DZIENNIK POKŁADOWY AKTR CYKLISTA Rok 2002

Transkrypt

1 Seria z pedałem.. ROCZNIK DZIENNIK POKŁADOWY AKTR CYKLISTA Rok 2002 TOM III Skryba: EWA NOWACZYK.

2 SPIS TREŚCI ROCZNIKA 2002 CZWARTEK, 3 STYCZNIA... 9 POD KOZIOŁKAMI NA STARYM RYNKU, GODZ WTOREK, 8 STYCZNIA WERNISAŻ ZDJĘĆ Z RUMUNII GALERIA STARÓWKA CZWARTEK, 10 STYCZNIA ŁĄCZNIK POLITECHNIKI POZNAŃSKIEJ, GODZ SOBOTA, 12 STYCZNIA MIĘDZY JEDNYM A DRUGIM SINIAKIEM CZWARTEK, 17 STYCZNIA ZEBRANIE NIEDZIELA, 20 STYCZNIA RAJD PODWODNY DO SZAMOTUŁ CZWARTEK, 24 STYCZNIA ZEBRANIE UL. KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 27 STYCZNIA RAJD NIEPRZEMAKALNYCH DO ŚREMU CZWARTEK, 31 STYCZNIA ZEBRANIE GODZ NA KRAMARSKIEJ SOBOTA, 2 LUTY PARAPETÓWKA U RADKA NIEDZIELA, 3 LUTY RAJD DO WPN-U CZWARTEK, 7 LUTY ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 9 LUTY PARAPETÓWKA U MIRKI I MARKA HUKÓW CZWARTEK, 14 LUTY ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 17 LUTY KU SMĘTARZOWI ZWIERZAKÓW, CZYLI SIERNIK I OKOLICE (III RAJD DO WĄGROWCA) CZWARTEK, 21 LUTY ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 23 LUTY PROTOKÓŁ Z WALNEGO ZEBRANIA AKTR CYKLISTA CZWARTEK, 28 LUTY ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 2 MARCA RAJD?

3 NIEDZIELA, 3 MARCA RAJD DO WPN-U PONIEDZIAŁEK, 4 MARCA PIERWSZE POSIEDZENIE ZARZĄDU I KOMISJI REWIZYJNEJ CZWARTEK, 7 MARCA ZEBRANIE NIEDZIELA, 10 MARCA RAJD W OKOLICE MARZELEWA I RELACJA Z WYPRAWY W GORCE ARTYKUŁ EWY CZWARTEK, 14 MARCA ZEBRANIE NIEDZIELA, 17 MARCA RAJD? CZWARTEK, 21 MARCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ PIĄTEK-NIEDZIELA, MARCA ROWEROWE POWITANIE WIOSNY NOWY TOMYŚL 2002, W KRAINIE CHMIELU I WIKLINY CZWARTEK, 28 MARCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 30 MARCA ŚNIEŻYCOWY JAR ŚRODA, 3 KWIETNIA WALNE SRM CZWARTEK, 4 KWIETNIA ZEBRANIE NIEDZIELA, 7 KWIETNIA RAJD? WTOREK, 9 KWIETNIA POSIEDZENIE ZARZĄDU CZWARTEK, 11 KWIETNIA SPOTKANIE W ŁĄCZNIKU POLITECHNIKI NIEDZIELA, 14 KWIETNIA W STRUGACH DESZCZU PONIEDZIAŁEK, 15 KWIETNIA TYSIĘCZNY MAIL NA LIŚCIE CZWARTEK, 18 KWIETNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 20 KWIETNIA RAJD Z ZIELONKI DO PROMNA NIEDZIELA, 21 KWIETNIA W KRAINIE ZMARSZCZAKÓW, RAJD DO ŹRÓDEŁKA ŻARNOWIEC

4 CZWARTEK, 25 KWIETNIA POLIBUDA, GODZ POKAZ SLAJDÓW Z NORWEGII PIĄTEK-NIEDZIELA, 26 KWIETNIA 5 MAJA RAJD NA SŁOWACJĘ ŚRODA, 8 MAJA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ CZWARTEK, 9 MAJA POKAZ SLAJDÓW NA POLIBUDZIE SOBOTA - NIEDZIELA, MAJA RAJD DO OKONKA NIEDZIELA, 12 MAJA RAJD DO PRZEMECKIEGO PARKU KRAJOBRAZOWEGO ŚRODA, 15 MAJA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 19 MAJA RAJD W ŁĘGI MECHLIŃSKIE RAJD BUKOLICZNY ŚRODA, 22 MAJA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ ŚRODA, 29 MAJA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ CZWARTEK - NIEDZIELA, 30 MAJA 2 CZERWCA RAJD BOŻOCIELNY W GÓRY STOŁOWE ŚRODA, 5 CZERWCA ZEBRANIE ZARZĄDU KRAMARSKA, GODZ ŚRODA, 12 CZERWCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 16 CZERWCA W KRAINIE SZARYCH MNICHÓW WOLSZTYN I OKOLICE ŚRODA, 19 CZERWCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA - NIEDZIELA, CZERWCA RAJD ŚWIĘTOJAŃSKI ŚRODA, 26 CZERWCA ZEBRANIE - KRAMARSKA NIEDZIELA, 30 CZERWCA KRWIOŻERCZE KOMARY W POWABNYM UROCZYSKU ŚRODA, 3 LIPCA ZEBRANIE PIĄTEK/SOBOTA, 5/6 LIPCA RAJD NOCNY, CEL PIEKARNIA W SKOKACH

