Uwagi zgłoszone przez organy administracji rządowej i inne podmioty

Transkrypt

1 l.p Jednostka redakcyjna 1. Uwagi ogólne Organy administracji rządowej i inne podmioty Karkonoski Uwagi zgłoszone przez organy administracji rządowej i inne podmioty Wątpliwości budzi usytuowanie projektowanej regulacji w systemie prawa ( ). wyłączenie zagadnień dotyczących bezpieczeństwa w górach do odrębnej ustawy burzy spójność materii regulowanej w ustawie o kulturze fizycznej. Zgodnie z art. 1 ust. 2 tej ustawy jej zakres przedmiotowy został określony jako zasady działalności w sferze kultury fizycznej, a także zadania organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, klubów sportowych oraz innych podmiotów w zakresie zapewnienia prawidłowej realizacji procesu wychowania fizycznego, uprawiania sportu i rekreacji ruchowej oraz prowadzenia rehabilitacji ruchowej, w którym mieszczą się także warunki bezpieczeństwa podczas rekreacji ruchowej, sportu i turystyki w górach i na terenach narciarskich. Przywołane w uzasadnieniu plany legislacyjne, dotyczące opracowania nowej ustawy o sporcie, nie uzasadniają wyłączenia jedynie tej dziedziny z zakresu regulacji ustawy o kulturze fizycznej. Także analiza art. 29 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej prowadzi do negatywnej oceny zakresu projektowanych zmian legislacyjnych. Zgodnie z przywołanym przepisem w ramach działu administracji rządowej sprawy wewnętrzne mieści się nadzór nad ratownictwem górskim i wodnym, w związku z czym kwestie zasad bezpieczeństwa powinny zostać pozostawione w gestii ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu. Ponadto, skoro intencją Wnioskodawcy jest uregulowanie kwestii ratownictwa górskiego w odrębnej ustawie, to należy dokonać tego w sposób uwzględniający konieczność zapewnienia spójności systemu prawa. Jednym z możliwych rozwiązań jest uregulowanie problematyki ratownictwa górskiego i wodnego w odrębnym rozdziale dodanym w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, który odnosiłby się do jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne ( ). Zasady bezpieczeństwa w górach pozostawione zostałyby w tym wypadku w zakresie regulacji ustawy o kulturze fizycznej. - Niezrozumiały jest kierunek zmian ustawy przenoszący odpowiedzialności za ocenę stanu bezpieczeństwa lawinowego i ogłaszania informacji o nim ze służb GOPR i na dyrektora parku narodowego i parku krajobrazowego. Dyrektorzy parków narodowych i krajobrazowych nie dysponują odpowiednimi służbami, które są w stanie ocenić zagrożenie lawinowe i nie posiadają środków finansowych na tego typu działania. Jest to tym bardziej dziwna tendencja wobec znacznych kwot przekazywanych przez górskie parki narodowe na działalność GOPR i sam Karkonoski przekazuje, co roku na działalność GOPR kwotę około złotych. Stanowisko MSWiA W zakresie uregulowania kwestii związanych z ratownictwem górskim i wodnym w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym uwaga nieuwzględniona, ponieważ ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym nie zawiera przepisów szczegółowych dotyczących jednostek współpracujących z systemem oraz nie reguluje ich organizacji i funkcjonowania. Kwestie ratownictwa wodnego będą przedmiotem regulacji innej ustawy, której projekt powstaje. - z projektowanych przepisów dla dyrektorów parków narodowych i krajobrazowych wynika jedynie obowiązek przekazania do publicznej wiadomości treści komunikatu lawinowego. - W projekcie ustawy jest mowa o osobach poruszających się w górach w celach turystycznych i rekreacyjnych nie są wymienione osoby przebywające w górach w celach naukowych, dydaktycznych, kulturowych czy wobec nich też będą stosowane przepisy tej ustawy? - uwaga uwzględniona, doprecyzowano Tatrzański 1. Ustawa miesza sprawy dotyczące rekreacji, turystyki i sportu w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich. Sprawy te powinny być wyraźnie rozdzielone, a ustawa powinna koncentrować się na zasadach bezpieczeństwa na trasach narciarskich oraz funkcjonowaniu służby ratowniczej. Przepisy dotyczące uprawiania rekreacji i turystyki w górach deformują jej najistotniejsze regulacje. Art. 4 w związku z art. 5 należy gruntownie przeredagować. Wątpliwości budzi również art. 3 w całości który w istocie stanowi powtórzenie już obowiązujących zasad. Oczywistym jest przecież, że życie toczy się na naszą odpowiedzialność. W naszej opinii wystarczy w sposób jasny i precyzyjny określić jakie obowiązki ciążą na podmiotach zobowiązanych do zapewnienia bezpieczeństwa. Ich zachowanie zwolni zarządzających obszarami z ewentualnej odpowiedzialności za powstałe szkody. Doprecyzowano, ustawa dotyczy bezpieczeństwa osób przebywających w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich, w szczególności uprawiających tam rekreację, sport i turystykę. Art. 3 skreślono 2. Należy rozważyć możliwość wprowadzenia do ustawy przepisu analogicznego do art. 57 ustawy o kulturze fizycznej w brzmieniu kto narusza przepisy dotyczące bezpieczeństwa w dziedzinie kultury fizycznej, podlega karze grzywny. 3. Należy rozważyć możliwość nadania służbom ratowniczym uprawnień do kontroli przestrzegania wykonywania ustawy. Uwaga nieuwzględniona Uwaga nieuwzględniona Uwzględnienia w projekcie wymaga kwestia pieszych szlaków turystycznych, po których poruszają się turyści na nartach. Po analizie projektu nasuwa się wątpliwość, czy wymienione szlaki piesze będą poddane rygorom zawartym w art projektu. Piesze szlaki turystyczne, po których poruszają się turyści na nartach, nie będą podlegać regulacjom projektowanym art , ponieważ przepisy te dotyczą zorganizowanych terenów narciarskich, a piesze szlaki turystyczne nie wchodzą w zakres tej 1

2 Polski Związek Alpinizmu Jedną z największych wad projektu ustawy jest zdefiniowanie Jury Krakowsko Wieluńskiej jako pasma górskiego. Poza absurdem w kontekście geograficznym, dostrzec tu można ustawowe zabezpieczenie interesów jednej z grup GOPR, połączone z dublowaniem kompetencji tej grupy z jednostkami wchodzącymi w skład Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego. W tym kontekście projekt ustawy może bezpośrednio prowadzić do zagrożenia życia i zdrowia obywateli. Na przykład na terenie Jury Krakowsko Wieluńskiej nie będzie można wezwać na pomoc nikogo, poza Grupą Jurajską GOPR. Nawet wówczas, gdy ktoś ulegnie wypadkowi w Dolinie Kobylańskiej, 15 kilometrów od Krakowa, gdzie znajduje się specjalistyczna jednostka ratownictwa wysokościowego Państwowej Straży Pożarnej i 60 kilometrów od Podlesic, gdzie ma siedzibę Grupa Jurajska GOPR. Przykładem, do czego może prowadzić dowolne ustalanie reguł bezpieczeństwa jest ponadto kontrowersyjny podział środków przeznaczonych na ratownictwo w poszczególnych pasmach górskich. Już w tym roku, a więc przed wejściem w życie projektowanej ustawy, Grupa Jurajska GOPR otrzymała w ramach dotacji z budżetu Śląskiego Urzędu Marszałkowskiego o 45% więcej środków niż Grupa Beskidzka, której zakres i obszar działania jest niewspółmiernie większy. Ponieważ po wejściu w życie projektowanej ustawy w górach nie będzie można zorganizować akcji poszukiwawczej bez powiadomienia GOPR i, trzeba przypomnieć, że w ponad stuletniej historii turystyki i taternictwa tysiące osób otrzymały pomoc w trakcie spontanicznie zorganizowanych akcji ratunkowych, w których pomocy udzielali doświadczeni taternicy, alpiniści i himalaiści, nie będący członkami i GOPR. Równie poważne kontrowersje budzą zapisy dotyczące organizacji imprez, nie mających charakteru masowego. Projektodawca nakłada na organizatora imprezy sportowej w górach obowiązek uzgodnienia sposobu zabezpieczenia imprezy z GOPR i. Jednocześnie, w żadnym akcie prawnym nie zdefiniowano pojęcia "imprezy sportowej". Można się domyślać, że zapis ten nie dotyczy imprez rekreacyjnych, jednakże na pewno dotyczyć będzie kursów i obozów sportowych, chociażby biegów przełajowych, organizowanych na terenie górskim. Zapis w proponowanym brzmieniu może prowadzić do składania do organizacji ratowniczych setek wniosków o uzgodnienie imprez sportowych takich jak wyjazdy kondycyjne czy szkoleniowe klubów uczniowskich, stowarzyszeń sportowych itp. Projektowany zapis z pewnością będzie wymagał uzgodnienia sposobu zabezpieczenia kursów wspinaczkowych. Tymczasem kadra szkoleniowa PZA posiada uprawnienia państwowe instruktorów i trenerów sportu w czterech dyscyplinach: we wspinaczce sportowej, we wspinaczce wysokogórskiej, w narciarstwie wysokogórskim oraz alpinizmie jaskiniowym. Tylko na terenie Jury Krakowsko Wieluńskiej odbywa się corocznie kilkaset kursów, których organizatorzy opłacają ubezpieczenie NW oraz OC. Zapisy projektowanej ustawy spowodują zwiększenie kosztów szkoleń, mimo że nie dojdzie do wzrostu ryzyka wypadku podczas ich prowadzenia. Obowiązek uzgodnienia sposobu zabezpieczenia imprezy z GOPR i budzi szczególny sprzeciw w kontekście zjednoczonej Europy. W żadnym z krajów Unii Europejskiej taka konieczność nie istnieje. Organizatorzy kursów i obozów szkoleniowych nie są zmuszani do zgłaszania imprez służbom ratowniczym nawet w krajach alpejskich, gdzie zagrożenie niebezpieczeństwami typowo górskimi jest o wiele większe niż w Polsce. Ponadto GOPR i zgodnie z projektem ustawy mają ustalić, jakie zabezpieczenie jest niezbędne oraz ile będzie to kosztować. Według Polskiego Związku Alpinizmu projekt powinien więc zawierać co najmniej określenie przesłanek, którymi ma kierować się organizator imprezy przy jej zabezpieczaniu, a także tryb i koszt uzgodnienia zabezpieczenia z organizacjami ratowniczymi. Wreszcie, wskazane byłoby ograniczenie zakresu tego przepisu do imprez masowych, ewentualnie zawodów sportowych, wychodząc z założenia, że pozostałe rodzaje imprez nie niosą ze sobą na tyle zwiększonego ryzyka, aby uzasadnione było wcześniejsze uzgadnianie sposobu zabezpieczenia imprezy. Zwraca uwagę jeszcze jeden projektowany zapis. GOPR i mają uzyskać prawo ustalania reguł bezpieczeństwa. Z tego wynika, że mogą wprowadzić zakaz bądź nakaz używania określonego rodzaju sprzętu. Taki zapis jest potencjalnie szkodliwy i zupełnie niepotrzebny. Powierzenie służbom ratowniczym wyłącznych kompetencji w zakresie określania warunków i reguł bezpieczeństwa może również prowadzić do wprowadzania przez właścicieli i zarządców terenów górskich okresowego lub stałego zakazu wstępu czy prowadzenia danej formy działalności, co w poważny sposób może ograniczać czy wręcz wykluczać realizowanie reprezentowanych przez nasze środowisko form aktywności. Alpinizm we wszystkich swoich formach z definicji jest powiązany z istnieniem i z akceptacją ryzyka. Stoimy zatem na stanowisku, że w tym zakresie nasze środowisko powinno być jednym z podmiotów biorących udział w określaniu tych zasad. Podsumowując, Polski Związek Alpinizmu uważa, że projekt ustawy "o ratownictwie i bezpieczeństwie w górach i na zorganizowanych terenach definicji. Osoby, które ulegną wypadkowi na szlaku turystycznym otrzymają pomoc od podmiotów uprawnionych do ratownictwa górskiego. Zgodnie z ustawą o ochronie przeciwpożarowej krajowy system ratowniczogaśniczy skupia jednostki ochrony przeciwpożarowej, inne służby, inspekcje, straże, instytucje oraz podmioty, które dobrowolnie w drodze umowy cywilnoprawnej zgodziły się współdziałać w akcjach ratowniczych. GOPR włączony jest w ten system. Uwaga nie dotyczy. Projektowane przepisy w zakresie określenia podmiotów wykonujących ratownictwo górskie, tj. udzielających pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach utrzymuje dotychczasowe rozwiązania w tym zakresie. Zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy o kulturze fizycznej organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, należy w szczególności do Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego - specjalistycznych stowarzyszeń o zasięgu ogólnokrajowym. Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami, tj. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz. U. Nr 57, poz. 358) na terenach objętych bezpośrednią działalnością GOPR lub wszystkie imprezy turystyczne i sportowe powinny być zgłoszone do GOPR lub co najmniej na 14 dni przed terminem rozpoczęcia imprezy. Natomiast, zgodnie z 6 ust. 1 imprezy, o których mowa w 5, są zabezpieczane przez GOPR lub. Zakres i sposób 2

