specjały przystawki muzyczna strawa spotkania z twórcami

Transkrypt

1 n a h o r y z o n c i e g a z e t a f e s t i w a l o w a w w w. g a z e t a. e r a n o w e h o r y z o n t y. p l 7. F e s t i w a l F i l m o w y E R A N O W E H O R Y Z O N T Y n u m e r t r z e c i ( 5 8 ) s o b o t a 2 1 V I I Rusza drugi konkurs Powoli 7. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Era Nowe Horyzonty nabiera tempa. Pierwsze pokazy, pierwsze spotkania, pierwsze wrażenia mamy już za sobą. Dziś pokazem filmu Na niebie na ziemi w reżyserii Macieja Cuske zainaugurowany zostanie kolejny nowohoryzontowy konkurs, tym razem Nowych Filmów Polskich. Dziś również obrazy polecane przez organizatorów: Omkara Vishala Bharadwaja i konkursowy Body Rice Hugo Vieira da Silva, których nie można przegapić. W ramach odpoczynku pomiędzy pokazami zapraszamy serdecznie do lektury wywiadów, specjalnie dla naszej gazety: Hal Hartley (na zdjęciu), którego retrospektywa ruszyła wczoraj; reżyserka filmu Jak cień Marina Spada; jurorzy rozpoczynającego się dziś Konkursu Nowe Filmy Polskie Marion Hänsel i Ron Havilio oraz prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz. Miłej lektury! Redakcja fot. Anna Kopaczewska wydarzenia dziś events today specjały przystawki muzyczna strawa spotkania z twórcami Na pokazie filmu Jak cień w reżyserii Mariny Spady będą obecne reżyserka oraz aktorka, Karolina Porcari. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gośćmi kino Helios (sala 7) Projekcja filmu Rzeka czerwona w reżyserii Howarda Hawksa z wprowadzeniem Hala Hartleya Teatr Lalek (duża sala) Na seans filmu Zaufanie zaprosi reżyser Hal Hartley. Po projekcji odbędzie się spotkanie z twórcą kino Helios (sala 7) W ramach cyklu Nowe Horyzonty Tańca scena prezentacji, czyli spektakle tańca współczesnego: Teatr Tańca Arka Dialogi na ręce i nogi, Poemat ruchowy na stawy i krtań oraz Anna Wytych- Wierzgacz & Jacek Owczarek Trzcina Teatr Lalek (parter) 21 lipca 30 sierpnia Wystawa najnowszych obrazów Jerzego Skolimowskiego Białe, czerwone, czarne Muzeum Architektury Koncert Zespołu Małych Instrumentów przed projekcją filmów Juliana Józefa Antonisza Teatr Lalek, sala kinowa (I piętro) Koncert zespołu Pulsarus Klub Bezsenność specials extras musical meal am. Marina Spada, the director of 9.00 pm. New Horizons of Dance, the film As the Shadow and Karolina the performances: Dialogi na Porcari, the actress, will be present ręce i nogi, Poemat ruchowy na during the screening. After the projection, stawy i krtań by Teatr Tańca there will be meeting with the guests Arka and Trzcina by Anna kino Helios (room 7) Wytych-Wierzgacz & Jacek 4.00 pm. The screening of the film Red Owczarek Teatr Lalek (the River by Howard Hawks with the first floor) introduction by Hal Hartley Teatr Lalek July 21 August 30 The (big room) exhibition of the new Jerzy 6.45 pm. After the projection of the film Trust Skolimowski paintings: Białe, by Hal Hartley, there will be a meeting with czerwone, czarne Muzeum the director kino Helios (room 7) Architektury 7.00 pm. Małe Instrumenty concert, before the screening of the films by Julian Józef Antonisz Teatr Lalek (screening room, the first floor) 9.00 pm. Pulsarus group concert Klub Bezsenność Na pokazie filmu Sprawa Moranta w reżyserii Bruce a Beresforda obecny będzie krytyk filmowy David Stratton, który przedstawi film przed projekcją kino Warszawa (duża sala) Na pokazie filmu Tajemnica Aleksandry w reżyserii Rolfa de Heera obecny będzie krytyk filmowy David Stratton, który przedstawi film przed projekcją kino Helios (sala 5) Na pokazie filmu Life on Marz: wspomnienia nauczyciela filmu obecny będzie reżyser, Marian Marzyński. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem kino Helios (sala 5) Na pokazie filmu Body Rice obecny będzie reżyser, Hugo Vieira da Silva. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem kino Helios (sala 1) Na pokazie filmu Ostrożnie w reżyserii Guya Maddina obecna będzie aktorka i bohaterka retrospektywy, Gosia Dobrowolska, która zaprosi widzów na seans kino Helios (sala 2) Na pokazie filmu Historia Liliany obecny będzie reżyser, Jerzy Domaradzki. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem kino Helios (sala 7) Na pokazie filmu Hardcore Chambermusic obecny będzie reżyser, Peter Liechti. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem kino Helios (sala 5) Na pokazie w ramach Konkursu Polskich Filmów Krótkometrażowych (fabuły) zestaw 1, obecny będzie Dariusz Glazer, twórca filmu Podróż. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem Helios (sala 6) Na pokazie filmu Silver City w reżyserii Sophii Turkiewicz obecna będzie aktorka i bohaterka retrospektywy, Gosia Dobrowolska, oraz reżyserka, Sophia Turkiewicz. Goście zaproszą widzów na seans kino Helios (sala 2) Gazeta Cafe: Kino w Australii: mistrzowie, nowe pokolenie twórców i Polacy spotkanie poprowadzi Paweł T. Felis. Gośćmi będą m. in.: krytyk filmowy, David Stratton, aktorka i bohaterka retrospektywy Gosia Dobrowolska, reżyserka Sophia Turkiewicz oraz reżyser Jerzy Domaradzki Café Australia Na pokazie filmu Na niebie na ziemi obecni będą: reżyser, Maciej Cuske, autor zdjęć, Radek Ładczuk, montażystka, Anna Dymek oraz jeden z bohaterów filmu, Irek Krokowski, którzy przedstawią film przed projekcją kino Helios (sala 9). Bezpośrednio po pokazie odbędzie się konferencja prasowa z udziałem twórców, którą poprowadzi Janusz Wróblewski Hotel Europeum (obok kina Helios, ul. Kazimierza Wielkiego 27a, sala konferencyjna, I piętro) Na pokazie filmu Róż obecny będzie reżyser, Alexander Voulgaris. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem kino Helios (sala 6) Na pokazie filmu Body Rice obecny będzie reżyser, Hugo Vieira da Silva. Po projekcji odbędzie się spotkanie z gościem kino Helios (sala 1) Na pokazie filmu Fobia w reżyserii Johna Dingwalla obecna będzie aktorka i bohaterka retrospektywy, Gosia Dobrowolska, która zaprosi widzów na seans kino Helios (sala 2) Konkurs: co widzisz na horyzoncie? (odsłona druga) W tym roku to Wy będziecie jurorami. Na tych, którzy zechcą wziąć udział w konkursie czeka boska drukarka HP Photosmart A717 (ma własny dysk, drukuje zdjęcie w pół minuty, a na wyświetlaczu widać po prostu wszystko!). Szczegóły na stronie i w naszej gazecie. Szczegółów i zdjęcia dnia szukaj w naszej gazecie!

2 s t r o n a d r u g a z a p o w i e d z i d z i ś Fobia John Dingwall Tytuł filmu Johna Dingwalla jest niejednoznaczny z jednej strony Fobia jest opowieścią o zaburzeniu psychicznym Renate (w tej roli Gosia Dobrowolska), z drugiej analizą jej małżeństwa z Davidem (Sean Scully). Trudno powiedzieć, co jest głównym tematem filmu: czy agorafobia, na którą cierpi bohaterka, czy uzależnienie od męża i chore relacje między nimi, prowadzące po 9 latach małżeństwa do jego rozpadu. Sytuację komplikuje dodatkowo alkoholizm Davida (jeden z powodów, dla których bohaterka chce go opuścić). David, jako psychiatra, jest specjalistą w dziedzinie zaburzenia, na które cierpi jego żona. To pozwala mu manipulować jej stanem i pogłębiać zatrzymujący ją w domu lęk przed otwartą przestrzenią. Początkowo Renate przekonana jest, że mąż próbuje zachęcać ją do przezwyciężenia fobii, jednak po pewnym czasie odkrywa, że tak naprawdę prowadzi z nią subtelną grę psychologiczną, która ma na celu zatrzymanie jej przy nim. Zdaje sobie również sprawę, że David od dawna nią manipuluje i psychicznie maltretuje. Film można określić jako thriller psychologiczny, a opowiedziana przez Johna Dingwalla (zarówno reżysera, scenarzysty, jak i producenta) historia zawężona została do 24 godzin, co potęguje napięcie. Akcja rozgrywa się w uroczym domku na przedmieściach, kontrastującym z przedstawioną sytuacją osaczenia. Bardzo ciekawa jest obserwacja stopniowego dojrzewania bohaterki do zmiany i przeciwstawienia się mężowi. Jednak nie obejdzie się bez przerażającej konfrontacji z Davidem. Mimo bardzo niskiego budżetu, reżyserowi udało się przeprowadzić interesujące studium niszczącego związku, z licznymi powikłaniami psychicznymi (alkoholizm, agorafobia). Zrealizowana w 1990 roku Fobia jest ciekawym przykładem australijskiego kina niezależnego, połączeniem thrillera i dramatu psychologicznego. Katarzyna Kosmała dziś, godz , kino Helios (sala 2) 24 VII, godz , kino Helios (sala 2) 27 VII, godz , kino Helios (sala 2) Hardcore Chambermusic Peter Liechti Hardcore Chambermusic jak sam tytuł wskazuje nie jest może filmem szczególnie kojącym, ale to nie oznacza, że należy zrezygnować z tego punktu programu. To zapis muzycznego przedsięwzięcia trójki, współpracujących ze sobą od ponad dziesięciu lat, znakomitych multiinstrumentalistów i performerów ze Szwecji: Hansa Kocha (klarnet, saksofon, elektronika), Martina Schütza (wiolonczela akustyczna i elektryczna) i Fredy`ego Studera (perkusja i bębny). Ich projekt 30xTrio, realizowany w 2005 roku w Szwajcarii, był sporym wyzwaniem zarówno dla wykonawców, jak i dla słuchaczy. Znane ze swej bezkompromisowości i artystycznej odwagi trio przez trzydzieści wieczorów codziennie w tym samym klubie grało koncert. Każde z tych spotkań było jednak inne muzycy improwizowali, tworzyli pełne dźwiękowych kontrastów zestawy wykorzystując przeróżne inspiracje od muzyki klasycznej, przez jazz, rock, reggae na elektronice skończywszy. Film Liechti`ego jest jednak czymś więcej niż prostą rejestracją koncertów. Reżyser przygląda się reakcjom publiczności i zapleczu