Wzmacnianie gruntów pod nasypami infrastruktury. komunikacyjnej

Transkrypt

1 Wzmacnianie gruntów pod nasypami infrastruktury Piotr Rychlewski Instytut Badawczy Dróg i Mostów komunikacyjnej Realizacja liniowych inwestycji komunikacyjnych odbywa się coraz częściej w lokalizacjach, gdzie budowa geologiczna podłoża gruntowego jest skomplikowana. Zjawisko to obecnie często towarzyszy również innym rodzajom budownictwa. Np. budownictwo kubaturowe w miastach wkracza na tereny, na których podłoże gruntowe jest słabe. Dzieje się tak dlatego, że działki o dobrych warunkach gruntowych zostały już zagospodarowane. Budowa nasypów komunikacyjnych, dróg szybkiego ruchu lub linii kolejowych do obsługi pojazdów o coraz większych prędkościach wymusza projektowanie tras o większych promieniach. Podobne zagadnienia występują przy przebudowie linii kolejowych związanych ze zwiększaniem prędkości lub budowie dróg ekspresowych w śladzie dotychczasowych dróg krajowych. Kluczowe w planowaniu takich tras staje się wkomponowanie ich w warunki terenowe z uwzględnieniem spraw własności działek, po których przebiegają. Występujące w podłożu warunki posadowienia czasami stają się na etapie projektowania problemem drugorzędnym, konkludowanym domyślnym założeniem, że dzisiaj drogę można zbudować wszędzie. Skutkuje to tym, że nasypy komunikacyjne budowane są na podłożu, które kilkadziesiąt lat temu uznalibyśmy za nieprzydatne do budowy w tak krótkim czasie, jak dzisiaj się oczekuje. Możliwe jest to dzięki dostępnemu obecnie szerokiemu spektrum metod wzmacniania podłoża gruntowego. Wśród nich znajdują się metody skomplikowane i proste, nowatorskie i znane od wieków, bardzo kosztowne i relatywnie niedrogie oraz zwykle proporcjonalnie do tego szybkie i bardzo czasochłonne. Fot. 1. Maszyna do wykonywania kolumn w koszulce geosyntetycznej Znacz cy w ostatnich latach rozwój technologii wzmacniania pod o a powoduje, e budowanie nasypów komunikacyjnych staje si mo liwe niemal w ka dych warunkach. Decyzja o tym, czy nale y podj budow na trudnych i niestabilnych gruntach, zale y od inwestora i jego bud etu Posadowienie nasypu na palach Sposobem, który zapewnia najmniejsze osiadanie, jest posadowienie nasypu na palach. Nie jest to forma wzmocnienia podłoża, bowiem pale transferują po prostu obciążenie od nasypu na głębiej zalegające nośne podłoże właściwie bez udziału gruntu słabego. Jeśli pale zwieńczone są płytą żelbetową, to konstrukcja przybiera formę ukrytego pod nasypem mostu, na którym w całości leży budowany nasyp. Jest to rozwiązanie relatywnie drogie i najczęściej stosowane w sytuacjach awaryjnych kiedy w ramach kontraktu poniesiono porażkę, stosując inne technologie, lub kiedy naprawiamy fragment już zbudowanego nasypu i zależy nam na minimalizacji osiadań nowej części. Analogiczna sytuacja występuje, kiedy dobudowujemy fragment nasypu do istniejącego już wcześniej. Należy zapewnić w trakcie robót stateczność starej i nowej części, a także docelowe wyrównanie osiadań obydwu fragmentów. W niesprzyjających warunkach gruntowych, kiedy nie uda się zastosować innej metody wzmacniania podłoża, fundament na palach może być jedynym rozwiązaniem. Podobnie, bardzo trudne warunki, jak głębokie (niemożliwe do zastosowania wymiany) nawodnione torfowiska, gdzie pod kożuchem torfowym znajduje się mieszanina o właściwościach mechanicznych zbliżonych do czystej wody, sprawiają, że nie można zastosować żadnej metody formowania wzmocnienia in-situ. Wówczas zastosowanie pali w technologii prefabrykowanej staje się racjonalne. Kolumny w koszulce geosyntetycznej W trudnych warunkach, kiedy mamy do czynienia ze słabymi gruntami o dużej miąższości, alternatywą może być zastosowanie kolumn w koszulce geosyntetycznej. Jest to również rozwiązanie dość drogie ze 36 lipiec - wrzesie 3 / 2015 [52]

