Biuletyn Domowego Kościoła Diecezji Elbląskiej NAZARET. Nr 15, Wrzesień 2010

Transkrypt

1 Biuletyn Domowego Kościoła Diecezji Elbląskiej NAZARET Nr 15, Wrzesień 2010 Błogosławieni ci, którzy słuchają Słowa Bożego i zachowują je. (Łk 11,28)

2 SŁUCHAĆ PANA temat roku formacyjnego 2010/20100 Wiara rodzi się ze słuchania W ostatnich latach pracy formacyjnej w Ruchu przypominaliśmy sobie, że jesteśmy ruchem ewangelizacyjnym, że naszą misją w Kościele jest głoszenie Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Powracaliśmy w ten sposób do rzeczywistości drugiej połowy lat siedemdziesiątych, kiedy to właśnie tę prawdę w Ruchu odkryliśmy. Tematy roku Idźcie i głoście, Czyńcie uczniów, Czyńcie uczniów ze wszystkich narodów pomagały nam odkrywać odpowiedzialność za ewangelizację wewnątrz Ruchu, ale też pokazywały, że nie możemy się zamykać we własnym świecie we wspólnocie, w kręgu, w diakonii. Naturą chrześcijaństwa i najważniejszym zadaniem, jakie Pan nam zostawił w momencie, gdy wracał do domu Ojca, jest podjęcie misji, dynamiczne bycie w ruchu! Nie tylko w Ruchu Światło-Życie nie wolno nam spocząć, dopóki po Ziemi chodzi choć jeden człowiek, który nie poznał imienia Jezus i który nie uznał Go jako swego Pana i Zbawiciela. Jesteśmy już na tyle znaczną liczebnie rzeczywistością w życiu Kościoła, iż budzenie świadomości ewangelizacyjnej wymaga dłuższego czasu. Owocem poprzednich trzech lat jest rzeczywiście stopniowe budzenie się Ruchu do odkrywania Bożego przesłania i misji, która jest nam wszystkim powierzona. I oto przychodzi kolejny temat roku: Słuchać Pana. Czyżby miało nastąpić wycofanie, ucieczka od świata? Czyżby wezwanie do samotnej kontemplacji słowa Pana we wspólnotach? W żadnym razie. Słowo to jest pogłębieniem rzeczywistości, którą podejmujemy w ewangelizacji, w głoszeniu Słowa Bożego. Musimy sobie nieustannie uświadamiać czy odkrywać, że bez owego wsłuchania się w Słowo Pana puste będą nasze mowy, nie będzie wartościowe nasze świadectwo, działania nie będą rodziły chwały Bożej. Dopiero człowiek, który staje przed obliczem Pana jak biblijny prorok Samuel ze słowami Mów, Panie, bo sługa Twój słucha, może realizować Boże dzieła. Ze wsłuchania się w Słowo Pana zrodził się wielki prorok, który prowadził Izraelitów i namaszczał wielkich królów narodu izraelskiego. Usłyszane Słowo ma przemieniać nasze serca: jak zasiane ziarnko wzrosnąć i wydać stokrotny owoc, który przyczyni się do tego, że z obfitości serca przemówią nasze usta. Wtedy nasze słowa nie będą miały dźwięku rzężącego cymbału, ale będą napełnione głębią mocy Pana, wzywającego do proroctwa, do głoszenia Słowa, do świadectwa. Napełnieni Słowem Pana mamy stawać w miejscach, w których brak życia podobnie jak prorok Ezechiel stawać nad doliną wyschłych kości i prorokować w Imię Pana, aby dolina napełniła się 2