całego przedsięwzięcia. Jest z artystami, gdy wchodzą do klubu, rozkładają instrumenty i gdy między kolejnymi setami rozmawiają przy barze o swojej muzyce, o tym jak rozumieją improwizację i dlaczego 30xTrio nie jest w ich przekonaniu żadnym eksperymentem. Interesują go szczegóły, które budują klimat tych spotkań, emocje, jakich doświadczają bohaterowie, interakcje między muzykami, a także między sceną a publicznością. Iwona Sobczyk dziś, godz , kino Helios (sala 5) jutro, godz , kino Helios (sala 5) 26 VII, godz , kino Helios (sala 5) Japońska historia Sue Brooks Sandy Edwards (Toni Collette) jest geologiem, która ma zaopiekować się klientem japońskim biznesmenem Hiromitsu Tachibaną (gra go Gotaro Tsunashima) jako jego kierowca i jednocześnie przewodnik. Inicjatywa Japończyka owocuje wspólnym zwiedzaniem krajobrazu regionu Pilbara znanego z wydobycia rud metali. To jednak nie wszystko: bohaterowie podejmują także niebezpieczną przeprawę przez pustynię. Próba przetrwania w buszu, z dala od wszelkiej cywilizacji i ludzkich osiedli, tworzy między bohaterami więź, dzięki której może narodzić się pomiędzy nimi namiętne uczucie. Zarówno Sandy, jak i Hiromitsu są tak przedstawieni, by zderzenie cech typowych dla kultury australijskiej i japońskiej było jak najbardziej wyraziste. Hiromitsu nieustannie rozmawia przez komórkę, daje fatalne popisy karaoke, a jego nadmierna uprzejmość jest bardzo nieporadna. Sandy jest uparta, nie poddaje się przeciwnościom losu, natomiast jej pewności siebie niemal nie da się zachwiać. Toni Collette stworzyła tu wspaniałą, bynajmniej nie papierową kreację Sandy jest tu także wrażliwą kobietą, pragnącą ciepła. To zderzenie reprezentantów dwóch kultur owocuje nie tylko szeregiem zabawnych sytuacji, ale pokazuje też, że są możliwe uczucia, które potrafią pokonać wszelkie bariery. Japońska historia reżyserki Sue Brooks to jedna z najciekawszych propozycji, jakie zaoferował australijski film drogi ostatnich lat. Nic dziwnego, że zdobył aż osiem nagród Australian Film Institute w 2003 roku. Historia miłości pokonującej kulturowe bariery w scenerii krajobrazu Zachodniej Australii filmowanej przez słynnego australijskiego operatora Iana Barkera. Wysmakowane zdjęcia rzeczywiście potrafią oddać ogrom i piękno australijskich przestrzeni i prawdziwą dzikość tamtejszego buszu. Magdalena Gunia dziś, godz , kino Warszawa (mała sala) 24 lipca, godz , kino Helios (sala 9) 27 lipca, godz , kino Helios (sala 2) Opowieść o kobiecie Paul Cox Uznawana za jeden z najwybitniejszych filmów Coxa Opowieść o kobiecie to ciepła historia o ostatnich dnia życia starszej kobiety. Niespełna osiemdziesięcioletnia Martha cierpi na raka płuc. Stara się spędzać czas aktywnie, dzieląc go między przyjaciół, drobne, codzienne przyjemności, bezinteresowną pomoc innym, opiekę nad kotem i kanarkiem. Mimo konfliktu z synem, który nalega na przeniesienie matki do domu opieki, walczy o samodzielność i niezależność. Wciąż jest pełna zapału do życia, emanuje serdecznością i spokojem, mądrością. Jest żywo zainteresowana losem przyjaciół, ich troskami i radościami. Mimo nękających ją traumatycznych wspomnień z przeszłości Martha żyje chwilą, próbując jak najlepiej wykorzystać dany jej czas. Przyjaźni się z pielęgniarką Anną (w tej roli Gosia Dobrowolska). Ta znajomość to przeciwstawienie afirmacji życia umierającej kobiety z nieco zrezygnowaną postawą młodego pokolenia. Martha przyjmuje zbliżającą się śmierć z godnością i spokojem, wciąż wypełnia ją autentyczna radość życia. Opowieść o kobiecie to właśnie film o pięknie życia bardziej niż o śmierci. Obraz o cudownej sile umysłu, która wygrywa, nawet jeśli ciało zawodzi. Pozbawiony patetycznego tonu, dzięki czemu tak autentyczny i przejmujący. Sheila Florance za swą poruszającą kreację otrzymała za nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego, jednak zmarła przed jej wręczeniem. Iza Bujny dziś, godz , kino Helios (sala 2) 23 VII, godz , kino Helios (sala 2) 26 VII, godz , kino Helios (sala 2) Róż Alexander Voulgaris Pink młodego greckiego reżysera Alexandra Voulgarisa (syna Pantelisa Voulgarisa, twórcy pamiętnych Brides ) to historia dwudziestokilkuletniego kompozytora Vassilisa Galisa, w którego rolę wcielił się sam reżyser, opowiedziana znakomicie opanowanym filmowym językiem. Vassilis jest zakompleksionym, wrażliwym młodym człowiekiem, który zaprzyjaźnia się z trzynastoletnią ukraińską emigrantką, Snezaną Tkatchenko (Romanna Lobats). Obojgu udaje się nawiązać prawdziwą, głęboką więź, która pomaga im zmagać się ze strachem przed dorosłością, nieumiejętnością podejmowania decyzji, lękiem przed działaniem. Bohaterów otacza rój barwnych postaci: dziwnych, zagubionych, samotnych. Matka Vassilisa, która opuściła rodzinę w dzieciństwie, by spełnić swoje marzenia, i teraz boi się wrócić. Ojciec, który nie chce się odezwać. Jego młoda, urocza żona, dziedziczka afrykańskiej plantacji, przedstawia swej matce Vassilisa jako narzeczonego. Nieszczęśliwa nauczycielka, która popełnia samobójstwo. Emily, była dziewczyna muzyka, po śmierci rodziny boi się kolejnych strat i przez to unika zaangażowania w ogóle. I oczywiście tytułowy bohater stary i schorowany pies Pink, prawdziwy członek rodziny Galisów. O jakości filmu stanowią znakomite dialogi: zabawne, żywe, niezwykle współczesne, ale w swojej otwartości i trafności mające w sobie coś z poezji. Nieco zapętlona, choć bardzo biegle poprowadzona narracja, wciąga także ze względu na sprawne posługiwanie się medium filmowym reżyser swobodnie miesza fantazję z realnością, podglądając wnętrze głowy bohatera, jego listy do matki, wspomnienia, myśli, sny, marzenia i obawy. W świecie Pink na pewno więcej jest czerni niż różu, ale twórcy pokazują, że w nadspodziewanie trudnym, zaskakującym świecie codziennych spraw wrażliwcy także mają szansę. Zwłaszcza, jeśli będą trzymać się razem. Magdalena Gunia dziś, godz , kino Helios (sala 6) 24 lipca, godz , kino Helios (sala 7) 29 lipca, godz , kino Helios (sala 6) Omkara Vishal Bharadwaj Ten film to ponad dwugodzinny, uwspółcześniony Otello Williama Szekspira w wersji indyjskiej. Reżyser filmu, Vishal Bharadwaj, (również kompozytor, pisarz i twórca filmów dla dzieci) już kilka lat temu zmierzył się z adaptacją szekspirowskich dramatów w 2003 roku nakręcił film pt.: Maqbool, którego podstawą jest Makbet (akcja filmu dzieje się w Indiach). Omkara jest to barwna, malownicza historia o miłości, zdradzie, nienawiści i chorych ambicjach. Osadzona we współczesnych Indiach w ciekawy sposób ilustruje życie indyjskiej społeczności: ich kulturę, sposób bycia, wyznawane zasady, dekalog wartości. Omi (Otello) przywódca jednego z gangów przestępczych awansuje jednego ze swoich poddanych energicznego Kesu. Zazdrosny o ów awans Langda postanawia zemścić się na Omim i w poufnej rozmowie z szefem rzuca cień podejrzeń na narzeczoną Omiego piękną Dolly. Ten wyssany z palca zarzut zaczyna żyć własnym życiem i doprowadza do serii dramatycznych zdarzeń. W dodatku, równolegle do akcji filmu w Uttat Pradesh (na terenie, gdzie dzieje się Omkara ) toczy się drugi wątek w mieście trwają wojny o podłożu politycznym. Atmosfera zagrożenia jest więc podwójna. Film jest kolejnym przykładem na to, iż dzieła Szekspira nie starzeją się nigdy i są na tyle uniwersalne, że mogą rozgrywać się pod każdą szerokością geograficzną z takim samym prawdopodobieństwem, jak chociażby w szesnastowiecznej Anglii. Klimat filmu tworzą piękne krajobrazy, pełne przepychu pałace, strzeliste meczety, bogato zdobione stroje i orientalna muzyka. Wysmakowane, dopracowane do każdego detalu egzotyczne obrazy na długo pozostają w pamięci widza. Marta Odziomek dziś, godz , kino Helios (sala 7) 28 VII, godz , kino Helios (sala 1) 29 VII, godz , Teatr Lalek Tajemnica Aleksandry Rolf De Heer Steve, mężczyzna odnoszący sukcesy na polu zawodowym, ojciec i mąż, w dniu swoich urodzin po powrocie do domu znajduje nietypowy prezent kasetę wideo nagraną przez żonę. Początkowo film wydaje się miłą niespodzianką, ale szybko okazuje się, że jest bardziej szokujący niż Steve mógłby sobie wyobrazić. Aleksandra odkrywa przed mężem własny punkt widzenia ich wieloletniego małżeństwa, a także prawdę o sobie i o nim samym. Nagranie zaskakuje częstymi zwrotami akcji, prowokuje, wielokrotnie wprowadza w błąd Steve a oraz kinowego widza. To emocjonalny striptiz kobiety uwikłanej w chory, ale jakże typowy układ. Obraz De Heera to film niezwykły ascetyczny w formie, stateczny w akcji, w większości to przecież monolog Aleksandry nagrany na taśmie wideo. Jednak wciąga, intryguje, wywołuje dreszcz, tak rzadki w kameralnych dramatach, którym po części jest, choć reklamowany był jako psychologiczny thriller. To także film w filmie, refleksja na temat komunikacji, współczesnych mediów oraz komunikacji międzyludzkiej, seksualności, miłości wreszcie. De Heer osiągnął maksymalny efekt używając minimum środków. Genialny scenariusz, brawurowa kreacja Helen Buday, mistrzowski dźwięk, nietypowe rozwiązania formalne czynią Tajemnicę Aleksandry filmem fascynującym, aczkolwiek kontrowersyjnym. Obraz wywołuje dyskomfort u dużej części męskiej publiczności, i smutne zrozumienie u kobiet. Budzi skrajne reakcje od zachwytu, po obrzydzenie, ale nikogo nie pozostawia obojętnym. Dzieło w wymowie feministyczne, a jednak napisane i wyreżyserowane przez mężczyznę. Z drugiej strony zostawia duże pole do interpretacji, nie jest jednoznaczny. Niekonwencjonalne potraktowanie tematu starego jak świat. Lektura obowiązkowa. Iza Bujny dziś, godz , kino Helios (sala 9) 23 VII, godz , kino Helios (sala 2) 26 VII, godz , kino Helios (sala 9)

