(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (13) (1) T3 Int.Cl. H04L 29/06 (06.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy /27 EP B1 (4) Tytuł wynalazku: Połączenie typu dzwoniący-odbierający wielu urządzeń znajdujących się w sieci () Pierwszeństwo: US P.09.0 US 00718P US P US P US US P US P US P (43) Zgłoszenie ogłoszono: w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 08/18 (4) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 11/01 (73) Uprawniony z patentu: Iskoot Inc., Cambridge, US PL/EP T3 (72) Twórca(y) wynalazku: JACOB GUEDALIA, Newton, US ISAAC DAVID GUEDALIA, Bet Shemesh, IL (74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Jan Dobrzański ŁAZEWSKA I ŁAZEWSKI SP.J. ul. Mysłowicka Warszawa Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 1 EP B1 Z-7241/ Połączenie typu dzwoniący-odbierający wielu urządzeń znajdujących się w sieci [0001] Systemy do komunikacji głosowej są w użyciu od jakiegoś czasu i zazwyczaj obejmują systemy komunikacji telefonicznej. Systemy komunikacji i metody użycia tradycyjnych telefonów, łącznie z systemami analogowymi i cyfrowymi ewoluowały by korzystać z rozmaitych sieci komunikacyjnych. Sieci te i systemy wspierające obejmują tradycyjne sieci typu POTS (ang. Plain Old Telephone Service), Publiczną Komutowaną Sieć Telefoniczną (ang. Public Switched Telephone Networks, PSTN), sieci komórkowe i inne. Ostatnio również Internet zaczął być używany do przekazywania sygnałów komunikacji głosowej z jednego punktu do drugiego w czasie rzeczywistym albo bliskim rzeczywistemu. Trasowanie, przełączanie, mostowanie i inne metody pakowania i przesyłania danych do komunikacji głosowej są obecnie w użyciu, jednak wciąż ewoluują. Potrzebne są bardziej efektywne, mniej kosztowne i lepsze jakościowo systemy komunikacji i metody ich użycia, które zapewnia niniejszy wynalazek. [0002] Metoda tworzenia grup użytkowników jest ujawniona w GB Skrócony Opis Wynalazku [0003] Niniejszy wynalazek odnosi się do systemów i metod ustanawiania i utrzymywania komunikacji pomiędzy dwoma albo większą ilością urządzeń komunikacyjnych połączonych z siecią komunikacyjną. Niektóre szczególne aspekty odnoszą się do komunikacji pomiędzy wieloma urządzeniami komunikacyjnymi, z których każde jest podłączone do odpowiadającej mu sieci. Inne aspekty odnoszą się do ustanawiania takiej komunikacji przy pomocy list kontaktów utrzymywanych i udostępnianych przez systemy podłączone do sieci. [0004] Fig. 1 przedstawia sieć mającą wiele ścieżek do przekazywania informacji przez sieć. W rzeczywistości, więcej niż jedna sieć może być podłączona przy pomocy sposobów znanych specjalistom w branży, takich jak trasowanie, mostowanie itp. Efektem końcowym jest stworzenie systemu połączonych komponentów, które mogą wymieniać dane, żeby komunikować informacje pomiędzy sobą. [000] Dane występują zazwyczaj w postaci cyfrowej w systemach komunikacji korzystających z modemu, ale niniejsze omówienie nie ogranicza się tylko do takich danych. Przykładowo, sygnały elektryczne, impulsy, optyczne, akustyczne i inne elektromagnetyczne środki modulujące sygnały komunikacyjne mogą być używane do przekazywania informacji przez jedną albo więcej gałęzi jednej albo wielu sieci. Sygnały mogą być przesyłane przez sieć albo sieci zasadniczo w czasie rzeczywistym, jedynie z opóźnieniami przesyłu z nimi powiązanymi. Alternatywnie sygnały mogą być przerywane przez komponenty pośredniczące

3 znajdujące się w sieci albo sieciach, buforowane, przechowywane, trasowane, mostowane itd., co wprowadza dodatkowe latencje i opóźnienia przesyłu. [0006] Jednym z celów systemów komunikacji jest umożliwienie dwóm albo większej ilości urządzeń, albo ich użytkownikom, wymianę informacji, zwykle na geograficzną albo logiczną odległość. Przykładem tego jest telefon, zarówno przewodowy, jak i bezprzewodowy. Innym przykładem jest para komunikujących się w sieci peer-to-peer komputerów, przesyłających wiadomości przez Internet. Komunikacja internetowa jest dobrze ugruntowana i dostarcza protokołu do przekazywania danych, na przykład Protokołu Internetowego (IP). [0007] Fig. 1 szczegółowo przedstawia szereg połączonych ze sobą sieci i urządzeń, które pozwalają na telefoniczną (np. głosową) komunikację pomiędzy dwoma albo większą ilością urządzeń komunikacyjnych podłączonych do zestawu sieci i urządzeń. Połączone sieci i urządzenia obejmują Publiczną Komutowaną Sieć Telefoniczną (PSTN) 11, sieć protokołu VoIP (ang. Voice over Internet Protocol) 31 oraz sieć bezprzewodową 1. PSTN 11 jest zbiorem połączonych ze sobą publicznych sieci telefonicznych, zaprojektowanych przede wszystkim do komunikacji głosowej. Obejmuje również zbiór centrali abonenckich PBX, które zapewniają możliwość przełączania pomiędzy zbiorem telefonów. Centrale PBX są zwykle używane w biurach albo miasteczkach uniwersyteckich. Kiedy telefon jest zarejestrowany w sieci PBX, zwykle przypisywany mu jest identyfikator, na przykład numer wewnętrzny. Inni użytkownicy centrali PBX i PSTN u mogą połączyć się z telefonem przy użyciu odpowiedniego numeru wewnętrznego. [0009] Sieci bezprzewodowe 1 przesyłają informacje głosowe i dane do bezprzewodowych telefonów 60. Bezprzewodowe telefony są małymi, lekkimi urządzeniami, które komunikują się z innymi urządzeniami przekazując sygnały radiowe. Niestety, bezprzewodowa komunikacja telefoniczna wciąż jest droga, zwłaszcza w przypadku połączeń międzymiastowych i międzynarodowych. [00] Sieci VoIP 31 przekazują informacje głosowe i dane przez Protokół Internetowy. Pozwalają na darmowe, albo bardzo tanie przekazywanie sygnału głosowego z jednej lokalizacji do drugiej. Sieci VoIP 31 są również używane do zapewniania połączeń pośredniczących pomiędzy innymi sieciami komunikacyjnymi. Fig. 1 na przykład przedstawia sieć PSTN 11 komunikującą się z siecią bezprzewodową 1 przy pomocy sieci VoIP 31. Telefon wysyła sygnał głosowy do centrali PBX. Centrala PBX przekazuje sygnał do bramki PSTN/VoIP. Bramka PSTN/VoIP przekazuje sygnał do bezprzewodowej bramki VoIP 40. Bezprzewodowa bramka VoIP przekazuje sygnał do centrali dostępowej GMSC (ang. Gateway Mobile Switching Centre) 0. Centrala GMSC przesyła sygnał do docelowego telefonu bezprzewodowego 60. Niektóre pośredniczące połączenia nie są pokazane na tym schemacie przepływu sygnału. [0011] Sieć VoIP 31 umożliwia również połączenia głosowe pomiędzy obsługującymi protokół VoIP komputerami 3 i 4. Obsługujący protokół VoIP komputer 3 łączy się z

