I dea budowy drugiego kościoła w Pszczynie i tworzenia nowej parafii pojawiła się

Transkrypt

1 Wspólnota Parafii Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Boskiej Częstochowskiej w Pszczynie

2 Od starań o budowę kościoła do urzędowych decyzji I dea budowy drugiego kościoła w Pszczynie i tworzenia nowej parafii pojawiła się już na początku XX wieku. Istniejąca pszczyńska parafia Wszystkich Świętych była bardzo rozległa terytorialnie, a jednocześnie przybywało coraz więcej mieszkańców. Na przełomie lat 70. ludność Pszczyny wielokrotnie występowała do ks. prałata Józefa Kuczery z petycjami o budowę drugiego kościoła. Starania czynione u władz nie przynosiły rezultatu I pielgrzymka Ojca Świętego do Ojczyzny: GAUDE MATER POLONIA Jan Paweł II odwiedził Warszawę, Gniezno, Częstochowę, Kraków, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Oświęcim, Nowy Targ i ponownie Kraków. Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!. Planowana przez papieża Polaka pielgrzymka do Polski bardzo niepokoiła komunistyczne władze. Przewidywano, że niepokorny biskup Rzymu może rozbudzić aspiracje wolnościowe Polaków. Szczególne obawy zrodził planowany termin wizyty: dziewięćsetna rocznica męczeńskiej śmierci św. Stanisława biskupa, który zginął za nieposłuszeństwo wobec władzy świeckiej. Najbardziej niepokoił się przywódca Związku Radzieckiego Leonid Breżniew, który sugerował, by nie zezwolić papieżowi na wjazd do Polski. Napotkawszy na determinację ze strony I sekretarza PZPR Edwarda Gierka, ostrzegał: Róbcie jak uważacie, bylebyście wy i wasza partia później tego nie żałowali. 2 czerwca 1979 roku samolot z Janem Pawłem II na pokładzie ląduje o godz w Warszawie. We wszystkich kościołach w Polsce uderzają dzwony. Jan Paweł II na znak powitania klęka i całuje ziemię. W imieniu władz państwowych wita papieża Henryk Jabłoński, przewodniczący Rady Państwa PRL, a w imieniu Episkopatu Prymas Polski Stefan kardynał Wyszyński. W czasie homilii na Placu Zbawiciela padają słowa, na które tłum wiernych reaguje piętnastominutową owacją: Chrystusa nie można wyłączyć z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu na ziemi. Ojciec Święty kończy słowami: Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!. W czasie mszy św. w Częstochowie papież dokonuje aktu zawierzenia Matce Boskiej Częstochowskiej Kościoła w Polsce i na świecie, a także Polski i całego świata. Wieczorem Ojciec Święty odmawia z wiernymi Apel Jasnogórski. Modlitwę kończy wzruszającym śpiewem pieśni Była cicha i piękna jak wiosna. 1

3 W krakowskim kościele na Skałce trzeba było przyjść 7 godzin wcześniej, aby zająć miejsce, a mimo to młodzież gromadziła się jeszcze na dziedzińcu sanktuarium, na dachach i drzewach, gdyż każdy chciał słuchać swojego papieża. W Krakowie też zrodziła się tradycja spontanicznych spotkań Jana Pawła II z młodzieżą. Wieczorem pod oknami jego rezydencji odbywały się niezwykłe katechezy, pełne żartów i dowcipów. Każdy krok papieża był śledzony z największą uwagą, podążały za nim miliony ludzi wsłuchujących się w jego słowa. Kościoły w całym kraju pełne były adorujących non stop przez 24 godziny na dobę. Po raz pierwszy telewizja komunistyczna kraju transmitowała na żywo najważniejsze wydarzenia pielgrzymkowe. Oczywiście, dokonując manipulacji obrazem, unikając konfrontacji kamery z milionowymi tłumami. Ojciec Święty przyjmowany był z pełnymi honorami, jak głowa państwa przez najwyższe władze kraju. Po sierpniu 1980 roku zaistniały sprzyjające warunki, aby ponownie upomnieć się u władz świeckich o zezwolenie na budowę nowej świątyni. Grupa parafialna rozpoczęła zbieranie podpisów pod petycją do władz. Pismo było rezultatem licznych postulatów dotyczących budowy kościoła, które były wysuwane przez wiernych indywidualnie oraz zgłaszane przez pracowników zakładów pracy, a sprzyjał temu ruch Solidarność. 29 listopada 1980 roku delegacja parafian pszczyńskich, wśród nich m.in. Józef Koserczyk, udała się do Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach z pismem o przyśpieszenie wydania zezwolenia na budowę kościoła i obiektów towarzyszących probostwa i salek katechetycznych. Patrz: pismo do Urzędu Wojewódzkiego, aneks 1. Po tej oddolnej społecznej inicjatywie, w ślad za pismem Parafii skierowanym do Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, w dniu 11 lutego 1981 roku wysłano pismo do ks. biskupa Herberta Bednorza, w którym parafianie proszą bp Ordynariusza o założenie w Urzędzie Wojewódzkim formalnego wniosku o wydanie zezwolenia na budowę w Pszczynie nowego kościoła wraz z pomieszczeniami towarzyszącymi. Patrz: aneks marca 1982 roku podpisany został protokół uzgodnień między przedstawicielami Kurii Diecezjalnej i Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, na mocy którego parafia Wszystkich Świętych w Pszczynie otrzymała zezwolenie na budowę nowego kościoła. W niedzielę, 8 kwietnia 1982 roku informacja ta została ogłoszona przez ks. prałata Józefa Kuczerę na wszystkich Mszach św. Radość ludzi była ogromna. Szczególnie mieszkańcy nowego Osiedla Piastów i Kolonii Kopernika natychmiast zaangażowali się w to dzieło, którego prowadzenie ks. Biskup Herbert Bednorz zlecił ks. Józefowi Markowi (prowadzącemu w tym czasie budowę kościoła pw. o. Maksymiliana Kolbe w Porębie, który poświęcono 15 maja 1983 roku). 2 Źródło:

4 Aneks 1. Pismo do Urzędu Wojewódzkiego, str. 1. 3

5 Aneks 1. Pismo do Urzędu Wojewódzkiego, str. 2. 4

6 Aneks 2, str. 1. 5

7 Aneks 2, str. 2. 6

8 Wspólne budowanie kościoła św. Maksymiliana Kolbe w Porębie. 7

9 Na zdjęciu od prawej: majster budowy Alojzy Reclik, ks. Józef Marek, ks. prałat Józef Kuczera (proboszcz parafii Wszystkich Świętych w Pszczynie) oraz Jerzy Pająk Pismem z dnia 5 kwietnia 1982 roku ordynariusz bp Herbert Bednorz mianował ks. Józefa Marka budowniczym kościoła na Osiedlu Piastów w Pszczynie. Opracowanie projektu zlecono mgr. inż. Stanisławowi Kwaśniewiczowi, znanemu już wtedy architektowi pięknych obiektów sakralnych. Projekt konstrukcyjny i obliczenia statyczne wykonał inż. Józef Homa. 8

10 Radosne budowanie R ozpoczął się czas starań o uzyskanie terenu budowlanego. 31 marca skierowano do Naczelnika Miasta i Gminy w Pszczynie Wiesława Kasińskiego pismo w sprawie warunków realizacji zamierzonej budowy obiektu sakralnego i udzielenie informacji o terenie, który został wskazany. Do dokumentu dołączono program budowy zespołu parafialnego. Prezydium Rady Narodowej pozytywnie zaopiniowało wskazany grunt o pow. 0,80 ha pod budowę kościoła parafialnego. Grunt był kl. II, więc pomimo tej przychylności władz miejskich, urzędowa droga przekwalifikowania gruntu rolnego na budowlany okazała się trudna. Skierowano w tej sprawie oficjalne pismo przez Naczelnika Miasta do Wojewody Katowickiego. Ten zaś, zgodnie z procedurą, skierował sprawę do Departamentu Rolnictwa w Warszawie. Był to pierwszy warunek, by rozpocząć prace związane z budową kościoła. By ten bardzo długotrwający proces decyzyjny przyśpieszyć, budowniczy ks. Józef Marek wraz z kierownikiem Urzędu Rolnictwa w Pszczynie inż. Józefem Tetlą udali się do władz najwyższych w Warszawie, prosząc o przyśpieszenie decyzji. Poinformowali o tym, że zniecierpliwieni odwlekaniem decyzji parafianie są zdecydowani sami przyjechać grupą w tej sprawie o Warszawy. Starania zostały uwieńczone powodzeniem. Otrzymana decyzja umożliwiła prowadzenie uzgodnień dot. budowy z instytucjami: 1. Rejon Energetyczny w Pszczynie 2. Rozdzielnia Gazu w Pszczynie 3. Urząd Pocztowo-Telekomunikacyjny w Pszczynie 4. Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Zakład nr 4 w Pszczynie 5. Spółdzielnia Mieszkaniowa w Pszczynie 6. Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Pszczynie 7. Rejonowa Komenda Straży Pożarnej w Pszczynie 8. Jednostka Wojskowa 1499 Bytom Po wyrażeniu zgody powyższych instytucji, 21 czerwca 1982 roku wysłano do Naczelnika Miasta plan realizacyjny budowy kościoła i budynków towarzyszących projekt koncepcyjny. Po uzgodnieniach z Urzędem Miejskim i Biurem Planowania Przestrzennego ustalono lokalizację terenu pod budowę zespołu kościelnego. Teren po południowej stronie ulicy Bielskiej pomiędzy osiedlami Waryńskiego, Kopernika i Piast był wolny od zabudowy (łąki, pola, nieużytki) i stanowił przedpole budowy osiedla. 9