3 życiem. (Słowo programowe Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie ks. Adama Wodarczyka, źródło WYWIAD Z ks. mgr lic. Zbigniewem Grochowskim 1 rozmawiała Magdalena Perucka. W praktykach duchowych możemy wyróżnić lekturę Biblii i modlitwę Pismem Świętym. Czym różni się jedno od drugiego? Od razu chyba można powiedzieć, że różnica między tymi praktykami nie będzie zbyt wielka. Bo nawet sama tylko lektura Biblii została słusznie określona w pytaniu jako praktyka duchowa. Z drugiej jednak strony trzeba stwierdzić, że będzie ona rzeczywiście czymś trochę innym niż modlitwa Pismem Świętym. Będzie więc lektura Biblii stała pomiędzy modlitwa Biblią a, na przykład, naukowym studium Pisma Świętego. Lekturę Biblii rozumiem jako sytuację, w której człowiek gospodaruje sobie kwadrans, może pół godziny, i po prostu spokojnie czyta Pismo Święte. Wczytuje się w tekst biblijny, śledzi taką czy inną historię opisaną w Starym lub Nowym Testamencie. Nie ma on na celu przerodzenia tej lektury w jakąś głębszą modlitwę. Oczywiście sama lektura, nawet taka powierzchowna, już potrafi zrodzić w człowieku myślącym, w człowieku, który stara się jakoś przeżywać duchowo swój kontakt z Pismem Świętym, pewne refleksje, ale będą one dość powierzchowne, dość ogólne. Mogą zrodzić się w czasie takiej lektury również pytania, i to nie tylko te dotyczące życia duchowego; to mogą być pytania czysto techniczne, dotyczące np. historii czy geografii; pytania typu: a dlaczego to się stało? Gdzie miało miejsce to czy inne wydarzenie? Czy jest to w ogóle możliwe, realne? Jakaś historia, jakiś cud, wydarzenie może być dla nas niezrozumiałe, może nam być trudno uwierzyć, że takie coś mogło mieć miejsce. Ale to zawsze będą refleksje, które też będą służyły naszemu życiu duchowemu i naszej wierze. Natomiast już sama modlitwa Pismem Świętym, tak jak ja to rozumiem, to sytuacja, w której człowiek wybiera sobie jakiś krótki fragment Pisma Świętego; albo zaczyna od dłuższego, ale czytając go drugi lub trzeci raz, powoli odkrywa, że takie czy inne słowo, ten czy inny zwrot, czy może jakiś większy passus, ale już niekoniecznie cały rozbudowany tekst, zaczyna do tego człowieka jakoś bardziej przemawiać (jak widać, modlitwa Pismem Świętym zakłada wielokrotne odczytanie Słowa!). To zaczyna przypominać smakowanie ; to tak, jakby człowiek ugryzł kęs jakiejś smacznej potrawy i po prostu delektował się nią, nie chcąc zbyt szybko jej przełknąć, tak aby po prostu cieszyć się jej smakiem, nie stracić tego, co sprawia jego podniebieniu tak wielką przyjemność. Nie ma na celu pospiesznego najedzenia się do 1 W latach moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie. W latach Pontificium Istitutum Biblicum w Rzymie, zakończone tytułem "Sacrae Scripturae Licentiate" ("licencjat z nauk biblijnych"). Od do dziś - Studium Biblicum Franciscanum w Jerozolimie. 3

4 syta, ale bardziej koncentruje się na tym, co jest w nim treściwe, co jest pyszne. I modlitwa Słowem Bożym nie będzie już miała na celu zgłębiania problemów historycznych, geograficznych, itd., ale będzie spotkaniem z Bogiem, spotkaniem z Osobą, z Tym, który mówi przez słowo, z Tym, który jest obecny w słowie, z Tym, który wręcz jest tym Słowem. I w tym sensie modlitwa Pismem Świętym będzie spotkaniem ze Słowem na nieco innym poziomie niż tylko jego lektura. Czy wystarczy tylko czytać Biblię lub tylko rozważać Boże Słowo na modlitwie? Zazwyczaj tak jest, że im bogatszy będzie wachlarz praktyk religijnych, to i człowiek będzie bogatszy, i po prostu będzie lepiej. A zatem pewnie najlepiej będzie łączyć jedno z drugim. Choć jednocześnie nie chciałbym powiedzieć, że jeśli ktoś tylko czyta Biblię albo tylko modli się Słowem Bożym, to postępuje źle, to popełnia jakiś wielki błąd. Bo najgorzej jest, gdy człowiek w ogóle się nie modli i wcale nie ma kontaktu z Pismem Świętym. To jest dopiero smutna sytuacja. Natomiast najlepiej jest, gdy się praktykuje i jedno, i drugie. Dobrze jest więc, gdy człowiek czyta Pismo Święte i zapoznaje się z historiami biblijnymi, z historią zbawienia, którą Pan Bóg w dziejach Izraela, a potem nowego Ludu Bożego wypisał, ale oczywiście nie jest idealnie tylko na tym się zatrzymać. Warto bowiem, aby temu towarzyszyła również modlitwa Słowem Bożym. Natomiast, patrząc tak z drugiej strony, jeśli będzie sama tylko modlitwa Pismem Świętym, to może to sprawić, że człowiek czasem nie postawi pytań, które jednak powinny rodzic się w ludzkim umyśle i sercu. Modlitwa Słowem Bożym będzie spotkaniem z Bogiem, ale czasem trzeba też Jemu samemu (i Pismu Świętemu) postawić jakieś odważne, krytyczne pytanie, typu: czy to możliwe, że Noe zmieścił do Arki wszystkie zwierzęta? Czy możliwy jest w ogóle taki potop, który zalałby całą ziemię itd. Tak jak mamy prawo dyskutować z Panem Bogiem w czasie modlitwy (choć oczywiście z pokorą i szacunkiem!), tak też i Biblii mamy prawo stawiać rozmaite pytania. Tak jak modlitwa ma być dialogiem ze Stwórcą i Panem, a nie przystąpieniem przed Boże oblicze tylko ze spuszczoną głową i ogołoceniem siebie do tego stopnia, że człowiek przestaje być sobą i traci własną tożsamość, tak też lektura Pisma Świętego i modlitwa nim nie ma być bezkrytycznym czytaniem Biblii, ale prawdziwą interakcją, żywym dialogiem, bo też ma się do czynienia z prawdziwie żywym Słowem Bożym. Czasami zdarza się, że podczas lektury lub modlitwy nie rozumiemy tego, co czytamy. Gdzie możemy szukać pomocy? Patrząc z punktu widzenia życia wiary każdego z nas, a więc już nie biorąc pod uwagę kogoś, kto ma odbyte jakieś studia teologiczne czy biblijne, to jedną z pierwszych pomocy, jaką możemy uzyskać, będzie zaczerpniecie wiedzy z jakiegoś zwyczajnego komentarza biblijnego. Mam tu na myśli choćby przypisy umieszczone u dołu strony w Biblii Tysiąclecia. Nawet te bardzo lakonicznie komentarze mogą nam pomóc w zrozumieniu Biblii. Nie da się jednak ukryć, że komentarz ten jest bardzo skromny Może warto więc sięgnąć po inne wydania Pisma Świętego, np. po Biblię Paulińską, wydaną przed kilku laty przez Edycję 4

