lipiec-sierpień 7 8/2008

Transkrypt

1 lipiec-sierpień 7 8/2008

2 lipiec sierpień 7 8/ 2008 PALESTRA Pismo Adwokatury Polskiej Rok LIII nr Naczelna Rada Adwokacka 1

3 Redaktor Naczelny: Stanisław Mikke Wydaje Naczelna Rada Adwokacka Warszawa Kolegium: Zbigniew Banaszczyk Lech Gardocki Andrzej Marcinkowski Andrzej Mączyński Marek Antoni Nowicki Lech K. Paprzycki Krzysztof Piesiewicz Stanisław Rymar Krzysztof Pietrzykowski Piotr Sendecki Andrzej Tomaszek Andrzej Warfołomiejew Witold Wołodkiewicz Józef Wójcikiewicz Stanisław Zabłocki Redaktor techniczny: Hanna Orłowska-Bernaszuk Fot. na okładce: S.M. Oprac. komputerowe Artur Tabaka Adres Re dak cji: Warszawa, ul. Świętojerska 16 tel./fax , , Internet: Wykonanie Agencja Wydawnicza MakPrint Ark. wyd.: 27. Papier: III Offset, 80 gr. Nakład: 7600 egz. ISSN indeks

4 SPIS TREŚCI Lech K. Paprzycki, prezes SN, dr hab. prof. WSPiZ im. L. Koźmińskiego (Warszawa) Model kasacji w polskiej procedurze karnej Piotr Kardas, adwokat, dr hab., prof. UJ (Kraków), Paweł Wiliński, dr hab. UWr (Wrocław) O niekonstytucyjności odmowy dostępu do akt sprawy w postępowaniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania Jerzy Skorupka, prof. dr hab. UWr (Wrocław) W kwestii dostępu tymczasowo aresztowanego do wniosku w przedmiocie tymczasowego aresztowania oraz do akt sprawy w postępowaniu przygotowawczym na marginesie orzeczeń sądów powszechnych Czesław Paweł Kłak, dr, adiunkt URz (Rzeszów) Postępowanie nakazowe w sprawach karnych skarbowych, część 1 Przesłanki. 52 Helena Gardocka, doktorantka UW (Warszawa) Zasiedzenie udziału lub części fizycznej nieruchomości wspólnej przez współwłaściciela Jan Turek, dr URz, sędzia SO (Jasło), Anna Turek (Jasło) Czynności nieprocesowe sądu w sprawach rodzinnych Paweł Kuczma, doktorant UWr (Wrocław) Lobbing polska regulacja prawna PUNKTY WIDZENIA Mieczysław Szaciński, dr (Warszawa) Ideologia, polityka a prawa osobiste autora WAŻNE DLA PRAKTYKI Małgorzata Supera, adwokat (Warszawa) Wina i rozwód Bartosz W. Wojciechowski, doktorant UŚ, apl. adw. (Katowice) Profilowanie psychologiczne nieznanych sprawców zabójstw, cz SĄDOWNICTWO POLUBOWNE Mirosław Piechowiak (Jarocin) Dopuszczalność działu spadku przez sąd polubowny

5 Spis treści PALESTRA Michał Bieniak, adwokat, dr (Warszawa) Sądownictwo polubowne w polskim procesie cywilnym od kodeksu postępowania cywilnego z 1930/1932 roku do czasów dzisiejszych BEZ TOGI Stanisław Mikke, adwokat (Warszawa) Nowy, inny świat CO PISZCZY W PRAWIE Marian Filar, prof. dr hab., UMK (Toruń) Daniel czy lew PO LEKTURZE Andrzej Bąkowski, adwokat (Warszawa) Józef Beck na tle swojej epoki PROCESY ARTYSTYCZNE Marek Sołtysik (Kraków) Sprawa nie tylko Bulasa HISTORIA CZASOPIŚMIENNICTWA PRAWNICZEGO Adam Redzik, dr, adiunkt UKSW (Warszawa) Publikacje periodyczne wydziałów prawniczych uniwersytetów niepaństwowych (8) PROCESY MINIONEGO CZASU Stanisław Milewski (Warszawa) Sądowe rozliczenia okupacyjnych kolaborantów. Część I PRAWO, KULTURA, NAUKA NA ŚWIECIE Jacek Kędzierski, adwokat (Łódź) Prawa człowieka w Państwie Środka KONKORDAT I ROCZNICE Witold Adamczewski, SJ, dr (Warszawa) Z perspektywy czasu KARTY HISTORII ADWOKATURY Małgorzta Janiszewska, dr, adiunkt UAM (Poznań) Nazewnictwo zastępców procesowych w Polsce w drugiej połowie XVIII wieku

6 7 8/2008 Spis treści SYLWETKI WYBITNYCH ADWOKATÓW Marek Sołtysik (Kraków) Józef Stanisław Retinger ( ) dobry cień Zbawcy Tatr Magdalena Pyter, dr, adiunkt KUL (Lublin) Antoni Pastuszka ( ) adwokat i wykładowca uniwersytecki PALESTRA PRZED LATY Palestra 1966, nr 6: F. Wentowski, VI Plenum KC PZPR; S. Kołodziejski, Istota, treść i rodzaje posiadania; Simeon Simeonow, Osobowość oskarżonego i rola obrońcy; S. Rudnicki, O niektórych małżeństwach nie istniejących PRAWA CZŁOWIEKA Marek Antoni Nowicki, adwokat (Warszawa) Europejski Trybunał Praw Człowieka przegląd orzecznictwa (kwiecień czerwiec 2008 r.) Z WOKANDY LUKSEMBURGA Tomasz Tadeusz Koncewicz, adwokat, dr, adiunkt UG (Wrocław Gdańsk) Trzy konteksty rozumowania sędziego Trybunału Sprawiedliwości RECENZJE Ignacy Radlicki, Kapo odpowiedział Auschwitz. Wspomnienia adwokata z obozu koncentracyjnego, oprac. Marek Gałęzowski oprac. Katarzyna Naliwajek-Mazurek (Warszawa) Sławomir Cieślak, Formalizm postępowania cywilnego oprac. Anna Frąckiewicz, dr (Warszawa) NOWE KSIĄŻKI Książki wydane z okazji Jubileuszu 200-lecia Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oprac. Janusz Kanimir (Warszawa) Polecamy oprac. AJR oprac. Justyna Metelska, adwokat (Warszawa) SYMPOZJA, KONFERENCJE Aktualne problemy legislacyjne i konstrukcyjne prawa w turystyce (Ogólnopolska Konferencja Naukowa, Sucha Beskidzka, września 2007 r.) oprac. Piotr Cybula, dr, AWF w Krakowie (Kraków) SPRAWOZDANIA Sprawozdanie z posiedzeń IBA (Amsterdam maja 2008 r.) oraz CCBE (Budapeszt maja 2008 r.) oprac. Małgorzata Kożuch, adwokat, dr (Kraków)

