Informator PIELGRZYMA UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY. ukazuje się od 19 lat EGZEMPLARZ BEZPŁATNY

Transkrypt

1 Informator ukazuje się od 19 lat PIELGRZYMA WYDANIE OKOLICZNOŚCIOWE EGZEMPLARZ BEZPŁATNY nr 5 (222) 2015 r. // ISSN UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

2 2 Wniebowzięta Lud Boży od samego początku wierzy, że ciała Maryi nie ma na ziemi, bo przecież Ona mocą szczególnej łaski i ( ) mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, ( ) została zachowana jako nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego (z dogmatu o Niepokalanym Poczęciu), a zatem nie mogła ulec skażeniu, jakiemu podlegają ciała po grzechu pierworodnym. Jak jest w niebie? W niebie jest jak w Sercu Maryi! Dlaczego? Przecież istotą nieba jest obecność Boga, a w nieskażonym Sercu Maryi zawsze był obecny Pan Bóg, zawsze było pragnienie spełniania Jego Woli. Można by zadać pytanie, czy utrapienia ziemskiego pielgrzymowania, czy cierpienia, wynikające z pragnień ludzi zaciemnionych ich ziemskimi pragnieniami, nie zaćmiły szczęścia Maryi zjednoczonej ze Stwórcą, a potem z Jezusem, Jej Synem? Czy niezrozumienie wielu wydarzeń nie niszczy tego nieba? To jest oczywiście tajemnica. Dogmat o Niepokalanym Poczęciu nie wyklucza tego, że Maryja, jako człowiek, mogła razem z całym stworzeniem doświadczać skutków grzechu pierworodnego, ale przecież Jej Syn, Syn Boży właśnie dlatego przyjął ludzkie ciało, by zanieść nasze winy na krzyż. Dochodzimy do dziwnego wniosku istnienie grzechu jakoś musi współgrać z niebem; mówiąc po ludzku, Bóg też cierpi widząc, jak ludzie niszczą to, co On stworzył, przede wszystkim własną świętość. Wielu ludzi pyta, czy możliwe jest wieczne szczęście tych, którzy umarli w łasce uświęcającej, jeśli stamtąd widzą potępienie kogoś, kogo kochali? Ale przecież Bóg Stwórca od początku wie, kto lekceważy Jego Miłość i to nie zmienia Jego doskonałości, Jego chwały, Jego szczęścia. Trudne to tajemnice, dlatego nie powinniśmy od nich uciekać, dlatego warto je poznawać na tyle, na ile ogarną to nasze ograniczone umysły. Zbierając prawdy o Maryi można stwierdzić, że Jej obecność była wielkim darem Pana Boga, jest nadal tym darem. Każdy człowiek może z tego daru korzystać, rozważając życie Maryi. Spróbujmy sformułować modlitwę wynikającą z życia Matki Syna Bożego. Maryjo, która jako dziecko bawiłaś się z dziećmi skażonymi grzechem pierworodnym, pomóż nam zachować czystość serca, czystość intencji, gdy otacza nas niepokój, wątpliwość i cierpienie, pomóż Swą modlitwą wytrwać w jedności z Bogiem, gdy inni ulegają pokusom! Maryjo, którą otaczało niezrozumienie najbliższych, przez czas jakiś na pewno też niezrozumienie samego świętego Józefa, pomóż Swym wstawiennictwem zachować cierpliwość i wytrwałość pośród świata, który przypisuje nam złe zamiary, który nas nie rozumie! Maryjo, która byłaś zmuszona rodzić Swego Syna w poniżeniu i niegodnych warunkach, pomóż Swą modlitwą zachowywać godność, gdy nas poniżają! Maryjo, która musiałaś razem z Jezusem i ze świętym Józefem uciekać przed nienawiścią Heroda, pomóż Swym wstawiennictwem nie ulegać pokusom odwetu i nawet niechęci wobec wrogów! Maryjo, która cierpliwe pracowałaś w nazaretańskim domu, pomóż Swą modlitwą służyć tym, którym jesteśmy przez Pana Boga dani do pomocy! Maryjo, która z zapartym tchem słuchałaś każdego słowa Swego Syna, pomóż Swym przykładem z zapałem i gorliwością poznawać Słowa pozostawione przez Boga w Piśmie Świętym! Maryjo, która w najczystszy sposób cierpiałaś uczestnicząc w Męce Swego Syna, pomóż Swą modlitwą nie poddawać się pokusom buntu, zniechęcenia i rozpaczy! Maryjo, która pod krzyżem stałaś się z Woli Jezusa Chrystusa matką świętego Jana, a przez to każdego człowieka, pomóż nam Swoim matczynym wstawiennictwem w nieustannym przybliżaniu się do zbawienia! Żyć jak w niebie! Liturgia chrześcijańskiego Wschodu nazywała czasem Uroczystość Wniebowzięcia Maryi Małą Paschą. Pascha to przejście: najpierw anioła śmierci przez ziemię egipską, potem Izraelitów przez otchłań Morza Czerwonego, wreszcie przejście Jezusa Chrystusa ze śmierci do Życia. Tradycja Wschodu podkreśla, że Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem. Nie chodzi jednak o to, żeby człowiek stał się Bogiem w sensie dosłownym, ale o to, aby uczestniczył w naturze Boga, podobnie jak Bóg, który stał się człowiekiem, czyli Jezus Chrystus, nigdy nie przestał być Bogiem. Jeśli Bóg tak chciał, to znaczy, że jest to możliwe: Mamy uczestniczyć w naturze Boga! Maryja była zjednoczona z Bogiem zarówno wtedy, kiedy usypiała małego Jezusa w Egipcie czy w Nazarecie, była zjednoczona z Bogiem szyjąc ubranie dla siebie, Swego Męża czy Syna, przygotowując dla nich posiłek, sprzątając dom, pracując w ogródku. Tak często zapominamy o tym sposobie uświęcania swego czasu, samych siebie: pracować, sprzątać, myć, szyć i prasować jak dla Jezusa, pielęgnować chorych i przyjmować gości jakby się pielęgnowało czy gościło Jezusa. A gdy gościem jest ktoś dla nas niemiły? To można przypominać sobie, że każdy człowiek jest stworzony przez Boga i w każdym z nas jest Jego myśl. Można modlić się za tych, których spotykamy, którzy nas odwiedzają tak, by im samym przypominać, że jest w nich dobro, że są powołani przez Boga, że są zaproszeni do zbawienia. To jest misja Chrystusa, w której uczestniczyła i uczestniczy Maryja, w której każdy chrześcijanin może (i powinien) uczestniczyć. W ten sposób przybliżamy ludziom niebo, w ten sposób sprowadzamy niebo na ziemię, bo przecież w każdym ziarnie nadziei jest niebo! Za Maryją Wielu ludzi wybrało tę drogę. Trudno tu zapomnieć o świętym naszych czasów, czyli o Maksymilianie Kolbem. Nie jest przypadkiem, że został ochrzczony w kościele pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, trudno nie zauważyć, że zmarł w przeddzień tej uroczystości. Hasłem jego życia były słowa dla Niepo- pismo bezpłatne WYDAWCA: Agencja Reklamowa Wydawnictwo TA i TA, REDAKCJA: KRAKÓW, UL. ZAKOPIAŃSKA 176B/1, ADRES KORESPONDENCYJNY: Kraków 1, skr. pocztowa 159 tel , fax: (12) , e mail: pielgrzymkrakow@wp.pl REDAKTOR NACZELNY: Krzysztof Cyganik. Redakcja nie zwraca materiałów nie zamówionych i zastrzega sobie prawo skracania nadesłanych materiałów oraz zmiany tytułów. Redakcja nie odpowiada za treść reklam. Zdjęcie na pierwszej stronie: ks. Z. Pytel ISSN ZAPRASZAMY na portal Drogi Czytelniku, znajdziesz w nim aktualne wydania Informatora Pielgrzyma i Szlaku Wiary. Dostępne są także numery archiwalne. Zapraszamy do miłej lektury. Redakcja.

3 3 Z kolekty Mszy św. wigilijnej: Boże, Ty wejrzałeś na pokorę Najświętszej Maryi Panny i wyniosłeś Ją do godności Matki Twojego Jedynego Syna, a w dniu dzisiejszym uwieńczyłeś Ją najwyższą chwałą, spraw, abyśmy zbawieni przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, przez Jej prośby mogli wejść do wiecznej chwały. kalanej, powtarzane w różnych przypadkach, z połączeniu z przeróżnymi wyrażeniami. Jeśli chcielibyśmy zaprosić niebo do naszego życia, to nie musimy długo szukać przykładów: Maryja i Jej naśladowcy nas prowadzą. Nie trzeba myśleć, że niebo to brak trosk, że niebo zwalnia od wysiłku. Przecież Miłość jest najlepszą motywacją każdego trudu, Miłość, której źródłem jest Bóg, a pośrednikami Maryja i święci sprawia, że żaden wysiłek nie jest bezowocny, bo wysiłek, a nie sukces, czyni niebo na ziemi. Przecież mówimy cały czas o niebie na ziemi, to niebo eschatologiczne jest pełnym zjednoczeniem z Panem Bogiem, jest naszą nadzieją, a jak tam będzie zostawmy to Jemu KS. ZBIGNIEW KAPŁAŃSKI Z prefacji mszalnej przewidzianej na dzień Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny: Dzisiaj została wzięta do nieba Bogurodzica Dziewica. Ona pierwsza osiągnęła zbawienie i stała się wizerunkiem Kościoła w chwale, a dla pielgrzymującego ludu źródłem pociechy i znakiem nadziei. Nie chciałeś bowiem, aby skażenia w grobie doznała Dziewica, która wydała na świat Twojego Syna. NAJWAŻNIEJSZE PAPIESKIE WEZWANIE, NAJISTOTNIEJSZE ORĘDZIE! Wezwanie do modlitwy Trzeba się zawsze modlić, a nigdy nie ustawać (por. k 18,1), powiedział Pan Jezus. Módlcie się i kształtujcie poprzez modlitwę swoje życie. Nie samym chlebem żyje człowiek (Mt 4,4) i nie samą doczesnością, i nie tylko poprzez zaspakajanie doczesnych materialnych potrzeb, ambicji, pożądań, człowiek jest człowiekiem... Nie samym chlebem żyje człowiek, ale wszelkim słowem, które pochodzi z ust Bożych. Jeśli mamy żyć tym słowem, słowem Bożym, trzeba nie ustawać w modlitwie! Może to być nawet modlitwa bez słów. Niech z tego miejsca do Wszystkich, którzy mnie słuchają tutaj albo gdziekolwiek, przemówi proste i zasadnicze papieskie wezwanie do modlitwy. A jest to wezwanie najważniejsze. Najistotniejsze orędzie! Ojciec Święty Jan Paweł II, Kalwaria Zebrzydowska, 7 czerwca 1979 roku FOT. ARCHIWUM CALVARIANUM KALWARIA PAPIESKA

