Scenariusz zajęć wychowawczych dla chłopców klas maturalnych Temat : Jak cię widzą, tak cię piszą - czyli savoirvivre w ubiorze mężczyzny

Transkrypt

1 Scenariusz zajęć wychowawczych dla chłopców klas maturalnych Temat : Jak cię widzą, tak cię piszą - czyli savoirvivre w ubiorze mężczyzny Termin: Dni Dobrego Wychowania Godz.: 10:15-11:55 Cele: kształtowanie nawyków dbania o wygląd zewnętrzny i ubiór stosowny do okoliczności. uświadomienie uczniom, że estetyczny ubiór świadczy o dobrych manierach i jest przejawem kultury osobistej, uzmysłowienie zależności miedzy wyglądem zewnętrznym, a tym jak postrzegają nas inni ludzie, nabycie umiejętności wiązania krawata i muszki. Metody: pogadanka, burza mózgów, rozmowa kierowana, pokaz, ćwiczenia praktyczne Pomoce dydaktyczne: krawat i muszka Przebieg zajęć: 1. Podanie tematu i celu zajęć 2. Wprowadzenie do tematu Sposób ubierania się mówi bardzo dużo o człowieku, przecież jak cię widzą, tak cię piszą. Swym wyglądem zewnętrznym budujemy nie tylko autorytet osobisty, lecz także instytucji, którą reprezentujemy. Podstawową zasadą jest aby nieodpowiednim ubraniem nie zwracać uwagi otoczenia, a tym bardziej nie wzbudzać niesmaku. Jeśli przyjdziesz do teatru w spodniach sportowych, nikt nie uwierzy, że musiałeś się tak ubrać z konieczności. Swoim strojem zdradzisz brak dobrego wychowania, niechęć zadania sobie trudu, aby się odpowiednio przygotować lub uważałeś ten trud za zbyteczny. Im bardziej oficjalna uroczystość tym większą wagę należy przykładać do swojego stroju. Musisz sobie zdać sprawę, jak dalece inni oceniają cię po odzieży. Oczywiście nie wszystkich stać na kosztowane ubrania, lecz gdy mamy strój skromny lub podniszczony musi on być

2 schludny, wyczyszczony i wyprasowany. Sprawą dobrego smaku jest wyczucie stroju, jaki nam pasuje a jaki nas ośmiesza. 3. Burza mózgów: Z czym kojarzy się wam elegancki mężczyzna? - zapisanie odpowiedzi na tablicy 4. Wyznaczniki elegancji w ubiorze- omówienie podstawowych zasad - zał. nr1 5. Rodzaje męskich ubiorów, kiedy pasuje je założyć?- zał. nr 2 6. Niewybaczalne błędy w męskim stroju - rozmowa kierowana zał. nr 3 7. Sztuka wiązania krawata i muszki- pokaz i ćwiczenia praktyczne zał. nr 4 8. Eleganckie dodatki do ubrania pogadanka zał Jak używać chusteczki do nosa? pogadanka zał Męskie perfumy- jak je stosować? rozmowa kierowana zał Podsumowanie zajęć, każdy uczeń wypowiada się mówiąc: Z dzisiejszych zajęć zapamiętałem 12. Literatura: Wolff Inge, Dżinsy czy smoking? czyli vademecum dobrego wychowania, Warszawa 1994 Bettina Hansen, Jak wiązać krawaty, muszki i szale na wszystkie okazje, Wrocław 2003 Orłowski T., Protokół dyplomatyczny. Ceremoniał & Etykieta, Warszawa 2005 Ikanowicz C., Piekarski J., Protokół dyplomatyczny i dobre obyczaje, wyd. V, Warszawa

