Protokół IPv4 UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO. Laboratorium Sieci Komputerowych. ćwiczenie: 7

Transkrypt

1 UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO Wydział Matematyki Fizyki i Techniki Zakład Teleinformatyki 1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie z klasowym oraz bezklasowym adresowaniem protokołu IPv4, budową nagłówka pakietu oraz protokołem ARP. 2. Podstawy teoretyczny 2.1. Cel stosowania warstwy sieciowej W latach siedemdziesiątych sieci komputerowe często były rozwiązaniami firmowymi o zamkniętych standardach. Ujednolicenie usług nie było możliwe w prosty sposób z powodu niezgodności: sprzętowych, schematów adresowania oraz formatów ramek stosowanych w różnych technologiach sieci LAN/WAN. Rozwiązaniem okazała się koncepcja intersieci (później Internetu) umożliwiająca ujednolicenie usług na obszarze połączonych sieci. Podstawowym urządzeniem do łączenia heterogenicznych sieci jest ruter (R i ). Prócz połączenia infrastruktury konieczny był także wspólny protokół sieciowy przenoszony przez połączone sieci warstwy łącza danych Internet Protocol. Protokół IP ukrywa przed użytkownikami intersieci budowę sieci składowych, ich topologie, mechanizmy korekcji i protokoły w zamian daje spójną platformę komunikacji pakietowej. Laboratorium Sieci Komputerowych Sieć 2 R6 Sieć 3 R7 Sieć 1 R4 R2 R5 Sieć 4 R3 ćwiczenie: 7 Protokół IPv4 R1 Sieć 5 Rys. 1 Koncepcja intersieci Bydgoszcz 2010r. prowadzący: mgr inż. Piotr Żmudziński zmudzinski@ukw.edu.pl Protokół IP jest protokołem: bezpołączeniowym, tzn. nie ustanawia w żaden sposób połączenia i nie sprawdza gotowości odległego komputera do odebrania przesyłanych danych, niepewnym, nie sprawdza, czy zdalny użytkownik istniej, nie zapewnia korekcji i wykrywania błędów transmisji. Obie niedogodności z powodzeniem kompensuje protokół TCP, będący nieodłącznym dopełnieniem IP we wszystkich implementacjach systemów operacyjnych P.Żmudziński, r., ver 3.0 1

2 Filozofia IP pozwoliła łączyć coraz więcej sieci tworząc przestrzeń nie tylko techniczną Internet Warstwowy model TCP/IP Model sieciowy TCP/IP definiuje zestaw standardów i protokołów sieciowych (lub się do niego odwołuje) używanych przy budowie większości współczesnych sieci. Model TCP/IP został opracowywany w latach siedemdziesiątych jako cześć projektu Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, do chwili obecnej struktura modelu pozostaje niezmieniona. Porównując model TCP/IP z modelem OSI, można stwierdzić, że model TCP/IP jest kolejnym, mającym duże znaczenie, otwartym modelem sieciowym, przy czym jest tym, który został powszechnie zaakceptowany. długość nagłówka (IHL - Internet Header Length) [4b] mierzona w blokach po 32 bity. Minimalna wartość pola to 5. Pole wprowadzone ze względu na możliwość wprowadzania dodatkowych pól opcjonalnych, typ obsługi (TOS - Type of Service) [8b] określa jakość wymaganej usługi. Znaczenie kolejnych pól zdefiniowano w RFC 1349, bity oznaczają kolejno: 0-2: pierwszeństwo / priorytet w przesyłaniu, 3: czy dopuszczane jest opóźnienie, 4: wydajność, 5: niezawodność, 6-7: zarezerwowane do użycia w przyszłości. W nowoczesnych sieciach DiffServ QoS znaczenie pól TOS zostało zmienione zgodnie z RFC2474 i 2475 na DSCP, wersja dł. nagł. typ obsługi długość całkowita identyfikator flagi przesunięcie fragmentu czas życia protokół suma kontrolna nagłówka adres IP nadawcy adres IP odbiorcy opcje (nieobowiązkowe) uzupełnienie