PROCES BEATYFIKACYJNY JANA PAWŁA II W KONTEKŚCIE OBOWIĄZUJĄCEGO PRAWA KANONIZACYJNEGO

Transkrypt

1 Gabriel Bartoszewski PROCES BEATYFIKACYJNY JANA PAWŁA II W KONTEKŚCIE OBOWIĄZUJĄCEGO PRAWA KANONIZACYJNEGO Beatyfikacja papieŝa Jana Pawła II w tak krótkim czasie po śmierci wzbudziła powszechną radość i nadzieję. Jednocześnie fakt, Ŝe doszło do niej tak szybko, u niektórych ludzi moŝe zrodzić wątpliwości, czy zostało zachowane obowiązujące prawo kanonizacyjne. Przedmiotem niniejszego artykułu jest prześledzenie przebiegu całego procesu w kontekście obowiązujących obecnie przepisów prawa kanonizacyjnego, oczywiście w ramach dostępnych informacji dotyczących ostatniego okresu prowadzenia procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II. I. SŁAWA ŚWIĘTOŚCI Podstawą rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego w Kościele jest istniejąca wśród wiernych sława świętości. Objawia się szczególnie pod koniec Ŝycia, w chwili śmierci i pogrzebu. Wierni, znając Ŝycie zmarłego chrześcijanina, Ŝywią przekonanie, Ŝe wprawdzie odszedł on spośród ludzi, ale Ŝyje i nadal działa. Jego grób przyciąga, skłania do modlitwy; za pośrednictwem zmarłego zanoszone są do Boga prośby w najrozmaitszych intencjach. W niektórych wypadkach ta opinia jest wyraŝana wyjątkowo powszechnie. Było tak między innymi po śmierci bł. Jana XXIII, św. Ojca Pio z Pietrelciny, sługi BoŜego Jerzego Popiełuszki, kiedy wierni w róŝny sposób domagali się szybkiej ich beatyfikacji. Po śmierci Jana Pawła II, chociaŝ jeszcze nie został wybrany jego następca, w czasie pogrzebu byliśmy świadkami głośnego wołania Santo subito o wyniesienie go do chwały ołtarzy. Kardynał Camillo Ruini 21 marca 2007 r. ujawnił, Ŝe myśl o rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II zrodziła się wśród kardynałów juŝ podczas konklawe. Niewątpliwie było to zjawisko budujące i pozytywne, świadczące o niekwestionowanej sławie świętości Jana Pawła II w całym katolickim świecie. Kościół w swojej praktyce kanonizacyjnej na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego stawia wymóg oczekiwania pięciu lat, i to w stosunku do kaŝdego kandydata. Dlaczego? Chodzi o to, by sława świętości, która w chwili śmierci i pogrzebu bazuje często na emocjach, utrwaliła się i była oparta na płynącym z wiary wewnętrznym przekonaniu o świętości chrześcijanina. Dlatego to kilkuletnie oczekiwanie ma swój głęboki sens. Oczywiście papieŝ, jeŝeli uzna za stosowne, moŝe ten czas skrócić, chociaŝ zdarza się to rzadko. Taka łaska spotkała Matkę Teresę z Kalkuty. KaŜdy proces toczy się w oparciu o przepisy zatwierdzone przez Kościół. PapieŜ Jan Paweł II dokonał reformy prawa kanonizacyjnego, promulgując 25 stycznia 1983 r. Konstytucję Apostolską Divinus Perfectionis Magister. Szczegółowe przepisy zostały zawarte w drugim dokumencie z dnia 7 lutego 1983 r. Normach Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, które naleŝy zachowywać przy przeprowadzaniu dochodzenia przez biskupów w sprawach kanonizacyjnych. A 17 maja 2007 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych opublikowała Instrukcję Sanctorum Mater, która potwierdza powyŝszy przepis. II. PROCES BEATYFIKACYJNY W DIECEZJI Kompetentny do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego jest biskup diecezji miejsca śmierci. MoŜe go rozpocząć po spełnieniu warunków, jakimi są: zasięgnięcie opinii Konferencji Episkopatu i otrzymanie nihil obstat Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, co oznacza, Ŝe nic nie stoi na przeszkodzie, by proces był prowadzony. Proces prowadzi biskup diecezjalny, wspomagany przez ustanowiony trybunał, składający się z pięciu osób: delegata biskupa, promotora sprawiedliwości, dwóch notariuszy i doręczyciela pism. Z trybunałem współpracuje postulator, który reprezentuje powoda, czyli instytucję (diecezję, zakon, zgromadzenie zakonne), która wystąpiła z inicjatywą procesu.

