130/2/B/2013. POSTANOWIENIE z dnia 21 marca 2013 r. Sygn. akt Tw 34/12

Transkrypt

1 Trybunał Konstytucyjny w składzie: Stanisław Biernat, 130/2/B/2013 POSTANOWIENIE z dnia 21 marca 2013 r. Sygn. akt Tw 34/12 po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów o zbadanie zgodności: 1) 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 marca 2010 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania policjantom równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 47, poz. 279) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 70 ust. 2 w zw. z art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.); 2) 12 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 marca 2010 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania policjantom równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 47, poz. 279) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 95), p o s t a n a w i a: odmówić nadania wnioskowi dalszego biegu. UZASADNIENIE W dniu 2 lipca 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów (dalej: Zarząd Główny lub wnioskodawca) o zbadanie zgodności: po pierwsze, 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 marca 2010 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania policjantom równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 47, poz. 279; dalej: rozporządzenie z 2010 r.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz art. 70 ust. 2 w zw. z art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.; dalej: ustawa o Policji); po drugie, 12 rozporządzenia z 2010 r. z art. 2 Konstytucji oraz art. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 95; dalej: ustawa o ogłaszaniu). Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 stycznia 2013 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia, w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku przez: uzasadnienie, w jaki sposób 4 rozporządzenia z 2010 r. narusza, zdaniem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów (dalej: Związek), art. 32 ust. 1 Konstytucji, w szczególności wobec funkcjonariuszy, którym wypłaca się równoważnik pieniężny w zamian za umundurowanie, w przekonaniu wnioskodawcy dyskryminowanych pod względem finansowym, w stosunku do funkcjonariuszy, którym wydaje się mundur w naturze, w ocenie wnioskodawcy faworyzowanych, z uwzględnieniem

2 okoliczności, że zaskarżone uregulowanie nie wyodrębnia ani grupy policjantów oczekujących na wypłatę równoważnika pieniężnego, ani grupy funkcjonariuszy, którym wydaje się umundurowanie w naturze, oraz że rozpatrywanie zarzutów z płaszczyzny stosowania prawa nie należy do kognicji Trybunału Konstytucyjnego; doręczenie oryginału oraz 4 (czterech) odpisów wyciągu z protokołu posiedzenia Prezydium Zarządu Głównego Związku wraz z listą obecności, pozwalającymi stwierdzić, że decyzja nr 193/V/2011 została podjęta zgodnie ze statutem Związku; doręczenie oryginału oraz 4 (czterech) odpisów wyciągu z protokołu posiedzenia Zarządu Głównego Związku wraz z listą obecności, pozwalającymi stwierdzić, że uchwała nr 167/V/2011, uchwała nr 168/V/2011 i uchwała nr 169/V/2011 zostały podjęte zgodnie ze statutem Związku; doręczenie 5 egzemplarzy aktualnego statutu Związku. W piśmie z 4 lutego 2013 r. Zarząd Główny odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje: 1. Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wnioski przedstawiane przez ogólnokrajowe organy związków zawodowych podlegają wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji). 2. W rozpatrywanej sprawie przedmiot kontroli stanowi 4 rozporządzenia z 2010 r. (wydanego na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o Policji) w brzmieniu: równoważnik wypłaca się w terminie nie dłuższym niż dziewięć miesięcy od dnia powstania uprawnienia do równoważnika. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że jako wzorce kontroli kwestionowanego uregulowania Zarząd Główny wskazał, po pierwsze, art. 32 ust. 1 Konstytucji, po drugie, rozpatrywane łącznie przepisy ustawy o Policji, tj. art. 70 ust. 2 w brzmieniu: minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i warunki przyznawania równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie, uwzględniając: elementy umundurowania stanowiące podstawę do określenia wysokości równoważnika [pkt 1]; sposób ustalania wysokości równoważnika [pkt 2]; tryb i przypadki przyznawania, zwrotu i zawieszania wypłaty równoważnika [pkt 3]; terminy wypłacania lub zwrotu równoważnika [pkt 4] w zw. z art. 70 ust. 1 tejże ustawy w brzmieniu: policjant otrzymuje bezpłatne umundurowanie. 3. Zdaniem Zarządu Głównego 4 rozporządzenia z 2010 r. narusza art. 32 ust. 1 Konstytucji przez to, że różnicuje ( ) w zakresie terminu wypłaty równoważnika pieniężnego za umundurowanie ( ) przedstawicieli służb mundurowych [w szczególności] podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji Ustosunkowując się do przytoczonego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny zwraca przede wszystkim uwagę, że 4 rozporządzenia z 2010 r. odnosi się wyłącznie do policjantów, nie zaś funkcjonariuszy innych służb mundurowych. W stosunku do tych ostatnich podmiotów zagadnienie równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie 2

3 regulują inne przepisy niż zaskarżony 4 rozporządzenia z 2010 r. Wnioskodawca nie zarzuca, że w ramach grupy osób, których dotyczy 4 rozporządzenia z 2010 r., istnieją podmioty faworyzowane i podmioty dyskryminowane. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że zgodnie z kwestionowanym przepisem żaden z beneficjentów równoważnika pieniężnego nie może go otrzymać później niż po upływie dziewięciu miesięcy od dnia powstania uprawnienia do równoważnika. W konsekwencji postawiony pod adresem rozpatrywanego samodzielnie 4 rozporządzenia z 2010 r. zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji Trybunał Konstytucyjny uznaje za oczywiście bezzasadny Wnioskodawca analizuje sytuację prawną podmiotów, do których nie jest skierowane zaskarżone uregulowanie. Przekonuje, że rozstrzygnięcie to [kwestii terminu wypłaty równoważnika] w oczywisty sposób dyskryminuje policjantów na tle tożsamych rozstrzygnięć dotyczących przedstawicieli innych służb mundurowych. We wniosku zostały powołane 8 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 19 września 2003 r. w sprawie przyznawania funkcjonariuszowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie oraz kwoty przeznaczonej na zakup ubrania typu cywilnego (Dz. U. Nr 174, poz. 1685; dalej: rozporządzenie z 19 września 2003 r.), 9 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 10 lipca 2003 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszowi Agencji Wywiadu równoważnika pieniężnego oraz kwoty przeznaczonej na zakup ubrania typu cywilnego w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 134, poz. 1251; dalej: rozporządzenie z 10 lipca 2003 r.), 9 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie przyznawania funkcjonariuszom Służby Kontrwywiadu Wojskowego równoważnika pieniężnego oraz kwoty na zakup ubrania typu cywilnego w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 40, poz. 255; dalej: rozporządzenie z 18 stycznia 2007 r. w sprawie SKW), 9 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie przyznawania funkcjonariuszom Służby Wywiadu Wojskowego równoważnika pieniężnego oraz kwoty na zakup ubrania typu cywilnego w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 40, poz. 256; dalej: rozporządzenie z 18 stycznia 2007 r. w sprawie SWW), 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 maja 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszowi Straży Granicznej równoważnika w zamian za umundurowanie (Dz. U. Nr 138, poz. 1467; dalej: rozporządzenie z 21 maja 2004 r.), 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 czerwca 2010 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Biura Ochrony Rządu równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie i kwoty na zakup ubrania typu cywilnego (Dz. U. Nr 119, poz. 807; dalej: rozporządzenie z 11 czerwca 2010 r.). Wskazane okoliczności dowodzą, że wnioskodawca ma świadomość, iż nie jest możliwe rozpoznanie zarzutu nierównego traktowania przedstawicieli służb mundurowych bez uwzględnienia w procesie kontroli, obok 4 rozporządzenia z 2010 r., przepisów dotyczących równoważnika należnego przedstawicielom innych służb mundurowych. Dopiero zestawienie ze sobą powyższych unormowań pozwoliłoby bowiem ocenić, które kategorie funkcjonariuszy są faworyzowane, a które dyskryminowane. Powyższe ustalenia świadczą o tym, że wnioskodawca domaga się zbadania zgodności z art. 32 Konstytucji 4 rozporządzenia z 2010 r. rozpatrywanego nie tyle samodzielnie, co łącznie z następującymi przepisami: 8 rozporządzenia z 19 września 2003 r., 9 rozporządzenia 10 lipca 2003 r., 9 rozporządzenia z 18 stycznia 2007 r. w sprawie SKW, 9 rozporządzenia z 18 stycznia 2007 r. w sprawie SWW, 3 ust. 1 rozporządzenia z 21 maja 2004 r., 2 ust. 1 rozporządzenia z 11 czerwca 2010 r., które nie zostały wskazane ani w decyzji nr 193/V/2011 Prezydium Zarządu Głównego z 17 listopada 2011 r., ani w uchwale nr 167/V/2011 Zarządu Głównego z 13 grudnia 2011 r. 3

4 Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wniosek w zakresie, w jakim formułuje żądanie zbadania zgodności z art. 32 Konstytucji 4 rozporządzenia z 2010 r. rozpatrywanego w związku z: 8 rozporządzenia z 19 września 2003 r., 9 rozporządzenia 10 lipca 2003 r., 9 rozporządzenia z 18 stycznia 2007 r. w sprawie SKW, 9 rozporządzenia z 18 stycznia 2007 r. w sprawie SWW, 3 ust. 1 rozporządzenia z 21 maja 2004 r., 2 ust. 1 rozporządzenia z 11 czerwca 2010 r., nie pochodzi od podmiotu uprawnionego (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Okoliczność ta uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi we wskazanym zakresie (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). 4. Zarząd Główny zarzuca, że 4 rozporządzenia z 2010 r. jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji w zakresie, w jakim różnicuje pod względem finansowym funkcjonariuszy, którym wydaje się mundur w naturze z tymi, którym wypłaca się równoważnik pieniężny w zamian za umundurowanie Ustosunkowując się do przytoczonego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny zwraca przede wszystkim uwagę, że 4 rozporządzenia z 2010 r. odnosi się wyłącznie do policjantów uprawnionych do równoważnika w zamian za umundurowanie, nie zaś policjantów otrzymujących bezpłatne umundurowanie ( w naturze ). Wnioskodawca nie zarzuca, że w ramach grupy osób, których dotyczy 4 rozporządzenia z 2010 r., istnieją podmioty faworyzowane i podmioty dyskryminowane. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że żaden z beneficjentów tego przepisu nie może otrzymać równoważnika pieniężnego później niż po upływie dziewięciu miesięcy od dnia powstania uprawnienia do równoważnika. W konsekwencji postawiony pod adresem rozpatrywanego samodzielnie 4 rozporządzenia z 2010 r. zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji Trybunał Konstytucyjny uznaje za oczywiście bezzasadny W przekonaniu wnioskodawcy może dochodzić do sytuacji, w których jednemu policjantowi wydaje się mundur w naturze [art. 70 ust. 1 ustawy o Policji] w sytuacji, gdy leży to w zakresie aktualnych możliwości finansowych Policji, natomiast inny policjant otrzyma równoważnik [art. 70 ust. 2 ustawy o Policji], lecz dopiero w okresie następnych 9 miesięcy [ 4 rozporządzenia z 2010 r.], czyli faktycznie może to być 9 miesięcy później z uwagi na ograniczone możliwości zapewnienia każdemu munduru w naturze. Policjanci oczekujący na równoważnik przez okres dziewięciu miesięcy w roku są zmuszeni pokrywać koszty brakujących, czy zużytych elementów ubioru z własnych środków, albo też są zmuszeni pełnić służbę w ubiorze cywilnym. Jednocześnie policjanci, którzy otrzymali mundur w naturze nie ponoszą takich wydatków. Z przytoczonej argumentacji wynika, że wnioskodawca domaga się oceny w aspekcie zgodności z art. 32 ust. 1 Konstytucji zarzucanego zróżnicowania policjantów, wynikającego, jego zdaniem, z art. 70 ust. 1 ustawy o Policji (faworyzowani) oraz art. 70 ust. 2 tej ustawy w zw. z 