3 Lokalna Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba PTTK narciarskich" niesie za sobą zagrożenia w postaci faktycznego obniżenia poziomu bezpieczeństwa. Wspinacze stanowią dobrze wyedukowaną grupę. Ogromna większość z nich ukończyła kursy wspinaczkowe, które uczą jak dbać o bezpieczeństwo własne i partnerów. Dla tych osób, z których część wykupuje specjalne polisy polskich i międzynarodowych towarzystw ubezpieczeniowych pokrywające koszty ratownictwa górskiego, projekt ustawy wiąże się z koniecznością płacenia parapodatku od ryzyka, które starają się zminimalizować i od którego już raz się ubezpieczyli. PZA uznaje ważną rolę społeczną jaką pełni i GOPR, jednak stoi na stanowisku, że podstawowym celem istnienia służb ratowniczych jest ratowanie ludzi, a nie rozbudowana kontrola potencjalnych ofiar wypadków. Czytając projekt ustawy trudno nie odnieść wrażenia, że pisana była ona pod dyktando GOPR i, które dzięki tej ustawie będą miały zagwarantowany od właścicieli wyciągów narciarskich oraz imprez sportowych (nawet tych najmniejszych dla kilkunastu osób), stały dopływ pieniędzy. W ten sposób MSWiA pozbyło się problemu ciągłego dofinansowywania służb ratowniczych. Projektowane zapisy nie mają odzwierciedlenia w innych krajach, gdzie służby ratownicze albo w całości są finansowane przez budżety centralne lub samorządowe, albo też występują systemy mieszane w powiązaniu z ubezpieczeniem NW. W tej sytuacji trudno zrozumieć, dlaczego projektodawcy tej ustawy nie korzystają ze sprawdzonych światowych wzorców. Projekt ustawy koncentruje się przede wszystkim na zagwarantowaniu pieniędzy dla GOPR i, ale jednocześnie zapomina o faktycznych problemach w górach. Tymczasem przydałyby się zapisy o odpowiedzialności cywilnej. Coraz częściej wypadków na stokach narciarskich to efekt zderzeń i nieostrożnej jazdy, za które nie odpowiadają sprawcy. Dlaczego ustawodawca nie skoncentruje się nad tym, aby wprowadzić zapisy obciążające akcją ratowniczą i kosztami leczenia sprawców wypadków, którzy poruszając się w górach (pieszo, na nartach, itp.) byli pod wpływem alkoholu? Służby ratownicze powinny być lepiej finansowane nie mamy wątpliwości. Jednak bardzo źle oceniamy szukanie dla nich pieniędzy u właścicieli wyciągów lub organizatorów imprez sportowych, co będzie miało odzwierciedlenie w cenie i tak drogich już biletów, co wpłynie na ograniczenie dostępu do uprawiania sporów górskich wyłącznie przez osoby majętne. Najlepszą metodą będzie wprowadzenie płatnych usług ratunkowych, tak jak to jest np. w Republice Czeskiej i innych krajach. Jeśli narciarz nie ma ubezpieczenia sam płaci za akcję ratunkową. Jeśli narciarz/turysta będzie miał wypadek w górach pod wpływem alkoholu, to sam płaci za koszty leczenia (chyba, że ubezpieczenie obejmuje również spożywanie alkoholu). To samo dotyczy organizacji imprez sportowych, turystyki pieszej i innych sporów uprawianych w górach. Projekt ustawy pomija całkowicie pełniące ważne role i funkcje w odniesieniu do bezpieczeństwa w górach: - szlaki turystyczne, - schroniska górskie. Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze zgłaszało już wcześniej propozycje innego prawnego usytuowania szlaków turystycznych traktując je jako element bezpieczeństwa wędrujących po górach. Uważamy, że w ustawie powinien znaleźć się osobny artykuł o szlakach turystycznych zawierający zapis o dostosowaniu się do metodologii i systemu wypracowanego przez PTTK. Obecnie PTTK sprawuje pieczę nad km szlaków turystycznych, z czego usytuowanych jest w górach. Postulujemy też, aby upoważnić ministra właściwego do spraw turystyki do wydania rozporządzenia w tej sprawie z zakresem obejmującym również monitoring i finansowanie szlaków turystycznych. Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do schronisk w górach, których funkcje są zdecydowanie szersze, niż określone w ustawie o usługach turystycznych i akcie wykonawczym do tej ustawy. Schroniska górskie zgodnie z nazwą chronią turystów przed zwiększeniem zagrożenia dla zdrowia i życia wędrowców. Stąd projekt musi to akcentować i jednocześnie dokonywać zmian w ustawie o usługach turystycznych. Z racji swoich funkcji dla bezpieczeństwa zdrowia i życia wędrujących oraz dla ochrony przyrody powinny mieć one nowe usytuowanie jako obiekty użyteczności publicznej z konsekwencjami podatkowymi i wspomaganiem w zakresie ochrony przyrody. Sądzimy też, że trzeba zauważyć, że tereny górskie to tereny nadgraniczne i mimo, a może właśnie dlatego, że jest układ z Schengen, powinny w ustawie znaleźć się uregulowania dotyczące współdziałania z sąsiadami, a przynajmniej zasadności wspólnego ich określenia. zabezpieczenia zgłoszonych imprez ustala GOPR lub w uzgodnieniu z organizatorem imprezy. Przepis art. 20 projektu doprecyzowano Art. 8 przeredagowano - zgodnie z przepisami projektowanej ustawy działalność w zakresie ratownictwa górskiego będzie dofinansowywane przez budżet państwa, z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych - projektowane przepisy dotyczące zabezpieczania imprez sportowych oraz uzyskiwania opinii o warunkach bezpieczeństwa zmieniono art. 8 i art. 20 przeredagowano. Uwaga nieuwzględniona W planach legislacyjnych Ministra Sportu i Turystyki wpisano zamierzenie przygotowania projektu ustawy o szlakach turystycznych. Jak wynika z Planu, istotą przedmiotowej ustawy ma być określenie zasad wyznaczania i oznakowania z uwzględnieniem praw do gruntów oraz obowiązków w zakresie bezpieczeństwa osób korzystających ze szlaków turystycznych. - uwaga nieuwzględniona, kwestie w gestii ministra właściwego do spraw turystyki - kwestie te regulują umowy dwustronne, m.in. umowa podpisana w Bratysławie dnia 24 stycznia 2000 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki 3

4 2. Art. 1 PTTK to jedyna polska organizacja turystyczna należy do Europejskiego Stowarzyszenia Wędrownictwa (EWV), a tym samym jest tą, która włączyła sieć szlaków PTTK do systemu europejskich szlaków dalekobieżnych. Dzięki temu sieć polskich szlaków górskich stała się częścią sieci szlaków europejskich. Polskie Towarzystwo Turystyczno Krajoznawcze jest jedyną polską organizacją, która na europejskim forum prezentuje kwestie związane z organizacją i utrzymaniem, szlaków pieszych. Ma w tym zakresie udokumentowany dorobek Błędem ustawodawcy byłoby powierzenie innym niż PTTK gestorom monitoringu, wytyczania i znakowania szlaków, co w efekcie może niestety prowadzić do dezinformacji i chaosu. W art. 1 pkt 3 projektu wątpliwości budzi ograniczenie zakresu przedmiotowego ustawy w zakresie obowiązków podmiotów prowadzących działalność w zakresie rekreacji ruchowej, sportu i turystyki w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich jedynie do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, z pominięciem organizacji pozarządowych, a także jednostek samorządu terytorialnego, jako podmiotów organizujących imprezy sportowe w górach. Słowackiej o współpracy i wzajemnej pomocy podczas katastrof, klęsk żywiołowych i innych poważnych wypadków (Dz. U. z 2004 r. Nr 36, poz. 327), podobnie z Litwą (Dz.U. z 2004 r. Nr 38, poz. 341), Republiką Czeską (Dz. U. z 2004 r. Nr 36, poz. 325), Niemcami (Dz. U. z 1999 r. Nr 22, poz. 201), Ukrainą (Dz. U. z 2004 r. Nr 166, poz. 1737) - ww. kwestie w gestii ministra właściwego do spraw turystyki Karkonoski W Art. 1. Ust.2 po słowie; osób proponuje dodać; przebywających, a zwłaszcza. 2) obowiązki osób przebywających, a zwłaszcza uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich; Uzasadnienie; Termin rekreacja ruchowa może nie być wystarczająco jasny. (np. czy jazda quadem lub skuterem śnieżnym to rekreacja? Czy ktoś przebywający w górach w celach zawodowych (np. wykonujący zdjęcia w celach komercyjnych) nie musi stosować się do zapisów ustawy?) Art. 1 pkt 2 i 4 - uwzględnić należy również inne osoby przebywające w górach np. w celach edukacyjnych, kulturalnych, naukowych 3. Art. 2 Zdrowia Członek pkt 3 i 4 proponuje się nadać brzmienie: 3) ratownik górski rozumie się przez to osobę spełniającą wymagania określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) oraz posiadającą inne umiejętności określone przez podmioty, o których mowa w art. 6, będącą członkiem tych podmiotów; 4) ratownik narciarski rozumie się przez to osobę spełniającą wymagania określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) oraz posiadającą zaświadczenie o ukończeniu specjalistycznych szkoleń w zakresie transportu poszkodowanych organizowanych przez podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1;. Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym jednostki współpracujące z systemem udzielają kwalifikowanej pierwszej pomocy osobom znajdującym się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, zaś w art. 13 ust. 1 tej samej ustawy określone są wymogi, które powinien spełniać każdy ratownik, w tym wymóg posiadania ważnego zaświadczenia o ukończeniu kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy i uzyskaniu tytułu ratownika. Zasadnym jest, aby okoliczności te zostały uwzględnione w przedmiotowym projekcie ustawy. proponuję dodać definicję zarządzającego (zarządcy) zorganizowanymi terenami narciarskimi. Należy także zauważyć, iż w projekcie ustawy występuje niejednolita terminologia w zakresie podmiotu zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim (dotyczy np. art. 15 ust. 2 w związku z art. 16 ust. 1), pkt 3 wyrazy ratownik górski należy zastąpić wyrazami ratowniku górskim, pkt 4 wyrazy ratownik narciarski należy zastąpić wyrazami ratowniku narciarskim. Przepisy projektu nie pozwalają jednoznacznie stwierdzić, czy dotyczą także ratownictwa speleologicznego można to wyinterpretować tylko pośrednio. Z uwagi na fakt, iż jest to specjalistyczna forma ratownictwa (podobnie jak ratownictwo na terenach narciarskich), należałoby rozważyć uzupełnienie zawartej w art. 2 pkt 2 definicji w taki sposób, aby wynikało z niej jednoznacznie, iż ratownictwo górskie obejmuje również ratownictwo speleologiczne. Użyte w art. 2 pkt 2 sformułowanie utknięcie proponuje się zastąpić innym zwrotem, np. utrata możliwości przemieszczania się. Uwagi uwzględnione Uwagi uwzględnione Polski Związek Obszar obowiązywania ustawy nie jest wystarczająco dobrze określony: w trosce o Uwaga nieuwzględniona, 4

5 Alpinizmu Karkonoski Tatrzański czytelność aktu prawnego i zobowiązania jego adresatów, obszar powinien być określony na podstawie administracyjnego podziału terytorialnego. Zdumienie też musi budzić fakt, że przez ratownictwo górskie rozumieć się będzie udzielanie pomocy osobom, które uległy wypadkom na drogach niepublicznych (np. leśnych, polnych) czy też na polach lub w innym terenie, w którym udzielanie pomocy nie wymaga stosowania specjalistycznych urządzeń ani umiejętności. Wątpliwości budzi definicja ratownictwa górskiego, przez które projektodawca nakazuje rozumieć m. in. udzielanie pomocy osobom przebywającym na drogach niepublicznych, znajdujących się w obszarze gór (a contrario z projektowanej definicji pojęcia góry ). Definicja jest nieostra, zaś fakt objęcia definicją gór obszarów, które nie są drogami publicznymi jest jednocześnie nakazem świadczenia usług ratowniczych na terenach będących drogami niepublicznymi (przykładowo drogach polnych czy leśnych), gdzie do niesienia zwykle ratunku nie są potrzebne umiejętności posiadane przez ratowników górskich czy narciarskich jak też sporadycznie używany jest sprzęt przez nich wykorzystywany. Ratio legis takiej definicji jest dodatkowo niezrozumiałe w świetle faktu, iż do akcji ratowniczych na drogach niepublicznych zwykle angażuje się straż pożarną, sporadycznie wykorzystując specjalistyczną wiedzę i umiejętności ratowników górskich czy narciarskich. Również w przypadku definicji dotyczących ratowników górskich i ratowników narciarskich powstają pewne wątpliwości. Zupełnie niezrozumiałe jest umieszczenie w definicji ratownika narciarskiego wymogu przebycia przez kandydata specjalistycznych szkoleń organizowanych wyłącznie przez GOPR i. Nie sposób polemizować z koniecznością weryfikacji wiedzy i umiejętności przyszłych ratowników, jednak przekazanie organizacji szkoleń wyłącznie do swobodnej dyspozycji GOPR/ jest poważnym błędem projektodawcy. ratownictwo górskie będzie dotyczyło obszarów pasm górskich wymienionych w projekcie, znajdujących się poza obszarem jednostek osadniczych i dróg publicznych. Wydaje się, że nie jest właściwa teza dotycząca wystarczającego na terenach górskich zapewnienia bezpieczeństwa przez np. Państwową Straż Pożarną, nawet jeśli z definicji wyłączono obszar dróg publicznych. Przepisy przeredagowano Brak definicji pojęcia specjalistyczne umiejętności, doprecyzowano -Definicja zorganizowanego terenu narciarskiego jest bardzo szeroka i obejmie swoim - uwaga nieuwzględniona, zakresem także tereny określone w Rozporządzeniu z dnia 6 maja 1997 tereny te o ile nie będą r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób jako tzw. niezorganizowany wchodzić w zakres definicji teren narciarski. W praktyce takie tereny występują w rejonie Kasprowego Wierchu i są zorganizowanego terenu przeznaczone do tzw. jazdy pozatrasowej. Można założyć, że jeżeli dany obszar zostanie narciarskiego będą objęte udostępniony, a następnie oznakowany/wyznaczony tyczkami, co może być niezbędne z zakresem definicji gór i punktu widzenia ochrony przyrody (zabezpieczenie obszaru parku przed dalszą ratownictwo tam będzie penetracją), to teren ten spełni kryteria określone w definicji zorganizowanego terenu odbywać się na zasadach narciarskiego, a dyrektor parku będzie zobowiązany do wykonania obowiązków ogólnych. określonych w art. 12 ust. 2 pkt 1-6 projektu, co będzie rozwiązaniem absurdalnym. Dlatego też proponuje się rozróżnienie zorganizowanych terenów narciarskich i niezorganizowanych terenów narciarskich PTTK -Nieprecyzyjny zakres pojęć wyznaczone oraz oznaczone - Brak spójności pomiędzy art. 2 pkt 6 a art. 22 pkt 1. Art. 2 pkt 6 stanowi bowiem że zorganizowane tereny narciarskie to trasy narciarskie, nartostrady, pólka ćwiczebne i inne tereny i obiekty przeznaczone w szczególności do uprawiania narciarstwa. Z przepisu tego wynika, że zorganizowany teren narciarski to również inne tereny i obiekty. Art. 22 pkt 1 stanowi natomiast o rodzajach terenów, obiektów i urządzeń w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. Z tego przepisu wynika, że tereny, obiekty i urządzenia znajdują się na zorganizowanych trasach narciarskich, a nie, jak wynika z art. 2 pkt 6, poza tymi terenami. - Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej proponujemy poświęcić odrębny ustęp w art.2, bo nie brzmi ten termin dobrze w kontekście gór, - w ust.2 należy po ze względu na trudności terenu, dodać zmianę warunków atmosferycznych oraz - w ust. 6 dodać, że nie dotyczy to znakowanych szlaków turystycznych narciarskich - w ust. 6 oraz w art. 8 pkt. 1 bardziej fachowym byłoby określenie urządzenia transportu linowego Art. 2 pkt 6 projektu, proponuje się rozróżnienie zorganizowanych terenów narciarskich i niezorganizowanych terenów narciarskich. Definicja zorganizowanego terenu narciarskiego jest bardzo szeroka i obejmuje swoim zakresem również tereny określone w rozporządzeniu z dnia 6 maja 1997r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz. U. Nr 57, poz. 358), jako tzw. niezorganizowany teren narciarski. Można założyć, że jeżeli dany obszar zostanie udostępniony, a następnie oznakowany, czy też wyznaczony tyczkami, co może być niezbędne z punktu widzenia przyrody (zabezpieczenie obszaru parku przed dalsza penetracją), to teren ten spełni kryteria określone w definicji zorganizowanego terenu narciarskiego, a dyrektor parku będzie zobowiązany do wykonania obowiązków określonych w art. 12 ust. 2 projektu. Doprecyzowania wymagają również użyte w art. 2 pkt 6 określenia wyznaczone i oznaczone. Zgodnie z art. 2 pkt 6 przez zorganizowane tereny narciarskie rozumie się trasy narciarskie, nartostrady, pólka ćwiczebne i inne tereny i obiekty przeznaczone w szczególności do uprawiania narciarstwa oraz snowboardingu znajdujące się w szczególności przy urządzeniach linowych przeznaczonych do transportu osób. Z przepisu tego wynika, że zorganizowany teren narciarski to również inne tereny i obiekty. Art. 22 pkt 1 stanowi natomiast o rodzajach terenów, obiektów i urządzeń w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. Z tego przepisu wynika, że tereny, - doprecyzowano, - doprecyzowano Jw. odnośnie uwag Tatrzańskiego u Narodowego 5