2 Zadaniem trybunału po jego zaprzysięŝeniu podczas pierwszej uroczystej i publicznej sesji jest zbieranie dowodów świętości. Od chwili rozpoczęcia procesu świątobliwy chrześcijanin nosi tytuł sługi BoŜego. Materiał o świętości pochodzi głównie z zeznań naocznych świadków, którzy znali sługę BoŜego i współpracowali z nim. Zwykle powołuje się znaczną liczbę świadków, np. 40, a nawet do 60. Świadków przesłuchuje się pod przysięgą, według przygotowanych pytań promotora sprawiedliwości, na okoliczność Ŝycia i działalności, a przede wszystkim heroiczności cnót oraz sławy świętości. Świadek składa przysięgę, Ŝe będzie mówił prawdę, i po zeznaniu przysięga, Ŝe powiedział prawdę. Z tych przesłuchań powstaje bogaty materiał dowodowy na piśmie. Kardynał Joseph Ratzinger w homilii pogrzebowej 8 kwietnia 2005 r. wypowiedział znamienne słowa: MoŜemy być pewni, Ŝe nasz ukochany PapieŜ stoi teraz w oknie domu Ojca, patrzy na nas i nam błogosławi. W odpowiedzi na te słowa tłum ludzi skandował Santo subito! Święty natychmiast! NaleŜy mniemać, Ŝe konsekwencją tego wołania, jak i wcześniejszej sugestii kardynałów podczas konklawe, była niespodziewana decyzja papieŝa Benedykta XVI z 13 maja 2005 r. Podczas spotkania z włoskim duchowieństwem w bazylice na Lateranie, zaledwie w miesiąc po pogrzebie, a oficjalnie 42 dni po śmierci, w 24. rocznicę zamachu na Ŝycie Jana Pawła II i przypadające na ten dzień święto Matki BoŜej Fatimskiej ogłoszono nihil obstat Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego. Zatem PapieŜ udzielił wyjątkowej dyspensy od oczekiwanych 5 lat. 18 maja tegoŝ roku kardynał Camillo Ruini ogłosił komunikat do wiernych o procesie i o zbieraniu pism. Następnie tenŝe Wikariusz Miasta Rzymu mianował postulatora procesu ks. Sławomira Odera oraz powołał trybunał beatyfikacyjny. Wszystkie osoby wyznaczone do pracy w procesie beatyfikacyjnym otrzymują nominację i składają przysięgę sumiennego wypełnienia powierzonego im obowiązku. Proces beatyfikacyjny Jana Pawła II, który zmarł na terenie Rzymu, został zainaugurowany na terenie diecezji rzymskiej, w bazylice św. Jana na Lateranie 28 czerwca 2005 r. Od tego dnia Janowi Pawłowi II zaczął przysługiwać tytuł sługi BoŜego. 4 listopada został powołany trybunał rogatoryjny (pomocniczy) w Archidiecezji Krakowskiej, który przesłuchał znaczną liczbę świadków. Zakończył on pracę 1 kwietnia 2006 r. i akta zostały przesłane do Rzymu. Według relacji postulatora ks. Sławomira Odera ogółem w procesie Jana Pawła II w Rzymie i Krakowie przesłuchano około 120 świadków. Jest to liczba rekordowa. Obok przesłuchiwania świadków w toku procesu powoływani są przez biskupa kompetentni teologowie, którzy dokonują teologicznej oceny pism drukowanych sługi BoŜego. Celem takiej cenzury jest stwierdzenie, czy w tych pismach nie ma nic przeciwnego wierze i moralności chrześcijańskiej. W procesie Jana Pawła II równieŝ zostali powołani cenzorzy, ale do przestudiowania pism prywatnych. Pisma papieŝa wydane ex cathedra nie podlegają cenzurze, gdyŝ są one nauczaniem NajwyŜszego Nauczyciela Kościoła. Oprócz cenzorów biskup prowadzący proces powołuje teŝ komisję biegłych archiwistów i historyków. Zadaniem tego gremium jest zebranie wszystkich pism niedrukowanych sługi BoŜego, jego dokumentów oraz opracowań o nim, by zbadać ich autentyczność i wiarygodność. W oparciu o zebrany materiał biegli opracowują przewidzianą przez prawo kanonizacyjne Relację. W dokumencie tym stwierdza się, Ŝe kwerenda została przeprowadzona dokładnie, oryginały dokumentów i potwierdzone kopie są autentyczne, nie noszą Ŝadnych uszkodzeń. Materiały te w odpowiednim czasie urzędowo dołącza się do akt procesu. Delegat