2. umarza postępowanie administracyjne,

Transkrypt

1 II SA/Gd 593/18, Pojęcie rażącego naruszenia prawa. - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku LEX nr Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2019 r. II SA/Gd 593/18 Pojęcie rażącego naruszenia prawa. TEZA aktualna Nie każde - nawet oczywiste - naruszenie prawa może być uznane za rażące, jak również nie ma decydującego znaczenia jaki przepis został naruszony. Rozstrzygające dla uznania naruszenia prawa za rażące jest to, że rodzaj tego naruszenia i jego skutki powodują, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako rozstrzygnięcie wydane przez organy praworządnego państwa. UZASADNIENIE Skład orzekający Przewodniczący: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok (spr.). Sędziowie WSA: Mariola Jaroszewska, Asesor Magdalena Dobek-Rak. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2019 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 sierpnia 2018 r. nr (...) w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie przeniesienia w części decyzji o warunkach zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. umarza postępowanie administracyjne, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. Uzasadnienie faktyczne A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 sierpnia 2018 r., stwierdzającą nieważność decyzji Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r., wydaną w przedmiocie przeniesienia w części na A. Ż. decyzji Wójta Gminy z dnia 14 września 2009 r. o warunkach zabudowy w części dotyczącej działki nr (...), powstałej z podziału działki nr (...) położonej w miejscowości S.

2 Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy: Decyzją Wójta Gminy o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 14 września 2009 r. ustalono warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla działki nr (...) położonej w S., gm. P. Na podstawie decyzji ostatecznej Wójta Gminy z dnia 21 stycznia 2010 r. zatwierdzającej projekt podziału działki nr (...), dokonano podziału geodezyjnego działki (...) i wydzielono m.in. działkę nr (...), której dotyczy wniosek. A. Ż. w dniu 14 sierpnia 2017 r., w związku z nabyciem przez nią działki nr (...) położonej w miejscowości S. (akt notarialny rep. A nr (...) z dnia 10 sierpnia 2017 r.), zwróciła się do Wójta Gminy z wnioskiem o przepisanie decyzji z dnia 14 września 2009 r., ustalającej warunki zabudowy dla działki nr (...) położonej w S. z A. na wnioskodawcę. A. w piśmie z dnia 10 sierpnia 2017 r. oraz we wniosku z dnia 14 sierpnia 2017 r., wyraziła zgodę na przepisanie przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie dotyczącym działki nr (...), położonej w S., na nowego właściciela. Decyzją z 1 września 2017 r. Wójt Gminy przeniósł ustalenia decyzji Wójta Gminy o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z 14 września 2009 r. na A. Ż. w części dotyczącej działki nr (...). W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazał, że decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydaje się dla terenu (obszar gruntu), przy czym częścią składową tej decyzji jest załącznik graficzny w postaci mapy terenu objętego decyzją. Jednocześnie Wójt wyjaśnił, że z art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 199 z późn. zm.) wynika powiązanie decyzji z konkretnym obszarem i konkretnym zagospodarowaniem terenu, a nie z osobą właściciela terenu lub z osobą, na którą wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W dniu 30 stycznia 2018 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynęło pismo Starosty dotyczące wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r. W odpowiedzi skarżąca Spółka pismem z 16 sierpnia 2018 r. wniosła o umorzenie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy z 1 września 2017 r., ewentualnie o przesłuchanie świadków i przeprowadzenie wizji lokalnej terenów dotyczących innych postępowań administracyjnych. Wskazała w nim również, że Starosta od 12 lat wydawał pozwolenia na budowę w oparciu m.in. o objęte niniejszym wnioskiem decyzje o warunkach zabudowy i organ ten nie miał wątpliwości zarówno co do ich treści jak i merytorycznej poprawności. Samorządowe Kolegium Odwoławcze kontrolując w trybie nadzwyczajnym decyzję Wójta Gminy z 1 września 2017 r., decyzją z 28 sierpnia 2018 r. stwierdziło jej nieważność. Wskazało, że jest ona dotknięta przesłanką wymienioną w art pkt 2 k.p.a. - tzn. rażącym naruszeniem prawa, natomiast wnioski i argumenty zawarte w piśmie Spółki z 16 sierpnia 2018 r. nie mają wpływu na rozstrzygnięcie. Kolegium w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśniło dodatkowo, że w sprawie nie wystąpiły nieodwracalne skutki prawne uniemożliwiające stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji Wójta Gminy z 1 września 2017 r. W sferze prawnej decyzja o