4 4 Tajemnica Wniebowzięcia U roczystość Wniebowzięcia w nauce Kościoła, w Piśmie Świętym, w tradycji liturgii i oprawie zwyczajów jest przebogata, głęboka i piękna... Chrześcijanie od samego początku byli przekonani, że skoro Jezus Chrystus odniósł zwycięstwo nad grzechem, śmiercią i zmartwychwstał więc i ciało Błogosławionej między Niewiastami Maryi, Tej, która dała Mu ciało i życie, nie mogło ulec śmierci i zostać w grobie. W Kościołach Wschodnich najczęściej spotykane nazwy: Zaśnięcie i Odpocznienie. Na Zachodzie: Przejście i Wniebowzięcie. Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny sięga swymi korzeniami VI wieku, co oznacza, że prawda ta, choć zdefiniowana uroczyście jako dogmat dopiero w 1950 roku, przez długie wieki żyła w pobożności wiernych. Dogmat o Wniebowzięciu Maryja została z ciałem i duszą wzięta do nieba. U niejednego to zdanie może wywołać wzruszenie ramion. Brzmi jakoś mitologicznie. Prawdę o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny ogłosił jako dogmat wiary papież Pius XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus: ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej. Orzeczenie to Ojciec święty wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych. Przekonanie o tym, że Pan Jezus nie pozostawił ciała swojej Matki na ziemi było powszechnie wyznawane w Kościele katolickim. Już w VI wieku cesarz Maurycy ( ) polecił obchodzić na Wschodzie w całym swoim państwie 15 sierpnia osobne święto dla uczczenia tej tajemnicy. Czy Maryja umarła? Bywają różne nazwy tej uroczystości: Wzięcie, Przejście, Zaśnięcie, Odpocznienie Maryi itp. Nie wszyscy Ojcowie Kościoła, zwłaszcza na Wschodzie, byli przekonani o fizycznej śmierci Matki Najświętszej. Dlatego także Pius XII w swojej Konstytucji Apostolskiej nie mówi nic o śmierci, a jedynie o chwalebnym uwielbieniu ciała Maryi i jego wniebowzięciu. Kościół nie rozstrzygnął zatem, czy Maryja umarła i potem została wzięta do nieba z ciałem i duszą, czy też przeszła do chwały nie umierając, lecz zasypiając, jak głosi wschodnia tradycja. Św. Piotr Damiani tak opisuje tajemnicę dnia Wniebowzięcia: Wielki to dzień i nad inne jakby jaśniejszy, w którym Dziewica królewska została wyniesiona do tronu Boga Ojca i posadzona na tronie. (...) Budzi ciekawość aniołów, którzy Ją pragną zobaczyć. Zbiera się cały zastęp aniołów, aby ujrzeć Królową, siedzącą po prawicy Pana Mocy w szacie złocistej w ciele zawsze niepokalanym. Pisarze kościelni podkreślają, że skoro Matka Chrystusowa była poczęta bez grzechu, skoro Bóg obdarzył Ją przywilejem Niepokalanego Poczęcia, to nie podlegała prawu śmierci. Śmierć bowiem jest skutkiem grzechu pierworodnego. Ponadto nie wypadało, aby ciało, z którego Chrystus wziął swoją ludzką naturę, miało podlegać rozkładowi. Chrystus, którego ciało Bóg zachował od zepsucia, mógł zachować od skażenia także ciało swojej Matki. Wreszcie tajemnica zmartwychwstania i wniebowzięcia jest przewidziana dla wszystkich ludzi, dlatego nie sprzeciwia się rozumowi, aby Chrystus dla swojej Rodzicielki przyspieszył ten dzień. Matka Boża Zielna W polskiej (i nie tylko) tradycji święto 15 sierpnia zwane jest również świętem Matki Bożej Zielnej. Na pamiątkę podania głoszącego, że Apostołowie zamiast ciała Maryi znaleźli kwiaty, poświęca się kwiaty, zioła i kłosy zbóż. Lud wierzy, że zioła poświęcone w tym dniu za pośrednictwem Maryi otrzymują moc leczniczą i chronią od chorób i zarazy. Rolnicy tego dnia dziękują Bogu za plony ziemi i ziarno, które zebrali z pól. Wokół uroczystości Wniebowzięcia powstało wiele zwyczajów związanych z poświęconymi w ten dzień bukietami ze świeżych ziół, które miały zabezpieczać przed wieloma chorobami i klęskami. Wierzono, że przez poświęcenie rośliny nabierają mocy ochronnej i leczniczej. Zbierano je z pól, łąk, lasów nie własnych, lecz cudzych, co miało potęgować ich moc. Nie zbierano roślin z miedzy, miejsca niczyjego, gdzie czyhało zło. Dodawano je do pierwszego zboża siewnego. Wkładano także zioła do trumny, bo jak wierzono ich zapach umożliwiał umarłym przejście do bram niebios. Poświęcone bukiety, jak gromnice, miały ochronić gospodarstwo, domostwa, przed niszczycielskim działaniem ognia, piorunem. Podczas burzy palono zioła, a dym chronił dom przed pożarem, powodzią, gwałtowną wichurą. Po poświęceniu, jak wracano z kościoła, część bukietów zostawiano na zagonach kapusty i ziemniaków, by ochroniły je przed powodzią, gniciem, szkodnikami. Święto Matki Bożej Zielnej to także czas dożynkowej wdzięczności Bogu za zebrane plony. Cud nad Wisłą Dzień Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ma w Polsce także patriotyczne odniesienia. W roku 1920 wojska bolszewickie zalewały ziemie polskie. 15 sierpnia Armia Czerwona stanęła u wrót Warszawy. Zagrożona została niepodległość Polski. Żołnierze polscy wraz z całym narodem przygotowywali się do ostatecznej walki. Obrona Ojczyzny była także obroną wiary. Znano bolszewicką bezbożność: niszczenie świątyń, mordowanie duchownych. 15 sierpnia w Uroczystość Matki Bożej Zielnej nastąpił zasadniczy zwrot w wojnie polsko sowieckiej. Wiara i wysiłek polskich żołnierzy zmusiły bolszewików do odwrotu, który 15 sierpnia przerodził się w paniczną ucieczkę. To, co się wtedy wydarzyło nazwano Cudem nad Wisłą. Zrodziło się przekonanie, że zwycięstwo przyszło za wstawiennictwem Matki Bożej. Po zwycięskiej wojnie z bolszewikami, dzień 15 sierpnia ogłoszono Świętem Polskiego Żołnierza. Po II wojnie światowej święto to zostało zniesione. Dziś znowu 15 sierpnia jest świętem narodowym. Wniebowzięcie w sztuce Motyw Zaśnięcia Matki Bożej jest częstym tematem w sztuce. W bazylice w Starej Wsi koło Brzozowa znajduje się słynący łaskami barokowy obraz, przedstawiający Zaśnięcie Najświętszej Maryi Panny. Najbardziej jednak znanym ołtarzem Zaśnięcia Maryi jest ołtarz Wita Stwosza w Kościele Mariackim w Krakowie, genialne dzieło i pomnik średniowiecznego snycerstwa. Artysta ukazał Maryję zasypiającą w otoczeniu Apostołów, wniebowziętą i ukoronowaną. W ikonografii scena Wniebowzięcia Maryi należy do bardzo często przedstawianych (Fra Angelico, Giotto, Raffael, Tycjan; rzeźbiarze: Liberale da Verona, Michał Pacher, Wit Stwosz). Pod opiekę Maryi Wniebowziętej oddał Węgry król św. Stefan, a Francję król Ludwik XIII. W ciągu wieków powstało 8 zakonów pod tym wezwaniem: 1 męski (asumpcjoniści Augustianie od Wniebowzięcia) i 7 żeńskich. SABINA MIODOŃSKA

5 Ciśnienie na Życie dla Pielgrzymów 5 Już 14 i 15 sierpnia w Częstochowie w namiotach kampanii Ciśnienie na Życie, będzie można bezpłatnie zmierzyć ciśnienie tętnicze krwi oraz zbadać wiek serca. Na wszystkich chętnych w godzinach 9:00 18:00 na Placu Biegańskiego będzie czekać wykwalifikowany personel medyczny, który dokona pomiarów i udzieli porad z zakresu chorób układu krążenia. Podczas uroczystości zwieńczających wędrówkę na Jasną Górę organizatorzy kampanii Ciśnienie na życie już trzeci rok z rzędu będą wspierać pielgrzymów. Pomiary wykonywane będą przez dwa dni 14 i 15 sierpnia, w namiotach kampanii na Pl. Biegańskiego. Na wszystkich chętnych będzie czekać wykwalifikowany personel medyczny, który bezpłatnie zmierzy ciśnienie tętnicze krwi i zbada wiek serca uczestników wędrówki. Wiek serca pomaga określić innowacyjna aplikacja, przygotowana specjalnie na potrzeby kampanii, która pozwala stwierdzić, czy u pacjenta istnieje zwiększone ryzyko zachorowania na zawał serca lub udar mózgu. Występuje ono wtedy, gdy obliczony wiek serca jest wyższy od wieku metrykalnego. Dobra wiadomość wiek serca można obniżyć! Może to uczynić każdy, kto zmieni styl życia na bardziej zdrowy oraz w razie potrzeby będzie skutecznie leczył nadciśnienie tętnicze, cukrzycę czy hipercholesterolemię. Obniżeniu wieku serca sprzyja pozbycie się otyłości poprzez stosowanie zdrowej diety i zwiększenie aktywności fizycznej oraz rzucenie palenia. Twój wiek serca jest wyższy od metrykalnego? Spróbuj go obniżyć! Bądź pod stałą opieką lekarza i codziennie zmieniaj złe nawyki Spędzaj aktywnie czas (umiarkowany wysiłek) minimum 4 razy w tygodniu po 30 minut. Pamiętaj, że nie każda forma ćwiczeń jest wskazana dla wszystkich osób, dlatego warto skonsultować się z lekarzem lub trenerem Zrezygnuj z palenia papierosów lub nie zaczynaj ich palić wypalanie paczki papierosów dziennie zwiększa ryzyko zawału serca aż 4 krotnie Regularnie kontroluj ciśnienie tętnicze krwi, glukozę i cholesterol. W razie zaobserwowania nieprawidłowości bądź pod stałą opieką lekarza Jeżeli lekarz przepisze Ci leki, przyjmuj je według zalecanych dawek Jedz mniej potraw zawierających tłuszcze zwierzęce, sól i cholesterol. Wzbogać dietę o warzywa i owoce Jeśli leczysz się już kardiologicznie, stosuj się do zaleceń lekarza prowadzącego Prawidłowa wartość ciśnienia tętniczego powinna mieścić się w przedziale pomiędzy 120/80 139/89 milimetrów słupa rtęci (mm Hg). Osoby, u których występują odchylenia od tych wskaźników powinny regularnie konsultować swój stan zdrowia z lekarzem. Istotnym czynnikiem warunkującym skuteczną prewencję i dobrą kontrolę nadciśnienia tętniczego w populacji pozostaje wiedza na temat zagrożeń związanych z chorobą, a podstawowym elementem jest znajomość własnego ciśnienia tętniczego. Wczesne rozpoznanie podwyższonej wartości ciśnienia tętniczego umożliwia modyfi kację stylu życia, która może opóźnić lub zapobiec wystąpieniu nadciśnienia oraz pozwolić na opóźnienie lub nawet uniknięcie farmakoterapii mówi prof. Tomasz Zdrojewski z katedry Nadciśnienia Tętniczego i Diabetologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, członek Rady Ekspertów kampanii Ciśnienie na Życie. Warunki pogodowe oraz wysiłek fizyczny, który towarzyszy pielgrzymom w czasie ich wędrówki, często wpływają niekorzystnie na wysokość ciśnienia tętniczego. Ponieważ w utrzymaniu prawidłowych wartości ciśnienia krwi istotny jest odpowiedni poziom nawodnienia organizmu, pielgrzymi, którzy zgłoszą się do stoiska Ciśnienie na Życie, otrzymają butelkę wody mineralnej. Bezpłatne pomiary ciśnienia tętniczego krwi oraz wieku serca będą odbywać się 14 i 15 sierpnia w godzinach 9:00 18:00 w namiotach kampanii Ciśnienie na życie na Pl. Biegańskiego w Częstochowie.