2 GEOINģYNIERIA geoinőynieria drogi mosty tunele Fot. 2. Widok gâowicy wykonanej kolumny w otoczce geosyntetycznej Fot. 3. Widok Œwidra FDP względu na wykorzystanie zaawansowanych technicznie materiałów. Aby kolumna mogła przenosić duże obciążenia od nasypu, kruszywo powinno znajdować się w rękawie z geotkaniny tkanej obwodowo. Eliminuje to połączenia (przeszycia), które są najsłabszym elementem całej konstrukcji. Kolumny formowane są przez zagłębienie w gruncie stalowej rury obsadowej. Do środka wkłada się przycięty na długość kolumny rękaw z geotkaniny, którego wnętrze wypełnia się kruszywem. Następnie wyciąga się rurę obsadową, pozostawiając kolumnę w gruncie. Na fot. 1 i 2 pokazano sprzęt do wykonywania kolumn w koszulce z geotkanin oraz głowicę wykonanej kolumny. Kolumny, w odróżnieniu od pali, pomimo dość dużej nośności, mogą się odkształcać, są przepuszczalne dla wody, dzięki czemu wspierają proces konsolidacji gruntu słabego. Zdolność przenoszenia obciążenia pionowego przez kolumny zależy również od wytrzymałości otaczającego gruntu. Geosyntetyki Materiałem specjalistycznym, najpowszechniej stosowanym przy okazji budowania nasypów i wzmacniania podłoża, są geosyntetyki. Poza kolumnami w koszulce geosyntetycznej i drenami pionowymi (omówionymi w dalszej części) nie są one przedmiotem artykułu. Materiały geotekstylne wbudowywane są w warstwy nasypu, platformy robocze i warstwy transmisyjne, pełniąc różne funkcje, głównie separacji, filtracji i zbrojenia. Zastosowanie geosyntetyków i ich wszystkie funkcje są obszernym zagadnieniem wykraczającym mocno poza objętość niniejszego artykułu. Kolumny betonowe Rozwiązaniem podobnym technologicznie do pali są kolumny betonowe. Odmienna jest jednak filozofia projektowania. W projektowaniu kolumn uwzględnia się współpracę otaczającego gruntu słabego w przenoszeniu obciążeń. Zasadniczym zadaniem kolumn jest ograniczenie osiadań nasypu.wykonuje się je podobnym sprzętem, jak pale przemieszczeniowe. Stosowanych jest kilka rozwiązań, różniących się szczegółami konstrukcyjnymi świdra, np. CMC, FDP itp. Maszyny bazowe umożliwiają rejestrowanie procesu wykonania. W czasie wykonywania kolumny rejestrowane są: czasy wiercenia i betonowania, liczba obrotów i postęp świdra (zagłębianie i wyciąganie), ciśnienie i objętość podawanego betonu. Możliwość rejestracji parametrów wykonania stanowi istotny element systemu kontroli jakości. W czasie wkręcania świdra grunt zostaje dogęszczony i rozepchnięty na boki. Po osiągnięciu projektowanej rzędnej przez rurę rdzeniową podawana jest pod ciśnieniem mieszanka betonowa. W czasie podciągania świdra obraca się on w tę samą stronę, co przy zagłębianiu, rozpychając ponownie grunt znajdujący się nad świdrem. Ze względu na opory wkręcania kolumny mają zwykle średnice od 40 do 60 cm. Specjalne konstrukcje świdrów mogą nieznacznie odbiegać od tych wymiarów. Maksymalne długości kolumn wynoszą około 20 m. Kolumny DSM Kolumny DSM są elementami pośrednimi między kolumnami betonowymi a kruszywowymi. Materiałem tworzącym kolumny DSM jest cementogrunt, powstały z wymieszania na lipiec - wrzesieľ 3 / 2015 [52] 37

