Duszpasterstwo chorych w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Wojewódzkim im. Św. Jana Bożego w Lublinie Kapelani OO. Karmelici

Transkrypt

1 Duszpasterstwo chorych w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Wojewódzkim im. Św. Jana Bożego w Lublinie Kapelani OO. Karmelici Dostępność do opieki duszpasterskiej Chorych na oddziałach odwiedzamy codziennie, z wyjątkiem poniedziałku. Odwiedziny są w godzinach pomiędzy 14:30, a 17:00. W niedzielę odwiedzamy chorych w godzinach przedpołudniowych. W nagłych przypadkach, o każdej porze. Odwiedziny chorych Każdy człowiek, a szczególnie chory potrzebuje w swoim życiu duchowym trzech sakramentów: spowiedzi, sakramentu chorych i Komunii świętej. Spowiedź Sakrament chorych Komunia święta Spowiedź sakrament pokuty i pojednania Spowiadamy na poszczególnych oddziałach podczas każdej wizyty u chorych. Chorych, którzy poruszają się o własnych siłach spowiadamy na oddziałach, w miejscu, gdzie można zapewnić całkowitą prywatność. Spowiadamy również w przyszpitalnym kościele przed Mszą św. i podczas nabożeństw. Chorych leżących, którzy nie mogą opuścić swojego łóżka, spowiadamy w salach. Nie muszą oni podnosić się ani siadać. O ile jest to możliwe, podczas takiej spowiedzi, prosimy pozostałych chorych o pozostawienie nas sam na sam z leżącym pacjentem. Jeśli inny chorzy nie mogą także opuścić swojego łóżka, prosimy spowiadających się o wyznanie grzechów swoich szeptem. Sakrament chorych Sakramentu chorych udzielamy na prośbę chorych lub ich najbliższych. Udzielany jest podczas każdej wizyty kapelana u chorych lub w nagłych wypadkach, kiedy jesteśmy wezwani. Jest to sakrament, przez który Jezus uzdrawia człowieka na duszy i ciele. Modląc się o łaskę zdrowia, mamy możliwość otrzymania ją od Chrystusa przez namaszczenie świętym olejem. Przez ten sakrament

2 Jezu leczy ciało i odpuszcza grzechy człowieka lecząc jego duszę, jeśli przyjmie to namaszczenie. Dlatego ważne jest przyjęcie tego sakramentu w każdym etapie choroby i ostatecznie w chwili śmierci. Sakrament chorych określany jest jako namaszczenie chorych lub ostatnie namaszczenie, nazywany jest poprawnie, ale nie zawsze prawidłowo rozumiany. Sakramentu tego udzielamy tylko chorym, a nie zdrowym. Nie jest ważne, jaka jest to choroba i w jakim wieku czy stanie jest pacjent. Udzielany jest tak samo chorym ludziom dorosłym jak i dzieciom, które doszły do używania rozumu, tym, którzy są w stanie pełnej świadomości, jak i nieprzytomnym czy umierającym, dlatego, że jest pomocą w dźwiganiu krzyża choroby w cierpliwości razem z Jezusem i ofiarowaniu cierpienia za drugich, i jest sakramentem dającym zbawienie wierzącym gdy umierają. Ponadto nie zwlekamy z przyjęciem tego sakramentu, ponieważ nasze życie jest przede wszystkim budowaniem królestwa Bożego w naszych sercach i przyjaźnią z Jezusem. W tym sakramencie przyjmujemy Jego samego. Ilekroć zwlekamy, tylekroć odpychamy Jego samego, a chwile cierpienia pozostawiamy w doczesności. Jezus jest naszym zbawieniem a nie choroby czy cierpienia, jakie nas spotykają. I tylko On potrafi uczynić czas cierpienia czasem zbawienia. Mówiąc najprościej, chory, który nie przyjmuje namaszczenia chorych ze względu na strach czy niezrozumienie, a prosi Jezusa o zdrowie, podobny jest do pacjenta, który zalicza wizyty u lekarza, ale nie korzysta z jego rad i lekarstw. A jeśli okaże się, że był to ostatni czas uratowania życia. W przypadku zdrowia, które jest jednym z najbardziej cenionych darów przez ludzi, utrata szansy na wyjście z choroby jest bolesna, w przypadku zbawienia, utrata wysłużonego daru przez umierającego na krzyżu Jezusa, oznacza straszne męki duszy w wieczności. Komunia święta Każdego dnia Komunia święta udzielana jest przez kapelanów we wszystkich salach chorych. Podczas codziennej wizyty u chorych udzielamy Komunii świętej, rozpoczynając od Obrzędu udzielania Komunii poza Mszą św. Modlitwy wspólne prowadzimy w każdej sali chorych. Przyjęcie Komunii świętej z wiarą i miłością, jest największym darem, jaki może złożyć człowiek Panu Bogu.