11 Koncepcja określała niezbędną wielkość działki i jej położenie w stosunku do otoczenia oraz kierunki dojść do zespołu kościelnego. W sierpniu 1982 roku, po zebraniu rzepaku (aby nie zniszczyć plonów) przez dotychczasowego użytkownika Warzywniczy Zakład Doświadczalny, i po uroczystym pierwszym modlitewnym spotkaniu, na placu budowy rozpoczęto pierwsze prace. Ogrodzono działkę prowizorycznym płotem z siatki, pozyskano uszkodzone płyty drogowe, którymi wyłożono drogi dojazdowe i place do składowania materiałów budowlanych. Odpowiednie zorganizowanie placu budowy, było dla ludzi wielką zachętą do bezinteresownej pracy na rzecz Kościoła i przyszłej parafii oraz powodem do dumy, że można w zorganizowany i uporządkowany sposób pracować. W tym czasie rozpoczęto starania o złożenie zamówień na materiały budowlane, wówczas reglamentowane. Największe kłopoty związane były z zakupem stali. Gdy w Centrostalu nie chciano początkowo udzielić przydziału na stal, argumentując to potrzebą przeznaczenia tego materiału na budowę mieszkań, szpitali, szkół, ks. Józef Marek budowniczy poprosił o pozwolenie na odzyskanie tego surowca z przywalonych ziemią elementów, znajdujących się na terenie budującego się w sąsiedztwie osiedla. Oczywiście, nie pozwolono na odzyskanie niszczącej się stali, ale otrzymano przydziały na zakup tego materiału. Przed nastaniem zimy wybudowano pomieszczenia magazynowe i administracyjno- -socjalne. Parafianie przez cały czas bardzo chętnie przychodzili do pracy na budowie (codziennie osób). W tym czasie na spotkaniu z ks. kanclerzem Wiktorem Skworcem prowadzący budowę ks. J. Marek został zachęcony do wybudowania tymczasowej kaplicy. Tę wiadomość przekazał parafianom pracującym na terenie budowy w sobotę, 27 listopada 1982 roku. Ta informacja była jednak przekazywana nieoficjalnie, bo władze w tym czasie nie mogły wydać zezwolenia na wybudowanie kaplicy i zorganizowanie samodzielnego duszpasterstwa. Szkic odręczny baraku kaplicy wykonał architekt mgr inż. Stanisław Kwaśniewicz. Budowa kaplicy, mimo trudnych późnojesiennych warunków, wywołała entuzjazm wśród pracujących grup ludzi. Oto jak relacjonuje te wydarzenia majster budowy Antoni Michalik: Pogoda jest piękna, był lekki tylko przymrozek. Ludzie rozumieją potrzebę budowy tej kaplicy. Praca trwa od 6.00 rano do w nocy. W ciągu jednego dnia wykopano i zalano fundamenty. Na drugi dzień rozpoczęto stawianie murów. Osobiste zaangażowanie Księdza Budowniczego jest dopingiem dla parafian. Ks. Marek zwozi materiały, sam pomaga przy pracy. Mury rosną bardzo szybko. Cieśle już robią konstrukcje dachu (wiązary, które zostają ustawione na murach po zakończeniu prac murarskich). Przychodzi codziennie około 100 osób. W dziesiątym dniu pracy ks. Józef Marek informuje, że 19 grudnia 1982 roku ks. biskup Herbert Bednorz poświęci kaplicę. Zostało osiem dni. To chyba niemożliwe wykonać taki ogrom prac, jakie pozostały jeszcze do wykonania. Praca trwa codziennie do późnych godzin nocnych. Zaczyna prószyć śnieg. Pada deszcz. Mimo to już montujemy dach, przykrywamy blachą, murarze tynkują, zaprawiają okna i drzwi. Zwozimy łupek na posadzkę. Już wylewamy posadzkę. Całą noc palą się koksiaki. Ludzie pracują od rana, całą noc, a później jeszcze od rana do wieczora. Zostały dwa dni. Kończymy tynkowanie kaplicy i salek. Posadzka przywarła, można chodzić. Ksiądz Józef Marek przywozi ogromny krzyż, który montujemy na szczycie kaplicy. Sprowadza fachowców do wykonania elewacji. Przywozimy pożyczony z Bielszowic ołtarz. Jest sobota rano, godz Przychodzą malarze. Malują. Koksiaki dają ciepło, aby szybciej schło. Panuje mróz. Przywożą żwir, który zostaje rozplantowany. Szklarze kończą szklenie okien. Cieśle montują Prezbiterium. Ustawiamy ołtarz. Jest już późny wieczór: ustawiamy ławki, elektronicy montują radiofonizację, siostra Pacyfika wykonuje dekorację. Chyba zdążymy Wszyscy są zmęczeni, ale szczęśliwi! Kończymy ostatnie prace jest 1.00 w nocy Idziemy do domów. Udało się! 10

