Krajowego zawiadamia inwestora i bank kredytujący o przyznaniu premii termomodernizacyjnej i jej wysokości, której wypłata następuje po spełnieniu warunków określonych w art. 6 ust W przypadku zmiany umowy kredytu dotyczącej zakresu przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, kwoty kredytu lub terminu jego spłaty przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio.

63

64

65

66

67 W dniu 17 października został uchwalony nowy tekst ustawy o Wspieraniu Przedsięwzięć Termomodernizacyjnych (Dz. U. Nr 162 /98, 76/2001). Jej obecna nazwa to Ustawa o Wspieraniu Termomodernizacji i Remontów. Ustawa obecnie znajduje się w senacie. Jej przewidywany czas przyjęcia to grudzień 2008r. Podstawową zmianą w ustawie jest pojawienie się pojęcia przedsięwzięć remontowych wykonywanych w budynkach wielorodzinnych. Przez pojęcie to rozumie się przedsięwzięcia związane z termomodernizacją (m.in. remont balkonów, wymiana okien, przebudowa w wyniku której następuje ulepszenie budynku). Do ubiegana się o premię remontową uprawnia przedsięwzięcie remontowe budynku, którego uŝytkowanie rozpoczęto przed dniem 14 sierpnia 1961r. Wysokość premii remontowej, tak samo jak termomodernizacyjnej, wynosi 20% wykorzystanej kwoty kredytu, nie więcej jednak niŝ 15% kosztów przedsięwzięcia remontowego.