N A G Ł Ó W E K DANE PRZENOSZONE Rys.3 Budowa pakietu IPv4 Rys.2 Porównanie modelu sieci W literaturze można spotkać też modyfikację, gdzie modelu TCP/IP złożony z 5 warstw, gdzie w zamiast jednej warstwy dostępowej występują dwie warstwy: łącza danych oraz fizyczna Budowa pakietu IPv4 Wszystkie przenoszone przez intersieć informacje umieszczane są przez nadawcę w strukturze o ustalonej budowie zwanej pakietem lub rzadziej datagramem IP. Budowa pakietu IPv4 zestandaryzowana została w dokumencie RFC791. Poniżej scharakteryzowane zostaną krótko poszczególne pola nagłówka: wersja [4b] zawiera wersję protokołu IP. Obecnie stosowaną wersją jest v4, wersja v6 jest w fazie testów, Długość całkowita [16b] oznacza całkowitą długość pakietu złożonego z pola danych i nagłówka, wartość podana jest w bajtach, Identyfikator [16b] zawiera wartość identyfikacyjną przypisaną nadawanemu pakietowi przed fragmentacją, jeżeli miała ona miejsce. W przypadku fragmentacji na jego podstawie można określić położenie bieżącego fragmentu w pierwotnej strukturze. Identyfikator określa przynależność fragmentu do pakietu, Flagi [3b] informuje ruter, czy pakiet można poddać fragmentacji umieszczając jego części w ramkach technologii warstwy 2, Przesunięcie fragmentu [13b] informuje od którego bajta pierwotnego pakietu rozpoczyna się dany fragment, mierzone w jednostkach 64bit, Czas życia (TTL - Time-to-Live) [8b] oznacza czas w sekundach przesyłania pakietu w sieci. Jeżeli przejście przez ruter zajmie mniej niż sekundę, wartość pola TTL dekrementowana jest o jeden. Gdy wartość pola TTL osiągnie zero, pakiet zostaje usunięty, a do nadawcy zostaje wysłany komunikat o błędzie za pomocą protokołu ICMP, Protokół [8b] wskazuje numer protokołu warstwy transportowej, do którego zostanie zawartość pola dane bieżącego pakietu, Suma kontrolna nagłówka [16b] jest obliczana i sprawdzana za każdym razem, gdy dany nagłówek jest przetwarzany czyli przy każdym przejściu przez ruter, gdy zmieniana jest TTL wartość, Adres odbiorcy [32b] / Adres nadawcy [32b] oznaczają logiczne adresy (IP) komunikujących się stron, P.Żmudziński, r., ver 3.0 2

3 Opcje [zmienna długość], jeżeli jest konieczność przenoszenia dodatkowych informacji w nagłówku, Pole uzupełnienia [zmienna długość], jeśli w pakiecie występują opcje, pole służy jako dopełnienie pola Opcje do wielokrotności 32 bity Kierowanie pakietów między podsieciami Aby dobrze zrozumieć zagadnienie komunikacji komputerów przy pomocy protokołu IP, należy zwrócić uwagę na kluczowe założenie. Komputery należące do tej samej podsieci mogą się komunikować bezpośrednio w ujęciu warstwy sieciowej. Jeżeli hosty znajdują się w tej samej sieci LAN, to do przesłania pakietu należy używać technologii warstwy 2 czyli najczęściej Ethernetu. Wystarczy zatem aby nadawca ustalił fizyczny adres interfejsu sieciowego host odbiorczego (komputera lub innego urządzenia zdolnego komunikować się zgodnie z zasadami protokołu IP) a następnie wysyła poprawną ramkę do sieci lokalnej. Ramka ta dociera do wszystkich odbiorców w klasycznym Ethernecie lub precyzyjnie do odbiorcy w Ethernecie przełączany. Jeśli odbiorca znajduje się w innej podsieci IP, host nie musi znać lokalizacji odbiorcy ponieważ wysyła pakiet na adres logiczny bramy domyślnej czyli rutera łączącego podsieć z innymi podsieciami. Za dostarczenie pakietu do celu odpowiada ruter który ustala czy zna numer podsieci do którego należy odbiorca. Ruter sprawdza w