biskupa w toku trwania procesu dokonuje badań, czy słudze BoŜemu nie oddawano niedozwolonego kultu publicznego. Dlatego wizytuje grób, mieszkanie, gdzie Ŝył, pracował i umarł. JeŜeli nie ma Ŝadnych zastrzeŝeń, wydaje specjalną Deklarację o braku kultu publicznego. Kolejnym etapem procesu na terenie diecezji jest dokonanie kopii akt oryginalnych, czyli tzw. transumptu i jego odpisu. Po sprawdzeniu przez notariuszy odpisu z oryginałem akta procesu przekazuje się zaprzysięŝonym tłumaczom. Dokonują oni przekładu na język uŝywany w Kongregacji, łacinę, włoski, francuski, hiszpański, niemiecki; najbardziej powszechnym językiem jest włoski. Akta procesu zwykle liczą setki, a niekiedy tysiące stron. JeŜeli do tego doda się zebrane pisma drukowane sługi BoŜego, pisma niedrukowane i opracowania o nim, to w konsekwencji powstaje olbrzymia ilość materiału. Dla przykładu moŝna dodać, Ŝe akta procesu diecezjalnego św. Ojca Pio wraz ze wszystkimi załącznikami liczyły 105 tomów. Prace nad przeprowadzeniem procesu w diecezji trwają dosyć długo zwykle kilka, a nawet kilkanaście lat. Czas trwania zaleŝy teŝ od intensywności pracy i zachowania zasad procedury. NaleŜy przyznać, Ŝe postęp współczesnej techniki poligraficznej pozwala bardzo przyspieszać prace procesowe. Po dokładnym przygotowaniu akt procesu: dwóch kopii w języku polskim, dwóch w języku obcym, pism drukowanych w dwóch egzemplarzach, pism niedrukowanych oraz publikacji o słudze BoŜym, biskup zarządza końcową publiczną sesję uroczystego zamknięcia procesu. Podczas ostatniej sesji biskup i członkowie trybunału składają przysięgę sumiennego wykonania powierzonego obowiązku i podpisują specjalny protokół oraz trzy dokumenty towarzyszące. Po podpisaniu i opieczętowaniu dokumentów następuje lakowanie i opieczętowanie teczek procesu oraz pism towarzyszących. Następnie całość materiału przesyła się przez osobę zaprzysięŝoną do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. 2 kwietnia 2007 r., w drugą rocznicę śmierci, w niecałe dwa lata od rozpoczęcia procesu, w bazylice św. Jana na Lateranie odbyła się ostatnia sesja procesu diecezjalnego. Akta procesu w kilku skrzyniach niezwłocznie przekazano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

3 Ksiądz postulator w wywiadzie powiedział: Proces został przeprowadzony z całym rygorem. Nie było tematów, które stanowiłyby tabu i wyłączone zostały z procesu. Wszystkie wymienione sprawy były gruntownie przebadane (Wiadomości KAI, nr 11, s. 21). Tak rozpoczęła się druga, tzw. rzymska faza procesu. III. PRACE NAD PROCESEM W KONGREGACJI Akta procesu w Kongregacji są uroczyście otwierane. Następnie kompetentny urzędnik sprawdza, czy proces został przeprowadzony zgodnie z przepisami prawa kanonizacyjnego. JeŜeli ocena jest pozytywna, akta są oprawione w tomy i powstaje tzw. Kopia publiczna procesu. Jeden egzemplarz składany jest w archiwum Kongregacji, a drugi otrzymuje postulator rzymski, którego obowiązkiem jest przygotowanie, wraz ze współpracownikiem zewnętrznym, Positio super virtutibus (Pozycji lub dokumentacji o heroiczności cnót). Jest to praca trudna, wymagająca kompetencji naukowych, historycznych, prawniczych i językowych. Prowadzona jest pod patronatem przedstawiciela Kongregacji, relatora, który wszystkie przygotowane fragmenty sprawdza i aprobuje lub poleca uzupełnić. Po zakończeniu tego zadania cały materiał jest drukowany w formie duŝej księgi; powstaje wówczas jeden lub kilka tomów. Prace nad Positio super virtutibus Jana Pawła II trwały blisko półtora roku. ZłoŜona Positio super virtutibus rejestrowana jest w Kongregacji w kolejności spraw oczekujących na dyskusję teologiczną. W odpowiednim