Po światowych sportowych wydarzeniach

Transkrypt

1

2 AKADEMICKI PRZEGLĄD SPORTOWY Foto na okładce: AZS Warszawa Pismo Zarządu Głównego AZS Redaktor naczelny: Bartłomiej Korpak Sekretarz redakcji: Halina Hanusz Adres redakcji: Warszawa ul. Kredytowa 1a tel./fax (22) Projekt graficzny i skład: Piotr Rachwaniec FALL tel. (12) , , Numer zamknięto 28 września 2007 r. Wydawnictwo zrealizowano ze środków Ministerstwa Sportu, nakład 5000 egz. ISSN [od redakcji] W powietrzu, na lądzie i na wodzie! Po światowych sportowych wydarzeniach chwila oddechu. Taka cisza przed burzą kwalifikacji olimpijskich. Chociaż w głowie gdzieś ten wielki sport światowy pozostanie. Oj, działo się, działo. O Uniwersjadzie dziś ani słowa, poprzednio było ze szczegółami i refleksjami. Teraz może trochę o innych. Występy polskich sportowców z ostatnich kilku miesięcy będą już teraz w tle wszelkich rozważań o szansach w przyszłorocznym olimpijskim starcie. Gdyby medale przyznawano za entuzjazm komentatorów sportowych, tych z Osaki (Mistrzostwa Świata w LA), tych z Moskwy (Mistrzostwa Europy w Siatkówce Mężczyzn), tych z Madrytu (ME w Koszykówce), to bylibyśmy w elicie sportowej świata. Słabość polskiej lekkoatletyki utonęła w potoku zachwytów nad Markiem Plawgą i Anną Jesień. Entuzjazm się udzielał powszechnie, mnie też. Ostudził to komentarz przeciętnego telewidza: Nie ma czym się podniecać! 2 3 medaliki (przypominam: brązowe) to ma być ta światowa potęga, wunderteam. Przegrana z Belgią, Finlandią i Bóg wie z kim. Jeszcze ten wypadek przy pracy siatkarzy. Wyjazd po eliminacjach koszykarzy do domu. To odbudowująca się polska reprezentacja w koszykówce? No tak, ale w piłce nożnej idzie nam nieźle. I tak trzymać! Na tym tle to, co zrobiła wioślarska czwórka podwójna na mistrzostwach świata, jest genialną sprawą. Bez dyskusji, bez sztucznego entuzjazmu. Trenerzy i sami zawodnicy mieli nosa. W 2004 roku na Igrzyskach przegrali podium o ułamek sekundy. Najpierw dramat, płacz i zaciskanie zębów, a potem przegrupowanie szeregów i ponowny bój o medalowe miejsca. Rewelacja. Czy trzeba przypominać, że to nasza akademicka sztandarowa fregata? No tak, kto jeszcze jest w tej akademickiej armadzie na 300 dni przed Pekinem? Zegar w Centrum Olimpijskim w Warszawie tyka. Mamy atuty w powietrzu (Leszek Blanik), na wodzie (wioślarze, pływacy) i na ubitej ziemi (szermierze, judocy, lekkoatleci). A co dalej? Niespodzianki. Nowy rok akademicki tuż, tuż. To dla wielu naszych uczelnianych sportowców początek roku, to kolejny sezon wspinaczki na Olimp. Studia, praca, przyjemności całego świata i jeszcze ten sport, ta rywalizacja, która wkręca i która napędza codzienność. Wielu takich gigantów pokazało się podczas Letniej Uniwersjady, wielu poznamy za miesiąc, po oficjalnym zamknięciu XXIV Mistrzostw Polski Szkół Wyższych. Nikt tego nie bada, ale kiedyś model zakładał dla sportowca podwójny okres czasu studiowania, często z gwałtownym zakończeniem tych wysiłków po 5 latach na I roku. Teraz samych nagród Ministra (Nauki i Szkolnictwa Wyższego) w roku akademickim 2006/2007 było ponad Tyle osób osiągnęło znaczący wynik sportowy i podołało wymogom regulaminowego studiowania. Rynek edukacyjny coraz szerzej do reklamy wykorzystuje hasło sport, wiele szkół wyższych (szczególnie prywatnych) coraz częściej chwali się gwiazdami sportu dla przyciągania kandydatów. A więc startujemy. Nowy serwis Redaktor aps nr (255)

3 Akademickie Mistrzostwa Polski w Grach Zespołowych i Tenisie Stołowym, Łódź, sierpnia 2007 Emocji nie brakowało 69 meczy w 3 grach w wydaniu męskim i damskim, a także rywalizacja w tenisie stołowym i lekkoatletyce to wszystko można było podziwiać w ostatnich dniach sierpnia br. w Łodzi podczas tego rocznych AMP-ów w Grach Zespołowych i Tenisie Stołowym. Po raz pierwszy połączono AMP z lekkoatletyką juniorów. Na zawodach pojawiło się ponad 850 sportowców z AZS-ów z całej Polski. Przez 6 dni zmagań na 5 arenach emocji nie brakowało. Poniżej krótkie podsumowania tego, co działo się w rywalizacji w poszczególnych dyscyplinach. Koszykówka kobiet Od początku faworytem rozgrywek koszykarek były zespoły z Poznania i Gorzowa, występujące na co dzień w Ford Germaz Ekstraklasie. Zgodnie z oczekiwaniami, te 2 drużyny spotkały się w finale, jednak droga do niego nie była łatwa i byliśmy blisko niespodziewanych rozstrzygnięć. Problemy miały zwłaszcza akademiczki ze stolicy Wielkopolski. Poznanianki męczyły się niemal w każdym pojedynku. Na początek zmierzyły się z drugim zespołem PWSZ Gorzów Wlkp., a więc z juniorkami. Młode zawodniczki grały niezwykle ambitnie i na 6 minut przed końcową syreną na tablicy widniał wynik remisowy 46:46. Wprowadzenie jednak z powrotem na parkiet doświadczonych Beaty Krupskiej-Tyszkiewicz i Redy Aleliunaite-Jankowskiej przechyliło szalę zwycięstwa na korzyść Poznania. Kolejny ich występ był iście dramatyczny. AWF Katowice prowadził już wysoko, by w końcówce roztrwonić całą przewagę. Na 17 sekund przed końcem, poznanianki przegrywały jeszcze 64:66. Przeprowadziły wtedy długą akcję, a na rzut za 3 punkty, równo z syreną, zdecydowała się Monika Sibora. Okazał się celny i 2 punkty w tabeli, rzutem na taśmę, mógł sobie dopisać zespół z Wielkopolski. Spotkanie finałowe miało być ozdobą zawodów i było takie, ale jedynie przez 20 minut. Pierwsza połowa to wymiana akcji z obu stron. Zarówno poznanianki, jak i gorzowianki grały na fantastycznym procencie rzutów z gry i po II kwarcie wynik brzmiał 50:46 dla AZS PWSZ Gorzów. Tak wysokie rezultaty w damskiej koszykówce należą do rzadkości. Po powrocie z szatni zespół z Gorzowa nie potrafił się odnaleźć. Skuteczność gdzieś uciekła, sił zaczęło brakować i doświadczone koszykarki z Poznania doskonale to wykorzystały. Przez pierwsze 5 minut III kwarty do kosza trafiały tylko zawodniczki z Wielkopolski, rozpoczynając tę część gry wynikiem 12:0. Spod kosza pudłowała nieomylna do tej pory Chomać, fatalną zmianę dała Agnieszka Szott i spotkanie zakończyło się pewnym zwycięstwem AZS-u Poznań 77:68. Po tym poznaje się jednak mistrza może grać słabo przez cały turniej, ale w decydującym spotkaniu pokazuje swoją klasę. Warto dodać, że poznanianki zdobyły tytuł akademickich mistrzyń Polski po raz trzeci z rzędu. MVP turnieju została wielokrotna reprezentantka Polski Beata Krupska- -Tyszkiewicz (AZS Poznań), najskuteczniejsza okazała się Aleksandra Chomać z Gorzowa (87 punktów w 4 meczach), a zza linii 6,25 najczęściej trafiała Weronika Toporowska (również PWSZ Gorzów) 9 razy, z czego 7 w finale. Klasyfikacja końcowa 1. AZS Poznań, 2. PWSZ Gorzów I, 3. AWF Katowice, 4. Uniwersytet Warszawski, 5. PWSZ Gorzów II, 6. Politechnika Warszawska Koszykówka mężczyzn Do zawodów w męskim baskecie zgłosiły się tylko 4 drużyny. Rozgrywki odbyły się systemem każdy z każdym, a co za tym idzie nie oglądaliśmy spotkania finałowego, a najważniejsze rozstrzygnięcia (jak się później okazało) zapadły już pierwszego dnia. AZS Szczecin pokonał wtedy Politechnikę Radomską, mimo że przez większość meczu przegrywał. W ostatnich sekundach regulaminowego czasu gry udało im się doprowadzić do dogrywki, którą następnie przesądzili na swoją korzyść. Spotkanie było bardzo dramatyczne. W jego końcówce za 5 fauli spadło po 3 graczy z obu drużyn, ale większe straty jak widać zanotowali radomianie. Drugiego dnia zawodów szczecinianie zmierzyli się z AWF-em Katowice

4 Zdecydowanie najciekawszym pojedynkiem turnieju było spotkanie o brąz. Walka między wrocławiankami a AWF- -em Warszawa trwała do ostatniej sekundy, a nawet ułamka sekund po końcowej syrenie. 45 sekund przed nią na tablicy widniał wynik 20:19 dla AWF Wrocław, zespół miał również piłkę, ale grał w osłabieniu. Sędzia pozwolił jednak na bardzo długą akcję, nie sygnalizując gry pasywnej. W efekcie tego, niecelny rzut został oddany 5 sekund przed końcem i wygrywając ten mecz 69:66 praktycznie zapewnili sobie tytuł akademickiego mistrza Polski. Ostatnie spotkanie, z najsłabszym zespołem turnieju WSZ Częstochowa było tylko formalnością, w którym walka trwała tylko o przekroczenie granicy 100 zdobytych punktów. Najlepszym graczem zawodów został wybrany przez trenerów wszystkich drużyn Maciej Majcherek ze Szczecina, najwięcej punktów zdobył Piotr Plutka (Politechnika Radomska), a za 3 punkty najwięcej razy trafił Artur Donigiewicz (WSZ Częstochowa). Klasyfikacja końcowa 1. AZS Szczecin, 2. AWF Katowice, 3. Politechnika Radomska, 4. WSZ Częstochowa Piłka ręczna kobiet Nie ukrywajmy turniej piłki ręcznej kobiet toczył się w zasadzie o srebrne medale. Złoto niemal zarezerwowane było dla szczypiornistek AWFiS Gdańsk aktualnych akademickich mistrzyń świata (2006). Szlachectwo zobowiązuje, więc wszystkie mecze gdańszczanek kończyły się ich wysokimi zwycięstwami 22 bramkami z AWF-em Kraków, 14 z AWF- -em Wrocław, 22 z AWF-em Warszawa i wreszcie w finale różnicą 8 goli z Politechniką Koszalińską. Również 2 nagrody indywidualne padły łupem zawodniczek z Gdańska najlepszą zawodniczką została Joanna Szafrańska, a wśród bramkarek prym wiodła Małgorzata Sadowska. Znacznie ciekawiej było w walce o pozostałe krążki. Meczem o srebrny medal okazało się spotkanie półfinałowe pomiędzy AWF-em Wrocław a Politechniką Koszalińską (zwycięzca wchodził do finału, w którym miał się zmierzyć z AWFiS-em Gdańsk, więc w gruncie rzeczy zdobywał srebrny medal). Koszalinianki odskoczyły na 3 4 bramki już na początku spotkania. Rywalki nie dawały jednak za wygraną i do 50. minuty dzielnie walczyły o powrót do meczu. Później, nieco zrezygnowane, nie mogąc nadrobić strat, odpuściły i stąd wynik końcowy 34:22, który nie oddaje do końca przebiegu meczu. spotkania. Bramkarka zespołu ze stolicy wykonała daleki przerzut, a jej koleżanka próbowała doprowadzić do dogrywki. Rzut z faulem miał miejsce jednak tuż po zakończeniu czasu gry i to wrocławianki rzuciły się sobie w ramiona świętując zdobycie brązu. Klasyfikacja końcowa 1. AWFiS Gdańsk, 2. Politechnika Koszalin, 3. AWF Wrocław, 4. AWF Warszawa, 5. AWF Katowice, 6. AWF Kraków Piłka ręczna mężczyzn T urniej męski został w pełni obstawiony przez osiem ekip. Zdecydowanymi faworytami w tej konkurencji był AZS AWFiS Gdańsk. Miał on też dobrą mobilizację, gdyż dziewczyny z tego klubu dzień przez rozpoczęciem zmagań męskich zwyciężyły. W grupie B AWFiS nie miała sobie równych. Wszystkie mecze wygrała zdecydowanie przynajmniej 9 punktowym prowadzeniem. W grupie A zwycięski okazał się AZS AWF Gorzów Wlkp. Od razu było wiadomo, że to właśnie te dwie drużyny znajdą się w finale. Pierwsze 15 minut spotkania finałowego należało do Gorzowa. Jednak w na- aps nr (255)