7 Spis treści PALESTRA Jubileusz 200-lecia Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oprac. Janusz Kanimir (Warszawa) Jubileusz 90-lecia Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II oprac. Wojciech Sz. Staszewski, dr, adiunkt KUL (Lublin), Monika Wójcik, dr, adiunkt KUL (Lublin) PRAKTYCZNE ZAGADNIENIA PRAWNE PRAWO CYWILNE Skutki wygaśnięcia funkcji zarządcy nieruchomości dla procesów wszczętych z jego udziałem oprac. Paweł Grzegorczyk, dr, adiunkt UŁ (Łódź), członek Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego (Warszawa) Powstanie i charakter prawny roszczenia posiadacza o zwrot nakładów (art. 226 k.c.) oprac. Roman Trzaskowski, dr, adiunkt, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości, członek Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego (Warszawa) PYTANIA I ODPOWIEDZI PRAWNE Czy władztwo nad nieruchomością uzyskane przez Skarb Państwa w ramach jego imperium prowadzi do zasiedzenia własności na rzecz fiskusa, choćby następnie odpadło administracyjnoprawne źródło tego władztwa? oprac. Ewa Stawicka, adwokat (Warszawa) PROBLEMATYKA WYPADKÓW DROGOWYCH Wojciech Kotowski (Warszawa) Dramat nastolatki na przejściu dla pieszych NAJNOWSZE ORZECZNICTWO Zbigniew Szonert, dr, sędzia NSA w st. spocz. (Warszawa) Przegląd orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego GLOSY Glosa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego RP z 12 czerwca 2008 r. K 50/05 oprac. Tadeusz Widła, prof. dr hab. UŚ (Katowice) Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2007 r. III CZP 28/07 oprac. Michał Jackowski, adwokat (Poznań) Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 12 lutego 2008 r. WA 2/08 oprac. Tomasz Razowski, dr, SSR (Opole) KRONIKA ADWOKATURY Posiedzenie NRA Z posiedzeń Prezydium NRA

8 7 8/2008 Spis treści Stanowisko Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej wobec powołania przez Ministra Sprawiedliwości zespołu przygotowującego projekt ustawy o połączeniu zawodu adwokata i radcy prawnego Regulamin aplikacji adwokackiej Z ŻYCIA IZB ADWOKACKICH IZBA BYDGOSKA Środowiskowy konkurs krasomówczy oprac. Maja Janowiak, adwokat (Bydgoszcz), Ewa Czerska, adwokat (Bydgoszcz) IZBA KOSZALIŃSKA Sprawozdanie z międzyizbowego szkolenia w Darłówku oprac. Tomasz Mukułowski, adwokat (Koszalin), Agnieszka Cegielska, apl. adw. (Koszalin) IZBA LUBELSKA Jubileuszowe Zgromadzenie Izby Adwokackiej w Lublinie oprac. Piotr Sendecki, adwokat, dziekan ORA (Lublin) SZPALTY PAMIĘCI Adw. Kazimierz Stanisław Mazur ( ) oprac. Alojzy Policiński, adwokat (Warszawa) VARIA Wręczenie nagród w XLIII Konkursie Państwa i Prawa na najlepsze prace habilitacyjne i doktorskie z zakresu nauk prawnych Wystawa Adwokaci Polscy Ojczyźnie KOMUNIKATY Konkurs Sędzia Europejski Konferencja Prawo sądowe cywilne wyzwania dla Europy, Lublin października 2008 r Archiwalne numery Palestry wkrótce w Internecie LISTY DO REDAKCJI W sprawie połączenia zawodów jestem przeciw Janusz Czarniecki, adwokat (Przemyśl) Table of contents Table des matières Inhaltsverzeichnis

9 Lech K. Paprzycki MODEL KASACJI W POLSKIEJ PROCEDURZE KARNEJ I. Uwagi wprowadzające krótki zarys historii wprowadzenia kasacji do polskiego k.p.k. Powszechnie przyjmuje się, że kontrola kasacyjna orzeczeń polega na sprawdzeniu orzeczenia wyłącznie z punktu widzenia jego prawidłowości pod kątem prawnym, przeważnie tylko przez najwyższą instancję sądową. Kontrola kasacyjna nie opiera się zatem na ponownym sądzeniu sprawy, lecz na sądzeniu zaskarżonego wyroku (sąd o sądzeniu) 1. Źródeł kasacji jako instytucji procesowej należy poszukiwać we francuskim systemie prawnym. W literaturze przedmiotu wskazuje się na rok 1790 (data utworzenia Trybunału Kasacyjnego we Francji) jako początek funkcjonowania kasacji 2. Inni autorzy dopatrują się jednak korzeni kasacji w niektórych instytucjach prawa rzymskiego 3. Do polskiego systemu prawnego kasacja została wprowadzona wraz z uchwaleniem k.p.k. z 1928 r., jednak już znacznie wcześniej funkcjonowała na ziemiach zaboru rosyjskiego, dzięki wzorowanym na francuskiej procedurze karnej uregulowaniom środków odwoławczych w rosyjskiej ustawie karnej procesowej z 1864 r. 4 W przedwojennym systemie procesu karnego kasacja funkcjonowała jako środek odwoławczy przysługujący od wyroków sądów II instancji oraz od wyroków sądów przysięgłych, od których nie przysługiwała apelacja. W ograniczonym zakresie kasacja przysługiwała także od wyroków sądów I instancji. Kasacja dostępna dla stron procesowych stanowiła zwyczajny środek odwoławczy (przysługujący od wyroków nieprawomocnych). Można ją było oprzeć wyłącznie o zarzut nieprawidłowego zastosowania ustawy przy określaniu przestępstwa i ustalaniu wymiaru kary oraz o zarzut obrazy przepisów postępowania sądowego. Niedopuszczalne było powołanie się na zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Obok kasacji dostępnej dla stron funkcjonowała tzw. kasacja w obronie ustawy, którą prokurator Sądu Najwyższego 1 A. Kaftal, System środków odwoławczych w polskim procesie karnym, Warszawa 1972, s M. Rogacka-Rzewnicka, Kasacja w polskim procesie karnym, Warszawa 2001, s A. Kaftal, System, op. cit., s i powołana tam literatura. 4 Ibidem, s