3 Prawdziwy romans Park Chan-wook proponuje nam swoje nowe dzieło, utrzymane w jego specyficznym, ekstrawaganckim stylu, ale dużo lżejsze od poprzednich produkcji. Maksymalnie puścił wodze fantazji i opowiedział nam love story rozgrywającą się w mało romantycznej scenerii, jaką jest szpital psychiatryczny Jestem cyborgiem i to jest OK Iza Bujny Twórczość Park Chan-wooka jest jednym z ciekawszych odkryć filmowch ostatnich lat. Filmy Koreańczyka to obrazy ekscentryczne, charakterystyczne, przesycone ironią i cynizmem. Reżyser podejmuje tematykę, która dla wielu twórców zachodnich wciąż jest tabu: kazirodztwo czy morderstwa dokonywane na dzieciach, zbrodnia i kara, krwawa zemsta. Wszystko to obficie okraszone groteską. Po rewelacyjnej trylogii o zemście ( Oldboy, Pan Zemsta, Pani Zemsta ) Park Chan-wook wraca z surrealistyczną komedią romantyczną. Opowieść o kobiecie-cyborgu i złodzieju dusz to świetna alternatywa dla miałkich miłosnych komedyjek. Film momentami absurdalny, surrealistyczny, ale wciąż uroczy i zdecydowanie rozrywkowy. Złodziej Romeo i Julia na baterie Young-goon wierzy, że jest cyborgiem. Emocjonalnie silnie związana z babcią, która była przekonana o tym, że jest myszą. Dziewczyna nie rozstaje się z protezą zębów babci to dla niej cenna pamiątka. Young początkowo przyjaźni się tylko z maszynami automatem do napojów, telefonem. Wiele tygodni nie przyjmuje pożywienia, jednocześnie martwiąc się o stan swoich baterii. Elektrowstrząsy to dla niej relaks na miarę pobytu w SPA i odnowienie zasobów energii. Niestety, nie samym prądem człowiek żyje. Jej stan z dnia na dzień pogarsza się. Musi szybko doładować baterie, by móc wykonać misję zniszczyć każdego, kto nosi biały kitel, gdyż to właśnie służba zdrowia ponosi winę za stratę ukochanej babci. Young staje się śmiercionośną maszyną rozstrzeliwuje wszystkich rozpoznanych jako wróg. Strzela nabojami z opuszków palców z szybkością karabinu maszynowego, a białe fartuchy w pięknym, klasycznym stylu, pokrywają się plamami krwi, po czym spektakularnie padają martwe i trup sciele się gęsto, tak, że nawet sam Peckinpah by się nie powstydził. Brzmi cudownie, ale to niestety tylko wizja Young. Il-soon (w tej roli koreański gwiazdor pop) kradnie innym ludziom cechy charakteru. Zdesperowana dziewczyna widzi w nim ratunek pragnie namówić Il-soon a do pozbawienia jej współczucia i wyrzutów sumienia, by mogła dokonać zemsty na personelu medycznym. Il-soon jest pełen empatii dla Young, wchodzi w jej paranoiczny świat, by jej pomóc, wszczepia jej implant umożliwiający przetwarzanie ryżu na energię. Young przestaje lizać baterie i zaczyna jeść jest uratowana. Razem budują świat fantazji, szukając sensu egzystencji. Mogą być szczęśliwi bez powrotu do tzw. normalności, a jedynie łącząc się w paranoi. W tym szaleństwie jest metoda Poza parą głównych bohaterów w Jestem cyborgiem można podziwiać całą galerię interesujących wariatów. Każdy z nich ma inne szaleństwo. Jest tu i mitomanka, której historie nadawałyby się na niejeden scenariusz Cronenberga i pacjentka próbująca pokonać siłę grawitacji za pomocą specjalnych skarpet. Efekty specjalne budują piękny, surrealistyczny świat fantazji. Jestem cyborgiem i to jest OK jest romantyczną, groteskową komedią, ale konsekwentnie zachowuje specyficzny styl Koreańczyka. Wielbiciele azjatyckiego reżysera nie będą zawiedzeni. jutro, godz , kino Helios (sala 1); 25 VII, godz , kino Helios (sala 7); 27 VII, godz , Teatr Lalek j u t r o p o z a k o n k u r s e m AFR Morten Hartz Kaplers Joanna Klus Zdobywca pierwszej nagrody na tegorocznym Festiwalu w Rotterdamie to paradokumentalny eksperyment, w którym Morten Hartz Kaplers poddaje próbie umiejętność współczesnego odbiorcy do odróżniania prawdy od medialnej fikcji. Rzeczywistość ekranowa okazuje się bowiem zlepkiem autentycznych wydarzeń i materiałów spreparowanych przez reżysera. AFR jest jego fabularnym debiutem, wcześniej zajmował się przede wszystkim krótkim metrażem. O powodach nakręcenia filmu, powiedział: Chciałem pokazać, że nawet jeśli od początku jesteś informowany o tym, że oglądasz kłamstwo, twój umysł jest w stanie wyłączyć się na tę informację i uwierzyć w opowiadaną historię. Jest wielu ludzi mediów, którzy chcą, abyśmy wierzyli w to, co nazywają prawdą. (...) Film powinien stać się inspiracją do przyjęcia bardziej krytycznej postawy wobec tego, co czytamy i co mówią nam inni. jutro, godz i 19.15, kino Helios (sala 1); 23 VII, godz , kino Helios (sala 8) Z ironią Hal Hartley przyjechał na festiwal nie tylko, żeby spotykać się z entuzjastami swojej twórczości, ale także by oglądać festiwalowe projekcje. Zgodził się jednak zrezygnować z jednego seansu i udzielił nam wywiadu Na horyzoncie: Jest Pan nazywany jednym z liderów amerykańskiego kina niezależnego. Co to znaczy być niezależnym filmowcem? Hal Hartley: Być może nie powinniśmy już używać terminu kino niezależne od pewnego czasu w Ameryce zaczęło powstawać więcej różnorodnych filmów. Można co najwyżej mówić o niezależnym sposobie myślenia niektórych twórców. Nh: Realizuje Pan filmy z tą samą ekipą. Dlaczego? HH: Aktorzy, z którymi zaczynałem to przede wszystkim ci, którzy zgodzili się pracować bez zapłaty. Ja Jajko Semih Kaplanoğlu Małgorzata Grabowiecka nauczyłem się od nich, czego od reżysera wymagają aktorzy, oni nauczyli się pracować w kinie wielu z nich było związanych z teatrem. Nh: W Pańskich filmach co jakiś czas pojawiają się jednak gwiazdy, takie jak Helen Mirren, PJ Harvey, Jeff Goldblum HH: Ludzie nie chodzą na filmy, w których nie ma gwiazd (śmiech). Najważniejsze jest, że uwielbiam tych artystów, zawsze ich podziwiałem. Jeff Goldblum opowiadał, jak zanim jeszcze u mnie zagrał bywał na przyjęciach i pytany czy widział najnowszy film Hartleya, zawsze odpowiadał, że jasne, widział. Oczywiście, tak naprawdę, nie znał wtedy żadnego. Wiedział tylko, że jest taki ktoś jak Hartley, że wszyscy o nim mówią, ale niewiele osób chodzi oglądać jego filmy. Kiedy przeczytał scenariusz Fay Grim, zwariował na jego punkcie. Nh: Chcę zapytać o jedną scenę z Fay Grim o telefoniczną przygodę Fay Kto to wymyślił? HH: Wtedy, kiedy ma telefon w majtkach i on zaczyna wibrować? Obawiam się, że to mój pomysł. Fay Grim jest kontynuacją historii zapoczątkowanej w Henry Fool chciałem, żeby te filmy były powiązane. W Fay, tak jak w Henry Fool, potrzebna była odrobina takiego właśnie humoru, trochę obrzydliwego, mało wysmakowanego. Debiut tureckiego reżysera jest pierwszą częścią Trylogii Jusufa, której pozostałymi elementami będą kolejno: Mleko i Miód. Spożywcze tytuły oraz scenariusze autorstwa Semiha Kaplanoğlu i Orçuna Köksala intrygują, zapowiadając organiczną ciągłość. Nie do końca chodzi tu jednak o konsumpcję. Wyświetlany w ramach selekcji Piętnastka Realizatorów na jubileuszowym sześćdziesiątym Festiwalu w Cannes, obraz Kaplanoğlu to intymna opowieść o tytułowym Yusufie, który po śmierci matki odwiedza rodzinne strony, by dopełnić pośmiertnych obowiązków. Najtrudniejsze okazuje się dla bohatera spełnienie matczynej obietnicy rytualnej ofiary, w dokonaniu której przeszkodziła jej śmierć. Przyzwyczajony do miejskiego zgiełku Yusuf będzie zmuszony przejść długą drogę przemiany, by móc wypełnić ostatnie zobowiązanie wobec matki. W jego staraniach towarzyszyć mu będzie młoda dziewczyna Ayla dotychczasowa opiekunka zmarłej. Jajko wciąga dzięki realizacyjnej oszczędności i prostocie. Obserwując spokojny tryb życia niewielkiego tureckiego miasteczka, za sprawą świetnej reżyserii Kaplanoğlu stajemy się jego częścią, oddychamy tamtejszym powietrzem, jednamy się sami ze sobą. jutro, godz i 16.15, kino Helios (sala 1); 23 VII, godz , kino Helios (sala 8) Nh: Czy któryś z Pana filmów jest pesymistyczny? HH: Chyba nie. Potwór z Nie ma takiej rzeczy, czy Matthew z Zaufania starają się być pesymistami. Wysiłek by takim pozostać, zawsze niweczony jest jednak przez chwile szczęścia, jakich doświadczają. Nh: Inspirują Pana różne gatunki. Który jest Pana ulubionym? HH: Gatunek zawsze zaczyna mnie nudzić, zanim jeszcze skończę film. Nie robię kina gatunków, ale trzeba nawiązać do komedii, jeśli chce się na przykład zrobić film o Jezusie i Szatanie w konwencji talk-show. Nawiązywanie do kina gatunków pozawala zachować lekkość przy mówieniu o poważnych sprawach. Nh: Pan traktuje je bardzo ironicznie. HH: Tak, ironia jest jedną z najważniejszych rzeczy w moich filmach. Nh: Czym różnią się Pana stare i nowe filmy? HH: Stare są starsze. Nie zajmuję się za bardzo stylem swoich filmów. On w dużej mierze wynika z rytmu dialogu. Wszystkie informacje, dotyczące tego, jak aktorzy powinni się poruszać i jak mówić, są w dialogu. Nh: Dialog w Pańskich filmach jest dość specyficzny... HH: Zawsze lubiłem, kiedy ktoś mówi dobrze, bo sam nie jestem dobrym mówcą. Dorastałem w rodzinie, w której było mnóstwo świetnych opowiadaczy, używali kolokwializmów, mówili w dziwny, zabawny sposób. Ponieważ ja nie potrafiłem tak mówić, starałem się to zapisać. Nh: Autorzy książki, której publikacja towarzyszy retrospektywie piszą, że głównym tematem Pana filmów jest człowiek wobec fikcji. Co to znaczy? HH: Och, nie wiem, proszę zapytać autorów. Nh: Co zatem jest głównym tematem? HH: Myślę, że wszystkie moje filmy są o tym, jak być odpowiedzialnym za innego człowieka, nie dokonując przy tym niepotrzebnych poświęceń. Rozmawiała: Iwona Sobczyk Hala Hartleya będzie można spotkać dziś: godz , w Teatrze Lalek (duża sala) na pokazie Rzeki Czerwonej Howarda Hawksa godz , w kinie Helios (sala 7) na pokazie Zaufania w y d a r z e n i e p a t r o n k o n k u r s u k o n ku r s s t r o n a t r z e c i a

