CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

Transkrypt

1 CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO Moklar, 150 mg, tabletki powlekane 2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY Każda tabletka powlekana zawiera 150 mg moklobemidu (Moclobemidum). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna 212 mg. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt POSTAĆ FARMACEUTYCZNA Tabletka powlekana Tabletki powlekane barwy żółtej, okrągłe, obustronnie wypukłe. 4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE 4.1 Wskazania do stosowania Zaburzenia depresyjne Fobia społeczna 4.2 Dawkowanie i sposób podawania Dawkowanie Dorośli Zaburzenia depresyjne Zalecana dawka moklobemidu to od 300 mg do 600 mg na dobę. Dawkę dobową zwykle należy podawać w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Dawka początkowa wynosi 300 mg na dobę i jeśli jest to klinicznie uzasadnione, można zwiększyć dawkę maksymalnie do 600 mg na dobę. Dawkę można zwiększyć dopiero po pierwszym tygodniu leczenia, ponieważ po tym okresie zwiększa się dostępność biologiczna moklobemidu. W czasie zmiany dawkowania należy zachować ostrożność i zwrócić uwagę na jakiekolwiek objawy nietolerancji produktu. Dawkę można zmniejszyć do 150 mg w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Aby w pełni ocenić skuteczność leczenia, Moklar należy podawać nie krócej niż przez 4-6 tygodni. Fobia społeczna Zalecana dawka początkowa moklobemidu to 300 mg na dobę, następnie po 3 dniach dawkę zwiększa się do 600 mg na dobę. Dawkę dobową należy podawać w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Dawkę 600 mg należy stosować przez 8-12 tygodni, aby móc ocenić skuteczność leczenia u danego pacjenta. Jeżeli okaże się, że leczenie jest skuteczne, należy rozważyć konieczność jego kontynuowania, gdyż fobia społeczna jest chorobą przewlekłą. Stan pacjentów należy okresowo badać w celu ustalenia konieczności dalszego leczenia. 1

2 Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w wieku powyżej 65 lat nie ma konieczności dostosowania dawkowania (patrz punkt 5.2). Zaburzenia czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawkowania (patrz punkt 5.2). Zaburzenia czynności wątroby Zalecaną dawkę produktu Moklar należy zmniejszyć do 1/3 lub połowy dawki zalecanej pacjentom bez zaburzeń czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby klirens moklobemidu jest zmniejszony a okres półtrwania wydłużony (patrz punkt 5.2). Dzieci i młodzież Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania moklobemidu u dzieci. Nie zaleca się stosowania produktu Moklar u dzieci. Przerwanie leczenia Moklobemid należy odstawiać stopniowo, aby zapobiec nawrotom choroby. Sposób podawania Moklar należy przyjmować po posiłku. 4.3 Przeciwwskazania Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Ostry stan splątania. Guz chromochłonny nadnerczy (phaeochromocytoma). Stosowanie selegiliny i petydyny (patrz punkt 4.5). Stosowanie dekstrometorfanu. Odnotowano kilka przypadków ciężkich działań niepożądanych ze strony ośrodkowego układu nerwowego podczas jednoczesnego stosowania dekstrometorfanu i moklobemidu (patrz punkt 4.5). Stosowanie leków z grupy SSRI lub trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego (patrz punkt 4.5). Po przerwaniu leczenia lekiem z grupy SSRI lub trójpierścieniowym lekiem przeciwdepresyjnym a przed podaniem produktu Moklar powinien upłynąć okres 4-5 dłuższy od okresu półtrwania odstawionego leku. Produktu leczniczego Moklar nie należy stosować u dzieci ze względu na brak danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania. 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania Leczenie moklobemidem nie wiąże się z koniecznością specjalnych zmian w diecie. Ponieważ jednak u niektórych pacjentów może występować nadwrażliwość na tyraminę, wszystkim pacjentom należy zalecić unikanie potraw bogatych w tyraminę (np. sery dojrzewające, wyciąg z drożdży, produkty fermentacji nasion soi). Moklobemid należy przyjmować po posiłku w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa interakcji z tyraminą (patrz punkt 4.5). Rzadko zgłaszano przypadki podwyższenia ciśnienia tętniczego w trakcie leczenia moklobemidem lub wzrostu jego wartości u pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym (patrz punkt 4.5). Należy unikać stosowania leków sympatykomimetycznych, takich jak efedryna, pseudoefedryna i fenylopropanoloamina (składniki złożonych leków przeciwgorączkowych i przeciwkaszlowych) (patrz punkt 4.5). 2