10 Lech K. Paprzycki PALESTRA mógł wnieść od każdego prawomocnego orzeczenia w celu ustalenia należytej wykładni ustaw 5. W okresie powojennym kasacja została zastąpiona rewizją nadzwyczajną, niedostępną dla stron procesowych (mogli ją wnieść jedynie Minister Sprawiedliwości Prokurator Generalny oraz Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego). Wprowadzona do systemu prawnego rewizja nadzwyczajna utraciła cechy kasacji, przewidując kontrolę orzeczenia zarówno pod względem prawnym, jak i pod kątem prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych w toku postępowania. Ponadto, wskutek rozpoznania rewizji Sąd Najwyższy mógł orzec reformatoryjnie, co także stanowiło odejście od modelu czystej kasacji. Powrócono tym samym do modelu dwuinstancyjnego postępowania w sprawach karnych, uzupełnionego nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia w postaci rewizji nadzwyczajnej. Ponowne wprowadzenie kasacji do procesu karnego nastąpiło w 1996 r., na mocy nowelizacji ówcześnie obowiązującego k.p.k. z 1969 r. 6 Nowelizacja ta była po części konsekwencją zmiany w strukturze sądów w Polsce, polegającej na ponownym wprowadzeniu w 1990 r. sądów apelacyjnych 7. Zgodnie z art. 463 k.p.k. z 1969 r. strony były uprawnione do wniesienia kasacji od każdego prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego kończącego postępowanie sądowe. Kasacja została zatem przywrócona do procesu karnego jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, uzupełniający dwuinstancyjne postępowanie karne. W toku prac nad nowelizacją k.p.k. z 1969 r. trwały dyskusje przedstawicieli doktryny nad tym, czy wzorem przedwojennym należy przywrócić kasację w formie środka kontroli zwieńczającego trójinstancyjny model postępowania karnego, czy też ma to być środek przysługujący już od orzeczeń prawomocnych, podlegających wykonaniu 8. Ostatecznie zwyciężyła druga koncepcja, chociaż niektórzy autorzy twierdzili, że taki model kasacji podważa znaczenie pojęcia prawomocności wyroku, skoro wskutek rozpoznania kasacji ten wykonalny prawomocny wyrok może być uchylony 9. 5 M. Rogacka-Rzewnicka, Kasacja..., op. cit., s ; T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze 2003, s Dz.U. Nr 89, poz Ustawa z 13 lipca 1990 r. o powołaniu sądów apelacyjnych oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 53, poz. 306). Na temat okoliczności wprowadzenia kasacji do k.p.k. z 1969 r. i jej stosunku do rewizji nadzwyczajnej: S. Waltoś, Nowa kasacja w procesie karnym, Palestra 1996, nr 1 2, s ; K. Marszał, System apelacyjno-kasacyjny w polskim procesie karnym (w:) Węzłowe zagadnienia procedury karnej. Księga ku czci Profesora Andrzeja Murzynowskiego, Warszawa 1997 (Studia Iuridica, tom 33), s Racje na rzecz obu koncepcji przedstawiał obszernie m.in.: A. Murzynowski, Rozważania na temat modelu kasacji (w:) Problemy reformy prawa karnego, red. T. Bojarski, E. Skrętowicz, Lublin 1993, s ; tenże, Rozważania na temat modelu kasacji (w:) Problemy kodyfikacji prawa karnego. Księga ku czci Profesora Mariana Cieślaka, red. S. Waltoś, Kraków 1993, s R. Kmiecik, Trójinstancyjny system apelacyjno-kasacyjny czy dwuinstancyjna hybryda rewizyjno- -kasacyjna? (w:) Kierunki i stan reformy prawa karnego, red. T. Bojarski, E. Skrętowicz, Lublin 1995, s

11 7 8/2008 Model kasacji w polskiej procedurze karnej II. Model kasacji w obowiązującym k.p.k. WYZNACZNIKI MODELU KASACJI W doktrynie wskazuje się na następujące wyznaczniki charakteru prawnego danego środka zaskarżenia: 1) normatywnie wyznaczone cele, 2) struktura określona przez: przedmiot, zasady przeprowadzania, konsekwencje prawne i tryb postępowania w przedmiocie danego środka zaskarżenia 10. Ograniczone ramy artykułu nakazują w dalszych rozważaniach skupić się na tych z wspomnianych wyznaczników, które przesądzają o modelu kasacji. W mojej opinii są to: przedmiot kasacji i jej konsekwencje prawne. Ostatnią część rozważań poświęcę kwestii oceny rzetelności postępowania kasacyjnego w świetle standardu konstytucyjnego i wyznaczonego w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. To zagadnienie zasługuje na rozważenie głównie ze względu na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego dotyczące problematyki kasacji w sprawach karnych, wyznaczające zręby zgodnego z Konstytucją RP postępowania kasacyjnego. PRZEDMIOT KASACJI Przed przystąpieniem do rozważań na temat przedmiotu kasacji warto zwrócić uwagę na fakt, że zapewnienie stronom procesowym dostępu do tego nadzwyczajnego etapu kontroli orzeczenia stanowi dodatkową gwarancję proceduralną, przekraczającą standard wyznaczony w Konstytucji RP. Przepis art. 78 Konstytucji stanowi, że strony mają prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. O dwuinstancyjności postępowania sądowego przesądza także przepis art. 176 Konstytucji. Dla prawidłowego określenia miejsca kasacji w systemie prawa karnego procesowego trzeba dodać, że również wiążące Polskę standardy międzynarodowe nie przewidują prawa do kasacji, statuując jedynie zasadę prawa do drugiej instancji w sprawach karnych 11. Powyżej wskazane okoliczności, jak i cel normatywny kasacji (dokonanie sądu nad wyrokiem) determinują jej zakres przedmiotowy formalny (czyli to, jakich orzeczeń ma dotyczyć kontrola kasacyjna), jak i zakres przedmiotowy materialny (podstawy kasacyjne). Pierwszy z wymienionych zakresów wskazuje art. 519 k.p.k., stanowiąc, że strona procesowa może wnieść kasację od każdego prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie. Tym samym, uchwalając nowy, obecnie obowiązujący k.p.k., ustawodawca dokonał zawężenia kategorii orzeczeń podlegających zaskar- 10 Z. Doda, Rewizja nadzwyczajna w polskim procesie karnym, Warszawa 1972, s. 24, Por. art. 14 ust. 5 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (Dz.U. z 1977 r., Nr 38, poz. 1), art. 2 VII Protokołu dodatkowego do Europejskiej konwencji praw człowieka. Szerzej na ten temat: M. Wąsek-Wiaderek, Rzetelność postępowania odwoławczego w polskiej procedurze karnej w świetle orzecznictwa Trybunału Europejskiego, Prokuratura i Prawo 1998, nr 11 12, s

