ĆWICZENIE 6/7. NUMERYCZNE MODELOWANIE ZJAWISKA PROPAGACJI ŚWIATŁA. ZAPROJEKTOWANIE I WYKONANIE HOLOGRAMU SYNTETYCZNEGO OBIEKTU TRÓJWYMIAROWEGO
|
|
- Bronisława Małek
- 5 lat temu
- Przeglądów:
Transkrypt
1 ĆWICZENIE 6/7. NUMERYCZNE MODELOWANIE ZJAWISKA PROPAGACJI ŚWIATŁA. ZAPROJEKTOWANIE I WYKONANIE HOLOGRAMU SYNTETYCZNEGO OBIEKTU TRÓJWYMIAROWEGO Wstęp teoretyczny Celem niniejszego cyklu ćwiczeń laboratoryjnych jest przygotowanie sceny przestrzennej oraz obliczenie tworzonego przez nią rozkładu pola dyfrakcyjnego w płaszczyźnie hologramu Fresnela. Obliczony rozkład pola posłuży do sporządzenia hologramu syntetycznego w dalszej części cyklu. Numeryczna propagacja monochromatycznego pola świetlnego. y y Q x r P x z W celu obliczenia zespolonej amplitudy pola świetlnego u w odległości z od rozkładu wejściowego u należy obliczyć poniższą całkę. Zakładamy parametry typowe dla strefy Fresnela. u ( ikz) [ ] dx + exp ik ( x y ) = u( x, y ) exp ( x x ) ( y y ) d i z + λ z, y () Obliczenia mogą zostać dokonane różnymi sposobami.
2 Bezpośrednia metoda. Polega na bezpośrednim liczeniu numerycznym całki (). Istnieje tu jednak poważny problem. Parametr z występujący w czynniku Fresnela jest umieszczony w mianowniku ułamka. Stąd przy małej wartości parametru z występują duże zmiany fazy, co z kolei powoduje szybkie oscylacje. Niezbędne jest duża ilość punktów próbkowania w płaszczyźnie x,y. We współrzędnych kartezjańskich całkę () można przepisać do następującej postaci: u + ( x, y ) u exp = iλz ( ikz) ik exp ( x + y ) ik z z ( x, y ) exp ( x + y ) exp ( x x + y y ) dxdy πi zλ () Całka może być liczona przy użyciu standardowych metod numerycznych (np. metodą prostokątów, trapezów itp.). Należy pamiętać, że obliczane wielkości są liczbami zespolonymi. Zaletą metody jest łatwość przeskalowywania współrzędnych x,y oraz x,y. Wadą jest bardzo długi czas obliczeń. Metoda FFT. Metoda bazuje na fakcie, że zespoloną amplitudę w płaszczyźnie wyjściowej można przedstawić w postaci transformacji Fouriera pola wejściowego pomnożonego przez czynnik Fresnelowski: u ( x, y ) exp iλz ( ik z) ik ik exp ( x + y ) u ( x, y ) exp ( x + y ) = (3) z I, gdzie I { } oznacza transformację Fouriera. Podstawową zaletą metody jest szybkość obliczeń. Często za wadę metody uważa się, że współrzędne wejściowe (x,y ) i wyjściowe (x,y ) są przeskalowane przez czynnik, który zależy od odległości z. Płaszczyzna wyjściowa powinna być próbkowana z inną częstotliwością niż płaszczyzna wejściowa. Istotnym mankamentem jest fakt, że parametr z w czynniku Fresnela jest umieszczony w mianowniku ułamka. Małe zmiany parametru z powodują duże zmiany fazy, co z kolei powoduje szybkie oscylacje. Niezbędne jest duża ilość punktów próbkowania w płaszczyźnie x,y. z ν ν x, y SPLOT dwukrotne użycie FFT w celu obliczenia splotu. Metoda bazuje na rozkładzie pola wejściowego na fale płaskie. Warto wspomnieć, że jest to bardziej ogólne podejście do zagadnienia dyfrakcji niż całka (). Jest to praktycznie zupełnie ścisła metoda w ramach skalarnej teorii dyfrakcji.
3 u exp iλz ( ikz) ik ( ) ( x, y) = u( x, y) h( x, y;, z) ; h( x, y; λ, z) = exp x + y λ (4) Rozkład wyjściowy można przedstawić jako splot rozkładu wejściowego z funkcją odpowiedzi impulsowej swobodnej przestrzeni. H z ( ν ν ) I{ h( x, y) } = exp( ikz) exp[ iπλ z( ν + ν )] x, y = x y (5) Istnieje również następująca interpretacja. Rozkład wejściowy jest rozkładany na fale płaskie o różnych amplitudach i kątach propagacji. Każda fala płaska - niezależnie od innych - doznaje stosownego opóźnienia fazowego. Rozkład wyjściowy jest superpozycją "skorygowanych" fal płaskich. W celu łatwego i szybkiego obliczenia splotu korzysta się z procedury FFT - jako narzędzia metod numerycznych. Pole wejść. u (x,y) FFT Mnożenie zespolone z H FFT - Pole wyjść. u (x,y) Algorytm Do zalet metody można zaliczyć dwa fakty. Wejściowe (x,y ) i wyjściowe (x,y ) współrzędne są identyczne. Faza funkcji przenoszenia H(ν X,ν Y ) liniowo zależy od z. Projekt sceny przestrzennej Ze względu na specyfikę metody używanej do obliczania rozkładów dyfrakcyjnych w strefie Fresnela pochodzących od obiektów przestrzennych, wymagane jest by obiekty te składały się z płaszczyzn równoległych do hologramu. Mogą to być np. przekroje poprzeczne obiektu trójwymiarowego. Ze względu na długi czas obliczeń rozkładu pola od każdej z płaszczyzn, sugerowany jest dobór prostych obiektów, złożonych z nie więcej niż kilku - kilkunastu płaszczyzn. 3
4 Rys.. Przykładowa scena przestrzenna: prostopadłościan podzielony na płaszczyzny. Uwaga! Wykonujący ćwiczenie powinni przygotować obiekty w ramach przygotowania do zajęć laboratoryjnych (przed zajęciami), w postaci bitmap (format BMP) o rozmiarach 04x04 punkty, w trybie indeksowym 8 bitów na punkt (indeks 0 odpowiada czerni, indeks 55 bieli). Pole dyfrakcyjne pochodzące od zaprojektowanej sceny przestrzennej będzie obliczane przy pomocy programu LS60. Program ten jest dostępny w Pracowni Informatyki Optycznej IF PW. Po uruchomieniu programu LS60 najpierw należy utworzyć nową tablicę w której będzie zapisywany rozkład zespolonej amplitudy poprzez File > New i wybieramy rozmiar tablicy na 04x04. Następnie z menu Options > Configuration ustawiamy w odpowiedniej zakładce długość fali świetlnej ( Lambda ) 0, mm - długość fali generowanej przez laser He-Ne, który będzie używany do rekonstrukcji obrazu zapisanego na wykonanym hologramie. Konieczne jest także zadeklarowanie odległości próbkowania. Proponowana odległość próbkowania wynosi 0,0 µm w obu kierunkach ( Sampling X oraz Sampling Y ), co odpowiada rzeczywistym rozmiarom hologramu 0,48 x 0,48 mm. Import utworzonej sceny do programu LS60 Program LS60 pozwala na stworzenie prostych scen, złożonych z płaszczyzn równoległych do hologramu. W przypadku skomplikowanych scen jest jednak wygodniej zaprojektować je przy użyciu specjalizowanych programów graficznych (np. Adobe Photo Shop, Paint Shop Pro, Photo Styler, Photo Paint, Paint Brush) oraz zapisać jako zestaw bitmap odpowiadających kolejnym płaszczyznom sceny. Program LS60 potrafi zaimportować (przetworzyć na własny format) bitmapy spełniające następujące warunki: a. bitmapa musi być formatu BMP (niekompresowanego), b. musi być w 8 bitowym trybie indeksowym; zakładane jest, że indeks odpowiada jednemu z 56 odcieni szarości, c. bitmapa powinna być rozmiaru N x N punktów, gdzie N jest potęgą liczby. Wszystkie bitmapy wchodzące w skład danej sceny muszą mieć te same rozmiary. 4