3 Fot. 4. Widok maszyny w czasie wykonywania kolumn CMC Fot. 5. Przyk adowe mieszad o do wykonywania kolumn DSM z widocznymi poprzeczkami Fot. 6. Mieszad o w trakcie wykonywania kolumny w gruntach spoistych. Widoczne trudno ci w prawid owym mieszaniu i oblepienie mieszad a gruntem Fot. 7. Mieszanie kolumny miejscu gruntu ze spoiwem. Stosuje się je w słabych gruntach spoistych, namułach itp. Projektuje się je czasami również w gruntach niespoistych. Najczęściej kolumny wykonywane są na podobieństwo pali jako pojedyncze. Możliwe jest formowanie z sąsiadujących kolumn (stycznych lub wciętych) ścian, rusztów (układów ścian prostopadłych) lub bloków wymieszanego ze spoiwem gruntu. Kolumny mają zwykle: średnicę od 0,4 do 1,0 m, długość kilku metrów, rozstaw od 1 do 2 m. Wszystkie te wartości zależą od obciążeń i warunków gruntowych oraz wynikają z indywidualnego projektu i obliczeń statycznych. Np. długości kolumn mogą przekraczać 20 m. Możliwe jest wykonywanie pojedynczych elementów o większych wymiarach, jeśli użyje się specjalnych mieszadeł podwójnych lub potrójnych, których obroty są przeciwbieżne. Zmniejsza to przy okazji moment obrotowy przekazywany na maszynę. Formowanie kolumny polega na zagłębieniu w grunt specjalnego mieszadła, odspojenie gruntu i wymieszanie ze spoiwem, którym najczęściej jest zaczyn cementowy. Znane są również metody mieszania na sucho z użyciem cementu i wapna podawanego pneumatycznie, ale w Polsce bardzo rzadko stosowane. W czasie wykonywania kolumny mieszadło kilkukrotnie zagłębia się w grunt z jednoczesnym obracaniem i tłoczeniem zaczynu cementowego. Technologia wykonywania kolumn DSM wymaga, aby grunt rodzimy został dobrze wymieszany z tłoczonym zaczynem cementowym. Podstawowym kryterium oceny tego procesu jest liczba zagłębień mieszadła w grunt, ustalona doświadczalnie w konkretnych warunkach gruntowych oraz obserwacja przez operatora jednorodności mieszaniny wynoszonej przez mieszadło. Jednorodność wymieszania zależy od konstrukcji mieszadła, liczby poprzeczek mieszających i sposobu działania. Ponadto ocenia się jednorodność wymieszania w czasie ścinania głowic kolumn i na próbkach pobranych do badań. Przykład metryki pokazujący kolejne fazy zagłębiania mieszadła w grunt pokazano na rys. 1. Wykonanie kolumn DSM, z pozoru proste, jest jednak trudniejsze niż wykonywanie pali. Wynika to głównie z faktu, że materiał kolumny (cementogrunt) nie pochodzi z certyfikowanej wytwórni, a został wymieszany bez wizualnej kontroli z przygotowanego zaczynu oraz rodzimego gruntu i wody gruntowej. Realizacja prac wymaga doświadczenia, prób na budowie oraz kontroli procesu wykonania kolumny i przygotowania materiałów. Szczególną uwagę należy zwrócić na wstępną ocenę realności wykonania i osiągnięcia zakładanych wytrzymałości w przypadku gruntów organicznych. Wymaga to prób na budowie lub doświadczenia w porównywalnych warunkach. Proces mieszania i tłoczenia zaczynu powinien być rejestrowany. Na fotografii pokazano przykładowe rozwiązanie umożliwiające sterowanie i kontrolę parametrów wykonania przez operatora oraz automatyczną rejestrację. Metryki kolumn powinny zawierać szereg informacji: datę i godziny wykonania, rzędną poziomu roboczego, głębokość mieszania w funkcji czasu, rodzaj maszyny, średnicę mieszadła, użyty cement, ewentualne dodatki, stosunek w/c oraz gęstość zaczynu, zużycie zaczynu, prędkość opuszczania i podnoszenia mieszadła oraz prędkość obrotową. Wytrzymałość cementogruntu jest kontrolowana na zgniatanych kostkach, analogicznie jak betonu. Należy jednak pamiętać, że nie jest to beton, a kolumna nie jest palem. Wytrzymałości cementogruntu są o wiele mniejsze, zwykle rzędu kilku MPa (2 5 MPa) i zależą