12 Lech K. Paprzycki PALESTRA żeniu za pomocą kasacji w stosunku do stanu prawnego obowiązującego na gruncie k.p.k. z 1969 r. Dalszego zawężenia kategorii wyroków, które mogą być zaskarżone za pomocą kasacji przez strony procesowe, dokonano nowelizacją k.p.k. z 20 lipca 2000 r. 12 Zmieniony wówczas art. 523 k.p.k. stanowi, że kasacja oparta o tzw. względną przesłankę kasacyjną (czyli rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia) przysługuje jedynie od pewnych kategorii wyroków: wyroków skazujących za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz wyroków uniewinniających albo umarzających postępowanie z przyczyn wskazanych w art pkt 3 i 4 k.p.k., oraz z powodu niepoczytalności sprawcy. Owo zawężenie było przez projektodawców nowelizacji k.p.k. usprawiedliwiane głównie możliwościami orzeczniczymi Sądu Najwyższego 13, bowiem wkrótce po zaistnieniu kasacji w systemie prawa karnego procesowego zaczęła ona być traktowana jak kolejna, łatwo dostępna instancja sądowa 14. Wspomniane zróżnicowanie w dostępie do kasacji ze względu na rodzaj orzeczonej kary spotkało się z krytyką w piśmiennictwie 15, a niedługo po jego wprowadzeniu, wskutek skargi kasacyjnej, doszło do zbadania jego zgodności z Konstytucją RP. W wyroku z 17 maja 2004 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przepis art. 523 k.p.k. jest zgodny z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa i wymogiem rzetelnego procesu. Trybunał podkreślił, że pomimo przedmiotowego ograniczenia w dostępie do kasacji strony procesowe nadal zachowują prawo do wniesienia kasacji od każdego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, w przypadku zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 k.p.k. Trybunał zwrócił też uwagę na fakt, że kwestionowane ograniczenia w możliwości wniesienia kasacji nie dotyczą podmiotów uprawnionych do wnoszenia tzw. kasacji nadzwyczajnej (Rzecznika Praw Obywatelskich i Prokuratora Generalnego). W konsekwencji skazany na karę inną niż kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania także może uruchomić (tym z razem za pomocą nieformalnego wniosku skierowanego do jednego z tych podmiotów) wniesienie kasacji opartej o zarzut innego rażącego naruszenia prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia 16. Przy okazji rozstrzygania kwestii zgodności z Konstytucją RP art. 523 k.p.k. Trybunał wypowiedział bardzo istotny, ogólny pogląd, który znalazł potwierdzenie w jego późniejszym orzecznictwie. TK stwierdził, że: 12 Dz.U. Nr 62, poz Por. uzasadnienie projektu nowelizacji k.p.k., druk sejmowy nr 1314 (prace Sejmu III kadencji). 14 Por. W. Grzeszczyk, Postępowanie kasacyjne po nowelizacji kodeksu postępowania karnego, Prokuratura i Prawo 2000, nr 11, s ; T. Grzegorczyk, Kodeks..., op. cit., s ; J. Grajewski, L. K. Paprzycki, M. Płachta, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Zakamycze 2003, s M. Głowacki, Przesłanki dopuszczalności kasacji a konstytucyjna zasada równości wobec prawa, Palestra 2001, nr 11 12, s. 33 i n. 16 Por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 32/03, opublikowany w OTK-A 2004, nr 5, poz

13 7 8/2008 Model kasacji w polskiej procedurze karnej Poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego pozostaje kwestia dokonanego przez ustawodawcę wyboru charakteru kasacji i uczynienia jej nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. Nie jest jednak tak, iżby ustawodawca, decydując się na wyjście poza minimalny standard gwarantowany przez art. 176 ust. 1 Konstytucji i dopuszczenie «ścieżki kasacyjnej» rozumianej jako dostęp do Sądu Najwyższego poprzez wniesienie środka zaskarżenia od orzeczenia prawomocnego mógł działać na zasadzie pełnej dowolności [...]. W tym zakresie skrępowany jest bowiem innymi przepisami konstytucyjnymi. Wobec swobody ustawodawcy co do kształtowania modelu kasacji karnej ocena kryterium ograniczającego prawo dostępu do tej kasacji przebiegać powinna z punktu widzenia jego zgodności z porządkiem konstytucyjnym 17. Nie sposób zakwestionować tego generalnego stanowiska, jednak należy postulować dokonywanie oceny konstytucyjności przepisów kształtujących model kasacji przez pryzmat jej nadzwyczajnego charakteru i roli w systemie prawa. Jednocześnie za nieco zbyt daleko idący (ale jednocześnie słuszny na gruncie wydanego orzeczenia) należy uznać pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z 1 lipca 1999 r., że prawo do skorzystania z nadzwyczajnego środka zaskarżenia w odniesieniu do każdego rodzaju orzeczenia nie stanowi zasady konstytucyjnej, a zatem może być ono dowolnie [podkreślenie Autora] limitowane przez ustawodawstwo zwykłe 18. Jak już wspomniano w powoływanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, instytucję kasacji przysługującej stronom procesowym (tzw. kasacji zwyczajnej) uzupełnia kasacja nadzwyczajna, nawiązująca swoim modelem do funkcjonującej przed wojną kasacji w obronie ustawy. Zgodnie z art. 521 k.p.k. mogą ją wnieść dwa podmioty: Prokurator Generalny i Rzecznik Praw Obywatelskich od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego postępowanie. Dzięki tak ukształtowanemu zakresowi przedmiotowemu kasacji nadzwyczajnej kontrola kasacyjna w Polsce obejmuje wszystkie prawomocne orzeczenia sądowe, nie wyłączając postanowienia sądu utrzymującego w mocy postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego czy o odmowie jego wszczęcia (art k.p.k.). Drugi aspekt przedmiotu kasacji, czyli przesłanki kasacyjne, wzbudzają wiele kontrowersji i trudności, przede wszystkim w praktycznym ich stosowaniu. W modelu czystej kasacji nie może być miejsca do badania okoliczności faktycznych sprawy. Kasacja ma być sądem nad sposobem wydania wyroku. Jednak, jak wskazywano jeszcze w literaturze przedwojennej, ograniczenie kognicji sądów kasacyjnych wyłącznie do zagadnień prawnych jest jak wiadomo powszechnie [...] fikcją i mimo wszelkie wysiłki nie może być z całą stanowczością utrzymane Szerzej na ten temat: A. R. Światłowski w aprobującej glosie do wyroku TK, Prokuratura i Prawo 2005, nr 5, s V KZ 31/99, OSNKW 1999, z. 9 10, poz. 63. Aprobującą glosę do tego postanowienia ogłosił R. Kmiecik, OSP 2000, nr 2, s. 26 i n. 19 W. Makowski, Uwagi o przyszłej ustawie postępowania karnego (w:) Rozważania prawnicze, Warszawa 1928, s. 289, cytuję za: R. Kmiecik, Trójinstancyjny..., op. cit., s

