1-2 Dłonie i Słowo. Magazyn Towarzystwa Pomocy Głuchoniewidomym. Maraton w Nowym Jorku. s. 4. Wyprawa na rowerach. s. 11. Biblioteka dla wszystkich

Transkrypt

1 2013 rok 1-2 Dłonie i Słowo Magazyn Towarzystwa Pomocy Głuchoniewidomym Maraton w Nowym Jorku s. 4 Wyprawa na rowerach s. 11 Biblioteka dla wszystkich s. 63

2 od redakcji Drodzy Czytelnicy, za nami gorące lato, czas jednak wrócić do codzienności i do lektury naszego czasopisma. Polecam recenzję Iwony Wróblak z koncertu Dotknąć Sztuką Nieba w Międzyrzeczu oraz wspomnienia wolontariuszki Natalii Jaruty z organizacji tej imprezy. Na uwagę zasługuje również artykuł Festiwal pełen wartości. Materiał zebrany przez Marcina Chojnowskiego przedstawia etapy przygotowywania kolejnych edycji Ogólnopolskiego Festiwalu Twórczości Wszelakiej Osób Głuchoniewidomych, a także prezentuje, w jaki sposób i w jakim stopniu w sprawy organizacyjne angażują się osoby głuchoniewidome, wolontariusze oraz sponsorzy. Zachęcam też do przeczytania dwóch tekstów Michała Majchrzaka. W artykule Maraton w Nowym Jorku opowiada on o swojej pasji biegach na dystansie 42 km i 195 m; w artykule Spotkania Młodych omawia zaś trzy tegoroczne zjazdy Sekcji Młodych, którym towarzyszyły warsztaty sportowe, kulinarne i wizażu, zwiedzanie oraz inne atrakcje kulturalne. Na koniec zwracam uwagę, że w tym roku otrzymają Państwo tylko dwa numery, ale za to bardzo obszerne. Dodatek dla rodziców znajduje się na ostatnich stronach. Środek magazynu jest czarnobiały. Zadecydowały o tym oczywiście kwestie finansowe. Mamy nadzieję, że to stan przejściowy. Życzę Państwu miłej lektury! Elżbieta Gubernator-Syposz, redaktor naczelna Dłonie i Słowo Kwartalnik Towarzystwa Pomocy Głuchoniewidomym Nr 1 (70) / 2013 rok XVIII ISSN nakład: 1600 egz brajl Wydawca: ul. Deotymy 41 I Warszawa tel./faks: tpg@tpg.org.pl Publikacja dofinansowana przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

3 spis treści Maraton w Nowym Jorku 4 Michał Majchrzak Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze 11 Natalia Kołodziej Festiwal pełen wartości 22 wypowiedzi zebrał Marcin Chojnowski Dotknęliśmy nieba 36 Natalia Jaruta, Iwona Wróblak Warsztaty dla self adwokatów 45 Tomasz Malaika, Robert Schab Z życia klubów 48 Anna Podgórna, Anna Jurkowska Końska dawka emocji 52 Anna Podgórna, Joanna Koralewska, Sabina Wolniewicz Spotkania Młodych 58 Michał Majchrzak Jest taka biblioteka 63 Urszula Maksimowicz W świecie cyfrowej słyszalności 67 Stanisław Sierko W starożytnym mieście o sprawach głuchoniewidomych 74 Agnieszka Majnusz Czy programy telewizyjne będą kiedyś dostępne dla wszystkich? 78 Grzegorz Kozłowski Android czy ios? 85 Krzysztof Wostal PFRON dofinansowuje naukę języka migowego 90 Ewelina Rokicka Zatrudnienie wspomagane 95 Destina Kuliś Sałatka z ziemniaków 100 Lisiczka Kronika wydarzeń 101 Bożena Więckowska

4 sylwetki Maraton w Nowym Jorku Czy wiedzieliście o tym, że w ubiegłym roku słynny nowojorski maraton przebiegł głuchoniewidomy chłopak z Krakowa? O tym, jak do tego doszło, opowiada sam zawodnik Michał Majchrzak. Dawno, dawno temu... byłem zwykłym, przeciętnym, nieśmiałym, niewyróżniającym się niczym chłopakiem. Marzyłem o czymś, ale nie potrafiłem tego nazwać. Wreszcie, niczym Forrest Gump, postanowiłem wyjść z domu i zacząć biegać. Tak mi się to spodobało, iż postanowiłem przebiec parę kilometrów. Jak już je przebiegłem, to postanowiłem pokonać ich jeszcze więcej. Znalazłem prawdziwą pasję. Aż rzuciłem sobie wyzwanie. Zrobić maraton, legendarne 42 km i 195 m. Kiedy i to mi się udało, postawiłem sobie kolejny cel wziąć udział w maratonie zagranicznym w Europie. I to zrealizowałem. Zaliczyłem imprezy w Berlinie, Rzymie, Wiedniu i Koszycach. Ale wciąż było mi mało. Pewnego dnia usłyszałem o Seven Continents Club elitarnym klubie biegaczy, którzy ukończyli maratony na wszystkich siedmiu kontynentach. Europa zaliczona. Pora na drugi kontynent! Ameryka Północna? To może Nowy Jork? Czemu nie. Wybór nie był przypadkowy wylot na ten maraton sponsorowała nowojorska filia organizacji Achilles International, która zrzesza niepełnosprawnych biegaczy z wszelkimi dysfunkcjami z całego świata i ma oddział również w Polsce. Gdy tylko usłyszałem o jego istnieniu, od razu do niego wstąpiłem. Kilka lat wyczekiwania w kolejce i w końcu się udało! Zostałem zakwalifikowany do udziału w maratonie w 2012 roku. 4