6 6 J eśli każdy ze świętych miałby otrzymać jakiś określający go przydomek, św. Maksymilianowi Marii Kolbemu z powodzeniem można by było dodać po nazwisku słówko waleczny, odważny lub mężny. Był bowiem prawdziwym Bożym wojownikiem rycerzem w służbie Boga i Najświętszej Maryi Panny, Szaleńcem Niepokalanej. Chciał być świętym jak największym i takim się stał. W tym roku obchodzimy 74. Rocznicę Jego śmierci. Jako dwunastolatek Rajmund Kolbe (bo imię Maksymilian przyjął dopiero w nowicjacie zakonnym) doznał objawienia. W kościele w Pabianicach ukazała mu się Matka Boża. W rękach trzymała dwie korony białą (symbolizującą życie w czystości) i czerwoną (oznaczającą męczeństwo). Spytała, czy je chce. Chciał. Obie. Zdobyć świat dla Chrystusa Różnych ludzi Bóg wzywa do realizacji różnych zadań. Jedni mają smykałkę do leczenia ludzi, inni pomagają im jako mechanicy samochodowi. Jedni zakładają rodziny, inni żyją samotnie lub zostają duchownymi. Sęk w tym, żeby właściwie rozpoznać, do czego powołał nas Bóg. Rajmund poczuł powołanie zakonne. I z całą pewnością się nie pomylił. W 1912 r. już jako Maksymilian udał się do Rzymu, by zdobyć wyższe wykształcenie i zostać kapłanem. Pięć lat później był tam świadkiem wielkiej antykościelnej, masońskiej demonstracji. Pretekstem do niej była 400. rocznica buntu Marcina Lutra. Demonstrujący powiewali czarną chorągwią, na której Lucyfer deptał św. Michała Archanioła. Głęboko wierzący Maks odczuł to tak, jakby ktoś wymierzył mu siarczysty policzek albo go opluł. Atakowano Kościół, Matkę Bożą, Chrystusa i ich anielskiego sługę wszystko, co tak bardzo kochał. Wychwalano Szatana największego wroga Boga i człowieka. Maks stał się zażartym wrogiem idei, które za tym stały, a z drugiej strony żałował ludzi masonów i ateistów, którzy byli ich głosicielami. Intensywnie myślał o tym, jakby się przeciwstawić tym antykościelnym wybrykom, jak zwalczyć siły ciemności. Jako Boży wojownik nie mógł pozostać obojętnym. I wymyślił: Militia Immaculatae Rycerstwo Niepokalanej. Zdobyć cały świat dla Chrystusa przez Niepokalaną napisał o celu Rycerstwa, które rozrosło się dziś w sieć 14 sierpnia wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego Święty na Maksa! zrzeszającą ok. 4 miliony ludzi na całym świecie. Modlitwa i medaliki Maks był człowiekiem Kościoła oraz naśladowcą Chrystusa i w tym duchu postępował zwalczał zgubne poglądy a nie ludzi. Tych, ze wszystkich sił starał się nawrócić. Ale do wrogów Kościoła strzelał! Kulkami! Nie, nie chodzi jednak wcale o pociski z broni palnej. Kulkami nazywał... Cudowne Medaliki, wybite na podstawie maryjnych objawień, jakich w XIX w. doznała francuska zakonnica Katarzyna Labouré. No i może strzelał to też za dużo powiedziane po prostu rozdawał je wszystkim, których spotykał. Do ich noszenia zobowiązał także swoich Rycerzy. Drugim rodzajem stosowanej przezeń broni była... modlitwa. Maks dobrze znał jej skuteczność. Wiedział, że Bóg wysłuchuje ludzkich modlitw i uważał je za nieodzowny warunek odrodzenia i życia każdej duszy. Dlatego członkom Rycerstwa nakazał codzienne odmawianie krótkiej modlitwy czyli aktu strzelistego. Masymilian wynalazca! Walczący o sprawę Bożą wojownik stara się być jak najskuteczniejszy. Takim był też św. Maksymilian. Był otwarty na wszelkie techniczne nowinki, które pozwalałyby mu dotrzeć z Dobrą Nowiną do możliwie najszerszego kręgu odbiorców. Ba! Sam był wynalazcą. Już jako młody chłopak wymyślał telegrafy i urządzenia do zapisu dźwięku. Interesował się matematyka i fizyką, fortyfikacjami i taktyką wojskową. Niepokalanów prawdziwe miasto Niepokalanej, które zbudował już jako dojrzały człowiek uczynił wielkim centrum medialnym. W nowoczesnej klasztornej drukarni powstawało nawet milion egzemplarzy Małego Dziennika. Założył radio, poważnie myślał o telewizji (w 1938 r. w Berlinie uczestniczył w pierwszym pokazie telewizyjnym) i studiu filmowym, został krótkofalowcem o znaku SP3RN. Żeby jak najszybciej docierać z gazetami do czytelników, planował budowę lotniska. Każdy środek, każdy ostatni wynalazek... niech będzie wykorzystany w służbie ewangelizacji powtarzał. Dziś jego dzieło Rycerz Niepokalanej ukazuje się w 20 językach na całym świecie. Zarzucano często Ojcu Maksymilianowi, że był nierealnym marzycielem. Tymczasem mimo szokujących i zaskakujących pomysłów i idei był to człowiek niezwykle trzeźwo myślący, realista, człowiek czynu; wyprzedzał tylko swoją epokę o sto lat swoim myśleniem i dążeniami mówiono o o. Kolbem. Nawet w kosmos I tak było w istocie. Po to, by ewangelizować i nawracać, poleciałby chyba nawet w kosmos. I na dodatek własnym statkiem kosmicznym. Kiedy był klerykiem w Rzymie, opracował plany budowy odrzutowego etereoplanu. Wysłał wtedy nawet pełen matematycznych obliczeń, wykresów i rysunków artykuł do włoskiego pisma naukowego Scienza per tutti. Jak twierdzą znawcy, był to ponoć dość dobrze przemyślany wynalazek. Szkoda, że nikt się nim wtedy na poważnie nie zajął. Być może dziś w gazetach zamiast: Wahadłowiec»Endeavour«wystartował w ostatnią misję czytalibyśmy, że Etereoplan»Kolbe XXI«wraca z misji (sic!) na Marsie. Podróż do Japonii Wiele podróżował. Pewnego dnia jechał pociągiem z kilkoma skośnookimi osobnikami. Chciał nawiązać z nimi rozmowę, ale nie mógł znaleźć wspólnego języka (w sensie dosłownym). Wreszcie jakoś się dogadali. Okazało się, że współpasażerowie byli Japończykami i nie wiedzieli nic o Jezusie. Jak to? To w Japonii nic o Nim nie wiedzą? pomyślał Maks. Trzeba to naprawić postanowił. Jakże wielkiej determinacji, natężenia woli i zwykłego fizycznego wysiłku wymagało rozpoczęcie japońskiej misji. Komu dzisiaj chciało by się coś takiego? Nie da się powiedziałoby wielu. Ale żaden ludzki wysiłek nie był w stanie odstręczyć naszego bohatera od woli budowania Królestwa Niepokalanej i szerzenia orędzia Ewangelii. Wiedział, że jeśli tylko jest to sprawa Boża na pewno się powiedzie. Owocem tej wojowniczej determinacji była podróż do Japonii w 1930 r., założenie działającego do dziś klasztoru w Nagasaki, Małego Seminarium, rozpoczęcie wydawania japońskiego Rycerza Niepokalanej i wiele nawróceń na katolicyzm. Prawdziwy zwycięzca I ostatni akt niezwykłego życia o. Maksymiliana. Akt, który dokonał się w fabryce śmierci w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Dla Niemców, którzy stworzyli jak powiedział Jan Paweł II system pogardy i nienawiści człowieka i tego, co Boskie w człowieku więźniowie byli niczym, bydłem, numerami. Byli jednak tacy, którzy nie dali się zmieszać z błotem. Co więcej swoją postawą pokazali, co tak naprawdę znaczy być człowiekiem dzieckiem samego Boga. Maks był jednym z nich. I nawet kimś więcej. Bo trzeba było naprawdę niezwykłej odwagi, walecznego serca i wielkiej wiary, by wyjść przed szereg i oddać życie za współwięźnia ojca rodziny Franciszka Gajowniczka. Trzeba było dobrze przemyśleć słowa Jezusa: nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje odda za przyjaciół swoich (J 15, 13). Swoim heroicznym czynem o. Kolbe pokazał niemieckim oprawcom, gdzie znajduje się źródło owego prawdziwego nadczłowieczeństwa, że to nie rasa ma tu znaczenie, ale życie z Bogiem i w Bogu, nie nienawiść lecz miłość. I choć pożegnał się z życiem, a oni żyli nadal, to nie oni, ale on okazał się zwycięzcą! (HB)

7 Powołanie POMAGANIE 7 Jeszcze 5 lat temu uważałam że od życia należy mi się wszystko, a cały świat powinien kręcić się wokół mnie... Atrakcyjna, inteligentna, wykształcona dobrze znałam swoją wartość. Całe życie z zacięciem broniłam swej niezależności tocząc walkę o swoje tak wtedy pojmowane szczęście. Rodzice włożyli wiele trudu i finansów w moje wykształcenie, starania te były opłacalne. Od 18 roku życia zaczęłam staż w dobrze prosperującym koncernie, a co za tym idzie szybko poszłam na swoje. Częste wyjazdy służbowe i wakacyjne, robienie kariery nie sprzyjały założeniu rodziny. Dumnym rodzicom wystarczały pocztówki z pięknych zakątków świata, upominki i pieniądze, które im wysyłałam. Po śmierci ojca, mama strasznie podupadła na zdrowiu czuła się coraz gorzej o czym dowiadywałam się od ciotek, kuzynek nigdy od niej samej. W wieku 70 lat złamała biodro i pierwszy raz w życiu prosiła o pomoc została przykuta do łóżka na kilka dobrych tygodni. Nie bez złości wzięłam urlop w pracy i przeprowadziłam się do domu rodzinnego na 2 tygodnie taki był przewidywany okres rekonwalescencji. Pierwszy raz od kilkunastu lat spędziłam tyle czasu w domu a czas ten zupełnie odbiegał od sporadycznych przyjazdów na weekend. Zderzenie z rzeczywistością było bardzo bolesne. Mama już nie była tą uśmiechniętą, radosną, zdrową kobietą w średnim wieku, która na każdy problem miała po kilka rozwiązań, a humor nie opuszczał jej nigdy. Na łóżku leżała smutna, schorowana, zdana na moją łaskę staruszka, z której oczu biła tęsknota.. Wiedziałam, że mama podupada na zdrowiu, chodzi do lekarzy, ale nie przypuszczałam że jej największą bolączką jest samotność. Podczas jej rekonwalescencji zdałam sobie sprawę, jak trudno jest w pewnym wieku dalej żyć i jak dotychczasowe życie może stracić sens.. Jak można poczuć się opuszczonym i samotnym nawet mając rodzinę! Ciągle dręczyło mnie pytanie, jak to się mogło stać, że zapomniałam o własnej mamie, a przez wir codziennego życia stałam się zwykłą egoistką. Tak naprawdę zapomniałam o wszystkim, co w życiu najważniejsze o innych ludziach, uczuciach, najbliższych. Powrót do zdrowia i pełnej sprawności fizycznej trwał dłużej niż prognozowano, nie obyło się bez powikłań. Opieka mamą, prowadzenie domu, zajmowało mnie bez reszty ale jednocześnie znajdywałam czas na wiele innych rzeczy, na które wcześniej go nie miałam. Mama jest osobą religijną moje drogi z Bogiem rozeszły się kilkanaście lat temu. Teraz, po części by sprawić radość mamie chodziłam do kościoła, odmawiałam z nią różaniec, słuchałyśmy audycji religijnych, a coraz częściej modliłam się o jej zdrowie, przepraszając za swe próżne dotychczasowe życie. Obiecałam sobie, iż jeśli mama wróci do zdrowia coś w nim zmienię na dobre! Zdecydowałam wypowiedzieć umowę w firmie wiedziałam, że szef nie przedłuży mi urlopu, a jednocześnie zdawałam sobie sprawę, że ta praca wyrobiła we mnie egoizm i zupełnie zaburzyła wartości. Czułam, że przez tę opiekę nad mamą, coś się we mnie zmieniło, obudziło. Byłam spokojna, szczęśliwa, doceniona... czułam, że uśmiech i szczęście malujące się każdego dnia na pełnej zmarszczek twarzy dają mi więcej satysfakcji niż comiesięczny przelew bankowy. Po kilku tygodniach mama wróciła do zdrowia, oraz pełnej sprawności fizycznej nie potrzebowała już pomocy. Wspólnie zastanawiałyśmy się, jak teraz ułożyć moje sprawy przede wszystkim związane z pracą. Wtedy mama powiedziała byłaś wspaniałą opiekunką ale pora wracać do pracy. I właśnie w tej chwili doszło do mnie, że właśnie to chcę robić chcę być opiekunką! Chcę pomagać starszym ludziom żyć i na nowo rozbudzać ich chęć do życia! Po kilku dniach od mojej decyzji, postanowiłam poszukać ofert pracy w charakterze opiekunki osób starszych. Miałam już kilka tygodni doświadczenia, ale przede wszystkim świadomość co w tej pracy jest najważniejsze moje serce było na nią gotowe. Chęć pomocy stała się moją misją tak wielu ludziom mogłam pomóc. Ofert było sporo najczęściej dotyczyły wyjazdów zagranicznych. Pomyślałam: dlaczego nie? W końcu mama była już zdrowa a wyjazdy gwarantowały mi życie na tym samym poziome co do tej pory. Ofert, firm było setki ze starej mnie pozostało jeszcze przekonanie, Nr tel kom iż im dłuższą tradycję ma firma tym mocniej można jej zaufać. Zadzwoniłam do jednej z firm w Bytomiu 10 lat tradycji najdłużej na rynku, dobre referencje wzbudziły moje zainteresowanie. Atrakcyjne warunki finansowe przypieczętowały moją decyzję. zostałam opiekunką osób starszych w Niemczech! 2 miesiące spędzam z Ralfem 89 letnim staruszkiem, który jest dla mnie jak ojciec. Patrząc na niego myślę sobie, że może przynajmniej tak zrekompensuję nieobecność w domu podczas choroby mojego ojca. Łączą nas relacje prawie rodzinne pomagam mu w codziennych czynnościach, zastępuję poniekąd córkę która mieszka we Francji i przyjeżdża do niego jedynie na odwiedziny. Mobilizuję go do życia, dbam by spotykał się ze swoimi sąsiadami, znajomymi, codziennie odwiedzamy na cmentarzu jego zmarłą żonę której niestety nie poznałam. Obserwuję, jak ten staruszek się otwiera, jak na nowo układa plany na każdy dzień. 2 miesiące spędzam z moją mamą nadrabiam zaległości w domu, chociaż przyznam, że nawet wtedy tęsknie za Ralfem moją nową rodziną. Bycie opiekunką to nie praca to styl życia! Pogodziłam swoje życie z rodziną, pasją i powołaniem, które w końcu odnalazłam. Czuję się spełniona, czuję że jestem lepszym człowiekiem. Każdy ma w życiu swoje powołanie i nic nie daje większej radości i szczęścia niż poczucie spełnienia, świadomość bycia dobrym człowiekiem i podążania właściwą drogą przeznaczenia. MARIA Z BYTOMIA