14 Lech K. Paprzycki PALESTRA K.p.k. w art przesądza, że podstawą zarzutu kasacyjnego może być tylko uchybienie wymienione w art. 439 k.p.k. (tzw. bezwzględne przyczyny odwoławcze) lub inne rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary. Takie ujęcie przesłanek kasacyjnych, odwołujące się wyłącznie do uchybień prawnych (polegających na kwalifikowanym naruszeniu prawa procesowego lub karnego materialnego), odpowiada, jak się wydaje, modelowi kasacji jako sądu nad wyrokiem. Czy jednak nie miał racji W. Makowski, powątpiewając w możliwość oderwania uchybień natury formalnej od błędnych ustaleń faktycznych? W orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się, że ustalenia faktyczne mogą być kwestionowane w kasacji jedynie wówczas, gdy kwestionuje się sposób ich dokonania, czyli wtedy, gdy są one wynikiem rażącego naruszenia prawa. W jednym z orzeczeń Sąd Najwyższy stwierdził:...niedopuszczalne jest kwestionowanie w trybie kasacji zasadności oceny dowodów i dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, chyba że w którejś z tych sfer został rażąco (jaskrawo) naruszony taki przepis postępowania, iż co najmniej mogło to mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku lub postanowienia. Który przepis procedury karnej został w taki sposób naruszony, należy wskazać w skardze kasacyjnej oraz wykazać, w jakim stopniu to uchybienie mogło zaważyć na treści orzeczenia 20. Podobnie, pomimo dość niefortunnego brzmienia art. 523 k.p.k., zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa, nie jest samodzielną przesłanką kasacyjną niewspółmierność orzeczonej kary. Zarzut niewspółmierności kary może stanowić podstawę kasacyjną jedynie wtedy, gdy jest wynikiem rażącego naruszenia prawa 21. Oprócz bezwzględnych przyczyn odwoławczych, co do których przyjmuje się, że zawsze mają wpływ na treść orzeczenia, każde inne rażące naruszenie prawa (procesowego czy materialnego) musi spełniać kryterium istotnego wpływu na treść orzeczenia. Tak sformułowany przepis słusznie pozostawia sądowi kasacyjnemu dużą swobodę w ocenie zaistnienia wyrażonej w nim przesłanki. Trudno jednak tę 20 Wyrok Sądu Najwyższego z 25 czerwca 1996 r., V KKN 45/96, opublikowany w dodatku do Prokuratury i Prawa 1997, nr 2, poz. 16. Por. także obszernie omówione orzecznictwo i poglądy doktryny na ten temat w: S. Zabłocki, Postępowanie kasacyjne w nowym kodeksie postępowania karnego. Komentarz praktyczny, Warszawa 1998, s ; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego. Tom III. Komentarz do artykułów , red. P. Hofmański, Warszawa 2007, s ; P. Kruszyński, Podstawy kasacji w nowym k.p.k. (w:) Środki zaskarżenia w procesie karnym. Księga pamiątkowa ku czci prof. Zbigniewa Dody, Zakamycze 2000, s Por. P. Hofmański, S. Zabłocki, Wybrane zagadnienia postępowania kasacyjnego w świetle nowego Kodeksu postępowania karnego, Palestra 1997, nr 11 12, s. 31; tych samych autorów: Funkcjonalność postępowania kasacyjnego w świetle nowego Kodeksu postępowania karnego (w:) Nowy Kodeks postępowania karnego. Zagadnienia węzłowe, red. E. Skrętowicz, Zakamycze 1998, s. 341; S. Zabłocki, Nowela k.p.k. z 20 lipca 2000 r. Komentarz, Warszawa 2000, s i powołana tam literatura i orzecznictwo. 14

15 7 8/2008 Model kasacji w polskiej procedurze karnej swobodę krytykować, skoro zdarzają się przypadki, w których nawet rażące naruszenie reguł procedowania nie będzie mogło mieć żadnego wpływu na treść orzeczenia, co Sąd Najwyższy ustali w postępowaniu kasacyjnym 22. KONSEKWENCJE PRAWNE KASACJI Zgodnie z art. 537 k.p.k. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy może wydać tylko następujące orzeczenia: oddalić kasację bądź uchylić orzeczenie w całości lub w części i wydać orzeczenie następcze, którym może być: przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sądowi (odwoławczemu lub sądowi I instancji), umorzenie postępowania bądź uniewinnienie oskarżonego, jeżeli skazanie jest oczywiście niesłuszne. Takie rezultaty prawne rozpoznania kasacji są konsekwencją obowiązującego w Polsce modelu kontroli kasacyjnej. Skoro zaskarżenie orzeczenia w trybie kasacji nie wzrusza jego prawomocności, to nie można mówić o utrzymaniu w mocy zaskarżonego orzeczenia wskutek rozpoznania kasacji 23. Dalszą formalną konsekwencją usytuowania kasacji poza tokiem instancji jest forma orzeczenia oddalającego kasację. W uzasadnieniu uchwały całego składu Izby Karnej Sądu Najwyższego z 9 października 2000 r. uznano, że oddalenie kasacji wniesionej od prawomocnego wyroku nie wymaga wydania wyroku, wystarczające jest wydanie postanowienia 24. Sąd Najwyższy podkreślił, że oddalając kasację, sąd orzeka jedynie o niezasadności wniesionej skargi kasacyjnej, nie wkracza zaś w żadnym zakresie w sferę, w której wyrok kończący postępowanie karne korzysta już z powagi rzeczy osądzonej. Oddalając kasację, Sąd Najwyższy może uznać ją za bezzasadną lub oczywiście bezzasadną, co w praktyce rozpatrywania kasacji ma ten wymiar, że powoduje dopuszczalność zastosowania odmiennego trybu rozpoznania kasacji 25. Uwzględnienie kasacji powoduje konieczność wydania orzeczenia następczego. W klasycznym modelu kasacji orzeczenie kasacyjne zapadające po uchyleniu zaskarżonego orzeczenia polega na przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania bądź 22 Np.: w kilku orzeczeniach SN stwierdzał, że niewydanie jakiegokolwiek orzeczenia w przedmiocie wniosków dowodowych zgłoszonych na etapie postępowania apelacyjnego stanowiło co prawda rażące naruszenie prawa, ale nie mogło mieć wpływu na treść orzeczenia. Por. postanowienie Sądu Najwyższego z 1 kwietnia 2005 r., V KK 327/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych Pełny urzędowy zbiór orzeczeń Izby Karnej i Izby Wojskowej Sądu Najwyższego, rocznik 2005, s ; por. także postanowienie Sądu Najwyższego z 15 lutego 2005 r., III KK 168/04, opublikowane w tym samym zbiorze, s J. Grajewski (w:) J. Grajewski, L. K. Paprzycki, M. Płachta, Kodeks, t. II, op. cit., s I KZP 37/00, OSNKW 2000, z. 9 10, poz Na temat oczywistej bezzasadności kasacji pisałem obszernie (w:) Oczywista bezzasadność i oczywista zasadność kasacji (w:) Współczesne problemy procesu karnego i wymiaru sprawiedliwości. Księga ku czci Profesora Kazimierza Marszała, red. P. Hofmański, K. Zgryzek, Katowice 2003, s Por. także W. Grzeszczyk, Oczywista bezzasadność kasacji w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, Prokuratura i Prawo 2002, nr 11, s