4 obsługującym protokół VoIP komputerem 4 przy użyciu identyfikatora sieciowego, takiego jak adres IP, nazwa użytkownika albo kod dostępowy. Po ustanowieniu połączenia, obsługujący protokół VoIP komputer 3, bezpośrednio lub pośrednio (przy użyciu serwera, niepokazanego na fig. 1), przekazuje cyfrowy sygnał głosowy przez sieć VoIP do obsługującego protokół VoIP komputera 4. W jednym wariancie, obsługujący protokół VoIP komputer 4 przetwarza sygnał cyfrowy z powrotem na analogowy i odtwarza go użytkownikowi. Niektóre pośredniczące połączenia nie są pokazane na tym schemacie przepływu sygnału. [0012] Wielu dostawców usług VoIP używa różnych od siebie protokołów komunikacji i różnego oprogramowania do przesyłania cyfrowego sygnału z jednego obsługującego protokół VoIP komputera do drugiego. W konsekwencji, jedna aplikacja VoIP może mieć trudności w komunikacji z drugą aplikacją VoIP, albo zupełnie nie być do niej zdolna. Przykładowo, użytkownik jednej sieci może mieć trudności w komunikacji z użytkownikiem innej sieci. [0013] Sieci VoIP 31 zapewniają również tani sposób ustanawiania połączeń głosowych pomiędzy komputerami obsługującymi protokół VoIP 3 a telefonami znajdującymi się w sieciach PSTN 11 i sieciach bezprzewodowych 1. Liczni dostawcy usług VoIP mostują połączenia pomiędzy sieciami VoIP, PSTN i bezprzewodowymi przez konwersję jednego protokołu komunikacji jednej sieci na protokół komunikacji innej. Przykładowo użytkownicy sieci VoIP płacą za opcjonalną możliwość dzwonienia z obsługującego protokół VoIP komputera do telefonów znajdujących się w sieci PSTN albo bezprzewodowej. Podobnie, niektórzy użytkownicy płacą za opcję odbierania połączeń głosowych z sieci PSTN albo bezprzewodowej przy pomocy swoich urządzeń telefonicznych VoIP. [0014] Kiedy połączenie z komputerem obsługującym protokół VoIP jest zainicjowane przez użytkownika sieci PSTN albo bezprzewodowej, sygnał musi być odpowiednio dostarczony do docelowego komputera obsługującego protokół VoIP. Zazwyczaj urządzenia telefoniczne sieci PSTN albo bezprzewodowej używają zwykłego numeru telefonu, który ostateczne zostaje przekonwertowany na adres odpowiedniego komputera obsługującego protokół VoIP. Adresem tym może być sieciowy adres IP, nazwa użytkownika, adres albo kod dostępu przypisany do komputera obsługującego protokół VoIP przez dostawcę usługi. [001] Jeden albo większa liczba ujawnionych tu wariantów zapewnia [0016] metodę ustanawiania połączenia pomiędzy pierwszym urządzeniem a drugim urządzeniem, obejmującą otrzymanie od pierwszego urządzenia żądania aktualizacji kontaktów, łącznie z informacją identyfikującą pierwszego użytkownika; w odpowiedzi na wspomniane żądanie aktualizacji kontaktów, przesłanie pierwszemu urządzeniu listy kontaktów związanych z informacją identyfikującą pierwszego użytkownika, przy czym wspomniana lista kontaktów zawiera identyfikator dla każdego kontaktu na liście kontaktów; odebranie od pierwszego urządzenia żądania połączenia podającego identyfikator przynajmniej jednego

5 kontaktu; mapowanie wspomnianego identyfikatora na adres drugiego urządzenia; i użycie wspomnianego adresu drugiego urządzenia by ustanowić połączenie pomiędzy pierwszym urządzeniem a drugim urządzeniem. [0017] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto weryfikuje żądanie aktualizacji listy kontaktów od pierwszego urządzenia. [0018] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto weryfikuje żądanie połączenia od pierwszego urządzenia. [0019] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto informuje pierwsze urządzenie o tym, które kontakty ze wspomnianej listy kontaktów są aktualnie dostępne. [00] Inne warianty odnoszą się do metody, w której informowanie o tym, które kontakty są aktualnie dostępne, obejmuje ponadto odnoszenie się do informacji o obecności wspomnianych kontaktów w celu określenia czy są dostępne. [0021] Inne warianty odnoszą się do metody obejmującej ponadto ustanowienie cyfrowego połączenia komunikacyjnego z pierwszym urządzeniem, przez które informacja o liście kontaktów jest przekazywana. [0022] Inne warianty odnoszą się do metody, w której ustanowienie wspomnianego cyfrowego połączenia komunikacyjnego z pierwszym urządzeniem obejmuje ustanowienie wspomnianego połączenia cyfrowego przez kanał kompatybilny z protokołem inicjowania sesji SIP (ang. session initiation protocol). [0023] Inne warianty odnoszą się do metody ustanawiającej ponadto głosowe połączenie komunikacyjne pomiędzy wspomnianym pierwszym i drugim urządzeniem. [0024] Inne warianty odnoszą się do metody, w której ustanowienie wspomnianego głosowego połączenia komunikacyjnego obejmuje ponadto ustanowienie głosowego połączenia komunikacyjnego przez kanał kompatybilny z protokołem SS7. [002] Inne warianty odnoszą się do metody, w której ustanowienie głosowego połączenia komunikacyjnego obejmuje ustanowienie głosowego połączenia komunikacyjnego przy użyciu standardowego protokołu komunikacji telefonicznej. [0026] Inne warianty odnoszą się do metody, w której pierwsze urządzenie zawiera urządzenie do bezprzewodowej komunikacji telefonicznej. [0027] Inne warianty odnoszą się do metody, w której drugie urządzenie zawiera urządzenie do komunikacji VoIP. [0028] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto koreluje wspomniany identyfikator kontaktu z adresem IP odpowiadającym drugiemu urządzeniu. [0029] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto koreluje wspomniany identyfikator kontaktu z numerem telefonu odpowiadającym drugiemu urządzeniu. [00] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto łączy przynajmniej dwie sieci, aby ustanowić wspomniane połączenie pomiędzy wspomnianym pierwszym a drugim

6 1 2 3 urządzeniem, przy czym wspomniane przynajmniej dwie sieci obejmują przynajmniej sieć PSTN. [0031] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto łączy przynajmniej dwie sieci, aby ustanowić wspomniane połączenie pomiędzy wspomnianym pierwszym i drugim urządzeniem, przy czym wspomniane przynajmniej dwie sieci obejmują przynajmniej sieć IP. [0032] Inne warianty odnoszą się do metody, która łączy ponadto przynajmniej dwie sieci, aby ustanowić wspomniane połączenie pomiędzy wspomnianym pierwszym a drugim urządzeniem, przy czym wspomniane przynajmniej dwie sieci obejmują przynajmniej sieć komunikacji komórkowej. [0033] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto aktualizuje wspomnianą listę kontaktów na serwerze połączonym z siecią komunikacyjną, która z kolei może być połączona z pierwszym urządzeniem. [0034] Inne warianty odnoszą się do metody, która ponadto aktualizuje wspomnianą listę kontaktów na serwerze połączonym z siecią komunikacyjną, która z kolei może być połączona z drugim urządzeniem. [003] Inne warianty odnoszą się do metody, w której ustanawianie wspomnianego połączenia obejmuje ponadto mostowanie połączenia pomiędzy pierwszą siecią kompatybilną z PSTN a drugą siecią kompatybilną z protokołem VoIP. [0036] Inne warianty odnoszą się do metody, która obejmuje ponadto utrzymanie wielu list kontaktowych odpowiadających pierwszemu użytkownikowi typu peer-to-peer pierwszego urządzenia, przy czym wspomniane wiele list kontaktowych przechowywanych jest w odpowiadających im wielu bazach danych, a każda baza danych zawiera odpowiadającą jej listę kontaktową. [0037] Inne warianty odnoszą się do metody, w której wspomniane wiele baz danych jest połączonych z wieloma serwerami. [0038] Inne warianty odnoszą się do metody obejmującej ponadto przekierowanie żądania połączenia do jednego albo wielu serwerów przystosowanych do obsługiwania komunikacji pomiędzy wspomnianym pierwszym i drugim urządzeniem. [0039] Inne warianty odnoszą się do metody obejmującej ponadto przekierowanie pakietów komunikacji głosowej wymienianych pomiędzy pierwszym a drugim urządzeniem przez przynajmniej jeden serwer połączony zarówno z pierwszą siecią, do której należy pierwsze urządzenie, jak i drugą siecią, do której należy drugie urządzenie. [0040] Inne warianty odnoszą się do metody, w której wspomniany przynajmniej jeden serwer komunikuje się ze wspomnianą pierwszą siecią przy użyciu pierwszego protokołu komunikacji i komunikuje się z drugą siecią przy użyciu drugiego protokołu komunikacji. [0041] Inne warianty odnoszą się do metody, która zapewnia komunikację pomiędzy pierwszym przenośnym urządzeniem do komunikacji a drugim przenośnym urządzeniem do komunikacji.