5 Dla celów ćwiczenia najodpowiedniejsze będą bitmapy 04x04 punkty. Elementy sceny powinny mieć odcień szarości równy 55, a tło 0 (czerń). Ze względu na długi czas obliczeń proponowane jest podzielenie sceny przestrzennej na max 0-0 płaszczyzn. Program ls60 zapisuje rozkłady amplitudy zespolonej we własnym formacie: pary liczb typu single, odpowiadające części rzeczywistej i urojonej (po 4 bajty) amplitudy zespolonej w kolejnych punktach kolejnych rzędów, zapisane w pliku z rozszerzeniem TAB. W trakcie ćwiczenia należy zaimportować przyniesione bitmapy jako rozkłady amplitudy (a właściwie części rzeczywiste amplitudy zespolonej) kolejnych płaszczyzn sceny i zapisać jako pliki TAB. Import bitmapy następuje przez wybranie opcji Import from BMP z menu Create. Kompozycja sceny przestrzennej z płaszczyzn Do oświetlania sceny wykorzystywana będzie fala płaska, propagująca się wzdłuż osi układu w kierunku hologramu (zakładamy, że osią układu jest prosta prostopadła do płaszczyzny hologramu, przecinająca go w jego środku). Program LS60 pozwala na wygenerowanie takiego oświetlenia. Stosowane są dwie metody zapisu na hologramie syntetycznym scen składających się z płaskich obiektów, położonych na równoległych płaszczyznach: ) pola w płaszczyźnie hologramu są od każdej z płaszczyzn liczone niezależnie, a następnie sumowane - można uzyskać w ten sposób hologram przenikających się obiektów samoświecących ) liczone jest pole od płaszczyzny położonej najdalej od hologramu, w drugiej co do odległości płaszczyźnie. Następnie pole to jest modyfikowane przez funkcję transmitancji obiektu w leżącego w tej płaszczyźnie (dla obiektów binarnych: pole jest zerowane tam, gdzie obiekt jest nieprzejrzysty i niemodyfikowane tam, gdzie obiekt jest przejrzysty) i podejmowane jest obliczanie pola w kolejnej płaszczyźnie. W ten sposób można uzyskać efekt przesłaniania obiektów. Można oczywiście korzystać zamiennie z obu metod przy wykonywaniu konkretnego hologramu. Cały obiekt należący do zaprojektowanej sceny przestrzennej powinien być umieszczony w odległości nie mniejszej niż 300 mm i nie większej niż 000 mm od płaszczyzny hologramu. Tak więc sam obiekt powinien mieć głębię rzędu kilkuset milimetrów. 5
6 Nałożenie na sceny przypadkowego rozkładu fazy Na kolejne płaszczyzny sceny (zaimportowane z bitmap i zapisane w plikach typu TAB) należy nałożyć przypadkowe rozkłady fazy (rozpraszacze) - przez wybranie opcji Diffusor z menu Structure. Umożliwiają one zmniejszenie dynamiki rozkładu amplitudy pola dyfrakcyjnego w płaszczyźnie hologramu. W takiej sytuacji można założyć, że amplituda na hologramie jest stała (równa ) i pominąć przy jego zapisie informacje o zmianach amplitudy. Upraszcza to w znaczący sposób kodowanie rozkładu pola i wykonanie hologramu (ale jest to dosyć grube przybliżenie). Propagacja Przy pomocy programu LS60 należy wyznaczyć rozkład pola dyfrakcyjnego w strefie Fresnela w płaszczyźnie hologramu, pochodzącego od każdej z płaszczyzn sceny z nałożonym rozpraszaczem (opcja Propagation on-axis w menu Propagation ). Należy dokonać obliczeń z przepisywaniem danych na wektor podwójnej długości, czyli zastosować okna propagacji. Przewidziany zakres odległości obiektu od płaszczyzny hologramu (od 300 mm do 000 mm) pozwala na policzenie rozkładu pola od każdej z płaszczyzn obiektu w jednym kroku propagacji. Obliczenie sumarycznego pola w płaszczyźnie hologramu Obliczone pola dyfrakcyjne od każdej z płaszczyzn sceny przestrzennej muszą zostać zsumowane (w sposób zespolony). Czynność ta wykonywana jest przy użyciu opcji Mathematical > Addition w menu Operations. Polecenie to dodaje do rozkładu amplitudy zespolonej przechowywanego w pamięci komputera, rozkład zawarty we wskazanym pliku TAB. Należy w ten sposób dodać rozkłady pól pochodzące od wszystkich płaszczyzn sceny. W powyższy sposób otrzymuje się rozkład pola dyfrakcyjnego w płaszczyźnie hologramu obiektu samoświecącego. Generacja wydruku W tym punkcie należy dokonać binaryzacji fazy (opcja Phase conversion w menu Operations. Parametry Intensity CA, Constant Amplitude Level = 0). Następnie należy wykonać ekport bitmapy natężenia (Intensity) do pliku. Plik należy wydrukować (np. wczytując go do MS Word i wydrukować). Wykonanie hologramu syntetycznego Hologram syntetyczny zostanie wykonany poprzez fotograficzne zmniejszenie zakodowanego na wydruku rozkładu fazy. Pomniejszenie najprościej jest wykonać aparatem fotograficznym, który powinien być zaopatrzony w dobrze skorygowany obiektyw, przenoszący 6
7 wysokie częstości przestrzenne. Aparat należy załadować płytką holograficzną Agfa-Gevaert 0E56 (najlepiej anti-halo) (o rozdzielczości ok. 800 linii/mm), przyciętą do rozmiaru ok. 4x36 mm. Uwaga! Przycinanie, ładowanie do aparatu i obróbka chemiczna ww. płyt holograficznych musi być przeprowadzana przy czerwonym świetle. Wydruk zakodowanej fazy należy zamocować w pozycji pionowej, na stabilnym przedmiocie. Oś optyczna obiektywu aparatu fotograficznego powinna być skierowana prostopadle na centrum płaszczyzny wydruku. Przysłonę obiektywu należy ustawić na 5.6, a czas otwarcia migawki na ręczne sterowanie. Migawka powinna być uruchamiana wężykiem (aby uniknąć poruszenia aparatu fotograficznego). Wydruk ma zostać pomniejszony do rozmiarów 0,48x0,48mm (rozmiar hologramu zadeklarowany w programie LS60 podczas obliczania rozkładu pola dyfrakcyjnego). Do oświetlenia wykorzystane zostaną dwie lampy halogenowe, ustawione w odległości ok. 70 cm od wydruku (Rys. ). Rys.. Układ wykorzystywany do fotograficznego pomniejszania zakodowanego rozkładu fazy, zapisanego na wydruku drukarki laserowej. W aparacie fotograficznym znajduje się fragment płyty holograficznej. Przykładowe parametry naświetlania i obróbki chemicznej Hologram należy naświetlać ok. - sekund, wywoływać 3 minuty w wywoływaczu A-7, utrwalać 6 minut w utrwalaczu U i płukać w bieżącej wodzie ok. 0 minut. Uzyskana płytka jest po wysuszeniu gotowym binarnym hologramem amplitudowym. 7