16 Lech K. Paprzycki PALESTRA na umorzeniu postępowania. Tymczasem polskie prawo pozwala sądowi kasacyjnemu na orzekanie merytoryczne, nie zakreślając jego granic należycie precyzyjnie 26. Przejawem takiego merytorycznego orzekania jest przede wszystkim możliwość orzekania poza granicami kasacji przewidziana w art. 536 w zw. z art. 455 k.p.k. Przepis art. 536 k.p.k. dopuszcza orzekanie poza granicami kasacji w razie konieczności poprawy błędnej kwalifikacji prawnej czynu bez dokonywania zmiany ustaleń faktycznych. W doktrynie podkreśla się, że tak ujęta dopuszczalność wyjścia poza granice kasacji zaciera różnice pomiędzy kontrolą apelacyjną i kasacyjną 27. Inni autorzy słusznie wskazują, że z uwagi na ograniczenia wynikające z art k.p.k., zdeterminowane modelem kasacji, Sąd Najwyższy nie jest władny orzec reformatoryjnie i zmienić przyjętą w wyroku błędną kwalifikację prawną czynu. W razie konieczności zmiany kwalifikacji prawnej czynu poza granicami kasacji należy zatem uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania 28. Poza granice klasycznego modelu kasacji zdaje się także wychodzić przypadek dopuszczalności wydania wyroku uniewinniającego wskutek rozpoznania kasacji. W doktrynie podkreśla się, że rozwiązanie to jest wyrazem pragmatyzmu ustawodawcy, który uznał za rzecz zbędną przekazywanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sądowi, jeżeli konieczność wydania wyroku uniewinniającego jest oczywista 29. Na kompetencję sądu kasacyjnego do wydania wyroku uniewinniającego należy jednak patrzeć przez pryzmat zakresu jego uprawnień do dokonywania nowych ustaleń faktycznych. Co prawda przepisy k.p.k. (art. 518 w zw. z art. 452 k.p.k.) nie wykluczają możliwości przeprowadzenia pewnych dowodów w postępowaniu kasacyjnym, to jednak utrwalona linia orzecznictwa, odwołująca się właśnie do modelu kasacji, każe ograniczyć to uprawnienie tylko do sytuacji przeprowadzenia dowodów zmierzających do potwierdzenia zarzutów kasacyjnych 30. Nie oznacza to jednak, że sąd kasacyjny pozbawiony jest możliwości dokonania nowej, odmiennej oceny już przeprowadzonych dowodów i w rezultacie dokonania nowych ustaleń faktycznych, odmiennych od przyjętych za podstawę orzeczenia. Będzie to usprawiedliwione zwłaszcza w przypadku ustaleń faktycznych poczynionych z rażącym naruszeniem zasad oceny dowodów, przejawiającym się brakiem obiektywizmu i dowolnością 31. Należy zatem przyjąć, że uniewinnienie skazanego przez Sąd Najwyższy wskutek rozpoznania kasacji jest dopuszczalne w rezultacie dokonania nowej oceny przeprowadzonych w toku postępowania instan- 26 Por. P. Hofmański, Orzeczenie sądu kasacyjnego (w:) Aktualne problemy prawa i procesu karnego. Księga ofiarowana Profesorowi Janowi Grajewskiemu, red. M. Płachta, Gdańsk 2003, s. 27 T. Grzegorczyk, Kodeks, op. cit., s P. Hofmański, Orzeczenie, op. cit., s Ibidem, s Por. m.in. wyrok z 26 czerwca 1996 r., II KKN 9/96, OSNKW 1996, z , poz Por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 21 grudnia 2000 r., V KKN 525/98, OSNKW 2001, z. 7 8, poz