5 Najpierw należało załatwić wizę. Jest, co prawda, trochę papierów do wypełniania, ale można się z tym uporać w kilka dni. Do tego trzeba wnieść opłatę w wysokości około 550 zł, a następnie odbyć rozmowę z konsulem. W moim przypadku spotkanie było przyjemnością, głównie za sprawą listu polecającego od prezesa Achillesa. Wizę mi przyznano, i to na 10 lat. Teraz mogłem się skupić wyłącznie na solidnym treningu. Został już tylko tydzień do startu, kiedy z Ameryki zaczęły dochodzić wieści na Meta! temat zbliżającego się huraganu Sandy. Dzień w dzień z niepokojem śledziłem pogodę w Nowym Jorku. Żywioł uderzył, ale zniszczenia nie były tak ogromne jak przewidywano. Ogłoszono, że maraton prawdopodobnie się odbędzie. Na początku listopada wyleciałem więc wraz z dwoma innymi biegaczami Achillesa, Marcinem i Stanisławem, z warszawskiego Okęcia. Okazało się, że niepotrzebnie wziąłem prowiant do bagażu podręcznego, ponieważ obsługa samolotu zadbała o to, by pasażerowie nie byli głodni. Był ciepły obiad, do tego kanapki, słodycze, kawa, herbata, zimne napoje. Dowiedziałem się że na dłuższych lotach jest to standard we wszystkich liniach. Do tego każdy z nas dostał słuchawki, dzięki czemu mogliśmy się relaksować przy muzyce. Lot z Warszawy do Nowego Jorku trwa mniej więcej osiem i pół godziny. I tu ciekawostka: mimo że wystartowaliśmy o 16 czasu polskiego na miejscu byliśmy o 21 czasu miejscowego. 5

6 Jeszcze ciekawiej wygląda to w drodze powrotnej wylecieliśmy we wtorek o 18 czasu miejscowego, zaś w Polsce znaleźliśmy się w środę o 8 rano. To oczywiście sprawa innych stref czasowych. Nigdy nie zapomnę pierwszego widoku na nocny Nowy Jork mieniący się tysiącami świateł i neonów. Po wylądowaniu odetchnąłem z ulgą i pomyślałem sobie: Czas zacząć swój amerykański sen!. Już na lotnisku JFK okazało się, jak bardzo za granicą pomocna jest biała laska. Otwiera ona wiele drzwi i bardzo ułatwia życie. Po wejściu na halę przylotów trzeba odstać w ogromnej kolejce do urzędnika imigracyjnego, który zezwala na pobyt w USA. My dzięki białym laskom szybko załatwiliśmy wszelkie formalności. Po odprawie spotkaliśmy się z Krzysztofem, wolontariuszem Achillesa. Pojechaliśmy na Manhattan do hotelu Pennsylvania. Usytuowany jest on w samym centrum, naprzeciw Madison Square Garden (hali, w której walki toczył Andrzej Gołota) oraz niedaleko Empire State Building. Podziwiając uroki Nowego Jorku podczas jazdy, czułem się jak w jakimś filmie. Sen stał się rzeczywistością. Nazajutrz udaliśmy się po odbiór pakietów i numerów startowych. Biuro maratonu znajdowało się w Javits Center olbrzymiej hali wystawowej. Wśród tysiąca zawodników z całego świata dawało się odczuć podniecenie przed jednym z najważniejszych biegów na świecie. Po południu czekała nas uroczysta kolacja w hotelu Holiday Inn. Była to okazja do spotkania członków międzynarodowej rodziny Achillesa, biegaczy z wszelkimi dysfunkcjami wraz z przewodnikami oraz biegaczami-wolontariuszami. Poznałem dr. Dicka Trauma szefa Achillesa. To wspaniały człowiek. Zawarłem też znajomość z kilkoma głuchoniewidomymi biegaczami z Norwegii. Z jednym z nich, całkowicie głuchoniewidomym, porozumiewałem się za pomocą języka migowego odbieranego dotykiem. Właśnie podczas spotkania usłyszeliśmy hiobową wieść, iż na skutek strat i zniszczeń spowodowanych przez huragan maraton 6