8 Obserwacja obrazów tworzonych przez hologram syntetyczy Uzyskany binarny hologram amplitudowy tworzy na osi optycznej dwa obrazy zarejestrowanego obiektu: pozorny i rzeczywisty (- i + rząd ugięcia), w które kieruje tyle samo światła (teoretycznie po ok. 0%). Ponadto tworzone są znacznie słabsze, wyższe rzędy ugięcia. Duża część padającego światła jest pochłaniana przez hologram (ok. 50%), natomiast połowa przechodzącego światła nie jest uginana na hologramie (wiązka rzędu zerowego), tworząc znaczny szum w obszarze formowania obrazów + i - rzędu. Oprócz obrazów na osi optycznej, powstają również obrazy pozaosiowe - szczególnie dobrze widoczne jako obrazy pozorne. Ich istnienie wynika z próbkowania rozkładu amplitudy zespolonej w płaszczyźnie hologramu, prowadzącego do powielania się obrazów sceny. Obserwacja obrazów pozornych tworzonych przez hologram jest możliwa przy użyciu monochromatycznego źródła światła o odpowiednio dużej spójności przestrzennej. Rolę takiego źródła światła może pełnić np. lampa sodowa osłonięta przysłoną z okrągłym otworkiem lub rozszerzona i osłabiona wiązka światła laserowego. Wygodnie jest używać do obserwacji fali kulistej, tworzonej przez pinholę oświetloną laserem He-Ne o małej mocy. W odległości kilku metrów fala ta ma już odpowiednio małe natężenie by nie uszkodzić wzroku i wystarczająco duży promień krzywizny by zniekształcenia wywołane sferycznością wiązki nie były dostrzegalne. W trakcie obserwacji obrazu pozornego należy umieścić hologram w odległości kilku centymetrów od oka. Jeżeli zarejestrowana na hologramie scena ma dużą głębię, będzie można dostrzec paralaksę w obrazie przy ruchach głowy lub hologramu. W trakcie ćwiczenia należy również wykonać zdjęcia kilku płaszczyzn sceny przestrzennej. Do tego celu wykorzystywany będzie obraz rzeczywisty. Do oświetlenia hologramu zostanie wykorzystany laser He-Ne (generujący światło o zadeklarowanej w trakcie obliczeń długości fali 0,638µm), którego wiązka zostanie ukształtowana w falę płaską. Zapewni to uzyskanie odpowiedniej skali i odległości sceny od hologramu (zgodnie z danymi przekazanymi programowi LS60). Rysunek 3 przedstawia układ przeznaczony do wykonywania zdjęć różnych płaszczyzn sceny przestrzennej. 8
9 Rys. 3. Schemat układu wykorzystywanego do akwizycji obrazów tworzonych przez hologramy. 9
10 Zadania do wykonania: Przeprowadzenie obliczeń w aplikacji LightSword (LS60) (dostępna w laboratorium) na macierzy 04 x 04 punkty. Próbkowanie 0 µm x 0 µm. Długość fali światła λ=0,638 µm ) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus umieszczonej centralnie (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality high, DbWindow) na odległość z=360 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. ) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus umieszczonej centralnie (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality normal, NoWindow) na odległość z=360 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 3) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus stycznej do brzegu analizowanego obszaru (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality high, DbWindow) na odległość z=360 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 4) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus stycznej do brzegu analizowanego obszaru (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality normal, NoWindow) na odległość z=360 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 5) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus umieszczonej centralnie (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality high, DbWindow) na odległość z=63 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 6) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus umieszczonej centralnie (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality normal, NoWindow) na odległość z=63 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 7) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus stycznej do brzegu analizowanego obszaru (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality high, DbWindow) na odległość z=63 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 8) Wygenerowanie dwuwymiarowej funkcji circus stycznej do brzegu analizowanego obszaru (promień R= mm). Obliczyć propagację (on-axis, quality normal, NoWindow) na odległość z=63 mm. Zerejestrować rozkład natężenia. 9) Przygotowanie bitmap zawierających przekroje obiektów sceny przestrzennej (gotowe bitmapy typu BMP należy przynieść na ćwiczenie). Grubość linii obiektów powinna wahać się w granicach 0 0 pixeli (00 µm µm). Skrajna, najbliższa płaszczyzna obiektu powinna znajdować się w odległości około 500 mm. Skrajna, najdalsza płaszczyzna obiektu powinna znajdować się w odległości około 000 mm. Maksymalne rozmiary poprzeczne obiektu nie powinny być większe niż -5 mm. 0) Zaimportowanie do programu LS60 przygotowanych bitmap jako rozkładów amplitudy. Na każdą z zaimportowanych bitmap, przed zapisaniem w pliku TAB, należy nałożyć przypadkowy rozkład fazy (rozpraszacz). 0
11 ) Propagacja każdej z płaszczyzn sceny na odległość równą odległości danej płaszczyzny od płaszczyzny hologramu. Proszę wykorzystać okna propagacji (przepisanie na wektor podwójnej długości). ) Zsumowanie uzyskanych w poprzednim punkcie rozkładów pól dyfrakcyjnych od każdej z płaszczyzn sceny do jednego pliku TAB. 3) Dokonanie binaryzacji fazy (opcja Phase conversion w menu Operations. Parametry Intensity CA, Constant Amplitude Level = 0). 4) Ekport bitmapy natężenia (Intensity) do pliku. 5) Dokonanie symulacji odtworzenia hologramu. Obserwacja zjawiska paralaksy. 6) Zestawienie układu do fotograficznego pomniejszania wydruków. 7) Wykonanie hologramu syntetycznego. 8) Obserwacja obrazów pozornych sceny przestrzennej. Obserwacja (rejestracja) zjawiska paralaksy 9) Zestawienie układu do akwizycji obrazu rzeczywistego. 0) Wykonanie zdjęć kilku płaszczyzn sceny przestrzennej. Pracownia Informatyki Optycznej WF PW Maj 008
ĆWICZENIE 5/6 HOLOGRAM SYNTETYCZNY
ĆWICZENIE 5/6 HOLOGRAM SYNTETYCZNY Wstęp teoretyczny Celem ćwiczeń laboratoryjnych z cyklu "Holografia Syntetyczna" jest przygotowanie sceny przestrzennej oraz obliczenie tworzonego przez nią rozkładu
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 12/13. Komputerowy hologram Fouriera. Wprowadzenie teoretyczne
Ćwiczenie 12/13 Komputerowy hologram Fouriera. Wprowadzenie teoretyczne W klasycznej holografii w wyniku interferencji dwóch wiązek: wiązki światła zmodyfikowanej przez pewien przedmiot i spójnej z nią
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 11. Wprowadzenie teoretyczne
Ćwiczenie 11 Komputerowy hologram Fouriera. I Wstęp Wprowadzenie teoretyczne W klasycznej holografii w wyniku interferencji wiązki światła zmodyfikowanej przez pewien przedmiot i spójnej z nią wiązki odniesienia
Bardziej szczegółowoRys. 1 Geometria układu.