czasie (obecnie trzeba czekać wiele lat) przekazywana jest do studium Komisji Konsultorów Teologów. Positio super virtutibus Jana Pawła II, złoŝona w Kongregacji w marcu 2008 r., była uprzywilejowana, bo została niezwłocznie przekazana teologom konsultorom. KaŜdy z konsultorów swoją opinię przygotowuje na piśmie. W wyznaczonym czasie odbywa się posiedzenie, tzw. kongres, pod przewodnictwem promotora wiary i dyskusja nad heroicznością oraz głosowanie. W sprawie Jana Pawła II dyskusja odbyła się 13 maja 2009 r. z wynikiem pozytywnym. JeŜeli wynik głosowania jest pozytywny, sprawa przechodzi do Komisji Kardynałów i Biskupów. To gremium dokonuje podobnego studium i podczas posiedzenia ocenia werdykt konsultorów teologów. Nad Positio super virtutibus Jana Pawła II komisja dyskutowała 16 listopada 2009 r. z wynikiem pozytywnym. Decyzja Komisji Kardynałów i Biskupów jest przesądzająca i kończy proces. Sekretarz Kongregacji przygotowuje sprawozdanie o stanie sprawy, które prefekt Kongregacji przedstawia Ojcu Świętemu do aprobaty. PapieŜ Benedykt XVI decyzję o heroiczności cnót Jana Pawła II zaaprobował i podpisał 19 grudnia 2009 r., polecając prefektowi Kongregacji przygotowanie i opublikowanie Dekretu o heroiczności cnót. Dekret o heroiczności jest uroczystym orzeczeniem Kościoła, Ŝe sługa BoŜy cieszy się chwałą błogosławionych w niebie. Jest on podstawowym wymogiem przy beatyfikacji. IV. PROCES O CUDZIE Obok udowodnienia heroiczności cnót Kościół przy beatyfikacji stawia drugi wymóg, a mianowicie udowodnienia znaku nadprzyrodzonego danego przez Boga za wstawiennictwem sługi BoŜego. Do beatyfikacji osoby, która poniosła śmierć za wiarę, czyli męczennika, cud nie jest wymagany. Wynika to stąd, Ŝe Kościół szczególnie wysoko ceni męczeństwo. Natomiast dla świątobliwego chrześcijanina, który zmarł śmiercią naturalną, udowodnienie cudu jest konieczne. Cud według św. Tomasza to fakt, który przekracza siły natury stworzonej, którego sprawcą jest Bóg. Wskazuje on na wszechmoc, mądrość, dobroć i Opatrzność Boga. Jest faktem empirycznym, wyróŝniającym się spośród innych zjawisk poprzez swoją niezwykłość. 1. POSTĘPOWANIE NA TERENIE DIECEZJI Zbadanie domniemanego uzdrowienia, podobnie jak przy procesie o udowodnienie heroiczności cnót, wymaga przeprowadzenia osobnego dochodzenia procesowego na terenie diecezji. Kompetentny jest biskup miejsca, gdzie zdarzenie (cud) miało miejsce. W marcu 2006 r. we Francji rozpoczęło się osobne postępowanie kanoniczne w sprawie przypisywanego wstawiennictwa Jana Pawła II o niewyjaśniony z medycznego punktu widzenia przypadek nagłego uzdrowienia z zaawansowanej choroby Parkinsona. Uzdrowienia tego doznała zakonnica Marie-Simon Pierre, pracująca w szpitalu na oddziale połoŝniczym. Gdy zakonnica była juŝ tak chora, Ŝe musiała zrezygnować z pracy i z trudem pisała, jej wspólnota zakonna zaczęła się modlić za wstawiennictwem Jana Pawła II. W ciągu jednej nocy siostra odzyskała pełnię sił i zdrowie. Według procedury biskup, po otrzymaniu prośby od postulatora o rozpoczęcie procesu o domniemanym cudownym uzdrowieniu, winien zasięgnąć opinii lekarzy, by przekonać się, czy są ku temu merytoryczne podstawy. Po naleŝytym przygotowaniu wstępnego materiału biskup specjalnym dekretem wyznacza trybunał, w skład którego wchodzą: delegat biskupa, promotor sprawiedliwości, dwóch notariuszy i doręczyciel pism. Dochodzenie w wyznaczonym dniu rozpoczyna się podczas