3 Załącznik 1 Wedle najbardziej klasycznej definicji wyznacznikami elegancji w ubiorze są: 1. Umiar i prostota Wyróżnianie się swym ubiorem jest niemile widziane, a więc nie może on być ekstrawagancki ani szokujący otoczenie. Elegancja w stroju to bowiem dobry smak, wygoda i pewien indywidualizm wynikający z osobowości. Strój powinien być odpowiednio dobrany kolorystycznie i raczej stonowany. Co prawda niektóre zawody, szczególnie związane z kręgiem filmu, teatru, reklamy czy w pewnym stopniu dziennikarstwa, dopuszczają dużą swobodę w doborze ubioru, lecz w świecie polityki, biznesu czy dyplomacji zasady są tu o wiele bardziej konserwatywne. Należy też wyraźnie odróżnić elegancję od ostentacyjnej zamożności w ubiorze. Brak umiarkowania może dać efekt odwrotny do zamierzonego i narazić na śmieszność. 2. Staranność w ubiorze Bezwzględnie powinniśmy dbać o estetyczny wygląd, co w przypadku stroju przekłada się na szczególne zwracanie uwagi na jego stan. Garnitur powinien być zawsze odprasowany i wyglądający świeżo. Koszula zawsze czysta, na wieczór obowiązkowo zmieniana. Buty obowiązkowo wypastowane. Staranność w ubiorze nie sprowadza się jednak wyłącznie do dbania o stan w jakim znajdują się nasze ubrania. Strój powinien też harmonizować z dodatkami takimi jak: krawat, obuwie czy nakrycie głowy. 3. Szykowność Nabywa się ją dbałością o wyprostowaną sylwetkę, sposobem chodzenia i wypracowaniem gestów, które pozwalają ubraniu dobrze leżeć na ciele, a noszącemu je czuć się naturalnie. 4. Dostosowanie ubrania do okoliczności Strój zawsze powinien być dopasowany do sylwetki osoby, która go nosi, jej walorów zewnętrznych, wieku i okoliczności. Inaczej bowiem będziemy ubrani w czasie weekendu, na wycieczce, a inaczej w biurze, na spotkaniu towarzyskim czy oficjalnym przyjęciu. Także pora dnia i roku decyduje o naszym wyglądzie.

4 Załącznik 2 Rodzaje ubiorów męskich: Ubiór zawsze powinien być dopasowany okoliczności w jakich chcemy w nim wystąpić. Stroje (nie mówimy tu oczywiście o tych noszonych w sytuacjach czysto prywatnych, domowych) dzielimy na trzy kategorie: 1. Strój nieformalny 2. Strój formalny 3. Strój koktajlowy Strój nieformalny (ang, business dress, informal wears, fr. tenue de ville) to jak wskazuje jego inna nazwa strój wyjściowy. Nosimy go do godziny 20:00. Strojem nieformalnym jest: o dla mężczyzny garnitur i krawat W kulturze anglosaskiej istnieje specjalna klasyfikacja strojów biznesowych, które można z pewnym uproszczeniem zaliczyć do rodziny strojów nieformalnych. Anglosasi wyróżniają więc: Business dress (w zasadzie jest on tożsamy z klasycznym strojem nieformalnym, czyli dla mężczyzny garnitur i krawat. Business casual (łączy wygodę i swobodę przydatną w pracy z koniecznością zachowania dobrego wizerunku firmy i wiarygodności jej przedstawiciela. Nie jest to ubiór odpowiedni na przyjęcia ani na najważniejsze spotkania biznesowe. Można go natomiast założyć na spotkanie z szefem, lub podróż służbową. Najbardziej charakterystyczną cechą Business casual jest brak wymogu noszenia krawata. Styl ten wymaga natomiast starannego doboru kolorowej marynarki i koszuli. Dopuszczalne jest np. noszenie swetra narzucanego na ramiona a nawet koszulki polo. Stanowczo nie można natomiast ubierać spodni typu jeans); Casual (oznacza strój przypadkowy, choć naprawdę oznacza to swobodę a nie niestaranność. Jest to strój weekendowy, który możemy założyć na piknik, firmową imprezę integracyjną, przyjęcie ogrodowe w domu. Przykładem stylu casual może być ubranie spodni typu jeans i koszulki polo). Strój koktajlowy (ang. semi-formal wears, fr. tenue d aprés) to strój pośredni pomiędzy strojem formalnym a nieformalnym. Strojem koktajlowym jest: Dla mężczyzny ciemny garnitur, który wymaga białej koszuli i stonowanego krawata; Strój formalny (ang. formal wears, fr. tenue de ville) to jak wskazuje jego inna nazwa strój wieczorowy bądź wizytowy. Noszony jest on jedynie na specjalne, szczególnie ważne i uroczyste okazje i w zasadzie po godzinie 20:00 (od tej zasady są wyjątki). W przypadku uroczystości wymagającej stroju formalnego w ciągu przedpołudnia jest nim dla mężczyzny żakiet (jaskółka). Jaskółka składa się z zapinanego na jeden guzik jednorzędowego żakietu o wydłużonych, zaokrąglonych połach sięgających z tyłu do kolan oraz spodni w czarno-szare paski, zwanych sztuczkowymi. Stroju dopełnia szara lub czarna dwurzędowa kamizelka, biała koszula ze zwykłym kołnierzem, srebrny jedwabny krawat (nigdy muszka!), czarne skarpetki i buty. Jeżeli ceremonia jest przewidziana na świeżym powietrzu wymagany jest również szary lub czarny cylinder oraz szare bawełniane rękawiczki.