Ćwiczenie 9 Hologram Fresnela Wprowadzenie teoretyczne Holografia umożliwia zapis pełnej informacji o obiekcie optycznym, zarówno amplitudowej, jak i fazowej. Dzięki temu można m.in. odtwarzać trójwymiarowe
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 9 Y HOLOGRAM. Punkt P(x,y) emituje falę sferyczną o długości, której amplituda zespolona w płaszczyźnie hologramu ma postać U R exp( ikr)
Ćwiczenie 9 Hologram Fresnela Wprowadzenie teoretyczne Holografia umożliwia zapis pełnej informacji o obiekcie optycznym, zarówno amplitudowej jak i fazowej. Dzięki temu można m.in. odtwarzać trójwymiarowe
Bardziej szczegółowoLaboratorium optycznego przetwarzania informacji i holografii. Ćwiczenie 6. Badanie właściwości hologramów
Laboratorium optycznego przetwarzania informacji i holografii Ćwiczenie 6. Badanie właściwości hologramów Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdańska Gdańsk 2006 1. Cel
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 12. Wprowadzenie teoretyczne
Ćwiczenie 12 Hologram cyfrowy. I. Wstęp Wprowadzenie teoretyczne Ze względu na sposób zapisu i odtworzenia, hologramy można podzielić na trzy grupy: klasyczne, syntetyczne i cyfrowe. Hologramy klasyczny
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 5. HOLOGRAM KLASYCZNY TYPU FRESNELA
ĆWICZENIE 5. HOLOGAM KLASYCZNY TYP FESNELA Wstęp teoretyczny Wprowadzenie Holografia jest metodą zapisu całkowitej informacji o oświetlonym obiekcie. ejestracja informacji niesionej przez falę elektromagnetyczną
Bardziej szczegółowoPROPAGACJA PROMIENIOWANIA PRZEZ UKŁAD OPTYCZNY W UJĘCIU FALOWYM. TRANSFORMACJE FAZOWE I SYGNAŁOWE
PROPAGACJA PROMIENIOWANIA PRZEZ UKŁAD OPTYCZNY W UJĘCIU FALOWYM. TRANSFORMACJE FAZOWE I SYGNAŁOWE prof. dr hab. inż. Krzysztof Patorski Przedmiotem tej części wykładu są podstawowe transformacje fazowe
Bardziej szczegółowoLaboratorium Informatyki Optycznej ĆWICZENIE 2. Koherentne korelatory optyczne i hologram Fouriera
ĆWICZENIE 2 Koherentne korelatory optyczne i hologram Fouriera 1. Wprowadzenie Historycznie jednym z ważniejszych zastosowań korelatorów optycznych było rozpoznawanie obrazów, pozwalały np. na analizę
Bardziej szczegółowoĆwiczenie H2. Hologram Fresnela
Pracownia Informatyki Optycznej Wydział Fizyki PW Ćwiczenie H Hologram Fresnela 1. Wprowadzenie Holografia jest metodą zapisu całkowitej informacji o oświetlonym obiekcie. ejestracja informacji niesionej
Bardziej szczegółowoRejestracja i rekonstrukcja fal optycznych. Hologram zawiera pełny zapis informacji o fali optycznej jej amplitudzie i fazie.
HOLOGRAFIA prof dr hab inŝ Krzysztof Patorski Krzysztof Rejestracja i rekonstrukcja fal optycznych Hologram zawiera pełny zapis informacji o fali optycznej jej amplitudzie i fazie a) Laser b) odniesienia
Bardziej szczegółowoLaboratorium Informatyki Optycznej ĆWICZENIE 3. Dwuekspozycyjny hologram Fresnela
ĆWICZENIE 3 Dwuekspozycyjny hologram Fresnela 1. Wprowadzenie Holografia umożliwia zapis pełnej informacji o obiekcie, zarówno amplitudowej, jak i fazowej. Dzięki temu można m.in. odtwarzać trójwymiarowe
Bardziej szczegółowoMikroskop teoria Abbego
Zastosujmy teorię dyfrakcji do opisu sposobu powstawania obrazu w mikroskopie: Oświetlacz typu Köhlera tworzy równoległą wiązkę światła, padającą na obserwowany obiekt (płaszczyzna 0 ); Pole widzenia ograniczone
Bardziej szczegółowoLaboratorium Informatyki Optycznej ĆWICZENIE 7. Hologram gruby widoczny w zakresie 360
ĆWICZENIE 7 Hologram gruby widoczny w zakresie 360 1. Wprowadzenie Klasyczne hologramy są jak dotąd najlepszą metodą rejestracji obiektów trójwymiarowych. Dzięki pełnemu zapisowi informacji o obiekcie
Bardziej szczegółowoWSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ
1100-4BW12, rok akademicki 2018/19 WSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ dr hab. Rafał Kasztelanic Hologramy generowane komputerowo - CGH Widmo obrazu: G x, y FT g x, y mające być zapisane na hologramie, dyskretyzujemy
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 6. Hologram gruby
ĆWICZENIE 6 Hologram gruby 1. Wprowadzenie Na jednym z poprzednich ćwiczeń zapoznaliśmy się z cienkim (powierzchniowo zapisanym) hologramem Fresnela, który daje nam możliwość zapisu obiektu przestrzennego.