3 warunkach zabudowy (nawet taka, w następstwie której wydano decyzję o pozwoleniu na budowę i zrealizowano inwestycję) nie wywołuje bowiem nieodwracalnych skutków prawnych, skoro istnieje możliwość stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę jako decyzji zależnej. Kolegium wskazało, że przeniesienie decyzji o warunkach na inny podmiot powoduje, że wstępuje on we wszystkie prawa i obowiązki, które z pierwotnej decyzji o warunkach zabudowy wynikały dla jej poprzedniego adresata. W konsekwencji staje się on adresatem wydanej uprzednio decyzji ustalającej warunki zabudowy, a więc podmiotem, na którego rzecz decyzja ustalająca warunki zabudowy została wydana. Dlatego też w ocenie organu nie ma prawnej możliwości przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy tylko co do części planowanego przedsięwzięcia i do części terenu, w stosunku do którego wydano decyzję o warunkach zabudowy. Według Kolegium takie orzeczenie pozostaje bowiem w sprzeczności z warunkami przeniesienia decyzji opisanymi w art. 63 ust. 5 ustawy, gdyż brak przyjęcia przez następcę prawnego adresata pierwotnej decyzji wszystkich warunków w niej zawartych. Decyzja o warunkach zabudowy w świetle treści przepisu art. 63 ust. 5 ustawy może być przeniesiona jedynie w takiej postaci, w jakiej została wydana oraz musi się odnosić do całości terenu objętego pierwotną decyzją. Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się A. W treści skargi wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz umorzenie postępowania administracyjnego wszczętego z urzędu w przedmiocie stwierdzenia nieważności z uwagi na jego bezprzedmiotowość. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez bezzasadne uznanie, że nastąpiło rażące naruszenie prawa w rozumieniu art pkt 2 k.p.a. tj. art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przepis ten zabrania dokonywania zmian podmiotowych, polegających na przenoszeniu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na nowego właściciela części terenu objętego pierwotną decyzją, a zarazem na następcę prawnego podmiotu, na rzecz którego wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Skarżąca wskazała, że organ błędnie zrównał pojęcie "obszaru" oraz "terenu", którego dotyczy decyzja o warunkach zabudowy z pojęciem "warunki" zawarte w decyzji, co w rezultacie doprowadziło do błędnego wniosku, że zmiana w zakresie oznaczenia ewidencyjnego obszaru uniemożliwia przyjęcie na siebie warunków decyzji prowadząc do niezachowania tożsamości przedmiotu postępowania. Strona skarżąca wskazała także na naruszenie art pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 8 1 i 2 k.p.a. i w zw. z art k.p.a., w zw. art k.p.a. i art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez naruszenie trwałości decyzji administracyjnych, polegające na błędnym uznaniu, że decyzja Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r. w sposób rażący narusza prawo. Skarżąca wskazała, że decyzja wydana w trybie art. 63 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ma charakter deklaratoryjny i nie tworzy nowego stanu prawnego dla następcy prawnego właściciela nieruchomości, na rzecz którego wydano decyzję o warunkach zabudowy. Kolejnym zarzutem skargi jest naruszenie art k.p.a., art. 76 k.p.a., art i 3

4 k.p.a., art k.p.a. w zw. z art. 107 k.p.a. w zw. z art. 8 1 i 2 k.p.a., art k.p.a. - ponieważ w ocenie skarżącej nie przeprowadzono oraz nie rozpoznano wniosków dowodowych strony wskazanych w piśmie z 16 sierpnia 2018 r. pkt 2 ppkt. 1-4 str. 1-3; tym samym nie zbadano materiału dowodowego wnioskowanego przez skarżącą, co doprowadziło do błędnego ustalenia, iż nastąpiło rażące naruszenie prawa. W uzasadnieniu skargi Spółka podkreśliła, że zbycie części terenu objętego decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie powoduje jej wygaśnięcia i decyzja ta obowiązuje nadal, mimo zmiany w zakresie prawa własności co do całości lub części terenu (obszaru) objętego pierwotną treścią decyzji. Zatem decyzja Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r. ma jedynie charakter deklaratoryjny i nie tworzy nowego stanu prawnego, a jedynie potwierdza dopuszczalny sposób zagospodarowania terenu po zmianach podmiotowych. W ocenie skarżącej Gmina wydała prawidłową decyzję, zgodną z ukształtowaną praktyką w zakresie przenoszenia decyzji na podstawie art. 63 ust. 5 ustawy o planowaniu co do części terenu objętego decyzją pierwotną, jak i Starostwa Powiatowego w zakresie wydawanych na tej podstawie pozwoleń na budowie. Ponadto skarżąca podkreśliła, że zbycie terenu objętego decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie powoduje wygaśnięcia tej decyzji, skoro zaś można przenieść ją w odniesieniu do całego terenu nią objętego, to można w konkretnych okolicznościach sprawy, przenieść ją także w odniesieniu do części terenu nią objętego wg. zasady skoro można więcej to można i mniej. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Kolegium wyjaśniło, że w zaskarżonej decyzji przedstawiło motywy swojego rozstrzygnięcia i podtrzymuje stanowisko tam zawarte. W odpowiedzi na zarzuty podniesione w skardze wyjaśniło, że nie mogą mieć one wpływu na wynik sprawy. W ocenie Kolegium nie ma bowiem prawnej możliwości przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy tylko do części planowanego przedsięwzięcia i do części terenu, w stosunku do którego wydano decyzję o warunkach zabudowy. Takie orzeczenie pozostaje bowiem w sprzeczności z warunkami przeniesienia decyzji opisanymi w art. 63 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Uzasadnienie prawne Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje. Zgodnie z art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Na podstawie art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla ten akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art pkt 1 p.p.s.a.

5 Oceniając zaskarżoną decyzję z punktu widzenia wskazanych kryteriów WSA w Gdańsku uznał, że została ona wydane z naruszeniem prawa, a skarga jest zasadna. Powodem podjęcia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawie art pkt 2 k.p.a. było stwierdzenie przez Kolegium procedujące w trybie nadzoru z urzędu, że decyzja Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r., przenosząca w części ostateczną decyzję tego organu z dnia 14 września czerwca 2009 r. w przedmiocie warunków zabudowy w zakresie dotyczącym działki nr (...) na jej aktualna właścicielkę, wydana została z rażącym naruszeniem prawa, a stosownie do treści art pkt 2 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji Kolegium za rażące naruszenie prawa uznało rażącą sprzeczność przedmiotowej decyzji przepisem z art. 63 ust. 5 u.p.z.p. i innymi unormowaniami u.p.z.p., która to ustawa wyklucza możliwość przeniesienia decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu w części na nowy podmiot. Należy podkreślić, że nie każde - nawet oczywiste - naruszenie prawa może być uznane za rażące, jak również nie ma decydującego znaczenia jaki przepis został naruszony. Rozstrzygające dla uznania naruszenia prawa za rażące jest to, że rodzaj tego naruszenia i jego skutki powodują, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako rozstrzygnięcie wydane przez organy praworządnego państwa (tak też w wyrokach NSA: z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt II GSK 725/10, LEX nr ; z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt II OSK 1046/10, LEX nr ). Tak więc stwierdzone naruszenie prawa powinno mieć znacznie większą wagę, aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej (wyrok NSA z dnia 17 września 1997 r., sygn. akt III SA 1425/96, "Poradnik VAT" 1998, nr 3, s. 24; wyrok SN z dnia 20 czerwca 1995 r., sygn. akt III ARN 22/95, OSNAPiUS 1995, Nr 24, poz. 297; wyrok NSA z dnia 11 maja 1994 r., III SA 1705/93, "Wspólnota" 1994, nr 42, s. 16). Dodatkowo za kryterium rażącego naruszenia prawa w rozumieniu cytowanego przepisu są również niemożliwe do zaakceptowania społeczno-gospodarcze skutki wywołane wadliwą decyzją (por. wyrok NSA z dnia 28 września 2016 r., sygn. II OSK 450/15, wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 2006/15 dostępne w CBOSA). Kierując się ugruntowaną wykładnią przepisu art pkt 2 k.p.a. oraz mając na uwadze zasadę stabilności decyzji ostatecznych statuowaną w art k.p.a. Sąd zważył, że analizowana decyzja Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r., nie jest dotknięta wadami tej kategorii, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Analizując kolejne przywoływane przez Kolegium argumenty i dokonane ustalenia wskazać należy, że nabywca nieruchomości -A. Ż. złożyła wniosek na podstawie art. 63 ust. 5 u.p.z.p., składając oświadczenie zgodne z treścią tego przepisu, że przyjmują wszystkie ustalenia zawarte w decyzji o warunkach zabudowy z dnia 14 września 2009 r. Była już wówczas właścicielką działki budowlanej nr (...), powstałej wskutek podziału zatwierdzonego decyzją Wójta z dnia 21 stycznia 2010 r. działki (...). Z kolei zgodę na przeniesienie uprawnień z decyzji z dnia 14 września 2009 r. ale tylko w zakresie działki nr (...) wyraziła A., która była adresatem decyzji o warunkach zabudowy. W dniu 1 września 2017 r. Wójt Gminy wydał decyzję stanowiącą rozpoznanie złożonego

6 wniosku, zgodnie z którą postanowił przenieść ustalenia ostatecznej decyzji z dnia 14 września 2009 r. o warunkach zabudowy i sposobie zagospodarowania terenu działki nr (...), położonej w miejscowości S., gmina P., ustalone dla A., w części dotyczącej działki (...) na A. Ż., zmienić oznaczenie działki (...) w części dotyczącej przeniesienia uprawnień na A. Ż. z działki (...) na działkę oznaczoną nr (...), oraz wskazał że pozostałe ustalenia decyzji o warunkach zabudowy pozostały bez zmian. Jako podstawę prawną decyzji Wójt Gminy podał przepisy art. 63 ust. 5 u.p.z.p. Według tego przepisu organ, który wydał decyzję, o której mowa w art. 59 ust. 1, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji, a stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane jej przeniesienie. Należy zauważyć pewną sprzeczność intencji stron w związku z wnioskiem o przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy, gdyż jak to wynika z ustaleń Kolegium potwierdzonych materiałem dowodowym żądanie obejmowało zgodę na przeniesienie wszystkich warunków ustalonych decyzją o warunkach zabudowy z dnia 14 września 2009 r., a oświadczenie Spółki wyrażające zgodę obejmowało jedynie zakres dotyczący powstałej w wyniku podziału działki nr (...). Niemniej ta wadliwość miałaby znaczenie tylko w przypadku kontroli instancyjnej przedmiotowej decyzji. W sytuacji natomiast, gdy decyzja stała się ostateczna można stwierdzić, że intencją obu stron było właśnie przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy w części obejmującej działkę nr (...), a w każdym razie uchybienia w postępowaniu w tym zakresie również nie noszą znamiona rażącego. Biorąc pod uwagę, że analizowana decyzja stanowiła przeniesienie w części decyzji o warunkach zabudowy w trybie art. 63 ust. 5 u.p.z.p. rozważyć należało - czy w tym zakresie pozostawała ona w rażącej sprzeczności z unormowaniem zawartym w art. 63 ust. 5 i pozostałymi przepisami u.p.z.p. Nie można przy tym odmówić słuszności Kolegium, że w przepisach u.p.z.p. nie wskazano wprost na możliwość przeniesienia decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu na nowy podmiot w części, szczególnie w sytuacji, gdy decyzja o warunkach zabudowy dotyczy nieruchomości stanowiącej jedną działkę. Ocena taka jest oczywista, bowiem warunki zabudowy wydawane są dla konkretnej nieruchomości o określonym obszarze, zatem przeniesienie ich w części skutkowałoby w takim przypadku zmianą zasadniczego elementu decyzji i mogło prowadzić do zniweczenia celu wydania decyzji, jakim jest zapewnienie ładu architektonicznego w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zasada ta nie ma jednak wprost zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Decyzja o warunkach zabudowy z dnia 14 września 2009 r. (zob. w aktach administracyjnych) była bowiem, jak wynika z jej treści, decyzją o warunkach zabudowy z określeniem warunków podziału i dotyczyła nie jednej lecz szeregu działek, które następnie miały zostać wydzielone. W przekonaniu Sądu nie ulega wątpliwości, że Wójt Gminy zawarł w decyzji z dnia 14 września 2009 r. określenie warunków podziału. Decyzja ta została wydana zatem nie dla jednej działki lecz dla szeregu działek powstałych w wyniku podziału - określono w niej warunki zabudowy dla każdej z działek, jakie powstaną w jego wyniku. Decyzja ta pozostaje niewątpliwie w obrocie prawnym, wobec czego może prowadzić do realizacji zabudowy w