7 został jednak odwołany po raz pierwszy w swojej historii. Pomyślałem sobie: Zaraz, zaraz, przeleciałem parę tysięcy kilometrów, by usłyszeć, że maratonu jednak nie będzie? Nie ze mną te numery!. Miałem ochotę podejść do organizatorów zawodów oraz burmistrza miasta i wykrzyczeć im w twarz słowa przeboju legendarnej grupy Queen: Show must go on! (Przedstawienie musi trwać!). Po chwili uświadomiłem sobie jednak, że to musiała być bardzo trudna decyzja, przez tydzień toczyły się zapewne tysiące rozmów. Tak na marginesie, zwiedzając mia- Spacer po Nowym Jorku sto, nie widzieliśmy żadnych skutków huraganu, tylko część metra nie działała, nie kursował prom na wyspę, na której stoi Statua Wolności, i muzea na dole Manhattanu były nieczynne. Ale zwiedzaliśmy w zasadzie sam Manhattan, ucierpiały zaś dzielnice leżące na obrzeżach metropolii. Jednak my, maratończycy, udowodniliśmy, że trzymamy się razem, że tak łatwo się nie poddajemy. Dr Traum natychmiast podjął decyzję o nieoficjalnym biegu. I rzeczywiście, stawiliśmy się w sile kilkunastu tysięcy biegaczy w niedzielę o dziewiątej w Central Parku. Jedno okrążenie wokół niego ma około 10 km, więc postanowiliśmy przebiec cztery okrążenia. Na trasie zebrali się również tłumnie kibice, którzy nas żywiołowo dopingowali. Biegło mi się w miarę dobrze, nie forsowałem tempa. W tej chwili czas nie był istotny, ale zaliczenie 40 km. Jako że meta maratonu jest usytuowana zawsze 7

8 w Central Parku, mijaliśmy ją cztery razy. Biegłem w koszulce z nadrukiem polskiej flagi i klubu Achilles. Widać było, że tutejsi kibice wiedzą, co to za organizacja. Dodatkowo mnie wspierali, krzycząc: Go Achilles, go Poland!. Niektórzy biegacze poklepywali mnie nawet po plecach. To fantastyczne uczucie. Nie czuć wtedy wcale zmęczenia. Pierwsze kółko biegło mi się dobrze, na kolejnych dwóch nieco osłabłem, jednak na ostatnim odzyskałem siły. Po niecałych czte-rech godzinach biegu udało mi się dotrzeć do końca trasy. Mogłem być z siebie dumny i powiedzieć, że maraton choć nieoficjalny i niepełny to jednak zaliczony! Achilles ma wyegzekwować od organizatorów medale. Podczas tygodniowego pobytu w Nowym Jorku mieliśmy kilka dni wolnego i dużo zwiedziliśmy. Chodziliśmy głównie po Manhattanie. Tutaj nie sposób się zgubić. Ta dzielnica ma świetne rozwiązanie komunikacyjne jest zaprojektowana w kratkę: z północy na południe biegnie kilkanaście ponumerowanych alei (avenue), z zachodu na wschód biegną zaś ponumerowane ulice (street). Wszystko to pozwala na bardzo łatwe ustalenie lokalizacji danego miejsca. Co mnie zaskoczyło, to fakt, iż tutaj piesi nie przestrzegają czerwonego światła. Po pewnym czasie i my zaczęliśmy przechodzić na czerwonym. Manhattan mnie nie przytłoczył. Wbrew pozorom, mimo że to jedna z najbogatszych dzielnic świata, jest on przyjazny do życia. Chodniki są bardzo szerokie i równe. Wszędzie respektowane są prawa osób niepełnosprawnych. Dałoby się tu żyć. Obejrzeliśmy miejsce, w którym stało World Trade Center. Ze wschodu otoczone jest nowymi budynkami połączonymi promenadą dla pieszych. Postęp prac przy wznoszeniu nowych wież światowego handlu można podziwiać ze wspaniałej przeszklonej budowli. Niedaleko WTC znajduje się słynna Wall Street. Nie wyróżnia się niczym, ot zwykła wąska uliczka. Główny budynek nowojorskiej giełdy również przedstawia się dość niepozornie. To kilkupiętrowa kamienica przykryta dużą amerykańską flagą. Nie spodziewałem się 8