5 Świętego Pawła: ona zawiera już komentarz dużo większy. Będzie on tam dotykał troszkę sprawy naukowe, filologiczne, ale celem jego jest podejście bardziej duszpasterskie, co sprawia, że wydanie to jest bardziej dostępne dla każdego czytelnika. Przed kilku laty pojawił się tylko Nowy Testament i Psalmy, a już od niedawna możemy mieć w ręku cały Stary i Nowy Testament w jednym solidnym tomie. Komentarze umieszczone są tam na marginesach (tzw. Marginalia), wyjaśniające jakieś pojęcia, nazwy miejscowości itp., a na dole strony jest dość pokaźnych rozmiarów komentarz teologiczny, napisany bardzo prostym, przystępnym językiem. To już będzie duża pomoc. Od wielu lat jest też na rynku polskim jest tzw. Biblia Poznańska, która pierwotnie była w trzech tomach (teraz jest w czterech) i ona też ma spory komentarz, i też myślę, że niezbyt trudny do zrozumienia dla wszystkich czytelników Pisma Świętego w Polsce. Połowę strony zajmuje w tej Biblii tekst Pisma Świętego, a drugą połowę komentarz. To jest już sporo miejsca oddanego słowom wyjaśniającym treść Biblii. Sięgnięcie po inne wydania niż Biblia Tysiąclecia, która jest nadal najpopularniejsza (i to ona jest stosowana w liturgii!), będzie dla nas jednocześnie okazją do spotkania się z nieco innymi tłumaczeniami Pisma Świętego. Okaże się, że jedno zdanie będzie inaczej wyrażone w Biblii Tysiąclecia, a inaczej w Biblii Poznańskiej, czy w Paulińskiej, czy w KUL-owskiej, czy w Warszawsko- Praskiej itd. Te odmienne tłumaczenia rzucą światło na to, jak skomplikowaną sprawą jest przełożenie oryginalnych tekstów Pisma Świętego (z greki i hebrajskiego) na język współczesny (w tym przypadku na polski). Bo niestety za każdym razem tłumaczenie jest interpretacją: bardzo często jedno słowo ma dwa lub więcej znaczeń i tłumacz musi dokonać wyboru, i nawet jeśli stara się on być jak najbardziej wierny duchowi Pisma Świętego, przełoży on oryginalny tekst Biblii w sposób trochę odmienny niż jakiś inny egzegeta. Mam nadzieję, że tak nakreślona sytuacja nie powoduje w nas zgorszenia czy przynajmniej poczucia zagubienia ; nie powinny rodzić się w nas wątpliwości w to, czy w takim razie nie została gdzieś po drodze zgubiona Prawda. Dzięki lekturze różnych wersji polskiego tłumaczenia Biblii (a można oczywiście sięgać i po tłumaczenia na inne języki współczesne!) odkryjemy bogactwo Pisma Świętego; zorientujemy się, że możemy je przetłumaczyć na różny sposób, a zatem możemy także i rozmaicie je rozumieć. Niekoniecznie musi to wprowadzić zamieszanie w naszej modlitwie (także Pismem Świętym); może to, wręcz przeciwnie, właśnie ubogacić naszą osobistą modlitwę. A prywatna lektura Biblii, a więc nie ta stricte duchowa, także może nabrać dodatkowego kolorytu interpretacyjnego. Oczywiście nie wolno zapominać, że tak jak podstawą dla życia Kościoła i poszczególnych katolików jest oficjalna interpretacja Pisma Świętego, podawana przez Urząd Nauczycielski Kościoła, tak samo wśród różnych polskich tłumaczeń wciąż króluje Biblia Tysiąclecia, którą, jak wspomniałem, Konferencja Episkopatu Polski przyjęła do liturgii jako tłumaczenie oficjalne. Dlatego też powinniśmy uznać ten przekład za najbardziej autorytatywny, nawet jeśli nie jest on doskonały. Nie chcę tym samym umniejszać roli i wartości innych tłumaczeń, ale jeżeli jest jakaś wersja oficjalna to powinniśmy się jej trzymać najbardziej. To będzie 5

