Jolanta Orlińska GŁÓWNY GEODETA KRAJU

Transkrypt

1 Al. Kochanowskiego 36, Wrocław, tel. (071) , fax Wrocław r. Jolanta Orlińska GŁÓWNY GEODETA KRAJU SZANOWNA PANI PREZES, W nawiązaniu do przekazanego projektu Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rodzajów kartograficznych opracowań tematycznych i specjalnych (projekt z dnia r.), po konsultacji z członkami SKP, przedstawiamy nasz pogląd na przedmiotowe rozporządzenie. Stowarzyszenie Kartografów Polskich, akceptuje w pełni wprowadzenie rozporządzenia w sprawie opracowań tematycznych i specjalnych wraz z pozostałymi rozporządzeniami dotyczącymi infrastruktury informacji przestrzennej. Uważamy jednak za konieczne ponownie przekazać uwagę, że przedmiotem rozporządzenia powinny być przede wszystkim bazy danych tematycznych prowadzone przez GGK, jako podstawa tematycznych opracowań kartograficznych w postaci map cyfrowych. Główny Geodeta Kraju w wg art. 3.7g, Ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej (Uiip), jest organem wiodącym w zakresie tematów danych przestrzennych, o których mowa w rozdziale 1 pkt 1 7, rozdziale 2 pkt 1 3, oraz rozdziale 3 pkt. 2, 3, 6, 8 i 11 załącznika do ustawy. W przedmiotowym rozporządzeniu, w par. 2.1, zakres baz danych prowadzonych przez GGK ( ponad 100 grup obiektów wg Dyrektywy INSPIRE z 2010 r.) został drastycznie ograniczony i sprowadzony do wykonania mapy, będącej jednym z produktów finalnych bazy georeferencyjnej. Mapa, co wynika z jej specyfiki, nie przedstawia całej zawartości bazy danych i nie daje możliwości wykorzystania możliwości interoperacyjności tej bazy. Mapy, których różne rodzaje określono w projekcie rozporządzenia, stanowią tylko jeden z wielu elementów szeroko rozumianego systemu udostępniania państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, którego fundamentem powinny być bazy danych topograficznych i tematycznych powiązane z bazami prowadzonymi przez inne organy wymienione w art. 3.7 Uiip, w sposób umożliwiający potrzebne interakcje i współdziałanie. Rozporządzenie przedmiotowe musi być spójne i jednoznacznie uzgodnione z pozostałymi rozporządzeniami do Ustawy o infrastrukturze danych przestrzennych, zarówno w założeniach ogólnych jak i szczegółach, gdyż będzie podstawą opracowań georeferencyjnych w Polsce na następne lata ustalając swoją treścią jakość tych produktów. Trzeba koniecznie w tekście rozporządzenia oraz wszystkich załączników odwołać się do rozporządzenia dotyczącego Bazy Danych Georeferencyjnych. Jest to rozporządzenie podstawowe zarówno do przedmiotowego rozporządzenia jak i w sprawie baz danych zobrazowań lotniczych i satelitarnych oraz ortofotomapy i numerycznego modelu terenu. Szczególnie zwracamy uwagę na bazy danych tematycznych sozologiczną i hydrograficzna, realizowane na zlecenie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.

2 Przez szereg lat opracowywane były one na podkładzie cywilnej mapy topograficznej w skali 1: W 2004 r. nowelizacja merytoryczna (zmiana modelu pojęciowego i zasad redakcji wersji analogowej) baz danych tematycznych GUGiK wiązała się także ze zmianą podstawowych danych referencyjnych. Współcześnie opracowywane bazy danych sozologiczna i hydrograficzna (SOZO i HYDRO) oparte są na danych topograficznych pochodzących z cyklu technologicznego VMap poziomu drugiego. W związku z nowymi rozporządzeniami konieczne jest opracowanie nowego wyjścia topograficznego z planowanej georeferencyjnej bazy obiektów topograficznych, dla tych produktów. W opinii kartografów obie bazy: SOZO I HYDRO (zał. 1) powinny być prowadzone nadal w GUGiK, w porozumieniu z Prezesem KZGW, Głównym Geologiem Kraju, Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska i IMGW. Istotą opracowań tematycznych GUGiK, PIG i IMiGW, rozumianych nie tylko jako mapy analogowe, lecz przede wszystkim jako bazy danych przestrzennych, jest możliwość prowadzenia złożonych analiz wykorzystujących możliwości narzędzi GIS. Z punktu widzenia użytkownika danych tematycznych istotna jest możliwość integracji danych przestrzennych pochodzących z wielu źródeł zewnętrznych (szczegółowe zasady integracji danych SOZO, HYDRO i Mapy Geośrodowiskowej Polski oraz Mapy Hydrogeologicznej Polski opracowano w zadaniu drugim projektu celowego nr 6T122005C/06552 MNiSW i GUGiK Metodyka i procedury integracji, wizualizacji, generalizacji i standaryzacji baz danych referencyjnych dostępnych w zasobie geodezyjnym i kartograficznym oraz ich wykorzystania do budowy baz tematycznych, realizowanym w Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu w latach i wdrażanym obecnie). Zastosowanie odmiennych źródeł bazowych danych topograficznych lub też zastosowanie odmiennych technik wektoryzacji map analogowych sprawia obecnie, iż obiekty geometryczne modelujące te same obiekty topograficzne w bazach danych przestrzennych GUGiK, PIG i IMiGW różnią się istotnie. Mapa Hydrograficzna Polski wykonywana jest już w GUGiK od 1985 r. (a więc ponad ćwierć wieku!), początkowo jako produkt analogowy. Doświadczenia zebrane w trakcie opracowywania map hydrograficznych z obszarów o dużym zróżnicowaniu warunków i zjawisk wodnych oraz dostęp do technik informatycznych skłoniły wykonawców i autorów, w porozumieniu i na zlecenie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, do opracowania w 1997 r. znowelizowanych Wytycznych Technicznych K 3.4 Mapa Hydrograficzna Polski w skali 1: z uwzględnieniem nowej, numerycznej formy mapy. Mapa Hydrograficzna Polski nie jest wyłącznie opracowaniem naukowym, mającym na celu rejestrację zjawisk i obiektów wodnych lub wodnogospodarczych. Zawiera ona również materiały studialne do prac badawczych z zakresu nauk o środowisku przyrodniczym. Mapa ta w świetle nasilającej się degradacji środowiska przyrodniczego nabiera coraz większego znaczenia. Adresowana jest do urzędów i instytucji zajmujących się problematyką wodnogospodarczą, planowaniem przestrzennym, a także kształtowaniem i ochroną środowiska przyrodniczego. Analiza sprzedaży map SOZO i HYDRO wykazuje, że są one pozycjami poszukiwanymi, to znaczysprzedaż map drukowanych SOZO i HYDRO rokrocznie od 5 lat oscyluje w granicach 100 arkuszy /rok (po 100 SOZO i po 100 HYDRO ) w WODGiKach. Podobne ilości SOZO i HYDRO sprzedaje się z wydruków (tylko wtedy, gdy nie ma map drukowanych). Po mapy SOZO i HYDRO najczęściej sięgają firmy i osoby prywatne (około 30 zamówień rocznie od firm i około 30 od osób prywatnych). Podobnym zainteresowaniem cieszą się również mapy cyfrowe. Zauważono, że zarówno mapa SOZO i HYDRO ma swoich klientów, cyklicznie po te mapy sięgają np. uczelnie. Ważne jest to że prawie zawsze wraz z mapami SOZO i HYDRO klienci kupują mapy topograficzne. Jak wiemy z rozmów z klientami, dla klientów jest to duże udogodnienie, że oba typy (tematyczne i topograficzne) są udostępniane w jednym miejscu! Rokrocznie o niewiele, ale jednak, zmniejsza się sprzedaż map tematycznych w województwach o nieco archaicznej ich formie, wg wytycznych K 3.4 i K 3.6 z 1999 roku. Nieodzowna jest w tych ośrodkach aktualizacja baz SOZO i HYDRO, jeżeli nadal mają stanowić państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny. Stan środowiska przez 12 ostatnich lat uległ tak widocznym zmianom, że nie wprowadzanie informacji o tych zmianach na mapach czyni je coraz mniej przydatnymi. Podobnie jest z szeroko rozumiana hydrografią. Co do rozporządzenia to stanowisko nasze, w sprawie baz SOZO i HYDRO, jest następujące: służba geodezyjna i kartograficzna prowadząca obie mapy, powinna w dość krótkim czasie wprowadzić

3 zarządzanie bazami danych topograficznych i tematycznych, przeprowadzić ich modernizację i przede wszystkim zaktualizować te bazy danych oraz zadbać o aktualną dla nich georeferencję, która dotychczas na mapach hybrydowych ( a są nimi SOZO i HYDRO) jest statyczna. Mapy tematyczne są ważnymi pozycjami wydawniczymi w asortymencie WODGiK i ich niekontynuowanie wywołałoby niezadowolenie klientów. Uwagi szczegółowe: 1. W rozporządzeniu uzupełnienia wymaga kwestia zakresu treści, struktury i systemu zarządzania i administrowania bazą danych tematycznych, która pełniłaby rolę integrującą różne źródła danych tematycznych i umożliwiłaby redagowanie map tematycznych oraz podkładów map specjalnych. Należy podkreślić, że przygotowanie tego typu produktów poza środowiskiem narzędziowym systemów informacji przestrzennej jest merytorycznie i ekonomicznie nieuzasadnione, a w odniesieniu do urzędu administracji państwowej wręcz naganne. 2. Należy określić zakres uprawnień zawodowych dopuszczających do wykonywania urzędowych map tematycznych i specjalnych. 3. Czy przygotowano załączniki techniczne do wszystkich wymienionych rodzajów map tematycznych, które definiowałyby procedury ich redagowania i publikowania? 4. Potrzebna jest korekta zapisu w par 2.c terminu mapa geomorfologiczna. Mapa ta powinna przedstawiać formy rzeźby powierzchni terenu oraz opisujące je informacje dotyczące budowy, morfometrii itd. W definicji zostały zawarte treści odnoszące się do mapy geologicznej. W związku z koniecznością szybkiego opracowania innych rozporządzeń dotyczących kartografii, uważamy za swój obowiązek dalszą współpracę przy tworzeniu innych rozporządzeń i uspójnienia ich zapisów z innymi rozporządzeniami do ustawy o Uiip. W związku ze skomplikowaną i wielowątkową ich treścią, prosimy uprzejmie o danie nam dłuższego czasu niż siedem dni, na analizę rozporządzeń. Z wyrazami szacunku i nadzieją na szerszą współpracę. Przewodnicząca Zarządu Głównego SKP Joanna Bac-Bronowicz Mapy Tematyczne GUGiK Załącznik 1. Problematyka modelowania i prezentacji zarówno treści topograficznej, jak i związanej z nią informacji tematycznej należy do podstawowych i dobrze poznanych zagadnień zarówno tradycyjnej, jak i współczesnej kartografii. Szerokie wykorzystanie informacji zawartych w

4 bazach danych przestrzennych oraz powszechne stosowanie narzędzi analitycznych GIS przyczynia się jednak do konieczności ponownego zdefiniowania zagadnienia modelowania kartograficznego na różnych poziomach uogólnienia. Zagadnienie to może, a nawet powinno być, domeną państwowej służby geodezyjnej i kartograficznej. Wynika to z faktu, iż właśnie kartografowie z racji swego przygotowania zawodowego są powołani zarówno do modelowania otaczającej nas rzeczywistości geograficznej, jak i wizualizacji tegoż modelu w postaci analogowych i cyfrowych map topograficznych i tematycznych. Kartografia tematyczna ma w Polsce długa tradycję, zaś od ponad dwudziestu lat rozwija się szczególnie dynamicznie. Niemal jednocześnie rozpoczęto opracowywanie pięciu baz danych tematycznych i opracowywanych na ich podstawie seryjnych map w skali 1:50 000, przedstawiających różne elementy zagadnień geośrodowiskowych. Opracowania te, realizowane przez trzy państwowe instytucje (Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Państwowy Instytut Geologiczny oraz Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej), docelowo swym zasięgiem obejmą powierzchnię całego kraju: Mapa sozologiczna Polski GUGiK, Mapa hydrograficzna Polski GUGiK, Mapa geologiczno gospodarcza Polski (MGGP) PIG, Mapa hydrogeologiczna Polski (MHP) PIG, Mapa geośrodowiskowa Polski (MGP) PIG, Mapa podziału hydrograficznego Polski IMiGW. Istotą opracowań tematycznych GUGiK, PIG i IMiGW, rozumianych nie tylko jako mapy analogowe, lecz przede wszystkim jako bazy danych przestrzennych, jest możliwość prowadzenia złożonych analiz wykorzystujących możliwości narzędzi GIS. Z punktu widzenia użytkownika danych tematycznych istotna jest zatem możliwość integracji danych przestrzennych pochodzących z wielu źródeł zewnętrznych. Zastosowanie odmiennych źródeł bazowych danych topograficznych lub też zastosowanie odmiennych technik wektoryzacji map analogowych sprawia obecnie, iż obiekty geometryczne modelujące te same obiekty topograficzne w bazach danych przestrzennych GUGiK, PIG i IMiGW różnią się istotnie. Bazy danych tematycznych realizowane na zlecenie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (sozologiczna i hydrograficzna) przez szereg lat opracowywane były na podkładzie cywilnej mapy topograficznej w skali 1: W 2004 r. nowelizacja merytorycznea (zmiana modelu pojęciowego i zasad redakcji wersji analogowej) baz danych tematycznych GUGiK

5 wiązała się także ze zmianą podstawowych danych referencyjnych. Współcześnie opracowywane bazy danych sozologiczna i hydrograficzna oparte są na danych topograficznych pochodzących z cyklu technologicznego VMap poziomu drugiego. MAPA HYDROGRAFICZNA Mapa Hydrograficzna Polski jest mapą tematyczną przedstawiającą w syntetycznym ujęciu warunki obiegu wody w powiązaniu ze środowiskiem przyrodniczym, jego zainwestowaniem i przekształceniem. Mapa ta sporządzana jest na podstawie terenowego kartowania hydrograficznego, którego celem jest lokalizacja i graficzna interpretacja na podkładzie topograficznym wszystkich obiektów wodnych oraz zjawisk hydrologicznych. Każdy arkusz "Mapy Hydrograficznej Polski w skali 1: " zawiera komentarz, obejmujący zagadnienia dotyczące: charakterystyki przyrodniczej obszaru, budowy geologicznej i litologii, topograficznych działów wodnych, opadów, wód powierzchniowych, charakterystyki hydrologicznej, wód podziemnych, charakterystyki okresu zdjęcia hydrograficznego, stanu czystości wód powierzchniowych oraz przeobrażenia stosunków wodnych. Informacje zawarte w treści mapy pozwalają zatem na identyfikację jednostek (np. zlewnia, dorzecze) i obiektów hydrograficznych (np. sieć rzeczna, zbiorniki wodne) oraz odwzorowanie stanu chwilowego stosunków wodnych danego obszaru, właściwych dla okresu kartowania terenowego. Natomiast informacje o zjawiskach i obiektach gospodarki wodnej mogą stanowić podstawę oceny przekształceń środowiska wodnego wywołanych działalnością gospodarczą człowieka. Mapa hydrograficzna w wersji numerycznej tworzy cenny zbiór danych, które są podstawą analizy przestrzennej i czasowej zjawisk oraz procesów hydrologicznych zachodzących na tle i w powiązaniu z pozostałymi elementami środowiska przyrodniczego. Mapa w postaci wydruku analogowego jest jednym z produktów końcowych opracowania kompleksowej bazy danych tematycznych, realizowanego w technologii GIS w środowisku MapInfo Professional. Jako referencyjna baza danych topograficznych, do której odnoszone są warstwy tematyczne Mapy Hydrograficznej, wykorzystana jest baza VMAP poziomu drugiego o dokładności geometrycznej odpowiadającej opracowaniom w skali 1: Baza danych przestrzennych stanowi istotny komponent Mapy Hydrograficznej, umożliwiając prowadzenie złożonych analiz przestrzennych.

6 Mapa Hydrograficzna Polski nie jest wyłącznie opracowaniem naukowym, mającym na celu rejestrację zjawisk i obiektów wodnych lub wodnogospodarczych. Zawiera ona również materiały studialne do prac badawczych z zakresu nauk o środowisku przyrodniczym. Mapa ta w świetle nasilającej się degradacji środowiska przyrodniczego nabiera coraz większego znaczenia. Adresowana jest do urzędów i instytucji zajmujących się problematyką wodnogospodarczą, planowaniem przestrzennym, a także kształtowaniem i ochroną środowiska przyrodniczego. Baza danych hydrograficznych jest przydatna w rozwiązywaniu takich zagadnień społecznogospodarczych jak: zaopatrzenie w wodę, projektowanie lokalizacji osiedli, inwestycji przemysłowych, hydroenergetycznych i wodno melioracyjnych, opracowanie planów zagospodarowania przestrzennego, zabezpieczenie przed powodzią, względnie jej skutkami, inne zagadnienia związane z gospodarką wodną. Mapa Hydrograficzna Polski wykonywana jest już od 1985 r. (a więc ponad ćwierć wieku!), początkowo jako produkt analogowy. Doświadczenia zebrane w trakcie opracowywania map hydrograficznych z obszarów o dużym zróżnicowaniu warunków i zjawisk wodnych oraz dostęp do technik informatycznych skłoniły wykonawców i autorów, w porozumieniu i na zlecenie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, do opracowania w 1997 r. znowelizowanych Wytycznych Technicznych K 3.4 Mapa Hydrograficzna Polski w skali 1: z uwzględnieniem nowej, numerycznej formy mapy. Zasadnicze zmiany technologiczne związane były z formalnym unormowaniem zasad sporządzania mapy, opracowaniem diapozytywów w formie numerycznej oraz zastosowaniem druku triadowego. W 2002 r. rozpoczęto prace nad ponowną nowelizacją Wytycznych. Wprowadzone zmiany dotyczyły zarówno części merytorycznej jak i technologicznej opracowania, a także jego nazwy. W związku z położeniem szczególnego nacisku na opracowanie bazy danych tematycznych, zmieniono nazwę produktu na WYTYCZNE TECHNICZNE GIS 3, MAPA HYDROGRAFICZ NA POLSKI, skala 1: w formie analogowej i numerycznej. Wprowadzone do Wytycznych zmiany o charakterze merytorycznym wynikają głównie z dostosowania polskiego prawa do norm Unii Europejskiej. Zmodyfikowano również wzory znaków umownych stosowane na mapie tematycznej.

7 Zmiany technologiczne polegały na: modyfikacji i rozbudowie struktury warstw tematycznych, wprowadzeniu pojęcia obrazu kartograficznego jako wektorowej reprezentacji mapy analogowej, wykorzystaniu jako referencyjnej bazy danych topograficznych VMAP poziomu drugiego, opracowaniu zunifikowanego systemu kontroli jakości danych przekazywanych do zasobu, opracowaniu narzędzi informatycznych wspomagających proces opracowania map, reorganizacji zasad opracowania zewnętrznych baz danych (TERYT, REGON), zachowaniu ciągłości technologicznej z dotychczasową wersją Wytycznych poprzez automatyzację procesu konwersji archiwalnych opracowań do nowej struktury warstw tematycznych. Wprowadzone zmiany sprawiły, iż bazę danych hydrograficznych (oraz sozologicznych) można uznać za nowoczesny produkt bazodanowy odpowiadający na współczesne wyzwania kartografii tematycznej. Mapa Sozologiczna Mapa sozologiczna jest mapą tematyczną, przedstawiającą stan środowiska przyrodniczego oraz przyczyny i skutki tak negatywnych, jak i pozytywnych przemian zachodzących w środowisku pod wpływem różnego rodzaju procesów, w tym przede wszystkim działalności człowieka, a także sposoby ochrony naturalnych wartości tego środowiska. Mapa adresowana jest głównie do instytucji i urzędów ochrony środowiska oraz decydentów i planistów na szczeblach regionalnym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym. Mapa sozologiczna w planowaniu przestrzennym jest szczególnie przydatna w zakresie lokalizacji nowych obiektów gospodarczych (w tym przemysłowych) i komunalnych (w tym mieszkaniowych), a także ośrodków rekreacyjnych itp. Baza danych sozologicznych jest przydatna jako źródło informacji o stanie zanieczyszczenia, zagrożeń środowiska przyrodniczego, narzędzie do badania i diagnozowania jego stanu w aspekcie ilościowym, systematyzującym i prognostycznym. Może być wykorzystana do opracowania syntetycznego wskaźnika stanu środowiska przyrodniczego różnych jednostek przestrzennych, a jej wersja numeryczna daje możliwości pozyskiwania, gromadzenia i wizualizacji danych geograficznych, przy permanentnej aktualizacji bazy danych.

8 Na treść tematyczną mapy składają się grupy elementów, uszeregowane w kilku poziomach informacyjnych: - formy ochrony środowiska przyrodniczego, - degradacja komponentów środowiska przyrodniczego, - przeciwdziałanie degradacji środowiska przyrodniczego, - rekultywacja środowiska przyrodniczego, - nieużytki, - oznaczenia uzupełniające. Bazy sozologiczna i hydrograficzna opracowywane są w podziale arkuszowym i integrowane do postaci ciągłej bazy danych przestrzennych, spójnej w skali województwa. Opracowany w ramach realizacji projektu Metodyka i procedury integracji, wizualizacji, generalizacji i standaryzacji baz danych referencyjnych dostępnych w zasobie geodezyjnym i kartograficznym oraz ich wykorzystania do budowy baz danych tematycznych system zarządzania SOZO/HYDRO umożliwia jednak integrację i wybór dowolnie skomponowanych warstw tematycznych oraz ich selekcję zgodnie z określonym przez użytkownika zakresem przestrzennym. Poniżej przedstawiono stan pokrycia kraju danymi tematycznymi SOZO i HYDRO.

9 Wdrażanie w Polsce Dyrektywy INSPIRE realizowane jest poprzez Ustawę o Infrastrukturze Informacji Przestrzennej i towarzyszących jej rozporządzeń wykonawczych. Zgodnie z zapisami obu aktów prawnych określone w INSPIRE tzw. tematy danych przestrzennych zostały pogrupowane w trzy grupy tematyczne odpowiadające załącznikom I III do dyrektywy INSPIRE Pierwsza grupa 9 tematów Druga grupa 4 tematy Trzecia grupa 21 tematów Za każdy temat odpowiada jeden z dwunastu organów wiodących (6 ministerstw i 6 urzędów centralnych). Należy zwrócić uwagę, iż Główny Geodeta Kraju odpowiada za aż 15 tematów danych przestrzennych. Wiele z nich w sposób bezpośredni lub pośredni dotyczy zagadnień o charakterze tematycznym. Lp. Organ wiodący Nr teu Tematy danych przestrzennych 1 Ministerstwo Infrastruktury 3.4 Zagospodarowanie przestrzenne 2 Minister Gospodarki Warunki oceanograficzne geograficzne Obszary morskie

10 3 Minister Kultury i Dziedzictwa Naowego 1.9 Obszary chronione 4 Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi 3.9 Obiekty rolnicze oraz akwakultury 5 Minister Środowiska Obszary chronione Strefy zagrożenia naturalnego Warunki atmosferyczne Warunki meteorologiczno geograficzne Rozmieszczenie gatunków 6 Minister Zdrowia 3.5 Zdrowie i bezpieczeństwo ludności 7 Główny Geodeta Kraju Systemy odniesienia za pomocą współnych Systemy siatek georeferencyjnych Nazwy geograficzne Jednostki administracyjne Adresy Działki ewidencyjne Sieci transportowe Ukształtowanie terenu Użytkowanie ziemi Ortoobrazy Budynki Gleba Usługi użyteczności publicznej i służby stwowe Obiekty produkcyjne i przemysłowe Gospodarowanie obszarem, strefy ogranine 8 Główny Geolog Kraju 2.4 Geologia

11 3.20 Zasoby energetyczne 9 Główny Inspektor Ochrony Śroiska 3.7 Urządzenia do monitoringu środowiska 10 Główny Konserwator Przyrody Prezes GUS Regiony biogeograficzne Siedliska i obszary jednorodne Jednostki statystyczne Demografia 12 Prezes KZGW 1.8 Hydrografia Warto także zwrócić uwagę, iż na opracowanie systemu zarządzania już opracowanymi bazami danych tematycznych SOZO i HYDRO, obejmującymi obszar ponad połowy kraju GUGiK otrzymał zewnętrzne finansowanie z tzw. Mechanizmu Norweskiego. Oznacza to, iż opracowanie bazy danych tematycznych będzie realizowane z funduszy pozabudżetowych. Główny Urząd Geodezji i Kartografii w latach wraz z partnerem norweskim, Norwegian Mapping Authority, planuje realizację projektu: Model bazy danych przestrzennych dotyczących środowiska przyrodniczego wraz z systemem zarządzania w aspekcie kartograficznych opracowań tematycznych. Operatorem tego programu jest Ministerstwo Środowiska we współpracy z Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Projekt ma być realizowany w ramach obszaru programowego nr 3: Monitoring środowiska oraz zintegrowane planowanie i kontrola, Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego na lata Wobec dużego zapotrzebowania na cyfrowe dane przestrzenne o charakterze tematycznym, realizację tego projektu oraz kontynuację tworzenia baz danych SOZO i HYDRO należy uznać za sukces Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.