Opowiedzcie. jak tu żyjecie. Spotkanie opłatkowe

Transkrypt

1 Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Branicach - Wojewódzki Specjalistyczny Zespół Neuropsychiatryczny w Opolu Wydanie 11/2009(130) Rok XIII GRUDZIEŃ 2009 Spotkanie opłatkowe ŻYCZENIA Pacjentom i Pracownikom szpitala złożył bp Paweł Stobrawa Wizyta nowego Ordynariusza Opolskiego w Branicach Opowiedzcie jak tu żyjecie Remonty wciąż trwają O obyczajach wigilijnych Święta tuż, tuż Poezja Święta miłości Piekarz Radosny czas Baśń Owszem Ja muszę do dziecka

2 WYDARZENIA W PRACOWNIACH Pacjenci witali biskupa A. Czaję bardzo serdecznie śpiewem i własnoręcznie zrobionymi prezentami. Opowiedzcie, jak tu żyjecie Gdy mi mówiono, że będę zwiedzał szpital przez 1,5 godziny, to zastanawiałem się co ja tam będę tyle czasu oglądał, a okazało się, że i całego dnia za mało, by to wszystko ogarnąć. W dniu 1 grudnia do Branic z całodniową wizytą przyjechał nowy Ordynariusz Diecezji Opolskiej J. E. ks. bp Andrzej Czaja. Znamienne jest to, że ta wizyta odbywa się w zaledwie po 3 miesiącach od Jego ingresu. Znamienity Gość przyjechał do Branic o godzinie 9.00 i po krótkiej rozmowie z dyrektorem szpitala Krzysztofem Nazimkiem, Marią Waloszek-Brzozoń z-cą dyrektora WSZN w Opolu, ks. Alojzym Nowakiem, Waldemarem Mrowcem z-cą dyrektora ds. medycznych oraz Jarosławem Gospodarczykiem kierownikiem Działu Administracyjno-Technicznego wspólnie udali się na wycieczkę po szpitalu. Wędrówka po oddziałach trwała blisko półtorej godziny, w trakcie której dyrektor Nazimek opowiadał bp Czaji o historii szpitala, jego budowniczym ks. bp Józefie Nathanie, oraz o dniu dzisiejszym szpitala, jego funkcjonowaniu i planach rozwojowych. Widać było, że Gość był autentycznie zainteresowany szpitalem i jego historią. Pracownie Terapii Zajęciowej jako pierwsze miały zaszczyt gościć Księdza Ordynariusza. Biskup Czaja obejrzał wszystkie pracownie, słuchał objaśnień kierowniczki Anny Dudziak i rozmawiał serdecznie z pacjentami. Nie krył też, że to co widzi jest mu miłe. Nie było pracowni, w której nie powitałby Go uśmiech, wyrazy sympatii i nie obdarowano Go jakimś prezentem własnoręcznie wykonanym przez chorych. Znając upodobania Biskupa Czaji do grafik z gołębiami chorzy obdarowali go aż dwoma takimi obrazami. W galerii Biskup Czaja wysłuchał śpiewu chóru i specjalnie sobie dedykowanego utworu. Tam też z dużym zainteresowaniem obejrzał gobeliny Mariana Henela i wysłuchał historii ich powstania. W każdej pracowni udzielając błogosławieństwa, życzył wszystkim chorym zdrowia, opieki Bożej i obdarowywał chorych obrazkami z modlitwą. Kolejnym etapem wędrówki po szpitalu były odwiedziny na oddziale K2 Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego w pawilonie A. W świetlicy oddziału biskupa Czaję i towarzyszące mu osoby powitali kwiatami pacjenci i personel. Dobre, oczekiwane słowa, prośby o modlitwę, uśmiechy i wzruszenie. Gość obdarowując wszystkich obrazkami, rozmawiał z chorymi, z każdym zamienił chociaż słowo. Na zakończenie wizyty pobłogosławił wszystkich zgromadzonych i życzył zdrowia. W drodze do pawilonu B dyrektor Nazimek opowiedział o mijanej w parku odnowionej altanie i historii pawilonu B. Oddział Psychiatrii Sądowej B5, który jako pierwszy został odwiedzony, sprawiał korzystne wrażenie. Pięknie odnowiony świadczył najdobitniej o zmianach, jakie zachodzą w szpitalu, co szczególnie dało się zauważyć na tle uprzednio odwiedzane- 2 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

3 go oddziału ZOL-owskiego. To już standard europejski ocenił biskup Czaja oglądając pomieszczenia w towarzystwie oddziałowego Huberta Garguli. Tu również spotkanie z pacjentami i personelem odbyło się w świetlicy i było nie mniej sympatyczne niż gdzie indziej. Kolejny etap, to Oddział Leczenia Zespołów Abstynencyjnych i Oddział Terapii Uzależnień. O tych oddziałach; ich wyposażeniu, o ludziach chorych, którzy się w nich leczą, ich problemach i sprawach ważnych dla nich opowiadała Księdzu Biskupowi oddziałowa Alina Kuśnierz. Oddział Terapii Uzależnień, który jako pierwszy został wyremontowany sprawiał bardzo korzystne wrażenie i podobał się gościowi. Po wyjściu z pawilonu B w dalszej części peregrynacji po szpitalu odwiedzono oddziały B i C, gdzie równie serdecznie podejmowano gości. W drzwiach oddziału B serdecznie powitał Księdza Ordynariusza doktor A. Junosza-Szaniawski i oprowadzał po oddziale. W świetlicy oddziału biskup Czaja spotkał się z pacjentami, którzy obdarowali Gościa własnoręcznie wykonanym prezentem oraz złożyli Mu życzeniami imieninowe. Sam też serdecznie rozmawiał z chorymi i personelem udzielając na zakończenie wizyty błogosławieństwa. Tak samo serdecznie został podjęty w Oddziale Psychiatrii Ogólnej C, gdzie również rozmawiał z chorymi i otrzymał z ich rąk własnoręcznie wykonany krzyż. W rozmowach z chorymi wysłuchiwał uważnie ich słów. Wielu chorych prosiło Księdza Ordynariusza o modlitwę za siebie i swoich bliskich. Serdecznie rozmawiał również z personelem oddziału i ordynator doktor Marią Mąka-Zagórską. Po opuszczeniu pawilonu C udano się na oddział Rehabilitacji Neurologicznej, po którym oprowadzał Gościa ordynator Celestyn Kalisz. Obejrzano sale chorych, salę intensywnej opieki i gabinety rehabilitacyjne. Biskup Ordynariusz bardzo serdecznie rozmawiał z chorymi. Mógł również zobaczyć odnowiony taras, z którego rozciągał się widok na pięknie odrestaurowany niegdysiejszy wirydarz klasztorny. Po opuszczeniu pawilonu J zatrzymano się jeszcze na chwilę, by opowiedzieć historię płaskorzeźby Chrystusa Miłosiernego, która zdobi portyk wejścia do tego pawilonu. Po godzinie rozpoczęło się spotkanie Biskupa Czaji z pracownikami szpitala w sali konferencyjnej. Spotkanie rozpoczęło się od życzeń imieninowych, jakie Gościowi złożył dyrektor Krzysztof Nazimek. Wszystkie miejsca za stołami były zajęte, gdyż przybycie tak dostojnego Gościa było ważnym wydarzeniem w życiu szpitala. Zabierając głos bp Czaja powiedział; ( )Wizyta w Waszym szpitalu, to dla mnie osobiście bardzo ważna i pouczająca lekcja, za którą jestem wdzięczny. Mówiąc o swoich spostrzeżeniach z wycieczki po szpitalu; ( ) Jestem pełen podziwu, widząc z jakim poświęceniem i oddaniem służycie ludziom chorym, jak przywracacie im nadzieję, jak dbacie o ten szpital. Doktor Antoni Junosza- Szaniawski w swojej wypowiedzi mówił o nadziei, jaka powróciła do szpitala wraz z objęciem funkcji dyrektora przez Krzysztofa Nazimka, o widocznych efektach pozytywnych zmian, jakie z tym faktem się wiązały. Mówił również o historii, tej dalszej i bliższej, w aspekcie wiary i hartu ducha, której załoga szpitala nigdy nie traciła, nawet w najtrudniejszym okresie, gdy groziła mu fizyczna W ZOL-u Biskup Czaja odwiedził Oddział K2 PIĘKNY ODDZIAŁ Taką opinię usłyszał z ust gościa oddziałowy Oddziału Psychiatrii Sądowej Hubert Gargula. O TERAPII UZALEŻNIEŃ Lepiej być zdrowym, ale gdy trzeba, to w takich warunkach dobrze jest się leczyć. ZYGZAK GRUDZIEŃ