od rodzaju gruntu. W gruntach bardzo słabych, organicznych, mogą osiągać jedynie kpa, a w piaskach lub żwirach mogą dochodzić do 20 MPa, upodabniając się do kolumny betonowej. Rozrzut wyników ściskania kostek też może być bardzo duży, nawet w ramach jednej kolumny i nie należy stosować rygorystycznych zasad oceny, jakie znajdują zastosowanie w odniesieniu do betonu towarowego. Uzyskane właściwości cementogruntu wpływają na sztywność i podatność wykonanych kolumn. Projektując skład i ilość wtłaczanego zaczynu, należy również uwzględnić wodę znajdującą się w gruncie nie tylko ze względu na jej ilość (ograniczając jej udział w zaczynie w przypadku gruntów bardziej nawodnionych), ale również ze względu na jej skład chemiczny. W palach woda agresywna lub zanieczyszczona oddziałuje tylko za pośrednictwem powierzchni betonu. W kolumnach jest składnikiem 38 lipiec - wrzesie 3 / 2015 [52]

4 geoin ynieria drogi mosty tunele mieszaniny cementogruntu i w skrajnych przypadkach może utrudnić lub uniemożliwić wiązanie cementu. Kolumny DSM mogą być wykonywane jedynie w gruntach niezawierających przeszkód i będących w takim stanie, który umożliwia prawidłowe wymieszanie ze wspomaganiem tłoczonym zaczynem. Kolumna DSM, ze względu na słaby materiał i powolny proces wiązania, jest szczególnie narażona na uszkodzenia. W czasie ich wykonywania należy zadbać o to, aby ruch ciężkiego sprzętu w obszarze powstawania kolumn oraz ścinanie, skuwanie i pogłębiane wykopu nie wpływało na nie negatywnie. Do głównych zalet kolumn DSM należy: brak wibracji i drgań oraz umiarkowany hałas, brak urobku i wykonanie kolumn z materiału miejscowego, szybkość realizacji, cena niższa niż w przypadku pali. Do słabszych stron można zaliczyć niejednorodność cementogruntu, wynikającą z właściwości i składu gruntu, oraz konieczność wykonania prób wstępnych. Wibroß otacja i wibrowymiana Wibroflotacja i wibrowymiana są podobnymi technologiami, służącymi do zagęszczania i wzmacniania podłoża. Wibroflotacja to metoda wzmacniania podłoża, polegająca na wgłębnym zagęszczeniu gruntu za pomocą specjalnego wibratora zwanego wibroflotem. Podobną technologią jest wibrowymiana, dzięki której możemy we wzmacnianym gruncie uformować kolumny z kruszywa. Wibroflotacja przydatna jest w gruntach niespoistych z ewentualnymi niewielkimi domieszkami frakcji pyłowej lub iłowej oraz gruntów organicznych. Możliwe jest zagęszczanie odpadów kopalnianych, niekontrolowanych nasypów lub nasypów formowanych metodą refulacji. Metoda charakteryzuje się brakiem oddziaływań udarowych, ale na otoczenie mogą wpływać ciągłe wibracje. Pochodzą one od wibratora wgłębnego, który zagłębia się w podłoże pod własnym ciężarem, rozpychając grunt i powodując lepsze upakowanie ziaren oraz większe zagęszczenie. Zwiększa to nośność podłoża i zmniejsza osiadanie konstrukcji wykonanych na tak wzmocnionym podłożu. Zagłębianie wibroflota w grunt może być wspomagane wodą lub sprężonym powietrzem. Proces zagęszczania odbywa się ruchem posuwisto-zwrotnym, ze stopniowym podciąganiem urządzenia do góry. Powstały otwór wypełniany jest stopniowo gruntem niespoistym, najczęściej miejscowym gruntem zagęszczanym w czasie zabiegu. Efektywność wykonania wibroflotacji zależy od rodzaju i stanu gruntu, rozstawu punktów zagęszczania oraz parametrów wibroflota. W wyniku zagęszczenia podłoża poziom terenu ulega obniżeniu. Zasięg wzmocnienia sięga w gruncie około 0,8 1,5 m od każdego punktu. Głębokość zagęszczenia Fot. 8. Parametry wykonywania kolumny widoczne w kabinie operatora Rys. 1. Fragment