6 dla nas gwarant bezpieczeństwa czy po prostu pewności, że to jest na pewno tekst, który ostatecznie mamy przyjmować jako najbardziej właściwy. A jak przekonać do sięgnięcia po Biblię tych, którzy w ogóle nie czytają książek, bo np. nie lubią czytać? Jak ktoś w ogóle ma problem z czytaniem, gdyż mówiąc żartem drukowane mu szkodzi, to trudno będzie go przekonać także do lektury Biblii. Ale może jednak argumentem przekonującym do czytania Pisma Świętego, niech będzie dla niego fakt, że w rzeczywistości nie musi on sięgać po jakiś bardzo długi fragment; wystarczy zabrać się za czytanie krótkiej perykopy (= fragmentu), czy to z Ewangelii czy z innych ksiąg biblijnych. Niech to na razie wystarczy, z nadzieją, że wciągnie to tego człowieka do dalszej lektury. Może chociaż to go zachęci. Nie trzeba czytać dużo, wystarczy odrobina; byleby w ogóle miała ona miejsce; a będzie oczywiście jeszcze lepiej, gdy będzie się ona odbywać systematycznie. Zatrzymajmy się na chwilę przy katechumenacie rodzinnym. Wielu rodziców na pewno zastanawia się, kiedy zacząć czytać dzieciom Biblię i które historie nadają się dla dzieci. W telewizji, kiedy oglądamy film, jest znaczek, który mówi nam, w jakim dziecku musi być wieku, by go oglądać. Jak rozpoznać to w przypadku Pisma Świętego? Chcąc odpowiedzieć na to pytanie, spróbuję przede wszystkim przypomnieć sobie siebie jako dziecko, i widzę, że chyba pierwszym kontaktem z Biblią czy po prostu z historią Zbawienia może być dla dziecka katecheza rodzinna, najpierw w charakterze przekazu ustnego. Dziecko, póki samo jeszcze nie potrafi czytać, powinno usłyszeć opowieści biblijne z ust rodziców. Najpierw przede wszystkim te dotyczące życia Pana Jezusa. Wiadomo, że dla dziecka najbliższe będą te historie, które mówią o narodzinach Chrystusa w Betlejem, o tym że był dzieckiem, że miał swoją ludzką rodziną, miał mamę i tatę, że był dobry, że spotykał się z dziećmi, że uzdrawiał chorych. Po prostu historia życia Jezusa jako orędzie podstawowe, nie przemilczając w końcu także prawdy o tym, że umarł On za nas na krzyżu i zmartwychwstał. A więc pierwszą Biblią będzie dla dziecka katecheza ustna. Tak jak freski w kościołach były w przeszłości dla ludzi, którzy nie potrafili czytać, tzw. Biblia Pauperum czyli Biblią (dla) ubogich, tak dla dzieci, póki nie umieją czytać, pierwszym kontaktem z Pismem Świętym będą właśnie opowieści biblijne w ustach rodziców. Ale z czasem także dziecko zaczynie czytać. I znowu przypominam sobie własne dzieciństwo. Znamy sytuacje, że gdy dziecko przystępuje do I Komunii Świętej, to dość często otrzymuje ono wówczas jako upominek własny egzemplarz Pisma Świętego. Ale trzeba przyznać, że wciąż jest ono dla niego trudną Księgą. Istniały kiedyś także komiksy ukazujące historie biblijne. To też nie jest chyba zły pomysł, by podać dziecku historię biblijną w sposób dla niego przystępny, na razie taki kolorowy, choć jednocześnie wierny autentycznym historiom opisanym w Piśmie Świętym. Aż przyjdzie moment, że dziecko będzie w pełni dojrzałe, by Biblię czytać w całości. 6