5 ŚRODA, 10 LIPCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ ŚRODA, 17 LIPCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 20 LIPCA RAJD DO ZANIEMYŚLA ŚRODA, 24 LIPCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 27 LIPCA OTWARCIE TRANSWIELKOPOLSKIEJ TRASY ROWEROWEJ ODCINEK PÓŁNOCNY POZNAŃ OKONEK ŚRODA, 31 LIPCA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA - NIEDZIELA, 3-4 SIERPNIA WARIACKI WYJAZD DO KŁODZKA ŚRODA, 7 SIERPNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 11 SIERPNIA RAJD KRAJOZNAWCZY NA WYSYPISKO ODPADÓW W CZMONIU ŚRODA, 14 SIERPNIA ZEBRANIE - KRAMARSKA CZWARTEK NIEDZIELA, SIERPNIA RAJD PÓŁNOCNYM ODCINKIEM TRANSWIELKOPOLSKIEJ TRASY ROWEROWEJ Z POZNANIA DO OKONKA ŚRODA, 21 SIERPNIA ZEBRANIE KRAMARSKA SOBOTA, 24 SIERPNIA JEDNODNIOWY PRZEJAZD PÓŁNOCNYM ODCINKIEM TTR NIEDZIELA, 25 SIERPNIA RAJD DO POBIEDZISK ŚRODA, 28 SIERPNIA ZEBRANIE KRAMARSKA NIEDZIELA, 1 WRZEŚNIA WĄGROWIEC INACZEJ... CZYLI SIEDMIU WSPANIAŁYCH ŚRODA, 4 WRZEŚNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 7 WRZEŚNIA SZANUJ ZIELEŃ, BOŚ NIE JELEŃ ŚRODA, 11 WRZEŚNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 14 WRZEŚNIA RAJD SZOSĄ KU BEZKRESNYM PIASKOM

6 NIEDZIELA, 15 WRZEŚNIA RAJD KTÓRY SIĘ NIE ODBYŁ ŚRODA, 18 WRZEŚNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA, 21 WRZEŚNIA RAJD DO PUSZCZY NOTECKIEJ NIEDZIELA, 22 WRZEŚNIA RAJD LESERSKI DO KIEKRZA ŚRODA, 25 WRZEŚNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 29 WRZEŚNIA RAJD W OZ BUKOWO-MOSIŃSKI PONIEDZIAŁEK, 30 WRZEŚNIA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ ŚRODA, 2 PAŹDZIERNIKA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ SOBOTA PONIEDZIAŁEK, 5-7 PAŹDZIERNIKA BYŁO JAK BYĆ POWINNO ŚRODA, 9 PAŹDZIERNIKA ZEBRANIE CHIMERA PRZY UL. DOMINIKAŃSKIEJ SOBOTA, 12 PAŹDZIERNIKA RAJD? NIEDZIELA, 13 PAŹDZIERNIKA RAJD KTÓRY SIĘ NIE ODBYŁ ŚRODA, 16 PAŹDZIERNIKA ZEBRANIE CHIMERA PRZY UL. DOMINIKAŃSKIEJ, GODZ CZWARTEK NIEDZIELA, PAŹDZIERNIKA RAJD W PIENINY SOBOTA, 19 PAŹDZIERNIKA RATUJMY KASZTANOWCE AKCJA GAZETY WYBORCZEJ NIEDZIELA, 20 PAŹDZIERNIKA RAJD DO BORÓWCA ŚRODA, 23 PAŹDZIERNIKA ZEBRANIE NA STARYM RYNKU POD KOZIOŁKAMI SOBOTA, 26 PAŹDZIERNIKA ŚLUB KAROLINY I MIRONA NIEDZIELA, 27 PAŹDZIERNIKA ASFALTOWA RAPSODIA W STRUGACH DESZCZU ŚRODA, 30 PAŹDZIERNIKA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ

7 NIEDZIELA, 3 LISTOPADA RAJD DO GNIEZNA ŚRODA, 6 LISTOPADA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ PIĄTEK PONIEDZIAŁEK, 8-11 LISTOPADA FINO-WINO JEŻYNKA ŚRODA, 13 LISTOPADA ZEBRANIE KRAMARSKA, GODZ NIEDZIELA, 17 LISTOPADA RAJD? ŚRODA, 20 LISTOPADA ZEBRANIE ZAK PRZY UL. SZYPERSKIEJ SOBOTA, 23 LISTOPADA ANDRZEJKOWE BALOWANIE U LOPIEGO NIEDZIELA, 24 LISTOPADA KACEN RAJD ŚRODA, 27 LISTOPADA ZEBRANIE NIEDZIELA, 1 GRUDNIA RAJD DO GNIEZNA ŚRODA, 5 GRUDNIA ZEBRANIE ZAK PRZY UL. SZYPERSKIEJ NIEDZIELA, 8 GRUDNIA RAJD DO BIEDRUSKIEJ KUŹNI ODWOŁANY ŚRODA, 11 GRUDNIA ZEBRANIE NA STARYM RYNKU POD KOZIOŁKAMI NIEDZIELA, 15 GRUDNIA RAJD? ŚRODA, 18 GRUDNIA WIGILIĘ CZAS ZACZĄĆ CZWARTEK, 19 GRUDNIA ZEBRANIE KRAMARSKA NIEDZIELA, 22 GRUDNIA RAJD ŚWIĄTECZNY SOBOTA - ŚRODA, 28 GRUDNIA STYCZNIA UFO WYLĄDOWAŁO KARAWANA JEDZIE DALEJ, CZYLI RAJD SYLWESTROWY DO GDAŃSKA Brakuje: 1) 2) 7

8 3) 4) 5) Kompletność kroniki: (/) = % Ostatnia aktualizacja: 07 kwietnia 2005; godz.: 00:52 Aktualizacji i ujednolicenia kroniki dokonał Sekretarz 2005r. Wojtek Surażński 8

9 Opisuje: CZWARTEK, 3 STYCZNIA Pod Koziołkami na Starym Rynku, godz To już trzeci tom kroniki naszego klubu. Przetrwaliśmy ze sobą kolejny rok. I co ważniejsze trwamy nadal. W tym roku czeka nas na pewno walne zebranie i co z tym związane uporządkowanie spraw klubowych. Dotychczas byliśmy pospolitym ruszeniem i po półtora roku wspólnej jazdy dojrzeliśmy wreszcie do podjęcia strategicznych decyzji. Rok zapowiada się więc pracowicie. Dużo planów, dużo pracy i mam nadzieję dużo satysfakcji z tego, co robimy. Pierwsze spotkanie w nowym roku zaszczyciła swą obecnością zaledwie nieliczna garstka niedobitków po sylwestrze. Reszta zapewne liże rany po grudniowych wyczynach rowerowych. Spotkaliśmy się więc w czwórkę: Radek, Jacek, Andrzej i ja. Koledzy przynieśli zdjęcia zrobione podczas Sylwestra Leśnych Ludzi i było mnóstwo śmiechu. Oczywiście poprzeżywaliśmy co ciekawsze chwile ostatniego rajdu i ponabijaliśmy się z tego, jak na tych zdjęciach powychodziliśmy. Na niedzielę nie zaplanowaliśmy żadnego wyjazdu, bo siły trochę nadwątlone, czasu brak, a i pogoda nie sprzyja rowerowym wypadom.

10 Opisuje: WTOREK, 8 STYCZNIA Wernisaż zdjęć z Rumunii Galeria Starówka Dzisiejsze nietypowe spotkanie zawdzięczamy Radkowi, który zaprosił nas na wernisaż zdjęć z Rumunii. Przybyliśmy więc tłumnie do galerii Starówka mieszczącej się przy ul. Wielkiej, by podziwiać w skupieniu arcydzieła kolegi. Otwarcie wystawy obecnością zaszczyciła Pani konsul Rumunii, której nazwiska niestety nie pamiętam. Jej uczestnictwo w imprezie znacznie podgrzało atmosferę w galerii. Przyczyną było nic innego jak tylko spora ilość bardzo dobrego, półwytrawnego wina. Po zakończeniu części oficjalnej udaliśmy się świętować dalej, już mniej dystyngowanie, do knajpy o nazwie Muchos Patatos. Humor nam dopisywał, a wino sprawiło, że każdy miał wyjątkowo dużo do powiedzenia. W knajpie raczyliśmy się tzw. rżniętym piwem i cóż napisać? Było coraz głośniej, coraz gwarniej i coraz śmieszniej. Między jedną a drugą szklanicą postanowiliśmy, że niebawem odbędą się cztery huczne imprezy: parapetówki u Mirki i Marka oraz u Radka z okazji zakończenia remontów, u Przema, bo nie miał okazji nas jeszcze u siebie gościć i u Karoliny (bo tylko ona ma video, a gdzieś w końcu trzeba obejrzeć film z Trzcianki). Na wieść o imprezie u Karoliny Radek bardzo się ucieszył i rzekł: - U Karoliny robimy imprezę na golasa. Z tej też okazji wznieśliśmy któryś z rzędu już toast. Który? Nie wiem, bo rachubę straciliśmy dość prędko. Przemo sposępniał i zapadł się w sobie. Jałowy bieg Przema to sygnał, że pora zbierać się do domu. Wygramoliliśmy się z knajpy i każdy poszedł tropić wężyka w swoją stronę. W jak dobrej formie byliśmy po wydobyciu się z czeluści Muchos Patatos dowodzi fakt, że następnego dnia rano znaczna część osób obecnych na wernisażu bardzo się zdziwiła, że budzi się we własnym łóżku i dłuższą chwilę musiała pomyśleć zanim odkryła, jak do niego dotarła. A na wezwanie Radka przybyli: Mirka, Karolina, Miron, Filip, Paweł, Hania, Przemo W., Pirożek, Jarek z Halnego i pięciu innych osobników płci obu, mnie osobiście nie znanych, lecz zaprzyjaźnionych z naszym artystą fotografikiem.

