Izrael Szamir. (Israel Shamir) Panowie Dyskursu. (Masters od Discourse) Tłumaczył: Roman Łukasiak

Transkrypt

1 Izrael Szamir (Israel Shamir) Panowie Dyskursu (Masters od Discourse) Tłumaczył: Roman Łukasiak

2 Spis treści Poznajmy Szamira... 6 Nienawiść w dowcipie o teściowej... 9 Problemy domowe Wojna w Ziemi Świętej Gaza: Myszy i Ludzie Ucieczka z getta Gazy Raj już teraz Przyjaciele, Prawda i Fałsz Grona Gniewu Między zwycięstwem i klęską Krab dla Iranu Spotkali się w Teheranie Iran na celowniku Szatańskie obrazki Boski wiatr Uszy Midasa Cień Zoga Obiecujące podróże Kuba moja miłość Niedziela w Gonderze Rozwiązanie malezyjskie Grecja: Wyspa wiary Orędzie do Turcji: Miasto Wielkiego Króla Niech powróci Imperium Otomańskie! Zamieszki w Pakistanie Czerwona Wielkanoc Pomarańczowa Ukraina Cywilizacja X Hiszpania: Duch Santiago Niemcy: Dzieci gorszego Boga

3 Dobre Samopoczucie Francuzów Polska: W cieniu krzyżackiego zamczyska Norwegia: Sztuka walki w dyskursie Filosemityzm jest rasizmem Szwecja: Naiwna zagranica Holenderska groźba Czy Rosja sprzeciwi się wojnie? Rosja się waha W porządku, Lobby! Żabki z Jaffy Tsunami skruchy Rosjanie w Ziemi Świętej Kuba, Stalin i Trocki Tłumaczył: Sebastian Wolniak Saga Woodsa Żydzi i komunizm Lewica Zraniona Duma pana Uri Avnery Wilk, Jagnię i Uroboros Nasze szczęśliwe minione dni Ponowna wizyta na folwarku zwierzęcym Próżne nadzieje na miłość Marksiści i lobby Odpowiedź Haleviemu Psy i lisy Potomek psów i lisów Dannny w izraelskich kolorach F Syndrom Hamana Broń dla ludu Wizja braku państwa Pajęcza sieć Sokrates i Zuleika Otrzyjcie już łzy, płaczący

4 Linie Frontów Wykład w Lozannie Chodzenie po jajkach Komu bije dzwon Zbrodnia porządnego człowieka Towarzysz Raimondo szuka kozła ofiarnego Tak się nie postępuje Czterech ślepców Skrajna prawica i lewica Szlemiele i kapłanki Kto wrobił królika Rogera? Rock niezgody Niebezpieczne związki Greg Palast, lewe skrzydło lobby Nigel Perry O lubiących kugel Konferencja w Chicago Nowy Bund i stare tricki McEnroe z Lobby Bezbożny List do Manuela Talensa Nowa kariera Hitlera Żydzi popierający Jezusa i przeciwni Jezusowi Przedmowa do Fincha Imię Róży Błąd profesora Neumanna Krwawe oszczerstwo (rozważania na letnie upały) Krwawa Pascha doktora Toaffa Zakneblowana Klio Obrona Foxmana, lub spokojnie, Ormianie 386 Spory i obojętność Carter i rój Tyrania liberalizmu

5 Północna wiosna Wprowadzenie do Świeć przykładem, Kubo! Świeć przykładem, Kubo!

6 Wprowadzenie Poznajmy Szamira Kim Pedersen (Dissident Voice) KP: Nazwałeś USA większym państwem żydowskim. Chwaliłeś Jeffrey a Blankrofta jako tego, który dokonał ważnego następnego kroku w odrzuceniu poglądów Noama Chomsky ego i innych. Czy wpływ żydowskiego lobby przeważa nad imperializmem korporacyjnym USA? ISz: Imperializm korporacyjny USA nie jest duchem bezcielesnym, jest sumą pragnień i czynów elit USA. A elity USA są w dużej mierze żydowskie, i w jeszcze większej części akceptują żydowskie wartości i idee. Kilka lat temu, amerykański pisarz żydowski Philip Weiss pisał w New York Observer: Nie chcę wiedzieć jaką część establishmentu stanowią Żydzi. Dwadzieścia procent, pięćdziesiąt? Przypuszczam, że trzydzieści. Żydzi stanowią 30% studentów Harvardu, donosiła The Forward gazeta Żydów amerykańskich. Hillel Society podaje takie liczby: ogólna ilość studentów: 6658; ilość studentów żydowskich: 2000 (około); ogólna ilość absolwentów: 10351; ilość absolwentów żydowskich: 2500 (około). A więc, elity USA są żydowskie w większym stopniu, niż zwykle się o tym sądzi. Jeśli chodzi o ducha, to Karol Marks mówił o żydowskim duchu Jankesów. Mniej znany marksista, Sombart, pisał o tym szczegółowo. Według mnie błędem jest mówienie o żydowskim lobby, możemy mówić o zawłaszczeniu, zastąpieniu przez Żydów starych elit WASPowskich. Żydzi stanowią jakieś trzy procenty ludności USA. Brytyjczycy zawładnęli Indią stanowiąc o wiele mniejszy procent ludności; tak samo było z rządzącą mniejszością w Syrii. Normanowie wiekami rządzili Brytanią mniejszą ilością. Cała rosyjska szlachta za cara stanowiła 2-3% populacji, natomiast wyższe kasty społeczeństwa hinduskiego obejmują co najwyżej jakieś 5%. W obecnych czasach, Żydzi są dobrze wkomponowani w korporacyjny imperializm USA na wielu poziomach, i nie potrzebują go zwalczać, lecz go wykorzystują. Lobby żydowskie jest mechanizmem dodatkowym, składającym się ze skrajnych nacjonalistów żydowskich. Problem polega na tym, że reszta, nie wchodzący w skład żydowskiego lobby establishment USA, składa się, jak powiedziałem, w przeważającej części z Żydów nie będących nacjonalistami. Dążą oni do kompromisu, a ten kompromis ma być czymś w rodzaju łagodnego nacjonalizmu żydowskiego. KP: Podczas inwazji na Irak, pisałeś: Zbyt dużo zbiegów okoliczności, by była to jedynie wojna amerykańska. W jakim stopniu, według ciebie, za atakiem i okupacją stoi ręka syjonizmu? IS: Tak, częściowo zgadzam się z duetem chicagowsko-harwardzkim, podbój Iraku i obecne zastraszanie Iranu powodowane są przez syjonistów zakonspirowanych