7 ramach osobnych inwestycji, na podstawie odrębnych pozwoleń na budowę, wydawanych dla poszczególnych części terenu inwestycji objętego warunkami zabudowy. Określenie warunków zabudowy dla szeregu działek było w istocie celem wydania decyzji z dnia 14 września 2009 r., zatem przeniesienie decyzji o warunkach w części na jedną z działek, przy zachowaniu pozostałych postanowień decyzji, nie może być uznane za sprzeczne z tym celem. Z treści tej decyzji jednoznacznie wynika, że określono w niej parametry zabudowy, takie jak wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki wskaźnik powierzchni terenu biologicznie czynnego itp. w odniesieniu nie do całości powierzchni działki o nr (...), lecz w stosunku do każdej z poszczególnych działek powstałych po podziale. Powstała w wyniku podziału nieruchomości działka nr (...) nie narusza warunków podziału, posiada też niezbędny do zabudowy nieruchomości dostęp do drogi publicznej. Na podstawie decyzji o warunkach zabudowy z dnia 14 września 2009 r. możliwe jest zatem określenie warunków zabudowy tej działki, a zabudowa ta nie jest w żaden sposób uzależniona od zabudowy pozostałych działek powstałych w wyniku podziału, których dotyczy decyzja o warunkach zabudowy. Jak o tym mowa w art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 121), zwanej dalej u.g.n., w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 października 2007 r. i w dacie wydania przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy, w przypadku braku planu miejscowego - jeżeli nieruchomość jest położona na obszarze nieobjętym obowiązkiem sporządzenia tego planu - podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest zgodny z warunkami określonymi w tej decyzji. Decyzja o warunkach zabudowy z dnia 14 września 2009 r., ostateczna i będąca w obrocie prawnym, pozostaje poza kontrolą sądu administracyjnego w niniejszej sprawie. Zatem Sąd jedynie ubocznie zwraca uwagę, że w porządku prawnym obowiązującym w dacie jej wydania nie było przepisu prawa, który mógł stanowić postawę dla określenia w tej decyzji zasad podziału nieruchomości. To decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości, wydawana podstawie art. 94 ust. 1 pkt 2 u.g.n. (w realiach niniejszej sprawy jest to decyzja z dnia 21 stycznia 2010 r.r.), bierze pod uwagę zgodność podziału z warunkami ustalonymi w decyzji o warunkach zabudowy. Stwierdzenie tej zgodności polega na badaniu przez właściwy organ, czy dopuszczalny jest podział nieruchomości z punktu widzenia ustalonych w decyzji zasad zagospodarowania terenu dotyczących realizacji zamierzonej inwestycji. Zasady podziału nie stanowią zaś zasad zagospodarowania terenu, stąd ustalenie zasad podziału w decyzji o warunkach zabudowy z dnia 14 września 2009 r. jest według sądu obarczone wadą. Niemniej fakt jest taki, że do ustalenia poza warunkami zagospodarowania terenu również warunków podziału doszło już w tej decyzji, a jak wynika z całokształtu okoliczności wydana ona została z góry powziętym zamiarem przeprowadzenia podziału działki nr (...) i zrealizowania na niej kilku odrębnych inwestycji. W takiej sytuacji brak jest podstaw do uznania, że przeniesienie decyzji o warunkach zabudowy w części w istocie dotyczącej działki nr (...) spowoduje skutki społeczne lub ekonomiczne niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności. Dalej idąc, w przedstawionych okolicznościach nie można mówić wobec tego o rażącym naruszeniu art. 63 ust. 5 u.p.z.p. Przeniesienie decyzji w części może być oczywiście wykluczone z uwagi na

8 charakter uprawnienia, jak to ma miejsce w przypadku decyzji o warunkach zabudowy jednej działki, ale sytuacja taka nie występuje w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu brak jest także podstaw do uznania, by decyzja Wójta Gminy z 1 września 2017 r. wywoływała skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia zasad praworządnego państwa. Wobec stwierdzenia braku podstaw do zainicjowania i prowadzenia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 1 września 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art pkt 1 lit. a uchylił wydaną w sprawie decyzję Samorządowego Kolegium odwoławczego i na podstawie art p.p.s.a. umorzył postępowanie administracyjne prowadzone w przedmiocie stwierdzenia nieważności. W związku z uwzględnieniem skargi, Sąd na podstawie art. 200 i art. 205 p.p.s.a., zgodnie ze złożonym wnioskiem, zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej A. zwrot kosztów postępowania w kwocie 200 zł, obejmujących kwotę uiszczonego w sprawie wpisu sądowego.