11 Opisuje: CZWARTEK, 10 STYCZNIA Łącznik Politechniki Poznańskiej, godz Spotkanie zaplanowaliśmy na Dachu Świata. Spotkaliśmy się na pokazie slajdów Andrzeja. Podziwialiśmy kręte ścieżki wokół Anapurny, delektowaliśmy się wonią kadzidełek i nepalską muzyką. Nie muszę pisać, że foty piękne, bo to oczywiste. Widownię stanowili: Andrzej z Natalią, Miron, Filip, Marek, Mirka, Jacek, Ola Kasia, Michał N., Paweł, Lopi i ja.

12 Opisuje: SOBOTA, 12 STYCZNIA Między jednym a drugim siniakiem Na start stawiłam się tylko ja i Karolina. Przyczyny niskiej frekwencji bardzo różne od wybitnie niesprzyjającej aury, przez lenistwo i pracę zawodową, aż po nieeleganckie niepowiadomienie wszystkich członków klubu o rajdzie przez organizatorkę wyjazdu, czyli przeze mnie. To ostatnie chwalebne może nie jest, ale się zdarzyło i szkoda płakać nad rozlanym mlekiem. Teoretycznie godzina zero przypadła na dziesiątą w sobotnie przedpołudnie. Spotkać się mieliśmy przy przejeździe kolejowym na Starołęce i stamtąd szlakiem ruszyć do Kórnika. Z informacji, które dzień wcześniej do mnie dotarły wynikało, że pojadę tylko ja i Karolina, więc nie spieszyłyśmy się za bardzo z przyjazdem na start. Wypiłyśmy w spokoju poranną kawkę i wyruszyłyśmy na spotkanie z przygodą. Kawę z Karoliną poprzedziłam 17-kilometrową rozgrzewką z Mosiny na Dębiec. Doświadczyłam zdradliwości nawierzchni i poruszania się z czterokilometrową prędkością po lodowych muldach pokrywających ścieżkę rowerową w Łęczycy. Wiedziałam więc, że dzisiejszy wyjazd będzie najprawdopodobniej zaliczał się do ekstremalnych. Karolina nie chciała jednak wierzyć moim hiobowym wieściom i raźno wyruszyła na trasę. Ruszyła i dojechała do parku miedzy Dębcem a Starołęką. I klops. Równowagi zachować nie sposób. Gdyby jeszcze lód był gładki, to może dałoby się po nim jakoś jechać. Niestety lodowe muldy sprawiają, że utrzymanie się na nogach graniczy z cudem, a o jeździe na bicyklu to w ogóle lepiej nie wspominać. Sztuka spadania z roweru, tak żeby sobie nic nie połamać i zbyt widocznych guzów nie ponabijać, wymaga pewnego treningu. A jak powszechnie wiadomo trening czyni mistrzem. I zapewniam, że po tym wyjeździe obie powinnyśmy uzyskać w tej dziedzinie tytuły arcymistrzowskie. W różnych dziwnych warunkach atmosferycznych zdarzało mi się kołować, ale tym razem zima przeszła samą siebie. Naprawdę trudno było ustać na nogach, jeśli więc udało się ruszyć z miejsca na dwóch kółkach, to był sukces. Startować trzeba było jednak z twardej nawierzchni np. z pola lub kawałka trawy, bo inaczej koła się obracały, i owszem, ale rower stał w miejscu, a jego właściciel tracił równowagę.

13 Po 25 kilometrowej podróży podczas której bardzo rzadko zdarzały nam się odcinki płynnej jazdy powróciłyśmy na Dębiec. Zmarznięte i poobijane, ale zadowolone z siebie, jak zwykle, kiedy udowodnimy sobie, że jesteśmy twarde baby. Zawróciłyśmy po dwunastym kilometrze szlaku, ale głównie dlatego, że po prostu nie dało się ani jechać, ani prowadzić roweru. Zwyciężył nas lity lód i muldy pokryte dwucentymetrową warstwą rozmarzającego śniegu. Między jednym a drugim siniakiem zdecydowałyśmy w końcu o odwrocie. 13