7 [0042] Jeszcze następne warianty odnoszą się do systemu ustanawiającego komunikację pomiędzy pierwszym urządzeniem a drugim urządzeniem, łącznie z portem komunikacyjnym przystosowanym do odbierania z pierwszego urządzenia żądania aktualizacji listy kontaktów łącznie z informacją identyfikującą pierwsze urządzenie; jednostką przechowującą dane, która przechowuje listę kontaktów skojarzoną z informacją identyfikującą pierwsze urządzenie, przy czym wspomniana lista kontaktów zawiera identyfikator dla każdego kontaktu na liście kontaktów; procesorem połączonym ze wspomnianym portem komunikacyjnym i połączonym ze wspomnianą jednostką przechowującą dane, który odbiera wspomniane żądanie aktualizacji listy kontaktów przez wspomniany port komunikacyjny i odpowiada na wspomniane żądanie aktualizacji listy kontaktów wysyłając informacje ze wspomnianej listy kontaktów do pierwszego urządzenia przy pomocy wspomnianego portu komunikacyjnego; przy czym wspomniany procesor jest ponadto przystosowany do odbierania od pierwszego urządzenia żądania połączenia przy pomocy wspomnianego portu komunikacyjnego, a żądanie połączenia identyfikuje przynajmniej jeden identyfikator kontaktu; przy czym wspomniany procesor jest ponadto przystosowany do kojarzenia wspomnianego identyfikatora kontaktu z adresem drugiego urządzenia; przy czym wspomniany procesor jest ponadto przystosowany do użycia wspomnianego adresu drugiego urządzenia do ustanowienia połączenia pomiędzy pierwszym a drugim urządzeniem. [0043] Inne warianty odnoszą się do systemu, w którym wspomniany procesor jest umieszczony na serwerze przystosowanym do komunikacji poprzez kanał komunikacji ze wspomnianym pierwszym i drugim urządzeniem. [0044] Inne warianty odnoszą się do systemu, w którym wspomniany procesor jest umieszony na serwerze przystosowanym do komunikacji ze wspomnianym pierwszym urządzeniem przez pierwszy kanał komunikacji i ze wspomnianym drugim urządzeniem przez drugi kanał komunikacji. [004] Inne warianty odnoszą się do systemu, w którym wspomniany pierwszy kanał komunikacji obejmuje bezprzewodową sieć a wspomniany drugi kanał komunikacji obejmuje sieć VoIP. [0046] Inne warianty odnoszą się do systemu, który zawiera ponadto drugi port komunikacyjny przystosowany do komunikacji ze wspomnianym drugim urządzeniem. [0047] Inne warianty odnoszą się do systemu, w którym wspomniany procesor zawiera serwer przeprowadzający pierwszy proces, który komunikuje się ze wspomnianym pierwszym urządzeniem przy użyciu pierwszego protokołu komunikacji i komunikuje się ze wspomnianym drugim urządzeniem przy użyciu drugiego protokołu komunikacji. [0048] Inne warianty odnoszą się do systemu, w którym procesor jest przystosowany do ustanawiania połączenia komunikacyjnego pomiędzy pierwszym, drugim i trzecim urządzeniem.

8 [0049] Inne warianty odnoszą się do systemu, który obejmuje ponadto strukturę danych przechowywaną na wspomnianym urządzeniu przechowującym dane, przy czym wspomniana struktura danych zawiera informacje odnoszące się do wspomnianych kontaktów, a ponadto informacje odnoszące się do stanu wspomnianych kontaktów. [000] Inne warianty odnoszą się do systemu, w którym wspomniany stan dotyczy stanu obecności w sieci. [001] Inne warianty odnoszą się do systemu, który zapewnia komunikację pomiędzy pierwszym przenośnym urządzeniem do komunikacji a drugim przenośnym urządzeniem do komunikacji. [002] Jeszcze inne warianty odnoszą się do systemu zapewniającego komunikację pomiędzy pierwszym urządzeniem podłączonym do sieci bezprzewodowej i drugim urządzeniem podłączonym do sieci transmitującej dane, obejmującym pierwszy komputer będący serwerem podłączony do wspomnianego pierwszego urządzenia przez przynajmniej wspomnianą sieć bezprzewodową przy użyciu protokołu komunikacji bezprzewodowej; pierwsze urządzenie do przechowywania danych, podłączone do wspomnianego pierwszego komputera będącego serwerem, mającego listę kontaktów odpowiadającą pierwszemu urządzeniu, wspomniana lista kontaktów obejmuje natomiast informacje dotyczące wielu kontaktów i odpowiada informacji identyfikującej pierwsze urządzenie; drugi komputer, podłączony do wspomnianego pierwszego komputera będącego serwerem przynajmniej przez sieć transmitującą dane i drugie urządzenie przechowujące dane, podłączone do wspomnianego drugiego komputera, przechowujące dane, których można użyć do ustanowienia połączenia komunikacyjnego pomiędzy wspomnianym pierwszym komputerem będącym serwerem a drugim komputerem; przy czym wspomniany drugi komputer jest również skonfigurowany tak, by mógł komunikować się z trzecim komputerem przy użyciu komunikacji przez protokół VoIP. [003] Liczne cechy i zalety niniejszego wynalazku albo wynalazków, jak również korzystne systemy i metody ich implementacji podane są poniżej. NA RYSUNKACH [004] Opisane tu wynalazki, tam gdzie było to pomocne, zostały częściowo opisane przez następujące figury, spośród których: fig. 1 ilustruje przykładową sieć i związane z nią urządzenie do komunikacji; fig. 2 ilustruje przykładową sieć i powiązane z nią urządzenie do komunikacji, służące do komunikacji przynajmniej pomiędzy pierwszym a drugim urządzeniem; fig. 3 ilustruje kolejną przykładową sieć i związane z nią urządzenie do komunikacji pomiędzy przynajmniej pierwszym a drugim urządzeniem; fig. 4 ilustruje przykładowy wariant do komunikacji peer-to-peer pomiędzy pierwszym telefonem a komputerem obsługującym protokół VoIP; fig. ilustruje przykładową sekwencję etapów w komunikacji przy użyciu systemu z fig. 4;