5 stępnych minutach i już do końca meczu Gdańsk przebudził się z niemocy i zaczął zdobywać punkty. Prowadzenia nie stracił do końca spotkania, które zakończyło się 32:26. Mimo pierwszego miejsca AZS AWFiS Gdańsk to nie ich zawodnik zdobył miano najskuteczniejszego. Tytuł ten przypadł Tomaszowi Pomiankiewi czowi z AZS AWF Biała Podlaska. Najlepszym bramkarzem został Łukasz Wasilek z AZS AWF Gorzów Wlkp. Nie występował on w spotkaniu finałowym, ale został doceniony przez trenerów za wcześniejsze mecze. Najlepszym zawodnikiem został wybrany Marcin Pilch reprezentujący AWFiS Gdańsk. Klasyfikacja końcowa 1. AWFiS Gdańsk, 2. AWF Gorzów Wlkp., 3. AWF Biała Podlaska, 4. Uniwersytet Zielona Góra, 5. AWF Warszawa, 6. Politechnika Radomska, 7. Akademicka Reprezentacja Łodzi, 8. AZS Katowice Siatkówka mężczyzn egoroczny AMP zaszczyciły swoją T obecnością cztery ekipy męskie i siedem żeńskich. Przykro, że tak mało panów wzięło udział w tych zawodach, ale na szczęście były to ekipy mocne. Nie zabrakło AZS Olsztyn, któremu o tytuł najlepszego przyszło rywalizować z AZS Zielona Góra, AZS Opole oraz AZS PWSZ Nysa. Olsztyński zespół mimo braku zawodników z pierwszego składu nadal był faworytem turnieju. Jednak już pierwszego dnia po zaciętym pojedynku uległ drużynie AZS PWSZ Nysa 3:2. To oni stali się pewnym zwycięzcą turnieju po pierwszym dniu rozgrywek, w którym pokonali również AZS Opole 3:0. Warto zaznaczyć, że był to pierwszy start tego zespołu na Akademickich Mistrzostwach Polski. Drugi dzień turnieju to już była formalność. Dwa mecze zakończone 3:0 i było po wszystkim. A szkoda, bo w Polsce mamy więcej zespołów, które mogłyby powalczyć na tych zawodach. Ostatecznie złoto przypadło AZS PWSZ Nysa, AZS Olsztyn zajął drugie miejsce, brąz przypadł AZS Zielona Góra, a czwarte miejsce AZS Opole. Dodatkowo wręczone zostały nagrody indywidualne. Uznanie wśród trenerów zdobył Paweł Szabelski (AZS PWSZ Nysa) jako najlepszy zawodnik, Paweł Kuciński (AZS Olsztyn) jako najlepszy libero oraz Michał Kozłowski (AZS PWSZ Nysa) jako najlepszy rozgrywający. Klasyfikacja końcowa 1. PWSZ Nysa, 2. AZS Olsztyn, 3. Zielona Góra, 4. AZS Opole Siatkówka kobiet W turnieju damskim do pełnej ósemki zabrakło jednego zespołu. Mimo bardzo kiepskiego wyniku w zeszłym roku AZS AWF Poznań był typowany na tegorocznego mistrza. Działo się tak, ponieważ teraz przyjechał na turniej pierwszy skład, a nie juniorki. Drużyna ta bez problemu zajęła pierwsze miejsce w grupie B wygrywając wszystkie spotkania 3:0 oraz pokonując 3:0 AZS Politechnika Śląska w spotkaniu półfinałowym. AZS Białystok również wygrał swoją grupę, lecz niespodziewanie przegrał z AZS Ostrowiec Świętokrzyski 1:3 w meczu półfinałowym. Tym samym pozostała mu tylko walka o brąz. Spotkanie finałowe było bardzo widowiskowe i zakończyło się wygraną AZS AWF Poznań 3:1. Warto jednak zaznaczyć, że AZS Ostrowiec Świętokrzyski w meczu półfinałowym, jak i finałowym miał do czynienia z drużynami z LSK. Trenerzy wybrali najlepsze zawodniczki zawodów. Najlepszą rozgrywającą została Agnieszka Sojka (AZS Ostrowiec Świętokrzyski), najlepszą zawodniczką została Paulina Gomułka (AZS AWF Poznań). Te dwie zostały wybrane prawie jednogłośnie. Większe emocje były jednak przy wyborze najlepszej libero. O tytuł ten rywalizowała Magda Saad (AZS Białystok) oraz Magdalena Kosiarska (AZS Ostrowiec Świętokrzyski). Przeważył jeden głos na rzecz Magdy Saad. Klasyfikacja końcowa 1. AWF Poznań, 2. Ostrowiec Świętokrzyski, 3. AZS Białystok, 4. Politechnika Śląska, 5. Politechnika Częstochowa, 6. AJD Częstochowa, 7. AZS Opole Tekst Piotr Ciesielski Foto Maciej Samsonowicz

6 Mimo że do pierwszego szkolnego dzwonka pozostało zaledwie kilka dni, na stadion miejski w Łodzi przyjechało kilkuset młodych sportowców z 12 klubów akademickich, wśród których nie zabrakło członków kadry narodowej juniorów. Już na wstępie wypada powiedzieć kilka słów o samej nazwie imprezy. Oficjalnie, co potwierdzają regulamin i komunikat organizacyjny zawodów, mieliśmy do czynienia z Mistrzostwami AZS Juniorów w Lekkoatletyce. Powszechnie jednak zawody te określa się mianem Akademickich Mistrzostw Polski Juniorów. W tym roku ta niezwykła dwoistość nazw tym bardziej sprawiała trudność, gdyż Łódź była także organizatorem Akademickich Mistrzostw Polski w Grach Zespołowych i Tenisie Stołowym, które zakończyły się 29 sierpnia, a więc w pierwszy dzień rywalizacji lekkoatletów. Wydaje się, że zasadna byłaby zmiana oficjalnej nazwy, właśnie na tę, która de facto funkcjonuje w praktyce. Byłoby to jedynie usankcjonowanie nazwy, której używa niemal całe środowisko akademickie, tym bardziej że corocznie rozgrywa się także Akademickie Mistrzostwa Polski w Lekkoatletyce (25 27 maja 2007). Przechodząc do samych zawodów, należy zauważyć, że organizatorzy dołożyli wszelkich starań, by były one perfekcyjnie przygotowane. Nie byli jednak w stanie zamówić odpowiedniej pogody. Niska temperatura i silne podmuchy wiatru skutecznie przeszkadzały startującym. Pomimo złych warunków atmosferycznych padło jednak kilka naprawdę wartościowych wyników. W biegu na 100 m Monika Wieczorkiewicz (AZS Poznań) uzyskała Tuż przed pierwszym szkolnym dzwonkiem wynik s i z dużą przewagą wygrała rywalizację w finale. W sprintach dobrze zaprezentował się także Piotr Oganiaczyk. Reprezentant AZS PWSZ Gorzów Wlkp. pokonał 100 m w s. Bieg na 400 m wygrał Jan Ciepiela (AZS AWF Kraków) w czasie s i o blisko sekundę pokonał zawodnika gospodarzy Sebastiana Porządnego. Na 400 m przez płotki kobiet losy złotego medalu rozstrzygnęły się dopiero na ostatnich metrach. Agata Stępnik (AZS UMCS Lublin) rzutem na taśmę pokonała Dobrawę Skupniewicz (AZS AWF Poznań), różnica zaś wyniosła zaledwie 0.06 s. Złe warunki pogodowe nie przeszkodziły średniodystansowcom w uzyskaniu dobrych wyników. Kamila Zglejc (AZS UWM Olsztyn) wygrała rywalizację na 1500 m z wynikiem 4:31,57. Być może przyczyniło się do tego wsparcie klubowych koleżanek, gdyż w rywalizacji wzięło udział aż dziewięć zawodniczek Klubu z Warmii na dziewiętnaście startujących. Średnie i długie dystanse to specjalność zawodniczek z Olsztyna. W biegu na 2000 m z przeszkodami wszystkie sześć startujących reprezentowało ten klub. Zaciętą rywalizację mogliśmy obserwować w konkurencjach technicznych. W skoku o tyczce Łukasz Jurga (AZS AWFiS Gdańsk) pokonał 5.05 m, co jak na juniora jest bardzo dobrym wynikiem. W rywalizacji tyczkarek zwyciężyła klubowa koleżanka Łukasza Karmen Bunikowska (3.70). W trójskoku, wynikiem m, złoty medal wywalczyła Anna Zych (AZS AWF Kraków). W rzucie dyskiem Alina Kieres (AZS AWF Katowice) pokonała Karolinę Kujawę (AZS UMCS Lublin) zaledwie o 40 cm, a więc o długość szkolnej linijki. Na uwagę zasługuje także wynik innej miotaczki z lubelskiego klubu Zofii Pietrzak, która posłała młot na odległość m. Wśród miotaczy najlepiej zaprezentował się Przemysław Krawczak (AZS AWF Warszawa). Wygrał rywalizację w rzucie dyskiem (44.63 m) oraz pchnięciu kulą, uzyskując m. W rzucie oszczepem wygrał natomiast Piotr Kamyk (55.58 m), a tym samym miotacze AZS AWF Warszawa zdominowali rywalizację. W skokach brylowali natomiast reprezentanci AZS UMCS Lublin. Wśród kobiet Monika Karwacka zdobyła złoty medal w skoku w dal (5.55 m), u mężczyzn zaś wygrał Maciej Rentflejsz (6.54), Rafał Anasiewicz był trzeci (6.49). Ponadto w trójskoku złoty medal zdobył Paweł Suszczyk (13.97), Rafał Anasiewicz znowu zakończył rywalizację na trzecim miejscu (13.60). Najwięcej emocji wzbudziły tradycyjnie biegi sztafetowe. W biegu 4x100 m kobiet najlepsza okazała się sztafeta AZS AWF Kraków (50.54), przed AZS UWM Olsztyn (50.67) i AZS Poznań (50.78). Wśród mężczyzn tryumfowali także sprinterzy z grodu Kraka (43.50), przed AZS UWM Olsztyn (43.77) i AZS AWF Warszawa (44.11). W sztafetach 4x400 m ponownie bezkonkurencyjni okazali się reprezentanci AZS AWF Kraków. Krako- aps nr (255)

7 Mistrzostwa AZS Juniorów w Lekkoatletyce, Łódź, sierpnia 2007 wianki (4.00:77) wyprzedziły AZS UWM Olsztyn (4.01:65) i AZS UMCS Lublin (4.02:03). Wśród mężczyzn ekipa z Krakowa (3.26:11) pokonała AZS UWM Olsztyn (3.28:10) i AZS Łódź (3.29:67). W klasyfikacji drużynowej bezkonkurencyjny okazał się zespół AZS AWF Kraków, który uzyskał aż pkt. Nie był zaskoczeniem dobry wynik drużyny z Olsztyna, która nie mając w swoim składzie miotaczy, rewelacyjnie spisała się w konkurencjach biegowych. Sporą niespodzianką było natomiast trzecie miejsce AZS UMCS Lublin (150). Młodzi sportowcy z Lublina pokonali AZS AWF Warszawa (146) i gospodarzy AZS Łódź (135). Warto odnotować także wyniki zawodników startujących poza konkursem. W skoku w dal Teresa Dobija (AZS Łódź), srebrna medalistka tegorocznych Mistrzostw Polski Seniorów, uzyskała wynik 6.21 m. W skoku wzwyż Sylwester Bednarek (RKS Łódź) pokonał poprzeczkę zawieszoną na wysokości 2.10 m, natomiast Michał Mossoń (AZS AWF Wrocław) posłał młot na odległość m. Najwięcej emocji wzbudził jednak pozakonkursowy bieg na 400 m. Zmierzyli się w nim dwaj złoci medaliści z uniwersjadowej sztafety 4x400 Piotr Klimczak (niestowarzyszony) i Piotr Kędzia (AZS Łódź). Zawodnik gospodarzy okazał się mało gościnny i po niezwykle emocjonującym biegu, uzyskując wynik 47.07, pokonał rywala o 0,04 sekundy! Łódzkie zawody były ostatnią imprezą przed pierwszym szkolnym dzwonkiem, a zarazem doskonałą okazją do sprawdzenia sportowej formy po wakacyjnych zgrupowaniach. Była to także odmiana dla młodych lekkoatletów, gdyż przez ostatnie kilka lat Mistrzostwa odbywały się w Olsztynie. Szkoda tylko, że w biciu rekordów życiowych przeszkodziła kapryśna pogoda. W zeszłym roku o tej porze świeciło słońce, podczas tegorocznych zaś bliżej było nam do Skandynawii niż Italii. Zawody należy jednak ocenić jako bardzo udane. Następne Mistrzostwa AZS Juniorów vel AMP Juniorów już za rok. Gdzie? Może tegorocznymi zawodami Łódź zapoczątkowała serię, tak jak kiedyś Olsztyn Zdaniem trenera Roman Wszoła, AZS AWF Warszawa Zmiana organizatora AMP Juniorów była celowa, ponieważ nam wszystkim potrzebna była odmiana. Kilka mistrzostw w tym samym miejscu to zbyt wiele. Do organizatorów tegorocznych zawodów nie można mieć większych zastrzeżeń. Co prawda w biegu na 100 m ppł. mieliśmy do czynienia z pomyłką sędziowską, lecz takie wpadki zdarzają się nawet na najważniejszych imprezach i zapewne zostanie to odpowiednio skorygowane. Sam stadion, w tym i nawierzchnia, jest dobrej jakości, jedynym zaś mankamentem, który przeszkadza trenerom, jest brak trybun. Myślę jednak, że jest to już niezależne od organizatorów AZS Łódź. Biorąc pod uwagę sportowy punkt widzenia, należy zauważyć, że stadion pozwala ustanawiać rekordy życiowe, jednak muszą się do tego przyczynić sami zawodnicy. W ekipie warszawskiego AZS AWF najlepiej zaprezentowali się miotacze (Przemysław Krawczak i Piotr Kamyk), niestety o rekordy życiowe nie pokusili się sprinterzy. Zdaniem zawodniczki Agata Stępnik, AZS UMCS Lublin Był to mój pierwszy występ na nowym stadionie w Łodzi. Słyszałam, że jest to szybka bieżnia, jednak podczas zawodów tego nie odczułam. Być może ze względu na złą pogodę Same zawody oceniam jednak jako bardzo udane. Organizatorów warto pochwalić szczególnie za zakwaterowanie w naprawdę dobrych warunkach. Dzięki dobrej organizacji nie było także opóźnień w programie minutowym zawodów. Mój bieg na 400 m przez płotki nie wyszedł najlepiej. Trener miał zastrzeżenia szczególnie do ostatniej części dystansu. Tam miałam problem z zejściem z płotków. Na końcowych metrach miałam jednak sporo sił i tuż przed metą udało mi się wyprzedzić rywalkę. Tekst Jakub Kosowski Foto Maciej Samsonowicz Klasyfikacja drużynowa 1. AZS AWF Kraków pkt., 2. AZS UWM Olsztyn 184, 3. AZS UMCS Lublin 150, 4. AZS AWF Warszawa 146, 5. AZS Łódź 135, 6. AZS Poznań 107, 7. AZS AWF Katowice 85, 8. AZS PWSZ Gorzów Wlkp. 83,5, 9. AZS AWF Poznań 47, 10. AZS AWFiS Gdańsk 24, 10. AZS AWF Wrocław 24, 12. AZS AWF Gorzów Wlkp. 23

8 Nie od dzisiaj wiadomo, że gorzowskie koszykarki są najlepsze w akademickiej koszykówce. Znakomity i bezprecedensowy bilans zespołu PWSZ to cztery finały mistrzostw Europy i dwukrotne zwycięstwo. Mistrzostwa w Genewie pokazały, że najlepsza koszykówka studencka jest Made in Poland. a biało-czerwona flaga powiewała na najwyższym maszcie. W szwajcarskim turnieju tym razem wystartowały tylko dwie polskie ekipy. Tylko, bo w ubiegłorocznych zawodach w Portugalii mieliśmy aż cztery zespoły z Polski po dwie wśród kobiet i mężczyzn. W tym roku do Genewy pojechały zespoły obrończyń tytułu PWSZ Gorzów Wlkp., i debiutanci studenci z WSWFiT Supraśl. Były to pierwsze AME rozegrane w kraju Milki, dziurawych serów i zegarków. Te trzy określenia doskonale oddają charakter Szwajcarii. Genewa jest specyficznym miastem. Kosmopolityczna, wielonarodowościowa, różni się jednak diametralnie od reszty kraju. Kiedy spytaliśmy Polaków mieszkających na stałe w tym mieście, co tak naprawdę odróżnia je od innych ośrodków w kraju Helwetów, odpowiedzieli z szyderczym uśmiechem: W Zurychu 5 16 mogłaby się dla szwajcarskich organizatorów nie odbyć. Bo po co? Liczy się przecież tylko zwycięzca. Krzywda ze strony organizatorów polegała na tym, że nawet najmniejsza wpadka zespołu w grach eliminacyjnych automatycznie pozbawiała go szans na medal. Chorwacki Uniwersytet Split, Uniwersytet Behcesehir z Turcji (mistrz 2005) czy słoweński Uniwersytet z Lublany zostały pozbawione finałowych szans, choć prezentowały niezły poziom koszykówki. Stracił na tym turniej. Studentki PWSZ Gorzów zmiażdżyły Dlanajlepszych korespondencja własna świat Jechaliśmy do Genewy z nadzieją na podtrzymanie dobrej passy. Na przestrzeni kilku ostatnich lat gorzowianki przyzwyczaiły nas do oglądania w finale polskiej ekipy. To zespół, który ma własny tor w akademickich rozgrywkach koszykarskich, pozostawiający w cieniu pozostałe drużyny. I tym razem na koleżankach z PWSZ się nie zawiedliśmy. Pewne zwycięstwo i kolejne złoto nie przyszły co prawda łatwo, ale byliśmy dumni, kiedy po raz kolejny odegrano polski hymn, Ferrari, Lamborghini i Maseratti jeżdżą po ulicach, tu ludzie trzymają te samochody w garażu. Zdziwił nas wszystkich system rozgrywania zawodów. O ile do turnieju kobiet nie można było mieć zastrzeżeń, bo wystąpiło w nim zaledwie 8 zespołów (w Portugalii zagrało 12 dotychczas najwięcej), o tyle do sposobu gry mężczyzn tak. Szwajcarzy przyjęli dziwną zasadę gier w II fazie, co pozbawiło wiele zespołów możliwości walki o medale. Niestety jedną z nich była ekipa z Supraśla, która zajęła w 4-zespołowej grupie 2. miejsce, jednak zadowolić się musiała grą najwyżej o 5. lokatę. Dziwne to, bo zawody trwały o jeden dzień dłużej niż w Portugalii i wystąpiło w nich tyle samo zespołów. Szwajcarzy tłumaczyli się jednak niemożliwością przeprowadzenia ćwierćfinałów. Właśnie ze względu na ograniczony czas i liczbę występujących przyjęli zasadę, że zwycięzca grupy gra o medale z trzema pozostałymi mistrzami grup. Tak na dobrą sprawę mecze pozostałych zespołów, które zjechały do Genewy, i ich walka o miejsca swoje rywalki w grupie. Wyniki 108:38 czy 98:63 mówią same za siebie. W bezpośredniej walce o zwycięstwo w grupie Polki pokonały Uniwersytet Toulouse 88:78. W półfinale PWSZ zagrał z doskonale znaną, nie tylko gorzowiankom, ale również ekipie WSWFiT drużyną Uniwersytetu Amsterdam. Dwa lata wcześniej wiele ze studentek holenderskiej uczelni wystąpiło w AME w Gorzowie dwukrotnie podczas nich spotykając się z koszykarkami WSWFiT Supraśl. Choć początek półfinałowej gry należał do zespołu z Amsterdamu, ostatecznie obrończynie tytułu wygrały mecz 70:57 i po raz kolejny, już czwarty w historii, stanęły przed szansą gry o złoto. A finał z odwiecznym rywalem Uniwersytetem Ljubljana ze Słowenii był popisem gry Polek. Zdecydowane, pewne siebie, cieszyły się grą w koszykówkę. aps nr (255)

9 VII Akademickie Mistrzostwa Europy w Koszykówce K i M, Genewa (Szwajcaria), lipca 2007 Był to mecz dobry dla oka i skuteczny. Wiele zagrań było efektownych, a akcje oklaskiwała liczna publiczność. Praktycznie od samego początku inicjatywę przejęły gorzowianki i to one po raz drugi z rzędu zostały mistrzyniami Europy. Dodatkowego smaczku w finale dodawał fakt, że rozgrywająca ekipy ze Słowenii Katarina Ristić wystąpiła przeciwko swoim klubowym koleżankom z PWSZ. Koszykarze z WSWFiT Supraśl mistrzostwa zaczęli pechowo. W pierwszym grupowym spotkaniu zapłacili frycowe, które jak się później okazało kosztowało ich grę w czołowej czwórce turnieju. Holenderskie Leiden University pokonało ich 11 oczkami. Holendrzy byli wyraźnie lepsi w przekroju całego spotkania i bardziej skuteczni, zwłaszcza z odległości 6,25 m. Polacy nie trafili w tym meczu aż 19 rzutów osobistych! wodniła, że jest mocnym, zgranym i skutecznym zespołem. Prowadzenie Chorwatów z pierwszej części gry supraślanie odrobili bardzo szybko w III kwarcie meczu, ale wspomniane 3 sekundy zaważyły o dogrywce, w której już lepsi, bardziej wytrzymali i dojrzalsi okazali się Chorwaci. Na Wiadomo, że WSWFiT ma jedną z najlepszych ekip akademickich w kraju, co udowodniły turnieje w ramach AZS ostatnich dwóch lat. Niestety, sukcesy w kraju nie przełożyły się na zawody europejskie. Ekipa trenera Remigiusza Kozłowskiego jest silna w krajowych rozgrywkach, a występując w gronie międzynarodowym gubi swój charakter, z czego od kilku lat jest znana w MPSzW. Na uwagę zasługuje również fakt, że w Genewie była polska gazeta. Redakcja supraskiego Wuefiaka (WSWFiT) na czas AME przeniosła swoją siedzibę do Szwajcarii, by z bliska przyglądać się i opisywać poczynania swoich uczelnianych kolegów na genewskich parkietach. Tekst i foto Paweł Surynowicz Kolejne mecze zakończyły się już zwycięstwem, ale nie pomogło to w awansie do półfinału. Zwycięstwo z gospodarzami i z cypryjskim Philips College było walką o drugą lokatę w grupie, a to pozwalało na grę o piątą bądź siódmą w turnieju. Z Chorwatami ze Splitu supraślanie byli o 3 sekundy od zwycięstwa, ale prosty błąd kosztował ich wygraną. Niefrasobliwość debiutantów wykorzystali doświadczeni studenci z Bałkanów i to oni awansowali do gry o miejsce 5. Dopiero w tym meczu, pomimo porażki, WSWFiT udo- pożegnanie z Genewą Polacy przegrali z byłymi mistrzami Europy Turkami ze Stambułu, którzy podobnie jak WSWFiT, Split i Bologna zadowolić się musieli grą o miejsca 5 8. Turniej mężczyzn wygrali Litwini po raz drugi z rzędu. Pokonali oni w finale rewelacyjnych Greków. W opinii wszystkich obserwatorów oba finałowe zespoły były poza zasięgiem pozostałych ekip. Te uczelniane drużyny z powodzeniem mogłyby występować w najwyższych rozgrywkach ligowych wielu państw. Ósma lokata WSWFiT Supraśl była sporym zawodem zarówno zawodników, jak i sympatyków tej uczelni. Klasyfikacja końcowa Kobiety 1. Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa, Gorzów Wlkp. (POL), 2. University of Ljubljana (SLO), 3. University of Amsterdam (NED), 4. Université de Toulouse (FRA), 5. University of Porto (POR), 6. University of Novi Sad (SRB), 7. Polytechnic Institute of Porto (POR), 8. University of Göttingen (GER) Mężczyźni 1. Vytautas Magnus University (LIT), 2. Aristotle University of Thessaloniki (GRE), 3. University of Kragujevac (SRB), 4. Leiden University (NED), 5. University of Split (CRO), 6. University of Bologna (ITA), 7. Bahcesehir University (TUR), 8. Wyższa Szkoła Wychowania Fizycznego i Turystyki, Supraśl (POL), 9. University of Ljubljana (SLO), 10. TEI Thessaloniki (GRE), 11. Celal Bayar University (TUR), 12. Philips College (CYP), 13. University of Geneva (SUI), 14. Reims University (FRA), 15. AA Coimbra (POR), 16. University of Göttingen (GER)

10 [wspinaczka] Spinacze Wspinacze, podróżnicy, zapaleńcy czy miłośnicy gór? Na pewno studenci, którym nie brak pomysłów na życie! Przed kolejną wyprawą czy po niej? Trudno powiedzieć. Miejsce wrocławskie mieszkanie studenckie. W powietrzu nutka oczekiwania. Ogólny harmider. Czas godzina bliżej nieokreślona. Dzień poprzedzający nieuniknione pakowanie. Znowu rzucamy uczelniany wir dla innego bardziej wciągającego. Czas wyciągnąć plecak, znaleźć wydrukowany kiedyś spis rzeczy niezbędnych i rozpocząć pierwszą próbę pakowania tłumaczy Wojtek Kozakiewicz, student inżynierii dźwięku Politechniki Wrocławskiej. Grupa spinaczy szykuje się do drogi. Kiedyś jeden z czołowych polskich wspinaczy powiedział, że jest spinaczem, czyli osobą łączącą, i przede wszystkim godzącą, kilka pasji. Myślę, że wielu wspinaczy zarówno z naszego najbliższego środowiska, jak i polskich i zagranicznych wymiataczy można tak scharakteryzować. tłumaczy Wojtek, odpowiadający tym samym na moje wcześniejsze pytanie. Trwa dalsza wyliczanka Śpiwór tym razem ciepły, bo noce mogą dostarczyć zupełnie niepotrzebnych wrażeń. Do tego kurtka puchowa niezależnie od pory roku. Para spodni, koszulka, coś na zmianę, żeby jazda stopem nie zakończyła się za następnym zakrętem. Karimata nieduża, ale w miarę wygodna minimum komfortu musi zostać zachowane. Palnik, nóż, miska dla psa czasem też coś jemy. Aparat bez niego nie wyobrażam sobie żadnego wyjazdu. Komplet ekspresów na parę wspinaczy, lina 60 m lub dłuższa i sprzęt osobisty bez tego trudno mówić o jakimkolwiek wyjeździe na łest. Grzanie pewnych części ciała na plaży, kilkugwiazdkowe hotele z klimatyzacją i wyżywieniem nigdy nie wchodziły w grę, nawet organizacja noclegów jest nie do pomyślenia. Już dawno to wszystko zamieniliśmy na spory wysiłek i krzaki. Czy warto? pyta sam siebie Wojtek Kozakiewicz. Byliście na Krymie. Następna wyprawa Cały czas krążymy między ścianką, niedalekimi Sokolikami, niemiecką wcale nie tak odległą Frankenjurą czy dalszymi zakątkami, takimi jak Austria czy północne Włochy. Nawet kilka dni wolnego jest dla nas na wagę złota. Szczerze, to bardzo dawno nie spędziłem jakiegoś weekendu w miejskim blokowisku. Spędzacie poza miastem każdą wolną chwilę. Wyjazdy na Krym czy do Hiszpanii to dość egzotyczne wyprawy jak dla studentów, tym bardziej zimą. Zima nie musi być czasem wspinaczkowej wegetacji. Oprócz ścianki możemy wybrać się też trochę dalej. W grudniu udało nam się odwiedzić, wbrew pozorom, bardzo wspinaczkowo przyjazną Majorkę. Luty stał pod znakiem południowej Hiszpanii, a dokładnie bardzo popularnego wśród wspinaczy El Chorro. Za to na długi weekend majowy wybraliśmy się w dość ryzykowny, jeżeli chodzi o sam wspin, a przede wszystkim dojazd, wypad na Krym. Mimo że nazwy miejsc brzmią dość egzotycznie, to zarówno jeżeli chodzi o sprzęt, jaki zabraliśmy, jedzenie, noclegi czy ilość pieniędzy do wydania, wszystko wyglądało bardzo podobnie, czyli minimalizm w każdym calu. Sprzęt lekki, niezbędny jedna czy dwie koszulki na cały wyjazd już na nikim nie robią żadnego wrażenia. Jedzenie po części zabrane z Polski, ale oczywiście w rozsądnych ilościach żeby plecaki nie wbijały nas w ziemię. Tak naprawdę to wystarczy się trochę postarać, żeby nawet w tak pozornie drogim miejscu, jakim jest Majorka, znaleźć coś w cenach porównywalnych do polskich. Noclegi w tzw. krzakach, czyli zero stresu, że nie zdążymy na kolację czy zamknięcie bram hotelu. Dodając to wszystko do siebie wychodzi, że za kilkaset złotych można zwiedzić naprawdę kawał Europy, nie wspominając o samym wspinaniu w bardzo zróżnicowanych i egzotycznych rejonach. Którą wyprawę najmilej wspominasz? Na Majorkę, do Hiszpanii czy na Krym? Wszystkie zaliczam do bardzo udanych. Na Majorce, oprócz świetnego wspinania, niezatłoczonych rejonów, idealnego klimatu i niesamowitej atmosfery, mogliśmy zobaczyć, jak sama wyspa wygląda poza sezonem, kiedy nie ma 40 C w cieniu i masy turystów. W El Chorro, z uwagi na bardzo przystępne drogi wspinaczkowe, praktycznie każda z osób z nami jadących pobiła swoje życiówki. Służy temu także bardzo specyficzny klimat tego miejsca, towarzystwo ludzi z całego świata. Chociaż w tym roku czuło się tam jak w Polsce, a nie w odległej Hiszpanii. Krym był bardziej wyjazdem podróżniczo-wspinaczkowym. Na sukcesy w skale nikt nie był nastawiony, ponieważ trudność miejscowych dróg, a raczej ich kosmiczne wyceny na żadne spektakularne osiągnięcia nie pozwalają. Ale jak zawsze powalił nas klimat tego miejsca, ludzie i ceny w sklepach. Skąd czerpiecie pomysły na miejsca wypraw i czym się kierujecie przy ich wyborze? Tak naprawdę pomysły na różnorakie wyjazdy rodzą się w najmniej oczekiwanych momentach. Rok, pół roku, miesiąc czy dzień przed to nie ma znaczenia. Ważna jest decyzja, że się jedzie. Zwlekanie nie ma sensu. Nawet w ciągu kilku godzin można znaleźć informacje o miejscu, dokąd chcemy się wybrać. Od czego są internet, przewodniki, znajomi? Wspinaczkowe topa można kupić już na miejscu albo pożyczyć od osoby, która w danym rejonie już się wspinała. Jeżeli chodzi o trening przed wyjazdem w określony rejon, to wszystko musi być oczywiście zaplanowane z większym wyprzedzeniem. Musimy wiedzieć, jakiego charakteru jest wspinanie, jaka skała, drogi siłowe czy wytrzymałościowe, chwyty (krawądki, aps nr (255)

11 [wspinaczka] Monte Rosa Od lat fascynują mnie góry. Z racji tego, że mieszkam w Jeleniej Górze, całe Sudety Zachodnie, a w szczególności Karkonosze przemierzyłem wzdłuż i wszerz. Podróżując rowerem, zwiedziłem także Beskidy, Bieszczady, austriackie Taury, Góry Skandynawskie, węgierskie i rumuńskie fragmenty Karpat. Jednak nadal chciałem czegoś więcej. Okazja nadarzyła się w lipcu tego roku. Kolega z łódzkiego AZS-u zaproponował wyjazd w Alpy Szwajcarskie. Bez chwili wahania zgodziłem się! Skład wyprawy: Adrian Oszajca, Piotr Szczepanik, Grzegorz Miedziński Termin: lipca 2007 Auto pozostawiliśmy w Täsch, do Zermatt (1620 m n.p.m.) udajemy się busem, ponieważ w mieście można poruszać się jedynie pojazdami o napędzie elektrycznym. Z centrum miasta, położonego u podnóża Matterhornu (4478 m.n.p.m.), kierujemy się szlakiem na Riffelberg (2582 m n.p.m.). Po drodze mijamy Riffelalp (2211 m n.p.m.). Nasza trasa w kilku miejscach wiedzie równolegle do kolei zębatej Gornergratbahn. Jej trasa ma 9,34 km i prowadzi z samego Zermatt, przez Findelbach, Riffelalp, Rotenboden, aż na Gornergrat (3089 m.n.p.m.). Nocujemy poniżej Jeziora Riffelsee. Stamtąd kierujemy się na Monte Rosa Hütte schronisko położone 2795 m n.p.m. Prowadzi tam ścieżka trawersująca od południowej strony cały masyw Gornergrat. Aby do niego dotrzeć, musieliśmy przeciąć lodowce Gorner i Grenz. Po zejściu z lodowca czekało nas jeszcze bardzo strome podejście przez skalną płytę, na której szczycie znajduje się schronisko. Fragment ten wymagał zachowania ostrożności ze względu na ekspozycję i nachylenie oraz liczne odcinki z poręczami linowymi. Nocujemy na wysokości około 2900 m n.p.m., niemalże u podnóża Liskamm (4527 m n.p.m.); przed nami w oddali, lekko zachmurzony Matterhorn (4478 m n.p.m.). Kolejny dzień to marsz przez lodowiec Grenzgretscher. Po południu widoczność spadła do kilku metrów, zaczęło mocno wiać i znacznie się ochłodziło. Zmusiło nas to do wcześniejszego rozbicia obozu. Do rana byliśmy w prawdziwie ekstremalnych warunkach! Podmuchy wiatru były tak silne, że gięły stelaż namiotu, mimo że 3 linki naciągające tropik przywiązaliśmy do całkowicie wbitych w śnieg czekanów. Po północy rozpętała się burza i przez dobrą godzinę porządnie błyskało i grzmiało! Pogoda nie pozwoliła nam nigdzie dalej pójść nad ranem. Następnego dnia wstaliśmy przed W nocy było bardzo zimno, mamy szron na wewnętrznej części namiotu. Celem był najwyższy szczyt Szwajcarii Du fourspitze (4634 m.n.p.m.). Aby go zdobyć, najpierw musieliśmy wejść na sąsiadujący z nim Zumsteinspitze (4563 m n.p.m.). Z kolei by dostać się do grani prowadzącej na jego szczyt, musieliśmy się wspiąć po bardzo stromym fragmencie lodowca. Na Dufora prowadziła wąziuteńka ścieżka, z licznymi odcinkami trawersu w skałach, lodzie i świeżym śniegu. To było następstwo wczorajszego załamania pogody. Mając na względzie bezpieczeństwo, zrezygnowaliśmy z wejścia na najwyższy szczyt Szwajcarii. Z Zumsteina zeszliśmy tą samą drogą i udaliśmy się do najwyżej położonego w Alpach włoskiego schroniska Regina Margheritta (4559 m n.p.m.). Budynek znajduje się na szczycie P.ta Gnifetti (4554 m n.p.m.), który stanowi granicę szwajcarsko-włoską. Wracając do obozu, lodowiec pokonaliśmy nieco inną trasą, krocząc po wydeptanej kilka godzin wcześniej ścieżce. Dzięki temu w 1,5 godziny byliśmy na miejscu. Słońce oraz znaczna wysokość powodowały ból głowy, a nawet lekką gorączkę, które powoli każdego z nas dopadały. Aby zapobiec odwodnieniu, piliśmy spore ilości Gatorade. Nazajutrz udało nam się wejść na Parrotspitze (4436 m n.p.m.), Ludwigshohe (4341 m n.p.m.) i Piramide Vincent (4215 m n.p.m.). Po powrocie, około godziny 15, zwinęliśmy obóz i ruszyliśmy z powrotem w dół lodowca, w kierunku Monte Rosa Hütte. Niestety pojawiło się mnóstwo szczelin. Kilkakrotnie było naprawdę gorąco, gdy przechodziliśmy przez lodowe mostki pomiędzy bezdennymi szczelinami. Kolejny dzień to zejście już do samego Zermatt. Nim się obejrzeliśmy, a już pokonywaliśmy krótki odcinek lodowca Gorner i wąską ścieżką podążaliśmy na Riffelberg. Po lewej stronie (na południe) mogliśmy podziwiać przepiękną panoramę: Monte Rosa, Liskamm, Castor, Pollux, Breithorn i Klein Matterhorn. Wydaje się jakby były dosłownie na wyciągnięcie ręki, a w rzeczywistości są potężnymi kolosami, między którymi majestatycznie spływa pięć lodowców. Od jeziora Riffelsee poszliśmy inną, dłuższą drogą do Zermatt. Wieczorem był jeszcze czas na zwiedzanie miasta. Stare zabytkowe chatki, zbudowane na kamiennych podpórkach i kryte Dokończenie na s. 20 dziurki czy klamy) bardzo wiele czynników ma wpływ na nasze przygotowania i późniejszy sukces lub porażkę. Jak liczną grupą wyjeżdżacie? Wszelkie wyjazdy organizujemy we własnym wspinaczkowym gronie. Każdy ma jakąś sprawdzoną osobę, jeżeli chodzi o wspólne wspinanie po prostu partnera wspinaczkowego. Zbierając takie pary bardzo często powstaje bardzo ciekawe i zróżnicowane towarzystwo, w którym bardzo pozytywnie spędza się kilkanaście wspinaczkowych dni. Dość często zdarza się, że jadą także z nami osoby niewspinające się w celu zwiedzenia jakiegoś nieznanego zakątka, wkręcenia się w towarzystwo czy np. by porobić ciekawe zdjęcia. Co poradziłbyś tym niewspinającym się, gdyby zechcieli rozpocząć swoją przygodę ze skałami? Zdecydowanie ściankę i zdecydowanie wf. Wszyscy, którzy są teraz w sekcji, przeszli przez sito wspinaczki jako wf. Warto poznać ludzi, którzy także zaczynają swoją przygodę z tym sportem. Nauczyć się podstaw bezpieczeństwa, które są bardzo istotne pomimo całego specjalistycznego sprzętu nieprzypadkowo wspinaczka zalicza się do sportów ekstremalnych. Na wf. także możemy zwyczajnie zobaczyć, czym to się je i czy nam to odpowiada. W skałach początkująca osoba może się szybko zrazić większe trudności, duża ekspozycja i brak doświadczenia zawsze dają się we znaki. Dodatkowo trzeba mieć sprzęt, na który osoba wspinająca się po raz pierwszy z uwagi na jego cenę nie może sobie pozwolić. Na ścianie wszystko mamy zapewnione. Twoje preferencje: ściana czy skały? Skały, zdecydowanie i bez najmniejszego zastanowienia. Ściana służy bardziej treningowi, ale nie odzwierciedla w 100% tego, co możemy spotkać w skałach. Oczywiście startujemy także w zawodach, ale na podobnej zasadzie sprawdzenia samych siebie czy spotkania ludzi, których poznaliśmy kiedyś w skałach. Prawdziwe wspinanie jest w plenerze. Dziękuję za rozmowę. Wysłuchała Barbara Dudziak Foto Wojtek Kozakiewicz, Marcin Szymczak

12 Koniec rywalizacji półtora roku. Przygodę z żeglarstwem regatowym zaczęłam jednak na studiach. Po pierwszym roku pojechałam na obóz żeglarski UMCS i tego właśnie roku trener Jerzy Czerwiński zaproponował mi udział w Mistrzostwach. To były moje pierwsze regaty w życiu. Od tego czasu żegluję regularnie. Jak przygotowywałaś się do tegorocznych Mistrzostw? W miarę możliwości finansowych staram się startować w jak największej liczbie regat. W tym roku były to tylko trzy imprezy: rozpoczęcie sezonu w Mikołajkach, Rossman Women Cup i Diera Cup. Jak oceniasz przygotowanie zawodów, zakwaterowanie, imprezy towarzyszące Żeglarskim akcentem zakończyła się międzyuczelniana rywalizacja sportowa w ramach XXIV Mistrzostw Polski Szkół Wyższych. Ostatnimi zawodami były regaty, które odbyły się od 18 do 20 września br. na jeziorze Niegocin. Wystartowała rekordowa liczba 52 załóg, reprezentujących 26 uczelni. Po najwyższe trofeum regat sięg nęli studenci Szkoły Głównej Handlowej z Warszawy, dając dowód, że ich uczelnia słusznie posiada w swoim logo żaglowiec. O akademickim żeglarstwie rozmawiamy z jego uczestnikami. Rozmowa z Aleksandrą Cieślak, studentką V roku fizyki UMCS Lublin, najlepszą sterniczką XXIV MPSzW w Żeglarstwie Czy swoją przygodę z żeglarstwem rozpoczęłaś na studiach? Pływam turystycznie prawie całe swoje życie. Rodzice wzięli mnie na Mazury po raz pierwszy, kiedy miałam Ośrodek AZS w Wilkasach jest świetnie przygotowany do tego typu imprez. Jednak sztywne godziny posiłków trochę nam przeszkadzały, ponieważ biegi musiały być zaplanowane na dwie tury. To rzadko spotykany tryb. Poza tym jak zawsze świetny koncert, zakończony chrypą większości uczestników, oraz grill jako atrakcje wieczoru są dobrym zwyczajem tych Mistrzostw. Czy pogoda sprawiła trudności czy pomogła? Pogoda o tyle sprawiała kłopot, że z piętnastu planowanych odbyło się tylko siedem biegów. W zeszłym roku było znacznie gorzej Większość wyścigów odwołano z powodu silnych wiatrów czy burzy. A mnie osobiście pogoda bardzo się podobała i nie przeszkadzała w żeglowaniu. Jak spisała się załoga? Pływam z Zosią Hładyniuk, studentką II roku prawa, i Michałem Matuszewiczem z III roku chemii. Mam świetną załogę. Są zdyscyplinowani, chłoną wszystko, co mogę im przekazać, i mają duże poczucie humoru, co bardzo się liczy w tym sporcie. W tym roku nie udało nam się potrenować przed regatami i pierwszego dnia musieliśmy się dotrzeć, co zajęło nam zadziwiająco mało czasu. Czy spodziewałaś się, że będziesz najlepszym sternikiem wśród kobiet? Jadąc na Mistrzostwa w ogóle o tym nie myślałam. Po pierwszym dniu po prostu starałam się utrzymać pozycję lidera, sorry liderki. A nie było łatwo. aps nr (255)

