Niestety, wielu lewicowców myli także krytykę islamu i jego patriarchalnego systemu z bigoterią muzułmanów.

Transkrypt

1 Lewica udaje, że walczy o mniejszości. Ale mniejszość zwraca na siebie uwagę, jeśli ma "właściwego ciemięzcę": prawicę i imperia, imperialistów i kapitalistów. Nie ma miejsca dla (eks)muzułmańskich krytyków islamu. Jest głos, który jest denerwujący dla regresywnej lewicy i którego ona absolutnie nie chce słyszeć. Ponieważ ujawni jej naiwność. Jest to głos mniejszości w mniejszości. Lewica nie omija szansy na przywołanie solidarności, tolerancji i różnorodności oraz przedstawia się jako główny obrońca mniejszości religijnych i etnicznych w Europie, ale ta solidarność podlega ścisłemu rachunkowi ideologicznemu. Dzieje się tak zgodnie z lewicową definicją, w świetle której status uciskanej mniejszości wartej ochrony może zostać zachowany tylko wtedy, gdy ciemiężyciel jest politycznym przeciwnikiem lewicy prawicą. Jednakże, jeśli ciemiężca jest mniejszością, która prześladuje niektórych członków ze względów religijnych lub płciowych, wielu lewicowców chowa głowy w piasku.

2 Cenzura zamiast prawdy W obronie mniejszości imigrantów lewica opiera się na różnych strategiach, w tym w szczególności na cenzurze i dezinformacji. Aktualnym przykładem jest decyzja szefa bezpieczeństwa Zurychu, Richarda Wolffa. Chodzi w niej o to, by nie publikować już obywatelstwa sprawców i ofiar w raportach policyjnych, ponieważ poprzednia praktyka była dyskryminująca. "Błędem byłoby dostarczać pożywkę ksenofobom poprzez określanie sprawców", mówi Wolff z przekonaniem. Niestety, wielu lewicowców myli także krytykę islamu i jego patriarchalnego systemu z bigoterią muzułmanów. To, że "ktoś może odegrać rolę prawicy", już dawno stało się argumentem zabójcą w każdej debacie politycznej. Ja sam

3 często otrzymuję e od "zainteresowanych lewicowców", pytające mnie o to, czy mam jakiekolwiek obawy, że moje zaangażowanie w wolność religijną w świecie muzułmańskim może w jakiś sposób zostać wykorzystane przez prawicowe partie. Politycznie poprawny model muzułmański Wiele osób z lewej strony nie chce walczyć z prześladowaniami mniejszości religijnych i seksualnych w islamie, ale z oskarżeniami kierowanymi przeciwko muzułmanom, że dyskryminują mniejszości religijne i seksualne. Lewicowcy uważają, że nazywanie tej przemocy może zapewnić amunicję, która ostatecznie zostanie wykorzystana przeciwko muzułmanom. Ponieważ moc tych oskarżeń może spowodować odrzucenie całej hołubionej mniejszości i zapewnić głównemu przeciwnikowi (czyli prawicy) odpowiedni materiał propagandowy, należy zatem temu jak sądzi lewica zapobiegać prewencyjnie. Oto wzorzec zachowania, który stara się za wszelką cenię odróżnić się od islamofobii prawicy i dyskryminujący jednocześnie mniejszości wśród muzułmanów. Ten schemat zachowania nie kończy się na samym ignorowaniu i ukrywaniu faktów. W rzeczywistości chodzi o przeprowadzanie perfidnego planu wykraczającego daleko poza doraźną cenzurę. Lewica buduje wrażenie, że każda próba krytyki czynów popełnionych przez wyznawców islamu jest próbą stworzenia wzoru muzułmanina, który nadaje się do spożycia polityczne i medialnie, aby zapewnić pożywkę propagandzie prawicy. W zamian pojawia się inny stereotyp, mocno oparty na cenzorskich nożycach politycznej poprawności, dogmatycznie przekonany o pokojowym charakterze islamu, tak jakby polityczny islam był tylko i wyłącznie nowym i doraźnym wynalazkiem bez większego znaczenia. Ten ideologiczny konstrukt otwiera wszelkie drzwi mediów i siedzib partii lewicowych, spragnionych tego, aby