9 fig. 6 ilustruje przykładowy wariant systemu z serwerem mającym mapę znajomych i moduły weryfikacji i rejestracji; fig. 7 ilustruje przykładowy wariant systemu mający serwer i subserwer; fig. 8 ilustruje przykładową sekwencję etapów w komunikacji przy użyciu systemu z fig. 7; fig. 9 ilustruje przykładowy wariant systemu mającego komputer osobisty i osobisty router; fig. ilustruje przykładową sekwencję etapów w komunikacji przy użyciu systemu z fig. 9; fig. 11 ilustruje przykładowe komponenty systemu komputera osobistego według jednego albo większej ilości wariantów tu opisanych; fig. 12 ilustruje przykładową sekwencję etapów w komunikacji według jednego albo większej ilości wariantów tu opisanych; fig. 13 ilustruje przykładową sekwencję etapów w komunikacji według jeszcze innych opisanych tu wariantów; fig. 14 ilustruje przykładowy wariant systemu do komunikacji przy użyciu lokalnej sieci podłączonej do lokalnego komputera i lokalnej centrali PBX; zaś fig. 1 ilustruje przykładową sekwencję etapów w komunikacji przy użyciu systemu z fig. 14. SZCZEGÓŁÓWY OPIS WYNALAZKU [00] Metoda i urządzenie tu opisane odnoszą się zasadniczo do ustanawiania połączenia głosowego pomiędzy wieloma urządzeniami służącymi do komunikacji podłączonymi do sieci komunikacyjnych, a tym samym kojarzące dzwoniącego (który inicjuje połączenie) z odbierającym (który jest adresatem połączenia zainicjowanego przez dzwoniącego). [006] Użytkownicy wielu sieci komunikacyjnych, takich jak VoIP, PSTN i sieć bezprzewodowa używają wielu urządzeń służących do komunikacji, żeby komunikować się ze swoimi kontaktami. Przykładowo, komputer obsługujący protokół VoIP musi mieć dostęp do kontaktów z sieci VoIP, a telefon przenośny albo komórkowy jest używany do kontaktowania się z kontaktami w sieciach bezprzewodowej albo PSTN. Lista kontaktów przechowywana na jednym urządzeniu służącym do komunikacji, w niektórych przypadkach, nie jest dostępna dla innego urządzenia służącego do komunikacji. Na przykład żywa, albo aktywna albo dynamiczna lista kontaktów pokazująca które kontakty są w trybie online, a które nie (np. stan obecności) przechowywana na komputerze obsługującym protokół VoIP zazwyczaj nie jest dostępna dla urządzenia telefonicznego z sieci PSTN albo sieci bezprzewodowej. Liczne opisane tu warianty dostarczają dogodnego rozwiązania, które może zintegrować kontakty przechowywane na różnych urządzeniach służących do komunikacji i uczynić je dostępnymi z jednego urządzenia.

10 [007] Fig. 2 ilustruje system do ustanawiania i przeprowadzania komunikacji pomiędzy dwoma użytkownikami, którymi mogą być dwie osoby, U1 i U2, zgodnie z jednym albo większą ilością ujawnionych tu wariantów. Pierwsze urządzenie D1 będące własnością, albo obsługiwane przez użytkownika U1, które komunikuje się bezprzewodowo z bezprzewodowym punktem dostępu WAX przy pomocy bezprzewodowej częstotliwości komunikacyjnej albo kanału takich, jakich używają sieci komórkowe. Bezprzewodowy punkt dostępu WAX zawiera antenę i odbiornik/nadajnik zarówno jeśli chodzi o sprzęt jak i oprogramowanie, aby umożliwić wysyłanie informacji do bezprzewodowego urządzenia D1 jaki i odbierania informacji od niego. Bezprzewodowy punkt dostępu WAX jest podłączony do stacji bazowej BS. Stacja bazowa BS może być więc uznana za urządzenie komputerowe, albo urządzenie sieciowe, albo urządzenie komunikacyjne, albo serwer, zaś nazewnictwo użyte dla tego albo innych komponentów rozmaitych sieci tu opisanych nie jest ograniczające, i nie wyklucza innych form komponentów zapewniających taką samą albo równoważną funkcjonalność. [008] Stacja bazowa BS jest podłączona do serwera SVR, który może być dedykowanym serwerem komunikacyjnym mającym podłączony procesor i pamięć. Stacja bazowa BS i serwer SVR są bezpośrednio albo pośrednio ze sobą połączone i skonfigurowane tak, by wymieniać dane przez dogodny kanał, taki jak sieć GPRS (ang. General Packet Radio System) albo inny kanał komunikacji cyfrowej. [009] Stacja bazowa BS jest również podłączona do bramki medialnej MGW, takiej jak bramka medialna SIP. Stacja bazowa BS i bramka medialna MGW są tak urządzone i skonfigurowane, by wymieniać informacje przez protokół CS (ang. Circuit Switched) albo SS7. Bramka medialna MGW może w niektórych wariantach być bramką medialną SIP. [0060] Dodatkowo, bramka medialna MGW i serwer SVR są połączone ze sobą, bezpośrednio albo poprzez inne komponenty sieciowe, które nie są pokazane na figurze, tak że mogą się komunikować przy użyciu multipleksowania z podziałem czasu (TDM, ang. Time Domain Multiplexing) albo protokołu IP, albo innego dogodnego albo równoważnego protokołu. [0061] Serwer SVR jest podłączony przez protokół IP albo podobny, albo inny dogodny protokół z drugim urządzeniem D2. Serwer SVR i drugie urządzenie D2 mogą być typowo połączone przez jedną albo większą ilość gałęzi połączenia sieci internetowej a inne pośredniczące routery, bramki, serwery i komponenty sieciowe, które nie są pokazane na figurze mogą pośredniczyć pomiędzy serwerem SVR a urządzeniem D2. Użytkownik U2 jest właścicielem i/albo obsługuje drugie urządzenie D2. [0062] Kiedy system jest urządzony i skonfigurowany tak jak pokazano na przykładowych wariantach objętych przez fig. 2 albo tych, które są im funkcjonalnie równoważne, pomiędzy dwoma urządzeniami D1 i D2 i ich użytkownikami U1 i U2 może być ustanowiona i utrzymana komunikacja. Taka komunikacja może być zainicjowana przez

11 1 2 3 któregokolwiek użytkownika. Taka komunikacja może być zasadniczo głosowa (opierać się o mowę), przeprowadzana w czasie rzeczywistym albo w przybliżeniu rzeczywistym, tak że pomiędzy użytkownikami U1 i U2 możliwa jest konwersacja na żywo. Inne funkcje głosowych systemów komunikacyjnych, na przykład wiadomości głosowe, przesyłanie dalej, rozpoznawanie mowy, archiwizowanie itd., są możliwe do zastosowania z tym systemem i systemami na nim opartymi, mającymi pomocnicze, albo drugorzędne komponenty, spośród których nie wszystkie są pokazane na figurze, ale które mogą być zaadaptowane przez specjalistów rozumiejących obecny system i metody jego użytkowania. [0063] W jednym albo większej ilości wariantów, użytkownik U1 inicjuje komunikacje głosową (połączenie) z użytkownikiem U2. Użytkownik U1 jest więc dzwoniącym a użytkownik U2 odbierającym w tym scenariuszu. Sekwencja zaczyna się aktywnością pierwszego urządzenia D1. Aktywność ta może być uruchomieniem jakiejś cechy urządzenia D1, takiej jak przycisk, gałka, przełącznik, powierzchnia panelu dotykowego albo ekranu dotykowego, albo cecha oprogramowania. Aktywność może również stanowić albo zawierać polecenie głosowe, albo inne typy uruchamiania działania w urządzeniu D1, na przykład uruchomienie komendy w oprogramowaniu i/albo fizycznym komponencie urządzenia D1 na podstawie rozpoznawania mowy. [0064] Aktywność użytkownika U1 przystosowuje urządzenie D1 będące w bezprzewodowej łączności z bezprzewodowym punktem dostępu WAX do wymiany sygnałów i danych przez bezprzewodowe połączenie łączące D1 i WAX. W systemach komórkowych urządzenie D1 może być telefonem komórkowym wyposażonym w obsługę GPRS i może przeskakiwać z jednego bezprzewodowego punktu dostępu do drugiego, podczas gdy urządzenie jest transportowane albo przekazywane pomiędzy komórkami sieci. [006] Urządzenie D1 i/albo użytkownik U1 loguje się następnie na serwer SVR przez fragment ścieżki komunikacyjnej albo sieci pomiędzy urządzeniem D1 a serwerem SVR. Proces ten jest zasadniczo znany specjalistom z branży i zawiera jakikolwiek spośród wielu etapów weryfikacji, tak by serwer SVR mógł zidentyfikować urządzenie D1 i/albo jego użytkownika U1 na nadającym się do przyjęcia poziomie pewności. Może to obejmować sekwencję weryfikacji, przy której urządzenie D1 i/albo użytkownik U1 podają nazwę użytkownika albo hasło serwerowi SVR. Tożsamość urządzenia D1 może być również przekazana poprzez numer seryjny albo inny kodowany schemat związany z fizycznym urządzeniem albo jego oprogramowaniem, który identyfikuje procesor, klucz albo oprogramowanie albo inny symbol urządzenia D1. Serwer SVR może bezpośrednio podejrzeć rejestr weryfikacji powstały przy użyciu informacji od urządzenia D1/użytkownika U1, na przykład na tablicy podglądu albo przy użyciu serwera weryfikującego albo oprogramowania klienckiego znajdującego się na serwerze SVR, albo podłączonego do niego, albo dostępnego dla serwera SVR. [0066] Komunikacja pomiędzy urządzeniem D1 a serwerem SVR może być osiągnięta w ten sposób, że urządzenie D1 wybiera (nawiązując połączenie telefoniczne) określony