7 w Administracji. Starą kaczkę dziennikarską o interesach naftowych zdemaskowała rzeczywistość: ropa jest droższa, przedsiębiorstwa naftowe wycofują się z Iraku, ich dyrekcje nie popierają wojny. Prawdopodobnie wasi czytelnicy nawet nie podejrzewali Iraku o posiadanie broni masowego rażenia, ani nie dali się złapać na bzdurne rozpowszechnianie demokracji wśród Arabów. A więc, spisek syjonistyczny jest pierwszym z narzucających się wyjaśnień. Lecz wojna z Irakiem, jako część Wojny z Terrorem ma jeszcze inną przyczynę: jest to straszny totalitaryzm, chęć stworzenia kastowej oligarchii Żelaznej Stopy, jak określał to Jack London. Ważnym narzędziem jest strach; najważniejszym celem jest pozbawienie wolności obywatelskich i rozbicie naturalnej zwartości społeczeństwa. Bez Wojny z Terrorem, władcy USA nie mogliby czytać naszej poczty elektronicznej, podsłuchiwać naszych rozmów, zapamiętywać w bankach danych każdego bitu informacji o naszym życiu. Taki totalitaryzm przepowiedział George Orwell, zachłanny czytelnik Protokółów Mędrców Syjonu, a ogłosił Leo Strauss, światło przewodnie neokonserwatystów. Strauss zaakceptował w imieniu społeczeństwa dyktatorską władzę elit; zwolennik Hobbitów, nie dowierzał ludziom. Chociaż jego poglądy uformowały się przed Drugą Wojną Światową, po wojnie często odwoływał się do Holokaustu, jako zjawiska, które może się powtórzyć, jeśli społeczeństwa nie będzie się odpowiednio kontrolować. Zwolenników takiego paradygmatu nazwałem mamonistami, czcicielami Mamony. W zasadzie, Wojna w Iraku i Wojna z Terrorem są wspólnym dziełem syjonistów i mamonistów, a te dwie grupy są często tożsame, jak to się ma w przypadku neokonserwatystów. Dlatego właśnie walczymy z syjonistami i mamonistami; to nie tylko głośna kampania poparcia dla narodów Bliskiego Wschodu, lecz przede wszystkim zdecydowana walka o zachowanie demokracji i wolności w USA i Europie, o możliwość lepszego życia dla naszych dzieci, o stworzenie bardziej egalitarnego i bardziej uduchowionego społeczeństwa, przeciwko wiekom ciemności, ku którym zmierzamy. KP: Irańskiego prezydenta Mahmuda Ahmadineżada zachodnie media bardzo zaatakowały za cytowanie wypowiedzi świętej pamięci ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego o starciu Izraela z mapy. A jednak najwyraźniej, sądząc po milczeniu zachodnich mediów, nic nie jest złego w ścieraniu z mapy Palestyny. IS: Nie, nie możemy się z tym zgodzić. Nie można uważać za państwo prawa kraju, w którym nie dano żadnych praw jego mieszkańcom i który oficjalnie należy do Światowego Żydostwa. W naszym interesie leży uzyskanie pełnej niezależności od Żydów, i nadzielenie pełnią praw i odpowiedzialności mieszkańców naszego kraju. Suwerenność powinna należeć się nam, narodowi Palestyny/Izraela, a nie Narodowi Żydowskiemu, który jest eksterytorialnym ciałem wszechświatowym. Wzywam współmieszkańców mego kraju do wyrzeczenia się żydowskości i do stania się przybranymi dziećmi Palestyny, braćmi i siostrami ludności rodzimej. Mam nadzieję, że w końcu do tego dojdzie; scalimy się w jeden naród i zapomnimy o zamorskich powiązaniach. Tymczasem trzymamy się kolonialnego paradygmatu i wyłączamy się z

8 narodów ze względu na żydowskość. Powinniśmy pójść za przykładem Meksyku, gdzie imigranci z Hiszpanii i Włoch utworzyli jeden naród z potomkami Montezumy. KP: Co oznacza dla ciebie wybór Hamasu? Czy Hamas uzna państwo Izrael? IS: Palestyńczycy odrzucili rządy Fatah, ponieważ Fatah zrobiła zbyt wiele ustępstw Izraelowi, a w zamian nic nie otrzymała. Hamas nie powinien uznawać państwa Izrael, co najmniej dopóki władze Izraela nie uznają niepodległości Palestyny, nie wyprowadzą swoich sił zbrojnych i nie zaprzestaną przeszkadzać swobodzie ruchu Palestyńczyków wewnątrz i poza Palestyną. Chodzi o wzajemność. Mogę wyobrazić sobie nawet lepsze rozwiązanie: Hamas może domagać się pełnej integracji całej Palestyny od Jordanu do morza, i ogólnych wyborów na zasadzie jedna osoba jeden głos. Lecz zanim to nastąpi, Hamas powinien kierować się zasadą wzajemności: wzajemnego uznania, inter alia. KP: Jesteś byłym Żydem, nawróconym na chrześcijaństwo, dlaczego tak się stało? Pisałeś o wielu byłych Żydach. Czy przyczyna była taka sama jak u ciebie? Czy myślisz, że wzrastająca tendencja do apostazji wśród Żydów przyczyni się do sprawiedliwego traktowania Palestyńczyków? IS: Chrześcijaństwo i judaizm to religie ściśle ze sobą związane. Chrześcijanin Karol Marks mówił: chrześcijaństwo jest wzniosłym judaizmem, natomiast judaizm jest plugawym chrześcijaństwem. Prawdziwy chrześcijanin wie, że goj nie jest gorszy od Żyda; czyli idea żydowskiego wybraństwa jest dla chrześcijanina nie do przyjęcia. W naszym kraju jest wielu Rosjan prawosławnych chrześcijan (niektórzy są pochodzenia żydowskiego, inni nie), i oni modlą się i świętują święta razem ze swoimi braćmi i siostrami Palestyńczykami będącymi także chrześcijanami prawosławnymi. Zostałem ochrzczony przez palestyńskiego duchownego, arcybiskupa Teodozjusza Attalla Hanna, i pomogło mi to uporać się z problemem mojej tożsamości. Ważnym jest, by nie tworzyć oddzielnej kategorii żydowskich chrześcijan, ponieważ taka kategoria przeczy swemu celowi. Niepokoją mnie żydowscy chrześcijanie, czyli kościoły gorliwie syjonistyczne. Reasumując, chrzest jest rozwiązaniem, lecz gdy jednocześnie towarzyszy mu odrzucenie żydowskości. Jeśli ma być on dodatkiem do żydowskości, to jest niepotrzebny, i nie przynosi żadnych korzyści. KP: Ostatnio pisałeś, że historyk David Irving, o którym media korporacyjne donoszą że został skazany za zaprzeczanie holokaustu, został skazany za zaprzeczanie żydowskiej wyższości. Czy mógłbyś to wyjaśnić, i co zaprzeczanie holokaustu oznacza dla ciebie? IS: Wolny człowiek nie może zgodzić się z twierdzeniem, że śmierć (i życie) Żyda jest ważniejsze od goja [goim = nie-żydzi]. Więc zabronienie rewizjonizmu Holokaustu jest jedynie prawnie wymuszonym zakazem w naszym społeczeństwie. Ormianie pozazdrościli Żydom takiego wywyższenia, i obecnie doprowadzili we Francji do ochrony ich tragedii z roku 1915 przez podobne prawo. Rezultat był tragikomiczny. Postawili wybitnego historyka żydowskiego (i pierwszorzędnego podżegacza wojennego) Bernarda Lewisa przed sądem w Paryżu, i został on uznany za winnego zaprzeczaniu ich tragedii, podobnie jak David Irving. Lecz David Irving dostał