4 pierwszej sesji publicznej. Biskup i członkowie trybunału oraz postulator składają przysięgę sumiennego wypełnienia powierzonych im obowiązków i zachowania tajemnicy. Następnie delegat biskupa przesłuchuje świadków wobec zaprzysięŝonego lekarza, który wspomaga go w formułowaniu terminologii medycznej. W gronie świadków winni znaleźć się osoba uzdrowiona, lekarze leczący i ewentualny personel medyczny oraz osoby najbliŝsze znające przebieg choroby i wyzdrowienia. Po przesłuchaniu wszystkich świadków przedstawionych przez postulatora i dwóch świadków z urzędu, wezwanych przez delegata, powołuje się dwóch lekarzy biegłych (ab inspectione). Zadaniem biegłych, niezaleŝnie od siebie, jest zbadanie osoby uzdrowionej pod kątem aktualnego stanu zdrowia. KaŜdy opracowuje pisemną opinię wraz z wynikami badań klinicznych. Biegli działają równieŝ pod przysięgą i składają zeznania. Po złoŝeniu zeznań przez lekarzy biegłych i ich opinii postulator przekazuje trybunałowi zebraną dokumentację lekarską, a więc historię choroby ze szpitala i wszystkie inne dokumenty waŝne dla właściwego naświetlenia sprawy. Po zebraniu wszystkich dowodów dokonuje się urzędowej kopii i odpisu akt procesu, tzw. transumptu. Przy tej pracy wiele wysiłku naleŝy włoŝyć w sumienne odczytanie i odpisanie dokumentacji lekarskiej. W polskich warunkach, ze względu na partykularny charakter naszego języka, cały proces naleŝy przetłumaczyć na język urzędowy uŝywany w Kongregacji. Ze względu na lekarzy Włochów najlepiej jest tłumaczyć proces na język włoski. Trzeba tu powiedzieć, Ŝe tłumaczenie procesu o domniemanym cudownym uzdrowieniu jest trudne i wymaga wysokich kompetencji, zwłaszcza gdy chodzi o terminologię lekarską. Proces o domniemanym cudownym uzdrowieniu kończy się podczas ostatniej sesji publicznej z udziałem biskupa. Akta oryginalne zostają złoŝone w archiwum Kurii biskupiej i bez zgody Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych nie wolno ich otwierać. Transumpty, czyli dwa egzemplarze w języku włoskim i dwa w języku polskim, wraz z pismami biskupa, zaprzysięŝona osoba, najczęściej postulator, przewozi do Rzymu i składa w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Proces o domniemanym uzdrowieniu s. Marie-Simon Pierre został przeprowadzony i akta złoŝono w Kongregacji. 2. POSTĘPOWANIE W KONGREGACJI Po przekazaniu procesu z diecezji do Kongregacji następuje jego urzędowe otwarcie. Następnie przekazywany jest on jednemu z urzędników, który bada, czy dochodzenie zostało przeprowadzone zgodnie z prawem kanonizacyjnym. JeŜeli wynik jest pozytywny, Kongregacja wydaje Dekret waŝności procesu. Oznacza to, Ŝe dostarczony materiał stanowi podstawę do dalszych badań. Następnie postulator procesu, pod kierunkiem relatora Kongregacji, przygotowuje tzw. Pozycję o cudownym uzdrowieniu (Positio super miraculo). Winna ona zawierać chronologiczne przedstawienie faktów dotyczących choroby i uzdrowienia. W szczególności naleŝy podać dane personalne, opis choroby, okres jej trwania, rozpoznanie, przewidywaną moŝliwość wyleczenia, stosowane leki i zabiegi. Nie moŝna teŝ pominąć danych o lekarzach, aplikowanych lekach, stosowanych zabiegach. Następnie szczegółowo naleŝy omówić sposób wzywania wstawiennictwa sługi BoŜego czy błogosławionego i przebieg uzdrowienia. Całość opracowania powinna dostarczyć odpowiedzi na pytanie, czy uzdrowienie było natychmiastowe, całkowite, doskonałe, klinicznie trwałe oraz z punktu widzenia lekarskiego niewytłumaczalne. Dokumentację najpierw przekazuje się dwóm biegłym, z zasady lekarzom, gdy chodzi o uzdrowienie z jakiejś choroby. Jeśli ich opinie są pozytywne, dokumentację powierza się trzem innym biegłym lekarzom w celu przygotowania ich własnych opinii. Tych pięciu lekarzy stanowi konsultę lekarską. NaleŜy zauwaŝyć, Ŝe przy domniemanych cudach najczęściej mówimy o biegłych lekarzach. Niektóre sprawy wymagają jednak powołania innych