Bardziej szczegółowoFala jest zaburzeniem, rozchodzącym się w ośrodku, przy czym żadna część ośrodka nie wykonuje zbyt dużego ruchu
Ruch falowy Fala jest zaburzeniem, rozchodzącym się w ośrodku, przy czym żadna część ośrodka nie wykonuje zbyt dużego ruchu Fala rozchodzi się w przestrzeni niosąc ze sobą energię, ale niekoniecznie musi
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 3. Wybrane techniki holografii. Hologram podstawy teoretyczne
Ćwiczenie 3 Wybrane techniki holografii Hologram podstawy teoretyczne Holografia umożliwia zapis pełnej informacji o obiekcie optycznym. Dzięki temu można m.in. odtwarzać trójwymiarowe obiekty w ich naturalnym,
Bardziej szczegółowoWykład 6: Reprezentacja informacji w układzie optycznym; układy liniowe w optyce; podstawy teorii dyfrakcji
Fotonika Wykład 6: Reprezentacja informacji w układzie optycznym; układy liniowe w optyce; podstawy teorii dyfrakcji Plan: pojęcie sygnału w optyce układy liniowe filtry liniowe, transformata Fouriera,
Bardziej szczegółowoMetody Optyczne w Technice. Wykład 5 Interferometria laserowa
Metody Optyczne w Technice Wykład 5 nterferometria laserowa Promieniowanie laserowe Wiązka monochromatyczna Duża koherencja przestrzenna i czasowa Niewielka rozbieżność wiązki Duża moc Największa możliwa
Bardziej szczegółowoRóżne reżimy dyfrakcji
Fotonika Wykład 7 - Sposoby wyznaczania obrazu dyfrakcyjnego - Przykłady obrazów dyfrakcyjnych w polu dalekim obliczonych przy użyciu dyskretnej transformaty Fouriera - Elementy dyfrakcyjne Różne reżimy
Bardziej szczegółowoRys. 1 Schemat układu obrazującego 2f-2f
Ćwiczenie 15 Obrazowanie. Celem ćwiczenia jest zbudowanie układów obrazujących w świetle monochromatycznym oraz zaobserwowanie różnic w przypadku obrazowania za pomocą różnych elementów optycznych, zwracając
Bardziej szczegółowoOptyka Fourierowska. Wykład 9 Hologramy cyfrowe
Optyka Fourierowska Wykład 9 Hologramy cyfrowe Hologramy generowane w komputerze Hologramy poza zapisem intefererujących fal koherentnych można wyliczyć za pomocą komputera i wydrukować na ploterze lub
Bardziej szczegółowoĘŚCIOWO KOHERENTNYM. τ), gdzie Γ(r 1. oznacza centralną częstotliwość promieniowania quasi-monochromatycznego.
OBRAZOWANIE W OŚWIETLENIU CZĘŚ ĘŚCIOWO KOHERENTNYM 1. Propagacja światła a częś ęściowo koherentnego prof. dr hab. inŝ. Krzysztof Patorski Krzysztof PoniŜej zajmiemy się propagacją promieniowania quasi-monochromatycznego,
Bardziej szczegółowoPropagacja w przestrzeni swobodnej (dyfrakcja)
Fotonika Wykład 7 - Sposoby wyznaczania obrazu dyfrakcyjnego - Przykłady obrazów dyfrakcyjnych w polu dalekim obliczonych przy użyciu dyskretnej transformaty Fouriera - Elementy dyfrakcyjne Propagacja
Bardziej szczegółowoPodstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 17, Mateusz Winkowski, Łukasz Zinkiewicz
Podstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej wykład 17, 01.12.2017 wykład: pokazy: ćwiczenia: Czesław Radzewicz Mateusz Winkowski, Łukasz Zinkiewicz Radosław Łapkiewicz Wykład 16 - przypomnienie
Bardziej szczegółowoWykład 6: Reprezentacja informacji w układzie optycznym; układy liniowe w optyce; podstawy teorii dyfrakcji
Fotonika Wykład 6: Reprezentacja informacji w układzie optycznym; układy liniowe w optyce; podstawy teorii dyfrakcji Plan: pojęcie sygnału w optyce układy liniowe filtry liniowe, transformata Fouriera,
Bardziej szczegółowoInterferometr Macha-Zehndera. Zapis sinusoidalnej siatki dyfrakcyjnej i pomiar jej okresu przestrzennego.
Ćwiczenie 6 Interferometr Macha-Zehndera. Zapis sinusoidalnej siatki dyfrakcyjnej i pomiar jej okresu przestrzennego. Interferometr Macha-Zehndera Interferometr Macha-Zehndera jest często wykorzystywany
Bardziej szczegółowoOscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem. S 0 amplituda odkształcenia. f [Hz] - częstotliwość.
Akusto-optyka Fala akustyczna jest falą mechaniczną Oscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem ( x, t) S cos( Ωt qx) s Częstotliwość kołowa Ω πf Długość fali
Bardziej szczegółowoLaboratorium Optyki Falowej
Marzec 2019 Laboratorium Optyki Falowej Instrukcja do ćwiczenia pt: Filtracja optyczna Opracował: dr hab. Jan Masajada Tematyka (Zagadnienia, które należy znać przed wykonaniem ćwiczenia): 1. Obraz fourierowski
Bardziej szczegółowoLaboratorium Informatyki Optycznej ĆWICZENIE 5. Sprzęganie fazy
ĆWICZENIE 5 Sprzęganie fazy 1. Wprowadzenie Ćwiczenie polega na praktycznym wykorzystaniu zjawiska sprzęgania fazy. Efekt sprzężenia fazy realizowany będzie w sposób holograficzny. Podstawowym zadaniem
Bardziej szczegółowoLaboratorium techniki laserowej Ćwiczenie 2. Badanie profilu wiązki laserowej
Laboratorium techniki laserowej Ćwiczenie 2. Badanie profilu wiązki laserowej 1. Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdaoska Gdańsk 2006 1. Wstęp Pomiar profilu wiązki
Bardziej szczegółowoRys. 1 Pole dyfrakcyjne obiektu wejściowego. Rys. 2 Obiekt quasi-periodyczny.
Ćwiczenie 7 Samoobrazowanie obiektów periodycznych Wprowadzenie teoretyczne Jeśli płaski obiekt optyczny np. przezrocze z czarno-białym wzorem (dokładniej mówiąc z przeźroczysto-nieprzeźroczystym wzorem)
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE
LABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE Ćwiczenie nr 6 Temat: Wyznaczenie stałej siatki dyfrakcyjnej i dyfrakcja światła na otworach kwadratowych i okrągłych. 1. Wprowadzenie Fale
Bardziej szczegółowoWyznaczanie ogniskowych soczewek cienkich oraz płaszczyzn głównych obiektywów lub układów soczewek. Aberracje.
Ćwiczenie 2 Wyznaczanie ogniskowych soczewek cienkich oraz płaszczyzn głównych obiektywów lub układów soczewek. Aberracje. Wprowadzenie teoretyczne Działanie obrazujące soczewek lub układu soczewek wygodnie
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
ĆWICZENIE 84 WYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ Cel ćwiczenia: Wyznaczenie długości fali emisji lasera lub innego źródła światła monochromatycznego, wyznaczenie stałej siatki
Bardziej szczegółowoĆwiczenie: "Zagadnienia optyki"
Ćwiczenie: "Zagadnienia optyki" Opracowane w ramach projektu: "Wirtualne Laboratoria Fizyczne nowoczesną metodą nauczania realizowanego przez Warszawską Wyższą Szkołę Informatyki. Zakres ćwiczenia: 1.
Bardziej szczegółowoPodstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 17, Radosław Chrapkiewicz, Filip Ozimek
Podstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej wykład 17, 0.04.01 wykład: pokazy: ćwiczenia: Czesław Radzewicz Radosław Chrapkiewicz, Filip Ozimek Ernest Grodner Wykład 16 - przypomnienie dyfrakcja
Bardziej szczegółowoOscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem. S 0 amplituda odkształcenia. f [Hz] -częstotliwość.