9 że tak wygląda centrum finansowe. Manhattan robi wrażenie zwłaszcza nocą. Jest tu tyle świateł i neonów, iż człowiek czuje się jak w dzień. Najbardziej oświetlony jest chyba słynny Times Square. Czuć, że jest się w centrum świata! Jednego dnia dzięki prezesowi Achillesa nasza trójka dostała bilety na musical na samym Broadwayu! Nigdy nie sądziłem, że będzie mi dane obejrzeć na żywo spektakl w miejscu, gdzie zaczynało karierę wielu hollywoodzkich aktorów. To były magiczne dwie godziny spędzone w stylu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Będąc w Nowym Jorku, nie mogłem nie skorzystać ze słynnych żółtych taksówek. Nawet sam jedną chciałem złapać, jak to robią aktorzy na filmach. Udało się to bez problemów. Kierowcą był Hindus z długą białą brodą i w turbanie. To miasto stanowi w końcu tygiel narodowości i kultur. Ale największe wrażenie zrobił na mnie najwyższy budynek Nowego Jorku, czyli Empire State Building. Taras widokowy znajduje się na 86. piętrze. Jazda windą trwa niecałą minutę. Gdy z niej wyszedłem, dosłownie odebrało mi mowę. Panorama była oszałamiająca. Cały Nowy Jork rozciągał się jak na dłoni. Aż kręciło mi się w głowie, czasami musiałem przystanąć i oprzeć się o ścianę. Chodziłem wciąż dookoła, chłonąłem i pstrykałem zdjęcia. Wiał wtedy wiatr i czuć było, że budynek lekko się buja, co jest naturalne, lecz niezbyt przyjemne. Nie wyobrażam sobie, co się musiało dziać tydzień wcześniej podczas kulminacji huraganu. Na górze budynek musiał mieć ponad metr odchyłu od pionu! I pomyśleć, że wzniesiono go ponad 80 lat temu. Człowiek mimo wszystkich swoich ułomności i wad jest jednak wielki, skoro potrafił zbudować coś takiego. I jeszcze jedna dygresja. Nowojorczanki są, owszem, zadbane, eleganckie, zamożne, ale poza tym nic specjalnego. Uświadomiłem sobie, że najpiękniejsze i najwspanialsze kobiety są w Polsce. Reasumując, tydzień w Nowym Jorku to była dla mnie jak na razie przygoda życia. Spotkałem wielu wspaniałych ludzi, nawiązałem 9

10 nowe kontakty, poznałem Amerykę od środka. Istotne jest również to, że nauczyłem się kilku ważnych rzeczy. Przede wszystkim tego, iż trzeba stale pracować nad samym sobą, aby być lepszym, nie tylko biegaczem, lecz także człowiekiem. Trzeba stale od siebie wymagać, choćby inni od nas nie wymagali. Wiem też, że kiedyś tu wrócę. Pragnę podziękować pani Halinie Koralewskiej, wolontariuszce Achillesa, która od lat zajmuje się polskimi ekipami przylatującymi na ten maraton. Dzięki jej wsparciu możliwe było nasze uczestnictwo w tym wielkim wydarzeniu. Wiele pomógł nam również Krzysztof Armatys. A teraz? Jedno marzenie zrealizowanie, ale życie toczy się dalej, więc czas wyznaczyć sobie kolejne cele, wymyślić nowe projekty! W głowie mam już plan wyprawy na tandemie do Ameryki Południowej wraz z tłumaczem-przewodnikiem Natalią Kołodziej. Zaczynamy szukać sponsorów tej eskapady. A może teraz maraton w Chicago? Mam tam rodzinę, wystarczy tylko znaleźć sponsora na przelot Albo oficjalny maraton w NYC? Prędzej czy później na pewno! Nie można przestać marzyć! Na koniec chciałbym polecić wspaniałą książkę o historii Achillesa Nowe możliwości. Napawa otuchą, pokazuje drogi wyjścia z trudnych sytuacji, uczy pokonywania barier. To piękny prezent dla każdego. Do nabycia w wydawnictwie Barsen: stanislaw.seniuk@wp.pl. Michał Majchrzak, Klub Głuchoniewidomych w Krakowie 10

11 sport Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze to jedyna w swoim rodzaju inicjatywa polegająca na organizowaniu tandemowych wypraw osób mających zaburzenie funkcjonowania wzroku i słuchu. Jej celem jest przełamywanie społecznych barier, szerzenie wiedzy na temat głuchoślepoty i alternatywnych metod komunikacji. Projekt realizowany jest przez stowarzyszenie Travelling Inspiration. Otwarty rynek ofert sportowo-turystycznych jest niedostępny dla osób niewidomych oraz głuchoniewidomych. Przedsięwzięcie Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze to zmienia przekuwa ideę równości w czyn. Jego motto brzmi: gdy zaakceptujesz własne ograniczenia, jesteś w stanie je przekroczyć! Uczestnikiem poszczególnych etapów wyprawy rowerowej może zostać każdy. Tegoroczna inicjatywa składa się z trzech projektów: 80 rowerów dookoła Polski, 80 rowerów dookoła Europy oraz Nie widząc przeszkód, prosto do Peru. 80 rowerów dookoła Polski Projekt, który ma na celu objechanie i zwiedzenie Polski, składa się z 12 etapów, rozpoczął się w kwietniu 2013 roku i potrwa do czerwca 2014 roku. Startujemy kolejno z Krakowa, Rzeszowa, Lublina, Warszawy, Białegostoku, Olsztyna, Władysławowa, Darłowa, 11