4 rozporządzenia z 2010 r. (dyskryminowani). Trybunał Konstytucyjny ustalił, że ani art. 70 ust. 1, ani art. 70 ust. 2 ustawy o Policji nie zostały wskazane jako przedmiot kontroli w decyzji nr 193/V/2011 Prezydium Zarządu Głównego z 17 listopada 2011 r. ani w uchwale nr 167/V/2011 Zarządu Głównego z 13 grudnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wniosek, w zakresie w jakim formułuje żądanie zbadania zgodności z art. 32 Konstytucji art. 70 ust. 1 ustawy o Policji oraz art. 70 ust. 2 ustawy o Policji w zw. z 4 rozporządzenia z 2010 r. nie pochodzi od podmiotu uprawnionego (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Okoliczność ta uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi we wskazanym zakresie (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). 4

5 5. Zarząd Główny stawia zarzut niezgodności 4 rozporządzenia z 2010 r. z art. 70 ust. 2 w zw. z art. 70 ust. 1 ustawy o Policji. Zdaniem wnioskodawcy aktualnie obowiązujące zasady wypłaty równoważnika w zamian za umundurowanie [które, co oczywiste, nie wyczerpują się w regulacji zawartej w zaskarżonym 4 rozporządzenia z 2010 r.] prowadzą w istocie do kredytowania wydatków państwa związanych z realizacją obowiązku zaopatrzenia policjantów w bezpłatne mundury (ewentualnie przyznania równoważnika w zamian za nie) przez samych funkcjonariuszy, na których przerzuca się konieczność finansowania umundurowania z ich prywatnych środków, przy jednoczesnym dziewięciomiesięcznym okresie refinansowania tych wydatków. Zarząd Główny przekonuje, że realizacja wyżej wskazanego obowiązku w naturze, to znaczy poprzez wydanie munduru jest rzeczywiście bezpłatna, podczas gdy realizacja tego obowiązku polegająca na wypłacie równoważnika pod koniec roku zaopatrzeniowego w istocie odbywa się kosztem zaciągania zobowiązań bądź ograniczania prywatnych wydatków funkcjonariuszy. Tym samym nie można uznać jej za zapewnienie bezpłatnego umundurowania. Jednocześnie nie można pominąć faktu, że za okres od poniesienia wydatku do chwili jego refinansowania policjantowi nie należą się żadne odsetki, w tym nawet na pokrycie utraty nabywczej pieniądza. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że nie może czego oczekuje wnioskodawca rozważyć czy refinansowanie umundurowania przez państwo zgodne jest z obowiązkiem zapewnienia bezpłatnego umundurowania wyrażonym w przepisie art. 70 ust. 1 ustawy o Policji, który na wypadek niemożności realizacji winien się automatycznie przerodzić w obowiązek zapewnienia równoważnika pieniężnego w myśl ustępu 2 przepisu art. 70 ustawy o Policji. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że spełnienie żądania wnioskodawcy wykracza poza zbadanie zgodności 4 rozporządzenia z 2010 r. z art. 70 ust. 2 w zw. z art. 70 ust. 1 ustawy o Policji. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że zaskarżony przepis ogranicza się wyłącznie do kwestii terminu wypłaty równoważnika. Co istotne, 4 rozporządzenia z 2010 r. nie określa kwoty równoważnika, którą należałoby zgodnie z oczekiwaniem wnioskodawcy skonfrontować z kosztem umundurowania zapewnianego w naturze przez Policję. Dopiero taki zabieg pozwoliłby na oszacowanie, czy kwota równoważnika odpowiada wyłącznie zakupowi umundurowania czy też wkalkulowana jest w nią ryczałtowo kwota będąca wypadkową średniego kosztu kredytowania przedmiotowego zakupu, wahań siły nabywczej pieniądza oraz zmiany cen umundurowania, która to kwota może się różnić w zależności od tego, w jakim okresie dziewięciomiesięcznego terminu konkretny policjant otrzyma (otrzymał) równoważnik pieniężny. Trybunał Konstytucyjny nie posiada instrumentarium prawnego umożliwiającego mu przeprowadzenie tego typu porównawczej analizy ekonomicznej. Wskazane okoliczności nie pozwalają Trybunałowi Konstytucyjnemu na ocenę 4 rozporządzenia z 2010 r. w aspekcie jego zgodności z art. 70 ust. 2 w zw. z art. 70 ust. 1 ustawy o Policji. Powyższe uzasadnia odmowę nadania wnioskowi dalszego biegu we wskazanym zakresie (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). 