Akusto-optyka Fala akustyczna jest falą mechaniczną Oscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem ( x, t) S cos( Ωt qx) s Częstotliwość kołowa Ω πf Długość fali
Bardziej szczegółowoBadanie zjawisk optycznych przy użyciu zestawu Laser Kit
LABORATORIUM OPTOELEKTRONIKI Ćwiczenie 5 Badanie zjawisk optycznych przy użyciu zestawu Laser Kit Cel ćwiczenia: Zapoznanie studentów ze zjawiskami optycznymi. Badane elementy: Zestaw ćwiczeniowy Laser
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 4. Część teoretyczna
Ćwiczenie 4 Badanie aberracji chromatycznej soczewki refrakcyjnej i dyfrakcyjnej. Badanie odpowiedzi impulsowej oraz obrazowania przy użyciu soczewki sferycznej. Zbadanie głębi ostrości przy oświetleniu
Bardziej szczegółowoWykład VI Dalekie pole
Wykład VI Dalekie pole Schemat przypomnienie Musimy znać rozkład fali padającej u pad (x,y) w płaszczyźnie układu optycznego Musimy znać funkcję transmitancji układu optycznego t(x,y) Określamy falę właśnie
Bardziej szczegółowoRównania Maxwella. Wstęp E B H J D
Równania Maxwella E B t, H J D t, D, B 0 Równania materiałowe B 0 H M, D 0 E P, J E, gdzie: 0 przenikalność elektryczną próżni ( 0 8854 10 1 As/Vm), 0 przenikalność magetyczną próżni ( 0 4 10 7 Vs/Am),
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
ĆWICZENIE 8 WYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ. Wykaz przyrządów Transmisyjne siatki dyfrakcyjne (S) : typ A -0 linii na milimetr oraz typ B ; Laser lub inne źródło światła
Bardziej szczegółowoLaboratorium z Krystalografii. 2 godz.
Uniwersytet Śląski - Instytut Chemii Zakład Krystalografii ul. Bankowa 14, pok. 132, 40-006 Katowice tel. 0323591627, e-mail: ewa.malicka@us.edu.pl opracowanie: dr Ewa Malicka Laboratorium z Krystalografii
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 2. Wyznaczanie ogniskowych soczewek cienkich oraz płaszczyzn głównych obiektywów lub układów soczewek. Aberracje. Wprowadzenie teoretyczne
Ćwiczenie 2 Wyznaczanie ogniskowych soczewek cienkich oraz płaszczyzn głównych obiektywów lub układów soczewek. Aberracje. Wprowadzenie teoretyczne Podstawy Działanie obrazujące soczewek lub układu soczewek
Bardziej szczegółowoPomiar drogi koherencji wybranych źródeł światła
Politechnika Gdańska WYDZIAŁ ELEKTRONIKI TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych Pomiar drogi koherencji wybranych źródeł światła Instrukcja do ćwiczenia laboratoryjnego
Bardziej szczegółowoLaboratorium techniki laserowej. Ćwiczenie 5. Modulator PLZT
Laboratorium techniki laserowej Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdaoska Gdańsk 006 1.Wstęp Rozwój techniki optoelektronicznej spowodował poszukiwania nowych materiałów
Bardziej szczegółowoWykład 17: Optyka falowa cz.1.
Wykład 17: Optyka falowa cz.1. Dr inż. Zbigniew Szklarski Katedra Elektroniki, paw. C-1, pok.31 szkla@agh.edu.pl http://layer.uci.agh.edu.pl/z.szklarski/ 1 Zasada Huyghensa Christian Huygens 1678 r. pierwsza
Bardziej szczegółowoOpis matematyczny odbicia światła od zwierciadła kulistego i przejścia światła przez soczewki.
Opis matematyczny odbicia światła od zwierciadła kulistego i przejścia światła przez soczewki. 1. Równanie soczewki i zwierciadła kulistego. Z podobieństwa trójkątów ABF i LFD (patrz rysunek powyżej) wynika,
Bardziej szczegółowoMODULATOR CIEKŁOKRYSTALICZNY
ĆWICZENIE 106 MODULATOR CIEKŁOKRYSTALICZNY 1. Układ pomiarowy 1.1. Zidentyfikuj wszystkie elementy potrzebne do ćwiczenia: modulator SLM, dwa polaryzatory w oprawie (P, A), soczewka S, szary filtr F, kamera
Bardziej szczegółowoODWZOROWANIE W OŚWIETLENIU KOHERENTNYM
ODWZOROWANIE W OŚWIETLENIU KOHERENTNYM prof. dr hab. inż. Krzysztof Patorski Przedmiotem tej części wykładu jest model matematyczny procesu formowania obrazu przez pojedynczy układ optyczny w oświetleniu
Bardziej szczegółowoPODSTAWY DYFRAKCJI WYBRANE ZAGADNIENIA DYFRAKCJI FRAUNHOFERA Krzysztof
PODSTAWY DYFRAKCJI WYBRANE ZAGADNIENIA DYFRAKCJI FRAUNHOFERA prof. dr hab. inż. Krzysztof Patorski Krzysztof Niniejsza część wykładu obejmuje wprowadzenie do dyfrakcji, opis matematyczny z wykorzystaniem
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 12 (44) Wyznaczanie długości fali świetlnej przy pomocy siatki dyfrakcyjnej
Ćwiczenie 12 (44) Wyznaczanie długości fali świetlnej przy pomocy siatki dyfrakcyjnej Wprowadzenie Światło widzialne jest to promieniowanie elektromagnetyczne (zaburzenie poła elektromagnetycznego rozchodzące
Bardziej szczegółowoProblemy optyki falowej. Teoretyczne podstawy zjawisk dyfrakcji, interferencji i polaryzacji światła.
. Teoretyczne podstawy zjawisk dyfrakcji, interferencji i polaryzacji światła. Rozwiązywanie zadań wykorzystujących poznane prawa I LO im. Stefana Żeromskiego w Lęborku 27 luty 2012 Dyfrakcja światła laserowego
Bardziej szczegółowoBADANIE INTERFEROMETRU YOUNGA
Celem ćwiczenia jest: BADANIE INTERFEROMETRU YOUNGA 1. poznanie podstawowych właściwości interferometru z podziałem czoła fali w oświetleniu monochromatycznym i świetle białym, 2. demonstracja możliwości
Bardziej szczegółowoRys. 1 Interferencja dwóch fal sferycznych w punkcie P.
Ćwiczenie 4 Doświadczenie interferencyjne Younga Wprowadzenie teoretyczne Charakterystyczną cechą fal jest ich zdolność do interferencji. Światło jako fala elektromagnetyczna również może interferować.
Bardziej szczegółowoIR II. 12. Oznaczanie chloroformu w tetrachloroetylenie metodą spektrofotometrii w podczerwieni
IR II 12. Oznaczanie chloroformu w tetrachloroetylenie metodą spektrofotometrii w podczerwieni Promieniowanie podczerwone ma naturę elektromagnetyczną i jego absorpcja przez materię podlega tym samym prawom,
Bardziej szczegółowoAkademia Górniczo-Hutnicza
Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie Kalibracja systemu wizyjnego z użyciem pakietu Matlab Kraków, 2011 1. Cel kalibracji Cel kalibracji stanowi wyznaczenie parametrów określających
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 2. Wyznaczanie ogniskowych soczewek cienkich oraz płaszczyzn głównych obiektywów lub układów soczewek. Aberracje. Wprowadzenie teoretyczne
Ćwiczenie 2 Wyznaczanie ogniskowych soczewek cienkich oraz płaszczyzn głównych obiektywów lub układów soczewek. Aberracje. Wprowadzenie teoretyczne Podstawy Działanie obrazujące soczewek lub układu soczewek
Bardziej szczegółowoZjawisko interferencji fal
Zjawisko interferencji fal Interferencja to efekt nakładania się fal (wzmacnianie i osłabianie się ruchu falowego widoczne w zmianach amplitudy i natężenia fal) w którym zachodzi stabilne w czasie ich
Bardziej szczegółowosklep - online Jak przygotować PDF do druku Krótki poradnik jak przygotować plik do druku w programie Adobe Photoshop - na przykładzie ulotki A4.