12 Międzyzdrojów, Gorzowa Wielkopolskiego, Legnicy i Częstochowy. Etapy odbywają się w systemie dwu- lub czterodniowym, dzienne dystanse to około 100 km. Oswajanie z tandemem i etap I: Kraków Tarnów Rzeszów Nasza przygoda zaczęła się w kwietniu w Szczawnicy. Wraz z całą ekipą wybraliśmy się na dwa dni oswajania z tandemem. Pierwszy raz wsiedliśmy na podwójny rower, uczyliśmy się ruszać, skręcać, hamować, wspólnie pedałować tak, aby nie zaliczyć wywrotki. Był to dla nas bardzo cenny trening, podczas którego nabyliśmy niezbędną wiedzę, jak współpracować podczas jazdy na drogach, gdzie oprócz nas poruszają się samochody. Po kilku miesiącach intensywnej pracy nad projektem nastał 20 kwietnia! Rozpoczynamy pierwszy etap rowerowej ekspedycji dookoła Polski. Wszystkich jednocześnie rozpierała energia i dręczyła niepewność, czy damy radę. W końcu nikt dotąd nie próbował w ten sposób podróżować z głuchoniewidomymi. Wprawdzie dwa tygodnie wcześniej byliśmy na weekendowym przetarciu w Szczawnicy, ale teraz czekała nas chwila prawdy. Punktualnie o ósmej w sobotę zebraliśmy się na krakowskim rynku pod ratuszem. Na miejscu żegnali nas Bogdan Dąsal, pełnomocnik prezydenta miasta Krakowa ds. osób niepełnosprawnych, oraz reporterzy TVN24, którzy przeprowadzili z nami wywiad. Po chóralnym okrzyku Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze! pełni nadziei ruszyliśmy przed siebie. Trasa biegła z dala od głównych dróg jechaliśmy przeważnie wzdłuż pól, łąk, lasów i wiosek, czasami też trzeba było zjechać na leśną dróżkę. Postoje robiliśmy co kilkanaście kilometrów. W miarę upływu czasu coraz pewniej czuliśmy się na tandemach. Najistotniejszą sprawą podczas jazdy jest właściwa komunikacja między tłumaczem-przewodnikiem a głuchoniewidomym. Osoba siedząca z tyłu musi bo- 12

13 wiem współpracować z siedzącą z przodu. Nasze pojazdy robiły nie lada furorę wśród miejscowej ludności. Wszędzie spotykaliśmy się z zaciekawionymi spojrzeniami. Niektórzy nawet robili tandemom zdjęcia. Uświadomiliśmy sobie, że ten środek transportu to dla wielu wciąż coś abstrakcyjnego. Do Tarnowa zajechaliśmy późnym popołudniem po pokonaniu 95 km. Na drugi dzień o ósmej wyruszyliśmy z rynku w stronę Rzeszowa. Ta część trasy okazała się Pełni zapału na trudniejsza, gdyż pojawiły się dosyć rynku w Krakowie z Bogdanem Dąsalem długie i strome podjazdy. Poza tym mieliśmy już w nogach sporo przejechanych kilometrów, wszyscy odczuwali zmęczenie. Każdy jednak walczył. Wreszcie po pokonaniu ostatnich wzniesień ujrzeliśmy tabliczkę z napisem Rzeszów. To było coś niesamowitego. Po dwóch dniach jazdy i przebyciu około 205 km dotarliśmy do celu! Wjeżdżając na rzeszowski rynek, czuliśmy się jak zwycięzcy i rzeczywiście tak było, bo przecież dokonaliśmy niezwykłej rzeczy! Wspólna jazda dała nam ogromną radość, podczas podróży chciało się śpiewać, przez większą część trasy na twarzy każdego z nas gościł uśmiech. Z niecierpliwością czekaliśmy na kolejny etap. Etap II: Rzeszów Sandomierz Lublin 18 maja startowaliśmy w Rzeszowie. Dwunastoosobowa ekipa zaczęła od podróży pociągiem z Krakowa do Rzeszowa. Tym razem 13