13 XXIV MPSzW w Żeglarstwie, Wilkasy k. Giżycka, września 2007 Jak rywalizuje się w gronie, gdzie zdecydowaną większość stanowią mężczyźni? W sumie jak w każdym innym. To prawda, że w żeglarstwie regatowym jest mało kobiet sterników, ale nawet gdyby stanowiły większość, to reguły gry pozostałyby te same. Może nagrody byłyby inne. Rozmowa z Jerzym Czerwińskim trenerem i najlepszym sternikiem UMCS Od ilu lat żeglujesz? Pływam od zawsze. Jak sięgam pamięcią, już jako dziecko miałem kontakt z wodą i łódkami. Stopień żeglarza zrobiłem w podstawówce, jak tylko pozwalały na to ówczesne przepisy. Pływałem jednak tylko i wyłącznie turystycznie, a w regatach brałem udział okazjonalnie raz w sezonie albo i raz na dwa lata. Przełom nastąpił siedem lat temu, gdy po raz pierwszy pojechałem specjalnie na regaty do Mikołajek. Start był mało udany, bo wywróciłem łódkę w pierwszym biegu i to na drugim zwrocie; pomimo tego zaskoczyłem. Jak przygotowywałeś się do Mistrzostw? Co roku systematycznie zarówno ja, jak i inni sternicy sekcji, startujemy w Grad Prix Wioski Żeglarskiej Mikołajki w klasie Omega. Te 5 do 7 startów w sezonie to główny punkt naszych przygotowań do Mistrzostw. Jak do tej pory przynosiło to dobre rezultaty. Jesteś pracownikiem uczelni. W zawodach zdecydowaną większość stanowili studenci. Jak rywalizuje się z młodszymi adeptami żeglarstwa? Żeglarstwo to sport, w którym wiek nie decyduje w sposób zasadniczy o wyniku końcowym. Młodzi sternicy czasami mają nawet większą wiedzę i umiejętności od tych starszych. Oczywiście po ich stronie jest odwaga i brawura, no ale po mojej doświadczenie. Są trochę krzykliwi w sytuacjach konfliktowych, ale zabawa ogólnie jest bardzo dobra. Jak ocenisz przygotowanie regat? Zdecydowanie poprawne, po rozwiązaniu na początku pewnych problemów regulaminowych dotyczących punktacji reszta poszła jak po maśle. Ośrodek AZS Wilkasy to bardzo dobre miejsce do rozegrania takiej imprezy, a organizatorzy zawsze dbają o imprezy towarzyszące. Czekam tylko na powrót do dobrych wzorców, kiedy to organizatorzy zapewniali w miarę jednakowy sprzęt dla wszystkich uczestników, a takie możliwości są. Pogoda sprzyjała? Co do pogody, to udała się wyśmienicie! Naprawdę żeglarska. Sporo wiatru i słońca super! Przy takich warunkach pływało nam się bardzo dobrze, choć osobiście wolę słabe wiatry i pływanie bardziej techniczne. Patrząc na wynik, to chyba dość dobrze przystosowałem się do tej pogody. Kilka słów o załodze. Jak układała się współpraca? Załoga, z którą startowałem, to osoby nie z łapanki. Pływamy razem od kilku lat i spisali się jak zwykle bardzo dobrze. Zarówno Maja Mościcka, jak i Paweł Bosek to dobrzy żeglarze, o sporych umiejętnościach i zacięciu regatowym. Mitem jest twierdzenie jakoby o sukcesie decydował tylko sternik, bez sprawnej i znającej się na rzeczy załogi pływa się zdecydowanie wolniej! Czy przed Mistrzostwami spodziewałeś się, że zajmiecie tak wysokie miejsce w klasyfikacji drużynowej? Regaty to zawsze loteria, może coś nie zagrać i po wyniku. Awaria sprzętu, choroba czy wywrotka mogą się zawsze przytrafić. Znałem wartość naszych załóg i liczyłem na dobry wynik, ale ten osiągnięty jest bardzo dobry! Rozmawiał Jakub Kosowski Foto AZS Warszawa Wyniki Klasa Omega Standard 1. Karol Milewski, SGH Warszawa 42, 2. Marcin Fredrich, AM Gdynia 40, 3. Przemysław Struś, Uniwersytet Gdański 39, 4. Bartosz Milewski SGH Warszawa 38, 5. Konrad Wilandt, Uniwersytet Gdański 37, 6. Piotr Mazur, PW Warszawa 36, 7. Jerzy Czerwiński, UMCS Lublin 35, 8. Tomasz Frydrychowicz, Politechnika Gdańska 34, 9. Krzesimir Sieczych, AM Warszawa 33, 10. Maciej Jodzis, WSPiZ Warszawa 32 Klasa Omega Sport 1. Tobiasz Zajączkowski, PW Warszawa skar Śleziona, P. Śl. Gliwice 38,2 3. Jakub Pawluk, PW Warszawa 34,4 4. Piotr Sikorski, P Śl. Gliwice 30,5 5. Aleksander Fereniec, PG Gdańsk 26,7 6. Piotr Szwoch, AM Gdynia 22,9 7. Tymon Sadowski, PG Gdańsk 19,1 8. Przemysław Abucki, PWr Wrocław 15,3 9. Michał Markiewicz, PRz Rzeszów 11,4 10. Bartosz Piotrowski, AM Szczecin 7,6 Klasyfikacja drużynowa 1. SGH Warszawa (80 pkt) 2. Politechnika Warszawska (78) 3. Uniwersytet Gdański (76) 4. Politechnika Śląska Gliwice (68,7) 5. UMCS Lublin (63) 6. Akademia Morska Gdynia (62,9) 7. Politechnika Gdańska (60,7) 8. Akademia Medyczna Warszawa (56) 9. Politechnika Lubelska (55) 10. WSPiZ Warszawa (45)

14 ubelskie lubelskie Jak Feniks z popiołów Rok akademicki 2007/2008 przyniesie kolejne dobre wiadomości dotyczące akademickiej bazy sportowej. Po Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w połowie 2008 roku kompleks sportowy (hala+pływalnia) odda do użytku lubelska Akademia Rolnicza. Po długiej przerwie, graniczącej z zapaścią, nowych obiektów doczekali się studenci UMCS. Powstało już jedno boisko ze sztuczną nawierzchnią. Uczelnia ma też przygotowany wniosek do Ministerstwa Sportu o wsparcie budowy drugiego większego boiska, w ramach programu Blisko boisko. Pozostaje tylko trzymać kciuki i liczyć na przychylność na górze. Do dobrych wiadomości należy także zaliczyć założenie Klubu Uczelnianego w Wyższej Szkole Ekonomii i Innowacji w Lublinie jednej z najlepszych szkół niepublicznych w województwie lubelskim. Studenci tej uczelni zamierzają włączyć się do rywalizacji w ramach Akademickich Mistrzostw Województwa Lubelskiego. Życzymy powodzenia! W semestrze zimowym z impetem ruszą także rozgrywki w ramach Akademickich Mistrzostw Województwa Lubelskiego. Głównym zadaniem organizatorów jest zaktywizowanie uczelni spoza Lublina. Zapowiedzi są obiecujące. Zobaczymy, co stanie się przy przejściu od słów do czynów Podczas spotkania Klubów Uczelnianych z Lublina narodził się pomysł zorganizowania w 2008 roku Akademickich Mistrzostw Lublina. Z pewnością jest to doskonały pomysł na aktywizację i integrację środowiska studenckiego w tym mieście, zwłaszcza że lubelskie uczelnie to blisko 100 tys. (!) żaków przy 350 tys. mieszkańców. Mistrzostwa miałyby odbywać się pod patronatem Prezydenta Miasta Lublina. Miejmy nadzieję, że Urząd Miasta przychyli się do tej propozycji i wspomoże ją finansowo. Jak Feniks z popiołów odradza się Klub Środowiskowy AZS Lublin. Po doprowadzeniu do ruiny Organizacji Środowiskowej i przeniesieniu całego dobytku (w ludziach i sprzęcie) do nowego tworu znów zaczyna organizować imprezy sportowe. Klub widmo, jak zwykło się mówić w Lublinie, nie posiada własnej hali, nieodpłatnie korzysta z obiektów UMCS (jak długo?), cały czas myśli, że ma zespół w I lidze koszykówki mężczyzn (mimo że jego funkcjonowanie przejął MKS Start Lublin) i ciągle nie może się zabrać za organizację grup naborowych w koszykówce. Taka mieszanka wybuchowa dobrze nie wróży. Pytanie tylko, czy Zarząd Główny AZS będzie bacznym okiem patrzył na finanse, czy też historia zatoczy koło Jakub Kosowski Jest potencjał, są wyniki, będzie baza sportowa... Rozmowa z prof. dr. hab. Zdzisław Targońskim JM Rektorem AR w Lublinie, prof. dr hab. Grażyną Jeżewską Prorektorem ds. studenckich i dydaktyki AR, i mgr. Lechosławem Kaweckim Kierownikiem SWFiS AR AR w Lublinie od kilku lat planowała budowę nowych obiektów sportowych w celu rozwoju sportu studenckiego. Panie Rektorze, jak narodził się ten pomysł? JK: Dotychczasowe obiekty nie spełniają już swojej roli, gdyż są zbyt skromne jak na potrzeby naszej uczelni. Konieczna była więc budowa hali i basenu. Wpłynął na to także wzrost liczby studentów obecnie na studiach stacjonarnych mamy 8 tys. studentów. Naszym sukcesem jest to, że pomimo tak skromnej bazy mamy sportowców na wysokim poziomie koszykarze do niedawna występowali w LAK, doskonałe wyniki odnotowują pływacy i przedstawiciele sportów walki. GJ: Należy zaznaczyć, że nasza uczelnia jest bardzo przychylna rozwojowi sportu studenckiego. Ten entuzjazm wynika także z wcześniejszych kontaktów ze sportem studenckim, np. Pan Rektor jeszcze w okresie studiów prowadził sekcję szermierki AZS. LK: Projekt budowy hali to wynik doskonałej współpracy z władzami uczelni, ich zrozumienia dla potrzeb studentów, a także przychylności kadry naukowej. Nasi studenci mają ogromny potencjał, pojawiły się sukcesy, a więc trzeba było to wykorzystać. Zalążek pomysłu na budowę hali narodził się już podczas finałów LAK, później pozostała faza jego realizacji... Każda uczelnia staje przed problemem: budować obiekty dydaktyczne czy sportowe? Czy nie pojawił się ten problem? ZT: Jest to rzeczywiście duży problem. Udało nam się jednak przekonać sceptyków. Wygrała potrzeba stworzenia studentom możliwości bezpiecznego i zdrowego spędzania wolnego czasu. Czy na budowę obiektów sportowych udało się pozyskać środki finansowe z Unii Europejskiej? ZT: Bez tych środków budowa takiego obiektu nie byłaby możliwa. Otrzymaliśmy z Unii około 70% potrzebnych środków. Kiedy nowy obiekt zostanie oddany do użytku? LK: Obiekt zostanie oddany w 2008 r. i będzie połączony ze starymi obiektami. Planujemy uświetnić otwarcie organizacją szeregu imprez sportowych. Dlaczego obiekt powstanie przy ul. Głębokiej, a nie na Felinie, gdzie znajdują się akademiki AR, część obiektów dydaktycznych i rozległe tereny? ZT: Na terenie Miasteczka Akademickiego znajduje się prawie 90% naszych obiektów dydaktycznych, a ponadto Studium Wychowania Fizycznego i Sportu. Obiekty sportowe będą więc w jednym miejscu i studenci nie będą musieli dojeżdżać aż na Felin. Czy już w trakcie realizacji nie pojawi się problem: zajęcia dodatkowe dla studentów a działalność komercyjna? ZT: Część jednostek z pewnością będziemy musieli przeznaczyć na wynajem hali i basenu w celu pokrycia kosztów utrzymania obiektu. W rezultacie ma on sam się finansować. Nie ma jednak niebezpieczeństwa, że odbędzie się to kosztem naszych studentów. AR już teraz posiada kilka sekcji na wysokim poziomie. Czy nie ma problemów ze środkami finansowymi na ich funkcjonowanie? ZT: Z pewnością nie wystarczy nam środków, żeby finansować działalność dużej liczby sekcji. Skupimy się więc na kilku wybranych dyscyplinach. Z pewnością postawimy na wizytówki uczelni: pływanie i koszykówkę. LK: Jeśli znajdą się środki, z pewnością zwiększymy ofertę sekcji sportowych dla naszych studentów. Prężnie działa także Yacht Club, kierowany przez kapitana Ziemowita Barańskiego, który ma bazę nad jez. Piaseczno na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim. Szkolą się tam nasi studenci, ale zachęcamy także studentów z całego regionu. Pani Rektor, czy rozwój sportu studenckiego i bazy sportowej ma wpływ na atrakcyjność uczelni wśród kandydatów na studia? GJ: Jest to duża zachęta dla kandydatów i z pewnością przyciąga do nas absolwentów szkół średnich. Warto aps nr (255)

15 Jest potencjał, są wyniki, a co z bazą sportową? Rozmowa z prof. dr hab. Anną Pajdzińską Prorektor UMCS ds. kształcenia Pani Rektor, studenci Uniwersytetu w roku akademickim 2006/2007 odnieśli ogromny sukces, zajmując w klasyfikacji MPSzW medalową pozycję wśród uniwersytetów. Co Pani zdaniem wpłynęło na taki wynik? Na UMCS studiuje blisko 35 tysięcy osób. To ogromny potencjał, który trzeba odpowiednio wykorzystać. Prowadzona jest praca w wielu sekcjach sportowych, dlatego też każdy może znaleźć coś, w czym może się spełnić sportowo. Taki wynik to ogromne zaangażowanie samych zawodników, ale i kadry szkoleniowej, za co należą się jej ogromne brawa. Wspomnieliśmy o kadrze szkoleniowej, pozostaje więc zadać pytanie o bazę sportową, która lata świetności ma już za sobą Na terenie miasteczka akademickiego znajduje się AOS (w tym basen i trzy sale sportowe), który rzeczywiście od wielu lat służy naszym studentom. Przechodzi on co roku niezbędne modernizacje. W tegoroczne wakacje nastąpiła np. przebudowa szatni przy basenie, co było koniecznością bez tego funkcjonowanie basenu było zagrożone. Kilkanaście lat temu planowano budowę nowej hali sportowej z basenem, jednak zabrakło na to środków. Zdołano jedynie zakończyć pierwszą część tej inwestycji pawilon szatniowy, gdzie obecnie znajdują się siłownia, sala do sportów walki i ściana wspinaczkowa. Cały czas mówimy jednak o modernizowaniu istniejących już obiektów. A czy, wzorem KUL i lubelskiej AR, UMCS planuje budowę nowych obiektów sportowych? W obecnej sytuacji finansowej uczelni budowa nowych obiektów sportowych jest nierealna. Pozostaje więc skupić się na modernizacji bazy, którą mamy. Nie można natomiast powiedzieć, że zupełnie nic nie dzieje się w tej sferze. Kilka lat temu powstały dwa boiska do siatkówki plażowej. W 2007 roku rozpocznie się także przebudowa jednego z boisk znajdujących się przy halach sportowych. Zostanie położona sztuczna nawierzchnia, zainstalowane ogrodzenie i oświetlenie. Będzie tam można grać w piłkę nożną i koszykówkę (street basket). W rozpoczęciu tej inwestycji sporą zasługę miał Samorząd Studentów. Cieszy, że sami studenci widzą potrzebę rozwoju bazy sportowej, która ma służyć całej społeczności akademickiej UMCS. Czy UMCS planuje wykorzystać teren, na którym kiedyś miała stanąć nowa hala sportowa z basenem, a powstał jedynie pawilon szatniowy? Jak najbardziej. SWFiS UMCS wyszło z inicjatywą stworzenia tam kolejnego boiska ze sztuczną nawierzchnią i oświetleniem. Na ten cel będziemy chcieli pozyskać środki z programu Blisko boisko, realizowanego przez MSiT i PZU SA. Pozwoli to zdobyć niezbędne środki, gdyż uczelnia nie jest w stanie sama udźwignąć takich wydatków. Jeśli wszystko potoczy się po naszej myśli, uda się zagospodarować niewykorzystany dotychczas teren i udostępnić studentom jeszcze jeden obiekt sportowy, z którego będą mogli korzystać na co dzień. Piłkarze UMCS do niedawna zdobywali medale w ogólnopolskiej rywalizacji w piłce nożnej. Prężnie rozwija się sekcja lekkoatletyki. Sekcje te muszą się dziś tułać po obcych obiektach znacznie oddalonych od kampusu. Czy władze [lubelskie] uczelni zastanawiały się nad budową pełno wymiarowego boiska piłkarskiego otoczonego bieżnią tartanową? Istotnie. Pomysłodawcą był dr Tomasz Bielecki, zastępca kierownika SWFiS UMCS i trener piłki nożnej. Ostatnio ten temat pojawił się także w trakcie rozmów z Rektorem prof. Wiesławem A. Kamińskim. Władze uczelni są jak najbardziej za, jednak na przeszkodzie stoją finanse. Uczelnia ma pewne priorytety, którymi są obiekty dydaktyczne. UMCS otrzymał środki na budowę nowego Instytutu Informatyki. Na nowe budynki dydaktyczne czekają m.in.: Wydział Prawa i Administracji, Pedagogiki i Psychologii oraz Politologii. Jedyną szansą będzie pozyskanie środków z Unii Europejskiej, nad czym pracuje specjalny dział. Poczekamy więc, co z tego wyniknie. Chciałbym zapytać o minimalny wymiar godzin wf. zawarty w standardach kształcenia dla poszczególnych kierunków studiów. Czy 60 godzin to nie za mało? Z pewnością zbyt mało, o czym świadczy burzliwa dyskusja nad kształtem standardów kształcenia. Przecież wf. na studiach to nie to samo co w szkole podstawowej, gimnazjum czy liceum. Student może uczęszczać na zajęcia: ponad dwudziestu sekcji sportowych KU AZS, Zespołu Tańca Ludowego czy też Zespołu Tańca Towarzyskiego Impetus. Osoby, które nie czują się na siłach, aby uczestniczyć w tych zajęciach, mogą w ramach wf. wybrać zajęcia profilowane (sporty walki, gry zespołowe itd.). Z pewnością wpłynie to na większe zainteresowanie studentów zajęciami z wf. i przyciągnie ich do uprawiania sportu na co dzień. Studenci mają także możliwość uczestniczenia w licznych imprezach organizowanych przez Klub Uczelniany AZS UMCS i SWFiS UMCS, np. w turnieju halowej piłki nożnej. Pozostaje nam więc dopasować się do obecnej rzeczywistości, lecz w miarę możliwości zapewnić studentom korzystanie z obiektów sportowych, np. boisk do siatkówki plażowej czy nowo budowanego boiska ze sztuczną nawierzchnią. Dziękuję za rozmowę. JK także zwrócić uwagę, że nasza uczelnia stwarza wiele możliwości spędzania wolnego czasu dla studentów. Sport to tylko jedna z nich. W standardach kształcenia na poszczególnych kierunkach jest tylko 60 godzin wf. Czy nie jest to zbyt mało? JG: Z pewnością tak, jednak oprócz zajęć obowiązkowych z wf. studenci mają możliwość uczestniczenia w zajęciach sekcji sportowych. LK: Ponadto prowadzimy dodatkowe fakultatywne zajęcia dla naszych studentów, np. aerobik i siłownię. Nie zapominamy więc o tych, którzy nie mają już obowiązkowych zajęć z wf., a nie czują się na siłach, żeby uczęszczać na zajęcia sekcji sportowych. Będziemy to robić także w nowym obiekcie. Jak AR wspiera swoich najlepszych studentów? GJ: Mogą oni liczyć na stypendia sportowe, a ponadto regulamin studiów przewiduje dla nich indywidualny tok nauczania. Zdajemy sobie sprawę, że łączenie sportu na wysokim poziomie i studiów jest niezwykle trudne. Staramy się więc pomagać, jak tylko możemy. Pani Rektor, jak układa się współpraca władz uczelni z KU AZS? GJ: Jest to grupa młodych ludzi chętnych do działania. Współpraca z władzami rektorskimi, a przede wszystkim ze SWFiS układa się dobrze. Pozwala to na organizację bardzo wielu imprez dla naszych studentów. Dziękuję za rozmowę. JK

16 odlaskie podlaskie UKŁADanka Wydawało by się, że haseł kampanii wyborczej jednej z czołowych polskich partii nie da się przenieść na grunt działalności AZS. No cóż, hasło to jest jednak uniwersalne i okazuje się, że nie tylko można je podczepić do AZS-u, ale także do każdej dziedziny życia w naszym kraju. Zastanówmy się więc, czy w naszym kochanym AZS nie panują żadne układy, spiski itp. Szukanie układów na siłę do niczego jednak nie prowadzi. Nagonka i polowanie na czarownice nie jest nikomu z nas potrzebne, ale kilka, może kilkanaście spraw w ostatnich latach wypadałoby wyjaśnić. Moim celem nie jest tworzenie opinii o tajemniczym układzie, który panuje w AZS, bo wierzę, że czegoś takiego nie ma. Daleki jestem również od stwierdzenia, że są takie czy inne środowiska współpracujące ze sobą celem osiągnięcia jakichś tajemniczych korzyści. Nic podobnego. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na fakt, o którym szersze audytorium nie dyskutuje otwarcie. Przynajmniej nie zauważyłem, by toczyła się na ten temat otwarta dyskusja. Owszem, wiele się od dawna mówi o kręceniu przy weryfikacjach i podstawianiu zawodników. Mówi się niestety tylko w kuluarach. Może przyszedł czas na to, by oficjalnie stawić czoło tej sprawie. Posłużę się przykładem. W 2007 roku nagle pojawiła się nowa siła akademickiego badmintona. Był nim zespół organizatorów turnieju finałowego WSHE Łódź który na eliminacje w Suwałkach przywiózł w swoim składzie 4 kadrowiczów. Nic nie byłoby w tym dziwnego, gdyby nie fakt, że zapachniało tu procederem, z którym AZS walczy od dawna, a mianowicie budowaniem drużyn specjalnie na zawody. Przyjęło to już dawno nazwę tzw. martwych sekcji. Ot, buduje się zespół uczelniany, który startuje tylko w jednych zawodach i działalność sekcji uczelnianej na tym się kończy. To też można by odpuścić, bowiem każdy, kto prowadził kiedyś KU AZS, wie, jakie wiążą się z tym problemy kadrowe i jak to w wielu uczelniach wygląda zwłaszcza niepublicznych. Zresztą żyjemy w wolnym kraju i każdy ma prawo studiować czy zmieniać szkoły jak rękawiczki. W recepcji suwalskich zawodów sportowcy z Łodzi mieli problem z podaniem nazwy swojej uczelni nie wiedzieli gdzie studiują? No cóż, bywa (?!). Oczywiście Łódź wygrała eliminacje bijąc wszystkich sromotnie, a jakiś czas później w swoim ośrodku w Mielnie zorganizowała finał. Środowisko badmintona jest doskonale zintegrowane każdy o sobie wie niemal wszystko. Wiedzieli zatem zawodnicy innych zespołów, że WSHE Łódź robi wszystkich w przysłowiową trąbę. Jak można bowiem wytłumaczyć fakt, że w składzie łódzkich liderów znalazły się osoby, które startować w zawodach akademickich nie mogły. Z prostej przyczyny nie miały prawa, bo nie miały matury. Wyglądało to jak jedna wielka farsa. I znów WSHE, tym razem na swoim terenie wygrała i zgarnęła złoto MPSzW. Po zakończeniu zawodów powstał problem, bo gorzkiej pigułki nie chciały przełknąć zespoły, które zajęły kolejne miejsca. Wszyscy czekali, czy sprawa będzie miała swój dalszy ciąg, ale jedynie badmintoniści z Supraśla zdecydowali się interweniować w tej sprawie w centrali AZS. Centrala milczała przez kilka ładnych miesięcy. Wreszcie przemówiła, i co się okazało: błąd najprawdopodobniej popełnił weryfikator, który dopuścił danego zawodnika do gry na podstawie dokumentów przedstawionych przez uczelnię. Pytanie tylko: skąd miał wiedzieć, że ów zawodnik nie spełnia wymogów regulaminowych? Każdy przecież wie, że weryfikatorzy powinni traktować zaświadczenia przedstawiane przez uczelnie jako wiarygodne, bo potwierdzone są przecież podpisami i uczelnianymi pieczątkami, a na którymś z dokumentów potrzebnych do weryfikacji widnieje nawet zdanie o odpowiedzialności. Który ze sprawdzających może przypuszczać, że dany student lub pracownik nie ma matury? Wychodzi na to, że WSHE jest w tej sprawie czysta Ale sprawa jest nadal w toku. Wiele się w ostatnich latach mówiło o podobnych kontrowersjach. Zabierano punkty nieuczciwym uczelniom, dyskwalifikowano je itd. Jednak ani razu nie stwierdzono wprost, że ten czy inny klub uczelniany, dziekan lub rektor uczelni dopuścili się oszustwa w zamian za uzyskanie punktów w klasyfikacji. Nie wycofano żadnej uczelni z rozgrywek, nie ukarano KU AZS zakazem startów. Wszystko, jak to w Polsce bywa, rozeszło się po kościach, stanęło w pół drogi. Koledzy! Może czas rozpocząć dyskusję na ten temat. Dyskusję połączoną z konkretnym działaniem. Widać gołym okiem, że skuteczność zapobiegania takim wybrykom jest żadna, skoro w kolejnej edycji znów mają one miejsce. Będę bacznie się przyglądał postępowaniu w tej sprawie, a o jej rozstrzygnięciu z pewnością poinformuję Czytelników. Paweł Surynowicz Chcę się cieszyć grą Jedno z ostatnich spotkań AME w Koszykówce Czwarta kwarta meczu WSWFiT Supraśl Behcesehir University Istanbul. Akcja zespołu ze Stambułu. Jeden z Turków atakuje polski kosz i kiedy wydaje się, że zdobędzie punkty po efektownym wsadzie, tuż przed nim pojawia się Michał Zalewski. Niczym Dikembe Mutombo czapuje Turka, by po chwili pogrozić mu palcem przed oczami: Nie ma mowy, stary... Nie ze mną takie numery! O zawodach w Genewie, grze w koszykówkę i planach na przyszłość rozmawiamy z Michałem Zalewskim. Czym jest dla studenta koszykarza wyjazd na taką imprezę jak AME? Dla mnie, jako studenta WSWFiT Supraśl, było to największe przeżycie. Myślę, że nie ma nic lepszego jak wyjazd na takie zawody. Chciałem nie tylko pokazać się z jak najlepszej strony jako zawodnik, ale również poznać nowych ludzi, wymienić się poglądami. Chciałem przeżyć ten wyjazd najpełniej, jak to tylko możliwe. Nawet zwykła wymiana koszulkami jest czymś, co pozwala zintegrować się z ludźmi z całej Europy. O czym myślałeś przed wyjazdem do Genewy? Nie podpisałem umowy z klubem za granicą z racji tego, że będę miał możliwość gry na tych Mistrzostwach, bo uważałem że to jest wielka szansa i wielka przygoda. Było to słuszne postępowanie, aczkolwiek myślę, że dostałem zbyt mało czasu gry, by marzenie o turnieju się dopełniło. Jak oceniasz ten wyjazd pod względem sportowym? Uważam, że była to wielka przygoda, że warto było tam pojechać i zagrać, nawet jeśli nie odnieśliśmy sukcesu. Niektórzy z obecnych tam studentów z różnych krajów twierdzili, że najważniejsze jest uczestnictwo. Czy podzielasz ten pogląd? Była to największa koszykarska impreza akademicka w Europie. Oczywiście, mówiąc o uczestnictwie mieli oni rację, ale nie należy zapominać, że cechą każdego sportowca jest dążenie do mistrzostwa. Odniosłem wrażenie, że jesteś jednym z niewielu, którzy bardzo poważnie myślą o koszykówce i traktują ją jak sposób na życie. Myślę, że każdy z nas poważnie myśli o koszykówce. Każdy z pewnością chciałby grać na wysokim poziomie, zawodowo. Nie jest to jednak możliwe w naszej rzeczywistości, w warunkach, które mamy tu, na Podlasiu. Nie możemy tutaj grać zawodowo, bo nie zarobimy godnych pieniędzy. Mamy prosty wybór: albo przyjąć te warunki, albo zająć się czymś innym. Postanowiłem poszukać alternatywy dla tej sytuacji i znaleźć klub, który pozwoli mi na rozpoczęcie kariery sportowej na wyższym poziomie niż aps nr (252)