biegłych, np. elektryków czy straŝaków. Po zakończeniu studium zbierają się oni w gmachu Kongregacji. Podczas posiedzenia kaŝdy z biegłych przedstawia swoją opinię i przedłoŝony przypadek uzdrowienia jest dyskutowany. Na zakończenie konsulta lekarska formuje wnioski końcowe, istotne dla sprawy, a mianowicie: 1) Ogólną ocenę przypadku, czyli diagnozę (rozpoznanie); 2) Prognozę (rokowanie); 3) Terapię (leczenie); 4) Sposób uzdrowienia. KaŜde powyŝsze ustalenie podlega tajnemu głosowaniu. Konsulta lekarska w sprawie domniemanego cudu za przyczyną Jana Pawła II odbyła się w grudniu 2010 r., a jej wynik był pozytywny. Kiedy opinia konsulty lekarskiej jest pozytywna, Pozycja o cudzie przekazywana jest sześciu teologom konsultorom i promotorowi wiary. Badają oni przypadek uzdrowienia w aspekcie teologicznym, tzn. czy zanoszone były modły o zdrowie konkretnej osoby za przyczyną konkretnego sługi BoŜego lub błogosławionego i czy istnieje ścisły związek pomiędzy modlitwą a faktem uzdrowienia. W określonym dniu teologowie konsultorzy zbierają się w gmachu Kongregacji pod przewodnictwem promotora wiary na posiedzenie zwane Kongresem teologicznym. KaŜdy z uczestników obowiązany jest przedłoŝyć swoje votum na piśmie, wraz z konkluzją, która moŝe być twierdząca, zawieszająca osąd lub negatywna. Po przedłoŝeniu wszystkich opinii i dyskusji odbywa się tajne głosowanie. Kongres teologów w procesie de miro Jana Pawła II odbył się równieŝ w grudniu 2010 r., takŝe z wynikiem pozytywnym. Ostatnim etapem badania domniemanego uzdrowienia w Kongregacji jest posiedzenie Komisji kardynałów i biskupów. W oparciu o całą dotychczasową dokumentację, łącznie z oceną konsulty lekarskiej i opiniami konsultorów teologów, Komisja

5 wydaje ostateczną ocenę i decyzję. Posiedzenie tej Komisji, podczas którego uczestnicy wyrazili opinię pozytywną na temat przypisywanego wstawiennictwa sługi BoŜego Jana Pawła II, odbyło się 12 stycznia 2011 r. Ta decyzja była przesądzająca i od tej pory moŝna mówić o zaistniałym cudownym uzdrowieniu. Dotąd toczyło się dochodzenie o domniemanym uzdrowieniu. Cały tok dochodzenia prefekt Kongregacji przedstawił papieŝowi do zatwierdzenia podczas audiencji. Protokoły o cudownym uzdrowieniu podpisał papieŝ Benedykt XVI 14 stycznia 2011 r., polecił teŝ prefektowi przygotować i ogłosić Dekret o cudownym uzdrowieniu siostry Marie-Simon Pierre za wstawiennictwem sługi BoŜego Jana Pawła II. Ewenementem jest fakt, Ŝe papieŝ Benedykt XVI po podpisaniu dokumentów sam ogłosił dzień beatyfikacji Jana Pawła II 1 maja 2011 r. ZAKOŃCZENIE Proces beatyfikacyjny Jana Pawła II został przeprowadzony stosunkowo szybko. Nie jest to jednak rekordowy czas. Raczej naleŝy podziwiać BoŜą Opatrzność, która tak pokierowała, Ŝe proces zaczął się niezwłocznie po śmierci, a więc w czasie niespotykanym od wieków. Co więcej, naleŝy podziwiać, Ŝe sława świętości stale wzrasta. Jan Paweł II był papieŝemmisjonarzem wędrującym przez świat, zatem jego świętość jest w świecie znana. Jak powiedział kardynał Ratzinger podczas pogrzebu: MoŜemy być pewni, Ŝe nasz ukochany PapieŜ stoi teraz w oknie domu Ojca, patrzy na nas i nam błogosławi. Skrócony wykaz źródeł i opracowań Ioannes Paulus II, Constitutio Apostolich, Divinus perfectionis Magister, 25 ian. 1983, AAS 75 (1983) Normae servandae in inquisitionibus ab epsicopis faciendis in Sacra Congregatione pro Causis Sanctorum, 7 febr. 1983, AAS 75 (1983) Congregatio de Causis Sanctorum. Sanctorum Mater. Instruzione per lo svolgimento delle Inchieste diocesane o eparchiali nelle Causae dei Santi, AAS XCIX (2007) O. Gabriel Bartoszewski OFMcap., Stefan Budzyński, Czesław Ryszka, śycie i cuda polskich