14 musieliśmy sobie radzić bez wsparcia busa z przyczepką, jak to miało miejsce w poprzednim etapie. Trzeba było wszystkie swoje rzeczy spakować do sakw, co było dodatkowym obciążeniem. Ale zarówno pogoda, jak i humory dopisywały. Do urokliwego Sandomierza udało się nam dojechać tuż przed ulewą. Okazało się, że tego dnia pokonaliśmy prawie 120 km! Nazajutrz musieliśmy wcześnie wstać i już o szóstej ruszyć na szlak, tak by do Lublina dotrzeć przed czwartą i zdążyć na pociąg powrotny. Okolice Sandomierza są cudowne. Mijaliśmy niezliczone sady położone na wzgórzach. Momentami czuliśmy się jak we włoskiej Toskanii. Paręnaście kilometrów za miastem natknęliśmy się na prom kursujący na Wiśle i postanowiliśmy z niego skorzystać. Dzięki temu nadrobiliśmy część drogi. Jazda tego dnia upłynęła nam pod znakiem spadających łańcuchów. Niemal każda para musiała uporać się z tym kłopotem, ale wszyscy spisali się znakomicie. Tym razem nie mieliśmy czasu na dłuższe postoje należało się sprężać, by dotrzeć do Lublina w wyznaczonym terminie. Choć byliśmy wyczerpani tempem jazdy, dużym obciążeniem, słońcem i brakiem odpoczynku, niosła nas pozytywna energia. W ciągu dwóch dni udało się nam pokonać prawie 225 km. Etap III: Lublin Dęblin Warszawa Trzeci etap wyprawy rozpoczął się od podróży pociągiem do Lublina, skąd 25 maja o poranku ruszyliśmy przez Dęblin do Warszawy. Na drodze napotkaliśmy kilka przeciwności losu: złapaliśmy gumę, pękła nam opona, w jednym z wypożyczonych tandemów brakowało mocowań na bagażnik. W dodatku 30 km przed stolicą załapała nas ulewa, która towarzyszyła nam aż do bram miasta. Wszystkiemu dzielnie stawiliśmy czoła! Udowodniliśmy sobie, że nie straszne są nam żadne przeciwności losu, my po prostu nie widzimy przeszkód. W ciągu tego weekendu w sześcioosobowym składzie na trzech tandemach przejechaliśmy 190 km. 14

15 Etap IV: Warszawa Małkinia Górna Białystok Ten etap również zaczęliśmy od podróży pociągiem, tym razem do Warszawy. Uczestniczyło w nim 13 osób. Na starcie pod Uniwersytetem Warszawskim powitały nas ekipy z radia TOK FM i telewizji TVN, którym udzieliliśmy wywiadów o naszej akcji. Po słowach otuchy trzymającej za nas kciuki Bożenki Więckowskiej z Mazowieckiej JW TPG ruszyliśmy na trasę. Po dwóch dniach i 228 km pedałowania Bagaże dodatkowo dotarliśmy do celu! W naszych sercach obciążały rowery zagościła radość, w głowach kłębiły się nam sentymentalne myśli: Tak szybko pędzimy do przodu nie chcemy, by nasza wędrówka po urokliwych polskich drogach dobiegła końca! Za bardzo nam się podoba!. Etapy V i VI: Białystok Pisz Olsztyn Elbląg Władysławowo W trwających od 4 do 7 lipca dwóch etapach wzięło udział 10 osób: dwie głuchoniewidome i jedna niewidoma, czterech przewodników oraz trzech uczestników. Na krótsze odcinki do naszego rajdu dołączali do nas również liczni sympatycy. Cóż to były za niesamowite dni. Od samego początku naznaczone przygodami. Stanęło przed nami nowe wyzwanie. Po raz pierwszy mieliśmy do pokonania dystans blisko 486 km. 15

16 W Białymstoku czekała na nas wspaniała niespodzianka na rynek wjechaliśmy bowiem zapowiedziani przez spikera oraz przy aplauzie publiczności zgromadzonej na pikniku dla osób niepełnosprawnych. Fundacja Impuls oraz stowarzyszenie My Dla Innych zainspirowani naszą akcją zorganizowali świetną inicjatywę dla miejscowych organizacji pozarządowych W TANdemie, na którą zostaliśmy zaproszeni jako honorowi goście. Po wspólnym piknikowaniu następnego dnia ruszyliśmy przed siebie. Tereny północno-wschodniej Polski są piękne i na pewno zostaną na długo w naszej pamięci. Tego dnia przejechaliśmy wszerz niemal całe Mazury. Raz po raz mijaliśmy jeziora. Co ciekawe, kraina ta nie jest wcale tak płaska, jak mogłoby się wydawać. Prawie za każdym zakrętem napotykaliśmy podjazd albo zjazd. Jednak trudy tego dnia rekompensowały nam chwile spędzone nad wodą. W Olsztynie czekało nas wspaniałe przywitanie, Warmińsko-Mazurska JW TPG zapewniła nam nocleg, obdarowała nas pięknymi kartkami i mnóstwem kolorowych balonów, które doczepiliśmy do tandemów. Te cztery dni pełne były radosnych chwil: łowiliśmy ryby, pływaliśmy kajakami, leżakowaliśmy, pluskaliśmy się w jeziorach, piekliśmy kiełbaski przy ognisku, pływaliśmy statkiem po Bałtyku, a męska część ekipy zakosztowała nawet kąpieli w morzu. Ostatnią z atrakcji wyjazdu było rozkręcanie tandemów na części, aby zapakować je i przewieźć do Krakowa pociągiem, na który nie udało nam się kupić biletów rowerowych. Tutaj także przeszkód nie widzieliśmy i z pomocą ludzi na stacji z wszystkimi częściami naszych pojazdów wsiedliśmy do pociągu. Co przyniesie rok 2014? W roku 2013 pokonaliśmy ponad 1300 km. W 2014 roku czeka nas kolejnych sześć etapów: etap VII: Władysławowo Kluki Darłowo (195 km), etap VIII: Darłowo Trzebiatów Międzyzdroje (180 km), 16