5 Jaskółka ubierana jest z okazji uroczystości wymagającej stroju formalnego w ciągu przedpołudnia. Można też ją ubierać z okazji szczególnie podniosłych uroczystości rodzinnych (np. ślub). Strojem wieczorowym dla mężczyzny jest w zależności od rangi uroczystości smoking albo frak. Towarzysząca mu kobieta założy natomiast krótką suknię, suknię koktajlową albo wieczorową, kostium wieczorowy albo długą suknię wieczorową (balową). Smoking jest noszony jedynie po godzinie 20:00, w sytuacji gdy na zaproszeniu zaznaczono black tie. Smoking składa się z jedno- lub dwurzędowej czarnej marynarki o klapach wykładanych czarnym atłasem i czarnych spodni z atłasowymi lampasami. Do tego dodajemy białą koszulę, która może mieć wysoki kołnierz ew. plisowany przód i zakryte guziki lub czarne spinki z kością do zapięcia. Stroju dopełniają: ręcznie zawiązana jedwabna czarna muszka, białe szelki, czarne skarpetki i czarne lakierki. Jeżeli smoking składa się z marynarki jednorzędowej to uzupełniamy go szerokim czarnym jedwabnym pasem (zwanym hiszpańskim) lub jedwabną kamizelką. W krajach o klimacie tropikalnym popularny jest również smoking z białą marynarką (na zaproszeniu pisze się wtedy summer diner jacket lub cravate noire d été). W tradycji brytyjskiej, sięgającej jeszcze czasów kolonialnych dopuszcza jeszcze noszenie w krajach szczególnie gorących smokingu bez marynarki (na zaproszeniu pisze się wtedy read sea rig). Kobieta towarzysząca mężczyźnie ubranemu w smoking ma zasadniczo swobodę wyboru sukni o ile na zaproszeniu nie zalecono długiej sukni, która pasuje zresztą w każdej sytuacji. O wyborze stroju powinno więc zadecydować wyczucie rangi uroczystości. Kobieta może więc założyć suknię krótką lub koktajlową. Frak jest noszony zasadniczo po godzinie 20:00, w sytuacji gdy na zaproszeniu zaznaczono white tie. W szczególnych okolicznościach (uroczystości z udziałem papieża, szczególnie uroczyste ceremonie dworskie) można go jednak nosić przed godziną 20:00. Frak składa się z dwurzędowej niezapinanej marynarki wysoko wciętej z przodu, której wydłużone poły sięgają od tyłu do kolan. Klapy marynarki frakowej wykładane są atłasem lub jedwabiem, a czarne spodnie zdobią jedwabne lampasy. Do fraka nosi się białą lub srebrną kamizelkę, koszulę ze sztywnym gorsem i wysokim kołnierzem zapinaną na spinki najlepiej perłowe. Stroju dopełniają: biała pikowana jedwabna muszka i czarne lakierki. Frak jest jedynym cywilnym ubraniem męskim, do którego nosi się odznaczenia (o ile jest to wskazane w zaproszeniu). Kobieta towarzysząca mężczyźnie ubranemu we frak powinna założyć długą suknię wieczorową (balową). Jest to najpełniejszy kobiecy strój wieczorowy. Suknia balowa jest zazwyczaj wykonana na miarę, z tkanin wysokiej jakości. Powinna być uzupełniona narzuconym na ramiona koronkowym szalem lub futrzaną etolą.