17 7 8/2008 Model kasacji w polskiej procedurze karnej cyjnego dowodów, ale jedynie w tych przypadkach, gdy nie można już w sprawie przeprowadzić żadnych nowych dowodów. W tym sensie uniewinnienie jawi się jako konieczna alternatywa dla uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania 32. Podsumowując dotychczasowe rozważania, można stwierdzić, że kasacja funkcjonująca w polskim procesie karnym nie odbiega w sposób zasadniczy od klasycznego modelu kasacji pomyślanej jako środek eliminacji z systemu prawnego orzeczeń dotkniętych najpoważniejszymi wadami, jako sąd nad osądzeniem. Istotne zawężenie podstaw kasacyjnych w porównaniu z podstawami apelacyjnymi połączone z bardzo ograniczonym zakresem kompetencji Sądu Najwyższego do dokonywania własnych ustaleń dowodowych i wydawania orzeczeń reformatoryjnych przesądza o kasacyjnym, a nie apelacyjnym charakterze kontroli orzeczenia dokonywanej w ramach rozpoznania kasacji. Nie ulega więc wątpliwości, że w polskim systemie środków kontroli judykacyjnej kasację należy uznać za nadzwyczajny środek zaskarżenia 33. III. Rzetelność postępowania kasacyjnego w świetle standardu wyznaczonego w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Konstytucji RP UWAGI WPROWADZAJĄCE Ze względu na wagę zagwarantowanego w Konstytucji prawa do rzetelnego procesu należałoby najpierw omówić konstytucyjny standard rzetelności postępowania kasacyjnego. Jednakże, z uwagi na fakt, że w pierwszej kolejności o rzetelności przepisów regulujących tryb rozpoznania kasacji wypowiedział się Europejski Trybunał Praw Człowieka, wypada rozpocząć rozważania od przedstawienia konwencyjnego standardu w tym zakresie. KONWENCYJNY MODEL RZETELNOŚCI POSTĘPOWANIA KASACYJNEGO W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka konsekwentnie podkreśla się, że art. 6 Konwencji nie nakłada na państwa-strony obowiązku zapewnienia prawa do odwoływania się od wyroków. Jednak, jeżeli prawo krajowe przewiduje możliwość kontroli wyroku przed sądem rozpatrującym apelację czy kasację, to powinno zapewnić uczestnikom takiego postępowania korzystanie z podstawowych gwarancji rzetelnego procesu. Zatem tak długo, jak długo możliwe jest wzruszenie nawet prawomocnego wyroku, prawo do rzetelnego procesu powinno być respektowane Por. P. Hofmański, Orzeczenie, s Por. także T. Grzegorczyk, Kodeks, op. cit., s Szerzej na temat charakteru prawnego kasacji: por. m.in. M. Rogacka-Rzewnicka, Kasacja, op. cit., s i powołana tam literatura. 34 Por. M. Wąsek-Wiaderek, Rzetelność, op. cit., s

18 Lech K. Paprzycki PALESTRA Zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa strasburskiego nie jest wymagane przeprowadzenie ustnej i publicznej rozprawy w postępowaniu odwoławczym, w którym sąd posiada jedynie uprawnienie do kontroli orzeczenia pod względem prawnym i nie może przeprowadzać postępowania dowodowego. Takie stanowisko zajął Trybunał Europejski już w latach osiemdziesiątych. Rozpoznając dwie skargi przeciwko Niemcom i Szwajcarii, uznał za zgodne z art. 6 Konwencji przeprowadzenie postępowania kasacyjnego w formie pisemnej 35. Podkreślił przy tym, że dla rzetelności tak przeprowadzonego postępowania kasacyjnego istotne są dwa aspekty: zapewnienie oskarżonemu przed sądami niższych instancji w pełni kontradyktoryjnej i ustnej rozprawy oraz ograniczenie kompetencji sądu kasacyjnego do prawnych aspektów sprawy. Według wyznaczonego przez Trybunał standardu rzetelności na rozprawie przed sądem kasacyjnym o opisanych wyżej uprawnieniach nie jest więc konieczna osobista obecność oskarżonego 36. O ile można zrezygnować z zapewnienia skazanemu prawa do uczestniczenia w rozprawie kasacyjnej, o tyle standard konwencyjny nakazuje konsekwentnie przestrzegać zasady równości stron procesowych także na tym etapie procedowania w sprawie karnej. W wielu orzeczeniach Trybunał wskazywał, że w postępowaniu kasacyjnym prokuratora należy traktować jako przeciwnika procesowego oskarżonego, bez względu na rolę przypisaną mu w prawie krajowym (np. rolę amicus curiae). Przez sam fakt opowiedzenia się za oddaleniem kasacji prokurator staje się przeciwnikiem procesowym oskarżonego, co pociąga za sobą konieczność zagwarantowania równości uprawnień obu tych stron procesowych, w tym, w szczególności, umożliwienia obronie odparcia argumentów prokuratora przedstawionych na rozprawie przed wydaniem przez sąd orzeczenia co do kasacji. Żaden z trybów rozpoznania kasacji przewidziany w k.p.k. po nowelizacji z 2000 r. nie stał w sprzeczności z tymi wymogami. Przepisy art k.p.k. przed ich ostatnią nowelizacją przewidywały, że co do zasady kasację SN rozpoznaje na rozprawie (kasacja od wyroku), ale może ją rozpoznać także na posiedzeniu, w którym strony mają prawo wziąć udział (kasacja od postanowienia). Jednocześnie SN mógł oddalić oczywiście bezzasadną kasację stron na posiedzeniu bez udziału stron. Także na posiedzeniu bez udziału stron SN mógł w całości uwzględnić kasację wniesioną na korzyść oskarżonego w razie jej oczywistej zasadności. W obu przypadkach orzekania co do kasacji na posiedzeniu bez udziału obu stron w pełni respektowana była zasada równości stron. Oddalenie oczywiście bezzasadnej kasacji poprzedzać 35 Wyrok w sprawie Axen przeciwko Republice Federalnej Niemiec z 8 grudnia 1983 r., Seria A, tom 72, 28; wyrok w sprawie Sutter przeciwko Szwajcarii z 22 lutego 1984 r., Seria A, tom 74, Obszernie na temat rzetelności postępowania kasacyjnego: M. Wąsek-Wiaderek, Zasada równości stron w polskim procesie karnym w perspektywie prawnoporównawczej, Zakamycze 2003, s Wyrok w sprawie Kremzow przeciwko Austrii z 21 września 1993 r., 63; wyrok w sprawie Bulut przeciwko Austrii z 22 lutego 1996 r., 41 43; wyrok w sprawie Pobornikoff przeciwko Austrii,