świętych kanonizowanych i beatyfikowanych za pontyfikatu Jana Pawła II, Warszawa 2001, ss O. Gabriel Bartoszewski OFMcap., Cuda w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych Polaków i Polek wyniesionych do chwały ołtarzy przez papieŝa Jana Pawła II, (w:) Religioni et scientiae, Materiały VI Sympozjum Prawa Kanonizacyjnego (Lublin, 25 kwietnia 2001 r.), Lublin 2001, s Ks. Henryk Misztal, Prawo kanonizacyjne. Instytucje prawa materialnego. Zarys historii. Procedura, Lublin 2003, ss Ks. Henryk Misztal, Postępowanie w diecezji lub eparchii według Instrukcji Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, (w:) Sanctorum Mater, Lublin 2008, ss. 58. Ks. Tomasz Gierałtowski, Znaczenie kultu prywatnego kandydatów na ołtarze w sprawach kanonizacyjnych, Białystok 2009, ss S u m m a r y Gabriel Bartoszewski THE BEATIFICATION PROCESS OF JOHN PAUL II IN THE CONTEXT OF BINDING CANON LAW During the funeral of John Paul II on 8 April 2005 calls for Santo subito (saint now!) resounded in St. Peter s Square. Card. Joseph Ratzinger who closely cooperated with the Holy Father for many years was convinced of his sainthood. As Pope, he gladly gave the dispensation from the 5 years that are required by canon law for the beatification process to begin. The rescript of the Congregation for the Causes of Saints was issued on 9 May and announced during the meeting of the clergy with Pope Benedict XVI on 13 May. The process officially begun in the Basilica of St John Lateran on 28 June The tribune, which in accordance with the requirements of the law commenced with questioning the witnesses, was sworn in. On 4 November 2005 in Wawel Cathedral, the rogatory (auxiliary) process was opened in the Archdiocese of Cracow and came to a close on 1 April The process in the Diocese of Rome ended on 2 April 2007 during which approx. 120 witnesses were questioned, a censorship of the writings was performed and the historical commission examined unpublished writings and prepared its report. Work on the Positio paper on the heroism of virtues lasted almost two years and were submitted by the Postulator to the Congregation on 8 March The discussion of consultant theologians that took place on 13 May 2009 on the heroism of virtues had a positive outcome and the Commission of Cardinals and Bishops confirmed this positive opinion on 16 November Pope Benedict XVI signed the decision of the Congregation on 19 December 2009 and the Decree on the heroism of virtues was subsequently announced. Work on the alleged healing of Sister Marie-Simon Pierre from Parkinson s Disease began in January In December 2010, the medical consultants pronounced the supernatural nature, instantaneity and permanence of the healing that took place through the intercession of John Paul II. The Commission of consultant theologians gave a positive opinion of the theological aspect of the healing on 12 January which was soon confirmed by the Commission of Cardinals and Bishops. On 14 January, Pope Benedict

6 XVI confirmed and set his hand to the decision of the Congregation and personally announced the date of the beatification for 1 May The Beatification Ceremony took place in Rome on St Peter s Square on Divine Mercy Sunday. Pope Benedict personally performed the beatification with the participation of many Church dignitaries, cardinals, bishops and priests, crowned heads of state, state and government delegations and around one and a half million faithful. KEY WORDS: John Paul II, beatification process, Congregation for the Causes of Saints POJĘCIA KLUCZOWE: Jan Paweł II, proces beatyfikacyjny, Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych