czasemwarto.pl czasemwarto.pl czasem warto w drodze 1

Transkrypt

1 czasemwarto.pl czasemwarto.pl czasem warto w drodze 1

2 CZASEM WARTO W DRODZE /opowieść w produkcji/ Bo widzisz... w życiu to jest tak, że znajdujemy w nim wiele, wiele drzwi... i część z tych drzwi jest otwarta na oścież... część jest widocznie lekko uchylona... część wydaje się zamknięta, choć taka w rzeczywistości nie jest... a część jest faktycznie zamknięta... I wiesz, te dwa słowa (czasem warto) są takim swoistym kluczem do wielu z tych drzwi... i do tych otwartych (takim metaforycznym kluczem... kluczem, którym możesz otworzyć samego/samą siebie, żeby przez te drzwi przejść)... i do tych zamkniętych... No i właśnie... bardzo wiele zależy od Ciebie... od tego czy spróbujesz... od tego czy uznasz, że warto... a właśnie... czasem warto... czasem warto spróbować... czasem warto zaryzykować... czasem warto komuś pomóc... czasem warto pomóc samemu sobie... czasem warto się z kimś pokłócić... czasem warto się z kimś pogodzić... czasem warto się na kogoś wkurzyć... czasem warto komuś wybaczyć... czasem warto się do kogoś uśmiechnąć... czasem warto z kimś zapłakać... czasem warto przeżyć z kimś najlepszą przygodę Waszego życia... czasem warto... I nawet jeśli niektóre drzwi pozostaną zamknięte... no to co... i tak warto... przynajmniej spróbowałaś... I nawet jeśli nie warto... No dobra... jeśli nie warto, to już inna kwestia... ale wtedy warto coś innego... Bo czasem warto też odpuścić... czasem warto odpocząć... czasem warto wrzucić na luz i wyjechać na wakacje... czasem warto p... tym wszystkim i powiedzieć ja k... wysiadam... Moja rada jest taka: Sama decyduj co warto... i jeśli uznasz, że warto... to rób to... a jak uznasz, że nie warto... to... uważasz, że warto pomagać pomagaj... uważasz, że warto myśleć tylko o sobie myśl tylko o sobie... w ostatecznym rozrachunku to nie ma jakiegoś wielkiego znaczenia dla świata... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 2

3 to może mieć jedynie znaczenie dla Ciebie i być może kilku osób z Twojego otoczenia... to Twoja decyzja i ja Cię nie będę namawiał do niczego... uważasz, że warto się uśmiechać do ludzi, to się do nich uśmiechaj... uważasz, że nie warto... to się nie uśmiechaj... ja wiem co według mnie warto i to robię... i to jedyne do czego mógłbym ewentualnie zachęcać odbiorców mojej sztuki... żeby robili to co uznają, że warto robić... ja na przykład uważam, że czasem warto się uśmiechnąć i się uśmiecham i do tego też zachęcam... czasem warto się uśmiechnąć... tak po prostu... uśmiechnij się dla mnie... o właśnie... masz prześliczny uśmiech... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 3

4 Czasem warto w drodze Późne przedpołudnie... słońce... plaża... Barcelona... dwie młode kobiety zauważają nadchodzącego mężczyznę... Marta: Patrz, idzie. Magda: W końcu. Marta: Cześć. Pisarz: Hej. Co tam słychać? Marta: Właśnie na Ciebie czekamy. Znacie się, prawda? Pisarz: Chyba się gdzieś widzieliśmy. Magda: No. Marta: Dobrze. Magda: Masz już może napisany dalszy ciąg "Czasem warto"? Pisarz: Ha... a przeczytałyście część pierwszą? Magda: No, ja właśnie skończyłam. Pisarz: O. I jak Ci się podobało? Magda: Generalnie, to w porządku było, choć może "Zwyczajne życie" było trochę dołujące i jakieś takie... pokręcone... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 4

5 Pisarz: Hm. Ale reszta ok? To jak artysta opowiada o początkach swojej kariery, o pierwszych obrazach nieistniejących i później o swoich perypetiach i kolejnych dziełach? Magda: To było ciekawe. Zwłaszcza ten wątek związany z jego niespełnioną miłością, która sprowokowała go do wyjazdu. No i podobała mi się ta zapowiedź tego co będzie dalej... w tej Barcelonie i w Lizbonie też... więc masz coś więcej? Pisarz: Aha, spoko. Fajnie. Mam na sieci kolejny kawałek ciąg dalszy Wywiadu... Marta: A możemy zobaczyć? Pisarz: Jeśli chcecie, to pewnie. Możecie mi od razu powiedzieć co o tym myślicie, bo to jeszcze nie jest dokończone... to taka "opowieść w produkcji" na razie. Magda: Super, to może być jeszcze ciekawsze... Pisarz: No to trzymajcie. czasemwarto.pl czasem warto w drodze 5

