SAVOIR-VIVRE. ZSTiO nr 1 im. Wojciecha Korfantego w Chorzowie PUBLIKACJĘ PRZYGOTOWALI UCZNIOWIE KLASY II C W RAMACH ZAJĘĆ Z PTI 2009

Transkrypt

1 ZSTiO nr 1 im. Wojciecha Korfantego w Chorzowie Skład i druk kasa II c Chorzów, 2009 r. PUBLIKACJĘ PRZYGOTOWALI UCZNIOWIE KLASY II C W RAMACH ZAJĘĆ Z PTI 2009

2

3 Żródła Człowiek, kultura, osobowość - Olszewska- Dyoniziak Barbara wyd. ATLA 2 Nasze ludzkie życie jest bardzo krótkie i nie warto go marnować na beznadziejne, liche sprawy. Nie można dopuszczać żeby to, co mało warte, prostackie, małoduszne królowało w naszym życiu w jakikolwiek sposób. Niech nasze życie będzie wielkim wydarzeniem i niech wszystko, co pozornie małe będzie w nim takie jakby było wielkie. W wielki sposób róbmy małe rzeczy i kierujmy się wielkimi wartościami. Stanisław Krajski Spis treści Geneza nazwy 1 Ogólne zasady 1 Ubiór damski 14 Ubiór męski 16 Przy stole 18 W szkole 19 Co nas kompromituje 20 Szanowni Nauczyciele, przekazujemy Wam tę publikację celem studiowania jej zapisów z kolejnymi pokoleniami wychowanków podczas lekcji wychowawczych. Życzymy Wam, aby wszyscy uczniowie chcieli hołdować cytowanej zasadzie. Życzymy wielu sukcesów zawodowych i szczęścia w życiu osobistym, a przede wszystkim zdrowia oraz słońca na długie lata życia. Uczniowie klasy II c

4 Siedzenie w pomieszczeniu zamkniętym lub ogródku restauracji czy kawiarni w ciemnych okularach; Publiczne żucie gumy do żucia; Jedzenie w miejscach, w których nie powinno się jeść, np. na wykładzie, w kościele, w sali teatralnej; Jedzenie i picie w restauracji i kawiarni tego, czego się tam nie kupiło; Pójście przez kobietę na audiencję do biskupa w przezroczystej bluzeczce i spódniczce mini; Opisywanie swojego lub cudzego życia seksualnego. Mówienie o nagości w języku wulgarnym; Opisywanie tego, co robi się w ubikacji; Siedzenie podczas rozmowy ze stojącą osobą starszą, kobietą (w wypadku mężczyzny), VIP-em; Komentowanie mankamentów fizycznych, wad, grzechów i grzeszków innych np. jest pani gruba, Ale ona ma krzywe nogi, Dlaczego Pan pali? itd. Używanie w dyskusji lub wypowiedziach słów obraźliwych typu: Dlaczego pan kłamie, Ględzi pan, Pani jest głupia, itd. Str. 17

5 Co nas kompromituje? Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich zachowania są nieustannie oceniane i generują określone konsekwencje. Warto przyjrzeć się liście zaprezentowanej poniżej i zastanowić się, czy swoim zachowaniem nie wywołujemy niechęci u innych osób. Geneza nazwy SAVOIR VIVRE Zwrot pochodzi z języka francuskiego. Są to dwa czasowniki, oba w bezokoliczniku. Savoir znaczy: umieć, potrafić, wiedzieć; vivre znaczy: żyć. Wzięte razem, tworzą popularny splot słów, który można rozumieć jako: 1 znajomość obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności; 2 umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych złożonych sytuacjach. Używanie przekleństw i wulgaryzmów; Głośne rozmowy, które słyszą inni w miejscach publicznych np. w kościele, restauracji, hotelu, pociągu, autobusie, teatrze, szkole, itd. Głośny śmiech w miejscach publicznych; Tatuaże na ciele; Kolczyki na języku, w pępku i innych nietypowych miejscach; Noszenie krawata zawiązanego w taki sposób, że jego koniec jest więcej niż 10 cm poniżej lub powyżej paska; Noszenie skarpetek do sandałów; Noszenie krawata do koszuli z krótkim rękawem; Oblizanie sztućca, szczególnie tego, z którego korzystają inni (np. łyżeczki do musztardy); Noszenie koszuli z krótkim rękawem i marynarki; Wejście przez kobietę lub mężczyznę w krótkich spodenkach do kościoła, teatru, eleganckiej restauracji, itp. Piękne maniery dobrze świadczą o człowieku i umilają życie w społeczeństwie. O dobrym wychowaniu tak pisał Adam Mickiewicz: Grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą. Niełatwą, bo nie na tem kończy się, jak nogą Zręcznie wierzgnąć, z uśmiechem witać lada kogo; Bo taka grzeczność modna zda się kupiecką, Ale nie staropolską, ale nie szlachecką. Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz Ogólne zasady, które pomagają w życiu Uśmiech Uśmiech i śmiech są zaraźliwe!!! Im bardziej jesteśmy szczęśliwi, tym bardziej uśmiechamy się, im więcej się uśmiechamy, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi. Uśmiech ułatwia codzienne życie. W kwiaciarni uśmiechając się dostaniemy ładniejszą różę, w urzędzie szybciej załatwimy sprawy. Uśmiech nikomu nie szkodzi, a sprawia, że wszystkim pracuje się przyjemniej. Str. 20 Str. 1