3 U pacjentów z depresją, u których w obrazie klinicznym dominuje pobudzenie, nie należy w ogóle podawać produktu Moklar lub należy go stosować wyłącznie w skojarzeniu z lekami uspokajającymi (np. benzodiazepinami). Leków uspokajających nie należy stosować dłużej niż 2 3 tygodnie. U pacjentów leczonych moklobemidem należy zachować ostrożność stosując inne leki, które mogą zwiększać stężenie serotoniny, aby zapobiec wystąpieniu zespołu serotoninowego (patrz punkty 4.3 i 4.5). Jeśli objawy wskazują na zespół serotoninowy, wówczas pacjent powinien znaleźć się pod kontrolą lekarza (jeśli jest to konieczne to w warunkach szpitalnych) i być odpowiednio leczony. U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, stosującymi moklobemid z powodu depresji, mogą pojawić się epizody manii. Ze względu na brak odpowiednich danych klinicznych nie powinno się stosować moklobemidu w leczeniu depresji u pacjentów ze współistniejącą schizofrenią lub psychozą schizoafektywną, gdyż moklobemid może zaostrzyć objawy choroby współistniejącej. Przesłanki teoretyczne wskazują, że inhibitory MAO mogą nasilać reakcję hipertensyjną u pacjentów z nadczynnością tarczycy (tyreotoksykozą). Rozpoczynając leczenie u tych pacjentów należy zachować ostrożność. U podatnych pacjentów, podczas stosowania moklobemidu, może wystąpić nadwrażliwość z objawami takimi jak wysypka i obrzęk. Podczas stosowania leków przeciwdepresyjnych może wystąpić hiponatremia (zwykle u pacjentów w podeszłym wieku, prawdopodobnie z powodu niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego), jednak bardzo rzadko występowała ona podczas stosowania moklobemidu (patrz punkt 4.8). Jeżeli podczas stosowania produktu Moklar pojawi się senność, dezorientacja lub drgawki należy uwzględnić możliwość hiponatremii. Substancje pomocnicze Moklar zawiera laktozę jednowodną. Nie należy go podawać pacjentom z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby Depresja wiąże się z zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się aż do wystąpienia pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nastąpić dopiero po kilku tygodniach leczenia lub później, pacjentów należy dokładnie obserwować aż do wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może być wyższe we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. W innych zaburzeniach psychicznych, w których przepisywany jest moklobemid, ryzyko zdarzeń związanych z samobójstwem może być także zwiększone. Poza tym zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Dlatego podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi należy zachować takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci, którzy wykazują skłonność do myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, stanowią grupę wysokiego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być szczególnie monitorowani podczas leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych leków przeciwdepresyjnych, prowadzonych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała większe, w porównaniu z placebo, ryzyko myśli samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat stosujących leki przeciwdepresyjne. Pacjentów, szczególnie z grupy wysokiego ryzyka, należy dokładnie monitorować, zwłaszcza na początku leczenia i po zmianie dawki. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować o 3