4 k o n k u r s d z i ś Pokazać samotność Body Rice Najnowsze dzieło da Silvy jest, po jego kilku udanych debiutach, pierwszym filmem fabularnym silnie jednak zakorzenionym w rzeczywistości. Porusza bowiem problematykę młodego, niemieckiego pokolenia buntowników bez przyszłości lat 80. XX wieku Marta Odziomek Młody portugalski reżyser, Hugo Vieira da Silva ma na swoim koncie trzy udane filmy dokumentalne Arte pública, Grupo puzzle oraz Confesso. Jeden z nich ( Arte pública ) był laureatem wielu festiwali filmowych (m.in. w Malaposta ). Ostatni z filmów da Silvy, Body Rice, nie jest dokumentem, aczkolwiek jest oparty o wydarzenia, które miały miejsce w latach 80. W owym czasie funkcjonował w Niemczech projekt społeczny, ukierunkowany na młodzież parającą się działalnością przestępczą. Celem programu było wysyłanie nastoletnich łobuzów na specjalne obozy resocjalizacyjne na południe Portugalii. W grupie mieli łatwiej, bo razem, przezwyciężać trudności związane z dorastaniem, wyobcowaniem, własnymi słabościami i wyzbyć się dawnych przyzwyczajeń. Ale, niestety, nic nie jest takie proste, a zwłaszcza walka ze swoimi wadami, co w rewelacyjny sposób pokazuje film da Silvy. Bez słów Młoda, nieprzystająca do otaczającej rzeczywistości Niemka Katrin zostaje wysłana na jeden z takich obozów. Nawiązuje kontakt (dość specyficzny) z inną Niemką, Julią oraz miejscowym chłopakiem Pedrem. Określają ich: ponury wyraz twarzy, zniechęcenie, buńczuczna postawa, specyficzny ubiór i wytatuowane ciało. Oryginalność ich relacji polega na tym, iż wszyscy troje spędzając ze sobą czas po prostu uparcie milczą. Albo wymieniają się papierosami. Albo wspólnie śpią, odpoczywają, piją, siedzą, jedzą. Ogarniająca ich zewsząd nuda i beznadzieja tkwi również w nich samych i jest niemożliwa do przezwyciężenia. Mimo pewnych prób nawiązywania nici porozumienia, wszystko gdzieś się rozmywa. Nie do pokonania jest w ich wypadku droga do drugiego człowieka. Bez rozmów, dyskusji, wymiany zdań i poglądów, po prostu nie istniejemy zdaje się mówić da Silva. Dlatego też film jest praktycznie pozbawiony dialogów. Ten zabieg potęguje pustkę i niemoc, w jakiej wszyscy troje tkwią. Nic do roboty Reżyser, robiąc ten film, chciał zobrazować swoje własne pokolenie, poprzez jak sam mówi psychologiczną śmierć. Sposób, w jaki kręci poszczególne sceny, jest dość oryginalny ale również dość ryzykowny. Rejestruje swoich bohaterów w trakcie, kiedy... robią nic. Na tle ponurych, szarych, pozbawionych intensywności kolorów krajobrazów rozgrywa się ich życie zawieszone w próżni. Nie mają celu, nie myślą o przyszłości, nie wiedzą, co ze sobą zrobić. Nadmiar czasu i ogromnych, wolnych przestrzeni powoduje, że ogarnia ich lenistwo nie do przezwyciężenia. Nuda, bez wątpienia, bardzo męczy i zabija ducha inicjatywy. Siłą Body Rice są poszczególne sceny, w których postaci snują się to tu, to tam, nie wiedząc, co ze sobą począć. Porażająca jest kilkunastominutowa, niema sekwencja w samochodzie pełna wymownych gestów i min; liryczne i subtelne liczne ujęcia przepastnych łąk i popielatego morza; oryginalne sekwencje dyskotekowe pełnego ekspresji tańca scena na plaży i w klubach. Jeszcze jedna scena zasługuje na uwagę: zabawa Katrin z małym robotem, która w bardzo symboliczny ale bardzo prosty i wymowny sposób pokazuje, jak rozpaczliwe i jednocześnie niemożliwe jest pragnienie zbliżenia się do drugiego. dziś, godz i 19.15, kino Helios (sala 1) Kobiety brzemienne Samotność Jaime Rosales rejestruje smutną prawdę życie składa się z gotowania, spożywania posiłków, pracy, prasowania, przeważnie błahych rozmów i samodzielnego, samotnego dźwigania kamieni ciążących na sercach Iza Bujny Samotność to opowiedziane w kilku rozdziałach fragmenty życia paru kobiet. To dwie historie bardzo luźno ze sobą związane jedynym łącznikiem jest drugoplanowa postać Inés. Zabieg ten podkreśla tylko uniwersalizm opowiedzianych losów. Adela (Sonia Almarcha) samotnie wychowuje małego synka Miguelito. Podejmuje decyzję o przeprowadzce z prowincji do Madrytu. Jej były partner nie wywiązuje się z ojcostwa, nie zapewnia nawet podstawowego wsparcia materialnego. Życie Adeli nie jest łatwe, ale kobieta walczy o lepszą przyszłość. Jest ona przede wszystkim matką swojego dziecka, jedynie w scenach zabawy z maleństwem jej zmęczoną twarz rozświetla szczera radość. Wszystko się radykalnie zmienia, gdy pewnego ranka dochodzi do wybuchu bomby w autobusie, którym Adela podróżuje z dzieckiem. Miguel ginie. Adela gaśnie, ale mimo wszystko próbuje powrócić do normalnego życia. Za ciężko Antonia wiedzie spokojne życie, jest atrakcyjną, dojrzałą kobietą, ma partnera i trzy dorosłe córki, własny sklep. Jej łagodna, piękna twarz najczęściej wyraża akceptację, ale to raczej bierne przyzwolenie na spotykające Antonię sytuacje. Kobieta jak gąbka chłonie problemy innych, przeżywa chorobę córki bardziej niż ona sama oraz łatwo poddaje się manipulacji ulega namowom drugiej na sprzedaż mieszkania, które jest bezcenne dla całej rodziny. W pewnym momencie ciężar problemów przytłacza Antonię na tyle, że upada na podłogę i już się z niej nie podnosi. Upadek przestaje być zwykłą metaforą, a jest fizyczną, namacalną konsekwencją destrukcyjnych dla psychiki wydarzeń. Tytułowa samotność to raczej odosobnienie, niemożność podzielenia się swoim ciężarem z innymi, konieczność przeżycia własnego cierpienia, bólu oraz własnej śmierci. Dramat matki po stracie dziecka jest tylko jej dramatem, nawet mimo szczerych chęci niesienia pomocy przez przyjaciół. Tragedią Antoni staje się właśnie branie na własne barki ciężarów swoich córek. Wewnątrz W Samotności przeważa konwencja realizmu. Jednak Rosales zastosował jeden prosty zabieg, który idealnie obrazuje główną myśl filmu: w wielu ujęciach ekran podzielony jest na pół. Dzielenie ekranu zwykle jest bardzo wyrazistym, agresywnym zabiegiem, tu jednak jest inaczej. Najczęściej bohaterowie znajdują się w jednej przestrzeni tego samego pomieszczenia, są razem, ale osobno. To mocny efekt uzyskany w miarę prostym środkiem. Poza tym reżyser nie nadużywa innych, silnie nacechowanych środków wyrazu stawia na maksymalny realizm. Widz nie identyfikuje się z postaciami, a tylko pozostaje biernym obserwatorem życia innych. Minimalizm środków ekspresji filmowej oraz aktorskiej potęguje siłę wymowy filmu. Obserwacja prowadzona jest z wrażliwością i wyczuciem, obie historie płynnie się przenikają. Obraz jest cichy, mimo dosyć wielu dialogów najważniejsze rzeczy nie są wypowiedziane, brak muzyki potęguje wrażenie realizmu. Tragedia przeżywana jest wewnątrz. Zresztą ogromna większość ujęć ma miejsce w zamkniętych pomieszczeniach. Nie ma tu łez, rozpaczy, a tylko zrezygnowane, smutne twarze niezbyt atrakcyjnych aktorek. Mało istotne czynności poprzetykane są mało istotnymi dialogami. To, co najważniejsze znajduje się pomiędzy wierszami, we wnętrzach. dziś, godz i 16.15, kino Helios (sala 1) n o w e f i l m y p o l s k i e To, co najważniejsze Lipiec zeszłego roku Maciej Cuske z ekipą spędził na odwiedzanych podobno przez kosmitów polach Wylatowa. Jak można się było jednak spodziewać, jemu akurat nie chodziło o szukanie taniej sensacji. Na niebie na ziemi jest czymś znacznie więcej. Czym dokładnie mówi sam reżyser Nh: Film nosi tytuł Na niebie na ziemi. Opowiada bardziej o tym, co dzieje się na ziemi czy o tym, co na niebie? MC: Cóż, będzie mi miło, jeśli widz zada sobie po projekcji takie pytanie. Film nie daje jasnych odpowiedzi, ma być punktem wyjścia pewnej refleksji. Nh: W Pana wcześniejszych filmach zawsze można było dostrzec ciepłe podejście do bohaterów. Czy i tym razem udało się je zachować? Nh: Film ma jednego głównego bohatera MC: Tak. Przyjechałem do Wylatowa, bo dowiedziałem się, że tam zbiera się jakaś grupa ludzi. Na miejscu okazało się, że to grupa dość przypadkowa, część osób traktowała Wylatowo jako jeden z wakacyjnych przystanków. Trudno byłoby o kimś takim zrobić film. Na szczęście wtedy właśnie poznałem tam kogoś, przez kogo można było opowiedzieć o prawdziwej pasji. Ten człowiek ma jedno marzenie udowodnić, że UFO istnieje. Jest trochę na uboczu i bardzo się ucieszyłem, gdy pozwolił nam się do siebie przyłączyć. Nh: A co ze stroną wizualną? Powiedział Pan gdzieś, że jest mniej klasyczna, niż w poprzednich filmach. Nh: Film nawiązuje podobno do pewnych wątków z życia reżysera. Co to dokładnie znaczy? MC: Tak? No cóż, w każdym filmie odbija się coś, co mnie aktualnie dotyka. W tym przypadku chodzi o pasję. Sam szukam jej granic. Mnóstwo czasu zajmuje mi robienie filmów, ale próbuję to połączyć z normalnym życiem. Chcę, żeby te dwa obszary współistniały w miarę harmonijnie. Na niebie na ziemi to film o momencie granicznym, stawiający pytanie o granice pasji, o to czy trzeba ciągle patrzeć w niebo. Nh: Czyli to przede wszystkim film o pasji? s t r o n a c z w a r t a Na horyzoncie: Zacznijmy od pytania kluczowego czy jesteśmy sami w kosmosie? Maciej Cuske: Nie, oczywiście, że nie. Istnieje jakaś tajemnica. Ale wątek UFO to tak naprawdę tylko pretekst, żeby opowiedzieć o ludziach, spotkać się z nimi. MC: W tym przypadku łatwo było przekroczyć granicę taniej sensacji, wyśmiać całą historię. Nam chodziło o to, żeby zdobyć zaufanie tych ludzi i dzięki temu pokazać ich w taki sposób, by widzowie zapomnieli o UFO i zobaczyli po prostu grupę pasjonatów. Nawet jeżeli to, co mówią, jest nieprawdopodobne, to prawdziwości ich pasji można wierzyć. MC: Ten film jest bardziej współczesny, niż poprzednie, bo dotyka współczesnych problemów. Mój bohater też jest młody. Piękne zdjęcia naszego operatora Radka Ładczuka połączyliśmy z tymi, które zrobili ludzie tam przyjeżdżający. Część z nich to zdjęcia nocne. Dzięki nim widz może doświadczyć tego, co bohaterowie. MC: Tak. Pasja to piękna rzecz, lepiej się żyje, gdy się ją ma. Chodzi jedynie o to, żeby nie przesłoniła tego, co najważniejsze. Rozmawiała: Iwona Sobczyk dziś, godz , kino Helios (sala 9) jutro, godz , kino Helios (sala 8)