9 trzy lata więzienia, i obecnie wspominając o nim zawsze napiszą skompromitowany (patrz wywiad z nim w Observerze), natomiast Bernarda Lewisa skazano na karę jednego franka i wciąż cieszy się całkowitą wolnością, a jego nazwisko nobilituje różne petycje. Lewis nie został skompromitowany, w przeciwieństwie do Ormian. Widocznie krew żydowska jest czerwieńsza od ormiańskiej, nie mówiąc już o innych pośledniejszych gatunkach. Zacytowałem artykuł żydowskiego historyka z Ameryki zaprzeczającego ludobójstwu rdzennych Amerykanów. On także nie został skompromitowany. Prześladowczyni Irvinga, Deborah Lipstadt, zaprzeczała, że miał miejsce holokaust zbombardowanego Drezna, i także nie została skompromitowana. Zapamiętaj to, Kim: sama idea Holokaustu jest ideą żydowskiej wyższości. To wszystko ma ważne religijne znaczenie: chrześcijaństwo jest zaprzeczeniem żydowskiej wyższości. Ktokolwiek wierzy w żydowską wyższość lub zgadza się z nią, zaprzecza Chrystusowi, który uczynił nas równymi. Żydowski reżyser z Francji, Claude Lanzmann, twórca Shoah, powiedział: jeśli wierzysz w holokaust, nie możesz wierzyć w Chrystusa. Jestem gotów podjąć jego wyzwanie: wierzę w Chrystusa. Można parafrazować słowa Lanzmanna: wiara w szczególne historyczne znaczenie śmierci Żydów jest oznaką apostazji. Faktycznie, wyznanie wiary holokaustu współzawodniczy z nauką Kościoła: my wierzymy, że Chrystus cierpiał za nas i zmartwychwstał. Wyznawcy Holokaustu wierzą, że naród żydowski cierpiał i zmartwychwstał w postaci państwa żydowskiego. W tym współzawodnictwie zwyciężyli Żydzi, gdyż w przeciwieństwie do Holokaustu, możecie zaprzeczać Ukrzyżowaniu i Zmartwychwstaniu, i wasza kariera nic na tym nie ucierpi. Okazuje się więc, że problem negacji Holokaustu jest problemem apostazji: albo nasze społeczeństwo trwać będzie na skale chrystusowej, albo będzie czcić państwo żydowskie. Jest to ważne odkrycie polegające na stwierdzeniu odwiecznej religijności ducha ludzkiego: próba stworzenia społeczeństwa świeckiego nie powiodła się. Po krótkim okresie złudzeń, wrócili bogowie. Nienawiść w dowcipie o teściowej [Wywiad udzielony dla Raja Bahari z czołowego szwedzkiego lewicowego magazynu, FiB] FIB: Twierdzisz, że antysemityzmu już dzisiaj nie ma. Czy mógłbyś wyjaśnić, co masz na myśli tak mówiąc? Szamir: Antysemityzm to była krótkotrwała teoria rasistowska z końca XIX wieku twierdząca, że podobnie jak zebra jest zebrą, tak i Żydzi są Żydami; że mają oni pewne wrodzone cechy rasowe czyniące ich wrogami rasy nordyckiej, jak wilk jest wrogiem zająca. Takich poglądów nie było nigdy wcześniej, ponieważ Kościół i uczeni teologowie muzułmańscy uważali, że problem dzielący Żydów i nie-żydów jest

10 problemem religijnym; który znikał po nawróceniu się Żyda na chrześcijaństwo lub islam. Poglądy rasistowskie wyszły obecnie całkowicie z mody; nigdy nie spotkałem człowieka, który uważałby, że Żydzi posiadają jakąś cechę rasową, zagrażającą innym. Albo weźmy podejście mniej naukowe, antysemityzm przedstawiany jest jako nienawiść do Żydów ponieważ są tacy jacy są. Zjawisko takie zanikło całkowicie. Są ludzie, którzy sprzeciwiają się polityce Żydów, ale nie dlatego, że Żydzi są tacy jacy są. Dlatego można powiedzieć, że antysemityzm zniknął po bardzo krótkim okresie stwarzania problemów. Żydzi skłonni są używać tego słowa na określenie doskonale uzasadnionego, mało tego, chwalebnego sprzeciwu przeciwko ich polityce; na przykład, polityce Izraela itd., lecz wtedy jest to po prostu obraźliwa etykieta. FIB: Gdy mówisz, że antysemityzmu już dzisiaj nie ma, określasz antysemityzm jako starą teorię rasową. Czy określiłbyś niszczenie żydowskich cmentarzy i rzeczy prywatnych, jako sprzeciw przeciwko żydowskiej polityce? Szamir: Czyny niepraworządne i kryminalne zawsze pozostaną takimi, i nie jest tutaj ważny powód przestępstwa. Nikt nie ma prawa dokonywać aktów wandalizmu na cmentarzach ani bić ludzi, bez względu na to czy są Żydami czy nie. Czy myślisz, że pobicie goja, lub zbezczeszczenie cmentarza nieżydowskiego jest mniej bolesne. Nie myśl tylko o Żydach. Jeśli jakiś czyn jest kryminalny to jest kryminalny, jeśli nie to nie jest kryminalny. Nie ma powodu przyjmować, że Żydzi są czymś specjalnym; że pobicie Żyda jest cięższym grzechem niż pobicie goja. FIB: Jak byś to nazwał, gdyby jakiś młody człowiek ze środowiska żydowskiego mieszkający w Szwecji i niezaangażowany w politykę został pobity przez neonazistów lub kogoś innego? Szamir: Nie jestem pewien czy takie wypadki zdarzają się częściej niż jakieś zwykłe bandyckie napady. We Francji, żydowskie bojówki stosunkowo często biją antysyjonistów, lecz nie słyszałem o nieudawanym przypadku pobicia Żydów we Francji. W Nowym Yorku, Liga Obrony Żydów bije i morduje gojów, i jakoś nikt nie mówi o żydowskiej nienawiści do gojów. W rzeczywistości, kryminalne zachowania bandytów nie są powodem do wytaczania spraw o antysemityzm lub nienawiść do Żydów kryminalistami powinna po prostu zająć się policja. FIB: Czy jakaś przemoc i nienawiść w stosunku do Żydów nie jest powodowana faktem, że są oni Żydami, bez względu na to czy nazwiemy to uprzedzeniem rasowym, etnicznym czy religijnym? Szamir: Odpowiadam: NIE. Jeszcze nie, lecz jeśli znajdą się ludzie aż do obrzydzenia promujący tę idę mogą do tego doprowadzić. Co do nienawiści, jest taki dowcip o teściowej: Synu, wiem, że mnie nienawidzisz i chcesz mojej śmierci! Nie mamo, lecz chcę byśmy sami kierowali naszym życiem.

