W tym numerze: stanowiskiem w sprawie strategii, lecz chętnie wsłuchamy się w sugestie środowiska

Transkrypt

1 Ro k 1, Nu me r 1 BIULETYN STOWARZYSZENIA RZECZNIKÓW KONSUMENTÓW 2 0 paździe rnika r. Szanowne Koleżanki i Koledzy, oddajemy do Waszej dyspozycji pierwszy numer Biuletynu Stowarzyszenia Rzeczników Konsumentów. Jest on wydawany własnymi siłami, tak więc wybaczcie na drobne niedopatrzenia. Obiecujemy stale się doskonalić. Żywię nadzieję, że będziecie Państwo nam pomagać w jego tworzeniu i tym samym stanie się on chętnie czytamy przez wszystkich Rzeczników. Z poważaniem Krzysztof Podgórski Prezes Stowarzyszenia Ponad 330 tysięcy porad i informacji udzielili rzecznicy konsumentów w roku o tym i o innych rzeczach można przeczytać w dokumencie opracowanym przez UOKiK pod nazwą Funkcjonowanie powiatowych (miejskich) rzeczników konsumentów w roku Wg właściwości delegatur liczby te przedstawiały się następująco: Bydgoszcz: woj. kujawsko-pomorskie i warmińsko-mazurskie ; Gdańsk: woj. pomorskie i zachodniopomorskie ; Katowice: woj. śląskie i opolskie ; Kraków: woj. małopolskie i podkarpackie ; Lublin: woj. lubelskie i podlaskie ; Łódź: woj. łódzkie i świętokrzyskie ; Poznań: woj. wielkopolskie ; Wrocław: woj. dolnośląskie i lubuskie ; Warszawa: woj. mazowieckie Powyższe liczby obrazują nam nie tylko jak bardzo instytucja rzecznika konsumentów jest potrzebna, alei zarazem ja bardzo jest oblegana. A swoją drogą wystarczy pomnożyć łączną liczbę udzielonych porad przez rzeczników, przez kwotę średniej porady w kancelarii prawnej, a otrzymamy kwotę jaką konsumenci zamiast płacić za porady tak naprawdę pozostawiają w sklepie. NEWS. UOKiK opracowuje nową strategię polityki konsumenckiej na lata Co Waszym zdaniem winno być w niej zawarte. Napiszcie do nas i podzielcie się swoimi uwagami i przemyśleniami. Pracujemy nad własnym stanowiskiem w sprawie strategii, lecz chętnie wsłuchamy się w sugestie środowiska rzeczników. Celem Stowarzyszenia jest, aby nie mówiono o Nas bez Nas. Rzecznicy chcą uczestniczyć w tworzeniu regulacji konsumenckich i mieć realny wpływ na swój status. Nie bądźmy bierny, dzielmy się z swoimi opiniami. Możemy już zaznaczyć, że dzięki staraniom Stowarzyszenia w strategii prawdopodobnie znajdą się kwestie związane z obowiązkowym ubezpieczeniem OC rzeczników. Tabela obok przedstawia liczbę wystąpień rzeczników kierowanych do przedsiębiorców w sprawie ochrony interesów konsumentów w roku 2008 źródło: UOKiK. W tym numerze: Parę słów Prezesa 1 Dziecko konsument szczególny 2 Konsument - turysta zimowy 2 Opłaty za torby foliowe 3 Ciekawostki 3,5 i 6 Wybrana wokanda 4 Wybrane decyzje Prezesa UOKiK 4 Kampanie: Nie daj się oskubać!: Po co drzeć koty? - sukces czy zmarnowane pieniądze? 5 Dlaczego edukacja konsumencka jest taka ważna? 5 Mediacja sposób na rozwiązanie sporu 5 odzyskiwanie długów nie zawsze uczciwe? 6 Praktyczne informacje 1-6 Kupując artykuły spożywcze, zwróćmy uwagę na datę minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia. Pierwsze oznaczenie dotyczy okresu, do którego prawidłowo przechowywany lub transportowany produkt spożywczy zachowuje wszystkie swoje właściwości. Na produktach znajdziemy więc napis: najlepiej spożyć przed. Natomiast termin przydatności do spożycia określa się wyrażeniem należy spożyć do i oznacza on, że po danym dniu produkt nie nadaje się do spożycia. Znajdziemy go na nietrwałych i łatwo psujących się artykułach spożywczych, np. produktach mięsnych, sałatkach czy nabiale. Konsumentem jest osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową (art k.c).