5 Koncert a nie film W rytmach najlepszego nowojorskiego hip-hopu i funku chłopcy z Beastie Boys pokazują, co potrafią na scenie podczas swojego koncertu. To widowisko rejestruje 50 cyfrowych kamer. Montując ze zgromadzonego materiału swego rodzaju film-koncert, grupa pokazuje, że nie tylko potrafi dobrze bawić się muzyką, ale także kinem Łukasz Kałuża Beastie Boys to jedna z najstarszych grup hiphopowych na świecie. Choć grają już od ponad 20 lat, ich muzyka zawsze należy do tej świeżej. Wydali już kilkanaście płyt, z których prawie każda cieszyła się dobrym przyjęciem wśród krytyki i publiczności, grają też wiele koncertów. Jednym z nich jest właśnie występ w nowojorskim Madison Square Garden dla tłumu fanów. Miał on miejsce 3 lata temu. Film do zabawy Zapis tego koncertu nie różniłby się niczym szczególnym od podobnych tego typu, gdyby nie fakt, że rejestrowało go kamerami cyfrowymi 50 jego uczestników. I to właśnie z ich nagrań, a także przy pomocy dwóch profesjonalnych kamer powstał film-koncert Awesome: I fuckin shot that!. Piszę tu o filmie-koncercie, bo tak właśnie się go ogląda, a może nawet więcej bo uczestniczy w nim. To jest zasadniczy i wyróżniający element tego projektu. Kamery rozdane fanom towarzyszą zespołowi w zasadzie wszędzie. Uczestnicy nagrywają ich kiedy śpiewają, kiedy schodzą ze sceny do publiczności, a także za kulisami. Obserwują instrumenty, didżejkę, ubiór i zachowanie członków zespołu. Bardzo często pojawia się tu także publiczność, filmująca samą siebie. Zadziwiający jest w tym filmie montaż: rytmiczny, całkowicie podporządkowany muzyce, agresywny, ale logiczny. Reżyser Nathanial Hörnblowér, jeden z Beastie Boysów, który wyreżyserował film, bawi się kadrowaniem, efektami specjalnymi jakie możliwe są do osiągnięcia dzięki współczesnej technice. Wszystko to jednak ma dobry smak, wyreżyserowane jest w granicach zdrowego rozsądku, a wiadomo, że o przekroczenie granic i niepotrzebne wzbogacanie obrazu w tym przypadku szczególnie bardzo łatwo. Awsome ogląda się jak dziewięćdziesięciominutowy teledysk, ale z tej górnej półki. Nie sposób tu nie wspomnieć o warstwie muzycznej filmu. Beastie Boys grają swoje największe przeboje. Ich muzyka aż krzyczy z ekranu: Bawcie się, po to przecież zrobiliśmy ten film. Można założyć, że nawet dla osób, które nie przepadają za tego typu muzyką film ten będzie nie lada gratką. Patrząc na bawiących się ludzi nie sposób się do nich nie przyłączyć. Zrób to w domu, zrób to sam Trzeba tu docenić pomysł nowojorskich chłopaków. W koncercie uwydatnione są te elementy, które widzowie uznali za najważniejsze, bo to właśnie oni są pośrednimi twórcami tego filmu. Powstaje tu pytanie o jego twórcę, bohaterów, które ostatnimi czasy rodzi mnóstwo sprzeczności. Bo kto w tym filmie jest tym pierwszym, a kto tym ostatnim? Awesome wpisuje się w trend kina robionego własnym sprzętem, nagrań domowych. Ten film pokazuje jednak nowe oblicze wykorzystania tych mediów. Po wygładzającym montażu mogą stać się one sztuką, której warto się przyjrzeć bliżej, bo zapewne będzie w przyszłości dominować. Dobrze, że Beastie Boys zrobili ten film. Sztuka home-made zyskała dzięki niemu nową rangę. Rangę, która wytycza nowe ścieżki dla tego nowego jeszcze medium. Wydawać by się mogło, że sztukę może tworzyć każdy z nas za pośrednictwem tych nowości technicznych. Jest jednak jeden problem nie każdy potrafi zebranemu materiałowi nadać taki kształt jak w tym przypadku. Przykładem takiego twórcy jest Jonathan Caouette, który swoim Tarnation uwiódł także cieszyńską publiczność. W filmie tym opowiedział całe swoje życie miksując zdjęcia, nagrania z własnej kamery i muzykę. Tu, choć na mniejszą skalę, miał miejsce zapewne podobny proces twórczy. Dlaczego warto obejrzeć ten film? A chociażby dlatego, że jest to jeden z nielicznych tak dobrych relacji z koncertu. Wiele innych podobnych propozycji jest zwyczajnie nudnych. W tym przypadku jest inaczej. Bo oglądając Awesome: Ifuckin shot that! czuje się prawdziwy klimat panujący w Madison Square Garden. Po jego seansie można spokojnie uznać, że się na tym koncercie było. A, że w kinie co za różnica taką właśnie rewolucję zgotowały nam nowe media. Nathaniel Hörnblowér Awesome: I fuckin shot that! Klapa klipu Awesome może zaskoczyć jedynie pomysłem rozdania widzom koncertu kamer (podobny zresztą koncept wykorzystał w swoim teledysku Jon Bon Jovi). Poza tym przypomina koncertowy wideoklip. Dziewięćdziesięciominutowy Magdalena Gunia Beastie Boys zagrali koncert w jednym z najbardziej prestiżowych miejsc świata w nowojorskim Madison Square Garden. To się chwali. Rozdali swoim fanom obecnym na koncercie pięćdziesiąt kamer (ciekawe, ile z nich wróciło później do członków zespołu) to również ładnie. Tylko po co od razu robić film prezentowany szerokiej publiczności z czegoś, co nadawałoby się świetnie na dodatek DVD przeznaczony dla fanów zespołu? Dłuuuuugi wideoklip Przez ponad dziewięćdziesiąt minut na scenie obserwujemy członków z Beastie Boys (którzy wiek chłopięcy zakończyli dobre parę lat temu), jak śpiewają i tańczą w hiphopowych rytmach, podrasowanych mocnym, gitarowym brzmieniem. Muzycy, filmowani przez kamery rozdane widzom, pozornie jawią się tu jako prawdziwe gwiazdy, filmowani od dołu w mocnym oświetleniu jupiterów. Jednak tańczący w typowo hiphopowym, kiwającym stylu, ubrani w zielono-żółte dresy z logo zespołu robią dość ciekawe wrażenie wyglądają trochę jak swoi fani. Zwłaszcza, gdy w pewnym momencie schodzą ze sceny, by zagrać dokładnie między publicznością. Znika wówczas dystans widz artysta i wszyscy bawią się wspólnie. Nie można także odmówić muzykom poczucia humoru: kilka kawałków odegrali w podświetlonej lampkami loży, ubrani w białe fraki i muszki. Choć może nie do końca wiadomo, czemu ta nagła zmiana image u miałaby właściwie służyć. Koncert filmowany jest w całości, numer po numerze, w podobnej stylistyce utrzymana piosenka po piosence. To może nużyć, zwłaszcza tych, którzy nie są oddanymi do grobowej deski fanami samych Beastie Boys. Pomysły, które prawdopodobnie w zamierzeniu miały urozmaicić materiał, zupełnie się nie sprawdzają: chodzi przede wszystkim o komputerowo wygenerowane efekty, zmieniające dość stonowaną kolorystykę koncertu na psychodeliczny szał barw. Jest to dodatkowo nużące tym razem męczą się nasze oczy. I znowu powstaje pytanie: po co? W szaleńczym rytmie montażu Pięćdziesiąt kamer rozdanych widzom, do tego materiał z kamer profesjonalnych to prawdziwe wyzwanie dla stołu montażowego. I trzeba przyznać, że w pewnym sensie poradzono z nim sobie brawurowo zdjęcia są różnorodne, ciekawie dobrane i przede wszystkim świetnie połączone z muzyką. Jednak szybkość montażu jest zdecydowanie teledyskowa obrazy pulsują w szaleńczym tempie, co ma zapewne przekazywać gorącą atmosferę koncertu, ale na dłuższą metę (jak wszystko) nuży. Może także irytować jakość niektórych nagrań ileż drżących, porwanych ujęć można wytrzymać w imię autentyzmu? Czy to film? Inicjatywa chłopców (?) z Beastie Boys jest bardzo cenna fani stają się w ten sposób twórcami, mogą zaprezentować własną wizję swoich idoli. Publiczność stała się również niejako drugim bohaterem filmu ciekawe są ujęcia pokazujące roztańczonych, spoconych ludzi, oddających się w całości muzyce i atmosferze wydarzenia. Reżyser, Nathanial Hörnblowér znany także jako Beastie Adam Yauch, zrobił kawał porządnej roboty mimo pewnej monotonii, produkcję ogląda się dość dobrze, zwłaszcza jeśli kocha się lub chociaż toleruje muzyczną mieszankę trójki z NYC. Można także podziwiać członków zespołu na nowojorskim koncercie nasuwa się porównanie ich do prawdziwych żywych kulek energii i sfilmowany materiał rzeczywiście znakomicie przekazuje ten ładunek widzom. Jednak rodzi się zasadnicza wątpliwość: co to ma wspólnego z kinem? Dlaczego i po co kinowy widz ma przez kilka minut oglądać klapiący miarowo but perkusisty? Podobnie przebitki z garderoby mają wartość (i to archiwalną) chyba wyłącznie dla fanów zespołu choć pewnie znowu miały urozmaicić materiał koncertowy. Zapis koncertu, który byłby znakomity do obejrzenia przez zagorzałych fanów zespołu (zwłaszcza obecnych tego wieczoru w Madison Square Garden) prezentowany jest jako osiągnięcie kinematografii. Wydaje się, że mimo wszystko niesłusznie. c z a r n y k o t b i a ł y k o t jutro, godz , kino Helios (sala 5) 28 lipca, godz , kino Helios (sala 5) jutro, godz , kino Helios (sala 5) 28 lipca, godz , kino Helios (sala 5) s t r o n a p i ą t a