14 Opisuje: CZWARTEK, 17 STYCZNIA Zebranie Dziś będzie krótko, bo nic się nie zdarzyło, co by nadawało się do zapisania. Zresztą z reguły niewiele się nadaje, ale zazwyczaj mam wenę do spisywania różnych rzeczy, na bazie których można potem opowieść osnuć. A dziś weny brak, więc brak doniesień z rowerowego poletka. Wieczór upłynął nam jak zwykle ostatnio pod znakiem slajdów. Słuchaliśmy opowieści Magdy i Grześka Cettnerów z Kala Pattar Balkonu Himalajów. Po nich poczłapaliśmy wolno w kierunku Pod Koziołkami. Nie byliśmy pewni, czy na Stary Rynek będzie można się dostać, bo dziś w Poznaniu bawił prezydent Rosji pan Putin i wszystko w związku z tym stanęło na głowie. Po długich i mętnych debatach postanowiliśmy, że w niedzielę pojedziemy do Szamotuł. Jedyną godną w tym wszystkim rzeczą do odnotowania jest fakt, że spotykamy się na Sołaczu dopiero o Koledzy byli tak łaskawi i nie kazali mi się zrywać skoro świt na rajd. A gderali: Marcin, Michał N., Przemek K., Jacek, Monika, Hania, Radek, Paweł P., Kasia, Miron, Andrzej i ja. Ps. A na naszą skrzynkę wczoraj przyszło to: Nazywam się Piotr Osękowski i jestem prezesem klubu rowerowego Szarka" z Nowego Tomyśla. Odwiedziłem waszą stronę w internecie i muszę przyznać, że jesteście prężnie działającą grupą. Mam nadzieje, że nasze kluby nawiążą aktywny kontakt. Szukamy chętnych na wyprawę do Karpacza w dniach 1-6 maja - może jesteście zainteresowani? Więcej przeczytasz i zobaczysz na naszej stronie internetowej: szarkant.republika.pl pozdrawiam serdecznie - Piotr Osekowski No proszę jak miło. Zobaczymy jakie będą koleje współpracy między Szarką a Cyklistą. Czas pokaże.

15 Opisuje: NIEDZIELA, 20 STYCZNIA Rajd podwodny do Szamotuł A miało być tak pięknie. Późny wyjazd, leserski rajd, aura zachęcająca do życia po prostu żyć nie umierać. I co? I g...! Zaczęło się nienajgorzej. Z Mosiny do Karoliny na Dębiec dotarłam w zupełnie niezłym nastroju, bo jechałam krócej niż sobie to wymierzyłam. Zawsze popełniam ten sam błąd: z domu do Poznania gnam jak dzika, więc na starcie z reguły jestem zmachana i pierwszą radość z siedzenia na rowerze mam za sobą, podczas gdy cała reszta właśnie zaczyna się radować i gnać przed siebie na złamanie karku. Ja się oczywiście wkurzam, bo jestem już wyżyta i mam ochotę na spokojną jazdę, oni z kolei muszą się dopiero powyżywać, więc do spokojnej jazdy zmusić ich nie sposób. Taka sytuacja powtarza się już od kilku rajdów i coś z tym w końcu trzeba zrobić, tylko nikt nie ma pomysłu co. Powinno być tak, że rajdowicze zanim ze mną wyruszą na trasę mogliby objeżdżać trzy razy Maltę dookoła. Wtedy wszyscy mieliby taki sam kilometraż w nogach i nie byłoby niepotrzebnych spięć. Z drugiej jednak strony trudno wymagać, by wszyscy dostosowywali się do jednej osoby. Bądź mądry i pisz wiersze. No ale wracając do rzeczy... Wpadam do Karoliny do domu, a koleżanka moja nerwowo się miota. Już wszystko jest gotowe do drogi, ale Karolina w ostatniej chwili postanawia dopompować koło. I to jest błąd. Zamiast twardej opony mamy flaka. Na nic zdają się kolejne próby zwiększenia objętości dętki. Pana jak nic. Karolina wściekła, bo bardzo chciała jechać. Mnie głupio tak samą zostawić przyjaciółkę. Czas nagli. Dzwonię do Andrzeja i składam dramatyczny meldunek z przebiegu awarii. Postanawiamy, że chłopaki poczekają na nas na Sołaczu, a my w spokoju zmienimy dętkę. Zmieniamy. Pompujemy. Flak. Ręce opadają. Dochodzimy do wniosku, że to wina pompki i nie ma rady. Karolina zostaje, bo nie mamy drugiej, a ja gnam na Sołacz. Solennie obiecuję sobie, że pożyczę pompkę od któregoś z chłopaków i wrócę do Karoliny. Pędzę przez al. Niepodległości, obłęd w oczach i myśl: szybciej, szybciej, czekają... Dzwoni telefon. Chcąc nie chcąc zatrzymuję się. Dzwoni Karolina, która oświadcza, że właśnie naprawiła wentyl i pędzi przez Górczyn na Sołacz, więc mamy czekać. Mija godzina 11. Chłopaki od pół godziny tkwią w parku i chyba są trochę zmarznięci, trochę poirytowani, ale robią dobrą minę do złej gry. Witają mnie z uśmiechem. Wspólnie

