W Pałacu Prezydenta RP

Transkrypt

1 " 5tee W Pałacu Prezydenta RP Od pierwszej edycji plebiscytu o tytuł Złotego Inżyniera Przeglądu Technicznego tj. od 1994 r. celem Przeglądu Technicznego było z jednej strony podnoszenie prestiżu inżynierów, a z drugiej honorowanie wybitnych ich przedstawicieli. Przed 20 laty na początku transformacji ustrojowej nie bardzo doceniano rolę środowiska technicznego w przekształceniach gospodarczych. I chociaż obecnie świadomość, iż bez udziału inżynierów nie można budować innowacyjnej, konkurencyjnej gospodarki, jest znacznie większa niż przed 20 laty, to jednak ciągle za mało korzysta się z ich wiedzy, umiejętności i doświadczenia. Mamy w kraju olbrzymi potencjał dobrze wykształconych inżynierów, którzy często chcąc realizować swoje twórcze pasje muszą szukać pracy poza granicami kraju. Tym większe mamy uznanie dla tych którzy mimo niedostatecznej motywacji (tak ekonomicznej jak i zawodowej) dla inżynierów, osiągnęli sukcesy w kraju i w czasie przemian gospodarczych, kryzysu i niestety małego zrozumienia wkładu dokonań inżynierskich w życie społeczne, kulturę i gospodarkę. Najlepszym dowodem, że jest to bardzo znaczący wkład, są życiorysy zawodowe laureatów plebiscytu, którzy przez te 20 lat odebrali" laury wyróżnionych, srebrnych, złotych a ostatnio diamentowych inżynierów. Finał 20 edycji plebiscytu zgromadził prawie wszystkich laureatów od pierwszych z 1994 r. do tych, którzy otrzymali dyplomy i statuetki 25 marca 2014 r. w Pałacu Prezydenckim w Warszawie. Objęcie tej jubileuszowej edycji plebiscytu przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Honorowym Patronatem 25 lat Wolności" dało wiele satysfakcji nie tylko laureatom, ale licznie przybyłym na uroczystość przedstawicielom społeczności technicznej. Osobisty udział Pana Prezydenta Bronisława Komorowskiego oraz udekorowanie Brązowymi i Złotymi Krzyżami Zasługi dodało tej jubileuszowej edycji plebiscytu ogromnego splendoru. Wśród licznie przybyłych gości w uroczystości uczestniczyli: sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP Olgierd Dziekoński, podsekretarz stanu w MNiSW Daria Nałęcz, podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki Grażyna Henclewska, którzy wraz z redaktor naczelną Przeglądu Technicznego, prezes FSNT-NOT Ewą Mańkiewicz-Cudny wręczali dyplomy i statuetki laureatom. Nauki techniczne reprezentowali: prof. Michał Kleiber - prezes PAN, prof. Tadeusz Więckowski rektor Politechniki Wrocławskiej, przewodniczący Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych prof. jan Szmidt - rektor Politechniki Warszawskiej, prof. Henryk Krawczyk - rektor Politechniki Gdańskiej, prof. Stanisław Bielecki - rektor Politechniki Łódzkiej, prof. Leszek Rafalski - Przewodniczący Rady Głównej Instytutów Badawczych, a także wielu wybitnych naukowców z uczelni i instytutów badawczych. W Sali Kolumnowej Pałacu Prezydenckiego byli obecni parlamentarzyści, ministrowie z lat poprzednich w resorcie nauki i gospodarki, Zarząd FSNT-NOT: Ewa Mańkiewicz-Cudny- prezes, wiceprezesi: janusz Dyduch, Stefan Góralczyk, Grzegorz Lipowski, Józef Suchy oraz sekretarz generalny jacek Ku bielski, prezesi Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych, a także reprezentanci Terenowych Jednostek Organizacyjnych FSNT-NOT. Na podkreślenie zasługuje udział w jubileuszu Honorowych Złotych Inżynierów, w tym m.in.: Wiesława Ochmana (tenor operowy), prof. Jacka Molla (kardiochirurg), Krzysztofa Michalskiego (dziennikarz), Marka Majewskiego (satyryk) oraz 250 laureatów z lat poprzednich. Po wręczeniu Krzyży Zasługi, dyplomów i statuetek laureatom plebiscytu Złoty Inżynier 2013 uczestnicy spotkania przeszli do kuluarów, gdzie nawiązywali kontakty naukowe, biznesowe i koleżeńskie. Jubileusz 20-lecia plebiscytu o tytuł Złotego Inżyniera zgromadził największa liczbę dotychczasowych laureatów naszego plebiscytu, członków Klubu Złotego Inżyniera PT. Taka okazja, aby znakomita większość laureatów, wybitnych twórców techniki, spotkała się razem nie zdarza się często. Stworzyło to możliwość do prowadzenia nieformalnych rozmów osób z różnych zakątków kraju, reprezentujących różne dziedziny techniki, a jednocześnie pełniących różne funkcje zawodowe. Z okazji 20-lecia plebiscytu po zakończeniu uroczystości w Pałacu Prezydenckimi wszyscy starzy" i nowi" laureaci udali się do Warszawskiego Domu Technika do Sali Konferencyjno-Balowej, w której odbyły się wszystkie poprzednie finały plebiscytu. Tu laureaci z pierwszych lat plebiscytu otrzymali znaczki i legitymacje potwierdzające członkostwo Klubu Złotego Inżyniera PT, a mgr inż. Janusz Tokarzewski odebrał z rąk Ewy Mańkiewicz-Cudny i wiceprezesa FSNT-NOT Józefa Suchego statuetkę Złotego Inżyniera za rok Wszystkim laureatom jeszcze raz gratulujemy. Honorowy Zloty Inżynier 2013 Leszek Cichy zaprezentował krótki film z wyprawy zimowej w Himalaje. Czas biegnie szybko, zacierają się w pamięci słowa i obrazy. W celu ich upamiętnienia zamieszczamy fotoreportaż oddający, na tyle ile to możliwe, atmosferę i przebieg uroczystości w Pałacu Prezydenckim oraz spotkanie Klubu Złotego Inżyniera. Specjalne słowa podziękowania od społeczności technicznej należą się Panu Prezydentowi RP Bronisławowi Komorowskiemu za umożliwienie zorganizowanie uroczystości 20-lecia plebiscytu w Pałacu Prezydenckim, ale co najważniejsze za osobisty udział w uroczystości. Dziękujemy również ministrowi Olgierdowi Dziekońskiemu i pracownikom Kancelarii za współpracę i doskonałą organizację uroczystości. Ewa Mańkiewicz-Cudny

2 Dr inż. Ryszard Kardasz, Diamentowy Inżynier 2013" Chciałem być architektem, ale rodzice, chyba kierując się tradycjami rodzinnymi, bo wujek był inżynierem w Autosanie w Sanoku, skąd pochodzę, zdecydowali o wyborze kierunku studiów politechnicznych. Jednak nie byłem taki całkiem bezwolny. Bo później wielokrotnie odczuwałem satysfakcję, takie twórcze zadowolenie. Szczególnie gdy na Politechnice Wrocławskiej pisałem pracę doktorską z teorii maszyn i mechanizmów, i uzyskałem tytuł doktora nauk technicznych. W 1991 r. zostałem dyrektorem Ośrodka Badawczo-Rozwojowego w Stalowej Woli, gdzie miałem 100% wpływ na wdrażanie swoich pomysłów. Nie wykluczam, że gdybym został architektem, to może twórcze zadowolenie byłoby większe. Na pewno nie byłbym menedżerem. Bo kiedy pojawiły się możliwości sprawdzenia swoich umiejętności z zarządzania, postanowiłem z nich skorzystać i - po ukończeniu stosownych kursów-z powodzeniem startowałem w konkursach na członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa. Nie jestem menedżerem, który siedzi tylko za biurkiem i podpisuje kwity. Dużo rozmawiam z inżynierami w naszym Biurze Konstrukcyjnym, staram się rozumieć co robią. Oczywiście to są różne branże, bo w Stalowej Woli pracowałem właściwie w artylerii, gdy w PCO są to optoelektronika, elektronika, radary, radiolokacja, systemy dowodzenia. Frapujące jest zrobienie urządzenia, które widzi w nocy, czy nadlatujący obiekt namierza z odległości ponad 100 km. Frajdą jest też zrozumienie jak one działają. Jestem dumny z przeprowadzonej restrukturyzacji Huty Stalowa Wola, którą - kiedy na początku transformacji straciła odbiorców i wpadła w tarapaty - przekształciłem w firmę zbrojeniową. Podobnie było z Przemysłowym Centrum Optyki (PCO). Kiedy do niego przyszedłem, to praktycznie musiałem stworzyć nową ofertę i zbudować nową fabrykę. Dosłownie: od podstaw, w innym miejscu. Lubię przebywać w domu z rodziną, szczególnie w weekendy. Właśnie buduję kolejny dom, co traktuję jako hobby, bo według własnego projektu. Oznacza to, że chyba coś z tego niedoszłego architekta we mnie zostało. Zbieram zegary z mechanizmami, mam m.in. XIX-wieczny. Podczas ich kolekcjonowania, a lubię zbierać różne rzeczy, poznałem i trochę się nauczyłem ich mechaniki. Na emeryturze zacznę malować. Zona Helena uczy matematyki w liceum. Mamy dwóch synów: Marcin jest inżynierem, a Hubert skończył SGH, ale ma własną firmę chemiczną, więc też jest inżynierem, choć bez wykształcenia. Mam wnusię i dwóch wnuczków. Prof. dr inż. Stanisław Adamczak, Złoty Inżynier 2013" w kategorii Nauka" W Liceum Ogólnokształcącego Collegium Gostomianum interesowała mnie historia, bo w rodzinnym Sandomierzu było ją widać na każdym kroku. Ale kiedy starszy brat, Antoni, zaczął studia na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej, to pomyślałem by pójść w jego ślady, a historię traktować jako hobby. Zwłaszcza kiedy brat powiedział, że ma egzamin z metrologii. Jak to, to was uczą o pogodzie? Nie skojarzyłem wówczs, że metrologia jest innym obszarem wiedzy, niż meteorologia. I studiowaliśmy na tym samym wydziale. A ta pomyłka sprawiła, że