tablicy rutingu czy sieć do której należy odbiorca jest bezpośrednio przyłączona do rutera. Jeśli tak, pakiet trafia przez odpowiednie interfejs do podsieci z odbiorcą w ramce obowiązującej w podsieci technologii łącza danych. Jeśli sieć docelowa nie jest bezpośrednio przyłączona, ruter na podstawie wpisu do tablicy rutingu kieruje pakiet do sąsiedniego rutera w kierunku podsieci docelowej. Kolejny obsługuję pakiet podobnie aż pakiet dotrze do rutera połączonego bezpośrednio z podsiecią w której rezyduje odbiorca. Ostatni w łańcuchu ruter buduje ramkę warstwy 2, umieszcza w niej pakiet i przesyła bezpośrednio do interfejsu sieciowego odbiorcy. Aby sprawnie realizować pozornie prosty proces kierowania pakietów przez intersieć należy przestrzegać następujących zasad: 1) każdy host musi mieć unikatowy i niepowtarzalny adres IP, 2) musi istnieć prosty i szybki mechanizm sprawdzania, czy nadawca i odbiorca należą do tej samej podsieci, 3) rutery pośredniczące muszą posiadać możliwie aktualną wiedzę o lokalizacji podsieć albo informację dokąd kierować pakiety do nieznanych podsieci. Rozwiązaniem problemu 1) jest międzynarodowa organizacja IANA, która przydziela wzajemnie rozłączne adresy sieci dla poszczególnych odbiorców, zwykle firm telekomunikacyjnych. P.Żmudziński, r., ver Rozwiązaniem problemu 2) jest mechanizm adresacji sieci dla rutingu klasowego albo operacja iloczynu binarnego wraz z maską podsieci dla rutingu bezklasowego. Trzecie zagadnienie wymiany informacji o drogach do podsieci wspierane jest prze protokoły rutingu dynamicznego takie jak: BGP, EIGRP, OSPF czy RIP. Jeśli nie dostarczają one wystarczającej wiedzy, można skonfigurować drogę ostatniej szansy do sieci hierarchicznie nadrzędnej Adresowanie klasowe IPv4 Koncepcja adresowania klasowego wywodzi się z czasów gdy sieć Internet była siecią przeznaczoną dla agencji wojskowych oraz uniwersytetów natomiast hosty oraz rutery pośredniczące miały nieporównywalnie mniejszą moc obliczeniową od współczesnych komputerów PC. Mając na uwadze nagłówek IPv4 można zauważyć, że liczba różnych adresów możliwych do zapisania wynosi 2^32, ponieważ tak długie jest pole adres IP. Aby możliwy było wyodrębnienie sieci do których należą hosty, zaproponowano prosty podział na tzw. klasy sieci. Na Rys.4 przedstawiono poglądowo jak dokonano podziału na kasy adresów IP. W pierwszej kolejności należy przedstawić adres w postaci binarnej, czyli w postaci 32 znaków 0 lub Klasa A 0 Prefiks Sufiks Klasa B 1 0 Prefiks Sufiks Klasa C Prefiks Sufiks Rys. 4 Klasy adresów IPv4 Umownie podzielono cały ciąg 32 bitów na dwie części, prefiks i sufiks lub na część numerującą sieć i część numerującą hosta. Jeśli podział następuje po 8 bicie, można utworzyć 2^7 różnych sieci każda zawierająca do 2^24 hostów. Dla odróżnienia tej klasy, zwanej klasą A, pierwszy bit jest zawsze 0. Jeśli na numerację sieci zamiast 8 bitów, przeznaczonych będzie 16 bitów, otrzymane zostanie 2^16 sieci o liczności 2^16 hostów. Klasa ta nazywana jest klasą B i pierwsze dwa bity adresu tej klasy mają zawsze wartość 10. Jeśli natomiast 32 bity adresu podzielone zostaną tak, aby uzyskać 2^24 sieci i 2^8 hostów, będzie to klasa adresów typu C po początkowych bitach 110. Adresy dla wygody zapisywane są w notacji kropkowo- dziesiętnej czyli kolejne wartości oznaczają dziesiętną wartość ośmiu kolejnych bitów. Skrajne wartości adresów możliwych matematycznie do zapisania to: = (nie używany!) = (nie używany!)