6 n o w e f i l m y p o l s k i e s t r o n a s z ó s t a fot. Anna Kopaczewska Szukam autentyzmu i piękna Pochodzi z Jerozolimy, ale mieszkał w różnych zakątkach świata. Zrealizował zaledwie dwa filmy, ale oba trwają około 10 godzin. Ron Havilio, jeden z jurorów konkursu Nowe Filmy Polskie, opowiada o lęku przed kulturą masową i o tym, co jest ważne w kinie artystycznym Na horyzoncie: Jakie są Pana oczekiwania związane z festiwalem? Ron Havilio: Moje oczekiwania związane są przede wszystkim ze spotkaniem z ludźmi. Wyczuwam intuicyjnie, że jest tu wielu młodych ludzi chcących uczyć się i odkrywać zawiłości tego świata, ludzi, którzy są zainteresowani kinem jako sposobem pogłębiania swojej wizji tego, co ich otacza, traktują sztukę nie jako rozrywkę. Nh: Czego spodziewa się Pan po polskich filmach? RH: Jestem bardzo wdzięczny za szansę bycia jurorem. Przez to poznam lepiej polską kulturę i społeczeństwo. Oglądanie tych filmów, a także rozmawianie z innymi członkami jury będzie dla mnie zapewne bardzo interesujące. Postaram się wypełnić to zadanie jak najlepiej. Nh: Czym będzie się Pan kierował przy ich ocenianiu? RH: W kinie poszukuję autentyzmu, piękna, radości i interesującej filmowej konstrukcji. Nie interesują mnie sztuczne piękno, ani cała machina rozrywkowa. Doświadczenie oglądania dobrego filmu musi pozostać w widzu po seansie i trwać godzinami, dniami, a nawet latami. W hebrajskim mówimy, że coś musi w człowieku osiąść. Film musi być dla oglądającego pewnego rodzaju przygodą. Jest oczywiście wiele subiektywnych czynników wpływających na ocenę filmu, ale nie powinniśmy przywiązywać dużej wagi do ich oceniania. W kulturze konsumpcyjnej, a także kulturze pieniądza to nabrało szczególnie niedobrego znaczenia. Nh: Jaka jest Pana znajomość kina polskiego? RH: Muszę tutaj przyznać, że moja wiedza o Waszym kinie jest dość ograniczona. Znam jednak polską klasykę. Jest kilka filmów, które wywarły na mnie szczególne wrażenie, filmów, które tak jak inni twórcy kina, uważam za dzieła światowej kultury. Wśród nich wymieniłbym Popiół i diament, Kanał, Człowieka z marmuru Andrzeja Wajdy. Do klasyki należą także Podwójne życie Weroniki i oczywiście Dekalog Krzysztofa Kieślowskiego. Nh: Czy Pana zdaniem kino artystyczne rozwija się, zmierza w jakimś kierunku? RH: To pytanie, na które nie jestem w stanie udzielić odpowiedzi. Żyjemy w świecie, który zmienia się tak szybko, jak nigdy dotąd. Są jednak pewne zagrożenia... Nh: Jakie? RH: Czy język filmu zdoła przetrwać to pranie mózgu i wpływ kultury przyjemności? Patrzę na to, jak na pytanie egzystencjalne, na które dodatkowo nie znam odpowiedzi. Sytuacja nie jest jednak zbyt ciekawa... Nh: To rzeczywiście nie jest optymistyczna wizja. Czy chce Pan powiedzieć, że miejscem dla kina artystycznego są tylko takie festiwale, jak ten? RH: Najprawdopodobniej i niestety tak... Nh: Pana film Potosi: czas podróży pokazywany w tegorocznym głównym konkursie festiwalu zapowiada się bardzo ciekawie. Czy można powiedzieć, że ten 4-godzinny dokument to dzieło życia? RH: Zacząłem kręcić filmy stosunkowo późno. Do tej pory udało mi się ukończyć zaledwie dwa. Dziesięć lat pracowałem nad pierwszym dokumentem Fragments: Jerusalem, nad Potosi... tylko dwa lata krócej. Zrealizowanie każdego z tych filmów ma dla mnie duże znaczenie i ciągle ma wpływ na moje życie. Rozmawiał: Łukasz Kałuża Wajda i Polański wciąż znani O festiwalu i kinie autorskim opowiada jurorka w konkursie Nowe Filmy Polskie Marion Hänsel Na horyzoncie: Czy lubi Pani oceniać filmy? Marion Hänsel: Bycie członkiem jury na festiwalach filmowych jest interesujące, ponieważ daje to szansę na odkrycie filmów, których najprawdopodobniej nie zobaczyłabym nigdy w Belgii. Cieszę się, że będę mogła porównać obrazy tworzone tutaj z tymi, które powstają u mnie czy we Francji. Poznam także zainteresowania polskich filmowców. Nh: Co będzie Pani brać pod uwagę przy ocenianiu tych filmów? MH: Dla mnie ważne są emocje, gra aktorska, zainteresowanie tematem, oryginalność Nh: Czy interesuje się Pani polskim filmem? Czy w Belgii znane jest polskie kino? MH: Szkoła polskiego filmu miała dobrą reputację w Belgii 25 lat temu. Ostatnie 10 lat nie widzieliśmy zbyt dużo tutejszych filmów. Nie pojawiły się też żadne nowe nazwiska. Wciąż mówimy o Wajdzie, Polańskim, czy Żuławskim, którzy zrobili międzynarodowe kariery. Nh: Jaki jest stan kina artystycznego na świecie? Czy mamy się o co obawiać? MH: Festiwale są dobrym miejscem dla takich twórców. Po pierwsze sprawiają, że te filmy mają publiczność, po drugie mogą zainteresować potencjalnych dystrybutorów. Nie jest chyba tak najgorzej, w niektórych krajach nadal funkcjonują silne domy kultury, telewizja pokazuje także takie filmy. Szansą jest tu na pewno DVD. Nh: Podczas festiwalu zostanie pokazany Pani film Kiedy wiatr uniesie piasek. Jaka była inspiracja do jego nakręcenia? MH: Zainspirowała mnie francuska nowela Chamelle napisana przez Marca Durina Valiosa. Chciałam zrobić film o braku wody i o pustynnieniu Rozmawiał: Łukasz Kałuża fot. Anna Kopaczewska To jest film o normalności Reżyserka Marina Spada i aktorka Karolina Dafne Porcari opowiadają o filmie Jak cień Na horyzoncie: Tematy, poezja Anny Achmatowej, bohaterowie, których korzenie tkwią w Europie Wschodniej, to wszystko pojawia się w filmie. Czy jest Pani w jakiś szczególny sposób związana z tą częścią Europy? Marina Spada: Wywodzę się z pokolenia, które było w specyficzny sposób kształtowane, ukierunkowane na myślenie o wschodzie jako o miejscu, z którego warto czerpać. Szeroko rozumiany Wschód pojmowaliśmy jako miejsce kulturowej inspiracji. Nh: Jaka jest rola poezji w Pani twórczości? MS: Poezja pojawia się w każdym z moich filmów, wiele z nich kończy się fragmentem wiersza lub wręcz całym utworem. W tym przypadku zdecydowałam się na fragment z Anny Achmatowej, jednak nie oparłam na nim filmu, cytat pojawił się jak scenariusz był już gotowy. Nh: W filmie pojawia się wiele samotnych kobiet. Czy jest to portret współczesnych czasów, portret współczesnych kobiet? MS: Chciałam zrobić film o normalności, o normalnych ludziach i zwyczajnych relacjach, w jakie wchodzą. Ale także o kobiecie, która jest zupełnie przeciętna, ma swoje zwyczajne życie, a jednak poza tą oczywistością może ją spotkać rzecz, która kompletnie zmieni jej życie. Jest to też film o alienacji człowieka, którego wyobcowanie ma różne powody. Jest to zarówno człowiek wyalienowany względem miasta, czy kraju z którego pochodzi, ale jest to także sytuacja emigranta, który nie czuje się rozumiany w nowym miejscu. Nh: Kino traktujące o kobietach i ich problemach bywa nazywane kinem kobiecym. Czy ta kategoria jest Pani bliska? MS: Muszę przyznać, że wiele osób odebrało ten film jako niezwykle kobiecy, ale ja sama nie tworzę rozgraniczenia pomiędzy kobietami a mężczyznami, mówię po prostu o człowieku. Co za tym idzie, nie myślę o sobie jako o twórczyni kina kobiecego. Zawsze staram się mówić o tym, co jest mi bliskie, więc siłą rzeczy lepiej się znam na dynamice kobiecej natury. Nh: Dlaczego w filmie pojawiają się aktorzy, których korzenie tkwią w różnych krajach Europy? MS: Pierwszy powód jest taki, że szukałam aktorów którzy mają inne doświadczenie we wchodzeniu w rolę, niż aktorzy włoscy. Gdy dowiedziałam się, że Karolina Dafne Porcari, czyli filmowa Olga, kończyła studia w Krakowie, zaś Anita Kravos (Claudia), poprzez swoje korzenie jest związana nie tylko z Włochami, ale i ze Słowenią oraz Moskwą, gdzie kończyła studia, poczułam, że oprócz tego że pasują do postaci, to ich wykształcenie bardziej mnie interesuje niż to, które odbierają Włosi. Z jednej strony były mi mentalnie bliskie, bo wychowywały się we Włoszech, zaś z drugiej ich znajomość wschodnich języków ułatwiała nam kręcenie wielu scen. Ci, którzy oglądali film na pewno pamiętają scenę w okolicach dworca, w której pojawiają się autentyczni imigranci ze Wschodu. Znajomość języka pozwoliła im na swobodne komunikowanie się z tymi ludźmi, co sprawiało, że sceny były jeszcze bardziej naturalne. Nh: Jak doszło do tego, że aktorka z polskimi korzeniami pojawiła się we włoskim filmie? Karolina Dafne Porcari: W pewnym sensie jest to przypadek. Pojawiłam się na castingu i udało mi się go wygrać, a zbieg okoliczności sprawił, że podczas castingu zagrałam scenę z Anitą Kravos, która tego samego dnia także zdobyła rolę w filmie. Już na samym początku pomiędzy naszą trójką wytworzył się specyficzny język, wspaniała nić porozumienia, która nie wynikała z tego, że jesteśmy kobietami, ale była efektem tego, że kierowałyśmy uwagę na rzeczy, które wspólnie nas poruszają. Rozmawiała: Agata Bratek Marina Spada będzie dziś obecna na pokazie swojego filmu Jak cień. Po projekcji odbędzie się spotkanie z reżyserką i aktorką, Karoliną Porcari godz.12.45, kino Helios (sala 7) Konkurs fotograficzny Co widzisz na horyzoncie (odsłona druga) Przygotowaliśmy dla Was razem z firmą Hewlett Packard oraz kanałem filmowym Ale kino! bardzo dociekliwy konkurs. Pokaż nam, co widzisz NA HO- RYZONCIE? Wytrop kadr podczas festiwalu zrób zdjęcie, wyślij je do redakcji. Codziennie drukujemy najlepsze zdjęcie zgłoszone dnia poprzedniego przed godz Za zdjęcie dnia czeka nagroda ufundowana przez Ale kino! pendrive. Jak wziąć udział w konkursie? Nic prostszego! Zrób zdjęcie, załóż konkursowe konto i wyślij swoje zdjęcie przez stronę Jeśli będziesz mieć z tym kłopot wyślij zdjęcie mailem na adres: redakcja@gazeta.enh.pl Laureatką nagrodzoną dziś przez Canal + jest Kropa. Gratulacje!