2 Strona 2 DZIECKO KONSUMENT SZCZEGÓLNY Krzysztof Podgórski Miejski Rzecznik Konsumentów w Tarnowie Dziecko może być podmiotem wszelkich praw majątkowych, jednakże ochrona jakiej na gruncie prawa cywilnego ono doznaje, jest determinowana wyłącznie intencją ochrony jego interesów majątkowych. Dzieci w wieku 7-13 zaczynają powolne, acz systematyczne wymykanie się spod kontroli rodziców. Mają już własne zainteresowania lub są na etapie ich wykształcania się. Cechuje je także spędzanie znacznej części czasu wolnego w towarzystwie rówieśników i w związku z tym uleganie ich wpływom, a co najmniej chęć podobnego postępowania, ubierania się itp. Są coraz bardziej chłonne, otwarte na nowości otaczającego świata, w tym także nowości rynkowe. Jest to tym istotniejsze, że większość z nich posiada już własne zasoby finansowe. Dzieci nie tylko dysponują własnym kieszonkowym, ale również coraz aktywniej uczestniczą w decyzjach handlowych swojej rodziny. Warto zdać sobie przy tym sprawę, że już osiemnasto miesięczne dziecko rozpoznaje znaki towarowe, a dwuletnie spośród kilku rzeczy może wybrać tę, która najbardziej przypadła mu do gustu. Sześciolatek jest w stanie zrozumieć cel reklamy, ośmiolatek natomiast podejmuje już w pełni samodzielne decyzje zakupowe. Analizując przepisy prawa, zauważa się, że w prawie cywilnym status dziecka jako konsumenta ujęty jest w tradycyjny sposób. Sposób ten polega na tym, iż dzieci do 13 roku życia nie mogą same skutecznie zaciągać zobowiązań ani nabywać praw, bowiem nie mają zdolności do czynności prawnej. Jeśli okaże się, że dziecko zrobiło drogie zakupy (kupiło np. odtwarzacz DVD czy telefon komórkowy) rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo przyjść do sklepu i żądać rozwiązania umowy i zwrotu pieniędzy. W myśl przepisów taka umowa nie jest ważna. Zasada ta chroni dzieci przed niekorzystnymi dla nich konsekwencjami czynności prawnych, ale co należy podkreślić dotkliwie ogranicza ich udział w obrocie prawnym. Mówiąc bez ogródek, dziecko takie nie może w ważny sposób samo zawrzeć umowy, poza umowami powszechnie zawieranymi w drobnych bieżących sprawach życia codziennego. Określanie zdolności do czynności prawnych przez wskazanie wieku jest niestety ale zawsze arbitralne i nie uwzględnia ono bowiem różnic zachodzących podczas procesu dojrzewania. Taka metoda arbitralnego określenia zdolności do czynności prawnych jest potrzebna i zasadna. Natomiast osoby w wieku od 13 do 18 posiadają ograniczoną zdolność do czynności prawnych i do ważności czynności prawnej, przez, którą taka osoba zaciąga zobowiązanie lub rozporządza swoim prawem, potrzebna jest zgoda jej przedstawiciela ustawowego. Zgoda taka może być udzielona ex ante lub ex post. Natomiast osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego zawierać umowy należące do umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego. Małoletni między 13 a 18 rokiem życia, zawierający umowę zaliczaną do powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego, od samego początku zawierają skuteczną umowę ze swym kontrahentem. Jednakże gdyby doszło do pokrzywdzenia małoletniego to oczywiście otwarte jest poszukiwanie ochrony w przepisach ogólnych, dostępnych dla wszystkich (wyzysk). Ważność umowy, która została zawarta przez osobę ograniczoną w zdolności do czynności prawnych bez wymaganej zgody przedstawiciela ustawowego, zależy od potwierdzenia umowy przez tego przedstawiciela, jednakże osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może sama potwierdzić umowę po uzyskaniu pełnej zdolności do czynności prawnych. Czynność zawarta bez wymaganej zgody przedstawiciela ustawowego jest wadliwa (bezskuteczność zawieszona). Wadliwość może usunąć kontrahent dziecka, wyznaczając przedstawicielowi ustawowemu termin do ewentualnego potwierdzenia. Bezskuteczny upływ wyznaczonego terminu powoduje, że czynność przestaje wiązać, a strony muszą sobie zwrócić przedmioty wzajemnych świadczeń. Natomiast jeżeliby nie wyznaczono terminu do potwierdzenia umowy przez przedstawiciela ustawowego, to czynność ta istnieje jako wadliwa. Osoby które ukończyły 18 lat przestają być traktowane jak dzieci i z racji osiągnięcia pełnoletniości posiadają pełnię zdolności do czynności prawnych. Również pełną zdolność do czynności prawnych ma osobą, która ukończyła 18 lat a jest np. chora psychicznie, jeżeli nie została ubezwłasnowolniona. Nie ma zatem, żadnych wątpliwości, że bez wpływu za zakres zdolności do czynności prawnej pozostają faktyczne możliwości intelektualne danej osoby i faktyczna możność rozeznania przez nią działania. Podstawa prawna: art. 14 i nast. k.c. KONSUMENT - TURYSTA ZIMOWY Magdalena Sarat - Podinspektor w Biurze MRK w Tarnowie Zima zbliża się wielkimi krokami. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Jednakże czasami atmosferę tych szczególnych dni pragniemy przeżyć wypoczywając poza granicami kraju. Z uwagi na konieczność dużo wcześniejszego wykupu takich wycieczek tuż przed wyjazdem okazuje się że z różnych względów np. z powodu choroby, lub z przyczyn zawodowych nie możemy uczestniczyć w takiej wycieczce i chcemy aby nasze miejsce zajęła najbliższa osoba np. córka. W takich sytuacjach zgodnie z przepisami klient może bez zgody organizatora turystyki przenieść na inną osobę wszystkie przysługujące mu z tytułu umowy o świadczenie usług turystycznych uprawnienia bez powiadomienia o przyczynach takiej decyzji. Należy jednak dochować terminu zamiany uczestnika wycieczki przewidzianego w umowie. Nadto warunkiem jest aby osoba która chce wstąpić w prawa uczestnika wycieczki musi spełniać wszystkie wymagania stawiane pozostałym uczestnikom wycieczki. Niekiedy jednak z przyczyn w/w musimy całkowicie zrezygnować z takiej wycieczki. Wówczas biura podróży zmuszają nas do zapłaty nawet do 90% kosztów imprezy. Takie zapisy w sposób bezwzględny naruszają prawa konsumenta bowiem biura podróży mogą pobierać od swoich klientów jedynie opłaty równe, jakie same poniosły w związku z przygotowaniami do wycieczki, czyli np. opłaty za rezerwację autokaru, wykupienie wizy. Nie mogą natomiast pobierać opłat których same jeszcze nie uiściły. Oczywiście wszystkie nasze zmartwienia załatwiłoby wykupione na tą okoliczność stosowne ubezpieczenie. Kiedy jednak bez przeszkód zdecydujemy się na udział w imprezie turystycznej a standard pobytu odbiega od umowy zawartej z biurem możemy złożyć reklamacje w ciągu 30 dni po zakończeniu wycieczki a biuro powinno w ciągu 30 dni taką reklamację rozpatrzyć W przeciwnym wypadku domniemywa się że reklamacja została uwzględniona. W wypadku zaś odmowy uwzględnienia reklamacji organizator turystyki jest obowiązany szczegółowo uzasadnić na piśmie przyczyny odmowy. Niekiedy może się zdarzyć wzrost ceny wycieczki, jest to jednak sytuacja niedopuszczalna bowiem cena wycieczki ustalona w umowie w ogóle nie może być podwyższona. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja w której podwyżka ceny jest wyraźnie przewidziana w umowie i dotyczyć to może wzrostu kosztów transportu, kursu walut etc. Jednak w przypadku wystąpienia takich okoliczności biuro podroży nie ma prawa do podwyższenia ceny jeśli do dnia jej rozpoczęcia pozostało 20 dni. Należy również pamiętać, iż umowa o świadczenie usług turystycznych wymaga formy pisemnej i powinna m.in. określać organizatora turystyki, miejsce pobytu lub trasę wycieczki. W miejsce postanowień umowy mniej korzystnych dla klienta obowiązują przepisy ustawy. Podstawa prawna: ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych (Dz. U. Nr 223, poz z późn. zm.) i Kodeks cywilny.

3 Strona 3 OPŁATY ZA TORBY FOLIOWE Elżbieta Sługocka-Krupa - Powiatowy Rzecznik Konsumentów w Krośnie Dokonując zakupów w sklepach, konsumenci bardzo często spotykają się z pobieraniem przez sprzedawców opłat za wydanie jednorazowych toreb foliowych. Często także zastanawiają się czy sprzedawca ma prawo obciążać kupujących kosztami z tego tytułu? Do 1 stycznia 2003 r. obowiązywało Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie szczegółowych warunków zawierania i wykonywania umów sprzedaży miedzy przedsiębiorcami a konsumentami ( Dz. U. z 2002 r. Nr 96, poz. 851), które przy sprzedaży samoobsługowej wprowadzało obowiązek nieodpłatnego udostępnienia konsumentowi materiałów odpowiednich do zapakowania zakupionego towaru. Konsumenci zdążyli się więc przyzwyczaić do bezpłatnych toreb foliowych w każdym sklepie. Jednak po 1 stycznia 2003 r. kiedy weszła w życie ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego ( Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz z późn. zm.), przepisy rozporządzenia zostały uchylone. Obowiązująca ustawa nie przewiduje już udostępniania nieodpłatnych opakowań, dlatego też sprzedawcy mają swobodę działania w tym zakresie. Wielu z nich w celu pozyskania konsumentów pozostało przy praktyce udostępniania nieodpłatnych opakowań, ale wielu z nich wprowadziło zróżnicowane opłaty przyłączając się do kampanii ekologicznych prowadzonych przez różne organizacje. Rodzi się jednak pytanie czy torby ekologiczne, które widzimy w sklepach posiadają rzeczywiście właściwości, dzięki którym można je uznać za ekologiczne i przyjazne środowisku, czy też jedyną cechą, która odróżnia je od tradycyjnych toreb foliowych jest ich oznaczenie. Sytuacja ta wkrótce zostanie uregulowana ustawowo, ponieważ Ministerstwo Środowiska opracowało projekt ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi, który został przekazany do konsultacji międzyresortowych. Nowa ustawa zastąpi przepisy ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych ( Dz. U. z 2001 r. Nr 63, poz. 638 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej ( Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607) w zakresie gospodarowania odpadami opakowaniowymi. Zgodnie z zapisem art. 49 projektowanej ustawy, prowadzący jednostkę handlu detalicznego lub hurtowego, udostępniając torbę z tworzywa sztucznego, przeznaczoną do pakowania produktów w jednostkach handlu detalicznego lub hurtowego oraz służącą do przenoszenia tych produktów (torba foliowa), jest obowiązany pobrać opłatę recyklingową od pobierającego torbę foliową. Maksymalna stawka opłaty recyklingowej ma wynosić 40 gr. za sztukę torby foliowej. Oznacza to, że sprzedawcy, będą mieli prawo sprzedać konsumentom torby foliowe za cenę nawet 40 gr. za sztukę. Zgodnie z ustawą istnie możliwość nie pobierania od konsumentów opłat, w przypadku, gdy sprzedawcy sami będą ponosić ciężar opłaty recyklingowej, naliczanej od każdej wydanej torby. Warto dodać, że ostateczną stawkę tej opłaty, będzie określać rozporządzenie Ministra Środowiska, której wysokość będzie miała na celu zachęcić konsumentów do ograniczania stosowania toreb foliowych. Ustawa przewiduje również określenie w drodze rozporządzenia rodzaje produktów do pakowania, dla których torby foliowe będą mogły być udostępniane bez pobierania opłaty recyklingowej. Dopóki jednak ustawa nie wejdzie w życie, sprzedawcy mogą dowolnie regulować kwestię udostępniania foliowych toreb jednorazowego użytku a więc także pobierać za nie opłaty. CIEKAWOSTKI Zdjęcie obok - pierwsza strona przedwojennego paragonu, Zdjęcie poniżej - najdroższy na świecie pęk marchewek.

4 Strona 4 Uchwała z dnia 26 kwietnia 2007 r., III CZP 27/07 Sędzia SN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca) Sędzia SN Mirosław Bączyk Sędzia SN Henryk Pietrzkowski Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Tomasza W. przeciwko Danucie L., Walerii L., Wioletcie L., Markowi L., małoletniemu Jakubowi L. i Juliannie L. o eksmisję, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posie- WYBRANA WOKANDA dzeniu jawnym w dniu 26 kwietnia 2007 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 8 grudnia 2006 r.: "Czy w przypadku posadowienia budynku na gruncie stanowiącym przedmiot własności tego samego właściciela, ale geodezyjnie podzielonym na dwie działki, czynność prawna polegająca na zbyciu prawa własności do jednej z tych działek gruntu wywoła skutek przeniesienia własności tego gruntu wraz z częścią budynku na tym gruncie posadowioną w myśl zasady wyrażonej w art. 48 k.c., czy też czynność taka nie wywoła wskazanego wyżej skutku jako sprzeczna z uregulowaniem art w związku z art k.c.?" podjął uchwałę: Umowa przeniesienia własności części nieruchomości, objętej oddzielną księgą wieczystą, bez jednoczesnego podziału znajdującego się na niej budynku, jest nieważna. Wyrok Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16 września 2008 r. sygn. akt XVII AmC 13/08, w sprawie z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Mińsku Mazowieckim oraz Z.K. przeciwko Tele2 Polska Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Warszawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone: I. Uznaje za niedozwolone i zakazuje Tele2 Polska Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Warszawie stosowania w umowach z konsumentami postanowienia wzorca umowy o nazwie Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Tele2 Polska Sp. z o.o. o treści: - Tele 2 uprawniona będzie do (...) obciążania Klienta kosztami wzywania go do zapłaty (w wysokości określonej w cenniku.) - Klient zobowiązany będzie do pokrycia kosztów takiej procedury (w wysokości określonej w cenniku). - Wniesienie reklamacji nie wstrzymuje obowiązku zapłaty reklamowanej należności. oraz postanowienia wzorca umowy pod nazwą Cennik Podstawowy o treści: - Koszty wzywania do zapłaty w przypadku opóźnienia w zapłacie należności ( 4 ust. 6 Regulaminu) wynoszą 10 zł (kwota nie podlega VAT). 2. Koszty procedury windykacyjnej wynoszą 15% kwoty netto windykowanej należności (kwota nie podlega VAT). II. Oddala powództwo w zakresie uznania za niedozwolone postanowienia wzorca umowy o nazwie Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Tele2 Polska Sp. z o.o. o treści: - W przypadku, gdy okres opóźnienia przekraczać będzie jeden miesiąc, Tele2 uprawniona będzie do rozpoczęcia procedury windykacyjnej należności za pośrednictwem profesjonalnej firmy windykacyjnej. III. Nakazuje pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie kwoty 600 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony. IV. Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego. (wyrok prawomocny apelację Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w dniu 4 czerwca 2009 r. oddalił - sygn. akt VI A Ca 1665/08) WYBRANE DECYZJE PREZESA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW Decyzja Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Nr DDK 6/2009, z dnia 4 września 2009 r. I. Na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 z pózn. zm.), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania przeciwko Triada S.A. z siedziba w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej 42 w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznaje za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów działania ww. przedsiębiorcy polegające na: 1. podwyższaniu ceny imprezy turystycznej po zawarciu z konsumentem umowy o świadczenie usług turystycznych z uwagi na wzrost kosztów transportu bez umożliwienia konsumentowi odstąpienia od umowy z jednoczesnym zwrotem całej wpłaconej przez niego ceny, co stanowi naruszenie