4 Na postawie Tab.1 można w prosty sposób ocenić do której klasy adresowej należy dowolny adres. Wystarczy porównać dziesiętną wartość pierwszego (N) oktetu adresu z poniższymi przedziałami. Tab. 1 Klasy adresów IPv4 Klasa N przeznaczenie sieci max max stacji sieci A <127 bardzo duże organizacje B 128<=N<=191 duże i średnie organizacje C 192<=N<=223 małe sieci D 224<=N<=239 sieci multicast E pozostałe zarezerwowane dla InterNIC Szybko okazało się, że adresy w poszczególnych klasach wyczerpują się, natomiast przyznane dotychczas adresy sieci A nie są w pełni wykorzystywane. Dla rozwiązania problemu wprowadzono nowy system adresowania VLSM (Variable Length Subnet Mask) polegający na wprowadzeniu możliwości podziału sieci klasowych na podsieci, co sprzyja racjonalnej gospodarce pulą adresów IP. Konieczne stało się wprowadzenie dodatkowego wyróżnika pozwalającego oddzielić bity podsieci od bitów hosta. Funkcję tą spełnia maska podsieci. Dla sieci klasowych nie miała ona sensu ponieważ informacja, gdzie przebiega podał sieć-host znajdowała się w pierwszym oktecie adresu. W adresowaniu bezklasowym adresowanie hosta polega na przypisaniu hosta oraz maski podsieci, wspólnej dla całej podsieci. Rozwiązanie VLSM pozwala podzielić sieć na rozłączne podsieci co znacznie ułatwia adresowanie. Maska podsieci wskazuje miejsce w adresie IP od którego rozpoczyna się adres hosta. Maskę podsieci można podawać w notacji kropko-dziesięknej np lub w notacji prefiksowej /19. Należy zauważyć że /19 oznacza 19 kolejnych 1 w binarnej masce podsieci licząc od lewej strony. Szereg ten jest ciągły, zatem maska zawierająca oktet lub niej niepoprawna. Dzięki masce podsieci, hosty mogą wyznaczyć numer sieci do której należy. Wykonując operację AND lokalny host określa czy host docelowy rezyduje w sieci nadawcy. Jeśli nie, pakiet należy wysłać na adres bramy domyślnej w odpowiedniej ramce warstwy 2. Wraz z wprowadzeniem VLSM konieczne było także zmodyfikowanie mechanizmów i protokołów rutingu CIDR (Classless Inter-Domain Routing), aby przenosiły adres podsieci oraz maskę podsieci zamiast adresu klasowego. Obecnie tylko RI- Pv1 oraz IGRP nie obsługują VLSM. W każdej z klas adresowych wyznaczony został przedział adresów, tzw. adresów prywatnych. Można je wykorzystywać w sieciach lokalnych, jednak pakiety z adresami źródłowym należącymi do klasy prywatnej nie są kierowane do intersieci. Adresy te często wykorzystuje się wewnątrz organizacji jeśli firma nie otrzymała wystarczającej liczy adresów publicznych. Na styku sieci prywatnej i publicznej dokonywane jest maskowanie adresów prywatnych przez mechanizm NAT/PAT, co pozwala pracownikom firmy korzystać z Internetu, nawet jeśli firma posiada tylko jedno zewnętrzne IP, przydzielone zwykle przez dostawcę łącza (ISP). Tab. 2 Adresy sieci prywatnych Klasa zakres maska A B C Protokół DHCP W celu poprawnego funkcjonowania hosta w sieci IP konieczna jest poprawna konfiguracja protokołów TCP/IP. Istotne jest, aby host posiadał własny, niepowtarzalny adres IP, maskę podsieci oraz bramkę, czyli domyślną drogę kierowania w przypadku lokalizacji hosta docelowego w odległej podsieci. Dla usprawnienia procesu przyznawania adresów oraz zwiększenia elastyczności sieci zaproponowane zostały dwa protokoły BOOTP (Bootstrap Protocol) oraz następca, zgodny wstecz, DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol). Wymienione protokoły są protokołami klient-serwer, zapewniają automatyczną konfigurację podsystemu sieciowego, przez dostarczenie hostowi: adresu, maski podsieci, bramki itp. Protokół DHCP nie wymaga wcześniejszego zdefiniowania uprawnionych do obsługi adresów MAC, jednak