11 FIB: Czy uważasz, że istnieje coś takiego jak światowy spisek żydowski? Jeśli tak, to jaki jest cel tego spisku? Szamir: Jeśli pytasz o to, czy wierzę w tysiącletni tajny plan realizowany przez jakichś ukrytych przywódców żydowskich, to moja odpowiedź brzmi - nie. Niewielu ludzi w to wierzy. Nie wierzę także w istnienie tajnego światowego przywództwa żydowskiego realizującego jakiś wspólny plan. Lecz możemy spróbować rozbić problem na czynniki pierwsze w celu odnalezienia innych jego poziomów. Czy gdyby istniał plan żydowski to oznaczałoby to, że wszyscy Żydzi należą do spisku? Są wyrażenia mafia sycylijska, komunistyczny plan rewolucji światowej, imperializm amerykański, lecz dobrze wiemy, że nie każdy Sycylijczyk, nie każdy komunista ani nie każdy Amerykanin jest członkiem jakiegoś tajnego sprzysiężenia, które próbuje zrealizować swój konkretny cel. Tak samo, spisek żydowski sugeruje, że są jacyś Żydzi mający jakieś plany. Spisek to słowo obraźliwe oznaczające osiąganie w polityce utajnionych celów za pomocą ciemnych sposobów. Na przykład, istniał zimnowojenny amerykański spisek (lub plan ) wciągnięcia w roku 1980 ZSRR do Afganistanu. Można o tym przeczytać poniżej w Naszych szczęśliwych minionych dniach. Widać stąd, że spisek jest zwykłą metodą osiągania pewnych celów politycznych. Jeśli w taki sposób zdemistyfikujemy wyrażenie spisek żydowski, to twoje pytanie można będzie rozumieć następująco: czy są jakieś tajne plany i strategie realizowane przez jakieś żydowskie grupy w ich własnych interesach? Wtedy, oczywiście, odpowiedź brzmi Tak; neokonserwatyści są grupą (w większości żydowską), która spiskuje i konspiruje kierując się własnymi powodami; w Cieniu Zoga przedstawiłem inny skryty plan realizowany przez grupę bogatych Żydów francuskich, którzy chcieli mieć wpływ na francuskie media. W Księciu z bajki [w zbiorze Kwiaty Galilei] przedstawiłem spisek żydowski, ciągnący się od Weizmana i oferujący poparcie Żydów dla Balfoura w zamian za Deklarację. Jeśli chodzi o wszechświatowy spisek wszystkich Żydów, w moim eseju o Protokółach udowadniam, że koncepcja spisku żydowskiego nie jest potrzebna do zrozumienia wpływów żydowskich. Z zasady, Żydzi starają się uczynić rzeczy lepszymi dla Żydów, lecz nie jest to spisek. Są to działania niekonspiracyjne wpływające na sprawy światowe. W światowych mediach jest mnóstwo Żydów, którzy mają różne poglądy, lecz zwykle są zgodni w pewnych sprawach, na przykład, starają się przemilczeć niekorzystne dla Żydów wiadomości. Większość Żydów popiera USA, nie lubi chrześcijaństwa, jest za wielokulturowością, popiera Izrael nie jest to spisek, lecz po prostu to lubią. FIB: Jesteś pochodzenia żydowskiego, straciłeś członków rodziny w okresie nazistowskim. Jak te fakty wpływają na twoje wyobrażenie o judaizmie i chrześcijaństwie?

12 Szamir: Pochodzenie wpływa na człowieka. Lecz kult holokaustu nie wpłynął na mnie, ponieważ dorastałem w Związku Radzieckim. Każda rosyjska rodzina straciła kogoś w Drugiej Wojnie Światowej, więc ja nie uważałem przypadku naszej rodziny za coś szczególnego. FIB: Nawróciłeś się na chrześcijaństwo. Jak ten fakt wpływa na twoją opinię o judaizmie? Szamir: Według mnie, chrześcijaństwo jest zreformowanym, skorygowanym judaizmem, pozostając w stanie ideologicznego i teologicznego napięcia z judaizmem rabinicznym. Odrzuciłem judaizm całkowicie, i uważam, że jest to ideologia niebezpieczna i kłopotliwa. FIB: W obecnej dyskusji zarzucają ci, że twoje opinie są podobne do opinii nazistów z lat 1930, tj. że istnieje spisek żydowski, że Żydzi rządzą światem poprzez kontrolowanie gospodarki i formowanie opinii publicznej. Jak możesz to skomentować? Szamir: Moi oponenci nie mają nic przeciwko temu by mieć taką samą opinię jak Georege Bush, Ariel Sharon lub Abe Foxman, wielcy przeciwnicy antysemityzmu. W pewnym sensie mają rację nie ma znaczenia, kto jeszcze ma podobne idee. Foxman jest przeciwko antysemityzmowi, lecz wciąż jeszcze nie zabrania się być przeciw antysemityzmowi. Hitler był wegetarianinem, i wcale nie zabrania się nie jeść mięsa. Każda idea jest popierana lub zapominana w zależności od swego meritum. FIB: Oskarżono także ciebie o kontakty z neonazistami na internecie. Twoje teksty można przeczytać na ich stronach sieciowych. Jak to skomentujesz? Szamir: Moje artykuły pojawiają się w liberalnym dzienniku izraelskim Haaretz, który publikuje materiały judeo-nazistowskie, na przykład lecz jakoś nikt temu się nie sprzeciwia Poważnie, uważam podział na lewicę i prawicę za nieaktualny: obecnie problem polega na tym czy popierasz Palestynę, Irak, Iran. I tutaj przyciąga mnie bardziej skrajna prawica, niż liberalna lewica Blaira