art. 14 ust. 6 pkt 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz z pózn. zm.) i wypełnia znamiona praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów; 2. podwyższaniu ceny imprezy turystycznej po zawarciu z konsumentem umowy o świadczenie usług turystycznych z uwagi na wzrost kosztów transportu bez udokumentowania konsumentowi, iż wpływ na podwyższenie ceny miała ta okoliczność, co stanowi naruszenie art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych i wypełnia znamiona praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów; i nakazuje zaniechanie ich stosowania. II. Na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 z pózn. zm.), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania przeciwko Triada S.A. z siedziba w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej 42 w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów Prezes 2 Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznaje za praktykę naruszająca zbiorowe interesy konsumentów działania ww. przedsiębiorcy polegające na: nieumieszczaniu w umowach o świadczenie usług turystycznych informacji o godzinie wyjazdu i powrotu z imprezy turystycznej, co stanowi naruszenie art. 14 ust. 2 pkt 4 a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych i wypełnia znamiona praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów i stwierdza zaniechanie jej stosowania z dniem 5 maja 2009 r. III. Na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, po przeprowadzeniu postępowania w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nakłada kare pieniężną w wysokości zł (cztery miliony dwieście trzydzieści jeden tysięcy sto siedemdziesiąt dziewięć złotych) w tym: zł (milion osiemset trzynaście tysięcy trzysta sześćdziesiąt trzy złote) z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w 24 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w zakresie opisanym w pkt. I.1 sentencji niniejszej decyzji; zł (milion dwieście osiem tysięcy dziewięćset osiem złotych) z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w 24 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w zakresie opisanym w pkt. I.2 sentencji niniejszej decyzji; zł (milion dwieście osiem tysięcy dziewięćset osiem złotych) z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w 24 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w zakresie opisanym w pkt. II sentencji niniejszej decyzji. (uzasadnienie na

5 Strona 5 KAMPANIE: NIE DAJ SIĘ OSKUBAĆ!; PO CO DRZEĆ KOTY? SUKCES CZY ZMARNOWANE PIENIĄDZE? Jesteś świadomym konsumentem i znasz swoje prawa? Nie daj się oskubać? Po co drzeć koty? Pamiętacie te kampanie? Czy waszym zdaniem były potrzebne? Czy zdaniem rzeczników konsumentów te kampanie były konieczne? Czy odegrały swoją role? Czy też podzielacie opinie niektórych stowarzyszeń skupiających konsumentów, że należało wydatkowane na kampanie pieniądze przekazać do prowadzenia poradnictwa konsumenckiego. Jakie jest Wasze zdanie, podzielcie się nim z nami, najciekawsze opinie opublikujemy. MEDIACJA SPOSÓB NA ROZWIĄZYWANIE SPORU (źródło: Obok zdjęcie pieknej szerokiej i piaszczystej plaży, która zdobyła nagrodę blękitnej flagi (wg umowy zawartej z organizatorem turystyki) Po co drzeć koty? jeśli można rozwiązać konflikt polubownie. W Dniu Mediacji UOKiK wraz z Wojewódzkimi Inspektoratami Inspekcji Handlowej przypomina o bezpłatnych możliwościach rozwiązania sporu konsument-przedsiębiorca. DLACZEGO EDUKACJA KONSUMENCKĄ JEST TAKA WAŻNA? W ostatnim czasie rozgorzała wśród niektórych rzeczników dyskusja czy powinniśmy zajmować się edukacją konsumencką, jeśli tak to w jakim zakresie. Każdy z nas ma wyrobione w tym względzie zdanie i nie powinniśmy nikomu narzucać swojego. Jednakże niewyobrażalnym jest, aby nagle rzecznicy zaprzestali zajmować się edukacją konsumencką. Poniżej przedstawiam trzy cytaty, które oddają potrzebę i zasadność edukacji konsumenckiej. Edukacja konsumencka wiąże się z umiejętnościami i wiedzą potrzebną do życia w społeczności