jest możliwość wymuszenia tej funkcjonalności np. w celach bezpieczeństwa. Serwer DHCP umożliwia stosowanie trzech mechanizmów przydziału adresów IP: automatycznie stacja otrzymuje IP, zwykle pierwsze wolne ze zdefiniowanej wcześniej puli, dynamicznie stacja otrzymuje od serwera adres na określony czas, ręcznie- stacja otrzymuje od serwera (na podstawie własnego MAC) określonego wcześniej adresu IP, co jest użyteczne w przypadku stosowania serwerów wirtualnych. Protokoły BOOTP / DHCP wykorzystują w warstwie transportowej UDP ARP (Address Resolution Protocol) RFC826 Protokół ARP umożliwia powiązanie adresów protokołu sieciowego np. IP z adresami sprzętowymi kart zainstalowanych w komputerach. Tab. 3 Uproszczony format zapytania ARP Nagłówek Ethernet Adres źródła A-A7-EF Adres celu FF-FF-FF-FF-FF-FF Adres źródła Nagłówek ARP Adres celu Jaki jest Twój MAC adres? Wskazany w zapytaniu ARP host generuje odpowiedź w ramce zwrotnej do hosta pytającego. Host A aktualizuje dynamicznie tablicę ARP, aby w przyszłości wysy- P.Żmudziński, r., ver 3.0 4

5 łać pakiet IP do odbiorcy w ramce na znany już adres. Tablica ta jest periodycznie przeglądana przez system i usuwane są najstarsze wpisy. Poniżej podana jest przykładowa tablica ARP z systemu Win2k. Interfejs: on Interface 0x Adres internetowy Adres Fizyczny Typ c e1-fc dynamiczne d4-b8-e6 dynamiczne a-cd d dynamiczne 2.8. Budowa WAP-4035pro Bezprzewodowy ruter WAP-4035APpro posiada odseparowane logiczne interfejsy sieciowe, oznaczone przez producenta jako: LAN1-4, WAN, WLAN i WDS. Z interfejsem LAN1 został zintegrowany czteroportowy przełącznik niezarządzalny, mostujący fizyczne porty rutera oznaczone na obudowie cyframi 2-5. Logicznie jednak porty 2-5 reprezentowane są jako jeden interfejs sieciowy LAN1-4. Tab. 4 Mapowanie portów fizycznych rutera AP4035 typ port interfejs logiczny RJ45 (eth) 1 WAN RJ45 (eth) 2 LAN1-4 RJ45 (eth) 3 LAN1-4 RJ45 (eth) 4 LAN1-4 RJ45 (eth) 5 LAN1-4 RP-SMA - WLAN (antena) most (Bridged) Aby poprawnie skonfigurować funkcje sieciowe urządzenia, należy zwrócić uwagę, które fizyczne porty łączone są z innymi urządzeniami lub komputerami!!! 3. Zagadnienia do przestudiowania 1. Do czego służy adres pętli zwrotnej? 2. Co oznacza adres ? 3. Mechanizm działania polecenia tracert 4. Bibliografia [1] K. Krysiak, Sieci komputerowe Kompendium, wyd. II, Helion, Gliwice 2006 [2] Vademecum teleinformatyka I / II / III, Warszawa, IDG [3] M. Hassan, R.Jain: Wysoko wydajne sieci TCP/IP, Gliwice, Helion 2004 [4] T. Slattery, Zaawansowane trasowanie IP w sieciach Cisco, PLJ, Warszawa 2000 P.Żmudziński, r., ver 3.0 5

6 10. Po 20 sekundach zaprzestać rejestracji ramek. 5. Przebieg ćwiczenia 11. Sprawdzić, czy na komputerach PC2/3 pojawiały się ramki rozgłoszeniowe Do realizacji ćwiczenia wykorzystywane będą komputery PC1/2/3 oraz ruter bezprzewodowy Planet z oprogramowaniem APPro Podział domeny rozgłoszeniowej Połączyć sieć zgodnie z Rys.5. Rys. 5 Łączenie dwóch sieci za pomocą rutera wysłane przez PC1 w trakcie uzyskiwania adresów od serwera DHCP ( )? Komputery, które otrzymały ramkę rozgłoszeniową należą do tej samej domeny rozgłoszeniowej. 12. Przywrócić poprzedni adres statyczny dla PC Protokół ARP 1. Skonfigurować adresy IP komputerów zgodnie z opisem na Rys.5. PC1/2 zlokalizowane są w sieci /24, natomiast PC3 zlokalizowany jest w sieci /24 6. Sprawozdanie 2. Zresetować ruter AP3 przez przyciśnięcie mikroprzełącznika RESET przez kilka sekund. Urządzenie uruchomi się ponownie z domyślną konfiguracją. Gotowość do pracy sygnalizowana jest zieloną diodą PWR. 3. Zalogować się przez przeglądarkę PC3 do interfejsu zarządzania, na adres domyślny urządzenia: , użytkownik: admin, hasło: admin. 