17 etap IX: Międzyzdroje Stargard Szczeciński Gorzów Wielkopolski (170 km), etap X: Gorzów Wielkopolski Zielona Góra Legnica (218 km), etap XI: Legnica Namysłów Częstochowa (230 km), etap XII: Częstochowa Kraków (116 km). 80 rowerów dookoła Europy Projekt ma na celu zdobycie wszystkich europejskich stolic na rowerze. Skierowany jest zarówno do osób, które mają doświadczenie w podróżach na dwóch kółkach, jak i tych, które chcą spróbować swoich sił po raz pierwszy, dlatego gwarantujemy podczas całego rajdu obecność samochodu zabezpieczającego. Edycja I: Warszawa Wilno Ryga Talin Helsinki Pierwsza edycja tej unikatowej tandemowej eskapady osób niepełnosprawnych miała miejsce w dniach lipca km, 13 dni, cztery tandemy i 10 osób. W wyprawie wzięli udział: Karolina Sz., Michał M., Bartłomiej J. (głuchoniewidomi), Rafał S. (niewidomy), Renata G., Destina K., Natalia K., Marcin K. (tłumacze- -przewodnicy), Artur B. (kierowca) oraz Magda (uczestnik). Wprawdzie mieliśmy już za sobą przetarcie w postaci projektu 80 rowerów dookoła Polski, ale nikt z nas jeszcze nie próbował podróżować tandemem za granicą. W stolicach mieliśmy zarezerwowane pokoje w hostelach, w pozostałych miejscach naszym domem były namioty, zaś za prysznic służyły jeziora, rzeki albo morze. Każdy dzień wyprawy wyglądał podobnie. Pobudka o siódmej ósmej, śniadanie, składanie namiotów, sprzątanie obozowiska, pakowanie rzeczy do sakw i busa. Wieczorami rozpalaliśmy ognisko, przy którym piekliśmy kiełbaski i wspominaliśmy miniony dzień. Zwykle pokonywaliśmy od 80 do nawet 120 km. 17

18 Trasa najpierw biegła przez Mazowsze, część Mazur oraz urokliwy Biebrzański Park Narodowy. Na Litwę wjechaliśmy już czwartego dnia. Przywitała nas pięknymi krajobrazami i pustymi drogami. Podczas jednej z przerw był nawet czas na popływanie łódką po jeziorze. W końcu dotarliśmy do Wilna. Wjazd należycie celebrowaliśmy. Nie mogliśmy ominąć najważniejszego punktu miasta Ostrej Bramy. Następnego dnia wyruszyliśmy dalej na północ, w kierunku łotewskiej Rygi. Nie spodziewaliśmy się, że to będzie najcięższy odcinek drogi. Zaczęło się od mocno pofałdowanego terenu, tuż za podjazdem czekał na nas kolejny podjazd i tak przez cały dzień. Na dodatek zaczął padać deszcz. I towarzyszył nam już przez pięć dni z rzędu! To była dla nas prawdziwa chwila prawdy. Jazda w takich warunkach kształtuje charakter. Jakby tego było mało, wiał silny północny wiatr, który utrudniał nam jazdę. Dał się nam on we znaki zwłaszcza w dniu, w którym wjeżdżaliśmy do Rygi. Musieliśmy się naprawdę mocno napracować, aby dotrzeć do stolicy Łotwy. Nic nas nie mogło jednak załamać. Parliśmy dzielnie przed siebie. Na miejscu czekał na nas przytulny hostel. Pierwszy gorący prysznic po kilku dniach to było coś wspaniałego. Podczas takich wypraw bardziej docenia się wagę rzeczy, które mamy na co dzień na wyciągnięcie ręki. Do przejechania został nam jeszcze odcinek prowadzący głównie wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Tallin przywitał nas długo wyczekiwaną słoneczną pogodą. Co ciekawe, to właśnie to miasto zrobiło na większości członków naszej ekspedycji najbardziej pozytywne wrażenie. Po nocy spędzonej w stolicy Estonii zostawiliśmy tandemy i promem udaliśmy się do Helsinek stolicy Finlandii, która słynie jako kraina Muminków, Świętego Mikołaja, reniferów oraz popularnego wysokoprocentowego trunku. Dokonaliśmy niezwykłego. W trakcie dwóch tygodni pedałowania, przejechaliśmy przez terytorium pięciu państw, zdobyliśmy pięć stolic, na koniec okazało się że na liczniku jest prawie 1200 km! 18