13 Część Pierwsza Problemy domowe Wojna w Ziemi Świętej Na północ od kwitnącej Hertzliya stolicy nowoczesnego izraelskiego przemysłu z jej licznymi barami sushi znajduje się miła plaża, położona pod urwiskiem, jak gdyby to był brzeg Pacyfiku. Nikt tej plaży nie pilnuje, nie ma ratowników, i często odwiedzają ją cudzoziemcy będący miłośnikami natury oraz palestyńskie rodziny robiące wycieczki do pobliskiego sanktuarium Meczetu Sidna Ali (Naszego Mistrza). Po przejściu trochę dalej na północ, poza oznakowania zabraniające przejścia (z powodu bardzo realnego niebezpieczeństwa lawin), znajdziemy się w zamkniętej zatoczce co jest niezwykłą rzadkością na monotonnym wybrzeżu palestyńskim. Jest to wspaniałe miejsce do pływania w przeźroczystych wodach Morza Śródziemnego. Wielkie szare głazy zdają się pilnować zatoczki, lecz po uważnym spojrzeniu odkryjemy, że nie są to formacje naturalne. Są to bastiony zamku Krzyżowców Arsur, którego ruiny wznoszą się na płaskowyżu ponad plażą. Bastiony zburzył i strącił w niebieskozielone morze Baibars, znakomity wódz arabski pogromca Mongołów i Krzyżowców w XIII wieku. Jakieś 150 lat wcześniej, Ziemię Świętą łatwo zdobyli Krzyżowcy, i tak samo łatwo ją zasiedlili i uczynili swoim nowym domem. Zbudowali zamki i zagrody, pożenili się z miejscowymi prawosławnymi chrześcijankami i Ormiankami, po czym mogliby żyć długo i szczęśliwie. Niestety, zainteresowali się nimi cudzoziemscy poszukiwacze przygód, którzy znaleźli u nich bezpieczną przystań co ostatecznie udowodniło, że nie są w stanie być dobrymi sąsiadami. Mieli wiele szans, lecz wszystkie je zmarnowali i pozostali potencjalnym sprzymierzeńcem dowolnego obcego agresora. Ostatecznie, ten słaby zniewieściały Lewant wydaje Baibarsa. Doszedł on do wniosku, że nie wystarczy wypędzić Krzyżowców, ponieważ raz już próbował tego Saladyn, i Frankowie wrócili. Jedyny sposób, aby uwolnić się od nich to zamknąć przed nimi brzegi Palestyny, aby nigdy nie mieli już oparcia. Zamek po zamku, osada po osadzie, miasto po mieście, Baibars systematycznie niszczył wybrzeże Ziemi Świętej: Cezareę, Aszkelon, Jaffę, Arsur. Burzył z przykrością, lecz wiedział, że alternatywą byłaby wieczna wojna. Wydaje się, że historia się powtarza. Jeśli nie zdarzą się jakieś nieoczekiwane wydarzenia, słodka ziemia Palestyny jest skazana na zatracenie. Zbudowane przez Niemców, wyposażone przez USA łodzie podwodne państwa żydowskiego mają grozić

14 zniszczeniem Iranu, Syrii i Arabii Saudyjskiej. Wydaje się, że Izrael nie ma planów jak stać się dobrym sąsiadem państw Lewantu. Żydom dawano wiele możliwości zapuszczenia korzeni w ziemi Palestyny i ułożenia sobie pokojowego współżycia z ludnością tubylczą. Lecz oni pogardzili tym, wielokrotnie. Ostatni niczym nie sprowokowany atak powietrzny Izraela na Syrię przypomina tym, którzy zapomnieli, że państwo żydowskie jest ciałem agresywnym i niebezpiecznym dla regionu. Generałowie Sharona, jak gdyby nigdy nic, przekreślili trzydzieści lat pokoju pomiędzy Syrią i Izraelem. Nikogo nie skompromitowała ich niezręczna próba połączenia Syrii z krwawym aktem osobistej zemsty dokonanej przez młodą kobietę z al-halil, której izraelskie wojsko zamordowało brata i narzeczonego a ojcu odmówiło pomocy. Wnikliwy malezyjski premier, dr Mahathir Mohamad, zwięźle to skomentował: Izrael ponaglał Amerykę do napadu na Syrię, lecz wydaje się, że Ameryka jest niechętna, a więc aby wymusić to na Ameryce, Izrael przeprowadził atak powietrzny. Istnienie państwa żydowskiego jest przyczyną nie tylko cierpień Palestyńczyków, lecz także sprawia kłopoty dla całego regionu, od Indii do Etiopii (Estery, 1) i poza nim. Faktycznie, piąta kolumna popleczników Izraela jest bardzo zajęta podburzaniem do wojen na całym świecie, od Czeczenii do Filipin, od Północnej Korei do Kuby aby odciągnąć uwagę od izraelskiego barbarzyństwa, i być może załatwić sobie jakieś dostawy broni. Pchają świat do Armagedonu. John Bolton nawołuje do zajęcia Iranu, Murawiec domaga się zmiany rządów w Arabii Saudyjskiej. Wściekle syjonistyczny New York Post kieruje uwagę na Francję jednego z najgroźniejszych wrogów Ameryki rządzoną przez Chiraca moralnego pigmeja bez skrupułów, na szczęście, zneutralizowanego przez brak odwagi i siły. Francja powinna zostać ukarana, strategicznie i finansowo. Francuzi zadali nam cios w plecy. W odpowiedzi, powinniśmy żywcem obedrzeć ich ze skóry, kontynuuje gazeta, i sądząc po syjonistycznych zwyczajach nie jest to zwykła figura retoryczna. Państwo żydowskie stanowi maksymalnie niebezpieczną mieszankę. Izraelska doktryna wojenna jest wzorowana na strategii szaleńca Nixona: postępuj jak szaleniec, i ludzie będą się ciebie bali. Wymyślone zagrożenie atomowe ze strony Iraku było śmieszne w porównaniu do rzeczywistego zagrożenia nuklearnego ze strony Izraela. Izraelscy naukowcy pracują także nad bronią chemiczną i biologiczną: gaz nerwowy był naprawdę stosowany w Gazie, a podczas oblężenia Akry zatruwano wodę pitną - donosił Abu Sitta w Al-Ahram. Izrael jest zamieszany w długi szereg porwań i morderstw dokonywanych na obcej ziemi. Nie ma obrony przed długimi rękami Izraela. Mordowali w Norwegii (głośna sprawa Lillehammer), porywali w Rzymie (sprawa Vanunu), podkładali bomby w brytyjskiej bibliotece i konsulacie amerykańskim (afera Lavona), zbombardowali USS Liberty, próbowali zamordować Józefa Mugabe, prawdopodobnie zamordowali antysyjonistycznego Sekretarza Stanu USA Jamesa Forrestola. Byli co najmniej zamieszani w morderstwo prezydenta Kennedy'ego jak wyjaśnia Michael Collins Piper w Final Judgment ponieważ amerykański prezydent nalegał na rozbrojenie