12 Plac budowy, widok na Osiedle Siedlice. Plac budowy, widok na kolonię Jasną. 11

13 Te 18 dni stanowiło prawdziwy początek nowej społeczności parafialnej pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Boskiej Częstochowskiej. Relacja pana Antoniego Michalika wiernie oddaje atmosferę trzech tygodni, tych dni wspólnego budowania murów i wspólnoty. Kaplica, chociaż była budowana z wielkim entuzjazmem wiernych, to jednak bez zgody urzędu W sobotę, 18 grudnia 1982 roku ks. J. Marek poinformował władze miasta, że w niedzielę 19 grudnia 1982 roku przyjeżdża ks. Biskup ordynariusz Herbert Bednorz święcić plac budowy kościoła. Sytuacja polityczna nakazywała władzy wyrazić zdziwienie z powodu wybudowania baraku, na którym pojawił się krzyż i który wygląda jak kaplica. Ks. J. Marek budowniczy wyjaśnił, że poświęcenie placu kościelnego powinno się odbyć w kaplicy, a ludzie pracujący przy budowie potrzebują miejsca do modlitwy. W późniejszym terminie sprawę akceptacji budynku kaplicy załatwiono pomyślnie, bez nałożenia kary. 19 grudnia 1982 roku niedziela: historyczny dzień. Do nowej wspólnoty przybywa ks. bp ordynariusz Herbert Bednorz, by dokonać poświęcenia tymczasowej kaplicy pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Boskiej Częstochowskiej oraz placu budowy nowego kościoła. Plac budowy wypełniony jest wiernymi, którzy w skupieniu i modlitwie czekają. Ks. prałat Józef Kuczera proboszcz pszczyńskiej parafii Wszystkich Świętych i ks. budowniczy nowego kościoła Józef Marek uroczyście wprowadzają ks. Biskupa. Rozpoczyna się pierwsza w tym miejscu Msza św. Ordynariusz wyraża swoje zadowolenie i podziw dla ludzi, którzy w tak krótkim czasie wybudowali kaplicę i miejsce do katechezy. Wierni uczestniczący w uroczystości byli wzruszeni. Długo jeszcze po odjeździe ks. Biskupa modlili się. W oczekiwaniu na ks. bpa ordynariusza Herberta Bednorza poświęcenie kaplicy w 1982 r. 12

14 Poświęcenie kaplicy w 1982 r. Od lewej stoją: ks. bp Herbert Bednorz, ks. budowniczy Józef Marek, ks. prałat Józef Kuczera. Ks. bp ordynariusz Herbert Bednorz w czasie uroczystości poświęcenie kaplicy Wierni w czasie poświęcenia kaplicy. Od tego dnia w kaplicy codziennie jest odprawiana Msza św. i prowadzona katechizacja. 13

15 Kaplica na tle Osiedla Siedlice. Budowaliśmy barak, a powstała kaplica. Na polecenie Biskupa katowickiego rozpoczęto regularnie duszpasterstwo przy kaplicy. Nadchodzą święta Bożego Narodzenia 1982 roku. Nowa wspólnota przeżywa pierwszą Pasterkę. Ale wybudowana tymczasowo kaplica wymaga legalizacji. Urząd Miasta podał warunki, jakie trzeba spełnić. Po licznych pertraktacjach, 15 lutego 1983 roku wysłano pismo i dokumentację istniejącego już obiektu. 16 lutego 1983 roku otrzymano zezwolenie Naczelnika Miasta na używanie tymczasowej kaplicy w okresie budowy kościoła. Zostały podane także warunki, jakie parafia powinna spełniać. Rozpoczęło się budowanie życia parafialnego. Tymczasowa kaplica stała się miejscem zjednoczenia ludzi z Bogiem i tworzenia wspólnoty. Msza św. niedzielna, spotkania z ludźmi w tygodniu, katechizacja dzieci i dorosłych dawały również możliwość do przygotowań związanych z budową kościoła. Mimo trwającej zimy rozpoczęto kupno i gromadzenie materiałów budowlanych żwiru, piasku, stali, cementu. 13 maja 1983 roku Diecezjalna Komisja do Spraw Sztuki Sakralnej zatwierdza koncepcyjny projekt kościoła. 17 maja 1983 roku Naczelnik Miasta nie wniósł zastrzeżeń do projektu zespołu kościelnego na tej bazie można było rozpocząć tworzenie planu technicznego. 14