19 Nikt nie odpuścił. Wszyscy spisali się na medal. Każdy z nas wyniósł z tej wyprawy coś dla siebie, każdy zapamięta z niej coś ciekawego, wesołego. Dostarczyła nam ona wiele radości i wzruszeń i na pewno zostanie na długie lata w naszej pamięci. Nie widząc przeszkód, prosto do Peru Finalną akcją w ramach inicjatywy Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze będzie dwutygodniowa wyprawa tandemowa po Ameryce Południowej. Wśród uczestników ekspedycji znajdą się cztery osoby głuchoniewidome mieszkające w różnych częściach Polski, czterej tłumacze-przewodnicy oraz dwaj logistycy strategiczni odpowiedzialni za bezpieczeństwo i organizację podróży. Chcemy pokazać, że świat to otwarte drzwi dla każdego, kto ma ochotę dowiedzieć się, co się za nimi kryje. Podsumowując... Obecnie jesteśmy w trakcie objeżdżania Polski dookoła. Za nami ponad 1300 km, przed nami jeszcze 1100 km. Jednak nasza akcja stoi pod znakiem zapytania. Poszukujemy sponsorów i darczyńców. Każdy może nas wesprzeć, wpłacając dowolną kwotę na konto: Stowarzyszenie Travelling Inspiration ul. Zielona 22B/30, Chrzanów KRS PL SWIFT/IBAN: INGBPLPW Natalia Kołodziej, tłumacz-przewodnik z Małopolskiej JW TPG, ekipa Nie widząc przeszkód, jeżdżę na rowerze 19

20 Zapraszamy do przyłączenia się do akcji 80 rowerów dookoła Polski! Oto przydatne informacje: O co chodzi z tymi etapami? Każdy etap rozpoczynamy z miejsca, w którym skończyliśmy etap poprzedni. Jeśli chcesz pokonać całość, musisz dojechać na miejsce startu. Jeśli chcesz pokonać tylko jeden etap sprawa jest prosta. Transport? Całość trasy pokonywana jest na rowerze wraz z sakwami lub plecakami. Powrót do miejsca startu danego etapu proponujemy pociągiem, we własnym zakresie. Noclegi? Jako że jest to klasyczna wyprawa rowerowa, nocujemy w namiotach w pobliżu wody. Czasem korzystamy z życzliwości ludności lokalnej i takich miejsc jak remizy, parafie, szkoły, fundacje. Informacje dotyczące noclegu podczas konkretnych etapów są podawane bliżej terminu wyjazdu. Wyżywienie? We własnym zakresie. Proponujemy, aby przygotowywać posiłki wspólnie, bierzemy ze sobą palniki i menażki. Jeśli trzeba, zatrzymujemy się w restauracjach i barach. Ubezpieczenie? Gwarantujemy dodatkowe ubezpieczenie NNW. Sprzęt i ekwipunek? Potrzebne są namiot, śpiwór, karimata, rower albo tandem, zapasowe dętki, łatki, pompka, wyposażenie przeciwdeszczowe, ubrania

21 w sakwach lub niewielkich plecakach. Wszystko zależy od tego, czy będziemy mieć zorganizowany nocleg. Podstawowy zestaw naprawczy do roweru i apteczkę ma przewodnik. Mimo to warto zabrać opatrunki. Koszt uczestnictwa w etapie? 120 PLN za osobę uczestnicy 50 PLN za osobę członkowie stowarzyszenia Travelling Inspiration, osoby niepełnosprawne, opiekunowie osób niepełnosprawnych Gwarantujemy ubezpieczenie, opiekę przewodnika rowerowego, naukę podstaw języka migowego i alfabetu Lorma, logistykę wyjazdu i zorganizowanie miejsca noclegu. Na co zostaną przeznaczone zebrane pieniądze? Dochód zostanie przeznaczony na zrealizowanie podróży dla osób głuchoniewidomych do Ameryki Południowej. Główny cel to zakup czterech tandemów (cena jednego tandemu wynosi około 5000 zł). Jak się zapisać? Należy wysłać a na adres organizator.80rowerow@gmail.com i podać następujące informacje: imię, nazwisko, telefon kontaktowy, data urodzenia, adres, etap, w którym chce się wziąć udział. Wszystkie informacje są na bieżąco zamieszczane na stronie Masz pytania? Napisz do nas: organizator.80rowerow@gmail.com