6 WYWIADU CZĘŚĆ DRUGA... W BARCELONIE... Ponieważ wszystko działo się na ostatnią chwilę, w noc przed wylotem zupełnie nie miałem czasu na sen. Zaowocowało to jedną myślą przewodnią na podróż - "dotrzeć do Barcelony i w końcu się wyspać". W samolocie, tak jak Ci mówiłem, otworzyłem "Zwyczajne życie" i wciągnąłem się w ten wykreowany przez Konia świat... wciągnęło mnie to, ale też zmęczyło, w sumie, czytałem to już kolejny raz... Marta: No, ja go rozumiem... Pisarz: No hej, ale weź, nie dopowiadaj w trakcie czytania, haha... Magda: Już dobrze... Czytamy dalej... I zażyłem też krótkiej pokładowej drzemki. I choć była naprawdę króciutka, to i tak była zbawienna. W końcu samolot wylądował... Znalazłem się na obcej ziemi kilka tysięcy kilometrów od tak zwanego domu, czyli rodziny i znajomych, codzienności, problemów i radości mojego świata. Kiedy wylądowaliśmy, do tego stopnia byłem spragniony kontaktu z ludźmi, że miałem nadzieję, że ktoś mnie o cokolwiek na lotnisku zapyta, zaglądnie do bagażu, sprawdzi czy nie jestem przemytnikiem, albo kimś podobnym, a tu nic, żywej duszy, która by się mną zainteresowała... Znowu ta samotność, nawet w takim miejscu, ech... Wyszedłem więc z samolotu, wszedłem do terminala, wyszedłem z terminala, skręciłem w prawo i zobaczyłem autobus do centrum. Wsiadłem, pojechałem, ujrzałem. I muszę przyznać - Barcelona znów mnie zachwyciła. Bo choć kiedyś już tam byłem, czułem, że teraz to jest jakieś inne miasto... możliwe, że przez upływ czasu lub przez to, że ostatnim razem zwiedzałem je z ekipą znajomych. Nie ważne... Ważne, że było ciepło (choć bez przesady, bo wieczór), duża przestrzeń, szerokie ulice i palmy, czyli generalnie na start - rewelacja. Wtedy dotarło to też do mnie tak dobitniej... Znalazłem się w zupełnie innym świecie. Widziałem to gołym okiem. Z temperatury -20 przeskoczyłem do +20, a zamiast śniegu na ogołoconych z liści drzewach zobaczyłem papugi skrzeczące na palmach. Piękny, nowy świat... Ponieważ miałem dość samotności postanowiłem nocować w hostelach, które wydawały mi się bardziej pro-ludzkie niż hotele. Wspólna przestrzeń, wspólne śniadania, czasemwarto.pl czasem warto w drodze 6

7 nocleg we wspólnych pokojach to wszystko wydawało mi się idealne do poznawania nowych ludzi, ludzi których tak bardzo mi brakowało przez ostatni rok wieczorem i o poranku. Do końca nie zdawałem sobie jednak sprawy z tego kogo mogę się spodziewać... Z jednej strony podejrzewałem, że większość będzie młodymi turystami, z drugiej - część znajomych przed wyjazdem roztaczała przede mną wizje spotkania morderców, złodziei i generalnie - ludzi o nie najlepszej reputacji. I choć aż tak drastycznych spotkań się nie spodziewałem, zastanawiałem się jak to będzie po takim czasie w samotni koegzystować z innymi ludźmi, przeróżnymi, z ich własnymi historiami, marzeniami, lękami... Wszystko miało się okazać już wkrótce... Do hostelu dotarłem chwilę przed północą. Okazało się, że z lotniska był tam całkiem spory kawałek. Zarezerwowałem nocleg w czteroosobowym pokoju, żeby, jak już wspominałem, z jednej strony nie czuć się samotnym, ale z drugiej, nie musieć jednak znosić całej gromady obcych ludzi po tak długim okresie spędzonym w pustelni. Kiedy meldowałem się do pokoju, moich współlokatorów jeszcze nie było, ale specjalnie mnie to nie zdziwiło. W końcu Barcelona jest miastem, które najlepiej zwiedza się nocą. Ja jednak od rana miałem już inny plan na ten wieczór nareszcie się wyspać... No, ale... właśnie... ale... Nie wytrzymałem... byłem tak bliski wcielenia w życie tej jakże przyjemnej dla ciała idei, która trzymała mnie przy życiu przez cały dzień owego "jak dotrę do Barcelony to się w końcu wyśpię", ale po prostu nie dałem rady... No, nie byłbym sobą, gdybym nie stwierdził, że zakładam buty i biegnę... tak po prostu... przed siebie... na zwiedzanie miasta... Pozostałem sobą. Przebrałem się i ruszyłem... I teraz mi powiedz - mam mówić o bieganiu? Jeśli chcesz... Sporo naszych czytelniczek biega... Tak myślę... Dobrze... Bo wiesz, lubię biegać... Od zawsze o tym wiedziałem, ale odkąd doszedłem do takiego poziomu, przy którym mogłem biegać długo i w miarę szybko (nie za bardzo... ale dla mnie wystarczająco) to bieganie zyskało nowy smak... Widzisz, w biegu człowiek czuje taką wolność... i jednocześnie radość ze zwykłego przemieszczania się... Niby nic, a jednak. Jakby tak pomyśleć, to już od małego człowiek jak biega to się cieszy... Jak się spojrzy na takie dzieciaki kilkuletnie, które biegną i uciekają przed sobą, albo gonią się nawzajem, to widać na ich twarzy tę radość, tę wolność... Z biegiem czasu (paradoksalnie) radość z biegania zanika, ale jak już człowiek się w to ponownie wciągnie, znów sprawia mu to taką niewysłowioną przyjemność, zupełnie jakby znowu był dzieckiem. I nie ważne czy biegnie się samemu czy z kimś, czy się kogoś goni czy przed kimś ucieka... Ja złapałem tego bakcyla kilka lat temu... I mój poprzedni rok, oprócz tej samotności codziennej, upłynął też prawie cały pod znakiem biegania krótszego, dłuższego, szybszego i wolniejszego, samotnego i w parze, w grupie, na zawodach, na treningach, w lesie i w parku, czasemwarto.pl czasem warto w drodze 7