7 Wrocław i Era Nowe Horyzonty dobra synergia Rafał Dutkiewicz, prezydent Wrocławia, opowiada o tym jak doszło do kolejnej edycji festiwalu Na horyzoncie: W 2006 roku festiwal Era Nowe Horyzonty po raz pierwszy zagościł we Wrocławiu. Co się wydarzyło od tego czasu? Rafał Dutkiewicz: Festiwal jest identyfikowany z Wrocławiem, co biorę jako wyraz publicznego zadowolenia z przenosin. Wrocławianie zaakceptowali festiwal, i to zarówno widzowie, którzy biorą w nim aktywny udział, jak i pozostali mieszkańcy naszego miasta. Sprawa, której pewny nie jestem, ale potwierdzenia poszukam u Romana Gutka festiwal chyba dobrze się czuje we Wrocławiu. Zapewne wydarzyło się jeszcze wiele innych rzeczy: może spotkali się jacyś młodzi ludzie i zakochali się w sobie, we Wrocławiu, w festiwalu; może po ubiegłorocznym przeglądzie kinematografii argentyńskiej, ktoś zdecydował się na eskapadę do tego kraju?! Wierzę, że wokół nas, we Wrocławiu dzieje się wiele dobrego także dzięki festiwalowi. Nh: W jaki sposób festiwal wpisał się w miasto w jego przestrzeń i w życie jego mieszkańców? RD: Miasto się rozwija, co sprzyja także rozwojowi festiwalu, np. w nowo wybudowanej sali koncertowej będzie duży ekran i nowoczesna sala projekcyjna. Myślę, że w sensie duchowym i kulturalnym, festiwal wpływa na kształtowanie się tożsamości wrocławian, ubogaca kulturalne oblicze miasta. Wszystko co się dzieje we Wrocławiu, ma się dziać za akceptacją i ku zadowoleniu mieszkańców i gości Wrocławia. I bez wątpienia festiwal ENH spełnia ten warunek. Nh: Miasto Wrocław intensywnie współpracuje ze Stowarzyszeniem ENH. Jakie mają Państwo oczekiwania związane z tegoroczną edycją festiwalu? RD: Najważniejsze jest to, aby festiwal pozostał co najmniej równie dobry. Gdy pewien czas temu spotkaliśmy się z Romanem Gutkiem okazało się, że myślimy podobnie. My chcieliśmy mieć we Wrocławiu festiwal na najwyższym poziomie, tworzony przez profesjonalistów, przez najlepszych, a Nowe Horyzonty szukały większej przestrzeni. Tak się narodził pomysł przenosin. Nh: Dlaczego akurat filmowy festiwal? RD: Z dwóch powodów: ze względu na wytwórnię filmów fabularnych. Film zawsze był wpleciony w historię Wrocławia, a dotychczas nie było w naszym mieście wielkich wydarzeń filmowych. A drugi powód jest banalny. W kulturze współczesnej film jest czymś szczególnie poruszającym wyobraźnię. Nie będę może wchodził w niebezpieczną tematykę [uśmiech] metafizyki X muzy, ale rzeczywiście w tym jest jakaś magia. Wyprawa do kina jest czymś szczególnym i wszyscy o tym wiedzą. Wszyscy to czują. Nh: To we Wrocławiu w konkursie Filmu Polskiego pojawia się 100 tys. złotych, najwyższa polska nagroda filmowa. RD: Nagroda pojawiła się, bo zależało nam aby nowe filmy polskie mogły być pokazywane we Wrocławiu wcześniej, w czasie festiwalu, a nagroda bez wątpienia temu sprzyja. W Polsce nie produkuje się zbyt wielu filmów, ale mam nadzieję, że za rok będzie ich jeszcze więcej. Jest to także sygnał dla środowiska filmowego, że warto robić filmy, że można być zauważonym i nagrodzonym w taki właśnie sposób. Oczywiście nagroda ma też znaczenie promocyjne. Sztuka filmowa jest pozytywnie kojarzona, zaś moim zadaniem jako prezydenta Wrocławia jest budowanie podobnie pozytywnych skojarzeń: miasto film kino. To jest dobra synergia. Wrocław, jako sponsor nagrody dla polskiego filmu, staje się w jakimś stopniu mecenasem polskiej kultury. Sam zabiera trochę tej dobrej filmowo-kinowej energii. Jeszcze jedna rzecz. Chciałbym aby wręczeniu Wrocławskiej Nagrody Filmowej towarzyszyła odrobina celebry i atmosfera prawdziwej uroczystości. To ważny dla nas aspekt całego przedsięwzięcia. Nh: Czy będzie można Pana spotkać na nowohoryzontowych pokazach filmowych? Nie wszyscy czytelnicy wiedzą, że Pańskie korzenie tkwią w filozofii, a ściśle rzecz biorąc w logice. Jak logik czuje się w kinie? RD: Mam sporo obowiązków, ale oczywiście będę obecny na niektórych pokazach festiwalu. Co do mnie, to logik nie jest aż tak specjalnym zwierzęciem. Wbrew pozorom to dość typowa postać. Swój człowiek można by rzec [uśmiech]. Dla mnie odbiór filmów jest głównie emocjonalny, a akurat emocje nie są w 100% kontrolowalne. Niezależnie więc od tego czy jest się logikiem czy nie, bywa że emocje biorą górę. W przypadku kina, działa ta niezwykła właściwość, że gdy zapada ciemność, wyłącza się świat zewnętrzny i człowiek przenosi się do innej, nierzadko piękniejszej rzeczywistości. Nh: Tegoroczna edycja festiwalu dopiero się rozpoczyna, ale można domyślać się, że współpraca będzie kontynuowana. RD: Jestem bardzo zainteresowany współpracą, mam nadzieję, że organizatorzy także. Z mojej strony mogę zapewnić, że w perspektywie kilku czy kilkunastu lat widzowie na pewno będą mogli przyjeżdżać do Wrocławia w lipcu. Rozmawiała: Agata Bratek Inauguracja spotkań Wczoraj o godz rozpoczął się organizowany przez Gazetę Wyborczą cykl rozmów z tegorocznymi festiwalowymi osobistościami. Pierwsze spotkanie pod tytułem: Czy tylko historia kina? Polska Szkoła Filmowa po 50 latach odbyło się z udziałem prof. Tadeusza Lubelskiego, reżysera-legendy Stanisława Lenartowicza oraz Janusza Zaorskiego (głos z publiczności). Dyskusja rozpoczęta przez Pawła T. Felisa od prowokującego pytania o zasadność wyróżniania formacji Polskiej Szkoły Filmowej zakończyła się jednoznacznym wnioskiem: głos tego nurtu to spójna wypowiedź grupy prawdziwych artystów kina skierowany do wspólnej polskiej publicznoći. Dzieła nurtu stanowią żywe bogactwo, bez nich nie można mówić o jedności i ciągłości kinematografii polskiej. Oby w kolejnych dyskusjach nie zabrakło równie optymistycznych wniosków. Zapraszamy! Małgorzata Grabowiecka Konkurs Gazeta CAFE Codziennie zadajemy pytanie dotyczące cyklu spotkań w Gazeta Cafe. Odpowiadajcie na pytania pod adresem konkurs@gazeta.enh.pl w temacie wpiszcie GAZETA CAFE. Do wygrania filmy, które ukazały się w kolekcji Gazety Wyborczej. Pytanie drugie: Jaki tytuł ma słynny australijski film, uważany za najstarszy film fabularny na świecie? Kto jest jego autorem, a kto głównym bohaterem? Laureaci: ala.cz., GrAbul i Karolina Gałczyńska. Szukajcie i w swoich skrzynkach! Wrocław (wiecznie) Żywy Manuel Göttsching & Kinga Ci, którzy pojawią się w festiwalowym Wrocławiu bez wahania powinni skierować swoje kroki do Mediateki. Tam w sklepie filmowym Celuloid można zakupić w cenie 40 złotych płytę Wrocław Live duetu Manuel Göttsching & Kinga. Niemalże półtoragodzinna uczta na obraz i dźwięk z całą pewnością zaskoczy tych, którym w zeszłym roku nie udało się pojawić na festiwalu, a ubiegłorocznym gościom przypomni atmosferę Browaru Mieszczańskiego. Pochodzący z Niemiec Manuel Göttsching stworzył niezwykły duet multimedialny z polską VJ-ką Kingą Kiełczyńską. Wydarzenie było tym bardziej niezwykłe, że widzowie byli świadkami procesu twórczego, zarówno muzyka jak i obraz powstawały na żywo. Twórca muzyki, Göttsching, jest jednym z największych twórców współczesnej muzyki elektronicznej na świecie, a jego korzenie tkwią w legendarnej formacji Ash Ra Tempel. Autorką wizualizacji jest niezwykła osobowość polskiej sceny wideoart, Kinga Kiełczyńska. Zarejestrowany 29 lipca 2006 roku w klubie festiwalowym koncert to współczesna wirtuozeria. Już jutro w gazecie festiwlowej będziecie mogli wygrać tę płytę! Co dziś w Gazeta CAFE Dziś zapraszamy na kolejne z cyklu spotkań Gazeta CAFE. Dyskusję na temat Kino w Australii: mistrzowie, nowe pokolenie twórców i Polacy poprowadzi dziennikarz Gazety Wyborczej Paweł T. Felis. To świetna okazja, by porozmawiać o kinie australijskim i poznać zaproszonych gości: Gosię Dobrowolską, Jerzego Domaradzkiego, Davida Strattona i Sophię Turkiewicz. K.K. Dziś, godz , Café Australia (Teatr Lalek), wstęp wolny Elektroniczne szaleństwo Odjazdowa muzyka, oryginalna, właściwie eksperymentalna, wymykająca się wszelkim konwenansom. Pulsarus odkrywa zupełnie nowe brzmienie, łamiące przyzwyczajenia, sięgające po inspirację do różnych stylów. W ich muzyce słychać zarówno nową elektronikę jak i free jazzowe improwizacje, klubowe beaty i ciężkie riffy. Pulsarus, który w istocie jest pewnym projektem muzycznym, powstał na krótki okres w 2003 roku, zagrał wówczas w Pławniowicach oraz krakowskiej Alchemii. Rok później powrócił już jako trio. Dominik Strycharski, założyciel zespołu, który jednocześnie jest jego liderem, wokalistą, a także gra na zelektronizowanych fletach prostych przekonuje: Jako główne założenie przyjąłem stworzenie bezkompromisowej, oryginalnej ale i bezpośredniej zarazem wizji współczesnego jazzu elektrycznego. I dodaje: Styl zespołu charakteryzują dwa»epitety«:»futurejazz«i»digital freejazz«. Pulsarus to zupełnie nowa koncepcja muzyczna wyjątkowa i niepowtarzalna, wybiegająca daleko w przyszłość! Obok Dominika Strycharskiego zespół tworzą Jakub Rutkowski (perkusja) oraz Aleksander Papierz (sasofony). AT Zespół Pulsarus zagra dziś o godz w Klubie Bezsenność. Wstęp na koncerty bezpłatny! G a z e t a C A F E v a r i a alicjahelmanandrzejpitrusgesty osobyteksty:kinohalahartleya współautorzy: Maciej Chiżyński, Marcin Dulemba, Grzegorz Dryja, Agnieszka Kamrowska, Anna Taszycka gesty osobyteksty:kinohalahartleyaalicjahelmanandrzej pitrus CANAL+ Film HD prezentuje w wysokiej rozdzielczości filmowe hity w jakości dostępnej dotychczas tylko dla widzów przed dużym ekranem. HD to pięć razy bogatszy w szczegóły obraz, krystaliczny dźwięk i panoramiczny format. Dzięki kontraktom z zagranicznymi wytwórniami CANAL+ prezentuje w tej technologii znakomite produkcje z udziałem gwiazd, filmy nagradzane na festiwalach, ważne dokumenty oraz wydarzenia muzyczne. W sierpniu w CANAL+ Film HD będzie można obejrzeć m.in. Rozpustnika, Angel-A, Tajemnicę Brokeback Mountain czy dokument Zidane portret XXI wieku. CANAL+ umożliwia wybór wersji językowej filmu oryginalnej lub polskiej, z lektorem lub napisami. Odpowiadajcie na pytania pod adresem konkurs@gazeta.enh.pl z tematem Canal+ PYTANIE KONKURSOWE: Który z wymienionych filmów prezentowanych w CANAL+ można obejrzeć również na festiwalu Era Nowe Horyzonty? s t r o n a s i ó d m a