8 8 Uroczystość NMP Częstochowskiej Kobieta o największym sercu Dzień 26 sierpnia od 1904 roku jest świętem, o którego ustanowienie zabiegał błogosławiony Honorat Koźmiński, który wokół Królowej Polski starał się jednoczyć nasz naród. Od roku 1931, na mocy decyzji Ojca Świętego Piusa XI, jest to uroczystość obchodzona w całej Polsce. Jak w 1979 roku Jan Paweł II powiedział: Przyzwyczaili się Polacy przybywać na Jasną Górę, aby mówić o wszystkim swojej Matce. Pielgrzymują pieszo i na rowerach, na rolkach i autokarami, aby zanurzyć się w sercu Matki. W tym sercu zmieści się każdy... Jan Lechoń napisał przed laty: Która perły masz od królów, złoto od rycerzy, W którą wierzy nawet taki, który w nic nie wierzy, Która widzisz z nas każdego cudnymi oczami, Matko Boska Częstochowska, zmiłuj się nad nami! (wiersz Matka Boska Częstochowska ) Przypatrzymy się słowom, jakie wypowiedzieli pielgrzymi jasnogórscy, posłuchajmy ich z uwagą, by zrozumieć, jak ważne to miejsce, jak ważna to Osoba. Wypowiedzi, w większości zebrane w tym roku na Wałach jasnogórskich, podzieliłem na trzy grupy: umocnieni, zadziwieni, prowadzeni. Umocnieni Zawarliśmy ślub w dniu Wniebowzięcia, ponad 35 lat temu. Od tego czasu każdego roku w tym dniu gromadzimy się z rodziną na Mszy świętej w naszym parafialnym kościele, tam gdzie ślubowaliśmy Panu Bogu, że wspólnie będziemy iść do zbawienia, a na 26 sierpnia przychodzimy lub przyjeżdżamy tutaj, by przed Cudownym Obrazem dziękować i prosić. Dziękowaliśmy za każde nasze dziecko (lekarze mówili rok po ślubie, że nie mogę mieć dzieci) i za ich sukcesy Teraz już czwórka z nich ma własne rodziny, są szczęśliwi i wiedzą, że najważniejszą sprawą w małżeństwie jest pomaganie sobie w drodze do zbawienia. Piąty, ostatni, jest jeszcze z nami, za rok będzie zdawał maturę Wiemy, że dzięki wierze, którą bez naszych zasług dostaliśmy od Pana Boga, jesteśmy szczęśliwi mimo wielu trudnych przeżyć, jesteśmy pewni, że w tym pielgrzymowaniu wytrwamy, bo ona nas podtrzymuje. Małgorzata i Bernard Tutaj przyjeżdżałam, a potem przychodziłam z rodzicami, choć mieszkamy na Pomorzu. Tutaj usłyszałam, że mimo wielu chłopców, jakich lubię i jacy mnie otaczają, mam poślubić Jedynego, Niepowtarzalnego. Skoro Mateczka mi to oznajmiła, to jej powierzam swoje powołanie, staram się tu być każdego miesiąca, najczęściej z jakąś grupą, czasem uda się znaleźć czas na pielgrzymowanie w samotności. Patrząc w oczy Maryi widzę w nich osoby, którym mam służyć, a pracowałam już w domu dziecka, w domu samotnej matki, pracowałam z osobami sędziwymi, jestem pielęgniarką. Tu zawsze znajduję umocnienie, nawet gdy nie wiem, jak komuś pomóc, to wracam z pewnością, że wytrwałym Maryja zawsze wyprosi rozwiązanie trudnych spraw. Zawsze, prędzej czy później, udaje mi się pomóc osobom, które do mnie się zwracały. siostra Adriana, 27 lat powołania Zadziwieni Od kiedy na Jasnej Górze odnalazłem sens życia, to wiem, że Pan Bóg nieustannie na każdego czeka, a Maryja pomaga mu znaleźć dobrą chwilę, kiedy przemówi do człowieka Moje życie zmieniło się kilkanaście lat temu; zdałem maturę, zrobiłem prawo jazdy i podjąłem pracę jako kierowca. Któregoś dnia zadzwonił do mnie proboszcz naszej parafii zna naszą rodzinę, bo każdy z naszej czwórki był w swoim czasie ministrantem. Zaproponował zawiezienie na Jasną Górę sześciorga chorych z działającego w naszej parafii domu FOT ARCH. SANKTUARIUM JASNA GÓRA

9 9 dla niepełnosprawnych. Miałem jechać służbowym busem, proboszcz obiecał, że za dzień pracy mi zapłaci. Miałem w pracy wolne, zgodziłem się bez trudności. Każdej z osób, jakie ze mną jechały, trzeba było pomóc w przedostaniu się przed cudowny Obraz, dzięki temu widziałem twarze moich podopiecznych Na każdej z nich dostrzegłem bez trudu przemianę, jakąś ulgę, potem siłę. Patrząc na te twarze zatęskniłem za taką prostą, ale wielką wiarą. Prosiłem o odświeżenie mojej zastygłej wiary. Choć jeszcze nie zdążyłem wejść w jakieś większe zło, ale wiedziałem, że to tylko sprawa czasu, może nadarzającej się okazji. Wtedy zrozumiałem, że chcę żyć dla Boga. Po trzech latach znalazłem żonę, też wśród tych niepełnosprawnych, jest najukochańszą osobą w moim życiu, wspólnie pomagamy innym potrzebującym, oboje pracujemy w tym domu. Gdy po latach dowiedziałem się, że to moja mama zasugerowała proboszczowi, aby poprosił mnie o pomoc w transporcie, to wcale nie miałem pretensji przeciwnie, do dzisiaj jestem jej wdzięczny za to, że wypatrzyła zagrożenie czyhające na mnie, że znalazła sposób na to, abym przyjechał do Maryi Jasnogórskiej i bym tu znalazł szczęście. Wojtek, 37 lat Szczyciłem się swoją zuchwałością, byłem dumny z własnej arogancji. Każdego księdza, który uczył mnie religii, doprowadzałem do smutku, bo na każdej lekcji zadawałem takie pytania, które mieszały kolegom. Do tego musiałem się dobrze przygotować, stąd znałem dość dobrze Pismo Święte i nauczanie Kościoła. Wiem teraz, że Pan Bóg ma niezwykłe poczucie humoru Kiedyś przyjechałem do Częstochowy, aby przywieźć ojca, który o to prosił. Zatrzymałem się na parkingu i wcale nie miałem zamiaru wchodzić na teren klasztoru, umówiłem się z ojcem na konkretną godzinę powrotu. Zaciekawiła mnie jednak grupa młodych żołnierzy, którzy przyjechali autokarem, nawet nie wiem po co. Wyglądali jednak tak okazale, że wszedłem za nimi do Kaplicy Cudownego Obrazu, by z prostej ciekawości dowiedzieć się, co oni tu robią. Tam jednak moja uwaga skierowała się na słowa homilii, jaką do grupy pielgrzymów wypowiadał towarzyszący im zakonnik. Mówił o niezgłębionych planach Pana Boga i Opatrzności, która nas nigdy nie opuszcza.. I wtedy właśnie zaczęły mi się przypominać złośliwości, jakie przygotowywałem w swoim czasie na lekcje religii w liceum, tylko tamte cytaty i fragmenty teologii teraz widziałem zupełnie inaczej układała mi się z tego prosta droga do Boga. Tam zobaczyłem, że Słowa Objawienia długo dojrzewają, ale zawsze zrobią swoje Nawróciłem się przypominając sobie słowa, których kiedyś uczyłem się, aby zamieszać w wierze! Na szczęście było to pół roku przed ślubem Teraz z żoną, która jest drugim, po nawróceniu, Bożym Darem, wychowujemy dzieci tak, by zawsze kochały Boga, Syna Bożego i Jego Matkę. Duch Święty pomaga nam, by nigdy nie przymuszać do wiary wiemy doskonale, że nasz przykład modlitwy i zgodnego życia jest najlepszym świadectwem dla dzieci. Marek, 34 lata Prowadzeni Trzy lata po święceniach czułem się niezrozumiany przez przełożonych, lekceważony przez młodzież, pozostawiony przez własną rodzinę, która jak mówili nie chciała się wtrącać do mojego życia. Przyjechałem na Jasną Górę, bo nie chciałem odchodzić, ale już nie widziałem innej możliwości. Liczyłem na to, że tutaj znajdę pomoc. Tak się też stało. Najpierw się uspokoiłem, sprawiło to spojrzenie Matki. Potem zatrzymałem się na adoracji tam nabrałem odwagi. Potem włączyłem się do koncelebry, akurat Mszę świętą organizowano ma Szczycie. Zobaczyłem kilkaset tysięcy ludzi i wieczorem wróciłem do parafii. Następnego dnia poszedłem do biskupa i od tego czasu wiem, że jestem na swoim miejscu, jestem potrzebny Panu Bogu i wiem, gdzie kierować słabych i wątpiących. ksiądz Robert, 42 lata Kilka razy traciłem pracę i zawsze po powrocie z Jasnej Góry dochodziła do mnie jakaś nowa szansa. Miałem też ogromne pokusy wobec wierności małżeńskiej. Od kilku lat żona dba o to, byśmy co najmniej raz w roku tutaj przyjeżdżali. Maryja czuwa, pomaga, prowadzi. Andrzej, 18 lat po ślubie Zebrał KS. ZBIGNIEW KAPŁAŃSKI