6 Załącznik 3 Niewybaczalne błędy w stroju męskim: 1. Krawat do koszuli z krótkim rękawem 2. Koszula z krótkim rękawem do marynarki 3. Nieodpowiednia długość krawata 4. Rozpięty kołnierzyk koszuli 5. Skarpetki nieodpowiedniego koloru 6. Buty nieodpowiedniego koloru 7. Kołnierzyk koszuli na guziki przy garniturze wizytowym czy wieczorowym 8. Rozpięta marynarka w pozycji stojącej 9. Zapięta marynarka w pozycji siedzącej 10. Pojawienie się w samej kamizelce 11. Zapięte wszystkie guziki w kamizelce 12. więcej niż jeden element ubioru we wzorki 13. garnitur brązowy 14. Overdressed (ubrany znacznie bardziej odświętnie niż inni wszyscy w garniturach on w smokingu) i underdressed (ubrany nie tak odświętnie jak inni wszyscy w smokingach on w garniturze.

7 Załącznik 4 Wiązanie krawata Węzeł prosty (four-in-hand) na uroczystości, do pracy, dla osób wysokich, do kołnierzyka wąskiego Węzeł ten nazywany jeszcze czasami węzeł w czwórkę", nie bez powodu jest określany również jako prosty bardzo łatwo się go wiąże i nawet wśród krawatowych nowości od razu robi wrażenie. Four-in-hand jest zdecydowanie wielofunkcyjny: w połączeniu z różnymi materiałami pasuje prawie do każdego fasonu kołnierzyka. Four-in-hand jest wciąż węzłem inicjującym", którego każdy chłopiec uczy się od swojego ojca. Spotyka się go jeszcze pod różnymi nazwami, takimi jak węzeł włoski" albo węzeł staroniemiecki" - w zależności od kraju, który akurat uważa się za odkrywcę tego prostego wiązania. Dodatkowa zaleta: technika wiązania chroni krawat! Wielu zwolenników Four-in-hand stara się za zawiązać krawat jak najprecyzyjniej, tymczasem dla tego typu węzła charakterystyczna jest asymetria! Właśnie dzięki niej może on służyć nie tylko jako węzeł inicjujący, lecz jest również odpowiedni dla wszystkich, którzy chcą zademonstrować swój indywidualizm czy urok. Sposób wiązania W kilku słowach - asymetryczny - do wąskich i nieco szerszych kołnierzyków - z każdej tkaniny krawatowej - klasyczny - rozwiązuje się sam - na wszelkie okazje

8 Węzeł półwnidsorski (na przyjęcia, do pracy, dla osób wysokich i niższych, do kołnierzyka szerokiego) Tak zwany prosty" czy półwindsorski" węzeł cieszy się dużym powodzeniem, ponieważ jest dość symetryczny, łatwy do wiązania i uniwersalny. Wykonany z wąskiego krawata z cienkiego materiału węzeł ten pasuje do każdego fasonu kołnierzyka. Jeżeli chcesz wypełnić nim szeroki rozstaw koniuszków kołnierzyka, będziesz potrzebować krawata szerszego albo z grubszego materiału. Węzeł windsorski wolą przede wszystkim mężczyźni o mocno zarysowanym podbródku. Uważają, że lepiej do nich pasuje niż wąski czy asymetryczny typ wiązania. Aby otrzymać jak najbardziej symetryczny i trójkątny kształt węzła windsorskiego, powinieneś delikatnie nadać mu odpowiednią formę, zanim go zaciągniesz. Jeżeli zastosujesz szeroki krawat, węzeł straci zarys wąskiego trójkąta, ale zyska na szerokości. Można osiągnąć dobry efekt, jeśli przed finalnym zaciągnięciem lekko przyciśnie się krawat w taki sposób, aby powstały dwie podłużne fałdy z lewej i z prawej strony węzła. Należy ukształtować je palcami, jednocześnie zaciągając węzeł. Sposób wiązania W kilku słowach - (prawie) symetryczny - do kołnierzyków o szeroko rozstawionych koniuszkach - niewyszukany - do krawatów wąskich i średnio szerokich - również do grubych tkanin (będzie bardzo duży)