16 czekamy na Karolinę. Andrzej obnaża tors i udaje morsa. Przemek K. i Adam zawzięcie Mu kibicują. Przechodnie patrzą na nas jak na wariatów. Najwięcej radochy sprawiają nam jednak wszelkie komentarze związane z nawierzchnią, po której będziemy dziś jechać. Lodowo-śniegowe koleiny, które właśnie rozmarzają tworzą niezłe lodowisko na parkowych ścieżynkach. Trzeba bardzo uważać, by nie rozwalić sobie główki i nie wybić ząbków. Karolina dojeżdża. Dajemy Jej złapać oddech i ruszamy przed siebie. Ze względu na lód postanawiamy, że do Szamotuł pojedziemy bocznymi, asfaltowymi dróżkami. Chłopaki gnają, bo im zimno. Ja próbuję za nimi nadążyć, co mi raczej nie wychodzi, ale twardo zmierzam do celu. Padać nie pada wprawdzie, ale słońca też dziś nikt nie widział. Dzień pochmurny, szarobury, nieprzychylny tym, którzy odważą się wystawić nos za drzwi. Ostry wmordewind też nie ułatwia osiągania kosmicznych prędkości. Momentami trudno jechać. Najgorsze jest śniegowe błoto leżące na poboczach i skraju jezdni, które wciska się we wszystkie zakamarki ciała i roweru. Środkiem jezdni też nie da się podróżować, bo ciągną się nią nieprzebrane morza brudnych, głębokich i rozległych kałuż. Biada tym co nie mają błotników. A są w naszym gronie tacy, którzy ich ze sobą nie zabrali (ja i Adam) i po kilku kilometrach wyglądają jak mokre ścierki. Przemoczeni do suchej nitki, zmarznięci i głodni dojeżdżamy do Szamotuł. Strudzeni zmaganiami z nieprzyjaznym światem nabieramy sił w barze przy Pałacu Górków. Wrzucamy na ruszt ciepłą strawę podaną nam przez przemiłą obsługę i zastanawiamy się jak zakończyć ten uroczy dzionek. Ja i Adam decydujemy się na powrót pociągiem. Reszta jest twarda i do Poznania wraca rowerami. Ich powrót opisze Karolina: Ubóstwiam moich wspaniałych, wysportowanych kolegów cyklistów. Podziwiam ich niesamowite maszyny i szpanerskie gadżety. Pragnę kolejnych ekstremalnych rajdów. Niech wiatr wygina szprychy. Niech woda wlewa się do butów. Niech członki przeróżne zamarzają. Niech żar z nieba topi kaski. Ku chwale CYKLISTY 16

17 Opiszę Wam w przypływie powyższych emocji drogę powrotną Rajdu Podwodnego do Szamotuł. Najbardziej tęgie głowy wymyśliły trasę w miarę najkrótszą, w miarę asfaltową i w miarę jak najmniej zatłoczoną : Kaźmierz - Tarnowo Podgórne - Lusowo - Przeźmierowo - Sołacz. Słońce szybko usuwało się w cień nocy, a na 6 rowerów mieliśmy 2 tylne świetliki. Chłopaki byli wymoczeni, pewnie głodni i z całą pewnością ciągle niewyżyci, bo zostałam ich ogonem, i to ze zdechłym świetlikiem. Szlag by to trafił. Ups...muszę się wyrażać. Trasa faktycznie dość prosta, krajobraz swojski, ale w momencie zapanowania egipskich ciemności wszystko było jednym, a asfalt wszystkim. Przejeżdżający kierowcy nic sobie z nas nie robili, ale ofiar na szczęście nie było. Przemo podzielił się z nami ostatnimi kroplami napoju wysokoenergetycznego (czekałam na skrzydła), Prezes wlał w nasze wyziębione wnętrzności gorącą herbatę, i w końcu na ostatnich kilometrach zeżarliśmy czekoladę Mironowi. Te delicje pozwoliły nam minąć linię mety z wyświetlonymi około 100 km na liczniku. Teraz będę się chwalić - mój pokazywał 105 km. Mówię Wam, było warto tak się wykańczać- w domu prysznic, łóżeczko i sen dziecięcia. Czekam na więcej, chłopaki, nie ma, że boli... A do Szamotuł płynęli: Paweł S., Andrzej, Adam, Lopi, Miron, Karolina i ja. 17