10 10 Pytania o spowiedź, o radykalizm i modlitwę Jeden z moich przyjaciół proboszcz podmiejskiej parafii, osiągnął moim zdaniem sukces: ma na tyle dobry kontakt ze swymi parafianami, że gdy zajdzie taka potrzeba pytają go o sprawy wiary. Czasem spotyka się z nimi sam, niekiedy zaprasza znajomych. Pewnej niedzieli zadzwonił do mnie i zaprosił na spotkanie, odbyło się ono kilkanaście dni później w przestronnej salce parafialnej. Pani pełniąca funkcję sekretarza parafialnego robiła notatki, z których za jej pozwoleniem skorzystałem relacjonując przebieg tego spotkania. To oczywiście tylko krótki fragment naszej rozmowy. Pytania o spowiedź Bardzo często jest dla mnie problemem sprawa zadośćuczynienia za popełnione grzechy. Jasne jest, że gdy coś bym ukradł, to mam zwrócić, ale jeśli skłamię psując czyjąś opinię? Czy mam usilnie odkręcać kłamstwo i je publicznie odwołać? Czy to nie będzie niepotrzebne zamieszanie i rozdmuchiwanie tematu? A gdy przez zaniedbanie zapomnę o wstrzemięźliwości w piątek, to mam w jakiś inny dzień zachować dodatkowo taką samą wstrzemięźliwość? (mężczyzna 43 lata) Zasada jest prosta jesteśmy zobowiązani do zadośćuczynienia na miarę możliwości. Nie wolno jednak zbyt łatwo się zwalniać, by nie umniejszać wagi tego warunku ważności sakramentu. Jednak każdą sytuację należy oceniać według roztropności. W temacie oczerniania i plotek formalnie należy odwołać kłamstwa wypowiedziane na czyjś temat, ale niekiedy większym złem będzie wracanie do sprawy. Wnioskiem jednocześnie będzie szukanie dobra w danym człowieku i podjęcie próby budowania jego dobrej opinii. Ogromny problem mają osoby, które popełniły grzechy nieodwracalne, takim przykładem może być aborcja. Wiem, że wiele takich osób podejmuje potem wielokrotnie duchową adopcję, włącza się w działanie uświadamiające społeczeństwo, że jest to straszna zbrodnia, często tacy ludzie ofiarnie pomagają w domach samotnej matki, a także rodzinom wielodzietnym. Grzechem, jaki sumienie przypomina latami jest zaniechanie, z którego wynikło, że ktoś bliski umarł bez pojednania z Panem Bogiem jedyną radą jest wówczas systematyczna modlitwa o zbawienie tej osoby. Zadośćuczynieniem za zaniedbanie piątkowej wstrzemięźliwości jest po prostu podjęcie podobnego ograniczenia w innym wybranym dniu. Nasz syn przygotowuje się do bierzmowania, wiemy jednak, że chodzi systematycznie na prowadzone w parafii nauki, to jednak nie spowiada się od kilkunastu miesięcy. Czy wolno mu przystąpić do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej? Czy mamy poinformować kapłana odpowiedzialnego za to przygotowanie o tej sytuacji? (małżeństwo z dwudziestoletnim stażem). Troska o zbawienie syna jest na pewno ponad naturalnym odruchem chronienia go przed trudnymi sytuacjami. Czasem trzeba go chronić przed nim samym, jeśli tego wymagają okoliczności. Radzę podjąć działanie w dwóch kierunkach: podjąć rozmowę z zainteresowanym i podsunąć temat księdzu w parafii. Jest wielce prawdopodobne, że kapłani zdają sobie sprawę z takich problemów, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by podejmując rodzicielską odpowiedzialność zachęcić do jednoznacznego postawienia problemu. Na pewno nie powinien przyjąć bierzmowania człowiek, który regularnie się nie spowiada. FOT. ARCH. CALVARIANUM KALWARIA PAPIESKA

11 11 Może najlepszym rozwiązaniem jest świadectwo najbliższych wskazujące na to, że rodzice, dziadkowie i inni bliscy korzystają duchowo z regularnej spowiedzi Pytania o radykalizm Nasi dalecy krewni wyrzucili z domu córkę, która zaszła w ciążę. Wielokrotnie upominaliśmy ich mówiąc, że to nie jest zgodne z wolą Bożą: nie wolno popierać grzechu, ale trzeba pomagać ludziom, zwłaszcza najbliższym, w wychodzeniu z sytuacji, w które zabrnęli przez własną nieroztropność. Czy oni dobrze postąpili? Jak ustrzec własne dzieci od popełnienia takich grzechów, które utrudniają ich przyszłe życie? (małżeństwo, oboje wykładowcy wyższej uczelni). Oczywiście pierwszą zasadą jest miłość, czyli szukanie odpowiedzi, jak postąpiłby Pan Jezus, jakiej rady udzieliłby, gdyby można Mu osobiście zadać takie pytanie. Trzeba jednocześnie przyznać, że taka sytuacja jest rodzajem wychowawczej porażki, jednak wyrzucając dziecko rodzice dodają do swoich zaniedbań jeszcze jedną winę. Pan Jezus nikogo nie odrzucał, zawsze wychodził z pomocą. Nie da się z zewnątrz podsunąć najlepszego rozwiązania. Na pewno jednak trzeba spróbować stworzyć sytuację, w której taka osoba będzie mogła otoczyć miłością dziecko w swoim łonie, sytuację, w której zechce przekreślić własny grzech ofiarną miłością. A jak uchronić swoich podopiecznych przed uleganiem złu? Historia uczy, że przez własny przykład. Mało kto będzie szukał atrakcji grzechu, gdy będzie widział szczęśliwe twarze swoich opiekunów żyjących według woli Bożej. Niewiele pomogą mądre nauki, gdy rodzice czy dziadkowie sami pogubili się w życiu. Zawsze pozostaje modlitwa, ale na pewno dobro trzeba wybrać z własnej woli, nie da się skutecznie przymusić do dobra. Znajomi pytali, jak reagować na widoczne grzechy kapłanów. W ich parafii jest taka trudna sytuacja (małżeństwo 35 lat po ślubie). Na początku jednak mieć pewność, by nie spowodować strasznego zła przez przyjmowanie niesprawdzonych pomówień. Potem już Ewangelia podsuwa rozwiązania: najpierw trzeba upomnieć grzeszących. Jeśli to nie pomoże Pan Jezus każe poinformować Kościół. Niestety, czasem trzeba zorganizować niewielką delegację, która podejmując odpowiedzialność za Wspólnotę Ludu Bożego uda się do biskupa, by Pasterz zdawał sobie sprawę z zaistniałej sytuacji. Biskup nie ma swoich wywiadowców, a przecież, by rządzić, musi znać prawdę. Pytania o modlitwę Nasz bratanek jest gorącym zwolennikiem mszy sprawowanych według rytu trydenckiego. Jednak naszym zdaniem postępuje nieprawidłowo zachowując się na naszych mszach według tamtego rytu. Czy mamy rację? (małżonkowie, właściciele rodzinnej firmy). Jeśli kapłan ma sprawować Liturgię według jakiegoś rytu, to musi się dobrze przygotować, wyrazem posłuszeństwa jest trzymanie się zasad przewidzianych przez władzę kościelną. To samo dotyczy wiernych uczestnicząc w Mszy świętej sprawowanej w odnowionym, posoborowym rycie mamy obowiązek przestrzegać zasad podanych w Mszale Rzymskim. Nasza rodzina jest wielopokoleniowa: wynikają stąd dyskusje związane z wieloma tematami codzienności. Ostatnio przy wspólnym niedzielnym obiedzie, do którego zasiadło 16 osób o rozpiętości wieku od pięciu do dziewięćdziesięciu lat podjęliśmy temat modlitwy. Najstarszy, nasz dziadek, mówił wiele o modlitwie graniczącej z mistycznym pojmowaniem rzeczywistości, nasi rodzice byli zwolennikami tradycyjnego pacierza, my jesteśmy przyzwyczajeni do Liturgii Godzin i modlitwy we wspólnocie neokatechumenalnej, a dzieci uwielbiają śpiew i modlitwę językami. Jak to pogodzić? Kto ma rację? A może wszyscy? Rację rzeczywiście ma każdy. Sprawdzonym kryterium modlitwy jest wzrost miłości w codziennym życiu, a sprawa formy jest co najmniej drugorzędna. Pacierz to zbiór najważniejszych treści wiary, trzeba go znać, ale istotą modlitwy nie są słowa, tylko postawa serca i wytrwałość. Jest jeszcze hierarchia modlitw: od Mszy świętej, poprzez Liturgię Godzin, poprzez adorację Najświętszego Sakramentu, różaniec i lekturę Pisma Świętego aż po modlitwy wypowiadane z czystego serca ludzkiego. KS. ZBIGNIEW KAPŁAŃSKI Pomagaj sobie! HERBATKA FIX DLA JELIT Suplement diety* 20 szt x 2g HERBATKA FIX DIABETEX Z MORWĄ Suplement diety* 20 szt. x 1,5g HERBATKA FIX NA CHOLESTEROL Suplement diety* 20 szt x 2g HERBATKA FIX DLA TRZUSTKI Suplement diety* 20 szt x 2g HERBATKA FIX DLA NEREK ziołowo-owocowa 20 szt x 2g HERBATKA FIX NA TRAWIENIE Suplement diety* 20 szt x 2g HERBATKA FIX DLA ŻOŁĄDKA Suplement diety* 20 szt x 2g HERBATKA FIX DLA WĄTROBY Suplement diety* 20 szt x 2g HERBATKA FIX PERYSTALTYKA owocowo-ziołowa 20 szt x 2g * Suplementy diety nie mogą być stosowane jako substytut zróżnicowanej diety. Zalecany jest zrównoważony sposób żywienia i zdrowy tryb życia. KZZ Herbapol w Krakowie SA, ul. Chałupnika 14, Kraków tel , fax herbapol@herbapol.krakow.pl