6 Życzliwość Życzliwość okazana ludziom wraca bardzo szybko. Powinno się być życzliwie nastawionym do wszystkich ludzi, co wcale nie znaczy, że należy się dawać naiwnie wykorzystywać! Życzliwe nastawienie potrafi zdziałać cuda. Skrzywiona i nieszczęśliwa osoba potrafi się zmienić w prawdziwego anioła... Dyskrecja Nie lubimy, gdy nasze tajemnice są rozpowiadane, więc również nie powinniśmy tego robić. Plotkarstwo jest w bardzo złym tonie. Świadczy o osobie, która plotkuje, że jest pusta i nie ma nic do powiedzenia na inne tematy. Takiej osobie nie należy ufać. Często plotkarze mają dwie twarze i potrafią być mili dla danej osoby, a za chwilę ją obmówić. Ludzie bardzo cenią osoby, które potrafią dochować tajemnicy, są dyskretne, nie starają się wnikać w niczyje życie prywatne i nie powtarzają zasłyszanych plotek. Tacy ludzie to prawdziwy skarb. Odzwierciedla to powiedzenie Ernesta Hemingwaya Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu, aby nauczyć się milczeć'. Lojalność Lojalność to bardzo rzadka, a bardzo ważna cecha charakteru. Należy być lojalnym wobec rodziny, przyjaciół, pracodawców. Jeżeli nie jest się zadowolonym z pracy, to można ją zmienić, a jeżeli się pracuje, to należy być lojalnym wobec szefów i firmy. Uprzejmość Człowiek dobrze wychowany powinien być jednakowo uprzejmy wobec wszystkich niezależnie od stanu społecznego i zasobności portfela. Kulturalnych ludzi poznajemy po tym, że jednakowo kłaniają się szefowi i sprzątaczce. Uprzejmość także popłaca. Ludzie, którzy traktują innych uprzejmie, są darzeni szacunkiem i także traktowani uprzejmie. W szkole Rozmawiając ze starszą osobą - w naszym wypadku jest to nauczyciel przyjmujemy postawę stojącą np. przy odpowiedzi ustnej. Ta niedawno powstała dziedzina savoir-vivru nazywana jest mową ciała. Mowa ciała to nazwa ukuta w sferze biznesu. Przez wiele lat prowadzono badania dotyczące m.in. sposobu uzyskiwania informacji o kontrahentach na podstawie obserwacji ich zachowania. Podejmujący te badania wykazali, że określone pozycje ciała, ułożenia rąk itp. wiele mówią o charakterze człowieka, jego nastroju i stosunku do innych. Przy okazji wyodrębniono te pozycje ciała, które niosą za sobą informacje pozytywne budują pozytywny wizerunek biznesmena. Okazało się, że te najbardziej wskazane zalecane są już od wieków przez savoir-vivre. Przyjmowanie ich świadczy o dobrym charakterze i jest znakiem szacunku okazywanego innym. Zacznijmy od tych pozycji ciała, które w szczególny sposób sygnalizują lekceważenie dla innych lub są nawet obraźliwe. Gdy mężczyzna trzyma ręce w kieszeni spodni czy marynarki lub składa czy splata je za plecami sygnalizuje lekceważenie i poczucie wyższości. Gdy zakładamy nogę na nogę jest to sygnał, że czujemy się swobodnie, a osoby przebywające w naszym towarzystwie nie zasługują na jakieś szczególne traktowanie. Gdy siadamy w pozycji półleżącej, rozstawiamy szeroko nogi wykazujemy lekceważenie dla całego otoczenia. Gdy stoimy ze zwieszoną głową, opuszczonymi ramionami, opierając ciężar ciała na jednej nodze lub przenosząc go wciąż z nogi na nogę nie tylko źle wyglądamy, ale również sygnalizujemy brak dyscypliny i szacunku dla otoczenia. Prawidłowa, zalecana przez savoir-vivre, pozycja stojąca to pozycja na baczność : nogi wyprostowane w kolanach, lekko rozstawione, ręce opuszczone wzdłuż ciała, plecy wyprostowane, głowa wysoko. Prawidłowa pozycja siedząca (gdy nie siedzimy przy stole): stopy całą powierzchnią dotykają podłogi, lewa jest lekko wysunięta do przodu,. Str. 6 Str. 19