12 wcześniej numer telefonu, który jest odbierany przez bramkę medialną MGW przez proces, który jest zaprogramowany do przekazywania, trasowania albo mostowania tej komunikacji do serwera SVR. Powyższe może być uogólnione do przypadku innego niż tu opisany, w którym oprócz określonego numeru telefonu używane są kody identyfikacyjne. [0067] Serwer SVR może ponadto odbierać od urządzenia D1 żądanie aktualnej listy kontaktów, która należy do urządzenia D1 albo użytkownika U1. Oznacza to, jak opisano w innym miejscu tego dokumentu, że lista kontaktów odpowiadająca użytkownikowi U1 albo urządzeniu D1 może być przechowywana na serwerze SVR albo być dla niego dostępna, i może zmieniać się z czasem, być edytowalna i aktualizowalna. Urządzenie D1 może żądać listy kontaktów przy każdym logowaniu, może żądać listy kontaktów albo ściągać ją okresowo, albo na wyraźne żądanie użytkownika U1. Alternatywnie, lista kontaktów może być przesyłana przez serwer SVR do urządzenia D1 bez konieczności ściągania jej przez urządzenie D1 albo użytkownika U1 albo wysyłania przez nie żądania listy kontaktowej. Po zalogowaniu i weryfikacji, urządzenie D1 jest pozostawione z listą kontaktów albo informacją z serwera, która identyfikuje przynajmniej jeden kontakt i informacje kontaktowe odnoszące się do właściwości tego kontaktu. Informacją kontaktową może być na przykład imię, numer telefonu, adres, identyfikator sieciowy, albo inna informacja, a kontaktem może być osoba, albo grupa osób kojarzona wspólnie. [0068] W jednym albo większej ilości wariantów, lista kontaktów dostarczona urządzeniu D1 z serwera SVR odzwierciedla obecny albo w przybliżeniu obecny stan, taki jak stan obecności w sieci. Przykładowo więc, jeśli użytkownik U1 ma wiele kontaktów, albo znajomych na swojej liście kontaktów na serwerze SVR, stan łączności z siecią odzwierciedlający czy każdy z kontaktów jest podłączony do sieci, czy nie, może być aktualizowany i opisany w informacji przesłanej urządzeniu D1, jako część informacji na liście kontaktów. Przykładowo, specjalne pole z oznaczeniem ON/OFF albo cyfrą może wskazywać czy dany kontakt na liście kontaktów jest obecnie zalogowany do sieci i czy jest w związku z tym osiągalny dla użytkownika U1. Jeśli użytkownik nie jest zalogowany do sieci albo jego czy jej urządzenie D2 nie jest podłączone, wówczas może to wskazywać, że użytkownik U1 nie będzie mógł nawiązać połączenia z tym kontaktem. W niektórych szczególnych wariantach, użytkownik U1 jest powstrzymywany od próby kontaktu z innymi kontaktami, które nie są podłączone do sieci komunikacyjnej, na przykład przez wyszarzenie ich identyfikatorów na liście kontaktów wyświetlanej na urządzeniu D1. Jednym sposobem w jaki serwer SVR identyfikuje urządzenie D1 jest dostarczenie serwerowi SVR identyfikacji dzwoniącego wskazującej na źródło połączenia (D1). [0069] Aby nawiązać połączenie z innym użytkownikiem albo kontaktem, dzwoniący (U1) wybiera z listy kontaktów na urządzeniu D1, albo informacji odnoszących się do niej, jednego, albo więcej odbiorców. Użytkownik U1 może użyć przycisku, pokrętła, ekranu dotykowego, panelu dotykowego, obwodu rozpoznającego mowę i oprogramowania albo

13 innych środków, żeby przewijać listę kontaktów wyświetloną na urządzeniu D1 albo poruszać się po niej. Użytkownik U1 może następnie zaznaczyć jednego wybranego użytkownika, albo większą ilość użytkowników ze swojej listy kontaktowej widocznej na urządzeniu D1. Wybrany kontakt jest na ogół w postaci kodu alfanumerycznego niż w postaci cyfr arabskich, przy czym kodem alfanumerycznym może być imię, skrót albo pseudonim kontaktu. Dzwoniący U1 zasadniczo nie zna adresu sieciowego odbierającego U2. Dzwoniący U1 wysyła raczej nazwę odbierającego U2 (np. Pan Kowalski ) do sieci i do serwera SVR. Serwer SVR będący w sieci, kojarzy następnie kod alfanumeryczny użytkownika U2 z adresem sieciowym tego użytkownika przy użyciu tablicy podglądu, algorytmu, kodu, albo innej operacji na bazie danych albo konwersji, która pełni tą samą, albo równoważną funkcję. [0070] Kiedy w serwerze SVR nastąpi już skojarzenie w celu określenia adresu sieciowego odbierającego U2, wówczas serwer SVR może mostować połączenie pomiędzy urządzeniem D1 a urządzeniem D2. Urządzenie D2 jest zazwyczaj komputerem obsługującym protokół VoIP albo funkcjonalnie podobnym urządzeniem. W takim przypadku, komunikacja pomiędzy serwerem SVR a drugim urządzeniem D2 przeprowadzana jest przez protokół IP i zazwyczaj przez sieć internetową. Przy połączeniach korzystających z Internetu, proces, pakiety komunikacyjne i dane przesyłane do i z VoIP drugiego urządzenia D2 mogą być obsługiwane przez jedno albo więcej pośredniczących urządzeń, takich jak bramki, routery, mosty. [0071] Należy odnotować, że w przypadku gdy wymagane jest, by urządzenie albo komponent komunikowały się z więcej niż jednym typem urządzenia przy użyciu więcej niż jednego protokołu, wówczas urządzenie albo komponent mogą potrzebować ustanowić więcej niż jeden proces albo port, przy czym każdy port obsługuje komunikację z jednym ze wspomnianych wielu protokołów albo portów. Zatem na przykład w przypadku serwerów i bramek SVR i MGW pokazanych na figurze, urządzenia te komunikują się przynajmniej z portem i protokołem IP, jak również z telefonicznym (CS/SS7, GPRS/komunikacja cyfrowa) portem i protokołem. Ten aspekt jest zależny od konstrukcji i konfiguracji użytych komponentów i sieci i nie ma być pełnym opisem ogólnej natury systemu. [0072] Od momentu gdy serwer SVR zasadniczo ma informacje dotyczące punktów początkowego i docelowego komunikacji, możliwe jest użycie serwera SVR do otrzymania mostowania TDM do IP albo IP do IP albo innego rodzaju komunikacji mostującej pomiędzy dwoma albo większą ilością portów komunikacyjnych i związanymi z nimi protokołami. Oprogramowanie klienckie działające na jednym albo większej ilości komponentów systemu z figury może być użyte do nawiązania połączenia komunikacyjnego pomiędzy urządzeniami D1 i D2. [0073] Teraz w odniesieniu do figury 3, zilustrowany jest kolejny przykładowy wariant, który pozwala na komunikację pomiędzy dzwoniącym używającym urządzenia D1 a odbierającym używającym urządzenia D2.