4 WYDARZENIA ODDZIAŁ PSYCHIATRII C Gość rozmawia z ordynator Marią Mąka i pacjentami, z rąk których otrzymał własnoręcznie wykonany krzyż. O HISTORII I WSPÓŁCZESNOŚCI Z właściwym sobie poczuciem humoru mówił doktor Antoni Junosza-Szaniawski. likwidacja. Doktor Celestyn Kalisz mówił o tym, że szpital powoli, ale sukcesywnie odzyskuje swoje właściwe miejsce w strukturze lecznictwa psychiatrycznego i neurologicznego w województwie. Doktor Maria Mąka-Zagórska opowiedziała o trudnościach, z jakimi szpital się boryka, a szczególnie o braku dostatecznej ilości lekarzy. W kameralnej atmosferze przy kawie i ciastkach ponad godzinę trwało to spotkanie, które dało Biskupowi Ordynariuszowi pełen obraz tego, czym szpital na dzień dzisiejszy żyje. Około godziny rozpoczęło się nabożeństwo w Bazylice Św. Rodziny koncelebrowane przez ks. bp Andrzeja Czaję, ks. Karola Dźwigońskiego i ks. Alojzego Nowaka. Tematem homilii wygłoszonej przez Księdza Ordynariusza była wiara i jej znaczenie dla prawidłowego rozwoju duchowego człowieka. Otwórzcie drzwi swoich serc Chrystusowi nawoływał bp Czaja. Na zakończenie nabożeństwa delegacja pacjentów szpitala złożyła Księdzu Ordynariuszowi życzenia imieninowe i obdarowała bukietem kwiatów. Kolejnym etapem wizyty Księdza Ordynariusza była czeska Opava, gdzie udał OPOWIEDZCIE JAK ŻYJECIE? Takie pytanie padło z ust Gościa w trakcie wieczornego spotkania w sali konferencyjnej się w towarzystwie dyrekcji szpitala, ks. A. Nowaka i przedstawicieli Zarządu Gminy na czele z wójtem Józefem Małkiem. Tam na grobie biskupa Józefa M. Nathana zostały złożone kwiaty i zmówiono modlitwę. Około godziny odbyło się kolejne spotkanie w sali konferencyjnej szpitala. Tym razem Biskup Ordynariusz rozmawiał z władzami gminy, Radą Społeczną i dyrekcją szpitala oraz członkami Stowarzyszenia Caritas Chrysti i Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej z Branic. A teraz opowiedzcie jak tu żyjecie tak biskup Czaja zachęcał zgromadzonych, by opowiedzieli o życiu w Regionie Branickim. Wójt Józef Małek opowiadał o specyfice Gminy o jej mieszkańcach, o gospodarce i rolnictwie, o stosunkach z sąsiednimi regionami, w tym z Czechami. Wiele mówiono o przeszłości szpitala w Branicach, wracano pamięcią do trudnego okresu, gdy groziła mu likwidacja i wspominano kroki jakie podejmowano, by go uratować. Głos zabierali radni gminy, członkowie Stowarzyszenia, członkowie rady społecznej i w każdej z tych wypowiedzi padały słowa uznania dla dyrektora Krzysztofa Nazimka, za przywracanie szpitalowi jego niegdysiejszego znaczenia i nieustanną dbałość o jego rozwój i jakość świadczonych usług medycznych. W świetle odbytej tego dnia wycieczki po szpitalu widać było, że były to słowa zasłużone. Mówiono również o sprawach społecznych jak chociażby dostrzegalnemu rozwojowi patologii społecznych: alkoholizmu, narkomani, czy innych, jak chociażby od Internetu, czy hazardu. W leczeniu uzależnień szpital w Branicach ma doświadczenie i dobre warunki, więc jest to dla niego szansa na przyszłość. W trakcie tego blisko dwugodzinnego spotkania mówiono o wielu sprawach, dając Gościowi poglądowy obraz tego, czym Region Branicki żyje. Na zakończenie spotkania Biskup Ordynariusz z zainteresowaniem oglądał pamiątki po Biskupie Nathanie zgromadzone w sali konferencyjnej, która jednocześnie pełni rolę Izby Pamięci tego wielkiego człowieka. Opuszczając salę Gość obdarował wójta J. Małka, dyrektora K. Nazimka i inne osoby pamiątkowymi albumami. H. Ś 4 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

5 Spotkanie opłatkowe W dniu 17 grudnia w godzinach popołudniowych sala konferencyjna szpitala w Branicach stała się miejscem, gdzie dyrekcja i pracownicy spotkali się, by jak nakazuje tradycja, przełamać się opłatkiem. Spotkanie to zaszczycili swoją obecnością ks. biskup Paweł Stobrawa, Józef Małek wójt gm. Branice, ks. kapelan Alojzy Nowak, SM Aleksandra prowincjalna Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej w Branicach oraz SM Joachima przewodnicząca Stowarzyszenia Caritas Chrysti. Gospodarzem spotkania był dyrektor Krzysztof Nazimek, który serdecznie powitał wszystkich zgromadzonych oraz omówił pokrótce zmiany, jakie zaszły w szpitalu na ŻYCZENIA ŚWIĄTECZNE Składa wszystkim dyrektor K. Nazimek przestrzeni minionych 3 lat. W swym wystąpieniu dyrektor Nazimek zwrócił szczególną uwagę na poprawiającą się wciąż sytuację finansową szpitala, ciągle wzrastające zaufanie pacjentów. Ważne miejsce w tym podsumowaniu zajęły remonty prowadzone na oddziałach szpitalnych oraz na terenie szpitala (altany terapeutyczne). Na zakończenie swojego wystąpienia dyrektor Nazimek podziękował wszystkim pracownikom za zaangażowanie i codzienną niełatwą pracę. Poproszony o zabranie głosy bp Paweł Stobrawa podziękował zgromadzonym za dobro, które czynią przywracając chorym ludziom zdrowie i nadzieję. Mówiąc o przeżywaniu świąt Bożego Narodzenia stwierdził, że to święta miłości Boga do ludzi, której dowodem są narodziny Dzieciątka Jezus. Miłości bezwarunkowej. Z tej miłości czerpmy wszyscy radość, nadzieję i najpiękniejsze przeżycia duchowe w okresie nadchodzących świąt. Życzenia świąteczne pracownikom szpitala i pacjentom złożyli: bp Paweł Stobrawa i dyrektor Krzysztof Nazimek. Po poświęceniu opłatków przez Biskupa Stobrawę wszyscy zgromadzeni z uśmiechem i wzruszeniem dzielili się nimi składając sobie najpiękniejsze, najserdeczniejsze życzenia świąteczne i noworoczne. Po wyjściu z sali Biskup Stobrawa i dyrektor Nazimek oraz członkowie dyrekcji udali się z wizytą na oddziały szpitalne. Ciepłe przyjęcie zgotowano gościom w Pracowniach Terapii Zajęciowej, gdzie powitała ich kierowniczka Anna Dudziak. W pomieszczeniu kawiarenki za świątecznie przybranymi stołami zasiedli pensjonariusze Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego śpiewając kolędy przy akompaniamencie K. Ciecieręgi grającego na keyboardzie i Mariusza na gitarze. Biskup Stobrawa został obdarowany bukietem kwiatów własnoręcznie wykonanym przez pacjentów, które wręczył mu Tomasz Skoczylas. Gość serdecznie rozmawiał z pacjentami i personelem pracowni. Z przyjemnością zaśpiewał wspólnie z chorymi kolędę. Tu również padły z ust Biskupa Pawła piękne słowa o miłości Bożej do ludzi, a szczególnie do ludzi chorych i cierpiących. Gdy narodzi się Wcielona Miłość Dzieciątko Jezus cieszcie się i zaufajcie Mu. Jak nikt inny On rozumie Wasze serca i jest zawsze z Wami. Spotkanie zakończyło się przy ciastkach, kawie i śpiewanych kolędach. OPŁATEK Serdeczne życzenia, uśmiech i wzruszenie RADUJCIE SIĘ Z narodzin Dzieciątka Jezus, bo Ono jest Miłością ZYGZAK GRUDZIEŃ