6 4. Art. 3 Polski Związek Alpinizmu Tatrzański obiekty i urządzenia znajdują się na zorganizowanych terenach narciarskich, a nie, jak wynika z art. 2 pkt 6 są tymi terenami. Art. 2 ust. 1 budzi najwięcej emocji w środowisku turystycznym i wspinaczkowym. Dotyczy to przede wszystkim Wyżyny Krakowsko Wieluńskiej. Zdając sobie sprawę z konieczności całościowego podejścia do tematu proponuję zapis: Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) górach rozumie się przez to obszar Beskidu Niskiego, Beskidu Wyspowego, Beskidu Średniego, Beskidu Sądeckiego, Beskidu Żywieckiego, Beskidu Małego, Beskidu Śląskiego, Bieszczadów, Gorców, Pienin, Sudetów Wschodnich, Sudetów Środkowych, Sudetów Zachodnich, oraz Tatr, w szczególności na terenach których rzeźba stwarza zagrożenie dla zdrowia i życia osób na nich przebywających. Dodatkowo można wzorem rozwiązań przyjętych na Słowacji dodać; właściwy do spraw wewnętrznych określi w drodze rozporządzenia granice obszarów wraz z zakresem działania podmiotów o których mowa w art. 6 niniejszej Ustawy. W art. 2 pkt 2 konsekwentnie słowo; obszaru należy zastąpić; słowem; terenu, a po słowie gór dodać; ratownictwo górskie obejmuje również ratownictwo w jaskiniach W art. 2 pkt 6 proponuję usunąć słowa; wyznaczone i, oraz usunąć; trasy narciarskie, nartostrady, pólka ćwiczebne i inne, oraz po słowie; obiekty dodać; i urządzenia Uzasadnienie; Podobny zakres pojęć wyznaczone oraz oznaczone. Brak spójności pomiędzy art. 2 pkt 6 a art. 22 pkt 1. Należy również zastanowić się nad zmianą nazwy zorganizowane na zagospodarowane. Być może ta wersja będzie bardziej poprawna językowo i przedmiotowo. 6) zorganizowanych (ew. zagospodarowanych) terenach narciarskich - rozumie się przez to ogólnie udostępnione, odpowiednio zaśnieżone lub z odpowiednio przygotowanym sztucznym podłożem, oznaczone tereny, obiekty i urządzenia przeznaczone w szczególności do uprawiania narciarstwa oraz snowboardingu znajdujące się w szczególności przy urządzeniach linowych przeznaczonych do transportu osób. - Zwraca się uwagę na konieczność zdefiniowania określenia ratownictwo narciarskie oraz precyzyjnego ustalenia relacji pomiędzy ratownictwem górskim a narciarskim.; - W projekcie brak regulacji szczegółowo określających wymogi uzyskiwania uprawnień ratownika górskiego i narciarskiego w obecnym brzmieniu regulacje te nie są powiązane z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, pomimo iż odnoszą się do osób określanych jako ratownicy. Proponuje się dostosować wymogi, które spełniać muszą ratownicy górscy i narciarscy do wymogów określonych dla ratowników w art. 13 ust. 1 powyżej wymienionej ustawy. Zwraca się uwagę, że wyjaśnienia wymaga także określenie ratownik górski z uprawnieniami specjalistycznymi Proponuje się skreślić. Przepis ust. 1 wyłącza bowiem możliwość dochodzenia odszkodowania od podmiotów zobowiązanych do zapewnienia warunków bezpieczeństwa w górach, np. w przypadku odniesienia wypadku z przyczyn nienależytego wypełnienia przez podmioty zobowiązane obowiązków, o których mowa w art. 5 projektu. Projektowany ust. 2 stanowi lex specialis do normy z art. 427 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że osoba zobowiązana z mocy ustawy lub umowy do nadzoru nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego nie można przypisać winy jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez tę osobę chyba, że uczynił zadość obowiązkowi nadzoru albo że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Przepis ten stosuje się również do osób wykonujących bez obowiązku ustawowego lub umownego stałą pieczę nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego nie można przypisać winy. Przepis ten określa więc szerszy zakres przedmiotowy odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez małoletnich, w związku z czym proponuje się zrezygnować z projektowanego ust. 2 i stosowanie zasad ogólnych odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez małoletnich, określonych w Kodeksie cywilnym. Projektowany ust. 3 proponuje się skreślić, gdyż jest sprzeczny z 11 Zasad techniki prawodawczej, zgodnie z którym w ustawie nie zamieszcza się wypowiedzi, które nie służą wyrażaniu norm prawnych. Należy wskazać, że przepis nakazujący stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego, który jest aktem obowiązującym, nie zawiera treści normatywnej. jest całkowicie zbędny. Zapis ust. 1 wygląda na to, że wyłącza ogólne zasady odpowiedzialności za szkodę określone w Kodeksie cywilnym, a tym samym pozbawia ochrony osoby pokrzywdzone zaniedbaniami osób odpowiedzialnych za ich bezpieczeństwo, jak np. zarządzający terenami narciarskimi, kolejkami czy wyciągami, instruktorzy i przewodnicy. Rozwiązanie takie jest absolutnie niedopuszczalne, albowiem pozbawia ochrony osoby, które zawierzyły swoje bezpieczeństwo osobom o specjalistycznych kwalifikacjach. Odesłanie w ust. 3 do przepisów Kodeksu cywilnego jest niepotrzebnym przykładem ustawowego superfluum Nie wiadomo, czy chodzi o szkody wyrządzone właścicielom/zarządzającym terenami górskimi i zorganizowanymi terenami narciarskimi, czy szkody wyrządzone organizacji ratowniczej, czy też szkody wyrządzone użytkownikom uprawiającym rekreację ruchową, sport i turystykę w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich. Ponieważ art. 5 ust 1 nakłada na określone jednostki konkretne obowiązki, może to Przepis przeredagowano - definicja istnieje - uwaga uwzględniona w kontekście uwagi zgłoszonej przez Ministra Zdrowia Jw. Uwaga bezzasadna w świetle uwzględnienia uwagi RCL 6

7 5. Art. 4 Zdrowia Członek Polski Związek Alpinizmu Tatrzański doprowadzić do składania pozwów np. z powodu braku odpowiedniej działalności profilaktycznej i edukacyjnej lub braku zabezpieczenia terenów. O ile przyjęcie takiego rozwiązania jest zasadne w odniesieniu do zorganizowanych terenów narciarskich, o tyle w odniesieniu do gór i położonych na nich szlaków takiego uzasadnienia nie ma, zwłaszcza w kontekście art. 3 ust 1. Doprecyzować, przez wskazanie, że chodzi o szkody wyrządzone przez uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. Ponieważ art. 5 ust. 1 projektu nakłada na określone jednostki konkretne obowiązki, brak takiego doprecyzowania może doprowadzić do składania pozwów np. z powodu braku odpowiedniej działalności profilaktycznej i edukacyjnej lub braku zabezpieczenia terenu. O ile przyjęcie takiego rozwiązania jest zasadne w odniesieniu do zorganizowanych terenów narciarskich, o tyle w odniesieniu do gór i położonych na nich szlaków takiego uzasadnienia nie ma, zwłaszcza w kontekście art. 3 ust. 1 projektu. po wyrazie "osoby" należy dodać wyraz "fizyczne", ponadto proponuję dodać ust.2 w poniższym brzmieniu. Osoby fizyczne uprawiają rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich na własne ryzyko i własną odpowiedzialność. 2.Osoby fizyczne są zobowiązane do przestrzegania zasad bezpieczeństwa przyjętych w poszczególnych dziedzinach rekreacji ruchowej, sportu i turystyki w celu ochrony własnego życia i zdrowia oraz życia, zdrowia i mienia innych. Pkt 5 - Proponuje się, aby przewidziany w ramach niniejszej jednostki redakcyjnej obowiązek posiadania kasku dotyczył wszystkich użytkowników zorganizowanych terenów narciarskich, w rozumieniu art. 2 pkt 6 projektu ustawy, bez względu na ich wiek. Rozszerzenie zakresu podmiotowego stosowania tego przepisu do wszystkich osób, a więc nie tylko dzieci do lat 14, jest zasadne ze względu na stale rosnącą liczbę wypadków na stokach narciarskich i wynikające z nich poważne urazy czaszkowomózgowe, w każdej grupie wiekowej. - pkt 6 należałoby dookreślić jasno o jakiego zarządzającego chodzi w tym przepisie (prawdopodobnie mowa tu o zarządcy zorganizowanych terenów narciarskich), - wydaje się zasadnym uzupełnienie przepisu o regulacje dotyczące sankcji za nieprzestrzeganie przez osoby uprawiające rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich obowiązków, o których mowa w tym artykule. W pkt 6 użyto określenia zarządzającego (w rozumieniu osoby zarządzającej). Jest to jednak pojęcie niezdefiniowane wcześniej, nie wiadomo więc o jakiego zarządzającego chodzi, ani czym on zarządza Pkt 4 i 5 dają możliwość bardzo różnych interpretacji - Art. 4 pkt 2 mówi o obszarach, obiektach i urządzeniach, a art. 5 ust 2 i art. 22 pkt 1 o terenach, obiektach i urządzeniach. - Pkt 5 - Podstawową wadą tego przepisu jest brak precyzji. Zasada ta powinna mieć formę zalecenia, a nie powszechnie obowiązującego przepisu. Przepis ten w kontekście art. 3 ust 1 jest niepotrzebny. art. 4 pkt 2 w kontekście art. 22 pkt 1 i art. 5 ust. 1 pkt 1- Ujednolicić, gdyż pierwszy z cytowanych przepisów odnosi się do obszarów, obiektów i urządzeń, a pozostałe dwa do terenów, obiektów i urządzeń. Pkt 5 - Zasada wyrażona w art. 4 pkt 5 projektu powinna mieć formę zalecenia a nie powszechnie obowiązującego przepisu prawa. Przepis ten można uznać za zbędny w szczególności w kontekście art. 3 ust. 1 projektu Należy do najbardziej krytykowanych w środowisku turystyczno wspinaczkowym. Proponuję wydzielenie obowiązków i o ile to możliwe zaleceń. Jeżeli w ustawie nie mieści się formuła zaleceń należy je usunąć, ponieważ stwarzają możliwość interpretacji prowadzących w skrajnych wypadkach do absurdalnych wniosków, Proponuje usunąć ust. 1 w całości (Art. 3 po proponowanej wyżej zmianie załatwia temat). W ust. 2 proponuje zmianę wg poniższej propozycji związanej z korektą językową, oraz konsekwentnym zastąpieniem słowa; obszar, słowem; teren (Art. 4 pkt 2 mówi o obszarach, obiektach i urządzeniach, a art. 5 ust 2 i art. 22 pkt 1 o terenach, obiektach i urządzeniach), oraz zmianę numeracji ust na 1) 1) zapoznanie się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu, lub urządzenia i ich przestrzeganie Art. 4 ust. 3 proponuje wykreślić słowo; informacyjnych, oraz zmienić numerację na 2). 2) przestrzegania znaków nakazu i zakazu. Uzasadnienie; trudno wymagać przestrzegania znaków informacyjnych. W Art. 4 proponuje usunąć w całości ust.4 i 5, a ust.6 winien otrzymać numer; 3). Równocześnie proponuję nowy Art. w poniższym brzmieniu. Jeżeli forma zaleceń nie jest możliwa w Ustawie cały proponowany Art. należy usunąć. Art.??. 1. Zaleca się by osoby fizyczne przebywające, a zwłaszcza uprawiające Uwaga bezzasadna w świetle uwzględnienia uwagi RCL Uwaga bezzasadna w świetle uwzględnienia uwagi RCL Uwaga do rozważenia - uwaga uwzględniona, doprecyzowano - uwaga nieuwzględniona Uwaga niejasna - uwaga uwzględniona - uwaga nieuwzględniona - uwaga uwzględniona - uwaga nieuwzględniona; w akcie prawnym nie może być przepisów, które nie mają charakteru normatywnego Uwagi częściowo uwzględnione 7