7 Przy stole Etykieta stołu zaczyna się od momentu zajmowania przy nim miejsca. Nie powinniśmy go sami wybierać, ale czekać na to, aż wskaże nam je gospodyni. Mężczyzna odsuwa krzesło kobiecie. Staje ona między krzesłem a stolikiem. Podczas zajmowania przez nią miejsca mężczyzna przysuwa jej krzesło. Kobieta nie może w żadnym wypadku powiesić torebki na oparciu krzesła. Wszyscy siedzą w sposób klasyczny ( mysz za plecami, kot na kolanach nie dotykamy plecami oparcia krzesła, kolana zsunięte, stopy całą powierzchnią dotykają podłogi, lewa stopa lekko wysunięta, nadgarstki na krawędzi stołu, dłonie nie mogą być zwinięte w pięści). Niczego nie kładziemy na stole (np. kluczyków do samochodu czy telefonu komórkowego trzeba go bezwzględnie wyłączyć). Mężczyzna i nakrycie głowy Kapelusz oraz wszelkie nakrycia głowy z daszkiem czy rondem zdejmujemy z głowy przy powitaniu zawsze tą ręką, która jest zewnętrzna w stosunku do tego, komu się kłaniamy. Czapki narciarki czy beretu oraz innych nakryć głowy bez daszka czy ronda, nie trzeba zdejmować przy powitaniu. Mężczyzna zdejmuje oczywiście nakrycie głowy, gdy wchodzi do budynku, pomieszczenia, gdy grany jest hymn państwowy, w kościele, podczas Mszy św. Na świeżym powietrzu, na pogrzebie, gdy przechodzi kondukt żałobny. Zasada ta nie obowiązuje mundurowych. Ręce w kieszeni Trzymanie rąk w kieszeni spodni w czasie rozmowy przez wiele osób jest odbierane jako objaw lekceważenia. Z całą pewnością nie należy trzymać rąk w kieszeni w trakcie rozmowy z osobami starszymi i przełożonymi. Chodzenie z rękami w kieszeniach jest wulgarne! Spóźnianie się Nie należy się spóźniać! Nigdy nie należy zmuszać drugiej osoby do czekania na siebie. Zmuszanie kolegi czy koleżanki do czekania na deszczu czy mrozie z pewnością mocno nadwyręży każdą przyjaźń. Jeśli zaproszono nas na uroczystość domową, również należy przybyć na umówioną godzinę. Niektórzy przygotowują gorące dania i spóźnianie się psuje im pracę włożoną w przygotowanie posiłku. Spóźnianie się do pracy podważy wiarygodność nawet pracownika. najlepszego Jedząc poszczególne potrawy, pamiętajmy o tym, że powinniśmy głównie posługiwać się widelcem, ograniczając użycie noża do niezbędnego minimum. Nigdy nie używajmy go do krojenia warzyw, kartofli, pierogów, omletów, naleśników, mięsa mielonego, filetu z ryby itp. Str. 18 Spóźnianie się na lekcje, wykłady czy kursy dezorganizuje proces nauczania oraz jest objawem lekceważenia zarówno prowadzącego, jak i pozostałych uczestników zajęć. Str. 7