6 Boże Narodzenie Słowo Kapelana Matka Teresa z Kalkuty pisze tak: Zawsze ilekroć uśmiechasz się do swego brata i wyciągasz do niego rękę, zawsze wtedy jest Boże Narodzenie. Zawsze ilekroć milkniesz, by innych wysłuchać, zawsze kiedy dajesz odrobinę nadziei tym, którzy są przytłoczeni ciężarem fizycznego, moralnego i duchowego ubóstwa, zawsze kiedy sam nie mając wiele, potrafisz dzielić się z innymi i obdarzasz ich radością, zawsze kiedy czynisz swoje serce bezpiecznym domem dla przestraszonych, utrudzonych, odepchniętych i wzgardzonych, zawsze ilekroć pozwolisz, by Bóg pokochał innych przez Ciebie, zawsze wtedy jest Boże Narodzenie. Ojciec św. Jan Paweł II w modlitwie na Anioł Pański w Watykanie 19 grudnia 1982 r. powiedział: Pragnę, aby ta radość z tego, że Bóg się narodził dla nas, trafiła nade wszystko tam, gdzie ludzie cierpią. Ażeby wszystkim, którzy są dotknięci chorobą... wszystkim opuszczonym i przygnębionym życiem zwiastowała zbawienie w Chrystusie Łącząc się w przeżywaniu Bożego Narodzenia składam Wszystkim Pacjentom i Pracownikom naszego Szpitala życzenia Radosnych Świąt, wielu łask i błogosławieństwa Bożej Dzieciny w Nowym Roku. Ks. Kapelan Alojzy Nowak Boże Narodzenie, to marzenie, oczekiwanie i dawanie, to nadzieja, radosne zdumienie i cudowne zaskoczenie, to ciepła myśl, radosny śmiech, to zgoda i pokój tam gdzie gniew, to pierwszej gwiazdki błysk i kolędy śpiew, to zwyczajny, niezwyczajny karp i choinki skrzący blask, to czasem radość w oczach niewidzianych od lat, to list z daleka i sąsiada Wesołych Świąt, Pasterkowy nastrój, to wszystko co pamiętamy z dziecinnych lat życzmy sobie by Boża Dziecina kolejny raz uczyniła swoimi narodzinami CUD MIŁOŚCI i jak co rok zapaliła światło tam, gdzie ból i mrok. Pogodnych, zdrowych Świąt oraz pomyślności w Nowym Roku 2010 życzy naszym Cztelnikom Redakcja ZYGZAK-a Moje szpitalne Wigilie Grudzień to miesiąc ważny z racji obchodzenia Świąt Bożego Narodzenia. Jak co roku będę uczestniczył w Wigilii, która jest organizowana na oddziale dziennym Szpitala Neuropsychiatrycznego w Opolu. Z g o d n i e z paroletnią tradycją przed południem odbywa się przedstawienie grupy teatralnej W drodze reżyserowanej przez Sławomira Kuligowskiego. Zawsze oglądam je z wypiekami na twarzy czy się uda, bo tam przecież grają moje koleżanki i koledzy. Po zakończeniu przedstawienia jest poczęstunek, dzielenie się opłatkiem i składamy sobie życzenia, jest bardzo podniośle z racji doniosłości osób, które są na spotkaniu. Po południu jest spotkanie opłatkowe na oddziale dziennym szpitala. Jest czas na poczęstunek, śpiewanie kolęd, rozmowy, spotkania ze znajomymi, dzielenie się opłatkiem i składania życzeń. Jest bardzo uroczyście i nastrojowo. Po takiej dużej dawce wzruszeń wiem, że Święta Bożego Narodzenia są tuż, tuż. Marek Mitis 6 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

7 Remonty wciąż trwają Szpital w Branicach od blisko trzech lat jest stale odnawiany. Obecnie m.in. trwa remont oddziału w pawilonie B. We współpracy ze Stowarzyszeniem Caritas Chrysti zakończony został remont dwóch kolejnych altan terepaeutycznych. W obiektywie Końcówka roku i jak widać na budowie także kończy się pewien etap prac. Teraz częściej będziemy gościć we wnętrzach nowo powstającej izby przyjęć i ośrodka wczesnej diagnostyki neuroradiologicznej. ZYGZAK GRUDZIEŃ

8 WYDARZENIA Spotkanie Wigilijne z poezją i kolędami O obyczajach wigilijnych W dniu 15 grudnia br. w świetlicy oddziału Psychiatrii Ogólnej C Szpitala w Branicach odbyło się Spotkanie Wigilijne. Organizatorami spotkania były instruktorki terapii zajęciowej tego oddziału: Panie Celina i Zdzisława. W części artystycznej występowali: Barbara Konik, Bogumiłą Łuszczyńska, Jadwiga Prokopowicz, Joanna Sałek, Elżbieta Terka, Artur Kramarczyk, i Tomasz Uciakowski pacjenci oddziału C. Zaś uczestnikami spotkania byli pacjenci oddziałów K2, K3, B2, B3 i C. Po przywitaniu uczestników przez Panią Zdzisławę rozpoczęła się część artystyczna. Składały się na nią opowieści, wiersze, kolędy, fragmenty prozy polskiej (J. U. Niemcewicz) oraz polskiej poezji: Ogród fraszek W. Potockiego, Białą kolejka K. Zuchowy, jak również B. Marschollek Przy stajence, Święto światłości, Bądź, z którego w pamięci pozostaje przesłanie na święta, ale nie tylko: Bądź dla drugiego światłem, w jasności żyje się łatwiej. W opowieściach przedstawionych we fragmentach pomiędzy utworami poetyckimi, można było dowiedzieć się m.in. kiedy w Polsce stał się znany opłatek (XV w.) oraz kiedy przyjął się zwyczaj świętowania Wigilii (Przededniu) Bożego Narodzenia (XVIII w.), co spożywano w trakcie wieczerzy itd. Występy odbywały się na tle świątecznej dekoracji, w tym oryginalnej szopki oraz fantazyjnej choinki i były tak skomponowane, że chyba nikt się nie nudził. Na twarzach słuchaczy dało się zauważyć wyraźne wzruszenie. Podczas występu panowało skupienie i niezwykła, jak na oddział psychiatryczny cisza, zaś po nich następowały spontaniczne brawa, które świadczyły o tym, że prezentowane utwory trafiały do serc widzów. Po występach nastąpiło wspólne śpiewanie kolęd, a po nich Pani Zdzisława złożyła wszystkim życzenia i zaprosiła na kawę i ciastka tym słodkim akcentem zakończyło się to spotkanie. Tomasz Uciakowski 8 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