jako specjalność wybrałem metrologię: przyrządy i systemy pomiarowe, którą z punktu widzenia inżynierskiego, bo jest w budowie maszyn, zajmuję się cały czas. W trakcie studiów odkryłem duże możliwości pracy zawodowej rozwijając badania naukowe, niezbędne w mojej pracy dyplomowej. Kiedy mogłem podjąć pracę naukową w nowopowstającej Kielecko-Radomskiej Wyższej Szkole Inżynierskiej (obecnie Politechnika Świętokrzyska), postanowiliśmy z żoną osiedlić się w Kielcach. Wcześniej, bo pod koniec studiów, znalazłem się w nich przypadkiem, a ponieważ działała w nich Fabryka Łożysk Tocznych Iskra, więc z ciekawości do niej poszedłem i zobaczyłem jak bardzo silnie jest związana z nowoczesną techniką. Pewne systemy i przyrządy pomiarowe nie tylko nie były znane w kraju, ale nie były przedmiotem nauczania na PW! Zaraziłem się techniką pomiarową w przemyśle łożyskowym, bo jej celem było osiągnięcie wysokiej dokładności w produkcji i montażu. Ta technika tak mnie zafascynowała, że doktorat był związany z przemysłem łożyskowym, a w fabryce wykonywałem prace eksperymentalne. Wówczas zrodził się też pomysł rozwinięcia metod pomiarów zarysów kształtu elementów łożysk i po 10 latach był podstawą pracy habilitacyjnej. Po jej obronieniu rozpoczęła się moja samodzielna kariera naukowa. Udało mi się opracować wiele nowych metod, mam 15 patentów, z których kilka zostało wdrożonych, ale przede wszystkim udało się opracować systemy do pomiaru dokładności wykonania dużych części, np. w przemyśle okrętowym czy hutnictwie. Cały czas mam kontakt z młodzieżą, którym się pasjonuję: jestem instruktorem ZHP i organizowałem obozy, m.in. w Bieszczadach. 40 lat temu powstał, wciąż działający, Harcerski Zespół Wokalno-instrumentalny Wołosatki", przez który przewinęło się generacji. Zespół amatorski, ale reprezentujący profesjonalny poziom, bo tworzą go uczniowie szkół muzycznych. Od początku jestem zaangażowany w organizację Olimpiady Wiedzy Technicznej: początkowo w Komitecie Wojewódzkim, a od 20 lat jestem jego przewodniczącym. Zgodnie z tradycją, finał tegorocznej jubileuszowej 40. OWT odbędzie się w Kielcach. Przed laty wpadliśmy z żoną na pomysł ogólnopolskiego konkurs Student wynalazca", który od 4 lat organizowany jest na Politechnice Świętokrzyskiej. Cieszy się sporą popularnością: w ostatniej edycji oceniano 86 prac. Wielką satysfakcję dało mi wyróżnienie w plebiscycie PT" w kategorii Młody Inżynier" mojego wychowanka, Norberta Radka, którego kariera bardzo dobrze się rozwinęła i pół roku temu obronił habilitację.hobby to także turystyka górska (krajowa i zagraniczna - w ciągu 10 lat przeszedłem wszystkie pasma Karpat ukraińskich) i historia, głównie dotycząca Sandomierza, który założono w Średniowieczu. Żona, Alicja, jest prezesem Urzędu Patentowego RR Syn Radosław, dr nauk matematycznych, jest nauczycielem akademickim w Uniwersytecie Warszawskim.

3 Inż. Tadeusz Glazer, Złoty Inżynier 2013" w kategorii Jakość" Od małego interesowała mnie technika, jak każdego chłopaka. Po szkole podstawowej podjąłem decyzję, zaakceptowaną przez rodziców, o kontynuowaniu nauki w technikum mechanicznym. Na studiach pogłębiałem wcześniej zdobytą wiedzę. Po ukończeniu Politechniki Warszawskiej na wydziale mechanicznym-technologicznym uzyskałem tytuł inżyniera mechanika. Pracę zawodową rozpocząłem jako technolog w Zakładach Wytwórczych Urządzeń Telefonicznych (dziś grupa Siemens), a następnie byłem młodszym konstruktorem narzędzi specjalnych. Dlatego, gdy zaproponowano mi samodzielną pracę konstruktora w podwarszawskiej Fabryce Wyrobów z Proszków Spiekanych (dziś POLMO Łomianki), długo się nie zastanawiałem. W tym czasie w FWzPS wytwarzane były detale przy wykorzystaniu mało jeszcze znanej w kraju technologii proszków spiekanych metali, a także części i podzespoły dla przemysłu motoryzacyjnego. W latach pracowałem na wielu stanowiskach, m.in. konstruktora, kierownika biura konstrukcyjnego, dyrektora technicznego - głównego inżyniera, dyrektora Zakładu Elektrotechniki. Awans na kolejne szczeble zarządzania był dla mnie zawsze wielkim wyróżnieniem i osobistą satysfakcją, którą mogę porównać do tej, gdy po wielu, wielu latach prowadziłem wykład na Politechnice Warszawskiej. W tej samej auli, w której jeszcze niedawno" sam studiowałem. Po przeszło 30 latach pracy na stanowiskach kierowniczych w przemyśle, w tym realizacji zadań dotyczących międzynarodowych standardów zarządzania, filozofii zarządzania przez jakość oraz doświadczeń z systemowych rozwiązań w polskich i japońskich organizacjach, mogę tę wiedzę dzisiaj pogłębiać i pożytkować w swojej pracy zawodowej, co daje mi wiele satysfakcji. Od 2005 r., jako Dyrektor ds. Badań i Certyfikacji w Polskim Centrum Badan i Certyfikacji S.A., zajmuję się nie tylko kierowaniem i nadzorowaniem realizowanych zadań w tym obszarze, ale również oceną sposobu zarządzania, według międzynarodowych standardów i norm, w różnych organizacjach biznesowych oraz w administracji rządowej i samorządowej. Poznaję nowych ludzi, stykam się z nowymi problemami, na które trzeba odpowiednio spojrzeć, zrozumieć je, pogłębiając na bieżąco wiedzę w tym zakresie. Nie jestem pracoholikiem, ale tę pracę bardzo lubię choć mocno mnie angażuje, więc wolnego czasu dla siebie i najbliższych mam niewiele. Jeśli uda mi się go jednak troszkę wygospodarować, to bardzo chętnie obcuję z przyrodą. Jadę na południe Polski, do Zakopanego, Małego Cichego na narty. Wynieśliśmy się z rodziną z Warszawy na jej obrzeża. Mieszkamy pod lasem, co pozwala na bliski kontakt z naturą. Bardzo lubię usiąść we własnej oranżerii i posłuchać śpiewu ptaków. To coś wspaniałego popatrzeć jak w zimie bażanty przefruwają przez ogrodzenie, by zjeść wysypane dla nich ziarno, a wiosną przyroda budzi się do życia. Żona Mirosława zajmuje się projektowaniem wnętrz. Córka Katarzyna, pracuje w Biurze Prasowym Prezydenta RFJ wcześniej pracowała w telewizji, była także asystentką wicemarszałka Sejmu, Macieja Płużyńskiego. Mamy też 9-letnią wnusię, Mariankę. Trzecioklasistkę, która - jak to u dziadków - jest naszym oczkiem w głowie. Inż. Antoni Greń, Złoty Inżynier 2013" w kategorii Menedżer" Ponieważ całe swoje życie zawodowe związałem z zakładami Fiat Auto Poland, mogę ocenić źródła naszego sukcesu we współpracy z tym światowym potentatem samochodowym. Złożyło się na to przede wszystkim systematyczne gromadzenie doświadczeń; współpraca z Fiatem trwa od bardzo wielu lat i, niezależnie od ogromnych zmian politycznych, technologicznych, rynkowych w Polsce i we Włoszech ta ciągłość nigdy nie została zerwana. To zasługa ludzi, którzy stale podnosili swoje kwalifikacje i standard działania. Zdobyli w ten sposób zaufanie zarówno włoskiej centrali jak i klientów. W Polsce wiele umów kooperacyjnych uległo przerwaniu, wiele firm upadło, a współpraca z Fiatem stale była i jest owocna. Tak się szczęśliwie złożyło, że zakłady zlokalizowano w Bielsku-Białej i w Tychach, w regionach bardzo aktywnych gospodarczo, gdzie nie brakuje doświadczonej kadry i tradycji przemysłowych, zwłaszcza w dziedzinie mechaniki. Dzięki temu współpraca taka mogła się z czasem rozwinąć i obecnie działa kilkanaście spółek o różnych specjalnościach, zatrudniających tysiące osób. Tylko nasz tyski zakład zatrudnia 3500 pracowników. Ja też jestem inżynierem mechanikiem po Politechnice Łódzkiej i mogę z satysfakcją stwierdzić, że nasi absolwenci, inżynierowie i technicy w niczym nie ustępują kadrze innych europejskich potentatów samochodowych. Nie ma potrzeby zatrudniania fachowców z Włoch. Dzięki wieloletniej pracy nad jakością obecnie nasze zakłady są całkowicie równorzędne z fabrykami włoskimi. Produkujemy w Tychach m.in najnowsze modele Fiat 500, Abart, Lancia Ypsylon, Forda K, a w Bielsku- Białej najnowocześniejsze silniki wysokoprężne i benzynowe. Ogromną większość produkcji, tzn. ok. 99% aut sprzedajemy na rynkach światowych, na wszystkich kontynentach. Obecnie kieruję fabryką w Tychach, ale przez wiele lat zajmowałem się koordynacją prac nad jakością i systemami jakości. Miałem też okazję sprawdzić się w pracy w fabrykach włoskich. Nasz zakład zdobył m.in w 2006r Europejską Nagrodę Jakości oraz Złoty Poziom World Class Manufacturing (WCM). To szczególnie cenna nagroda, gdyż jakość rozumiana jest tu kompleksowo, jako obejmująca wszystkie aspekty działania firmy, nie tylko same procesy technologiczne. Dzięki temu zakłady z grupy Fiat Auto Poland mogły zdobyć wysoką renomę w Europie korzystając z materiałów i podzespołów wytwarzanych w kraju. Jeżeli mam trochę czasu na odpoczynek, chętnie spędzam go na nartach, korzystając ze stoków w Beskidach no i oczywiście ze wspaniałych słonecznych tras włoskich.