7 W postawionym mi pytaniu pojawia się zagadnienie dotyczące historii biblijnych (czy w ogóle ksiąg Pisma Świętego) oraz tego, w jakim wieku należy je dzieciom czytać. Nie zdołam podać teraz precyzyjnej wskazówki, ale jest ewidentne, ze sercem całej Biblii są Ewangelie i życie Jezusa, a Stary Testament, proroctwa, cała historia Izraela zmierzają ku narodzinom Mesjasza i realizacji dzieła Zbawienia, dokonanego przez Jezusa w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Jednocześnie można stwierdzić, że historie z życia Jezusa nie powinny być zbyt trudne dla percepcji dziecka. Nie są to bowiem sytuacje groźne, brutalne, jak na przykład wojny, bitwy, historie nieraz bardzo okrutne, których wiele w Starym Testamencie. A więc na pewno trzeba zacząć od historii życia Jezusa. Potem, na przykład, Dzieje Apostolskie, których treść wynika z faktu, że Jezus posłał uczniów: oni od razu rozpoczęli swoją apostolską działalność, swoją misję. Listy pisane przez apostołów (choć nie tylko przez nich), to już pewnie wyższa teologia. To już teksty trochę trudniejsze. Dzieciom bym nie polecał zbyt szybko ich czytać. Tak samo Apokalipsa Świętego Jana, która sama w sobie jest pięknym orędziem nadziei i zwycięstwa, napisanym ku pokrzepieniu serc pierwszych chrześcijan prześladowanych za czasów cesarzy Nerona i Domicjana, ale ukrytym nieraz pod przerażającymi obrazami i symboliką, to też nie jest lektura gotowa do zbyt szybkiego zapoznania z nią dzieci. Więc pewnie po Ewangeliach i Dziejach Apostolskich warto ze Starego Testamentu wyłowić, ale też już samemu roztropnie dobierać, te historie i opowiadania, które można dziecku podać. Warto wówczas postarać się, by nie były one zbyt skomplikowane teologicznie oraz żeby nie były zbyt okrutne, przynajmniej na razie. Z czasem oczywiście trzeba będzie i temu stawić czoło; dzieci i młodzież muszą także do tego dojrzeć, żeby zrozumieć, że historia Zbawienia jest czasem przerażająca i niejednokrotnie okrutna, ale dzieje się tak, gdyż jest to historia, którą wprawdzie pisze sam Bóg, ale pisze ją w życiu człowieka, w życiu konkretnych narodów. A człowiek jest wciąż słaby i grzeszny, i trzeba nawet przyznać, że w sumie niewiele się zmienił na przestrzeni tysięcy lat. Wiele okrucieństwa obecne jest także i dzisiaj. Pełny tekst wywiadu na Świadectwa Bóg mówi do nas przez ludzi Zacznę swoje świadectwo od tego, że oboje z mężem w ruchu Światło-Życie uczestniczyliśmy od 12 roku życia przez około 8 lat. Niewątpliwie nasza obecność w oazie w okresie kształtowania się u młodego człowieka jego tożsamości, była impulsem również do naszego osobistego rozwoju duchowego. Jednakże z perspektywy czasu, możemy stwierdzić że owa duchowość wówczas, była oparta w dużej mierze na emocjach i młodzieńczych uniesieniach, wtedy świat wydawał nam się jakby lepszy, ludzie niemal doskonali, bo z taką postawą i życzliwością ludzką spotykaliśmy się na co dzień, a w szczególności podczas rekolekcji. 7

8 Dziś mamy już za sobą 12 letni staż małżeński dwójkę udanych dzieci, oboje pracujemy i z woli Bożej od 5 lat uczestniczymy w Domowym Kościele. Po wkroczeniu w tzw. dorosłe życie, tak odległe od naszych młodzieńczych a zarazem utopijnych nieco ideałów, zmieniło się również nasze nastawienie do świata, jesteśmy jakby bardziej powściągliwi i zdystansowani. Jednakże żyjąc w tych niełatwych dziś czasach, ciągle sobie zadajemy pytania: jak żyć?, co znaczy być dobrym?, co jest najlepsze dla naszych dzieci?, co robić aby nie przegrać własnego życia? W tym roku dane nam było uczestniczyć w rekolekcjach I stopnia w Górce Klasztornej (ORAR Ist), gdzie Bóg pozwolił nam utwierdzić się w przekonaniu, że wiara by mogła być silną i by w nas się rozwijała musi być oparta na silnym fundamencie, którym jest tylko i jedynie On sam. Zrozumieliśmy na tych rekolekcjach, że nasza wiara nie może opierać się na uczuciu, pewnych przyzwyczajeniach, związku z ludźmi, lub na innych systemach zabezpieczeń, bo w obliczu trudności zaraz się załamie. Dziś wiemy jedno, my już wyboru dokonaliśmy i chociaż mamy świadomość tego, że nie są łatwe drogi Pańskie, to chcemy starać się nimi iść. Dlatego dziękujemy Panu Bogu, że ponownie mogliśmy zetknąć się z ludźmi, którzy dokonali takiego wyboru jak my i którzy nie budują na piasku, lecz opierają swe życie na Bogu. Dziękujemy ks. Rafałowi- za bardzo prosty, a zarazem głęboki przekaz Słowa Bożego, i za uświadomienie nam, że Życie bez Światła nie może być prawdziwym Życiem, i mimo że dzisiejszy człowiek może mieć wszystko, to w oderwaniu od Boga, i od Jego Światła, może nie wiedzieć, nie rozumieć po co to ma i może stracić sens życia. Zosi, żonie Kazia- pierwszego wodzireja DK, za Jej cichość, pokorę, trwanie przy boku męża. Karolinie-mamie Zosi i Fasolki za Jej przepiękną,prostą modlitwę, która uświadomiła nam, że wcale nie jesteśmy stworzeni do wyższych tylko celów, ale do codziennej zwykłej pracy i do służby drugiemu człowiekowi. Agnieszce- mamie Anieli i Frania, za Jej nieziemską wręcz cierpliwość do dzieci pozytywnie zakręconego męża i za Jej kobiecą mądrość. Kamili-mamie Werci i maleńkiej Gosi, za przypomnienie nam, że dzieci wcale nie oczekują od nas złotych gór, lecz tego tylko by z nimi być. I mimo że rekolekcje nasze trwały tylko 5 dni i nie sposób było wszystkich uczestników poznać, to dziękujemy Bogu za każdego z nich, za ich obecność, wspólną modlitwę i pracę, którą dla nas wykonali i możemy z pewnością stwierdzić, że czas ten nie był dla nas czasem straconym bo doświadczyliśmy tego, że Bóg mówi do nas przez ludzi. Asia i Marek 8