9 Piekarz Radosny czas Przy drodze asfaltowej, dość wyrobionej i zmęczonej ciągłym jeżdżeniem ciągników i maszyn rolniczych, stoi dom. Otoczone podwórko płotem, w dali sad i drzewa owocowe. Domek przedwojenny, ale zadbany, wokół kwiaty. Matka stara się, aby było czysto i schludnie. Krząta się i krząta, biega z domu na podwórko, do chlewu, nosi wiaderka dla świń pełne żarcia. Sypie zboże dla kur, wbiega do domu, bo gotuje obiad. Zaraz syn przyjedzie z pracy, będzie głodny. Zupa na piecu bulgoce, ziemniaki parują, mięso skwierczy na patelni. Chłopak niepozorny wbiega do domu, łyka ciepłą jeszcze herbatę przygotowaną przez matkę. Jak tam w pracy synku, wszystko dobrze? A tak. Zmęczony jestem tylko. Już daję obiad. Leć no do świń, maciora się oprosiła. Ojciec czeka na Ciebie. Przebrał się chłopczyna w ciuchy codzienne i biegiem do chlewu. Nie było go jakiś czas. Matka zupy nalała, surówkę wymieszała, ziemniaki odcedziła. Wyszła... Ano, chodźcie na obiad, kartofle stygną... Po chwili wchodzą do domu ojciec z synem, myją ręce siadają do stołu. Matka obiad podaje. Dużo tych małych. Trzeba słomy dorzucić, żeby miały sucho, lampę podłączyć powiedział ojciec łykając zupę. Po obiedzie, teraz jedzcie. Chłopaczek niepozorny szybko zjada obiad, oczy mu biegają. Do czegoś się śpieszy. Niecierpliwi się, ale stara się tego nie okazać, żeby rodzice nie mieli pretensji. Po obiedzie biegnie do świń, robi co ojciec kazał. Potem szybko wraca do domu, myje ręce i biegiem do swojego pokoju. Wbiega po schodach na swoje poddasze, zamyka za sobą drzwi i z ulgą siada na krześle przy komputerze. Włącza go pośpiesznie i klika. Pochłania go wirtualny świat, może poczytać, pograć, porozmawiać z innymi. Nikt go nie widzi zza ekranu, może mówić co chce, oddać się fantazjom, podtrzymać rozmowę lub ją przerwać kiedy chce. Nie musi patrzeć w oczy rozmówcy, wgłębia się we własną wyobraźnię. Nie boli rozstanie, nie boli odczuwanie, nie boli rozczarowanie. Właśnie umówił się z jakąś starszą o dziesięć lat kobietą na kawę. Mamo, wychodzę. A dokąd ty leziesz. Robota czeka w domu. Nie wiadomo w co ręce włożyć, a Ty gdzieś leziesz! Umówiłem się... Gdzie? Kiedy? Z kim? Nie gadaj tylko leć do ojca. Chłopaczek chce coś powiedzieć, ale sam nie wie co. Wraca do swojego pokoju. Już nie wbiega, wchodzi powoli. Zatrzymuje się w połowie schodów i zastanawia się. Nie potrafi zdecydować... Graniczna Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Mam 43 lata i rzadko miewałam święta takie radosne jak w tym roku. Zawsze byłam zabiegana, myśląca o innych, nie o sobie, nie o własnych dzieciach, lecz o własnych rodzicach. Co roku święta spędzałam z rodzicami, a przecież mam własne dzieci, mam własny dom i swój kąt. Tak więc jeździłam co roku do moich starych rodziców. Żyją jakby ktoś był ciekawy, lecz zmieniłam swój stosunek do życia w ostatnim roku. Rok temu również byłam u rodziców. Paliliśmy w piecu kaflowym, starym. Piec nie sprawny już. Wytworzyło się mnóstwo tlenku węgla i gdyby nie mój syn i pies, no i ja nie żylibyśmy dzisiaj. Mój syn się obudził, bo serce mu kołatało, a ja nie spałam. Zapytałam co mu jest. Córka spała. Pies kwękał i nagle mnie olśniło, że tlenek węgla. Natychmiast wyskoczyłam z łóżka i kazałam synowi wychodzić. Ściągnęłam córkę z łóżka; ale już traciła przytomność, syn przewrócił się w korytarzu. Wyprowadziłam dzieci na dwór i usadziłam je ostatkiem sił na schodach. Córka traciła przytomność, syn przypomniał sobie o psie i poszedł do pokoju po niego. Uratował Mimi od śmierci. Kazałam dzieciom głęboko oddychać. Córka mdlała, a ja nie myślałam o niczym tylko, żeby dzieci łapały oddech i razem w zapamiętaniu oddychaliśmy w jednym rytmie pod moje dyktando. W panice zadzwoniłam po pogotowie. I tak skończyły się te dramatyczne święta rok temu. Dlatego teraz zostawiam rodziców samych, a ja dbam o swoje dzieci. Stwarzam im w tym roku prawdziwe święta, z żywą choinką, pięknymi bombkami i ze świecami. Szykuję prawdziwą kolację i będziemy jeść przy prawdziwym stole, nie takim małym, jak to w małych kuchniach można spotkać, ale dużym, drewnianym stole. Cały grudzień przygotowuję się do tego. Nie ma zbyt dużo pieniędzy, ale na tyle ile nas stać to tak będzie. Już zrobiłam uszka i zamroziłam, już kupiłam ryby i zamroziłam, już kupiłam napoje. Upiekę pyszne ciasto orzechowe i inne. Z głodu nie umrzemy. Skromnie, ale w cieple i radości. A syn zawsze mnie dopieszcza: Mamusiu, jak Ty pysznie gotujesz. Czyż nie jest to największa nagroda? Na co dzień syn mi powtarza: Mamusiu, kocham Cię. A Ty mnie kochasz? To jest największa radość i warto żyć dla takich chwil. Graniczna ZYGZAK GRUDZIEŃ

10 Pal licho Będzie mi smutno tak mi przykro noga na nogę cygaretka czarna fryzura farba fryzjerska czarcia kawa. To jest chore Ewa Kreska Najprostsza linia wywrotka i ambaras który nie dotyka i nie prószy jest to ostra powaga maszyny do szycia na papierze to plastyka palców szpulka regionalna. Okrzyczane Jak cię osmagali jak przyjęli zdobycz składać wyrazy w zdania jest to tylko fotelowe format i inne techniczne poprawki kieruję się do znawcy jawne, kopalniane zajęcie najbardziej na topie książeczki zawodowe wygodne mieszkanie okrzyczane czyny i bilet stoję przy kasie na razie to jest aż tak bardzo dobrze nie chcę tego jadła kaszę i płuca jedzą wilczury ale tak mi nie powiedziano, że to lubi aby się nie nudzić przereklamowane produkty czy kubeł dla pas jest do żarcia podroby, przecena. Relaks Do tego służy koc okulary ćmi ważki i koniki polne i biedronki i skrzydła na start wszystkie są małe cięcie unerwienie rozmowa i irytacja krótko, szarmancko stój bo strzelam proca kompleks pirat nie taki wizyta u okulisty odpoczywam tempo ale to nie jest w tym oczku rosołowym. Moment Krótka forma daję ci czas czas jest główny a to jest John Lennon to ja jestem mężczyzną jestem brutalny to jest wiejska Papusza Jestem kobietą tytuł piosenki ukoronuję cierpieniem to kolejny utwór z koncepcją proszę pana Schizofrenik zaprzeczenie mowa rwana to rytuał twoje czoło. 10 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

11 Noszę Cię w swej piersi Tęsknota do nienarodzonego Dziecię moje, dziecię Gdzie jesteś? Błąkasz się wśród gwiazd Gdzieś w przestworzach Wirujesz jak gwiazda na niebie A ja na tym ziemskim padole Tęsknię do Ciebie. Pragnę Cię tulić W ramionach swych Nosząc Cię u swej piersi Karmić i kochać Kochać całą sobą Pragnę podnieść Cię Wysoko i pokazać świat Takim, jakim jest Uczyć Cię pragnę chodzić Uczyć Cię pragnę. Pokazywać drzewa, Ptaki i wodę. Gdzie jesteś me dziecię? Gdzie? Sama wśród ludzi, Sama wśród życia Błąkam się I sensu życia mi brak. Przyjdź proszę do mnie I wypełnij pustkę, Pustkę i brakującą Część mnie samej Przyjdź proszę we śnie I pozwól mi śnić sen Rzeczywistości Graniczna Pielgrzymka Pani Jasnogórska nasza Matko. Modlimy się do Ciebie błogosławisz. Przez Ciebie do Twojego syna Boga naszego. Z Tobą przez trudy życia łatwiej idzie się. Coala Działanie Pode mną kulista ziemia u góry niebo gwiaździste. W nocy księżyc złocisty rankiem szron na ziemi przejrzysty. Wschodzące słońce niczym narodziny Pana Boga. Coala Na Nowy Rok Jestem w siódmym niebie, bo mam Ciebie. Więc precz smutkom, samotności i pustce. Niech chwila trwa ku wieczności. W nocy gwiazdy na niebie blaskiem swym drogę nam oświetlały. Na szczęście i chwale uczuciom. Na wieczność miłości. Coala ZYGZAK GRUDZIEŃ

12 TWÓRCZOŚĆ Baśń owszem część XIX Halo, czy to wieść o swoich zeszytach ze szpitala. Moja kwarantanna była długa i rozkoszna. Upostaciowana. Sen dla mnie wrażenie dziecięce. Jestem sprawcą błędu odwrotności. Mieszkam na morzu przestrzeni. Jestem szczęśliwa zatargu. Czy to jest kliniczne serce? Ile ma mroku mnie. Gniewa mnie brak współczucia i wiem czym jest sojusz. Boże broń Królową. Ekonomia francuska. Czy ma z tym związek rewolucja? Poruszać ręką, rozpaczy gest i powitanie. Czy przyszłam na świat? Poród był bolesny, zawsze tak jest. Miejsce święte poczęcie. Czym jest sadyba? Jest w lesie, mieszka Pan Leśniczy. Przy domu jest przybudówka. To jest altana w ogrodzie i psia buda. Jest tu prześlicznie. Tyle sadzonek. Tulipany, to cebulki. Róże tu mieszkają, a konwalie lokują się w kącie. Piszę z przyjemnością, co nie znaczy, że to jest łatwe. Pokojówka stroi. Rodzaj prozy, to romantyzm. Piszę z zastojem. Budzi we mnie tragedia pismaka. Wiem, czym jest utrwalanie i inne zadania. Cały kosz całusek i usta intensywne. Ta dziewczynka była chora na serce i na nerki. Nawoływała przez okratowane okno swojego sztubaka, który wyrwał się z domu. Przyszedł do mnie pod szpital, to była miłość szkolna. Zabrakło mnie w ławce. Na początku chodziłam do przedszkola. Czyż to nie jest chore? Z jakim animuszem traktowałam pierwotną naukę. Tapczanik i skupione kolano. Piszę pilnie i z radością w obawie, że się uśmieję. Przychodzi głos z daleka, nie umie się przebić. Mieszka we mnie i trudno jak się czuję. Ludzie jest ich mało. Uczestniczą w wielkim skupieniem, by dać wyraz bogactwa lingwisty. Rozłożyć drzewo gramatyczne. I to co czuje pierwszoklasista, gdy pragnie stalówki. Pamiętam wyraźne uczucie, że to jest owocowe. Chciałabym się nie rozwijać. Wtedy jest się szczęśliwie innym. Bardzo systematycznie nazywam poszczególne słowa. Uczę się głęboko, pilnie i z zapałem i znajomością wielu słów. Przez moment oderwałam się od pracy. Niespodziewanie otrzymałam prezent. Nam w domu było dobrze. Zwierzenia mają swój wstyd. Bawię się niebotycznie. Spijam słowa. Cieszę się każdym okruchem zabawy to pobolewa. Czy mnie umiejscowisz? Czy miałam inaczej zareagować? Czy miałam dać znak, że ktoś mnie oczekuje i że podniósł mój wstyd, który postradałam. Zdanie zawiłe, konstrukcja tekstu literackiego. Piszę od czasu do czasu. Treści miałkiej się trzyma budynek utwierdzony, chropawy, kamienny i taki dawny dom z dachem okna i drzwi. Dom mojego dzieciństwa. Mojej ochronki. W moim mieście jest taki wielki park. Mam psa, który napina smycz. Lubimy wędrówki dla psa to wiele świąt. Drobi i przebiera łapami. Zaśliniony efekt. Potrzeba opieki, wzruszające. Tak Bogiem a prawdą można się ze mną droczyć. Wydobywać na powierzchnię i wiedzieć, że to mikstura na dolegliwości. Wiedzieć, że potencjalnie to jest jękanie. Mieć klucz do sklepu. Odbywać karę niezawinioną. Lewkonie i lwie paszcze. Rozczulające zapachem i wyglądem. Kwiaty ni inne jak w kolorze lata. Między zimą a wiosną odgrywa rolę temperatura. Znośna. Ubierać się akuratnie. Wiadomości w reżyserii, to eksponowanie i zamiłowanie do faktów. Elegancja, prestiż, czas. Poczucie sensu, oddalanie się łódek. O tej porze chomik kobiecy, kobieta-mimoza i historyczna Dulcynea. To jest nieumiejętne i bezradne. To, czy mam dane, co się z nami stało? Wystarczy przełęcz czasu. Milczeć to wariacja. Talentu umieranie. Wygasa w nas śmiech. Znika w oczach horyzont. Ale z tym trzeba postępować niepoważnie. Gimnastyka czerepu, poczucie napastliwości, wielkie ucho. Trzymajmy się razem. Znowu skrawek przerwy. Na nauce gimnastyki wywracam się jak kozio- 12 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

13 Przejęło mnie to słowo. Mam tyle bólu codziennie. I przesilenie coś co jest po a zatem. Zadziwia mnie to, jak ludzie utrwalają swoje sytuacje w sposób pełen konfliktów. łek. Kołuję odcinkiem. Wątek, motyw, akcja, fabuła i słów głównych. Kobiety, które się dąsają. Jest przecież tak wcześnie dla nowego rocznika. Okrucieństwo świata. Ja chcę jeść i spać. Śniła mi się maskarada na tym balu nad balami Pan Połomski. Wybawić to, już kiedyś było w chmurze. Okolica dobrego wieczoru. Tu, gdzie jestem jest sztukowane innymi słowy sort. Podstępnie wywierać presję. Opresja. Jest ciasno a chemia. Pozwólcie mi powiedzieć, jaka ona jest anemia. Ma guzy. Do końca powiadam. Jakie trunki. Odchylić głowę i duszkiem miłe złego początki. Imponują mi Puryści. Dlatego też polubiłam Anglię. W głowie jest wszystko zmieszane. Przyjrzyj się to komputer. Jaka mysza. Zrób to za mnie. Wpływ medium. W świecie odbiorą w posiadanie plastikowe i żelazne. Dlaczego tak szybko nie boli. Czuję się świetnie. Mam przypuszczenie jak boli nowotwór. Tyle razy już upadłam. Cewnik, gdy się zatka. Poczekalnia. Te koleś śniadanie u Mary. Daj się sztachnąć. Słowa warte krat. Nie tylko myśli. Myśli na języku, tym głębi. Głębokość, wprowadzanie w błąd, jaka paczka jaką jest. Czułam zaszczyt, gdy się uczyłam. Wszystko było. Nie wiecie, że tom jeleń było pierwsze, jest teraz i będzie. Płeć, to ta z braku siły. Każdy Schizofrenik się samouwielbia. Kim jest ta kobieta w telewizorze? Ile ich jest, skąd, dokąd, dlaczego? Czy to żyłka? Lot odcięty. Skrzydle Anioła. Dzieci kształtują się w języku uczynione. Potęga wzrostu, autorytet. Dbaj i pilnuj rodzino. Ucz na zegarku. Tato pewnej niedzieli przysiadł się kolankiem. Wziął w ręce budzik, wytłumaczył i powstało nowe coś. Nauczyłam się na medal. Doznanie, kolejna Eureka. To inicjacje po kolei. Rodzina nazywa się Ptak. Ja poczekam w ukrytym sposobie wymiany. Wśród innych. Dziurawiec, szałwia, mięta, rumianek a to wszystko fix. Leczenie niekonwencjonalne. Napar, w woalu mieści się szklanka. Słowa nie można wyczerpać, te dosłowne. Aptekę lubię. Znowu ryki nieużalone, nieutulone, noszone na rękach. Wszyscy czują się winni. W literaturze słówko, zdanko, albo maksymalnie zwrotne utwory. Smak dyskusji, uczelniane fakultety. Powtarzać klapać i gdy się zastanawiam. Kuć mowę. Miła moja, to muzyce dziękczynienie. Kocham to, co jest bezpieczne. Umiar, puryści, życie mieszczanina. Sentyment do spacerowej elegancji. Ależ mus. Ależ musi kluczyć. Traktować, w jaki sposób się uzupełniać. Wyrażam się profesjonalnie. Filozofia językowa. Fenomenologia. Głowę można połamać. Teoria literatury, zawiłości w mowie i piśmie. Nastrój jesieni październikowej. Zaczyna się pierwszy semestr, pierwsze zakochanie, sentymenty. Dzisiaj mamy 6 grudnia Mikołaj. Już dawno opadły liście. Kożuszek śnieżny. Jabłka dopiero teraz są dobre. Słodkie, soczyste i miękkie. Pomarańcz w paczce w prezencie. Wtedy jeszcze były drogie. Jabłka zastąpiły pomarańcze. Mandarynki są kwaśne i mają pestki. Jest i pierwszy gatunek. Partytura literowa. Nuty, zeszyt w pięciolinie. Zeszyty inne od tych zwyczajnych. Wszystko pluska. Jak mi dobrze. I akcent zastępujące wszystko. I traf, cel, idea. Idea fix. Dlatego to apteczne. Trudno uwierzyć. Kochankowie prozy i ten babiniec. Romans klasyczny. Tańska-Hoffmanowa Malwina. I z taką odległością do dziś. Jest nim wzorzec. Rock And Roll, pasieki, mrowia, uraz skwaśniale. Nie wywołuj duchów. Myślę, że loki marzą. Jest to szyfr. Nie pomstuj. A co innego mam robić? Wiem, że trzeba spojrzeć bardzo poważnie. Usycham. Kontrol procesu literackiego. To jest legalne. Wiem, że cierpię. Nudzi się wewnątrz. Domek mojego szyldu. Jak się pławię, jak sobie dogadzam, a jaki jesteś pokorny. Pokornych nie ma. Mam dojście do słów wewnętrznych w bardzo wyraźny sposób. Są książki nieprzeczytane. Za każdym razem to jest proste. Wrażenie, że można je przeczytać na zawsze i pamiętać. Bardzo bujne życie w jamie smoczej. Bardzo niesamowite sytuacje. Pociągać, stetryczeć. Czy wiecie, co to jest szlachetna uwaga? Ileż tych gazet? Czytanie na poczekaniu a właśnie. Czy to jest możliwe pokonać kolejną trudność? To jak w Harlequinie. Jest ich dość. W waszych ubiorach paniujesz, a wasze jest kolorowe, cukierkowe i płciowe. Ktoś to traktuje jak niebo. Przepraszam, była taka miłośnica. Zauważyłam to, nie odrywała się od lektury. Nie psuj mi charakteru. Przecież odróżniasz i zasadzasz się na tym, co ci jest dane. Z Pana to pilot. Zalotnica niebieska jest tkliwa i uczuciowa, jest romantyczna i przyznaje się, że kocha słowa, które mają wielu sens. Korona to aureola. Teksty i grafika EWA ZYGZAK GRUDZIEŃ

14 LEKTURY Święta miłości I właśnie Ty przypomniałeś mi, że obchodzimy narodziny Boga, który mówi o miłości... Na ten świąteczny miesiąc chcę polecić książkę Ericka-Emmanuela Schmitta Moje życie z Mozartem, właściwie przede wszystkim ze względu na jeden szczególny rozdział o świętach, którego obszerny fragment zamieszczam poniżej. To krótki rozdzialik, ale dla mnie najbardziej poruszający, zwłaszcza w połączeniu z muzyką z utworem Ave, verum corpus W. A. Mozarta. Jeżeli macie, drodzy Czytelnicy, taką możliwość, to zachęcam, by przeczytać ten fragment przy równoczesnym słuchaniu utworu. Można też wypożyczyć lub kupić książkę, bo dołączona jest do niej płyta z wszystkimi utworami, do których odnosi się autor w książce. Muzyka jest jakby jej drugą, niezwykle istotną częścią. Trudno jednoznacznie określić, czy jest to opowieść autobiograficzna popularnego pisarza, autora m.in. Oskara i pani Róży. W każdym razie pisze w pierwszej osobie i w dalszej części utworu przedstawia siebie jako pisarza, więc możliwe, że bohaterem jest sam E.E. Schmitt. W formie listów do kompozytora przedstawia całe swoje życie, najważniejsze momenty, w których zetknął się z utworami Mozarta i opisuje, jaki wywarły na niego wpływ, często decydujący o najważniejszych wyborach życiowych, towarzyszyły w sytuacjach trudnych, kryzysowych, a także wielu przemyśleniom. Większości rozdziałów towarzyszą więc konkretne kompozycje muzyczne. Opowieść tę polecam zarówno Czytelnikom lubiącym muzykę poważną, jak i tym, którzy nie są jej szczególnymi pasjonatami, a może zwłaszcza im, gdyż dzięki tej książeczce można spróbować wsłuchać się w te klasyczne utwory, w większym stopniu je zrozumieć dzięki analizom i przemyśleniom autora-bohatera, i nawet polubić, przeżyć związane z nimi emocje. Gorąco polecam. Fragment książki: Drogi Mozarcie, to było wczoraj. Zaskoczyłeś mnie na rogu ulicy w chwili, gdy miasto uginało się pod wiatrem i śniegiem. Łzy, które ze mnie wydarłeś, rozgrzały mnie do głębi zarówno twarz, jak i duszę. Wciąż jeszcze drżę. ( ) Płatki śniegu unosiły się w powietrzu wieczoru zawieszone pod sinym niebem, a witryny sklepowe grzały się w swym pomarańczowym oświetleniu. Ogarnięty gorączką zakupów, w przemokniętych butach, biegałem od sklepu do sklepu, przed każą kasą niepokojąc się, czy starczy pieniędzy, dumny, że jest ich dość, po dwadzieścia razy powtarzałem listę gości, chcąc się upewnić, że mam już prezent dla każdego i nikt ni będzie obrażony. Gdyby przyznawano dyplom dla rozrzutnika ostatniej chwili, mógłbym zgłosić swoją kandydaturę. Kiedy moje siatki wchłonęły ostatni niezbędny prezent, postanowiłem schronić się w taksówce i ruszyłem w kierunku postoju. W tym momencie wkroczyłeś do akcji. Muzyka kazała mi zawrócić: usłyszałem śpiew chóru; Ave, verum corpus. W powietrzu czuć było zadumę. Znieruchomiałem. Z powodu śniegu nie mogłem położyć siatek na ziemi, gdyż bałem się, że zamokną. Stałem więc z tym ciężarem, wpijającym się w dłonie, otwarty na tajemnicę, która ogarniała przestrzeń. Kilka sekund później do oczu napłynęły mi łzy, gwałtowne, gorące i słone. Nie mogłem nawet ich otrzeć. Kiedy to napisałeś? W którym roku? W jakim miesiącu? Dzięki Tobie zdałem sobie nagle sprawę, gdzie się znalazłem. Podniosłem głowę. Boże Narodzenie u stóp katedry ( ) Kilka godzin wcześniej nie zwracałem na nią uwagi. Co można kupić w katedrze? Na stopniach, skryci przed śniegiem pod ostrołukami, jeden przy drugim stali śpiewacy.( ) Zerknąłem na nuty dyrygenta: Ave, verum corpus (Witaj prawdziwe Ciało, Na długie zimowe wieczory, gorąco polecam Grażyna Marciniak 14 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

15 Upiększyć W Pracowniach Terapii Zajęciowej okres przedświąteczny jest jednym z najbardziej twórczych, bo wtedy rodzą się ciekawe pomysły i tworzone są przez instruktorów i pacjentów orginalne, piękne kartki i ozdoby świąteczne. Zrodzone z Maryi Dziewicy) Wolfganga Amadeusza Mozarta.( ) Nie jestem zbyt religijny. Nalegająco, melodyjnie, nieubłaganie słodko, zmuszałeś mnie jednak do rachunku sumienia. Dlaczego obchodzisz Boże Narodzenie? pytałeś. Po co wydajesz tyle pieniędzy? Odpowiedzi budziły we mnie lęk. Choć od rana czułem się dobrym człowiekiem, teraz odkrywałem, że byłem przede wszystkim zadowolony z siebie samego: ukrywałem egoizm, który kierował moim zachowaniem przez cały rok, a prezentami chciałem zapłacić za niezrealizowane intencje, za telefony, na które nie odpowiedziałem, za czas, którego nie poświęciłem innym. Miast promieniować hojnością, kupowałem spokój ducha. Moja gorączka dawania nie miała w sobie nic ewangelicznego: ot, odpowiednia lokata, by zapewnić sobie dobrą reputację. Nie życzyłem pokoju innym, lecz pragnąłem go dla siebie. I właśnie Ty przypomniałeś mi, że obchodzimy narodziny Boga, który mówi o miłości Nie ważne więc, czy w Niego wierzymy, czy też nie. Skoro już chciałem obchodzić Boże Narodzenie, to powinienem przynajmniej święcić miłość Zrozumiałem. Pod koniec utworu mój bagaż choć nadal wpijał mi się w dłonie nabrał innego znaczenia: był obciążony miłością. ZYGZAK GRUDZIEŃ

16 Żyć musimy w radości Karol Podobiński Dedykacja Niechaj Ci życie słonecznym promieniem wypełnia ciało i duszę też. Zdrowia i szczęścia niech będzie pełnieniem, spełnionych marzeń i twarzy bez łez. Księżyc na niebie swą jasność wysyła i gwiazdy błyszczą się jak srebra blask. Nie myśl, że młodość Twa już się skończyła, bo wszystko Tobie świeci się bez łask. Niech bujne drzewa w pas Ci się kłaniają, kwieciste łąki wysyłają woń, pola urokiem oczy wypełniają, niebieskie chabry lśnią, jak morska toń. Dla Ciebie płatki kwiatów kolorowych i złote pączki ogrodowych drzew. Serce Twe zawsze o barwach tęczowych niech uspokaja piękny ptaków śpiew. Gdy będziesz czasem w swej samotnej ciszy, w ciemnościach nocy i pochmurnych dni, nich spokój ducha Ci towarzyszy, majowy, wiosenny pejzaż Ci się przyśni. Mój Dzień Gdy dzień się zaczyna nad ranem o świcie I trawa zielona skąpana rosami; Pora się przebudzić rozpocząć swe życie Wypełnione żalem, swoimi troskami. Co dzień od poranka, aż do ciemnej nocy Nie zaznam radości, błogiego spokoju; Czyhają bezwzględne potajemne moce W ulic głośnym gwarze i własnym pokoju. Ulicami pędzą samochodów sznury; Jadą biznesmeni, urzędnicy wszelcy. Małoletnie damy dyrektorów córy Żadna szybka jazda wcale ich nie męczy. Jadą mercedesy, TIRY z towarami, japońskie suzuki i polskie maluchy, odrzutowce wielkie tuż ponad głowami wszelkiego rodzaju śmiercionośne duchy. Stratni są przechodnie i mieszkańcy miasta Bo zamiast powietrza wydychają spaliny. Liczne są choroby, śmiertelność też wzrasta Zatruta przyroda, zatrute rośliny. W domu zaś w mieszkaniu chciałbym słyszeć ciszę cóż wtedy za ścianą opera śpiewana, Żona ze swym mężem gdy dziecko kołyszą Dramat swój serwują od samego rana. Z drugiej strony ściany donośna muzyka; Sąsiad uskutecznia swój koncert rockowy. Angielska nuta do ucha przenika, W takiej sytuacji jestem wyjść gotowy. Za szybami okien decybeli tysiąc Jakby sto piorunów uderzyło naraz. Jeden wielki horror mogę wam to przysiąc, Stopery do uszu trzeba włożyć zaraz. Hałas obrzydliwy, zewsząd naokoło, Nie do wytrzymania dla biednego ucha; Widać na tej ziemi nie jest tak wesoło dla mojego ciała, oraz mego ducha. I takie jest moje całodzienne życie Wśród zgiełku i smrodu, absurdu widocznego Lepiej spędzić wieczność w bezkresnym niebycie Niż w rzeczywistości tego dnia jednego. O pewnej kobiecie Życie Twe jak wulkan gorący wybucha i z kruszcu basenie słodyczą skąpane; lecz w ciele Twym wciąż brak dobrego ducha oraz serce w środku żywcem oderwane. Co dzień od poranka uciekasz do nieba, pełną rozkosznością karmisz się do syta; mówisz, że to taka wewnętrzna potrzeba, cóż kiedy Twa rozkosz hańbą jest okryta. Brylantowym strojem podwajasz urodę, aksamitną szatą zakrywasz swe ciało; zawsze pogardliwie patrzysz na przyrodę, jak gdyby jej piękno znaczenia nie miało. Jak zwierzę buszujesz wśród serc uczciwości, własnym charakterem kreślisz drogę życia; ludzkich cierpień nie znasz, nie widzisz miło ci taka jest Twoja wola i sposób bycia. Do samej starości żyjesz w upojeniu narkotycznych złudzeń, raju niebiańskiego; o swojej erotycznej wieczności przetrwaniu marzysz, bo to wszystko dla życia krótkiego. Gdy się nie ma serca, duszy nie potrzeba i tak to dla Ciebie ma już wartość małą, bo Twe chore serce nie pójdzie do nieba, a dusza w otchłani spędzi wieczność całą. 16 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

17 Dobre klimaty Andrzej Kozdryk Niepokalanie Poczęta Ludzkość świata jest piękna Jest również mocna Niepokalanie Poczęta Pierwsza daje nadzieję. Tworzy człowieczeństwo Ceni powiedziane słowo Niepokalanie Poczęta ma życie Polsko zawsze się modlicie. Marzy zostać wieczną Nauczyła szczerości snu Niepokalanie Poczęta sławna W myśli niezmiernie piękna. Pomagasz kto poprosi Dziękujemy jesteśmy z miłością Niepokalanie Poczęta mądra Uzdrowiła mnie dziękuję. Wlałaś mi nadzieję w serce Zaufaj mojemu męstwu. Toruńskie Radio Nawrócił się przed śmiercią mój tato Toruńskie radio to złoto trwasz w głoszeniu prawdy kraj Polski nie dopuści się zdrady Radio pomnaża bogactwo ugruntowuje narodu braterstwo p. przekazuje patriotyzm pokonuje Niemiecki faszyzm Z Toruńskiego radia jestem dumny każdy ksiądz jest piękny Toruniu się wzbogacaj Andrzej pozdrawia cię zawsze O tobie Toruńskie piszę wiersz słucha cię każdy Katolik słuchając odczuwa człowiek radość pomyślności,powodzenia zarobienia też pieniędzy Zima Bieli się nam całe nasze miasto kontrastuje z bielą zieleń duże płatki lecą z chmur tworząc w przestrzeni do przejścia mur Pod stopami mrozik skrzypi kto bez futra ten jest głupi zabielone drzewa zmarzły a stworzenia,ptaki w dziuplę weszły Jednak zima jest łagodna przez miesiąc nie jest chłodna pięknie w słońcu lśni śnieg po śniegu jest trudny bieg Jednak życie nie zamarło my się zimy nie boimy bo nam zima daje zdrowy sen tuli się człowiek w sweter, szal zamarzają stawy wszelkie rozkwitają sporty zimowe piękne Trwaj nam zimo trzy miesiące lato przyszłe będzie owocne bo tą zimę przetrwać trzeba gdyż natura się nie gniewa. Nie ma nas Życie biegnie czas upływa a nas po upływie czasu nie ma pozostaje pamięć w rozumie dla tych co żyją bo oni przeżyli z nie skazitelnością Kobieta Kobieta jest jak róża wystraszy ją tylko burza za życia jak płatek opada u boku mężczyzny dużo gada ZYGZAK GRUDZIEŃ

18 W życiu trzeba kochać Andrzej Iwanowicz Pamiętaj W życiu nie liczy się posiadanie, nie można z życia ciągle brać, bo życie jest jak winobranie; kiedy dojrzeje czas owoc dać. W życiu trzeba kochać, mieć marzenia i sny, poznać smutek i szczęście i kogoś kto osuszy łzy. Zagadka miłości Co to jest miłość; czy ktoś wie? Tak często teraz o niej śnię. Czy każda miłość jest jak sen, Który się kończy z nowym dniem. Czy krótka jest jak los motyla, Czy długa jak polarna noc. Czy zawsze życie nam umila, Czy niszczycielską posiada moc. Może jak miech u kowala Rozpala w naszych sercach żar I w duszy piętno nam wypala Uwodzicielski rzucając czar. Może jak tygrys piękna i dzika Rany krwawiące kłem swym zadaje. Potem w gęstwinie buszu gdzieś znika, A nam cierpienie tylko zostaje. Czy jak tulipan płatki rozchyli I serce swoje nam obnaży, Żebyś w tej jednej, jedynej chwili doznał wszystkiego o czym się marzy. Chciałbym ją spotkać; dziką i słodką, Ból zadającą i cierpienie, Lub delikatną jak kwiatek wiosną Dającą szczęście i spełnienie. Chciałbym ją poznać, bo może wtedy Spełni się wreszcie moje marzenie. Chciałbym ją poznać, bo może wtedy Zachowam w sercu jej wspomnienie. Smutek Chodzi za mną jak cień duszę szarością zalewa nieważne; noc czy dzień ciągle radość przyćmiewa. Ile to nocy i ile dni serce bólem targane czasem o szczęściu tylko śni na wieczny smutek skazane. Dlaczego Panie, dlaczego szczęścia nie chcesz mi dać aby choć okruszek miłości ja nie chcę w smutku trwać. Ptaki ze szczęścia śpiewają gwiazdy mrugają wesoło ludzie nadzieję mają a ja mam smutne czoło. Wiosna świat szczęściem zalała nie czułem nawet jej tchnienia niczego mi nie dała oprócz smutnego spojrzenia. Zwracam się Panie do Ciebie i pukam do serca drzwi spójrz z swego tronu w niebie i otrzyj me smutne łzy. Pomóż odnaleźć mi Ciebie i miłość co wieki trwa Ty masz nadmiar jej w niebie ja smutku sięgnąłem dna. Usłysz moje wołanie Ty Panie wieczność masz ja tylko krótkie trwanie i ciągle smutną twarz. 18 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009

19 Ale teraz śpij Świat Przecież nie znam cię Ciebie boję się Lecz apetyt mam Ciągnie mnie do dam Jest córka twoja Jest wola moja Cień szansy widzę Już się nie wstydzę Jest tak przyjemnie Ten świat beze mnie Do przodu pędzi I wciąż się kręci Artur Adamowicz Stare wspomnienia Ryzykownie jest już dziś Cały miodek zjadł ten miś Panika się rozpędza Na mój gzyms przyszła nędza Wojnę znów musze toczyć Cierpienie łzami moczyć Alina mnie dopada Alina życiem włada Od walki nie uciekam Od porażki nie zwlekam List do niej napisałem W liście ją pożegnałem Artur Adamowicz Święta Na dworze biały puch. Wiatr rozściela go chłodnym oddechem. Na niebie pierwszy błysk Wigilijna Noc. Świeci już choinka wspólna modlitwa, życzenia, wieczerza, prezenty tradycja. Czy na pewno nikt nie został sam Bóg narodził się w każdym z nas. Coala Sen nie sen Wstęp (przygrywka) Zaśnij, zaśnij mój mały Już zaśnij teraz i tu Piosenkę śpiewa świat cały, Piosenkę tobie do snu. Dzisiaj świat się uśmiecha, Dziś każdy pomóc ci chce Lecz jutro to minie bez echa I pozostawią cię. Ref: Gdy za parę lat Zbudzisz się już inny będzie świat. Innych już zobaczysz ludzi, Nikt już z nich się nie utrudzi, Gdy upadniesz w bólu, by ci pomóc wstać. Ale teraz śpij Nim cię dorwą rozwścieczone psy, A mi tylko łzy popłyną Że dzieciństwa czas twój minął I nie będę mogła wtedy pomóc ci. Zaśnij, zaśnij mój mały. Na nogach nie mogę już stać. Kociątka się już pospały, A ty wciąż nie możesz spać. Kiedyś spojrzysz na drzewa, Gdzieś płakać będziesz już sam. Lecz ja ci już nie zaśpiewam Bo mnie nie będzie tam. Ref: Przygrywka Ref:...ale teraz śpij Waldek Narodziny Nie jestem sam na świecie Ludzie się rodzą niczym las. Odchodzą jeśli nastał ich czas. Dziś Bóg się rodzi aby zbawić nas, by dać nam przeżyć radosny czas. Coala ZYGZAK GRUDZIEŃ

20 REFLEKSJE Święta tuż, tuż Święta tuż, tuż, a atmosfera przygotowań udziela się wszystkim. Pacjenci tutejszych oddziałów są również zapracowani. Codziennie bierzemy udział w terapii zajęciowej, na której to wykonujemy ozdoby świąteczne, między innymi dekorujemy butelki techniką dekoupage oraz modelujemy i malujemy aniołki z masy solnej. Nie zabraknie u nas świątecznych kartek, pięknie przez nas ozdobionych. Na wigilijnym stole powinny pojawić się świece również przez nas wykonane i ozdabiane. Na choince zawisną drewniane krążki wykonane także metodą dekoupage. W tutejszej stolarni panowie wycinali z drewna serduszka, renifery i gwiazdki, natomiast panie pięknie je pomalowały. Najważniejszym akcentem świąt jest stajenka, do której postaci robiliśmy również na naszej terapii zajęciowej ceramice. Wielu pacjentów z zaangażowaniem włączyło się w wir świątecznych przygotowań, a prace nad dekoracjami umilały pogawędki. Wszyscy przygotowują się do świąt: robią zakupy, sprzątają, a my z przejęciem i radością przygotowujemy dekoracje. Święta bez ozdób, piękna, radości i światła, bez własnoręcznie przygotowanych smakołyków... to byłyby smutne święta. Pacjentki opolskiego szpitala: Stasia, Kasia, Basia i Justyna 20 ZYGZAK GRUDZIEŃ 2009