17 [podlaskie] II liga polska. Wiem, że nie będzie lekko, ale chcę ciężko pracować, żeby do czegoś dojść. Jeśli mi się nie uda, trudno. Czy myślisz, że sport zawodowy polega tylko i wyłącznie na zarabianiu pieniędzy? Myślę, że nie. Miałem oferty z różnych klubów za wyższe pieniądze, ale nie o to w tym wszystkim chodzi. Chcę się cieszyć grą, chcę się cieszyć miejscem, w którym będę mieszkał, chcę, żeby to była zabawa. Bo nie ma nic lepszego niż robienie bardzo dobrze tego, co sprawia największą przyjemność. Nie chcę żeby uzależnione to było od pieniędzy. Jak zacząłeś koszykarską przygodę? W szkole podstawowej. Byłem chyba jedynym chłopakiem, który chciał grać w koszykówkę, podczas gdy dla innych liczyła się piłka nożna. Moja nauczycielka Gerda Raczkowska zaproponowała, żebym poszedł na trening do śp. trenera Henryka Lenczewskiego. Poszedłem. Potem dostałem szansę trenowania w Instalu. Okazało się, że jestem daleko w tyle za chłopakami, którzy trenują już prawie dwa lata. Ale trener po pierwszym treningu powiedział, że będą ze mnie ludzie. Studiowałeś w Stanach Zjednoczonych. Przez pewien czas mieszkałeś również w Londynie. Jak w tych krajach traktuje się sportowców? Ciężko nazwać to studiowaniem, bo byłem tam zaledwie kilka miesięcy. Ale istotnie, przygotowywałem się do studiów, ucząc się potrzebnych do rozpoczęcia nauki na studiach przedmiotów. Poza tym oprócz studiowania chciałem grać w koszykówkę. Przez cały ten okres trenowałem z drużyną w college u. Niestety odniosłem poważną kontuzję, która praktycznie pozbawiła mnie szans i przekreśliła dalsze plany. Jeśli chodzi o podejście do sportu Amerykanów, to jest ono zupełnie, diametralnie różne od naszego. To tak, jakby sytuację w Polsce obrócić o 180. Tam każdy może uprawiać sport. Ci, którzy chcą być sportowcami, po prostu nimi są. W grach zespołowych kładzie się duży nacisk na drużynę. Jest zupełnie inna mentalność, trenerzy uczą diametralnie innego podejścia do sportu, szczególnie w koszykówce. Liczy się team, a nie jednostka. Na czym polega główna różnica w podejściu do sportu w Polsce i na Zachodzie? Odnoszę wrażenie, że młodzi ludzie w Polsce nie rozumieją, że poprzez sport mogą ułożyć sobie życie. Sport może otworzyć im drogę do przeżycia wielkiej przygody, do kariery, do pieniędzy. A oni nastawiają się tylko na pieniądze. Żeby w jak najkrótszym czasie i jak najmniejszym wysiłkiem zarobić jak najwięcej pieniędzy. To wynika również z podejścia do młodzieży w klubach, szkołach. Zawodowstwo moim zdaniem polega na czymś innym. Jesteś jednym z nielicznych moich rozmówców, którzy powiedzieli: dostałem szansę pójścia na trening. Spotykam się z tym bardzo rzadko, a moim zdaniem to właśnie cechuje prawdziwego sportowca. Pokora, której brakuje wielu młodym ludziom, w mojej opinii zagubionym, nie wiedzącym, czego naprawdę chcą. Czy trzeba oderwać się od tej polskiej rzeczywistości, żeby to zrozumieć? Myślę, że tak. A poza tym może zaliczam się do tych ludzi, którzy naprawdę chcą, którzy w każdej możliwości widzą szansę. Możliwość trenowania z różnymi ludźmi jest dla mnie bardzo ważna. To wspaniałe, że mogłem poznać technikę gry na dwóch kontynentach, w innych państwach, bo koszykówka w każdym państwie jest inna. Widzieliśmy to zresztą w Genewie, gdzie podejście do zespołu, nawet akademickiego, różni się w wielu reprezentacjach. Wydaję mi się, że w Polsce wielu ludzi traktuje osiągnięcie pewnego poziomu jako sukces na chwilę. W Stanach zespół buduje się na przyszłość, na lata, żeby to trwało, żeby to była historia. W naszych klubach robi się to tylko na chwilę jak są pieniądze, to jest OK! Jaki masz cel sportowy i życiowy? Te cele są podobne. Chciałbym czerpać przyjemność z tego, że żyję, gram i z wszystkiego, co mnie otacza. Nie potrzeba do tego wielkich pieniędzy, co w Polsce dla wielu ludzi jest celem nadrzędnym. Grać w koszykówkę i nie bawić się tym nie miałoby to dla mnie żadnego sensu. Wolę zająć się czymś innym. Wielu ludzi odpowiada na to pytanie: dom i rodzina. Ale ja nie wiem, czy będę w takim przypadku szczęśliwy, skoro chcę poznawać świat, wyjeżdżać, uczyć się języków. To jest dla mnie priorytetem. Chcę również skończyć uczelnię i mieć dyplom. Czy jest jakieś motto życiowe, którym się kierujesz? Jeśli powiem bawić się, to z pewnością wielu ludzi pomyśli, że chodzi o zabawę typu imprezy, alkohol, itp. Nie, nie o to chodzi. Bawić się to znaczy żyć z uśmiechem na twarzy i cieszyć się życiem. To jest mój sposób na życie i tym się kieruję. Czy masz kogoś takiego wśród kolegów, kto myśli podobnie? Mam na myśli taką bratnią duszę, która wspiera cię we wszystkich dążeniach. Mam takiego kolegę, z którym znam się praktycznie całe życie. Jest nim Mi- Michał Zalewski Ur.: 27 lipca 1985 Pierwszy trener: Henryk Lenczewski Pozycja na boisku: rzucający obrońca Kluby: Instal Białystok, Branicki Białystok, Żubry Białystok, Oacton Community College, Tur Bielsk Podlaski Sukcesy: złoto MPTU 2007, najlepszy zawodnik ERA ligi szkolnej na Podlasiu, zwycięzca konkursu wsadów ERA ligi szkolnej w Polsce, udział w juniorskiej eurolidze NEYBL , udział w Akade mickich Mistrzostwach Europy 2007 Wzór koszykarski: Michael Jordan chał Grygoruk (również student WSWFiT przyp. PS), z którym wspieramy się wzajemnie od zawsze i myślę, że dzięki temu uprawiamy jeszcze sport. On piłkę nożną, ja koszykówkę. Mamy podobny światopogląd i dlatego realizujemy siebie. Jeśli chodzi o koszykarzy... każdy ma co innego w głowie. Nie ma takiego, o którym mógłbym powiedzieć, że myśli tak samo jak ja. A z Michałem mamy ten sam tok myślenia, jeśli chodzi o sport i życie codzienne, i na pewno idziemy w tym samym kierunku. Wróćmy jeszcze do AME. Czy było coś, co utkwiło ci w pamięci? Było wiele takich rzeczy, ale będąc w wielu krajach Europy i nie tylko nie widziałem czegoś takiego jak w Szwajcarii. Tam wszystko wydaje się poukładane. Ludzie są uśmiechnięci, przyjaźni, niezwykle tolerancyjni. Każdy zna dwa bądź trzy języki. Jest dobra praca i adekwatne zarobki. Szczególną uwagę zwróciłem na centra sportowe. Coś, czego w Białymstoku nie ma i chyba w najbliższych latach nie będzie. Genewa jest miastem niewiele większym od Białegostoku, a jest tam pięć wielkich centrów sportowych, w których jest kilka hal, basenów, kortów tenisowych i niestworzone rzeczy typu tory dla rowerów czy deskorolkarzy. I wszystko to jest ogólnodostępne. Każdy może przyjść i bezpłatnie skorzystać z boiska, sprzętu. U nas jeśli powstaje boisko za halą Włókniarza, to jest ogrodzone i zamknięte, przeznaczone tylko dla ludzi, którzy uprawiają piłkę nożną. Myślisz, że w Genewie mogliście zająć wyższe miejsce? Uważam, że stać nas było na pierwszą czwórkę i swojego zdania nie zmienię. Mieliśmy jedenastu ludzi grających w koszykówkę. Gdyby się znalazł ktoś, kto by to poukładał i stworzył drużynę, to moglibyśmy walczyć o brązowy medal, bo uważam, że dwa pierwsze zespoły Litwini i Grecy były poza zasięgiem. Czego zatem zabrakło? Drużyny... Rozmawiał Paweł Surynowicz Foto PS

18 pomorskie pomorskie Zacznijmy kreować Jeszcze nie tak dawno zastanawialiśmy się, jak spędzić wakacje, a tu niepostrzeżenie wkraczać zaczyna nowy rok akademicki. W ostatnim moim wstępniaku przed rozjazdami na wakacje zachęcałem wszystkich do uczestniczenia w plażowych imprezach sportowych. I to nie tylko czynnego jako zawodnicy, ale także jako organizatorzy, wolontariusze czy nawet zaprzyjaźnieni kibice. Myślę, że kto skosztował tego eliksiru energii, jakim są AMP-y w Siatkówce Plażowej oraz Biczsoker, już nie może doczekać się kolejnych przedsięwzięć. Ze swojej strony zapewniam, iż jeszcze nie raz AZS Gdańsk pokaże, że przyjazd na organizowaną przez nas imprezę to strzał w dziesiątkę! Wszystkim, którzy postanowili poświęcić nam swój cenny czas oraz swoje talenty i umiejętności podczas wakacji, gorąco dziękuję! Bez Was nie udałoby się odnieść sukcesu. Tyle o przeszłości. Nowy rok akademicki jak zawsze przynosi świeży powiew pomysłów. My też zamierzamy wcielić w życie kilka nowych, jak na nasze środowisko, projektów. Jak mawia trener Zagłębia Lubin Czesław Michniewicz: Słucham ludzi mądrzejszych ode mnie. Krocząc tym hasłem postanowiłem rozejrzeć się w innych akademickich środowiskach i spróbować przenieść jakieś ciekawe wzorce. Myśl o przetransferowaniu Varsoviady, czyli święta studentów lat pierwszych, z Warszawy chodzi mi po głowie, odkąd działam w AZS-ie. W tym roku postanowiłem wziąć byka za rogi i spróbować na bazie AWFiS Gdańsk zorganizować Trójmiejskie Igrzyska Pierwszaków listopada będzie nie tylko świętem narodowym, ale także naszym akademickim. Pragnę także dodać więcej prestiżu rozgrywkom Lig Międzyuczelnianych organizując na ich zakończenie uroczyste podsumowanie wraz z nieodzowną imprezą integracyjną. To tylko dwa nowe pomysły, które dzięki pomocy działaczy z klubów uczelnianych, trenerów sekcji oraz samych studentów powinno udać się zrobić. Jeśli macie jakieś inne, gorąco zachęcam do kreowania własnego akademickiego środowiska. No, bo tak naprawdę, kto ma to zrobić jak nie my...? Ze sportowym... Tomasz Aftański Hegemonia WSEZ IV Puchar ZG AZS w Piłce Nożnej Plażowej Biczsoker 2007 To niewiarygodne, jak szybko biegnie czas. Nie tak dawno gdańscy działacze snuli plany i przedstawiali w Zarządzie Głównym AZS projekt rywalizacji piłkarzy na piasku. We wrześniu bieżącego roku odbyła się już czwarta edycja Pucharu ZG AZS w Piłce Nożnej Plażowej. Organizatorzy zawodów Klub Uczelniany AZS Uniwersytetu Gdańskiego i Organizacja Środowiskowa w Gdańsku postanowili urozmaicić uczestnikom pobyt nad morzem (wielu zawodników to stali bywalcy Biczsokera), przenosząc rozgrywki czwartej edycji z Gdyni do Sopotu. Do nadmorskiego uzdrowiska, bynajmniej nie na kuracje zdrowotne, przyjechało 5 ekip z Polski, stawkę uzupełniły trzy drużyny z Trójmiasta. Na uwagę zasługuje duże zainteresowanie rozgrywkami plażowymi studentów z Łodzi, których z pewnością zachęciły dobre rezultaty osiągane przez zespół Politechniki Łódzkiej (wicemistrz 2004, mistrz 2005, 2006). Obrońca tytułu przyjechał jednak w tym roku w zdziesiątkowanym składzie. Dodatkowo w drodze do Sopotu nie omijały ich przygody, dzięki czemu ostatni zawodnicy zameldowali się w Trójmieście zaledwie pół godziny przed pierwszym meczem. Fakt ten nie przeszkodził jednak ekipie Pawła Plichty zwyciężyć w pierwszym spotkaniu. W kolejnym meczu mistrzowie musieli uznać jednak wyższość rywala zza miedzy Wyższej Szkoły Edukacji Zdrowotnej. Jak się okazało, już w pojedynku grupowym spotkali się przyszły i obecny mistrz. Ostatecznie jednak oba zespoły awansowały do półfinału. W grupie B bez straty punktów eliminacje przebrnęła drużyna AWFiS Gdańsk, w której składzie błyszczeli reprezentanci Polski w beach soccerze: Paweł Friszkemut oraz Dominik Depta. Listę półfinalistów uzupełnił zespół gospodarzy (Uniwersytet Gdański), głównie dzięki skutecznej grze najlepszego swojego zawodnika Rafała Rzepeckiego. Nazajutrz doszło do pojedynków gdańsko-łódzkich. W pierwszym spotkaniu górą okazali się łodzianie (WSEZ UG 4:2), w drugim dla równowagi AWFiS dopiero po rzutach karnych pokonał Politechnikę Łódzką (była to powtórka ostatnich dwóch finałów Biczsokera!). Finał rozgrywek to wspaniałe widowisko. Było wszystko, czego mogli oczekiwać kibice bramki, wspaniałe akcje i niesamowite emocje, jakie zawsze towarzyszą rzutom karnym. Ekipa z Gdańska prowadziła już 2:0, jednak w drugiej połowie studenci z WSEZ doprowadzili do remisu i wspomnianego konkursu rzutów karnych. Ku rozpaczy studentów AWFiS próbę nerwów lepiej wytrzymali łodzianie i to oni w debiucie na plaży zostali zdobywcami Pucharu ZG AZS. Co ciekawe, Wyższa Szkoła Edukacji Zdrowotnej z Łodzi ma już na swoim koncie zwycięstwo w MPSzW w Futsalu oraz w typie uczelni niepublicznych w piłce nożnej 11-osobowej. Tym zwycięstwem zapewnili sobie pewną hegemonię w akademickim światku piłkarskim. Podczas całej imprezy mimo nie najlepszej aury uczestników nie opuszczały humory, a biegający w ulewie i przenikliwym zimnie studenci byli ciekawym zjawiskiem dla ludzi spacerujących po molo. Nie zabrakło tradycyjnej imprezy integracyjnej w klubie Copacabana, gdzie wszyscy uczestnicy mogli dzięki aps nr (255) Foto Maciej Samsonowicz