4 konieczności niezwłocznego zgłaszania lekarzowi każdego pogorszenia stanu klinicznego, pojawienia się zachowań i myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu pacjenta Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji Tyramina Zaleca się przyjmowanie moklobemidu po posiłku, w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa interakcji z tyraminą. Ograniczenia dietetyczne dotyczące selektywnych inhibitorów MAO, a zwłaszcza selektywnych odwracalnych inhibitorów MAO typu A jakim jest moklobemid, są o wiele mniejsze w porównaniu do nieselektywnych inhibitorów MAO. Wykazano, że dopiero po przekroczeniu ilości mg tyraminy w posiłku może pojawić się wzrost ciśnienia tętniczego, co jest praktycznie bardzo mało prawdopodobne, mając na uwadze ilość tyraminy w pokarmach. Tyramina należy do amin sympatykomimetycznych o działaniu pośrednim. MAO znajdująca się w ścianie jelit rozkłada tę aminę i zapobiega jej wchłonięciu. Zahamowanie MAO powoduje wchłanianie tyraminy i wywieranie przez nią działania ogólnego. Najbardziej niebezpieczny jest gwałtowny wzrost ciśnienia krwi, powodujący krwotoki mózgowe. Z badań przeprowadzonych u pacjentów otrzymujących dawkę leku 600 mg na dobę i średnią dawkę tyraminy zaobserwowano wzrost ciśnienia skurczowego krwi o 30 mmhg. Pacjenci z nadciśnieniem i wrażliwi na tyraminę powinni unikać spożywania pokarmów bogatych w tyraminę podczas leczenia moklobemidem (patrz punkt 4.4). Opioidowe leki przeciwbólowe W badaniach na zwierzętach wykazano, że moklobemid nasila działanie opioidów. Środki przeciwbólowe takie jak morfina i fentanyl, powinny być stosowane ostrożnie. Może być konieczna zmiana ich dawkowania. Cymetydyna Cymetydyna wydłuża metabolizm moklobemidu. Cymetydyna jest silnym inhibitorem cytochromu P-450, co wpływa hamująco na metabolizm leku. Cymetydyna powoduje wzrost AUC moklobemidu (obszar pod krzywą zmian stężenia w czasie, tzw. całkowita dawka wchłonięta). W stanie stężenia stacjonarnego (steady-state) stężenie moklobemidu jest dwukrotnie większe w przypadku jednoczesnego stosowania cymetydyny. Na podstawie przeprowadzonych badań u 8 zdrowych osób stwierdzono, że przyjmowanie cymetydyny w dawce 1 g na dobę przez dwa tygodnie, zwiększa średnio maksymalne stężenie moklobemidu w surowicy z 575 ng/ml do 787 ng/ml. Z tego powodu, u pacjentów przyjmujących cymetydynę należy zwykle stosowaną dawkę moklobemidu zmniejszyć o połowę. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (leki z grupy TLP) Podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy TLP oraz moklobemidu może wystąpić interakcja farmakodynamiczna. Podczas jednoczesnego stosowania moklobemidu i klomipraminy lub w wyniku przedwczesnej zmiany leków, ich przedawkowania lub podawania bez zachowanej przerwy między dawkami mogą wystąpić objawy zespołu serotoninowego. Nie należy rozpoczynać leczenia moklobemidem przed upływem tygodnia od odstawienia leku z grupy TPLD. Nie należy jednocześnie stosować moklobemidu z lekiem z grupy TLP (np. amitryptyliną, karbamazepiną, klomipraminą). Inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny Możliwe są interakcje farmakokinetyczne moklobemidu z inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (moklobemid jest metabolizowany przy udziale CYP2C, 2C19 i jest inhibitorem CYP1A2, 2D6) oraz farmakodynamiczne (zwiększenie działania serotoninergicznego). Należy zachować odpowiednią przerwę po zakończeniu leczenia inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny (2 tygodnie w przypadku paroksetyny i sertraliny, co najmniej 5 tygodni w przypadku fluoksetyny). Należy także unikać jednoczesnego stosowania leków o silnym działaniu serotoninergicznym, ze względu na możliwość wystąpienia zespołu serotoninowego. Do rozpoznania zespołu serotoninowego niezbędna jest identyfikacja co najmniej trzech objawów. Do najczęściej występujących należą: zmiany stanu psychicznego, zaburzenia świadomości, pobudzenie psychoruchowe, splątanie, 4