8 6. Art. 5 Lokalna Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba Bieszczadzki Tatrzański PTTK rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich; 1) zapoznały się z aktualnymi warunkami atmosferycznymi, prognozą pogody, komunikatem lawinowym dla danego terenu, oraz dostosowały plany swojej aktywności do posiadanych umiejętności oraz zaleceń i ograniczeń związanych z panującymi i przewidywanymi warunkami atmosferycznymi i zagrożeniem lawinowym. 2) użytkowały ekwipunek i sprzęt odpowiedni do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawny technicznie i zgodnie z przeznaczeniem. 2. na zorganizowanych (zagospodarowanych) terenach narciarskich zaleca się używanie kasków ochronnych. Artykuł 4 w całości pozbawiony jest konkretów, o które trudno będzie nawet w rozporządzeniu. Wystarczy, że ratownik uzna, że turysta był źle ubrany, co było powodem akcji ratowniczej, za którą będzie wystawiony rachunek osobie poszkodowanej. To samo dotyczy umiejętności np. narciarskich, które przez turystę mogą być źle ocenione. Czy jest to powód do jego karania? Rozumiemy konieczność karania turystów/narciarzy nieodpowiedzialnych: schodzących ze szlaków turystycznych, stwarzających zagrożenie lawinowe, wychodzących w góry pomimo zamknięcia szlaków/tras narciarskich, jednakże nie wolno karać za to, że ktoś uznał, że na wycieczkę dobrze będzie ubrać buty sportowe, a nie specjalistyczne treningowe. Jeśli ustawodawca chce zdobyć pieniądze dla służb ratowniczych, to powinien wprowadzić obowiązkowe ubezpieczenie dla osób uprawiających sporty na terenach górskich i w ten sposób pozyskiwać pieniądze za akcje ratunkowe oraz koszty leczenia. W przypadku turystów pieszych pragniemy zwrócić uwagę, że GOPR i otrzymują pieniądze z ów ch, które na podstawie odrębnych przepisów są zobowiązane za bezpieczeństwo w górach. i narodowe pobierają na ten cel pieniądze w biletach wstępu. W art. 5 ust. 2 w związku z przepisem ust. 1 projekt wprowadza nowe zadania dla starostów w zakresie zapewnienia warunków bezpieczeństwa w górach. Z projektu ustawy nie wynika jednak, czy zadania starostów są zadaniami własnymi finansowanymi z dochodów własnych powiatu, czy zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej, finansowanymi w formie dotacji celowej z budżetu państwa. Należy również podkreślić, że przekazanie jednostce samorządu terytorialnego nowych zadań wymaga zapewnienia źródeł ich sfinansowania. W przedmiotowym projekcie brak jest informacji na temat źródeł sfinansowania ww. zadań oraz określenia skutków finansowych z tytułu nowych zadań nałożonych na powiaty. W projekcie ustawy nie sprecyzowano szczegółowo, na czym polegać ma zapewnienie warunków bezpieczeństwa, o którym mowa w par 5 ust. 2, - zapisano natomiast, kto ma odpowiadać za zapewnienie warunków bezpieczeństwa w górach. Brak jest również w projekcie ustawy odniesienia do innych istniejących aktów prawnych mogących regulować tę kwestię w obszarach posiadających najwyższą formę ochrony. Ustawa nie określa również sposobów finansowania działań nakierowanych na zapewnienie warunków bezpieczeństwa w górach. - art. 5 ust. 1 pkt 1 - Wiele kontrowersji budzi obowiązek udostępnienia w odniesieniu do terenów położonych w granicach paków narodowych, na których udostępnienie jest podporządkowane ochronie przyrody. Udostępnienie oznacza zgodę na korzystanie, co nie ma żadnego znaczenia z punktu widzenia warunków bezpieczeństwa, o których mowa w tym przepisie. Na obecnym etapie brak jest szczegółowych regulacji w tym zakresie, ponieważ zostaną dopiero wydane na podstawie art. 22. Na tym etapie można jedynie zapytać, na czym będzie polegać zabezpieczenie terenów, obiektów i urządzeń służących do uprawiania różnych form aktywności w górach. Kiedy to zabezpieczenie będzie odpowiednie i kto to ma ocenić. - art. 5 ust. 1 pkt 2 - Na obecnym etapie brak jest szczegółowych regulacji w tym zakresie, ponieważ zostaną dopiero wydane na podstawie art. 22. W zależności od rozwiązań przyjętych w rozporządzeniu przepis ten może nie mieć żadnego albo może mieć istotne znaczenie dla parków narodowych. - Art. 5 ust.1 pkt 5 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 4 - Art. 5 ust. 1 pkt 5 rozszerza dotychczasowy zakres działań parków narodowych na obowiązek prowadzenia działalności profilaktycznej i edukacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa w górach. Jednocześnie art. art. 8 ust 1 pkt 4 stanowi, że podmioty wyszczególnione w art. 6 prowadzą działalność profilaktyczną i edukacyjną dotyczącą bezpieczeństwa w górach i na organizowanych terenach narciarskich. Takie rozwiązanie oznacza, że działalność profilaktyczna i edukacyjna będzie wykonywana przez i GOPR, ale będzie musiała być finansowana m.in. przez parki narodowe. Jest to rozwiązanie kuriozalne. Podstawowym celem działalności parku narodowego jest ochrona przyrody i do tej sfery aktywności ogranicza się działalność tych jednostek. Obowiązek prowadzenia działalności profilaktycznej i edukacyjnej powinien zostać nałożony na służby ratownicze na ich koszt. zapis art. 5, ust. 2 w kontekście art. 5, ust.1 pkt. 1 wydaje się zasadnym uznając, że oznakowany szlak turystyczny jest istotnym elementem wpływającym na stan bezpieczeństwa turystów uwzględnić fakt monitorowania i prowadzenia ewidencji szlaków przez PTTK oraz ich znakowania zgodnie z opracowaną przez PTTK Instrukcją Znakowania Szlaków Turystycznych. - pkt 1 - Wymaga przeredagowania w zakresie, w którym odnosi się do obowiązku udostępniania terenów położonych w granicach parków narodowych, na których udostępnianie podporządkowane jest ochronie przyrody. Udostępnianie oznacza zgodę Projektowane przepisy nie zakładają odpłatności za akcje ratownicze Przepis przeredagowano Przepis przeredagowano Uwaga nieuwzględniona, kwestie w gestii Ministra Sportu i Turystyki -uwaga uwzględniona, przeredagowano 8

9 7. Art. 6 Członek na korzystanie, i nie ma znaczenia z punktu widzenia warunków bezpieczeństwa, o których mowa w tym przepisie. - pkt 2 - doprecyzowania wymaga sposób, w jaki np. dyrektor parku narodowego ma zapewnić warunki do organizowania pomocy oraz ratowania osób. - Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 4 projektu, działalność profilaktyczna i edukacyjna będzie wykonywana przez GOPR i i zgodnie z art. 5 ust. 2 będzie musiała być finansowana m.in. przez parki narodowe. Nie można się zgodzić z taką propozycją, szczególnie, że w uzasadnieniu nie przewiduje się skutków finansowych dla parków narodowych. Art. 5 ust. 1 proponuje usunąć pkt. 1, 3 a w ich miejsce wprowadzić następujący zapis jako pkt 1; 1) udostępnieniu terenów, obiektów i urządzeń poprzez właściwe oznakowanie, oraz określenie i upowszechnienie zasad korzystania z tych terenów, obiektów i urządzeń. Uzasadnienie; Proponowany zapis określa precyzyjniej co oznacza termin udostępnienie. Pozostawienie dotychczasowej formy może prowadzić do pojawienia się obaw ze strony podmiotów odpowiedzialnych za zapewnienie warunków bezpieczeństwa co do zakresu ich odpowiedzialności. Podobna uwaga odnosi się do pkt. 2. Być może należy również uszczegółowić proponowany zapis. zapewnieniu warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, podmiotom o których mowa w art. 6 w szczególności poprzez nieograniczone udostępnienie terenu gór do prowadzenia działań ratowniczych i szkoleniowych, oraz współpracę podczas tych działań. Art. 5 ust. 1 pkt 4 - proponuję oznaczyć jako pkt 3 z zastrzeżeniem zawartym w propozycji do Art.5 ust.2. Art. 1 ust. 1 pkt 5- należy wykreślić gdyż może to nieść za sobą nieuzasadnione roszczenia np. z powodu braku odpowiedniej działalności profilaktycznej i edukacyjnej, a równocześnie brak takiego zapisu nie ogranicza możliwości prowadzenia działań profilaktycznych i edukacyjnych. Art. 5 ust. 2 - po słowach; osoba fizyczna dodać; jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33(1) par 1 ustawy z dania 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, lub osoba Jest to uwaga zaproponowana przez internautów i nie jestem w stanie ocenić, czy taki zapis jest konieczny. po wyrazie "prowadzi" należy dodać wyraz "tę" Po słowie; starosta proponuje dodać; przy czym za realizację Art. 5. Ust. 1 pkt.3 odpowiada IMGW W Art. 5 dodać ust. 3 w brzmieniu; 3. Zapisy Art.5 dotyczą również terenów udostępnionych do uprawiania narciarstwa, lub snowboardingu znajdujące się poza granicami zorganizowanych (zagospodarowanych) terenów narciarskich. Uzasadnienie; wprowadzenie tego zapisu pozwoli jednoznacznie uregulować zakres odpowiedzialności za warunki bezpieczeństwa na potencjalnie spornych terenach. 2. Za zapewnienie warunków bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 1, odpowiada na terenie parku narodowego lub krajobrazowego położonego na obszarze gór dyrektor parku; na terenie na którym prowadzona jest działalność w zakresie rekreacji ruchowej, sportu i turystyki osoba fizyczna, jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33(1) par 1 ustawy z dania 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, lub osoba prawna, która prowadzi tę działalność; na pozostałym obszarze gór właściwy miejscowo starosta, przy czym za realizację Art odpowiada IMGW W art. 6 projektu wątpliwości budzi określenie specjalistyczne stowarzyszenie. Zgodnie z regulacją 2 rozporządzenia MSWiA z dnia 12 listopada 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji ratowniczych, warunków ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze oraz rodzaju i wysokości świadczeń przysługujących ratownikom górskim i wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej, GOPR i są specjalistycznymi organizacjami ratowniczymi, a nie specjalistycznymi stowarzyszeniami. W systemie prawa nie występuje taki podmiot jak specjalistyczne stowarzyszenie. Ponadto proponuje się uzupełnić zakres regulacji art. 6 ust. 2 projektu o obowiązek wpisu do rejestru jednostek współpracujących z systemem Państwowego Ratownictwa Medycznego zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Ust. 2 - nie określono w jakiej formie miałaby być wydawana zgoda na prowadzenie działalności z zakresu ratownictwa górskiego przez inne - niż Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe oraz Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe - społeczne organizacje ratownicze. Ust.1 - wyrazy Ratownictwo górskie należy w szczególności ( ) proponuje się zastąpić brzmieniem Ratownictwo górskie wykonują w szczególności ( ). Ust. 2 pkt 3 - Wątpliwość budzi sformułowany w art. 6 ust. 2 pkt 3 obowiązek posiadania przez inne niż czy GOPR społeczne organizacje ratownicze siedziby na terenie, na którym ma być prowadzona działalność. Siedziba w znaczeniu formalnym może się mieścić w dowolnym miejscu w kraju. Istotne jest natomiast z - określone zostanie w rozporządzeniu -uwaga uwzględniona - uwagi uwzględnione częściowo - uwaga uwzględniona - uwaga uwzględniona 9