19 Zmiana warty XI Akademickie Mistrzostwa Polski w Siatkówce Plażowej, Gdynia 2007 Przez trzy dni na plaży miejskiej w Gdyni trwały XI AMP w Siatkówce Plażowej. Ponad setka studentów z całej Polski rywalizowała o prymat wśród żaków w kraju. Na specjalnie rozstawionych sześciu boiskach rozegrano łącznie prawie dwieście spotkań! W turnieju kobiecym najlepsze okazały się zawodniczki AWF Kraków Edyta Małusecka i Iwona Urbańczyk, które po pasjonującym meczu finałowym i tie-breaku pokonały parę AZS Wrocław Magdalena Wiśniewska/Joanna Koprowska. Jak się okazało, debiutujące w AMP-ach krakowianki nie dały się pokonać bardziej doświadczonej parze z Dolnego Śląska. Ten medal to nagroda za kilka lat wyrzeczeń i startów w Gdyni. Na finał zabrakło już trochę sił oraz koncentracji. Szkoda złota, ale może za rok znów uda się o nie powalczyć powiedziała srebrna medalistka Magda Wiśniewska. Na najniższym stopniu podium stanęły przedstawicielki naszego regionu. Aleksandra Theis i Anna Makiewicz (Politechnika Gdańska) w małym finale pokonały parę Joanna Ramion/Michalina Jagodzińska (AWFiS Gdańsk) i to na ich szyjach zawisły brązowe medale Akademickich Mistrzostw Polski. Jest to niewątpliwie sukces młodych zdolnych gdańszczanek, których walkę obserwował sam Dziekan ich wydzia- [pomorskie] łu (obie studiują Zarządzanie na Politechnice Gdańskiej przyp. red.) prof. Piotr Dominiak. Jak widać po zestawie par półfinałowych, w rywalizacji pań następuje pokoleniowa zmiana warty. Zeszły rok akademicki, obfitujący w plażowe imprezy, przyniósł kilka naprawdę ciekawych sportowo par, które zapewne zagoszczą na stałe na medalowych pozycjach kolejnych AMP-ów. W rywalizacji mężczyzn trójmiejskie pary nie miały tyle szczęścia. Wygrali studenci UAM Poznań Michał Dębiec/ Damian Lisiecki, którzy w finale musieli się sporo natrudzić, aby pokonać duet Miłosz Majka/Piotr Marciniak z Politechniki Opolskiej. Co ciekawe, na polskich plażach częściej można spotkać duet Lisiecki/Marciniak walczący po jednej stronie siatki. W tym wewnętrznym pojedynku więcej zimnej krwi zachował bardziej doświadczony Damian. Na najniższym stopniu podium stanęli studenci Politechniki Śląskiej z Gliwic Bartłomiej Baniak/Artur Kulikowski. Do tradycyjnego już turnieju mikstów zgłosiły się aż 43 pary. W tej rywalizacji najlepsi okazali się Natalia Koryzna i Piotr Marciniak z Politechniki Opolskiej. Co ciekawe, stanowią oni parę również poza boiskiem. Nie wiem, czy to pomaga, ale na pewno łatwiej się dogadujemy powiedziała nam Natalia. Poza tym nieudane zagranie przyjmowane jest z większym zrozumieniem dodał z uśmiechem Piotr. Ich finałowymi rywalami była dobrze znana para Justyna Michoń/Miłosz Majka (Politechnika Śląska Gliwice). Trzecie miejsce wywalczyło sportowe siatkarskie akademickie małżeństwo. Renata i Piotr Rzącowie z AZS Warszawa pokonali w meczu o trzecie miejsce parę Agata Łaz/Piotr Deszcz z Gliwic. Warto dodać, że dla wspomnianej Agaty będą to bodajże pierwsze AMP-y bez chociażby jednego medalu na koncie. Jest szansa, żeby organizatorzy wyczarowali chociaż medal z ziemniaka? żartował jej partner mikstowy Piotr Deszcz. Zwycięskie pary otrzymały medale, puchary i nagrody rzeczowe oraz wywalczyły sobie prawo startu w Akademickich Mistrzostwach Świata oraz Akademickich Mistrzostwach Europy jako reprezentanci Polski. Jesteśmy bardzo zadowoleni z tych mistrzostw. To prawdziwa perełka wśród akademickich rozgrywek i cieszę się bardzo, że Zarząd Główny AZS po raz szósty już zlecił nam jej organizację powiedział nam Tomasz Aftański, organizator zawodów z AZS Gdańsk. Dziękujemy wszystkim naszym partnerom za udzieloną pomoc. Myślę, że przekonali się, że warto inwestować w sport akademicki. Naszym największym sukcesem jest radość uczestników i ich późniejsze miłe wspomnienia znad morza dodał. Imprezę zorganizowali AZS Gdańsk, Akademia Morska oraz Gdyński Ośrodek Sportu i Rekreacji. Patronat nad nią sprawowali Prezydent Miasta Gdyni Wojciech Szczurek oraz Przewodniczący Sejmiku Województwa Pomorskiego prof. Brunon Synak, którzy ufundowali okazałe puchary dla najlepszych. Tekst TA, foto Maciej Samsonowicz tropikalnemu wystrojowi lokalu poczuć ostatni już chyba powiew lata. Cała impreza z pewnością nie udałaby się bez pomocy sponsorów: B&G Gdynia, ENERGA Operator S.A., BN Stefańska, Unimil. Ponadto nagrody i puchary dla najlepszych drużyn i zawodników ufundowali Przewodniczący Sejmiku Województwa Pomorskiego, JM Rektor Uniwersytetu Gdańskiego i Prezydent Miasta Sopotu. Wszystkim serdecznie dziękujemy. Tekst PW, TA Kolejność końcowa 1. Wyższa Szkoła Edukacji Zdrowotnej Łódź, 2. Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu Gdańsk, 3. Uniwersytet Gdański, 4. Politechnika Łódzka, 5. Wyższa Szkoła Informatyki Łódź, 6. AZS Środowisko Warszawa, 7. AZS Środowisko Gdańsk, 8. Wyższa Szkoła Informatyki Stosowanej i Zarządzania WIT Warszawa Nagrody indywidualne Konrad Kubasiewicz (WSEZ) najlepszy bramkarz, Rafał Rzepecki (UG) najskuteczniejszy zawodnik, Paweł Friszkemut (AWFiS) najlepszy zawodnik

20 [z kraju] Kolarstwo Wzorem lat poprzednich Klub Uczelniany AZS Politechniki Wrocławskiej w Jeleniej Górze organizował Akademicki Puchar Polski w Maratonach MTB. I tym razem zawody złożone z 4 eliminacji i wyścigu finałowego odbywały się w ramach Mio Fujifilm Bike Maratonu. Rozpoczęliśmy przy pięknej, wręcz letniej pogodzie 13 maja br. na łatwych trasach północnych peryferii Wrocławia. Już pierwsza odsłona kolarskich zmagań miło nas organizatorów zaskoczyła: sklasyfikowano 9 zawodniczek i aż 52 zawodników. W klasyfikacji drużynowej zwyciężyły studentki z Politechniki Lubelskiej oraz studenci z Politechniki Wrocławskiej. Kolejna eliminacja to już prawdziwe ściganie w górach ciężka przeprawa w Ustroniu. Na starcie 16 czerwca br. wśród wszystkich uczestników Bike Maratonu pojawiła się znaczna grupa AZS-iaków. Trasa była na tyle wymagająca, że spora część zawodników zmuszona była zjechać na krótszy dystans lub nie kończyła wyścigu. W zawodach tych sklasyfikowaliśmy 7 studentek i 31 studentów. Zarówno w klasyfikacji kobiet, jak i mężczyzn triumfowała Politechnika Śląska z Gliwic. Po dwóch tygodniach zawitaliśmy z imprezą do stolicy Małopolski. Na starcie 1 lipca br. na krakowskich Błoniach stanęła rekordowa liczba uczestników naszego cyklu prawie 1400 kolarzy! Jednakże ta frekwencja nie przełożyła się na klasyfikację akademicką, zapewne z powodu trwającej na większości uczelni sesji egzaminacyjnej. Zapunktowało 7 studentek i 32 studentów. W drużynówce nadal prym wiodły Politechniki: Lubelska i Śląska. Ostatnia eliminacja to ponownie łatwa technicznie, lecz niezwykle długa (63 i 96 km) trasa przy kolejnym dużym ośrodku akademickim, jakim jest Poznań. Na Maltę, gdzie były usytuowane start i meta zawodów, dojechało 9 zawodniczek oraz 25 zawodników. Najmocniejsi drużynowo okazali się jedni z gospodarzy, czyli Politechnika Poznańska. Cieszy to tym bardziej, że członkowie tamtejszego Klubu Uczelnianego AZS (a raczej jego władze) zbojkotowali tegoroczne rozgrywki z cyklu MPSzW. Podobnie jak w dwóch poprzednich sezonach miejscem zawodów finałowych była Polanica Zdrój znana z pewnością uczestnikom obozów prezesów czy zimowej Fiesty w Zieleńcu. Na starcie pojawiła się zarówno czołówka, jak i cała reszta równie ambitnych kolarzy. Teoretyczne szanse na podium miało sześciu zawodników. Natomiast wśród kobiet o podium walczyły bezpośrednio cztery zawodniczki. Po zaciętej walce na znanej dobrze polskim bikerom trasie generalna klasyfikacja indywidualna wyglądała następująco: Kobiety: 1. Anna Rowińska, Politechnika Lubelska, 2. Karolina Grzyb, AZS AWF Katowice, 3. Sabina Grzegorczyk- -Sztembis, Politechnika Lubelska Mężczyźni: 1. Kamil Mazurek, Politechnika Lubelska, 2. Marcin Piecuch, Politechnika Rzeszowska, 3. Przemysław Szczucki, Kolegium Karkonoskie Natomiast generalna klasyfikacja drużynowa, z racji wymogów regulaminowych, odzwierciedlała zarówno poziom sportowy poszczególnych ekip, jak i ich liczebność. Oto sklasyfikowane uczelnie: Klasyfikacja drużynowa kobiet: 1. Politechnika Lubelska, 2. AZS AWF Katowice Klasyfikacja drużynowa mężczyzn: 1. Politechnika Poznańska, 2. Politechnika Lubelska, 3. Politechnika Śląska Gliwice, 4. AR Lublin, 5. AWF Katowice Podsumowując tegoroczny cykl zawodów kolarskich, możemy śmiało pokusić się o stwierdzenie, że jest to bardzo dynamicznie rozwijający się sport w środowisku akademickim, i nie tylko. Widać to na przestrzeni ostatnich czterech lat zarówno na pucharze, jak również podczas MPSzW. Jako organizatorzy wielu imprez kolarskich sądzimy, że należy się zastanowić nad inną formułą przeprowadzenia zawodów, a przede wszystkim punktacji, jak też finansowania tego typu przedsięwzięć. Tutaj nie pozostaje nam nic innego, jak tylko podziękować wszystkim za udział w zawodach oraz zaprosić do sportowej rywalizacji w przyszłym roku. Pełne wyniki dostępne na Tekst i foto Grzegorz Miedziński Dokończenie ze s. 11 skalną dachówką nadawały specyficznego klimatu temu miejscu. Między nimi znajdowały się dziesiątki hoteli i sklepów z pamiątkami, których większość usytuowana była w jednym ciągu, wzdłuż głównej alei. To miasto ma naprawdę swój niepowtarzalny charakter. Następnego dnia udaliśmy się kolejką do Täsch, skąd naszym autem ruszyliśmy do Polski. Tych kilka dni spędzonych w szwajcarskich Alpach było wspaniałym przeżyciem. Piękno i surowość gór oddziaływały na nas w każdej chwili. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że masyw Monte Rosa to jedno z tych miejsc na ziemi, do którego będzie się chciało ciągle wracać, gdy raz się tam zawita. Grzegorz Miedziński Podziękowania dla: sklepu górskiego Skalnik z Jeleniej Góry za wyposażenie w raki Climbing Technology model Shark i matę Termite sklepu sportowego Mega Sport z Jeleniej Góry za wyposażenia w okulary Briko, rękawice i kominiarkę Wiking przedstawicieli Gatorade za przekazanie napoju izotonicznego. aps nr (255)