16 1983 r. I Komunia Święta w kaplicy. Dzieci przygotowane przez ks. Arkadiusza Knefla. Z polecenia ks. bp ordynariusza Herberta Bednorza rozpoczęto budowę centrum życia parafialnego od salek i probostwa. Było to związane z koniecznością zorganizowania katechezy i ciągłej obecności kapłanów, celem prowadzenia systematycznego duszpasterstwa. 15

17 16

18 II pielgrzymka Ojca Świętego Jana Pawła II do Polski: POKÓJ TOBIE, OJCZYZNO MOJA. Trasa: Warszawa Niepokalanów Częstochowa Poznań Katowice Wrocław Góra św. Anny Kraków. Cel: Udział w obchodach 600-lecia obecności Maryi w jasnogórskim obrazie; beatyfikacja m. Urszuli Ledóchowskiej, brata Alberta Adama Chmielowskiego i o. Rafała Józefa Kalinowskiego. Pielgrzymka przypadła na trudny okres w życiu naszej Ojczyzny. Trwał stan wojenny, Solidarność została zdelegalizowana. Przyjazdu papieża pragnęli jednak wszyscy: przygaszone społeczeństwo, Kościół oraz komuniści, którzy chcieli zbić na niej kapitał polityczny. Władze komunistyczne, podobnie jak podczas pierwszej wizyty Jana Pawła II w Polsce, nie wyrażały zgody, aby papież przyjechał na jubileusz 600-lecia obecności Cudownego Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze w sierpniu 1982 r. Przed papieską wizytą, działania tajnych służb oraz propagandy były bardziej perfidne niż te w roku 1979 przed pierwszą pielgrzymką Jana Pawła II do Ojczyzny. Telewizja na zlecenie władz wyświetlała antykościelne filmy oraz reportaże o konfliktach w poszczególnych parafiach. Współpracownicy MSW przysyłali Ojcu Świętemu anonimy z oszczerstwami i oskarżeniami skierowanymi przeciwko księżom i kościelnym hierarchom. Polacy jednak nie dawali się zwieść propagandzie i odważnie demonstrowali swoją miłość i szacunek do Jana Pawła II. Źródło: W przemówieniach i homiliach przewijał się główny motyw wizyty Jana Pawła II w Polsce być ze swymi rodakami w trudnym czasie stanu wojennego. Na powitanie mówił: Osobiście zawsze uważałem, że nawiedzenie Ojczyzny w tej historycznej okoliczności jest nie tylko wewnętrzną potrzebą mego serca, ale także i moją szczególną powinnością jako biskupa Rzymu. Uważam, że powinienem być z mymi rodakami w tym wzniosłym, a zarazem trudnym momencie dziejów Ojczyzny. ( ) Pax vobis! Pokój Tobie, Polsko! Ojczyzno moja! Pokój Tobie!. Ważnym wydarzeniem pielgrzymki była Msza św. celebrowana przez Jana Pawła II z okazji 600-lecia obecności Cudownego Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze. W homilii papież powiedział: Tutaj zawsze byliśmy wolni. ( ) Tutaj też nauczyliśmy się tej podstawowej prawdy o wolności narodu: naród ginie, gdy znieprawia swojego ducha, naród rośnie, gdy duch jego coraz bardziej się oczyszcza, i tego żadne siły zewnętrzne nie zdołają zniszczyć. Jan Paweł II pokazał, jak bliska jegou sercu jest Jasna Góra i złożył Matce Bożej jako wotum wdzięczności za ocalone życie podczas zamachu 13 maja 1981 roku, przestrzelony pas swojej sutanny. 17