18 Opisuje: CZWARTEK, 24 STYCZNIA Zebranie ul. Kramarska, godz Spotkaliśmy się na Kramarskiej o Ludzi dzisiaj jak mrówków. Nie ma wolnych miejsc tyle się luda nalazło. Aż przyjemnie popatrzeć na te buziaki w mapy zapatrzone. Powoli przygotowujemy się do walnego zebrania, czyli próbujemy się doliczyć członków klubu, co wcale nie jest proste. Do rzeczy łatwych nie należy też ściągnięcie zaległych składek na PTTK. Jakimś dziwnym trafem większość nie ma przy sobie pieniędzy. Okazuje się, że czegoś takiego jak lista członków Cyklisty praktycznie nie ma. Jest coś, co ją przypomina, lecz dane są niepełne i nieaktualne. Postanowiliśmy, że szkoda czasu i pieniędzy na szukanie ludzi, którzy kiedyś do klubu należeli, a teraz się nim nie interesują. Na walne zostaną zaproszeni tylko ci, którzy w jakikolwiek sposób z klubem utrzymują kontakt. Nikt nie wie również, czy klub ma statut. Wszyscy przypuszczają, że ma, bo mieć musi, ale nikt nic bliższego na ten temat nie wie. Statut trzeba więc będzie uchwalić od nowa. Teoretycznie AKTR Cyklista istnieje od trzydziestu lat, tyle, że przez ostatnie kilka nie działał. I choć mówi się, że my go tylko reaktywujemy, to ja mam wrażenie, że tworzymy go od podstaw. Po raz pierwszy na spotkanie Cyklisty przybył przedstawiciel Klubu Rowerowego Rataje pan Maciej Solski. Ratajski klub liczy osób i na wakacje wybiera się do Bretanii pod namioty. Średnio planują przejeżdżać ok. 120 km dziennie i szukają towarzyszy podróży. Kto więc ma ochotę może się załapać. Pan Maciej postanawia pojechać z nami w niedzielę na rajd. Andrzej umawia się z Nim pod Multikinem. Chłopaki wymyślają, że na ścianie powinniśmy powiesić mapę, na której zaznaczymy gdzie ginęli kolejni członkowie klubu. Druga wersja zakłada, że na mapie będziemy zaznaczać wszystkie przejechane przez nas trasy. Chłopaki śmieją się również z pomysłu powieszenia przy drzwiach dwóch gablot - pierwszej z napisem: ci jeszcze żyją i drugiej: a ci już odeszli. Radek zaprasza nas na zaległą parapetówkę na drugiego lutego. Hania z kolei ma problemy z obsługą swojego nowego telefonu komórkowego. Mam go od tygodnia i trochę go nie rozumiem tłumaczy rumieniąc się. A na Kramarskiej się tłamsili: Grześ, Lopi, Przemek K., Jacek, Paweł, Kacha, Marcin F., Hania, Radek, Karolina, Miron, Andrzej, Maciej Solski i ja.

19 Ps. Co słychać na naszej liście dyskusyjnej? Słychać, że my, tzn. Huki zapraszamy wszystkich Cyklistów z przyległościami, ale bez rowerów na spóźnioną, ale szczerą parapetówę do nas 9 lutego (sobota), godzina wieczorna. 19

20 NIEDZIELA, 27 STYCZNIA Rajd Nieprzemakalnych do Śremu Opisuje Andrzej, prezes in spe: Moja decyzja nie należała do najprostszych owego ranka. Pół nocy czyściłem swój jednoślad na balkonie, wypucowałem każdą pojedynczą śrubkę, a tutaj leje. Wichura gnie drzewa do ziemi. Nadchodzą kolejne sms-y od zrezygnowanych cyklistów, którzy nie decydują się na wyjazd w tak paskudna pogodę. Co robić...?. Na ostatnim spotkaniu AKTR-u odwiedzili nas przedstawiciele Koła Turystyki Kolarskiej Rataje (starsi panowie dwaj...) i byli chętni na wyjazd z nami, więc nie mogę zostawić ich samych w miejscu zbiórki, czyli pod Multikinem... Trudno, jadę. Pod kinem nie było najwyraźniej spłoszonych aurą panów, czekali już natomiast Przemek Kosicki i Paweł Stankiewicz. Jest to towarzystwo, które żadnej pogody się nie boi, więc jakakolwiek rezygnacja z rajdu była poza dyskusją. Ruszyliśmy pięknym, czerwonym asfaltem nowej drogi rowerowej wzdłuż Dolnej Wildy do Lubonia (piękny, nowy wiadukt nad przyszłą autostradą, po której nieudolnie poprowadzono niewygodna drogę rowerową), a następnie do Puszczykowa, gdzie skręciliśmy na wschód do Rogalina. Tamże byliśmy już mocno przemoczeni, ja byłem bez śniadania, więc nabłociliśmy radośnie w knajpie Pod dębami wszakże, jako jedyni klienci, w tym niezbyt tanim lokalu, nie mieliśmy żadnych skrupułów. Gdy wyruszaliśmy w dalszą drogę, deszcz zamienił się w opad iście monsunowy, więc Paweł upodobnił się do talibańskiej małżonki, nakładając na siebie fioletową pelerynę, do złudzenia przypominającą nieco modną i jakże ubóstwianą przez afgańskie kobiety burkę. Furkocząc groźnie, gdyż jechaliśmy z wiatrem, szybko osiągnęliśmy Śrem. Tam, w towarzystwie miejscowych mafioso, ugrzaliśmy się w barze na Rynku. Równo w południe chmury gdzieś odpłynęły i słoneczko zaczęło wysuszać nasze zapiaszczone rumaki. Przemo i Paweł, po zakupieniu i skonsumowaniu słodkości, nabrali werwy do dalszej jazdy, a ja odwrotnie. Dlaczego? Otóż tego dnia postanowiłem przetestować patent starszych pokoleń turystów i założyć worki foliowe między dwie pary skarpet, aby uniknąć odmrożenia zziębniętych stóp. Cóż się okazało? Worki były chyba zbyt krótkie, w każdym razie wewnętrzna skarpeta wchłonęła niezwykle dużo wody sprawiając, że już w Śremie czułem się, jakbym miał amputowane stopy czyli, NIC nie czułem. :o((( W takich miłych okolicznościach, jadąc chwilami pod wściekły wiatr, ograniczający moją prędkość do 10 km/h, jakoś dokulałem się do domu Ewy w Mosinie. Tam już czekała właścicielka