konsumenckiej. Pomaga ona zrozumieć rolę jednostki w gospodarce rynkowej, jej potrzeby i daje szeroki pogląd na system gospodarczy. Celem edukacji jest podniesienie poziomu świadomości dotyczącej praw i obowiązków konsumentów, procesu decyzyjnego i szerokich następstw podejmowanych decyzji Federacja Konsumentów. Edukacja jest pierwszą linią obrony przed nadużyciami finansowymi i oszustwami, może pomóc w podjęciu świadomej decyzji zanim wydamy własne pieniądze - Federalna Komisja Handlu (Federal Trade Commision). Edukacja konsumencka nierozłącznie powiązana jest z edukacją finansową. Umiejętność zarządzania własnymi finansami to obok znajomości obowiązków sprzedawcy i przysługujących nam praw, podstawowa kompetencja życiowa, którą powinni wykazywać wszyscy konsumenci biorący udział w transakcjach rynkowych - Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego "Teraz Edukacja". Mediacja to podstawowy sposób na rozwiązanie sporu pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą. W 2008 roku do wojewódzkich inspektoratów Inspekcji Handlowej wpłynęło 10 tys. wniosków o mediacje to 71 proc. wszystkich skarg skierowanych do IH. Najwięcej problemów konsumenci mieli z artykułami przemysłowymi (9 tys. wniosków) przede wszystkim z obuwiem. Na dalszych miejscach znalazł się sprzęt AGD i RTV, meble i sprzęt komputerowy. Wśród usług dominowały usługi remontowo-budowlane i pralnicze. Niemal 7 tys. mediacji zakończyło się pozytywnie dla konsumentów strony zawarły porozumienia kończące ich spory. Czym jest mediacja? To postępowanie zmierzające do polubownego rozwiązania sprawy. W postępowaniach prowadzonych przez Inspekcję Handlową biorą udział: konsument i przedsiębiorca jako strony oraz mediator jego zadaniem jest jedynie ułatwienie rzeczowej dyskusji, nie przedstawia propozycji rozwiązań i nie rozstrzyga sporu. Ostateczne rozwiązanie problemu zależy tylko i wyłącznie od stron. Mediację IH wszczyna na wniosek konsumenta lub z urzędu, jeżeli wymaga tego interes słabszego uczestnika rynku. Na taki sposób bezpłatnego załatwienia sporu muszą zgodzić się wszyscy uczestnicy. Muszą liczyć się jedynie z koniecznością poniesienia kosztów opinii o jakości produktu lub usługi, sporządzonej na swoje zlecenie. Na co zwracać uwagę przy kupowaniu najmłodszym zabawek: Oznaczenia zabawka musi posiadać odpowiednie informację o przeznaczeniu dla danej grupy wiekowej. Informacja o tym, że produkt przeznaczony jest dla dziecka powyżej 3 roku życia, to wyraźne ostrzeżenie o niebezpieczeństwie związanym z użytkowaniem przez młodszego konsumenta. Skład produkty przeznaczone dla dzieci nie mogą stwarzać zagrożenia dla dziecka w kontakcie w oczami, śluzówką czy skórą. Zapoznaj się uważnie z informacjami na opakowaniu. Materiał i wykończenie zabawki nie mogą mieć ostrych krawędzi, bądź widocznych jeszcze przed zakupem uszkodzeń. Drobne elementy sprawdź czy zostały należycie przymocowane dziecko może je połknąć lub się udławić. Dodatkowe informacje pamiętaj, że zabawki, przy użyciu których dziecko może się przemieszczać muszą mieć łatwy i skuteczny system hamowania, a elektryczne nie mogą być zasilane prądem o napięciu przekraczającym 24V. Instrukcje obsługi nie ufaj wyłącznie swojej intuicji. Niewłaściwy montaż może być przyczyną tragedii. Zanim do niego przystąpisz, zapoznaj się z instrukcją obsługi oraz zasadami konserwacji sprzętu. Jej brak powinien zwrócić twoją uwagę.

6 Strona 6 ODZYSKIWANIE DŁUGÓW NIE ZAWSZE UCZCIWE? (źródło: Wysyłanie listów sugerujących podjęcie działania przez komornika czy zobowiązanie do wyjawienia majątku to niektóre praktyki firmy windykacyjnej EOS KSI Polska, które zakwestionowała Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Kupno nowego mieszkania, samochodu czy lodówki dla wielu z nas oznacza konieczność pożyczenia pieniędzy. Gdy nie jest to jedyne zobowiązanie, spłata zadłużenia może przysporzyć konsumentowi kłopotów. Z badań InfoMonitor Biura Informacji Gospodarczej wynika, że prawie 1,5 mln osób ma w Polsce problemy ze