przyk adowej metryki pokazuj cy kolejne zag biania mieszad a w czasie wykonywania kolumny wynosi kilka metrów, ale przy użyciu specjalnych urządzeń może dochodzić do 30 m. Po wykonaniu zabiegu konieczne jest powierzchniowe dogęszczenie podłoża. W celu oceny skuteczności wzmocnienia wykonuje się sondowania dynamiczne lub statyczne przed i po wykonaniu zabiegu. W czasie wykonywania wibroflotacji możliwa jest zgrubna ocena skuteczności na postawie poboru prądu przez wibroflot. W podobny sposób formowane są kolumny żwirowe metodą wibrowymiany. Do wykonania kolumn stosuje się specjalny wibrator śluzowy, umożliwiający podawanie kruszywa przez wnętrze wibratora. Po zagłębieniu wibratora na docelową rzędną stopniowo podnosi się urządzenie, jednocześnie dozując kruszywo do powstałego otworu. Ponowne zagłębienie wibratora powoduje rozepchnięcie kruszywa i formowanie kolumny. Czynności te powtarza się aż do powierzchni terenu. Materiał kolumny dzięki większej przepusz- Fot. 9. Maszyna do wykonywania wibrowymiany Fot. 10. Wibrator w czasie pracy Fot. 11. Widok wibratora z otworem do podawania kruszywa lipiec - wrzesie 3 / 2015 [52] 39

5 Fot. 12. Widok maszyny umo liwiaj cej zrzucanie bijaka z wysoko ci kilku metrów Fot. 13. Bijak okr g y o masie kilku ton Fot. 14. Widok d wigu do podnoszenia bijaka na wysoko kilkunastu metrów czalności niż grunt rodzimy umożliwia szybszy odpływ wody i przyspiesza konsolidację. Po wykonaniu kolumn również konieczne jest zagęszczenie powierzchniowe. Wibrowymianę stosuje się do wzmocnienia podłoża z miękkoplastycznych glin i iłów. Możliwe jest również wzmacnianie gruntów organicznych: torfów gytii i namułów. W celu oceny skuteczności wykonania kolumn stosuje się sondowania w kolumnie, co pozwala na ocenę zakładanej głębokości i ciągłości kolumny. W przypadku bardzo słabych gruntów, które nie zapewniają oporu bocznego w czasie formowania, możliwa jest realizacja kolumn wibrocementowych. W takim przypadku zamiast czystego kruszywa podaje się przez wibrator śluzowy mieszankę kruszywa i cementu (suchy beton). Wiązanie takiego materiału umożliwia woda gruntowa. Uformowane kolumny żwirowe lub cementowe mogą być poddane próbnemu obciążeniu. Typowe obciążenia przejmowane przez kolumny żwirowe osiągają wartości do 300 kn, a przez kolumny cementowe do kn. Na fot przedstawiono przykłady realizacji kolumn żwirowych i wibrocementowych. Wymiana dynamiczna Za pomocą wymiany dynamicznej formuje się kolumny tłuczniowe w słabych gruntach spoistych. Na powierzchni roboczej przygotowywana jest platforma z tłucznia lub żwiru. Można też użyć dodatkowo gruzu betonowego. Na uformowaną platformę zrzuca się bijak, który wbija materiał ziarnisty w słabe podłoże, wytwarzając na powierzchni krater o wielkości bijaka. Krater zasypywany jest kruszywem i kolejnymi uderzeniami bijaka w gruncie słabym formuje się kolumna. Kiedy powtarza się ten zabieg w rozstawie przewidzianym w projekcie, powstaje siatka kolumn wzmacniających podłoże, np. nasypu drogowego. Kolumny takie skutecznie mogą zastąpić nawet wymianę podłoża w warunkach, w których jej wykonanie byłoby niemożliwe. Skuteczność zabiegu sprawdza się za pomocą obciążeń płytą. Głębokość wykonania kolumn oraz efekt wzmocnienia słabego gruntu można zweryfikować metodą sondowania w kolumnie i między kolumnami. Ostateczną weryfikacją przyjętych założeń jest pomiar osiadań podstawy nasypu. Na fot przedstawiono przykłady realizacji i kontroli takich kolumn. Sposoby wzmacniania s abego pod o a Najprostszym sposobem wzmocnienia słabego podłoża