8 Głośny śmiech Nie ma chyba nic bardziej wulgarnego, prostackiego i kompromitującego niż głośny śmiech w miejscu publicznym lub w towarzystwie, które nie jest stanowione przez grono najbliższych przyjaciół, którzy spotkali się nieoficjalnie. Gdy jesteśmy w małym, zaprzyjaźnionym gronie w restauracji, kawiarni, teatrze lub na przyjęciu i ktoś opowiada coś niesłychanie zabawnego, ściszmy nasz śmiech do takiego poziomu, że można by go nazwać śmiechem-szeptem. Telefonowanie Zaczynanie rozmowy telefonicznej przez tego, kto telefonuje od kto mówi? jest niegrzeczne. Z jakiej racji we własnym mieszkaniu ma nam się ktoś przedstawiać, nie wiedząc komu. Podnosząc słuchawkę mówimy: słucham lub halo. Dzwoniący przedstawia się i pyta: Czy mieszkanie państwa Kowalskich?, albo Czy zastałem pana Kowalskiego?, a nie: Kto mówi?. W biurze natomiast osoba podnosząca słuchawkę dobrze zrobi jeśli od razu wymieni nazwę instytucji. TAK CZY OWAK! Powinniśmy pamiętać aby: nie zaczynać rozmowy od Kto mówi?, nie dzwonić w sprawach służbowych w niedzielę bez wyraźnej konieczności, nie dzwonić do domu, gdzie leży ktoś poważnie chory, gdy się umówimy, że o jakiejś porze zadzwonimy, bądźmy punktualni, gdy gdzieś dzwonimy i nikt się nie zgłasza na pierwszy, drugi sygnał to jeszcze czekamy, aż telefon przedzwoni piąty raz, po czym odkładamy słuchawkę. Będąc świadkiem czyjejś rozmowy telefonicznej wypada na moment ogłuchnąć. Za rozmowy z aparatu sąsiadów należy się opłata. Niewybaczalne błędy w stroju męskim 1. Krawat do koszuli z krótkim rękawem 2. Koszula z krótkim rękawem do marynarki 3. Nieodpowiednia długość krawata 4. Rozpięty kołnierzyk koszuli 5. Skarpetki nieodpowiedniego koloru 6. Buty nieodpowiedniego koloru 7. Kołnierzyk koszuli na guziki przy garniturze wizytowym czy wieczorowym 8. Rozpięta marynarka w pozycji stojącej 9. Zapięta marynarka w pozycji siedzącej 10. Pojawienie się w samej kamizelce 11. Zapięte wszystkie guziki w kamizelce 12. Więcej niż jeden element ubioru we wzorki 13. Overdressed (ubrany znacznie bardziej odświętnie niż inni wszyscy w garniturach on w smokingu) 14. Underdressed (ubrany nie tak odświętnie jak inni wszyscy w smokingach on w garniturze) Nie wypada dzwonić po godzinie 22:00. Na zakończenie: pamiętajmy, że telefon po to m.in wynaleziono, żeby nie wpadać do znajomych bez zapowiedzi! Str. 8 Str. 17

9 Ubiór męski Na dni powszednie, najbardziej odpowiednim dla panów jest ubranie sportowe -koordynowane. Nazwa mogłaby sugerować, że ma ono coś wspólnego ze sportem. Są tu jednak tylko pewne dalekie dziś analogie o podłożu raczej historycznym. Dawno temu (będzie już prawie sto lat) strój ten (a raczej strój do niego bardo podobny) ubierali eleganccy mężczyźni, gdy uprawiali jakiś sport np. jeździli na rowerze. Strój ten można określić jako nieoficjalny. Można w nim uczestniczyć we wszystkich wydarzeniach, które nie są uroczyste ani w jakiś sposób oficjalne i występują przed godz , a zatem spacerować po mieście, pracować w biurze, szkole, podróżować, uczestniczyć w szkoleniach, sesjach naukowych, konferencjach, prowadzić wykłady, składać wizyty, odwiedzać kawiarnie i restauracje itp. Jest to również strój najbardziej stosowny na niektóre, szczególnie ogrodowe, przyjęcia o nieoficjalnym, swobodnym charakterze. Składa się on z marynarki uszytej raczej z grubszego materiału, z tweedu, jedwabiu, lnu, a nawet sztruksu i spodni uszytych z innego materiału i o innym kolorze. Marynarka ma krój sportowy, jest jednorzędowa. Najczęściej jest w kratę lub wzorki (pepitkę, kurzą stopkę, jodełkę itp.). W jej kieszonce na piersi nie umieszcza się chusteczki. Spodnie są z materiału jednokolorowego. Mężczyzna nie powinien nosić żadnej biżuterii. Rękę może mieć ozdobioną jedynie obrączką ślubną, pierścionkiem zaręczynowym i ewentualnie sygnetem, o ile oczywiście wyryty jest na nim herb. Noszenie sygnetów nierytych jest w bardzo złym guście. Ręka powinna być utrzymana starannie, lecz paznokcie niezbyt długie i nigdy nie lakierowane. Idąc z pierwszą, lub oficjalną wizytą, mężczyzna wkłada ubranie czarne, wizytowy ciemny krawat, białą koszulę i biały kołnierzyk, do górnej kieszeni marynarki białą chusteczkę, z dyskretnie wystającym brzeżkiem. Spodnie w paski do czarnej marynarki nosi się zasadniczo tylko na wizyty oficjalne składane przed południem. Jeżeli idzie się po południu na wizytę proszoną wkłada się też ubranie czarne lub ciemne i biały kołnierzyk. Jeżeli ubranie nie jest czarne koszula może być w kolorowe pastele. Do ubrania wizytowego wkłada się obuwie lekkie-wizytowe. Jak pisać musi mieć budowę klasycznego listu. Powinien zatem zaczynać się umieszczonymi pośrodku strony zwrotami: Szanowny Panie! czy Droga Zosiu i kończyć się słowami również umieszczonymi pośrodku strony: Z wyrazami szacunku czy Pozdrawiam. Powinien być podpisany pełnym imieniem i nazwiskiem. Jego interpunkcja powinna być poprawna i nie może w nim być żadnych błędów. Nie piszemy -a po naciśnięciu przycisku: Odpowiedz nadawcy. Będzie to nieeleganckie i może zostać odebrane jako lekceważące. Ostatecznie możemy zrobić tak, że po naciśnięciu przycisku odpowiedz wykasujmy treść listu, który otrzymaliśmy. Za pośrednictwem a nie powinno się składać życzeń imieninowych, z okazji świąt lub kondolencji. Taki sposób składania życzeń czy kondolencji świadczy, że pamiętamy o danych osobach, lecz nie zależy nam na nich tak bardzo, by ponieść wysiłek napisania kartki czy listu (w wypadku składania kondolencji powinniśmy to zrobić w tradycyjnym liście napisanym odręcznie na białym papierze, najlepiej czarnym atramentem). Słowa pisane wersalikami (dużymi literami) są odbierane przez wiele osób jako krzyk. Należy ich zatem unikać. Jeżeli chcemy jakieś słowa specjalnie zaznaczyć podkreślajmy je. Jeżeli małe litery są dla naszego słabego wzroku za mało czytelne, to przecież jest opcja zwiększenia wielkości czcionki. Trzeba ją tylko znaleźć. Język i pisownia gadu-gadu Styl literacki, zgodny z zasadami polskiej ortografii obowiązuje również podczas komunikowania się za pośrednictwem gadu-gadu? To również jest korespondencja, a zasady korespondencji (także te graficzne i związane z początkiem lub końcem listu) obowiązują niezależnie od techniki jej przekazywania. Str. 16 Str. 9

10 Powitanie Mężczyzna kłania się kobiecie, młodszy-starszemu, pracownik-przełożonemu, idący-stojącemu, jadący samochodem-idącemu pieszo, jedna osoba-grupie, idący schodami w górę-schodzącemu w dół, idący szybciej-idącemu wolniej, wchodzący -obecnym w pomieszczeniu. Przy powitaniu pierwsza wyciąga dłoń kobieta do mężczyzny, starsza osoba do młodszej. Kobiety powinny tak podawać dłoń, żeby umożliwiać uścisk lub pocałowanie jej. Jeżeli osoba, która powinna pierwsza wyciągnąć rękę, tego nie czyni, nie należy przejmować inicjatywy. Mężczyźni czasami całują kobiety w rękę (lub jak to dawniej bywało w czubki palców). Jeżeli mężczyzna czuje, że kobieta nie chce być pocałowana w rękę, mężczyzna nie powinien tego robić na siłę. Przy spotkaniu służbowym zaczyna się witanie od szefa, nawet, jeżeli jego zastępcą jest kobieta lub znacznie starszy mężczyzna. Osoba wchodząca do pomieszczenia powinna się pierwsza przywitać (np. powiedzieć dzień dobry ), niezależnie od stanowiska. Gdy przełożony wchodzi do pokoju, pracownicy nie powinni wstawać, przełożony powinien pozdrowić pracowników, a oni po odpowiedzeniu na pozdrowienie powinni kontynuować swoją pracę. Przedstawianie Grzeczność wymaga, by osoby spotykające się w określonym towarzystwie znały się. Nie ma tu znaczenia czy jest to domowe przyjęcie czy spotkanie znajomych w klubie. Kolejność przedstawienia jest tu wprost związana z kolejnością wymieniania nazwiska i ewentualnie tytułu naukowego lub stanowiska. Przedstawia się mężczyznękobiecie, młodszego-starszemu, młodszego rangą-starszemu rangą, pojedynczą osobę niezależnie od płci przedstawia się małżeństwu. Wymienia się najpierw nazwisko osoby przedstawianej, np. chciałbym przedstawić pana Oleksy, pani Kwaśniewska lub w bardziej zażyłych kontaktach Poznajcie się Robert Janowski, Kasia Stankiewicz. Perfumy Perfum można używać tylko bardzo dyskretnie. Jeżeli zamiast perfum używa się wody kolońskiej, to należy użyć jej bardzo niewiele. Nigdy w pospolitych zapachach: bzu, róż, fiołków itp. Niewybaczalne błędy w ubiorze kobiecym 1. Odkryte w dzień ramiona, plecy, dekolt. 2. Prześwitujące ubrania w dzień. 3. Gołe nogi. 4. Obuwie z odkrytymi palcami i piętami w pracy i sytuacjach oficjalnych. 5. Biżuteria wakacyjna i w dużej ilości w pracy i sytuacjach oficjalnych. 6. Kolorowe paznokcie. 7. Nieodpowiednie perfumy na daną okazję bądź za dużo zapachu. 8. Krzykliwe kolory. 9. Overdressed (bardziej odświętnie niż inne kobiety). 10. Underdressed (mniej odświętnie niż inne kobiety). Str. 10 Str. 15