8 po miejskich ulicach i po górskich ścieżkach... Bieganie stało się tak nieodzownym elementem mojego życia, że pakując się na wyjazd, prawie połowa ciuchów, które ze sobą wziąłem miała coś z bieganiem wspólnego... I dlatego właśnie nie mogłem sobie odmówić tej odrobiny przyjemności pierwszego wieczoru na obcej ziemi... Ruszyłem więc... I musisz wiedzieć, że zwiedzanie nowego miasta w biegu jest po prostu rewelacyjne - zwłaszcza nocą... Człowiek jest w stanie zobaczyć miasto z zupełnie innej strony... Inaczej niż kiedy zwiedza je z przewodnikiem w ręku, inaczej niż kiedy zatrzymuje się przy każdym nowym budynku, rzeźbie, kościele, muzeum... Tutaj przede wszystkim jest bieg... Oczywiście można się zatrzymać, ale frajda z biegania jest zbyt duża, żeby myśleć o tym na poważnie... I tak dwie frajdy się łączą fascynacja związana z poznawaniem czegoś nowego i radość płynąca z uprawiania bardzo lubianego zajęcia... Tak więc biegłem... Z początku to był nieprzerwany ciąg scen miejskich, w których ja biegnę, a Barcelona ukazuje kolejne swoje oblicza. Palmy, szerokie ulice, małe uliczki, pranie wiszące za oknami... praktycznie wszędzie... I ta architektura... Ludzi za to jak na lekarstwo, jak już, to głównie taksówkarze... Najwyraźniej byłem w tej rzadziej uczęszczanej części miasta... Wszystko spowite w mroku, gdzieniegdzie tylko włączone latarnie, światła w oknach... Wiatr szumiący między powiewającymi galotami i prześcieradłami... Zapach morza... Głęboki wdech... Wydech... W pewnym momencie sceneria się jednak zmieniła... Barcelona jest miastem pagórkowatym. Góra, dół, góra, dół... Później chwila po płaskim i znów górka... Miałem ze sobą mapę, więc odważnie stwierdziłem, że przecież się nie zgubię i tak sobie biegałem. A im wyższa była górka tym większe wyzwanie i tym bardziej ciągnęło... I tak docierałem na coraz dalsze peryferia... Aż ostatecznie dobiegłem na jakiś szczyt z nieziemskim widokiem... Oczywiście nie miałem wtedy ze sobą aparatu, bo wychodząc z hostelu stwierdziłem, że na bieganie nocą aparatu brać nie ma sensu... ale na tym wzniesieniu pożałowałem swojego pomysłu (albo raczej jego braku?)... bo ten widok był niesamowity... Na pewno utkwi w mojej głowie na długo... I niestety tylko tam... Ale w sumie, kto wie, może nawet będzie wyraźniejszy niż gdyby to było zdjęcie... pełniejszy, bo obejmujący odgłosy okolicy i ten zapach morza unoszący się nawet na jednym z najwyższych wzniesień miasta... Może nawet stworzę kiedyś jakąś rzeźbę lub obraz nieistniejący z tym widokiem... I tak wbiegałem na te górki, aż do tej ostatniej... No, tylko ten jeden podbieg, mówiłem sobie... i jeszcze jeden, bo w sumie to nie ma tu już asfaltu, tylko ścieżka, ale to tylko kawałek... No i stało się... To był mój pierwszy biegowy raz..., jeśli mogę to tak ująć... Biegając w Polsce słyszałem oczywiście o tego typu sytuacjach, znajomi biegacze opowiadali sobie czasami takie historie przy ogniskach i przy piwie - jak to nagle dostali megaprzyspieszenia, albo ich zamurowało i nie wiedzieli co zrobić... Ale ja jeszcze nie miałem tej przyjemności... Tym razem jednak spotkało to w końcu i mnie... Wyrósł przede mną jak spod ziemi... I znalazłem się z nim oko w oko... No..., może na oko w oko było trochę za daleko, bo między nami z 5 metrów było, ale i tak było blisko... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 8

9 trochę za blisko, żeby zgrywać odważnego... Dzik... O... O? Nie... O rzesz... O rzesz... O kur... O... Dzik... jest dziki! Dzik... jest zły! Tak śpiewały dzieci w Akademii... pamiętałem... Tylko co tam było dalej?... Na całe szczęście nie dane było mi sobie tego przypomnieć, bo ten raczej Akademii nie oglądał..., albo oglądał jakąś dziczą wersję z piosenką w stylu "Człowiek dziki!... Człowiek zły!" i zwiał jako pierwszy... Dla mnie to też był sygnał do przemyślenia kierunku biegu... i po namyśle kierunek ten zmieniłem, ale wiesz, to była po prostu decyzja podyktowana nagłym zrozumieniem, że już późno się tak jakoś zrobiło i czas spać, bo następnego dnia czekało mnie zwiedzanie... A poza tym, taki zmęczony byłem wcześniej... W końcu zacząłem właśnie podróż mojego życia, więc nie było co się tak wykańczać od razu pierwszego wieczoru... Póki co, jednak, poziom adrenaliny w moim organizmie nie wskazywał na to, żebym miał szybko zasnąć, pędziłem więc co sił w nogach, żeby przynajmniej trochę się rozładować... Zmęczyć, wyszaleć i ostatecznie... uspokoić... Powoli schodziło ze mnie też napięcie związane z wyjazdem... Bo, co prawda byłem tak daleko, ale nie czułem się już tak samotny... Bo przecież zabrałem jednak ze sobą odrobinę swojego świata, swoje bieganie i właśnie miałem okazję się tym światem w nowych okolicznościach nacieszyć... Była już chyba druga w nocy kiedy dotarłem do hostelu. Jak sobie przeliczyłem czasowo ile kilometrów mogłem popełnić, to wyszło mi, że tak swobodnie kilkanaście, może ze dwadzieścia... Mój pierwszy biegowy wieczór dobiegał końca było w nim trochę stresu, dużo radości, ale przede wszystkim satysfakcja i narastające oczekiwanie co jeszcze przyniesie mi ten wyjazd... Na deser wziąłem jeszcze szybki prysznic i poszedłem grzecznie spać. Przy czym, nikogo z moich współspaczy jeszcze nie było. No, może o takich szczegółach jak prysznic to nie musisz opowiadać... Aczkolwiek dobrze wiedzieć, że dbasz o higienę... zwłaszcza po takim stresującym bieganiu...haha... Aha... jasne... tak tylko chciałem... Ale ok... To powiem o poranku... No... opowiadaj... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 9