3 Miejsce modlitwy Kościół p.w. św. Proroka Eliasza pełni funkcje kaplicy szpitalnej. To w tym miejscu chorzy, którzy mogą opuszczać oddział szpitalny, uczestniczą we Mszy św., korzystają z sakramentów, oraz uczestniczą w nabożeństwach. Porządek nabożeństw (godziny modlitwy) Niedziela 7:00, 8:30, 10:00, 12:00, 16:00 W tygodniu 17:00 (z) /18:00 (z) okres zimowy 1.X. 1.IV. Msza święta wotywna do św. Józefa Środa 17:00 (z)/18:00 Nabożeństwa przed Mszą świętą Różaniec w ciągu całego roku Droga Krzyżowa w piątki Wielkiego Postu Gorzkie Żale w niedziele Wielkiego Postu Wigilia (Pasterka) godz.24:00 Rezurekcja godz. 6:00 Boże Narodzenie, Wielkanoc Msze Św. o godz. 7:00, 8:30, 10:00, 12:00, 16:00

4 Patron szpitala: św. Jan Boży Święty Jan Boży urodził się w Portugalii, kilka lat po odkryciu Ameryki. W wieku kilku lat opuścił zamożny dom, poszedł poznawać świat. Słyszał z ust przypadkowo poznanego podróżnika o Madrycie, więc tam się udał. By przeżyć, zgodził się pełnić pasterskie powinności w Kastylii, prawie 30 lat. Jego ojciec owdowiawszy wstąpił do OO. Franciszkanów w Lizbonie. Wcześniej, Jan przy boku pana zaciągnął się do wojska i walczył przeciw Francuzom (1522 r.), potem szedł przeciw Turkom na pierwszą odsiecz Wiednia (1529 r.). Gdy zapanował pokój św. Jan znowu pasł owce (bez przenośni), koło Sewilli. Tutaj wpadł na pomysł, żeby udać się do Afryki dla pomagania biednym i chorym. Po drodze spotkał rodzinę skazaną na wygnanie. Postanowił zarabiać na ich utrzymanie - to było, jak sam mówił : "dlań źródłem łask wszelkich". Potem popadł w cierpienia ducha. Posłuchawszy rady spowiednika wrócił do Europy i trudnił się sprzedażą książek. Przełom w jego życiu nastąpił pod wpływem kazań św. Jana z Avila. W jego wnętrzu dokonywały się jakieś ważne zmiany, co dało się szybko zauważyć, jako że trudnił się sprzedażą książek w miejscach publicznych. Myślano, że zwariował, niekiedy szydzono. Podarł swe książki wystawione na sprzedaż, a resztę przedmiotów rozdał ubogim. W Granadzie przemierzał ulice boso i z odkrytą głową, co uznano za objaw szaleństwa. Litościwi mieszczanie oddali go do zakładu dla obłąkanych, gdzie traktowano go bardzo surowo. Znosząc to jako pokutę, oddał się pracy z innymi chorymi. Biskup Sebastian Ramirez darował mu imię Jan Boży, wręczył szary płaszcz i spodnie, w końcu mianował go "bratem miłosierdzia". Był to początek nowego zakonu bonifratrów, który także w Lublinie pełnił głównie posługę w szpitalach. Św. Jan Boży może być przy tym patronem lubelskich OO. Karmelitów, ponieważ codzienne obowiązki duszpasterskie łączą ze służbą w szpitalu. Najnowsza historia obecności karmelitów przy szpitalu im. Jana Bożego w Lublinie Po II wojnie światowej powrót ojców karmelitów nastąpił dość nieoczekiwanie. W 1963 roku O. Albert Urbański udał się do Lublina w celach edukacyjnych. Zamieszkał w klasztorze OO. Karmelitów Bosych, gdzie bywał ks. M. Włodarczyk, rektor kościoła św. Eliasza. Wywiązała się rozmowa, między innymi o trudnościach finansowych związanych z utrzymaniem kościoła. Wtedy O. Albert zapytał, czy nie zechciałby przekazać kościoła OO. Karmelitom. Ks. M. Włodarczyk tę propozycję pochwycił z entuzjazmem" - zapisano w kronice. Sprawa została zreferowana prowincjałowi O. Janowi Konobie. Jego następca O. Piort Żuk kontynuował starania na rzecz odzyskania kościoła. 27 lutego 1969 roku, decyzją Kurii Biskupiej w Lublinie oddano świątynię św. Eliasza OO. Karmelitom. Pierwszym rektorem kościoła został O. Maksymilian Stachnik. Powołano Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego dla Akademii Medycznej, który prowadził O. Bernard Panek. Krzewiono kult patronów służby zdrowie, w tym św. Łukasza i św. Jana Bożego. Karmelitański ośrodek duszpasterski nadal wytrwale posługuje tak zdrowym, jak i chorym oraz cierpiącym.

5 Obecni kapelani szpitala Obecnie w szpitalu pełnią posługę kapelanów o. Wiesław Strzelecki, oraz o. Jerzy Skawroń. Telefony kontaktowe Telefony kontaktowe do kapelanów: lub