12 12 Każdy człowiek ma prawo do życia! Każde poczęte dziecko także! Procedura in vitro to procedura śmierci i kalectwa! Umiera ponad 90 procent poczętych tą metodą dzieci! Więcej informacji na: aktualności na: Prawda o procedurze in vitro W ostatnim czasie Rząd RP opracował i skierował do Sejmu projekt ustawy o leczeniu niepłodności, którego celem jest legalizacja procedury in vitro w naszym kraju. W sytuacji, gdy ogromna większość mediów publicznych i komercyjnych bezkrytycznie ten projekt popiera i przemilcza głosy etyków, naukowców i lekarzy wyrażających jednoznaczny sprzeciw wobec tego projektu, czujemy się w obowiązku przywołać i przypomnieć najważniejsze fakty na ten temat. Życie każdego człowieka rozpoczyna się w chwili jego poczęcia i od tego momentu powinno być bezwzględnie chronione, a godność tej nowej istoty ludzkiej szanowana. Rządowy projekt ustawy ogranicza się do zalegalizowania procedury in vitro, która nie jest procedurą leczniczą. In vitro nie leczy niepłodności: żadna kobieta, żaden mężczyzna, żadna para ludzka nie została wyleczona z niepłodności tą metodą. Tak więc już sama nazwa rządowego projektu wprowadza w błąd opinię publiczną, powielając medyczne kłamstwo. In vitro jest jedynie techniką sztucznego wytwarzania ludzi, co gwałci zarówno godność pary ludzkiej, jak i poczętego dziecka. In vitro stanowi wielkie zagrożenie życia i zdrowia poczynanych tą metodą dzieci, nie jest też obojętne dla zdrowia matek. Ze statystyk światowych placówek in vitro wynika, że tylko kilku procentom poczętych tą metodą dzieci dane jest się urodzić. Oznacza to, że statystycznie ceną urodzenia jednego żywego dziecka jest śmierć średnio 10 innych dzieci, jego rodzeństwa. Związane jest to z tym, że w trakcie procedury in vitro, kilkakrotnie dokonuje się selekcji ludzi na kolejnych etapach ich życia zarodkowego i płodowego. Spośród kilku kilkunastu powołanych do życia istot ludzkich wybiera się 2 4 i przenosi do macicy. Reszta zarodków ludzkich obumiera lub jest mrożona; na całym świecie i w Polsce miliony zamrożonych ludzkich embrionów czeka na powolną śmierć! Kolejnej selekcji dokonuje się po ewentualnym zagnieżdżeniu się więcej niż jednego zarodka w macicy wtedy 1 lub 2 zostają przy życiu, a pozostałe są zabijane poprzez aborcję. W procedurę in vitro nierozłącznie wpisana jest procedura śmierci Według danych brytyjskiego Departamentu Zdrowia z 3 milionów 800 tysięcy poczętych in vitro dzieci w latach urodziło się żywych tylko 122 tysiące dzieci, czyli niespełna 3,21 procent poczętych tą metodą istot ludzkich. Innym powodem, dla którego nie można się zgodzić na in vitro, jest fakt, że wszystkie dzieci poczęte tą metodą należą do grupy podwyższonego ryzyka jeśli chodzi o śmiertelność około i po porodową oraz zapadalność na różne choroby, szczególnie wrodzone i genetycznie uwarunkowane. I tak, w porównaniu do dzieci poczętych naturalnie, wśród dzieci poczętych in vitro, stwierdzono: 4 razy więcej martwych urodzeń, 2 razy wyższą śmiertelność noworodków, istotne zwiększenie częstości występowania wad wrodzonych i nowotworów np.: 2 4 razy częstszy rozszczep wargi i podniebienia, 4 5 razy częstsze zarośnięcie przełyku, 1,5 raza częstsze porażenie mózgowe, 2 3 razy częstsze hospitalizacje i różnego typu zabiegi operacyjne do 3. roku życia dziecka.

13 13 Eksperci wskazują też na negatywne skutki zdrowotne i moralne dla rodziców, zwłaszcza matki. Do najczęściej wskazywanych należą: zwiększone ryzyko zachorowania na raka jajnika i sutka, możliwość wystąpienia zespołu hiperstymulacji jajników. U obojga potencjalnych rodziców może wytworzyć się przekonanie, że dla osiągnięcia własnego celu wolno zgodzić się na zabicie swoich dzieci i narażać je na szkody zdrowotne. W grudniu ubiegłego roku Sejm RP jednomyślnie przyjął uchwałę ustanawiającą rok 2015 Rokiem Jana Pawła II. Uzasadnione jest więc przypomnienie Jego nauczania odnośnie sztucznej prokreacji. W encyklice Evangelium vitae w rozdziale Aktualne zagrożenia życia ludzkiego nasz wielki Rodak wymienia obok przerywania ciąży Także różne techniki sztucznej reprodukcji, które wydają się służyć życiu i często są stosowane z tą intencją, w rzeczywistości stwarzają możliwość nowych zamachów na życie. Są one nie do przyjęcia z punktu widzenia moralnego, ponieważ oddzielają prokreację od prawdziwie ludzkiego kontekstu aktu małżeńskiego, a ponadto stosujący te techniki do dziś notują wysoki procent niepowodzeń: dotyczy to nie tyle samego momentu zapłodnienia, ile następnej fazy rozwoju embrionu wystawionego na ryzyko rychłej śmierci. Ponadto w wielu przypadkach wytwarza się większą liczbę embrionów, niż to jest konieczne dla przeniesienia któregoś z nich do łona matki, a następnie te tak zwane embriony nadliczbowe są zabijane lub wykorzystywane w badaniach naukowych, które mają rzekomo służyć postępowi nauki i medycyny, a w rzeczywistości redukują życie ludzkie jedynie do roli materiału biologicznego, którym można swobodnie dysponować (EV n. 14). Należy też podkreślić, że procedura in vitro narusza zapisy polskiej Konstytucji i Kodeksu Karnego. Konstytucja zapewnia: FOT. Art. 30. Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Art. 38. Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia. Art. 40. Nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu. (...) Kodeks Karny w art. 157a mówi: 1. Kto powoduje uszkodzenie ciała dziecka poczętego lub rozstrój zdrowia zagrażający jego życiu, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W rządowym projekcie nawet nie wspomina się o nowoczesnej, etycznej, szanującej życie i godność poczętych dzieci i ich rodziców metodzie pomocy bezdzietnym małżonkom jaką jest naprotechnologia. Naprotechnologia diagnozuje i leczy bezpłodną parę małżeńską, nie wykazując żadnych skutków ubocznych i wątpliwości etycznych. Jest też wielokrotnie tańsza w stosowaniu niż procedura in vitro. Dlatego powinniśmy dążyć do wyeliminowania antyludzkiej, szkodliwej zdrowotnie i głęboko nieetycznej metody, jaką jest in vitro, a promować i finansować naprotechnologię. dr med. Wanda Terlecka prezes Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy Polskich; dr Paweł Wosicki prezes Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia; dr inż. Antoni Zięba prezes Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka Prosimy o wysyłanie listów, i, faksów i telefonowanie do posłów ze swoich okręgów, aby zablokowali rządowy projekt ustawy o in vitro a wspierali naprotechnologię etyczną, efektywną i tańszą formę pomocy niepłodnym małżeństwom. Więcej o procedurze in vitro na stronach internetowych: www. pro-life.pl i Zapraszamy do regularnego korzystania z serwisu internetowego: Materiał edukacyjny Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka

14 14

15 15 Polskie Stowarzyszenie Obroñców ycia Cz³owieka ul. Krowoderska 24/1, Kraków Polskie Stowarzyszenie Obroñców ycia Cz³owieka ul. Krowoderska 24/ Kraków Wp³ata daru na obronê ycia cz³owieka. Wp³ata daru na obronê ycia cz³owieka.

16 16

17 Jan Paweł II o rodzinie 17 Modlitwa za rodzinę Boże, od którego pochodzi wszelkie ojcostwo w niebie i na ziemi. Ojcze, który jesteś Miłością i Życiem, spraw, aby każda ludzka rodzina na ziemi przez Twojego Syna, Jezusa Chrystusa, narodzonego z Niewiasty, i przez Ducha Świętego stawała się prawdziwym przybytkiem życia i miłości dla coraz to nowych pokoleń. Spraw, aby Twoja łaska kierowała myśli i uczynki małżonków ku dobru ich własnych rodzin i wszystkich rodzin na świecie. Spraw, aby młode pokolenie znajdowało w rodzinach mocne oparcie dla swojego człowieczeństwa i jego rozwoju w prawdzie i miłości. Spraw, aby miłość umacniana łaska Sakramentu Małżeństwa okazywała się mocniejsza od wszystkich słabości i kryzysów, przez jakie przechodzą nasze rodziny. Spraw wreszcie błagamy Cię o to za pośrednictwem Świętej Rodziny z Nazaretu ażeby Kościół wśród wszystkich narodów ziemi mógł owocnie spełniać swe posłannictwo w rodzinach i poprzez rodziny. Przez Chrystusa Pana naszego, który jest Drogą, Prawdą i Życiem na wieki wieków. Amen. W swej najgłębszej rzeczywistości miłość jest istotowo darem, a miłość małżeńska, prowadząc małżonków do wzajemnego poznania, które czyni z nich jedno ciało, nie wyczerpuje się wśród nich dwojga, gdy uzdalnia ich do największego oddania, dzięki któremu stają się współpracownikami Boga, udzielając daru życia nowej osobie ludzkiej. W ten sposób małżonkowie, oddając się sobie, wydają z siebie nową rzeczywistość dziecko, żywe odbicie ich miłości, trwały znak jedności małżeńskiej oraz żywą i nierozłączną syntezę ojcostwa i macierzyństwa. Stawszy się rodzicami, małżonkowie otrzymują od Boga dar nowej odpowiedzialności. Ich miłość rodzicielska ma się stać dla dzieci widzialnym znakiem tej samej miłości Boga, od której bierze nazwę wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi. Wraz z poczęciem nowego człowieka, wraz z jego urodzeniem, rodzice stają prawdziwie wobec wielkiej tajemnicy. Nowa ludzka istota jest tak jak oni sami powołana do istnienia osobowego, jest powołana do życia w prawdzie i miłości. Powołanie zaś otwiera się nie tylko na całą doczesność. Otwiera się ono na wieczność w Boga. Jest to ten wymiar genealogii osoby, który ostatecznie odsłonił nam Chrystus, rzucając światło Ewangelii na ludzkie życie i umieranie, a przez to również na znaczenie ludzkiej rodziny. Małżeństwo i rodzina chrześcijańska budują Kościół. W rodzinie bowiem osoba ludzka nie tylko rodzi się stopniowo, poprzez wychowanie, wprowadzana jest we wspólnotę ludzką, ale także poprzez odrodzenie chrzcielne i wychowanie w wierze wprowadzana jest w rodzinę Bożą, jaką jest Kościół. Małżeństwo bowiem nie jest wyrokiem jakiegoś przypadku lub owocem ewolucji ślepych sił przyrody: Bóg Stwórca ustanowił je mądrze i opatrznościowo w tym celu, aby urzeczywistniać w ludziach swój plan miłości. Dlatego małżonkowie poprzez wzajemne oddanie się sobie, im tylko właściwe i wyłączne, dążą do takiej wspólnoty osób, aby doskonaląc się w niej wzajemnie, współpracować równocześnie z Bogiem w wydawaniu na świat i wychowywaniu nowych ludzi. Dla ochrzczonych zaś małżeństwo nabiera godności sakramentalnego znaku łaski, ponieważ wyraża związek Chrystusa z Kościołem. Od pewnego czasu instytucja rodziny narażona jest na nieustanne ataki. Zamachy te są tym bardziej niebezpieczne i podstępne, że polegają na negacji niezastąpionej wartości rodziny opartej na małżeństwie. Proponuje się nawet fałszywe alternatywy dla rodziny i żąda się ich uznania przez prawodawstwo. Kiedy jednak prawa, które winny służyć rodzinie jako podstawowemu dobru społeczeństwa, zwracają się przeciw niej, stają się niebezpiecznym czynnikiem destrukcji. Jedynym źródłem miłości małżeńskiej jest Jezus Chrystus, nieustannie obecny w sakramencie małżeństwa. Tak wielki jest ten sakrament! I małżonkowie mogą być pewni, że wraz z nim otrzymują siłę płynącą od Boga oraz łaskę, która będzie im towarzyszyła przez całe życie; tę rękojmię daje im wiara. Oby nigdy nie zaprzestali czerpać z tego źródła, które wytryska z nich samych. Poprzez modlitwę we wspólnocie rodzin zapraszamy Chrystusa, aby był pośrodku nas: FOT. ARCHIWUM CALVARIANUM małżonków, rodziców i dzieci. Z całego serca zachęcam was usilnie, aby wasze domy były miejscami modlitwy; domami, w których rodziny pogodnie żyją w obecności Boga; domami, które dzielą się z bliźnimi gościnnością, modlitwą i oddawaniem chwały Bogu. Poprzez modlitwę we wspólnocie rodzin zapraszamy Chrystusa, aby był pośrodku nas: małżonków, rodziców i dzieci. Modlitwa rodziców, jako modlitwa wspólnoty chrześcijańskiej, staje się dla dzieci wtajemniczeniem w poszukiwanie Boga i słuchanie jego wezwań. Świadectwo życia odnajduje wówczas całą swą wartość. Zakłada ono, że dzieci uczą się w rodzinie, jako prawidłowej konsekwencji modlitwy, patrzenia na świat w sposób chrześcijański, zgodnie z Ewangelią. Czcij ojca i matkę powiada czwarte przykazanie Boże. Ale żeby dzieci mogły czcić swoich rodziców, muszą być uważane i przyjmowane jako dar Boga. Tak, każde dziecko jest darem Boga. Dar to trudny niekiedy do przyjęcia, ale zawsze dar bezcenny. Bóg obdarzył was, rodzice, szczególnym powołaniem. By zachować życie ludzkie na ziemi, powołał do istnienia społeczność rodzinną. To wy jesteście pierwszymi stróżami i opiekunami życia jeszcze nie narodzonego, ale już poczętego. Przyjmujcie dar życia jako największą łaskę Boga, jako Jego błogosławieństwo dla rodziny, dla narodu i Kościoła. Zwracam się do wszystkich ojców i matek mojej Ojczyzny i całego świata, do wszystkich ludzi bez wyjątku: każdy człowiek poczęty w łonie matki ma prawo do życia! Życie ludzkie jest święte. Nikt w żadnej sytuacji nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego zniszczenia niewinnej istoty ludzkiej. Bóg sam jest Panem życia Człowieka, ukształtowanego na Jego obraz i podobieństwo. Życie ludzkie ma zatem charakter święty i nienaruszalny, w którym odzwierciedla się nienaruszalność samego Stwórcy. Jesteśmy przekonani, że bez instytucji rodziny społeczeństwo nie może się rozwijać, a to z tego prostego powodu, że rodzi się ono w rodzinie i z niej czerpie swą spójność. Wobec procesu degradacji kulturowej i społecznej oraz szerzących się plag, takich jak przemoc, narkomania, zorganizowana przestępczość któż może bardziej przyczynić się do zapobiegania im i odrodzenia, niż rodzina zjednoczona, zdrowa i zaangażowana społecznie. Takie rodziny kształtują społeczne cnoty solidarności, gościnności, lojalności, szacunku dla drugiego człowieka i jego godności. W Kościele i w społeczeństwie nadeszła teraz epoka rodziny, która jest powołana do odegrania pierwszoplanowej roli w dziele nowej ewangelizacji. Moralna i duchowa odnowa ludzkiej rodziny jako całości musi być zakorzeniona w autentycznej odnowie poszczególnych rodzin. Rodzina Bogiem silna, staje się siłą człowieka i całego narodu. Nie sposób inaczej zrozumieć człowieka, jak w tej wspólnocie jaką jest naród.