10 8. Art. 7 logicznego punktu widzenia by na terenie działania takiego podmiotu znajdowała się jego stacja ratunkowa. Lokalna Zapisy art. 6 wprowadzają monopol GOPR i, które opiniują powstanie innych Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba organizacji ratowniczych/ wydają uprawnienia ratownikom narciarskim. GOPR i nie będą zainteresowane tym, aby powstawały konkurencyjne organizacje ratownicze, które świadczyć mogą tańsze usługi, o których mowa w dalszych zapisach ustawy i obowiązkach nakładanych na zarządców terenów narciarskich. Zapisy tego artykułu są niezgodne z zasadami wolności gospodarczej. Polski Związek Ust. 1 - powierzający obowiązki GOPR i jest niewłaściwy. Powierzenie Uwagi uwzględnione Alpinizmu wykonywania obowiązków państwa (a takim obowiązkiem jest niewątpliwie udzielanie częściowo pomocy) organizacjom prywatnym powinno następować po określeniu jasnych kryteriów ubiegania się o takie zlecenia, możliwości wyboru spośród potencjalnie większego grona zainteresowanych oraz z zapewnieniem możliwości stosownego nadzoru nad wykonywaniem powierzonych zadań. Nie do zaakceptowania jest sytuacja, w której wykonywanie obowiązków należących do państwa powierzane jest podmiotom prywatnym w drodze ustawowej. Tworzy się w ten sposób monopol organizacji, które mają charakter prywatnych stowarzyszeń, na które państwo nie ma żadnego wpływu. Nie do zaakceptowania jest także rozwiązanie zmuszające Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do zasięgania opinii GOPR lub przy powierzaniu wykonywania obowiązków ratowniczych innym organizacjom. Art. 6 Projektu wskazuje, że organizacjami prowadzącymi ratownictwo, zdaniem projektodawcy są w pierwszej kolejności GOPR i. Taka konstrukcja bezsprzecznie wpływa na preferencyjne postrzeganie tych stowarzyszeń i budzi uzasadnione wątpliwości. Ratownictwo górskie, wedle projektu jest organizowaniem i udzielaniem pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, w szczegółowo wyliczonych w projekcie sytuacjach. Zważyć należy, iż z działalnością ratowniczą świadczoną przez określone podmioty wiąże się szereg korzyści, związanych w głównej mierze z kwestiami finansowymi (przykładowo różnego typu dotacje na wykonywanie działalności). Tym samym podmioty świadczące usługi ratownicze są względem siebie potencjalnymi konkurentami. Projektodawca nie uwzględnia tej tezy, jedynie pozornie dopuszczając jednostki wskazane w art. 6 ust. 2 Projektu do działalności z zakresu ratownictwa. Owa pozorność przejawia się w głównej mierze w konieczności uzyskania przez takie podmioty zgody, wydanej przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, której jedną z przesłanek jest opinia GOPR lub (zatem opinia potencjalnego konkurenta) w zakresie spełniania niektórych warunków wskazanych w Projekcie. Taki zapis jest nieprawidłowy. Po pierwsze, co najważniejsze, niweczy mechanizm konkurencji między tymi podmiotami. Oczywistym jest bowiem, że GOPR czy nie będzie chciało dopuścić do działalności jakiegokolwiek podmiotu stanowiącego dlań realną konkurencję co więcej, uniemożliwienie dostępu do działalności ratowniczej, byłoby całkowicie legalne. Stworzenie takiego stanu jest niezgodne ze wspominanymi uprzednio, podstawowymi regulacjami z zakresu prawa konstytucyjnego i gospodarczego. (..) projektodawca dyskryminuje podmioty określone w ust. 2 (ubiegające się o zgodę ministra właściwego do spraw wewnętrznych), w zakresie w jakim odstępuje od wymogu uzyskanie stosownej zgody przez GOPR i oraz w zakresie w jakim uzależnia wydanie zgody przez ministra od przedstawienia przez ubiegający się o nią podmiot opinii GOPR lub w zakresie spełniania warunków, wskazanych w ustawie. PTTK ust. 1 należy po. w szczególności do dodać obowiązków Uwaga nieuwzględniona Karkonoski Bieszczadzki Zdrowia Ust. 2 pkt 1 - Brak definicji pojęcia wystarczające zabezpieczenie obszaru (ilu ratowników, sprzętu na km 2?!) Ust. 2 pkt 6 - Zapis stanowi ograniczanie swobody prowadzenia działalności gospodarczej (prowadzenie działalności jest ograniczane opinią GOPR i co do właściwego zabezpieczenia oraz weryfikacji uprawnień podmiotów konkurujących przez samego zainteresowanego) Ust. 2 - Takie sformułowanie zapisów ustawy de facto uniemożliwia prowadzenie działalności ratowniczej narciarskiej przez inne niż GOPR i społeczne organizacje ratownicze. Prowadzenie działalności ratowniczej narciarskiej jest uzależnione od decyzji GOPR lub. Stawia te organizacje w pozycji monopolistycznej. Wydaje się, iż w warunkach zwiększającego się zagospodarowania turystycznego gór w urządzenia służące uprawianiu narciarstwa prowadzenie działalności ratowniczej narciarskiej tylko przez GOPR i nie będzie wystarczające. Już obecnie znane są przypadki konfliktów o wysokość opłat za zabezpieczenie tras narciarskich pomiędzy właścicielami wyciągów narciarskich i GOPR, gdzie właściciele rezygnują z usług GOPR i wprowadzają innych wykwalifikowanych ratowników narciarskich. Ust. 3 wymaga wyjaśnienia ratio legis, wydaje się, że nie jest właściwe wymienianie w ustawie tylko jednego rodzaju sprzętu, który może być wykorzystywany w ramach ratownictwa górskiego Ust. 1 pkt 3 - proponuje się skreślić wyrazy co najmniej. Wprowadzenie do wyliczenia poprzez wyraz w szczególności wskazuje, że wymienione działania ratownicze tworzą katalog otwarty, w związku z czym ww. sformułowanie nie jest potrzebne. Ponadto, powstaje wątpliwość, co do zakresu przedmiotowego takowego zapisu. - uwaga uwzględniona, wykreślono - prowadzenie działalności w zakresie ratownictwa górskiego nie jest działalnością gospodarczą. Art. 6 zmieniono, Ust. 1 pkt 5 - proponuję przeniesienie adresów promulgacyjnych zmian ustawy z dnia 8 10

11 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym do odnośnika, zgodnie z dyspozycją 158 ust. 6 Zasad techniki prawodawczej stanowiących załącznik do rozporządzenia z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908). 9. Art. 8 Członek PTTK Członek Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych Lokalna Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba Bieszczadzki Polskie Stacje Narciarskie i Turystyczne Ponadto, listę publikacji zmian ww. ustawy należy uzupełnić o zmiany ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 59. Ust. 3 - Należy rozważyć rozważenie uzupełnienia zawartego w art. 7 ust. 3 odesłania również o ust. 1 pkt 3: pierwsza pomoc może być udzielana także przez ratowników przybyłych na miejsce zdarzenia śmigłowcem ust. 3 powinno się usunąć w całości, bo nie ma potrzeby wyróżniać użycia helikoptera, ponieważ jest to już jeden z podstawowych środków ratowniczych stosowany powszechnie we wszystkich krajach europejskich, Ust. 1 pkt 2 - proponuje usunąć słowa; odpowiednim do warunków terenowych i rodzaju wypadku 2) dotarciu na miejsce wypadku z wyposażeniem ratowniczym Uzasadnienie; jest sprawą oczywistą że konieczny jest odpowiedni sprzęt. Pozostawienie jednak dotychczasowego zapisu może prowadzić do nieuzasadnionych roszczeń wobec ratowników na podstawie własnych wyobrażeń poszkodowanych o odpowiednim sprzęcie. wydaje się zasadnym doprecyzowanie w jakich przypadkach oraz na jakich warunkach, podmioty określone w art. 6 mogą realizować zadania określone w ust. 2 art. 8. Wątpliwości budzi fakultatywny charakter wymienionych w nim zadań w związku z tym, podmioty, o których mowa w art. 6 projektu będą mogły odmówić np. przeprowadzenia ewakuacji z urządzeń linowych wydaje się, że regulacja ta wymaga ponownej analizy. Ust. 1 pkt 3 - proponuje się nadać brzmienie: 3) wydają opinie, o których mowa w art. 6 ust. 2 pkt 6 oraz opinie o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanym terenie narciarskim, o których mowa w art. 12 ust. 2 pkt 2; Ust. 3 pkt 4 - wyrazy imię i nazwisko powinny zostać zastąpione wyrazami imiona i nazwiska. Należy określić maksymalny okres przechowywania danych z rejestrów, w postaci umożliwiającej identyfikację osób, których te dane dotyczą Organizacje ratownicze będą mogły dopuszczać tereny narciarskie do użytku. Ale jako monopoliści mogą za wydanie dokumentu żądać odpowiednio wysokiej kwoty. Jeśli ustawodawca nakłada na zarządcę terenów narciarskich obowiązek zatrudnienia ratowników/służb ratowniczych, to logicznym będzie, aby te służby przejęły na siebie obowiązek i odpowiedzialność za dopuszczanie stoków/nartostrad narciarskich do użytku. Ust. 2 - Organizacja i prowadzenie szkoleń ratowników górskich (szczególnie tych z użyciem transportu wyposażonego w głośne silniki spalinowe) i narciarskich oraz psów lawinowych, a więc działań niezwiązanych bezpośrednio z akcjami ratowniczymi winna być na obszarze parku narodowego każdorazowo uzgadniana z dyrekcją parku. Pkt 3 - dotyczący wydawania opinii o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanych terenach narciarskich. Zgodnie z ustawą, art.22 szczegółowe warunku zostaną określone w drodze rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji dlatego też chcielibyśmy uczestniczyć w opiniowaniu rozporządzenia. GOPR/ odbiera trasy narciarskie pod względem zapewnienia bezpieczeństwa. Powinien znaleźć się skończony katalog wymagań przy tych odbiorach. Rozróżnienie między wypadkiem a kolizją. Ustawa posługuje się sformułowaniem (np. Art.14) działania ratownicze wypadek. Proponujemy zdefiniować i rozdzielić nazwę wypadek, kolizja i uraz. Czy GOPR/ ma prawo upubliczniać dane dotyczące wypadków na stokach? Zdaniem środowiska ogólne statystyki zdarzeń na stokach wraz z podawaniem nazw stacji narciarskich jest obrazem nierzeczywistym. Rozumiemy, że rejestr podejmowanych działań ratowniczych jest prowadzony przez stację narciarską tylko w takim przypadku, gdy stacja nie ma podpisanej umowy z GOPR/ na prowadzenie działań ratowniczych. Czy może znaleźć się w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji następujący zapis: Organizacje ratownicze ustalają wspólnie z organizacjami zrzeszającymi właścicieli wyciągów narciarskich jednolity taryfikator za wydawanie opinii dotyczących warunków bezpieczeństwa oraz za organizowanie, kierowanie i koordynowanie działań ratowniczych na zorganizowanych terenach narciarskich. Ust. 1 pkt 2-2). organizują i prowadzą szkolenia ratowników górskich i narciarskich oraz psów ratowniczych, a w szczególności psów lawinowych Uzasadnienie; w ratownictwie górskim wykorzystywane są również inne niż lawinowe specjalizacje psów ratowniczych. Uwaga bezzasadna w kontekście uwzględnienia uwagi RCL Uwaga nieuwzględniona, ewakuację osób z urządzeń transportu linowego przeznaczonych do transportu osób mogą podejmować jednostki Państwowej Straży Pożarnej. Uwagi nieuwzględnione Wydawanie opinii będzie uprawnieniem organizacji ratowniczych i opinie te będą wydawane na wniosek zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim częściowo, doprecyzowano w zakresie jakie dane mają być przekazywane do GOPR lub Wydawanie opinii będzie uprawnieniem organizacji ratowniczych i opinie te będą wydawane na wniosek zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim - uwaga uwzględniona 11