21 słynnych, twardych pośladków, z ciepłą herbatą, ciastem, odrobiną alkoholu i przede wszystkim... miską z ciepłą wodą, która uratowały moje stopy przed losem tych należących do Maurice a Herzoga, który w 1951 wspiął się na Annapurnę jako pierwszy człowiek na Ziemi, a także pierwszy człowiek na szczycie 8-tysięcznym, ale przypłacił to utratą... hm... członków... ;o) Wkrótce pojawił się Przemo, ale bez Pawła. Jakoś żadne z nas nie odczuło tej straty, jako że Paweł ostatnimi czasy... nazwijmy to, miewa problemy, którymi zmęczył już część uczestników cyk.listy (lista dyskusyjna AKTR w internecie). Miejmy jednak nadzieję, że wiosenne słoneczko stopi wszystkie złe, zimowe naleciałości, i w nową, jakże radosną, porę roku, wkroczymy jako rowerowy monolit, wszakże poprzecinany pięknymi, kolorowymi żyłkami, świadczącymi o naszej różnorodności. Amen. Do Poznania wróciliśmy z Przemkiem jeszcze za jasnego dnia, ale za to znów w deszczu. Taki kaprawy nasz los...;o) Mój licznik pokazał 105 km. Andrzej Kaleniewicz 21

22 Opisuje: CZWARTEK, 31 STYCZNIA Zebranie godz na Kramarskiej Tematem dominującym jest oczywiście walne zebranie, które odbędzie się po 20 lutym. Wciąż jesteśmy na etapie zbierania składek na PTTK i liczenia inwentarza. Poza tym w sobotę jest impreza u Radka z okazji zakończenia remontu. Wymyśliliśmy, że do Radka przyjedziemy rowerami, by po imprezie pojechać na kacenrajd. Ja kaca na pewno mieć nie będę, bo założyłam się z Karoliną, że alkoholu nie tknę. Stawka zakładu jest wysoka, bo ta która przegra kupuje bilety do opery na Carmen. Jacek niebacznie wygadał się, że ma remont w chacie. Na tę wieść usiłujemy wymusić na DJ Chałwie, by zaprosił nas na podziwianie odnowionego mieszkanka. Jacek na zachwyconego tym pomysłem nie wygląda i dyskretnie przemilcza nasze sugestie. I tak sobie gadamy i gadamy, aż z gąszczu słów taką rzecz udało mi się wyłuskać:...ktoś coś mówi i kończy słowami będziemy jeździć jako starsi panowie... z masażystkami rozmarza się Paweł i z zapleczem regeneracyjnym dorzuca Jacek. Spotkali się: Radek, Jacek, Ola, Kasia, Hania, Paweł, Monika i ja.

23 Opisuje: SOBOTA, 2 LUTY Parapetówka u Radka Dziś bawimy się u Radka na zaległej parapetówie. Dojechałam na Międzyborską spóźniona, bo postanowiłam stawić się u Radka w pełnej gotowości bojowej, czyli na rowerze. Niestety jestem przeziębiona i nie mam pary, więc droga z Mosiny do Poznania pochłonęła mi więcej czasu niż planowałam. Okazało się, że większość gości już była i na parkiet wkroczyłam jako jedna z ostatnich. Ku memu zdumieniu byłam jedyną osobą, która przyjechała rowerem. Reszta wybrała tramwaj. Na psy schodzimy... Na tańce nie przybył Andrzej, który jak nam się potem wytłumaczył zatruł się kotlecikami swojej mamy. Jakoś, znaczy się zupełnie nieźle, poradziliśmy sobie bez Niego. Bawiliśmy się wyśmienicie. Było tak fajnie, że przypomniał nam się miniony sylwester i bajkowe klimaty. Rozrabialiśmy jak pijane zające i wpadaliśmy w kolejne stadia głupawki. Ja okupowałam kuchnię, bo po pierwsze nienajlepiej się czułam, a to było w miarę spokojne miejsce, a po drugie i najważniejsze było tam mnóstwo smakowitych kąsków, którym doprawdy trudno było się oprzeć. Momentami więc impreza przenosiła się do kuchni. Karolina i Adam usiłowali sprawić, bym przegrała zakład i strzeliła sobie samobója, czyli symbolicznego wściekłego psa. Ku rozpaczy kusicieli pozostałam nieugięta w swym zamiarze. Skończyliśmy dość wcześnie, bo pierwsi goście zaczęli wykruszać się po drugiej rano. Finał jednak należał do Karoliny, która wysmyczyła bardzo słodki tort bezowy. Ostatni goście opuścili Radka po czwartej rano. Była to Mirka Huk, z którą ucięłyśmy sobie na tej imprezie długie babskie pogaduchy i było nadzwyczajnie miło. Radka nawiedzili w kolejności przyjścia: Ola, Kasia, Gosia, Jacek, Robert, Monika, Hania, Karolina, Miron, Adam, Marta, Ewa, Mirka i Marek.