19 Do młodzieży, z którą papież spotkał się wieczorem podczas Apelu Jasnogórskiego, mówił: Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali. Prosił, aby nieustannie czuwać. Mówił: Czuwam, to nasza odpowiedź na Bożą miłość. Oznacza to życie zgodne z nakazami sumienia, dostrzeganie drugiego człowieka i odpowiedzialność za to wielkie, wspólne dziedzictwo, któremu na imię Polska. Na lotnisku Muchowiec w Katowicach Ojciec Święty zwrócił się do ponadmilionowego tłumu pielgrzymów: Człowiek nie jest w stanie pracować, gdy nie widzi sensu pracy, gdy sens ten przestaje być dla niego przejrzysty, gdy zostaje mu niejako przesłonięty. Nikt wcześniej nie mówił o pracy i o godności pracownika, jak właśnie papież Polak. Ażeby sięgnąć do samego korzenia pracy ludzkiej czy to będzie praca w przemyśle czy na roli, czy to będzie trud górnika, hutnika, czy też pracownika umysłowego, czy domowe krzątanie się matki, czy trud służby zdrowia przy chorych aby sięgnąć do samego korzenia jakiejkolwiek ludzkiej pracy, trzeba odnieść się do Boga: Szczęść Boże!. Źródło: Kiedy przy pracy pozdrawiamy się wzajemnie zwrotem: «Szczęść Boże!», wyrażamy w ten sposób naszą życzliwość wobec bliźniego, który pracuje a równocześnie odnosimy jego pracę do Boga-Stwórcy, do Boga-Odkupiciela. Nasza wspólnota również pielgrzymowała na lotnisko Muchowiec. Ksiądz proboszcz pamięta, jak pomagał księdzu Prałatowi pokonywać barierki oddzielające sektory. Pielgrzymka papieża osuszyła Polakom łzy. Nie mieliśmy wątpliwości, że Jan Paweł II nie tylko poparł Solidarność, ale także nieustannie jest z nami. Dał swoim rodakom nadzieję i jeszcze bardziej zjednoczył wokół Kościoła. Komuniści kolejny raz okazali się przegranymi. Kilka tygodni po pielgrzymce, 22 lipca 1983 roku, generał W. Jaruzelski ostatecznie zniósł stan wojenny. Opracowane na podstawie: G. Polak, B. Łoziński, Ojciec Święty wśród nas. Pielgrzymki Jana Pawła II do Polski , Częstochowa 2002, s sierpnia 1983 roku zatwierdzono plan techniczny. Architektem został mgr inż. Stanisław Kwaśniewicz, a konstruktorem mgr inż. Józef Homa. Udzielono pozwolenia na budowę budynków kompleksu kościelnego. Kierownikiem budowy mianowano pana Antoniego Michalika. Nazajutrz rozpoczęto kopanie fundamentów. Do pracy przystąpiono z wielkim entuzjazmem. 18

20 Oto zapisana przez kierownika budowy Antoniego Michalika relacja z tych prac: ( ) Prace posuwają się szybko naprzód. Napotykamy na przeszkodę terenową. Na głębokości dwóch metrów występuje kurzawa. Projektanci podejmują decyzję wykonania płyty żelbetonowej. Codziennie do pracy przychodzi od 70 do 100 mężczyzn. Fundamenty ukończono 15 września. Rozpoczynamy wznoszenie murów. Ks. Józef Marek jest na budowie o każdej porze dnia. Pomaga, doradza, znajduje z każdym wspólny język. Kończą się roboty murarskie. 10 października rozpoczynamy betonowanie stropów i piwnic probostwa. Jednocześnie trwają prace przy kanalizacji. Trzeba wykopać 160 metrów rowu na głębokość 3,5 m. Wyrażamy wielki podziw i uznanie wobec społecznej pracy wiernych, którzy angażują się chętnie w budowę, mimo ciężkiej pracy wykonywanej w swoich zakładach pracy. Dekretem z dnia 1 listopada 1983 roku Ks. Biskup Ordynariusz ustanawia samodzielną parafię Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Boskiej Częstochowskiej. Opiekę duszpasterską nad nową Wspólnotą parafialną powierza księdzu budowniczemu Józefowi Markowi. Pomimo zimowej aury dalej są prowadzone prace budowlane. 28 listopada 1983 roku betonujemy ostatni strop salek katechetycznych. Murowanie ścian salek katechetycznych. 19