19 7 8/2008 Model kasacji w polskiej procedurze karnej musiała pisemna wymiana opinii stron na temat kasacji. Obrona, zgodnie z art k.p.k., miała prawo zająć pisemne stanowisko w przedmiocie wniosku prokuratora o uznanie kasacji za oczywiście bezzasadną. SN oddalał kasację, dysponując stanowiskami obu stron. Także uwzględnienie kasacji jako oczywiście zasadnej poprzedzała pisemna prezentacja stanowisk obu stron procesowych (art k.p.k. w zw. z art k.p.k.), gwarantująca pisemną kontradyktoryjność tego postępowania i równość stron 37. Jak wynika z omówionego wcześniej standardu strasburskiego, ten typ procedowania spełnia wymogi rzetelnego procesu 38. O rzetelności rozpoznawania kasacji na posiedzeniu bez udziału stron przesądził także sam Trybunał, uznając za niedopuszczalną skargę Walczak przeciwko Polsce 39. Trybunał odnotował, że celem nowelizacji k.p.k. wprowadzającej ten szczególny tryb rozpoznania kasacji było przyspieszenie postępowania kasacyjnego. Cel ten sam w sobie pozostaje pod ochroną art. 6 Konwencji. Ponadto Trybunał zauważył, że przepisy wykluczają udział w posiedzeniu w przedmiocie rozpoznania kasacji obu stron tego postępowania, co gwarantuje równość stron. Trybunał nie miał też wątpliwości, że sprawa skarżącego została poddana rzetelnemu i starannemu merytorycznemu zbadaniu przez sądy orzekające w niej w dwu instancjach. Z tych wszystkich powodów uznano zarzuty skarżącego za oczywiście bezzasadne. Tryb rozpatrywania kasacji oczywiście bezzasadnej uległ ostatnio zmianie wskutek wspomnianej nowelizacji k.p.k. Wprowadza on jedynie zmiany podwyższające standard rzetelności rozpatrywania kasacji, dlatego bezcelowe jest rozważanie jego zgodności z Konwencją. Z punktu widzenia zagwarantowanego w art. 6 Konwencji prawa do sądu pewne zastrzeżenia może budzić obecnie obowiązujące uregulowanie art k.p.k., który daje uprawnienie obrońcy wyznaczonemu z urzędu do rezygnacji z wniesienia kasacji, jeżeli nie dostrzega on podstaw do sporządzenia tego środka zaskarżenia. W takiej sytuacji na obrońcy spoczywa obowiązek poinformowania sądu na piśmie o rezygnacji z wniesienia kasacji. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego odmowa wniesienia kasacji przez obrońcę z urzędu przekazana sądowi w trybie przewidzianym w art k.p.k. nie stanowi podstawy do wyznaczenia skazanemu innego obrońcy z urzędu w celu sporządzenia kasacji 40. Jednocześnie w orzecz- 37 Por. L. K. Paprzycki, Powinno być szybciej i sprawniej, Rzeczpospolita z 1 września 2000 r.; tenże, Oczywista, op. cit., s. 315; W. Grzeszczyk, Postępowanie kasacyjne po nowelizacji k.p.k., Pr. i Pr. 2000, nr 11, s Warto zauważyć, że rozpatrywanie kasacji lub innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia na posiedzeniach bez udziału stron procesowych funkcjonuje w kilku europejskich systemach prawnych (w Niemczech, Austrii). Por. M. Wąsek-Wiaderek, Zasada, op. cit., s i powołana tam literatura. 39 Decyzja z 7 maja 2002 r., skarga nr 77395/01. Por. także decyzję z 19 maja 2005 r. w sprawie Guza przeciwko Polsce, skarga nr 29293/ Por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 października 2006 r., III KZ 64/06, LEX nr

20 Lech K. Paprzycki PALESTRA nictwie wyrażono pogląd, że złożenie przez adwokata oświadczenia o rezygnacji z wniesienia kasacji nie musi być przedłożone sądowi w terminie przewidzianym do wniesienia kasacji 41. Trudno wyrokować, czy wskazane uregulowania i ich interpretacja dokonana w orzecznictwie Sądu Najwyższego są sprzeczne z konwencyjnym standardem rzetelnego postępowania. Niemniej jednak należy odnotować, że przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka rozpatrywana jest obecnie skarga polskiego obywatela dotycząca procedowania w trybie art k.p.k. 42 KONSTYTUCYJNY MODEL RZETELNOŚCI POSTĘPOWANIA KASACYJNEGO Wkrótce po wprowadzeniu do k.p.k. trybu oddalania kasacji oczywiście bezzasadnej na posiedzeniu bez udziału stron i bez konieczności uzasadniania postanowienia o jej oddaleniu, został on poddany ocenie Trybunału Konstytucyjnego. Pierwsza próba zakwestionowania zgodności z Konstytucją przepisu art k.p.k. została podjęta w 2005 r. 43 Co prawda z przyczyn formalnych nie doszło do merytorycznego rozpoznania tej skargi, jednak w uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu postępowania Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że istniejąca w Sądzie Najwyższym praktyka polegająca na ustnym uzasadnianiu postanowień o oddaleniu kasacji oczywiście bezzasadnej nie może być uznana za niekonstytucyjną. Jak słusznie odnotował P. Hofmański, ogłaszając takie stwierdzenie w uzasadnieniu postanowienia TK nie zauważył, że od kilku lat Sąd Najwyższy na posiedzeniu wydawał postanowienia o oddaleniu kasacji bez sporządzania ich uzasadnień 44. Druga skierowana do Trybunału Konstytucyjnego skarga na niezgodność z Konstytucją uproszczonego trybu rozpatrywania kasacji zaowocowała merytorycznym orzeczeniem, w którym Trybunał stwierdził niezgodność art k.p.k. z art. 2, art. 45 i art. 77 Konstytucji. Trybunał przyznał, że Konstytucja nie gwarantuje prawa do rozpoznania każdej sprawy w trzech instancjach. Stwierdził jednak, że jeżeli ustawodawca kreuje instytucję kasacji, wówczas musi respektować zasady sprawiedliwości proceduralnej oraz zasady przyzwoitej legislacji. Zatem we wszystkich przypadkach, w których ustawodawca uznał za uzasadnione ustanowienie dostępu do kasacji, musi to być unormowane w zgodzie z normami, zasadami i wartościami konstytucyjnymi. Zdaniem Trybunału gwarancje proceduralne wyrażone w art. 45 i art. 2 Konstytucji odnoszą się nie tylko do toku instancji, ale także do postępowań 41 Por. postanowienie Sądu Najwyższego z 14 września 2005 r., IV KZ 25/05, OSNKW 2005, z. 12, poz W dotychczas ogłoszonym orzecznictwie Trybunał konsekwentnie twierdził, że odmowa sporządzenia kasacji przez obrońcę z urzędu, przewidziana w art k.p.k., nie narusza standardu rzetelnego procesu (por. np. decyzja z 30 listopada 2000 r. w sprawie Panek przeciwko Polsce, skarga nr 38663/97). 43 Sprawa SK 48/04, postanowienie z 11 kwietnia 2005 r. 44 P. Hofmański, Uzasadnienie postanowienia o oddaleniu kasacji (na tle postanowienia Trybunału Konstytucyjnego), Państwo i Prawo 2005, nr 7, s