10 Kiedy obudziłem się następnego ranka, przywitała mnie scena, która całkowicie mnie zaskoczyła. Rzeczywistość po raz kolejny przerosła oczekiwania. Najpierw na łóżku obok ujrzałem burzę lśniących, kruczoczarnych włosów należących do dziewczyny w wieku około lat dwudziestu. Jej twarz była roześmiana i taka szczęśliwa... I praktycznie w tej samej chwili dostrzegłem jej wspaniałe nagie piersi, takie kształtne, opalone, jędrne, młode piersi. No, tego to się nie spodziewałem. Wooooow... Hola, hola... Jesteś pewien, że chcesz mi to opowiedzieć? No... jeśli nie masz nic przeciwko... Hm... No nie wiem... Obiecuję, że przerwę kiedy tylko zechcesz. Tak... tylko czy to już nie będzie za późno? O to się martwię... Wiesz, myślę że nie... ale oczywiście decyzja należy do Ciebie... No i jak już to będziesz opracowywać do druku to zawsze możesz, jak już wcześniej mówiłaś, wyciąć to co się nie będzie nadawało... No dobrze, niech będzie... Tylko mów powoli... Ok. Jakby co, to mnie stopuj. Dobra, zaczynaj. Tak... Czyli, jak już mówiłem, właśnie dostrzegłem wspaniałe nagie piersi mojej współlokatorki... piersi, których zupełnie się nie spodziewałem. Tym bardziej nie spodziewałem się, że do owych piersi przylgnięta będzie kędzierzawa głowa partnera mojej współlokatorki. Niemniej jednak nie było mowy o pomyłce, para z czasemwarto.pl czasem warto w drodze 10

11 mojego pokoju właśnie uprawiała grę wstępną. Chwila konsternacji co powinienem w takiej sytuacji zrobić... Zamknąć oczy i udawać że śpię? Przeczekać? A może chrząknąć? Dać znać, że właśnie się obudziłem? Takie myśli przebiegały mi przez głowę gdy moje oczy nie mogły się jednak oderwać od owych kształtnych młodych... I ta chwila wystarczyła, aby dziewczyna dostrzegła, że nie śpię i na nich zerkam. W tym momencie nie pozostało mi już nic innego jak... - Hi... zacząłem po angielsku licząc na to, że język ten będzie znany dziewczynie... I... w nagłym przebłysku geniuszu postanowiłem obrócić tę sytuację w żart... - Can I watch? Geniuszu? Co mnie napadło? Ze wszystkich pomysłów, które jeszcze przed chwilą miałem, wybrałem zapytanie obcej półnagiej dziewczyny czy mogę patrzeć jak kocha się ze swoim partnerem... Sam siebie tym zadziwiłem... Jeszcze przed momentem w mojej głowie brzmiało to co prawda całkiem humorystycznie, ale jak się usłyszałem... było odrobinę żenujące... Dziewczyna jednak nie wydała się specjalnie skonsternowana ani tym, że patrzę, ani nawet moim pytaniem... Uśmiechnęła się przyjaźnie, ale jednocześnie trochę szelmowsko... najpierw do mnie, później do swojego partnera... i wyciągnęła rękę w moim kierunku. Ok. Nie wiem co taki gest oznacza w kulturze, z której dziewczyna pochodzi, ale w mojej oznacza to zaproszenie... Tylko do czego?... O ile dziewczyna wydawała się spokojna, o tyle ja byłem zupełnie zbity z tropu... adrenalina znów zaczęła pulsować... postanowiłem brnąć dalej i zobaczyć jak się sprawy potoczą... W końcu przyjechałem tutaj, żeby poznawać nowych ludzi i inne kultury... Odetchnąłem więc najdelikatniej jak potrafiłem, wstałem ze swojego łóżka i podszedłem do pary z naprzeciwka. Chłopak, który do tej pory po prostu na mnie patrzył, uśmiechnął się równie przyjaźnie jak dziewczyna i zrobił mi miejsce na łóżku obok siebie i swojej partnerki... Powoli docierało do mnie, że właśnie zostałem zaproszony do trójkąta... I, co zadziwiające, nie zestresowało mnie to tak jak spodziewałbym się, że zestresuje. Było to tak nierealne, a jednocześnie wydawało się tak naturalnym, że usiadłem obok nich i pozwoliłem dziewczynie pogładzić mnie po twarzy... Mówić dalej?... Ech... No, już powiedz skoro zacząłeś... Pamiętaj, że w każdej chwili... Ale kontynuując... Przyznaję, że temat trójkątów nie był mi może całkiem obcy, niemniej jednak zawsze byłem to ja i dwie kobiety. Tak? No... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 11

12 Rozwiniesz? Hm... Ale... to nie... no, na teraz to nie istotne... może później? Ok. Ale nie myśl, że się wywiniesz tym później... Ok. Dobrze. Kontynuuj. Oj, wybiłaś mnie... Chwilę... Już... Czyli trójkąt... Stanąłem właśnie przed kobietą i mężczyzną zapraszającymi mnie do takowego. Jedna kobieta i dwóch mężczyzn... Hmm... Pomimo braku wcześniejszych doświadczeń tego typu, realność ta wcale nie była taka straszna jak mogłaby się wydawać niejednemu facetowi. A dziewczyna była zdecydowanie atrakcyjna... zbyt atrakcyjna by jej odmówić. I ja dotknąłem więc jej włosów. Uchwyciłem delikatnie jeden pukiel i przeciągnąłem między palcami. Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szczerzej. Jej partner z kolei zaczął przesuwać dłonią po mojej ręce, najpierw po ramieniu, przedramieniu, a następnie ścisnął mocniej mój nadgarstek, przybliżył moją rękę do brzucha swojej partnerki (poczułem jak serce bije mi coraz mocniej i szybciej, bum-bum, bum-bum, bum-bum)... I zaczął przesuwać w górę... To było tak nierealne... W mojej głowie kłębiły się w tym momencie tysiące myśli... Pierwsza czy ja przez przypadek tego nie śnię? Nie. Druga czy to aby nie jest jakaś ukryta kamera? Nie wyglądało... A nawet jeśli... Zobaczymy kiedy ktoś wyskoczy z szafy, a póki co mogę korzystać z sytuacji... Trzecia... Czwarta... Piąta... Powoli jednak myśli zaczęły cichnąć, a całe moje ciało zaczęło koncentrować się na tu i teraz, na tym co robię (moja ręka wędruje coraz wyżej i wyżej), co widzę (to co widzę jest piękne), co czuję (czuję jej skórę delikatną jak jedwab, lekko rozgrzaną, bardzo przyjemną w dotyku)... czuję jak moje ciało zaczyna reagować na tę sytuację... Jak już mówiłem, to był mój pierwszy taki trójkąt... i szczerze powiedziawszy, jak teraz o tym myślę, totalnie nie zdawałem sobie sprawy z tego co się dzieje z facetem w takiej sytuacji, jak odczuwa dotyk, zapach, smak, jak postrzega siebie w sytuacji bycia z mężczyzną i kobietą jednocześnie... to zupełnie coś innego niż gdy się jest z dwoma kobietami... Dobrze... Myślę, że tyle naszym czytelniczkom wystarczy... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 12

13 Jasne... Jeszcze tylko dokończę... Ale nie trzeba... Ale to już kulminacja tej opowieści i teraz żal byłoby przerywać... Ale wiesz, nasze czytelniczki mogą sobie już chyba resztę wyobrazić... No, gdyby tylko było co sobie wyobrażać... Proszę? Haha... No właśnie... Bo widzisz, kiedy wszystko się już tak interesująco układało... To jednak był pokój czteroosobowy... i właśnie wszedł nasz czwarty współlokator... w takiej chwili... To był taki miły, starszy, koło sześćdziesiątki, pan... Miły, starszy pan... I tak się to skończyło... Hahaha... A to dobre... I tyle? Na pewno? Tak... No, to tego pewnie by sobie czytelniczki nie wyobraziły... Widzisz. Dobrze... To mnie rozbawiłeś... I co było dalej w takim razie? Dalej?... Czar chwili prysł... A w zamian znów pojawiła się lekka konsternacja... Pana nikt z nas raczej nie chciał zaprosić do wspólnej zabawy, a i pan wyglądał na lekko zdziwionego, zmieszanego i niespecjalne zainteresowanego podłączaniem się do tego czasemwarto.pl czasem warto w drodze 13

14 naszego trójkąta... Tylko nie wiedział chyba czy ma wyjść czy zostać, na jego twarzy był taki grymas niepewności... Ale jednak został... Dziewczyna szybko coś na siebie narzuciła, a my z jej chłopakiem odeszliśmy do swoich łóżek i zajęliśmy się przepakowywaniem bagaży... I tak przez chwilę w milczeniu wszyscy zajmowaliśmy się swoimi sprawami, pakowaniem, przebieraniem... A po chwili wszyscy byliśmy gotowi do wyjścia. Zarówno starszy pan jak i moi nowi znajomi zbierali się do opuszczenia hostelu, więc pakowali walizki, opróżniali szafki. Ja szykowałem się do zwiedzania, więc spakowałem tylko małą torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami. I tak pakując się myślałem jeszcze, że gdyby mi ktoś opowiedział, że przydarzyła mu się taka historia w hostelu, to na pewno bym mu nie uwierzył i stwierdził, że niezły film musiał oglądać... ale jednak jak człowiek samemu doświadcza czegoś takiego, jego światopogląd zwyczajnie musi się zmienić... Bo jakże to tak... Takie rzeczy nie dzieją się tylko w filmach klasy B, C, R, X czy jakiej tam innej?... Kiedyś co prawda czytałem też taki opis życia hostelowego, ale myślałem, że to jednak ściema... No, ale jeśli tak faktycznie wygląda codzienne życie w hostelu to zdecydowanie ma ono swoje uroki... W życiu jest jeszcze tak wiele sytuacji, w których warto się odnaleźć, tak wiele odczuć i emocji do poznania... No pięknie... Co? No nic, mam jakieś dziwne przeczucie, że będziesz mi zaraz chciał o tych nowych sytuacjach poopowiadać... Myślałem, że o to chodzi w tym wywiadzie? No, nie do końca... no dobrze, może trochę tak... Ale powiedz w takim razie jak to wpłynęło na Twoją sztukę? Na sztukę?... Niebezpośrednio... Ale znacząco. To znaczy nie stworzyłem nic na podstawie tej sytuacji. Ale zaczęło się za to na dobre moje poznawanie nowych emocji, nowych odczuć. Moi poranni towarzysze bardzo pomogli mi w tym poznawaniu... Dodatkowego uroku dodaje temu fakt, że nie poznałem nawet ich imion, nie wymieniliśmy się numerami telefonów, ani nie zaprzyjaźniliśmy się na facebooku. My więc po prostu spotkaliśmy się w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie, w którym wszyscy byliśmy gotowi na to, żeby przeżyć kilka chwil wspólnej przyjemności, bez bagażu wcześniejszej znajomości, bez perspektyw na wspólną przyszłość... Z dużą dawką wspólnej radości... I to było bardzo twórczościogenne spotkanie. czasemwarto.pl czasem warto w drodze 14

15 Twórczo...co? No... nie wiem jak powiedzieć, że to.. wiesz... że czułem, że coś z tego... że coś we mnie się budzi nowego co może zaowocować nowymi obrazami czy rzeźbami... Czułem to... Dobrze... Mów dalej w takim razie. Ok. Tak więc mój pierwszy poranek na nowej ziemi stał się swego rodzaju bramą do całkiem nowego świata, początkiem odkrywania na nowo tego kim jestem, czego pragnę, dokąd chcę dojść... Tym razem miało to być odkrywanie bez skrępowania, z podejściem na tak, z odczuwaniem wszystkimi zmysłami tego co mnie otaczało w tym nowym świecie. Może to o to chodziło... że to było takie wolne, nieskrępowane, bez wczoraj, bez jutra, w postaci czystej przyjemności... no, przynajmniej dopóki świat zewnętrzny w postaci starszego Pana się nie pojawił. Ale w sumie to chyba nawet dobrze, że się pojawił, przynajmniej z artystycznego punktu widzenia, bo to doświadczenie zyskało takiego innego wymiaru... A może i z osobistego mojego punktu widzenia też dobrze, że Pan się pojawił, ale o tym za chwilę... W każdym razie, pierwszy poranek w Barcelonie zdecydowanie przebił swoim urokiem pierwszy wieczór... Wspaniałe miasto... Tak. A dodatkowo - w końcu poczułem, że nie jestem sam... już nie tylko metaforycznie, że mam to bieganie ze sobą, ale i fizycznie... że nadszedł w końcu taki poranek, kiedy budząc się widzę inną osobę... innych ludzi... i nawiązuję z nimi kontakt... To było wspaniałe... Jak się tak jeszcze pakowaliśmy przyglądałem się tej mojej współlokatorce z takim dziwnym wrażeniem, że kogoś mi przypomina, ale nie byłem sobie w stanie przypomnieć kogo... Miała taką hiszpańską urodę... I było coś jeszcze... Ta dziewczyna najzwyczajniej w świecie mi się podobała... Już nie chodziło o to, że prawie uprawialiśmy seks, ale tak po prostu... dawno już tego nie czułem... I w końcu przypomniałem sobie kogo mi przypominała... ale o tym za moment... No pięknie... czyli jednak będzie ciąg dalszy... Pewnie... ale nie tak do końca dalszy... Tymczasem, wiesz, po roku samotności te kilka chwil z moimi nowymi znajomymi było tak bardzo intensywne... tak to odczuwałem... jako taką jakąś niesamowitą dawkę bliskości z innymi ludźmi... zadziałało to na mnie... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 15

16 I kiedy się z nimi pożegnałem, nie za bardzo wiedziałem co mam dalej ze sobą zrobić. Samemu zostawać nie chciałem, ciągnęło mnie do kontaktu z innymi, jednocześnie trochę się tego kontaktu obawiałem, a trochę chciałem jeszcze pozostać w tym stanie, w którym byłem, tak przyjemnym, stanie bliskości z innymi, swego rodzaju intymności... Z braku lepszego pomysłu, wciąż jeszcze oszołomiony tym porankiem, poszedłem na śniadanie do hostelowej stołówki i postanowiłem, że po prostu zobaczę co przyniesie ten dzień. W końcu to dopiero początek... Domyślałem się, że na mojej twarzy jaśniał tak dawno zapomniany uśmiech (ten uśmiech) i teraz już byłem pewien, że to co mnie czeka w najbliższych dniach będzie jedną z ciekawszych przygód mojego życia... Tego poranka w Barcelonie było jakieś 15 stopni, mogłem więc skonsumować śniadanie na tarasie z widokiem na miasto... i obrać kierunek zwiedzania... Choć w sumie, to dobrze wiedziałem gdzie pójdę... Wróciły dawno zapomniane wspomnienia... bardzo miłe wspomnienia... Wspomnienia, które mocno wpisywały się w klimat poranka... Już pamiętałem kogo mi przypominała dziewczyna z pokoju... I wspomnienia te skierowały mnie prosto na plażę... Jak Ci już mówiłem, ostatni raz w Barcelonie byłem kilka lat wcześniej... Byłem wtedy na tych wakacjach ze znajomymi... busem przez Europę (pieniędzy za wiele nie mieliśmy, więc bus był jedyną rozsądną opcją... zresztą dzięki temu dużo więcej mogliśmy zobaczyć po drodze)... Kiedy dotarliśmy do Barcelony zobaczyliśmy oczywiście wszystkie najważniejsze miejsca w mieście (Sagradę, ogrody, dom Gaudiego i tak dalej), ale poszliśmy między innymi również na plażę. Miałem wtedy jakieś osiemnaście lat i jak to od nastolatka, chodzenie po plaży wymagało ode mnie dużej dozy samodyscypliny... Ookeey... Nie rozwijaj, proszę... Oj, jeszcze nic nie powiedziałem, a Ty już... Bo domyślam się co chcesz powiedzieć... Nie... tak tylko trochę chciałem napomknąć o pewnym wydarzeniu, ale to nie miało być nic strasznego... Wiesz bo z tą samodyscypliną to takie życie po prostu... Takie życie nastolatków, może powinienem dodać... Przecież sama wiesz... Jejku... czy ja muszę tego słuchać? Wiesz ile ja będę musiała później wycinać, żeby to się dało w ogóle czytać jako artykuł wnoszący coś więcej niż tylko tu moja kobieta, tam moja kobieta... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 16

17 Hahaha... Dobre... Ale obiecuję nic strasznego nie będzie. Aczkolwiek kobieta pewna się pojawi na chwilę... Takie życie... Takie życie po prostu... No dobrze... kontynuuj już... Magda: Dziwna ta reporterka... Mnie to się dopiero teraz zaczyna naprawdę podobać. Pisarz: Nie dopowiadamy... Czuj się jakbyś była w teatrze. Magda: W teatrze są przerwy i wtedy można dopowiadać, to ja właśnie taką przerwę zarządziłam. Pisarz: Ok. Przerwę... Marta: Dobra... Już czytamy dalej. Tak więc... Szwendaliśmy się tak z kumplem i podchodziliśmy do różnych Hiszpanek, ot tak żeby zagadać po angielsku, bo tylko tak potrafiliśmy, pośmiać się, zawrzeć nowe znajomości na kilka chwil... Oczywiście, na plaży możesz zawierać znajomości na różne sposoby... Możesz najpierw przystanąć, zapytać co słychać i zobaczyć reakcję, jeśli reakcja jest na do widzenia, to trzeba iść dalej, ale jeśli nie, możesz kontynuować... najpierw na stojąco, później delikatnie przykucając, siadając obok... Możesz też od razu usiąść i zażartować większe ryzyko, ale większa szansa znalezienia kogoś mocno wyluzowanego... Jak kto woli... Miała na imię Maria... To ją przypominała mi ta dziewczyna z poranka... Maria... Była ładnie opaloną dziewiętnastolatką, czyli wtedy ciut starsza ode mnie. Podeszliśmy do niej i do jej koleżanki, bo tak nam się zdawało, że miały ochotę porozmawiać tak jak i my, z kimś sensownym, patrzyły na nas kiedy je mijaliśmy, więc jak inaczej mieliśmy to odebrać... W każdym razie... zaczęliśmy rozmowę... Od słowa do słowa, dowiedzieliśmy się, że są z Barcelony, pracują w klubie na plaży i kibicują FC Barcelonie. Przy mojej ówczesnej wiedzy z zakresu piłki nożnej, mogłem jedynie kiwać głową, że wiem który to klub i kto tam gra. Maria spytała nas czy byliśmy na Camp Nou. Kolega odpowiedział, że był. Ja postanowiłem zagrać inaczej i stwierdziłem, że jeszcze nie, ale że bardzo chciałbym go zobaczyć... Zadziałało... Chwilę jeszcze posiedzieliśmy we czworo, a później Jarek został na plaży z koleżanką Marii, imienia nie pamiętam... i chyba szybko wrócił do reszty naszej ekipy, a ja pozwoliłem Marii pokazać mi jak wygląda jej ukochany Camp Nou... No... prawie... Bo nigdy jednak nie czasemwarto.pl czasem warto w drodze 17

18 dotarliśmy na stadion... Jakoś tak wyszło, że Maria wcześniej chciała się przebrać i tak nam zeszło u niej w mieszkaniu na dysputach o życiu, piłce nożnej i różnych takich, że zrobił się wieczór... Aha... Cii... Ona musiała później iść do pracy... ja wrócić do znajomych... Wymieniliśmy się jeszcze numerami telefonów i pożegnaliśmy się... I... to chyba Maria sprawiła, że do dziś jakoś bardziej kibicuję Barcy niż Realowi... W każdym razie, ani ona ani ja nie zadzwoniliśmy (przynajmniej ja na pewno, a o telefonie od niej nic nie wiem)... Ale to był bardzo przyjemny dzień... I to wszystko teraz do mnie wracało... I widzisz nic strasznego nie powiedziałem... No... powiedzmy... ale już dobrze... Kontynuuj. Ha... Szedłem więc tak w kierunku morza rozmyślając, wspominając, a po drodze, tym razem już w ciągu dnia, mogłem znów podziwiać owe szerokie ulice, ciekawe budynki, rzeźby, trochę tutejszej fauny i flory oraz ludzi, przeróżnych, zdecydowanie wartych zapamiętania... I tak dotarłem na plażę, na której tym razem jednak zbyt wielu ludzi nie było (Marii też)... W sumie, kiedy byłem tu ostatni raz było lato, a teraz jednak zima, nie było się więc czemu dziwić... Zamoczyłem jedynie nogi w zimnym morzu, odpocząłem na plaży... i skierowałem się do centrum miasta... I to tyle? Tyle... Aż tyle... Bo w pewien sposób przeszłość połączyła się z teraźniejszością, otwierając oczywiście drogę przyszłości... Ale po kolei... Póki co, im bardziej oddalałem się od plaży, tym więcej myśli się pojawiało... Nieuchronnie musiał się więc także pojawić kac... Kac? czasemwarto.pl czasem warto w drodze 18