21 Murowanie ścian salek katechetycznych. 20

22 Murowanie ścian salek katechetycznych. Płyta żelbetowa pod probostwo. 21

23 Murowanie piwnic probostwa. Murowanie salek katechetycznych i probostwa. 22

24 Murowanie salek katechetycznych i probostwa. Jest deszczowa pogoda, a jednak na prośbę Ks. Proboszcza przychodzi do pracy ponad 100 osób. Tym mocnym akordem kończymy prace budowlane, które w ciągu czterech miesięcy zostały wykonane w bardzo dużym zakresie. Aby maksymalnie obniżyć koszty budowy, dokonano zakupu samochodu ciężarowego ZIŁ, za cenę zł (obecnie ok. 100 zł), od Przedsiębiorstwa Robót Mostowych w Skoczowie. Samochód ten przez parafialny zespół fachowców został bezpłatnie wyremontowany. Od tego czasu prawie cały transport materiałów jest bezpłatny. Jeszcze zimą rozpoczęto regularne kursy, zwożąc żwir, piasek, cegłę i inne potrzebne materiały. Relacja z notatek prywatnych majstra inż. Jana Wiatra: ( ) Zwozimy cegłę pełną z cegielni prywatnej w Łące. Nareszcie budowa ma własny środek transportu («ZIŁ skrzyniowy»). Cała wspólnota parafialna, biorąca udział w zwózce materiałów na budowę kościoła, wie i rozumie jak było to potrzebne do obniżenia kosztów budowy. Parafianie, którzy zgłosili się do transportu cegły, pracowali ciężko od wczesnych godzin porannych, ładując gorącą jeszcze cegłę z pieca na samochód. Cegielnia zamówień miała dużo i ze zrozumiałych względów już o świcie trzeba było ustawić się w kolejce po cegłę. Na miejsce zmęczonych ludzi natychmiast zgłaszali się inni chętni. 23

25 W tym czasie następuje także proces informacji dotyczący budowy. Do domów trafiają fotografie makiety kościoła. Ludzie są zachęcani do aktywnego włączenia się w prace. Od początku budowy, tj. od listopada 1982 roku codziennie o godz , po odmówieniu Anioł Pański, wszyscy pracujący w danym dniu byli ugoszczeni smacznym posiłkiem, który przez cały okres budowy, tj. do 28 października 1989 roku, czyli do poświęcenia kościoła, przygotowywały panie Helena Czyż i Weronika Kasza. Dzielnie pomagał pan Józef Czyż. Aby przygotować posiłek dla osobowej grupy parafian panie kucharki już od godz szykowały jedzenie. Ryby w piątki dostarczał pan Janusz Biegier, właściciel sklepu rybnego. 9 lutego 1984 roku Ks. Biskup Ordynariusz Herbert Bednorz mianuje księdza budowniczego Józefa Marka proboszczem Parafii Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Boskiej Częstochowskiej. Mimo trwającej zimy w dalszym ciągu prowadzone są prace przygotowawcze, aby wczesną wiosną można było kontynuować prace budowlane. Majster Antoni Michalik tak relacjonuje przebieg tych robót: ( ) Gasimy wapno, zwozimy i układamy materiały budowlane. Dzięki tym robotom możemy już w marcu rozpoczynać prace przy budowie probostwa i salek katechetycznych. A roboty czeka nas bardzo dużo. Zaczynamy roboty ciesielskie dachu trudna i niebezpieczna to praca. 14 kwietnia 1984 roku Parafia otrzymała zezwolenie na rozpoczęcie budowy kościoła. Kierownikiem budowy zostaje mgr inż. Lechosław Gazda parafianin, dyrektor Przedsiębiorstwa Robót Mostowych w Skoczowie. W tym czasie, bardzo trudnym, udzielał on wielkiej pomocy w budowie kościoła. Wiele sprzętu budowlanego, np. giętarka, nożyce do stali, silos na cement, były na budowie dzięki jego pomocy. Lechosław Gazda wszystkie prace wykonywał całkowicie bezpłatnie. Służył nieustannie nowatorskimi rozwiązaniami technicznymi. Zaraz po Świętach Wielkanocnych w 1984 roku rozpoczęto tyczenie stóp i ław fundamentów kościoła. Kopanie fundamentów prowadzono ręcznie ze względu na kształt świątyni i przenikanie ław przez siebie. Mimo to prace posuwały się szybko naprzód. Codziennie do pracy przychodziło wielu fachowców i pomocników. Relacja majstra Antoniego Michalika: ( ) Rozpoczynamy roboty ciesielskie oraz zbrojenie ław i stóp. Potrzeba bardzo dużo betonu. Ksiądz proboszcz Józef Marek sprowadza żwir z Bukowa i Kaniowa. Potrzeba ok. 700 m 3 żwiru. Ogromna to ilość. Żeby obniżyć koszt budowy, decydujemy się na produkcję betonu na miejscu, co obniżyło koszty 1 m 3 betonu o 50 procent. Ludzie pracują bardzo energicznie i z zapałem. Na całość fundamentu przeznaczono 30 ton stali oraz około 700 m3 betonu. Wszystko to wykonali parafianie. Wspaniały to obraz, gdy pracują cztery betoniarki, kursują mężczyźni z taczkami, zbrojarze montują całe długości zbrojenia, które wygląda jak stalowa pajęczyna. W drugim końcu kościoła zostają wykopane coraz to nowe elementy stóp i ław. Kończymy roboty fundamentowe mocnym akordem zabetonowania stopy wieży kościoła. Przy tej pracy napotykamy na przeszkody: zaczął padać deszcz, w ciągu 10 minut wykop zamienił się w jezioro. Przy wykonywaniu robót zbrojeniowych nadchodzi burza. Pioruny uderzają raz po raz. Niepokoimy 24