spłatą zobowiązań finansowych. Aby odzyskać pieniądze, przedsiębiorcy niejednokrotnie decydują się na usługi firm windykacyjnych. Decyzje Urzędu pokazują, że często działania związane z windykacją należności są sprzeczne z prawem. Wątpliwości UOKiK wzbudziła treść listów, które wysyła dłużnikom EOS KSI Polska informując np. o konsekwencjach, jakie mogą spotkać konsumentów, gdy nie spłacą zadłużenia. Postępowanie w tej sprawie zostało wszczęte na podstawie skarg konsumentów, którzy otrzymywali listy zatytułowane Egzekucja komornicza. Dołączano do nich Wniosek o wszczęcie egzekucji oraz ustalenie majątku, co mogło sugerować m.in., że jest prowadzone wobec nich postępowanie i że będą musieli pokryć wszystkie koszty postępowania sądowego i egzekucyjnego. Ponadto listy zapowiadały wizytę pracownika, który miałby określić wartość majątku dłużnika i sporządzić dokumentację fotograficzną. Zgodnie z prawem o kosztach postępowania czy ujawnieniu majątku może zdecydować tylko sąd. Takich uprawnień nie posiada żaden przedsiębiorca. Prezes Urzędu nałożyła na EOS KSI Polska karę w wysokości zł. Decyzja nie jest ostateczna. Przedsiębiorcy przysługuje odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. (Więcej; Jednocześnie UOKiK przypomina konsumentom, którzy mają kłopot ze spłatą zadłużenia o tym, że: 1) o trudnościach w spłacie należy jak najszybciej poinformować kredytodawcę, który może zaproponować rozłożenie spłaty na korzystniejsze raty, wydłużyć okres kredytowania, czy też umorzyć część odsetek karnych i opłat windykacyjnych. Jeśli kredytodawca nie akceptuje naszych propozycji, warto skorzystać z pomocy profesjonalistów miejskich lub powiatowych rzeczników konsumentów. Na pomoc tych instytucji możemy liczyć również wtedy, gdy firmy windykacyjne stosują wobec nas niezgodne z prawem praktyki lub groźby; 2) pamiętajmy, że tylko sąd, a nie firma windykacyjna może określić koszty postępowania egzekucyjnego i nakazać wyjawienie majątku. A rzeczy należące do dłużnika może zająć tylko komornik. Firmy windykacyjne posiadają kompetencje do prowadzenia negocjacji między konsumentem, a przedsiębiorcą, któremu zalega ze spłatą zobowiązania; 3) w przypadku otrzymania korespondencji od firmy windykacyjnej na początku skontaktujmy się z kredytobiorcą i upewnijmy się, czy rzeczywiście zalegamy ze spłatą i jaka jest wysokość zobowiązania. Sprawdźmy również, czy roszczenie kredytodawcy nie przedawniło się. Jeżeli tak, to przedsiębiorca nie będzie mógł dochodzić zapłaty należności. W wielu przypadkach listy były napisane odręcznie i zawierały prośbę o kontakt telefoniczny bez podawania przyczyny i informacji, że adresatem jest firma windykacyjna. Brak zachowania podstawowych zasad oficjalnej korespondencji, jaką prowadzi firma windykacyjna z dłużnikiem mógł spowodować, że konsument myślał, że zgłasza się do niego osoba w prywatnej sprawie. Prezes Urzędu za sprzeczne z prawem uznała również informowanie o automatycznym przekazaniu danych dłużnika do Biura Informacji Gospodarczej. Prawo to przysługuje tylko w określonych przepisami przypadkach. EOS KSI sugerowała również, że przekazanie informacji o zadłużeniu do BIG oznacza brak możliwości np. zaciągania kredytu czy kupowania na raty. Zdaniem UOKiK przedsiębiorca, wysyłając tak sformułowaną korespondencję, naruszył prywatność konsumentów i mógł wywołać w nich lęk, a to uniemożliwiało podejmowanie swobodnych i świadomych decyzji. Ponadto wprowadzał w błąd sugerując, że przysługują mu większe kompetencje. Obok przykład tzw. gratisu. W tym samym sklepie Atlas samochodowy z piłką w prezencie (wg czytnika) cena 34,95 zł, a bez gratisu 29,90 zł. To ile ten prezent (nie) kosztuje? Przesyłajcie takie fotki, najciekawsze opublikujemy. K.P ADRES: ul. Goldhammera 3, Tarnów; REGON: ; NIP: ; KRS: KONTO BANKOWE: BANK PEKAO SA www: rzecznicy.konsumentow.eu; rzecznicy@konsumentow.eu ZAPRASZAMY RZECZNIKÓW DO WSPÓŁPRACY PRZY REDAGOWANIU BIULETYNU. RZECZNICY!!! WASZE TEKSTY, JEŚLI TYLKO TEGO CHCECIE MOGĄ BYĆ CZYTANE!