12 10. Art Art Art. 11 Ust. 1 pkt 4 - proponuję przenieść w całości do Art.8 ust. 2 jako pkt. 6, odpowiednio zmieniając numerację Art.8. ust. 1. Zdrowia Pkt 1 - pojawia się wątpliwość, w jakim zakresie podmioty, o których mowa w art. 6 projektu mogą korzystać z pomocy publicznych zakładów opieki zdrowotnej, a także dlaczego pominięto np. niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej. Pkt 1 - nie jest zrozumiałe dlaczego ograniczono się jedynie do publicznych zakładów opieki zdrowotnej, pomijając niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej. Wydaje się, iż przepis ten powinien obejmować wszystkie zakłady opieki zdrowotnej, gdyż Fundusz Zdrowia podpisuje umowy na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zarówno z publicznymi jak i niepublicznymi zakładami opieki zdrowotnej. Uzasadnienie do projektu nie zawiera informacji w przedmiotowym zakresie. PTTK propozycja dodania pkt. 4 mówiącego o współpracy z Polskim Towarzystwem Turystyczno-Krajoznawczym - możliwościach wykorzystania bazy schronisk górskich PTTK, Proponuje się doprecyzować definicję zagrożeń nadzwyczajnych i wyeliminować opisowe jej elementy, np. wyjątkowo gwałtowne zjawiska atmosferyczne Ust. 1 - proponuję odpowiednie przeredagowanie części wspólnej przepisu, tak aby brzmienie ww. przepisu pozostawało w zgodzie z powszechnie przyjętymi regułami składni języka polskiego, odpowiednio do wymogów 6 oraz 7 Zasad techniki prawodawczej. Ust. 1 pkt 1 - słowo; obszarem zastąpić należy słowem; terenem, oraz rozszerzyć pkt o następujący zapis; decyzja o wstrzymaniu, lub zaniechaniu wstrzymania eksploatacji obiektu i urządzenia lub zamknięciu obszaru dla ruchu osób należy do zarządzającego danym terenem, obiektem, lub urządzeniem ze wszystkimi skutkami tej decyzji skierować wniosek do zarządzającego danym terenem, obiektem lub urządzeniem o wstrzymanie eksploatacji obiektu i urządzenia lub zamknięcie obszaru dla ruchu osób do czasu ustąpienia lub usunięcia zagrożeń nadzwyczajnych. Decyzja o wstrzymaniu, lub zaniechaniu wstrzymania eksploatacji obiektu i urządzenia lub zamknięciu terenu dla ruchu osób należy do zarządzającego danym terenem, obiektem, lub urządzeniem ze wszystkimi skutkami tej decyzji. Ust. 2 - należy sprecyzować sposób odwołania wniosku. 2. Wniosek wydany ustnie powinien zostać potwierdzony na piśmie i powinien zawierać określenie rodzaju zagrożenia nadzwyczajnego i imię i nazwisko osoby występującej z wnioskiem. Odwołanie wniosku o wstrzymanie eksploatacji lub zamknięcia danego terenu, obiektu, lub urządzenia następuje w formie pisemnej. Uzasadnienie zmian w Art.10. wątpliwości budzi zastosowanie sformułowania takiego jak: skierować wniosek do zarządzającego danym obszarem czy wniosek wydany ustnie powinien zostać potwierdzony na piśmie ( ). Następnie zaś jest mowa o tym, że Odwołanie wstrzymania eksploatacji lub zamknięcia terenu następuje w formie pisemnej. Główne zastrzeżenie jest takie, że właściwie nie wiadomo, czy zamknięcie to tylko wniosek czy rozstrzygnięcie, które podlega wykonaniu. Obecnie bowiem nie wiadomo, czy wniosek obliguje do zamknięcia obszarów, obiektów lub urządzeń, czy też podlega wykonaniu jedynie dobrowolnemu. Aktualne sformułowania są w tym zakresie mocno niejasne. Dodatkowo obecnie nie jest jasne, kogo dotyczy ostatnie zdanie art. 10 ust. 2, tj. Odwołanie wstrzymania eksploatacji lub zamknięcia terenu [co z obiektami lub urządzeniami?] następuje w formie pisemnej. Nie ma spójności co do ośrodka decyzyjnego owego zamknięcia, Proponuje się wskazać, że wykonywanie zadań z zakresu ratownictwa przez podmioty, o których mowa w art. 6 projektu, następuje na podstawie powierzenie realizacji zadań publicznych, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie ma to na celu zapewnienie spójności systemowej i uzasadnia rezygnację z otwartego konkursu ofert, gdyż taką możliwość przewiduje art. 11 ust. 2 powyższej ustawy. określono zasady finansowania zadań z zakresu ratownictwa górskiego. W przypadku administracji rządowej zadania te finansowane są poprzez przekazanie organizacjom ratowniczym dotacji celowej z budżetu państwa, natomiast w odniesieniu do jednostek samorządu terytorialnego przewiduje się możliwość przekazywania przez nie dotacji podmiotowych dla organizacji ratowniczych. W związku z tym, powstają wątpliwości odnośnie zróżnicowania form dotowania tych samych zadań przez organy administracji publicznej oraz ustanowienia uprawnień dla jednostek samorządu terytorialnego do przekazywania dotacji dla gmin i województw, skoro zadania z zakresu zapewnienia warunków bezpieczeństwa w górach należą do starostów. Wątpliwość budzi proponowany przepis art. 11 ust. 4, który przewiduje możliwość -uwaga nieuwzględniona, prowadzenie działalności profilaktycznej powinno być obowiązkiem podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa górskiego, ponadto na tę działalność będą mogły być przyznawane środki pieniężne w formie dotacji Uwaga nieuwzględniona Uwagi uwzględnione częściowo 12

13 przekazywania przez jednostki samorządu terytorialnego dla Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Pogotowia Ratunkowego specjalistycznych stowarzyszeń ratownictwa górskiego, środków pieniężnych w formie dotacji podmiotowej (w dodatku bez określenia celów i zakresu, na jaki ma być udzielana), z jednoczesnym stosowaniem art. 131 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych, odnoszącego się do dotacji celowej. Mając powyższe na uwadze, ww. przepis wymaga modyfikacji w sposób określający możliwość przekazywania przez starostów dotacji celowych dla podmiotów, o których mowa w art. 6 (organizacje ratownicze). Taki przepis byłby zgodny z art. 176 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz ze zmianami), w myśl którego podmioty niezaliczane do sektora finansów publicznych (m.in. organizacje posiadające status stowarzyszenia, jak GOPR i ) i niedziałające w celu osiągnięcia zysku mogą otrzymywać z budżetu jednostki samorządu terytorialnego dotacje na cele publiczne związane z realizacją zadań tej jednostki. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że istotą tego typu wsparcia finansowego jest wspieranie środkami publicznymi realizacji konkretnych zadań, nie zaś podmiotowe finansowanie danej organizacji spoza sektora, która uzyskuje przychody z własnej działalności. Ust. 3 - niezrozumiałe jest ratio legis tego przepisu 13. Art. 12 Polski Związek Alpinizmu Członek Polski Związek Alpinizmu Karkonoski Tatrzański Ust. 2 pkt 2 - należy doprecyzować, który podmiot wydaje opinię o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanym terenie narciarskim. Ponadto należy zauważyć, iż w art. 16 ust. 3 mowa jest o podmiocie a nie o podmiotach. Ust. 1 pkt 1 - wyrazy bieżącą kontrolę proponuje się zastąpić wyrazami bieżącej kontroli. - proponuje się dodać ust. 3 w brzmieniu: 3. warunki bezpieczeństwa na zorganizowanych terenach narciarskich określają przepisy wydane na podstawie art. 22. Ust. 2 pkt 2 - nakładający na zarządcę zorganizowanego terenu narciarskiego obowiązek uzyskiwania opinii od organizacji ratowniczych jest niekompletny. Ustawowo powinny zostać określone co najmniej przesłanki wydawania takiej opinii jak też i maksymalne opłaty jakie mogą być pobierane z tego tytułu. Nieprecyzyjne zastosowanie określenia zarządzający! Zarządzający terenem nie jest tożsamy z prowadzącym działalność poprzez organizację narciarstwa i innych sportów: w parku narodowym zarządzającym jest Dyrektor a organizatorem np. sp. z o.o. której wydzierżawiono teren nartostrady. Zapewnienie warunków winno dotyczyć organizatorów wypoczynku rekreacji, sportu a nie zarządzających obszarem( tym samym koszty akcji ratowniczych wynikłych z winy tych podmiotów) Ust. 1 - Przepis ten nakłada obowiązek zapewnienia warunków bezpieczeństwa osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę na zorganizowanych terenach narciarskich na zarządzających tymi terenami. Uwagi dotyczące tzw. niezorganizowanych terenów narciarskich przedstawiono w punkcie 1. Niezależnie od tego trzeba zwrócić uwagę, że w przypadku wielu terenów położonych w parkach narodowych właścicielami, a jednocześnie zarządzającymi terenami, są dyrektorzy parków narodowych. W okresie zimowym rejony te są przekazane do używania właścicielom urządzeń linowych przeznaczonych do transportu osób, co nie oznacza, że stają się oni zarządzającymi terenami. Proponowane rozwiązanie może więc spowodować, że za zapewnienie bezpieczeństwa na trasach narciarskich będą odpowiadać dyrektorzy parków narodowych, a nie właściciel urządzeń linowych. Proponuje się nałożyć ten obowiązek na właścicieli urządzeń linowych przeznaczonych do transportu osób. Wymaga przeredagowania gdyż w większości przypadków parki są zarządcami zorganizowanych terenów narciarskich położonych w granicach parków narodowych. W okresie zimowym tereny te są przekazywane właścicielom urządzeń linowych przeznaczonych do transportu osób, co nie oznacza, że stają się one zarządzającymi terenami. Proponowane rozwiązanie może więc spowodować, że za zapewnienie bezpieczeństwa na trasach narciarskich będą odpowiadać dyrektorzy parków narodowych, a nie właściciele urządzeń linowych. W związku z powyższym proponuje się nałożyć ten obowiązek na właścicieli urządzeń linowych. Ust. 2 pkt 2 - Po słowie; posiadaniu dodać; ważnej ( jednoznaczność zapisu) 2) posiadaniu ważnej opinii o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanym terenie narciarskim, wydanej przez podmioty, o których mowa w art. 6; Ust. 2 pkt 6 - należy wykreślić gdyż może to nieść za sobą nieuzasadnione roszczenia np. z powodu braku odpowiedniej działalności profilaktycznej i edukacyjnej, a równocześnie brak takiego zapisu nie ogranicza możliwości prowadzenia działań profilaktycznych i edukacyjnych Przepis przeredagowano Przepis doprecyzowano - uwaga uwzględniona - uwaga nieuwzględniona częściowo, zniesiono obowiązek uzyskania opinii, zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim będzie mógł wystąpić o taką opinię do jednej z organizacji ratowniczych, wprowadzono definicję zarządzającego, jw. Jw. Uwaga nieuwzględniona, w kontekście uwzględnienia uwag Polskiego Związku Alpinizmu 14. Art. 13 wydaje się, że może zręczniejszym sformułowaniem byłoby proponowane poniżej (byłoby to spójne z art. 15 ust. 2 projektowanej ustawy). Dodatkowo wydaje się Uwaga nieuwzględniona 13

14 Lokalna Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba koniecznym określenie od jakiej zdolności przewozowej urządzenia do transportu narciarzy konieczne jest bezpośrednie zabezpieczenie ratownicze przez ratownika narciarskiego, lub górskiego. Art. 13. Zarządzający zorganizowanym (zagospodarowanym) terenem narciarskim zapewnia i finansuje zabezpieczenie ratownicze na tym terenie, przy czym na zorganizowanych (zagospodarowanych) terenach narciarskich znajdujących się przy urządzeniach do transportu narciarzy o przepustowości większej niż 1200 osób/godzinę wymagane jest stałe zabezpieczenie ratownicze prowadzone przez co najmniej 1 ratownika w godzinach dopuszczenia tych terenów do publicznego użytku. Art. 13 obciąża właściciela/ zarządcę terenów narciarskich kosztami akcji ratowniczych na jego terenie. Projektodawca ustawy jest niekonsekwentny, ponieważ prawo traktuje wybiórczo. Takiego zapisu nie ma np. nałożonego na zarządcę prywatnych autostrad. Obowiązku finansowania akcji ratowniczych nie ma też nałożonego na Lasy Państwowe, na terenie których są setki kilometrów szlaków, pieszych, rowerowych i narciarstwa biegowego. Zapis art. 13 świadczy o pisaniu ustawy pod GOPR i, które od kilku lat domagają się, aby stacje narciarskie płaciły za dyżury ratowników i prowadzone akcje na nartostradach. Art. 13 w połączeniu z zapisami art. 6 wprowadza monopol dla GOPR i, które nie dopuszczając innych organizacji ratowniczych, będą miały monopol na usługi ratownicze świadczone dla stacji narciarskich, a co za tym idzie, będą mogły dowolnie kształtować ceny świadczonych usług. Tak więc, te zapisy są niezgodne z zasadami konkurencyjności. Uwaga nieuwzględniona 15. Art. 14 Zdrowia Pkt 4 - proponuje się skreślić wyrazy co najmniej 16. Art. 15 Ust. 2 niespójny z art. 8 projektu, w którym określony został zakres zadań podmiotów, o których mowa w art. 6 projektu. Należy uzupełnić regulację art. 8 projektu o zadanie organizowanie, kierowanie i koordynowanie działań ratowniczych na zorganizowanych terenach narciarskich. Zwraca się uwagę na fakt, że przy obecnej konstrukcji przepisu art. 15 ust. 2 projektu przewidującego, że organizacje, o których mowa w art. 6 projektu, mogą wykonywać czynności ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich na podstawie umowy z zarządcą tych terenów, zdanie to powinno 17. Art Art. 17 Generalny Inspektor Danych Osobowych Lokalna Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba Karkonoski mieć charakter fakultatywny. Ust. 1 - powinien zostać lepiej sprecyzowany, uściślając kompetencje ratownika górskiego i narciarskiego uwzględniając proponowane zmiany w Art. 13. Art. 15 ust.1 działania ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich znajdujących się przy urządzeniach do transportu narciarzy o przepustowości większej niż 1200 osób/godzinę może podejmować tylko ratownik górski, lub narciarski. Ust. 2 - należy rozważyć uzupełnienie katalogu danych zawartych w rejestrze wypadków o miejsce wypadku. Należy określić maksymalny okres przechowywania danych z rejestrów, w postaci umożliwiającej identyfikację osób, których te dane dotyczą Niepotrzebnie powiela dokumentację, którą i tak musi już prowadzić organizacja ratownicza (art. 8 ust. 1 pkt 5) Ust. 1 - Nieprecyzyjne zastosowanie określenia zarządca! Zarządca czy zarządzający (art. 12). Brak spójności. Czy posiadają te same kompetencje? Ust. 1 - nie jest jasne na jakich warunkach pracodawca będzie zwalniał od pracy pracownika będącego ratownikiem górskim na czas niezbędny do uczestniczenia w działaniach ratowniczych i do wypoczynku koniecznego po ich zakończeniu. Nasuwają się pytania odnośnie kwestii wynagrodzenia pracownika za czas spędzony na uczestniczeniu w działaniach ratowniczych i podczas wypoczynku oraz wskazania podmiotu, który będzie ponosił koszt ewentualnego wynagrodzenia (czy będzie to pracodawca czy organizator działań ratowniczych?). Ponadto nasuwa się wątpliwość, czy norma określona w tym przepisie będzie dotyczyła również ratownika narciarskiego, gdyż zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 działania ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich może podejmować ratownik narciarski. Proponuje się doprecyzować obowiązki pracodawcy, bez odsyłania do ustaleń osoby, która kierowała akcją ratowniczą. Określenie obowiązków pracodawcy poprzez odesłanie do ustaleń osób fizycznych należy uznać za niekonstytucyjne. Czas trwania wypoczynku mógłby natomiast zostać określony w akcie wykonawczym do projektowanej ustawy Ust. 2 - wydaje się, że należałoby raczej zastosować wprost formułę wskazania, że udział w działaniach ratowniczych, potwierdzony na piśmie przez właściwy podmiot, o którym mowa w art. 6 stanowi przyczynę usprawiedliwiającą nieobecność pracownika w pracy w rozumieniu rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. nr 60 poz.281 z 1996 r. z późn. zm.). Wydaje się również celowym rozważenie jednoczesnej zmiany powołanego wyżej rozporządzenia przy okazji wprowadzania nowej ustawy o ratownictwie górskim (mówi się tam tylko o ratownikach GOPR a o ratownikach w ogóle się nie wspomina). Uwaga nieuwzględniona, zabezpieczone pod względem zapewnienia pomocy osobom w razie wypadku osobom powinien być każdy zorganizowany teren narciarski. Uwaga nieuwzględniona, będzie to oddzielny rejestr, wprowadzono definicję zarządzającego Uwaga nieuwzględniona, w kontekście uwzględnienia uwag RCL i MF 14