15 nuklearne Izraela. Ostatnie morderstwo Anny Lindh, szwedzkiej Minister Spraw Zagranicznych, która organizowała bojkot Izraela także pozostaje tajemnicą. Mimo wszystko, nie zachowują w tych sprawach szczególnej tajemnicy. Dzisiaj wiemy, kto zamordował hrabiego Folke Bernadotte w roku 1948, i kto doprowadził do masowych morderstw niemieckich jeńców wojennych w roku 1946, i kto mordował egipskich jeńców wojennych w roku 1956, ponieważ obecnie sprawcy tych zbrodni chełpią się nimi. Jutro dowiemy się, kto dokonał innych okrucieństw. Lecz wiedza nic nam nie pomoże, ponieważ Izrael jest bezpieczną przystanią dla kryminalistów. Gdy zostaną złapani na gorącym uczynku, Izrael ignoruje światową opinię publiczną, ponieważ jak powiedział Ben Gurion, nasz pierwszy premier: nie ma znaczenia, co mówią goje, ważne jest tylko to, co robią Żydzi. Ten ponury wykaz, odświeżony przez atak powietrzny na Syrię i przygotowania do ataków nuklearnych na Iran, udowadnia, że nie ma sposobu uczynienia z Izraela normalnego członka światowej rodziny narodów. Daje także odpowiedź na pytanie czy wysiłki pokojowe oraz próby cofnięcia Izraela w jego stare granice mają jeszcze jakiś sens. Nie mają. Bez względu na to czy będzie w granicach z roku 67, 48 czy 73, Izrael zawsze będzie pozostawał przyczółkiem agresji, zagrożeniem dla pokoju światowego, i mordercą przywódców światowych. Podobnie jak krwiożercza sekta Asasynów, która kiedyś trapiła ten region, poplecznicy Izraela grożą lub mordują lepszych władców i popierają miernoty bez charakteru gotowe do wypełniania rozkazów. Usunięcie Izraela z Zachodniego Brzegu nie zmieni jego natury. Zgodnie z tym, co powiedział kiedyś prorok Jeremiasz (13:23), czy lampart może zmienić swoje pręgi? Postępowanie Izraela jest częściowo związane z kompleksem żydowskiego wybraństwa, a najbardziej rzucającą się w oczy manifestacją tego kompleksu jest apartheidowe ustawodawstwo państwa żydowskiego. Biała mniejszość rządząca Południową Afryką była podobnie uwikłana w destrukcję swoich sąsiadów (Mozambiku i Namibii), i uczestniczyła w wielu spiskach w całej Afryce. Kompleks wyższości białych Afrykanerów wyleczono demontując państwo apartheidu, Izrael także musi przejść tę samą kurację. Wydarzenia ostatniego roku udowadniają to ponad wszelką wątpliwość. Stopniowy demontaż żydowskiej supremacji za pomocą pokojowych środków demokratyzacji jest jedyną realistyczną alternatywą dla stoczenia się Izraela w chaos przemocy. Większość mieszkańców, czyli palestyńscy Arabowie, muszą po prostu otrzymać prawo głosowania. Podnosząc styl kierowania nawą państwową z balansowania na krawędzi do poziomu rozmyślnego szaleństwa, przywódcy Izraela nie przewidzieli, że tworzą całe pokolenie, które nie boi się śmierci. Aż do niedawna, strach przed odwetem Izraela powstrzymywał jego przeciwników. W roku 1991, iracki prezydent Saddam Hussein posiadał broń masowego rażenia, lecz nie użył jej przeciwko Izraelowi ponieważ nie był doprowadzony do takiej rozpaczy aby nie zważać na konsekwencje. Wiedział, że gdyby wykonał jakiś zły ruch - Izrael niszczyłby Irak. Myślał, że nawet pokonany jest nietykalny, dopóki nie poczyni jakichś agresywnych kroków przeciwko Izraelowi. Lecz nie wiedział w tym czasie, że strategia USA była w rękach żydowskich, i że

16 generałowie amerykańscy byli szkoleni w hebrajskich technikach prowadzenia wojny, które nie znają litości. Gdyby Saddam wiedział, że ciała jego torturowanych synów będą leżały w bagdadzkiej kostnicy, że sam przekształci się w bezdomnego zbiega i w końcu zostanie powieszony, że jego kraj zostanie zrujnowany przez dziesięć lat sankcji a potem stanie się łupem syjonistycznego najeźdźcy, to być może skłoniłby się ku rozwiązaniu Samsona i zabrałby razem z sobą państwo żydowskie do piekła. Saddama Husseina stracono, i teraz każdy przywódca na świecie wie, czego powinien oczekiwać, jeśli Izrael poprosi swego amerykańskiego Golema o jego głowę. Paradoksalnie, samo okrucieństwo Izraela przekształciło jego groźby w argument przeciwko uległości ponieważ, jeśli w każdym wypadku spełniają najgorsze z gróźb, to nie na sensu ulegać ich żądaniom. Żydzi izraelscy powtórzyli bezsensowny czyn Napoleona z Jaffy. W roku 1799, młody korsykański generał przekroczył Pustynię Synajską i poszedł na północ do Palestyny. Raafah i Ramleh poddały się jego oddziałom, ponieważ palestyńscy żołnierze nie widzieli powodu, dla którego mieliby walczyć z przemieszczającym się wojskiem europejskim. Następnie Napoleon skierował się do portu w Jaffie, gdzie sześciotysięczny garnizon miejski także postanowił się poddać. Myśleli, że zostaną rozbrojeni i puszczeni do domów, z powrotem do swoich wiosek lecz Napoleon nie kwapił się do pozostawienia tylu żołnierzy wroga za swoimi liniami i rozkazał swoim ludziom zamordować wszystkich jeńców. Zamordowanie takiej masy ludzi zajęło Francuzom trzy dni. Brano ich grupami z ormiańskiego klasztoru Św. Mikołaja, i zakłuwano bagnetami na plaży. Po takiej masakrze, Palestyńczycy nie chcieli już zdawać broni Francuzom. W każdym gaju pomarańczowym na oddziały Napoleona robiono zasadzki, i gdy podszedł on pod ściany Akry, nie było już mowy o poddaniu się. Ludzie zrozumieli, że nie ma to sensu. Równie dobrze mogli zginąć walcząc. Po kilku miesiącach bezowocnych wysiłków, Napoleon zrezygnował z walki pozostawiając swoich rannych żołnierzy na wyrżnięcie ich przez obecnie już bezlitosnego wroga. W wielkoświatowym centrum Jaffy znajduje się wykonana z papier-mache przysadzista figura Małego Kaprala w trójgraniastym kapeluszu, przypominająca turystom i tutejszym jak czasami okrucieństwo może obrócić się przeciwko okrutnikom. Izraelscy przywódcy idą tą samą drogą, a ich polityka przypieczętuje ich losy. Ciężkie przeczucie zbliżającego się nieszczęścia to jeden z pomijanych milczeniem dowodów za Rozwiązaniem Jednopaństwowym, które proponujemy i za którym orędujemy. Naprawdę, jedno państwo jest korzystne dla Palestyńczyków; będzie także korzystne dla Izraelczyków. Chociaż podział Rozwiązanie Dwupaństwowe także ulży cierpieniom niektórych Palestyńczyków, jak słusznie uważa prof. Neumann i wielu umiarkowanych aktywistów pokojowych. Izraelskie i palestyńskie elity być może będą je wolały lecz niepodległe państwo na Zachodnim Brzegu i w Gazie nie rozwiąże problemu uchodźców. Główny problem polega na tym, że podział w niczym nie zmniejszy zagrożenia dla światowego pokoju stwarzanego