4 Mgr inż. Andrzej Szczepocki, Złoty Inżynier 2013" w kategorii Ekologia" Ukończenie Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Wolborzu ukierunkowało moje dalsze kształcenie i początek pracy zawodowej. Potem - studia związane z mechanizacją rolnictwa na SGGW, a po nich krótka praca w zakładzie usług technicznych. Szybko jednak przeszedłem do administracji terenowej obejmując urząd naczelnika gminy. Z czasem trafiłem do administracji wojewódzkiej, a po zmianach w 1989 r. zostałem mianowany przez premiera Tadeusza Mazowieckiego na stanowisko Wojewody Piotrkowskiego i funkcję tę sprawowałem do 2004 r. Swoje kwalifikacje podwyższałem na studiach podyplomowych dla samorządowców i menedżerów. Od 18 lat zarządzam Fundacją Rozwoju Gminy Kleszczów. Dbam o rozwój regionu przy największej w Europie dziurze w ziemi". W 2017 r. skończy się jednak węgiel na terenie naszej gminy. To będzie miało wpływ na sytuację na rynku pracy. Dlatego od wielu lat realizuję inicjatywę pobudzenia regionu do działania nad tworzeniem nowych miejsc pracy. W ciągu 18 lat doprowadziliśmy w Gminie Kleszczów do powstania nowej infrastruktury komu- Mgr inż. Stanisław Wapniarski, Złoty Inżynier 2013" w kategorii High-Tech" Otrzymanie tytułu Złotego Inżyniera w plebiscycie Czytelników PT" w jego XX jubileuszowej edycji jest dla mnie wielkim zaszczytem i zarazem ogromną niespodzianką. Dziękuję wszystkim, którzy na mnie głosowali. Dziękuję swoim współpracownikom, z którymi razem zapracowaliśmy na to wspaniałe wyróżnienie. Całe swoje zawodowe życie związałem z jednym przedsiębiorstwem: ELEK- TROBUDOWĄ SA, gdzie prawie 40 lat pracowałem przy produkcji, konstruowaniu rozdzielnic średniego i niskiego napięcia. Rozdzielnic, czyli urządzeń przeznaczonych do rozdziału energii elektrycznej, wyposażonych w aparaturę łączeniową, sterowniczą, sygnalizacyjną, zabezpieczeniową. Sądzę, że miałem dużo szczęścia mogąc w ciągu tych lat się rozwijać realizując swoje zawodowe plany i marzenia, pracować w zakładzie nastawionym na rozwój techniczny produkowanych wyrobów, współpracować z wieloma kreatywnymi osobami - zarówno ze strony przełożonych, jak i podwładnych. W ciągu tych lat opracowaliśmy ponad 30 nowych typów rozdzielnic, wprowadziliśmy do produkcji konstrukcyjnie bardzo nikacyjnej, wybudowało u nas zakłady ponad 20 firm produkcyjnych z różnych branż, tworząc ponad 2,5 tysiąca nowych miejsc pracy. Wierzę, że do realizacji nowych projektów sięgniemy po środki unijne zaplanowane na lata Cieszy mnie, że po dwóch latach wyraźnego zastoju i wyczekiwaniu inwestorów ubiegły i bieżący rok cechuje się widocznym ożywieniem. Ubiegły rok poświęciłem na przygotowania bardzo ciekawych projektów, jak choćby związanych z Regionalnym Centrum Przetwarzania Surowców Wtórnych. Chodzi o nowoczesny nowoczesne rozdzielnice, w pełni przedziałowe, całkowicie zdalnie sterowane i nadzorowane, bezpieczne dla osób je obsługujących, eksploatacyjnie niezawodne. Wprowadziliśmy na polski rynek pierwsze rozdzielnice chroniące pracowników obsługi przed skutkami wewnętrznych zwarć łukowych. Prawdopodobnie jesteśmy rekordzistą świata, w ilości zaatestowanych typów rozdzielnic średniego napięcia. Tak wielka liczba wdrożonych rozdzielnic jest rezultatem strategii przyjętej przez ELEK- TROBUDOWĘ SA: jesteśmy elastyczni, budujemy rozdzielnice szyte na miarę", dostosowane do szczególnych uwarunkowań poszczególnych grup klientów, realizujemy ich nietypowe życzenia. W 2012 roku zaatestowaliśmy i wyprodukowaliśmy rozdzielnicę zdolną przenieść gigantyczne prądy zwarciowe A. Wcześniej żaden inny producent na świecie nie skonstruował tak potężnej rozdzielnicy. Spółki zależne ELEKTROBU- DOWY S.A. sprzedają nasze urządzenia również za granicą: w Rosji, Arabii Saudyjskiej, na Ukrainie... Ich sprzedaż jest możliwa dzięki skonstruowaniu i zaatestowaniu rozdzielnic dostosowanych do lokalnych rynków. Funkcjonujące w Polsce różne systemy wsparcia działalności rozwojowo-innowacyjnej - niestety - absolutnie nam nie poprojekt przetwarzania odpadów komunalnych metodą pirolizy i pierwszy projekt w Polsce oparty o proces bez dopływu tlenu. Kolejny, to zespół firm produkujących elementy do budowy elektrowni słonecznych. Myślę, że ciekawym projektem jest też rafineria produkująca ekobenzyny z odpadów rolniczych i przemysłu przetwarzającego surowce rolnicze. W tym roku ma ruszyć budowa sześciu firm z różnych branż. W połowie roku uruchomiona zostanie największa w Polsce i najnowocześniejsza w Europie odlewnia i walcownia aluminium, produkująca ze złomu aluminiowego różnej grubości blachy. Nie jestem zachwycony rozwojem innowacyjności w Polsce. Nasi naukowcy mają jednak wiele pomysłów, ale nie mają gdzie ich wdrożyć. Uważam, że lekarstwem" na wdrożenia mogłyby być inkubatory przedsiębiorczości organizowane w ramach wszystkich stref ekonomicznych. W tych strefach łatwiej byłoby wprowadzić system zwolnień podatkowych dla firm ponoszących ryzyko i koszty wdrożeń. Obecnie z tych zwolnień korzysta głównie kapitał zagraniczny. Czas, żeby w ten sposób wesprzeć rodzime firmy i polską naukę. Co do mojego czasu wolnego, spędzam go grając w tenisa lub pływając na basenie. Z przyjemnością słucham muzyki poważnej. I magają. Nie jesteśmy bowiem ani małym, ani średnim, ani zagranicznym przedsiębiorstwem, nie prowadzimy działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Całkowite - w przeciwieństwie do innych krajów UE - otwarcie polskiego rynku elektrotechnicznego nawet dla bardzo egzotycznego i jakościowo miernego importu, utrudnia wygenerowanie ze sprzedaży naszych urządzeń rozdzielczych marży proporcjonalnej do innowacyjnego wkładu i wysokiego stopnia nowoczesności naszego produktu. To sprawia po prostu, że nie stać nas na prowadzenie działalności innowacyjnej w skali zapewniającej jeszcze bardziej dynamiczny rozwój w obszarze produktowym oraz - co równie istotne - utworzenie nowych miejsc pracy.

5 Mgr Dorota Włoch, Złoty Inżynier 2013" w kategorii Zarządzanie" Inwestycjami w KGHM zaczęłam zajmować się pod koniec lat 90., kiedy ceny miedzi na świecie były bardzo niskie i trwała dyskusja, czy kontynuować budowę szybu R11 i kończyć szyb R9. Zrobiłam wówczas setki analiz, które udowadniały, że jeśli nie dokończymy tych inwestycji, po 10 latach nie będziemy w stanie utrzymać poziomu produkcji. Udało się, w analizy ktoś uwierzył. Czy stały się one drogą do mojej dalszej kariery? Trudno powiedzieć. Pod decyzją o kontynuowaniu inwestycji nie ma wprawdzie mojego nazwiska, niemniej jednak jest to sukces, który sobie cenię najbardziej, ponieważ bez tych szybów nie byłoby dzisiaj takiego wydobycia w KGHM. Kopalnia to niezwykły zakład produkcyjny, który nigdy nie przestaje się rozwijać. Człowiek wydobywając złoże, posuwa się coraz dalej, zostawiając za sobą puste pole. Cała fabryka się przesuwa, trzeba przedłużać linie energetyczne, drogi, taśmociągi, rurociągi. Do tej pracy mamy inżynierów naprawdę światowej jakości. Odwiedzałam różne kopalnie na świecie i wiem, że niepotrzebnie polscy inżynierowie czasem myślą, że gdzieś tam jest dużo mądrzejszych od nich osób. nież zaoszczędzić trochę pieniędzy. Należy powalczyć o większą obecność maszyn za granicami Polski, ponieważ uważam, że to jest naprawdę produkt światowej klasy. Razem z załogą dopracować to, co zaczęli moi poprzednicy, czyli serwisy i remonty w głównym ciągu technologicznym KGHM. Trzeba również uzupełnić miejsca, w których spółka jeszcze nie jest obecna i wprowadzać najlepsze światowe standardy w prowadzeniu serwisu, szybkim reagowaniu, utrzymywaniu instalacji w dużym stopniu gotowości technologicznej. Bardzo lubię przemysł ciężki, bo tu - w przeciwieństwie np. do elektroniki - wszystko widać, wszystkiego można dotknąć. Oczywiście jest to tradycyjnie męska branża, ale ja jestem menedżerem przygotowanym do prowadzenia firmy, w związku z czym płeć nie odgrywa tu większego znaczenia. Problem w tym, że tak ciekawa praca, która potrafi zająć każdą chwilę, jest strasznie zazdrosna o życie prywatne i nie jest łatwo zrównoważyć te dwa obszary. Mam dwóch fantastycznych synów, zdecydowanie ze zdolnościami w przedmiotach ścisłych. Myślę, że są to przyszli inżynierowie. Uwielbiam podróżować i nałogowo czytam książki, czego pewnie nie lubi moja rodzina, bo nie dosyć, że rzadko bywam w domu, to potem jeszcze pochłania mnie lektura. Mgr inż. Grzegorz Gańko, Srebrny Inżynier 2013" w kategorii Menadżer" Wybór kierunku studiów był konsekwencją wcześniejszej szkoły średniej - technikum rolniczego. Natomiast o tym, że obecnie jestem w przemyśle mleczarskim zadecydował przypadek, a w zasadzie seria przypadków. Po studiach (rok 1986), tak jak większość moich kolegów zootechników trafiłem na staż do PGR-u. Po odbyciu obowiązkowej wówczas rocznej służby wojskowej miałem jednak zmienić miejsce pracy i trafić do gospodarstwa, które z wielu powodów mi nie odpowiada- ZANAM jest spółką w grupie kapitałowej KGHM, zajmującej się produkcją maszyn górniczych i ich serwisowaniem w całym cyklu życia kopalni. Znaczna część maszyn, które jeżdżą w kopalniach KGHM, została wyprodukowana przez spółkę. Druga ważna działalność to serwisy specjalistyczne w sercu ciągu technologicznego huty i zakładów przeróbczych. Moją ambicją jako prezes ZANAM było, żeby spółka rozwijała się równie szybko, jak do tej pory, zwiększając przy okazji efektywność działania. Jest kilka pomysłów na innowacyjne rozwiązania, które poprawią jakość naszych produktów i powinny rówło. Przechodząc ulicą miasta Sierpca dostrzegłem mleczarnię, więc pomyślałem, a może tu jest praca dla mnie. Wszedłem, zapytałem i była. Zostałem instruktorem w dziale skupu. I tak już ponad 25 lat, jestem związany z tym przedsiębiorstwem. Chociaż moje stanowiska pracy się zmieniały, mam satysfakcję, bo na każdym z nich pozostawiłem swój ślad. Zajmując się skupem surowca tak go zorganizowałem, żeby odbierać mleko bezpośrednio od producentów. Teraz tak robią wszyscy, ale na początku lat 90. Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska Sierpc była jedną z pierwszych mleczarni, która taki system wprowadziła. Jako pełnomocnik Zarządu ds. wdrażania systemu ISO 9001 wdrożyłem ten system. Mamy też system bezpieczeństwa żywności HACCP Wdrożenie obu tych systemów uważam za swój kolejny sukces. Następne przyszły, gdy - już, jako wiceprezes Zarządu ds. logistyki, w latach odpowiadałem za inwestycje i rozwój. To wówczas rozpoczęliśmy procesy modernizacyjne i inwestycyjne umożliwiające spełnienie wymagań stawianych przez Unię Europejską. W tym czasie zapadła decyzja o budowie nowoczesnej serowni, którą oddano do użytku w 2007 r. W 2008 r. zostałem powołany na stanowisko prezesa Zarządu OSM Sierpc, która dysponuje dwiema no- woczesnymi serowniami mogącymi przerobić 500 tys. I. mleka dziennie. Produkuje ona 14 tys. ton sera rocznie. Dobrze zorganizowana baza surowcowa umożliwia skup na poziomie 170 mln I mleka rocznie. Ponad 40% naszej produkcji trafia na eksport i to nawet do takich krajów jak: USA. Kanada i Izrael. Dysponujemy produktami smacznymi oraz nowocześnie opakowanymi. W naszej branży nowoczesność opakowań decyduje często o sukcesie handlowym. A my podglądamy innych i blisko współpracujemy z sieciami handlowymi, które nam podpowiadają, w jakim kierunku pójść. Nasza innowacyjność w ostatnich latach polega m.in. na doskonaleniu opakowań. Uważam, że czynnikiem najbardziej wspierającym innowacyjność jest rynek. Obserwujemy go i staramy się nadążać za oczekiwaniami konsumentów. Prawdopodobnie dlatego w ostatnim okresie odbieram wiele nagród. Tytuł Wzorowy Agroprzedsiębiorca 2012 w konkursie miesięcznika AGRO, Gazela Biznesu 2011 to przykłady. Wiele nagród konsumenckich zdobyły: ser królewski" oraz serek typu włoskiego capri". Z równą troską odnoszę się do ochrony środowiska. Z mleczarnianych odpadów w naszej OSM powstaje w biogaz. W wolnym czasie gram w siatkówkę oraz uprawiam turystykę kajakową.

6 Dr inż. Eugeniusz Głuchowski, Srebrny Inżynier 2013" w kategorii High-Tech" Uroczystość wręczenia dyplomów i statuetek zwycięzcom plebiscytu Czytelników Przeglądu Technicznego" o tytuł Złotego inżyniera," mająca miejsce w Pałacu Prezydenckim w obecności prezydenta R^ w naturalny sposób skłania do refleksji dotyczącej przebytej drogi zawodowej. W moim wypadku z jednej strony związana była ona z wieloletnią pracą naukową i dydaktyką akademicką, z drugiej z wykorzystaniem transferu innowacyjnej wiedzy do przemysłu. W 1967 r. ukończyłem studia na Wydziale Mechanicznym - Technologicznym Politechniki Gdańskiej i podjąłem pracę na stanowisku asystenta - stażysty, początkowo w Katedrze Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem a następnie w Katedrze Hydrauliki i Pneumatyki. Tematem mojej pracy doktorskiej były zagadnienia związane z obecnością powietrza w cieczach roboczych. Pracę doktorską obroniłem z wyróżnieniem i nagrodą Ministra. Ale główną dla mnie satysfakcją było to, iż od początku pracy naukowej udawało się łączyć ją z działalnością typowo inżynierską, poprzez realizację prac wykonywanych w Katedrze na rzecz przemysłu. Były to Czy zawsze marzyłem o konstruowaniu maszyn dla przemysłu mięsnego? Nie, po prostu zawsze interesowałem się mechaniką. Na Wydziale Mechanizacji Akademii Rolniczej (obecnego Uniwersytetu Przyrodniczego) w Poznaniu rozwinąłem te zainteresowania, dzięki dobrym wykładowcom jak prof. Henryk Sęk. Wciągnęła mnie termodynamika i inne zagadnienia związane z budową maszyn. Wówczas Akademia była uważana za szkołę dyrektorów" PGR-ów i spółdzielni rolniczych. O maszynach dla przemysłu spożywczego zacząłem myśleć dzięki kolegom ze starszych lat. Trafiając do tak dobrej firmy jak Metalbud-Nowicki przekonałem się, jak trudna jest to dziedzina. Można się tu jednak wykazać jako inżynier - konstruktor. Obecnie firma stale poszerza swoją specjalizację wchodząc na nowe rynki. Z powodzeniem konkurujemy z najlepszymi producentami z Niemiec czy Szwajcarii, o wielkich tradycjach. Nasza przewaga polega na tym, że podejmujemy zlecenia na wiele rozmaitych typów maszyn, bez względu na długość serii. Tu potrzebna jest inwencja i ciągła praca projektowa. Diabeł tkwi jak zawsze w szczegółach, a to są bardzo złożone i skomplikowane maszybadania elementów i układów hydraulicznych oraz projektowanie i budowa stanowisk badawczych. Za prace te byłem wielokrotnie wyróżniany nagrodami Rektora i Ministra. Dużą dla mnie satysfakcję przynosiła praca dydaktyczna. Studenci, z którymi spotykam się po latach, wielokrotnie podkreślają, że moje wykłady były dla nich interesujące właśnie dlatego, że ilustrowałem je konkretnymi przykładami praktycznych rozwiązań z mojej działalności inżynierskiej. Moje związki z przemysłem zintensyfikowały się początku lat 90. Nawiązałem m.in. bliską współpracę z firmą Rockfin. Do 2000 r., na jej zlecenie projektowałem dla ABB, ALSTOM'u i wielu naszych krajowych elektrowni. Były to stanowiska układów smarnych, regulacyjnych i lewarowych turbin parowych oraz stanowiska uszczelniania łożysk generatorów. Po odejściu z Politechniki Gdańskiej w 2002 r. na emeryturę, przeszedłem do pracy w przemyśle. Zajmuję się głównie projektowaniem napędów i sterowania hydraulicznego maszyn technologicznych i stanowisk badawczych. Moją specjalnością, w ostatnich kilkunastu latach, stały się stanowiska do badania zbiorników stalowych i kompozytowych, do przewozu paliwa gazowego (LPG, CNG, wodoru) w samochodach. Stanowiska, pracujące często w systemie trzyzmianowym, wyróżniają się wysoką dokładnością i niezawodnością oraz niskim kosztem badania. Metodyka badania i konstrukcja stanowisk stawiają projektantowi wysokie wymagania już choćby z racji wartości ciśnień przekraczających 200 MPa. Jednym z bardzo ważnych elementów mojej obecnej pracy jest szkolenie młodych kolegów, po studiach, poprzez wspólną codzienną pracę. Sprawia mi to naprawdę wiele satysfakcji i jest przedłużeniem mojej pracy dydaktycznej w politechnice, a nagrodą pięknie rozwijające się talenty inżynierskie. Mgr inż. Marek Gwóźdź, Srebrny Inżynier 2013" w kategorii High-Tech" ny. Wykształcenie techniczne dało mi nie tylko zrozumienie zjawisk fizycznych, ale przede wszystkim nawyk stałego myślenia innowacyjnego. W przemyśle mięsnym działa wiele małych firm o zróżnicowanych wymaganiach. Do tego dołączają się bardzo surowe wymagania higieniczne co do stosowanych rodzajów materiałów (nie tylko stali nierdzewnej, stosuje się także tworzywa sztuczne o bardzo wysokiej jakości, materiały opakowaniowe). Musimy się ciągle dostosowywać do indywidualnych zleceń zarówno pod względem konstrukcyjnym jak i materiałowym, zawsze zachowując wysoką jakość, dzięki czemu mamy dobrą renomę także na rynku światowym, w Australii, USA czy Japonii. Miło mi, że ciągle możemy pokazywać coś nowego na targach IFA we Frankfurcie i na Polagrze. Jeżeli produkuje się automaty do produkcji powtarzalnych i zestandaryzowanych elementów, to technologia takiej produkcji zmienia się powoli, bo powoli zmieniają się wymagania. W przemyśle mięsnym, w ogóle w przemyśle spożywczym jest inaczej; tu każdy zakład stara się stosować własne receptury, wykazać się oryginalnością, by przyciągnąć konsumentów. Potrzebuje więc nieco innych maszyn niż konkurencja. Od 12 lat, od kiedy przyszedłem do pracy w Metalbudzie- Nowicki mam takie motto: firma liczy się wtedy, kiedy fachowcy z innych firm na targach przychodzą zobaczyć, co nowego proponujemy, czym chcemy zaskoczyć rynek. Naszym atutem są fachowcy - głównie korzystamy z absolwentów Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Łódzkiej, z której wywodzi się 3/4 naszej kadry. Tam ciągle udaje się zachowywać wysoki poziom absolwentów. Kierując zespołem konstrukcyjnym złożonym z takich osób miałem okazję ich dobrze poznać. Wspólnie w naszej pracowni stworzyliśmy wiele innowacyjnych projektów. Jako konstruktor utrzymujący stały kontakt ze zleceniodawcami wiele czasu spędzałem w samolotach, zwiedziłem sporo, więc prywatnie podróże nie bardzo mnie pociągają. Wolę własny ogródek, odpoczynek na świeżym powietrzu.

7 Dr inż. Ludwik Królas, Srebrny Inżynier 2013" w kategorii Jakość" Techniczne zainteresowania miałem od małego, a trochę ukierunkował mnie znajomy. Zaskoczyłem, potem zostałem przyjęty na studia i zaczęło mi się to coraz bardziej podobać. Ukończyłem Wydział Odlewnictwa AGH, na której obroniłem pracę doktorską, a potem - jako jeden z pierwszych w kraju - zainteresowałem się systemami zarządzania jakością, środowiskiem i bezpieczeństwem pracy wg norm ISO. Do kamieni milowych w mojej karierze, oczywiście poza skończeniem studiów, zaliczam staż, dobrą pracę w Odlewniach Staliwa Sostal" w Sosnowcu, gdzie byłem starszym technologiem ds. nowych uruchomień, zajmowałem się - co było bardzo interesujące - opracowaniem i wdrażaniem nowych wyrobów do produkcji. Jak pamiętam, sporą satysfakcję dały mi wdrożenia m.in. transportu pneumatycznego piasku w odlewni i zmechanizowanego stanowiska formowania odlewów kół biegowych do wózków kopalnianych. Później trafiłem do ZETOM-u Katowice, w którym zajmowałem się badaniem jakości wyrobów przemysłu maszynowego na terenie całej Polski. Umożliwiło mi to poznawanie nowych wyrobów, hut i zakładów różnych branż. Taka praca dała mi też możliwość dalszego rozwoju zawodowego. Od 1977 r. uzyskałem uprawnienia rzeczoznawcy SIMFJ STOP oraz najbardziej przydatne w mojej działalności auditora ds. jakości PCBC. Dziś działam na swoim". Po wykupieniu w 1991 r. Ośrodka Kwalifikacji Jakości Wyrobów SIMPTEST" w Poznaniu, którym zarządzam od 1983 r., intensywnie go rozwijam w sposób ciągły w zakresie opracowania i wdrożenia systemów zarządzania wg norm ISO i innych w małych, średnich oraz dużych przedsiębiorstwach, takich jak, Amica Wronki, Opel w Gliwicach, Elektrownie w Koninie, Bełchatowie, Opolu, Kozienicach i inne firmy. Czas wolny spędzam na działce oraz uprawiając sport i turystykę. Niestety, na działce, która z warzywno-owocowej stała się rekreacyjną, spędzam mniej czasu niż bym chciał, bo w Ośrodku jest dużo pracy, a niektórzy uważają mnie nawet za pracoholika. Jeśli chodzi o sport, to pływanie i - głównie - piłka nożna: kiedyś czynnie, ostatnio biernie - kibicuję Lechowi Poznań. Turystyka to wyjazdy krajowe i zagraniczne połączone ze zwiedzaniem zabytków i czynnym wypoczynkiem (spacery, pływanie). Obu synów usamodzielniłem: Piotr skończył hotelarstwo i gastronomię - prowadzi Hotel Topaz w Poznaniu i jest wiceprezesem w Simpteście", a Paweł jest asystentem w zakresie organizacji i zarządzania na Politechnice Poznańskiej, na której robi doktorat, oraz pełnomocnikiem ds. zarządzania i również wiceprezesem spółki. Jestem autorem wzorów użytkowych oraz współwłaścicielem patentów dotyczących utylizacji farb i lakierów oraz współautorem wydawnictw książkowych dla studentów i ok. 200 publikacji naukowo -technicznych dotyczących opracowania i wdrożenia Systemów Zarządzania. Mgr inż. Jan Olczak, Srebrny Inżynier 2013" w kategorii Zarządzanie" Wybór kierunku studiów na Politechnice Warszawskiej nastąpił pod wpływem rodziny. Inżynierem mechanikiem był starszy brat cioteczny a, że trochę mi imponował postanowiłem pójść w jego ślady. Po ukończeniu, w 1978 r., Wydziału Mechaniki Precyzyjnej - kierunek automatyka przemysłowa na Politechnice Warszawskiej podjąłem pracę na stanowisku głównego mechanika w Mazowieckich Zakładach Przemysłu Owocowo-Warzywnego w Tarczynie. W 1981 r., gdy pojawiły I < A V -f I się w Polsce pierwsze firmy polonijne, skorzystałem z oferty jednej z nich. Comindex należący do inż. Jerzego Staraka był jednym z najdynamiczniej rozwijających się tego typu przedsiębiorstw. Przez 8 lat pełniłem tam funkcję głównego mechanika. W pewnym okresie Comindex był największą prywatną firmą w Polsce. Zakłady tej firmy znajdowały się w różnych częściach kraju, a ja zajmowałem się m.in. uruchamianiem w nich linii produkcyjnych i troską o ich sprawne funkcjonowanie. Tam związałem się z branżą spożywczą, a maszyny w niej stosowane stały się mi bliskie. W 1989 r., z grupą kolegów założyłem pierwszą firmę w Izabelinie, której byłem współwłaścicielem. W tym samym roku do firmy dołączył inż. spożywca Roman Kubiczek i wówczas przyjęła ona nazwę JR Fanex. Zajmowała się produkcją majonezów, chrzanów i ketchupów. Siedziby firmy się zmieniały (RSP Machnatka, RSP Piaseczno). Na dłużej Fanex związany był (także udziałami) ze Spółdzielnią Piekarsko- Ciastkarską na warszawskim Żeraniu. Od 2005 r. nasza spółka (obecnie jest dwóch współwłaścicieli) ma siedzibę w odkupionym zakładzie w Radonicach. Po kolejnej rozbudowie będziemy zatrudniać blisko 300 osób. Udało nam się wciągnąć w działalność firmy nasze dzieci - to też duży sukces. Jako inżynier mam satysfakcję, że kilka automatów w hali produkcyjnej firmy FAN EX powstało przy moim udziale i są nie mniej sprawne od importowanych. Za swój pierwszy sukces inżynierski uważam jednak zaprojektowanie głowicy zamykającej do butelek typu Pilfer Prooff i nadzorowanie wykonania urządzenia jednogłowicowego. Było to w latach , a więc jeszcze w firmie Com index. W spółce FANEX, wraz ze wspólnikiem inż. Romanem Kubiczkiem prowadziliśmy wykonanie dwóch napełniarek szeregowych wielogłowicowych. Są to napełniarki do saszetek typu Stiick Pack. Wykonaliśmy także urządzenie do pozycjonowania butelek plastikowych na liniach rozlewniczych. Biorąc pod uwagę powyższe nasze dokonania klimat do innowacyjności w Polsce jest, chociaż trudno o jej wsparcie. Nam jakoś nie udaje się pozyskiwanie środków unijnych na rozwój firmy, ale ten rozwój w ostatnich latach jest i tak bardzo dynamiczny. Z zagospodarowaniem wolnego czasu nie mam problemu. Duża działka (ok m 2 ) wymaga pracy od wiosny do jesieni. Aby nawet od niej odpocząć uprawiam marszobiegi lub jeżdżę na rowerze. Lubię wypoczywać zarówno chodząc po górach, jak i oddychając morskim powietrzem.

8 Dr Grzegorz Rosłonek, Srebrny Inżynier 2013" w kategorii Ekologia" Czym była dla mnie zmiana w życiu zawodowym: przejście ze sfery nauki do praktyki przemysłowej? Praca typowo naukowa była dla mnie określonym i zamierzonym etapem życia. Chciałem się rozwijać w dziedzinie nowoczesnej chemii, ale zawsze interesował mnie aspekt praktyczny i przemysł. Po obronie doktoratu w dziedzinie chemii w Polskiej Akademii Nauk i odbyciu stażu naukowego na Uniwersytecie Pavia we Włoszech rozpocząłem pracę w Instytucie Chemii Przemysłowej szukając tej praktyczności. Pracowałem tam dwa lata. Przez ten czas udało mi się być współautorem jednego Patentu i kilku publikacji, ale zetknąłem się też z Polskim Górnictwem Naftowym i Gazownictwem (PGNiG). W tym czasie w PGNiG powstało Centralne Laboratorium Pomiarowo-Badawcze i rozpocząłem pracę w tym Laboratorium, gdzie mogłem się rozwijać nie tylko jako chemik, ale także jako organizator i osoba zarządzająca zespołem ludzkim. Tutaj wciąż są nowe wyzwania i ciągle się uczymy. PGNiG ma swoje cele biznesowe i nasze Laboratorium ma te cele wspierać. Oczywiście że się czuję praktykiem, ale mamy również bardzo dużo wyzwań 0 charakterze typowo badawczo-rozwojowym. Temat smart meteringu od dawna nie jest tematem obcym w naszym Laboratorium. Smart metering wg mnie nie jest modą ale bardziej trendem. Tam gdzie jest użyteczny, to jest wdrażany. Gazownictwo w Europie i także w Polsce od wielu lat się zmienia. Zmiany te są na pewno związane z budową" integralności europejskiej i z możliwościami wykorzystania tych osiągnięć technicznych do wielkich zadań, jakie stoją przed gazownictwem, a o których ostatnio tyle się mówi. Laboratorium PGNiG CLPB jest jednostką, która współpracuje z innymi jednostkami w firmie w zakresie badań i pomiarów 1 niektóre z tego typu projektów inicjuje i nadzoruje, a w innych czynnie współpracuje z innymi jednostkami organizacyjnymi w Firmie. Laboratorium CLPB przede wszystkim wychodzi naprzeciw potrzebom badawczo-pomiarowym PGNiG, czyli bardzo dużej organizacji, ale także i całej branży gazowniczej. W czasie wolnym bardzo lubię zwiedzać zabytki i odwiedzać mało znane rejony Polski. W każdym takim miejscu staram się zawsze poznać lokalną historię i porozmawiać z mieszkańcami. Ponieważ mieszkam pod Warszawą, w mieście gdzie jest dużo lasów, dlatego nie obce mi są też wycieczki rowerowe po lesie ze znajomymi. Mgr inż. Zbigniew Ajchler, Wyróżniony 2013" w kategorii Zarządzanie" Z rolnictwem jestem związany od dzieciństwa. Moi rodzice prowadzili w Dusznikach Wielkopolskich tradycyjne, niewielkie, bo 7-hektarowe gospodarstwo rolne. Kończąc technikum mechanizacji rolnictwa przygotowywałem się do pracy na wsi, ale raczej nie w roli następcy rodziców, bo dobrze pamiętałem prace odrobkowe" u sąsiadów i rodziny za użyczany sprzęt i siłę pociągową. Po technikum o takim profilu jakby z automatu podjąłem studia związane z techniką rolniczą na AR w Poznaniu. Już, jako inżynier mechanizacji rolnictwa staż zawodowy odbyłem w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej Dąbrowa i na stałe związałem się z wielkopolskim rolnictwem spółdzielczym. W lutym 1982 r. zostałem zatrudniony na stanowisku kierownika produkcji w RSP Izdebno, a już w październiku tegoż roku członkowie spółdzielni wybrali mnie swoim prezesem. Spółdzielnia pod moim kierownictwem wychodzi z kłopotów i szybko osiąga dobre wyniki ekonomiczne. Dostrzegający je członkowie przeżywającej w 1995 r. ciężkie chwile, a oddalonej o 30 km RSP w Lubosinie prosili mnie o przejęcie steru także w ich spółdzielni. Zadziałał rodzinny sentyment (mieszkał Mgr inż. Zbigniew Ajchler - drugi od prawej tam wcześniej mój teść) i podjąłem się trudnego zadania. Spółdzielnia była wręcz w tragicznym stanie. Szybko zaczęła być rentowną, a w ostatnich latach osiąga zyski dochodzące do 2 mln zł rocznie. To jak na rolnictwo dużo. i to właśnie, co udało się w Lubosinie uważam za swój największy sukces zawodowy. Obecnie obie spółdzielnie - pod moim kierownictwem - zatrudniające po ok. 20 osób, dobrze sobie radzą gospodarczo i uchodzą za największych w kraju producentów prosiąt o światowych parametrach genetycznych i najwyższym stopniu zdrowotności. Mam ogromną satysfakcję, że w spółdzielczym dziele biorą aktywny udział moi najbliżsi. Żona Maria jest formalnie księgową w RSP Izdebno, ale wspomagała mnie na różnych etapach w podejmowaniu ważnych i - jak się okazało-trafnych decyzji. Syn Piotr, absolwent AR Poznań, jest już wiceprezesem RSP w Lubosinie oraz szefem produkcji zwierzęcej. Syn Przemek, po Wydziale Zarządzania Małymi i Średnimi Przedsiębiorstwami Uniwersytetu Szczecińskiego, jest od niedawna zatrudniony w obu spółdzielniach na stanowisku specjalisty innowatora. Jego zadaniem jest zaprojektowanie działów innowacyjnych, które mogłyby wprowadzić inną działalność niż na polu czy w chlewni, np. produkcję energii odnawialnej. Jestem od 5 kadencji radnym Sejmiku Województwa Wielkopolskiego i 3 kadencje prezydentem Loży Laureatów Nagrody Gospodarczej Wielkopolski. Nie mam problemu z wolnym czasem. Biegam, gram w tenisa ziemnego i stołowego. Organizuję i sponsoruję kilka imprez sportowych. Najbardziej znana to tenisowy turniej AJCHLER CUP" w Szamotułach, który jest największą imprezą w tej dyscyplinie sportu na terenie Powiatu Szamotulskiego. Jestem zwolennikiem wychowania młodzieży poprzez sport, a całym rodzinom chcę stworzyć dobre warunki do wypoczynku m.in. nad naszym jeziorem.

9 Dr inż. Mariusz Rosiak, Wyróżniony 2013" w kategorii High-Tech" Struktura gospodarcza w regionach, poza obszarami wysoce uprzemysłowionymi, jest oparta głównie na działalności małych i średnich przedsiębiorstw. Ta forma działalności gospodarczej rozwija się dzięki rodzimemu kapitałowi, który budowany jest od podstaw lub często oparty na wydzielonych obszarach działalności upadłych (rozwiązanych), dużych podmiotów gospodarczych. To m.in. dzięki tym przedsiębiorstwom generowane są miejsca pracy w dużym stopniu rozwiązujące problemy zatrudnienia. Chcąc konkurować na trudnym rynku wytwórców i usługodawców, przedsiębiorstwa poszukują możliwości modernizacji i optymalizacji istniejących technologii, jak również wprowadzają innowacyjne rozwiązania. Wzmocnienie tej formy działalności sprowadza się do wsparcia kapitałowego, gdzie na innowacyjne rozwiązania mniej lub bardziej trudne w pozyskiwaniu są środki w ramach programów unijnych; wsparcia merytorycznego w zakresie pomocy we wdrażaniu innowacyjnych lub optymalizacji już istniejących technologii oraz możliwości szkolenia praktycznego pracowników. Instytuty badawczo-nauko- we oraz wydziały techniczne wyższych uczelni powinny być szczególnie uwrażliwione na potrzeby przedsiębiorców. Główny problem techniczny funkcjonujących małych przedsiębiorstw z branży metalowo wytwórczej to: optymalizacja parametrów technologicznych na poziomie zapewniającym wymaganą jakość wyrobów, a jednocześnie nie zwiększających zbyt intensywnie zużycia narzędzi lub parku maszynowego. Kolejnym, istotnym aspektem jest poszukiwanie nowych, tańszych, spełniających wymagania eksploatacyjne materiałów na wyroby już produkowane. Przetestowanie nowych materiałów, ocena ich przydatności oraz zalecenia do korekty parametrów technologicznych ich przetwa- rzania, to rola wydzielonych, dobrze wyposażonych i sprawnie zorganizowanych laboratoriów, które rozumiejąc specyfikę potrzeb lokalnego rynku powinny również samodzielnie wychodzić z ofertą możliwości wsparcia dla przedsiębiorstw. Równie ważny obszar problemów przedsiębiorstw z wyżej wymienionej branży, sprowadza się do pojedynczych rozwiązań problemów technologicznych związanych wytworzeniem dużych układów technicznych lub układów już pracujących, które w końcowym etapie kontroli jakości lub w pewnym etapie czasu funkcjonowania, nie spełniają wymagań eksploatacyjnych. Doświadczona kadra naukowo -badawcza w kontaktach z przemysłem, umiejąca rozpoznać problem, powiązać specyfikę zachowania się materiału w warunkach nie dotrzymania parametrów procesu, jest w tym wypadku niezastąpiona. Z satysfakcją obserwuję, że dużą rolę w tym obszarze działań praktycznych związanych z transferem informacji odgrywa Przegląd Techniczny. Jako czasopismo inżynierskie o zasięgu ogólnokrajowym, z jednej strony naświetla potrzeby oczekiwań płynące z danych gałęzi przemysłu, a z drugiej zaś przedstawia możliwości oferty laboratoriów otwartych na współpracę z przemysłem. Inż. Zbigniew Sikorski, Wyróżniony 2013" w kategorii Jakość" Rozpocząłem studia w Wyższej Inżynierskiej Szkole Pożarniczej w 1976 r. wkrótce po jej założeniu (należałem do trzeciego rocznika), tej samej w której później miały miejsce słynne dramatyczne wydarzenia związane ze strajkiem 1981 r. Dziś szkoła znów działa i łączą mnie z nią sporadyczne, acz przyjemne kontakty - od czasu do czasu mam okazję prowadzić tam wykłady nt. jakości badań, certyfikacji i oceny zgodności. Przez większość kariery zawodowej zajmowałem się normalizacją w pożarnictwie, to moja specjalność. Jak wiemy, wiedza ta zyskuje na znaczeniu, m.in. poprzez wagę, jaką do niej przywiązuje prawo budowlane. Specjalizuję się w technice pożarniczej, pojazdach stosowanych w akcji gaśniczej, środkach tam używanych, urządzeniach, instalacjach, w organizacji działań operacyjnych. Już w 1977r podjąłem pracę w Centrum Pożarnictwa w Józefowie, obecnie w randze Państwowego Instytutu Badawczego. Zaczynałem tam od stanowiska najmłodszego inspektora pracując przy tworzeniu branżowych przepisów przeznaczonych dla różnych działów gospodarki. Głównym zagadnieniem było, jak wyposażyć obiekt, jakie rozwiązania organizacyjne i techniczne zastosować, by uzyskać właściwy poziom bezpieczeństwa. Później, już jako kierownik laboratorium prowadziłem ciekawe badania związane z odpornością ogniową materiałów i konstrukcji. Muszę powiedzieć, że w Instytucie w Józefowie udało się nam uzyskać europejski i światowy poziom badań, znacznie wyprzedzający normalizację. Mieliśmy bezpośredni dostęp do regulacji technicznych w ISO i bardzo wcześnie, już w latach 80-tych zaczęliśmy wprowadzać międzynarodowe wymagania do polskich norm. Dlatego obecne zabezpieczenia w hotelach, na lotniskach, w biurowcach i wielu innych obiektach są na najwyższym poziomie. Mimo, że jestem na emeryturze, ciągle należę do komitetu technicznego normalizacji, mam udział w stanowieniu prawa w tej dziedzinie. Ale mam wiele satysfakcji z tego, że inżynierowie z naszego Instytutu ciągle dają o sobie znać przez innowacyjne rozwiązania, m.in. nagradzane na międzynarodowych wystawach. W czasie trzech dużych międzynarodowych konferencji naukowych, jakie zorganizowaliśmy, miałem okazję się przekonać, że jeżeli chodzi o badania, jesteśmy najbardziej zaawansowani w Europie Środkowej. Inżynierowie z krajów ościennych przyjeżdżali się do nas uczyć, a wręcz nawet kopiować nasze rozwiązania prawne. Po wielu latach pracy mam swoje skrzywienie zawodowe; przebywając w budynku, jak hotel czy teatr, mimo woli oceniam zabezpieczenia, jakich tam użyto, chociaż oczywiście zastosowanych materiałów nie da się ocenić na oko. No, ale chciałoby się je zbadać. To jest pasja, która wciąga na całe życie, tym bardziej, że do zagadnień bezpieczeństwa pożarowego i w ogóle bezpieczeństwa technicznego przywiązuje się na świecie coraz większą wagę. U nas ciągle jednak pokutuje przyzwyczajenie, że wszystko rozwiążą przepisy państwowe, regulacje stanowione przez resorty. W najwyżej rozwiniętych krajach znacznie większe jest zaangażowanie towarzystw ubezpieczeniowych, które mają wielki wpływ na zabezpieczenia przeciwpożarowe obiektów. Szkoda, że u nas towarzystwa interesują się tym w tak małym stopniu.

10 Mgr inż. Anna Stokłosa, Wyróżniona 2013" w kategorii Ekologia" Lubiłam pracę mojego taty. Malutka dziewczynka jeździła z tatą na budowę i patrzyła, jak się buduje szkoły, hotele, mieszkania. Dlatego po latach wybór szkoły średniej - świadomy, acz za radą taty - był prosty: technikum budowlane. Było nas siedem dziewczyn. Wyjątkowo dużo, bo w młodszych i starszych klasach miałyśmy góra dwie, trzy koleżanki. Praktyka budowlana" z tatą i nauka w technikum przydały się podczas studiów na architekturze, gdzie najgroźniejszym przedmiotem dla moich koleżanek i kolegów było budownictwo i konstrukcje. A ja dobrze się w tym czułam. Zanim zaczęłam studiować potrafiłam wykonać rysunki techniczne i obliczenia konstrukcyjne. Architekt w Polsce jest też inżynierem, uczy się na studiach konstrukcji, zdaje sobie sprawę z różnych zależności i umie wykonać nieskomplikowane obliczenia. W Australii, gdzie przez kilka lat pracowałam w biurze projektowo-wykonawczym, architekt jest tylko architektem, kolorami elewacji zajmuje się kolorysta, a konstrukcjami inżynier. Wykształcenie w Polsce dało mi przewagę. Ponieważ konstrukcje nie były mi obce, potrafiłam wyłapać błę- dy w projektach bez odsyłania ich do konstruktora, co szybko zostało zauważone przez głównego szefa biura. Praca architekta w Australii bywa ciekawsza. U nas inwestor często ma swój pomysł i stara się go przeforsować, natomiast tam inwestorzy są bardziej otwarci na architektoniczne szaleństwa" i chętniej poddają się wizji architekta. Mniej jest też biurokracji. Nasza pracownia dostała nagrodę za ekologiczne innowacje. Chociaż rozwiązań stosowanych w Australii, gdzie są inne warunki atmosferyczne, nie da się przenieść wprost do Polski, korzystam z ekologicznej świadomości, której się tam nauczyłam. We wszystkich projektach realizowanych w Polsce staram się chronić środowisko i wprowadzać energooszczędne rozwiązania przyjazne dla otoczenia. Budownictwo pasywne, energooszczędne może zniechęcać wyższą ceną, warto jednak zdać sobie sprawę z jego zalet. To nie tylko oszczędności w eksploatacji, ale też wysokiej jakości budynki, doskonale wyciszone, z kontrolowanym systemem wentylacji, przyjazne dla środowiska i użytkownika. Teraz w planach mam projekty mikrobudynków wpisujących się w otoczenie, niskoenergetycznych, wykonanych z materiałów dostępnych lokalnie. Lubię malować, cieszy mnie fotografia, morze, góry, rower, narty. Z mężem dzielimy pasję do podróży. W ubiegłym roku udało nam się objechać dookoła kulę ziemską. Trudno powiedzieć, które miejsce jest najpiękniejsze, bo wszystkie są piękne. Moim ulubionym miastem jest Sydney ze swoją niezrównaną Operą Sydney Opera House", niesamowita jest skała Uluru, która o każdej porze dnia wygląda inaczej, a ostatnio zafascynowała mnie Japonia swoją kulturą, organizacją życia i precyzją. Z podróży czerpię inspiracje do projektów. W Polsce bardzo lubię zwiedzać zamki i pałace. I uwielbiam mój Kraków, piękne historyczne miasto. Cały świat jest wspaniały, trzeba to doceniać i zdać sobie sprawę, jak ważne są działania ekologiczne dla przyszłości Ziemi. Dr inż. Anna Zajezierska, Wyróżniona 2013" w kategorii Nauka" Z radością i satysfakcją przyjęłam wiadomość o tym, że znalazłam się w gronie laureatów plebiscytu o tytuł Złotego Inżyniera", organizowanego przez Redakcję Przeglądu Technicznego. Jest to wyróżnienie szczególne, bardzo cenione wśród inżynierów i fakt, że znalazłam się wśród nagrodzonych osób, daje powody do dumy. Zarówno wykształcenie uzyskane na Wydziale Chemicznym Politechniki Krakowskiej, jak późniejsza praca zawodowa w Instytucie Nafty i Gazu (dawniej Instytucie Technologii Nafty), prowadziły mnie na ścieżkę, którą zwykło się określać drogą inżynierską. Z jednej strony działalność naukowa i realizacja innowacyjnych projektów badawczych oraz działalność wynalazcza a równolegle aplikacja rozwiązań technologicznych i ich komercjalizacja w krajowym przemyśle naftowym. Projekty badawcze, zrealizowane w toku dotychczasowej pracy zawodowej, dotyczą szerokiej grupy zagadnień związanych z technologią wytwarzania nowych produktów o nowoczesnym poziomie jakości i obejmują następujący asortyment środków smarowych: oleje do hydrostatycznych układów hydraulicznych, wielosezonowe oleje do przekładni samochodowych, oleje przekładniowe do zastosowań przemysłowych, oleje maszynowe, dodatki uszlachetniające oraz smary plastyczne. Opracowane technologie stanowią w większości rozwiązania oryginalne, potwierdzone uzyskanymi patentami RP i wdrożone do produkcji przemysłowej w krajowym przemyśle naftowym. Zawód chemika naftowca oraz wieloletnia i harmonijna współpracaz przemysłem, stanowi dla mnie dodatkową satysfakcję z uwagi na fakt kontynuowania tradycji rodzinnych. W latach 50-tych ubiegłego stulecia, mój Ojciec Władysław Zajezierski, inżynier chemik, absolwent Politechniki Lwowskiej, odbudowywał zniszczone wskutek działań wojennych przemysłowe instalacje do przeróbki ropy naftowej, zlokalizowane na terenie południowych Rafinerii Nafty a także uczestniczył w projektowaniu i budowie Rafinerii w Płocku (obecnie Orlen). Na podkreślenie zasługuje fakt, że na spotkaniu w Pałacu Prezydenckim akcentowana była i realizowana w praktyce gotowość laureatów plebiscytu o tytuł Złotego Inżyniera" do przekazywania wiedzy i doświadczenia zawodowego nowemu pokoleniu inżynierów. Z koleżeńskich rozmów wynikało również, że grono Złotych Inżynierów", podejmuje ciekawe inicjatywy poza zawodowe, prowadząc niekiedy działalność znacznie odbiegającą od posiadanego wykształcenia i uprawianego zawodu, tj. działalność artystyczną, sportową i społeczną. Rozpoczęta i kontynuowana przez dwadzieścia lat inicjatywa organizacji plebiscytu o tytuł Złotego Inżyniera" stanowi niewątpliwy sukces redakcji Przeglądu Technicznego. Powołany, elitarny Klub Złotego Inżyniera przyczynia się do integracji środowiska inżynierów, reprezentujących zróżnicowane branże gospodarki krajowej, tworząc równocześnie płaszczyznę do inicjowania i tworzenia interdyscyplinarnych zespołów do realizacji nowatorskich projektów badawczych.

11 Dr inż. Henryk Żurawski, Wyróżniony 2013" w kategorii Menedżer" Inżynierem zostałem w 1976 r., gdy ukończyłem Wydział Rolniczy na AR w Szczecinie. Nie pochodzę ze wsi, a studia rolnicze podjąłem z zamiłowania do przyrody. Wcześniej jednak ukończyłem technikum rolnicze i akademia rolnicza była naturalnym moim wyborem. Po studiach doradzałem rolnikom, jako pracownik wojewódzkiego ośrodka doradztwa rolniczego (obecnie ODR). Doradztwem żywieniowym dotyczącym konkretnie trzody chlewnej zajmowałem się także przez pierwsze swoje lata pracy w Zakładach Mięsnych Grudziądz. To tam powstał indeks żywieniowy tuczników - z czasem upowszechniany w całym kraju. W Grudziądzu pracowałem jako dyrektor ds. surowcowych i surowcowo-handlowych (lata ). Współpracując z prof. Stanisławem Wajdą staraliśmy się upowszechnić tucz i ubój knurków - popularny np. w Szwecji. Niestety u nas się nie przyjął, bo przeszkadzał charakterystyczny - niezbyt miły zapach mięsa. Wdrożona z czasem została jednak poubojowa klasyfikacja zwierząt w miejsce nieobiektywnej, stosowanej wcześniej klasyfikacji żywca i opłaty według jego wagi. W tym czasie rozpocząłem studia doktoranckie na bydgoskiej ATR, zwieńczone w 2002 r. uzyskaniem stopniem doktora nauk rolniczych. Praca doktorska dotyczyła zagadnień klasyfikacji zwierząt i wad jakościowych mięsa prowadzących do ogromnych strat w przemyśle mięsnym. Doświadczenie oraz wiedza teoretyczna były podstawą włączenia mnie do Komisji Klasyfikacji Zwierząt Rzeźnych przy Instytucie Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego w Warszawie. Byłem jej wiceprzewodniczącym. Od kilkunastu lat zajmuję się doskonaleniem surowca i produktów przemysłu mięsnego. Niestety nie udało nam się upowszechnić krzyżówek użytkowych popularnych polskich ras - biała zwisłoucha i wielka biała polska - ze złotnicką pstrą, co diametralnie poprawiłoby smak i ogólną jakość mięsa. W obecnych czasach w polskich chlewniach królują krzyżówki ras francuskich i duńskich, a te polskie są w zaniku. Nie zanika we mnie chęć poprawiania jakości i smaku polskich wędlin. Od kilkunastu lat współpracuję z prof. Zbigniewem Dolatowskim z Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie nad wdrożeniem probiotyków, jako dodatków do wędlin. Niestety nie udaje nam się uzyskać stosownego wsparcia finansowego na badania i doświadczenia w tej kwestii ze strony odpowiednich ministerstw. Stąd mój sceptycyzm, gdy ktoś mnie pyta o klimat dla innowacyjności. Uważam, że jest on dobry w środowiskach naukowych, ale nie zyskuje wsparcia ze strony urzędników. Obecnie jestem dyrektorem zarządzającym Zakładów Mięsnych w Nakle. Swoje kwalifikacje z zakresu zarządzania podwyższałem na studiach podyplomowych na Uniwersytecie M. Kopernika w Toruniu. Jestem członkiem Towarzystwa Probiotycznego w Polsce oraz Unii Producentów i Pracodawców Przemysłu Mięsnego w Warszawie. W wolnym czasie dużo pływam. Lubię łowić ryby i czytać literaturę piękną. Jestem fanem sportu żużlowego, który w Polsce jest na bardzo wysokim poziomie. Mgr inż. Paweł Kondratiuk, Wyróżniony 2013" w kategorii Młody Inżynier" Kiedy 11 lat temu stałem przed decyzją wyboru zawodu, wiedziałem, że chcę robić coś, co da mi satysfakcję i możliwość rozwoju, pozwoli na kreatywność, a przede wszystkim, będzie związane z moimi zainteresowaniami. Mój wybór padł na wydział Inżynierii Produkcji Politechniki Warszawskiej. Umiejętność planowania, chęć tworzenia oraz dążenie do ulepszania towarzyszyły mi od zawsze, ale to dzięki studiom uzyskałem zaawansowaną wiedzę inżynierską, informacje o najnowszych technologiach i nowatorskich produktach. Studia techniczne nauczyły mnie logicznego i elastycznego myślenia, sumienności i precyzji oraz wykorzystania wyobraźni i śmiałości w tworzeniu z uwzględnieniem ograniczeń technicznych i fizycznych. Politechnika Warszawska dostosowała program kształcenia do rzeczywistych potrzeb, jakie panują na rynku pracy. A ponieważ końcowym efektem kształcenia jest podjęcie przez absolwenta pracy zgodnej z jego wykształceniem, uczelnia podjęła współpracę z sektorem przemysłowym umożliwiając studentom płynne przejście na rynek pracy dzięki stażom i praktykom. Dzięki temu jeszcze w trakcie studiów związałem się z firmą ASmet, która jest jednym z liderów w produkcji i handlu elementami złącznymi, odnosi sukcesy na rynku zarówno krajowym jak i międzynarodowym. Poza planowaniem i monitorowaniem procesów produkcji w Centrum Innowacyjno-Wdrożeniowym ASmet miałem możliwość wysuwania propozycji nowych rozwiązań. Od samego początku współpracowałem z kadrą inżynierską firmy ASmet, korzystając z ich doświadczenia i umiejętności, mogłem skonfrontować świeżo otrzymaną na studiach wiedzę teoretyczną z praktyką. Nie chciałem jednak spocząć na laurach i opierać się tylko na wiedzy i doświadczeniu zdobytym w pracy, dlatego nieustannie dążyłem i nadal dążę do powiększania zasobu wiedzy poprzez uczestnictwo w różnego rodzaju kursach i seminariach. Kolejnym cennym, chętnie wykorzystywanym przeze mnie źródłem informacji są targi branżowe. Moje wykształcenie i zdolności inżynierskie pozwalają na wykorzystywanie wiedzy, umiejętności, wyobraźni i doświadczenia w życiu pozazawodowym. Ułatwia wszelkie czynności związane z użytkowaniem i konserwacją urządzeń domowych pozwalając niejednokrotnie na uniknięcie drogich awarii. Kolejnym przydatnym aspektem technicznego wykształcenia jest wszechstronność posiadanej wiedzy. Umożliwia to wykonanie własnoręcznie wielu czynności podnoszących sprawność już istniejących przedmiotów codziennego użytku czy też sprawne nadzorowanie wykonawców np. przy budowie domu. Wiedza, którą uzyskałem na studiach i doświadczenie, które sukcesywnie zdobywam w firmie ASmet uzupełniają się wzajemnie. Dopiero teraz mogę świadomie stwierdzić, że tytuł inżyniera, nie jest tylko słowem na papierze, ale tym co odzwierciedla moje zainteresowania, metody działania, sposób myślenia.

12 Mgr inż. Piotr Kozłowski, Wyróżniony 2013" w kategorii Młody Inżynier" Skąd tak odpowiedzialne funkcje dla młodego inżyniera, jakie mam w Fabryce Narzędzi Kuźnia" Sułkowice S.A.? (ostatnio awansowałem na głównego technologa). Zawsze, także w okresie studiów na AGH, na Wydziale Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej pociągało mnie stworzenie czegoś nowego, zrealizowanie własnej wizji. Miałem wspaniałych wykładowców, jak Janusz Łuksza czy dr Marek Packo, którzy zachęcili mnie do takiego podejścia. Pracę dyplomową o znaczeniu praktycznym wykonywałem w kuźni Stalowa Wola. Kuźnictwo jest dziedziną bardzo starą i wydaje się, że niewiele innowacji tu już da się wprowadzić. Ale to złudzenie. W trakcie praktyk jeszcze jako stypendysta miałem okazję przekonać się w zakładach Audi, jak nowoczesne technologie mogą być użyte np. przy kuciu aluminiowych elementów podwozi. W kuźniach pojawia się coraz więcej nanomateriałów, kompozytów, stosuje się coraz częściej metale lekkie jak magnez. Tonaż odgrywa coraz mniejszą rolę. Zainteresowania nowymi technologiami kontynuuję na studiach podyplomowych z zakresu automatyzacji i robotyzacji procesów w Politechnice Śląskiej. Być może kiedyś spróbuję podjąć studia doktoranckie. Potrzebne są coraz wyższe kwalifikacje, gdyż wirtualne i szybkie prototypowanie czy druk 3D to technologie, które bardzo szybko się rozwijają. Coraz lepszych rozwiązań potrzebują tak szerokie i chłonne dziedziny jak motoryzacja, branża maszynowa czy zbrojeniowa. Nasz zakład liczy już 120 lat. Dziś unowocześniamy go, sięgając po najnowsze metody projektowania i nowe wyroby. Produkujemy głównie odkuwki na rynek niemiecki oraz złącza budowlane m.in do rusztowań, a więc elementy bardzo wymagające ze względu na bezpieczeństwo. Współpracujemy także z największymi polskimi producentami sprzętu budowlanego. Programy CAD/CAM czy projektowanie z użyciem metody elementów skończonych, w czym się specjalizuję znacznie skraca drogę do nowego produktu, którego potrzebuje klient. Często działamy na jego zlecenie stosując prototypowanie wirtualne by mógł sprawdzić własną koncepcję, obejrzeć wizualizację na ekranie. Nie mamy problemów z brakiem przygotowania starej kadry do tych nowych praktyk, bo tej starej kadry w projektowaniu prawie nie ma. W naszym zespole dziesięciu konstruktorów są sami młodzi inżynierowie, rozumiemy się więc bardzo dobrze. Zasadą jest, że nad nowym produktem od projektu do gotowej odkuwki czuwa jedna osoba, musi w związku z tym wiedzieć wszystko na temat technologii i właściwości użytkowych tego wyrobu. To duża odpowiedzialność, ale daje sporo satysfakcji. Moim hobby było kolarstwo górskie, choć dziś mam coraz mniej czasu nas tę pasję, oraz modelarstwo. Modelarstwo kolejowe w pewnym stopniu jest u nas tradycją rodzinną, którą przejąłem. Kiedyś było to zajęcie bardzo popularne, dziś pozostało praktycznie kilkuset dobrych modelarzy, ale poziom techniczny tej dziedziny podniósł się niezwykle wysoko. Od tego się zaczęła moja skłonność do projektowania i zainteresowanie badaniami modelowymi. Sponsorzy A PCO POLSKI HOLDING OBRONNY (ASMET) m ISSIGMA-NOT Warszawski Dom Technika T&M Jachacy AYANGARDA ikatł Patronat medialny (0)jl POLSKIE RADIO