14 [0074] System z figury 3 działa zasadniczo podobnie do tego z figury 2, pod względem natury komponentów, sieci i protokołów używanych do weryfikacji urządzeń i użytkowników i pod względem tego, że urządzenia są zaopatrzone w - i utrzymują - listę kontaktów (listę znajomych) jak również informację o stanie obecności albo obecności w sieci. Jednakże w wariancie pokazanym na figurze 3, zamiast mostowania informacji związanej z połączeniem głosowym przez serwer SVR, informacje związane z połączeniem głosowym (dane dot. mowy) są przesyłane przez bramkę medialną MGW. [007] Serwer SVR na fig. 3 wciąż sprawdza albo przywołuje listę kontaktów używaną do określenia adresu sieciowego na podstawie informacji alfanumerycznej (nazwy) przysłanej przez urządzenie dzwoniące. Jednakże tutaj serwer SVR jest zwolniony od przetwarzania komunikacji głosowej i stałego obciążenia przepustowości z nią związanego. Zamiast tego, serwer SVR jest informowany o zamiarze użytkownika by zadzwonić do odbierającego o określonej nazwie; serwer SVR określa następnie odpowiedni adres sieciowy odbierającego (na przykład adres IP) i dostarcza ten adres sieciowy do bramki medialnej MGW. Z kolei bramka medialna MGW, przy użyciu odebranego adresu sieciowego odbierającego ustanawia kanał komunikacji głosowej pomiędzy urządzeniami D1 i D2. [0076] Fig. 4 ilustruje system do łączenia dwóch urządzeń komunikacyjnych, który może być rozszerzony na więcej niż dwa urządzenia opierając się na takich samych zasadach jak opisano poniżej. Urządzenia mogą być uznane za równorzędne (połączenie peer-to-peer) i łączyć dwóch użytkowników albo subskrybentów, którzy chcą się komunikować, na przykład przy użyciu komunikacji głosowej. W tym wariancie, pierwszym urządzeniem komunikacyjnym jest telefon przystosowany do komunikacji przez sieć PSTN, a drugim urządzeniem komunikacyjnym jest komputer przystosowany do komunikacji przez telefoniczną sieć przy użyciu protokołu VoIP. [0077] Urządzenie do komunikacji peer-to-peer jest przewidziane do kontaktowania się z jakimikolwiek, albo wszystkimi typami urządzeń skonstruowanych do zapewniania komunikacji, zgodnie z metodami i systemami tu opisanymi i zauważa się, że istnieją rozmaite infrastruktury i protokoły komunikacyjne, które mogą być użyte jako fundament dla takiej komunikacji. Na przykład jednym typem urządzenia równorzędnego jest telefon. Telefon generalnie obejmują przewodowe i bezprzewodowe, albo przenośne, albo komórkowe, albo inne typy urządzeń, które transmitują i/albo odbierają informacje akustyczne, takie jak informacje związane z rozmową głosową. Współczesnymi telefonami, które mogą być zaadaptowane do użytku w niniejszym zastosowaniu są zarówno telefony analogowe jak i cyfrowe. Telefony mogą być połączone z siecią komunikacyjną przez połączenie skręconym przewodem, albo przez szybkie połączenie internetowe, albo przez komputer albo adapter mający na przykład interfejs USB dla telefonu. Połączenie może być również ustanowione przez pośredniczące adaptery, połączenia, serwery, koncentratory, albo przełączniki i routery. Na przykład telefon komórkowy komunikuje się z siecią przez odbieranie i transmitowanie

15 sygnałów przy użyciu bezprzewodowych sygnałów radiowych z i do stacji bazowej podłączonej do sieci komórkowej takich stacji bazowych. [0078] W odniesieniu do fig. 4, Pierwszy Telefon P2P łączy się z Serwerem 1 przez sieć PSTN 140 i nawiązuje komunikację przez komputer obsługujący VoIP 160. Połączenie pomiędzy Pierwszym Telefonem P2P a Serwerem 1 przez sieć PSTN 140 jest przeprowadzone zgodnie ze specyfikacją rozmaitych standardów stworzonych przez organizację ITU-T, na przykład łącznie z protokołami E.163/E.164, które określają procedurę łączenia się z numerem telefonu. Typowa gałąź połączenia w sieci PSTN obejmuje przekazanie ucyfrowionego (na przykład dla 8 khz) sygnału głosowego z i do Pierwszego Telefonu P2P i przełączenie ucyfrowionego sygnału przy użyciu Systemu Sygnalizacji nr 7 (SS7, nazywany czasem Systemem Sygnalizacji Wspólnym Kanałem nr 7) przez sieć telefoniczną. [0079] Układ zilustrowany na fig. 4 pozwala użytkownikowi telefonu, na przykład użytkownikowi telefonu komórkowego będącego Pierwszym Telefonem P2P, zalogować się na Serwer 1 i być zweryfikowanym. Pierwszy Telefon P2P może być wyposażony w zwyczajową cyfrową klawiaturę umożliwiającą przesyłanie w tym celu znaków alfanumerycznych albo symboli przez sieć telefoniczną. Przykładowo użytkownik Pierwszego Telefonu P2P wprowadza nazwę użytkownika i/albo hasło, które może być zweryfikowane i autoryzowane przez Serwer 1, który porównuje wprowadzoną informację autoryzującą albo identyfikującą Pierwszy Telefon P2P z zestawem informacji identyfikujących znanych subskrybentów przechowywanych na Serwerze 1 albo w bazie danych albo tablicy podglądu z nim powiązanej. Serwer 1 może również rozpoznawać przechowywany kod związany z fizycznym urządzeniem albo z jego oprogramowaniem albo informacje identyfikujące powiązane z Pierwszym Telefonem P2P, takie jak identyfikator dzwoniącego, karta SIM w przypadku telefonów komórkowych, numer seryjny procesora stanowiącego hardware telefonu albo numer seryjny licencji oprogramowania, który identyfikuje Pierwszy Telefon P2P wobec Serwera 1. [0080] Kiedy Serwer 1 zweryfikuje albo rozpozna tożsamość Pierwszego Telefonu, Serwer 1 jest przygotowany do zapewnienia komunikacji i powiązanych z nią usług Pierwszemu Telefonowi P2P, jak opisano w tym dokumencie, co będzie zrozumiałe dla specjalistów z branży. [0081] Jedną cechą i usługą oferowaną przez Serwer 1 może być przechowywanie, aktualizowanie, utrzymywanie i przekazywanie informacji z listy kontaktów klientowi. Listy kontaktów są znane z innych kontekstów i zastosowań komunikacyjnych, jako sposób na przechowywanie listy albo tablicy informacji odnoszących się do jednego albo większej ilości kontaktów. Kontakty mogą być indywidualnymi osobami albo jednostkami albo maszynami, z którymi użytkownik albo subskrybent czasami chce się komunikować i czyni to poprzez otwieranie listy kontaktów, aby odkryć i użyć informację związaną z tym jednym albo wieloma kontaktami, z którymi chce się skontaktować. Listy kontaktów zazwyczaj składają się z wielu