26 się, czy wystające zbrojenie nie ściągnie piorunów. Jednak udaje się nam zabetonować. Budowa centrum kościelnego była prowadzona efektywnie i w bardzo szybkim tempie dzięki całemu zespołowi (proboszcz, architekt, konstruktor, kierownik budowy, majstrowie, cieśle, zbrojarze, pomocnicy). Architekt inż. Stanisław Kwaśniewicz i konstruktor inż. Józef Homa przynajmniej raz w tygodniu byli na budowie i czuwali nad zgodnością wykonywanych robót z projektem. Uczestniczyli oni również we wspólnych modlitwach i posiłkach. Tworzyło to atmosferę wzajemnej życzliwości i budziło zaufanie w stosunku do wszelkich wymagań, jakie stawiali przed grupą wykonawców. Przygotowywanie gruntu pod ławy fundamentowe kościoła. Na zdjęciu pan Gieleciak z synami. 25

27 ( ) 30 maja 1984 roku, o godz rozpoczęto betonowanie ław fundamentowych pod kościół. Padał deszcz, a mimo to do pracy zgłosiło się 44 parafian, którzy w trudnych warunkach, z wielkim zapałem pracowali. Słyszałem, jak mówili, że czas przeznaczony na budowę Domu Bożego nie może być zmarnowany. Odziani w kurtki i płaszcze nieprzemakalne, z pogodą ducha wykonali wyznaczone na ten dzień zadania. W następnym dniu, tj. 1 czerwca 1984 roku piątek znów zgłosiło się do pracy ponad 40 ludzi. Byli zadowoleni z postępu robót. Były też dni (22 kwietnia 1984 roku), w których pracowało 85 parafian. Zaś w dniu 9 lipca 1984 roku do betonowania fundamentu pod wieżę zgłosiło się 143 ludzi. Naturalnie nie wszyscy mieli możliwość pracowania przy wieży, ale front robót był tak przygotowany, że wszyscy zostali zatrudnieni na budowie. Codziennie z zadowoleniem kończyli pracę i widzieli swój wkład w budowę kościoła. 26

28 Ławy fundamentowe wschodniej części kościoła. Produkcja betonu na ławy fundamentowe. 27

29 Zbrojenie ław fundamentowych kościoła. Zbrojenie fundamentów pod wieżę kościoła. 28

30 Po stwardnieniu betonu zaczyna się murowanie ścian kościoła. Codzienne pracuje od 5 do 8 murarzy. Do pracy pomocniczej przychodzi również ponad 100 osób. Pracujemy od godz do Równocześnie z pracami przy fundamentach kościoła prowadzone są roboty wykończeniowe salek katechetycznych i probostwa. Ciężka i niebezpieczna praca fizyczna ludzi łączona jest z modlitwą. Każdego dnia, w czasie Mszy św. rano i wieczorem prace zostają przerwane i wszyscy robotnicy uczestniczą w Eucharystii. Czasami wydaje się komuś, że te pół godziny można by wykorzystać na prace, ale takie sądy są sporadyczne i dochodzimy do wniosku, że prace trzeba łączyć z modlitwą. 29

31 1984 r. I Komunia Św. Dzieci przygotowywał ks. Józef Szulik. 30 Spotkanie po latach. Od lewej stoją: ks. Jerzy Kiecka, ks. Józef Marek, ks. Lucjan Kolorz. Równocześnie z budową rozpoczynają się przygotowania do pierwszej w tej parafii procesji Bożego Ciała. Zostaje wyznaczona trasa: ul. M. Curie-Skłodowskiej do pierwszego ołtarza na ul. Słonecznej i ul. Bratnią drugi ołtarz, na Osiedle Piast, gdzie usytuowane będą dwa ołtarze. Procesja była wielką manifestacją wiary i elementem jednoczącym Wspólnotę nowego kościoła. Zaczynają się wakacje, w czasie których planuje się dokończenie prac przy salkach katechetycznych i probostwie. Udało się. Od początku września dzieci rozpoczynają naukę religii w trzech pięknie przygotowanych salkach. Swoje pomieszczenia ma też już kancelaria parafialna. Trwają przygotowania do uroczystości odpustowej, która przypada w niedzielę po 14 września.