9 Wystarczyło tylko zaufać. Wyjazd na rekolekcje stał pod znakiem zapytania już po raz kolejny. Wszystko układało się nie tak, a największe problemy były z urlopem. Szef po prostu nie podpisał wniosku. Obydwoje czuliśmy jednak wielką potrzebę uczestniczenia w rekolekcjach. Nagromadziło się tyle różnych spraw, z którymi nie potrafiliśmy sobie poradzić, opanowała nas codzienność, która zaczęła przysłaniać Boga. Chcieliśmy szukać odpowiedzi na nurtujące nas pytania, a ta możliwość znowu uciekła. Postanowiliśmy jednak spróbować w innym terminie. Był nawet jeszcze wybór. Postanowiliśmy wyjechać do Czarnej Sędziszowskiej w diecezji rzeszowskiej. Tym razem wcześniej podpisaliśmy urlopy i zarezerwowaliśmy miejsca. Ale szykowanie i tak nie było prostą sprawą. Jeszcze nigdy tak opornie nie szło pakowanie rzeczy. Mieliśmy wyjechać w nocy ledwo udało się z samego rana. Na miejscu też nie było od razu tak dobrze. Chyba jedynie świadomość, że musimy tu być, bo sami przecież nie damy rady dalej, zatrzymała nas. I dziś możemy powiedzieć, że to Pan Bóg miał dla nas PLAN i On walczył o nas, żebyśmy znaleźli się właśnie w tym miejscu, właśnie w tym czasie. Oczywiście ten plan niekoniecznie był zbieżny z naszymi planami. II to czas wyjścia wyjścia ze starego życia, do nowego. Ale nie tylko takie zadanie postawił przed nami Bóg. A może te zmiany, które szykują się w naszym życiu to dalsza część tego co nas niewątpliwie zmieni. Czas tych rekolekcji podzieliłabym na dwie sfery, które dla nas toczyły się równolegle, zazębiały się, ale dotyczyły nieco innych przeżyć. Jedna to sprawy z którymi przyjechaliśmy. Druga, to sprawy, do których przyprowadził nas Pan Bóg. Wszystkie wydarzenia, wszystkie słowa, wszystkie postawy z którymi się zetknęliśmy miały na nas wpływ. Chyba jeszcze nigdy tak bardzo nie czuliśmy, że to wszystko co słyszymy, co widzimy, jest kierowane właśnie do nas. Niejedno słowo poszło w pięty. Sprawy oczywiste, które może nawet dostrzegamy w życiu codziennym przedstawione z perspektywy prawdziwej wiary wyglądają inaczej. A przecież mieliśmy się za osoby wierzące. Ale nasze codzienne krzyże były takie ciężkie. Tak dużo wiemy, tak dużo rozumiemy, ale co z tego teoria i praktyka nie idą w parze. To ksiądz moderator uświadomił nam, że schodząc z krzyża trafiamy prosto w paszczę smoka. Oddalając się od Boga gdzie możemy dojść? Alternatywą jest tylko szatan, ale co to za alternatywa. Czy jesteśmy gotowi zostać świętymi? Ciężko w paru słowach opisać wszystkie przemyślenia, zwłaszcza, że było ich tak wiele. A przy tych wszystkich przeżyciach duchowych jeszcze jeden sprawdzian. Na te same rekolekcje przyjechała osoba z dzieckiem, dla którego szukała rodziny zastępczej. Obydwoje słyszeliśmy już w dniu przyjazdu o sytuacji tej dziewczynki. Obydwoje, niezależnie od siebie zaczęliśmy myśleć nad tym tematem. Ale przecież jest tyle przeciw, tyle pytań. Mamy trójkę swoich dzieci. Czekają na nas ważne zadania. Czy damy radę przyjąć obce dziecko i wychowywać jak swoje? Czy nie skrzywdzimy jej? A wtedy Pan Bóg przypomniał nam Mojżesza, który też miał tyle 9