16 wpisów, przechowywanych zwykle na urządzeniu przechowującym dane takim jak pamięć komputera, taśma, albo media optyczne, w strukturze danych takiej jak baza danych. Do kontaktów i informacji kontaktowych w razie potrzeby może być uzyskiwany dostęp, mogą też w razie potrzeby być usuwane, edytowane, tworzone albo przeszukiwane. [0082] Informacje kontaktowe mogą obejmować zorganizowaną strukturę danych mającą wpisy związane z każdą jednostką albo osobą (kontaktem) na liście kontaktów. Wpisy mogą obejmować informacje kontaktowe takie jak nazwa kontaktu, numer telefonu, domowy adres pocztowy, adres pocztowy pracy, a w szczególności, w obecnym kontekście, może zawierać jeden albo więcej adresów sieciowych identyfikujących lokalizację w sieci, w której kontakt może być znaleziony. Jeszcze bardziej szczególnie, w obecnym kontekście, adres sieciowy może w jednoznaczny sposób identyfikować kontakt. Oznacza to, że kontakt może mieć przypisany adres sieciowy, którego nie mają żadne inne jednostki albo maszyny. Alternatywnie, kontakt może być skrótem do skontaktowania się z grupą osób, jednostek albo maszyn w taki sposób, że nawiązanie komunikacji z takim kontaktem skutkuje rozprowadzeniem komunikacji na wszystkich dostępnych członków grupy. Alternatywnie, kontakt może mieć adres sieciowy, który jest pseudo-jednoznaczny i może dotyczyć jakiegokolwiek urządzenia komunikacyjnego podłączonego do terminalu, który jest powiązany adresem sieciowym. Metody zakańczania połączeń komunikacyjnych różnią się między sobą, czasem naturą sprzętu i protokołów używanych dla danego kanału komunikacyjnego. [0083] Inna funkcją albo usługą oferowaną przez Serwer 1 może być ułatwianie ustanowienia, utrzymania albo obsługi połączenia komunikacyjnego pomiędzy dwoma równorzędnymi urządzeniami. Przykładowo Serwer 1 może ustanawiać komunikację, która mostuje pomiędzy siecią PSTN 140 a Siecią Transmitującą Dane 1. W niektórych wariantach realizowane jest to za pomocą dwóch portów komunikacyjnych przy Serwerze 1, jednego portu do wymiany informacji z siecią PSTN 140 przy użyciu pierwszego protokołu kompatybilnego z PSTN, takiego jak SS7, i drugiego portu do wymiany informacji z Siecią Transmitującą Dane 1 korzystającą z drugiego protokołu komunikacji, kompatybilnego z siecią transmitującą dane, takiego jak TCP będącego czasem komunikacją VoIP. [0084] Siecią Transmitującą Dane 1 może na przykład być Internet, a drugim protokołem kompatybilnym z siecią transmitującą dane może być na przykład protokół IP, albo pokrewny. Oprogramowanie klienckie, albo oprogramowanie serwera pracujące na procesorze i wykonujące instrukcję przechowywane na czytelnym dla komputera nośniku znajdującym się na Serwerze 1 albo podłączonym do niego może implementować komunikację przez porty komunikacyjne. Do połączenia sygnałów komunikacyjnych pomiędzy pierwszą siecią 140 (PSTN) a drugą siecią 1 (transmitującą dane) i informacji w nich zawartych może być użyty hardware albo software. [008] Według jednego albo większej ilości wariantów, Pierwszy Telefon P2P odbiera z Serwera 1 pełną albo częściową listę kontaktów albo informacje kontaktowe z

17 niego pochodzące. Informacja kontaktowa jest wyświetlana na telefonie Pierwszym Telefonie P2P w jakiś sposób pozwalający wybranie jednego albo kilku kontaktów do komunikacji. Na przykład informacje kontaktowe mogą być wyświetlone na ekranie albo innym urządzeniu wyświetlającym na Pierwszym Telefonie P2P, albo do niego podłączonym. Zazwyczaj użytkownik Pierwszego Telefonu P2P może widzieć albo słyszeć albo w inny sposób odbierać informację z listy kontaktów tak, jak została wyświetlona na Pierwszym Telefonie P2P. Użytkownik może wówczas użyć innego interfejsu, takiego jak klawiatura, myszka, joystick, ekran dotykowy, urządzenie wejścia aktywowane głosem, albo inne urządzenie wejścia, aby wybrać jeden albo więcej kontaktów z wyświetlonej listy, w celu nawiązania połączenia. Podobnie, w przypadku połączeń przychodzących odbieranych przez Pierwszy Telefon P2P, użytkownik może określić tożsamość dzwoniącego związaną z listą kontaktów. [0086] Zasadniczo można przyjąć, że informacje kontaktowe powiązane z dzwoniącym i odbierającym są przechowywane na Serwerze 1 na liście kontaktów serwera i na serwerowej liście kontaktów na Pierwszym Telefonie P2P w wersji przenośnej listy kontaktowej, która jest z nimi powiązana. [0087] Serwer 1 jest zaprojektowany i skonfigurowany tak, by rozpoznawał sygnał żądania połączenia z Pierwszego Telefonu P2P. Żądanie połączenia zawiera identyfikator kontaktu albo informacje identyfikujące jeden albo więcej kontaktów z listy kontaktów na Serwerze 1. Sygnał żądania połączenia może być przesłany do Serwera 1 z Pierwszego Telefonu P2P przez jakikolwiek środek komunikacji nawiązanej pomiędzy Serwerem 1 i Pierwszym Telefonem P2P, na przykład sygnalizację tonową DTMF transmitowaną przez kanał głosowy albo sygnalizacją DTMR z poza pasma częstotliwości, albo przez niezależną ścieżkę komunikacji danych, albo przez pakietowe przesyłanie danych GPRS użytkowane w połączeniu z mechanizmem synchronizującym opisanym później. Sygnał żądania połączenia informuje program uruchomiony na serwerze 1, że użytkownik Pierwszego Telefonu P2P chce nawiązać połączenie z wybranym kontaktem albo kontaktami z listy kontaktów. [0088] Serwer 1 jest również zaprojektowany i skonfigurowany tak, by reagował na sygnał żądania połączenia wyszukaniem adresu dla wskazanego w żądaniu połączenia kontaktu albo kontaktów. W niektórych wariantach adres jest adresem SIP i jest przewidziany do komunikacji typu SIP przynajmniej pomiędzy Serwerem 1 a Komputerem obsługującym VoIP 160. Kiedy Serwer 1 i pożądany Komputer obsługujący VoIP 160 są połączone przez Sieć Transmitującą Dane 1, może mieć miejsce mostowanie przez Serwer 1 komunikacji pomiędzy Pierwszym Telefonem P2P a Komputerem obsługującym VoIP 160. Ten system i metoda połączenia pierwszego urządzenia (Pierwszego Telefonu P2P ) i drugiego urządzenia (Komputera obsługującego VoIP 160) przez Serwer 1 jest zasadniczo uznana za połączenie bezpośrednie, chociaż jest zrozumiałe, że pomiędzy wymienionymi powyżej podstawowymi komponentami pośredniczyć będzie zazwyczaj szereg pośredniczących

18 urządzeń, oprogramowania, i interfejsów sieciowych, aby ustanowić praktyczne połączenie komunikacyjne pomiędzy pierwszym a drugim urządzeniem, jak omówiono to tutaj i jak jest to znane specjalistom w branży. [0089] Inny system i metoda połączenia pierwszego i drugiego urządzenia, określane zasadniczo jako połączenie pośrednie mogą również zostać użyte zgodnie z fig. 4. W tych wariantach Serwer 1 łączy się z Pierwszym telefonem P2P z Pierwszym Komputerem P2P 0. Pierwszy Komputer P2P 0 łączy sie zaś z komputerem obsługującym protokół VoIP 160. Zgodnie z powyższym, zarówno Serwer 1 i Pierwszy Komputer P2P 0 są użyte do nawiązania połączenia pomiędzy Pierwszym Telefonem P2P a komputerem obsługującym protokół VoIP 160. Tutaj Pierwszy Komputer P2P 0 może należeć do tej samej jednostki albo użytkownika, co Pierwszy Telefon P2P i może zawierać albo mieć dostęp do kodów albo danych wymaganych do ustanowienia udanej komunikacji pomiędzy pierwszym a drugim urządzeniem. [0090] Ustanowienie komunikacji pomiędzy pierwszym a drugim urządzeniem może być osiągnięte przez podążanie etapami opisanymi na fig.. Etapy te nie muszą koniecznie być wykonane w tej samej kolejności co pokazana, a w niektórych wariantach poza zilustrowanymi etapami mogą być wykonywane dodatkowe etapy, albo niektóre zilustrowane etapy mogą być w poszczególnych przypadkach połączone albo usunięte. [0091] W etapie 601 użytkownik pierwszego komputera P2P 0 umieszcza listę kontaktów (znajomych) z pierwszego komputera P2P 0 na serwerze 1. Ta lista kontaktów łączy informacje identyfikujące kontaktów (imię, nazwisko albo pseudonim użytkownika) z adresem sieciowym kontaktu i jego kodem dostępu. W jednym wariancie, kodem dostępu każdego kontaktu jest unikalny identyfikator, przypisany do każdego kontaktu. Komputer pierwszego P2P 0 może być podłączony do sieci i podłączony do serwera 1, umieszczenie listy kontaktów, które jest wykonywane przez pierwszy komputer P2P 0 może być alternatywnie wykonane przy użyci serwera 1. [0092] W etapie 602, użytkownik pierwszego telefonu P2P wysyła do serwera 1 nazwę kontaktu i odpowiadający jej kod dostępu, w jednoznaczny sposób identyfikujące pierwszy telefon P2P, taki jak przypisany identyfikator sesji albo w innym wariancie identyfikator dzwoniącego. [0093] W etapie 603 użytkownik pierwszego telefonu P2P łączy się z serwerem 1 przez sieć PSTN 140. Po ustanowieniu połączenia, w jednym wariancie, serwer 1 dostarcza użytkownikowi tonowe albo głosowe menu. W innym wariancie żaden dźwięk nie jest transmitowany, ale serwer 1 czeka w ciszy na sygnalizację tonową DTMF. W jeszcze innym wariancie nie jest dostarczone ani menu głosowe, ani tonowe. [0094] W etapie 60 użytkownik pierwszego telefonu P2P wysyła kod dostępu kontaktu, jednoznacznie identyfikujący kontakt, do Serwera 1. W alternatywnym wariancie