4 zgodny z ich stereotypem osobnik mógł uczyć o islamie i jego spokoju europejskich ignorantów. Taką wzorcową muzułmanką lewicy jest turecka blogerka Kübra Gümüşay która została zaproszona przez kobiety Socjaldemokracji jako prelegentka na imprezę Potęga Feminizmu w XXI wieku. Kobieta ta wsławiła się gorącym głosem na rzecz przymusu noszenia hidżabu przez kobiety, oraz wspieraniem Erdogana, który więzi wielu tureckich wolnomyślicieli i wiele feministek. Tym razem skończyło się szczęśliwie. Po silnej krytyce tureckich feministek na pół godziny przed konferencją odwołano wykład Gümüşay. podając jako przyczynę rzekomy konflikt harmonogramu. [Przypomina to sytuację, gdy Europejska Federacja Humanistyczna chciała oficjalnie zacząć bronić szariatu w imię tolerancji (sic!) i dopiero ostry sprzeciw członków pochodzących z rodzin (eks)muzułmańskich pozwolił im ochłonąć przyp. Red]. Kwestia wymaga wyjaśnienia: dlaczego zaproszono na konferencję feministyczną Socjaldemokratów działaczkę z islamem w tle, zwolenniczkę noszenia hidżabu przez wszystkie kobiety i apologetkę Erdogana? Dlaczego nie zaproszono jednej z wielu bojowniczek o równe prawa w świecie islamskim, takich jak Mina Ahadi, działaczka na rzecz praw irańskich kobiet i współzałożycielka Centralnej Rady Byłych Muzułmanów, czy pakistańskich blogerek feministycznych Sarah Haider i Maryam Namazie? Dlaczego nie zaprosić tych, którzy walczą z karą śmierci w Iranie? Pozostali (eks)muzułmańscy krytycy islamu

5 Czy te feministki są za mało muzułmańskie? Niestety, wielu lewicowców myli także krytykę islamu i jego patriarchalnego systemu z bigoterią muzułmanów. Większość krytyków islamu w świecie muzułmańskim pochodzi z lewego spektrum. Ale regresywna zachodnioeuropejska lewica nie dopuszcza do głosu tej mniejszości wewnątrz mniejszości nie pozwala mówić u siebie ex-muzułmanom, feministkom, homoseksualistom, liberałom ze świata islamu tym którzy cierpieli prześladowania z rąk samobójczego terroryzmu politycznego islamu i jego konserwatywnych społeczności. Co gorsza, tacy krytycy islamu mogą liczyć nie tylko na zarzuty bluźnierstwa i herezji ze strony islamistów, ale także na oszczerstwa i insynuacje europejskiej lewicy. Radna Zurychu z ramienia Socjaldemokratów Jacqueline Fehr opisała moją pracę jako hucpę przeciwko islamowi, zaś Alime Köseciogullari, członek zarządu Socjaldemokratów w dzielnicy Lenzburg jest przekonany, że ma prawo gardzić eksmuzułmanami dlatego, że oni wciągają islam do błota». To doświadczenie, jakie znają (eks)muzułmańscy krytycy islamscy na całym świecie. Maajid Nawaz, uciekinier z islamistycznej sceny i współzałożyciel anty-islamistycznego think-tanku Quilliam, został określony jako antymuzułmański ekstremista. Być może doczekamy się momentu, w którym regresywna lewica zacznie przyjmować fatwy przeciwko reformatorom muzułmańskim.»

6 Rachunek ideologiczny Oczywiste jest, że lewica ma duży problem: jej solidarność jest przedmiotem cynicznego rachunku ideologicznego. Na mniejszości zwraca ona uwagę tylko wtedy, gdy mniejszości te mają "właściwego ciemięzcę", mianowicie polityczną prawicę lub "imperializm zachodni". To, że ceniona przez lewicę mniejszość uciska inne mniejszości, a mianowicie muzułmańskich reformatorów, feministki, byłych muzułmanów lub muzułmanów LGBT, jest ignorowane lub akceptowane. Przyczyną tego może być ideologia socjalistyczna, która ceni społeczność wyżej niż jednostkę i prawo do wolności. Obrona praw człowieka nie może koncentrować się na przynależności etnicznej lub religijnej, ale na jednostce. Ponieważ prawa te zawsze oznaczają prawa osoby, a nie społeczności. Okoliczność ta musi być brana pod uwagę wszędzie, zarówno w orzecznictwie, jak i polityce i nauce. Świat bez fetyszu mniejszości byłby pozytywnym celem. Karnawał kultur, który jest obecnie widziany w tak wielu miejscach i ceni tylko mniejszości na całym świecie, jest ostatecznie odrzuceniem idei jednej ludzkości a więc idei wolnej ludzkości. Tekst pochodzi z blogu Autora Tłumaczył Jacek Tabisz