5 mioklonie, nadmierne odruchy, bardzo obfite pocenie się, dreszcze, drżenie mięśniowe, biegunka, zaburzenie koordynacji ruchowej, podwyższona temperatura ciała, drgawki. Leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania moklobemidu i lewodopy, ponieważ może wystąpić przełom nadciśnieniowy. Natomiast jednoczesne stosowanie selegiliny i moklobemidu jest przeciwwskazane ze względu na konieczność przestrzegania zaleceń dietetycznych w związku z całkowitym zahamowaniem MAO. Dekstrometorfan Jednoczesne przyjmowanie moklobemidu i dekstrometorfanu jest przeciwwskazane. Podczas jednoczesnego stosowania obu leków obserwowano działania niepożądane, takie jak zawroty głowy, drżenie, nudności i wymioty. Metoprolol Moklobemid przyjmowany jednocześnie z metoprololem może nasilić jego działanie hipotensyjne. Petydyna Nie należy stosować jednocześnie moklobemidu z petydyną. Leki sympatykomimetyczne Moklobemid może nasilić i wydłużyć farmakologiczne działanie leków sympatykomimetycznych. Leki przeciwnadciśnieniowe Należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia moklobemidem pacjentów z nadciśnieniem ze względu na możliwość wpływu na ciśnienie krwi. Niesteroidowe leki przeciwzapalne Moklobemid może nasilać działanie ibuprofenu i prawdopodobnie także innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Dawkę ibuprofenu należy odpowiednio zmniejszyć. Tabela 1. Bezpieczeństwo jednoczesnego stosowania moklobemidu i innych leków. Nie należy stosować klomipramina, petydyna, dekstropropoksyfen, dekstrometorfan, jednocześnie selegilina, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny Należy zachować ostrożność cymetydyna, leki sympatykomimetyczne, metoprolol, leki podczas jednoczesnego przeciwdrgawkowe, opioidowe leki przeciwbólowe, niesteroidowe stosowania leki przeciwzapalne Można stosować jednocześnie 4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację antybiotyki, digoksyna, doustne środki antykoncepcyjne, doustne leki przeciwzakrzepowe, pochodne kumaryny, glibenklamid, hydrochlorotiazyd, insulina, moksonidyna, nifedypina, zolmitryptan, benzodiazepiny, lit Ciąża Badania na zwierzętach nie wykazały ryzyka dla płodu, jednak nie ustalono bezpieczeństwa stosowania moklobemidu u kobiet w ciąży. Przed zastosowaniem produktu leczniczego Moklar u kobiety w ciąży należy ocenić korzyści wynikające z leczenia matki do potencjalnego ryzyka dla płodu. Karmienie piersią Tylko niewielka ilość moklobemidu przenika do mleka. Przed kontynuacją leczenia lekiem Moklar, należy ocenić korzyści wynikające z leczenia matki do potencjalnego ryzyka dla dziecka. W badaniach przeprowadzonych na 6 kobietach karmiących piersią, po podaniu pojedynczej dawki 300 mg moklobemidu stwierdzono w mleku średnio 0,057% dawki początkowej moklobemidu i 0,031% głównego metabolitu Ro po 24 godzinach od przyjęcia leku. 5

6 4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn Jest mało prawdopodobne, aby moklobemid wpływał na zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak zachować ostrożność, szczególnie na początku leczenia. 4.8 Działania niepożądane Działania niepożądane wymienione poniżej opisano zgodnie z częstością występowania określoną następująco: bardzo często ( 1/10); często ( 1/100 do < 1/10); niezbyt często ( 1/1 000 do <1/100); rzadko ( 1/ do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia psychiczne Niezbyt często: trudności w zasypianiu, koszmary senne, omamy, zaburzenie pamięci, dezorientacja, nasilenie depresji, ekscytacja/drażliwość, objawy hipomanii, zachowanie agresywne, apatia, napięcie nerwowe. Zaburzenia układu nerwowego Często: ból głowy, bezsenność, zaburzenie snu, zawroty głowy, drżenie, wzmożona pobudliwość, nerwowość, senność, zmęczenie, uspokojenie, nasilony niepokój, stan ostrego niepokoju, osłabienie albo omdlenie. Niezbyt często: migrena, zaburzenia pozapiramidowe, szumy uszne, parestezja, dyzartria (niewyraźna mowa). Zaburzenia oka Rzadko: nieostre widzenie. Zaburzenia serca Często: tachykardia, palpitacje serca, hipotensja ortostatyczna, hipotensja. Niezbyt często: nadciśnienie, zwolnienie czynności serca, skurcze dodatkowe, ból dławicowy, ból w piersiach. Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: objawy zapalenia żył. Zaburzenia żołądka i jelit Często: nudności, zaparcia, bóle żołądkowo-jelitowe, dyskomfort w nadbrzuszu, mdłości, biegunka, uczucie pełności w żołądku, ból brzucha, wymioty. Niezbyt często: zgaga, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcie, niestrawność. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: suchość błony śluzowej jamy ustnej. Niezbyt często: wykwit/wysypka, skórna reakcja alergiczna, świąd, zapalenie dziąseł, zapalenie jamy ustnej, suchość skóry, zapalenie spojówek. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko: drżenie mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: zaburzenie oddawania moczu (bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, wielomocz, bolesne parcie na mocz). Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Niezbyt często: krwawienia z dróg rodnych, wydłużona menstruacja. 6