9 - doskonały z tkanin cienkich lub elastycznych - nie rozwiązuje się sam, odpowiedni do długiej szyi i mocnego, prostokątnego podbródka Węzeł Kelvin ( na uroczystości, do pracy, dla osób wyższych, do wąskiego kołnierzyka) Węzeł Kelvin dopiero rozpoczyna swój triumfalny pochód wśród zwolenników krawata. Dzięki małemu, eleganckiemu i symetrycznemu kształtowi wkrótce pewnie zdobędzie więcej fanów. Ostatni krok wiązania można wykonać na dwa sposoby (patrz rysunki). Szeroki koniec krawata można wsunąć przez przednią lub tylną poprzeczkę (oplecenie) węzła. Po wsunięciu przodem powstaje normalny" Kelvin, po wsunięciu tyłem zostaje na zewnątrz dodatkowy krąg" podobny do węzła skrzyżowanego. Ten typ wiązania jest określany również jako diagonalny. Tę samą nazwę nosi inny węzeł, lecz wiąże się go inaczej i wygląda on bardziej elegancko. Sposób wiązania W kilku słowach - symetryczny - wąski - do małych kołnierzyków - do krawatów cienkich i średnio grubych - wariant diagonalny: fason ekstrawagancki - nie rozwiązuje się sam

10 Zwykłe wiązanie muszki Muszka jako ozdoba szyi narodziła się w okresie Regencji. Początkowo wiązano muchy dosyć pokaźnych rozmiarów. Stopniowo, aż do XIX wieku, zmniejszała się jej wielkość. Do naszych czasów w modzie pozostały dwie jej odmiany. Zwykła mucha to idealna ozdoba dla mężczyzn chcących oryginalnie podkreślić swoją osobowość i w elegancki sposób wyróżnić się z tłumu. Najlepiej zacząć najpierw od zwykłego węzła, jeżeli dotąd nie nosiłeś muszki albo używałeś wcześniej zawiązanej (gotowej). W obu przypadkach ogromnie ważne jest, abyś nie wykręcał materiału w trakcie wiązania w przeciwnym razie nigdy nie wyjdzie ładna talia i gładkie skrzydełka. Zwykła muszka jest łatwa do zawiązania i idealnie nadaje się do noszenia na co dzień w intensywnych kolorach, a także na służbowe i prywatne okazje. Sposób wiązania 1. Najpierw wyrównać długość obu końców wstążki. 2. Lewy koniec wstążki zagiąć z przodu w pętelkę, tak aby koniuszek był skierowany w prawą stronę (tak powstanie prawe skrzydełko muszki) 3. Teraz chwycić drugi koniec wstążki i przełożyć go w środku nad prawym skrzydełkiem do góry. 4. Ten sam koniec wstążki wetknąć od góry do pętli i pociągnąć go do dołu. 5. Aby uformować lewe skrzydełko muszki, wkładamy koniec wstążki do pętelki i lekko przekręcamy koniuszek wstążki do tyłu. Skrzydełko przekładamy od przodu przez pętle połowy węzła. 6. Ściągamy kokardkę i ładnie rozprostowujemy oba jej skrzydełka. Węzeł nie powinien być tak mocno zaciśnięty jak w wersji klasycznej.