19 Prawda? Ale nie alkoholowy, tylko taki osobisty... Aha? I w sumie może bez sensu, bo niby czemu miał się pojawić. Przecież nie zrobiłem nic złego... Nikogo nie zawiodłem, nie zdradziłem, od roku byłem przecież sam... I nawet do niczego nie doszło... No, czy ja wiem? Do czegoś tam jednak doszło... No... do czegoś... ale to wciąż nie zmienia tego, że ja przecież już od dawna byłem tym tak zwanym singlem i nawet gdyby doszło do czegoś więcej, to i tak... A jednak... kac... A może to było coś innego... Dopiero później to do mnie dotarło... Bo przecież do tej pory wciąż mogłem myśleć, że pomimo tego, że nie jesteśmy razem... zawsze możemy do siebie wrócić... tak jakby ta rozłąka była spowodowana nie tym, że tak postanowiliśmy i że się rozstaliśmy, tylko tym, że los tak chciał... ale jak się znów zobaczymy, wszystko wróci do porządku... a my wrócimy do siebie... I część mnie zdecydowanie tego chciała... i może dlatego tak trudno było mi ruszyć z miejsca, poznać kogoś nowego... Bo jednak gdy człowiek spędzi z drugim człowiekiem kilka miesięcy czy lat swojego życia i jest przez ten czas przekonany, że to właśnie "ta osoba", to ciężko później zmienić swoje myślenie... że to jednak nie prawda... że to nie ta... Tymczasem tamten poranek... pomimo tego, że był niesamowicie przyjemny, był jednocześnie przypieczętowaniem decyzji podjętej dwanaście miesięcy wcześniej... Nie zdradziłem jej... ale ostatecznie od niej odszedłem... w swojej głowie... tylko serca nie byłem pewien, ale to i tak niczego już nie zmieniało... W tym momencie naprawdę zostałem sam... A... No... A... Wzloty i upadki... Razem i osobno... Spotkania i rozstania... Radości i smutki... na tym w końcu podobno polega życie... Była więc chwila bliskości... a teraz znów wróciła samotność... Ale tym razem to była jednak już inna samotność... Może smutniejsza, a może po prostu pełniejsza... A może też trochę wyzwalająca... Samotny i wolny... smutny, ale powoli zaczynałem się godzić z tym co mnie spotyka... czasemwarto.pl czasem warto w drodze 19

20 To przykre... Trochę... ale cóż miałem zrobić... a to godzenie się z rzeczywistością trochę pomagało... I tak chodziłem cały dzień po barcelońskich uliczkach zwiedzając... już trochę inaczej niż wieczorem... jak jednak nastrój mocno wpływa na nasze spostrzeganie rzeczywistości... Byłem smutny, trochę może zły na ten świat, ale zaczynała wracać też pewna przewrotność w myśleniu... Kto wie... Może wtedy właśnie odbiłem się od swojego smutnego dna... Chodziłem i chłonąłem... Oglądałem palmy (głównie daktylowce), na których rosły papugi (które mocno skrzeczą i odwalają brudną robotę - czyli generalnie robią to co w Polsce gołębie, gawrony, mewy), drzewka pomarańczowe, na których z kolei rosły pomarańcze, drzewka cytrynowe, na których oczywiście były cytryny... I wszystko byłoby w porządku, tylko przecież właśnie był środek zimy, to jak to tak? Ten dysonans pomagał... Zaczynało mnie też bawić moje totalne niezrozumienie niektórych tamtejszych rzeźb i wytworów rzeźbopodobnych... To w dużej mierze były różnego rodzaju zadaszenia lub formy daszkujące ciekawie wykończone... czasami znajdujące się nad kilkoma ławkami, czasami nad oczkiem wodnym, a czasami tak po prostu na alejce... I podobały mi się różnorodne wykończenia nowoczesnych budynków, czyli jakieś takie klepki poprzyklejane horyzontalnie lub wertykalnie, okna powycinane w dziwne kształty. W sumie to przecież miasto Gaudiego, modernizmu Katalońskiego... czyli tradycje architektoniczne mają nieliche... Rozglądałem się też za knajpkami, które mógłbym odwiedzić wieczorem... (Może w jednej z nich wciąż pracuje Maria?) Sporo było ich na plaży. Na górnym deptaku wydawały się takimi małymi budyneczkami, ale jak się zeszło niżej to widać było, że to całkiem spore kluby, w których, jak się później dowiedziałem, bawiło się pół Barcelony, zwłaszcza tej turystycznej... I tak się w sumie cały dzień włóczyłem, aż mnie wieczór zastał i Barcelona zaczęła się zmieniać. Zaczęło się robić głośniej, ludzie powychodzili na ulice i w ogóle klimat bardziej przypominał mi to co pamiętałem odnośnie kultury południowych europejczyków... Możliwe też, że doszedłem po prostu do centrum turystycznego i dlatego tak się głośno zaczęło robić. W każdym razie... dotarłem do głównej ulicy (deptaku) La Rambla prowadzącej od kolumny Kolumba przy nabrzeżu do Placa de Catalunya w głębi lądu... Rambla była oczywiście mocno zaludniona pomimo, bądź co bądź, zimy. Ktoś tam grał, ktoś się przebrał i mimował, takie tam zwyczajne turystyczne atrakcje... Ale wystarczyło zejść z głównej uliczki i życie nabierało innych barw. W malutkich czasemwarto.pl czasem warto w drodze 20