18 18 Rodzina Bogiem silna R odzina zajmuje pierwsze miejsce w wychowaniu ludzkim i chrześcijańskim, a rodzice są pierwszymi i głównymi wychowawcami, których niełatwo zastąpić. Jest to ich prawo naturalne, gdyż oni dali życie swym dzieciom. Jest to także najlepszy sposób zapewnienia harmonijnego wychowania ze względu na niepowtarzalny charakter relacji rodzice dzieci oraz atmosferę uczuciową i poczucie bezpieczeństwa, jakie mogą stworzyć rodzice promieniujący miłością. Jan Paweł II podczas swojej czwar tej pielgrzymki do Polski powiedział: Każde dziecko jest darem Boga. Dar to trudny niekiedy do przyjęcia ale zawsze dar bezcenny. Dziecko zmienia życie małżeństwa i rodziny: kobieta staje się matką, mężczyzna ojcem. Zmienia się środowisko ich życia. Jest w nim więcej niepokoju, troski, zabiegania i zmęczenia. Ale dziecko sprawia również, że miłość rodziców dojrzewa. Wszystkie plany, spotkania, praca stają się mniej ważne: bo jest dziecko! Rodzina z Nazaretu W Starym Testamencie wychowanie przez trzy pierwsze lata życia należało do matki. Potem chłopcy przechodzili pod opiekę ojca, a dziewczynki nadal pozostawały przy matce przygotowując się do roli żony i rodzicielki. Synowie uczyli się mądrości, która FOT. ARCHIWUM miała wyrażać się w umiejętnościach zawodowych, społecznych i patriotycznych. Nie zapominano o wychowaniu religijnym. Dobre wychowanie łączyło się z surowością i konsekwencją rodziców, która zawsze owocowała dobrem w dorosłym życiu dziecka. Dom rodzinny to ostoja i miejsce rozwoju pierwotnego Kościoła. Wokół ognisk domowych rozwijało się życie religijne pierwszych chrześcijan. Dzieci żyły na co dzień umiłowaniem Boga i bliźniego. Najpiękniejszym wzorem miłości w rodzinie jest Rodzina z Nazaretu. Jan Paweł II zwracał uwagę na ich doświadczenia i wzajemne relacje, które mogą być inspiracją dla współczesnych rodzin do pokonywania codziennych trosk. Święta Rodzina z Nazaretu jest podstawowym wzorem i przykładem dla rodzin chrześcijańskich. Ta wyjątkowa Rodzina, która wiodła ciche życie, doświadczyła ubóstwa, prześladowań, wygnania, która wielbiła Boga w sposób nieporównywalnie wzniosły i czysty, jest dla wszystkich rodzin przykładem wierności codziennym obowiązkom, wielkodusznego otwarcia się na potrzeby innych w radosnym wypełnianiu planu Bożego. We wspólnocie z Bogiem Budując chrześcijańską rodzinę opartą na ewangelicznych wskazaniach, natrafimy na wiele przeszkód i przeciwności, które musimy świadomie przezwyciężyć i pokonać dla dobra i szczęścia dzieci. Jeśli nasi rodzice prowadzili dom po chrześcijańsku, a ich małżeństwo było zbudowane na zasadach miłości i wierności, wtedy będziemy się starali te dobre wzorce przenieść do własnego życia. Częściej jednak ludzie wynoszą z domu rodzinnego negatywne przykłady, które będą świadomie i nieświadomie powielać we własnej rodzinie i we własnym małżeństwie czy życiu. Współczesna rodzina narażona jest na różnorodne wpływy, które nie zawsze pozytywnie oddziaływają na dzieci. Wielką mądrością, wrażliwością, otwartością i miłością muszą wykazać się rodzice, którzy pragną by ich dzieci stworzyły w przyszłości takie rodziny, w których obecne będą: zaufanie, wierność, przyjaźń i wiara w Boga. Katechizm Kościoła Katolickiego następująco definiuje rodzinę: Rodzina chrześcijańska jest komunią osób, znakiem i obrazem komunii Ojca i Syna w Duchu Świętym. Jej działanie w dziedzinie prokreacji i wychowania jest odbiciem stwórczego dzieła Ojca. Jest ona wezwana do uczestnictwa w modlitwie i ofierze Chrystusa. Codzienna modlitwa i czytanie słowa Bożego umacniają w niej miłość. Rodzina chrześcijańska jest powołana do ewangelizacji i misji (KKK 2205). Definicja ta wskazuje jak ważną rolę w wychowaniu dziecka odgrywa rodzina, w wychowaniu nie tylko do życia w społeczeństwie, ale przede wszystkim do życia we wspólnocie z Bogiem. Pierwsi wychowawcy Przeważająca część społeczeństwa uznaje szczególną i niezastąpioną rolę rodziców w pierwszym Rekolekcje z Postem Daniela wg dr Ewy Dąbrowskiej w Archidiecezjalnym Domu Rekolekcyjnym im. Św. Urszuli Ledóchowskiej w Zaborówcu k. Włoszakowic * Rekolekcje pogłębione przez post warzywny jako droga do zdrowia fizycznego i duchowego ZAPRASZAMY: - udręczonych problemami zdrowotnymi (choroby serca, krążenia, nadciśnienie, otyłość, cukrzyca, rzs, choroby zwyrodnieniowe stawów, schorzenia układu pokarmowego, grzybica, niska odporność i wiele innych) - zainteresowanych profilaktyką zdrowia, racjonalnym żywieniem i roztropnym stylem życia - potrzebujących odpoczynku, wyciszenia, pomocy duchowej - pragnących przeżyć post w atmosferze radości - oczekujących na spotkanie z Bogiem przebaczającym i uzdrawiającym PEŁNA INFORMACJA I ZAPISY okresie wychowania. Dlatego należy starać się pomóc rodzicom w dobrym wypełnieniu tego trudnego zadania wychowawczego. Nie wystarczy tu bowiem dobra wola ani nawet miłość. Za łaską Bożą rodzice powinni przyswoić sobie umiejętność w tym zakresie umacniając najpierw swe przekonania religijno moralne, dając przykład, wymieniając doświadczenia między sobą i z innymi rodzicami, z pedagogami, z kapłanami. Chodzi o to, żeby przysposobić dzieci i młodzież do oceny wartości moralnych wedle prawidłowego sumienia i do przyjmowania owych wartości przez osobisty wybór, a również do doskonalszego poznawania i miłowania Boga. To wyrabianie ich rozumu, woli, ich wiary jest pewną sztuką. Atmosferę rodzinną powinny kształtować: zaufanie, dialog, stanowczość, właściwie rozumiane poszanowanie rodzącej się wolności. Wszystko to są czynniki tel. (61) , , , zaborowiec@op.pl Terminy w 2015r