15 19. Art Art. 20 Członek Polski Związek Alpinizmu Członek Karkonoski Tatrzański Art. 17 ust. 2. potwierdzenie na piśmie przez właściwy podmiot, o którym mowa w art. 6 udziału w działaniach ratowniczych wraz z określeniem czasu koniecznego do wypoczynku stanowi wystarczająca okoliczność usprawiedliwiającą nieobecność pracownika w pracy w rozumieniu rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. nr 60 poz.281 z 1996 r. z późn. zm.). Ust. 1 - wyraz korzysta proponuje się zastąpić wyrazem korzystają.1 Proponuje się skreślić stanowi on bowiem powtórzenie regulacji art., 5 ust. 1 i 2 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, które odnoszą się do każdej osoby podejmującej czynności ratownicze. Ust. 1 - jest błędny w zakresie techniki legislacyjnej. Odpowiednia zmiana powinna zostać zawarta w Kodeksie karnym. Art. 18 ust. 2 jest błędnie sformułowany: dobra osobiste to np. cześć. Czy można ją poświęcić? Ewidentnie chodziło tutaj raczej o możliwość żądania niezbędnej pomocy od innych osób. Pozostaje nieuregulowana kwestia, kto będzie ponosić odpowiedzialność za szkody: GOPR/ czy skarb państwa. Zresztą, zapis taki jest zbędny, gdyż odpowiednie uregulowania znajdują się już w Kodeksie cywilnym. Ust. 2 celem tego przepisu jest zabezpieczenie ratowników przed roszczeniami cywilnoprawnymi mogącymi powstać wskutek działań ratowniczych. Przepis ten chyba nie do końca spełniałby swoje zadanie. "Poświęcenie czegoś" jest terminem wykorzystywanym bardziej przy wyłączeniu odpowiedzialności karnej, a nie cywilnej. Być może obrona przed roszczeniem cywilnym (np. odszkodowawczym) byłaby możliwa na podstawie obecnie proponowanej treści przepisu, ale bezpieczniej użyć wyłączenia wprost. Proponowany zapis mógłby spowodować ponadto, że roszczenia zostałyby skierowane nie przeciwko ratownikowi, ale podmiotom wymienionym w art. 6 projektu. Wprawdzie na mocy art. 417 par 1 KC będą one odpowiedzialne za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie (obecnie też są - ponieważ wykonują zadania na podstawie porozumienia - na podstawie par. 2 tego przepisu), jednak wykazanie, że szkoda powstała w czasie działań ratowniczych była efektem działań zgodnych z prawem, podjętych w stanie wyższej konieczności, wymaga środków przeprowadzenia dowodu, który w tym przypadku (zgodnie z art.6 KC) spoczywałby na. Dlatego uważam, że lepiej będzie wyłączyć odpowiedzialność odszkodowawczą ratowników oraz podmiotów z art.6 projektu np. w taki sposób: Art. 18 ust. 2. Ratownik górski, ratownik narciarski oraz podmioty, o których mowa w art. 6, nie ponoszą odpowiedzialności za szkodę wynikłą w skutek poświęcenia dobra osobistego innej osoby, innego niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowego w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby, która uległa wypadkowi w górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich. Ust. 3 - wydaje się, że treść komunikatu lawinowego powinna być przekazywana do wszystkich podmiotów odpowiadających za zapewnienie bezpieczeństwa w górach, o których mowa w art. 5 ust. 2 (w tym także właściwym starostom), skoro przepis art. 5 ust. 1 pkt 4 projektu nakłada również na te podmioty obowiązek informowania i ostrzegania o warunkach pogodowych oraz zagrożeniu lawinowym. Ust. 3 - Z brzmienia art. 20 ust. 3 wynika, że treść komunikatu lawinowego przekazują do publicznej wiadomości dyrektorzy parków narodowych i krajobrazowych. Takie zawężenie nie pozwala na ogłoszenie komunikatu na terenie, na którym nie ma tego rodzaju parków. Należy nadmienić, że w obecnym stanie prawnym do ogłaszania komunikatów lawinowych są uprawnione oraz GOPR. Ust. 3 - Co oznacza sformułowanie w sposób zwyczajowo przyjęty? Zwyczajowo przyjęte podawanie do wiadomości publicznej następuję przez wywieszenie na tablicy ogłoszeń i umieszczenie w BIP. a) Art. 20 ust 1 nakłada na dyrektorów parków narodowych obowiązek przekazywania do publicznej wiadomości, w sposób zwyczajowo przyjęty, komunikatu lawinowego. b) Jeśli dana jednostka (park narodowy) nie podawała dotychczas komunikatu lawinowego, to jaka jego forma będzie zwyczajowo przyjęta? c) Odwołanie się do zwyczaju eliminuje inne nowocześniejsze formy podawania komunikatu do wiadomości publicznej. Przepis nie precyzuje ponadto, czy podaniem do publicznej wiadomości jest ogłoszenie w miejscowej prasie, informacja na tablicy informacyjnej czy ogłoszenie na stronie internetowej. Podstawowym celem działalności parków narodowych jest ochrona przyrody, a nie działalność profilaktyczna w zakresie bezpieczeństwa w górach. Proponuje się zatem przeniesienie obowiązku nadawania komunikatu lawinowego na podmiot odpowiedzialny za jego opracowanie, tj. na Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Takie rozwiązanie spowoduje, że komunikat lawinowy dla całego kraju będzie w jednym miejscu tj. na stronach internetowych IMGW. Wyeliminuje także trudności techniczne związane z przekazywaniem komunikatu z IMGW do dyrekcji parków narodowych, oraz pozostawi w jednych rękach obowiązek opracowywania i upowszechniania komunikatu lawinowego. Przepis ten koresponduje, z art. 5 ust 1 pkt 4, który dodatkowo nakłada na dyrektorów parków narodowych obowiązek informowania o warunkach pogodowych, a także utrudnieniach. O ile obowiązek Uwaga bezzasadna w świetle uwzględnienia uwagi RCL Uwaga bezzasadna w świetle uwzględnienia uwagi RCL Uwaga bezzasadna w świetle uwzględnienia uwagi MF, doprecyzowano. Uwagi uwzględnione, częściowo. 15

16 21. Art. 21 Członek Polski Związek Alpinizmu Lokalna Organizacja Turystyczna Szklarska Poręba informowania o panujących utrudnieniach jest zrozumiały, o tyle obowiązek informowania o warunkach pogodowych nie. Nie wiadomo, kto ma być autorem komunikatu pogodowego, brak jest przy tym rozwiązań zobowiązujących IMGW do jego przekazywania dyrektorom parków. Proponuje się następujące brzmienie: Art Za prowadzenie obserwacji i pomiarów, opracowywanie prognoz stopnia zagrożenia lawinowego oraz opracowywanie komunikatu lawinowego i przekazywanie go do publicznej wiadomości odpowiada służba lawinowa działająca w ramach państwowej służby hydrologiczno meteorologicznej, którą pełni Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej, zwany dalej IMGW, we współpracy z GOPR i, stosownie do ich terenu działania. 2. Komunikat lawinowy w części opracowywanej przez IMGW powinien określać stopień zagrożenia lawinowego, stabilność pokrywy śnieżnej, prawdopodobieństwo samoistnego i mechanicznego wyzwolenia lawiny, a w części opracowywanej przez GOPR i powinien zawierać zalecenia dla ruchu osób. 3. właściwy do spraw wewnętrznych określi w drodze rozporządzenia listę podmiotów, którym przekazywane będą komunikaty lawinowe.. Zaproponowane brzmienie przepisów wynika z faktu, iż komunikaty lawinowe dla spełnienia swojej roli społecznej powinny obejmować wszystkie tereny górskie wymienione w art. 2 pkt 1 projektu ustawy, a nie tylko obszary parków narodowych i krajobrazowych. Ponadto sposób podawania komunikatu powinien być jednolity, a nie zwyczajowo przyjęty dla całego obszaru gór, a społeczeństwo powinno mieć możliwość łatwego, kompleksowego dostępu do informacji dotyczących zagrożenia lawinowego w górach, a nie tylko w parkach narodowych i krajobrazowych. Ust. 3 - proponuję zmienić odpowiedzialność za rozpowszechnienie treści komunikatu, co będzie logiczna konsekwencją odpowiedzialności za jego opracowanie. 3. IMGW treść komunikatu lawinowego przekazuje do publicznej wiadomości, oraz do właściwych miejscowo; dyrektorów parków narodowych, lub krajobrazowych, oraz do podmiotów o których mowa w Art.6 Ust. 1 - wyrazom następującym po adresie promulgacyjnym ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych proponuje się nadać brzmienie: (..) zobowiązany jest zgłosić organizację imprezy podmiotom określonym w art. 6 ust. 1 na co najmniej 7 dni przed terminem rozpoczęcia imprezy. nakłada na organizatora imprezy sportowej w górach obowiązek uzgodnienia sposobu zabezpieczenia imprezy z organizacjami ratowniczymi. Jednocześnie, brak definicji imprezy sportowej zarówno w tej ustawie, jak i w ustawie o kulturze fizycznej. Jak należy się domyślać, zapis ten nie dotyczy imprez rekreacyjnych, jednakże na pewno dotyczyć będzie kursów i obozów sportowych, chociażby organizowanych biegów przełajowych na terenie górskim. Istnieje wątpliwość na czym miałoby poleganie uzgadnianie bezpieczeństwa imprezy w takim przypadku. Podobnie jak w przypadku art. 16, ustawa nakładając obowiązki na organizatorów imprez sportowych, powinna precyzyjnie określić podstawowe wymogi, pozwalając jednocześnie na uregulowanie kwestii technicznych w stosownym rozporządzeniu. Proponowany zapis ma charakter blankietowy i narusza zasady przyzwoitej legislacji, wielokrotnie formułowane przez Trybunał Konstytucyjny. Projekt powinien więc zawierać określenie przesłanek, którymi ma kierować się organizator imprezy przy jej zabezpieczaniu, a także tryb i koszt uzgodnienia z organizacjami ratowniczymi. Wreszcie, wskazane byłoby ograniczenie zakresu tego przepisu do imprez masowych, ewentualnie zawodów sportowych, wychodząc z założenia, że pozostałe rodzaje imprez nie niosą ze sobą na tyle zwiększonego ryzyka, aby uzasadnione było wcześniejsze uzgadnianie sposobu zabezpieczenia imprezy. Zapis w proponowanym brzmieniu może natomiast prowadzić do składania do organizacji ratowniczych setek wniosków o uzgodnienie imprez sportowych na małą skalę, jak wyjazdy kondycyjne czy szkoleniowe klubów uczniowskich, stowarzyszeń sportowych etc. Wprowadza możliwość nałożenia na organizatorów imprezy, która nie ma charakteru imprezy masowej, obowiązku podjęcia dodatkowych czynności zabezpieczających. GOPR/ będą określać zakres i sposób zabezpieczenia imprezy. Zapisy te nie są spójne z przepisami o imprezach masowych. Co więcej, organizacja ratownicza może na organizatora nałożyć takie obwarunkowania, że nie będzie mógł ich spełnić. W myśl tych przepisów, zawody sportowe zorganizowane na stadionie w Szklarskiej Porębie będą opiniowane przez GOPR, ponieważ zgodnie z innymi przepisami ustawowymi, stadion też położony jest na terenie górskim, na którym działa GOPR. Art. 21 jest niespójny z zapisami art. 12. jeśli zarządca terenu narciarskiego, który jest zobowiązany do zagwarantowania bezpieczeństwa w górach, wyraża zgodę na organizację na jego obszarze zawodów narciarskich, to również jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo podczas tych zawodów, chyba, że umowa między organizatorem i zarządca przenosić będzie ten obowiązek na organizatora. Po co więc dodatkowe zgody i warunki organizacji ratowniczych. Art. 21 w powiązaniu z innymi zapisami ustawy (art. 6 i art. 13) daje możliwość ściągania od organizatorów opłat za zabezpieczenie ze strony GOPR i, które będą kształtować dowolne ceny za swoje usługi będąc monopolistą. W ten sposób ograniczona zostanie działalność sportowa na terenach górskich zarówno zimą jak i latem Ust. 1 - proponuję zmienić słowa; imprezy sportowej na słowa; zawodów sportowych powinno to zapobiec problemom określenia jakich imprez sportowych Uwaga częściowo uwzględniona. Doprecyzowano rodzaj imprez sportowych, o których organizator będzie musiał powiadomić podmioty odpowiedzialne za ratownictwo górskie. Ponadto podmioty te będą mogły, na wniosek organizatora zabezpieczać tego typu imprezy sportowe. Jw. Doprecyzowano 16