7 Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: pocenie się, niewyraźne widzenie, zwiększony lub zmniejszony apetyt. Niezbyt często: ogólnie złe samopoczucie, bóle szkieletowo-mięśniowe, uczucie zmienionego smaku, nagłe zaczerwienienie twarzy, uczucie gorąca, mroczki (ubytki w polu widzenia), duszność. Badania diagnostyczne Niezbyt często: W badaniach laboratoryjnych wykonywanych u 1401 pacjentów wykazano niewielkiego stopnia spadek liczby leukocytów i wartości aminotransferazy alaninowej i asparaginianowej bez znaczenia klinicznego. Bardzo rzadko zgłaszano występowanie hiponatremii (patrz punkt 4.4). Zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia moklobemidem, a także w krótkim czasie po jego odstawieniu (patrz punkt 4.4.). Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych {aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} ndl@urpl.gov.pl 4.9 Przedawkowanie Przedawkowanie tylko moklobemidu (nawet w dawce 20 g) jest mniej niebezpieczne niż przedawkowanie np. trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Objawy przedawkowania moklobemidu to: senność, dezorientacja, nudności, osłabienie odruchów. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, przedawkowanie moklobemidu stosowanego z innymi lekami może zagrażać życiu. W takich wypadkach należy zastosować właściwe leczenie pod kontrolą lekarską w szpitalu. Objawy przedawkowania pojawiają się zwykle po 6-12 godzinach, ale mogą wystąpić z opóźnieniem nawet po 24 godzinach od przyjęcia produktu i mogą się utrzymywać przez 3 4 dni. Objawy zwykle ustępują między 1. a 5. (7.) dniem po przedawkowaniu. Postępowanie w przypadku przedawkowania Należy kontrolować podstawowe czynności życiowe. W razie potrzeby można zastosować leczenie wspomagające, np. płukanie żołądka z zastosowaniem węgla aktywowanego, wywołać wymioty, kontrolować bilans płynów. 5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE 5.1 Właściwości farmakodynamiczne Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwdepresyjne, inhibitory MAO typu A; kod ATC: N 06 AG 02 Moklobemid jest morfolinową pochodną benzamidu. Mechanizm działania moklobemidu polega na selektywnym i odwracalnym hamowaniu monoaminooksydazy typu A (MAO-A), która powoduje odłączenie grupy aminowej z cząsteczki serotoniny, noradrenaliny i dopaminy. Działanie przeciwdepresyjnie moklobemidu polega na zwiększeniu neurotransmisji katecholaminergicznej i serotoninergicznej. Moklobemid wykazuje większe powinowactwo do MAO typu A i po dawce 7

8 300 mg hamuje aktywność MAO typu A o około 80%, a aktywność MAO typu B o 20-30%. Działanie moklobemidu jest krótkotrwałe i maksymalnie wynosi około 24 godzin. Wyraźne działanie lecznicze moklobemidu rozpoczyna się zazwyczaj między pierwszym a trzecim tygodniem leczenia. W zaburzeniach depresyjnych określanych w DSM-III terminem wielka depresja i dystymia oszacowano poprawę na podstawie wskaźnika zmniejszenia wyjściowej liczby punktów o 50% w Skali Depresji Hamiltona. Wynosi on ok % (dla placebo 30%). Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono działanie lecznicze zarówno w depresji endogennej, jak i w innych postaciach zaburzeń nastroju. Skuteczność moklobemidu jest prawdopodobnie większa w depresji endogennej bez objawów psychotycznych. Wyniki wieloośrodkowych badań przeprowadzonych w Polsce wykazały, że działanie lecznicze moklobemidu nie zależy od objawów klinicznych i nasilenia depresji, długości fazy depresyjnej i dotychczasowego leczenia. Trochę lepsze wyniki uzyskuje się u pacjentów, którzy przeszli więcej etapów depresji. 5.2 Właściwości farmakokinetyczne Wchłanianie Po podaniu doustnym moklobemid wchłania się prawie całkowicie (około 95%) z przewodu pokarmowego. Pokarm zmniejsza szybkość wchłaniania, ale nie wpływa na wielkość całkowitej absorpcji. Maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane po 0,5 do 3,5 godziny (średnie t max = 49 min) po podaniu. Dostępność biologiczna wynosi 44-69% po podaniu pojedynczej dawki i około 90% po wielokrotnym podaniu dawki. Większa dostępność biologiczna po podaniu kilku dawek wynika ze zmniejszonego wpływu klirensu wątrobowego i efektu pierwszego przejścia. Moklobemid działa szybciej (po 15 minutach) i o wiele krócej (16 godzin) w stosunku do nieodwracalnych inhibitorów MAO (działających kilka dni). Dystrybucja Moklobemid w około 50% wiąże się z białkami krwi, głównie z albuminami. Stosunek stężenia moklobemidu w płynie mózgowo rdzeniowym (PMR) do stężenia w osoczu wynosi 0,5. Maksymalne stężenie w PMR jest osiągane w ciągu około 2 godzin po podaniu. Objętość dystrybucji jest duża i wynosi około 1,2 l/kg ( l). Metabolizm Moklobemid jest szybko metabolizowany w wątrobie (około 95% przyjętej dawki) do około 20 metabolitów. Tylko część metabolitów wykazuje aktywność farmakologiczną, jednak ich działanie jest znacznie słabsze niż związku macierzystego. Moklobemid jest metabolizowany z udziałem 4 różnych szlaków metabolicznych, które rozpoczynają się utlenieniem atomu węgla (C) układu morfolinowego, utlenianiem atomu azotu (N) układu morfolinowego, deaminacją (z jednoczesnym rozerwaniem) układu morfolinowego oraz hydroksylacją pierścienia aromatycznego. Eliminacja Moklobemid jest szybko eliminowany dzięki procesom metabolicznym. Klirens całkowity wynosi około l/h. Średni okres półtrwania w fazie eliminacji jest krótki i wynosi około 1-2 godzin. Około 1% dawki wydalane jest w formie niezmienionej z moczem i około 5% z kałem. U pacjentów w podeszłym wieku okres półtrwania wynosi zwykle 4-6 godzin. Liniowość lub nieliniowość Moklobemid w dawce do 200 mg wykazuje farmakokinetykę liniową. Po podaniu większych dawek obserwuje się farmakokinetykę nieliniową. Po podaniu dawek mg maksymalne stężenie moklobemidu zwiększa się, okres półtrwania się wydłuża, a klirens zmniejsza się nieproporcjonalnie do dawki. 8