19 19 ułatwiające stopniowe wprowadzenie w kontakt z Bogiem i wytworzenie nawyków, które zdobiąc już dziecko przygotowują przyszłego człowieka. Dzieci w rodzinach zdobywają pierwsze doświadczenie Kościoła i autentycznego życia ludzkiego w społeczeństwie. Rodzina powinna towarzyszyć swym dorastającym dzieciom z cierpliwą miłością, z nadzieją i nie odmawiać współpracy z innymi instytucjami wychowawczymi. Etapy kształtowania się religijności Religijność powinna być kształtowana od najmłodszych lat. Ks. Prof. Józef Wilk w książce Pedagogika rodziny wyróżnia trzy etapy w rozwoju społecznym dziecka stanowiące podstawy kształtowania się jego religijności. Pierwszym etapem rozwoju religijności jest prazaufanie czyli zdolność do polegania na kimś, do zdania się na kogoś. Rozwija się ono przez miłość do osób bliskich, a przede wszystkim do matki. Pozytywne odniesienie rodziców do dziecka na tym etapie jego rozwoju zaowocuje w przyszłości zaufaniem i wiarą do Boga. Dziecko będzie wzrastało w pokoju i pogodzie ducha i taka będzie jego relacja do Osób Boskich oraz otaczającego świata. Jednak by dziecko kształtowało w sobie taki obraz Boga musi być spełniony jeszcze jeden warunek: rodzice muszą być wierzący. Wiara ich powinna być widoczna dla dziecka, słyszalna i stale obecna we wszystkich działaniach dnia codziennego. Drugim etapem kształtującym odniesienie do Boga jest rozwijanie zdolności do nawiązywania relacji osobowych. Na tym etapie również główną rolę odgrywa matka. Z nią małe dziecko ma najczęstsze kontakty i od niej się uczy relacji międzyosobowych. Dziecko zaczyna uczestniczyć w życiu religijnym rodziców, tworzy również świat własnej religijności. Uczy się pierwszych modlitw, uczestniczy w nabożeństwach, poznaje treść świąt i tradycji z nimi związanych. Etap trzeci to identyfikacja z autorytetem. Tutaj szczególną rolę odgrywa ojciec, gdyż dziecko na podstawie obrazu ojca kształtuje obraz Boga. Ojciec dobry, kochający, obecny, gotowy do pomocy to obraz Boga miłosiernego, czekającego na dziecko, pomocnego w trudnych chwilach życiowych. Ojciec niesprawiedliwy, pełen gniewu, nieobecny lub obecny w przykry sposób to Bóg gromowładny, niedostępny i pełen mocy przed którą należy się ukorzyć. Dziecko przeżywa rodzinną katechezę, która wiąże się z codziennymi doświadczeniami: radością, smutkiem, śmiercią osób bliskich, narodzinami itp. Należy mówić o Bogu w sposób prosty zrozumiały, ale nie infantylny. Należy uświadomić dziecku stałą obecność Boga Osoby bliskiej i dobrej. Nie wolno sprowadzać Boga do świata baśni czy mitów. Od dzieciństwa należy uświadomić dziecku prawdę, że Bóg jest otwarty na nasze słowa, ale również człowiek musi nauczyć się Go słuchać. Wychowanie do religijności Rodzice są pierwszymi świadkami wiary, a dziecko patrząc na ich postawę od najmłodszych lat uczy się kontaktu z Bogiem. Rodzina jest miejscem ewangelizacji i jest za nią odpowiedzialna. W Deklaracji o wychowaniu chrześcijańskim czytamy: Szczególnie zaś w rodzinie chrześcijańskiej, ubogaconej łaską i obowiązkami sakramentu małżeństwa, należy już od najwcześniejszego wieku uczyć dzieci zgodnie z wiarą na chrzcie otrzymaną poznawania i czci Boga, a także miłowania bliźniego; tam też doświadczają one najpierw zdrowej społeczności ludzkiej i Kościoła; a wreszcie przez rodzinę wprowadza się je powoli do obywatelskiej wspólnoty ludzkiej i do ludu Bożego. Niech więc rodzice uprzytomnią sobie dobrze, jak wielkie znaczenie ma rodzina prawdziwie chrześcijańska dla życia i rozwoju samego ludu Bożego. Dobre wychowanie religijne to także gwarancja wychowania do życia w społeczeństwie. Młody człowiek otaczany troską rodziców, zainteresowaniem i miłością sam w przyszłości stworzy wspólnotę opartą na ideałach wyniesionych z domu rodzinnego. Celem wychowania realizowanym przez rodziców powinna być pomoc dziecku w osiągnięciu szczęścia wiecznego. Podstawowym zadaniem rodziny chrześcijańskiej jest budowanie Kościoła domowego, jest ona wezwana, aby wobec świata, w którym żyje stać się znakiem miłości Chrystusa. Rodzina katolicka powinna być wspólnotą w dialogu z Bogiem, gdyż jest wezwana do uświęcania siebie, wspólnoty Kościoła i świata. SABINA MIODOŃSKA Niezwykła miłość M iłość macierzyńska to pierwszy rodzaj miłości w życiu każdego człowieka. Każdy człowiek powinien jej doświadczyć. Nie ma niczego piękniejszego od miłości matczynej, wspomnień szczęśliwego domu i sielskiego czasu dzieciństwa Mama. To słowo we wszystkich językach brzmi podobnie: mama, mom, maman, ma, mamma, majka, mamă, maminka, mamá, mamička... O matce mówi wiele przysłów, pisali o niej poeci, literaci, a pojęcie miłości macierzyńskiej oznacza miłość bezapelacyjną i bezwzględną. Kochać bezwarunkowo Niezwykłą cechą kobiety jest to, że może być ona matką. W łonie matki dziecko uczy się różnych reakcji matki, a matka uczy się dziecka. Swoim pierwszym płaczem wyraża ono swoją całkowitą bezradność. Płacz milknie, gdy wołanie dziecka zostanie wysłuchane, kiedy matka z miłością i czułością bierze swoje dziecko w ramiona, przytula je, głaszcze i wypowiada uspokajające słowa. Poczęcie i urodzenie dziecka jest wyrazem niezwykłej miłości macierzyńskiej. Dziecko karmi się tym samym pokarmem co matka, oddycha tym samym powietrzem i przeżywa to samo, co ona. Oboje posiadają wyjątkową i jedyną wiedzę o sobie. Matka wie, kiedy dziecko jest spokojne, ruchliwe, gwałtowne, szybko czy wolno reaguje na bodźce. Dziecko poznaje, czy styl życia matki jest burzliwy, smutny, czy też radosny, spokojny i wolny od stresów. Proces rozwoju dziecka będzie prawidłowy, gdy będzie zanurzony w miłości. Potrzeba miłości uważana jest za potrzebę wrodzoną. Brak miłości, akceptacji, kontaktu z matką, zwłaszcza we wczesnym dzieciństwie, niekorzystnie wpływa na rozwój nie tylko psychiczny, ale również fizyczny, pozostawiając poważne i trudne do usunięcia konsekwencje. Miłość może być okazywana w różny sposób. Nie zawsze potrzebne są słowa, czasem gesty mówią więcej. Pełne otwarcie się na dziecko i wyrażanie mu swojej miłości, bez oczekiwania niczego w zamian, określa się mianem miłości bezwarunkowej. Taka jest właśnie miłość matki do dziecka: wymaga wyjątkowej empatii, cierpliwości, czułości, delikatności i rozwagi. Szczególna więź Matka jest nie tylko rodzicielką i opiekunką swego dziecka, ale jest także jego wychowawczynią i oparciem. Uczucie miłości i bliskości matki przenika psychikę dziecka kształtując charakter przyszłych kontaktów i odniesień do ludzi. Matka uczy dziecko słowami i przykładem swej szczególnej Dokończenie na str. 20 FOT.

20 20 Niezwykła miłość Dokończenie ze str. 19 wrażliwości na drugiego człowieka. Uczy dzielenia się z innymi tym, co się posiada. Każdy związek dziecka z matką jest niepowtarzalny, ale związek matki i córki to coś zupełnie wyjątkowego. Dla małej dziewczynki stanowi ona centrum świata. Z upodobaniem maluje się kosmetykami swej mamy, próbuje chodzić w jej ubraniach i o wiele za dużych szpilkach. Chciałaby być taka jak mama, gdy sama dorośnie. Jako nastolatka nagle zaczyna dostrzegać u niej wady mama nie ma poczucia humoru, ciągle próbuje kontrolować i wciąż ocenia Mama ma wtedy niełatwe zadanie. Ona także czuje się oceniana i zraniona, kiedy dziecko daje jej do zrozumienia, że nic z tego, co robiła, nie jest warte naśladowania. To jakby jednym ruchem przekreślić całe jej życie. A przecież nosiła je w sobie, urodziła, tuliła i karmiła własną piersią. Towarzyszyła pierwszym nieporadnie stawianym krokom i słyszała po raz pierwszy wypowiedziane: mama, najpiękniejsze słowo świata. Pozostawała wciąż do dyspozycji, na każde zawołanie, każdy płacz i uśmiech. Opowiadała, wyjaśniała, uczyła wszystkiego. Stała się jego opieką i pomocą, przystanią, gdzie można się wyżalić, wypłakać i usłyszeć słowa pociechy. Bez tego mała dziewczynka nie mogłaby dorosnąć, stać się samodzielną. Dopiero wtedy kobieta dostrzega, ile cech wzięła od swej mamy: powiedzenia, uśmiechy, sposoby zachowania, urządzanie życia według zasad, których nauczyła się od niej. Ze zdumieniem stwierdza, że jest jej dziełem i nosi w sobie cząstkę jej samej. Tymczasem mama będzie się martwić o swe dziecko przez cały czas im starsze, tym bardziej, choć prawdopodobnie nie ma już takiej potrzeby. Ale zrozumieć to można tylko będąc mamą... Rodzice niezbędni W procesie wychowania ważna jest obecność obojga rodziców. Ich stosunek do dzieci powinien być nacechowany akceptacją, miłością, szacunkiem, postawą służby w wymiarze materialnym, uczuciowym, wychowawczym i duchowym. Macierzyństwo i ojcostwo to dar, ale także odpowiedzialne zadanie. Dziecko ma prawo do wzrastania w pełnej rodzinie, w bezpiecznym domu, w atmosferze zrozumienia i miłości. Ojciec i matka są niezbędni w wychowywaniu dzieci, muszą znaleźć dla nich czas, mieć z nimi dobry kontakt emocjonalny, interesować się ich sprawami. Przykład rodziców, ich postawy moralne, społeczne, kulturalne, religijne, kształtuje osobowość dziecka. Już kilkanaście procent rodzin w Polsce to matki samotnie wychowujące dzieci. Systematycznie wzrasta też liczba nieobecnych ojców w rodzinie, którzy nie wiedzą, jak ma być realizowane ich ojcostwo, wycofują się z życia rodzinnego, z wychowywania dzieci. Zapomnieli o tym, że sukces zawodowy, pieniądze, sport, rozrywka mają służyć rodzinie, a nie odbywać się kosztem rodziny. Tymczasem bliskość w rodzinie można budować choćby przez codzienne rozmowy, nacechowane wzajemnym szacunkiem i zrozumieniem. Ta obecność nie polega na nadmiernej troskliwości o dziecko, przesadnej ochronie przed problemami, nieustannym wyręczaniu, usuwaniu trudności. Ma sprzyjać rozwojowi aktywności, samodzielności, odpowiedzialności; polega raczej na asystencji stałej, przyjacielskiej, wspierającej dziecko. Rodzice, którzy są obecni potrafią uchwycić moment, w którym dziecko przekracza granice, łamie zasady, a nawet narusza dobro innych. Rodzice wychowawcy Wychowanie jest trudną i subtelną sztuką. Każde dziecko jest inne, rodzice również przedstawiają odrębne indywidualności. Konieczne jest więc od początku dążenie do jednomyślności obojga rodziców odnośnie do stosowania metod wychowawczych i zajmowania stanowiska w różnych konkretnych sytuacjach. Dla prawidłowego rozwoju dziecka i kształtowania jego osobowości nie jest rzeczą obojętną, czy klimat w rodzinie jest ciepły, życzliwy, serdeczny czy też chłodny, świadczący o obojętności. Środowisko prawidłowej i pełnej rodziny najbardziej odpowiada naturze człowieka, jak i procesowi dojrzewania. To w rodzinie dziecko uczy się miłości i do niej dorasta. Samo będąc obdarowywane miłością obdarowuje innych tym uczuciem czerpiąc z tego radość. W domu rodzinnym dziecko wchodzi w świat wartości, doświadczając ich stale, by mogły stać się elementami jego osobowości. Rodzice w każdym okresie życia i na każdym etapie rozwoju dziecka są wychowawcami. Św. Jan Paweł II, zwracając się do rodziców podczas Mszy Świętej w Łowiczu, powiedział: Rodzice mają obowiązek stworzenia takiej atmosfery rodzinnej, przepojonej miłością i szacunkiem dla Boga i ludzi, która by sprzyjała osobistemu i społecznemu wychowaniu dzieci. (...) Drodzy rodzice, jesteście dla wszystkich dzieci pierwszymi nauczycielami modlitwy i cnót chrześcijańskich i nikt z was w tym nie może zastąpić. Zachowujcie religijne zwyczaje i pielęgnujcie tradycję chrześcijańską, uczcie wasze dzieci szacunku dla każdego człowieka. (...) Tylko w ten sposób dochowacie wierności waszemu powołaniu rodzicielskiemu i potrzebom duchowym waszych dzieci. * * * Ksiądz dr Marek Dziewiecki pisze: Macierzyństwo to ukoronowanie kobiecej miłości. Dojrzała matka wie, że jest darem dla swego dziecka, ale nie jego właścicielką. Miłość macierzyńska podobnie jak miłość ojcowska to najbardziej bezinteresowna i bezwarunkowa forma miłości, do jakiej zdolny jest człowiek. Kobieta i mężczyzna wiążą się ze sobą dlatego, że uznają, iż mogą na siebie nawzajem liczyć i być dla siebie pomocą na całe życie. Tymczasem do dziecka odnoszą się z miłością zupełnie bezwarunkową. Nie wiedzą przecież, jakie będzie to konkretne dziecko, o którym marzą czy które już rozwija się pod sercem matki. Dziecko zawsze zaskakuje swoich rodziców: czasem radośnie, a czasem boleśnie. Dojrzała miłość macierzyńska stanowi ukoronowanie kobiecego geniuszu oraz źródło niezwykłej, trwałej radości, jakiej nikt i nic nie jest w stanie kobiecie odebrać. Pamiętajmy, że tylko te dzieci, które wiedzą, że są owocem bezinteresownej miłości mamy i taty, mają optymalne warunki, by się prawidłowo rozwijać i uczyć się kochać. SABINA MIODOŃSKA FOT.