4. W zakładce TCP/IP > Basic Settings wybrać tryb pracy urządzenia: Router (WLAN, LAN1-4 Bridged) 5. W zakładce TCP/IP > Basic Settings skonfigurować dresy IP dla interfejsów WAN i LAN Sprawdzić osiągalność między komputerami PC1/2/3 ( ). 7. Zanotować MAC adresy kart sieciowych PC1/2/3 oraz ruterów ( ). W tym celu skorzystać z polecenia ipconfig /all na PC1/2/3. Adresy MAC punktów dostępu można sprawdzić przez interfejs www, zakładka AP Status. 8. Na komputerach PC2/3 rozpocząć przechwytywanie pakietów za pomocą programu Wireshark. 9 Na PC1 w zakładce konfiguracji protokołu IP wybrać opcję Uzyskaj adres IP automatycznie. P.Żmudziński, r., ver Na komputerach PC1/2/3 wyczyścić zawartość tablicy ARP, przy pomocy polecenia arp d 2. Na PC1 wyświetlić zawartość tablic ARP, polecenie arp a 3. Rozpocząć przechwytywanie pakietów na PC2 4. Sprawdzić osiągalność między hostami PC1 ->PC2, polecenie ping 5. Wyświetlić zawartość tablicy ARP PC1, polecenie arp a ( ) 6. Zanotować wartości komunikatów ARP przechwyconych przez PC2 ( ) 7. Dopisać do tablic ARP PC1 rekord statyczny zawierający adres MAC interfejsu WAN AP3 oraz IP adres , polecenie arp s adr_ip adr_mac 5.3. Budowa Pakietu IP 1. Zanotować wartości pól nagłówka dowolnego pakietu IP ( ) 5.4. Komunikacja między hostami z różnych sieci 1. Uruchomić Wiresharka na PC3 i PC2 2. Skasować tablicę ARP na PC3 3. Sprawdzić osiągalność PC3 > PC1 4. Zakończyć przechwytywanie pakietów i przeanalizować kolejność protokołów. 5. Zanotować spostrzeżenia

7 UNIWERSYTET KAZIMIERZA WIELKIEGO, WMFiT, ZT Laboratorium Sieci Komputerowych Sprawozdanie z wykonania ćwiczenia 6.2. Protokół ARP Tablica ARP dla komputera PC1 Adres internetowy Adres fizyczny Typ nr ćwiczenia: 7 Protokół IPv4 grupa : zespół: data: Imię i Nazwisko członków zespołu (drukowanymi literami) Podział domeny rozgłoszeniowej Osiągalność między komputerami (zaznaczyć jeśli jest) PC1 PC2 PC3 PC1 - PC2 - PC3 - nazwa interfaceu PC1 PC2 PC3 AP3 LAN1-4 AP3 -WAN MAC adres Czy możliwa jest łączność z PC1 do PC3 przez ruter? TAK / NIE Które komputery otrzymały ramkę rozgłoszeniową od PC1? Jaka jest liczba domen rozgłoszeniowych? Budowa struktury komunikatu ARP request Protokół Nazwa pola Wartość nagłówek Ethernet nagłówek ARP Adres źródłowy Adres docelowy Pole Typ Adres sprzętowy Typ protokołu w. sieci Długość adresu sprzętowego Długość adresu sieciowego Kod operacji Adres fizyczny nadawcy Adres logiczny nadawcy Adres fizyczny docelowy Adres logiczny docelowy Budowa struktury komunikatu ARP reply Protokół Nazwa pola Wartość nagłówek Ethernet nagłówek ARP Adres źródłowy Adres docelowy Pole Typ Adres sprzętowy Typ protokołu w. sieci Długość adresu sprzętowego Długość adresu sieciowego Kod operacji Adres fizyczny nadawcy Adres logiczny nadawcy Adres fizyczny docelowy Adres logiczny docelowy Sprawozdanie z ćwiczenia: 7 1

8 6.3. Budowa Pakietu IP Nazwa pola Wersja Długość Typ obsługi Długość całkowita Identyfikator Flagi Przesunięcie fragmentu TTL Protokół Suma kontrolna Adres IP nadawcy Adres IP odbiorcy Wartość pola w zarejestrowanym pakiecie 6.4. Komunikacja między hostami z różnych sieci Tabela adresów w komunikacji PC3 w kierunku PC1 LAN1-4 MAC nad. IP nad. MAC odb. IP odb. Tabela adresów w komunikacji PC1 w kierunku PC3 WAN MAC nad. IP nad. MAC odb. IP odb. WAN LAN1-4 Czy pola nagłówka ramki ethernetowej zostały zmienione po przejściu żądania echa przez ruter? TAK / NIE Czy pola nagłówka pakietu IP zostały zmienione po przejściu żądania echa przez ruter? TAK / NIE Jak zmienia się pole TTL po przejściu przez ruter? Sprawozdanie z ćwiczenia: 7 2