sklep - online drukarnia Jak przygotować PDF do druku Krótki poradnik jak przygotować plik do druku w programie Adobe Photoshop - na przykładzie ulotki A4. Przeczytaj! Jeżeli nie posiadasz doświadczenia
Bardziej szczegółowopobrano z serwisu Fizyka Dla Każdego - http://fizyka.dk - zadania z fizyki, wzory fizyczne, fizyka matura
12. Fale elektromagnetyczne zadania z arkusza I 12.5 12.1 12.6 12.2 12.7 12.8 12.9 12.3 12.10 12.4 12.11 12. Fale elektromagnetyczne - 1 - 12.12 12.20 12.13 12.14 12.21 12.22 12.15 12.23 12.16 12.24 12.17
Bardziej szczegółowoAutomatyczne tworzenie trójwymiarowego planu pomieszczenia z zastosowaniem metod stereowizyjnych
Automatyczne tworzenie trójwymiarowego planu pomieszczenia z zastosowaniem metod stereowizyjnych autor: Robert Drab opiekun naukowy: dr inż. Paweł Rotter 1. Wstęp Zagadnienie generowania trójwymiarowego
Bardziej szczegółowoDyfrakcja światła na otworze kołowym, czyli po co fizykowi całkowanie numeryczne?
FOTON 117, Lato 01 35 Dyfrakcja światła na otworze kołowym, czyli po co fizykowi całkowanie numeryczne? Jerzy Ginter Uniwersytet Warszawski Postawienie problemu Światło ma naturę falową, ulega więc dyfrakcji.
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 363. Polaryzacja światła sprawdzanie prawa Malusa. Początkowa wartość kąta 0..
Nazwisko... Data... Nr na liście... Imię... Wydział... Dzień tyg.... Godzina... Polaryzacja światła sprawdzanie prawa Malusa Początkowa wartość kąta 0.. 1 25 49 2 26 50 3 27 51 4 28 52 5 29 53 6 30 54
Bardziej szczegółowoLaboratorium TECHNIKI LASEROWEJ. Ćwiczenie 1. Modulator akustooptyczny
Laboratorium TECHNIKI LASEROWEJ Ćwiczenie 1. Modulator akustooptyczny Katedra Metrologii i Optoelektroniki WETI Politechnika Gdańska Gdańsk 2018 1. Wstęp Ogromne zapotrzebowanie na informację oraz dynamiczny
Bardziej szczegółowosklep - online Jak przygotować PDF do druku Krótki poradnik jak przygotować plik do druku w programie Adobe InDesign - na przykładzie ulotki A4.
sklep - online drukarnia Jak przygotować PDF do druku Krótki poradnik jak przygotować plik do druku w programie Adobe InDesign - na przykładzie ulotki A4. Przeczytaj! Jeżeli nie posiadasz doświadczenia
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 3. Koherentne korelatory optyczne
Ćwiczenie 3 Koherentne korelatory optyczne 1. Wprowadzenie Historycznie jednym z waŝniejszych zastosowań korelatorów optycznych było rozpoznawanie obrazów, pozwalały np. na analizę zdjęć lotniczych lub
Bardziej szczegółowoGŁÓWNE CECHY ŚWIATŁA LASEROWEGO
GŁÓWNE CECHY ŚWIATŁA LASEROWEGO Światło może być rozumiane jako: Strumień fotonów o energii E Fala elektromagnetyczna. = hν i pędzie p h = = hν c Najprostszym przypadkiem fali elektromagnetycznej jest
Bardziej szczegółowoPDF. Jak. do druku. Krótki poradnik. przygotować. jak przygotować plik do druku w programie Adobe Ilustrator - na przykładzie ulotki A4.
sklep - online drukarnia Jak przygotować PDF do druku Krótki poradnik jak przygotować plik do druku w programie Adobe Ilustrator - na przykładzie ulotki A4. Przeczytaj! Jeżeli nie posiadasz doświadczenia
Bardziej szczegółowoOptyka. Wykład V Krzysztof Golec-Biernat. Fale elektromagnetyczne. Uniwersytet Rzeszowski, 8 listopada 2017
Optyka Wykład V Krzysztof Golec-Biernat Fale elektromagnetyczne Uniwersytet Rzeszowski, 8 listopada 2017 Wykład V Krzysztof Golec-Biernat Optyka 1 / 17 Plan Swobodne równania Maxwella Fale elektromagnetyczne
Bardziej szczegółowoZADANIE 111 DOŚWIADCZENIE YOUNGA Z UŻYCIEM MIKROFAL
ZADANIE 111 DOŚWIADCZENIE YOUNGA Z UŻYCIEM MIKROFAL X L Rys. 1 Schemat układu doświadczalnego. Fala elektromagnetyczna (światło, mikrofale) po przejściu przez dwie blisko położone (odległe o d) szczeliny
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM POMIARY W AKUSTYCE. ĆWICZENIE NR 4 Pomiar współczynników pochłaniania i odbicia dźwięku oraz impedancji akustycznej metodą fali stojącej
LABORATORIUM POMIARY W AKUSTYCE ĆWICZENIE NR 4 Pomiar współczynników pochłaniania i odbicia dźwięku oraz impedancji akustycznej metodą fali stojącej 1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest poznanie metody
Bardziej szczegółowoWydział Elektryczny Katedra Telekomunikacji i Aparatury Elektronicznej
Politechnika Białostocka Wydział Elektryczny Katedra Telekomunikacji i Aparatury Elektronicznej Instrukcja do zajęć laboratoryjnych z przedmiotu: Przetwarzanie Sygnałów Kod: TS1A400027 Temat ćwiczenia:
Bardziej szczegółowoMetody Obliczeniowe Mikrooptyki i Fotoniki. - Dyfrakcja różne reżimy - Obliczanie elementów dyfrakcyjnych
Metody Obliczeniowe Mikrooptyki i Fotoniki - Dyfrakcja różne reżimy - Obliczanie elementów dyfrakcyjnych Elementy dyfrakcyjne - idea d1 Wiązka padająca Ψ i ( x,y ) DOE (diffractive optical element) d Oczekiwany
Bardziej szczegółowoODWZOROWANIE I PRZETWARZANIE SYGNAŁU OPTYCZNEGO W OŚWIETLENIU KOHERENTNYM
Podstawy Inżynierii Fotonicznej - Laboratorium Ćwiczenie 2 ODWZOROWANIE I PRZETWARZANIE SYGNAŁU OPTYCZNEGO W OŚWIETLENIU KOHERENTNYM 2.1 Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie z teorią dwustopniowego
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
ĆWICZEIE 8 WYZACZAIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJEJ Opis teoretyczny do ćwiczenia zamieszczony jest na stronie www.wtc.wat.edu.pl w dziale DYDAKTYKA FIZYKA ĆWICZEIA LABORATORYJE. Opis
Bardziej szczegółowoPRZEKSZTAŁCANIE WIĄZKI LASEROWEJ PRZEZ UKŁADY OPTYCZNE
Podstawy Inżynierii Fotonicznej - Laboratorium Ćwiczenie 5 PRZEKSZTAŁCANIE WIĄZKI LASEROWEJ PRZEZ UKŁADY OPTYCZNE 5.1 Cel ćwiczenia Zapoznanie się z zależnościami opisującymi kształt wiązki laserowej (mod
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 4. Doświadczenie interferencyjne Younga. Rys. 1
Ćwiczenie 4 Doświadczenie interferencyjne Younga Wprowadzenie teoretyczne Charakterystyczną cechą fal jest ich zdolność do interferencji. Światło jako fala elektromagnetyczna również może interferować.