19 kod dostępu kontaktu jest określony przez analizę identyfikatora dzwoniącego identyfikującego Pierwszy Telefon P2P i nazwę kontaktu wysłaną w etapie 602. [009] W etapie 607 Serwer 1 określa czy może się połączyć z komputerem obsługującym VoIP zidentyfikowanym na podstawie kodu dostępu kontaktu. Jeśli taka kombinacja jest możliwa, przeprowadzany jest etap 609. Jeśli taka kombinacja nie jest możliwa, przeprowadzany jest etap 611. [0096] W etapie 609 Serwer 1 łączy się z komputerem obsługującym protokół VoIP 160. [0097] W etapie 611 Serwer 1 przesyła dalej żądanie połączenia, łącznie z kodem dostępu kontaktu, do Pierwszego Komputera P2P 0. [0098] W etapie 613 Pierwszy Komputer P2P 0 łączy się z Pierwszym Telefonem P2P. [0099] W etapie 61 Pierwszy Komputer P2P 0, na podstawie otrzymanego z Serwera 1 albo odczytanego kodu dostępu kontaktu, łączy się z Komputerem obsługującym VoIP 160. [00] W etapie 617 Pierwszy Komputer P2P 0 mostuje połączenie pomiędzy Komputerem obsługującym Protokół VoIP 160 a Pierwszym Telefonem P2P. [01] Pierwszy Telefon P2P ustanawia połączenie z Serwerem 1 przy użyciu sieci PSTN. Użytkownik Pierwszego Telefonu P2P, z pomocą oprogramowania uruchomionego na Pierwszym Telefonie P2P wybiera pewien kontakt i wysyła informacje kontaktowe do Serwera 1. [02] W jednym wariancie Serwer 1 jest zdolny do komunikacji z członkami sieci PSTN 140, jak również z członkami Sieci Wymiany Danych 1. W tym wariancie, Serwer 1 łączy się z dwoma urządzeniami równocześnie (Pierwszym Telefonem P2P i Komputerem obsługującym Protokół VoIP 160). Kiedy oba połączenia są już nawiązane, Serwer 1 mostuje je, tworząc kanał komunikacyjny pomiędzy Pierwszym Telefonem P2P a komputerem obsługującym protokół VoIP 160. [03] W jednym wariancie Serwer 1 odbiera kod dostępu kontaktu od Pierwszego Telefonu P2P. Serwer 1 identyfikuje użytkownika Pierwszego Telefonu P2P albo przez użycie identyfikatora dzwoniącego, albo informacji potrzebnych do logowania, dostarczonych przez Pierwszy Telefon P2P. W jednym wariancie Serwer 1 używa kodu dostępu kontaktu i informacji użytkownika, aby przywołać zapis kontaktu z bazy danych listy kontaktów (albo jakiegokolwiek innego systemu przechowującego zapisy, takiego jak plik tekstowy, albo arkusz kalkulacyjny). Serwer 1 używa adresu sieciowego komputera obsługującego protokół VoIP 160, przechowywanego w zapisie kontaktu, aby nawiązać połączenie z tym urządzeniem. [04] W jednym wariancie Serwer 1 informuje Pierwszy Komputer P2P 0, że Pierwszy Telefon P2P zażądał komunikacji z kontaktem zidentyfikowanym przez kod

20 dostępu kontaktu. W tym wariancie Serwer 1 może również przesłać dalej informacje dające dostęp do kontaktu do Pierwszego Komputera P2P 0. [0] W jednym wariancie Pierwszy Komputer P2P 0 używa informacje adresowe kontaktu, aby ustanowić połączenie z komputerem obsługującym protokół VoIP 160 przez Sieć Transmitującą Dane 1. Po nawiązaniu połączenia z komputerem obsługującym protokół VoIP 160 Pierwszy Komputer P2P 0 mostuje połączenie pomiędzy komputerem obsługującym protokół VoIP 160 a Pierwszym Telefonem P2P. [06] Jeden aspekt niniejszego wynalazku powala użytkownikom zintegrować wiele list kontaktów przechowywanych na wielu urządzeniach. Zasadniczo listy kontaktów kojarzą informacje kontaktowe (nazwa kontaktu, alias, itd.) z adresem sieciowym kontaktu. Na przykład lista kontaktów przechowywana na telefonie komórkowym może kojarzyć kontakt Jan Kowalski z numerem telefonu Podobnie lista kontaktów przechowywana na urządzeniu obsługującym protokół VoIP może kojarzyć kontakt Kowalski z adresem IP ". [07] Użytkownicy urządzeń VoIP, PSTN i bezprzewodowych zasadniczo utrzymują osobne listy kontaktów na każdym urządzeniu służącym do komunikacji. Lista kontaktów przechowywana na jednym urządzeniu czasami nie może być dostępna dla innego. Na przykład lista kontaktów przechowywana na komputerze obsługującym protokół VoIP nie jest dostępna dla użytkownika telefonu bezprzewodowego. Podobnie lista kontaktów przechowywana na komputerze obsługującym protokół VoIP 160 jest często niedostępna dla innego komputera obsługującego protokół VoIP. W jednym wariancie informacje z list kontaktowych z wielu urządzeń mogą być zgromadzone w tablicy bazy danych o następujących polach: IDENTYFIKATOR_UŻYTKOWNIKA, IDENTYFIKATOR_KONTAKTU, NAZWA_KONTAKTU, ADRES_KONTAKTU, i IDENTYFIKATOR_SIECIOWY. [08] W ramach przykładu, pole IDENTYFIKATOR_UŻYTKOWNIKA jednoznacznie identyfikuje użytkownika, do którego każdy wpis danych kontaktu należy. Tak więc IDENTYFIKATOR_UŻYTKOWNIKA 1 może być powiązany z IDENTYFIKATOREM_KONTAKTU 1 i IDENTYFIKATOREM_KONTAKTU 2. Podobnie IDENTYFIKATOR_UŻYTKOWNIKA 2 może być skojarzony z IDENTYFIKATOREM_KONTAKTU 3 i IDENTYFIKATOREM_KONTAKTU 4. [09] IDENTYFIKATOR_KONTAKTU jednoznacznie identyfikuje każdy wpis danych kontaktu. NAZWA_KONTAKTU przechowuje informację o imieniu i nazwisku kontaktu, które mogą być rozpoznane przez użytkownika. W innych wariantach informacja ta może być przechowywana w wielu polach, takich jak IMIĘ_KONTAKTU, NAZWISKO_KONTAKTU, itd. [01] Pole ADRES_KONTAKTU przechowuje adres sieciowy kontaktu. Na przykład IDENTYFIKATOR_KONTAKTU 1 może być skojarzony z przykładowym ADRESEM_KONTAKTU Podobnie, IDENTYFIKATOR_KONTAKTU 2 może być skojarzony z przykładowym ADRESEM_KONTAKTU