6. Zarząd Główny zarzuca we wniosku faktyczne stosowanie dyskryminujących różnicowań wobec policjantów, którym nie wydaje się bezpłatnego munduru, a którym przyznaje się równoważnik. Mając na względzie przywołaną argumentację, Trybunał Konstytucyjny sygnalizuje wątpliwość co do tego, czy wnioskodawca upatruje problem konstytucyjny w treści normatywnej 4 rozporządzenia z 2010 r., czy raczej w sposobie stosowania art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o Policji, tzn. w procesie decyzyjnym dotyczącym tego, który policjant otrzyma bezpłatne umundurowanie, a który równoważnik pieniężny. Wątpliwość tę pogłębia przedstawiony we wniosku postulat, zgodnie z którym należałoby wydawać mundur w naturze w pierwszej kolejności tym z policjantów, których uposażenie 5

6 jest niższe, przy jednoczesnym poduszczeniu możliwości dłuższego oczekiwania na mundur w naturze lub na ekwiwalent za niego policjantom, których uposażenie jest wyższe. Z kolei twierdzenie, że dopiero uwzględnienie prezentowanego postulatu pozwoliłoby uniknąć zróżnicowania policjantów, może zostać zakwalifikowane jako zarzut zaniechania uchwalenia przez ustawodawcę regulacji zadowalającej wnioskodawcę. Rozpatrzenie tak postawionego zarzutu nie mieści się w kompetencjach Trybunału. 7. Zarząd Główny twierdzi, że 12 rozporządzenia z 2010 r. jest niezgodny z zasadą zachowania odpowiedniej vacatio legis wynikającą z przepisu art. 2 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przewiduje skrócony okres vacatio legis w sytuacji, gdy nie zaistniały żadne uzasadnione przyczyny za tym przemawiające. W ocenie wnioskodawcy zaskarżony przepis jest niezgodny z ( ) zasadą bezpieczeństwa prawnego i pewności prawa wynikającą z przepisu art. 2 Konstytucji RP w zakresie, w jakim nie daje policjantom wystarczająco długiego okresu do zapoznania się z nowymi warunkami przyznawania równoważnika pieniężnego w zamian za umundurowanie oraz zaplanowania wydatków na rok zaopatrzeniowy z uwagi na ogłoszenie rozporządzenia na 3 dni przed jego wejściem w życie, a na 5 dni przed nabyciem uprawnienia do równoważnika w następnym roku zaopatrzeniowym. W przekonaniu Zarządu Głównego 12 rozporządzenia z 2010 r. narusza art. 4 ustawy o ogłaszaniu w zakresie, w jakim przewiduje wejście w życie przedmiotowego rozporządzenia po upływie 3 dni, to jest wbrew zasadzie, że vacatio legis wynosi 14 dni i może ulec skróceniu jedynie w uzasadnionych przypadkach. W odniesieniu do przytoczonego stanowiska należy przede wszystkim przypomnieć, że rozporządzenie może wejść w życie w terminie krótszym niż czternaście dni (art. 4 ust. 2 ustawy o ogłaszaniu). Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wnioskodawca nie wykazał, że na przeszkodzie wejściu w życie rozporządzenia z 2010 r. w terminie określonym w jego 12 stały zasady demokratycznego państwa prawnego. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że kwestionowane przepisy obowiązują od 2010 r. Wobec powyższego należy oczekiwać (a przynajmniej można zakładać), że adresaci zaskarżonych uregulowań zastosowali się do nich, być może nawet kosztem wzmożonego wysiłku, nakładu środków finansowych. Zdaniem Trybunału nie można doprowadzać do takiego stanu rzeczy, w którym obywatele zaczną odnosić wrażenie, że posłuszeństwo aktowi normatywnemu i staranność w dostosowywaniu swej działalności do wymagań prawnych nie popłaca, i że w lepszej sytuacji znajdują się ci adresaci normy, którzy ją zlekceważyli (zob. wyrok TK z 16 września 2003 r., K 55/02, OTK ZU nr 7/A/2003, poz. 75). Mając na względzie powyższe okoliczności, a w szczególności konieczność poszanowania powołanej przez Zarząd Główny jako wzorzec kontroli, wywiedzionej z art. 2 ustawy zasadniczej zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, Trybunał Konstytucyjny postanowił odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie badania 12 rozporządzenia z 2010 r. z wyprowadzoną z art. 2 Konstytucji zasadą zachowania odpowiedniej vacatio legis, a także z art. 4 ustawy o ogłaszaniu (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji. 6