jest jego konsolidacja. Polega ona na obciążeniu podłoża nadkładem nasypu, w wyniku czego z porów gruntu wyciskana jest woda. Towarzyszy temu zmniejszenie objętości porów gruntu i wynikające z tego osiadanie nasypu. Jest to zabieg długotrwały, a czas konsolidacji może być liczony nawet w latach i zależy od przepuszczalności podłoża oraz drogi filtracji. Szczególnie długi czas odnosi się do gruntów ilastych i gytii. Ze względu na wytrzymałość podłoża może zaistnieć konieczność budowy nasypu etapowo. Kolejne warstwy obciążenia będą dokładane w miarę postępów konsolidacji i wzrostu wytrzymałości podłoża. Wiele istniejących obecnie i eksploatowanych nasypów budowanych było w ten sposób. Schemat osiadań pokazano na rys. 2. Należy również pamiętać, że zmniejszenie objętości porów gruntu powoduje konieczność wykonania nasypu Fot. 15. Reper do pomiaru osiada podstawy nasypu Fot. 16. Zag bienie bijaka w czasie formowania kolumny Fot. 17. Próbne obci enie p yt statyczn z wykorzystaniem d wigu u ywanego do wykonania kolumn 40 lipiec - wrzesie 3 / 2015 [52]

6 geoin ynieria drogi mosty tunele Rys. 2. Schemat osiada w procesie konsolidacji Rys. 3. Schemat osiada z przeci eniem nasypu Rys. 4. Ró nica w sposobie odp ywu wody w czasie konsolidacji z warstwy bez drena u i z warstwy drenowanej o większej objętości niż wynika to z teoretycznego rysunku. Wynikają z tego nieoczekiwane niedobory w bilansie mas ziemnych. Zagadnienie to występuje również w nasypach o podłożu wzmocnionym innymi metodami, gdzie ma miejsce zjawisko konsolidacji. Ze względu na potrzebny relatywnie długi czas, jest to metoda rzadko wykorzystywana. W obecnie realizowanych kontraktach zwykle brakuje kilku miesięcy i prace wykonuje się w pośpiechu, aby zdążyć na otwarcie obiektu wyznaczone terminem kontraktowym lub terminem kolejnych wyborów. Jak mawiają doświadczeni inżynierowie, na problem braku czasu w harmonogramie jest zaskakująco proste rozwiązanie: należy zacząć roboty o te kilka miesięcy wcześniej. Proces konsolidacji i stabilizacji osiadań można przyspieszyć, stosując przeciążenie. Przeciążenie polega na czasowym przyłożeniu na budowanym nasypie większego obciążenia niż przewidywany docelowy nacisk na podłoże. Najprościej przyłożyć takie obciążenie za pomocą dodatkowej warstwy gruntu. W szczególnych przypadkach obciążenie takie może być wywierane za pomocą siłowników, kotew gruntowych, balastu żelbetowego lub zbiorników z wodą. Zdjęcie tego obciążenia po pewnym czasie znacząco redukuje osiadania resztkowe. Schemat osiadań z przeciążeniem pokazano na rys. 3. Zamiast przeciążenia nadkładem możliwe jest wyko- lipiec - wrzesie 3 / 2015 [52] 41

7 rzystanie ciśnienia atmosferycznego i wspomaganie konsolidacji wymuszonym podciśnieniem. Metoda ta nie była jeszcze zastosowana w Polsce, ale w przypadku dużych zadań daje korzystne efekty ekonomiczne. Polega ona na ułożeniu szczelnej poziomej powłoki zagłębionej po obwodzie w wykopanych rowach, wypełnionych wodą gruntową. Pod powłoką wytwarza się za pomocą pompy próżniowej podciśnienie, co powoduje oddziaływanie ciśnienia atmosferycznego porównywalne do nadkładu z gruntu. Metoda ta ma szereg zalet technicznych, np. nie ma potrzeby etapowania obciążenia ze względu na brak zagrożenia wyparcia słabego gruntu spod nasypu. Mniejsze są osiadania konsolidacyjne i związany z tym niedobór w bilansie mas ziemnych. Nie trzeba też rezerwować dużej objętości kruszywa na wykonanie przeciążenia. Wspomaganie konsolidacji możliwe jest również dzięki zastosowaniu drenów pionowych. Wykonanie drenów w gruncie wzmacnianym powoduje znaczące skrócenie drogi filtracji i przyspieszenie konsolidacji dzięki szybszemu odpływowi wody do warstw drenujących. Schemat odpływu wody z gruntu w przypadku podłoża bez drenów i z drenami pokazano na rys. 4. Najpowszechniej spotykane są dreny prefabrykowane w postaci specjalnie wyprofilowanych taśm otoczonych geowłókniną. Ich konstrukcja zapewnia również transport wody w przypadku załamania drenu w wyniku osiadania podłoża. Funkcje drenów mogą pełnić też kolumny wzmacniające podłoże, które zapewniają wzdłużny przepływ wody, np. żwirowe lub piaskowe. Prostym rozwiązaniem problemu słabego gruntu zalegającego w podłożu jest jego wymiana na materiał przydatny do posadowienia nasypu czy fundamentu obiektu. Stosowana jest w przypadku słabych gruntów organicznych (torfy, gytie), miękkoplastycznych gruntów spoistych czy występujących składowisk odpadów i innych nieprzydatnych do posadowienia materiałów. Głębokość pełnej wymiany gruntu dochodzi do kilku metrów (3 5 m). W sprzyjających warunkach możliwa jest wymiana na większą głębokość. Zabieg staje się o wiele trudniejszy w przypadku występowania zwierciadła wody gruntowej. Jeśli pojawią się problemy z pełną wymianą gruntu, wymieniane są tylko przypowierzchniowe warstwy słabego podłoża. W zależności od obciążenia, dopuszczalnych osiadań i czasu konsolidacji może to być zabieg wystarczający albo wymagający dodatkowego wzmocnienia wgłębnego. Fot. 18. Formowanie nasypu wypieraj cego s abe pod o e Fot. 19. Widok maszyny do zag szczania impulsowego Gdy grunty są bardzo słabe, o charakterze bagna z wysoko występującą wodą gruntową, stosuje się wypieranie słabego podłoża. Budowany nasyp tonie w słabym gruncie nawodnionym i jednocześnie wyciska ten grunt. Należy pamiętać, że to wyciskanie nie jest stuprocentowe i pod nasypem pozostanie warstwa gruntu, który będzie musiał ulec konsolidacji. Zabieg wypierania wspomaga się np. mechanicznie, przecinając kożuch torfowy lub używając metody wybuchów. Na fot. 18 pokazano przykłady wykonywania wymiany gruntu na budowie trasy komunikacyjnej. Jeśli przeprowadzenie wymiany jest trudne, konieczne staje się zastosowanie ścianek szczelnych, ograniczających obszar wymiany. Kiedy pojawiają się problemy z dostawami kruszywa na potrzeby wymiany, atrakcyjną alternatywą może być mieszanie masowe. Za pomocą specjalnej głowicy skrawająco-mieszającej, którą dozuje się również suche spoiwo, cała objętość słabego podłoża podlega wymieszaniu i stabilizacji. Urządzenie pracuje na wysięgniku koparki, z czego wynika skuteczna głębokość zabiegu, wynosząca 5 6 m. Jako spoiwa używa się cementu, wapna, gipsu lub popiołu oraz ich mieszanin. Prostym sposobem poprawienia parametrów istniejącego podłoża jest ubijanie. Wzmocnienie podłoża tą metodą polega na dogęszczaniu istniejącego podłoża za pomocą bijaka spadającego z dużej wysokości. Sprzęt podobny jest do tego, jakiego używa się w wymianie dynamicznej, jednak bijak ma większą powierzchnię uderzenia. Jest to metoda przydatna szczególnie w gruntach niespoistych, które można łatwo dogęścić. Możliwe jest również zastosowanie tego rozwiązania w przypadku innych rodzajów gruntu (np. lessy), do zagęszczenia istniejących nasypów oraz na terenie składowisk odpadów. Proces wykonania zagęszczania dynamicznego silnie oddziałuje na otoczenie. W przypadku wykonywania robót w pobliżu innych budowli należy monitorować wpływ realizacji na drgania tych obiektów. Wpływ ten zależy od wielu czynników, takich jak: energia bijaka (jego masa i wysokość spadania), warunki gruntowe (rodzaj, stan i ukształtowanie warstw gruntu), poziom wody, ukształtowanie terenu, konstrukcja i stan budowli oraz poziom jej posadowienia. Ze względu na złożoność zjawiska, ocena wpływu drgań nie jest intuicyjna. Zdarzało się, że najniekorzystniejszy wpływ drgań nie odnosił się do budynków położonych najbliżej miejsca robót, a tych, które znajdowały się w drugiej linii zabudowy. 42 lipiec - wrzesie 3 / 2015 [52]