11 Załącznik nr 5 Eleganckie dodatki do ubrań Spinka do krawata Są tacy, którzy uważają, że spinki do krawata są w złym guście (np. M. A. Brzozowski i R. Wysocki, którzy ironicznie stwierdzają: spinka do krawata ułatwia pracę kelnerom ) czy tacy (np. L. Jabłonowska i G. Myśliwiec), którzy uznają, że spinki mogą być uważane za przejaw niezbyt wyszukanego smaku, ale jednak dopuszczają jej użycie, gdy jest dyskretna i harmonizować będzie z innymi szczegółami ubrania. Edward Pietkiewicz, autor Protokołu dyplomatycznego dopuszcza bez zastrzeżeń ich używanie. Cóż tu zatem możnana poradzić. Może jednak lepiej tych spinek nie używać chyba, że natrafimy na taką, którą każdy nazwie pięknym drobiazgiem. Sygnet Niektórzy specjaliści twierdzą, że elegancki mężczyzna nie powinien nigdy zakładać na palec sygnetu. Wielu jednak uznaje, że sygnet ma prawo się pojawić na palcu mężczyzny, ale raczej tylko wtedy, gdy jest to autentyczny sygnet rodowy noszony przez reprezentanta tego rodu (zakładamy go wtedy na czwarty palec lewej ręki). Pasek i szelki Elegancki mężczyzna nosi do spodni (gdy ma na sobie strój weekendowy lub garnitur) w większości wypadków, odpowiednio kolorystycznie dobrany pasek skórzany (nie nosi się go do smokingu, fraka czy spencera). Musi być dopasowany co do długości (po zapięciu jego koniec nie może zwisać). Powinien być dobrany do koloru butów (tak twierdzą wszystkie podręczniki savoir vivre`u), guzików w garniturze w taki jednak sposób, by był tego samego koloru, co buty (oraz tej samej faktury i z tego samego materiału), lecz w innym odcieniu (tylko, gdy pasek i buty są czarne mogą być w tym samym odcieniu). Gdy buty są więc zamszowe pasek również powinien być zamszowy. Tak więc powinien być z reguły (tak jak buty) albo czarny albo brązowy. Pasek powinien być szerokości ok. 3-4 cm, a jego klamerka powinna być spokojna i stonowana bez żadnych ozdób (typu podobizna Elvisa Presleya czy rogi byka), dopasowana kolorem do spinek i koperty zegarka. Elegancki mężczyzna nosi pasek do stroju weekendowego i garnituru w większości wypadków, z czego wynikałoby, że nie we wszystkich. W niektórych bowiem wypadkach zakłada szelki. gdy albo w spodniach nie ma szlufek albo, gdy następuje wypadek szczególnych preferencji np. gdzie klatka piersiowa linią wypukłą przechodzi w biodra, odkrywamy, że istnieje coś, co się nazywa siłą ciężkości. To sprawia, że bezceremonialnie zsuwają się spodnie.... Szelki powinny być ze skórzanymi pętelkami, przypinane na guziki (a nie zapinane na klamerki) i nigdy nie powinno być ich widać. Są doskonałym dodatkiem dla mężczyzn, którzy nie mogą o sobie powiedzieć, że są szczupli.

12 Inne ozdoby Pewne typy ozdób są dla mężczyzn wprost zabronione. Należą do nich kolczyki, pierścionki, łańcuszki i łańcuchy (oprócz, oczywiście, łańcuszka z krzyżykiem czy medalika), bransoletki (chyba że do zegarka), wymyślne guziki i wszystko to, co można wprost i bez żadnej wątpliwości określić jako biżuterię. Specjaliści od ubioru twierdzą, że : Mężczyzna upierścieniony i obwieszony biżuterią nie robi dobrego wrażenia, wygląda raczej na kogoś z półświatka Złoty łańcuch współgra jedynie z dresami ludzi z miasta; takoż gruba bransoleta, Przystrajanie się pierścieniami, bransoletami, łańcuchami i innymi ozdobami jest w bardzo złym guście i tworzy mało męski wizerunek. W niemieckim podręczniku dobrego wychowania czytamy zaś: Mężczyźni noszący złote łańcuszki i bransoletki robią wrażenie ludzi niepoważnych Wszystkie podręczniki savoir vivre`u są zgodne: ozdób powinno być ich jak najmniej i powinny być bardzo dyskretne. Opinię specjalistów świetnie i dobitnie podsumowuje Edward Pietkiewicz - noszenie ozdób to przywilej kobiety, widoczny w ubraniu luksus nie jest przeciwieństwem biedy, ale wulgarnością. Załącznik nr 6 Chusteczki jakie i jak je stosować? Bardzo wygodne, praktyczne, higieniczne, tanie i powszechnie dostępne są chusteczki papierowe. Używajmy ich do woli, ale tylko wtedy gdy nikt nas nie widzi. Elegancki mężczyzna używa trzech rodzajów chusteczek płóciennych: do bezpośredniego użytku bawełniana biała lub kolorowa (jej kolorystyka powinna być dobrana do kolorystyki pozostałych elementów ubioru), którą nosi starannie złożoną i wyprasowaną w lewej kieszeni spodni, biała, bawełniana, którą udostępnia się damie, gdy ta jej potrzebuje (ubrudziła się lub płacze; po jej użyciu kobieta zwraca ją dopiero po upraniu albo też, co jest przyjęte, zachowuje na pamiątkę), którą nosi się starannie złożoną i wyprasowaną w prawej, wewnętrznej kieszeni marynarki; najczęściej jedwabna (często batystowa; ale może być z lnu do fraka lub smokingu lub z bawełny na co dzień) biała lub kolorowa tzw. poszetka (pochette) czy pawi ogon, którą nosi w kieszonce na piersi i która służy tylko do ozdoby. Chusteczki te są obowiązkowe do wszystkich garniturów oprócz sportowego (w sportowym można je nosić). Chusteczki służące do użytku znajdują się w tych właśnie, a nie innych kieszeniach dlatego, ponieważ mężczyzna ma po nie sięgać lewą ręką (prawa ma pozostać wolna). Używamy je szybko i dyskretnie (np. odwracając się plecami do innych osób). Używając chustki nie rozkładamy jej całkowicie, a po użyciu składamy ją luźno i taką wkładamy do kieszeni. Najwięcej problemów wiąże się z poszetką. Zawsze powinna być dyskretna i nie powinna posiadać żadnych napisów z wyjątkiem monogramu właściciela. W ubiorach najbardziej uroczystych powinna być bezwzględnie biała złożona w sposób prosty (prezydencki) i wystająca z kieszeni na ok. 1 cm lub w formie trójkąta. W pozostałych może być, jak czytamy w większości podręczników savoir vivre kolorowa, dobrana kolorystycznie do krawata (w takim samym, ale nie tym samym kolorze czy wzorze). Edward Pietkiewicz w swoim Protokole dyplomatycznym twierdzi, że taka chustka może być tylko w ubraniu sportowym, a w ubraniu spacerowym powinna już być biała, biała