17 przez przestępcze państwo żydowskie, i nie zapobiegnie nieszczęściu nadciągającemu w Ziemi Świętej. Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie posiadało Mossad i jego oddział zabójców, Kidon. Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie miało broń atomową. Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie zatruwało swoją głęboko zakorzenioną i ekstremalnie ksenofobiczną ideologią, i będzie pozostawać źródłem zanieczyszczeń ideologicznych. Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie bardzo uwikłane w działalność wywrotową, od Moskwy do Waszyngtonu. Wcześniej czy później nadejdzie czas, gdy jakiś przywódca jakiegoś państwa przyciśnięty do muru (może on być z Północnej Korei, Iranu, Egiptu lub Rosji), zastanowi się nad losem ciał synów Saddama i zamiast tego postanowi naśladować drogę nieustraszonego Baibarsa i heroicznych sułtanów Mongołów, którzy atakowali Asasynów w ich orlich gniazdach. Bez Izraela, wojsko USA będzie całkiem zadowolone z pozostawania w bazach w Georgii i Teksasie, zamiast uganiania się po pięciu kontynentach za wrogami Żydów. Koniec Izraela jest nieunikniony; jedyną kwestia jest czy usunięty zostanie siłą a kraj zostanie zniszczony, czy też zostanie pokojowo wchłonięty przez region. Równość w Ziemi Świętej. Nie jest to jedynie wymaganie moralne, jest to jedyna droga uchronienia kraju przed zniszczeniem. Nie przez nas idealistów i miłośników pokoju lecz przez nieunikniony bieg historii. W końcu, sytuacja dojdzie do tego, że trzeba będzie wybierać równość lub śmierć. Izraelskie okrucieństwo, mściwość, i brak szacunku dla innych doprowadziły do tego, że setki Palestyńczyków wybierają horror męczeństwa. To prawda, Palestyńczycy stali się narodem męczenników. Mieszkając na brudnych ulicach, w strasznych miastach bieda-domków, chodząc wiele kilometrów po wodę, dniami oczekując na punktach kontrolnych ci ludzie są jednym wielkim cierpieniem. Jednak ich cierpieniu szybko przyjdzie kres w dniu, kiedy męczennik zostanie wyposażony w zminiaturyzowany ładunek atomowy zamiast plastiku Tsahal, i wtedy tragiczna historia państwa żydowskiego dobiegnie niechlubnego końca. Miejscowości z żydowską większością można w Izraelu policzyć na palcach, i kilka dobrze rozmieszczonych ładunków nuklearnych raz i na zawsze rozwiązałoby kryzys demograficzny państwa żydowskiego. Oczywiście, Izrael mógłby zabrać ze sobą nas pozostałych, jak przepowiedział to prof. Van Creveld z Uniwersytetu Hebrajskiego, ponieważ pociski nuklearne Izraela są nacelowane, znowu według van Crevelda, na stolice europejskie oraz na jego sąsiadów. Pomimo tego, żadna ilość środków bezpieczeństwa nie może powstrzymać nuklearnego samobójcę, a desperat może po prostu zlekceważyć los ludzi, którzy nie chcieli bronić Palestyny i Palestyńczyków. I wtedy, kilka lat później, ruiny Tel Awiwu zleją się w jedno z ruinami Arsur. Gaza: Myszy i Ludzie [Pisane po wkroczeniu Izraelczyków do Gazy w roku 2006]

18 Kot do myszy siedzącej w dziurze pod podłogą: Wyłaź, nie masz się czego bać! Przeszedłem na wegetarianizm, bo przygotowuję się do pielgrzymki; możesz się swobodnie bawić. Och, wspaniała nowina, krzyknęła myszka i wyskoczyła z dziury; na zegarze wieczności minęła minuta, i myszka znalazła się w paszczy kota. To bajka Nizami. Bajka ta w skrócie opowiada powstanie kryzysu w Gazie fiasko które rozpoczęło się od fałszywego lecz bardzo rozreklamowanego wycofywania się (zwanego także odłączaniem ) Izraela z Gazy w lecie 2005 roku, po którym nastąpiło fałszywe pozwolenie na palestyńskie wybory demokratyczne. Sharon zmienił swoje zwyczaje, wyjaśniali mający najlepsze intencje Amerykanie i Europejczycy; on a po nim, Olmert są gotowi na pokój i pojednanie. Wyzwoliliśmy Gazę! wołał Hamas. Aj waj! krzyczeli osadnicy Jeszcze nie zamarły krzyki radości i rozpaczy, jakie rozległy się po fałszywym wycofywaniu się, a już rozpoczęło się prawdziwe oblężenie i bombardowanie Gazy. Po kilku miesiącach ostrzeliwania, systematyczne napady doprowadziły do całkowitego zajęcia Gazy a areszt parlamentarzystów palestyńskich zakończył zabawę tłustego kota z lekkomyślną myszką. Nasi czytelnicy mogą sobie przypomnieć, że w zenicie wycofywania wzywaliśmy wszystkich by nie robili sobie próżnych nadziei. (Patrz artykuł Wiele hałasu wokół Gazy w zbiorze Kwiaty Galilei). Za izraelskim wycofaniem zawsze następuje wtargnięcie, jak w scenie gwałtu. Nie należy myśleć, że zobaczymy ostatnie z nich: zgodnie z żydowskim dowcipem - Anglik odchodzi bez pożegnania a Żyd żegna się, lecz pozostaje. Nasi czytelnicy wiedzą, że Żydzi powrócą, jak to już robili. Intermezzo też było całkiem smutne. Gaza po wycofywaniu była jednym z najbardziej przygnębiających miejsc na ziemi, z powszechnym głodem i ogromnym bezrobociem, nie była to wina Gazańczyków: czy to pod rządami Hamasu czy Fatah, Gaza nie może być samodzielna ten wąski pas ziemi otoczony jest oddziałami izraelskimi i drutem kolczastym, i Gazańczycy mogą sprzedawać swoje towary lub importować potrzebne im produkty jedynie przez porty kontrolowane przez Izrael. Po przeniesieniu strażników Auschwitz na jej granice, nadaniu obozowi pełnej autonomii, i zamknięciu z zewnątrz jego bram, otrzymamy prawdziwy obraz dzisiejszej Gazy. Żydzi oblegając Gazę duszą jej przemysł, owoce i kwiaty Gazan zwiędły na punkcie kontronym Karmi, i wielomilionowa inwestycja zagraniczna została zmarnowana.