10 argumentów przeciw i dostał wszystko co było mu potrzebne. Wystarczyło tylko zaufać. Później wspólne rozmowy, dalsze wahania. Ale wystarczy zaufać. Ile razy w dyskusjach mądrowałam się na temat przyjmowania dzieci do rodziny, zwłaszcza w przypadku, gdy nie ma się swoich dzieci. Ile razy słyszałam: Jesteś taka mądra, bo masz swoje! Teraz podobne zadanie postawił nam Pan Bóg. Ile razy myślałam, co bym zrobiła, gdyby pojawiła się taka sytuacja. Ale zawsze te pytania pozostawały bez odpowiedzi, bo takiej sytuacji nie było. A teraz? Tysiące myśli, wątpliwości, pytania. I zaufanie. Bo jeżeli Bóg stawia zadanie, to daje na nie i siły i czas i wszystko co jest potrzebne. Wspaniałym świadectwem dla nas byli nasi synowie, którzy nie mieli takich wątpliwości. Gdy usłyszeli jaka jest sytuacja tego dziecka, od razu zapytali, czy nie może zamieszkać z nami. Ale to nie tylko ich słowa. Od tego momentu otoczyli ją opieką jak swoją własną siostrę. Ta decyzja, to dopiero początek. Nie wiemy co postanowi sąd, jak ułożą się sprawy. Ufamy Bogu i prosimy, byśmy właściwie odczytywali Jego wolę, byśmy potrafili dostrzegać ją w codzienności. Chcemy, żeby to co robimy było świadectwem dla innych, że trwanie przy Bogu to jedyny sposób na życie, choć pewnie nie jeden raz wyda nam się zbyt ciężki. Odczuliśmy, że rekolekcje są bardzo pomocne w budowaniu nowego siebie. To wszystko nie byłoby możliwe gdybyśmy nie wyruszyli na oazę na pustyni życia codziennego. Prosimy o modlitwę, byśmy wytrwali jak najdłużej zbierając owoce tych rekolekcji. Jola i Andrzej Często jesteśmy poddawani różnym próbom dnia codziennego. Dla nas DUŻYM wyzwaniem było podjęcie decyzji o uczestniczeniu w rekolekcjach. Byliśmy przekonani, że skoro przez cały rok pracujemy nie mając za dużo wolnego czasu dla dzieci, to chociaż w wakacje powinniśmy spędzić go z nimi jak najwięcej oddając im siebie bez ograniczeń. Szukaliśmy jakiegoś dziwnego usprawiedliwienia, żeby tylko wolny czas (tak bardzo należny po całym roku pracy) spędzić tak jak sami chcemy, a nie tak jak ktoś nam narzuci. Jednak podjęliśmy próbę i wysłaliśmy zgłoszenie chęci uczestniczenia w rekolekcjach w Ciężkowicach, i jesteśmy pod wielkim wrażeniem!!! Mówiono nam, że nikt nie jest na rekolekcjach przez przypadek my tak twierdziliśmy. Dzisiaj wiemy, że TAK MIAŁO BYĆ! Czas rekolekcji okazał się czasem, który spędziliśmy nie tylko na pogłębianiu wiedzy o domowym kościele, umacnianiu wiary, ale przede wszystkim okazał się czasem spędzonym mimo wszystko blisko z dziećmi i ze sobą wzajemnie. Wyjeżdżaliśmy odmienieni jacyś lepsi, bardziej mili, uprzejmi dla siebie i dla innych. Choć minęło już trochę czasu, dużo z tych zachowań nabytych podczas rekolekcji zostało w nas do dzisiaj i jesteśmy przekonani, że będziemy je pielęgnować każdego dnia. W tym miejscu chcielibyśmy bardzo podziękować osobom z naszego macierzystego kręgu za modlitwę w intencji naszego uczestnictwa w rekolekcjach bo dzięki Waszemu 10

11 wsparciu mogliśmy uczestniczyć i przeżyć coś niezwykłego. Dziękujemy również Renacie i Bogdanowi za tak mądrze i wspaniale przygotowane rekolekcje, diakoni za cierpliwość do dzieci i księdzu Józefowi za spokój i profesjonalizm. Jeszcze raz BARDZO DZIĘKUJEMY!!! CHWAŁA PANU!!!! Monika, Paweł, Marta i Adam Aktualności List kręgu centralnego List Kręgu Centralnego DK na rok formacyjny2010/2011 poświęcony jest znaczeniu zobowiązań i sposobowi dzielenia się nimi podczas spotkania kręgu DK. Zachęcamy wszystkie małżeństwa do wnikliwego przestudiowania treści listu, który został przekazany przez pary animatorskie, prosimy o poświęcenie przynajmniej jednego spotkania kręgu na omówienie go. Podsumowanie pracy rocznej Domowego Kościoła W dniach września 2010 roku w Przemyślu odbyło się Podsumowanie Pracy Rocznej Domowego Kościoła. W trakcie Podsumowania w sobotę 11 września odbyły się wybory nowej pary krajowej DK. Wybory przeprowadził moderator krajowy Domowego Kościoła ks. Andrzej Wachowicz w obecności delegata ds. Ruchu Światło-Życie bpa Adama Szala oraz moderatora generalnego Ruchu Światło- Życie ks. Adama Wodarczyka. Nowa para została wybrana w głosowaniu tajnym, w którym głosy oddali, zgodnie z Zasadami DK, obecni na podsumowaniu członkowie kręgu centralnego oraz pary diecezjalne. Nową parą krajową zostali wybrani Beata i Tomasz Strużanowscy z diecezji toruńskiej. Beata i Tomek od dwóch lat pełnili posługę pary filialnej w naszej filli. Wcześniej pełnili także posługę pary diecezjalnej w diecezji toruńskiej. Zaangażowani są także w redagowanie merytoryczne Listu, gdzie często można przeczytać ich artykuły. W zeszłym roku gościliśmy ich w naszej diecezji. Prosimy o modlitwę w intencji nowowybranej pary krajowej - o dary Ducha Św. potrzebne do pełnienia tej posługi. Marcin ORAR I st. W dniach r. przeżywaliśmy rekolekcje formacyjne ORAR I st. w Ciężkowicach (diec. tarnowska). Prowadził je Moderator ks. Józef Miciński oraz para moderatorska Renata i Bogdan Pietrowscy, diakonią muzyczną zajmowała się Karolina z pomocą Siostry Marcelii zaś w diakonii wychowawczej służyli: Kamila, Ania, Ola, Szymon, Szymon (powtórzenie imion nieprzypadkowe) i Bartek. Diakonię stanowiły również cztery małżeństwa animatorskie: Jola i Romek Wlazło, Ilona i Grzegorz Jabłońscy, Magda i Sławek Wiechowscy oraz Ewa i Andrzej Wawroń 11

12 Wielką radością jest, że uczestniczyło w tych rekolekcjach 26 małżeństw z czego nasza diecezja stanowiła 46 % :) poza tym uczestniczyli przedstawiciele 8 diecezji polskich i 1 z Anglii, była też spora bo 33 osobowa grupa dzieci. Mimo, że nasza grupa była dość liczna to bardzo szybko zawiązała się duchowa wspólnota. Dla wielu uczestników, były to pierwsze rekolekcje, jednak spokój ks. Józefa udzielał się wszystkim i z wielką radością uczestniczyli we wszystkich punktach dnia rekolekcyjnego. Rekolekcje były prawdziwie czasem Bożego działania w naszych sercach, wróciliśmy z nich umocnieni i wielu przypadkach odmienieni. Renata Polecamy Książki, które ukazały się nakładem Wydawnictwa Światło-Życie przybliżające nam hasło nowego roku formacyjnego Słuchać Pana. ks. Franciszek Blachnicki KTO MA USZY DO SŁUCHANIA Silouane-Serge Ponga SZTUKA ZAPAMIĘTYWANIA SŁOWA ks. Wojciech Danielski Pana mojego spotykam W SŁOWIE I W SAKRAMENCIE ks. Franciszek Blachnicki JEŚLI SIĘ NIE ODMIENICIE ks. Franciszek Blachnicki NAMIOT SPOTKANIA ks. Franciszek Blachnicki PANIE, NAUCZ NAS MODLIĆ SIĘ cz. I, cz. II Ogłoszenia Bardzo dziękujemy Diakonii Modlitwy za wytrwałą modlitwę na różańcu. Wszystkich prosimy o modlitwę za kapłanów oraz za naszą Wspólnotę zarówno w wymiarze kręgu, rejonu, diecezji jak i całego kraju. W listopadzie na spotkaniu kręgu filialnego zostanie wybrana nowa Para Filialna, już dziś prosimy Was o modlitwę, aby pary diecezjalne dokonały wyboru zgodnie z Wolą Bożą. 12

13 Lp IX X XI XII I II III IV V VI VII VIII 1 Szweda G. S. 2R 3R 4R 5R 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 2 Wasiluk T. 3R 4R 5R 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 3 Kurosad K. M 4R 5R 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch Ch 4 Pietrowscy R.B. 5R 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 5 Jędrzyńscy B.Z. 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś Stefanowicz H. 6 M. 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 7 Pomarańska E. 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 8 Lipnicka G. 4B 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 9 Woźnowski J. 5B 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 10 Pazdyka M. 1Ch 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 11 Rucińscy L.J. 2Ch 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 12 Bukowscy A.M 3Ch 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 13 Wlazło J. 4Ch 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 14 Czerwińska A. 5 Ch 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 1B 15 Kwaśny I. M. 1Ś 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 1B 2B Zajączkowscy T. 16 W. 2Ś 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 1B 2B 3B 17 Oberland H. 3Ś 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 1B 2B 3B 4B 18 Kmiecińscy M. I. 4Ś 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 1B 2B 3B 4B 5B 19 Jarosińska A. 5Ś 1R 2R 3R 4R 5R 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 20 Gresik M. P. 1R 2R 3R 4R 5R 1B 2B 3B 4B 5B 1Ch 2Ch 13

14 14