13 w delikatne paski albo kratę, nie powinna być ułożona w ząbki, zwisać i wystawać zbyt pretensjonalnie. Autorzy niektórych podręczników savoir vivre`u jak również wielu producentów odzieży lansuje chusteczki z tego samego materiału co krawaty. Taką opcję odrzuca jednak Protokół dyplomatyczny i większość podręczników (w tym również te najpoważniejsze). Pytanie: dlaczego? Tak po prostu jest i nic się na to nie poradzi. Najczęściej stosuje się pięć sposobów składania poszetki: trójkąt, prosty (prezydencki), bukiet (cztery ząbki), tulipan i kwiatek. Ostatnie trzy sposoby stosujemy tylko w strojach weekendowych, sportowych i spacerowych. Załącznik 7 Męskie perfumy: jak ich używać? Mężczyzna powinien być zapachowo oszczędny, używać zawsze tylko dobrych szamponów, kremów i dezodorantów. Ważne jest, żeby wszystkie pachnidła miały ten sam zapach. Dezodorantu i wody kolońskiej używaj tylko bezpośrednio do ciała, a nigdy do pokropienia koszuli czy garnituru. Zapachowe płyny stosuj dyskretnie, aby nie sygnalizowały twojej obecności w otoczeniu. Można tu dodać, że planując swoją zapachową obecność w życiu towarzyskim należy pamiętać o tym, żeby nie utrudniała ona innym doznań zapachowych podczas posiłków oraz nie wywoływała u nikogo bólu głowy (zawsze trzeba tu pamiętać o osobach posiadających skłonności do migreny, u których intensywny zapach może ją wywołać). W perspektywie savoir vivre panowie powinni pamiętać o trzech sprawach w związku z pachnidłami. Po pierwsze, nie należy ich nadużywać. Trzeba na to bardzo uważać. Nie tylko zatruwa to innym życie, ale powoduje, że tak woniejący mężczyzna staje się śmieszny i żałosny. Po drugie, używając wszelkich wód po goleniu należy starannie umyć ręce, bo inaczej ten ostry zapach przenosi się na osoby i przedmioty, których się dotyka. Po trzecie, udając się gdzieś z kobietą należy powstrzymać się od użycia pachnidła lub użyć go bardzo dyskretnie, by nie zasłaniać swoim zapachem zapachu perfum kobiety.