Bardziej szczegółowoOPTYKA FALOWA I (FTP2009L) Ćwiczenie 2. Dyfrakcja światła na szczelinach.
OPTYKA FALOWA I (FTP2009L) Ćwiczenie 2. Dyfrakcja światła na szczelinach. Zagadnienia, które należy znać przed wykonaniem ćwiczenia: Dyfrakcja światła to zjawisko fizyczne zmiany kierunku rozchodzenia
Bardziej szczegółowoTEORIA OBWODÓW I SYGNAŁÓW LABORATORIUM
TEORIA OBWODÓW I SYGNAŁÓW LABORATORIUM AKADEMIA MORSKA Katedra Telekomunikacji Morskiej ĆWICZENIE 3 BADANIE CHARAKTERYSTYK CZASOWYCH LINIOWYCH UKŁADÓW RLC. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia są pomiary i analiza
Bardziej szczegółowoHologram gruby (objętościowy)
Hologram gruby (objętościowy) Wprowadzenie teoretyczne Holografia jest bardzo rozległą dziedziną optyki i na pewno nie dziwi fakt, że istnieją hologramy różnego typu. W zależności od metody zapisu hologramu,
Bardziej szczegółowoWydział Elektryczny Katedra Telekomunikacji i Aparatury Elektronicznej
Politechnika Białostocka Wydział Elektryczny Katedra Telekomunikacji i Aparatury Elektronicznej Instrukcja do zajęć laboratoryjnych z przedmiotu: Przetwarzanie Sygnałów Kod: TS1C400027 Temat ćwiczenia:
Bardziej szczegółowoWyznaczenie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona
Politechnika Łódzka FTIMS Kierunek: Informatyka rok akademicki: 2008/2009 sem. 2. Termin: 23 III 2009 Nr. ćwiczenia: 412 Temat ćwiczenia: Wyznaczenie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona Nr.
Bardziej szczegółowoOPTYKA GEOMETRYCZNA I INSTRUMENTALNA
1100-1BO15, rok akademicki 2018/19 OPTYKA GEOMETRYCZNA I INSTRUMENTALNA dr hab. Rafał Kasztelanic Wykład 6 Optyka promieni 2 www.zemax.com Diafragmy Pęk promieni świetlnych, przechodzący przez układ optyczny
Bardziej szczegółowoInterferencja i dyfrakcja
Podręcznik metodyczny dla nauczycieli Interferencja i dyfrakcja Politechnika Gdańska, Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej ul. Narutowicza 11/12, 80-233 Gdańsk, tel. +48 58 348 63 70 http://e-doswiadczenia.mif.pg.gda.pl
Bardziej szczegółowoSpora część kodu programu jest dla nas nieprzydatna. Dokonaj zmian tak, aby kod miał postać:
Temat 8: Rodzaje kamery. Ustawienia kamery. Animacja ruchu kamery. Aby prześledzić różne możliwości zastosowania kamery zbudujemy najpierw jakąś ciekawą scenę. Ćwiczenie 053 Otwórz nowy plik. Z menu programu
Bardziej szczegółowoWSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ
1100-4BW1, rok akademicki 018/19 WSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ dr hab. Rafał Kasztelanic Wykład 4 Przestrzeń swobodna jako filtr częstości przestrzennych Załóżmy, że znamy rozkład pola na fale monochromatyczne
Bardziej szczegółowoWSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ
1100-4BW12, rok akademicki 2018/19 WSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ dr hab. Rafał Kasztelanic Układy holograficzne: Odbiciowe Transparentne Fourierowskie Tęczowe Kolorowe grube Plazmoniczne Hologramy generowane
Bardziej szczegółowoLaboratorium Informatyki Optycznej ĆWICZENIE 1. Optyczna filtracja sygnałów informatycznych
ĆWICZENIE 1 Optyczna filtracja sygnałów informatycznych 1. Wprowadzenie Przyjmijmy że znamy pole świetlne w płaszczyźnie ( ) czyli że znamy rozkład jego amplitudy i fazy we wszystkich punktach gdzie określony
Bardziej szczegółowoINTERFERENCJA WIELOPROMIENIOWA
INTERFERENCJA WIELOPROMIENIOWA prof. dr hab. inż. Krzysztof Patorski W tej części wykładu rozważymy przypadek koherentnej superpozycji większej liczby wiązek niż dwie. Najważniejszym interferometrem wielowiązkowym
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE
LABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE Ćwiczenie nr 7 Temat: Pomiar kąta załamania i kąta odbicia światła. Sposoby korekcji wad wzroku. 1. Wprowadzenie Zestaw ćwiczeniowy został
Bardziej szczegółowo1 Moduł Modbus ASCII/RTU 3
Spis treści 1 Moduł Modbus ASCII/RTU 3 1.1 Konfigurowanie Modułu Modbus ASCII/RTU............. 3 1.1.1 Lista elementów Modułu Modbus ASCII/RTU......... 3 1.1.2 Konfiguracja Modułu Modbus ASCII/RTU...........
Bardziej szczegółowoAnemometria obrazowa PIV
Wstęp teoretyczny Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z techniką pomiarową w tzw. anemometrii obrazowej (Particle Image Velocimetry PIV). Jest to bezinwazyjna metoda pomiaru prędkości pola prędkości. Polega
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 3. Elementy fotometrii i testy rozdzielczości obiektywów fotograficznych. Wprowadzenie teoretyczne. Elementy fotometrii
Ćwiczenie 3 Elementy fotometrii i testy rozdzielczości obiektywów fotograficznych Wprowadzenie teoretyczne Elementy fotometrii W ogólności pomiarem ilościowym promieniowania fal elektromagnetycznych zajmuje
Bardziej szczegółowoOptyka stanowi dział fizyki, który zajmuje się światłem (także promieniowaniem niewidzialnym dla ludzkiego oka).
Optyka geometryczna Optyka stanowi dział fizyki, który zajmuje się światłem (także promieniowaniem niewidzialnym dla ludzkiego oka). Założeniem optyki geometrycznej jest, że światło rozchodzi się jako
Bardziej szczegółowoStanowisko do pomiaru fotoprzewodnictwa
Stanowisko do pomiaru fotoprzewodnictwa Kraków 2008 Układ pomiarowy. Pomiar czułości widmowej fotodetektorów polega na pomiarze fotoprądu w funkcji długości padającego na detektor promieniowania. Stanowisko
Bardziej szczegółowo