9 Farmakokinetyka w wybranych grupach pacjentów Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w porównaniu do osób zdrowych, stężenie moklobemidu w osoczu jest większe, okres półtrwania dłuższy, a klirens zmniejszony. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie zaobserwowano zmian klirensu całkowitego moklobemidu, zmian dostępności biologicznej oraz stężenia maksymalnego w porównaniu z grupą kontrolną. Jedyna różnica dotyczyła średniego czasu wchłaniania moklobemidu, który wyniósł 1,05±0,76 h w porównaniu z wartością 0,47±0,37 h u osób zdrowych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczna zmiana dawki moklobemidu. Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku występuje większe stężenie maksymalne (C max) i mniejszy klirens moklobemidu po podaniu pojedynczej dawki. C max w stanie stacjonarnym w drugim tygodniu leczenia jest taki sam u pacjentów w różnym wieku. Nie zaobserwowano także zmian stałego T max, T 0,5, średniej dostępności biologicznej, średniego czasu wchłaniania, minimalnego stężenia w stanie stacjonarnym oraz zmian stężeń każdego z jego metabolitów. Dane powyższe wskazują, że u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczna modyfikacja dawki moklobemidu. 5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono działania teratogennego, mutagennego ani rakotwórczego moklobemidu. Moklobemid nie wykazuje toksycznego wpływu na wątrobę, odmiennie niż to wcześniej obserwowano w przypadku innych inhibitorów MAO (np. iproniazyd). W badaniach na zwierzętach wykazano działanie przeciwdepresyjne moklobemidu (m.in. odwraca zespół rezerpinowy, przeciwdziała katalepsji wywołanej przez haloperydol, powoduje supresję stadium REM snu). 6. DANE FARMACEUTYCZNE 6.1 Wykaz substancji pomocniczych Laktoza jednowodna Skrobia kukurydziana Magnezu stearynian Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A) Powidon K29/32 Skład otoczki (Opadry II 39G22693 Yellow): Hypromeloza Tytanu dwutlenek (E 171) Laktoza jednowodna Makrogol 300 Triacetyna Żelaza tlenek żółty (E 172) Żelaza tlenek czarny (E 172) Żelaza tlenek czerwony (E 172) 6.2 Niezgodności farmaceutyczne Nie dotyczy 9

10 6.3 Okres ważności 3 lata 6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania Przechowywać w temperaturze poniżej 25 C. 6.5 Rodzaj i zawartość opakowania Blistry z folii PVC/Aluminium w tekturowym pudełku. 30 szt. (3 blistry po 10 szt.) 6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania Brak szczególnych wymagań. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami. 7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Glenmark Pharmaceuticals s.r.o. Hvězdova 1716/2b Praga 4 Republika Czeska 8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Pozwolenie nr DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: r. Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO