MÓDL SIE I PRACUJ. TygodNIK PARAFII PW. ŚW. PIOTRA I PAWŁA W KRAKOWIE-TYŃCU Nr 39 (183) 6 Grudnia 2015

Transkrypt

1 MÓDL SIE I PRACUJ TygodNIK PARAFII PW. ŚW. PIOTRA I PAWŁA W KRAKOWIE-TYŃCU Nr 39 (183) 6 Grudnia 2015

2 2 Módl się i pracuj Czytania mszalne na 2. Niedzielę Adwentu, rok C Pierwsze czytanie W drodze do nowego Jeruzalem Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Przyoblecz się w płaszcz sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! Albowiem Bóg chce pokazać wspaniałość twoją wszystkiemu, co jest pod niebem. Imię twe u Boga na wieki będzie nazwane: «Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności!» Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał. Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim. Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana. Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem. (Ba 5,1-9) Psalm responsoryjny Ref.: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas. 1 Gdy Pan odmienił los Syjonu, * wydawało się nam, że śnimy. / 2 Usta nasze były pełne śmiechu, * a język śpiewał z radości. Mówiono wtedy między narodami: * «Wielkie rzeczy im Pan uczynił». / 3 Pan uczynił nam wielkie rzeczy * i radość nas ogarnęła. 4 Odmień znowu nasz los, o Panie, * jak odmieniasz strumienie na Południu. / 5 Ci, którzy we łzach sieją, * żąć będą w radości. 6 Idą i płaczą, * niosąc ziarno na zasiew, / lecz powrócą z radością, * niosąc swoje snopy. Drugie czytanie Bądźcie czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa Bracia: Zawsze, w każdej modlitwie, z radością zanoszę prośbę za was wszystkich z powodu waszego udziału w szerzeniu Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. Albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa. A modlę się o to, by miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, który przynosimy przez Jezusa Chrystusa, na chwałę i cześć Boga. (Flp 1, ) Ewangelia Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza:

3 Nr 39 (183) 6 Grudnia «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże». (Łk 3,1-6) Rozważanie Na co czekamy? Za czym tęsknimy? Jaka jest nasza tęsknota? To są podstawowe pytania, jakie stawia przed nami czas Adwentu. Przypomina, że nasze życie jest czasem oczekiwania. Już samo uświadomienie sobie tej prawdy jest niezmiernie ważne. Pozwala zobaczyć, na ile nasza nadzieja daje nam pełnię życia. W pierwszym czytaniu z Księgi Proroka Barucha słyszymy radosne orędzie: Złóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana (Ba 5,1). Orędzie to pada w kontekście klęski Izraela i jego uprowadzenia do Babilonu. Nie widać na razie żadnej perspektywy wyzwolenia, a prorok już każe odrzucić smutek i się cieszyć. I nie tylko ze względu na samo wyzwolenie, ale przede wszystkim ze względu na przyszłość, która swoją wspaniałością przyćmi całkowicie to wszystko, czego Izrael dotychczas doświadczył. Na końcu pierwszego czytania padają słowa: Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem (Ba 5,9). Z głębi przeżywanego ucisku wyrasta niespodziewana nadzieja, że Bóg sam pragnie nas wprowadzić do światła swojej chwały i to pomimo naszego grzechu i upadku. On naprawdę pragnie dla nas szczęścia. Taki jest zasadniczy ton adwentowego oczekiwania. Adwent, który tradycyjnie kojarzymy z postem poprzedzającym Boże Narodzenie, jest okresem radosnego oczekiwania. Ale nie wystarczy samo bierne oczekiwanie. Jeżeli już usłyszeliśmy radosne orędzie i uwierzyliśmy mu, nasza wiara musi się wyrazić w postawie. Właśnie codzienna postawa najlepiej ukazuje, na co naprawdę liczymy, czego autentycznie oczekujemy. Jeżeli prawdziwie czekamy na przyjście Pana, to musimy się na nie przygotować. Co robimy w tym celu? Jan Chrzciciel, prorok posłany przed Panem, wzywa: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego; każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi. I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże (Łk 3,4 6). To wezwanie nawiązuje do proroctwa Izajasza, a także do tekstu proroka Barucha z dzisiejszego pierwszego czytania, które zasadniczo były skierowane do całego narodu. Święty Jan Chrzciciel natomiast odnosi te słowa do ścieżek serca każdego człowieka. Podobnie i Pan Jezus wskazuje na ten wymiar wołając na modlitwie: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom (Mt 11,25). Do Boga dochodzą ludzie prostego serca. Prostota życia, brak jakiegokolwiek kłamstwa, pozoru, obłudy są fundamentem relacji z Bogiem. Jeżeli nosimy w sobie chęć zatajenia czegoś, zagłuszenia, rozmycia, usprawiedliwienia się wobec Boga, to nie jesteśmy w stanie prawdziwie się na niego otworzyć. Jest to niezmiernie mocna zasada życia duchowego, obowiązująca

4 4 Módl się i pracuj wszystkich. Gra, pozory, układy itp. tworzą świat, który radykalnie przeciwstawia się głoszonemu przez Pana Jezusa królestwu Bożemu. Ten świat, choćby wydawał się najmocniejszy, przeminie, pozostawiając po sobie tragedię i poczucie bezsensu. Można by tutaj przytoczyć bardzo wiele przykładów z historii, dla nas szczególnie wymowne są te z historii najnowszej. Prostota jest znamieniem nie tylko postawy jednostki, ale jest konieczna dla życia wspólnoty. Dopiero prostota jako zasada życia we wzajemnych relacjach wprowadza nas w prawdziwe poznanie. O to właśnie modli się św. Paweł: A modlę się o to, aby miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bar dziej w głębszym poznaniu i wszel kim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze (Flp 1,9n). Zazwyczaj takie wezwania odnosimy wpierw do każdego z osobna. Jest to podejście etyczne. Niewątpliwie jest ono bardzo istotne. Jeżeli każdy nie będzie miał w swoim sercu prostoty, to nie będzie jej także we wspólnocie. Ale też istnieje druga niezmiernie ważna prawda: jeżeli we wspólnocie nie spotykamy prawości, to walka o własną prostotę staje się niezmiernie trudna. Nie tylko ze względu na to, że oszust najczęściej wygrywa w konfrontacji z człowiekiem prawym, ale przede wszystkim ze względu na własną subiektywność. Nie możemy sami ocenić, na ile autentycznie jesteśmy prostymi i prawymi ludźmi. Nikt nie jest Wakacje 2016 dobrym sędzią we własnej sprawie. Drugi człowiek jest nam potrzebny do właściwego poznania siebie. Zauważmy, że w modlitwie św. Pawła poznanie dokonuje się w miłości, w spotkaniu z drugim. Tylko w spojrzeniu pełnym miłości możemy prawdziwie poznać drugiego i oczywiście także siebie. Jednocześnie w spotkaniu w miłości możemy przekroczyć własną subiektywność i otworzyć się na coś innego, coś, co nas przerasta. W tym celu nie wystarczy miłość noszona we własnym sercu, potrzebne jest spotkanie w miłości z drugim. Modlitwa św. Pawła odnosi się do samego źródła naszego chrześcijańskiego życia. Jest to modlitwa, która całkowicie pokrywa się z tym, co dokonuje się w misterium Eucharystii z komunią Boga z nami i naszą w Bogu z innymi. Przez komunię miłości wchodzimy w pełne poznanie nie tylko tego, co doskonalsze, ale w poznanie Boga i nas samych w Bogu. Tego ostatecznie dotyczy nasza nadzieja. W Adwencie koncentrujemy się na przyjściu Pana, Syna Bożego, który tę komunię z sobą przynosi. Aby jednak Jego dar przyjąć, będziemy musieli jeszcze nauczyć się rozpoznawać w naszym życiu Jego obecność, a dalej wziąć udział w misterium Jego paschy: męce i śmierci, przez którą dochodzi się do łaski nowego życia. o. Włodzimierz Zatorski OSB (z książki Rozważania liturgiczne na każdy dzień, T. 1: Adwent i okres Bożego Narodzenia) Zapraszamy ministrantów i uczestników scholii do udziału w przyszłorocznych Wakacjach tynieckich. Od 12 do 22 lipca będziemy wypoczywać w Gdyni. Zapisy przyjmuje br. Jakub. Przy zgłoszeniu należy wpłacić 100 zł zaliczki. W pierwszej kolejności przyjmowane będą deklaracje ministrantów i uczestników scholii. Zapisy dla osób spoza tych grup zostaną ogłoszone osobnym komunikatem.

5 Nr 39 (183) 6 Grudnia Wywiad z papieżem Franciszkiem dla meksykańskiej telewizji Televisa cz. 6 6 marca 2015 r. Papież Franciszek udzielił obszernego wywiadu w Domu św. Marty watykanistce Valentinie Alazraki z meksykańskiej telewizji Televisa, który stacja ta transmitowała 12 marca wieczorem, w przeddzień rozpoczęcia trzeciego roku pontyfikatu. Poniżej publikujemy wybrane fragmenty wywiadu. Jaka to? Choroba polegająca na tym, że nie ma się odwagi otwarcie krytykować. Jeżeli ktoś nie zgadza się z Papieżem, powinien pójść i mu to powiedzieć. To ładne, czy nie? Brakuje tej odwagi. Zamysłem mojego przemówienia było to pod koniec roku było zrobienie rachunku sumienia. A według mnie, najbardziej typowymi pokusami czy chorobami Kurii użyłem tych słów jako synonimów są te dwie. Pomyślałem na przykład o jednej, na którą nikt nie zwrócił uwagi, a według mnie jest podstawowa: zapomnienie o pierwszej miłości. To znaczy, kiedy ktoś zamienia się w dobrego urzędnika, a zapomina, że jego misją jest utożsamianie się z Jezusem Chrystusem, który jest pierwszą miłością. Zrobiłem przegląd pokus, jakie ja miałem, gdy byłem arcybiskupem, ponieważ występują one w środowiskach kościelnych, albo które zauważyłem u innych. I nazwałem je pokusami albo chorobami. Na koniec podszedł pewien dowcipny kardynał, trochę młodszy ode mnie, nie bardzo, i powiedział: «Proszę mi powiedzieć, Wasza Świątobliwość, co powinienem zrobić? Pójść się wyspowiadać czy do apteki?». To jest rachunek sumienia, i chciałem to przekazać w taki sposób. Może się to nie spodobało. Styl nie był zbyt stosowny do przesłania na koniec roku, ale przeciwnie, na koniec roku trzeba zrobić rachunek sumienia. I powiedziałem to wyraźnie dwukrotnie, że trzeba się wyspowiadać. Gdyż ja chcę, aby tu wszyscy się spowiadali. I robimy to, czy nie? Sądzę, że pod tym względem są wierni. Ale niech to będą rzeczywiste, konkretne spowiedzi, nie? Przepraszajmy Jezusa za to, co źle robimy, albo że kogoś obrażamy lub jesteśmy niesprawiedliwi. To był rachunek sumienia, i użyłem jako synonimów słów: pokusa i choroba. Ale to nie znaczy, że Kuria wali się z powodu tych wszystkich komplikacji czy chorób. Czy w Kurii jest opór? Sprawy muszą wyjść na jaw, czyż nie? Zawsze są odmienne punkty widzenia, są uprawnione. Chcę, żeby wyszły na jaw i zostały wypowiedziane: szesnasta choroba, a mianowicie, niech mówi się prosto w twarz, niech będzie odwaga, by nie przemilczać. A nigdy, nigdy, nigdy, mówię to przed Bogiem, odkąd jestem biskupem, nie ukarałem nikogo za to, że powiedział mi coś prosto w twarz. Takich chcę mieć współpracowników. A czy Wasza Świątobliwość ich ma? Są tutaj, już ich spotkałem. Nieliczni czy wielu? Dosyć. Dość dużo, powiedziałbym. Istnieją. I są tacy, którzy nie mają odwagi, którzy się boją. Ale trzeba pozwolić działać czasowi. Ja stawiam na dobrą cząstkę ludzi. We wszystkich jest znacznie więcej dobra niż zła. (...)

6 6 Módl się i pracuj Wyjaśnienie motta i logo Roku Miłosierdzia Logo oraz motto są syntezą Roku Jubileuszowego. Miłosierni jak Ojciec (fragment Ewangelii wg św. Łukasza, 6,36) te słowa to propozycja życia miłosierdziem, biorąc przykład z Ojca, który prosi o to, aby nie sądzić i nie potępiać, lecz wybaczać oraz dawać miłość i przebaczenie bez miary (por. Łk 6,37-38). Logo jest dziełem Ojca Marko I. Rupnika S.J. i prezentuje się jako mała suma teologiczna tematu miłosierdzia. Przywołując bardzo cenny dla Kościoła starożytnego wizerunek Syna, który bierze na plecy zagubionego człowieka, logo wskazuje miłość Chrystusa, który wypełnia tajemnicę swojego Wcielenia Odkupieniem. Wizerunek jest tak wykonany, aby ukazać Dobrego Pasterza, który dotyka aż do głębi ciało człowieka, czyniąc to z taką miłością, która przemienia życie. Jest jeszcze jeden szczegół, na który powinniśmy zwrócić naszą uwagę: Dobry Pasterz, w akcie całkowitego miłosierdzia, bierze na plecy ludzkość, ale Jego wzrok łączy się ze wzrokiem człowieka. Chrystus widzi oczami Adama, a Adam oczami Chrystusa. Każda osoba, kontemplując w Jego wzroku miłość Ojca, odkrywa w Chrystusie nowego Adama, a także swoje własne człowieczeństwo oraz przyszłość, która ją oczekuje. Cala scena umiejscowiona jest w formie tak zwanej mandorli (z wł. migdał). Forma ta również jest bardzo ważna dla ikonografi starożytnej i średniowiecznej, gdyż odwołuje się do obecności dwóch natur: boskiej i ludzkiej, w Chrystusie. Trzy koncentryczne kształty owalne o kolorze stopniowo jaśniejszym w kierunku zewnętrznym sugerują ruch Chrystusa, który wyciąga człowieka z nocy grzechu i śmierci. Z drugiej strony, głębia ciemniejszego koloru sugeruje również niepoznawalność miłości Ojca, który wszystko przebacza

7 Nr 39 (183) 6 Grudnia Modlitwa Papieża Franciszka na Rok Miłosierdzia Panie Jezu Chryste, Ty nauczyłeś nas, abyśmy byli miłosierni, jak Ojciec nasz niebieski i powiedziałeś nam, że kto widzi Ciebie, widzi także i Jego. Ukaż nam Twoje oblicze, a będziemy zbawieni. Twój wzrok pełen miłości uwolnił Zacheusza oraz Mateusza od niewoli pieniądza, a nierządnicę i Magdalenę od szukania szczęścia wyłącznie w rzeczach stworzonych. Wzrok ten sprawił, że Piotr zapłakał po zdradzie, a żałujący Dobry Łotr usłyszał zapewnienie o Raju. Pozwól nam tak wysłuchać słów, które wypowiedziałeś do Samarytanki, jakbyś je wypowiedział do każdego nas: O, gdybyś znała dar Boży! Ty, który jesteś Obliczem widzialnym Ojca niewidzialnego, Boga, który objawia swoją wszechmoc przede wszystkim przez przebaczenie i miłosierdzie: spraw, aby Kościół na świecie stał się widzialnym obliczem Ciebie, swojego Pana zmartwychwstałego i uwielbionego. Ty zechciałeś również, aby Twoi słudzy przybrani byli w słabość po to, aby mogli okazywać słuszne współczucie tym, którzy trwają w niewiedzy i błędzie: niech każda osoba, która się do nich zwraca, czuje się oczekiwana, kochana oraz doświadcza przebaczenia od Boga. Poślij Twojego Ducha i uświęć wszystkich nas Jego namaszczeniem, aby Jubileusz Miłosierdzia był rokiem łaski od Pana, a Twój Kościół z odnowionym entuzjazmem mógł nieść dobrą nowinę ubogim, głosić wolność więźniom i uciśnionym oraz przywracać wzrok niewidomym. Prosimy o to za wstawiennictwem Maryi, Matki Miłosierdzia, Ciebie, który z Ojcem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen

8 8 Módl się i pracuj Słuchaj, synu... Warto słuchać ludzi, którzy mają coś ważnego do powiedzenia. Jednak skąd wiedzieć, że ktoś rzeczywiście ma coś istotnego do przekazania?ponad piętnaście wieków temu żyli na pustyniach ludzie, którzy nie mówili wiele, ale kiedy coś powiedzieli, to ich słowo miało wartość. Warto dziś słuchać Ojców pustyni I znowu bracia go pytali: Ojcze, która cnota lub dzieło jest najtrudniejsze ze wszystkich? Odrzekł: Wybaczcie wydaje mi się, że nie ma trudu tak wielkiego jak modlitwa. Bo zawsze kiedy człowiek chce się modlić, nieprzyjaciele starają się mu przeszkadzać: wiedzą bowiem, że mu inaczej nic nie zrobią, a tylko gdyby go powstrzymali od modlitwy. I w każdym innym ćwiczeniu, jakiego by się człowiek podjął, jeśli jest wytrwały, zdobywa łatwość; w modlitwie zaś aż do ostatniego tchu potrzeba walki. (ŹM 4,91) Pewien brat przyszedł do abba Agatona i prosił: Pozwól mi zamieszkać u ciebie. A w drodze znalazł był kawałek saletry i przyniósł go; starzec więc zapytał: Gdzie znalazłeś saletrę? Brat odrzekł: Zna lazłem ją na drodze przechodząc i zabrałem. Odpowiedział mu starzec: Jeżeli przyszedłeś mieszkać ze mną, to jakże wziąłeś coś, czego sam nie położyłeś? I wysłał go, żeby to odniósł tam, skąd zabrał. (ŹM 4,94) Opowiadano także o abba Agatonie, że kiedyś poszedł sprzedać kosze w mieście i znalazł tam jakiegoś obcego człowieka, który leżał na ulicy chory i nikt się nim nie zajmował. Starzec więc został z nim: wynajął izbę, pła cąc komorne ze swojego zarobku, i starał się o wszystko, czego chory potrzebował. Mieszkał tam cztery mie siące, dopóki chory nie wyzdrowiał; i wtedy wrócił starzec w pokoju do swojej celi. (ŹM 4,109) Kiedyś abba Agaton poszedł do miasta sprze dać kilka koszy, a na drodze znalazł trędowatego. I pytał go trędowaty: Dokąd idziesz? Abba Agaton odpowiedział: Do miasta, sprzedawać kosze. Tamten rzekł: Zrób mi łaskę i zabierz mnie także. Więc go poniósł i doszli do miasta, a trędowaty rzekł: Tam mnie połóż gdzie sprzedajesz kosze. I tak uczynił, a kiedy sprzedał pierwszy kosz, trędowaty zapytał: Za ile go sprzedałeś? Starzec powiedział mu za ile, a tamten na to: Więc kup mi ciastko i starzec kupił. Potem sprzedał drugi kosz, i chory znowu zapytał: A ten za ile? Starzec mu powiedział, a on znowu kazał sobie coś kupić, i starzec kupił. Kiedy już tak sprzedał wszystkie kosze, i wybierał się z powrotem, trędowaty zapytał: Idziesz już? On odrzekł: Idę. A tamten: To znowu zrób mi łaskę i zanieś mnie tam, skąd mnie wziąłeś. Wziął go więc i poniósł i przyszli na to miejsce, a wtedy trędowaty rzekł: Błogosławiony jesteś, Agatonie, przez Pana w niebie i na ziemi! a on, gdy podniósł oczy, nikogo już nie zobaczył. Bo był to anioł Pański, przysłany, żeby go wypróbować. (ŹM 4,112)

9 Nr 39 (183) 6 Grudnia O. Leon Knabit OSB dawać czy brać Było to już parędziesiąt lat temu, gdy wybraliśmy się z niewielką grupką młodzieży tynieckiej na parodniową wycieczkę w okolice Zakopanego. Ej, łza się w oku kręci Mieszkania udzieliły nam siostry serafitki w Białce Tatrzańskiej. Stamtąd wybieraliśmy się na Rusinową Polanę do Matki Bożej Królowej Tatr, do Brata Alberta na Kalatówki, a także do Morskiego Oka czy na Giewont i do paru dolinek Tatrzańskich. Kiedy przyszło do wyjazdu, liczyłem z niepokojem skromną kasę wycieczkową i myślałem, ile też siostry sobie policzą za parodniowe mieszkanie i wyżywienie parunastu osób z dobrymi apetytami. Ze zdumieniem usłyszałem, że nic! Przecież ojciec mówiły siostry zamiast wypoczywać w czasie wakacji, zajmuje się tą młodzieżą, wiec i my chcemy coś ze swojej strony dołożyć. Zadziwiłem się wielce. A liczyłem i na to, że postawa sióstr da trochę do myślenia także młodzieży, która nauczona przez starszych, bardzo ceniła sobie pieniądze. Może aż za bardzo. No właśnie, a dzień św. Mikołaja jest takim dniem, w którym bardziej ceni się radość sprawioną drugiemu człowiekowi, dziecku, czy i starszemu, choć to się zwykle łączy z wydatkiem z własnej kasy. I w ogóle, kiedy przeżywamy miłe chwile, zawsze uważamy, że są za krótkie. O, żeby tak miło było zawsze! Tak sobie myślę, że czas prezentów mikołajowych i gwiazdkowych można by przedłużyć nawet bez uszczuplania naszej kasy. Więcej, mógłby się stać naszą codzienną praktyką. Pomyślmy, ile prezentów można dać drugiemu człowiekowi każdego dnia. Uśmiechnąć się i przytulić żonę, męża i dzieci, nie truć otoczenia, gdy coś pójdzie nie tak, zrozumieć, że komuś, może się coś nie udać, nie kłócić się z sąsiadami o dróżkę, płot, o dziecko, czy o jakąś inną większą czy mniejszą sprawę, dyskretnie dostrzec, czy komuś z rodziny lub sąsiadów nie jest potrzebna jakaś pomoc. Przynajmniej okazać zainteresowanie, a nie chodzi mi oczywiście o wsadzanie nosa do cudzego prosa. Czy to nie lepsze, niż nieustępliwa walka o swoje, złość i irytacja na wszystkich i o wszystko i chęć zagarnięcia jak najwięcej dla siebie? Piszę o tym śmiało, gdyż wiem, iż wśród mieszkańców Tyńca są i tacy, którzy tak właśnie postępują i są jakby promykami dobra w dzisiejszym trudnym świecie. I jeszcze jedna sprawa. Gdy urządzamy Mikołaja, niechże on będzie ubrany za biskupa, a nie za jakiegoś podstarzałego krasnala, pajaca z dalekiej Laponii. To komuniści wyrzucili świętego Mikołaja, a na jego miejsce dali Dziadka Mroza. Nie pozwólmy niszczyć dobrej tradycji, zwłaszcza, gdy jest połączona z postacią biskupa, który rozumiał biedę potrzebujących.

10 10 Módl się i pracuj Słońce Bożego Narodzenia cz. 2 Rozrastający się Kościół miałby zatem schrystianizować to święto, oczyszczając je, eksponując elementy dobra, prawdy i piękna obecne w tym religijnym porywie. Takie oczyszczenie znajdowało oparcie w niektórych tekstach biblijnych, interpretowanych już wówczas w sensie chrystologicznym, na przykład proroctwie o słońcu sprawiedliwości i uzdrowieniu w jego promieniach (por. Ml 3,20). Istnieje jednak druga hipoteza odwołująca się do innej tradycji pogańskiej, według której bogowie, byty doskonałe, żyją na ziemi doskonałą liczbę lat, przy czym dzień ich śmierci zbiega się z dniem poczęcia. Niewzruszona pewność, z jaką pierwsze wspólnoty chrześcijańskie wierzyły w Bóstwo Jezusa, sprawiła, że zastosowały wobec Niego tę koncepcję. Ówczesne obliczenia wskazywały jako dzień śmierci Jezusa na krzyżu 25 marca, dzień ten uznano zatem zarazem za dzień Jego poczęcia. Powstaje jednak problem obchodzenia tego radosnego święta w okresie Wielkiego Postu. Rozwiązaniem było więc obchodzenie nie poczęcia, ale narodzenia, dziewięć miesięcy później czyli właśnie 25 grudnia. Jest rzeczą ważną pamiętać, że obydwie hipotezy opierają się na wierze wspólnot chrześcijańskich w Bóstwo Syna Maryi. Mamy zatem do czynienia z symboliką pogańską przyjętą jako rama zewnętrzna rzeczywistości zupełnie nowej, która nie tylko oczyszcza samą ramę, ale także sprawia, że wychodzi ona poza własne ograniczenia znaczeniowe. Poprzez kult Solis Invicti poganie oddawali cześć narodzinom Boga Słońca, a chrześcijanie narodzenie w ciele Tego, który narodził się z Ojca przed wszystkimi wiekami i przez którego wszystko zostało stworzone, także słońce. Jest Bogiem z Boga, Światłością ze Światłości, przychodzącym oświecić każdego i całego człowieka. Słońce oświeca i ogrzewa tylko to, czego dosięgną jego promienie, Jezus jest natomiast Światłością, która oświeca, nadając jej nowy sens, historię całego wszechświata, a w szczególności historię człowieka każdego człowieka. Oślepia go, fascynuje, pozostawia go bez słów. Jest Światłem, które nie zna zachodu, ale które przemienia wszystko swoją przemożną potęgą, mocą Miłości. Jest pełnym miłości Światłem, które serce każdego człowieka nawet nie uświadamiając sobie tego pragnie spotkać. Celem misyjnej drogi Kościoła, od pierwszych wspólnot chrześcijańskich aż do naszych dni, jest świadczenie i głoszenie przemieniającej mocy tego Światła Miłości. Oby począwszy od tego Bożego Narodzenia owa Światłość mocniej zajaśniała w naszych sercach. o. Walter Corsini MSP Rzymskokatolicka Parafia pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie-Tyńcu; Kraków-Tyniec, ul. Benedyktyńska 37 tel (kancelaria) parafia@benedyktyni.pl Godziny pracy kancelarii parafialnej: poniedziałek ; środa ; sobota [Poza godzinami pracy kancelarii można zgłaszać pilne wezwania do chorych i sprawy pogrzebowe, dzwoniąc na numer kancelarii]. Numer konta bankowego: Bank Pekao S.A. II O. w Krakowie:

11 Intencje mszalne z parafii II Tydzień adwentu 7 13 grudnia 2015

12 Ogłoszenia parafialne II Niedziela Adwentu 6 grudnia 2015 o o