11 Ubiór damski Kobieta powinna umieć dostosować swój strój do typu urody i sylwetki. Nawet najpiękniejsza suknia, jeśli jest źle dobrana, może zeszpecić. Charakter stroju powinien być nacechowany umiarem w kroju, modzie i barwie. Noszenie tego, co najmodniejsze nie zawsze jest synonimem elegancji. Ubiory codzienne szyje się wyłącznie z naturalnych tkanin, ewentualnie z niewielką domieszką syntetyków np. lycry czy stretchu. Charakteryzują się starannym wykonaniem i wykończeniem, ze szczególną troską o jakość i kolorystykę szczegółów. Zawsze należy starannie i z umiarem dobierać dodatki. W pracy, szkole, w trakcie wizyt składanych w ciągu dnia oraz wszelkiego rodzaju spotkań oficjalnych i półoficjalnych odpowiednie będą: kostium dzienny, bliźniak, spódnica z bluzką, szmizjerka, sukienka na wzór smokingu męskiego, princeska, garsonka, spodnie z bluzką, spodnie z marynarką. W dzień biżuterii się nie nosi, chyba że bardzo skromną. Biżuterię wkłada się dopiero wieczorem i powinna wtedy harmonizować z toaletą Nigdy nie należy wkładać jej zbyt wiele. Podczas uprawiania sportu i w podróży nie należy wkładać bransoletek, kolczyków, naszyjników i ozdobnych pierścionków. Fałszywej biżuterii, różnych szkiełek i kamyków, lepiej nie nosić wcale. Przy przedstawianiu mamie i osobom wysokiej rangi stosuje się uroczystą formę- Mamo, pozwól, że ci przedstawię przyszłego ojca twoich wnuków..., Wizerunek Piękny chód, postawa, ruchy zdobią tak mężczyznę, jak i kobietę. Należy pięknie chodzić, mieć wyprostowane plecy i podniesioną głowę. A jak należy stać? Nigdy na rozstawionych nogach! Głowy nie należy zadzierać do góry, ani nosić spuszczonej, patrząc spode łba. Młodzi ludzie często nie wiedzą, co zrobić z rękami. Dziewczyna pół biedy, bo ma torebkę, której zawsze może się uczepić, ale chłopak nie posiada tego rekwizytu. Do kieszeni spodni można po coś tylko sięgnąć; trzymanie w niej ręki, nawet krótki czas, jest niegrzeczne wobec rozmówcy. Tym bardziej nie można sobie pozwolić na trzymanie w kieszeniach obydwu rąk, nawet w towarzystwie zaprzyjaźnionego rówieśnika. Dziewczynie też nie wypada trzymać rąk w kieszeniach spodni, w każdym razie nie podczas rozmowy. Nie należy wymachiwać rękami podczas marszu czy spaceru. Nie wolno przesadnie gestykulować przy rozmowie. Uderzenie pięścią lub dłonią w stół, nie stanowi argumentu, tylko gest niesłychanie wulgarny. Ogólnie: gesty rąk powinny być celowe i opanowane. Niestosowne jest zakładanie nogi na nogę w ten sposób, że kostka jest oparta na kolanie. Założywszy nogę na nogę nie należy kołysać podudziem. Objęcie dłońmi założonego kolana jest dopuszczalne raczej tylko na chwilę. Zwłaszcza nie wypada: podrygiwać kolanem podczas dyskusji, rozwalać się na fotelu, bujać się na tylnych nogach krzesła, siedząc w towarzystwie na tapczanie kłaść się na plecy z głową opartą o ścianę czy nawet poduszkę, siedzieć na brzeżku krzesła, fotela czy kanapy, Ziewanie w towarzystwie jest niedozwolone. Przy lekkim kaszlnięciu należy odwrócić głowę trochę na bok i ewentualnie przysłonić usta ręką, przy gwałtownym kaszlu koniecznie należy podnieść do ust chusteczkę. Czkawka jest w ogóle nieprzyjemną przypadłością, a w towarzystwie-katastrofalną. Gdy się zdarzy, należy udać się do kuchni lub łazienki i zastosować następującą kurację: lewą ręką mocno zatykamy nos, do prawej bierzemy szklankę wody i zaczynamy łykać wodę małymi porcjami, ale bez przestanku, nie zaczerpując powietrza. Str. 14 Str. 11

12 Przechodzenie przez drzwi Wchodząc do pomieszczenia należy zawsze przepuszczać osoby wychodzące. Jeżeli osoba wchodząca wyraźnie się spieszy, jest dużo bliżej drzwi lub jest starsza powinno się ją przepuścić. On i Ona Kobieta w towarzystwie mężczyzny jest zawsze stroną uprzywilejowaną. Standardem jest otwieranie kobiecie drzwi i przepuszczanie jej pierwszej. Para wchodzi do budynku Procedura wejścia parą do budynku jest następująca: on otwiera drzwi (jeżeli otwierają się na zewnątrz) lub wchodzi i przytrzymuje drzwi (jeżeli otwierają się do wewnątrz), ona po przejściu przez drzwi zatrzymuje się i czeka, aż on ją wyprzedzi. On idzie pierwszy, ona za nim. Wychodzimy z lokalu Przychodzi czas opuszczenia lokalu. On wstaje pierwszy. Staje za jej krzesłem i odsuwa je w miarę jak ona wstaje. Ona wychodzi pierwsza. On idzie za nią (tak na marginesie, jeśli byłyby to dwie pary idą na przemian: kobieta mężczyzna kobieta mężczyzna). Kobieta zawsze idzie po prawej stronie mężczyzny, również po schodach, jeśli ich szerokość na to pozwala. Jeśli jednak nie, kobieta jako pierwsza wchodzi po schodach. Przy schodzeniu pierwszy idzie mężczyzna. Może to wywołać dziwne reakcje wśród osób mających lekkie braki w savoir-vivrze, wszakże dama zawsze kroczy pierwsza. Ta sytuacja jest jednak wyjątkiem. Mężczyzna podaje kobiecie płaszcz, odsuwa i przysuwa krzesło, wstaje gdy kobieta wchodzi do pokoju i siada dopiero, gdy ona usiądzie. Str. 12 Str. 13