17 22. Art. 22 Sportu i Turystyki Bieszczadzki PTTK dotyczy artykuł ustawy. Organizator zawodów sportowych w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich nie będącej masową imprezą sportową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. Nr., poz..) zobowiązany jest zgłosić podmiotom określonym w art. 6 ust. 1 na co najmniej 7 dni przed terminem rozpoczęcia imprezy o jej organizacji. Ust. 2 wymaga przeredagowania, gdyż zasady stanowią materię ustawową i nie mogą zostać przekazane do uregulowania w akcie wykonawczym. W rozporządzeniu można natomiast uregulować sposób zagospodarowania terenów narciarskich, jednakże jedynie pod warunkiem dodania przepisu merytorycznego określającego zasady tego zagospodarowania. W związku z zakresem upoważnienia ustawowego zawartym w art. 22 ww. projektu, który dotyczy m.in. zasad zagospodarowania, udostępniania, oznakowania, zabezpieczenia i korzystania z terenów, obiektów i urządzeń w górach, czyli dotyczy szeroko rozumianego zagospodarowania przestrzeni turystycznej w górach, będącego w zakresie właściwości ministra właściwego ds. turystyki, proponuję zmianę organu upoważnionego do wydania tego rozporządzenia z ministra właściwego do spraw wewnętrznych na ministra właściwego do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw turystyki. Pkt 2 i 1 - O tym, które obszary parku narodowego są udostępniane i do jakich celów rozstrzyga Plan Ochrony u Narodowego, który zatwierdzany jest przez Ministra. Wynika to z zapisów obecnie obowiązującej Ustawy o Ochronie Przyrody (art. 20.3, ust. 5 oraz 22.1i2) w następującym brzmieniu: Plan ochrony dla parku narodowego oraz rezerwatu przyrody zawiera: 5) wskazanie obszarów i miejsc udostępnianych dla celów naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych, amatorskiego połowu ryb i rybactwa oraz określenie sposobów ich udostępniania; Dla parku narodowego lub rezerwatu przyrody, do czasu ustanowienia planu ochrony, sprawujący nadzór sporządza projekt zadań ochronnych. 2. Zadania ochronne, o których mowa w ust. 1, ustanawia, w drodze zarządzenia: 1) minister właściwy do spraw środowiska dla parku narodowego; W zarządzeniu tym, w załączniku nr 5 określa się: miejsca udostępniane w celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych, sposoby ich udostępniania oraz maksymalną liczba osób mogących przebywać jednocześnie w tych miejscach. Pkt 3 - Określenie warunków do zorganizowania pomocy osobom powinno mieć na uwadze wymogi związane z ochroną zasobów przyrodniczych. Specyfika gór i zadania ochronne spoczywające na parkach narodowych uniemożliwiają na znacznych obszarach górskich parków tworzenie np. nowych dróg o trwałej nawierzchni przeznaczonych do ratownictwa górskiego. Transport osób poszkodowanych powinien odbywać się po istniejących, oznakowanych i ogólnodostępnych trasach dla turystyki pieszej. Wymogi ochronne ograniczają możliwość tworzenia takich dróg w obszarach ochrony ścisłej, w ostojach fauny, czy w miejscach gniazdowania ptaków drapieżnych (obszary Natury 2000 chronione Dyrektywą Ptasią). Dlatego też określenie warunków do zorganizowania pomocy osobom poszkodowanym przez Ministra SWiA w stosownym rozporządzeniu musi zostać opracowane w ścisłej współpracy z stwem. propozycja dopisania pkt. 6 stwierdzającego, że szlaki piesze w górach powinny być oznakowane, co oczywiście służy bezpieczeństwu turysty w górach - zgodnie z Instrukcją Znakowania Szlaków PTTK według której Towarzystwo od dziesięcioleci wytycza, znakuje, monitoruje i konserwuje piesze szlaki górskie, proponuje usunąć ust. 2, a w jego miejsce wprowadzić dwa (ust.2 i 3) rozdzielające góry i zorganizowane tereny narciarskie; 2) Zasady oznakowania terenów, obiektów i urządzeń w górach 3) Zasady udostępniania, oznakowania, zabezpieczania i korzystania z zorganizowanych terenów narciarskich Zawarte wyżej propozycje winny wyjaśnić precyzyjnie zakres odpowiedzialności poszczególnych podmiotów za zapewnienie bezpieczeństwa w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. W Art. 22 ust. 3 przed słowem; warunki dodać; podstawowe, a po słowie; narciarskich dodać; które musza spełnić podmioty o których mowa w Art. 5 ust. 2, oraz w Art. 12. Ust 1. 3) podstawowe warunki do organizowania pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich, które muszą spełnić podmioty o których mowa w Art. 5 ust. 2, oraz w Art. 12. ust 1. Sprecyzowanie kogo będą dotyczyć w/w podstawowe wymagania gwarantujące właściwy poziom działań ratowniczych W Art. 22 ust. 4 przed słowem; stopnie dodać słowo; definicje 4) definicje stopni zagrożenia lawinowego; W Art. 22 Dodać ust 5. W brzmieniu (po uwzględnieniu uwag do Art.2 ust.1); 5) granice obszarów wraz z zakresem działania podmiotów o których mowa w art. 6 niniejszej Ustawy. 23. Art. 23 Ust. 3 - wymaga skorygowania, nie jest bowiem jasne o jakie ustalenia w nim chodzi. Wydaje się, że tej regulacji można by nadać następujące brzmienie: W przypadku, o którym mowa w ust. 2 przepisy art. 20 ust. 3 stosuje się odpowiednio. Uwaga nieuwzględniona, kwestie w gestii Ministra Sportu i Turystyki Uwagi nieuwzględnione 17

18 PTTK Karkonoski 24. Art Art Uzasadnieni e 27. OSR Członek Ust. 3 zawiera regulację, która zawarta powinna być w przepisie merytorycznym. ust. 3 propozycja po. krajobrazowego.. dopisać oraz PTTK. Jest możliwość przekazu informacji kierowanej do turystów poprzez sieć schronisk górskich Towarzystwa. Ust. 3 - Co oznacza sformułowanie w sposób zwyczajowo przyjęty? Zwyczajowo przyjęte podawanie do wiadomości publicznej następuję przez wywieszenie na tablicy ogłoszeń i umieszczenie w BIP. Proponuje się następujące brzmienie: Art IMGW w okresie dwóch lat od wejścia w życie ustawy dostosuje infrastrukturę oraz zorganizuje w górach, służbę lawinową działającą w ramach pełnionej przez IMGW państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej. 2. Zorganizowanie służby lawinowej i jej funkcjonowanie finansowane jest z dotacji celowych przyznawanych IMGW z części budżetu państwa, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych. 3. Do czasu zorganizowania służby lawinowej przez IMGW, GOPR i opracowują komunikat lawinowy zawierający stopień zagrożenia lawinowego współdziałając w tym zakresie z IMGW. GOPR i przekazują komunikat do publicznej wiadomości.. Ust. 1 za niewłaściwą należy uznać zmianę przepisu art. 54 ust. 3 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, polegającą na rozszerzeniu zakresu przedmiotowego materii przekazanej do uregulowania w akcie wykonawczym o sprawy, które na gruncie przepisów dotychczasowych regulowane były w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy. Odnosi się do zapewnienia warunków bezpieczeństwa, tak więc upoważnienie do wydania aktu wykonawczego zawarte w tym przepisie powinno obejmować kwestie dotyczące zapewnienia bezpieczeństwa. Problematyka ratownictwa określona natomiast w art. 55 ustawy, więc przepisy wykonawcze dotyczące ratownictwa wodnego powinny być wydawane na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w tym właśnie artykule, a nie w art. 54 ustawy. Zmiany wymaga błędne odesłanie do art. 4, wydaje się, że właściwe byłoby odesłanie do art. 6 ust. 1 nowej ustawy. projektu zmieniającym art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, określającym jednostki współpracujące z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne, wątpliwość budzi odniesienie do przepisu art. 4 projektowanej ustawy, gdyż przedmiotowy artykuł stanowi o obowiązkach osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. W związku z tym wydaje się właściwym zastąpienie wyrazów o których mowa w art. 4 wyrazami o których mowa w art. 6. Ponadto należy uaktualnić listę publikacji zmian ww. ustawy o zmiany ogłoszone w Dzienniku Ustaw z 2009 r. Nr 11 poz. 59. Brak: - informacji o spełnieniu wymogu określonego w 11 ust. 1 uchwały Nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy, dotyczącej uprzedniego zaopiniowania OSR przez Kancelarię Prezesa, - informacji o wynikach przeprowadzonych konsultacji społecznych. W uzasadnieniu projektu: w akapicie pierwszym na stronie 3, po wyrazach z 2008 r. Nr 17, poz. 101 nawias należy zastąpić przecinkiem oraz dodać wyrazy Nr 237, poz oraz z 2009 r. Nr 11, poz. 59), na stronie 4, w ostatnim akapicie po wyrazach parków narodowych proponuję dodać wyrazy i krajobrazowych, w przedostatnim akapicie na stronie 5 proponuję skreślić wyrazy i wodnego, gdyż projektowana regulacja nie dotyczy realizacji zadań ratownictwa wodnego. Uzupełnienie listy podmiotów, na które oddziałuje regulacja o ubezpieczycieli świadczących usługi ubezpieczeniowe w zakresie następstw od nieszczęśliwych wypadków odpowiednie dla osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich oraz rodziców i opiekunów dzieci do lat 14 przebywających na zorganizowanych terenach narciarskich; Omówienie skali oczekiwanych oszczędności z tytułu ponoszenia odpowiedzialności finansowej za koszty akcji ratowniczej przez osoby, które przyczyniły się do wyrządzenia szkody; Omówienia wpływu na przedsiębiorców, w tym na towarzystwa ubezpieczeniowe, producentów kasków narciarskich, właścicieli stoków narciarskich, podmioty zarządzające zorganizowanymi terenami narciarskimi, podmioty prowadzące działalność w zakresie rekreacji ruchowej, sportu i turystyki oraz organizatorów imprez sportowych w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich; Omówienie wpływu regulacji na bezpieczeństwo w górach; Skonsultowanie projektu z przedstawicielami ubezpieczycieli świadczącymi usługi ubezpieczeniowe w zakresie następstw od nieszczęśliwych wypadków odpowiednie dla osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich oraz omówienie wyników konsultacji i ich wpływu na treść projektu Uwaga nieuwzględniona Doprecyzowano Uwaga nieuwzględniona służba lawinowa finansowana będzie ze środków pozostających w dyspozycji Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej Uwagi uwzględnione Uwagi uwzględnione Uwagi uwzględnione Uwagi częściowo uwzględnione, projektowane przepisy nie wprowadzają odpłatności za akcje ratownicze, nie wprowadzają również obowiązku posiadania obowiązkowego ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. 18

19 28. Propozycja wprowadze nia nowej jednostki redakcyjnej IMGW Odnosząc się kwestii finansowania służby lawinowej, należy stwierdzić, że istnieje konieczność jednoznacznego określenia źródeł finansowania tej służby. Sprawy związane z finansowaniem Państwowej Służby Hydrologiczno - Meteorologicznej reguluje art. 109 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) wskazując, które wydatki związane z realizacją zadań PSHM finansowane są ze środków części dotyczącej gospodarki wodnej, będącej w dyspozycji Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, a które ze środków innych dysponentów. I tak ze środków będących w dyspozycji Prezesa KZGW finansowane są wydatki związane z podstawową osłoną hydrologicznometeorologiczną społeczeństwa i gospodarki. Natomiast wszystkie osłony specjalistyczne tj. takie, które wymagają m.in. utrzymywania specjalnych sieci obserwacyjno-pomiarowych, aparatury, sprzętu, kadry itp. (obecnie ustawa - Prawo wodne enumeratywnie wymienia tu osłonę żeglugi morskiej, rybołówstwa i żeglugi śródlądowej oraz osłonę rolnictwa), jak również utrzymywania specjalnych sieci obserwacyjno-pomiarowych, finansowane jest ze środków będących w dyspozycji innych niż Prezes KZGW, dysponentów części budżetu państwa. Do takiej specjalistycznej osłony należy zaliczyć także osłonę lawinową. Do jej zapewnienia, a więc opracowania komunikatu lawinowego niezbędne są bowiem co IMGW przedstawiał w Koncepcji Służby Lawinowej opracowanej na prośbę MSWiA sprzęt pomiarowy wykorzystywany do szczegółowych pomiarów pokrywy śnieżnej, specjalne poletka pomiarowe, sprzęt transportowy, różnego rodzaju sprzęt pomocniczy i osobiste wyposażenie terenowe dla służb pomiarowych, sprzęt komputerowy i specjalistyczne oprogramowanie oraz oczywiście nowe etaty. Mając na uwadze powyższe, konieczne wydaje się jednoznaczne określenie źródła finansowania służby lawinowej, tj. wskazania właściwego dysponenta części budżetu państwa jak również zawarcie między MSWiA a IMGW umowy dotacji na finansowanie tej działalności. Proponuję dodać nowy Art. wprowadzający zmianę do ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 roku z późniejszymi zmianami. W Art. 12 ust.9 Ustawy o ochronie przyrody proponuje usunąć akapit od słów; Opłaty do końca. Do ustawy o ratownictwie górskim proponuje dodać artykuł w brzmieniu; Art. Opłaty pobierane za wstęp do parku narodowego, lub za udostępnienie w celach turystycznych, rekreacyjnych, lub sportowych terenu parków narodowych, w wysokości 15% wpływów za każdy kwartał, przeznacza się na dofinansowanie działalności ratowniczej specjalistycznych organizacji ratowniczych - Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, działających na terenie danego parku narodowego. Stanowisko do propozycji Tatrzańskiego u Narodowego: Aktualnie przepisy nie przewidują przekazywania służbom ratowniczym 15% wpływów z opłat za udostępnianie, a jedynie z opłat za wstęp. Takie rozwiązanie może bardzo poważnie naruszyć budżet parków narodowych. Od początku byliśmy i jesteśmy orędownikami przekazywania na rzecz służb ratowniczych 15 % z opłat za wstęp, natomiast przekazywanie 15 % z opłat za udostępnianie, które w naszym przypadku nie łączą się z koniecznością prowadzenia przez akcji ratowniczych nie jest zasadne. Uwaga nieuwzględniona Uwaga nieuwzględniona, w kontekście stanowiska Tatrzańskiego u Narodowego Szymon Ziobrowski Tatrzański 19