8 21.07 sobota HEL 1 HELIOS - sala 1 (parter) HEL 2 HELIOS - sala 2 (parter) HEL 3 HELIOS - sala 3 (parter) HEL 4 HELIOS - sala 4 (I piętro) HEL 5 HELIOS - sala 5 (I piętro) HEL 6 HELIOS - sala 6 (I piętro) HEL 7 HELIOS - sala 7 (II piętro) HEL 8 HELIOS - sala 8 (II piętro) HEL 9 HELIOS - sala 9 (II piętro) CAP Teatr Muzyczny CAPITOL WAW 1 Kino WARSZAWA (duża sala) WAW 2 Kino WARSZAWA (mała sala) LAL Teatr LALEK (duża sala, I piętro) Samotność Solitary Fragments reż. Jaime Rosales Hiszpania 2007, 133 Opowieść o kobiecie A Woman s Tale reż. Paul Cox Australia 1991, 92 Wałkonie / Spivs, Włochy 1953, 103 Agencja matrymonialna / Marriage Agency, Włochy 1953, 16 Body Rice reż. Hugo da Silva Portugalia 2006, 120 Ostrożnie Careful reż. Guy Maddin Kanada 1992, 100 La strada The Road Włochy 1953, 104 Samotność Solitary Fragments reż. Jaime Rosales Hiszpania 2007, 133 Silver City reż. Sophia Turkiewicz Australia 1984, 97 Wałkonie / Spivs, Włochy 1953, 103 Agencja matrymonialna / Marriage Agency, Włochy 1953, 16 Body Rice reż. Hugo da Silva Portugalia 2006, 120 Fobia Phobia reż. John Dingwall Australia 1990, 85 La strada The Road Włochy 1953, 104 Dziedzictwo The Legacy reż. Temur Babluani, Gela Babluani Gruzja / Francja 2006, 77 Mullet reż. David Caesar Australia 2000, 89 Noce Caborii Nights of Cabiria Włochy / Francja 1957, niedziela Jajko Egg reż. Semih Kaplanoglu Turcja / Grecja 2007, 97 Zbyt odległa niedziela Sunday Too Far Away reż. Ken Hannam Australia 1975, 90 Osiem i pół Eight and a Half Włoch y/ Francja 1963, 138 AFR reż. Morten Martz Kaplers Dania 2006, 85 Zemsta i pożądanie Lust and Revenge reż. Paul Cox Australia 1996, 95 Noce Cabirii Nights of Cabiria Włochy / Francja 1957, Pigułki dla Aurelii Pills for Aurelia reż. Stanisław Lenartowicz Polska 1958, 84 Podróż Leviego Primo Levi s Journey reż. Davide Ferrario Włochy 2006, 91 polskie filmy krótkometrażowe fabuły, zestaw 1, 96 Siedem łatwych utworów Mariny Abramovic / Seven Easy Pieces by Marina Abramovic reż. Babette Mangolte, USA 2007, 95 Life on Marz: wspomnienia nauczyciela filmu / Life on Marz: A memoire of a Film Teacher reż. Marian Marzyński, USA 2007, 75 polskie filmy krótkometrażowe dokumenty, zestaw 5, 119 Pociąg Night Train reż. Jerzy Kawalerowicz Polska 1959, 93 Hardcore Chambermusic reż. Peter Liechti Szwajcaria 2006, 72 polskie filmy krótkometrażowe fabuły, zestaw 1, 96 Popiół i diament Ashes and Diamonds reż. Andrzej Wajda Polska 1958, 97 Herbie Hancock: Possibilities reż. Doug Biro, Jon Fine USA 2006, 90 Róż Pink reż. Alexander Voulgaris Grecja 2006, 90 Prości faceci Simple Man reż. Hal Hartley Włochy / Wlk. Brytania / USA 1992, 105 W cieniu światła In the Shadow of the Light reż. Sarah Payton, Chris Teerink Holandia / USA 2007, 90 Wstyd Shame reż. Piotr Matwiejczyk Polska 2007, 90 Jak być kochaną How to Be Loved reż. Wojciech Jerzy Has Polska 1962, 97 Awesome: I Fuckin Shot That! reż. Adam Yauch USA 2006, 90 polskie filmy krótkometrażowe dokumenty, zestaw 2, 114 Zbyszek, reż. Jan Laskowski, Polska 1969, 70, Jeszcze za mną zatęsknisz / One Day You ll Miss Me, reż. Piotr Łazarkiewicz, Polska 2007, 20 Hardcore Chambermusic reż. Peter Liechti Szwajcaria 2006, Niezwykła prawda The Unbelievable Truth reż. Hal Hartley USA 1989, 90 Gość życia A Guest of Life reż. Tibor Szemzö Węgry 2006, 79 Jeżeli Bóg pozwoli God Willing reż. Amir Chamdin Szwecja 2006, 85 Jak cień As the Shadow reż. Marina Spada Włochy 2006, 87 Człowiek z Londynu The Man from London reż. Bela Tarr Węgry 2007, 132 Tajemnica Aleksandry Alexandra s Project reż. Rolf De Heer Australia 2002, 103 Historia Liliany Lilian s Story reż. Jerzy Domaradzki Australia 1996, 95 Do ciebie, człowieku You, the Living reż. Roy Andersson Szwecja 2007, 94 Reprise reż. Joachim Trier Norwegia 2006, 105 Zaufanie Trust reż. Hal Hartley Wlk. Brytania / USA 1990, 107 Las w żałobie The Mourning Forest reż. Naomi Kawase Japonia / Francja 2007, 97 Na niebie na ziemi On the Sky on Earth reż. Maciej Cuske Polska 2007, 67 Omkara reż. Vishal Bharadwaj Indie 2006, 151 Grając ofiarę Playing the Victim reż. Kirill Serebnikow Rosja 2006, 95 Da Lama Lamina reż. Matthiew Barney Brazylia / USA 2004, 56 Zaufanie Trust reż. Hal Hartley Wlk. Brytania / USA 1990, 107 Słoń i morze Elephant and the Sea reż. Woo Ming Jin Malezja / Holandia 2007, 100 Człowiek z Londynu The Man from London reż. Bela Tarr Węgry 2007, 132 polskie filmy krótkometrażowe animacje, 112 Biała ballada A White Ballad reż. Stefano Odoardi Włochy / Holandia 2007, 78 Na niebie na ziemi On the Sky on Earth reż. Maciej Cuske Polska 2007, 67 Z drugiej strony Look Both Ways reż. Sarah Watt Australia 2005, Aleksandra Alexandra reż. Aleksander Sokurow Rosja 2007, 92 Sprawa Moranta Breaker Morant reż. Bruce Beresford Australia 1979, 107 filmy krótkie animacje zestaw 1: Festiwal Filmowy Clermont-Ferrand, 62 Mała czarownica The Little Witch reż. Zdenek Smetana Czechosłowacja / RFN 1986, 94 Konkurs Nowe Horyzonty Panorama Kina Współczesnego - English subtitles / napisy angielskie Piękność w opałach Beauty in Trouble reż. Jan Hřebejk Czechy 2006, 110 Podróż wśród kobiet Journey Among Women reż. Tom Cowan Australia 1977, 93 nowe horyzonty tańca zestaw 1: DV8 Physical Theatre on Film Lloyd Newson, 85 Hiena Hyena reż. Grzegorz Lewandowski Polska 2006, 85 Filmy krótkie wyświetlane są przed tytułami pełnometrażowymi. Wszystkie filmy wyświetlane są z polskimi napisami na kopiach lub pod ekranem. Piętno na umyśle Brand Upon the Brain! reż. Guy Maddin Kanada / USA 2006, 95 Plac Zbawiciela / Saviour Square reż. Joanna Kos-Krauze, Krzysztof Krauze Polska 2006, 94 filmy krótkie dokumenty / fabuły zestaw 1: Festiwal Filmowy Clermont-Ferrand, 87 Rzeka czerwona Red River reż. Howard Hawks USA 1948, miesiące, 3 tygodnie i 2 dni 4 Months, 3 Weeks and 2 Days reż. Cristian Mungiu Rumunia 20007, 113 Na osiemdziesiąt sposobów dookoła świata / Around the World in 80 Ways, reż. Stephen MacLean Australia 1987, 91 Japońska historia Japanese Story reż. Sue Brooks Australia 2003, 110 Julian Józef Antonisz zestaw 1, 77 +koncert RYN Pokazy plenerowe na Rynku Zawsze nigdy gdziekolwiek Forever Never Anywhere reż. Antonin Svoboda Austria 2007, 88 Szef wszystkich szefów / The Boss of It All reż. Lars von Trier Dania / Finlandia / Francja / Islandia / Niemcy / Norwegia / Szwecja / Włochy 2007, 99 The Host: Potwór The Host reż. Bong Joon-ho Korea Pd. 2006, 117 To właśnie Anglia / This is England reż. Shane Meadows Wlk. Brytania 2006, 100 W S T Ę P W O L N Y Upadek Falling reż. Barbara Albert Austria 2006, 88 Transylwania Transylvania reż. Tony Gatlif Francja 2006, 103 filmy krótkie dokumenty, fabuły zestaw 2: FIlmy Frankofonii, 96 Kropeczka i kangur Dot & the Kangaroo reż. Yoram Gross Australia 1977, 70 Zidane: portret XXI wieku Zidane: a 21st Century Portrait reż. Douglas Gordon, Philippe Parreno Francja / Islandia 2006, 90 Grbavica Grbavica: The Land of My Dreams reż. Jasmila Žbanić, Austria / Chorwacja / Niemcy / Bośnia i Hercegowina 2006, 90 Skończeni The Finished People reż. Khoa Do Australia 2003, 83 Przebacz Facing up reż. Marek Stacharski Polska 2006, 89 Magda Sendecka, miesięcznik Kino Do ciebie, człowieku Ten szwedzki obraz to duży film i duże kino artystyczne. Ma własne środki wyrazu i własną stylistykę. Jest ciepły i mówi bardzo ważne rzeczy, unikając przy tym pretensjonalności. Magda Sendecka, miesięcznik Kino Las w żałobie To doskonały przykład kina kontemplacyjnego. To takie kino, które kocham bardzo od czasu do czasu. Janusz Wróblewski, Polityka Las w żałobie Mam wrażenie, że jest to film dla wybranych. Jego fabułę można w zasadzie streścić w jednym zdaniu, ale nie o nią tutaj chodzi. Film opowiada o sprawach ważnych, a zakorzeniony jest głęboko w azjatyckiej, buddyjskiej kulturze. Dla widzów, którzy jej nie znają może on być trudny, dla znawców może okazać się olśnieniem. Karolina Kosińska, Kwartalnik Filmowy Las w żałobie Ten film jest bardzo smutny i symboliczny. Wpada jednak w pewien stereotyp kina japońskiego, ponieważ kilka podobnych filmów już widziałam. Pomimo wszystko ja bardzo lubię takie kino. Kolejne filmy do zdobycia w konkursie zorganizowanym przez internetowy serwis filmowy Stopklatka. Wygrywają pierwsze dwie osoby. Na odpowiedzi czekamy pod adresem konkurs@gazeta.enh.pl w temacie wpisz STOPKLATKA. Start konkursu o godzinie Dla koneserów: jak nazywał się pierwszy, zrealizowany w pełni samodzielnie film Federico Felliniego? Wczoraj nagrody ufundowane przez Stopklatkę wygrali Iwona Pawelek i Magdalena Bargiel (szukajcie i w swoich skrzynkach!). Kto czyta nie błądzi! Konkurs wydawnictwa Słowo/obraz terytoria Fani Australii? Musicie wziąć udział w konkursie zorganizowanym przez gazetę festiwalową i wydawnictwo Słowo/obraz terytoria. Do wygrania przepięknie wydane książki Kino australijskie Marka Hatofa. Pytanie: gdzie urodził się wybitny reżyser Paul Cox? Dwie pierwsze osoby, które prześlą poprawną odpowiedź na adres konkurs@gazeta.enh.pl (z dopiskiem słowo/obraz terytoria ), otrzymają książkę Marka Haltofa. We wczorajszym konkursie książki ufundowane przez wydawnictwo Rabid otrzymali: Natalia Grądzka i Szkorbut (szukajcie i w swoich skrzynkach!). s t r o n a ó s m a n a h o r y z o n c i e g a z e t a f e s t i w a l o w a Redaktorka naczelna: Joanna Malicka Redaktorka prowadząca: Małgorzata Grabowiecka Sekretarz redakcji: Agata Tecl Redakcja: Małgorzata Grabowiecka, Katarzyna Kosmała, Agata Bratek, Joanna Klus, Iza Bujny, Iwona Sobczyk, Katarzyna Waletko, Magda Gunia, Marta Odziomek, Piotr Bogalecki (studenci i absolwenci kulturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach) oraz Łukasz Kałuża Zdjęcia: Anna Kopaczewska Opracowanie graficzne: Marcin Wysocki Varia: Karolina Brongiel Korekta: Tomasz Giza Wydawca: Za horyzontem, Bartłomiej Moczulski Naświetlenie i druk: Allexim, telefon do redakcji: partner gazety tytuł filmu konkursowego Magda Sendecka miesięcznik Kino Janusz Wróblewski Polityka Rafał Świątkiewicz Rzeczpospolita Karolina Kosińska Kwartalnik Filmowy Redakcja Na horyzoncie średnia ocena Roy Andersson Do ciebie, człowieku ,7 Naomi Kawase Las w żałobie ,4