8 GEOINģYNIERIA Przed rozpoczęciem zasadniczych robót należy ocenić wpływ drgań. W tym celu montuje się na przyległej zabudowie specjalne czujniki. W przypadkach wątpliwych monitoring taki powinien być prowadzony w sposób ciągły przez cały okres realizacji. Skuteczność wykonania wzmocnienia i jego głębokość należy zweryfikować na poletkach wstępnych. Po wykonaniu wzmocnienia konieczne jest dogęszczenie warstwy powierzchniowej. Skuteczność i głębokość wykonanego wzmocnienia zależy od użytych bijaków, wysokości ich spadania, rozstawu punktów wzmocnienia i sposobu wykonania zabiegu. Ubijanie lekkie wykonuje się bijakiem o masie kilku ton (2 8 ton), pokrywając całkowicie wzmacnianą powierzchnię siatką uderzeń. Bijak zrzucany jest z wysokości kilku metrów (3 10 m), a zasięg wzmocnienia sięga 4 6 m. Zastosowanie bardzo ciężkich ubijaków o masie kilkunastu do nawet dwustu ton pozwala na zagęszczenie podłoża do głębokości kilkunastu metrów. W sprzyjających warunkach zasięg takiego zabiegu może sięgać ponad 20 m. Zwykle takie zagęszczanie jest prowadzone kilkufazowo ze stopniowym zagęszczaniem siatki uderzeń. Pozwala to np. na rozproszenie ciśnienia wody w porach, jeśli jej poziom znajduje się w strefie wzmocnienia. Wysokość spadania bijaka sięga znacznych wysokości, dochodzących do 30 m. Podobne efekty można uzyskać, wykonując szybkie ubijanie impulsowe. Wykorzystuje się do tego bijak zamontowany na koparce, który podrzucany jest do góry przez siłowniki hydrauliczne na wysokość około 1 m z częstotliwością kilkudziesięciu razy na minutę. Spadający bijak uderza w specjalną stopę stalową urządzenia i za jej pośred- lipiec - wrzesieľ geoinőynieria drogi mosty tunele nictwem przekazuje energię na podłoże. Metoda generuje znacznie większy hałas, ale jednocześnie pozwala przeprowadzać zagęszczenie o wiele szybciej, eliminując czas potrzebny na podnoszenie bijaka urządzeniem dźwigowym. Zasięg wzmocnienia sięga około 5 m. Metoda stosowana jest do zagęszczania podłoży różnych obiektów (hale przemysłowe, nasypy autostradowe), a ostatnio bardzo często do zagęszczania wałów przeciwpowodziowych. Intensywny rozwój technologii wzmacniania podłoża, szeroki zakres stosowalności różnych metod sprawia, że możliwe jest budowanie nasypów komunikacyjnych prawie na każdym podłożu. Pytanie o realność ich wykonania w trudnym terenie spotyka się obecnie z zaskakująco uniwersalną odpowiedzią. Często na pytanie: Czy to się da zrobić?, odpowiadam: Oczywiście że się da, przecież dzisiaj ludzie latają na Księżyc. Pytanie tylko, czy mamy taki budżet, jak NASA na loty kosmiczne. Literatura [1] B. Kłosiński Współczesne sposoby wzmacniania podłoża i fundamentów budowli, Seminarium Wzmacnianie podłoża gruntowego i fundamentów budowli, Warszawa, 15 listopada [2] B. Gajewska, B. Kłosiński Rozwój metod wzmacniania podłoża gruntowego. X Seminarium WZMACNIANIE PODŁOŻA I FUNDAMENTÓW, Warszawa, 31 marca [3] J. Swiniański Zastosowanie kolumn DSM przy posadowieniu wiaduktów drogowych aspekty projektowe i kontroli jakości. Konferencja PODŁOŻE I FUNDAMENTY BUDOWLI DROGOWYCH, Kielce, 9 maja / 2015 [52] 43