19 Gazańczycy otwarcie narzekali na ich nowouzyskaną niepodległość : podczas rządów izraelskich mogli przynajmniej coś uciułać pracując w izraelskich zakładach (izraelski ostrzał był wtedy o wiele bardziej umiarkowany), natomiast niepodległa Gaza nie ma więcej fabryk i stała się przedmiotem ustawicznego ostrzeliwania. Setki pocisków i granatów wystrzeliwano codziennie w ten niewielki pas ziemi, zabijając niewielu lecz szarpiąc nerwy wszystkim jego mieszkańcom. Mam pewne doświadczenie i wiem, co oni muszą czuć. W roku 1974 moja jednostka spędziła prawie pół roku w ufortyfikowanym kraterze wygasłego wulkanu, jakieś 40 kilometrów na południe od Damaszku. Byliśmy codziennie ostrzeliwani przez syryjską artylerię, a nasze lekkie uzbrojenie nie mogło nic zrobić ich działom. Po pierwszym strzale dalekosiężnego działa chowaliśmy się w bunkrach i czekaliśmy aż salwa wyląduje. Czasami był to pojedynczy pocisk; czasami pojawiał się za nim przeraźliwy skowyt katiuszy. Za cały ten okres mieliśmy bardzo mało ofiar - parę zranień i jednego zabitego lecz nerwy mieliśmy całkowicie zszarpane. Przestaliśmy myć zęby i się golić: nie miało to sensu, gdy śmierć była tak blisko. Przestaliśmy pisać listy. Nawet okresy najintensywniejszych walk, jakie przeszliśmy, z dziesiątkami zabitych towarzyszy, były lepsze od nieustannego ostrzału. Gazańczycy dzieci, kobiety i mężczyźni cierpieli coś takiego prawie rok, najgorsze były bombardowania lotnicze, my - mogliśmy trochę skorzystać z izraelskiej przewagi w powietrzu. Izraelska taktyka w Gazie przypomina strategię zagłodzenia do posłuszeństwa zastosowaną w stosunku do Północnego Wietnamu, którą opisano w Pentagon Papers szczerym cynicznym opisie planowania strategicznego w XX wieku: Uderzenia na cele cywilne prawdopodobnie nie tylko powodują dezorganizującą produkcję falę przemieszczeń za granicę i w głąb kraju, lecz przede wszystkim zwiększają niebezpieczeństwo rozszerzenia wojny na sąsiadów. Natomiast zniszczenie śluz i tam, nie zabija ani nie topi ludzi. Jednak słabe nawadnianie ryżu, po pewnym czasie doprowadzi do powszechnego głodu (ponad milion ofiar śmiertelnych?) jeśli nie dostarczy się żywności co moglibyśmy zaproponować przy stole konferencyjnym. 1 Gdyby Żydzi bombardowali setki tysięcy Gazańczyków do nieprzytomności, to prawdopodobnie byłaby fala przemieszczeń, lecz zniszczenie, głód i pragnienie są równie skuteczne i tak bardzo nie niepokoją sumienia świata. Zniszczenie elektrowni w Gazie także było sprytnym posunięciem biznesowym: ta wybudowana (i ubezpieczona) przez Amerykanów elektrownia konkurowała z Izraelską Kompanią Elektryczną w zakresie dostaw energii dla Gazańczyków. Nawet pracując na pół mocy, elektrownia ta podważa żydowski monopol dostaw 2. Obecnie jest już po wszystkim, i Gazańczycy muszą kupować elektryczność od Żydów za o wiele wyższą cenę. Łącząc interes z przyjemnością, poprzez zniszczenie elektrowni zmusili Gazańczyków do głodowania, a 1 The Pentagon Papers, Gravel Edition, Volume 4 Chapter I, The Air War in North Vietnam, , str Boston: Beacon Press, Gaza in the Dark by Robert Bryce

20 także do odczuwania wielkiego pragnienia, ponieważ Gaza nie ma rzek, a do uruchomienia pomp niezbędna jest elektryczność. Tym niemniej, w tym krótkim czasie niepodległości Gazy, Gazańczycy udowodnili, że są ludźmi a nie myszami. Ich uporczywe zapuszczanie Kassamów jest niezawodnym znakiem niezłomnego ducha: nie chcieli umierać w milczeniu. Kassam można z trudnością uznać za broń we współczesnym znaczeniu tego słowa. Jest to broń średniowieczna katapulta, w najlepszym razie są to kawałki żelaza napędzane starożytnym sposobem i nie powodujące eksplozji. Takie pociski robiliśmy i zapuszczaliśmy w dzieciństwie w szkole podstawowej. Niewątpliwie, kawałek żelaza może zabić, jeśli trafi, co jest nieprawdopodobne, w jakiś cel lecz szanse są naprawdę bardzo małe. Ich odważny i dobrze zaplanowany napad na izraelską jednostkę oblężniczą przywrócił nam szacunek do zdolności bojowych Gazańczyków. Nie jest łatwo atakować czołgi gołymi rękami. W rzeczywistości, Izrael wykorzystał ten odważny napad do natychmiastowej inwazji na Gazę, lecz poza tym nie zrobił niczego specjalnego: Haaretz ( ) ujawnił, że plany masowych aresztowań przywództwa palestyńskiego i ponownej inwazji były przygotowane na długo przedtem. Rząd izraelski określił ten napad następująco: Palestyńskie warcholstwo przeprowadziło okropny, poważny atak terrorystyczny, który skończył się śmiercią dwóch żołnierzy, zranieniem kolejnego żołnierza i porwaniem Shalita. Nasz przyjaciel Jeff Blankfort dowcipkował: Ktoś mógłby pomyśleć, że Shalit był małym chłopcem idącym do cukierni, którego pochwycił notoryczny pedofil, a nie żołnierzem służby czynnej. Palestyński chrześcijanin, profesor i członek Knesetu Azmi Bishara, dobrze powiedział o bojownikach ruchu oporu: Niektórzy ludzie chcą odpowiedzieć na morderstwa palestyńskich cywilów atakując izraelskie instalacje wojskowe. Dokonali najtrudniejszego wyboru i wybrali trudną drogę. Ci, którzy nie podjęli się tego trudu, którzy się nie poświęcili, lub nie wypróbowali w taki sposób swojej odwagi, albo nie drżeli ze zdenerwowania w ciemności tunelu, a także ci którzy są zbyt delikatni by odczuwać ból Palestyńczyków - mogliby przynajmniej zaoszczędzić sobie kłopotu upodlania tej operacji nazywając ją terrorystyczną. Zaiste; gdy atakują Żydzi, to jest to wojna; gdy Żydzi są atakowani, to jest to terror! Uri Avneri nazwał to wojną jednostronną, analogicznie z ich jednostronnym wycofywaniem się. Taka jednostronność jest stałą cechą polityki żydowskiej: gdy Żydzi bombardują krajowców, jest to słuszna zemsta, gdy dostają po grzbiecie - jest to następny pogrom. Na długo przedtem zanim Żydzi zaczęli szkalować Palestyńczyków jako kongenialnych terrorystów, oczerniali swoich poprzednich sąsiadów Polaków, Ukraińców, Rosjan, Hiszpanów, Niemców jako nieludzkich niebezpiecznych antysemitów. Jeśli odrzucimy współczesne szkalowanie Palestyńczyków przez Żydów, rozpoczniemy także przewartościowywanie całej legendy żydowskiego cierpienia żydowska historia opisywana przez nich samych wykazuje oznaki wyeksploatowania.